ตอน : ด้วยรักและเข้าใจ(เหตุการณ์ต่อจากตอนทะเลคลั่ง)ปิงเล่า :
สุดท้ายแล้วผมก็ตามน้องไม่ทัน เพราะมัวแต่เสียเวลากัดกับไอ้เด็กห่าบิ๊ก ผมกับไปที่ห้องพร้อมกับเล่าทุกอย่างให้แอมป์ฟัง ก่อนจะเจอมะเหงกของเธอรัวใส่ไม่ยั้ง ซักพักเธอก็ขอเบอร์โทรของน้องจากผม แล้วผลุนผลันออกไป.....
ผู้หญิงเนี่ย.....แก้ปัญหาได้เก่งกว่าผู้ชายเนอะ.....แต่ว่าผู้หญิงเนี่ย เวลาโกรธแล้วน่ากลัวดีชะมัด
รอในห้องนี่แหละตาทึ่ม เดี๋ยวแอมป์ไปตามน้องเอง ขืนปล่อยให้ปิงตามน้องมีหวังชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ได้คุยกันแล้วไม่กี่อึดใจใหญ่ๆ เธอก็พาน้องมาที่ห้องผม.....น้องเดินเข้ามา มือข้างหนึ่งกุมมือของแอมป์ไว้ซะแน่น เอาแต่ก้มหน้า และร้องไห้
“แค่เนี้ยะปิง.....ไม่เห็นจะยาก แอมป์เล่าทุกอย่างให้น้องฟังหมดแล้ว” เธอว่า
“ไปเจอกันที่ไหนล่ะ”
“แถวที่น้องอยู่นั่นแหละ นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ตรงฟุตบาทเป็นเด็ก ๆ เลย” ถึงตอนนี้น้องหัวเราะขึ้นมานิดนึง.....ทั้ง ๆ ที่ยังคงร้องไห้
“เล่าแล้วทำไมถึงยังเอาแต่ร้องไห้ล่ะแอมป์”
“เฮ้อ......ปิงนี่น๊า เอาแต่ถามแอมป์อยู่นั่น เอาเป็นว่าคุยกันเอาเองละกันนะ แอมป์จะออกไปซื้อของข้างนอกนิดหน่อยแล้วก็จะแวะหาหมอด้วย ไปไม่นานหรอก กลับมาแล้วก็หวังว่าคงจะดีกันแล้วนะ ไม่งั้นโดนทั้งคู่แน่ เข้าใจมั้ย”
เธอดุพวกเราอย่างไม่ค่อยจริงจังนักด้วยสีหน้าอมยิ้ม ก่อนจะออกไปอีกครั้ง แล้วทิ้งให้ผมให้อยู่กับน้องตามลำพัง
“พี่แอมป์เค้ารู้ได้ไงว่าเราอยู่ไหน”
“พี่เค้าโทรหาเปา เปาก็บอกพี่เค้าไป”
“ทีกะคนอื่นล่ะยอมคุย พี่กะพี่เอาแต่หนี โทรไปก็ไม่รับ”
“ฮึก.....ฮึก”
“ไม่ต้องร้องแล้ว......พี่ไม่อยากเห็นน้ำตาของเรา พี่ใจไม่ดีเลยรู้รึเปล่า ตอนเด็ก ๆ พี่เอาแต่แกล้งเรา พี่ไม่อยากกลับไปเป็นคนขี้แกล้งแบบนั้นอีกแล้ว เข้าใจมั้ยฮึ!” ผมค่อย ๆ เช็ดน้ำตาของน้อง จับหน้าของน้องให้เงยขึ้นมา ร้องไห้จนน้ำตาและขี้มูกเกรอะกรังเชียวนะ ไอ้เด็กขี้แย
“ก็เปาสงสารพี่แอมป์นี่ ไม่ได้ร้องให้พี่ปิงแล้วซักหน่อย”
“แอมป์เค้ายังรักพี่อยู่น่ะ แต่ว่าพี่ไม่ได้รักเค้าแล้ว พี่คิดกับเค้าแค่เพื่อน.....”
“แต่พี่ปิงต้องแต่งงานกับพี่เค้านะ เปาอยากให้พี่เค้าสมหวัง.....ก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไป”
“เราไม่โกรธพี่แล้วใช่มั้ย ไม่เกลียดพี่แอมป์เค้าแล้วใช่มั้ย”
“ไม่แล้ว ขืนทำงั้นก็ใจร้ายดิ”
“เรามันก็ใจร้ายอยู่แล้วล่ะ ไอ้เด็กร้ายกาจ”
“ตรงไหน”
“ก็หนีพี่ไปเที่ยวกับไอ้ดำไง”
“ก็แค่ไปด้วยกันเฉย ๆ ยังไม่ได้นอนค้างด้วยกันเลยซักหน่อย เปาคิดกับพี่เค้าแค่พี่ชายคนนึงเท่านั้นเอง”
“ก็ไหนว่ามีพี่ชายคนเดียวไง ชิส์”
“ก็ตอนนี้มีสองคนแล้ว”
“ชิส์ ๆ ๆ ๆ ๆ”
“แต่พี่คนนี้อ่ะ รักมากที่สุด”
พูดจบน้องก็ยื่นหน้าเข้ามาหาผม พร้อมกับทาบทับริมฝีปากลงมาอย่างแผ่วเบา ห๊ะ!!.....ไอ้เด็กแก่แดดนี่
เราจูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ครู่ใหญ่ ๆ น้องเป็นฝ่ายผละออกมาก่อน ใบหน้านั้นแดงซ่าน น่าจับปล้ำมันซะเดี๋ยวนี้เลยจริง ๆ
“พี่รักเรานะรู้มั้ย รักเรามากจริง ๆ อย่าทำแบบนี้อีกนะ ถ้ามีอะไรต้องถาม ถ้าเห็นอะไรรู้อะไรก็ต้องมาคุยกันให้เข้าใจ ไม่ได้บอกว่าเราไม่มีสิทธิโกรธหรือว่าน้อยใจ แต่ต้องฟังพี่พูดบ้าง ให้โอกาสพี่ได้อธิบาย ตกลงมั้ย ไอ้น้องชาย”
“พี่ปิงก็ห้ามโกหกเปานะ พูดมาแต่ความจริง ถึงเปาจะโกรธหรือน้อยใจก็ต้องพูดความจริง เปาโกรธพี่ปิงได้ไม่นานหรอก พี่ปิงก็รู้ แต่ว่าเปาจะเสียใจมากที่สุด ถ้าพี่ปิงโกหก ทำผิดต่อให้ร้ายแรงแค่ไหนก็ยังพออภัยให้ได้ แต่ถ้าโกหก มันหมายถึงทำลายความเชื่อใจทั้งหมดที่น้องคนนี้มีให้ ขอแค่เรื่องนี้เรื่องเดียว ทำให้เปาได้ใช่มั้ย”
“คร๊าบบบบบผม ชอบพูดจาเหมือนคนโตแล้วนะเรา”
“ก็โตแล้วนี่หว่า”
“ตรงไหน”
“ชิส์.......เออ.....ยังคาใจอยู่อีกเรื่องนึงนะ”
“เรื่อง?”
“เมื่อเที่ยงนี้อ่ะ ที่เห็นอ่ะมันอะไร.....สภาพดูล่อแหลมไม่ผ่านเซนเซอร์แบบนั้นอ่ะห๊ะ!”
ชิบหาย ไอ้ตาโปนทำกูงานเข้า ก็แหงล่ะ ใครบ้างจะไม่คิด เล่นเอาหน้าซุกลงไปยันซอกไข่กูซะขนาดนั้น
“เล่ามาให้หมดเลยนะไอ้พี่บ้า!!!!”
“คร๊าบ.....คือว่าเรื่องมันเป็นยังงี้.....”
ทุกอย่างจบลงอย่างสวยงามราวกับตอนจบในหนังรักโรแมนติก หวังว่าหลังจากนี้คงจะไม่มีอะไรมาขัดขวางความรักของผมกับน้องอีก.....หวังว่านะ
......................................................................................
(เหตุการณ์ปัจจุบัน)บรรยาย :
“กินเยอะ ๆ นะ นาน ๆ เราจะได้ออกมากินข้าวข้างนอกด้วยกันซะที” ชายหนุ่มผิวเข้มเอ่ยยิ้ม ๆกับคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง บู้ตักข้าวกินอย่างช้า ๆ ก้มหน้าก้มตากินอย่างเงียบ ๆ แต่ก็คอยเหลือบตามองน้องชายเป็นระยะ
“มองทำไม กินไปสิ ไม่อร่อยเหรอ”
“ทำไมบุ๊กบิ๊กถึงใจดี”
“แล้วอยากให้น้องใจร้ายเหรอ”
พี่ชายส่ายหัวดิ๊ก ทำเอาร่างสูงระบายยิ้มออกมาอย่างเอ็นดู
“ถ้าพี่ทำตัวน่ารัก เค้าก็จะดีกับพี่เข้าใจมั้ย”
“แล้วถ้าพี่ดื้อ บิ๊กก็ทำแบบนั้น.....กับพี่งั้นเหรอ”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้นล่ะก็ เค้าจะทำ ถ้าเค้าอยากจะทำ แต่มันขึ้นอยู่กับว่าพี่จะทำตัวดีแค่ไหน ถ้าทำตัวดี ๆ ก็จะไม่รุนแรง......กินซะ”
“บิ๊กจำได้มั้ย บิ๊กเคยบอกว่า......พี่จะทำอะไรก็ได้ที่อยากจะทำ...”
“เค้าบอกว่า ‘เรา’ ตังหากล่ะ”
“แล้วบิ๊กก็บอกว่าจะไม่ทำร้ายพี่อีก จำได้ใช่มั้ย...” ร่างสูงวางช้อน ก่อนจะจ้องหน้าคนเป็นพี่
“ตอนนี้พี่เริ่มทำให้เค้าอารมณ์เสียแล้วนะ หุบปากแล้วก็กินไปเงียบ ๆ หรือจะกลับไปกินอย่างอื่น.....ที่ห้อง”
“ไม่เอา”
“ดี....เดี๋ยวกินเสร็จแล้วจะพาไปซื้อของ อยากกินขนมอะไรก็เลือกเอา เค้าออกเงินให้”
เป็นอีกเรื่องที่พี่ชายไม่เคยรู้ ทุกครั้งที่พ่อโอนเงินค่าใช้จ่ายรายเดือนสำหรับทั้งคู่ใส่ไว้ในบัญชีของน้องชาย บิ๊กจะโอนเงินครึ่งหนึ่งซึ่งเป็นส่วนของพี่ชายใส่ไว้ในอีกบัญชีหนึ่งของตัวเอง ซึ่งเปิดไว้ต่างหากเป็นบัญชีฝากประจำ......ถ้าหากว่าวันหนึ่งต้องจากกัน ต่างคนต่างไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง พี่ชายก็ยังมีเงินก้อนนี้เอาไว้ใช้สำหรับยามฉุกเฉิน
ต่อให้เห็นว่าพี่ชายโตเป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลตัวเองได้แล้วก็ตาม มันก็ยังจะต้องมีเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้คนเป็นน้องได้คอยเป็นห่วงอยู่เรื่อย ๆ ไม่รู้จักจบสิ้น......
“หยิบให้หน่อย” แขนสั้น ๆ ชี้ไปที่กล่องซีเรียลซึ่งอยู่สูงเกินจะเอื้อม บิ๊กหัวเราะ
“ตรงนี้ก็มี เหมือนกันเด๊ะ พี่ไม่เห็นเหรอ ก็หยิบเอาดิ”
“........”
“กินเหมือนเด็ก ๆ แบบนี้เค้าต้องซื้อซีลีแล็คกับนมผงไปชงให้กินด้วยมั้ย”
“ตัวเองโตตายล่ะ ก็เด็กเหมือนกัน”
“ก็โตพอจะดูแลเด็กอย่างพี่ก็แล้วกัน”
“ฮึ!”
ของกินของใช้ถูกสองพี่น้องนำมาใส่อัดไว้ซะแน่นรถเต็มเข็น ส่วนใหญ่เป็นขนมจุกจิกของนายบู้ ซึ่งดูจะสนุกกับการเข็นรถซิ่งไปตามทางเดิน......
“ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
ปึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!
“ว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไอ้เชี่ยบู้ เอาอีกแล้วนะมึง”
รถเข็นของพ่อหนุ่มนักซิ่งพุ่งไปปะทะกับรถเข็นของสุภาพสตรีนางหนึ่งจนหล่อนหวีดร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ขอโทษนะครับคุณ ไอ้บู้......ไม่ต้องเข็นแล้ว เค้าเข็นเอง ซนนักนะมึงอ่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ....อ่ะ....อ้าว พ่อบอดี้การ์ด”
“เอ่อ..........เอ๊ะ?......พ.....พี่สาว”
“พี่แอมป์จ้ะ”
“ครับ มาคนเดียวเหรอครับ”
“จ้ะ......เราล่ะ มากับแฟนเหรอ”
“ผม.......เปล่านะครับ.....ผมมากับพี่ชาย”
“จริงเหรอ....พี่ชาย.....อ๋อ.....คนนี้อ่ะนะ น่ารักจัง ชื่ออะไรคะ”
แอมป์หันไปทักทายพี่ชายร่างเล็กของบิ๊กซึ่งแต่งตัวเหมือนเด็ก ๆ สวมหมวกที่ตัดเย็บเป็นหัวของหมาป่า ตรงเขี้ยวแหลม ๆ นั้นอยู่ตรงหน้าผากพ่อคุณพอดิบพอดีเป๊ะ ดูคล้าย ๆ ว่ากำลังโดนหมากินหัว(ถูกน้องชายบังคับให้ใส่) บู้เดินไปหลบหลังน้องแล้วโผล่ออกมาแต่หัวโต ๆ......
“บู้!!!!!!!”
“แหม.....ตอบซะเสียงดังฟังชัดเลย......นี่พ่อกล้ามโต เราน่ะไปก่อเรื่องอะไรไว้รึเปล่า....หืม? ”
“เห......?.”
“ไม่ต้องทำแบ๊วเลย ก็ลักพาตัวน้องชายเพื่อนพี่หนีไปเที่ยวไง เล่นซะนายปิงเครียดหัวหมุนไปเลย”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เปล่านะครับ น้องเปาเค้างอนพี่ปิงอยู่ก่อนแล้วตังหากล่ะ......เห็นว่าพี่ชายจะแต่งงาน ผมก็เลยชวนน้องเค้าไปเที่ยวก็แค่นั้นเอง ว่าแต่ว่าตอนนี้เค้าสองคน......เอ่อ”
ร่างสูงเสหัวเราะ ขณะที่หญิงสาวก็เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงสดใสร่าเริง
“ดีกันเรียบร้อยแล้วจ้ะ ก็ดีกันวั้นนั้นแหละ.....เคลียร์กันรู้เรื่องแฮปปี้เอนดิ้ง”
“งั้นเหรอครับ น่าดีใจจริง ๆ ผมก็ยังเป็นห่วงอยู่ เห็นวันนั้นพี่ปิงเค้าดูโกรธ ๆ แล้วน้องเค้าก็วิ่งเตลิดออกไปแบบนั้น....”
หญิงสาวยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นจับผมทัดไปไว้ข้างหู
“เค้าสองคนน่ะเป็นพี่น้องที่รักกันมาก พี่คิดว่ายังไงซะ เค้าก็คงจะเข้าใจกันจนได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เค้าก็จะอยู่ข้างกันและกันเสมอ......เออ.....พี่จะบอกว่าน้องเค้าย้ายไปอยู่ไปห้องพี่ปิงแล้วนะ เดี๋ยวสิ้นเดือนนี้ก็จะมาขนของที่เหลือแล้วก็คืนห้อง”
“เหรอครับ......ไกลไม่ใช่เหรอ ห้องของพี่ปิง”
“จ้ะ......ถึงจะไกลจากมหาลัยไปหน่อย แต่คงไม่เป็นไร แค่ตื่นให้เช้ากว่าเดิมเท่านั้นเอง แล้วพี่ก็อยู่ว่าง ๆ อยู่แล้ว ไปรับไปส่งได้สบายเลย”
มิน่าล่ะ.....ถึงได้ไม่เห็นน้องเลย ห้องน้องก็เงียบอย่างกับถูกปิดตาย.....บู้มองน้องชาย สลับกับพี่สาวแปลกหน้าท่าทางใจดี ก่อนจะคิดอะไรขึ้นมาได้
“คิดถึงพี่ปิง บุ๊กบิ๊กเราไปหาพี่ปิงกันมั้ย บิ๊กจะได้ไปเจอน้องเปาด้วย”
“ไปสิจ๊ะ พี่ก็ซื้อของเอาไว้เยอะเลย ว่าจะไปทำอะไรทานกันที่ห้องซักหน่อย”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ ป่ะไอ้บู้ ไปคิดเงินกันดีกว่า.......ฝากทักทายสองคนพี่น้องด้วยนะครับ”
ร่างสูงพูดจบก็เข็นรถเข็นนำหน้าไปลิ่ว ส่วนบู้ก็เอาแต่ยืนหันรีหันขวาง มือเรียวของหญิงสาวยื่นไปหยิกเบา ๆ ที่แก้ม
“น่ารักนะเราอ่ะ.....น่ารักอย่างที่นายปิงว่าเลย..........นู่น.....น้องเราน่ะ เค้าไปนู่นแล้วจ้ะ รีบวิ่งตามไปเร็วเข้า”
.
....
.............
..........................
“คิดถึงมันมากนักเหรอ ไอ้ตัวดี” น้องชายซึ่งนั่งหน้าบูดมาตลอดทางเป็นฝ่ายเริ่มเปิดศึกทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าทำให้เค้าโกรธน่ะ พี่นี่ไม่รู้จักเข็ดรึไง หัวสมองของพี่น่ะเคยจำอะไรที่เค้าพูดมั่งมั้ย หรือว่าเอาแต่คิดจะปั่นหัวคนอื่นเค้าไปวัน ๆ”
“บุ๊กบิ๊ก.....ฟังพี่ก่อนได้มั้ย....”
“ฟังคำแก้ตัวของพี่น่ะเหรอ เสียเวลาเปล่าน่ะ”
น้องชายคว้าแขนเล็ก ๆ เอาไว้ พร้อมกับบีบขยำเสียแน่น
“บิ๊กไม่อยากเจอน้องเปาแล้วเหรอ......พี่ก็แค่อยากให้บิ๊กเจอเด็กคนนั้น บิ๊กจะได้รู้ไง ว่าเด็กคนนั้นมันอยู่ที่ไหน”
“ไม่ต้องมาสะเออะยุ่งเรื่องของเค้า เรื่องของตัวเองน่ะดูแลจัดการให้มันดีซะก่อนเหอะ ใกล้จะสอบอยู่รอมร่อแล้ว หนังสือน่ะได้แตะบ้างหรือยัง หรือว่าต้องให้คอยบอกกันทุกเรื่อง ฮึ.......”
“พี่เกลียดบิ๊ก!!!!”
“กูก็เกลียดมึงเหมือนกันแหละ ไอ้เด็กไม่รู้จักโต”
“บิ๊กน่ะห่วยแตก ไม่ได้เรื่อง เป็นน้องชายที่ไม่ได้เรื่อง ไม่เห็นจะน่าดีใจเลยซักนิดที่ให้คนแบบบิ๊กมาดูแลพี่ พี่ปิงน่ะเค้าใจดีกว่าบิ๊กตั้งเยอะ ไอ้เด็กนั่นมันถึงไม่เคยสนใจคนอย่างบิ๊กไง.....รู้เอาไว้ซะด้วย”
“นี่จะยั่วโมโหกันใช่มั้ย พูดจาแบบนี้อยากจะโดนลงโทษใช่มั้ย”
“ทุกวันนี้ก็เหมือนโดนลงโทษอยู่แล้ว อยากจะทำอะไรก็ทำเหอะ กูชินว่ะ!!!!!”
หนอย......ไอ้หมามันท้า หน้างี้กวนตีนโครต ๆ.......
“ชินแต่ก็เห็นร้องครางทุกที......ชินหรือว่าติดใจกันแน่”
“ไอ้เด็กยักษ์วิปริต.....นายมันวิปริต ไอ้คนผิดเพศ ไอ้ตุ๊ด”
“แล้วคนที่รู้สึกตอบสนองเวลาโดนผู้ชายด้วยกันทำเรื่องลามกล่ะ......ไม่ตุ๊ดเหรอ....หืม?”
ได้ผล พี่ชายหน้างอง้ำ เดินลงส้นหายเข้าไปในห้องนอน คนเป็นน้องยิ้มอย่างภูมิใจ นาน ๆ จะได้เอาชนะพี่ชายได้โดยที่ไม่ต้องใช้กำลังซักครั้งหนึ่ง.....ก็เคยบอกแล้วว่าชอบพี่ชายที่เป็นแบบนี้ มากกว่าพี่ชายที่ขี้อ้อนแล้วก็ทำตัวน่ารำคาญเหมือนเด็ก ๆ กวนตีนนิด ๆ แล้วก็หัดเถียงหัดสู้ซะบ้าง มันก็น่าให้แกล้งดีไม่ใช่หรือ.....
เรื่องน้องเปาน่ะช่างมันเถอะ......เค้ายอมปล่อยมือจากน้องมันแล้วล่ะ.......กับอะไรที่ไม่แน่นอนแบบนั้นวิ่งตามไปก็เหนื่อยและเสียเวลาเปล่า.....ของตายอย่างพี่ต่างหาก ที่เค้าจะไม่มีวันยอมปล่อยให้หลุดมือไปได้เสียงเคาะห้องทำให้ร่างสูงเลิกคิดถึงเรื่องนั้น บิ๊กค่อย ๆ เดินไปเปิดประตูห้องอย่างสงสัยใคร่รู้
ถ้าเป็นไอ้สิว พ่อจะอัดให้ยับ.......คอยดูสิ!!!!แต่ก็ไม่ใช่
“อ้าวน้อง......”
หญิงสาวผิวคล้ำในชุดเดรสสั้นลายเสือสุดเซ็กซี่(ที่ยืมเพื่อนพลอยใส่)กับรองเท้าบู๊ทสีดำยาวขึ้นมาเกือบถึงเข่า กำลังยืนโพสท์ท่าทางที่ดูแล้วออกไปทางตลกเสียมากกว่า กำลังส่งยิ้มและสายตายั่วยวน
“ชื่อเป็ดค่ะ.....พี่บิ๊กอ่ะ ใช - รว๊ายยยย(สำเนียงกระแดะนิด ๆ ) ลืมชื่อเผ็ด(เป็ด)ทุกทีลอยยยย(เลย)”
ร่างสูงปรายตามองอย่างงง ๆ ตั้งแต่หัวจรดเท้า
อะไรของยัยคนนี้กันฟะ!!!!!To be con
.......................................
อิดำอีกตัวกำลังสร้างงานอีกแล้ว ติดตามกันได้ในตอนต่อไปนะคะ......ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนจะดีขึ้นนิด ๆ
หากมีอะไรผิดพลาดกรุณาบอกกันมานะคะ คนแต่งรู้สึกทะแม่งชอบกล.....คิดไปเองรึเปล่าไม่รู้
ปล. เป่าเป๊าใสนะ....ออกจะเข้มแข็ง นึกว่าทุกคนจะชอบน้องซะอีก......ให้เลือกระหว่างบู้กับเปา อยากได้คนไหนกลับไปเลี้ยงที่บ้านคะ

เปาออกจะเป็นเด็กเลี้ยงง่ายจะตายไป หึหึหึ

หน้าเก่าหน้าใหม่แสดงตัวกันเข้ามาเยอะ ๆ นะคะ จงมา.....จงมา.....โอมเพี้ยง!!!
ปล. อีกนิด เป็ด-พลอย อ่า.......ไม่ถนัดแนวยูรินะเคอะ
