หัวข้อ: ไฟรัก โดย Bboyseries

[nartch]

 
เข้าโหมดรัก ซึ้ง ๆ ... สงสารพี่วิชญ์ อยากให้ปักษ์คืนดี....แต่ก็กลัวปักษ์จะเสียใจอีก...
เอาเป็นว่าดู ๆ กันไปก่อน แต่ทำดีกะพี่วิชญ์นิดส์นึงนะปักษ์....เป็นกำลังใจให้คนสำนึกผิด...
พี่ธนู...ยังคิดถึงปักษ์ตลอดขนาดนี้...คงมีแผนอะไรซักอย่าง ไม่น่าจะทำร้ายปักษ์หรอก.....อย่าว่าพี่ธนูเลยนะ...
อธิศรกะเพื่อน.....  :เตะ1:

+1 ให้เป็นแรงกำลังจุดไฟเผากันต่อไปปปปปปปป... อย่ากลายเป็นไฟใต้เท่านั้นพอ...

[มูมู่น้อย]

“ปักษ์ ผมคงต้องผิดคำพูดกับคุณจริงๆแล้วล่ะ”
ธนูสัญญาอะไรกับปักษ์ไว้เหรอ อืมม

แต่มีความรู้สึกว่าธนูรู้ทันอธิศร  คงมีแผนเด็ด
อยากให้ปักษ์คืนดีกับพี่วิชญ์เหมือนกันนะ  เฮ้อ

รออ่านต่อจ้า  หมูพูห์ 

[DeShiWa]

 

หวังว่าพี่ธนูคงรู้ทันอาร์มมันนะครับ

จะรออานต่อไปครับผม ชอบมากครับ

 

[image_papa]

  ขอฉากซึ้งๆ มาเรียกน้ำตาระหว่างปักษ์กับพี่วิชญ์หน่อยนะครับ เอาให้ท่วจอไปเลย อิอิ

  ส่วนนายอาร์มนี่เลวได้โล่ห์เลย

[armani]

ง้อไปอีกนานๆ นะคุณวิชญ์

[nanao]

คุณธนูคิดไม่ได้หรอนั่น ขัดใจอน่างแรง 

[niph]

คาใจอ่ะ
ธนูจะทำอะไรเหรอ

[zandwizz]

 

เข้ามาแระ หลังจากห่างหายไปนาน

อ่านมาทันแระครับ

มาต่อไว ๆ นะ

 

[ninaprake]

ท่าทางธนูฉลาด คงคิดได้แน่ .... น่าจะกำลังคิดแผนจัดการอาร์มอยู่มากกว่า ..... เช่น ... ดึงอาร์มมาไว้กะตัวเองก่อน แล้วให้ปักษ์กะพี่วิชญ์คืนดีกัน 

[นางมารร้าย]

คนอย่างธนูคงไม่โง่หรอกนะ คงวางแผนทำร้ายไอชั่วอาร์มอยู่มากกว่า

ที่สัญญากับปักษ์ น่าจะเป็นเรื่องว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับอาร์มมั้ง   

อยากให้มีฉากหวาน ๆ ระหว่างปักษ์กับพี่วิชญ์  ที่กว่าจะรู้ใจก็ใกล้สายไปแล้ว   

[three]

เร็วๆครับพี่น้องช่วยกันหาฝืนมาสุมไฟหน่อยครับจะมอดและ

[bigynew]

ธนูคิดจะทำอะไรกันแน่เนี้ย อยากรู้จัง มาไว ไว นะครับ

[papae]

ธนูคิดจะทำอะไรกันแน่เนี้ย อยากรู้จัง มาไว ไว นะครับ

ทำงานๆ เด่วไม่ได้กลับบ้าน เฮ้อออออออออ

[chanram]

เรื่องนี้นี่มันร้อนทุกตอนสมชื่อไฟรักจริง ๆ 

อ่านไปก็อินไป ต้องคอยเตือนตัวเองเรื่อย ๆ นี่มันนิยาย ๆ นายอธิศรนี่ตอนจบคงจะได้นอนมุ้งสายบัว ไม่ก็ติดยาหรือเป็นเอดส์แหง ๆ  :เตะ1:

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 18
ปรมินทร์มองอาหารที่ถูกนำมาวางบนโต๊ะอย่างนึกแปลกใจ ชายหนุ่มไม่ปฎิเสธหรอกว่าแต่ละอย่างมันเป็นอาหารที่เขาโปรดปราน แทบจะหมดโต๊ะเป็นอาหารรสจัดแทบทั้งนั้น
“พี่ไม่รู้นะว่าปักษ์จะคิดยังไง แต่พี่ยอมรับว่าพี่ไม่เคยเอาใจใส่ปักษ์ในข้อนี้ อาหารนี่ปักษ์ก็รู้ว่าพี่ทานไม่ได้ พี่สั่งมาให้ปักษ์”
คนสั่งอาหารบอกเล่าความรู้สึก ปรมินทร์รับฟังเงียบๆ ก่อนจะทำอะไรเพื่อพิสูจน์ความจริงใจจากคนบอกความรู้สึก ชายหนุ่มใช้ช้อนกลางตักอาหารบางอย่างที่เขารู้แล้วว่ารสชาติมันเผ็ดร้อนเพียงไร เปล่าหรอก เขาไม่ได้ตักใส่จานข้าวตัวเอง แต่เขาเลือกที่จะตักใส่จานข้าวของคนตรงหน้า วิศรุตมองสบตาปรมินทร์ด้วยความรู้สึกตกใจปนอึ้ง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนที่ตักอาหารสีสันน่ากลัวนั่นให้เขาเพราะอะไร ปรมินทร์ไม่ได้ต้องการเอาใจเขา เขารู้ดี อาหารที่โดนตักให้นี่ ถ้าเขาเอาเข้าปากไป รับรองได้ว่าโรคเก่ากำเริบได้อย่างแน่นอน หนุ่มใหญ่รู้ว่าปรมินทร์คงต้องการอย่างนั้น เพราะฝ่ายนั้นรู้ดีว่าเหตุใดที่เขาไม่ทานอาหารรสจัด
“ต้องการแบบนี้จริงๆหรือปักษ์”
หนุ่มใหญ่ถาม รู้สึกสะท้านนิดๆกับคำตอบที่ตอบกลับมา
“ผมจะได้รู้ไงว่าสิ่งที่พี่กำลังทำให้ผม มันออกมาจากใจพี่จริงๆ”
สองสายตาประสานกันเนิ่นนาน วิศรุตถึงกับน้ำลายฝืดคอเมื่อเห็นสายตาแน่วแน่จากคนตรงหน้า
“ก็ได้ครับ ถ้าปักษ์ต้องการแบบนั้น”
หนุ่มใหญ่เอ่ยออกไปในที่สุด ยอมรับว่ารู้สึกน้อยใจแกมเจ็บปวดอยู่ลึกๆ ความต้องการของปรมินทร์มันช่างชัดเจนนัก ว่ายังโกรธยังเกลียดเขาจนเกินที่จะกลับมาญาติดี
ปรมินทร์ชะงักเพียงนิด เมื่อเห็นคนที่เขาทั้งรักทั้งแค้น ใช้มือหยิบจับช้อนขึ้นตักอาหารที่อยู่ในจาน เอาเข้าจริงชายหนุ่มก็อดใจสั่นไม่ได้ ถ้าวิศรุตตักอาหารนั่นเข้าปากจริง ก็เท่ากับว่าเขาทำร้ายคนๆนี้ได้อย่างเลือดเย็นที่สุดน่ะสิ ไม่หรอก หัวใจ เจ้าอย่าคิดอย่างนั้น สิ่งที่เขาทำกับเจ้า มันเจ็บปวดกว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า อย่าสงสารเขา ถ้าไม่อยากเจ็บปวดซะเอง
“ทานซิครับ ถือค้างไว้อยู่ทำไม ผมอุตส่าห์ตักให้ หรือเพราะเป็นผมตักให้ถึงไม่อยากทาน”
คนตัดใจไม่ให้นึกสงสารเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มความรู้สึกอีกด้านให้มากที่สุด
วิศรุตมองจ้องหน้าคนพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ เมื่อแรกที่เขาจับช้อน เขาเห็นชัดถึงรอยวูบไหวในดวงตาฝ่ายนั้น เขายังหวังอยู่ลึกๆว่าเจ้าตัวจะเอ่ยห้ามเขา แต่สิ่งที่เขาได้ยินเมื่อครู่นี่สิ มันช่างบาดใจเขาเหลือเกิน เอาสิ เป็นไงเป็นกันถ้าฝ่ายนั้นอยากให้เขาชดใช้ความไม่เอาไหนในการเป็นคนรักด้วยวิธีนี้เขาก็จะทำ!!
ปรมินทร์รีบเบือนสายตาไปทางอื่นทันทีที่เห็นคนตรงหน้ายกช้อนที่เต็มไปด้วยอาหารที่เขาตักให้ใส่ปาก แม่สายตาจะไม่มอง แต่ในใจกลับสั่นแรงขึ้นเมื่อได้ยินเสียงไอสำลักที่ดังขึ้นทันควัน จึงอดไม่ได้ที่จะรีบหันมามอง
ภาพที่เห็นคือวิศรุตวางช้อนลงบนจาน ด้วยอาการมือไม้สั่นเทา หนุ่มใหญ่รีบยกแก้วน้ำขึ้นดื่มด้วยอาการลนลาน แต่ดื่มไปแค่ครึ่งแก้วก็ต้องสำลักออกมาจนต้องรีบวางแก้วน้ำลงที่เดิม
ปรมินทร์เห็นท่าพนักงานที่คอยบริการจะรีบตรงเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้นที่โต๊ะของเขา ชายหนุ่มรีบยกมือเป็นเชิงปราม ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ยังหรอก วิศรุตได้รับบทเรียนแค่นี้มันยังไม่สาใจเขานัก ชายหนุ่มจึงจัดการตักอาหารจานเดิมใส่ไปในจานของคนสำลักอีก คนสำลักรีบเงยหน้าขึ้นมองเขาทันควัน ชายหนุ่มจึงเพิ่งสังเกตเห็นว่าใบหน้าขาวใสตั้งแต่แรกบัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ เม็ดเหงื่อเกาะพราวไปทั้งจมูก ทั้งแก้ม หนักไปกว่านั้น เขาเห็นชัดเจนว่าตาคู่เข้มที่มองเขาคลอเอ่อไปด้วยน้ำตา ที่เขาคาดคะเนว่าคงเกิดจากที่เจ้าตัวได้สัมผัสกับอาหารที่รสชาติเผ็ดร้อน ชายหนุ่มเกือบนึกสงสารเมื่อมองต่ำมาที่ริมฝีปากคนน้ำตาคลอหน่วย เห็นปากบางสีสดอย่างคนสุขภาพดี เริ่มมีผื่นแดงเล็กน้อยเกิดขึ้น แต่ไม่สิ เขาต้องไม่ใจอ่อน เขาต้องไม่ใจอ่อน
“แค่นี้ไม่ตายหรอก ทานเข้าไปอีกสิครับ ถ้าสิ่งที่พี่ทำให้ผมวันนี้คือความจริงใจ”
ชายหนุ่มเค่นคำพูดออกมา พลางใช่สายตาแน่วแน่บังคับคนตรงหน้าเช่นเดิม
วิศรุตอึ้งจนพูดไม่ออก ปรมินทร์จะรู้ถึงสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเขามั๊ย พิษจากรสชาติที่เผ็ดร้อนนั่น กำลังก่อตัวขึ้นภายในช่องท้องเข้าช้าๆ ภาพที่เขาเคยอาเจียนเป็นเลือดจากพิษร้ายของอาหารนี่เวียนกลับเข้ามาในหัวสมอง ปรมินทร์ต้องการอย่างนั้นหรือ ก็ได้ ถ้าฝ่ายนั้นคิดว่าตัวเองมีความสุขที่เห็นเขาเจ็บปวดทุรนทุราย เขาก็ยินดีที่จะเป็นอย่างนั้น
“แค่นี้ มันจะสะใจนายตรงไหน”
หนุ่มใหญ่ประชดออกไปด้วยความน้อยใจ ก่อนจะเลื่อนจานที่ใจประชดคนตักให้ไปอีกทาง แล้วเลื่อนจานของอาหารสีสันน่ากลัวนั่นมาแทนที
ปรมินทร์ตกใจไม่คิดว่าวิศรุตจะท้าทายเขาได้ขนาดนี้ แต่ชายหนุ่มก็ไม่แสดงความรู้สึกใดๆออกมาให้เห็น ยังคงใช้สายตาแน่วแน่มองคนท้าทายเป็นเชิงบอก ...ถ้ากล้า ก็เอาสิ..
วิศรุตเหมือนจะรับรู้ความหมายในแววตาคนมอง หนุ่มใหญ่ข่มตาลงซักพัก ก่อนจะลืมมันขึ้น แล้วก้มลงจัดการกับอาหารคู่อริร่างกายอย่างคนทำใจไว้แล้วว่าเป็นไงเป็นกัน
ปรมินทร์ตัวชา วิศรุตต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ถึงได้ทำตัวเองดีเดือดแบบนี้ ชายหนุ่มไร้เรี่ยวแรงขยับเมื่อนึกไม่ถึงว่าคนที่เคยหวาดกลัวอะไรสุดใจ จะกล้าเข้าใกล้สิ่งนั้นได้ขนาดนี้
“พอได้แล้วพี่วิชญ์ พอได้แล้ว”
ชายหนุ่มรีบเอ่ยค้านเมื่อตั้งสติได้ จะให้เขานั่งดูต่อไปได้ยังไงล่ะ เมื่อวิศรุตออกอาการสั่นเทิ้มไปทั้งกาย จนมือแทบจะจับช้อนไม่อยู่ แต่เจ้าตัวก็ยังฝืนจัดการอาหารตรงหน้าช้อนแล้วช้อนเล่า
“ผมบอกให้พอไง พี่วิชญ์ ผมบอกให้พอ”
ปรมินทร์ตัดสินใจเอื้อมมือไปแย่งช้อนในมือหนุ่มใหญ่เมื่อรู้สึกทนมองต่อไปไม่ได้ ใบหน้าทั้งหน้าของฝ่ายนั้นแดงกล่ำ แถมยังมีเหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็ม
วิศรุตยอมให้คนตรงหน้าแย่งช้อนไปโดยง่ายเมื่อร่างกยเริ่มทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน หนุ่มใหญ่รับรู้ถึงความแสบ ความร้อนที่เกิดขึ้นทั่วทั้งปาก น้ำตาแห่งความทรมานนั้นเกินจะกลั้นเก็บไว้ได้ เขาจึงปล่อยให้มันไหลโดยไม่ฝืน ก่อนที่ลมหายใจจะติดๆขัด เมื่อความแสบร้อนไล่ไปทั่วทั้งท้องภายใน พิษของมันวิ่งหมุนวน จนเขาสำลักไอรัวติดกันอย่างหนัก อาการเบื้องต้นแบบนี้ เขารู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น หนุ่มใหญ่ไม่รอช้าที่จะดีดตัวลุกพรวดวิ่งไปทางห้องน้ำของร้าน ปรมินทร์ตกใจลุกวิ่งตาม พร้อมพนักงานร้านสองสามคน
ภายในห้องน้ำที่ปรมินทร์พร้อมพนักงานวิ่งตามเข้าไป ถาพที่ทุกคนเห็นถึงกับยืนชะงัก วิศรุตนอนหมดสติ อยู่บนพื้นห้องน้ำด้วยสภาพที่ดูแทบไม่ได้ ปรมินทร์มองเลยไปที่อ่างล้างมือ เห็นชัดเจนถึงรอยอาเจียน ที่มีคราบเลือดปะปนอยู่ ชายหนุ่มจึงไม่รอช้าที่จะรีบตรงเข้าประคองคนหมดสติที่นอนกองอยู่กับพื้น พลางร้องให้พนักงานช่วยเข้าอุ้ม เพื่อพาเจ้าตัวไปโรงพยาบาล
..
..
..
TBC.

[image_papa]

  สาแก่ใจไหมครับนายปักษ์ แต่ก้อดีความรักครั้งใหม่จะได้เหนียวแน่นมากกว่าเดิม
         เชียร์พี่วิชญ์นะคับ

[nanao]

จะเริ่มเห็นใจพี่วิชญ์ยังเนี่ยนายปักษ์เรา

[chanram]

อืม ไม่รู้สินะ คนอื่นอาจเห็นว่าปักษ์ใจแข็งเกินไปแล้วก็เริ่มสงสารพี่วิชญ์ แต่เราไม่คิดงั้น ตอนที่เค้าทิ้งปักษ์ไปน่ะ ความเจ็บปวดในใจตอนนั้นมันก็แทบกระอักเลือดเหมือนกัน แต่ที่ไปนั่งกินข้าวด้วยแถมแผลงฤทธิ์ออกมาได้นี่แสดงว่าเริ่มอ่อนลงมาบ้างแล้วล่ะ 
ถ้าตัดสะบั้นเยื่อใยจริง ๆ นะ ถึงไปกินข้าวด้วยกันก็คงไม่แกล้งพี่วิชญ์หรอก ต่างคนต่างกินต่างคนต่างกลับ จบ ๆ กันไป
ไอคุณพี่วิชญ์ นายเจ็บตัวอย่างคุ้มค่าแล้วแหละ ปักษ์คงสงสารนายตายเลยล่ะ

[armani]

เชรอะ แกล้งวิธีนี้ แบบนี้แป๊ปๆก็หายโกรธน่ะสิ 
มันต้องแบบที่เคยโดนสิ......

[pongsj]

สงสัยคราวนี้มีใจอ่อนแน่ๆ

ปลพอไม่มีไอ้เชี้ยนั้นโผล่มาทำให้อ่านแล้ว ไม่อารมณ์เดือดเลย

[hutsepsut]

....ฮึฮึฮึๆๆๆๆ...แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ...ดี๊จะได้รู้ไปเลย...ส่งรพ.เสร็จกลับบ้านนอนดีกว่า....สมควรแล้วที่ได้สัมผัสคำว่า"เจ็บ".....

[นางมารร้าย]

งานนี้สงสัยมีการเห็นใจกันเกิดขึ้น 

แต่ไม่อยากให้ปักษ์รีบใจอ่อน อยากให้พี่วิชญ์ได้รับการแก้แค้นจากปักษ์มากกว่านี้ ถึงจะสะจาย   

[kYos]

   เข้าใจปักษ์นะ คนมานเคยเจ็บช้ำมามากอะ  ต้องกลัวอยู่แล้วล่ะ ถ้าจะต้องกลับไปเป็นแบบเดิมๆอีก

[THIP]

อย่าไปใจอ่อน 

[zandwizz]

 

กงกำกงเกวียนน๊า........

รออ่านตอนต่อไป

 

[nartch]

 
สงสารพี่วิชญ์นะครับบบบ น้ำตาคลอเลยยย....แต่ก็เข้าใจปักษ์นะ ทำเราไว้เจ็บปวดปางตาย...
เห็นใจเค้าซักนิดละกันนนนน เป็นกำลังใจยามฟื้นนนน...แต่อย่าเพิ่งคืนดีจะดีกว่า....กลัวปักษ์จะเจ็บอีก...

บางครั้งก็เกิดคำถาม...คนสำนึกผิดควรให้อภัยไหม ? ? ?
... แต่มักจะบอกตัวเองเสมอว่าเราไม่ใช่ "พระพรหม" จะได้ให้อภัยได้ตลอดเวลา...เอาใจช่วยต่อไป...

[DeShiWa]

 

แบบนี้พี่ปักด์ทำเกินไปนะครับ

คนมีปัญญาย่อมไม่ล้างแค้นด้วยวิธีนี้นะครับ

 

[Junrai_Hyper™]

..
..
..
อธิศรพากิติกรเดินเที่ยวเล่นอย่างสำราญ เมื่อคิดว่าตัวเองแก้ปัญหาได้เปราะหนึ่งแล้ว เขาคิดว่ายังไงซะ ธนูต้องหลงมนต์เสน่ห์เขาอย่างแน่นอน งานนี้วิศรุตก็วิศรุตเถอะ เจอคู่ปรับที่สูสีด้วยฐานะทางสังคมคงจะเป๋ไปบ้างล่ะ
“เฮ้ย ไอ้อาร์ม มึงดูนั่นดิ”
กิติกรฉุดเพื่อนให้หยุดเดินแล้วพยักพเยิดไปทางที่สายตามองเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินคุยโทรศัพท์มา
“คู่ซี้ไอ้ปรมินทร์นี่หว่า”
อธิศรเอ่ยขึ้นเมื่อมองตามสายตาเพื่อน แล้วเห็นว่าเป็นใคร
สองหนุ่มมองตากันโดยไม่ได้นัดหมาย ด้วยความที่คบกันมานานทำให้สัญชาตญาณดิบรู้กันโดยทันทีว่า เจอคู่อริที่เดินเพียงลำพังแบบนี้ ควรทำยังไง
อานนท์เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า หลังคุยกับเพื่อนเสร็จและเดินไปถึงรถที่ตนจอดไว้ ซึ่งอยู่ใกลสายตาฝูงชนพอสมควร
ชายหนุ่มกำลังล้วงหากุญแจในกระเป๋ากางเกงขณะยืนอยู่ข้างประตูฝ่ายคนขับแล้ว แต่อนิจจา มือนั่นยังไม่ทันได้ล้วงหยิบสิ่งที่ต้องการได้ ร่างทั้งร่างก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อรู้สึกว่ามีมือหนึ่งมือตรงเข้ากระชากผมตรงท้ายทอยสุดแรง
คนถูกกระชากหน้าหงายไปตามแรงดึง ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนเจ้าตัวตั้งสติไม่ทันเพราะมัวแต่ตกใจสุดขีด
เพี๊ยะๆ !! เสียงฝ่ามือหนักๆ ฟาดลงเต็มหน้าซ้ายขวา คนถูกกระทำหน้าชาไปทั้งแถบ ก่อนจะรับรู้ทันทีว่าคนที่กำลังรุมทำร้ายตัวเองมีมากกว่าหนึ่งอย่างแน่นอน เพราะระหว่างที่โดนตบ ความรู้สึกเจ็บจี๊ดจากการโดนกระชากผมยังคงอยู่ คนหนึ่งคงกำลังจิกรั้งผมเข้าอยู่อย่างแน่นอน แล้วอีกคนคงกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขา พวกมันเป็นใครกัน
“หวัดดี เพื่อน”
กิติกรเอ่ยทักพลางแสยะยิ้มอย่างสาแก่ใจในผลงานตัวเอง เมื่อเห็นคนที่หน้าเริ่มช้ำแดงหันมองสบตา
“นี่แกเองเหรอ”
อานนท์ฝืนใจทักทั้งๆที่เจ็บจนสุดจะทนจากอุ้งมือคนที่กระชากเส้นผมอยู่ทางด้านหลัง
“เออ กูเอง ดีนะยังจำกูได้”
กิติกรเอ่ยขึ้นอีก พลางใช้มือเข้าบีบเค้นปลายคางคู่อริ
อานนท์สะบัดหน้าให้หลุดพ้นจากอุ้งมือ แต่ยิ่งสะบัดก็ยิ่งเจ็บเพราะแรงดึ้งรั้งจากคนข้างหลัง เขาอยากรู้จริงๆว่ามันเป็นใคร แล้วชายหนุ่มก็ได้รู้สมใจอยากเมื่อร่างทั้งร่างโดนผลักให้ล้มลงกับพื้น แล้วคนที่เข้าอยากรู้ขึ้นคร่อมตัวเขาทันควัน ชนิดที่ไม่ทันให้เขาได้ตั้งตัว
“แล้วกูล่ะ มึงจำได้มั๊ย ไอ้สั...ว์”
อานนท์ตกใจเมื่อเห็นชัดเจนว่าคนที่คร่อมร่างเขาเป็นคนที่เคยก่อเหตุให้ปรมินทร์คลั่งในห้างหรู ชายหนุ่มกำลังจะอ้าปากทักท้วง แต่ก็ได้แค่กำลัง เมื่อฝ่ามือหนักๆ ฟาดลงมาอีกบนใบหน้าเขา คราวนี้มันเล่นฟาดซ้ำถึงสี่ครั้งสลับซ้ายขวา จนเขารับรู้ได้ถึงรสชาติของเลือดสดที่น่าจะใหลเยิ้มเต็มปากเขา
“โชคร้ายนะ ที่มึงเกิดมาเป็นเพื่อนไอ้ปรมินทร์ มึงเลยต้องโดนแบบนี้แหละ เฮ้ย ไอ้กิต มึงเกลียดขี้หน้ามันอยู่ไม่ใช่เหรอ เอาเลยพวก คนนี้กูยกให้มึง กูเก็บแรงไว้เพื่อจัดการไอ้ปรมินทร์ดีกว่า”
อธิศรเอ่ยกับคนเลือดกลบปากเสร็จ ก็หันไปเอ่ยกับเพื่อน ก่อนจะยอมลุกออกจากร่างคนที่นอนเจ็บแสบไปทั้งใบหน้า ส่งต่อให้เพื่อซี้จัดการต่อ
กิติกรเตะเข้าซี้โครงคนนอนที่พื้นจนฝ่ายนั้นตัวงอ
“แค่นี้สำออยเหรอมึง จอดรถในที่ลับตาคนแบบนี้ ยังกะรู้เลยนะว่ามึงจะโชคดีวันนี้ ไอ้สวะ”
กิติกรเตะซ้ำอีกรอบ อานนท์จุกจนร้องไม่ออก ได้แต่นอนกุมท้องตัวงอด้วยความเจ็บปวด แต่ดูเหมือนอาการของเขาจะไม่ทำให้คนทำร้ายรู้สึกเห็นใจได้ซักนิด มันยังคงนั่งลงกระชากใบหน้าเขาขึ้นมาฟาดซ้ำอีกด้วยฝ่ามือ สติสัมปชัญญะกำลังจะดับไปเพราะทนความเจ็บไม่ไหว แต่หูคนเจ็บปวดก็แว่วได้ยินสำเนีงสุดท้ายที่อยู่เหนือหัว
เพล้ง!!ๆๆๆ เสียงกระจกแตกรัวตามด้วยเสียงโครมคราม และเสียงสัญญาณกันขโมย คนได้ยินรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกับรถตัวเอง
กิติกรชะงักกับการจัดการคนที่นอนหายใจรวยริน ไม่ต่างจากอธิศร ที่รีบทิ้งท่อนเหล็กที่หามาได้ หลังกระหนำทุบกระจกรถของคู่อริ จนกระจกแตกรอบด้าน ด้วยความไม่สาแก่ใจ เขาจึงย้ายไปจัดการทุบกระหน่ำกระโปรงรถ จนสัญญาณกันขโมยดังขึ้น จึงยอมทิ้งอาวุธ
“เร็วไอ้กิต เดี๋ยวคนแห่กันมา”
เด็กหนุ่มออกคำสั่งเพื่อน กิติกร หันไปเตะซ้ำที่ร่างคนตัวงอเป็นดอกสุดท้าย ก่อนจะออกวิ่งตามคนออกคำสั่งไปอย่างสุดชีวิต
.
.
.
.
TBC.

[zandwizz]

 

โอ้โฮ เลวได้ใจจิง ๆ ๆ ๆ

รอเวลามันโดนบ้าง

 

[มูมู่น้อย]

คนอะไร  เลวแบบไร้สามัญสำนึก     
เจอแบบนี้  คิดไม่ออกเลย  ทำไงถึงจะสาสมกับความเลว  เลวได้ใจจริงๆ

รอเวลาหมูพูห์โดนเอาคืน 
เอ้ย มะจ่ายยย   รอหมูพูห์น้า