หัวข้อ: ไฟรัก โดย Bboyseries

[nartch]

 
คิดว่าพี่วิชญ์เข้าใจแล้วเนื้อเรื่องจะบางเบาลง....หาเป็นเช่นนั้นไม่....ไฟยังคงโหมหนัก 
นึกว่าจะจบกันแค่นี้....ที่ไหนได้....เนื้อเรื่องเดินต่ออีกแล้ววววว  ....
พี่วิชญ์ต้องออกโรงปกป้องปักษ์กับธนู  ในขณะที่ธนูคงทำอะไรเพื่อปักษ์กับพี่วิชญ์....แค่คิดก็...โอ๊ยยยยย
ผลจากความเข้าใจผิดคงทำให้ปักษ์เสียใจอีกแน่นอนนนนน   
ที่แน่นอนเค้าตาสว่างกันหมดแล้ว มีแต่ไอ้โง่อาร์มคนเดียวไม่รู้อะไร......แต่ความชั่วไม่เคยปราณีใคร....
กลุ้มใจแทนปักษ์จริง ๆ ๆๆๆๆ
 

[three]

เลวได้ใจจริงๆเลวแบบไม่มีที่ติ    กว่าจะรู้เช่นเห็นชาติได้ก็สายไปแล้วล่ะวิชญ์

[มูมู่น้อย]

มันช่างเลวได้โล่ห์จริงๆ อธิศร 

แต่ดูๆ พี่ธนูไม่ได้หลงตาตัวร้ายนี่นิ อืมม    รออ่านต่อน้าหมูพูห์ 

[ABme]

สนุกอีกแล้วเรื่องนี้ 

[armani]

อาร์มทำไมใจร้อนอย่างนี้ 
เด๋ววิชญ์ก็คืนดีกับปักษ์หรอก 
ปักษ์อย่าใจอ่อนนะ

[satan666]

ว้าวๆ มันๆ มากๆ 

อ่านไปเหงื่อแตกไป ร้อนจริงๆ

คนอย่างอธิศร เลวขนาดซาตานยังเมิน 

[kYos]

^
^
น้องฟูล  โหดเจรงๆๆ  แต่เห็นด้วย ฆ่ามานนนนนนนนนนนน

ดีนะ  พี่วิชญ์ไม่หน้ามืดตามัวอีกต่อไป 

รออ่านต่อค้าบบบ  พูห์เท่ร้ากก 

หุหุ  ชวนพี่พิมเข้าชมรมคนโหด  โหดแต่เฉพาะกับสองคนนี้นะ

ด่ากันโคตรสะใจเลย เอิ๊กๆ  รู้สึกว่าที่เรื่องนี้มันร้อนแรงก็เพราะมาจากตัวนายอาร์มนะเนี่ย

[nanao]

เยี่ยม รอดูฉากเชือดเฉือน สะใจจริงแท้

พี่วิชญ์เราจะต่อกรกับนายอาร์มยังไงละเนี่ย 

[image_papa]

เมื่อไหร่จะมีฉากอัศจรรย์ซักทีละคับ    เปลี่ยนบรรยากาศของไฟโทสะ เป็นไฟราคะบ้าง

[hutsepsut]

.....อิอิอิอิ....สะจายคนอ่านไปเรย....เห็นมะครายอ่านแล้วไฟโทสะมะบังเกิดบ้างอ่ะ....อืม...อืม...น่านดินะ...มะเห็นมีฉากแบบอย่างว่าบ้างอ่ะน้า...แต่ก็ดีแระ..ตอนนี้เอาโหดๆไปก่อนดีกว่าน้า....

[attachment deleted by admin]

[attachment deleted by admin]

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 16

ปรมินทร์เข้าไปตัดไหมเย็บฝ่าเท้าที่โรงพยาบาล ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าไปติดต่อเจ้าหน้าที่ได้มองเห็นหลังคนคุ้นตาไวๆ คนตัวสูงที่เดินผ่านหน้าไปนั่นคือคนที่ทำให้เขาแอบเหงาในยามค่ำคืนนั่นเอง
วิศรุตเข้ามาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายให้แม่บ้านที่ได้กำหนดออกจากโรงพยาบาลในวันนี้ หนุ่มใหญ่จัดการธุระเสร็จก็ส่งต่อให้แม่บ้านกลับบ้านด้วยรถแท็กซี่ บอกว่าตนมีธุระด่วนต้องไปจัดการ
“เป็นธุระให้ป้าแค่นี้ ป้าก็ขอบคุณแล้วค่ะ คุณวิชญ์”
หญิงชราแม่บ้านเอ่ยตามความรู้สึกที่มีต่อนายจ้าง ลำพังยายมียายมาอย่างนาง ที่จากถิ่นมาเสี่ยงดวงในเมืองใหญ่ คงไม่มีปัญญาจัดการเรื่องวุ่นวายแบบนี้ด้วยตัวเองแน่
ปรมินทร์แอบมองภาพคนสองวัยสนทนากันอยู่ห่างๆ ในใจก็นึกสงสัยว่าคนทั้งคู่มีความพันธ์กันยังไง ก่อนจะนึกหวนไปถึงคำพูดที่ฝ่ายชายได้เคยกล่าวหาเขาไว้
หญิงชรานั่นเป็นแม่บ้านวิศรุตที่โดนใครบางคนบุกทำร้ายงั้นหรือ แล้วทำไมวิศรุตถึงได้ตามไปกล่าวหาเขาเมื่อเช้าวันนั้นล่ะว่าเขาเป็นคนทำสิ่งชั่วร้ายนั่น
สองคนแยกจากกันไปแล้ว ปรมินทร์มัวแต่ยืนคิดถึงเรื่องที่เคยถูกกล่าวหาจนไม่รู้สึกตัวว่า คนที่ตนยืนแอบสังเกตการณ์อยู่ได้มองเห็นตัวเองแล้ว
วิศรุตแปลกใจที่เห็นปรมินทร์ยืนนิ่งอยู่ในมุมหนึ่งที่ถ้าเขาไม่สังเกตก็คงจะมองไม่เห็น แม้จะแปลกใจแต่หนุ่มใหญ่ก็ดีใจอยู่ลึกๆที่มีโอกาสได้เจอกับเจ้าตัวอีกครั้ง ได้เจอในขณะที่จิตใจเขาปกติ ไม่ร้อนรน ชวนหาเรื่องทะเลาะอย่างที่ผ่านมา
ปรมินทร์สะดุ้งโหยงเมื่อจู่ๆมีมือมาสัมผัสตัว ชายหนุ่มหันไปมองคนสัมผัสทันควัน
พยาบาลสาวยิ้มหวานให้ปรมินทร์ก่อนจะบอกเจ้าตัวว่าถึงเวลาที่จะต้องพบหมอแล้ว ชายหนุ่มยิ้มรับรู้เพียงนิด
วิศรุตชะงักเท้าหยุดเดินเมื่อมองเห็นคนที่เขาตรงไปหาเดินตามนางพยาบาลไป หนุ่มใหญ่ถอนหายใจที่ต้องคลาดกับคนที่หัวใจอยากเจอแต่ก็ตัดใจเดินออกจากโรงพยาบาลเมื่อมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการอยู่แล้ว
‘
‘
‘
‘
‘
‘
หลังจากนั่งให้จิตใจร้อนรุ่มดั่งโดนไฟเผาได้ซักระยะ อธิศรตัดสินใจพรวดพราดออกจากที่พักเพื่อไปหาคน คุ้มกะลาหัว การที่เขาจะต้องสู้กับคนอย่างวิศรุต เขาจำเป็นจะต้องพึ่งคนที่มีคุณสมบัติที่สูสีกับเจ้าตัว
“มึงจะไปไหนไอ้อาร์ม”
กิติกรตรงเข้าถามเมื่อเดินสวนเข้ามาเห็นเพื่อนหน้าเครียดทำท่าว่าจะออกไปข้างนอก
คนหน้าเครียดเล่าทุกอย่างให้คนถามฟัง พอฝ่ายหลังรับรู้เรื่องราวเท่านั้นแหละก็ออกอาการโวยวายอยู่ไม่สุขในทันที
“ไม่ได้นะไอ้อาร์ม มึงจะปล่อยให้ตำรวจสาวมาถึงกูไม่ได้นะ เรื่องที่กูทำร้ายอีแก่นั่นให้มึง”
“กูก็กำลังหาทางช่วยมึงอยู่นี่ไงไอ้กิต มึงจะเพิ่งโวยวายได้มั๊ย กูหนวกหู”
“ไม่ใช่แค่หาทาง มึงต้องมีทางช่วยกูให้ได้ มึงสัญญากับกูไว้แล้วว่าถ้าเรื่องมันบานปลายเมื่อไร มึงจะจัดการเอง”
“เออ กูไม่ลืมหรอก คนอย่างกูรักษาคำพูดเสมอ ว่าแต่ตอนนี้มึงเก็บตัวอยู่ที่นี่แหละ อย่าเพิ่งออกไปไหน เดี๋ยวทุกอย่างกูจัดการเอง”
เด็กหนุ่มผละออกไปเมื่อพูดจบ ปล่อยให้คนที่เขาออกคำสั่งนั่งเหงื่อตก หวาดผวากับสิ่งที่คิดว่าจะต้องตามมา
.
.
.
.
.
.
วิศรุตออกจากโรงพยาบาลที่เขาพาแม่บ้านตัวเองเข้าพักษาตัวจากการถูกทำร้ายก็รีบบึ่งรถไปอีกโรงพยาบาลหนึ่งทันที ที่ที่หนุ่มใหญ่ไปคือโรงพยาบาลที่ ธนู เป็นคนพาเขาเข้ารักษาตอนที่เขาหมดสติจากการโดนแจกันในมือปรมินทร์ฟาดศีรษะจนต้องเย็บไปหลายเข็ม ไม่หรอก เขาไม่ได้เข้าไปให้หมอตัดไหมที่เย็บนั่นเพราะมันยังไม่ถึงกำหนด แต่ที่เขาเข้าไป ก็เพื่อติดต่อเจ้าหน้าที่ที่นั่น เพื่อขอข้อมูลคนที่พาเขาเข้าโรงพยาบาลต่างหากล่ะ
“นี่ค่ะนามบัตรของคุณ ธนู ดีนะคะที่ทางเรายังเก็บไว้”
เจ้าหน้าที่เวชระเบียนยื่นกระดาษแผ่นเล็กให้คนที่เข้าไปออกอุบายว่าต้องการติดต่อพลดีที่พาเขาเข้ามารักษาตัวที่นี่ คนออกอุบายรับกระดาษแผ่นนั้นมาพินิจ หนุ่มใหญ่ไม่นึกแปลกใจเลยซักนิดว่าทำไมคนที่เขาเพิ่งปะทะคารมด้วยถึงกล้าเอ่ยว่าคนนี้จะ คุ้มกะลาหัว เจ้าตัวได้
“เป็นถึงเจ้าของกิจการจิวเวอรี่เลยเหรอคุณธนู”
หนุ่มใหญ่พึมพำ ก่อนจะหันไปยิ้มบางๆและเอ่ยขอบคุณเหล่าเจ้าหน้าที่ ที่กำลังยืนมองเขาสลอน ร่างสูงก้าวออกมาจาหกเคาเตอร์ตรงนั้นได้ ก็รีบจัดการโทรศัพท์หาเจ้าของนามบัตรที่ถืออยู่ในมือทันที
ธนูวางมือที่กำลังง่วนอยู่กับการสะสางานเอกสารทางบัญชีย้อนหลังช่วงที่ตัวเองได้หายตัวไปเมื่อมองเห็นโทรศัพท์สั่นเตือนพร้อมเสียงเรียกเข้า หนุ่มใหญ่แปลกใจที่เห็นเบอร์ไม่คุ้นตา แต่ก็กดรับในที่สุด
.
.
.
.
.
.
วิศรุตเริ่มหงุดหงิดที่พยายามโทรหาธนูหลายครั้งแม้สัญญาณจะติด แต่ฝ่ายนั้นก็ไม่ยอมรับสายซักที
“ทำอะไรอยู่นะพ่อคุณ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยออกมาอย่างคนอารมณ์ไม่ดี นาทีนี้เข้าอยากที่จะคุยกับธนูมาก ถึงมากที่สุด ในเมื่อเขาหยุดอธิศรไม่ให้เข้ามาสร้างความวุ่นวายซ้ำสองให้ปรมินทร์ไม่ได้ เขาก็คิดที่จะหยุดธนูไม่ให้หลงกลมารยาเด็กหยาบร้ายนั่นเอง เขาต้องทำให้ธนูรับรู้ถึงความร้ายกาจของอธิศร ก่อนที่เจ้าตัวจะต้องเสียใจให้กับการตัดสินใจผิดพลาดของตัวเองเหมือนกับที่เขากำลังเผชิญ และเหนือกว่าสิ่งใด เขาจะไม่ยอมให้ปรมินทร์ต้องกลับไปปวดร้าวเพราะการกระทำของอธิศรได้อีก ชีวิตปรมินทร์ควรจะราบรื่นมีความสุขกับคนที่เจ้าตัวคิดฝากชีวิตได้เสียที ที่ผ่านมาเขาทำให้คนๆนี้เจ็บช้ำมามากนัก สิ่งที่เขาพอจะทำได้เผื่อไถ่โทษตอนนี้ไม่ใช่การกลับไปอ้อนวอนเพื่อขอแก้ตัวใหม่ เขาไม่อาจที่จะทำแบบนั้นได้ ชีวิตปรมินทร์ไม่ควรกลับมาแปดเปื้อนคนที่เคยคลุกคลีเศษสวะ สิ่งสกปรกอย่างเขา ปรมินทร์มีค่าเกินกว่าที่เขาจะดึงเจ้าตัวลงมา และคนที่ควรค่าที่จะเคียงข้างคนๆนี้ คือ ธนู เท่านั้น เป็นตายร้ายดียังไง เขาก็ใช้เรี่ยวแรงและลมหายใจทั้งหมดที่มีต่อต้าน คนสกปรกอย่างอธิศรไม่ให้เข้าไปแทรกกลางสองคนนี้ได้อย่างที่เจ้าตัวคาดหวัง ไม่มีทาง!!
.
.
.
.
.
.
.
“พี่มีสายซ้อนน่ะอาร์ม รอแป็บนึงนะ”
ธนู เอ่ยออกไปเมื่อสายเรียกซ้อนดังเข้ามาอีกระหว่างที่เขาสนทนาอยู่กับคนที่โทรเข้ามาก่อน
“สวัสดีครับ ผมธนูครับ”
หนุ่มใหญ่เอ่ยทักพลางแนะนำตัวเมื่อกดรับสายซ้อนที่เบอร์ไม่คุ้นตาอีกเบอร์
“คุณธนู ผมวิศรุตนะครับ”
เจ้าของสายซ้อนแนะนำตัวเองเช่นกัน
“ว่างพอที่จะออกมาเจอกันได้มั๊ยครับ”
คนแนะนำตัวทีหลังเอ่ยเข้าจุดประสงค์ทันที อีกฝ่ายที่รับฟังถึงกับนิ่งคิด อธิศร ก็อยากที่จะเจอเขา วิศรุตก็อยากที่จะเจอเขา นี่มันเรื่องอะไรกัน
.
.
.
.
.
.
.
“โธ่โว้ย!! นี่มันอะไรกันวะ”
อธิศรกระแทกหูโทรศัพท์สาธารณะลงบนแป้นอย่างเดือดดาล เมื่อ ธนู บอกไม่ว่างที่จะออกมาเจอเขา เด็กหนุ่มนึกคิดว่านาทีนี้เขาช้าไม่ได้ ในเมื่อธนูออกมาไม่ได้เขาก็จะเป็นฝ่ายบุกเข้าไปหาเอง
.
.
.
.
.
.
.
.
ทางด้านปรมินทร์ทีเพิ่งออกจากห้องที่เข้าไปตัดไหมเย็บ ชายหนุ่มดีใจและโล่งใจที่สามารถกลับมาเดินเหินได้สะดวกขึ้น ขายาวกำลังจะก้าวออกจากตัวตึกโรงพยาบาล แต่ก็ต้องชะงักเมื่อสายตาแลไปเห็นหญิงชราคุ้นตา กำลังนั่งสูดยาดมอยู่บนเก้าอี้นั่งพักของทั้งผู้ป่วยและญาติผู้ป่วย หญิงชรานั่นเป็นคนเดียวกับที่เคยยืนอยู่กับวิศรุตนี่นา อาการที่เห็นของหญิงชรานั่นท่าทางโรยแรง จนชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะเข้าไปหา
“ป้าเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
ปรมินทร์เอ่ยทักพลางนั่งลงข้างๆ พอเห็นรอยฟกช้ำตามใบหน้าและร่างกายฝ่ายนั้นจึงฉุกคิดอะไรได้
“มันเวียนหัวนิดหน่อยน่ะค่ะคุณ ตะกี้ไปยืนรอเรียกแท็กซี่ เกิดวูบขึ้นมา ก็เลยเข้ามานั่งพัก”
เสียงหญิงชราบอก คนนิ่งคิดได้สติถามต่อ
“แล้วนี่ป้าแจ้งทางเจ้าหน้าที่หรือยังครับ”
“อ๋อ ป้าไม่แจ้งหรอก ป้าพักเดี๋ยวเดียวก็คงจะหาย อีกอย่างป้าเพิ่งจะโดนปล่อยออกมา กลับเข้าไปอีก อายเขาตายเลย”
คนถูกถามบอกทีเล่นทีจริงอย่างอารมณ์ขัน แต่คนรับฟังไม่นึกเป็นเรื่องตลกด้วย เลยถามเสียงเครียดอีก
“ดูป้ามีรอยฟกช้ำด้วย ป้าไปโดนอะไรมาเหรอครับ”
“โดนทำร้ายร่างกายกลางดึกน่ะค่ะ”
“ที่ไหนครับ ที่บ้านป้าเหรอ”
“เปล่าหรอกค่ะ พอดีป้าเป็นแม่บ้านอยู่ ป้าโดนบุกทำร้ายที่บ้านเจ้านายป้าน่ะ”
“เจ้านายป้าคือพี่วิชญ์ เอ้ย คุณวิศรุต หรือเปล่าครับ”
“รู้จักคุณวิชญ์เหรอคะ”
ปรมินทร์ยิ้มกลบเกลื่อนความรู้สึก เอ่ยถึงชื่อคนๆนี้ทีไร ในใจยังแอบวูบไหวอยู่ลึกๆได้ทุกที
“ถ้า วิศรุต อัครพิทักษ์ ผมก็รู้จักครับ แล้วนี่ป้าพอจะลุกไหวมั๊ย พอดีผมเอารถมาผมก็ว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน จะได้แวะไปส่งป้าด้วย”
“โอ้ย ป้าไม่กล้ารบกวนหรอกค่ะ ป้ากลับแท็กซี่เองก็ได้ ขอบคุณในความมีน้ำใจนะคะ ว่าแต่คุณชื่ออะไร เผื่อเจอจะได้ทักทายบ้าง”
“ปรมินทร์ครับ ผมชื่อปรมินทร์”
แทนที่จะบอกชื่อเล่นแต่คนถูกถามชื่อกลับบอกชื่อเต็มตัวเอง เขาต้องบอกชื่อเต็มสิ เพราะที่เขาเข้ามาคุยกับหญิงชรานี่ ก็เพราะต้องการรู้อะไรบางอย่างเช่นกัน
หญิงชราตรงหน้านิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนจะผงะเล็กน้อยตามสัญชาติญาณหวาดกลัว คนถูกผงะหนีนึกฉงนอยู่ในใจ ทำไมแม่บ้านวิศรุตถึงต้องผงะขนาดนั้นเมื่อได่ยินชื่อเขา
“ป้าเป็นอะไรไปครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยถาม
“ปะ เปล่าค่ะ ชื่อคุณมันคุ้นหูน่ะค่ะ ป้าเลยตกใจนิดหน่อย”
ชื่อคุ้นหู เอาล่ะสิ ทุกอย่างเริ่มเข้าทาง ปรมินทร์รุกถามต่อถึงสาเหตุที่คนตรงหน้าต้องตกใจกับชื่อของเขา ก่อนจะได้คำตอบในที่สุดว่า ชื่อปรมินทร์ คือชื่อคนที่บุกเข้าทำร้ายร่างกายนางจนสะบักสบอม ชายหนุ่มตกใจนิดหน่อยที่ได้รับรู้เช่นนั้น ก่อนจะมองโลกในแง่ดี ว่าชื่อ ปรมินทร์ ในโลกนี้ ใช่ว่าจะมีแค่เขาคนเดียวที่เป็นเจ้าของ แม้จะคิดอย่างนั้น แต่สัญชาติญาณลึกๆกลับบอกชายหนุ่มว่า เหตุการณ์นี้ เหมือนว่าเขาจะโดนคนร้ายป้ายความผิดให้ยังไงยังงั้น แล้วใครกันล่ะ ที่ป้ายความผิดให้เขา
หลังเลี้ยวรถออกจากซอยที่เป็นที่ตั้งตัวบ้านของคนเคยรัก ปรมินทร์ขับรถออกไปตามถนนใหญ่อย่างเลื่อนลอย แม่บ้านวิศรุตยอมติดรถเขามา เมื่อเขาแสดงความมีน้ำใจเป็นหนที่สอง พอส่งคนติดสอยห้อยตามถึงที่หมายแล้ว เจ้าตัวก็ไม่รู้จะไปไหน ไปหาเพื่อนซี้อย่างอานนท์เหรอ ไม่หรอก วันธรรมดาเขาก็กวนเวลาฝ่ายนั้นมาเยอะแล้ว วันหยุดทั้งทีก็น่าจะปล่อยให้เจ้าตัวได้พักผ่อนอย่างเต็มที่บ้าง หรือจะไปหา ธนู ไม่สิ ธนูบอกเขาแล้วว่าวันนี้ไม่ว่าง จะขอเคลียร์งานที่ค้างอยู่ วิศรุต โอ้ย ชื่อนี้วนเวียนเข้ามาในหัวได้ยังไงกันนะ ลืมซะทีสิ นายปรมินทร์ ความสัมพันธ์ระหว่างนายกับผู้ชายคนนั้น มันจบแล้ว มันจบแล้ว
.
.
.
.
.
.
“จะไปไหนพี่ธนู”
อธิศรตรงเข้าขวางเมื่อเห็นร่างธนูเดินลิ่วออกจากที่ทำงาน คือร้านหรูที่ตั้งอยู่ในห้างใหญ่กลางเมืองนั่นเอง
“อ้าว อาร์ม มาได้ไง”
คนโดนขวางทักตามมารยาท แต่คนโดนทักนึกเคืองที่เห็นคนทักเหมือนจะออกไปข้างนอก ก็ไหนบอกไม่ว่างออกไปไหนไม่ได้ไง โกหกกันนี่
“มาได้ไงไม่สำคัญหรอก แต่ผมกำลังถามว่าพี่จะไปไหน”
เด็กหนุ่มถือสิทธิ์ถามอย่างลืมตัว ธนูหรี่ตามองคนถามอย่างพินิจ เท่าที่จำได้ เขายังไม่ได้ตกลงปลงใจที่จะคบกับเด็กหนุ่มคนนี้ตามที่เจ้าตัวเอ่ยนำเสนอตัวเองเมื่อตอนคุยกันคราวที่แล้วนี่นา เขาแค่ให้คำตอบว่าดูๆกันไปก่อน แต่ทำไมเด็กนี้ถึงแสดงกิริยาแบบนี้กับเขา แต่ก็เอาเถอะ ถ้าเด็กนี่อยากที่จะสานสัมพันธ์กับเขาจนออกหน้าออกตาขนาดนี้ เขาก็จะยอมเปิดใจให้ แม้เขาจะผิดสัญญาที่ให้ไว้กับคนที่ยอมค้างกับเขาที่คอนโดเมื่อคืนนั้นก็ตาม
“พอดีพี่เพิ่งนึกได้ว่าพี่นัดลูกค้าเอาไว้น่ะ”
ธนูเอ่ยปด เพื่อดูท่าทีคนที่เขาคิดจะเปิดใจให้ จริงๆ เขาตกลงที่จะออกไปเจอ วิศรุตต่างหากล่ะ หนุ่มใหญ่รายนั้นบอกมีเรื่องจะคุยกับเขาเกี่ยวกับคนทื่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ เขาสันนิฐานไว้เลยว่ามันคงไม่ใช่เรื่องดีนักจากที่ได้ฟังน้ำเสียงร้อนรน คะยั้นคะยอของฝ่ายนั้น
“ลูกค้าแน่เหรอ วันนี้วันพักผ่อนนะ ลูกค้าที่ไหนจะยอมมีนัดกับพี่วันนี้”
อธิศรไล่ต้อน เด็กหนุ่มทะนงตัวเองว่าไม่ได้โง่จนจับพิรุธใครไม่ได้ แววตาของธนู ปิดบังซ่อนเร้นอะไรบางอย่างกับเขาไว้ชัดๆ
“โอเค พี่ถือว่านายฉลาดอาร์ม พี่ไม่ได้นัดกับลูกค้าหรอก พี่มีนัดกับเพื่อนร่วมรุ่น แล้วที่อาร์มมาหาพี่ถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรให้ช่วยหรือเปล่า”
ธนูยอมรับว่าพูดโกหก แต่หนุ่มใหญ่ก็ไม่ยอมบอกความจริงว่าตัวเองกำลังจะออกไปพบใคร
..
..
..
TBC.

[gobgab]

............เมื่อไหร่อดิศรจะตายๆไปซักที....รำคาญ....

[niph]

ถ้าอธิศรไม่ได้ตำแหน่งดาวร้ายประจำบอร์ดนะ

...

เค้าจะไม่เข้าบอร์ดสามวันติด

คนอาร๊ายยยยยยย เชี้ยได้ใจจริง ๆ 

[nartch]

 
อะไรเนี่ยยย อย่าบอกว่าธนู สนใจนายอาร์มจิงนะ....... หงุดหงิดอีกละไง!!!!!  
ดีหน่อยนะตอนนี้ไม่ค่อยโดนไฟเผาเท่าไร.... ไม่งั้นอ่านแต่ละตอนนนนน ร้อนซะ.....  

"เหนือกว่าสิ่งใด เขาจะไม่ยอมให้ปรมินทร์ต้องกลับไปปวดร้าวเพราะการกระทำของอธิศรได้อีก
ชีวิตปรมินทร์ควรจะราบรื่นมีความสุขกับคนที่เจ้าตัวคิดฝากชีวิตได้เสียที ที่ผ่านมาเขาทำให้คนๆนี้เจ็บช้ำมามากนัก สิ่งที่เขาพอจะทำได้เผื่อไถ่โทษตอนนี้ไม่ใช่การกลับไปอ้อนวอนเพื่อขอแก้ตัวใหม่ เขาไม่อาจที่จะทำแบบนั้นได้ ชีวิตปรมินทร์ไม่ควรกลับมาแปดเปื้อนคนที่เคยคลุกคลีเศษสวะ สิ่งสกปรกอย่างเขา ปรมินทร์มีค่าเกินกว่าที่เขาจะดึงเจ้าตัวลงมา และคนที่ควรค่าที่จะเคียงข้างคนๆนี้ คือ ธนู "

อ่านท่อนนี้แล้วน้ำตารื้น ....รู้สึกสงสารพี่วิชญ์ขึ้นมาทันทีเลยยยยยย....คนผิดที่กลับตัวควรให้อภัยไม๊นะ ?
ชักเลือกมะถูกแล้วสิว่าจะเอาใจช่วยพี่ธนูหรือพี่วิชญ์ดี......เอาใจช่วยนายปักษ์ต่อไปดีกว่า....

[image_papa]

นายธนูนี่โดนเจ้าอาร์มมันหลอกได้แน่ๆ เห็นทีงานนี้นายธนูจะมีเขางอกขึ้นมาชัวร์
เป็นกำลังใจให้ กับปักษ์ ต่อไปคับ

[มูมู่น้อย]

มันน่าจับไอ้อธิศรนี่ไปหมกส้วมซะ   
ช่างเลวได้ใจเจงๆ
ยังไงก็รู้สึกว่าธนูไม่ได้ชอบตาอธิศรอะ ไม่เอานะ

รออ่านต่อน้า  หมูพูห์ 

[armani]

ปรมินทร์ออกจากเกมซะ วิศรุตตอนนี้รู้เรื่องแล้ว ส่วนธนูก็เคยรู้เรื่องแล้วจะโง่อีกก็ช่วยไม่ได้

[nartch]

ม่ายอาววววว อย่ามารุมว่าพี่ธนูเราดิ.......
พี่ธนูเราไม่โง่หรอกกกก เชื่อนะ ๆๆๆๆๆๆๆๆ   

[yayoy]

 
ไอ้เด็กนรกสองตัวนี้นี่...........

อารายมันจะเลวววววววววววววววววได้ขนาดนี้เนี่ย...ให้ตายเหอะ..

น้องบอยทำพี่น้ำตาจะไหลอีกแย๊ววว...สงสารพี่วิชอ่ะ...*ยังนะยังไม่ไหล..แค่เกือบๆ*
 

พี่วิชสู้ๆ เราก็คิดเหมือนนาถนะ...เราว่าธนูไม่โง่หรอก...
ต้องวางแผนไรไว้แน่ๆ เลย

[ninaprake]

โหยยๆๆ เรื่องราวกะลังเข้มข้น .... ในที่สุดความจริงก็ถูกเปิดเผย .....

พระเอกจะมีชะตากรรมเป็นอย่างไร? แล้วนายเอกและเพื่อนล่ะจะเป็นเช่นไร?  .... ฝ่ายอธรรมจะได้รับโทษทัณฑ์กรรมที่ก่อหรือไม่? ..... โปรดติดตามตอนต่อไปกับละครเรื่อง "ไฟรัก"  โดยคณะละคร "คุณหนูบอย" ได้เร็วๆนี้!! 

[bigynew]

  โอ้ยยยยยยยยย
 :serius2:หงุดหงิดโว้ย
อะไรกันนี้

ธนูจะไปหลงกลนายอาร์มหรอ คิดว่ามีใจให้ปรมินทร์ไม่ใช่หรอ
รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดียังคิดจะคบหรอไง

 
ไม่ยอมอ่ะ

[kYos]

  นิสัยแย่จริงๆเลยไอ้อธิศรเนี่ย
    ธนูก็ยัง...... 

[nanao]

เลวได้ใจ จริงๆ 

[DeShiWa]

 

สงสัยธนูจะโง่จริงๆๆนะครับเนี้ย

ไม่ได้ดั่งใจเลย เป็นแบบนี้ไปได้นะ

 

[นางมารร้าย]

อาร์มเลวจริง ๆ  อ่านแล้วร้อนจริงๆ  แต่เหมือนจะเป็นไฟแค้นมากกว่าไฟรักนะเนี่ย 

หวังว่าธนูคงมีแผนในใจนะ ไม่โง่ไปหลงนายอาร์ม   

[papae]

โอ้ยยยยยยยยย
 :serius2:หงุดหงิดโว้ย
อะไรกันนี้

ธนูจะไปหลงกลนายอาร์มหรอ คิดว่ามีใจให้ปรมินทร์ไม่ใช่หรอ
รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดียังคิดจะคบหรอไง

 
ไม่ยอมอ่ะ

อ๋อหรอ

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 17
อธิศรมองหนุ่มใหญ่ตรงหน้าอย่างพอใจ คำพูดฝ่ายนั้นที่เขาได้ยินเมื่อครู่ช่างเปิดทางให้เขาดีแท้ เขามีเรื่องให้ช่วยแน่ ไม่งั้นเขาไม่มาถึงที่นี่หรอก
.
.
,
.
.
.
.
.
วิศรุตนั่งกระสับกระส่ายรอคนที่เขานัดเจอด้วยจิตใจที่ร้อนรน เลยเวลานัดมาเกือบชั่วโมง ทำไมธนูยังไม่มาอีก หนุ่มใหญ่ยอมเสียมารยาทโทรเข้าไปตาม เมื่อรู้สึกรออีกไม่ไหว
ภายในร้านอาหาร อธิศรนั่งเคาะโต๊ะอย่างคนใช้ความคิดว่าจะเริ่มต้นยังไงกับคนที่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เมื่อส่งให้เขานั่งประจำโต๊ะเรียบร้อย เขาอ้อนวอนให้หนุ่มใหญ่รายนี้ยกเลิกนัดที่เจ้าตัวอ้างว่าเป็นเพื่อนร่วมรุ่นได้สำเร็จ ต่อไปสิ่งที่เขาต้องทำคือสร้างละครขึ้นมาซักเรื่องโดยให้ปรมินทร์กับวิศรุตเป็นตัวร้าย ส่วนเขาขอรับบทเป็นคนดีที่กำลังโดนจ้องที่จะรุมรังแก แผนแบบนี้มันจะอ่อนไปมั๊ยนะ เอาเหอะ ไม่ลองก็ไม่รู้ เคยหลอกไอ้แก่วิศรุตมาได้แล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้จะเปลี่ยนหลอกเหยื่อรายใหม่บ้างจะเป็นไรไป ไม่มีอะไรที่จะต้องสียแล้วนี่ ไอ้ธนูนี่ก็ดูท่าจะฉลาดน้อยไม่ต่างจากไอ้วิศรุตนักหรอก เกย์แก่ๆ มีเงินเหลือใช้ มันก็ต่างตัณหากลับกันทั้งนั้น ใช้เสน่ห์เด็กหนุ่มวัยกลัดมันโรมรันมันซักตั้งจะเป็นไรไป
ธนูนึกหงุดหงิดที่ปลีกตัวออกมาจากอธิศรเพื่อที่จะโทรชี้แจงเรื่องที่เขาอาจไปตามนัดช้ากับวิศรุตแต่ดันลืมโทรศัพท์เอาไว้บนโต๊ะที่ส่งให้อธิศรนั่งคอย หนุ่มใหญ่ละล้าละลัง ว่าจะเอายังไง สุดท้ายก็ปล่อยเลยตามเลย คาดว่าอธิศรคงจะคุยอะไรกับเขาไม่นาน หลังแยกกันเขาค่อยไปตามนัดแล้วอธิบายเหตุผลให้คนรอฟังก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร เขาเชื่อว่าวุฒิภาวะฝ่ายนั้นมีมากพอที่จะเข้าใจเรื่องแค่นี้
“คุณธนู ขอโทษนะครับที่ต้องโทรตาม แต่คุณออกมาหรือยังครับ”
วิศรุตเอ่ยทักทันทีที่ปลายสายมีเสียงสัญญาณกดรับ โดยหนุ่มใหญ่หารู้ไม่ว่าคนที่เขากำลังพูดด้วยไม่ใช่เจ้าของเครื่องที่เขาโทรเข้าไป แต่เป็น คนที่เขาคิดจะจัดการต่างหากล่ะที่กำลังถือโทรศัพท์แนบหูพลางแสยะยิ้มอย่างกำลังสาแก่ใจ
“ว่าไงที่รัก ขอโทษด้วยนะที่ตอนนี้พี่ธนูอาจไปหาพี่ไม่ได้”
วิศรุตถึงกับตกใจเมื่อได้ยินน้ำเสียงเย้ยหยันที่ตอบกลับมาเมื่อครู่ เป็นไปไม่ได้ นี่เขาช้ากว่า อธิศรเหรอ ไม่น่าเลยจริงๆ
“อาร์ม นั่นอาร์มใช่มั๊ย คุณธนูอยู่ไหน พี่ต้องการคุยกับเขา”
หนุ่มใหญ่เอ่ยออกไปทันควันเมื่อตั้งสติได้ ได้ยินเสียงปลายสายหัวเราะเย้ยหยันเขาก็แทบคุมอารมณ์ไม่ไหว ยิ่งพอฝ่ายนั้นเอ่ยออกมาว่ากำลังอยู่กับธนูที่ไหน ทำเอาใจเขาแทบระเบิด
“พี่ธนูคงลุกมาคุยกับพี่ไม่ไหวหรอกพี่วิชญ์ เพราะเราสนุกกันไปหลายยก ตอนนี้นอนหมดแรงแผ่อยู่ข้างๆผมเอง รู้อะไรมั๊ย ลีลาพี่ธนู เด็ดกว่าพี่เป็นไหนๆ และถ้าเขาตื่นขึ้นมา ผมก็คงต้องขอฟัดกับเขาอีกซักยกสองยก ถึงตอนนั้นผมไม่รู้นะว่าพี่เขาจะยังมีแรงคุยกับพี่อีกหรือเปล่า อ้อ นี่นัดกันไว้ใช่มั๊ยเนี่ย ตายล่ะ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพี่เองก็แอบติดใจพี่ธนูเหมือนกัน เอาไว้ให้ผมดื่มด่ำกับพี่เขาให้หนำใจก่อนนะ ผมจะโยนต่อให้พี่ อ้อถ้าพี่จะโยนต่อให้ไอ้ปรมินทร์ก็ช่วยแจ้งผมนิดนึงนะ เพราะพี่เขาเป็นของผมแล้ว”
“เก็บเอาความคิดอุบาทๆของนายไว้ใช้กับตัวเองเถอะอธิศร พี่จะบอกให้นะ ที่พี่นัดเจอ ธนู พี่ไม่ได้พิศวาสอะไรเขาเลยอย่างที่นายเข้าใจ ที่พี่นัดเจอเขาก็เพื่อจะแฉพฤติกรรมชั่วๆของนายต่างหากล่ะ แต่ไม่นึกเลยว่ามันจะสายไป นายนี่มันชั่วจริงๆให้ตายสิ”
“เชิญเลยครับ จะด่าจะว่าอะไรผมก็เชิญ คนกำลังมีความสุขอย่างผมจะถือว่าหมามันเห่าให้ได้ยินก็แล้วกัน แค่นี้นะครับ ไอ้แก่”
อธิศรวางสายลงอย่างสะใจ แค่ออกอุบายนิดๆหน่อยๆแค่นี้ เขาก็ได้รู้ว่า จริงๆแล้วธนูกำลังจะไปเจอใครและคุยเรื่องอะไรกับฝ่ายนั้น
“นึกเหรอว่าจะทันคนอย่างไอ้อาร์ม”
เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาอย่างภาคภูมิในการเป็นผู้ถูกล่าที่เหนือชั้น ในเมื่อเขารู้เกมรู้ทางแล้วทั้งหมด การสร้างเรื่องตบตาธนู มันจะไปยากอะไร!!!
.
.
.
.
.
.
ปรมินทร์ตัดสินใจใช้เวลาว่างที่มีเหลือเฟือไปเดินเล่นซื้อของตามลำพัง หลังขับรถวนรอบเมืองแล้วไม่รู้จะไปไหนดี จะกลับไปอยู่ในห้องคนเดียวก็เบื่อที่จะฟุ้งซ่าน
เข้าร้านโน้น ออกร้านนี้ จนเหนื่อยแต่ก็ใช่ว่าคนเดินเข้าเดินอกจะมีอะไรติดไม้จติดมือมาซักชิ้น ในใจก็เริ่มเบื่อๆเซ็งๆกับการใช้ชีวิตอยู่อย่างคนไร้ค่าไปวันๆ แผลที่เท้าก็หายแทบจะเป็นปกติแล้ว หลังจากวันนี้ไปเขาต้องหางานทำแล้วสิ จะได้หายเซ็งหายเบื่อจากเวลาว่างที่ชักจะมีจนเกินความต้องการ
คนนึกคิดชะงักเท้าที่กำลังเดินเมื่อสายตามองไปเห็นคนคนหนึ่งที่กำลังเดินหน้าเครียดอยู่ตามลำพังไม่ใกลสายตา หัวใจสั่งให้ชายหนุ่มคิดจะเดินหนีให้ใกลเมื่อคนๆนั้นที่มองเห็นคือคนที่ทำให้ใจแอบเหงายามค่ำคืน แต่ทว่าร่างกายกลับทำตามที่หัวใจสั่งไม่ทัน เมื่อคนที่หัวใจคิดอยากหนีหันมาเห็นเข้าพอดี สายตาเจ้ากรรมก็ดันมองไปสบฝ่ายนั้นซะด้วยสิ
วิศรุตชะงักเล็กน้อยเมื่อจู่คนที่หัวใจเฝ้าถามหาได้มายืนตัวเป็นๆ อยู่ตรงหน้า หนุ่มใหญ่ไม่รอช้าที่จะรีบเดินเข้าไปหาเมื่อเห็นแล้วว่าฝ่ายนั้นกำลังจะเดินหนีเขาไป
ปรมินทร์ผงะเล็กน้อยขณะที่กำลังจะรีบเดินหนีให้พ้นรัศมีสายตาคนที่ทำท่าว่าจะเดินมาหาเขาเมื่อทางที่เลือกจะเดินหนีดันเป็นทางที่กลุ่มคนกลุ่มใหญ่กำลังเดินมา ชายหนุ่มหันกลับเพื่อเปลี่ยนทิศทาง แต่จังหวะที่หันกลับมาก็ต้องผงะรอบสองเมื่อคนที่หัวใจสั่งให้หลบเข้ามาประชิดตัวจนแก้มเกือบจะชนแก้ม ถ้าไม่ติดว่าฝ่ายนั้นตัวสูงกว่าเขานิดหน่อย
คนตัวเตี้ยกว่านิดหน่อยถอยตัวออกห่างจากคนตัวสูง เมื่อรู้สึกว่าอยู่ใกล้ชิดกันเกินไปจนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆจากฝ่ายนั้น คนถูกถอยหนีรู้สึกน้อยใจนิดๆที่คนข้างหน้าถอยห่างออกไปแบบนั้น แต่ก็ฝืนถามยิ้มๆออกมาเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึก
“มาเที่ยวเหรอปักษ์”
ปรมินทร์ไม่ตอบคำถามนั่น ทั้งๆที่ใจอยากจะพูดกับคนถามเหลือเกิน แต่ก็พูดไม่ออกแม้ซักคำ จึงใช้สายตาเท่านั้นสื่อแทนความรู้สึก
วิศรุตก้มหน้าหลบเมื่อละอายต่อสายตาที่คนตรงหน้ามองมา หนุ่มใหญ่สังเกตเห็นบางอย่างที่กลับมาเหมือนเดิมจึงเงยหน้าขึ้นเอ่ยใหม่
“ตัดไหมเย็บแล้วเหรอ”
ปรมินทร์พยักหน้าแทนคำตอบ คนถามจึงยิ้มเจื่อนๆยกมือขาวขึ้นจับที่แผลตัวเองเอ่ยขึ้นอีก
“อีกไม่กี่วันพี่ก็คงต้องตัดเหมือนกัน”
ปรมินทร์มองตามมือขาวสะอาดนั่น รู้สึกผิดและเสียใจอยู่ลึกๆกับสิ่งที่ตัวเองได้ทำไว้ตอนที่ไฟรักกลับกลายเป็นไฟแค้น และตอนนี้ล่ะ ไฟแค้นที่มีจะมอดดับกลับกลายมาเป็นไฟรักที่ลุกโชติช่วงดังเดิมได้หรือเปล่านะ ไม่สิ มันต้องเกิดขึ้นไม่ได้ อย่าลืมสิหัวใจ ว่าเจ้าต้องเจ็บปวดทุรนทุรายขนาดไหน กว่าจะผ่านจุดนั้นมาได้ อย่าใจอ่อนกับคนตรงหน้า อย่ายอมให้เขากลับมามีอิทธิพลเหนือจิตใจได้อีก นายต้องทำได้ปรมินทร์ นายต้องทำได้
คนสั่งหัวใจคิดจะเดินหนีเมื่อไม่อยากให้ความอ่อนแอแทรกเข้ามาในความรู้สึกแม้ซักวินาที การอยู่ไกลคนตรงหน้า ไม่พบไม่เจอ ไม่พูดจา น่าจะเป็นการปลอดภัยที่สุดสำหรับหัวใจที่กำลังสับสนตอนนี้ แต่ทว่าชายหนุ่มก็ได้แค่คิดเมื่อร่างกายที่กำลังจะทำตามคำสั่งหัวใจต้องชะงักกับคำพูดประโยคนี้ของคนที่นึกอยากจะหนี
“ขอให้พี่ได้มีเวลาอยู่กับปักษ์ซักวันได้มั๊ยครับ”
วิศรุตเอ่ยออกไปแล้วก็รู้สึกละอาย นึกหวนคืนตอนที่ปรมินทร์เคยอ้อนวอนขอเวลาเขาวันแล้ววันเล่า แต่เขาไม่เคยใส่ใจก็ยิ่งเจ็บแปลบขึ้นมาจนใจสั่น กลัวเหลือเกินว่าปรมินทร์จะทำกับเขาแบบนั้น เขาไม่ได้ต้องการอ้อนวอนขอคืนดี แต่เมื่อมีโอกาสได้อยู่กันสองต่อสองแบบนี้ เขาก็อยากที่จะทำหน้าที่ของคนรักที่เขาเคยหลงผิดไปทำกับคนอื่นจนลืมเจ้าตัว แม้จะรู้ว่าวันนี้มันอาจจะสายไป แต่ถ้าเขาไม่มีโอกาสทำวันนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาจะได้เจอ ได้พูดคุยกับคนตรงหน้าอีกเมื่อไหร่ เพราะถ้าเขาจัดการอธิศรไปให้พ้นทางธนูได้แล้ว เขาก็คงไม่กล้าบากหน้ามาเจอคนรักที่แสนดีคนนี้อีก เขาจะปล่อยให้ธนูดูแลคนๆนี้แทนเขา เพราะเชื่อว่าฝ่ายนั้นคงทำหน้าที่ตรงนี้ดีกว่าเขา และที่สำคัญ ปรมินทร์คงจะยินดีรับน้ำใจจากฝ่ายนั้นมากกว่าน้ำใจจากเขาอย่างแน่นอน.
อธิศรโทรตามตัวกิติกรออกมาพบเมื่อทะนงว่าตัวเองจัดการสร้างเรื่องตบตาธนูได้แล้ว หนุ่มใหญ่รายนั้นนั่งฟังละครเรื่องเด็ดที่เขาลงมือเขียนบทกำกับ และตีสีหน้าแสดงเองอย่างเงียบขรึม ไม่มีข้อคัดค้าน ไม่มีข้อโต้แย้งออกมาจากคนๆนั้น จะมีก็แค่เพียงคำถามสองสามข้อเท่านั้นที่เอ่ยถามเขา ขณะที่เขาเล่าเหตุการณ์ แต่นั่นมันไม่ลดความมั่นใจเด็กหนุ่มอย่างเขาให้เหลือน้อยได้หรอก ยังไงเขาก็มั่นใจเหลือเกินว่าละครเรื่องเด็ดที่เขาสร้างขึ้นจะประสบความสำเร็จอย่างท่วมท้น
“พี่ธนู พี่ต้องช่วยผมนะ ตอนนี้ผมกำลังโดนราวีจากพี่วิชญ์และก็นายปรมินทร์ ผมไม่มีทางไปแล้ว จึงอยากให้พี่ธนูช่วย พี่รู้ใช่มั๊ยว่าสองคนนั้นกำลังคบหากันอยู่ และเริ่มมีปัญหากัน พี่ธนูจำคืนนั้นได้มั๊ย คืนท่ำมีเรื่องชกต่อยกับพี่วิชญ์ ผมว่าแล้วเรื่องมันต้องเป็นแบบนั้น ตอนที่เราหนีจากไอ้พวกนักเลงที่ตามทวงหนี้ผมแล้วไปเจอสองคนนั้นเขาคุยกัน ผมเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคืนนั้นปรมินทร์โกรธผมมาก เขาคิดว่าผมพาพี่ธนูไปเจอเขาคุยอยู่กับคนรัก คือเหมือนกับว่าผมทำลายแผนที่เขาเอ่อ กำลังคิดจะจับปลาสองมือ ปรมินทร์น่ะ ชอบคบคนมีฐานะ เพื่อยกระดับชีวิตตัวเอง อย่างที่ผมเคยบอกพี่ธนูน่ะแหละ ว่าผมกับพี่วิชญ์เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกัน ผมรู้ทุกอย่างแหละเกี่ยวกับเล่ห์กลของปรมินทร์ที่คิดจะจับพี่ชายผม แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะจับพี่ธนูอีกมือนึง จากวันนั้นพี่รู้มั๊ยว่าเกิดอะไรขึ้น สองคนนั้นทะเลาะกันรุนแรง ปรมินทร์ก็โทษผมว่าผมเป็นสาเหตุ หาว่าผมหาเรื่อง พี่วิชญ์เองก็โง๊โง่ หลงเชื่อคู่ขาทุกคำ พาลมาว่าผมเสียๆหายๆ บอกให้ผมเลิกยุ่งกับชีวิตส่วนตัวเขา ผมเองก็ไม่โกรธพี่วิชญ์หรอก ผมเข้าใจว่าที่พี่วิชญ์ทำมาทั้งหมดเพราะโดนเป่าหู แต่กับปรมินทร์นี่สิ ท่าทางจะอาฆาตแค้นผมไม่เลิก คิดดูละกันวางแผนเข้าไปก่อกวนที่บ้านพี่วิชญ์แล้วแอบอ้างเอาชื่อผมไปใช้ หนำซ้ำบุกเข้าทำร้ายแม่บ้านพี่วิชญ์จนสลบเพื่อสร้างเรื่องว่าผมเป็นคนทำ ไม่รู้ว่ามันไปทำแผนอีท่าไหน ให้แม่บ้านคิดว่าคนที่ตบตีนางจริงๆเป็นผม แถมพี่วิชญ์ก็เชื่ออีก เนี่ย พี่วิชญ์ขู่จะแจ้งความผม จะเอาเรื่องผมให้ถึงที่สุด ไอ้ผมก็ไม่เคยเจอเรื่องพวกนี้ก็กลัวเหมือนกันไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครได้ ผมไม่อยากเสียอนาคตเพราะเรื่องโกหกของปรมินทร์ พี่ธนู พี่ต้องช่วยผมนะ ผมไม่รบกวนพี่มากหรอก ผมขอให้พี่แค่ยืนยันว่าในวันที่เกิดเหตุผมอยู่กับพี่ นะครับ นะครับ ถือว่าผมขอร้อง ผมกลัวจริงๆ ผมไม่มีพยานยืนยันได้เลยว่าวันนั้นผมอยู่กับใคร พี่วิชญ์ท่าทางจะแค้นผมมาก ผมกลัวจริงๆ ผมไม่ที่พึ่งแล้ว พี่ธนูต้องช่วยผมนะครับ “
เด็กหนุ่มนึกถึงละครฉากนั้นทีไรก็ยิ้มกริ่มได้ทุกครา ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆว่าตอนนั้นเขาจะบีบน้ำตาได้อย่างมืออาชีพ!!!!
ทางด้านธนู หนุ่มใหญ่ปิดอีเมลล์ฉบับที่อ่านจบลงหลายรอบ เขากลับเข้าร้านมาจัดการเปิดอ่านทันทีหลังจากที่แยกกับอธิศร เจ้าของอีเมลล์ส่งข้อความแจ้งเขาทางมือถือ ขณะที่เขาสนทนาอยู่กับอธิศรว่าถ้าเขาไม่เปิดอ่านเมลล์ฉบับนี้ เขาอาจจะเสียใจกับการกระทำของตัวเอง หนุ่มใหญ่ใช้นิ้วมือเคาะโต๊ะอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพึมพำออกมา
“ปักษ์ ผมคงต้องผิดคำพูดกับคุณจริงๆแล้วล่ะ”
ส่วนคนถูกเอ่ยถึง ชายหนุ่มนั่งเงียบมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกสับสน ไม่รู้เขาควรจะมีความสุขหรือยินดีกับสิ่งที่ฝ่ายนั้นกำลังทำดีหรือไม่ เขายอมตามวิศรุตเข้ามานั่งในร้านอาหารที่เจ้าตัวเป็นคนเลือก เขาไม่อยากจะคิดหรอกว่าวิศรุตพยายามเอาใจเขาโดยการเลือกร้านที่ดูดีติดหรูแบบนี้
อาการที่วิศรุตคอยถามไถ่ให้ความสำคัญกับเขา ทำให้ปรมินทร์รู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆแทนอาการยินดี ชายหนุ่มนึกน้อยใจที่การกระทำแสนดีจากวิศรุตที่เห็นตอนนี้ มันต้องแลกมาด้วยหยดน้ำตาและลิ่มเลือดของเขา ทำไมหนอ ทำไมวิศรุตไม่เต็มใจดูแลเขาก่อนที่เขาจะเจ็บกายเจ็บใจเพื่อเรียกร้องสิ่งนี้มา มาทำดีตอนนี้มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ
วิศรุตเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าเมื่อรู้สึกว่าฝ่ายนั้นเหมือนจะจ้องเขาอยู่เนิ่นนานตั้งแต่ที่เขารับเมนูอาหารมาเปิดดู ชายหนุ่มพอจะรู้ความคิดเจ้าตัวว่ากำลังรู้สึกเช่นไร เขาเองก็เสียใจและละอายที่เพิ่งมาสำนึกตัวได้ตอนนี้ เมื่อก่อนเขาเคยจะสนใจคนตรงหน้าเท่าไรกันล่ะ จะกินอะไรจะสั่งอะไร เขาไม่เคยถามไม่เคยมีความเห็น นอกเสียจากออกคำสั่งว่าเป็นไปได้อย่าเอาอาหารที่เขาไม่ชอบมาวางบนรวมบนโต๊ะนั่นคืออาหารที่เป็นรสจัด เขาเองก็รู้หรอกว่าเป็นอาหารที่เจ้าตัวชอบ ใช่สิ นี่ไงล่ะ สิ่งที่จะพิสูจน์ว่าเขาจริงใจกับการเอาใจใส่คนๆนี้เพียงไร
..
..
..
TBC.

[three]

เอาไอ้อาร์มไปเผาทิ้งเดี้ยวนี้

[pongsj]

วิศรุตนี้ก็กว่าจะรู้ตัว แบบนี้ปักษ์จะใจอ่อนมั้ย 

แล้วธนูนี้ก็น่ะ ได้กินหญ้าแทนข้าวแน่ๆ 

แล้วไอ้เชี้ยอาร์มก็ช่างเป็น บุคคลที่ระยำได้คงเส้นคงวาดีจิงจิ้งงงงงงงงงงงงงง 

[satan666]

ไอ้อธิศรตอแหลระดับเทพจริงๆ!!

คิดว่าธนูต้องมีแผนการอะไรบางอย่างแน่นอน ดูท่าทางจะเจ้าความคิด 

วิศรุตก็นะ... เพิ่งจะมาสำนึก