หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[SuSaya]

ตามอ่านทันแล้ว
เสียน้ำตาไปหลายตอนเลยค่ะ
ทำไมเมะเรื่องนี้มันน่าตื้บอย่างนี้เนี่ย...ยกเว้นพี่ปิงไว้คนละกัน
ไอ้บุ๊กบิ๊กถ้าตัดเรื่องอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ได้ก็ถือว่าพัฒนาขึ้นมากแล้วแท้ ๆ ...ไหนจะน้องเป็ดที่ริจะหันมากินเชนนี่อีก
เรื่องมันก็ยังยุ่งอีรุงตุงนังเหมือนเดิมแฮะ

[BeeRY]

อิบิ๊ก อิโรคจิต อิบ้าบอที่สุด
แต่เป็ดนี่เอาจริงเหรอ เรื่องเชนนี่อ่ะ

[mutyamania]

ตอนคั่นสั้น ๆ : เด็กชายกี๋กับเด็กชายกันต์




“กันต์อเนกปล่อย!!!”
“ม่ายยยยปล่อย”
“ชั้นบอกให้นายปล่อยไง  จะปล่อยหรือไม่ปล่อย!!!”
“ม่ายปล่อยแล้วจาทำไม.....จะทำไมครับเจ๊”
“นายกันต์เอน๊กกกกกกก!!!!  ชั้นไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ  ไอ้เด็กบ้า!!!”







ครูประจำชั้นอนุบาลสองทับสี่นามว่าครูหมี(ที่ขนาดตัวหมีสมชื่อ)  สวมแว่นแบบคล้องสาย  มีไฝข้างหนึ่งที่มุมปากด้านซ้าย  แทบจะเต้นเร่า ๆ ให้กับความกวนโอ๊ยของเด็กชายกันต์อเนก  เจ้าของใบหน้าหล่อเข้มแบบกวน ๆ คิ้วหนาตาโตเหมือนพ่อของเจ้าหนูไม่มีผิดเพี้ยนราวกับโขลกพิมพ์เดียวกันออกมา  เสียแต่เพียงว่าในตอนนี้นั้น....เจ้าหมอนี่มันก็แค่ไอ้เด็กวัยหกขวบที่ดันโตเกินเด็กวัยเดียวกันก็เท่านั้น


แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเจ้าเด็กชายหน้าตี๋ลูกแม่ค้าขายของชำนามว่าราเชนทร์  ที่กำลังโดนเพื่อนร่างยักษ์รังแกโดยการล๊อคคอจน
หน้าเขียวเป็นกบนี่ต่างหากล่ะ  ในฐานะครูประจำชั้นอนุบาลที่อาวุโสที่สุดในสายชั้น  เธอจึงต้องแสดงภูมิบางอย่างที่เคยใช้ปราบเด็กเฮี้ยวรุ่นก่อน ๆ ได้อยู่หมัด

.
.....
..........

“อ่ะ.....นายกินซะเราแบ่งให้”  ขนมปังเนยสดของโปรดของเด็กชายกันต์อเนกในสมัยนั้นถูกบิออกเป็นสองส่วน  แล้วยื่นส่วนที่มากกว่าส่งให้เด็กชายราเชนทร์หรือน้องกี๋ที่นั่งจ๋องเป็นเด็กเอ๋อ
“นายตัวเล็ก  นายต้องกินเยอะ ๆ”
“ขอบใจนะกันต์”
“กำเริบ.....ใครบอกให้นายเรียกชื่อเราห้วน ๆ แบบนี้  นายต้องเรียกเราว่าคุณกันต์สิไอ้ซื่อบื้อ......แต่ว่าไม่ต้องขอบใจหรอก  เพราะนายแท้ ๆ ครูหมีถึงซื้อขนมปังเนยสดมาให้เรา”
“อร่อยจัง”
“กินเยอะ ๆ มีอีกห่อนึง”
เด็กชายกันต์อเนกยกมือขึ้นลูบหัวเด็กหน้าตี๋ที่กัดขนมปังอย่างช้า ๆ อย่างเด็กมีมารยาทที่มารดาหมายมั่นปั้นมือให้เป็นคุณชายในอนาคต(ก็แม่บ้าละครนี่นะ)  ขณะที่ถัดออกไปไม่ไกลนัก  นางสาวสมศรีหรือครูหมีกำลังยืนมองเด็กสองคนแสดงความรักต่อกันอย่างปลาบปลื้มปิติเสียเต็มประดา......

..................................................................................
ของเล่นชิ้นแรก.....




ของเล่นชิ้นแรกของเด็กชายราเชนทร์คือเครื่องบินจำลองที่ไม่มีออฟชั่นใด ๆ ทั้งสิ้น  ไม่มีวิทยุสำหรับบังคับให้บิน  เพราะว่ามันบินไม่ได้  มันเป็นเพียงแค่ของจำลองที่ทำออกมาได้เหมือนจริง  และสวย........ดูดีมีชาติตระกูล

และที่สำคัญแพงมาก.....ก็พ่อของน้องกี๋บอกหนูน้อยว่าอย่างนั้นนี่นะ

ดังนั้นแล้วเด็กชายราเชนทร์ผู้ซึ่งชอบแอบเอาของเล่นจากที่บ้านยัดใส่กระเป๋าเป้ทรงน้องหมีสีน้ำตาล(จะสังเกตได้ว่าชีวิตของนายราเชนทร์มักจะพัวพันกับหมีเป็นพิเศษมาตั้งแต่เด็ก ๆ)  จึงต้องระมัดระวังในการเล่นเจ้าเครื่องบินลำนี้มากเป็นสองเท่า.....วันนี้ทั้งวันเด็กน้อยขออนุญาตคุณครูเข้าห้องน้ำหลายครั้ง  โดยสะพายกระเป๋าเป้ติดตัวไปด้วยทุกครั้ง......พอเข้าไปในคอกสี่เหลี่ยมแคบ ๆ พร้อมกับลงกลอนเสร็จสรรพแล้ว  เจ้าหนูก็ควักเอาเจ้าเครื่องบินลำน้อยออกมาเล่น.....

“ซูมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“ผู้โดยสารทราบแล้วเปลี่ยน  เนื่องจากความกดอากาศต่ำ.....และมีพายุโหมกระหน่ำ  เราจึงจำเป็นต้องลงจอดฉุกเฉิน......หึหึหึ”
“หยุดนะไอ้พวกโง่  นี่คือการปล้น  ไฮแจ๊คน่ะ.....ไม่ใช่.....ไม่ใช่ไฮยีนส์  อันนั้นมันน้ำยาปรับผ้าหนุ่ม.....อ๊ากกกก  อย่ายิงโผมมมม  ผมกลัวแล้ว  ซูมมมมมมมมกัปตัน  บินควงสว่าน  เจ้าโจรร้ายล้มไม่เป็นท่า”


เล่นสนุกอยู่คนเดียว.....

ตามประสาเด็กไร้เพื่อน......






จะมีก็แต่.......

“กี๋......นายจะปัญญาอ่อนอีกนานมั้ย.....เปิดประตูออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ  ไม่งั้นเราจะไปฟ้องครูหมี  ว่านายแอบมาเล่นในห้องน้ำ”



เครื่องบินจำลองลำโปรดนั้นตกไปอยู่ในมือของเจ้าเด็กแสบร่างหนาได้อย่างง่ายดาย.....จะว่าง่ายดายก็ไม่เชิงเสียทีเดียวนัก  เพราะคราวนี้เจ้าหนูตาตี่พ่อก็สู้ยิบตาอยู่เหมือนกัน  ปล้ำกันอยู่ราวสามนาที  เครื่องบินเคราะห์ร้ายก็ตกไปอยู่ในมือของเด็กชายกันต์อเนก......ดูคล้ายไจแอ้นท์แย่งของเล่นจากโนบิตะ  เพียงแต่ว่านี่มันโลกแห่งความเป็นจริง.....

ซึ่งคงจะไม่มีเจ้าแมวอ้วนตัวสีฟ้าออกมาช่วยหรอกนะ.....

“โห.......ทำเป็นหวงนักหวงหนา  ที่แท้ก็ของกระจอก ๆ บ้านเราน่ะมีเครื่องบินบังคับ บินได้ด้วย  ของนายอ่ะบินไม่ได้”
“ทำไมจะบินไม่ได้  เอาคืนมานะ”
“เรื่อง......ไม่คืนหรอก  ขอเราละกันนะ  เราอยากได้....เอาไปตั้งโชว์ในส้วมที่บ้าน”
“เราไม่ให้  นั่นป่าป๊าซื้อให้เรานะ  แพงด้วย  แพงกว่าไอ้เครื่องบินบังคับกะหรั่ว ๆของหลายล้านเท่า”
“หูย.....ไอ้กี๋ขี้โม้  ไอ้ตี๋ตาตี่ขี้โม้....แพงกว่า  แต่ก็บินไม่ได้.....หวายยยย”
“บินได้  เครื่องบินลำนี้มีกัปตันอยู่ข้างใน  แต่ว่าตอนนี้กัปตันเค้าพักเที่ยง  เอาคืนมา”
“ชิส์  เอาคืนไปก็ได้วะ  ของกิ๊กก๊อก  ไม่เห็นจะอยากได้เลย  อ่ะ”

แต่เด็กชายกันต์ก็ไม่ได้ส่งให้กับมือเพื่อนหรอก.....ก่อนจะวางลงบนฝ่ามือเล็ก ๆ ของเจ้าหนูกี๋น้อย  เจ้าเด็กแสบกลับขว้างข้ามหัวเด็กชายราเชนทร์ไปไกลลิบ  ไกลจนกระแทกผนังตึก.....เจ้าเครื่องบินลำน้อยแตกกระจายไม่มีชิ้นดี


“ฮึก............เราเกลียดนาย  ไอ้ยักษ์ใจร้าย.......ไอ้คนขี้เก๊..........เกลียด ๆ ๆ.....เกลียดที่สุด......ฮืออออ............แง”
มือเล็ก ๆ พยายามกวาดเจ้าซากเครื่องบินมากองรวมกัน  โดยมีเจ้าเด็กตัวแสบเจ้าของผลงานยืนกัดเล็บมองดูแผ่นหลังผอม ๆ ของเพื่อนสะอื้นจนตัวโคลงอยู่ห่าง ๆ......มองด้วยสีหน้าและแววตาสำนึกผิด

ก็เห็นนายบอกว่าบินได้  เราก็ลองขว้างดู  เผื่อเจ้ากัปตันข้างในจะกดปุ่มฉุกเฉินบินอัตโนมัติ.......

...................................................................................
“แม่  ขอเบิกค่าขนมล่วงหน้าซักสามเดือนดิ”  เด็กชายกันต์อเนกชะโงกหน้าเข้าไปในครัว  ที่ซึ่งมารดากำลังหัวหมุนกับการทำอาหารมื้อเย็นสำหรับทุกคนในครอบครัว
“จะเอาไปทำไมลูก......เป็นเด็กเป็นเล็ก  รู้จักเบิกเงินล่วงหน้า  ไปจำมาจากทีวีอีกล่ะสิ  เจ้าเด็กบ๊อง”
“จะเอาไปซื้อเครื่องบินจำลอง  น๊า......แม่จ๋า  ขอหน่อยน๊า”
“ไปขอพ่อแกนู่นไป๊  แม่จะทำกับข้าว  อย่ามากวน.....เกะกะแม่ด้วยดูซิเนี่ย”
“ก็พ่อให้มาขอแม่  น๊า.....แม่.....น๊า”

เด็กร่างยักษ์ลงไปชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นห้องครัว  แต่ทว่าผู้เป็นมารดาก็ไม่ได้สนใจ  เธอเหลือบมองยิ้ม ๆ อย่างเอ็นดูก่อนจะหันกลับไปสาละวนกับธุระของเธอต่อ  เด็กชายกันต์อเนกชักจนเหนื่อยก็ลุกขึ้นแล้วเดินปึงปังออกไป







“กินข้าวลูก................พ่อแกกินข้าว........เร้ว”

อาหารยังคงเป็นที่ถูกปาก  แต่ว่าเจ้าลูกชายตัวดีก็ยังไม่ยอมแตะแม้แต่ข้าวซักเม็ด  นั่งกอดอกมองพ่อกับแม่กินอย่างเอร็ดอร่อยด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“กินสิ  หนูหมักซีอิ๊วของโปรดลูกนี่นะ”
“จะเอาตังค์”
“ปีกไก่ทอดนี่ก็ของโปรดของแกนะเจ้ากันต์”
“ตังค์ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ  จะเอาตังค์  ได้ยินมั้ย”
“เอ๊ะ!!!!......เจ้าลูกคนนี้นี่พูดไม่รู้เรื่อง  จำเป็นจะต้องใช้เงินอะไรนักหนา  โดนเพื่อนที่โรงเรียนไถตังค์เอารึไง”  หญิงสาวตวาดแหวใส่เจ้าลูกชายตัวแสบ  แต่แหม.....คุณแม่ก็พูดไป  มีแต่ลูกคุณแม่นั่นแหละ  ที่จะไปไถเงินลูกชาวบ้านเค้า
“ผมยอมกินข้าวน้อยลงครึ่งนึง.....ผมยอมเดินไปโรงเรียนเอง.....ผมจะช่วยแม่ทำงานบ้าน......ผมจะไม่ออกไปเล่นข้างนอกอีก.....แล้ววันเกิดปีนี้ผมก็จะไม่เอาของขวัญ  ขอเงินผมไปซื้อเครื่องบินจำลองหน่อย......น๊าคร๊าบบบบบ”

“เฮ้อ”
“เฮ้อ”

สองคนผัวเมียถอนใจเฮือกขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย  คนหาเงินเข้าบ้านลูบหัวเจ้าลูกชายอย่างเอ็นดู.....
“เอางี้.....พ่อจะให้เงินไปซื้อเจ้าเครื่องบินจำลองอะไรนั่น  แต่ว่าพ่อจะหักเงินค่าขนมแกจากวันละยี่สิบ  เหลือแค่วันละสิบบาทไปจนกว่าจะครบราคาเครื่องบิน.....แล้วกันต์ก็ต้องบอกเหตุผลมาด้วย  ว่าทำไมถึงรบเร้าอยากจะได้มันนัก....ถ้าเหตุผลไม่ดีพอ  พ่อก็ไม่ให้  ตกลงมั้ยไอ้แสบ?”
“ครับผม”
พ่อหนูรูปหล่อเหมือนคุณพ่อยิ้มแฉ่ง......ด้วยอาการสมหวังดั่งใจนึก
..........................................................................................
“จะเอาอะไรจ๊ะหนู  จะซื้ออะไร”  หญิงสาวหน้าหมวยท่าทางใจดีในชุดผ้าฝ้ายถามเด็กชายกันต์อเนกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม  หลังจากที่พ่อหนูแกเอาแต่ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าร้านเสียนานสองนาน  กว่าจะก้าวเท้าเข้ามา  แล้วก็เอาแต่ยืนนิ่ง  ไม่พูดไม่จาอีกพักใหญ่ ๆ


“ผมมาหากี๋ครับคุณน้าคนสวย”
“ว๊าย  ปากหวานนะเรา......โตขึ้นดูท่าทางจะเจ้าชู้เอาการ  น้าแต่งงานแล้วจ้ะ  เป็นแม่ของน้องกี๋  เดี๋ยวจะไปบอกน้องกี๋ให้ละกันว่าเรามาหา  ว่าแต่ชื่ออะไรจ๊ะเนี่ย”
“ไม่ต้องบอกนะครับ”
“อ้าวทำไมล่ะจ๊ะ”
“เค้าโกรธผมอยู่  ที่ทำของเล่นเค้าพัง”
“อ๋อเรานี่เอง.....วันนั้นน้องกี๋ร้องห่มร้องไห้ใหญ่.....กลับมาถึงก็ฟ้องน้าเลย บอกว่ากันต์ทำเครื่องบินเค้าพัง  ชื่อกันต์ใช่มั้ยจ๊ะ”
“ครับคุณน้า”
“วันนี้จะมาง้อเค้าล่ะสิท่า”
“เปล่าครับ.....แต่ผม......คือผม.....คุณน้าครับฝากนี่ให้กี๋ด้วยครับ  บอกว่าผมซื้อมาใช้......”
“แค่นี้เหรอเรา  หืม?”
“แล้วก็....บอกกี๋ด้วย.....ว่าผมขอโทษ”
พูดจบเจ้าหนูก็หน้าแดงเพราะความเขิน  ก่อนจะวิ่งผลุบออกไปจากร้านขายของชำอย่างรวดเร็ว  ปล่อยให้แม่ของน้องกี๋น้อยมองตามอย่างเอ็นดูเป็นนักหนา







เด็กชายราเชนทร์ดีใจกับเครื่องบินจำลองลำใหม่ที่สีสวยกว่าลำเดิมอยู่ได้ประมาณสองวัน.....ก็หันไปสนใจน้องเจล  เด็กหญิงตากลมผมยาวน่ารักน่าชังที่อยู่ชั้นอนุบาลสองทับหนึ่งแทน.......




หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์









เด็กหญิงเจล  เจนสุดา  กับเด็กชายกันต์อเนกก็กลายเป็นแฟนกัน.......


เรื่องราวบาดหมางของคนทั้งคู่.......อันที่จริงมันเป็นเรื่องบาดหมางของนายราเชนทร์ฝ่ายเดียวมากกว่าล่ะนะ....นั่นแหละ  มันเริ่มต้นขึ้นจากตรงนี้แหละ.........


...............................................
To be con

ตอนสั้นเว่อร์  แต่ถึงจะมาสั้น ๆ เค้าก็มาแบบสม่ำเสมอนะคะแฟน ๆ(มีด้วยเหรอแก)
ตอนนี้เป็นปมฝังใจของน้องกี๋ที่มีต่อพ่อหมีใหญ่
เดี๋ยวตอนหน้าจะลองแต่งกันต์กี๋อีกซักตอน....ฝากเชียร์คู่นี้ด้วยนะคะ  คนอ่านที่รักทั้งหลาย....(ที่เอียนกับบิ๊กบู้----เอียนพี่บู้แล้วล่ะสิ  รู้น๊า  55555+)

ต่อไปนี้จะลองแต่งแล้วอัพนิยายแบบไม่ห่วงเรตติ้งดู......แต่ยังแคร์คนอ่านเหมือนเดิมนะจ๊ะ  ......แค่เพียงอยากทำงานอดิเรกที่เรารักโดยไม่หวังผลตอบแทนดูบ้างน่ะ  เอิ๊ก ๆ เผื่อว่าผลบุญจะสาปส่ง.....เอ๊ย.....ส่งให้ได้เจอผู้ชายเริ่ด ๆ ซักคน 

[ณ ที่เดิม™]

แอบเคืองกันมาตั้งแต่เด็กนี่เอง 

[fuku]

แค้นที่เค้าไม่สนใจสินะ -___-
ฝังใจจนกลายเป็นจับเค้ากด.... อ่ะโหอัตราก้าวหน้ารุนแรงมากกันต์

[Piaanie]

เห็นชัดๆว่าไอ้ยักษ์ชอบน้องกี๋ตั้งแต่เด็ก อะไรที่กี๋ชอบจะต้องแย่ง เพราะจะได้ไม่สนใจอย่างอื่นมากกว่าตัวเอง เหอๆ ไอ้ยักษ์ขี้เก๊ 

[sang som]

ง่ะ ไม่รู้จะเม้นอะไรอ่า

[tartar]

เป็นกำลังใจให้ในการเขียนน่ะครับ สู้ๆ ล่ะกัน
 

[flawless]

นี่อิดำมันยังคงไม่เป็นคนดีขึ้นมาบ้างเลยใช่มั้ย
คู่นอน แลกกับการดูแล เออ คิดได้เว้ยเฮ้ยคนเรา
อืมม์ พี่ชายนายมีคุณค่าแค่คู่นอน!!!

ความจริงเรื่องพี่บู้กับน้องบิ๊กมีอีกหลายประเด็นให้พูด
ถึงนะคะ แล้วยังเรื่องพี่ปิง น้องเปาก็ยังไม่เคลียร์สักเท่าไหร่
แต่ในเมื่อคนเขียนรู้สึกตัน ยังไปต่อในเรื่องพี่บู้น้องบิ๊กไม่ได้
เราก็จะอ่านในส่วนของเชนนี่ และเป็ด พลอย แทนแล้วกันค่ะ
แต่แนวเลสเบี้ยนนี่ ก็เอิ่ม...ไม่เคยอ่านอ่ะ ไม่รู้จะเป็นไง

[O_cha]

สุดท้ายไอ่บุ๊กบิ๊กมันก็ไม่ได้รักพี่บู้สินะ   แฟนคลับเซ็งโคตรๆ

ตอนนี้กับตอนหน้าก็จะเอาใจช่วย ไอ้ขี้เก๊ กับ น้องกี๋ ไปก่อน 
รอพี่บู้ come back เมื่อไหร่จะกลับมาเม้นท์อีกรอบครับ :p

[mutyamania]

ตอน : เรื่องของพี่หมีกับน้องตี๋น้อย




ไอ้กี๋.....ไอ้ตี๋ตาตี่.....ขี้ไม่ล้างก้น....แบร่ ๆ





นายกันต์เล่า :


“อ๊ะ~~~~~~อ๊า”
“ซี๊ดดดดดดดดด  อา.........”

กึกกึกกึกกึกกึก

เสียงที่ดังเป็นจังหวะจะโคนนั้น.....หาใช่เสียงของขบวนรถไฟที่กำลังเคลื่อนตัวออกจากสถานีหัวลำโพง.....แต่เป็นเสียงของเตียงไม้เก่าคร่ำครึ  ที่สั่นและลั่นเอี๊ยดอ๊าดอีกทั้งยังกระทบผนังห้องดังกึก.....กึกจากการประกอบกิจกรรมในร่ม  สลับกับเสียงร้องครวญครางปริ่มจะขาดใจของไอ้กี๋  และเสียงซู้ดปากด้วยความเสียวกระบองของกู

ขอโทษด้วยละกันที่หยาบคาย......ปกตินอกจากพ่อแม่แล้วก็ไม่เคยพูดดีกับใคร

ผมรู้สึกถึงผนังรูก้นของไอ้กี๋ที่ตอดและบีบรัดแน่นเสียจนยากที่จะขยับตัว  มือซุกซนของผมเอื้อมไปบดขยี้หัวนมของมันที่แข็งเป็นไต  สลับกับบี้ของตัวเองเล่น  ขณะที่เคลื่อนตัวกระแทกเข้าออกไปด้วย.....มันชอบเวลาที่ผมกระแทกเข้าไปลึก ๆ .........ไม่รู้ว่ามันชอบแบบไหนมากกว่ากันระหว่างบด.....กับสาวยาว ๆ




ก็เลยสลับกันทำแม่งทั้งสองแบบ  ก็ให้ความรู้สึกที่ดีไปคนละฟีลล่ะนะ


แล้วรู้ได้ไงว่ามันชอบ........

ก็นั่นสินะ......คงเพราะเสียงครางของมันนี่แหละ
“ร้องดังกว่านี้อีกสิ.....กูชอบ”

มันไม่ใช่คู่นอนที่เก่ง.....ลีลาของมันเข้าขั้นห่วยแตกด้วยซ้ำ.....เนื่องจากมันไม่เคยเต็มใจ......แต่รู้มั้ย  ไอ้กี๋.....ว่ามึงเป็นคนเดียวที่กูมีอะไรด้วยแล้วรู้สึกดีที่สุด.......

ไม่ใช่ร่างกาย.....นอกเหนือจากความเสียวกระสัน.......มันคือความอิ่มเอมในใจที่เกิดขึ้น.....หลังจากที่ได้กอดร่างชุ่มเหงื่อของมันยามเมื่อเสร็จจากศึกหนักทุกครั้ง.......

“กูอยากเอาท่ายืน”  น้ำเสียงขู่ตะคอกอันเป็นเอกลักษณ์ของผมนั้น  ไม่ใช่ประโยคคำถาม  แต่มันคือประโยคบอกเล่าแกมบังคับเล็ก ๆ ในหางเสียง  ว่ากูจะทำแบบนี้นะ  มึงจะทำไม?.....ผมฉุดกระชากร่างกายที่อ่อนปวกเปียกของมันให้ลุกขึ้นแล้วลากไปตรงผนังห้อง  มันรู้หน้าที่ดี  ไม่ต้องให้ผมพูดซ้ำ  ไอ้กี๋เอามือทั้งสองข้างเท้าผนังห้อง  แล้วยกบั้นท้ายปอด ๆ ของมันให้ผมได้สอดใส่เข้าไปง่าย ๆ จะได้ไม่ขาดตอน


กูรู้ว่ามึงชอบ......ไอ้กี๋......กูรู้
ทันทีที่กระบองยักษ์หรือจะเรียกว่าท่อนเอ็นก็ตามแต่ซุกหัวมุดกลับเข้าไปในถ้ำอันคุ้นเคย  เราทั้งคู่ก็บรรเลงกันต่ออย่างไม่ยอมกัน  ยิ่งผมกระแทกแรงเท่าไหร่  คนดื้อเงียบอย่างมันก็ยิ่งสู้  มันขมิบแน่นเหมือนแกล้ง  บางครั้งก็กดสะโพกอัดลงมาจนผมรู้สึกเจ็บระบมที่ส่วนหัว.......แต่ยิ่งมันทำผมเจ็บเท่าไหร่  มันเองนั่นแหละที่จะเจ็บมากกว่าผมหลายเท่านัก......เจ็บเพราะทำตัวเองนี่แหละ........
“ไอ้กี๋.....มึงทำกูเงี่ยนได้ทุกครั้งสิน่า”
“ของแบบนี้.....อา......มันฝังลึก.....ในกมลสันดานของคุณแล้วสินะครับ....อื้ออออ”
“ปากดีนัก.....พ่อจะเอาให้ขาฉีกเลย”
พั่บ ๆ ๆ........เสียงเนื้อกระทบเนื้อ  เนื้อก้นนิ่ม ๆบดเบียดอัดเข้ากับขนสาก ๆของผม.....ยังก่อน.....คราวหน้ากูจะโกน  แล้วรอให้มันขึ้นเป็นตอ ๆ มึงจะสะใจมากกว่านี้   


กว่าจะน้ำแตกก็เปลี่ยนกันไปหลายท่า  และเปลี่ยนที่เอามันไปเรื่อย ๆ.......ท้ายสุดเราไปจบกันที่โต๊ะกินข้าว......สาดน้ำรักกันได้เต็มที่  ไม่ต้องกลัวเลอะผ้าปูที่นอน.......ก็เล่นหมดแรงหอบแฮ่กกันทั้งคู่  หลังจากเสร็จภารกิจ  ผมซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ค่อย ๆ ยกตัวมันขึ้นจากกระบองของผมที่ยังคาอยู่ในก้นของมัน....และกำลังอ่อนตัวรักจากพ่นพิษรักเข้าไปในตัวของมันเต็ม ๆ......ผมอุ้มมันเข้าไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายให้สดชื่น........







“กี๋กูอยากจูบมึงว่ะ  กูไม่เคยจูบมึงเลย  ขอกูจูบมึงซักครั้งนะ”

ผมกับมันในสภาพเปลือยเปล่านั่งผึ่งตัวเปียก ๆ รอให้แห้งอยู่บนโซฟาหน้าโทรทัศน์  ขณะที่นั่งดูหนังช่องเคเบิ้ลไปด้วย  จู่ ๆ ผมก็นึกอยากจะจูบมันขึ้นมา  ไอ้เด็กหน้าเห่ยที่นับวันจะยิ่งน่ารักน่าใคร่ขึ้นทุกที  ส่วนหนึ่งมาจากความเข้มงวดของผมในการดูแลผิวหน้าเฟะ ๆ ของมัน......หลังจากจ้องริมฝีปากสีอ่อนเป็นกระจับของมันอยู่นาน  ผมค่อย ๆ เชยคางมันขึ้นมา  ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากของผมลงไปโดยที่มันไม่ทันได้ตั้งตัว.......และควานลิ้นไปทั่ว  ไม่รู้ว่านี่เป็นจูบแรกของมันรึเปล่า  แต่จูบของผมมันไม่ได้นุ่มนวลหรือว่าโรแมนติกอะไรเลยให้ตายห่าสิเอ้า  ก็ผมชอบจูบแบบนี้  มันให้ความรู้สึกเร่าร้อนและสะใจกว่ากันเยอะ

พอถอนจูบออกมา  มันก็หน้าแดง  แล้วก็น้ำตาเอ่อคลอ
“จูบของผม.......แม้แต่จูบแรกของผม  คุณก็ยังเอามันไป”
“เหรอ....นี่จูบแรกของมึงเหรอ.....แล้วไงวะกี๋.....ก็แค่จูบ”
น่าแปลกที่ผมรู้สึกหงุดหงิด  แทนที่จะสงสาร......มันจะร้องทำไม......ในเมื่อผมก็นอนกับมันมาก็ตั้งหลายต่อหลายครั้งจนแทบจะนับไม่ถ้วน  มันยังไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็น  อย่างดีก็แค่ทำหน้าตาเคียดแค้นในแบบของมันนั่นแหละ....



แล้วกะอีแค่จูบ  มึงจะร้องไปทำไม!!!
“สำหรับผมน่ะ  จูบเค้าเอาไว้ทำกับคนที่รัก  รู้เอาไว้ซะ......”  นั่นสินะ  ไอ้คุณชายผู้แสนละเอียดอ่อน......สำหรับมึงแล้วจูบสำคัญกว่าเซ็กซ์  เพราะมันแสดงถึงความรักระหว่างคนสองคน  มึงเชื่อแบบนั้น......ทั้งที่จริง ๆ แล้วมันก็เป็นแค่เพียงเทพนิยายเพ้อฝันก็เท่านั้น
“มึงก็รักกูสิ”
“ไม่มีทาง”
“งั้น.....ก็โอเค  ต่อไปกูจะไม่จูบกับมึงอีก.....เพราะสำหรับกู  จะจูบหรือว่าไม่ได้จูบมันก็ไม่เห็นจะสำคัญ.......มันสำคัญที่....ขั้นตอนหลักเว้ย!!!”

มันเงียบ  และผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก  ได้แต่แสร้งสนุกไปกับหนังแอ็คชั่นยิงกันสนั่นตรงหน้า.......โดยที่ผมไม่ยอมปล่อยมือไปจากมัน






‘กี๋......นายมีคนที่นายชอบมั้ย......คนที่นายอยากจะอยู่ด้วยตลอดไปน่ะ’
‘เราชอบเจล......เจลห้องหนึ่งอ่ะ  โตขึ้นเราอยากแต่งงานกับเจล’
‘งั้นเหรอกี๋.....เรานึกว่านายอยากจะอยู่กับเรา  เป็นเพื่อนกับเราตลอดไปซะอีก’
‘ใครจะไปอยากเป็นเพื่อนกับคนใจร้าย  ชอบใช้กำลัง  ชอบแย่งของของคนอื่น  แถมยังชอบบังคับคนอื่นอย่างนายกันเล่า  ไอ้ยักษ์ใหญ่’



ผู้หญิงบ้าอะไร......ชื่อเจล  น่าเกลียด!!!  ใครนะมันช่างสรรหามาตั้งเป็นชื่อให้ลูกให้เต้า...........



ชื่อบู้.....นี่ก็เหมือนกัน.....แปลก.......ประหลาด



ได้เลยไอ้กี๋......ในเมื่อมึงเห็นว่ากูเป็นคนใจร้าย.......กูก็จะใจร้ายกับมึง.....แค่มึงคนเดียว
ท้ายที่สุดแล้ว  ชีวิตมึงต้องมีแค่กู  ไอ้กันต์อเนกคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น


แล้วเราจะได้เห็นดีกัน.....นายราเชนทร์ เดชดำรงกุล  ไอ้คุณชายหน้าปลวก

.
...
......
.............

“นั่นมึงจะไปไหนน่ะไอ้กี๋”  ผมถามมันที่ทำท่าเหมือนจะออกไปข้างนอก  ในมือถือถุงพลาสติกเซเว่น
“คุณกันต์ไม่มีเรียนรึไงครับ  ตั้งแต่มาอยู่ด้วยกัน  ผมไม่เคยเห็นคุณออกไปเรียนเลยซักวัน” มันย้อนถาม  หน้าตาดูเนือย ๆ เอือม ๆ ชอบกล.....ก็เห็นมันมีอยู่หน้าเดียวนี่แหละในชีวิตมันน่ะ
“มึงไม่รู้เหรอว่ากูโดนพักการเรียนไปเทอมนึง”
“หา......อะไรนะครับ.....ทำไมล่ะ ?”
“จะอะไรซะอีกล่ะ ก็ทุจริตการสอบน่ะสิ”
“วิชาไหนล่ะครับ”
“ก็เยอะอ่ะ  แทบจะทุกวิชา.....แต่ที่โดนจับได้คาหนังคาเขาก็อิ๊ง(eng).......นี่ไอ้กี๋  กูถามมึงนะว่ามึงจะออกไปไหน  ไม่ใช่ให้มาถามย้อน  อยากโดนดีรึไง”
“ผมจะเอาเสื้อผ้าของลูกพี่ไปคืนให้เค้าน่ะครับ”
“ไม่ต้องไป  เดี๋ยวกูเอาไปคืนให้เอง  มึงไปอาบน้ำสิ  ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้อาบเลยไม่ใช่เหรอ  อาบเสร็จแล้วจะได้มานวดให้กูหน่อย  เมื่อคืนเล่นซะเอวเคล็ดเลย”

มันจิ๊จ๊ะอยู่ในลำคอ  แต่ก็ส่งถุงให้ผมแต่โดยดี.......อย่ามาทำเนียนนะกี๋นะ.....อย่าจะเจอหน้ากันใจจะขาดแล้วสิท่า.....แต่ก็อย่าหวัง......อย่าหวังให้มันมากนัก.....หึหึหึ

.
....
………
…………

“มาหาใคร”

ไอ้ผู้ชายร่างสูงใหญ่ตัวดำมะเมี่ยมที่เปิดประตูห้องออกมาพร้อมกับทำหน้าตาเคร่งเครียด  ชนิดที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อ  มองจ้องผมด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม  จนอยากจะเอาหมัดหนัก ๆ ประเคนใส่หน้ามันซักเปรี้ยง.....

“มาหาบู้  นี่ห้องบู้ไม่ใช่เหรอ”
“แล้วนายเป็นใคร  รู้จักไอ้บู้ได้ไง”
“กันต์....เพื่อนกี๋”
“กี๋.....กี๋ไหนครับคุณ  พี่ชายผมไม่เคยรู้จักคนชื่อกี๋นะ”
มันกระตุกยิ้มเยาะผมอย่างกวนโมโห  ผมมองจ้องมันกลับไปเหมือนกัน  มันสูงกว่าผมก็จริง  แต่เรื่องความล่ำนี่มันยังเป็นรองผมอยู่ล่ะนะ  ท่าทางของมันเหมือนเด็กเรียนไม่ก็พวกรับจ้างกวดวิชา  สวมแว่นตาหนาเตอะ  หัวฟูยุ่งและมีปากกาเหน็บไว้ที่หู

“กี๋.....ไอ้เชนนี่น่ะ  ห้องถัดไปเนี้ยะอ่ะคุณ  ผมแวะเอาเสื้อผ้าที่ยังค้างอยู่ที่ห้องมาคืนให้”
“อ่อ  นึกออกแล้ว.....คู่ขาไอ้สิวนี่เอง  โทษนะนาย  พอดีว่าเราไม่ค่อยได้สนใจ......ไม่ค่อยได้สนใจน่ะนะ”

หนอยมันมีเน้น......หน้าตาท่าทางของมันตอนนี้  ทั้งหยิ่ง  ทั้งเก๊กจนผมร่ำ ๆ อยากจะฝาดปากแมร่งซักทีสิน่า.....กูว่ากูเก๊กแล้วนะ  แต่กูก็แพ้มัน!!!

“นี่น้องดำจ๋า....เลิกเก๊กเหอะ  เห็นแล้วมันขัดลูกตา  น้องอาจจะไม่รู้จักหรือว่าสนใจพี่  อันนี้พี่ไม่สน  แต่พี่จะมาหาพี่ชายของน้องน่ะ  ได้มั้ย”  เอาสิ  ใช่ว่ามึงจะกวนกูได้ฝ่ายเดียวนะไอ้ดำ
“ไอ้เหี้ย!!!!  กูอ่ะปีสอง  เป็นรุ่นพี่มึงนะ  มึงน่ะมันเด็กปีหนึ่งไม่ใช่เหรอ  คิดจะปีนเกลียวรึไงครับ  ไอ้น้องล่ำ”
“ไม่รู้สิครับ  เห็นหน้าอ่อน ๆ เราก็ไม่กล้าเรียกพี่.....ว่าไง  คุณพี่บู้อยู่รึเปล่า”
“อยู่  แต่ไม่ให้เข้าไปกวนนะ  มันต้องดูหนังสือสอบ  น้องล่ำเอาเวลาของน้องกลับไปอ่านหนังสือดีกว่ามั้ยครับ  ไม่ก็ไปคอยคุมคู่ขาของน้อง  ไม่ให้มายุ่งวุ่นวาย  กับพี่ชายของพี่”

กรอด!.......ว่าไงนะ!!!  คู่ขางั้นเหรอ......มากไปแล้วนะ
ผมกับมันเกือบจะได้วางมวยกันแล้ว  หากว่าไอ้เด็กตัวเล็กไม่วิ่งปร๋อออกมาให้เห็นเสียก่อน  มันส่งเสียงแหบ ๆ ร้องเรียกผมด้วยฉายาที่ทำเอาผมอายจนแทบจะเอาหน้ามุดแผ่นดิน
“นมยักษ์......ไม่เจอกันนาน  สบายดีมั้ย  อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง  แต่พี่ไม่ได้ไปหาเลย  ธุระเย๊อะ.........”

ไอ้รุ่นพี่ตัวเตี้ยยักคิ้วข้างเดียวให้ผม.....แหม่.....มันกวนตีนกันทั้งพี่ทั้งน้อง

แล้วมือใหญ่ ๆ ดำ ๆ ของมันรีบตะครุบหัวไอ้พี่บู้เอาไว้  แล้วดึงตัวมันกลับเข้าไปในห้องต่อหน้าต่อตาผม  ให้ไปหลบอยู่ข้างหลังมัน  ราวกับว่าถ้าพี่ชายมันก้าวข้ามเขตออกมาจากห้องปลอดเชื้อ  พี่ของมันก็จะถูกไวรัสในอากาศเล่นงานจนตายห่าอย่างนั้นแหละ!!!

“ถ้าไม่มีอะไรก็แค่นี้นะน้องล่ำ  พี่เองก็อยากจะอยู่คุยเล่นกับน้อง  แต่พอดีว่าพี่มันคนมีอะไรทำ  ไม่ได้หายใจทิ้งไปวัน ๆ ให้หนักโลก......แล้วค่อยคุยกันใหม่นะครับ”



ปัง!!!!  มันปิดประตูใส่หน้าผม......


เอาเหอะ  โอกาสหน้ายังมี.....ไอ้บู้  กูจะจีบมึง......จะเอามึงมาเป็นของกู  ต่อหน้าต่อน้องมัน....






และต่อหน้าต่อตามึง....ไอ้กี๋!!!
.............................................................................
To be con


 

แต่ง ๆ ไปก็ชักอยากจะให้อิบุ๊กบิ๊กเป็นเคะ.....กร๊ากกกกก  คนอะไรนิสัยอย่างกะผู้หญิง.....จริง ๆ นะเพิ่งสังเกต
ตรวจทานแล้วแต่ก็มึน ๆ ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดไปก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้

[fuku]

เชียร์ให้กันต์จับบิ๊กกดแทนได้มะ
เผื่อนิสัยจะดีขึ้นบ้าง

ว่าแต่บิ๊กกับกันต์ คะแนนความโหดร้ายรุนแรงสูสีมาก

[BeeRY]

อย่าเลย อิบุ๊กบิ๊กน่ากลัวเกินไปที่จะเป็นเคะ 
เปลี่ยนจากจีบพี่บู้ มาเป็นจีบน้องกี๋ไม่ดีกว่าเหรอกันต์
เรื่องฝังใจตอนเด็กๆมันก็ลบยากซะด้วย แต่เรื่องจะจีบพี่บู้อีกคนนี่
แต่สาวเป็ดหันมาชอบน้องกี๋แล้วนี่นา อุ๊ย ยุ่งไปใหญ่เลยทีนี้

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

หนุ่มๆน่ารักเหมือนเดิม
ช่วงนี้วุ่นๆเลยไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านเลย
เลยแว๊บมาอ่านตอนล่าสุดก่อน เดี๋ยวย้อนกลับไปอ่าน 
+1เป็นกำลังใจให้จ้า

[sometimes]

สนุกมาก

[flawless]

เรื่องราวมันดูยุ่งๆ อีรุงตุงนังไงไม่รู้อ่ะค่ะ
อ่านไปมาแล้วชักพาเวียนหัว รู้แต่ว่าที่กันต์
ขู่ว่าจะไปจีบพี่บู้ ก็เพราะจะแย่งพี่บู้มาจาก
เชนนี่ ใครก็ตามที่เชนนี่ชอบ พี่กันต์มันจะ
แย่งมาครอบครองเสียให้หมด (เหตุผล...มาก ดูมี
EQ ดีมากจริงๆ เลยน้องกันต์เอิ๊กๆ)

แต่เค้าอยากรู้ประเด็นว่าหากพี่บู้มันทำคะแนนสอบได้ดีๆ
แล้วอิหมาดำมันจะมีข้ออ้างอะไรมาพริ้วไม่ให้พี่บู้กลับ
บ้านไปหาพ่อ และน้องเบียร์สุดที่รักบ้าง
ประเด็นเด็กมีปัญหานี่น่าติดตามนะ

[mutyamania]

ตอน : ติวเข้ม



ติวหนังสือ......คือช่วงเวลาอันแสนน่าเบื่อหน่ายและทรมานของชายชื่อบู้

“อ่ะเอาโจทย์ข้อนี้ไปลองทำดู  เดี๋ยวเค้าจะตรวจให้........ให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงนะไอ้หมา  จับเวลาเหมือนสอบจริงเลย”  ร่างสูงเลื่อนชีทโจทย์แบบฝึกหัดกับกระดาษเปล่าส่งให้พี่ชาย.....วันนี้คุณพี่ชายก็ยังคงสวมเสื้อกล้ามสีขาวหลวมโคร่งเหมือนกับทุกวัน  บิ๊กเหลือบมองผิวเนื้อขาว ๆ ที่มีรอยจ้ำจาง ๆ  แล้วสมองก็สั่งการให้คิดเรื่องชั่วร้ายโดยอัตโนมัติ

“ถ้าพี่ทำผิด......เค้าจะทำโทษ  ตรวจเป็นจุด  ก็ทำโทษเป็นจุด  โอเค๊”
“ไม่โอเค”
“ถ้าไม่โอเค....งั้นก็ไม่ต้องทำ.....แล้วปิดเทอมนี้ก็ไม่ต้องกลับบ้าน  ดี.....เค้าจะได้เอาเวลาไปดูหนังสือของเค้าด้วย  ไม่ต้องมาเสียเวลากับพี่”
“บุ๊กบิ๊กง่า”  พี่ชายโอดครวญ
“ไม่ต้องมาบุ๊กบิ๊กอ่า...” บิ๊กตัดบท  พยักเพยิดไปที่โจทย์ตรงหน้าพี่ชาย
“บิ๊กมันก็เงี๊ยะ....ฮิตเล่อร์  เผด็จการ.....ชอบบังคับ”  ว่าแล้วพี่ชายก็ประชดน้องด้วยการทำท่าเคารพท่านผู้นำ......ไฮล์

ร่างสูงกระตุกยิ้ม.....


เวลาที่ไอ้หมามันประชดประชัน.....มันก็น่ารักดีเหมือนกัน




“ทำไป  อย่าบ่น ๆ เหลือยี่สิบแปดนาทีแล้ว”

.
....
.......
.............
“เสร็จแล้วบุ๊กบิ๊ก”
“หนาย~ เอามาตรวจซิ”

มือหนารับกระดาษคำตอบจากมือพี่ชายผู้ซึ่งทำได้ทันตามเวลาที่กำหนดได้อย่างหวุดหวิด  บู้ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ  สองมือทึ้งหัวอย่างเครียดจัด  ก่อนจะลูบป่ายปะไปทั่วทั้งใบหน้า.....ส่งเสียงหงุดหงิง
“บุ๊กบิ๊กอ่ะ.....น่าจะสอนพี่ก่อน  ทำให้ดูซักรอบก็ยังดี.....”
“ก็นี่ไง....ก็ลองทำดูเองก่อน  ผิดตรงไหนเดี๋ยวเค้าจะอธิบายให้  แล้วก็ทำซ้ำไปซักสามรอบ  เอาให้ชัวร์”
“ถูกมั่งมั้ย”
“ถูก”
“จริงเหรอ”
“คำตอบถูก  แต่วิธีทำผิดหมด......แอบดูคำตอบที่เคยทำเอาไว้ใช่มั้ย”
“ก็มันเขียนอยู่ในโจทย์  ลายมือบุ๊กบิ๊ก  นี่ไง......เห็นมั้ย”

พี่ชายแก้ตัว......พยายามใจดีสู้เสือด้วยการส่งยิ้มหวานโชว์เขี้ยวขาว ๆ ให้น้อง  เพื่อว่าจะรอดพ้นจากการโดนลงโทษ....ซึ่งคงไม่พ้น......โดน XXX  เจ้าหมาดำทำหน้าหื่นกาม  สายตาโลมเลียผิวขาวเนียนที่โผล่พ้นร่มผ้าของพี่.....
“จะเอาแบบทีเดียว  หรือจะเอาเป็นจุด”
“ง่า”
“เอาเป็นจุดดีกว่าเนอะ.......ถอดเสื้อสิครับคุณพี่”
“ไม่เอา  บุ๊กบิ๊กลามกแล้ว  ไม่ใช่แล้วเนี่ย.....”
“จะถอดเองหรือจะให้น้องถอดให้  หืม?.....เอาแบบนั้นมั้ยครับคุณพี่ชาย”
“ทำข้อต่อไปเลยดีกว่า  มัวแต่เล่นเดี๋ยวพี่ก็ไม่รู้เรื่องกันพอดี.....เนอะ”
“กูบอกให้ถอดก็ถอดสิวะ!!!”

โดนตวาดแบบนี้มีเหรอที่คนเป็นพี่จะกลัวน่ะ.......?







มืออันสั่นเทาค่อย ๆ ดึงเสื้อกล้ามออกจากตัว
“ไม่ต้องถอด......แค่พันขึ้นไปก็พอ”
พี่ชายทำตามอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก  เสื้อกล้ามสีขาวถูกพันขึ้นไปเหนือหน้าอกขาวเนียน  เผยให้เห็นสองปุ่มเล็ก ๆ สีชมพูซีด
ร่างกายท่อนบนที่หมิ่นเหม่แบบนี้แหละ  กระตุ้นอารมณ์ของไอ้หมาดำดีนักล่ะ
“กางเกงด้วย  ถลกมันลงไป......ไม่ต้องถอด.....นั่นแหละ.......ทีนี้นอนลง  นอนลงไป....”


แล้วก็ขึ้นคร่อม......


ร่างสูงเริ่มต้นทำโทษจุดที่หนึ่งโดยเริ่มที่ใบหูเล็ก ๆ ลิ้นซุกซนชอนไชลงไปอย่างมีชั้นเชิง  ก่อนจะขบเม้มตรงติ่งหูจนคนถูกกระทำหอบหายใจถี่กระชั้น  หน้าแดงซ่านด้วยเลือดลมที่สูบฉีด......น้องชายเปลี่ยนตำแหน่งไปยังจุดที่สองบ้าง  หูอีกข้างถูกทำแบบเดียวกัน

ลิ้นหนาลากวนรอบยอดอกสีอ่อนก่อนจะดูดดุนสุดแรงจนพี่ชายสะดุ้งเฮือก  ส่งเสียงครางออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่
“อื้อออ”

ลิ้นแฉะและอุ่นชื้นลากผ่านจากกึ่งกลางหน้าอกลงไปแวะเวียนที่หน้าท้องขาว ๆ   บิ๊กทั้งจูบแล้วดูดผิวบริเวณท้องน้อย  ทำเอาอีกคนถึงกับนอนไม่ติดพื้น.......คนขี้แกล้งหยุดแวะตรงนั้นทีตรงนี้ที  โดยเว้นแกนกายที่แข็งขึงของพี่เอาไว้  แต่กลับโลมเลียต้นขาด้านในแทนราวกับจะแกล้งให้อีกฝ่ายทรมานเล่น..... 

“หึหึหึ  แข็งเชียวนะครับคุณพี่ชาย”
“พอแล้ว”
“งั้นเหรอ  อยากให้เค้าหยุด  ทั้ง ๆ ที่ตรงนั้นของพี่มันยังตั้งเด่อยู่เนี่ยนะ....หืม?”

เพียงแค่ใช้ปลายนิ้วเขี่ยเบา ๆ ที่ตรงนั้น  น้ำกามสีขาวขุ่นก็พุ่งออกมาอย่างกับลาวาที่ไหลทะลักจากปากปล่องภูเขาไฟ
“อ๊ะ”
“หึ.....ไอ้เด็กน้อยเอ๊ย  แค่นี้ก็แตกซะแล้ว”

ร่างสูงใช้นิ้วปาดคราบน้ำอย่างว่าที่กระเด็นถูกใบหน้าของตน  ก่อนจะเอาขึ้นมาดูด  ทำเอาพี่ชายเขินจนหน้าแดง
“หวานดีเหมือนกันนะ.....เอ้า....แต่งตัวให้เรียบร้อยซะสิ  จะได้ทำข้อนี้กันอีกรอบนึง  เดี๋ยวเค้าจะอธิบายให้ฟัง....ว่ามันผิดตรงไหนยังไงบ้าง”
“ไอ้เด็กลามก  ไอ้บุ๊กบิ๊กบ้ากาม”
“คราวนี้ถ้ายังมีผิดอีกพี่จะโดนมากกว่านี้เป็นสองเท่า”

พี่ชายมองตามลงไปยังมือใหญ่ของน้องที่กำลังขยุ้มเป้ากางเกงของตัวเอง  พร้อมกับยักคิ้วให้อย่างกวนโอ๊ย  บู้จิ๊ปาก  ก่อนจะลงมือทำโจทย์แบบฝึกหัดด้วยความตั้งใจและระมัดระวังมากกว่าเดิม.....















เป็นสองเท่า.....
...
To be con

มาสั้น ๆ ถามว่าหวานมั้ย....ก็ไม่ค่อย....อิบุ๊กบิ๊กอาจจะยังไม่รู้สึกรักพี่ชาย....แต่ก็หลงร่างกายของพี่อย่างโงหัวไม่ขึ้นเสียแล้ว
ว่ากันด้วยเหตุผลแล้วน่ะนะ  ถึงแม้ว่าอิบิ๊กมันจะรับรู้ว่าพี่บู้รักมันมากแค่ไหนก็ตาม(สมมติว่ามันรู้อ่ะนะ)  แต่ที่ผ่านมาพี่บู้ไม่เคยทำอะไรให้อิบิ๊กมันรู้สึกรักได้เลย  นอกจากทำตัวเป็นภาระให้มันต้องดูแลตลอด......การจะทำใจให้รักให้ชอบได้ก็คงจะต้องมีปัจจัยหลาย ๆ อย่างคอยผลักดันให้มันรู้สึกรักพี่ชายอย่างจริงใจ(อย่างพี่พี่บู้รักมัน  เพราะมันคอยดูแลพี่บู้)  แต่หากพูดถึงเรื่องความผูกพันแล้ว  แน่นอนว่า...คนที่ใช้ชีวิตแทบจะทั้งชีวิตอยู่ร่วมกันมันก็ต้องผูกพันกันแน่นแฟ้นเป็นธรรมดา

ฉะนั้นอย่าเพิ่งถอดใจนะคะ.....คนแต่งไม่อยากให้อยู่ดีดีอิดำก็เกิดกลับใจได้เลย  มันจะยิ่งไม่สมเหตุสมผลเข้าไปใหญ่
รักคนอ่านเหมียนเดิม

 

[~มือวางอันดับ1~]

  อ่านไปตกใจอ่ะ ตะตัวเอง ขึ้นหัวเรื่องวันที่30/05/2011 ขึ้นล่วงหน้า:z3:นึกว่าเราจำวันผิด ...

[mutyamania]

เฮ้ยจิงดิ.....



กรี๊ดดดดด  พลาดอ่ะ

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

เ่อ่อ..คืออ...
 :a5:วันนี้จะติวกันเสร็จมั้ยคะ

[fuku]

เฮ่ออออออออออออออออ มึนเมาไร้สตินะบิ๊ก
ถ้าคิดจริงๆ ก็คงรู้ตัวแหละว่าที่รู้สึกกับพี่มันเข้าขั้นรัก แต่มันมีอย่างอื่นปนอยู่ด้วยอีกเยอะ

ส่วนบู้ ก็รักน้องแหละ แต่รักแบบไหน?

[Wordslinger]

ตอนนี้หวานนะคะ อิอิ มันหวานแบบหลบในนิดหน่อยน่ะค่ะ แต่ก็ทำให้ดิฉันยิ้มได้เนอะ

คิดไว้เหมือนกันว่าเวลาบิ๊กหวานกับบู้เนี่ย มันจะต้องออกมาประมาณนี้แหละเนอะ หวานปนหื่นไง! อิอิ 

แต่คำว่า...เป็นสองเท่า ตอนท้ายเนี่ยมันหมายถึงความตั้งใจหรือการโดนลงโทษคะ??? หุหุ

[ณ ที่เดิม™]

หวานนิดๆ
แต่แอบอยากให้นายกันต์หึงราเชนทร์บ้าง จะมีโอกาสได้เห็นไหมน๊า
น้องเป็ดทำหน้าี่ที่ด่วน

[BeeRY]

OMG~ ติวกันขนาดนี้ พี่บู้จำได้ทุกตัวอักษรแน่นอน

[Piaanie]

ติวเสร็จทั้งคนติว คนถูกติวคงหมดแรง 

[flawless]

อยากมีติวเตอร์หื่นๆ แบบนี้บ้าง กร๊ากกกกกก  แสดงความเป็นตัวตนออกมาในที่สุดแระ
อ่านไป อดอิจฉาพี่บู้ไปไม่ได้ ก็นะ น้องมันเข้มก็เพื่อคะแนนของพี่บู้เอง ตั้งใจติว? กันนะ
แต่อิๆ อยากอ่านช็อตพี่บู้ถูกลงโทษ แบบ 2 เท่า จัง   
รอติดตามค่ะ รู้ว่าคนมันเคยชินกันแบบนี้ จะให้หวานเท่าตอนอยู่กะน้องเปาก็ไงๆ อยู่
เอาเหอะขอแค่อย่าทำร้ายพี่บู้ ชั้นก็ไม่ด่าแกแระหมาดำ!!!

[mutyamania]

ตอน : เหตุผลของคนใจร้าย 


แสงแดดในยามเช้าลอดเข้ามาจากหน้าต่างที่รูดม่านปิดไม่สนิท  ต้องร่างเปลือยเปล่าของผู้ชายร่างใหญ่ที่กำลังนอนหลับอย่างสบาย  สีหน้านั้นระบายยิ้มอย่างเป็นสุขจากฝันดี  ขณะที่ร่างกายส่วนล่างผงาดขึ้นตั้งทำมุมเก้าสิบองศา....

ร่างนั้นถูกทาบทับด้วยเงาของชายหนุ่มร่างโปร่งอีกคน  ในมือกำมีดคัตเตอร์ที่เลื่อนขึ้นจนสุดเอาไว้แน่น  ท่าทางดูเตรียมพร้อมที่จะฆ่า....



ก่อนจะค่อย ๆ เงื้อมันขึ้น.......ช้า ๆ  แต่ทว่ามั่นคงแน่วแน่

“มึงจะทำเหี้ยอะไรน่ะไอ้กี๋”
“ฆ่าคุณกันต์”
“เก็บคัตเตอร์ไปไป๊  เล่นอะไรบ้า ๆ เดี๋ยวผีก็ผลักหรอก”

ร่างกำยำของนายกันต์อเนกพลิกตัวตะแคงหันหลังให้  ก่อนจะหลับต่อโดยที่ไม่ได้ใส่ใจนายราเชนทร์ที่กำลังยืนกัดฟันกรอด  ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยจ้ำกับรอยฟัน  ขาเรียวยาวสั่นน้อย ๆ พยายามยืนประคับประคองร่างกายที่เหนื่อยล้าไม่ให้ทรุดลงไปกองที่พื้น

กูเกลียดมึง  อยากจะฆ่าให้ตาย.......อยากจะจ้วงแทงซ้ำแล้วซ้ำเล่า.....


แม้ใจจะเครียดแค้นชิงชัง  แต่ทว่านายราเชนทร์ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองนั้นขี้ขลาดเกินกว่าจะทำตามใจคิดได้......สิบกว่าปีที่ถูกชายคนนี้ทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ  ทำให้ความกล้าหาญอย่างที่ผู้ชายคนหนึ่งจะพึงมีลดฮวบลงไปอย่างน่าใจหาย  ชายหนุ่มหลับตา  นึกถึงความทรงจำอันเลวร้าย

ครั้งแรกนั้น  เกิดขึ้นตอน ม.4 ในเย็นวันหนึ่ง......ในห้องเรียนบนอาคารที่เงียบสงัดและไร้ผู้คน 

กลัวแทบบ้า......พยายามจะร้องให้คนช่วย  แต่ก็ไม่กล้า......ไม่อยากให้ใครมาเห็น  ว่าตัวเองกำลังโดนข่มเหงรังแกแบบใด  ทำได้เพียงร้องออนวอนหวังจะให้คนตรงหน้าเกิดความกรุณา  แต่ก็ไร้ผล....

จำไว้.....น้องเคนน่ะเด็กกู  มันมาเสนอให้กูถึงที่  น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอคิดจะเป็นรุก  ทั้ง ๆ ที่มึงมันอ่อนปวกเปียกขนาดนี้ ไอ้อ่อนเอ๊ย.....

คำพูดที่แสนโหดร้าย  กับร่างกายที่แข็งแกร่งเกินจะต่อสู้ต้านทานไหว  ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ถูกกระทำอย่างป่าเถื่อน  เลือดเย็น  ไร้ซึ่งความปราณี  กว่าจะถูกปล่อยตัวให้กลับบ้านด้วยร่างกายที่บอบช้ำ  ไข้ขึ้นสูงจนต้องหยุดเรียนไปเกือบอาทิตย์หนึ่งเต็ม ๆ 

ทุกอย่างในวันนั้น.....

....คอยตอกย้ำว่าตัวเค้ามันเป็นแค่ไอ้ขี้แพ้ที่น่าสมเพช

คนอย่างมึงมีอะไรเทียบกูได้....สำหรับมึงกูอาจจะเป็นแค่เด็กห้องท้ายไม่เอาไหน  แต่ทุกคนที่เข้ามาหากูก็เพราะว่ากูมีในสิ่งที่มึงไม่มี  กูเข็มแข็งกว่ามึง  คนพวกนั้นถึงได้เชื่อไง.....ว่ากูจะปกป้องพวกมันได้  ทั้ง ๆ ที่พวกมันก็เป็นแค่ของเล่นสำหรับกูเท่านั้น....แล้วมึงล่ะมีอะไร....เรียนก็เหี้ย....เล่นกีฬาก็ห่วย.....อ่อนแอ......โดนรังแกทั้งปีทั้งชาติ.....ไม่เคยคิดที่จะสู้ใครเค้า....คนอย่างมึงน่ะเหรอ  จะปกป้องใครได้.....เอาตัวรอดไปวัน ๆ ยังยากเลย

แต่นายราเชนทร์ไม่รู้หรอก....

ถึงคำพูดจะโหดร้าย.....แต่คนที่พูดมันออกมานั้นต้องเจ็บปวดใจแค่ไหน










ไอ้กี๋.......กูขอโทษที่ต้องทำแบบนี้  แต่เชื่อเหอะ.....ซักวันมึงจะรู้  ว่ากูรู้สึกยังไง.......ไอ้เด็กร่านแบบนั้นน่ะ  ไม่คู่ควรกับมึงเลยแม้แต่น้อย  ทั้ง ๆ ที่มึงทุ่มเทกับมันตั้งมากมายไม่รู้เท่าไหร่  แต่มันกลับมาเสนอตัวยอมนอนกับกูง่ายๆ......แค่ไปเที่ยวกันไม่กี่ครั้งเท่านั้น

มึงไม่รู้หรอกว่ามันพูดถึงมึงยังไงบ้าง......นอกจากกูแล้วไม่มีใครหรอก.....ที่จะรักมึงมากเท่ากับกู.....ไม่มี

เกลียดกูเถอะนะ.......แบบนี้ยังดีกว่า......ดีกว่าที่มึงจะต้องรู้ความจริง  แล้วจะต้องเสียใจ.....

กูยอมเลวเอง  ทุกอย่างที่ทำให้มึงต้องเสียใจไม่ใช่เพราะมึงโง่แล้วก็ดีเกินกว่าจะทันใคร.....แต่เป็นเพราะกู  กูนี่แหละต้นเหตุของทุกอย่าง.....เกลียดกู  แล้วก็โยนความผิดทั้งหมดให้กู.....แทนที่มึงจะเกลียดตัวเอง.....แบบนี้น่ะ.....ดีกับมึงมากที่สุด.....ไอ้ตี๋น้อยเอ๋ย








นายราเชนทร์ไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่ถูกเด็กเกเรรังแกด้วยวิธีสารพัด....ต่าง ๆ นานา  สุดท้ายแล้วคนพวกนั้นมีจุดจบอย่างไร

ก็แค่เด็กเกเรสองกลุ่มตีกัน.....เป็นเรื่องปกติของคนอย่างมันที่นึกอยากจะฟาดปากใครก็ไม่เห็นจะต้องมีเหตุผล  ก็มันเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่

หนุ่มหน้ามึนไม่เคยรู้อะไรทั้งนั้น  ไม่เคยรู้อะไรเลย.....เค้ารู้แค่เพียงว่า......เค้าเกลียดผู้ชายคนนี้.....ผู้ชายที่ชื่อกันต์  กันต์เอนก



ขณะที่อีกคนเกลียดชังสุดชีวิต....
อีกคนกลับเจ็บปวดลึก ๆทุกครั้งที่ทำร้าย  แม้แต่บอกรักยังทำไม่ได้.....นายกันต์จะทำอย่างไรให้อีกคนหนึ่งเชื่อได้อย่างนั้น.....จะทำอย่างไรให้คนที่เกลียดเค้า.....รับรู้ถึงความรู้สึกที่เค้ามีให้

ขี่หลังเสือแล้วลงไม่ได้.....
ที่ทำร้ายก็เพราะรัก.....และเมื่อทำแล้ว  มันก็ต้องทำกันต่อไป.....เพราะเป็นวิธีเดียวที่จะได้คน ๆ นี้มาครอบครอง  แม้เจ้าตัวจะไม่เคยเต็มใจก็ตามที.....ทุกครั้งที่หายไปเพราะพยายามจะตัดใจปล่อยอีกคนให้เป็นอิสระ  แต่แล้วก็ไม่เคยทำได้สำเร็จเลยสักครั้ง


ทุกครั้งที่ต้องแย่ง.....ไม่ใช่เพราะอยากได้....ไม่ใช่เพราะอิจฉา  เพียงแต่ไม่อยากให้คน ๆ นี้เหลืออะไร  นอกจากตัวเค้า  เค้าจะเป็นคนสุดท้ายที่จะอยู่เคียงข้าง......คนสุดท้าย......สำหรับนายราเชนทร์......แม้ว่าคน ๆนี้จะไม่ต้องการก็ตามที






คนเห็นแก่ตัวอย่างนายกันต์มันก็คิดได้แค่นี้แหละ
........................................................

ก่อนวันสอบวันแรกหนึ่งวัน




“เห็นมั้ย  เค้าบอกแล้ว  คนอย่างพี่น่ะ......ถ้าคิดจะทำจริง ๆ ก็ทำได้.....แถมทำได้ดีซะด้วย.....ถูกหมดทุกข้อ  แถมยังเสร็จก่อนเวลาที่กำหนดตั้งสิบนาทีแน่ะ.....มีเวลาเหลือเฟือที่จะวาดการ์ตูนลงในข้อสอบอีกตังหาก”
“ต้องขอบคุณบุ๊กบิ๊กสินะ  ที่ติวเก่งซะจนพี่จำได้ขึ้นใจ  เก่งจริง ๆ พ่อคุณเอ๊ย  ต้องไหว้มั้ยเนี่ย  ฮึ!”

พี่ชายหันไปประชดเสียงขุ่น  แต่เจ้าหมาดำเจ้าเล่ห์กลับหัวเราะในลำคอเบา ๆ มือใหญ่จับสะโพกเล็กให้กดทับลงมา  ขณะที่จมูกโด่งก็คลอเคลียอยู่แถวต้นคอขาว ๆ

ติวแบบไหนกันนะ......ที่ทำให้คนบื้อ ๆ อย่างพี่ชายเข้าใจได้ถึงแก่น

“อ๊ะ......เอามันออกไปได้แล้ว  ทำเสร็จแล้วเนี่ย......พี่จะได้พักผ่อน.....พี่เพลียบุ๊กบิ๊ก....พี่เพลีย!!!”
“อะไรกันคุณพี่.....นี่เค้าทุ่มเทเวลาทั้งหมดเพื่อการติวให้พี่ชายโดยเฉพาะเลยนะ  ขนาดของเค้าเองยังทุ่มเทไม่ได้ครึ่งนึงเลยเหอะ  แล้วรางวัลของเค้าล่ะ....หืม?”
“คนอย่างพี่น่ะไม่มีอะไรจะให้บิ๊กหรอกนะ”
“หอมแก้มเค้าซะสิ.....แบบเมื่อก่อนไง....เค้าคิดถึงรางวัลของพี่นะ  เร็ว!”

ใช่แล้วล่ะ !!!  ถ้าเป็นอย่างแต่ก่อน  พี่มักจะชอบอ้อนเค้า......ทั้งกอด  หอม.....คลอเคลียจนชายหนุ่มนึกรำคาญ  น่าแปลกที่ตอนนี้กลับคิดถึงสิ่งเหล่านั้นขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ร่างสูงพองแก้มซะป่องก่อนจะยื่นไปข้างหน้าจนชิดใบหน้างอง้ำของพี่ชาย  นายบู้เอี้ยวตัวหอมแก้มคนตัวดำฟอดใหญ่คล้าย ๆ กับสูดน้ำมูก  แบบเด็ก ๆ ที่ชอบทำประชด.....เพียงแค่นี้ก็ทำเอาพ่อหนุ่มพลังม้าคึกจัด  จับคนตัวเล็กกดแนบลงกับโต๊ะแล้วจัดการฟัดไม่ยั้ง.....


ติวหนังสือขั้นสูงสุด....คือทำแบบฝึกหัดในสภาวะที่กดดันสุด ๆ ร่างสูงให้พี่ชายก้มหน้าก้มตาทำไป  ขณะที่ตัวเองก็คอยลวนลาม.....ทำทุกอย่างเป็นขั้น  เป็นสเตป  จากเรทพีจีสิบสามไปจนถึงเรทอาร์  จนครั้งสุดท้าย.....ราวกับเป็นด่านสุดท้ายที่ยากที่สุดในเกมส์  นายบู้ต้องนั่งทำโจทย์ไปด้วยในสภาพร่างกายที่เปลือยเปล่าล่อนจ้อน  ขณะที่มีเจ้าสิ่งนั้นคาอยู่ในร่างกายเต้นตุบ ๆเป็นจังหวะ......แล้วเจ้าของของมันก็จะคอยเป่าลมอุ่น ๆ ที่ซอกคอเป็นการกลั่นแกล้งบ้าง......ยกบั้นท้ายดันเจ้าสิ่งนั้นให้เข้าไปจนลึกบ้าง.....และอีกสารพัดวิธีทดสอบสมาธิ......ช่างคิดทำไปได้นะคนเรา




สนุกมากมั้ยเนี่ย  เจ้าบุ๊กบิ๊ก



การติวพิสดารจบลงด้วยเสียงร้องครางระงมของคนทั้งคู่  และเสียงกระทบกันของผิวเนื้อเป็นจังหวะถี่กระชั้น





ติวกันลึกซึ้งขนาดนี้แล้ว.....

ถึงคราวสอบจริง ๆ แล้วทำไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป

แต่ปัญหาคือ.....



คนตัวเล็กจะตื่นขึ้นมาสอบไหวรึเปล่าเนี่ยสิ!!!!
...........................................................................
to be con

สั้นอีกแล้ว  จะว่าตันก็ไม่เชิงนะ  ตันเป็นช่วง ๆ มาเป็นช่วง ๆ ก็เลยได้เท่าที่เห็น......
จริง ๆ กันต์รักกี๋นะ  แต่แสดงออกมาในรูปของการข่มเหงรังแก  เพราะเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้กี๋สนใจ....(สนใจตรงไหน? ---- เกลียดเป็นพิเศษนี่ถือว่าให้ความสนใจมั้ยเนี่ยเหอ ๆ ) คู่นี้มาม่า  แต่ก็น้อยกว่าคราวบิ๊กบู้  ที่ตอนนี้หื่นเอา ๆ......บู้น้อยจะเบี่ยงเบนมาชอบผู้ชายมั้ยนะ.....เพราะไป ๆ มาๆ ก็เหมือนจะรู้สึกดีซะแล้ว.....

เจอกันตอนต่อไปนะคะ 

 

[flawless]

กี้น้อยมันชอบพี่กันต์บ้างแล้วหรือยังนี่?
ที่ผ่านมาไม่รู้สึก และที่อ่านไปยังจับอารมณ์เชนนี่ไม่ได้
ถ้าเกลียดอ่ะเต็มๆ ก็นะทำร้ายเขาไปแบบนั้น หากพูดออกไป
แสดงความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองออกไปแต่แรก คงไม่ต้อง
ทำให้เขาเกลียดฝังรากลึกขนาดนี้หรอกนะกันต์ แต่เข้าใจ มันพูดยากใช่ป่ะ

กรี๊ดดดดดดด ติวแบบนี้ กรูตายยยยย บู้นายสุดยอดดดด อยากติวบ้าง
สงสัยได้ท็อปแน่แกร วิชานี้

[ณ ที่เดิม™]

อยากติวแบบนั้นบ้าง 
แอบสงสารกันต์

[หมวยลำเค็ญ]

อ่านคู่พี่บู้แล้วเหนื่อย มาเจอคู่น้องสิว(ตอนนี้เริ่มไม่สิว)ก็ยิ่งเหนื่อย
แล้วคู่น้องเปา นี่ก็ยังไม่เครียเลยนะ