หัวข้อ: ไฟรัก โดย Bboyseries

[gobgab]

...........แค่รักมันคงไม่พอ.........

[ErosAmor]

ยิ่งอ่านยิ่งเกลียดอาร์ม 

[kYos]

  ย้ากกกกก พฤติกรรมแย่มากนายอาร์ม จิตใจเลวทราม

โอ้ยยยยย เกลียดดดดดเข้ากระดูกดำ
 อินไปป่าวอะ 

[hutsepsut]

 ....อา..ในที่สุดก็ได้มาอ่านซักที...อืม ...คนเขียนนี่เยี่ยมจริงๆนะครับ...กระชากอารมณ์ตั้งแต่แรก...อ่านแล้วรู้สึกร้อนๆไม่รู้ว่าอินกับไฟหรือเปล่านะครับ ...กำลังน่าติดตามต่อเลยนะครับ...ขอบคุณมากๆนะครับที่รังสรรค์ผลงานดีๆออกมาอีกเรื่องหนึ่งนะครับ....

[attachment deleted by admin]

[nartch]

 
เห็นคนโหวด อธิศร เป็นตัวร้ายเยอะเหลือเกิน เลยขอตามมาดูซะหน่อยยยยยย อืมมมมนะ สมคำร่ำลือ
ตั้งแต่บทแรกจนจบนี่...อ่านในห้องแอร์ พาลให้นึกว่าแอร์เสีย....ทำไมตัวฉันร้อนนนนอย่างนี้ 
โดนไฟเผาตั้งแต่บทแรก.....เกลียดวิศรุตมักมาก เกลียดอธิศรเลวววว เกลียดปรมินทร์โง่....
ตอนนี้รักนายปรมินทร์หน่อยละ ฉลาดขึ้น เข้มแข็งขึ้น มีสติมากขึ้น......เก่งมากกกกก สู้สู้
เห็นใจวิศรุตนิดส์นึง เพราะยังรู้สึกตัวได้ทัน และก็ถูกทำร้าย...ตอนนี้สงสารธนู สงสัยจะอกหักอีก....
ที่แน่ ๆ เกลียดอธิศร ไม่เปลี่ยนแปลงงงงงงงงง สา ระ เลวววววววว.....
แต่งได้เห็นภาพเข้าถึงอารมณ์มากกก เหมาะแล้วที่ชื่อ "ไฟรัก" เผาคนอ่านวอดดดดจิง ๆ
ตามกันต่อไปครับ คงพลาดไม่ได้ ....รีบต่อนะครับ อยากรู้จริง ๆ จะจบลงยังไง....

[DeShiWa]

 

อะครับสนุกเหมือนเดิมครับผม

ชอบเรื่องนี้มากครับ

ป็นกำลังใจให้ต่อไปครับผม สู้ๆๆ

 

[ninaprake]

มีเพื่อนแนะนำมาว่าหนุก ยังไม่ได้อ่านเลย ... ขอมารายตัวก่อนคับ    .... อ่านจบแล้วจะกลับมาค้าบบบ 

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 9

วิศรุตหันมาสนใจถามคนใส่ไฟในทันที เด็กหนุ่มยิ้มร้ายในใจ ก่อนวาดอนาคตให้คู่อริว่า
ปรมินทร์ ไม่ว่า วิศรุต หรือ ธนู มึงไม่มีสิทธิ์ได้ใครไปทั้งนั้น!!!
.
.
.
.
.
ธนูตามปรมินทร์มาทันขณะที่เจ้าตัวเดินมาถึงรถของเขา หนุ่มใหญ่ส่งเสียงเรียกไว้ ทำให้ฝ่ายนั้นหยุดยืนรอเพื่อสนทนาด้วย
“ทำไมเดินเร็วจังล่ะครับ”
เขาเอ่ยขึ้นเมื่อมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าคนที่ตนวิ่งตาม เมื่อเห็นคนโดนถามไม่ตอบจึงเอ่ยชวนไปหาที่นั่งคุย สองคนจึงเลือกที่จะนั่งในร้านที่บรรยากาศค่อนข้างเป็นส่วนตัว เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอลล์อ่อนๆถูกเลือกมาวางบนโต๊ะสองแก้ว บรรยากาศสลัวกับเพลงฟังสบายที่ถูกเปิดคลอเบาๆ ทำบางคนเหม่อลอยอีกครั้ง เมื่อนึกถึงบรรยากาศแบบนี้เมื่อครั้งในวันวานที่เคยได้สัมผัสกับอีกคนที่ไม่ใช่คนตรงหน้าตอนนี้
“เหม่ออีกแล้วนะครับ”
คนตรงหน้าเอ่ยทักยิ้มๆ คนถูกทักยิ้มตอบ แต่เป็นรอยยิ้มที่แสนเหงา จนคนที่มองเห็นอดที่จะเอื้อมมือไปไปสัมผัสมือไม่ได้
“ผมดูแย่มากใช่มั๊ย”
ปรมินทร์เอ่ยถามเมื่อรู้สึกถึงมืออุ่นสัมผัสเบาๆที่หลังมือตัวเอง ความเหงาที่แผ่ซ่านในใจทำให้ชายหนุ่มไม่ร่นมือถอยหนี ระหว่างสนทนาสองมือจึงวางซ้อนกันอยู่อย่างนั้น
“ไม่หรอกครับ บรรยากาศแบบนี้ ใครก็ต้องคิดถึงคนรักเป็นธรรมดา”
ธนูเอ่ยแย้ง แต่เป็นคำแย้งที่แสนสะเทือนใจคนฟังเหลือเกิน จนต้องเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว
“มันเป็นอดีตไปแล้วล่ะครับ”
“อย่าเพิ่งตัดสินอะไรด้วยแรงทิฐิเลยนะครับ ว่ากันตรงๆผมว่าปักษ์ก็น่าจะแคร์คุณวิศรุตอยู่ ม่น้อยทีเดียวไม่งั้นคงไม่ขับรถเขาตามผมไปเพื่อทิ้งไว้ให้เขาถึงโรงพยาบาลหรอกนะครับ อีกอย่างเท่าที่เห็นด้วยตาเมื่อกี้ คุณวิศรุตก็ดูเหมือนจะแคร์ปักษ์อยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เอาไว้ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ดีกว่าครับ”
“ยังไงผมก็คงจะไม่กลับไปหาเขาหรอกครับ ถ้าผมตัดสินใจจะเดินหนีแล้ว”
“มันก็พูดยากนะครับเรื่องแบบนี้ ผมคงจะไม่ไปก้าวก่ายในการตัดสินใจของปักษ์หรอก แต่ขอแค่ให้ปักษ์รู้เท่านั้นว่าไม่ว่าจะยังไง ผมยินดีรับฟังทุกสิ่งทุกอย่างที่ปักษ์อยากระบายให้ผมฟัง เหมือนอย่างที่ปักษ์เคยเข้าใจและรับฟังปัญหาของผม และทำให้ผมเห็นค่าตัวเองจนพร้อมที่จะยืนอยู่บนโลกใบนี้ต่อไป”
ฟังประโยคยืดยาวของคนปลอบใจจบ ปรมินทร์ถึงกับรู้สึกแย่ ปัญหารักของเขาดูเล็กนักถ้าเทียบกับปัญหาชีวิตของคนพูด ชายหนุ่มเปิดยิ้มให้ฝ่ายนั้นก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างนึกละอายที่มัวแต่จมอยู่กับความนึกคิดตัวเองจนลืมนึกถึงจิตใจคนอื่นที่มีปัญหาหนักกว่า
“ผมนี่ไม่ไหวเลยเนาะ มัวแต่คิดเรื่องตัวเองจนลืมคิดถึงคุณธนูไปเลย”
“ผมไม่ซีเรียสหรอกครับ แค่ผมมีโอกาสได้พบกับคนดีๆอย่างปักษ์ ผมก็ดีใจแล้ว แม้เราจะเจอกันช้าไปก็ตาม”
คราวนี้ธนูเป็นฝ่ายยิ้มเหงาๆบ้างเมื่อเอ่ยจบ ปรมินทร์ไม่รอช้าที่จะเอื้อมมือข้างที่ว่างไปแตะหลังมือคนยิ้มเหงาที่กุมมือเขาอยู่ก่อนหน้า แล้วเอ่ยขึ้น
“อย่าคิดแบบนั้นสิครับ อย่างน้อยเราก็เป็นเพื่อนกันได้”
“แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วครับ ผมไม่คิดว่าปักษ์จะสนใจใส่ใจคนอย่างผมด้วยซ้ำ”
ธนูมองสบตาตอบจริงจัง ปรมินทร์จึงเอ่ยจากใจจริงเช่นกัน
“ผมเองก็ไม่ได้ดีเด่นมาจากไหน ทำไมผมจะคบกับคุณธนูไม่ได้ล่ะครับ ตรงกันข้าม ถ้าคนภายนอกเห็น เขาจะคิดกันซะอีกว่าอย่างผมน่ะมาเดินคุณธนูได้ไง”
“พูดแบบนี้ ระวังผมหลงรักเข้าซักวันนะครับ”
“เราสองคนต่างก็มีปมในใจมาทั้งคู่ ถ้าคุณธนูจะรักผมขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่นะ ผมอาจจะรับรักนั้นก็ได้”
“เฮ้อ ยิ่งพูดผมก็ยิ่งเสียดาย ผมน่าจะเจอปักษ์ ก๋อนที่ปักษ์จะเจอกับคุณวิศรุตนะ”
“ปักษ์เจอกับผมแล้วไง”
เสียงที่แทรกขึ้นทำเอาสองมือที่เกาะกุมกันอยู่หลุดออกจากกันอัตโนมัติ ปรมินทร์ใจเสียนิดๆเมื่อมองเห็นว่าเจ้าของเสียงเป็นใคร ก่อนจะตั้งสติทำเฉยเมื่อคิดได้ว่าตัวเองได้ตัดขาดกับคนตัวสูงคนนี้ไปแล้ว
“ว่าไงครับ ปักษ์เจอกับผมแล้วยังไง”
วิศรุตถามต่อเมื่อหนุ่มใหญ่ที่นั่งทำกรุ้มกริ่มกับคนของตัวเองเมื่อครู่เงยหน้าขึ้นมองสบตา นี่ถ้าอธิศรไม่แนะให้เขาตามสองคนนี้มาเพื่อหาคำตอบว่า ผู้ชายคนนี้กับปรมินทร์ เป็นอะไรกัน เขาก็คงจะไม่ได้เห็นภาพนี้อย่างแน่นอนที่สุด
“กลับเถอะครับคุณ ธนู บรรยากาศชักเสียแล้วล่ะครับ”
ปรมินทร์เอ่ยตัดหน้าคนที่กำลังจะอ้าปากตอบวิศรุต ชายหนุ่มลุกขึ้นทำท่าจะเดินนำไปก่อน แต่ต้องเซชนเก้าอี้แทบล้มคะมำเมื่อโดนคนตัวสูงที่ยืนค้ำโต๊ะผลักตัวเอาไว้
“เฮ้คุณ !!”
ธนูขึ้นเสียงใส่คนผลักปรมินทร์เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวทำเกินไป หนุ่มใหญ่ลุกขึ้นหวังจะเดินอ้อมไปพยุงคนจะล้ม แต่ต้องเป็นฝ่ายล้มคว่ำลงซะเองเมื่อโดนหมัดหนักๆสวนเข้าเต็มใบหน้า
เสียงวี๊ดว้ายดังขึ้นโดยรอบ พร้อมกับผู้คนลุกฮือ คนของทางร้านวิ่งเข้ามาเคลียร์เหตุการณ์ แขกในร้านเห็นเรื่องท่าจะไปกันใหญ่ จึงต่างทยอยกันออกไปคนแล้วคนเล่า
ด้านนอกร้าน สองคนที่นั่งซ่อนตัวอยู่ภายในรถคันหรูของวิศรุต ชะโงกหน้ามองดูเหตุการณ์ชุลมุนวุ่นวาย หนึ่งในสองยิ้มร้ายอย่างสมใจ ที่เห็นอะไรๆเป็นไปตามแผน
“นี่มันแค่เริ่มต้นปรมินทร์”
เจ้าของรอยยิ้มร้ายเอ่ยขึ้น นึกย้อนเหตุการณ์ตอนที่วิศรุตถามตัวเองว่าธนูเป็นใครแล้วสะใจอย่างที่สุด
.
.
.
…“ผู้ชายคนนั้นก็คู่ขาใหม่นายปรมินทร์ไงล่ะครับ ชื่อ ธนู ท่าทางจะเพิ่งคั่วกันใหม่ๆ นายปรมินทร์นั่นหวงพี่เขายังกะอะไรดี ท่าทางจะรักจะหลงมาก ก็คิดดูซิครับ ผมกับไอ้กิตเลิกจากงานมาแล้วเห็นเขาสองคนเดินสวีทกันอยู่ริมถนน ตามประสาคนรู้จักผมก็เลยอยากเข้าไปทัก รู้มั๊ยครับ คนดีของพี่ตอบผมมาว่ายังไง แค่ผมทักเขาเฉยๆ เขากลับมางว่าผมคิดที่จะมาแย่งคนของเขาอีกคนหรือไง กับพี่วิชญ์ผมยังกินไม่อิ่มหรือ ปล่อยให้มั่วกันให้หนำใจแล้วยังจะตามมารังควานอะไรเขาอีก ดูสิครับ คนดีของพี่พูดกับผมแบบนี้ใช้ได้ที่ไหน จริงๆใช้คำแรงกว่านี้ด้วยซ้ำ ผมเองก็อยากที่จะอธิบายเรื่องผมกับพี่ให้เขาฟัง แต่เขาบอกเขาไม่อยากใส่ใจแล้ว เขาบอกเขาไม่เสียดายพี่แม้ซักนิด เพราะตอนนี้เขามีพี่ธนูนั่นที่มีพร้อมมากกว่าพี่หลายเท่า พอผมรั้นที่จะปรับความเข้าใจเขาก็เดินหนีพวกเราไปดื้อๆ พี่วิชญ์จะเชื่อผมหรือไม่เชื่อก็ได้นะครับ แต่ผมยืนยันนะครับว่าสิ่งที่ผมเล่าเป็นความจริงทุกอย่าง ถามไอ้กิตเพื่อนผมดูก็ได้ มันยืนอยู่กับด้วยตอนนั้น หรือถ้าต้องการแน่ใจจริงๆ พี่วิชญ์ตามเขาสองคนไปให้เห็นกับตาก็ได้ ว่าพวกเขาเป็นอย่างที่ผมพูดจริงหรือเปล่า”....
.
.
.
.
“พี่วิชญ์ของแกนี่มันโง่จริงว่ะ ใครเป่าหูยังไงก็เชื่อ เป็นผู้บริหารได้ไงวะ ไม่น่าเชื่อ”
กิตติกรเอ่ยสมทบเพื่อน เมื่อเห็นเหตุการร์วุ่นวายด้านในร้านอย่างที่เพื่อนเห็น
“โง่ๆอย่างนี้สิดี หลอกง่าย มึงไม่ชอบหรือไง”
อธิศรเอ่ยอย่างคนมีชัยไปกว่าครึ่ง ความหวังที่เคยริบหรี่ว่าจะเดินเฉิดฉายได้ดั่งเดิมกลับมาลุกโชติช่วงอีกครั้ง แม้เขาจะพลาดจากการรีดไถ่วิศรุต แต่ตัวสำรองอย่างธนูก็น่าจะใช้ได้ เพราะดูท่าแล้ว ธนูก็มีดีอยู่ไม่น้อย คิดดูแล้วกันขนาดชายฉกรรจ์สี่นายที่วิ่งตามเขากับกิติกรมาอย่างเอาเป็นเอาตาย กลับจอดสนิทเมื่อเจอธนูยื่นนามบัตรให้ว่ามีปัญหาอะไรก็โทรไปติดต่อขอเคลียร์กับเขาภายหลัง พวกมันถอยทัพกลับไปในทันที เด็กหนุ่มมารู้ภายหลังว่าธนูเป็นเจ้าของกิจการด้านจิวเวอรี่ เมื่อฝ่ายนั้นยอมให้นามบัตรเขาทันทีที่เขาขอ
“ชอบสิวะ ใครบ้างล่ะไม่ชอบ แต่ตอนนี้กูอยากเห็นหน้าไอ้ปรมินทร์นั่นจริงๆว่ะ ว่ามันจะเชิ่ดหน้าอยู่ได้อีกมั๊ย แม่งคิดถึงสีหน้ามันตอนที่กูแอบข้างหลังมันนะ อยากกระทืบชิบหาย มีโอกาสนะมึง กูจะเล่นไม่เลี้ยง”
กิติกรตอบทำสีหน้าแค้นสุดแรงจากการที่โดนปรมินทร์สะบัดตัวออก
“มึงได้สมใจอยากแน่ไอ้กิต กูนี่แหละจะเขียนบทชีวิตให้ไอ้ปรมินทร์นั่นเอง มึงอยากให้มันเล่นบทไหน บอกกูมา มึงก็เห็นแล้วนี่ว่ากูทำได้เนียนขนาดไหน”
อธิศรอวดตอบเอาใจเพื่อน ก่อนที่สองคนจะมองตากันอย่างสาใจเมื่อนึกถึงอนาคตที่กำลังจะวุ่นวายของปรมินทร์ เพราะต่างคนต่างก็สาบานว่าตามราวีเจ้าตัวอย่างถึงที่สุด !!!
ภายในร้านที่เริ่มครุกรุ่นด้วยไฟโทสะ เมื่อธนูกับปรมินทร์ต่างก็แลกหมัดกันคนละหมัดสองหมัด ปรมินทร์อายจนแทบที่จะแทรกแผ่นดินหนี การกระทำของคนรู้จักสองคนช่างต่ำช้าราวกับไร้การศึกษามาทั้งคู่ ทั้งๆที่สถานภาพการงานการดำเนินชีวิตต่างก็สูงส่งจนใครๆยากที่จะเอื้อมถึง ชายหนุ่มมองภาพสองคนห้ำหั่นกันอย่างคนใจสลาย ในเมื่อไม่มีใครแยกความชุลมุนนั่นได้เขาก็จะเป็นฝ่ายแยกเอง
“เพล้งงง!!”
เสียงขวดเครื่องดื่มที่ทำด้วยแก้วแตกดังสนั่นลั่นบริเวณ ได้ผล หนุ่มใหญ่ที่กำลังแลกหมัดกันนัวหยุดพักรบกันชัวครู่หันไปมองที่มาของเสียง รวมทั้งแขกของร้านคนอื่นๆ
ปรมินทร์ยืนปากสั่นหน้าซีด น้ำตารินอาบสองแก้ม ภายในมือเจ้าตัวถือขวดที่แตกในแนวปากฉลามด้วอาการสั่นเทา จะไม่ให้สั่นได้ยังไงเมื่อความคมจากเศษแก้วที่แตกกระจายพุ่งเฉือนมือทั้งมือที่จัดการทุบขวดนั้นสุดแรงจนเลือดอาบ
“เอาสิ ชกกันต่อสิ หยุดทำไมล่ะ เอากันให้ตายกันไปข้างนึงไปเลย”
คนได้เลือดโวยวายทั้งน้ำตา คนที่เพิ่งทำสงครามมองหน้ากันอย่างต่างคนต่างสำนึกผิดก่อนที่ความรู้สึกตกใจจะวิ่งเข้ามาแทนที่เมือเห็นมือโชกเลือดของคนยืนกลั้นสะอื้นที่ยังกำขวดที่แตกในมือนั้นแน่น
“ปักษ์ ผมขอโทษ ทิ้งขวดเถอะ”
ธนูได้สติก่อนตรงเข้าไปเพื่อจะแย่งขวดแตกนั่นออกจากมือคนตัวสั่น เพราะเชื่อว่าเจ้าตัวยังคงกำเศษแก้วแตกบางส่วนไว้อยู่ วิศรุตจะเดินเข้าไปพูดให้เจ้าตัวยอมปล่อยขวดนั้นอีกคนเมื่อเห็นคำพูดธนูไม่ได้ผล ตรงกันข้าม ปรมินทร์กลับจิกแน่นที่คมแก้วนั่นจนตัวสั่นเทิ้ม มันทำให้เขาปวดใจยิ่งนัก ปรมินทร์เจ็บเขาก็ยิ่งเจ็บไปด้วย แต่แล้วสิ่งที่เขาไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ปรมินทร์ตวัดมือที่กำแก้วนั่นขึ้นชี้หน้าเขาทันควัน ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปถึงตัว
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ อย่าเอาลมหายใจของคนพาลอย่างพี่มาใกล้ผมอย่างเด็ดขาด”
วิศรุตหน้าเสีย มองหน้าผู้คนโดยรอบ ความรู้สึกตอนนี้เหมือนโดนตบหน้าเข้าหลายฉาด ความเจ็บจากการชกต่อยกับธนูเมื่อครู่ไม่ได้เศษเสี้ยวการปวดใจจากสายตาเย็นชาของปรมินทร์เลยซักนิด
“ปักษ์ ฟังพี่ก่อนสิ”
หนุ่มใหญ่ทำท่าจะอธิบาย แต่ไร้ประโยชน์เมื่อปรมินทร์ส่ายหน้าไม่รับฟัง
“เก็บคำเพ้อเจ้อของพี่ไปพ่นใส่หน้าคนอื่นเถอะ”
คนพูดยอมวางขวดที่แตกลงจากมือ ก่อนจะหันไปสนใจธนูที่กำลังยืนอึ้งในเหตุการณ์ ใช่ว่าเขาจะรู้สึกดีที่ปรมินทร์ตัดพ้อวิศรุตด้วยถ้อยคำรุนแรง ตรงกันข้ามเขากลับเห็นใจวิศรุตขึ้นมาอย่างสุดล้นเมื่อเห็นแววตาเจ็บปวดที่ฝ่ายนั้นมองตามปรมินทร์ที่กำลังหันมาสนใจตน
“กลับกันเถอะครับคุณธนู”
ปรมินทร์เอ่ยชวนคนยืนอึ้ง ซักพักหนุ่มใหญ่จึงเอ่ยตอบ
“ผมคงต้องเคลียร์ค่าเสียหายให้กับทางร้านเขาก่อนครับปักษ์”
“ไม่จำเป็นนี่ครับ เราไม่ได้เป็นฝ่ายมาหาเรื่องใคร คนที่มาหาเรื่องต่างหากที่ควรจะรับผิดชอบ หรือถ้าหากมีการฟ้องร้อง ผมจะเป็นพยานให้คุณเอง ว่าคุณไม่ผิด!!”
ประโยคหลังแม้ปรมินทร์จะเอ่ยกับคนที่ยืนข้างหน้า แต่สายตาชายหนุ่มกับมองเหยียดไปทางคนที่ยืนมึนและเจ็บปวดใจจนพูดอะไรไม่ออก
“ไปกันเถอะครับ ผมคงต้องไปทำแผลด้วย”
คนมองเหยียด เดินนำออกไปก่อนเมื่อมองคนยืนซึมจนหนำใจ ซักพักธนูจึงเดินตามออกไป โดยก่อนไปหนุ่มใหญ่ไม่ลืมที่จะโค้งให้คนยืนซึมเล็กน้อย เหมือนเป็นเชิงบอกว่าเขาไม่ติดใจในเหตุการณ์นี้
คล้อยหลังคนสองคน วิศรุตหันมองรอบตัวที่ผู้คนกำลังมองเขาเป็นจุดเดียวอีกครั้ง สายตาหลายคู่ที่จ้องมองเขานั้น จะมีสายตาคู่ไหนบ้างนะที่มองเห็นว่าหัวใจเขากำลังร้องให้
.
.
.
.
.
TBC.

[nartch]

 
เสียเลือดทุกฉากเลยยยยนายปรมินตร์...สุดยอดเรื่องราวของไฟจริง ๆ ....
อยากจะสงสารวิศรุตแต่ก็นะ...ปัญญาอ่อนหูเบาซะเหลือเกิน....
สรุปไอ้ตัวสา ระ เ ล ว ว ว ว ก็ยังลอยหน้าต่อไป....เหมือนโลกความจริงเลยยยยย
 

[three]

  ::รักนี้หน้ากลัวจังความแค้นนี้ไม่ได้ทำให้ใครมีความสุขเลยนะฮะ

[pongsj]

ไปทำกรรมอะไรไว้เนี่ย ปรมินทร์ถึงได้ซวยซ้ำซซยซ้อนแบบนี้

ไอ้สองตัวนั้นก็เลวเหลือจะทน อย่างนี้มันสองตัวต้องโดนผลกรรมแบบสาสมแน่ๆ

[image_papa]

เนื้อเรื่องเข้มข้น แรงได้ใจ                    อ่านมาหลายเรื่องแล้ว แต่เพิ่งจะ รีพลายแรกนะครับ
จะติดตามเรื่องนี้ต่อไปมาลงให้ไวไวนะคับผม     

[ErosAmor]

คนอะไรมันจะหูเบาขนาดนี้ 

ทั้งไม่ชอบทั้งสงสารวิศรุต

แต่เกลียดไอ่อธิศรมากๆเลย เกลียดไม่เสื่อมคลาย

[gobgab]

..........รักทั้งน้ำตา.....

[มูมู่น้อย]

อ่านมาถึงตอนนี้  เริ่มสงสารพี่วิชญ์แล้วอ่า 
เป็นคนใจอ่อน 

รออ่านต่อน้า 

[hutsepsut]

...อ่านะ..เฮ้อ...เพิ่งมาเห็นคุณค่าก็เมื่อตอนเค้าเดินจากไป...ขอบคุณมากๆนะครับ...แล้วมาต่ออีกเร็วๆนะครับ...

[attachment deleted by admin]

[jammy]

ไอ้อธิศรเมื่อไหร่มันจะโดนดีซะทีถ้ามันจะโดนก็ขอให้มันเเรงๆสมกะความเลวของมันหน่อยนะ

[THIP]

  มันสายไปแล้วละ วิชญ์ 

[DeShiWa]

 

อะครับสนุกดีครับผม

น่าติดตามดีครับ เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับผม

 

[kYos]

อธิศร ใส่ไฟได้....... .... มากมาย

[nanao]

เข้มข้นทุกตอนเลยจริง ๆ

จะลงเอยไงเนี่ยอยากรู้จัง

[นางมารร้าย]

ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้นขึ้นทุกตอน

เกลียดอาร์มมาก ๆ เลย แต่ก็ไม่สงสารพี่วิชญ์นะ  ทำเค้าไว้เองนี่ 

[ninaprake]

โห... เรื่องราวกดดันสุดๆ เข้มข้นมากๆ ...... 

ไอ้อาร์มกะเพื่อนมันน่าจะโดนดีบ้างเนอะ ธนูไม่น่าไปอุ้มมันเล้ย น่าจะให้มันโดนพวกนั้นจัดการไปซะ 

[nartch]

โห... เรื่องราวกดดันสุดๆ เข้มข้นมากๆ ......
ไอ้อาร์มกะเพื่อนมันน่าจะโดนดีบ้างเนอะ ธนูไม่น่าไปอุ้มมันเล้ย น่าจะให้มันโดนพวกนั้นจัดการไปซะ 
ให้อ่านตั้งนานมะอ่าน เพิ่งมาอ่านอ่ะดิ เป็นไงล่ะ ว่าเราอินไปป่าววว อ่านแล้วโดนไฟเผาเหมือนกันสิ

ว้าสองสามวันแล้วนะ ยังไม่มีต่อเลยยยย มัวไปเผาอยู่แถวไน๋ละเนี่ยยยย ไฟรัก

[image_papa]

  วันนี้ผมก็มารอนะคับ มาต่อเถอะนะคับ  ไม่ไหวแล้ว คิดถึงพี่วิชญ์ กับ ปักษ์

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 10
อธิศรรีบปรีลงจากรถของวิศรุตเมื่อเห็นปรมินทร์เดินหน้าเครียดออกมาจากร้าน เด็กหนุ่มยิ้มร้ายเมื่อมองเห็นธนูเดินออกมาอีกคน สองขารีบก้าวฉับไปข้างหน้าทันทีที่เห็นสองคนที่เดินออกมาจากร้านกำลังจะตรงกันไปที่รถ
“เดี่ยวก่อนครับพี่ธนู”
เด็กหนุ่มส่งเสียงเรียก แล้วรีบวิ่งเมื่อเห็นคนที่ตนเรียกหยุดยืนรอ รวมทั้งปรมินทร์ด้วย
“มาเหมือนกันเหรออาร์ม”
ธนูทักเด็กหนุ่มที่วิ่งมาหยุดตรงหน้า หนุ่มใหญ่มองไปทางที่ฝ่ายนั้นวิ่งมา เห็นรถวิศรุตจอดอยู่จึงไม่แปลกใจที่เห็นเด็กคนนี้ที่นี่ เขาสงสัยตั้งแต่ตอนที่ต่อรองกับชายฉกรรจ์สี่คนนั้นแล้วว่าอธิศรหรืออาร์มคนนี้ใช่คนเดียวกันกับที่ปรมินทร์เล่าเรื่องราวให้เขาฟังหรือเปล่า หนุ่มใหญ่หายสงสัยก็ตอนเมื่อเห็นเจ้าตัวเรียกวิศรุตว่า พี่วิชญ์ นี่เหรอแฟนเก่าวิศรุต
“ก็ พอดีติดรถคนรู้จักมาน่ะครับ”
อธิศรตอบ ปรมินทร์หันควับมองคนพูดทันที อธิศรต้องมากับวิศรุตแน่ๆ นายนี่มองวิศรุตเป็นแค่คนรู้จักงั้นเหรอ
“ตายล่ะ นั่นมือคุณปรมินทร์ไปโดนอะไรมาครับ เลือดโชกเชียว”
คนถูกมองทำท่าตกอกตกใจเมื่อเห็นเลือดที่โชกมือคนมอง
“อุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะครับ ว่าแต่อาร์มรู้จักปักษ์ด้วยเหรอ”
ธนูตอบแทนปรมินทร์ ก่อนจะแสร้งถามอย่างคนกำลังอ่านเกม อธิศรอึกอัก แต่ตอบคำถามนั้นได้อย่างเนียนสนิท
“ก็เขารู้จักกับพี่วิชญ์ ทำไมผมจะไม่รู้จักเขาล่ะครับ”
“อ้าวตกลงคนรู้จักของอาร์มที่อาร์มติดรถมาด้วยคือคุณวิศรุตหรอกเหรอ”
ธนูไล่บี้อย่างคนพาซื่อ อธิศรคิดยังไงกับเขาใช่ว่าเขาจะไม่รู้ ชีวิตที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาพอสมควรมันสอนให้เขาอ่านสายตาคนที่เดินเข้าหาได้อย่างรู้ใจ
น่าสงสารวิศรุตสิ้นดีถ้าหากจะเสียของมีค่าอย่างปรมินทร์ไปเพราะเด็กหนุ่มอย่างอธิศร
“ก็ใช่ครับ พอดีผมกับพี่วิชญ์เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันน่ะครับ”
ปรมินทร์เอือมระอากับคำพูดของอธิศรจนเกินจะทนฟัง นี่หนุ่มใหญ่อย่างธนูคงจะโดนใจนายนี่เข้าอีกคนน่ะสิ นายนี่ถึงไม่กล้าพูดความจริงว่าตัวเองเป็นอะไรกับวิศรุต
“อ๋อ เหรอครับ แล้วนี่มีอะไรจะคุยกับผมหรือเปล่าครับ พอดีผมรีบ ผมต้องพาปักษ์ไปทำแผล”
ธนูเอ่ยถาม เมื่อรู้ซึ้งถึงนิสัยปลิ้นปล้อนของอธิศร หนุ่มใจทึ่งในความอดทนของปรมินทร์ ที่รู้ทั้งรู้ว่าสิ่งที่อธิศรพูดไม่เป็นความจริง แต่ก็ยังยืนเฉยไม่โต้ตอบ ถ้าเป็นคนอื่น อธิศรน่าจะโดนแฉกลางวงไปแล้ว
“ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เพียงแต่อยากจะเข้ามาขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยให้ผมกับเพื่อนไม่โดนทำร้ายจากไอ้พวกนักเลงนั่น ยังไงถ้ามีโอกาสที่จะได้ตอบแทนน้ำใจ ผมจะโทรหานะครับ เบอร์โทรพี่ธนูตามนามบัตรนี้ใช่มั๊ยครับ”
อธิศรเอ่ยพลางหยิบนามบัตรที่ได้จากคนตรงหน้าขึ้นโชว์ประหนึ่งจะอวดให้อีกคนที่ยืนอยู่ด้วยเห็น
ปรมินทร์มองกระดาษสี่เหลี่ยมเล็กในมือคนถือโชว์ ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเจ้าของนามบัตร ธนูวางสีหน้าไม่ถูก เพียงแต่เข้าใจความรู้สึกปรมินทร์ ฝ่ายนั้นคงกำลังคิดว่าเขาคงไม่ต่างจากวิศรุต ที่อาจจะหลงรูปลักษณ์ภายนอกของอธิศร แม้จะยอมรับว่าแวบแรกที่เห็นเด็กหนุ่มคนนี้จะสะดุดตาสะดุดใจอยู่ก็ตาม แต่พอรู้ว่าเจ้าตัวเป็นใคร มาจากไหน ความรู้สึกสนใจกลับบั่นทอนลงจนกลายเป็นเฉยๆในที่สุด
คนที่เป็นศัตรูกับคนที่ดีที่สุดคนหนึ่งในชีวิตเขา ที่เขาพบเจอ ก็เท่ากับเป็นศัตรูกับเขาด้วยเช่นกัน
“ครับ เบอร์ในนั่นเป็นเบอร์ผม ที่ผมใช้อยู่ มีอะไรก็โทรมาได้ครับ แต่วันนี้ผมคงต้องขอตัวก่อน”
อธิศรยิ้มร่ากับคำพูดที่ออกจากปากธนูเมื่อครู่ เด็กหนุ่มรู้สึกสะใจเมื่อเห็นสีหน้าปรมินทร์ไม่สู้ดีนัก คงจะเสียหน้าและอายน่ะสิ ที่อยู่ๆเป้าหมายใหม่ที่กำลังจะได้ควงกลับแสดงท่าทีสนใจและทอดสะพานให้เขาซะดื้อๆ หึ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร
เสน่ห์ของกูกับมึง มันต่างกัน ปรมินทร์!!!
.
.
.
.
.
.
.
อธิศรเดินย้อนกลับมาที่รถเมื่อส่งให้ธนูขับรถพาปรมินทร์ออกนอกบริเวณร้านไปแล้ว เด็กหนุ่มแสยะปากในมุมมืดเมื่อเห็นสภาพวิศรุตดูไม่จืด กับเสื้อผ้าและเนื้อตัวที่มอมแมม แต่พอใบหน้าขาวโผล่ในที่สว่าง จากแสยะยิ้มกลับกลายเป็นแสร้งตกอกตกใจวิ่งโร่เข้าหาคนเนื้อตัวมอมแมม
“เกิดอะไรขึ้นครับพี่วิชญ์”
เด็กหนุ่มถามหน้าตาตื่น กิติกรที่มองดูอยู่ยกนิ้วให้ในความเนียนของเพื่อน
“ไปคุยอะไรกับพวกเขามา”
วิศรุตไม่ตอบคำถาม แต่ย้อนถามในสิ่งที่สายตามองเห็น
“พวกเขา พวกไหนครับ”
อิศรกล้งโง่ ได้อย่างคนพาซื่อ
“จะพวกไหนซะอีกถ้าไม่ใช่ปักษ์กับนายธนู”
วิศรุตตอบเสียงเข้ม อธิศรจับน้ำเสียงเจ็บแค้นของหนุ่มใหญ่ได้ ก็นึกยิ้มในใจ วิศรุตคงกำลังแค้นใจปรมินทร์อย่างแน่นอนที่สุด
ซักวันเถอะ เขาจะหลอมความเคียดแค้นในใจวิศรุตให้กลายเป็นความเกลียดชังให้จงได้ แล้วเขาก็จะปล่อยให้หนุ่มใหญ่ห้ำหั่นกับปรมินทร์ซะให้หนำใจ ส่วนเขาจะไปเสวยสุขบนกองเงินกองทองของเจ้าของกิจการจิวเวอรี่อย่าง ธนู หึ ๆ คิดแล้วมันสาแก่ใจซะจริงๆ
“ว่าไงอาร์ม ไม่เห็นตอบพี่เลยว่าไปคุยกับพวกเขาเรื่องอะไร”
วิศรุตถามต่อเมื่อเห็นเด็กหนุ่มนิ่งเงียบ คนนิ่งเงียบจึงรีบตอบเอาตัวรอด
“เปล่านี่ครับ ผมไม่ได้ไปคุยกับพวกเขา ตะกี้ผมแค่ไปเข้าห้องน้ำมา ขากลับเจอปรมินทร์เดินเลือดโชกมือมาอยู่เลยต้องถามตามประสาคนรู้จัก แต่ก็นะ หาเรื่องโดนด่าเอง ปรมินทร์หาว่าผมเสือก เราก็เลยต้องคุยกันยาว ว่าแต่นี่พี่กับปรมินทร์คงไม่ได้ทะเลาะกันจนเลือดตกยางออกหรอกนะครับ ถ้าเป็นอย่างนั้น ผมคงรู้สึกผิดเอามากๆ”
“ช่างเถอะ อย่าไปสนใจเลย กลับเหอะ วันนี้พี่เหนื่อย อยากพักผ่อน”
วิศรุตตัดบทเมื่อรู้สึกล้าขึ้นมาจริงๆ อธิศรถือโอกาสนี้แสดงความเอาใจ ถึงในใจจะมีแผนร้ายยังไง แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ลืมเงินก้อนโตที่คิดที่จะหาทางเอามันมาให้ได้มากที่สุดจากวิศรุต
“งั้นให้ผมไปค้างที่บ้านพี่วิชญ์นะครับ รับรองผมจะนวดให้พี่วิชญ์ผ่อนคลายเลย”
กิติกรกะแอมเสียงดังเมื่อคิดว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นหมาหัวเน่า วิศรุตจึงได้สติไม่เคลิ้มไปกับแววตายั่วยวนที่อธิศรส่งให้พร้อมคำพูดเมื่อครู่ หนุ่มใหญ่จึงว่า
“เห็นจะไม่สะดวกหรอกตอนนี้ที่บ้านพี่มีแม่บ้านอยู่ด้วย”
“ก็ช่างแม่บ้านพี่สิครับ เขาคงไม่กล้าขึ้นไปเคาะห้องนอนของเราหรอกนะครับ”
อธิศรเดินเข้าไปชิดตัวคนหาข้ออ้าง วิศรุตถอยหนีเมื่อรู้สึกไม่ดีกับที่อธิศรใช้ประโยคว่า ห้องนอนของเรา ตอนนี้เขาอยากได้ยินประโยคนี้จากปากปรมินทร์มากกว่าสิ่งอื่นได้ หนุ่มใหญ่อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ที่จะได้ยิน ป่านนี้ ธนูจะพาหัวใจเขาไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
“ว่าไงครับพี่วิชญ์ ตกลงจะให้ผมไปนวดให้มั๊ยครับ หรือจะให้ผมทำอะไรผมทำได้หมดเลยนะ”
อธิศรตามยั่วยวน โดยหารู้มั๊ยว่าสิ่งที่ตนแสดงออก ทำให้คนได้เห็นนึกไม่ชอบใจแค่ไหน
“ตอนนี้พี่อยากพักผ่อนจริงๆอาร์ม ถ้าจะให้พี่ไปส่งบ้านก็ขึ้นรถซะ หรือถ้าอยากจะอยู่เที่ยวต่อ ก็ตามใจ พี่ขอตัวล่ะ”
วิศรุตเดินไปขึ้นรถเมื่อเอ่ยจบ ปล่อยให้อธิศรยืนหงุดหงิดอยู่เป็นนาน กิติกรเห็นท่าไม่ดีจึงเข้าติงแขนเอ่ยชวน
“ไปไอ้อาร์มขึ้นรถ กูก็ง่วงเต็มทนแล้วนะมึง”
“มึงง่วงมึงก็ตามไอ้แก่นั้นไปสิ กูเห็นจะไม่ล่ะ หนอย ทำเป็นเล่นตัวใส่กู อย่าให้กูเข้าบ้านได้อีกทีนะมึง ซักวันกูจะยกเค้าบ้านแม่งให้หมด”
คนหงุดหงิดหันมาตะคอก ก่อนเอ่ยคาดโทษคนบนรถ กิติกร วางตัวไม่ถูก ก่อนจะนึกใจเสียเมื่อวิศรุตเคลื่อนรถออกไปหลังจากดูท่าทีพวกเขาอยู่เป็นนาน
อธิศรยืนกำหมัดแน่นมองตามหลังรถที่แล่นออกไป วิศรุตทำแบบนี้ก็เหมือนจุดชนวนสงครามกับเขาอย่างเป็นทางการ หนุ่มใหญ่ไม่เคยร้ายกาจกับเขาได้ขนาดนี้ คอยดูเถอะจุดจบของสงครามครั้งนี้
กูจะต้องสะใจแต่เพียงผู้เดียว!!!
.
.
.
.
.
.
.
TBC.

[nartch]

 
สั้นจังเลยยยยยยย....แต่ก็นะดีกว่าไม่ได้ข่าวคราวนายปักษ์... .
สุดยอดจริง ๆ เรื่องนี้ มาลงแต่ละบท ๆๆ เผากันเข้า .... อ่านจบสงสัยกลายเป็นหมูย่างแน่เรา...ถูกเผาทุกวัน
จะเป็นไรไหมถ้าจะเทใจรักให้ธนูหมดหัวใจจจจจจ มันต้องให้ได้อย่างนี้สิ....ฉลาดและทันเกมส์
ธนูนี่ละจะเป็นคนแก้แค้นให้ปักษ์แน่นอนนนนนน 
สงสารปักษ์จังงงง เชียร์ธนูเป็นพระเอกสุดใจจจจจ แม้จะเห็นใจวิชญ์อยู่บ้างก็เหอะ...ผิดเองนี่นะ..รับกรรมไป
ที่แน่ ๆ เกลียดนายอาร์มกับเพื่อนเหมือนเดิมมมมม...ไม่เปลี่ยนแปลงงงงง
 .

[hutsepsut]

  ......เย้ๆๆๆๆ....นายที่สุดก็ได้อ่านต่อแระ...อิอิอิอิอิ....ยิ่งอ่านยิ่งเข้มข้นนะเนี่ย...ขอบคุณมากคร้าบ....

[attachment deleted by admin]

[DeShiWa]

 

อาร์ม ร้ายได้ใจจริงๆๆ ปักด์อย่ายอมแพ้นะครับ

เอาใจช่วยครับผม แล้วจะเป็นไงต่อไปอะครับ

ปักด์สู้ๆๆ

 

[ninaprake]

ธนูบอกว่าอาร์มก็เป็นศัตรูของเค้าด้วยเหมือนกัน ... แล้วแบบนี้ธนูจะช่วยล้างแค้นอะไรบ้างมั๊ยเนี่ย?