หัวข้อ: การเดินทางของศิลากับฟ้าคราม : เส้นทางสุดท้าย (.....สู่บทสรุป)

[ExecutioneR]

กลับไฟลท์เช้า  . . . .บางกอกแอร์เวย์  09/08/50

ไว้จะส่งตั๋วเรือ + ที่พัก  ฮันนีมูนให้สองที่  สนใจป่ะ  กทม - ชุมพร - เกาะเต่า - นางยวน

ปล.  พูดจริงหนา  เลี้ยงตลออดทริป  สำหรับ  คู่ฮีนนีมูนของนักเขียนอารมณ์อ่อนไหว

ปล2.  จะเอาคนไหนไปฮันนีมูนก็ได้หนา

ถ้าฟรีจริง สนใจ
แต่บอกไว้ก่อน ไอ้ทึ่มหอบผ้าหอบผ่อนกลับบ้านไปและนะ

ที่สำคัญอยากไปแค่ไหนก็คงไปไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ทั้งเรื่องเวลา ทั้งคนที่อยากให้มันไปด้วย (ฮา)

[gobgab]

“แล้วชั้นสุดท้ายก็ ‘ชั้น รัก เธอ’ ไง”

.............มุกนี้เก็บไปใช้บ้างดีก่า.........

[THIP]

เหอ เหอ มุขนี้ ....       

[Jingjoh]

รู้ตัว หรือเปล่า เธอทำอะไรให้ชีวิตของชั้น
เนิ่นนาน เท่าไหร่ กับการที่มีเธอ อยู่ข้างกัน
 

[ninaprake]

กลับไฟลท์เช้า  . . . .บางกอกแอร์เวย์  09/08/50

ไว้จะส่งตั๋วเรือ + ที่พัก  ฮันนีมูนให้สองที่  สนใจป่ะ  กทม - ชุมพร - เกาะเต่า - นางยวน

ปล.  พูดจริงหนา  เลี้ยงตลออดทริป  สำหรับ  คู่ฮีนนีมูนของนักเขียนอารมณ์อ่อนไหว

ปล2.  จะเอาคนไหนไปฮันนีมูนก็ได้หนา

ถ้าฟรีจริง สนใจ
แต่บอกไว้ก่อน ไอ้ทึ่มหอบผ้าหอบผ่อนกลับบ้านไปและนะ

ที่สำคัญอยากไปแค่ไหนก็คงไปไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ทั้งเรื่องเวลา ทั้งคนที่อยากให้มันไปด้วย (ฮา)

ExecutioneR ไม่เอา งั้นต้นสายให้เราแทนมั๊ยหล่ะ 555  อิอิ  ส่วนคนไปด้วยนี่ถ้าหาให้ด้วยได้ก็ดีเช่นกันครับ 555 

------------

แหมๆๆๆๆๆ ซันกะเมฆนี่สวีทกันจริงจริ๊งงงงงงงง     มาหวานแถวๆนี้เลยมา .... จิ๊ ..... อิจฉาเฟร้ยยยยย 

[~prince™~]

งั้นพี่พีไปกะผมมั้ยล่ะคับ......อิอิ

ไปฮันนีมูนกันสองคน

 

[ninaprake]

งั้นพี่พีไปกะผมมั้ยล่ะคับ......อิอิ

ไปฮันนีมูนกันสองคน

 

เหอะ เหอะ เหอะ มาๆ เลย  ว่าแต่ลุยๆได้ป่ะคร้าบบบ หรือว่าต้องเป็นทริปคุณชาย สบายๆ  อิอิ

[sun]

“อ้าว ก็ของเดิมมีชั้นหนึ่ง ชั้นสอง.......”

“แล้ว.......”

“แล้วชั้นสุดท้ายก็ ‘ชั้น รัก เธอ’ ไง”

^
^
 กร๊ากกกกกกก.....เลี่ยนได้ใจมั่กส์       

แต่ชอบอ่ะ  คิคิ 

ต่อให้มีกี่ชั้นๆๆๆ  ก้อ..."ชั้นรักเธอ ไม่เปลี่ยนแปลง" หรือเปล่า ฮ่าๆ   

[ExecutioneR]

ตอนที่ 13


หลังจากมื้อค่ำกับครอบครัวของไอ้ซันและไคล์ผ่านไป คุณลุงและคุณป้าก็ขอตัวไปอาบน้ำนอนกันก่อนทิ้งให้พวกเราสามคนยังนั่งคุยกันอยู่ต่อในห้องนั่งเล่น

“ไคล์ ต่อจากนี้ให้เรียกเมฆว่า พี่ นะ เข้าใจรึเปล่า” ไอ้ซันหันมาบอกกับไคล์ แต่ไคล์กลับมีสีหน้างุนงง “ไม่ได้หมายความว่าให้เรียกว่า พี่ศิลา แต่หมายถึงแทนที่จะเรียกว่า คุณ ให้เปลี่ยนเป็น พี่ แทน เหมือนที่เรียกพี่น่ะ”

“อ้อ ครับ” ไคล์พยักหน้า จากนั้นไอ้ซันก็หันมาพูดกับผมเช่นเดียวกัน

“มึงก็เหมือนกัน เวลาแทนตัวเองให้แทนว่า พี่ ไม่ใช่ ผม แล้วก็เวลาเรียกไคล์ ก็ไม่ต้องใช้คำว่า คุณ เข้าใจมั๊ย” มันสั่ง และถึงแม้ผมจะไม่ชอบถูกใครมาสั่งแบบนี้เท่าใดนัก แต่ก็ต้องทนกลืนน้ำลายแล้วก็พยักหน้ารับมันไป

“ดีมาก ไม่งั้นกูฟังแล้วจั๊กจี้หู เอาล่ะ ไคล์ พี่ว่าไคล์ไปอาบน้ำก่อนดีกว่านะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาคุยกันต่อ” มันหันไปบอกไคล์ ไคล์เองก็รับคำอย่างว่าง่ายแล้วก็ขอตัวเดินจากไป

“มึงไม่ถามเขาหน่อยเหรอ ว่าเขาอยากอาบแล้วรึยังน่ะ” ผมถามมัน

“ไม่รู้สิ แต่นี่มันก็ดึกแล้ว กูว่ามันควรจะได้เวลาอาบน้ำเตรียมตัวนอนได้แล้ว”

“แล้วทีมึงล่ะ ทำไมยังไม่ไปอาบ”

“ก็กูจะรอบอาบทีหลังสุด มีอะไรรึเปล่า” มันทำหน้ายียวนใส่ผม ผมเองก็ได้แต่ส่ายหน้า

“เออๆ ไม่มีหรอกครับ แต่ว่าวันนี้ที่กูคุยกับไคล์น่ะ ดูเขารักมึงมากเลยนะ”

“มึงหมายความว่ายังไง” ไอ้ซันจ้องหน้าผม

“ก็ไม่ได้หมายความว่าอะไร แต่เขาบอกกูว่าตอนเขาเด็กๆเวลาเขาไปที่ไทยน่ะ มึงดูแลเขาดีมาก เขารักมึงมากเหมือนพี่ชายแท้ๆเขาเลยนะ” ผมหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะมาหมุนเล่น นึกถึงเรื่องที่เพิ่งมีโอกาสได้คุยกับไคล์ไปเมื่อตอนบ่าย

“เขาว่าแบบนั้นเหรอ”

“ก็..... ประมาณนั้นมั๊ง กูก็จำไม่ค่อยได้น่ะ”

“เหรอ.....” ไอ้ซันก้มหน้าแล้วเงียบไป ผมเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรสักอย่างกำลังผิดปกติ

“ทำไมวะ” ผมเอามือไปจับหัวมันแล้วลูบเบาๆ “มึงมีอะไรรึเปล่า บอกกูมาซิ”

“เฮ้ย ไม่ได้มีอะไร กูก็แค่รู้สึกแปลกๆน่ะเพราะกูเองก็ไม่เคยมีน้องชายไม่เคยมีพี่ชาย กูน่ะไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง แต่พอรู้ว่าไคล์มันคิดกับกูแบบนั้น กูก็เลยรู้สึกแปลกๆหน่อยมั๊งน่ะ” มันว่า

“อ้อ อืมๆ” ผมเข้าใจสิ่งที่มันพูด เพราะผมเองก็อยู่ในสถานะเดียวกันกับมันนั่นก็คือไม่เคยมีทั้งพี่ชายและน้องชายมาก่อน

“แต่ตอนนี้กูว่าเราขึ้นห้องกันก่อนมั๊ย” มันถามความเห็น

“เออ ก็ได้ กูว่ากูจะอาบน้ำเลยเหมือนกัน งั้นกูขึ้นไปหยิบเสื้อผ้าบนห้องมึงลงมาอาบน้ำที่ชั้นล่างนี้ก็ได้” ผมพูดและลุกขึ้นยืน มันเองก็ลุกขึ้นตามเหมือนกัน เราสองคนเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้านผ่านหน้าห้องนอนของพ่อและแม่ของไอ้ซันที่ท่าทางจะกำลังนอนดูทีวีกันอยู่ ส่วนเมื่อเราสองคนเดินผ่านหน้าห้องของผม ไคล์ก็เปิดประตูออกมากำลังจะเดินไปอาบน้ำพอดี เขาใส่กางเกงขาสั้นตัวเดียวและเอาผ้าขนหนูพาดไหล่เอาไว้ เผยให้เห็นโคร่งร่างที่แน่นกำยำแบบเด็กวัยรุ่นฝรั่งและสีผิวสีแทนของเขาก็ชวนให้ผมสะดุดตา ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยมองผู้ชายคนไหนว่ามีเสน่ห์มาก่อนเลย (นอกจากไอ้ซัน) แต่ผมก็ต้องยอมรับว่า ไคล์เป็นเด็กหนุ่มที่มีหุ่นและหน้าตาดีมากๆทีเดียว

ไคล์ยิ้มให้ผมและซันก่อนจะเดินผ่านเราสองคนไป ผมมองเขาเดินเข้าห้องน้ำจนกระทั่งปิดประตูหายไป

“มองมากไปแล้ว ไอ้เมฆ” ไอ้ซันเคาะที่หัวผมหนึ่งที

“โอ๊ย อะไรเล่า” ผมเอามือกุมศีรษะ และบ่นเบาๆ “ทำอะไรของมึงเนี่ย”

แต่ไอ้ซันไม่สนใจเสียงบ่นของผมและเปิดประตูห้องของมันออก ผมเดินตามมันเข้าไปและปิดประตูตามหลังเบาๆ ห้องของซันกับห้องของผมอยู่ติดกันก็จริง แต่ห้องของซันจะมีขนาดใหญ่กว่าห้องของผมเล็กน้อย และดูโล่ง โปร่งมากกว่า ไม่ว่าจะเป็นสีของผนังห้องหรือเฟอร์นิเจอร์ วัสดุตบแต่ง เพราะแต่เดิมห้องนี้เคยเป็นห้องสำหรับห้องนอนแขก ก็เลยจะไม่ได้มีการตบแต่งอะไรมากมายนัก ต่างกับห้องของผมที่เคยเป็นของไคล์มาก่อน ก็เลยมีร่องรอยของการตบแต่งของเจ้าของเดิมหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ทั้งไอ้ซันและผมเองต่างก็มีนิสัยคล้ายกันอยู่อย่างหนึ่งนั่นก็คือ ไม่ชอบทำอะไรกับห้องของตัวเองมากมายนัก ไม่ว่าจะผนังห้องหรือเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ เราสองคนชอบปล่อยให้มันเป็นแบบเดิมอยู่อย่างนั้นมากกว่าจะเปลี่ยนให้เป็นในแบบที่เราชอบ สำหรับมันผมก็ไม่รู้หรอก อาจจะเป็นเพราะมันเป็นคนไม่เรื่องมากและขี้เกียจวุ่นวายด้วย แต่สำหรับผม นอกจากนิสัยแบบเดียวกับมันในจุดนั้นแล้วผมยังไม่อยากทำลายของของที่เจ้าของเดิมเขาหลงเหลือเอาไว้ด้วยอีกต่างหาก

ผมนั่งลงบนเตียงขณะที่ไอ้ซันเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะคอมพิวเตอร์

“มองตาไม่กะพริบเลยนะมึง ไอ้ตัวดี” มันพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันมามองหน้าผม แต่หันไปหยิบหนังสือที่ตู้วางหนังสือมาเปิดเล่นแทน

“อะไรของมึง กูไม่ได้มองอะไรเลยนะ” ผมแย้ง แต่ไอ้ซันกลับเงียบ แสร้งทำเป็นไล่สายตาผ่านหนังสือที่กางอยู่ตรงหน้า

“หึงล่ะสิมึง” ผมถาม ลุกขึ้นยืน และค่อยๆเดินไปหามัน “หึงใช่ม๊า บอกกูมาซะดีๆ” พอผมเดินไปถึงตัวมันไอ้ซันก็ลุกขึ้นยืนและเดินหนีไป

ผมหันไปมองตามมัน และเดินตามมันไปอีก “หึงกูเหรออออ” ผมทำเสียงแหย่ เอื้อมมือไปจะจับไหล่มันเอาไว้ แต่มันก็ฉากหนีไปเสียอีก

“ไปอาบน้ำได้แล้ว ไป” มันพูดเสียงเด็ดขาดแล้วโยนผ้าขนหนูของผมมาให้ ผ้าผืนนั้นตกลงบนบ่าของผมพอดี ผมมองมันด้วยความเซ็งเล็กน้อย แต่ก็ยังอยากจะแหย่มันอยู่ดี

“ไม่ต้องห่วงน่า กูไม่มองคนอื่นนอกจากแฟนกูหรอก หน้าตาก็ดี นิสัยก็ดี หุ่นก็ดี ได้คนนี้ก็รักคนเดียวแล้ววว” ผมเดินตรงเข้าไปหามันอีก แต่คราวนี้มันไม่เดินหนีและหันมามองหน้าผมแทน

“ไป อาบ น้ำ” มันพูดเสียงแข็ง แล้วหันไปนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมและหยิบหนังสือเล่มนั้นมานั่งอ่านอีกหน

ผมหยุดยืนและมองมันว่ามันทำสีหน้ายังไงอยู่ โกรธจริงๆหรือแค่แกล้งเล่นๆ แต่สุดท้ายก็ดูไม่ออกแล้วเลยเลิกความคิดจะแหย่มันเล่นต่อก่อนที่มันจะโกรธขึ้นมาจริงๆ ผมวางผ้าขนหนูลงบนเตียงแล้วถอดเสื้อยืดออก เมื่อศีรษะของผมพ้นออกมาจากเสื้อ ผมก็แอบเห็นมันเหลือบมองผมผ่านหนังสือเล่มนั้นอยู่เหมือนกัน ผมหัวเราะเบาๆ แล้วแกล้งมันโดยการถอดกางเกงจนเหลือกางเกงในตัวเดียวและเอาผ้าขนหนูมาห่อตัวไว้ ไอ้ซันหันเก้าอี้ไปทางอื่นแต่ก่อนที่มันจะหันไปผมก็แอบเห็นว่ามันลอบมองผมอยู่จริงๆนั่นแหละ ผมอมยิ้มให้กับตัวเองแล้วหยิบเสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยนใส่นอนพาดขึ้นบ่าจากนั้นก็เปิดประตูเดินออกจากห้องไป

ขณะที่ผมกำลังเดินผ่านหน้าห้องน้ำที่ชั้นสอง ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกพอดี ไคล์เดินออกมาพร้อมกับไอน้ำที่คลุ้งอยู่เต็มห้อง

“อ้าว คุณกำลังจะไปอาบน้ำเหรอ” เขาถามผมเป็นภาษาอังกฤษและเอาผ้าขนหนูเช็ดศีรษะที่กำลังเปียกน้ำอยู่ ผมพยักหน้าตอบเบาๆพร้อมกับสังเกตเห็นหยดน้ำที่เกาะอยู่ตามส่วนต่างๆของร่างกาย ทั้งบนหัวไหล่ บนกล้ามแขนที่เป็นมัดๆ และตามหน้าท้องไล่ลงไปจนถึงใต้ผ้าขนหนูนั่น..........

“ไม่เช็ดตัวให้แห้งก่อนเหรอ เดี๋ยวก็เป็ดหวัดหรอก” ผมถาม ไคล์ทำหน้างงเล็กน้อย อาจเป็นเพราะผมพูดตอบเขาเป็นภาษาไทยและอาจจะพูดค่อนข้างเร็วด้วย แต่แล้วเขาก็ยิ้มและส่ายหน้า

“ไม่เป็นไรหรอก ผมแข็งแรง” เขาพูดแล้วทำท่าเบ่งกล้ามแขนให้ผมดู เราทั้งคู่หัวเราะขึ้นมาเบาๆพร้อมๆกัน เมื่อสิ้นเสียงหัวเราะผมสังเกตเห็นไคล์เองก็แอบมองสำรวจร่างกายผมด้วยสายตาอยู่เหมือนกัน ผมเลยแกล้งหันไปทางแสงไฟให้เขาเห็นหุ่นผมชัดๆมากขึ้น เป็นการข่มว่าคนเอเชียก็ไม่ได้หุ่นดีน้อยกว่าฝรั่งหรอกนะ....... ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นลูกครึ่งไทยและแถมยังอายุน้อยกว่าผมอีกต่างหากก็ตาม

“พี่อาบห้องนี้ก็ได้ จะได้ไม่ต้องเดินไปข้างล่าง” เขาบอกผมหลังจากเราเงียบกันไปราวๆสามวินาที

“อ้อ จริงสินะ ขอบคุณมากครับ” ผมยิ้มให้เขา เขาเองก็ก้มหัวให้ผมเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มแล้วก็เดินเข้าห้องไป

เมื่อผมปิดประตูห้องน้ำ ผมเดินไปที่ฝักบัว ปล่อยให้น้ำอุ่นๆไหลผ่านผมไปตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ผมเริ่มคิดถึงอะไรบางอย่างที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงไม่คิดถึงมันมานานหลายปีแล้ว และผมเองก็คิดว่าไอ้ซันก็คงจะคิดถึงเรื่องนี้เช่นเดียวกัน

ผมยอมรับตัวเองมานานแล้วว่าผมชอบไอ้ซัน แต่แล้วผมเป็นเกย์รึเปล่า......... นั่นคือคำถามที่ผมถามตัวเองและก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะตอบมานานแล้วเช่นเดียวกัน ผมรักไอ้ซัน ผมรักผู้ชาย ผมก็ควรที่จะเป็นเกย์อย่างที่คนอื่นเขาว่ากันสินะ แต่ทำไมผมกลับไม่เคยมีความรู้สึกปรารถนาในตัวผู้ชายคนอื่นเลยแม้แต่น้อย ถึงใครจะหน้าตาดีขนาดไหนผมก็แค่มองและคิดว่าคนๆนี้หน้าตาดี แต่ไม่เคยที่จะคิดไปไกลกว่านั้นเลย..... แต่ก็นะ ยกเว้นถ้าคนๆนั้นบุคลิกคล้ายกับไอ้ซันจริงๆล่ะก็..... แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผมเองก็ชอบผู้หญิงได้ และทำได้มากกว่าคำว่า “ชอบ” ด้วย ผมหลงรักผู้หญิง และก็มีความสัมพันธ์กับทางกายกับเขาได้โดยที่ไม่ได้รู้สึกผิดปกติ ฝืนตัวเอง หรือรู้สึกแปลกอะไรเลย มันก็เป็นไปตามธรรมชาติเหมือนคู่ชายหญิงทั่วๆไปนั่นแหละ

แต่สุดท้ายผมก็อดคิดถึงไอ้ซันไม่ได้ หรือบางครั้ง แม้แต่ในความฝัน...... หนึ่งปีที่แล้ว ช่วงเวลาที่ผมไม่มีมันอยู่ข้างกาย แม้ว่าผมจะมีนัทอยู่ ทว่าหลายคืนที่ผมก็ยังเฝ้าฝันถึงแต่มัน ฝันถึงช่วงเวลาที่เคยใช้กับมัน ช่วงเวลาที่อยากจะใช้กับมัน หรือแม้แต่ ฝันถึงเรื่องที่เกินเลยไปมากกว่านั้นกับมัน................

ผมสะบัดความคิดเหล่านั้นทิ้งออกไปจากสมอง ผมเคยคิดหลายครั้งหลายคราแล้วว่า ผมจะไม่คิดแบบนี้อีก ผมจะไม่เฝ้าหาคำตอบให้กับตัวเองว่าผมเป็นอะไร แต่ผมจะทำไปตามความรู้สึกความต้องการของจิตใจของผมเองเท่านั้น ผมรักมัน ผมก็จะปฏิบัติกับมันอย่างที่คนรักควรจะปฏิบัติเท่านั้นเอง ถ้าผมรักมันมาจากใจจริง ซึ่งผมก็เชื่อว่ามันเป็นอย่างนั้น ผมก็จะปล่อยให้หัวใจสั่งให้ผมทำอะไรก็ตามที่ผมอยากจะทำ ผมจะไม่เอาความนึกคิดของตัวเองหรือของใครๆมาใส่หัวอีกต่อไปแล้ว

ผมรีบล้างสบู่ด้วยความรวดเร็วเพราะไม่อยากจะให้ไอ้ซันรอนาน หลังจากเช็ดตัวจนแห้งสนิทดีแล้วผมก็จัดการแต่งตัวให้เรียบร้อย แม้ว่าตอนแรกผมเลือกที่จะยังไม่ใส่เสื้อเพราะอยากจะเข้าไปแหย่ไอ้ซันดูว่ามันจะยังลอบมองผมอยู่จริงๆรึเปล่า แต่สุดท้ายผมก็ตัดสินใจแต่งตัวให้เรียบร้อยเสียเลยดีกว่า

หลังจากออกจากห้องน้ำผมก็เปิดประตูห้องไอ้ซันเข้าไปแต่ว่ามันไม่ได้อยู่ในนั้น ผมยืนงงด้วยความประหลาดใจ หรือว่ามันจะไปอาบน้ำที่ห้องน้ำชั้นล่างแล้วก็ไม่รู้ แต่อีกใจก็ปฏิเสธว่าไม่น่าจะใช่ ผมจึงเดินไปเคาะที่ห้องของไคล์เพื่อจะถามว่าซันอยู่ในห้องรึเปล่า แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดเพราะคนที่ออกมาเปิดประตูให้ผมก็คือตัวไอ้ซันเอง

“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ” มันถาม

“อืม แล้ว.....” ผมชะโงกเข้าไปในห้อง เห็นไคล์กำลังนอนฟังไอพอดอยู่บนเตียง เมื่อเขาเห็นผมเขาก็ยิ้มและพยักหน้าให้ “มึงมาทำอะไรวะ” ผมหันหลับมาถามมัน

“ก็มาคุยกับไคล์เฉยๆ” ไอ้ซันตอบ จากนั้นก็หันไปบอกไคล์ว่าขอตัวแล้วก็เดินออกมาจากห้อง เมื่อสิ้นเสียงปิดประตู ไอ้ซันก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ผมเองก็เดินตามมันเข้าไป

“คุยอะไรกันวะ” ผมถาม และทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง

ไอ้ซันที่กำลังหยิบผ้าขนหนูของตัวเองออกมาหันมามองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย “หึงเหรอ”

ผมสะอึก แล้วรีบตอบกลับอย่างรวดเร็ว “เปล่าสักหน่อย ก็แค่ถาม” ผมเอื้อมไปหยิบโลชั่นทาผิวที่โต๊ะหัวเตียงมาทาที่แขนและขาของตัวเอง ผมแอบมองเห็นไอ้ซันด้วยหางตาขณะที่มันกำลังจะเดินออกจากห้องไปว่ามันกำลังมีรอยยิ้มชอบใจอยู่บนใบหน้า ผมเลยรีบพูดไล่หลังมันก่อนที่มันจะออกจากห้องไปเสียก่อนว่า “กูไม่ได้หึงมึงหรอก มึงไม่ต้องมายิ้ม” แต่ก็ไม่ทันจนได้ เพราะไอ้ซันปิดประตูห้องลงก่อนผมจะพูดจบประโยคเสียอีก

ผมมองไปยังประตูห้องถึงแม้มันจะเดินออกไปนานแล้ว เป็นเวลาไม่รู้กี่นาทีที่ผมได้แต่นั่งเหม่อมองอยู่อย่างนั้น คิดถึงคำพูดที่มันถามว่าผม “หึง” หรือเปล่า

นี่คืออีกสิ่งหนึ่งที่ผมเองก็เคยคิดกลัวอยู่เช่นกัน การที่ผมเคยรักมันอยู่เหมือนเมื่อก่อนนั้น ผมเองแทบจะไม่ได้อยากเรียกร้องอะไรใดๆจากมันเลย แต่ตอนนี้เมื่อผมกับมันคบเป็นแฟนกันแล้ว ผมเองก็อดคิดไม่ได้ว่าสิ่งนี้มันจะทำให้ผมเปลี่ยนไป นั่นก็คือ ผมคงรู้สึกหึงหวงมันมากขึ้นตามไปด้วยจริงๆนั่นแหละ หลังจากนี้นอกจากผมจะหึงมันแล้ว ผมอาจจะเรียกร้องอะไรๆจากมันมากขึ้นอีกโดยที่ผมก็ไม่รู้ตัวก็เป็นได้ มันเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วถ้าที่เวลาเราคบกับใครจริงๆจังๆ ช่วงแรกๆมันอาจจะหวาน แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก คนสองคนคงต้องรับมือกับพฤติกรรมหรือความต้องกันของกันและกันอย่างไม่จบไม่สิ้น ผมเองไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลย ผมไม่อยากจะเรียกร้องอะไรจากมัน แต่ตอนนี้ผมเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้........

ผมอยากได้ความรักจากมันตอบกลับมา อยากให้มันรักผมมากเท่าๆกับที่ผมรักมัน และตอนนี้ผมก็เริ่มจะรู้ตัวแล้วด้วย ว่าถ้าเป็นไปได้ ขอแค่ถ้าเป็นไปได้......... ผมไม่อยากจะให้มันไปมีใจให้ใครคนอื่นนอกจากผมเด็ดขาด

ผมละสายตาออกมาจากประตูห้องและเริ่มมองไปรอบๆตัว อีกความคิดหนึ่งที่ไม่ค่อยจะดีนักที่เริ่มผุดขึ้นมาในสมองของผมนั่นก็คือ ผมอยากจะรู้จริงๆ ว่ามันเก็บหนังสือ เดอะ มิซซิ่ง พีซ มีทส์ เดอะ บิ๊ก โอ ที่ผมตั้งใจไว้ว่าจะให้กับมันในตอนนั้น ไว้ที่ไหน

ผมเริ่มมองไปรอบๆห้อง และกวาดสายตาไปตามชั้นวางของ ตู้ และเก๊ะต่างๆ นึกสงสัยว่าจะมีหนึ่งในสักอันนี้มั๊ย ที่มันเก็บซ่อนหนังสือเล่มนั้นไว้ไม่ให้ผมหรือใครๆเห็น แล้วไอ้ซันมันเคยหยิบออกมาดูมาอ่านบ้างรึเปล่ากันนะ

แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้หรอก เป็นผม ผมก็คงไม่หยิบหนังสือที่เปื้อนเลือดขนาดนั้นออกมาอ่าน หรือเอามาวางไว้เกลื่อนกลาดง่ายๆเช่นกัน

ผมถอนหายใจและเอนตัวลงนอนบนเตียงมองดูแสงไฟจากบนเพดาน ไม่รู้ว่าผมคิดอย่างไรเหมือนกัน ผมเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟที่หัวเตียงแล้วเอาผ้ามาคลุมโคมไฟไว้เพื่อลดแสงให้น้อยลง จากนั้นก็ลุกขึ้นไปปิดไฟในห้องทิ้งเสีย ทำให้ในห้องตอนนี้มีเพียงแสงสีส้มเรืองๆจากโคมไฟที่หัวเตียงส่องอยู่เท่านั้น

[ExecutioneR]

ผมเดินมานอนลงบนเตียงอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ผมนอนมองเงาของตัวเองที่ทอดตัวเป็นแนวยาวสีดำทะมึนลงบนเพดานแทนที่จะเป็นแสงไฟสีขาวแสบตาเหมือนเมื่อครู่ เมื่อมีความมืดสลัวมาแทนที่ความสว่าง แม้แต่ทุกๆสิ่งรอบตัวก็ยังดูราวกับมีความเงียบปกคลุมตามไปด้วยเลย ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงคิดว่าความมืดมักจะมาคู่กับความเงียบ............ ผมได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองชัดเจนขึ้น ผมได้ยินเสียงของลมที่พัดผ่านกิ่งไม้ใบไม้ของต้นไม้ใหญ่ที่ด้านนอกหน้าต่าง ได้ยินเสียงของรถยนต์ที่วิ่งอยู่บนถนนอยู่ไกลๆ และได้ยินเสียงของประตูห้องน้ำที่กำลังถูกเปิดออก

ไอ้ซันอาบน้ำเสร็จแล้วและกำลังเดินตรงมาที่ห้อง ผมหลับตาลงฟังเสียงฝีเท้าของมันที่กำลังเดินใกล้เข้ามา ผมได้ยินเสียงมือของมันที่กำลังจับลูกบิดประตูและทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก ผมคาดไว้ว่ามันคงจะแปลกใจว่าทำไมผมถึงได้ปิดไฟและเปิดเพียงโคมไฟเหนือหัวของผมไว้เท่านั้น

แต่ก็ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของมัน

ผมยังคงหลับตาอยู่และได้ยินเสียงของประตูห้องถูกปิดลง

“เมฆ หลับแล้วเหรอ” มันถามขึ้น

“เปล่า ยังหรอก แค่ปิดไฟเฉยๆน่ะ กูแสบตา” ผมตอบ ทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาขึ้น

“แล้วหายแสบรึยัง” ผมรู้สึกว่ามันกำลังเดินตรงมาที่ผมมากขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดมันก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าของผม “เป็นไรรึเปล่ามึง”

ผมลืมตาขึ้น แล้วก็เห็นไอ้ซันที่กำลังชะโงกหน้ามามองดูผมอยู่ ผมเกรียนๆของมันยังคงมีหยดน้ำเกาะอยู่ รวมถึงลำตัวท่อนบนที่เปลือยเปล่าและส่วนท่อนล่างที่นุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวด้วย

“มึงไม่เช็ดตัว แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนวะ” ผมถาม สายตาผมไปหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของมันที่เผยอออกมาเล็กน้อย ผมมองไล่ลงมาถึงคางของมันที่เริ่มมีเคราขึ้นอ่อนๆแล้วหยุดสายตาไว้แต่เพียงเท่านั้นก่อนที่มันจะมองเลยเถิดไป

ไอ้ซันพยักหน้าเบาๆแล้วก็ลุกขึ้นจากเตียง จากนั้นก็หันหลังให้ผมแล้วเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า ผมมองตามไปที่แผ่นหลังของมัน เมื่อเห็นแบบนี้แล้ว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงสีส้มจากโคมไฟหรือเป็นเพราะความสว่างไม่พอด้วยหรือเปล่า ผมจึงมองเห็นแผ่นหลังและไหล่ของมันดูกว้างและแข็งแรงมากกว่าที่ผมเคยคิดเอาไว้เสียอีก

ราวกับไอ้ซันจะรู้ว่าผมกำลังมองมันอยู่ มันหันหน้าหาผมแล้วโยนเสื้อผ้าลงบนเตียง เมื่อมันหันมาทำให้ผมเห็นร่างกายของมันได้ชัดเจนมากขึ้น ก่อนหน้านี้ผมยังไม่เคยเห็นหุ่นเปล่าๆของมันแบบนี้มาก่อนเลย กล้ามอกที่เป็นลูก และกล้ามท้องที่เป็นลอน ไม่เหมือนกับที่มันเคยบ่นว่ามันอ้วนขึ้นเลยแม้สักนิดเดียว

“ไหนมึงบอกว่ามึงอ้วนขึ้นไง” ผมถาม ชี้ไปที่ท้องของมัน

“อ๋อ นี่น่ะเหรอ” ไอ้ซนมองตามลงไป “กูแขม่วน่ะ” มันว่า จากนั้นมันก็แสดงให้เห็นว่าจริงๆแล้วพุงของมันยื่นออกมาขนาดไหน แต่ถึงอย่างไรก็ตามผมก็ยังยืนยันว่ามันเองก็ยังมีกล้ามท้องที่ค่อนข้างสมบูรณ์อยู่ดี

“ไม่อ้วนหรอก กูนี่สิกำลังจะอ้วน” ผมเอามือตบพุงของตัวเอง เมื่อเห็นแบบนั้นไอ้ซันเลยรีบเดินรี่เข้ามาหา

“ไหน ดูดิ๊” มันเลิกเสื้อของผมขึ้น “อืมมมม ขออีกสามโลนะ” ไอ้ซันพูดหลังจากมองที่ท้องของผมอยู่ครู่หนึ่ง

“หา อะไรวะ” ผมถามด้วยความประหลาดใจ

“กูขอให้มึงอ้วนขึ้นอีกสามโลไง หมั่นไส้คนกล้ามท้องสวย กูขอมีของกูคนเดียวพอ มึงอ้วนๆอีกหน่อยน่ะดีแล้ว” มันพูดแล้วก็ลุกเดินไปที่ปลายเตียง ที่ๆมันวางเสื้อผ้าเอาไว้

“อะไรของมึง มึงจะให้กูอ้วนคนเดียวงั้นสิ” ผมว่า

“เปล่า กูไม่ได้อยากให้มึงอ้วน แต่กูอยากให้มึงอวบกว่านี้อีกหน่อยแค่นั้นเอง” มันมองหน้าผมแล้วยิ้ม

ผมถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้จริงจังอะไรกับคำขอของมันมากนัก แล้วก็ไม่คิดว่ามันเองจะจริงจังอะไรกับคำพูดของตัวเองด้วยเช่นกัน “เออๆ มึงรีบๆแต่งตัวเหอะ เดี๋ยวไม่สบายหรอก”

“ทาโลชั่นให้กูก่อน” มันบอก จากนั้นก็เดินตรงมาที่หัวเตียงแล้วยื่นครีมทาผิวที่ผมใช้เมื่อครู่ให้กับผม “เอ้า ทาที่หลังนะ เอาทั่วๆล่ะ” มันว่าจากนั้นก็นั่งลงบนเตียงหันหลังให้กับผม

ผมเทครีมทาผิวลงบนฝ่ามือกำลังจะลูบลงไปบนหลังของมันแต่ก็สังเกตขึ้นมาได้ว่าหลังของมันยังไม่แห้งดีเลย “ไอ้ซัน หลังยังเปียกอยู่เลย มึงเช็ดตัวไม่แห้ง”

“งั้นมึงก็เช็ดให้กูดิ่” มันตอบแล้วก็ชี้ไปที่ผ้าขนหนูของผมที่วางพาดอยู่ ผมส่ายหน้าเบาๆแล้วก็เอาครีมที่เทออกมาแล้วป้ายลงไปบนกลางหลังของมันจากนั้นก็ลุกไปหยิบผ้าของผมมาเช็ดแผ่นหลังตรงที่ยังเปียกอยู่ให้กับมัน เมื่อแห้งดีแล้วผมก็เริ่มทาครีมให้ทั่วแผ่นหลังโดยเริ่มลูบไล้ตั้งแต่หัวไหล่ไล่ลงไปถึงตรงขอบผ้าขนหนูที่มันพันไว้รอบเอว

“เอ้า เสร็จแล้ว” ผมตีหลังมันเบาๆ

“เพลินว่ะ เอาอีก ทาข้างหน้าด้วย” มันพูด

“เกินไปมึง เกินไป” ผมตบหลังมันแรงขึ้น “ข้างหน้าทาเอง มือตีนก็มี ไปๆๆ ไปแต่งตัว เดี๋ยวจะหนาว” ผมรีบไล่มันทั้งๆที่ก็รู้ดีว่าฮีทเตอร์ในห้องทำงานได้เป็นอย่างดี ไม่ว่ามันจะแก้ผ้าหรือตัวเปียกขนาดไหนก็คงไม่รู้สึกหนาวแน่นอน

ผมรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ไอ้ซันลุกขึ้นอย่างว่าง่ายโดยที่ไม่มีคำโต้แย้งใดๆ จากนั้นมันก็รับครีมไปทาผิวส่วนที่เหลือของมันเอง จากนั้นมันก็เริ่มทาครีมบำรุงหน้า แต่ก็ยังไม่ยอมแต่งตัวสักที จนในที่สุดผมทนไม่ไหว เลยลุกขึ้นเดินตรงไปหามันแล้วกระตุกผ้าเช็ดตัวของมันออกเบาๆ ไม่ใช่เพื่อให้หลุด แต่เพื่อจะแหย่ให้มันตกใจเล่นเฉยๆ

“เฮ้ยๆ” ไอ้ซันรีบคว้าผ้าเอาไว้ก่อนที่มันจะร่วงลงพื้นไป ผมหัวเราะแล้วรีบกระโดดหนีขึ้นเตียงทันที

“เล่นอะไรทะลึ่งนะมึง” มันโวย

“ก็แล้วทำไมมึงไม่แต่งตัวให้มันเสร็จๆสักที” ผมย้อน

“เรื่องของกู ห้องของกู กูจะทำอะไรก็เรื่องของกูนี่หว่า หรือมึงอยากดูกูแก้ผ้านัก ก็ได้ กูให้มึงดูก็ได้ ไอ้เมฆ เอ้า” พูดจบมันก็สะบัดผ้าขนหนูออก ผมรีบหันหน้าหนีทันที รู้สึกใจของตัวเองเต้นแรงและใบหน้าร้อนผ่าว

“นี่มึงเล่นอะไรของมึง”ผมร้อง “รีบๆแต่งตัวได้แล้ว กูไม่อยากดูของมึงหรอก ไอ้ซัน”

“แล้วทีอย่างนี้ทำเป็นเขิน ไอ้ตัวดีเอ๊ย” ไอ้ซันเองก็รีบใส่กางเกงด้วยความรวดเร็วเช่นกัน เพราะเมื่อผมมองมันด้วยหางตามันก็ใส่กางเกงเสร็จไปแล้ว เมื่อเห็นดังนั้นผมจึงหันกลับมามองมันได้อีกครั้ง

“กูไม่ได้เขินเว้ย” ผมแก้ตัว “กูแค่..........” ผมหาคำพูดมาพูดต่อไม่ได้ และดูท่าจะเป็นทีของไอ้ซันทันที มันรีบใส่เสื้อและกระโดดขึ้นมาบนเตียง คลานมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม

“กูแค่อะไร” มันยิ้ม

“ไม่รู้เว้ย ไม่มีไรทั้งนั้นแหละ มึงจะนอนรึยัง” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ยัง........ ยังไม่อยู่ในอารมณ์อยากนอน” มันยิ้มกริ่ม

“งั้นมึงจะทำอะไร” ผมขยับตัวลงใต้ผ้าห่มมากขึ้นอีก เริ่มรู้สึกกังวลอย่างไรบอกไม่ถูก

“อืมมม.....” มันทำท่าครุ่นคิด “กูก็ไม่รู้เหมือนกัน” มันขยับตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆและเอาแขนมาคร่อมตัวของผมไว้ให้อยู่ข้างล่าง “เอาเป็นว่า........  ทำอะไรที่......... ไม่ลองก็ไม่รู้ดีมะ”

เมื่อผมได้ยินดังนั้นตอนแรกผมคิดว่ามันจะแกล้งผมเล่นอีกเหมือนเมื่อวันก่อน แต่ผมคิดผิด..........

ไอ้ซันรีบประกบปากผมทันทีก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรต่อ มือซ้ายของมันคว้าหามือขวาของผมมากุมเอาไว้ จากนั้นมือข้างที่เหลือของมันก็เริ่มทำงานด้วยการลูบไล้ไปตามใบหน้าของผมไล่ลงไปจนถึงซอกคอแล้วก็เริ่มล้วงเข้าไปในเสื้อยืด เมื่อมาถึงจุดนี้ผมก็เริ่มจะปล่อยอารมณ์ตามไปกับมันแล้ว ผมเริ่มจูบตอบกลับและเอามือป่ายไปตามแผ่นหลังของมัน ไอ้ซันผละออก ชันตัวขึ้นนั่งและถอดเสื้อโยนทิ้งลงไปบนพื้นรวมทั้งเตะผ้าห่มไปกองอยู่ข้างๆเสื้อเช่นเดียวกัน จากนั้นมันก็ก้มลงมาจูบปากของผมอีกครั้ง หนักขึ้น และร้อนแรงขึ้นกว่าเดิม เมื่อถอนปากออก มันก็เริ่มไซร้ไปตามซอกหูและไล่ลงมาถึงซอกคอของผม ผมเสียวจนเผลอครางออกมาอย่างลืมตัว จากนั้นเมื่อรู้สึกตัวผมก็รีบพลิกตัวขึ้นมาเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนบ้าง คราวนี้ผมเป็นฝ่ายเริ่มกระทำแบบที่มันเพิ่งทำกับผมไปบ้าง ผมใช้ลิ้นซอกซอนไปตามทุกส่วนของมันเท่าที่ผมทำได้ ไล่ตั้งแต่ใบหู รูหู หลังหู ซอกคอ คาง แก้ม และไม่ลืมที่จะประกบปากกับมันอีกครั้งเป็นการปิดเสียงครางของมันให้หายไป

เมื่อเราถอนปากออกจากกัน ตาของเราประสานกัน ผมเอามือกุมมือทั้งสองของมันไว้ แล้วเริ่มซุกลงที่ซอกคอของมันอีกครั้ง ผมเห็นไอ้ซันหลับตาพริ้มและเผยอปากครางออกมาเบาๆ ผมไล่ลงไปจนถึงที่หน้าอกของมัน เอาหน้าซุกลงไปที่หัวนมและลากลิ้นผ่านให้โดนแบบเฉียดๆ ไอ้ซันเผลอครางออกมาเพราะความเสียว เมื่อได้ยินอย่างนั้นผมก็เริ่มพยายามเร่งเครื่องเต็มสูบ ตั้งใจจะใช้ทุกวิชาที่ผมรู้กับมันเลยทีเดียว แต่ขณะที่ผมกำลังจะก้มลงใช้ลิ้นกับหัวนมของมันต่อนั้น เสียงเคาะประตูห้องของเราก็ดังขึ้น เราสองคนรีบกระโดดออกจากกันโดยอัตโนมัติราวกับถูกไฟช็อตทีเดียว ผมยืนขึ้นบนพื้นห้องข้างๆเตียง ส่วนไอ้ซันนั่งชันตัวอยู่ตรงหัวเตียง เราทั้งสองต่างมองไปที่ประตูห้อง

“ซัน ศิลา หลับหรือยัง”

เสียงของไคล์ดังขึ้น เราสองคนมองหน้ากันไม่รู้จะทำอย่างไรดี ไอ้ซันทำปากกระซิบบอกผมว่าให้ผมไปเปิดและมันก็ก้มลงไปหยิบเสื้อมาสวม ผมเองก็ส่ายหน้าบอกให้มันเป็นคนไปเปิด แต่มันก็ส่ายหน้ากลับมาอีกแล้วบอกว่ามันไปเปิดไม่ได้ พอผมกระซิบถามว่าทำไม มันก็ก้มหน้าอายๆมองลงไปที่เป้ากางเกงแล้วพูดออกมาว่ามันไม่ได้ใส่กางเกงใน

ผมระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแล้วก็ส่ายหน้าเบาๆ จากนั้นก็โยนผ้าห่มให้มันเอาไปคลุมท่อนล่างไว้ซะ แอบเสียดายเล็กน้อยที่มันเอามือมาปิดส่วนนั้นไว้ทันก่อนที่ผมจะได้เห็นว่ามันตุงออกมามากขนาดไหน ผมเดินไปที่ไปที่ประตูห้องเอามือกุมลูกบิดไว้จากนั้นก็หันมามองหน้ามันเป็นเชิงถามว่าเปิดได้หรือยัง เมื่อมันพยักหน้า ผมก็เปิดประตูออก

“ขอโทษที่รบกวนนะครับ หลับกันรึยังทั้งสองคน” ไคล์ถามผมกับไอ้ซันทันทีที่ประตูถูกเปิดออก

“ก็นอนแล้วล่ะ แต่ยังไม่หลับหรอก มีอะไรล่ะ” ไอ้ซันตอบกลับมาจากในห้อง

“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ค่อยคุยกันก็ได้ กู๊ดไนท์ทั้งสองคนครับ” พูดจบไคล์ก็หันหลังเดินไปเปิดประตูห้องตัวเอง

“เดี๋ยวสิ มีอะไรรึเปล่า” ผมรีบถามกลับก่อนที่เขาจะเข้าห้องไป

“ไม่มีอะไรหรอก” ไคล์ยิ้ม “แค่จะถามว่าพรุ่งนี้ซันกลับบ้านกี่โมง แล้วก็ศิลามีแผนจะทำอะไรรึเปล่าแค่นั้นเอง”

“ซัน ไคล์ถามว่าพรุ่งนี้มึงกลับบ้านกี่โมง” ผมหันมาถามไอ้ซันที่ยังคงกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียง

“ประมาณบ่ายสามบ่ายสี่มั๊ง” มันตอบ

“ซันบอกว่าประมาณบ่ายสามไม่ก็บ่ายสี่น่ะ” ผมหันกลับมาบอกไคล์ เขาพยักหน้ารับ “ส่วนพี่ก็คงไม่ได้ทำอะไรหรอก มีอะไรเหรอ”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยคุยกันต่อก็ได้ ไปนอนเถอะ กู๊ดไนท์ครับ” เขายิ้มให้ผมอีกหนึ่งที ผมเองก็กล่าวราตรีสวัสดิ์ตอบ จากนั้นผมก็ปิดประตูลง

เมื่อผมปิดประตูเสร็จหันมาเผชิญหน้ากับมัน ความเงียบเข้าปกคลุมเราทั้งคู่อยู่ครู่หนึ่งจากนั้นเราก็หัวเราะออกมาพร้อมๆกัน

“โดนขัดจังหวะเลย” ผมพูด เดินตรงไปที่เตียง นั่งลงข้างๆมัน

“อารมณ์ค้างเลยว่ะ” มันว่า แล้วเอาผ้าห่มมาคลุมตัวให้ผมด้วย

“แล้ว........ อารมณ์ค้างนี่ไม่ได้หมายความว่ามัน ‘หมด’ ไปแล้วใช่มะ คำว่า ‘ค้าง’ นี่มันหมายถึงยังคงมีอารมณ์อยู่รึเปล่า” ผมเอามือวางไปที่ต้นขาของมันแล้วค่อยๆลูบขึ้นมาเรื่อยๆ ผมรู้สึกถึงกล้ามเนื้อของมันที่เกร็งแน่นผ่านทางฝ่ามือของผม

“อย่าทะลึ่งน่า” มันพูด แล้วเอามือมาจับมือของผมที่วางอยู่บนต้นขาของมันเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้ออกแรงห้ามแต่อย่างใด

“ใครกันแน่ทะลึ่ง กางเกงในก็ไม่ใส่ และกูว่านะ......... นี่ก็แผนของมึงอีกแล้วใช่มั๊ย” ผมพูดเบาๆใส่หูของมัน

ไอ้ซันยิ้มอย่างรู้ทันแล้วก็ขยับเข้ามาจูบผมอีกหนึ่งที มันปล่อยมือของผมที่ถูกจับเอาไว้เมื่อสักครู่ให้เป็นอิสระแล้วเริ่มล้วงเข้ามาในเสื้อของผมแทน จากนั้นมันก็ถอนปากออกแล้วชะโงกหน้าเข้ามากระซิบที่ซอกหูของผมเบาๆ......

“ใช่แล้ว......”

มืออีกข้างของมันเอื้อมไปปิดสวิตช์ไฟที่หัวเตียงลง จากนั้นเราทั้งสองคนก็ถูกปกคลุมไปด้วยความมืด

[ExecutioneR]

ตอนนี้ยาวเกิน เลยต้องตัด 

ปล. ลืมบอก ใครอยากได้ตอนพิเศษ เบื้องลึก สยึมกึ๋ว บอกได้ เดี๋ยวจัดให้หลังไมค์ 5555 

[ninaprake]

ตอนนี้ยาวเกิน เลยต้องตัด 
ปล. ลืมบอก ใครอยากได้ตอนพิเศษ เบื้องลึก สยึมกึ๋ว บอกได้ เดี๋ยวจัดให้หลังไมค์ 5555 

                            "อยากได้ครับ"    



ขอด้วยนะคร้าบบบบ ขอบคุณมากเลย อิอิ 

[Jingjoh]

อยากได้ด้วยคนคับ
 

[~prince™~]

อยากได้เหมือนกันคับ

[ExecutioneR]

ว้าย ตาย คนอะไร ลามก 

555555

[THIP]

ถ้าบอกว่าอยากได้จะโดนว่าว่าลามกมั๊ยนะ     
แต่อยากได้อ่ะ 

[น้ำค้าง]

อือ  ในความมืดทำอะไรกันเหรอ  อยากรู้จัง
บอกหน่อยเถอะ ต่อมอยากรู้กำเริบอีกแระ นะขอร้อง

[tonsai_2520]

อยากได้ . . . มั่ก . . . มาก

อยากรู้โว้ย  เสียวจริงป่ะ

[gobgab]

............ไม่ต้องหลังไมค์หรอก........ด้นสดกันในนี้แหละ........

[ninaprake]

ว้าย ตาย คนอะไร ลามก 

555555

แหมๆ เค้าเรียกว่าคนจริงใจ ซื่อตรงกับความรู้สึกของตัวเองครับ อิอิ

อือ  ในความมืดทำอะไรกันเหรอ  อยากรู้จัง
บอกหน่อยเถอะ ต่อมอยากรู้กำเริบอีกแระ นะขอร้อง

ก็ปกติจะเล่นผีถ่วยแก้วครับ ปิดไฟมืดๆเนี่ยขลังนักแล 

[sun]

  เลือดหยดไว้ก่อนได้ป่ะ ฮ่าๆ
โพสในนี้ ได้อ๊ะป่ะ ...เด๋วหลังไมค์ จะหาว่าลามกๆ ไม่ๆๆๆๆ     
 เราต้องรักฉาภาพพจน์...ความเป็น หยิงไทยใจงาม     
(ปู้ดดดด....        มีเสียงแหว่ะ ตามมาติดๆ)    แม๋ๆ...   

            

ซันจะเสียสาว เอ๊ย...เสียหนุ่ม  หรือว่าจะเป็นเมฆ ล่ะเนี่ย
เดาไม่ออกเลยวุ้ย....คู่นี้ เหอๆ  หรือจะเป็น 2 อิน 1     

[aumzaa]

    รอ บท  Love  Love ครับ


   




[attachment deleted by admin]

[ExecutioneR]

บอกไว้ก่อนนะคับว่าไม่ X แตกซ์หรอก
ไอ้ต้นเขียนแบบ XX ไม่เป็น

 

55555 

แค่อิโรติกๆเท่านั้นเอง แต่แปะลงบนนี้ก้อคงไม่เหมาะ งั้นหลังไมแล้วกันน่ะแหละ ดีแล้ว

 

ปล. พรุ่งนี้ได้คับ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

กว่าจะเจอฟ้าที่สดใส ก้อนเมฆก็ลอยฝ่าอุปสรรคต่างๆมามากมาย
ยังไรก็ขอให้อยู่คู่กันไปชั่วฟ้าดินสลาย
 


ปล.ขอตอนพิเศษด้วยนะครับ
 

[ninaprake]

ถ้าต้นเขียนนิยาย xxx ไม่ได้ ก็เอาเรื่องจริงประสบการณ์ต้นมาเขียนแทนละกัน 

จะรอหลังไมค์คร้าบบ 

[ExecutioneR]

ถ้าต้นเขียนนิยาย xxx ไม่ได้ ก็เอาเรื่องจริงประสบการณ์ต้นมาเขียนแทนละกัน 

จะรอหลังไมค์คร้าบบ 

ประสบการณ์จริงของต้นมีแต่เลือด (ของไอ้ทึ่ม) นะครับ
จะไหวเหรอ

๕๕๕๕๕

แถมเขียนก้อไม่เปนแบบนี้ก้อต้องบรรยายด้วยคลิบอย่างเดียวสิคับเนี่ย 

[ExecutioneR]

ตอนที่ 14


วันต่อมาผมตื่นขึ้นเพราะเสียงปลุกของแม่ของไอ้ซันที่เรียกอยู่หน้าประตูห้อง

“ซัน ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนสายนะลูก” แม่ของไอ้ซันเคาะประตูห้องเบาๆสองสามครั้ง ผมเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมาก่อน เมื่อเหลือบไปมองข้างๆก็เห็นไอ้ซันยังนอนคลุมโปงอยู่อย่างนั้น

“ซัน ลุกได้แล้ว แม่มึงมาเรียกแล้ว” ผมเขย่าตัวมันเบาๆ

“อืมๆ ลุกแล้วๆ” มันงัวเงียตอบกลับมาแล้วก็ชันตัวขึ้นนั่งเกาหัวแกรกๆ “มึงจะนอนต่อรึเปล่า” มันหันมาถามผม

“คงไม่อ่ะ มึงอาบน้ำเสร็จกูก็จะไปอาบต่อเลย” สายตาของผมไปสะดุดอยู่ที่ซอกคอด้านซ้ายของมัน ตรงนั้นมีรอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่ถึงสองจุด “ชิบหายล่ะ ไอ้ซัน มึงใส่เสื้อซะด้วยนะ” ผมก้มลงไปควานหาเสื้อของไอ้ซันที่ข้างๆเตียงแล้วยื่นส่งให้มัน

“ทำไมวะ” มันมองผมด้วยสายตาสงสัยจากนั้นเมื่อมันเห็นสายตาของผมมองไปที่ซอกคอของมันมันก็หัวเราะขึ้น “อ้อ หึหึหึ”

“รู้แล้วใช่มะ อย่าให้แม่พ่อหรือใครเห็นนะมึง รอยนั่นน่ะ”

ไอ้ซันลุกขึ้นเดินไปที่กระจกแล้วส่องดูร่องรอยที่ผมทำทิ้งเอาไว้เมื่อคืนด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “แดงแป๊ดจนคล้ำเลยนะเนี่ย” มันเอามือลูบซอกคอบริเวณนั้นเบาๆ “ไม่เลวเลยนะมึง สงสัยอีกนานกว่าจะหาย” มันหัวเราะท่าทางพอใจ หรือไม่ก็ดูภูมิใจเสียด้วยซ้ำ

“มึงไม่ต้องมาหัวเราะ รีบๆใส่เสื้อแล้วไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมขว้างเสื้อใส่มัน แล้วลุกขึ้นยืน ไอ้ซันมองมาที่ผมแล้วหยุดอยู่ครู่หนึ่งจึงส่ายหัวช้าๆพร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ มันเอื้อมไปหยิบผ้าขนหนูของมันมาพาดบ่าพันรอบคอเอาไว้แล้วก็เดินออกจากห้องไปทิ้งให้ผมนั่งงงอยู่อย่างนั้น แต่หลังจากมันออกจากห้องไม่นานผมก็หยิบเสื้อของตัวเองมาใส่เช่นเดียวกันจากนั้นก็เดินลงมายังชั้นล่างเพื่อที่จะทักทายกับคุณลุงและคุณป้า เมื่อผมเดินลงมาถึงห้องนั่งเล่นก็พบคุณลุงกำลังนั่งจิบกาแฟและอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างๆกับคุณป้าที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่

“ไงเมฆ หลับสบายมั๊ยเมื่อคืน” พ่อของไอ้ซันทักผมเมื่อเห็นผมเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

“ครับ ก็ดีครับ” ผมยิ้ม

“ไม่เบียดกันใช่มั๊ยเมฆ นอนได้ใช่มั๊ย” แม่ของไอ้ซันถามขึ้นมาบ้าง ผมส่งยิ้มแล้วก็พยักหน้าแทนคำตอบ “แล้วนี่ซันอาบน้ำรึยังล่ะ” ป้ากุ้งถามต่อ

“อาบอยู่ข้างบนน่ะครับ”

“งั้นดูแลให้มันไปเรียนให้ทันด้วยล่ะ เดี๋ยวลุงกับป้าจะไปแล้วนะ ฝากดูแลบ้านด้วยนะเมฆ” คุณลุงพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นยืนตามด้วยป้ากุ้ง จากนั้นทั้งสองก็เดินออกจากบ้านไป โดยไม่วายที่จะหันมาร่ำราและสั่งเสียให้ดูแลลูกชายและหลานชายของเขากับผมอีกรอบก่อน

“เดินทางดีๆนะครับ” ผมพูดส่งท้ายไล่หลังทั้งสองท่านไป จากนั้นผมก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อจะไปหาน้ำมาดื่ม แต่คนที่กำลังนั่งอยู่ในครัวก็คือ ไคล์ นั่นเอง

“อ้าว อรุณสวัสดิ์ไคล์ ตื่นเช้าจัง” ผมทัก

“อรุณสวัสดิ์” เขายิ้มให้เหมือนเคย

“หิวรึเปล่า จะให้ผมทำอะไรให้ทานเลยมั๊ย” ผมถามพลางเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาหนึ่งขวด

“ยังไม่ล่ะครับ แล้วก็ลืมแล้วเหรอ ซันบอกเราเมื่อคืนว่า ให้ศิลา แทนตัวเองว่า ‘พี่’ ไม่ใช่ ‘ผม’ นะ”

“เออ จริงด้วย แต่ช่างมันเถอะ มันไม่ได้อยู่แถวนี้นี่นา” ผมหัวเราะ และนึกถึงมันว่าตอนนี้มันจะอาบน้ำเสร็จแล้วรึยังนะ “ไคล์อาบน้ำแปรงฟันรึยัง” ผมถาม แล้วนั่งลงข้างๆเขา

“ยังทั้งสองอย่าง แค่ลงมาดื่มนมเฉยๆน่ะ รอห้องน้ำว่างค่อยทำธุระของตัวเอง” เขาตอบพลางหยิบแก้วนมขึ้นมาดื่ม

“ผม เอ๊ย พี่ก็เหมือนกัน แต่เดี๋ยวถ้าไอ้ซันมันอาบเสร็จแล้ว ไคล์ก็อาบไปก่อนเลยก็ได้นะ เดี๋ยวพี่หาอะไรเตรียมไว้ให้มันกินก่อนออกจากบ้านดีกว่า” ไคล์พยักหน้ารับ จากนั้นผมก็ลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นสำรวจดูว่าพอมีอะไรจะมาทำเป็นอาหารเช้ารองท้องให้ไอ้ซันก่อนออกจากบ้านได้บ้าง ผมเหลือบไปเห็น แฮม แล้วก็ทูน่าสเปรดที่เหลืออยู่จากเมื่อวานนิดหน่อยก็เลยหยิบออกมาทำแซนด์วิชวางไว้ให้ไอ้แสบมัน จากนั้นก็เดินกลับขึ้นไปบนห้อง

เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปก็เห็นไอ้ซันที่ใส่แค่กางเกงในตัวเดียวกำลังยืนเลือกเสื้อผ้าที่จะใส่อยู่พอดี

“ทำไมไม่ล็อคห้องวะ ถ้าใครเปิดเข้ามาจะทำยังไง” ผมถาม

“ก็จะมีใคร ถ้าไม่ใช่มึงล่ะ” มันย้อน แล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์มาให้ผม

“ปากดีนะมึง ทีเมื่อคืนยังทำเป็นอาย” ผมก้าวเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูลง “แล้วถ้าเป็นไคล์เปิดเข้ามามึงจะทำยังไง ใส่กางเกงในตัวเดียวอยู่แบบนี้เนี่ยนะ” ผมชี้ไปที่เป้ากางเกงของมัน ไอ้ซันรีบเดินไปหยิบกางเกงยีนส์มาสวมทันที

“ไคล์มันไม่มายุ่งกับกูหรอกน่า แล้วที่สำคัญตอนนี้น่ะ พ่อกับแม่กูออกไปรึยัง”

“อื้ม ออกไปแล้ว ท่านฝากลามึงด้วย แล้วก็ฝากกูให้ดูมึงให้ออกไปเรียนให้ทัน” ผมยืนพิงกำแพงอยู่ตรงประตู เพื่อรอมันให้ใส่เสื้อให้เสร็จ “เร็วๆดิ่มึง” ผมเร่ง

ไอ้ซันหยิบเสื้อยืดแขนยาวสีครีมที่แขวนอยู่ในตู้ออกมาใส่แล้วสวมทับด้วยเสื้อยืดแขนสั้นผ้าหนาสีน้ำตาลทับอีกชั้นจากนั้นก็หันมามองผมด้วยสายตาตำหนิที่ผมไปเร่งมันแต่ทว่าที่มุมปากของมันกลับเป็นรอยยิ้ม “รับคำสั่งแม่กูได้ดีจริงๆเลยนะ ไปเป็นลูกชายเค้าซะเลยมั๊ยล่ะ” มันปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาสะพายบ่า

“รีบๆลงไปกินข้าวเหอะ กูทำแซนด์วิชไว้ให้มึงกินรองท้องอยู่บนโต๊ะในครัวแน่ะ” ผมเปิดประตูออกเพื่อให้มันเดินผ่าน

“อ้าว แล้วมึงไม่กินล่ะ” มันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของผม

“กูยังไม่ได้แปรงฟันเลย” ผมถอยหลังไปหนึ่งก้าว แต่ไอ้ซันกลับเดินชิดเข้ามาอีกก้าวหนึ่ง

“พิสูจน์ได้ป่าว” มันชะโงกหน้าเข้ามาใกล้แล้วยิ้มกว้าง

“ไอ้เหี้ย กูบอกยังไม่ได้แปรงฟันเลย” ผมหัวเราะหึๆแล้วพยายามเอนหน้าหนีมัน ไอ้ซันยังไม่ยอมเลิก มันพยายามที่จะชะโงกหน้าเข้ามาหาผมอยู่อีกสองสามทีแต่ผมก็คอยเบี่ยงหน้าหลบตลอดจนสุดท้ายมันก็ยอมแพ้

“เออๆ ไม่เล่นก็ได้วะ” ไอ้ซันหยุดแล้วกำลังจะก้าวเดินออกจากห้องไป แต่ผมคว้าข้อมือของมันเอาไว้แล้วรีบดึงตัวมันเข้ามาหาจากนั้นก็จูบปากมันเบาๆหนึ่งทีอย่างรวดเร็ว

ไอ้ซันตกใจแล้วรีบผงะออกไปทันที“ทำอะไรของมึงวะ” มันถามท่าทางเลิกลั่ก

“ขโมยจูบมึงไง” ผมหัวเราะแล้วเดินเลยผ่านมันไปโดยมีไอ้ซันเดินตบหัวตามหลังมาติดๆ

“ไอ้เลว ไอ้ขี้ขโมย ไอ้นิสัยเสีย ไอ้.......” มันบ่นไปพลางตบหลังผมไปพลาง บางทีก็เอาเข่ากระทุ้งก้นผมบ้างจนเราสองคนเดินมาถึงในครัว ผมรอจนมันกินข้าวเช้าที่ผมทำไว้ให้เสร็จเรียบร้อยแล้วจึงออกมาส่งมันที่หน้าประตูบ้าน หลังจากนั้นผมก็ค่อยเดินกลับขึ้นมาบนชั้นสองเพื่อที่จะอาบน้ำ เมื่อผมเดินผ่านที่หน้าห้องของไคล์ เขาก็เปิดประตูออกมาพอดี

“อ้าว อาบน้ำแล้วเหรอ” ผมถาม เขาส่ายหน้า

“ซันออกจากบ้านไปแล้วเหรอ”

“อืม เมื่อสักครู่นี้เอง”

“โอเค......” ไคล์เงียบไปครู่หนึ่ง “พี่ไปอาบน้ำก่อนก็ได้ เดี๋ยวผมค่อยอาบทีหลัง” เขาว่า

“ไม่ดีกว่า อาบทีหลังไคล์ก็ได้” ผมยิ้มให้เขา “ไม่อยากให้รอน่ะ เกรงใจ” ผมบอกเขาเพิ่มเติมจากนั้นก็เดินกลับเข้าไปในห้องของไอ้ซัน ส่วนไคล์ก็เดินสวนผมไปยังห้องน้ำจากนั้นก็ปิดประตูลง ผมเปิดประตูห้องของไอ้ซันทิ้งเอาไว้จากนั้นก็จัดหาเสื้อผ้าที่จะใส่แล้วก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ๆผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ผมจึงถอดเสื้อแล้วหยิบสัมภาระของผมเดินออกจากห้อง

เมื่อผมเดินสวนกับไคล์ เขามองผมด้วยแววตาประหลาดใจจนผมต้องหยุดแล้วถาม “อะไรเหรอ”

“เอ่ออ เปล่า คือ......” เขาขมวดคิ้วเร็วๆหนึ่งครั้งก่อนจะรีบปฏิเสธ “ไม่มีอะไรครับ” แต่สายตาของเขาที่กำลังมองผมอยู่ทำให้ผมต้องไล่สายตาตามไปจนไปหยุดอยู่ที่หน้าอกด้านซ้ายของผม

ปานสีแดงจุดใหญ่ที่ผมไม่เคยมีมาก่อนถูกแต้มเด่นอยู่ตรงเหนือหัวนม ผมมองมันด้วยความตกใจจากนั้นสายตาของผมก็ไล่ไปตามส่วนอื่นๆของร่างกายอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาร่องรอยแปลกๆอีก แต่ผมก็มองไม่เห็นอะไรมากไปกว่าตรงส่วนนั้น นอกจากตรงคอที่ผมยังมองเองไม่เห็น เลยไม่รู้ว่ายังมีอีกหรือเปล่า ผมรีบเงยหน้าไปมองไคล์ที่กำลังมองผมด้วยสายตาบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจว่ามันหมายความว่าอะไร

แต่ผมก็ไม่แปลกใจกับแววตานั้นเลย

“เอ่ออ นี่มัน” ผมรีบแก้ตัวโดยอัตโนมัติแต่ก็ไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาอธิบายได้ เพราะเมื่อคืนนี้มันยังไม่มีเจ้ารอยนี้อยู่เลย

“อืมม” ไคล์พยักหน้าด้วยสีหน้าเคร่งขรึม จากนั้นเข้าก็ยิ้มให้ผมแล้วก็เดินเข้าห้องไปทิ้งให้ผมยืนงงอยู่อย่างนั้นครู่หนึ่ง

ผมรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตู จากนั้นก็ส่องกระจกหาร่องรอยอื่นๆอีกทันที แล้วก็อย่างที่คาดเพราะนอกจากจุดที่หน้าอกนั่นแล้วก็ยังมีปื้นแดงๆเล็กๆที่ซอกคอข้างขวาอีกจุดหนึ่งด้วย แต่โชคดีที่จุดที่สองนี้ขนาดเล็กมาก ถ้าไม่สังเกตก็คงมองไม่เห็น

ผมอาบน้ำด้วยความกังวลใจว่าไคล์จะคิดยังไงกับสิ่งที่เขาเห็น โดยเฉพาะปฏิกิริยาของผมที่แสดงออกไปหลังจากที่เขาเห็นรอยแดงนั้นมันเป็นหลักฐานมัดตัวที่ดีที่สุดเลยทีเดียว หลังจากนี้ต่อให้ผมหาข้ออ้างอะไรไปพูดเขาก็คงไม่เชื่ออีกแล้วล่ะเพราะผมเล่นมีท่าทีพิรุธแสดงออกชัดเจนเสียขนาดนั้น

ผมสบถด่าให้กับความโง่และไม่ทันระวังตัวของตัวเองเบาๆจากนั้นก็คิดขึ้นมาได้ถึงเมื่อตอนเช้าที่ไอ้ซันมันมองมายังผมหลังจากที่มันไปสำรวจรอยดูดของตัวเองแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ นั่นก็คงเป็นเพราะมันเองก็เห็นรอยนี้ที่มันเป็นคนทำเอาไว้เมื่อคืนด้วยแน่ๆ ผมนึกด่ามันในใจอีกคนที่ไม่ยอมเตือนผมเอาไว้ก่อน

เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จผมก็เดินลงไปชั้นล่าง ไคล์กำลังนั่งดูทีวีอยู่พร้อมกับไอพอดที่เสียบหูอยู่ข้างหนึ่ง ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเขาแยกประสาทออกได้ยังไง

“ไคล์กินข้าวรึยัง” ผมถาม เขาพยักหน้าตอบกลับมาแล้วยิ้มให้ผมอีกแล้ว คราวนี้รอยยิ้มของเขาทำให้ผมสับสนมากๆ นี่เขาคิดยังไงอยู่กันนะ เขารู้เรื่องของผมแล้วหรือเปล่า แล้วทำไมท่าทีของเขามันถึงราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นเลยแม้แต่นิดเดียวล่ะ

ผมพยักหน้าตอบกลับจากนั้นก็เดินไปเทซีเรียลลงในชาม ขณะที่กินไปผมก็นึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน เรื่องเมื่อเช้า และเรื่องของวันนี้ว่าผมมีเวลาว่างตั้งวันนึงเต็มๆกับไคล์ เด็กหนุ่มที่ผมเองก็เพิ่งรู้จักได้ไม่กี่วัน ถามเขายังบังเอิญมาเห็นรอยดูดที่หน้าอกกับซอกคอของผมอีกด้วย ผมจะทำอะไรดี ผมหลับตา ขบกรามแน่น แล้วสบถออกมาเบาๆให้กับความเซ่อซ่าของตัวเองอีกครั้ง อีกใจก็โกรธแต่อีกใจก็ขำกับเรื่องที่เกิดขึ้น ผมรู้สึกสับสนไปหมด แต่แล้วขณะที่ผมกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ไคล์ก็เรียกผมจากทางประตูครัว

“เฮ้ ศิลา”

ผมหันหลับไปมองตามเสียงเรียกอย่างรวดเร็ว........ อาจจะเร็วเกินไปสำหรับคนที่มีพิรุธเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย “ว่าไง” ผมตอบกลับ

“วันนี้มีผู้หญิงคนนั้นน่ะ ชื่ออะไรน้า คนที่มาทำความสะอาดที่บ้านประจำน่ะ.......” ไคล์ทำท่าคิด จากนั้นก็ยักไหล่ “ช่างเถอะ ว่าแต่เขาจะมาทำความสะอาดบ้านวันนี้นี่นา”

ผมรีบก้มมองดูนาฬิกาข้อมือของตัวเองดูวันและเวลา “จริงด้วย ลืมไปสนิทเลย” ผมตบหน้าผากตัวเองเบาๆ

“แล้วไงล่ะ....... เราต้องอยู่เฝ้าบ้านหรือเปล่า เขาจะมาถึงที่นี่กี่โมง” ไคล์ถาม

ผมก้มมองดูเวลาอีกครั้ง ปกติแล้วคนทำความสะอาดจะมาถึงประมาณสิบโมงเช้า ส่วนตอนนี้เพิ่งจะเป็นเวลาแปดโมงครึ่ง “อีกราวๆชั่วโมงครึ่งน่ะ” ผมหันไปบอกไคล์ “จริงๆป้าเขามีกุญแจอยู่แล้วนะ แล้วเห็นป้ากุ้งก็เคยบอกว่าเขาทำมานานแล้ว ไว้ใจได้ คงไม่จำเป็นต้องคอยเฝ้าหรอก”

“อืม ผมรู้จักแม่ของเธอน่ะ แกทำงานให้ที่บ้านของผมเหมือนกันแต่ผมจำชื่อลูกสาวแกไม่ได้” ไคล์ตอบ

“หืม แม่ของริต้าทำงานให้ที่บ้านของไคล์เหรอ” คนที่มาทำความสะอาดบ้านของไอ้ซันมีชื่อว่าริต้า เป็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ผมเองก็ไม่ค่อยจะได้คุยกับเธอเท่าไหร่นัก เพราะปกแล้วเธอออกจะเป็นคนเงียบๆเสียมากกว่า

“ใช่ๆ ริต้า ใช่แล้ว” ไคล์เออออ “แม่ของหล่อนชื่อว่า แคทเธอรีน เธอทำงานให้แม่ของผมน่ะ เธอนิสัยดีนะ ผมชอบ”

ผมพยักหน้าให้กับไคล์ “แล้วไง ไคล์อยากออกไปข้างนอกเหรอ ก็ไปได้นะไม่มีปัญหา เดี๋ยวพี่อยู่เฝ้าบ้านเอง” ผมหยิบชามซีเรียลไปวางลงในอ่าง ตอนแรกก็ตั้งใจไว้ว่าจะล้าง แต่ไหนๆวันนี้ก็อุตส่าห์มีคนมาทำความสะอาดให้แล้ว ความขี้เกียจก็เลยเริ่มก่อตัวขึ้นเล็กน้อย

“เปล่า ผมจะชวนพี่ออกไปเล่นบาสเก็ตบอลที่สวนใกล้ๆนี่ด้วยกันน่ะ” เขาตอบกลับมา ผมรีบหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง ไคล์ยังคงยืนยิ้มอยู่ที่เดิม

“เล่นบาสเก็ตบอลเหรอ” ผมทวนคำถาม

“ใช่แล้ว”

“ก็ดีนี่” ผมตอบ “กี่โมงล่ะ”

“ตอนนี้เลย ไม่งั้นเดี๋ยวแดดจะแรงนะ” เขาพูด จากนั้นก็หันหลังเดินจากไป ผมคิดว่าเขาคงจะขึ้นไปบนห้องเพื่อเปลี่ยนชุดและเตรียมของอะไรของเขา ผมเองก็เดินออกจากห้องครัวกลับขึ้นไปบนห้องของไอ้ซันเพื่อเปลี่ยนชุดเช่นกัน ผมเปลี่ยนจากเสื้อแขนยาวเป็นเสื้อยืดแขนสั้นธรรมดาแล้วก็เปลี่ยนจากกางเกงยีนส์เป็นกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินแถบขาวตัวเก่งของผมที่ผมชอบใส่ประจำเวลาเล่นกีฬา

ผมนึกแปลกใจในใจนิดหน่อยว่าทำไมไคล์ถึงชวนผมออกไปเล่นบาสแบบนี้ แต่ก็ไม่แปลกนักถ้าจะคิดว่าอยู่ในบ้านเฉยๆมันก็ไม่มีอะไรทำเปล่าๆ แถมถ้าต้องอยู่กันในบรรยากาศอึมครึมไม่รู้จะคุยอะไรไม่รู้จะทำอะไร ยิ่งหลังจากเขาเห็นรอยนั้นแล้วเมื่อเช้าแบบนี้......... ผมว่าสู้ออกไปเล่นไปหาอะไรทำข้างนอกแบบนี้คงจะดีกว่าจริงๆ

เมื่อผมเดินออกมาจากห้อง ไคล์ก็เดินออกมาจากห้องเช่นเดียวกันพอดี เขาใส่เสื้อบาสเก็ตบอลทีมซานอานโตนิโอ สเปอร์ส ที่มีชื่อและเบอร์ของทิม ดันแคน ปักอยู่ แขนซ้ายของเขาหนีบลูกบาสเอาไว้ที่ชายโครง นอกจากนั้นเขาก็เอาเสื้อสเว็ตเตอร์สีเทาอีกตัวหนึ่งพาดบ่าเอาไว้ด้วย ผมหยุดมองเขาอยู่ครู่หนึ่งด้วยความประหลาดใจเล็กๆ ถ้าหากใครสักคนจับผมหรือสุ่มคนเอเชียสักร้อยคนมาแต่งตัวแบบนี้ เก้าสิบห้าคนคงออกมาดูตลกน่าดู แต่ไม่ใช่กับไคล์เลยจริงๆ ถึงแม้เขาจะมีเชื่อไทยอยู่ครึ่งหนึ่งแต่ด้วยโครงหน้า ท่าทาง รูปร่าง และบุคลิกแล้ว เมื่อเขาลุกขึ้นมาแต่งตัวแบบนี้ ผมเองยังอดทึ่งในสิ่งที่เห็นไม่ได้

ไคล์มีผิวสีแทนที่ออกจะอ่อนกว่าของผมอยู่สักหน่อย หรือจะพูดให้ถูกก็คือผิวสีแทนแต่ก็คนละโทนกับของคนไทยอย่างเราๆนั่นเอง พ่อของเขาก็เป็นฮิสแปนนิคที่ออกจะกระเดียดไปทางผิวขาวมากกว่าผิวสี บวกกับ คนเอเชียผิวขาวละเอียดแบบแม่ของเขาแล้ว ไคล์จึงมีลักษณะผสมที่ดีของสีผิวที่หากถ้ามองเผินๆแค่สีผิวก็คงบอกเชื้อชาติของเขาไม่ได้ ไคล์มีโครงหน้าคมสันเป็นรูปไข่ที่ดูเป็นฝรั่งบวกกับร่างกายที่ไม่ใหญ่โตนักแต่ก็ไม่ได้เล็กบางแบบคนเอเชีย ดูๆแล้วเขาน่าจะสูงประมาณเกือบๆหรือประมาณร้อยแปดสิบเซนติเมตรนิดๆได้ ซึ่งก็สูงกว่าผมและไอ้ซันแค่นิดหน่อยเท่านั้น และอาจจะเป็นเพราะอาหารและการที่เขาเล่นกีฬาหรือออกกำลังเป็นประจำจึงทำให้เขาดูดีมากๆเช่นนี้ไม่ว่าจะอยู่ในชุดอะไร

ถึงแม้นี่จะเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเขาแต่งตัวสไตล์นี่ก็ตาม บุคคลิกกวนๆเล็กน้อยตามแบบวัยรุ่นฝรั่งก็ดูโดดเด่นออกมาเมื่อเขาใส่ชุดบาสแบบนี้ แต่ไคล์เองก็มีกิริยามารยาทที่ค่อนข้างจะเรียบร้อยเมื่อเทียบกับวัยรุ่นฝรั่งทางทีวีที่เราเคยเห็นกันอยู่บ่อยๆ ผมจึงรู้สึกว่าเด็กคนนี้ช่างเป็นส่วนผสมของความหลากหลายทั้งทางเชื้อชาติและวัฒนธรรมได้เป็นอย่างดีทีเดียว

“ไปกันเถอะ” เขาพยักหน้าให้แล้วก็ออกเดินนำผมออกจากบ้านไป

ขณะที่เรากำลังเดินตามถนนเพื่อจะไปยังสวนสาธารณะนั้น ไคล์เดินนำผมและคอยเลี้ยงลูกบาสไปด้วยตลอดทาง บางครั้งเขาก็จะหันหลับมาแล้วโยนลูกมาให้ผมบ้างสลับกับที่ผมโยนคืนไปให้เขา เราสองคนเดินคุยเรื่องทีมบาสเก็ตบอลที่เราชอบและโยนลูกรับส่งกันแบบนี้ไปตลอดทางจนไปถึงยังสนาม

อาจจะเนื่องจากยังเช้าอยู่มาก สวนสาธารณะแห่งนี้จึงยังไม่ค่อยมีคนนอกจากคนที่เดินและวิ่งออกกำลังกันประปราย แต่ที่สนามบาสนี้นี่ไม่มีคนเลยแม้สักคนเดียว

ขณะที่ผมกำลังวางกระเป๋าของผมลง ไคล์ก็เริ่มต้นวิ่งตรงไปยังแป้นบาสแล้วกระโดดขึ้นชู๊ตเลย์อัพ ลูกบาสเลื่อนหลุดจากมือของไคล์ลงห่วงไปอย่างสวยงาม ผมนั่งมองดูไคล์ชู๊ตลูกแบบนั้นสลับกับการจั๊มพ์ชู๊ตอยู่อีกห้าหกลูก ไคล์ก็กวักมือเรียกผมให้เข้าไปหาจากนั้นเขาก็โยนลูกส่งมาให้ผม ผมยืนอยู่ตรงเส้นสามแต้มจากนั้นก็ตั้งท่าชู๊ต ลูกบาสถูกโยนออกจากมือของผมไปลงห่วงได้อย่างพอดี ไคล์หันมายิ้มให้ผมพร้อมสีหน้าชื่นชมแล้วตบมือเบาๆให้ผมสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็ส่งลูกบาสมาให้ผมอีก ผมโยนมันออกไปอีกครั้ง ครั้งนี้ลูกบาสกระเด้งที่ขอบห่วงเล็กน้อยจากนั้นจึงไหลลงห่วงไป

“เก่งนี่” ไคล์คว้าลูกที่กระดอนอยู่ที่พื้นแล้วเดินเข้ามาหาผม “ผมทำสามแต้มได้ห่วยมากเลย” ไคล์ตั้งท่าชู๊ต แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนใจเป็นวิ่งเข้าไปใต้แป้นจากนั้นก็กระโดดทำเลย์อัพช็อต

“แต่ถ้าเรื่องใต้แป้นล่ะก็ สบายมาก” เขายิ้มแล้วส่งลูกบาสมาให้กับผม “เอามั่งสิ วิ่งซะมั่ง ยืนเฉยๆเป็นคนแก่ไปได้”

ผมหัวเราะแล้วก็ออกวิ่งเหยาะๆตรงไปยังแป้นบาสจากนั้นก็กระโดดรีชแบ๊ค เลย์อัพ ลูกบาสไหลลอดห่วงลงไปอีกครั้ง ไคล์จับลูกไว้ได้แล้วก็วิ่งเหยาะๆถอยห่างออกไปเล็กน้อยจากนั้นก็กระโดดจั๊มพ์ชู๊ต แต่คราวนี้ลูกไม่ลงห่วงแต่กลับกระเด็นไปไกล ผมรีบวิ่งไปเก็บลูกมาไว้ได้

“ว้า ไม่ได้เรื่องเลย” ไคล์ร้อง ดีดนิ้วแรงๆหนึ่งที “ผมไม่ได้เล่นมาสองเดือนกว่าได้แล้วมั๊ง รู้สึกแย่จังเลย”

“ทำไมล่ะ ไคล์ก็เก่งดีออก ดูคล่องแคล่วจะตาย” ผมโยนลูกบาสกลับไปให้เขา

“แล้วศิลาล่ะ ชอบเล่นบาสมากไหม” ไคล์นั่งลงบนพื้นกลางสนาม ผมเดินไปนั่งข้างๆเขา

“อื้ม โดยเฉพาะเวลาที่มีเรื่องไม่สบายใจนะ ได้เล่นบาสเนี่ยสุดยอดแล้ว” ผมพูด สายตาจับจ้องไปยังแป้นบาส “เวลาที่ได้โยนลูกบาสออกไปน่ะ มันเหมือนกับโยนเอาความเศร้าความเครียดทั้งหลายออกไปด้วย เวลาที่ได้วิ่งก็ทำให้ตัวเองรู้สึกมีชีวิตชีวา เวลาที่ได้กระโดดก็เหมือนกับเราได้ระบายความโกรธความเครียดทั้งหลายออกมาน่ะ” ผมอธิบายพร้อมรอยยิ้ม

“งั้นเหรอ........” ไคล์เว้นช่วง “จริงแล้วตอนมอต้นผมเคยเป็นนักกีฬาบาสเกตบอลนะ” เขาหันมาบอกผม

“จริงเหรอ แล้วตอนนี้ล่ะ” ผมสงสัย

ไคล์หันหลับไปมองที่แป้นบาสอีกครั้ง “ตอนนี้ไม่ได้เป็นแล้ว เพราะว่าไม่ได้ไปคัดตัวน่ะ ผมว่าผมขี้เกียจมากกว่า แต่พอไม่ได้เล่นบ่อยๆเหมือนก่อนแล้วก็รู้สึกเหมือนฝีมือมันถอยๆลงไปเหมือนกันนะเนี่ย” ไคล์พูดพลางทำท่าชู๊ตมือเปล่าในอากาศ “ศิลาเล่นเก่งหรือเปล่า”

ผมหัวเราะแล้วเกาหัวแกรกๆ “ก็ไม่รู้เหมือนกัน พี่ก็ไม่ได้เล่นมานานแล้วเหมือนกันแหละ แต่มีเมื่อปีที่แล้วที่มีเวลาว่างหน่อยก็เลยได้กลับไปเล่นอีกบ้าง แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเล่นได้ขนาดไหนนะ”

“งั้นเหรอ แล้วปกติเวลาเล่น ศิลาเล่นตำแหน่งไหน”

“นั่นสินะ......... ปกติก็เป็น สมอลฟอร์เวิร์ด ล่ะมั๊ง หรือไม่ก็ พ๊อยท์การ์ด เดี๋ยวๆๆ ไม่ใช่ว่าเก่งหรอกนะ” ผมรีบแก้ตัวหลังจากเห็นสีหน้าของไคล์ “ที่เป็นพีจีได้ไม่ใช่เพราะเก่งหรืออ่านเกมเก่งอะไรนักหนาหรอก แต่เป็นเพราะ ไปเป็นกองหน้าไม่ไหวน่ะ ไม่ชอบเข้าไปแย่งใต้แป้นเพราะตัวไม่สูงขนาดนั้น แถมไปเป็นเซ็นเตอร์ก็ไม่ไหวอีก เพราะตัวไม่ใหญ่ เพราะงั้นก็เลยฝึกเลี้ยงลูก ฝึกชู๊ตไกล กับพวกลูกชู๊ตจากแถวเขตโทษไว้เยอะน่ะ” ผมอธิบาย

“แต่ผมชอบเล่นเป็น ฟอร์เวิร์ด” ไคล์เริ่มต้นเล่าบ้าง “ผมชอบเวลาที่ได้วิ่ง ได้กระโดด ได้ชู๊ตลูกเยอะๆ บางทีมันก็มีกระแทกมีรุนแรง แต่นั่นแหละที่ทำให้บาสสนุก ใช่มั๊ยล่ะ” เขาหันมายิ้ม จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน “เอาล่ะ เล่นกันเถอะ มาวอร์มเล่นๆกันสักเกมหน่อยมั๊ย เล่น วันออนวัน แข่งกันห้าลูกเป็นไง”

ผมนั่งมองไคล์อยู่ครู่หนึ่ง ในใจผมคิดว่านี่คงเป็นเหมือนการพิสูจน์เล็กๆของไคล์ว่าผมสามารถเล่นได้ขนาดไหนมากกว่า แต่ผมก็ไม่ขัดอยู่แล้ว และการที่เขาชวนให้ผมเล่นแบบนี้ก็ทำให้ผมนึกถึงเรื่องราวในอดีตบางอย่างขึ้นมาอีกด้วย

“โอเค” ผมรับคำ จากนั้นการแข่งขันเล็กๆของเราสองคนก็เริ่มขึ้น

[น้ำค้าง]

ชอบอ่านเรื่องนี้มากเลย  รู้มั้ยว่าพอเข้าเล้าเป็ดทีไร เรื่องแรกที่กดหาก็คือเรื่องนี้แหละ
ชอบที่บรรยายความรู้สึกได้อย่างละเอียดลึกซึ้ง 
ชอบสำนวนที่ไหลเรียบลื่น ไม่สะดุด
ไม่ชอบเรื่องเดียวอ่ะ ที่ไม่ยอมบอกว่าทำอะไรกันในความมืด มันค้างนะเข้าใจมะ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

สนับสนุนรีบน อ่านแล้วเหมือนอยู่บนก้อนเมฆ ล่องลอยไปตามจินตนาการ
 

ขนาดเขียนบท xxx ไม่เก่งนะนี่
 

[gobgab]

............เห็นด้วยกะรีบน............