หัวข้อ: ไฟรัก โดย Bboyseries

[นางมารร้าย]

ไอ้อาร์ม เลวไม่เลิกจริง ๆ  อยากให้โดนจับเข้าคุก แล้วโดนรุมโทรมจริงๆ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนและคนโพสต์นะคะ

[nartch]

 
ตามออกไปเร็ววววนายปักษ์....สงสารพี่วิชญ์แฮ๊ะ....เรียกกลับมาคุยกันให้รู้เรื่องงงงไปเลยยย
ยังดีที่พี่วิชญ์ไม่ถึงกับโง่ดักดานนนนน... โง่พอให้อภัยได้....
แล้วมาร่วมมือกันจัดการกับไอ้ตัวเลวววววด้วยกันนนน...................
ช่วงนี้งอนพี่ธนู...ดันช่วยไอ้อาร์ม..
 

[pongsj]

คนแก่น่ะ ยังไปรังแกได้ เลวว่ะ

[image_papa]

  เดือดๆ ยิ่งอ่านยิ่งเดือด แต่ยังดีที่พี่วิชญ์ไหวตัวทัน พอให้อภัย
  รอความจริงปรากฏจ้า

[armani]

ไ้ด้ยินไหม ปรมินทร์รำคาญ... อย่ากลับมาอีกนะ ไอ้คนหลายใจ
สะใจจิงๆ 

ขอบคุณครับสำหรับเรื่องสนุกๆ

[nanao]

เข้มขึ้นได้อีกไหมเนี่ย สุดยอดเลย 

[hutsepsut]

......หู๋ยๆๆๆกาลังเข้มข้นเชียวคร้าบ...มาต่อมาต่อเร๊ว...ปีนี้จะดันให้นายร้ายของเราได้เข้าชิงดาราละครยอดเยี่ยมแข่งกับแม่ผกาเลยเอ๊า....

[attachment deleted by admin]

[kYos]

  กว่าแต่ละคนในเรื่องนี้จะได้มีช่วงเวลาแห่งความสุข ก็คงจบเรื่องพอดี

คุณบอย สู้ๆ  ติดนิยายคุณบอยอ่ะ เหอๆ

[gobgab]

............แล้วไอ้ที่ปวดใจ..........มันคืออะไร...........

[DeShiWa]

 

อ่าครับเกลียดอาร์มจังเลยครับผม

อิอิ แล้วปักด์จะแก้เพ็ดยังไงอ่าครับ

อยากรู้จริงๆๆดีนะครับที่พี่รุตค์ยังไม่ปักใจเชื่อว่า ปักด์เป็นคนทำอ่า

 

[three]

ยิ่งนานยวันปมปัญหาต่างๆยิ่งขมมวดแน่นจัง

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 14
วิศรุตเข้าไปทำงานที่บริษัท โดยที่ไม่ลืมโทรไปเคลียร์กับแม่บ้านตัวเอง เรื่องที่เขารับอาสามาจัดการ
“ป้าณี จำหน้าคนร้ายได้ใช่มั๊ยครับ”
หนุ่มใหญ่ถามคนของตัวเองก่อนจะได้รับคำตอบจากฝ่ายนั้นว่าจำได้ จึงวางสายไปแล้วโทรหาน้องสาวที่บ้านเพื่อถามคำถามเดียวกันกับที่ถามหญิงชรา คำตอบที่ได้คือ น้องสาวจำได้เหมือนกันว่าใครที่เป็นคนที่เข้าไปทำให้แม่ตนเป็นลม
.
.
.
.
.
.
รูปถ่ายในกระดาษปริ้นสีถูกถือไว้ในมือ วิศรุตปิดเมลล์ตัวเองที่เพิ่งจัดการดึงไฟล์ภาพของปรมินทร์มาถือพินิจ ก่อนจะเก็บมันลงกระเป๋าเอกสาร และลงมือทำงานตามปกติ
“ท่านประธานเรียกพบน่ะค่ะ คุณวิชญ์”
สาวสวยหน้าห้องเปิดประตูเข้ามาบอกเขาเมื่อเวลาไปซักพัก หนุ่มใหญ่เงยหน้าขึ้นมองคนบอก ก่อนใบหน้าคมคายนั่นจะพยักรับรู้
สาวสวยเดินออกจากห้อง หนุ่มใหญ่ผ่อนลมหายใจ ยกมือกุมขมับเมือรู้สึกปวดหนึบขึ้นมาทั้งภายในเพราะความเครียด และภายนอกเพราะพิษบาดแผล
.
.
.
.
.
.
อธิศรติดต่อหาธนูเพื่อที่จะแสดงขอบคุณที่ธนูมีน้ำใจชุบชีวิตใหม่ให้กับตน ในขณะกิติกรอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะมีเจ้าหน้าที่ตำรวจมารวบตัวเขาไปโรงพักเพื่อสอบปากคำเมื่อไหร่ อธิศรเห็นท่าทีเพื่อนก็นึกรำคาญในความปอดแหก แต่ด้วยความเป็นเพื่อนจึงรับปากที่จะจัดการเบี่ยงเบนความผิดให้ แต่ตอนนี้ขอเวลาไปจัดการล่าเหยื่ออย่างธนูให้ติดเบ็ดซะก่อน เรื่องอีแก่ชราแม่บ้านวิศรุตนั่น ถ้าถึงหุตำรวจเมื่อไหร่ เขาจะแจ้นมาจัดการเอง ซึ่งมันคงจะไม่มีวันเป็นไปได้ อย่างวิศรุตน่ะเหรอจะยอมให้เรื่องที่เกี่ยวข้องกับปรมินทร์ถึงมือตำรวจ เกมนี้เขาอ่านทะลุปรุโปร่งตั้งแต่ตอนวางแผนแล้ว ป่านนี้สองคนนั่นจัดการฟาดฟันกันเองไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
เกย์หน้าโง่ กับ เกย์ขี้วีน เหมาะสมกันดีแท้ ขอให้พวกแกสนุกกับการถูกปั่นหัวกันซะให้หนำใจหึ หึ!!
.
.
.
.
.
ธนูยอมออกมาพบอธิศร อย่างน้อยในฐานะที่เขาเป็นเจ้าของเงินก้อนโตที่ปลดหนี้ให้เด็กหนุ่ม เขาก็อยากที่จะอบรมสั่งสอนให้เจ้าตัวรู้จักค่าของเงินให้มากขึ้น จึงนัดเจอในตอนเย็น
กิติกรขอตามออกมากับอธิศรเพราะไม่อยากที่จะอยู่คนเดียว อธิศรยอมให้ตามมา แต่ก็กำชับไม่ให้กิติกรเข้าไปวุ่นวายขณะที่เขากำลังสนทนากับธนู เรื่องอะไรเขาจะยอมให้ใครหน้าไหนเข้าไปเป็นก้างขวางคอเขาล่ะ โอกาสที่จะหว่านเสน่ห์ใส่เจ้าของกิจการจิวเวอรี่ไม่ใช่หาได้ง่ายๆ
กิติกรยอมเดินเตร่รอเพื่อนที่เข้าไปพบกับธนูภายในร้านร้านหนึ่งที่ธนูเป็นฝ่ายนัด ระหว่างที่รอ เผอิญสายตาเหลือบไปเห็นปรมินทร์เดินมากับใครที่ตนไม่รู้จัก แต่ดูท่าทางสนิทสนมกันดี จึงคิดที่อยากจะแก้แค้นคืนนั้น คืนที่โดนมองเหยียด ๆเด็กหนุ่มจึงตรงเข้าไปหาเป้าหมายทันที
“เฮ้ คุยกันหน่อยสิ”
อานนท์เป็นคนแรกที่หันไปตามเสียงทักก่อนปรมินทร์ สองคนนัดเจอกันตามปกติของทุกเย็น ปรมินทร์หันมองต้นเสียงอีกคน พอรู้ว่าเป็นใคร จึงไม่อยากใส่ใจให้เสียเวลา ชายหนุ่มจึงเอ่ยชวนเพื่อนข้างกายให้เดินหนีไปอีกทาง แต่คนที่เดินมาหาไม่ยอมให้ไปง่ายๆ จึงเอ่ยถากถางด้วยวาจา
“คุยกันหน่อยไม่ได้เหรอ ไอ้เป๋”
“เรียกใครเป๋น่ะคุณ”
อานนท์หันมาถาม ทั้งๆที่รู้ว่าไอ้คนแปลกหน้าคนนี้กำลังว่ากระทบเพื่อนเขา
“ไม่เกี่ยวกับมึงโว้ย”
กิติกรเอ่ยพลางผลักอกอานนท์จนเจ้าตัวเซนิดหน่อย ปรมินเห็นภาพนั้นจึงขยับตัวคิดจะเข้าไปเคลียร์กับคนก่อกวนให้รู้เรื่อง แต่คนถูกผลักอกห้ามไว้ เพราะกลัวมันจะเป็นเรื่องใหญ่
“หิวไม่ใช่เหรอปักษ์ เราไปกันเถอะ อย่ามีเรื่องเลย”
อานนท์คิดจะจูงแขนเพื่อนให้รีบเดินหนีตัวก่อกวนนี้ ลำพังเขา โดนผลักอกแค่นี้เขาไม่ถือสาซักเท่าไหร่ ถือซะว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน เพราะเขาไม่รู้จักกับไอ้ตัวก่อกวนนี่
“เฮ้ย กุบอกแล้วไงว่าไม่เกี่ยวกับมึง”
กิติกรเอื้อมมือไปกระชากแขนคนที่จะพาเป้าหมายเขาเดินหนี ก่อนจะยกหมัดชกเข้าเต็มใบหน้าเมือฝ่ายนั้นหันมา
อานนท์เซล้มคว่ำไปกับพื้น
“เฮ้ย หาเรื่องกันนี่”
ปรมินทร์ตวาดลั่นก่อนจะตรงเข้าพยุงเพื่อน กิติกรคิดจะเล่นงานทีเผลอ แต่ต้องชะงักเมื่อเห็นผู้คนเริ่มมองและมีบางกลุ่มเริ่มวิ่งเข้ามาดูเหตุการณ์ เด็กหนุ่มจึงได้แค่คาดโทษ
“ฝากไว้ก่อนเถอะพวกมึง กูตามจองเวรพวกมึงแน่”
เด็กหนุ่มกล่าวจบแล้วรีบวิ่งหนีไปก่อนที่คนกลุ่มนั้นจะมาถึงตัว
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
หนึ่งในกลุ่มที่วิ่งเข้ามาเอ่ยถาม พร้อมๆกับที่ปรมินทร์พยุงอานนท์ขึ้นมาได้ ชายหนุ่มมองเห็นรอยช้ำที่มุมปากเจ้าตัวก็โกรธจนตัวสั่น คิดจะผละวิ่งตามกิติกรไป แต่คนปากช้ำรั้งไว้
“ไม่เอาน่าปักษ์ แค่นี้ฉันไม่ตายหรอก”
อานนท์บอกเพราะไม่อยากให้เพื่อนเดือดร้อน ปรมินทร์มองหน้าอย่างขัดใจ ก่อนจะยอมตามที่ถูกขอร้อง
“เป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะครับ ไม่มีอะไร”
อานนท์สรุปเรื่องทุกอย่างให้คนที่เข้ามาถามเหตุการณ์ จนคนกลุ่มนั้นสลายตัวไป ปรมินทร์จึงโวย
“แกจะเป็นพ่อพระแม่พระทำไมเนี่ยอานนท์”
“เอาเหอะน่า ถือว่าฟาดเคราะห์”
อานนท์บอก เขาไม่อยากให้เพื่อนกลับไปในวงจรเดิมๆอีก ปรมินทร์สัญญาว่าจะใจเย็นลง เขาก็ไม่น่าที่จะเป็นต้นเหตุสุมไฟร้อนให้เกิดในใจเจ้าตัว เรื่องแค่นี้ไม่ร้ายแรงอะไรกับเขาเท่าไหร่ บอกแล้วไง เขาไม่รู้จักดไอ้ตัวก่อกวนนั่น
“โดนคนบ้าฟาดปากเนี่ยนะฟาดเคราะห์”
ปรมินทร์บอกอย่างหัวเสีย
“ตกลงไอ้นั่นมันคนบ้าเหรอ”
อานนท์พาซื่อหลงเชื่อ ปรมินทร์จึงต้องบอกที่มาที่ไปของ..คนบ้า...เมื่อซักครู่
“ไอ้นั่นมันไม่ได้บ้าหรอก ฉันรู้จักหน้ามัน แต่ไม่รู้จักชื่อมัน มันเป็นเพื่อนนายอธิศรนั่นมั้ง ฉันเคยเจอพวกมันอยู่ด้วยกัน พวกนี้ท่าทางมันจะกัดฉันไม่ปล่อย”
“อย่างนี้นี่เอง ดีนะเนี่ยที่ฉันห้ามแกไม่ให้มีเรื่องกับมันทัน ไม่งั้นเรื่องราวมันบานปลายแน่แกเอ้ย บอกตรงฉันรู้อย่างนี้แล้ว ฉันยิ่งอยากให้แกลืมเหตุการณ์นี้ซะ อย่าไปเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้วทุกอย่างมันจะดีเอง เชื่อฉัน”
ปรมินทร์ถอนหายใจมองหน้าเพื่อน ในใจก็หวังเช่นกันว่าอะไรๆจะเป็นอย่างนั้น แต่คำกล่าวคาดโทษของไอ้บ้านั่นเมื่อครู่นี่สิ ทำเขาระแวงอยู่ลึกๆว่าเรื่องนี้คงไม่จบลงง่ายๆ
.
.
.
.
.
.
.

[image_papa]

  แค่นี้เองหรอคับ ทำไมน้อยจัง
อานนท์โดนต่อยเฉยเลย  มาลงใหม่ไวไวนะครับ เป็นกำลังใจให้

[DeShiWa]

 

อะมาต่อให้นิดเดียวเองครับ

อ่านมะสะใจอ่า เอาอีกๆๆนะครับ


แค้นนัก อานนต์ ก็อ่านะทำตัวเป็นพ่อพระซะ

 

[มูมู่น้อย]

มันช่างเลวได้ใจกันจริงๆๆๆ   

คนแบบนี้ต้องตาต่อตาฟันต่อฟัน (ลับหลังมันนะ ต่อหน้าเด๋วเราซวย55)
อานนท์เป็นพ่อพระเกินอ่า  ฮ่วย

อยากอ่านต่อค้าบบบ  หมูพูห์ คุณบอยแต่งเรื่องนี้เข้มข้นดี น้ำเน่าได้ใจ 

[Junrai_Hyper™]

เอาไปอีกนิดแล้วกัน

รู้ว่ารอกันอยู่

--------------------------

วิศรุตเดินคอตกไปยังรถคู่ใจ หลังโดนตำหนิติเตือนจากเจ้าของบริษัทว่าเขาทำงานไม่ได้เรื่อง ลูกค้ารายนั้นโทรมาสนทนากับคนติเตือนเขาด้วยตัวเอง ว่าเขาขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายได้ยังไง พูดจาวกไปวนมาอย่างกับคนไม่มีประสบการณ์
หนุ่มใหญ่พาตัวเองเข้าไปนั่งในรถอย่างอ่อนแรง ความเครียดที่ประดังเข้ามาในใจตอนนี้ทำให้เขาอยากที่จะได้กำลังใจจากใครซักคน คนๆนั้นคือใครกันนะ ปรมินทร์เหรอ ไม่สิ ตอนนี้ปรมินทร์เป็นของของธนูไปแล้ว เขาไม่มีสิทธิเรียกร้องในสิ่งที่ไม่รักษาไว้ให้ดีตอนอยู่ในมือ แล้วอธิศรล่ะ ใช่สิ เขายังมีอธิศร
โทรศัพท์มือถือถูกล้วงออกมาจากกระเป๋าและคนล้วงกำลังจะกดเบอร์ปลายสาย แต่แล้วเจ้าตัวก็ต้องชะงัก เมื่อปลายนิ้วมือกับหัวใจทำงานไม่ประสานกัน
วิศรุตวางโทรศัพท์ไว้บนเบาะข้างตัว เมื่อไม่สามารถหลอกตัวงเองได้ว่า ตอนนี้เขาต้องการกำลังใจจากปรมินทร์มากกว่าสิ่งอื่นใด หนุ่มใหญ่ทำใจไม่ได้ที่จะโทรศัพท์ไปหาอีกคนที่หัวใจไม่ต้องการ
คนที่ใครบางคนไม่ต้องการคุยจ้ออยู่กับเหยื่อจนหนำใจ พอมั่นใจว่าต่อมเสน่ห์ตนทำงานได้อย่างดีเช่นเคยจึงยอมปลีกตัวออกมา มองหาคนที่ตามมาด้วย
“กูอยู่นี่ไอ้อาร์ม”
กิติกรแสดงตัว ก่อนจะเล่าเหตุการณ์สะใจให้ฟัง อธิศรหัวเราะร่วนด้วยความปิติที่วันนี้ได้เห็นได้ฟังแต่เรื่องดีๆ การสนทนากับธนูเมื่อครู่ก็ดูราบรื่น ธนูเป็นผู้ใหญ่ที่ทำเขาหลงรักได้ภายในไม่กี่นาที และดูท่าทางฝ่ายนั้นก็เหมือนจะเล่นด้วยกับเขาซะจนเขาอดคิดไปไกลไม่ได้ถึงอนาคตสดใสที่รออยู่
ภายในร้านที่อธิศรเพิ่งเดินออกไป ธนูนั่งกอดออกอย่างคนใช้ความคิด ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆถึงใครบางคน
“ปักษ์ ถ้าวันนึงผมผิดคำพูดกับคุณ คุณจะโกรธผมมั๊ย”
.
วิศรุตเข้าไปหาแม่บ้านที่หมอยังคงให้นอนดูอาการที่โรงพยาบาล หนุ่มใหญ่เอ่ยรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมดเพื่อให้ฝ่ายนั้นสบายใจ ก่อนจะหยิบสิ่งที่ถือติดมือให้เจ้าตัวได้ดู
“เปล่าค่ะ ไม่ไช่คนนี้ที่บุกทำร้ายป้าเมื่อคืน”
คำตอบหลุดออกจากปากหญิงชราทันควันเมื่อเจ้าตัวได้เห็นโฉมหน้าคนที่อยู่ในรูปถ่ายที่วิศรุตเอาให้ดู พร้อมกับคำถามที่ว่า ใช่คนในรูปหรือเปล่าที่บุกทำร้ายนางเมื่อคืน
“ไม่ใช่คนนี้ แล้วใคร”
วิศรุตพึมพำ ลึกๆในใจแม้จะโล่งอกที่ปรมินทร์ไม่ได้ร้ายกาจอย่างที่โดนกล่าวหา แต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าใครกัน ที่ทำเรื้องเลวร้ายแบบนี้ได้
“ป้าก็ไม่ทราบหรอกค่ะคุณ เพราะป้าก็ไม่เคยเห็นหน้า รู้แต่ว่าเป็นเด็กวัยรุ่น ลักษณะรูปร่างและการแต่งกาย คล้ายๆกับเด็กหนุ่มที่เคยมาหาคุณวิชญ์แล้วป้าไม่ให้เข้าบ้านตามที่คุณวิชญ์สั่งไว้น่ะค่ะ”
หญิงชราแม่บ้านเอ่ยต่อ คนฟังนิ่งคิด คนที่เคยมาหาเขาที่บ้าน ก็ อธิศร น่ะสิ
....คราวหน้าคราวหลังอย่าอวดดีกับเพื่อนมัน.......
หนุ่มใหญ่หวนนึกถึงคำให้การของเจ้าทุกข์ ตอนฟื้นได้สติและเขาสอบถามเรื่องราว
เพื่อนมัน ใครกัน อธิศรเหรอ หรือว่า คนที่บุกบ้านเขากลางดึกคือเด็กหนุ่มคนนั้น คนที่อธิศรพาขึ้นรถเขา ใช่มันต้องใช่แน่ๆ แล้วนายนั่นมายุ่งวุ่นวายอะไรกับชีวิตเขา หรือ มีใครอยู่เบื้องหลัง ใช่สิ ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้ คงเป็นใครไปไม่ได้ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์นี้ ถ้าไม่ใช่คนรักเก่าของเขา
“ผมจะเอาตัวคนผิดมาให้ป้าชี้ตัวให้ได้ครับป้าณี ป้าสบายใจได้”
คนคิดปะติดปะต่อเรื่องราวเอ่ยกับหญิงแม่บ้าน ก่อนจะพาตัวเองออกไปเพื่อจัดการอีกเรื่องที่ยังคาใจอยู่
.
.
.
.
.
.
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่คนนี้ที่บุกบ้านเรา”
วิศรุตฟังคำที่น้องสาวบอกอย่างชัดถ้อยชัดคำด้วยอารมณ์ที่เบาหวิว รูปถ่ายใบที่ยื่นให้น้องสาวเป็นใบเดียวกับที่เขายื่นให้แม่บ้าน ปรมินทร์ ไม่ใช่คนระรานชีวิตคนรอบข้างเขา หนุ่มใหญ่ถอนหายใจอย่างโล่งอก
โล่งอกที่ปรมินทร์ ไม่ได้เลวร้ายผิดมนุษย์
โล่งอกที่ตัวเองไม่ทำอะไรโง่ๆ รุนแรงออกไป
“คิดอะไรอยู่เฮียวิชญ์”
น้องสาวเอ่ยถาม คงจะเห็นปฎิกิริยานิ่งงันของเขาน่ะแหละ
“เปล่า พี่แค่โล่งอก”
หนุ่มใหญ่เอ่ยก่อนจะผุดยิ้มที่มุมปาก เมื่อรู้สึกสุขใจอยู่ลึกๆอย่างประหลาด
“โล่งอกอะไรคะ”
น้องสาวยังคงถามต่อ คนถูกถามเอื้อมมือหยิบรูปถ่ายจากมือคนถามคืนก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มนิดๆ
“คนในรูปนี้ คือปรมินทร์”
น้องสาวขยับปากคล้ายจะพูดอะไร แต่คนสุขใจไม่อยู่รอฟัง ร่างสูงลุกเดินออกมาจากการสนทนา หัวใจตอนนี้ช่างอยากเจอคนในรูปถ่ายเสียเหลือเกิน สองคำยืนยันจากหญิงต่างวัยสองคน ว่าคนในรูปที่เขาเดินถืออยู่ ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์วุ่นวาย ทำให้เขายิ่งรู้สึกรักเจ้าตัวขึ้นมาอย่างสุดล้น คนดีๆ หนึ่งคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขา ทำไมเขาไม่รักษาไว้ ทำไม?
.
.
.
.
.
TBC.

[kYos]

  น่าฆ่าทิ้งทั้งคู่เลย ทั้งอธิศรทั้งกิติกร

[มูมู่น้อย]

^
^
น้องฟูล  โหดเจรงๆๆ  แต่เห็นด้วย ฆ่ามานนนนนนนนนนนน

ดีนะ  พี่วิชญ์ไม่หน้ามืดตามัวอีกต่อไป  

รออ่านต่อค้าบบบ  พูห์เท่ร้ากก  

[pongsj]

เฮอะๆ....เริ่มจะฉลาดขึ้นบ้างแล้วล่ะสิเนี่ย

แต่ธนูเนี่ยสิ........น่าเป็นห่วง

[nartch]

 
นึกว่านายปักษ์จะแย่ซะแล้วววว....ดีจังพอใจเย็นขึ้นอะไรๆ ก็ดูจะดีขึ้น....นี่ละน๊า...ไฟ ....
พี่วิชญ์เองก็ฉลาดขึ้นละ...กว่าจะฉลาดก้อเสียไปเยอะ...ทั้งคนรัก ทั้งงาน ทั้งครอบครัว และความสงบสุข
ที่น่าเป็นห่วงงงงงพี่ธนูฉานนนน กำลังจะทำอะไร....แต่มั่นใจพี่ธนูฉลาดดด คงทำเพื่อปักษ์แหละ.....
ติดตามกันต่อไป....ไฟรัก....เผากันวอดไปทั้งเล้า......
 

[nanao]

เย่ พี่วิชญ์เราเริ่มคิดได้แล้ว

คุณธนูนี่ ไม่ยอมเชื่อแล้วจะเสียจาย 

[DeShiWa]

 

อ่าครับก็รออยู่อ่าซิ อิอิ รู้ใจคนอ่านนะครับ

เฮ้อโล่งอกไปเรื่อง1 และเรื่องพี่ธนูดิครับ

รายนี้ดูเหมือนฉลาด มีความคิด รู้อยู่ว่าอาร์ม

เป็นคนยังไง แต่ปล่อยให้ใจไปชอบอาร์มได้นะ

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆๆ ก็ถือว่าโง่ ละ

 

[armani]

เลิกแล้วๆๆๆๆ ก็เลิกกันเลยอย่ามาเสียเวลา..... ไอ้คนไม่จริงใจ 
ไม่ต้องเอามันทั้งสองคนแหละ หารุ่นเด็กดีกว่า 

[hutsepsut]

.......อ่ะน้า...เริ่มจะคลี่คลายไปในทางดีๆแล้วอ่ะดิ....อืม...ขอชมนะครับ..เป็นอีกมุมของการเขียนเรื่องนะครับ...จากร้ายกลายเป็นดี...อย่างนี้ดันให้ชิงรางวัลละครดีเด่นแข่งกับเรื่องของแม่ผกาเลยเอ๊า.... :m18:

[attachment deleted by admin]

[three]

 :angry2:จับไอ้สองตัวนี้ไปถ่วงสามเหลี่ยมเบอร์มิวด้าก่อนทิ้งจับแยกชิ้นส่วน ณ บัดnow

[นางมารร้าย]

เลวได้ใจจริงๆ  คู่หูนรกเนี่ย

คุณพูร์มาต่อไว ๆ น้า    อยากอ่านต่อมากๆ อ่ะ

แต่หวังว่าธนูคงไม่หน้ามืดไปหลงรักคนอย่างอาร์มนะ   

[image_papa]

  รู้สึกว่าอะไรๆ มันเริ่มจะดีขึ้น แต่หวังว่าปักษ์คงไม่ใจอ่อนกับพี่วิชญ์ง่ายๆนะ
            เล่นตัวซะให้เข็ด ถ้าจะให้ดีหากิ๊กมายั่วพี่วิชญ์ยิ่งดี 

[maomao]

อ่าคนเราเพิ่งมาฉลาดเอาอะไรตอนนี้อ่าเพ่

สายไปมะ

โฆไอ้พวกตัวโกงนี่ก็เล่นกันคุ้มค่าตัวเลยทีเดียว 55

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 15

ท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือเมืองใหญ่ไม่ได้มืดมิดอย่างที่ควรจะเป็น ดาวซักดวงก็ไม่มีให้เห็น แต่ทำไมคนสองคนที่กำลังนั่งเหม่ออยู่คนละที่ถึงได้ต่างคนต่างเหงาขึ้นมาอย่างประหลาด
คนหนึ่งนั่งเหงาอยู่กับความรู้สึกตัวเองที่นึกเสียดาย หวงแหน คนดีหนึ่งคนที่เดินหนีเขาไป เพราะการกระทำของเขาเอง แม้จิตใจบางส่วนอยากที่จะตามทวงคืนซักเท่าไร แต่อีกบางส่วน มันละอายเกินกว่าที่จะทำ
คนหนึ่งนั่งเหงากับการต้านความรู้สึกตัวเอง แม้อยู่ต่อหน้าใครๆ จิตใจจะกล้าแกร่ง แสดงออกถึงความไม่เป็นไรกับการตัดสินใจเดินจากคนที่เคยกรีดใจในครั้งนี้ แต่พออยู่คนเดียว ส่วนลึกมันยังย้ำเตือนและบอกอยู่เสมอ ว่าลืมคนๆนั้นไม่สนิท
.
วิศรุตโทรหาอธิศรในวันหยุดนัดให้เจ้าตัวออกมาเจอเพื่อที่เขาจะได้คุยได้เคลียร์เรื่องที่คาใจ หนุ่มใหญ่ต้องการรู้ว่าอธิศรเป็นคนสร้างสถานการณ์ระรานคนใกล้ตัวเขาอย่างที่เขาเข้าใจหรือเปล่า
“เกิดคิดถึงผมขึ้นมาอะไรกันตอนนี้พี่วิชญ์”
อธิศรเอ่ยประโยคยียวนหลังรับรู้จุดประสงค์คนโทรหาว่าต้องการเจอ แต่จะเจอเพื่ออะไรนั้นคนอยากเจอไม่ได้บอก
“ก็พักนี้ไม่ค่อยได้คุยกัน พี่ก็เลยอยากเจออยากคุยกับอาร์ม แปลกตรงไหน”
วิศรุตออกอุบาย ขืนบอกตรงๆก็เท่ากับแหวกหญ้าให้งูตื่น แต่ งู นี่สิ แม้คนล่าจะมาด้วยฝีเท้าที่เบาแทบไม่ได้ยิน แต่มันกลับรู้ทัน คมเขี้ยวจึงฉกคนล่าอย่างฉับไว
“ให้ตายเถอะพี่วิชญ์ เวลานี้ ตอนนี้ ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะคิดถึงผม พี่โทรหาผมเนี่ย พี่มีธุระอะไรกับผม”
“ทำไมถึงคิดว่าพี่ต้องมีธุระกับอาร์ม ไปทำอะไรไว้งั้นเหรอ”
เมื่อเหยื่อรู้ตัว คนล่าจึงล่าอย่างเปิดเผย เกมรุกเกมรับระหว่างสองฝ่ายจึงเริ่มขึ้น
“นับว่าฉลาดนี่ นึกว่าพี่จะฟาดฟันกับสุดที่รักของพี่ซะอีกกับผลงานที่ผมทำไว้”
“แสดงว่าอาร์มยอมรับแล้วใช่มั๊ย ว่าความวุ่นวายของคนรอบกายพี่เกิดจากฝีมืออาร์ม”
“ปิดบังต่อไปแล้วจะได้อะไรล่ะ ความจริงยังมันก็เป็นความจริงวันยังค่ำ ผมไม่ได้หน้าตัวเมียจนให้ใครต่อใครไล่ต้อนให้จนมุมแล้วค่อยออกมาสารภาพผิดหรอกนะ”
“ทำไมอาร์มถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ อาร์มเป็นอะไรไป อาร์มที่พี่เคยรู้จักหายไปไหน บอกเหตุผลพี่ซักข้อซิว่าสิ่งที่อาร์มทำไปทั้งหมด ไม่ว่าจะบุกที่บ้านแม่พี่ หรือบ้านพี่ อาร์มทำไปเพื่ออะไร”
“เพื่อความสะใจไง ลืมแล้วเหรอว่าพี่ทำอะไรกับผมไว้”
“พี่ทำอะไรไว้กับอาร์ม สิ่งที่พี่ทำมันร้ายแรงจนทำให้อาร์มเป็นไปได้ขนาดนี้เลยเชียวเหรอ”
“เป็นยังไง ผมเป็นยังไง จะบอกให้นะ ผมก็เป็นของผมแบบนี้มาตั้งนานแล้ว คนโง่เท่านั้นแหละที่ดูผมไม่ออก รู้ตัวหรือเปล่าว่าพี่น่ะ มันโง่ โง่แล้วโง่อีก โง่ซ้ำโง่ซ้อน กว่าต่อมฉลาดจะทำงานได้ต้องสูญเสียอะไรต่อมิอะไรบ้างล่ะ คนรักอย่างนายปรมินทร์ ความรู้สึกของคนที่บ้าน หรือแม้กระทั่งภาระหน้าที่จะต้องรับผิดชอบชีวิตอีแก่แม่บ้านพี่อีกซึ่งยังไงพี่ก็ต้องรับผมเดาถูกมั๊ยครับ ช่วยไม่ได้พี่ทำผมก่อน ผมก็ต้องถอนศักดิ์ศรีคืนแบบนี้แหละ ถ้าพี่ยอมเดินตามเกมผมดีๆ พี่ก็อาจจะเสียเงินไม่กี่แสน เงินแค่นี้ขนหน้าแข้งพี่ไม่ร่วงหรอก ถ้าคืนนั้นพี่ไม่ใจอ่อนสงสารไอ้ปรมินทร์นะ ชีวิตพี่ก็คงจะไม่วุ่นวายแบบนี้ จำใส่หัวสมองระดับผู้บริหารอย่างพี่ซะ ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่รุมเร้าพี่อยู่ตอนนี้ เกิดจากการกระทำพี่คนเดียวที่ประกาศสงครามกับผมก่อน ไม่ใช่เพราะใคร จำไว้ ไอ้แก่หน้าโง่”
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ขาดหายไปทันควันเมื่อคำพูดเสียดแทง ด่าทอ ต่างๆพร่างพรูออกมาจากปากคนวางจนหมดสิ้น
วิศรุตยืนนิ่งไม่มีแรงขยับร่างกาย อธิศรช่างด่าทอเสียดแทงเขาได้อย่างเจ็บแสบนัก เขามันโง่จริงๆ โง่ตั้งแต่เริ่มต้นที่หลงมนต์เสน่ห์คนด่าเขาเมื่อครู่นั้นแล้ว แล้วเงินไม่กี่แสนนั่นล่ะ หมายถึงอะไร อธิศรพูดถึงเงินก้อนนั้นทำไม ถ้าเขายอมเดินตามเกมเจ้าตัว ทำไมเขาต้องเสียเงินมากมายขนาดนั้นด้วย เรื่องนี้มันต้องไม่จบแค่นี้ เขาต้องรู้ทุกอย่างให้กระจ่างกว่านี้สิ
อธิศร นายต่างหากล่ะที่จะโดนพี่ไล่ฟาดฟัน ไม่ใช่ ปรมินทร์
.
.
.
.
.
.
“คนอย่างพี่กล้าขู่ผมเหรอพี่วิชญ์”
อธิศรเค่นคำพูดออกไปเมื่อได้รับโทรศัพท์จากวิศรุตอีกรอบ ฝ่ายนั้นบอกเรื่องที่เขาทำทั้งหมดจะถึงมือตำรวจ หากเขาไม่ยอมออกมาเจอเพื่อเจรจากับเขาแล้วไขข้อข้องใจทั้งหมดที่เขามี
“พี่ไม่ได้ขู่ กฎหมายเขามีเอาไว้จัดการคนชั่ว และพี่ก็คิดว่าคนอย่างนาย พฤติกรรมถึงขั้นนั้นแล้ว”
วิศรุตตอบกลับไปด้วยคำพูดที่ไม่ไว้หน้าคนรักเก่าอีกต่อไป อธิศรใช้ถ้อยคำรุนแรงกับเขาก่อน ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เขาจะต้องให้เกียรติคนแบบนี้
“กล้าว่าผมชั่วเหรอพี่วิชญ์”
อธิศรเอ่ยออกไปอย่างคนบันดาลโทสะ น้ำเสียงที่วิศรุตเอ่ยต่อเขามันช่างเย็นเยียบและคมกริบจนกรีดเข้าตรงกลางใจเขานัก
“แค่นี้มันยังนิยามได้น้อยไปด้วยซ้ำกับการกระทำที่ป่าเถื่อน ต่ำทรามของนาย และเพื่อนนาย”
วิศรุตโพล่งตอบสวนกลับไปอีกด้วยน้ำเสียงเดิม แต่ทว่าถ้อยคำที่ใช้นั้นกลับรุนแรงกว่าเดิม จนคนฟังถึงกับขบกรามแน่นอย่างเคืองแค้น คนบุคลิกนิ่งๆที่ไม่ค่อยระรานใคร พอด่าออกมาทีมันทำให้เขาเจ็บแค้นนัก ปากดีนักนะมึงไอ้แก่!!
“ถ้าผมเลวผมทรามอย่างที่พี่กล่าวหาจริง ก็จงรู้ไว้ซะว่าพี่เองก็ไม่ต่างจากผมซักเท่าไหร่พี่วิชญ์”
คนเคืองแค้นเอ่ยย้อน การสนทนาระหว่างคนเคยคบกันจึงดุดันขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่มีใครยอมใคร
“พี่เลวยังไง พี่ไประรานชีวิตใครก่อนงั้นเหรอ อาร์มหัดยอมรับความจริงซะบ้างเถอะ”
“ความจริง ความจริงอะไร แล้วพี่ล่ะ กล้าพูดเหรอว่าตัวเองไม่ได้ไประรานชีวิตใคร ชีวิตไอ้ปรมินทร์ที่เป็นอยู่แบบนี้เพราะใคร ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ พี่มันโง่ พี่มันไม่เด็ดขาด ถึงทำให้ไอ้ปรมินทร์มันเป็นแบบนั้น”
“ก็แล้วเพราะใครล่ะที่กลับมาทำให้พี่วุ่นวาย แน่จริงทำไมนายไปแล้วไม่ไปลับล่ะ กลับมาหาพี่อีกทำไม”
“โถ โถ คุณพี่วิศรุต นึกว่าคนอย่างผมยังหลงยังรักคนแก่ๆ อย่างพี่อยู่อีกงั้นเหรอ ผมยังไม่ได้บอกสินะว่าที่ผมต้องยอมกระอักกระอ่วนใจใช้ร่างกายที่มีค่าของผมกลับไปเกลือกกลิ้งกับพี่อีกเพราะอะไร จะบอกเอาบุญให้ก็ได้นะว่าที่ผมทำแบบนั้น เพราะกูต้องการเงินแสนมึงเท่านั้นแหละโว้ย ไอ้แก่!!”
“เลวมากอาร์ม อะไรมันบังตาพี่กันแน่นะถึงทำให้พี่เคยหลงคนอย่างนาย”
“ตัณหาราคะไง แค่นี้มึงไม่รู้เหรอ บอกแล้วมึงน่ะมันโง่”
“หยุดนะอาร์ม นายไม่มีสิทธิมาหยาบคายกับพี่แบบนี้”
“ทำไมกูต้องฟังมึงด้วยล่ะ อย่าเข้าใจผิดสิพ่อคุณ คนที่คุยกับมึงอยู่เนี่ยไม่ใช่ไก่อ่อนอย่างไอ้ปรมินทร์หรอกนะที่มึงจะออกคำสั่ง หรือเอาอำนาจอะไรเข้าข่มได้”
“พี่ไม่นึกเลยว่านายจะเป็นคนแบบนี้อาร์ม พี่ผิดหวังในตัวนายจริงๆ”
“ผีห่าซาตานตัวไหนให้มึงมาตั้งความหวังกับกูไม่ทราบ ขนาดกูยังไม่เคยหวังอะไรกะมึงเลย นอกจาก หลอกแ....ก ไปวันๆ”
“บัดซบ!! สาบานได้ว่าพี่ตามเอาเรื่องที่นายก่อไว้แน่นอนอธิศร ตอนแรกพี่ก็คิดจะรอมชอมกับนาย แต่พอพี่รู้นิสัยแย่ๆของนายแบบนี้ พี่ไม่ปล่อยนายไว้แน่”
“เอาเลย จะทำอะไรก็ทำเลย ถ้าคิดว่าคนอย่างกูจขะกลัว จะบอกให้รู้ไว้นะว่าตอนนี้ กูก็มีคนคอยคุ้มกะลาหัวเหมือนกันโว้ย เผลอๆรวยกว่ามึง มีอำนาจกว่ามึงด้วยซ้ำ”
“นายหมายถึงใคร”
“หึ อยากรู้เหรอ จะบอกให้ก็ได้ ก็ไอ้คุณธนูไง ดูท่าทางมันก็โง่ไม่ต่างจากมึงหรอก คนแก่แม่งหลอกง่ายทุกรายกุล่ะเชื่อเลย”
“ธนูไหน อย่าบอกนะว่านายไปยุ่งกับธนูที่ปักษ์กำลังคบอยู่”
“ถ้าใช่แล้วจะทำไม อึ้งล่ะสิ ไงล่ะ ยังคิดที่จะทำอะไรกูได้อีกมั๊ย”
“เลวมากอาร์ม นายมันเลวได้สุดขั้วจริงๆ เลิกยุ่งกับคุณธนูนั่นซะ พี่ขอร้อง”
“ทำไมกูต้องเลิก ทำไม เริ่มรู้ตัวเหรอว่าตัวเองสู้พี่ธนูไม่ได้”
“สู้ได้หรือไม่ได้ข้อนั้นพี่ไม่สน แต่ที่พี่ขอให้นายเลิกยุ่งกับเขา เพราะเขาเป็นคนของปักษ์ ไม่ใช่ของนาย นายเอาชีวิตต่ำๆของนายออกให้พ้นจากปรมินทร์ซะ พี่ไม่อยากให้คนที่อยู่ในที่สูงอย่างปักษ์ ต้องลดตัวมาเกลือกกลั้วกับสวะอย่างนายอีก ที่ผ่านมาพี่ก็รู้สึกสมเพชตัวเองเต็มทนแล้วที่หูหนวกตาบอดทำร้ายจิตใจคนดีๆเพราะคนจิตใจต่ำช้าอย่างนาย”
“หยุดพล่ามซะที นี่มึงหลอกด่ากุใช่มั๊ยไอ้แก่ จำเอาไว้ อะไรที่เป็นของไอ้ปรมินทร์กูจะตามเอามาเป็นของกูให้หมด พอสมใจอยากแล้วกูค่อยเขี่ยทิ้งให้มันนั่งสำนึกผิดเหมือนมึงไง”
“เพื่ออะไร นายจะทำแบบนั้นเพื่ออะไร”
“เพื่อความสะใจไง ช่วยไม่ได้ ขนาดไอ้ปรมินทร์มันยังเคยเข้ามาแทรกระหว่างมึงกะกู ทำไมกูจะเข้าไปแทรกมันกับคู่ขาใหม่มันไม่ได้”
“น่าสมเพชนัก รู้เอาไว้ด้วยนะอาร์มว่าปักษ์ไม่ได้เข้ามาแทรกระหว่างพี่กับนาย พี่เองเป็นคนที่เดินเข้าหาปักษ์เอง”
“นั่นก็เท่ากับพี่ทรยศผม”
“เห็นแก่ตัวสิ้นดี ใครทิ้งใครก่อนคิดให้ดี นายเป็นคนบอกลาพี่เอง ลืมมันแล้วเหรอ”
“เลิกพูด แล้วก็หุบปากซะ ยังไงกูก็ไม่มีทางปล่อยให้ไอ้ปรมินทร์เสวยสุขกับพี่ธนูได้หรอก พี่ธนูต้องเป็นของกู จำเอาไว้ จริงๆมึงน่าจะขอบใจกูนะ ถ้าพี่ธนูมาเป็นของกู ก็เท่ากับมึงมีหนทางที่จะกลับไปสัมพันธ์สวาทกับไอ้ปรมินทร์ ไม่สำนึกความดีของกูซักนิดเหรอไอ้แก่”
“พี่ละอายใจเกินกว่าที่จะกลับไปทวงปักษ์คืนได้อาร์ม ร่างกายพี่แม้เอาน้ำร้อนสาดซักสิบหนยังไงก็ล้างคราบไคลที่พี่เคยสัมผัสเนื้อตัวสกปรกๆของนายออกได้ไม่หมด ปักษ์เขายืนอยู่ที่สูงแล้ว ธนูนั่นแหละเหมาะที่จะดูแลเขามากกว่าพี่ และนายก็จงถอยออกมาจากพวกเขาซะ ไม่ละอายใจบ้างเหรอ คนดีๆเขาจะรักกัน จะเอาความชั่วช้าตัวเองเข้าไปแปดเปื้อนให้เป็นราคีพวกเขาทำไม…..”
วิศรุตถือโทรศัพท์ค้างไว้เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณจากปลายสายขาดหายไป ทั้งๆที่เขายังสั่งสอนคนหยาบช้าไม่จบ หนุ่มใหญ่ไม่ได้รับรู้เลยว่าคนที่เขาสั่งสอนได้เหวี่ยงโทรศัพท์ที่กำลังฟังเขากระแทกเปรี้ยงชนฝาห้องชิ้นส่วนแตกกระจุยกระจาย จึงทำให้สัญญาณขาดหายไป
“ด่ากูได้เจ็บมากไอ้วิศรุต มึงรู้จักกูน้อยไป มึงรู้จักกูน้อยไป!!”
อธิศรเค่นคำพูดออกมาอย่างคนเคียดแค้นสุดใจ ไฟโทสะลุกโหมกระหน่ำท่วมใจ สิ่งที่วิศรุตเอ่ยออกมาช่างทิ่มแทงใจเขาได้เจ็บปวดนัก จิตใจเขาร้อนรุ่ม ทุรนทุรายขนาดนี้ ก็อย่าหวังว่าไอ้แก่นั้นจะไม่ได้รับการคิดบัญชีจากเขา
แม้ชีวิตจะหาไม่ แค้นครั้งนี้ เขาก็จะตามล้างอย่างถึงที่สุด
.
.
.
.
.
TBC.

[pongsj]

555 กว่าจะตาสว่าง .............. แล้วไอ้อธิศรก็เลวซ่ะ

หวังลึกๆว่าธนูจะไม่หลงผิดอีกคน