หัวข้อ: [~Twincest~]น้องบิ๊กกับพี่บู้ : ถึงเวลาต้องเอ่ยคำลา

[namngern]

สมน้ำหน้าไอ้หมาบิ๊ก

[Wordslinger]

แล้วก็จะทำร้ายพี่บู้อีกล่ะสิไอ้เหี้ยบิ๊ก สันดาน! มึงแย่งตัวเหี้ยมาเกิดหรือไงฮะ! ไม่เคยที่จะมองดูว่าตัวเองทำผิดอะไรบ้าง ถ้ามึงบอกว่าอยากจะปล่อยพี่บู้ไปจริงๆ แล้วทำไมยังต้องมาแคร์อีก เค้าจะไปทำอะไรกับใครที่ไหนก็เรื่องของเขาสิ ทำเป็นไม่สนใจก็สิ้นเรื่อง ถ้าแตะต้องพี่บู้แม้แต่ปลายเล็บนะ ชั้นจะส่งขีปนาวุธไปถล่มตึกแก เอาให้เหลือแต่เถ้าเลย! (แอร๊ย ไม่ดี พี่บู้ก็โดนลูกหลงด้วยสิ!)

โอ๊ย อ่านแล้วขัดใจค่ะ อีดอกเปา จะสำออยไปถึงไหน ทำเป็นโกรธเป็นงอนเข้าไปสิ โกรธอีกคนนึง งอนอีกคน แล้วก็แรดๆ นอโผล่ไปกับอีกคนนึง คิดว่าใครเค้าจะสนใจตัวเองเหรอ! อย่าค่ะ อย่ามาแอ๊บ เดี๋ยวแม่ตบหัวหลุด!

อุ๊ย...ขอประทานโทษค่ะ เผลอไปหน่อย ดิฉันพูดอะไรออกไปบ้างเนี่ย   เอาเป็นว่า สภาพพี่บู้นั้น ล่อแหลมต่อการเสียตัวให้นายบิ๊กมากๆ เลยค่ะ

ปัญหาของคนทั้งสองคู่ก็คือ การไม่เปิดใจคุยกันให้เป็นเรื่องเป็นราวค่ะ คุยกันนะคะ เพราะอยากอ่านตอนหวานๆ ค่า

[sang som]

เอ่อ เปาเนี่ยมีดีหลายอย่างนะ เหมาะสมจะเป็นนายเอกมาก แต่ต้องเป็นเรื่องอื่นไม่ใช่เรื่องนี้ พอมาอยู่เรื่องนี้แล้วทำไมเราไม่ชอบวะ  รู้สึกหมั่นไส้อ่ะ

เอ่อ ไรเตอร์เรื่องนี้ 3P ได้ไหม (ปิง+บู้+บิ๊ก) อิอิ

[gumrai3]

ยังว่าทิ้งทั้ง2คนไปนิเเล้วเจอเเบบนี้จะโมโหทำไม
ไอ้บิ๊ก ไอ้หมาดำ ไอ้อีกาฝุ่น อย่าทำอะไรบู้น่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ในบอกว่าจะปล่อยไปไง เเล้วมาโมโหทำไม อย่าทำร้ายบู้น่ะ

ตกลงเปามันชอบใครทำไมไปมาระหว่างบิ๊กกับปิงเลือกเอาสักคนสิ!!!!!!!!!!!!!
มาทำให้เป็นปํญหาอยู่เหรอ งอลคนนั้นไปหาคนนี้ งอลคนนี้ไปหาคนนั้น หมั่นไส้เจ้าค่ะ หน้าตบซักที่
จริงๆนิสัยดีน่ะเเต่ไม่เหมาะกับเรื่องนี้เท่าไร

โฮะๆอีฉันพูดอะไรออกไปสงสัยสติหลุดไปนิดหนึ่งอย่าได้ถือความน่ะเจ้าค่ะ

[mutyamania]

คุยกันก่อนอ่าน.....

อนึ่ง  ในตอนพี่ชายปะทะพี่ชาย  ก็อย่างที่ทราบกันดีว่าเป็นของหวานคั่นมาม่า(รสหม้อไฟทะเลเดือด)......ยังไงซะในเมื่อเรื่องราวมันเลยเถิดและบานปลายมาถึงตอนนี้แล้ว  คนแต่งจึงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดมาดมั่น  ว่าจะขอดราม่าให้สุด ๆ ไปเลยอีกซักตอนหนึ่ง(หรืออีกหลายตอน)  ดังนั้น  คนแต่งขอให้คนอ่านอดทนนะคะ(ว๊ายอีนี่  มีงี้ด้วย------เออ  ขอความเมตตากันอย่างหน้าด้าน ๆ นี่ล่ะ-----ฮา)  อดทนซัดมาม่าชามโต ๆ กันไปอีกซักอึดใจใหญ่ ๆ ให้ท้องอืด  แล้วหลังจากนั้นฟ้าหลังฝน....รอให้มาม่าย่อย  คนแต่งสัญญาว่าจะแต่งอะไรที่มันเบา ๆ ใส ๆ ซอร์ฟ ๆ หวานอมเปรี้ยวนิด ๆ ให้อ่านนะคะ......(จะเหลือคนอ่านที่อยู่ถึงวันนั้นมั้ยเนี่ย----ต้องมีสิ  เค้าเชื่อมั่น  เค้าศรัทธา.....)
สัญญาว่าพอผ่านพ้นช่วงมรสุมนี้ไป  จะไม่มีมาม่า  ดราม่า  กาก้า  มาให้กวนใจท่านผู้อ่านอีก
ไหน ๆ เรา(คนแต่งและคนอ่าน)ต่างก็ร่วมหัวจมท้ายต่อสู้กันมาจนฟกช้ำดำเขียว(บ้างก็เลิกอ่านไปแล้วก็มี)ล้มลุกคลุกคลานสะบักสะบอมไปกับไอ้คนสองคู่นี้  ก็ขอให้แฟนคลับพี่บู้(มีด้วยแฮะทำเป็นเล่น)  ปลดปล่อยอารมณ์เกลียดชังลงที่ตัวอีบิ๊กหรือน้องเปาได้เลย......หรือจะสาปแช่งก่นด่า  จะตบตีเตะต่อยสุดแท้แต่ใจปรารถนา.....
แต่ขอร้องอย่างเดียว......อย่าเพิ่งถอดใจทิ้งฟิคเค้านะ......เค้าแคร์ทุกคน  จริงจริ๊ง......


ตอน : หมาดำผู้แสนเลว


พอกันที.....กับคนอย่างมึง.....กูจะไม่ใจอ่อนอีกแล้ว




บรรยาย ;


น้องชายกำลังระงับโทสะที่คุกรุ่น  รอการประทุอย่างสุดที่จะกลั้น  ขณะที่กำลังมองแผ่นหลังขาวซึ่งเปลือยเปล่า......พยายามหักห้ามใจที่จะไม่กระชากร่างผอม ๆ ที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง  ทั้งยังสวมเพียงแค่กางเกงในตัวเดียวขึ้นมาเขย่ามันซะให้กระดูกหักเป็นท่อน ๆ.......อย่างน้อยก็ในตอนนี้


แผ่นหลังขาว ๆ นั้นเปรียบเสมือนผืนผ้าใบ  ที่คนใจร้ายต้องการจะละเลงสีสัน  แต่งแต้มร่องรอยบาดแผล  ด้วยน้ำมือของจิตรกรเอกอีกคนหลบเร้นอาศัยอยู่ในกาย  ผู้ซึ่งบัดนี้ได้ผุดโผล่ขึ้นมาจากด้านมืด  ในซอกหลืบของจิตใจ

กูจะเล่นมึงให้หนักกว่าทุกครั้ง  มึงจะต้องเสียใจจนอยากที่จะตาย.....แต่กูจะไม่ให้มึงตายง่าย ๆ หรอก  ไอ้ลูกหมา

อดใจรอ.....รอให้มันตื่นขึ้นมาเสียก่อนเถอะ.....ให้มันได้รู้สึกเจ็บปวดทรมาน  ให้มันได้รับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับมันในสภาพที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วนสมบูรณ์


แม้แต่ร่างสูงเองก็ยังอดที่จะประหลาดใจไม่ได้......ว่าทำไมถึงได้รู้สึกโกรธและโมโหพี่ชายได้มากมายถึงเพียงนี้......ไม่ใช่การพาลแล้วไประบายลงที่ร่างกายของพี่อย่างทุกครั้ง  แต่ในคราวนี้นั้น  มันเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นโดยตรง  ระหว่างคนเป็นน้องที่รู้สึกต่อพี่ชาย  ดวงตาของบิ๊กนั้นจับจ้องเขม็งไปที่พี่ชาย  ในหัวมีแต่ความโกรธและเหตุผลที่จะมาเอาผิดนั้นเต็มไปหมด


[บิ๊ก]
นี่ร่านเงียบใช่มั้ย ?......สรุป!!!.......ไอ้หมาถึงได้เที่ยวได้ไปอ่อยใครต่อใคร.....เดี๋ยวคนนั้น  เดี๋ยวคนนี้  คราวก่อนก็ไอ้เด็กหน้าสิวราเชนทร์กับเพื่อนของมันนั่นก็ทีหนึ่งล่ะ  หายไปขลุกอยู่ด้วยกันซะตั้งนาน  ไม่รู้ว่าปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้กันไปถึงไหนต่อไหน  ได้เสียกันไปแล้วรึยัง.......หึ  แล้วคราวนี้ก็คงจะไปทำออดอ้อนออเซาะไอ้เหี้ยปิงอีกคนนึงล่ะสิท่า  คิดจะหาพวก  สะสมกำลังคนว่างั้น?.......ฉลาดไม่เบานี่  ไม่คิดเลยว่าลูกไม้ตื้น ๆสุดแสนจะซ้ำซากของไอ้หมา  จะยังคงทำให้หลายๆคนนั้นติดกับดักของมัน  

เด็กผู้หญิงสองคนนั่นก็เหมือนกันสินะ.....ก็คงจะเป็นแค่ของเล่นอีกชิ้นหนึ่งสำหรับพี่  

ชอบใช่มั้ย?  ที่ให้ทุกคนคอยวิ่งตาม  ขณะที่ตัวเองก็เอาแต่ก่อปัญหาไม่จบสิ้น  สนุกนักใช่มั้ย  ที่เอาคนนู้นคนนี่มาเป็นเครื่องมือ.....เป็นของเล่น....เป็นเกราะกำบัง.....เพราะคนอย่างพี่น่ะ  มันอยู่ตามลำพังบนโลกนี้ไม่ได้ใช่มั้ย.....พี่มันอ่อนแอเกินไปสินะ  ต้องคอยหาที่ยึดเกาะ  เหมือนกับเชื้อโรค  แพร่จากอีกคนหนึ่งไปสู่อีกคนหนึ่ง  ติดต่อกันไปเรื่อย ๆ.......สร้างอาณาจักรที่ยิ่งใหญ่แล้วก็คอยชักใยอยู่เบื้องหลัง

ทั้งหมดที่พี่ทำไปนั้นเพียงเพราะผมกำลังจะมีใครอีกคนในชีวิต  เพราะผมเริ่มที่จะสนใจคนอื่นนอกจากมัน  เพราะผมแอบชอบน้องเปา.....  

พี่ยังขาดอะไรอีก  หืม?.....ทั้ง ๆ ที่ทุกคนต่างก็รักแล้วก็ดีกับพี่กันถึงขนาดนี้  ทุกคน  ไม่ว่าจะคนในครอบครัวหรือคนอื่น......พี่มีทุกอย่างอยู่แล้วในกำมือของพี่  แล้วพี่ยังจะต้องการอะไรอีก......ขอแค่ผมซักคนนึงได้มั้ย  เว้นผมเอาไว้ซักคนที่จะไม่ยอมตกอยู่ใต้อุ้งมือเล็ก ๆ ของพี่

คราวนี้กูจะไม่ยอมใจอ่อนกับไอ้คราบน้ำตาจอมปลอม  กับคำพูดที่สุดแสนจะซาบซึ้งของมึงอีกแล้ว.....ไอ้หมาบู้  ทุกอย่างมันเป็นแค่ละครตบตาของมึงสินะ.....เก่งมาก.....กูขอชื่นชม


“น้ำ.....หิวน้ำ”  น้ำเสียงแหบพร่าของคนที่กำลังแฮงก์เอ่ยขึ้นอย่างงัวเงีย  เรียกสติให้น้องชายหันกลับมาสนใจเป้าหมายอีกครั้ง  ขณะที่มือเล็กก็ป่ายปะ  คว้าอากาศไปทั่ว  ทั้ง ๆ ที่ตายังปิดสนิท  
“น้ำงั้นเหรอ.....พี่ชาย”  แก้วน้ำแข็งที่ละลายแล้วซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา  ถูกยกขึ้นมาสาดใส่หน้าคนเป็นพี่  บู้เอามือลูบหน้า  ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง  สองมือเท้าไปที่ขมับซักพัก  แล้วเงยหน้าขึ้นมาสะบัดหัวแรง ๆเรียกสติให้หายมึน......เย็นจังแฮะ

ภาพแรกที่เห็นคือใบหน้าที่เรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ของน้องชายกำลังมองจ้องมา  ด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ทุกอย่างดูเรือนลางราวกับความฝัน....น้องกำลังยืน  ท่าทางดูเท่ห์และสง่างามอย่างน่าอิจฉา  และกำลังก้มมองลงมายังตัวเค้าซึ่งเป็นเพียงแค่ปรสิตที่เกาะน้องออกมาลืมตาดูโลกพร้อม ๆ กัน.....เป็นภาระของน้อง.....คอยถ่วงชีวิตที่สมบูรณ์แบบของน้องให้เอนเอียง

อื้มมมม...  นี่เรากำลังฝันอยู่ใช่มั้ย......ทำไมไอ้บุ๊กบิ๊กมันถึงกลับมาเร็วนักล่ะ.....ไม่ใช่ว่ากำลังเล่นน้ำทะเลอย่างมีความสุขอยู่กับไอ้เด็กนั่นอย่างนั้นเหรอ
“บิ๊ก”  พี่ชายส่งยิ้มให้อย่างดีใจ  แต่อีกฝ่ายกลับปัดมันทิ้งด้วยคำพูดที่ร้ายกาจ  กับท่าทางที่ดูเย่อหยิ่ง.....และเหินห่าง
“ตื่นแล้วเหรอครับ.....คุณชาคริต”
“ทำไมกลับมาเร็วจัง  พี่กำลังคิดถึงบิ๊กอยู่พอดีเลย  เมื่อกี๊ก็ฝันถึงบิ๊กด้วยนะ......แล้ว...........”  คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวา  ทำท่าเหมือนกำลังมองหาใครอีกคน  นั่นยิ่งเป็นการเพิ่มโทสะให้กับน้องชายอีกระลอกหนึ่ง
“พี่ปิงอ่ะ  กลับไปแล้วเหรอ”
“พี่นอนกับใครไปแล้วมั่ง.......”
“อะไรเหรอ.....นอน.....?.....งงอ่ะ  ขอน้ำให้พี่กินแก้วนึงดิ.....เมื่อคืนเมาเละเลย”
“ก็บรรดาของเล่นของพี่ไงครับ.....ไอ้พวกหน้าโง่ของพี่น่ะ.......พี่นอนกับใครไปแล้วมั่ง......หืม?.....ไม่สิ.....เหลือใครมั่งที่พี่ยังไม่ได้นอนด้วยน่ะ  ว่ายังไงล่ะครับ  คุณชาคริต?.........”
ร่างสูงคุกเข่าลงตรงหน้าพี่ชาย  สองมือนั้นคว้าหัวไหล่เล็กเอาไว้ทั้งสองข้าง  ใบหน้าคมค่อย ๆ เคลื่อนเข้าไปไกลจนแทบจะแนบชิดกับคนเป็นพี่  ยิ่งเห็นพี่ชายชักตัวถอยหนี  ความโกรธก็ยิ่งทวีมากขึ้น
“บอกเค้าหน่อยสิ.....สำหรับพี่แล้ว.....ลีลาของใครมันถึงใจมากที่สุด”
“บุ๊กบิ๊ก......”
“ไม่ต้องมาเรียกชื่อเค้า  ไอ้ลูกหมา  รู้ตัวมั้ยว่าพี่ทำอะไรลงไป  รู้ตัวมั้ยว่าพี่ทำให้น้องเค้าเสียใจ  ทำให้คนสองคนเค้าต้องผิดใจกัน”  น้ำเสียงตวาดดังขึ้นฉับพลัน  ทำเอาบู้ถึงกับผวา....สีหน้านั้นยังคงเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ  ว่าน้องชายกำลังพูดถึงเรื่องอะไร



นี่เราทำอะไรลงไปอีกอย่างนั้นเหรอ ?......นี่เราทำอะไรให้คน ๆ นี้ไม่พอใจอีก......?

ไม่สิ.....ตั้งแต่เกิดมา  เราก็ไม่เคยที่จะทำอะไรให้คน ๆ นี้รู้สึกพอใจเลยซักครั้ง.......



คนเป็นพี่กำลังนึกตัดพ้อด้วยความน้อยใจ......เดี๋ยวนายก็ดีด้วย....เดี๋ยวนายก็ทำร้ายกันอีก.....พี่สับสนไปหมดแล้ว  ว่าควรจะทำตัวยังไง  มันถึงจะดีสำหรับไอ้ตัวโตของพี่......

ขณะที่ฝ่ายน้องชายนั้นกำลังรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่เอาเรื่องของรุ่นน้องมาเป็นข้ออ้าง  ทั้ง ๆ ที่ตัวเองต่างหากที่โกรธพี่ชาย  ตัวเองต่างหาก  ที่อยากจะขยี้ร่างเล็ก ๆ นี้ให้แหลกละเอียดจนเป็นเถ้าธุลี
“พี่ก็แค่ดื่มกับพี่ปิงเค้า  แค่นั้น.....ก็เค้ามาตามไอ้เด็กนั่นแต่ว่ามันไม่อยู่.....”
“แล้วยังไง!!!! ไม่เจอก็กลับไปสิ  พี่จะลากมันเข้ามาในห้องของเราทำไม  ห๊า!!!!!  ทำแบบนี้ทำไม  ไอ้เด็กปิศาจ  สนุกมากเหรอที่คอยปั่นหัวคนอื่นเค้าแบบนี้น่ะ  ไอ้หมาบู้!!!!”  สองมือใหญ่จับร่างที่เกือบเปลือยเปล่านั้นเขย่าไปมาอย่างรุนแรง  ก่อนจะเหวี่ยงกลับลงไปที่โซฟา  แล้วเริ่มต้นทำทุกอย่าง  อย่างที่เคยทำ  ขบกัดและบีบขย้ำร่างกายที่แสนบอบบางนั้นด้วยฟันคม ๆ กับสองมือที่เต็มไปด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล....





ผลั๊วะ!!!!

พี่ชายฉวยเอาขวดบาร์คาดิที่บังเอิญอยู่ใกล้มือฝาดไปที่หัวของน้องชายจนขวดแตก  ก่อนจะดิ้นรนจนหลุดจากเงื้อมือปิศาจร้ายตัวใหญ่ยักษ์  แล้วพุ่งตัวหมายจะตรงไปยังประตูหน้าห้อง.......ทว่า!!!

ขาเล็ก ๆ ข้างหนึ่งถูกมือแกร่งดึงกระชากจนคนตัวเล็กนั้นล้มคว่ำลงไปกองกับพื้นได้อย่างง่ายดาย  นายบิ๊กไม่รอช้าขึ้นคร่อมตัวพี่ชายอีกครั้ง  กดทับเอาไว้ไม่ให้เหยื่อนั้นดิ้นหนีหลุดไปได้อีก  ด้วยตัวร่างกายของเค้าเอง  เลือดสด ๆ กลิ่นคาวคลุ้งหยดลงใส่แผ่นหลังขาว ๆ กางเกงในถูกกระชากลงมาจนเห็นแก้มก้น  ขณะที่กางเกงของนายบิ๊กนั้นถูกเจ้าตัวปลดออกอย่างรีบร้อน

“โอ๊ยยยยยยยยยย  เจ็บบบบบบบบบบบบบบ”

บางอย่างที่แข็งขึงถูกดันพรวดเข้าไปในช่องทางอันคับแคบอย่างไม่ปราณี  มือใหญ่จิกขยุ้มเส้นผมของร่างเล็กขึ้นจนหน้าหงาย  ส่วนบั้นท้ายก็กระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงบ้าคลั่ง.....คนป่าเถื่อนซู้ดปากด้วยความเสียวซ่านเมื่ออีกฝ่ายนั้นเกร็งตัวบีบรัดโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ซี๊ดดดดดดดดด”
“เจ็บ.....ไม่เอาแล้ว......ปล่อยนะเว้ย  ไอ้เด็กเหี้ย.....ไอ้บิ๊ก.....ไอ้เหี้ยบิ๊ก  เอาออกไปนะ........ฮึก.....ฮึก.........มันเจ็บนะ.....ฮึก”
“มึงไม่ต้องร้อง.....ชอบไม่ใช่เหรอเลือดน่ะ....คราวนี้จะได้เลิกดูหนังเลือดสาดซะที  หึ”

เลือดจากบาดแผลที่ศรีษะของชายหนุ่มยังคงไหลหยดจนท่วมตัวคนเป็นพี่  ในที่สุด  ร่างสูงก็ปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น  ของเหลวสีขาวขุ่นก็ไหลทะลักจนเต็มช่องทางด้านหลัง  ปะปนกับเลือดอันเกิดจากการร่วมรักที่รุนแรงไร้ความปราณี  ร่างสูงกระตุกร่างเนื่องจากอารมณ์สุขสมถึงจุดสุดยอด  บิ๊กผละขึ้นมาจากร่างผอม ๆแล้วจัดการรูดซิบกางเกงขึ้น  ตาชำเลืองมองดูผลงานที่ตัวเองทำเอาไว้อย่างสะใจ  พี่ชายกำลังนอนคว่ำหน้า  สะอึกสะอื้นจนตัวสั่น  ดูน่าเวทนา  แผ่นหลังเต็มไปด้วยเลือด  ส่วนล่างของลำตัวเปรอะเปื้อนคราบของน้ำอสุจิ  เท้าใหญ่ยักษ์ยกขึ้นขยี้เบา ๆ ที่แก้มก้นของร่างเล็ก

“หายร่านรึยัง.....แต่แค่นี้คงจะยังไม่พอสินะ......ถ้ายังไม่พอก็นอนอยากอยู่ตรงนี้  เค้าจะไปทำแผลที่คลินิกใกล้ ๆ นี่เดี๋ยวมา”
“.......ไอ้เลว......มึงมันเลว.....ไอ้ชั่วบิ๊ก”
“แล้วก็อย่าคิดหนีไปไหน  เพราะเค้าจะตามตัวพี่ให้เจอจนได้  ไม่เชื่อก็คอยดู  แล้วถ้าเจอก็จะพากลับมาลงโทษที่ห้องนี้.....เอาให้หนักมากกว่านี้อีก.....เค้าเตือนพี่แล้วนะ.....พี่รู้ใช่มั้ย  ว่าเค้าไม่เคยผิดคำพูด  หึหึ”


หึ........สมควรแล้ว  ไอ้บู้.....มึงสมควรโดนแล้ว......จงรู้สึกเจ็บปวดเข้าไปให้ลึกถึงก้นบึ้ง  ซึมซาบกับมันเหมือนที่ทรมานคนอื่น........แล้วรีบ ๆ ออกไปจากชีวิตกูซะ..............แต่ก่อนที่จะไปมึงต้องเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสเสียก่อน

ร่างสูงออกจากห้องไปแล้ว  เหลือเพียงแค่อีกหนึ่งชีวิตในห้องนี้  กับพลังวิญญาณที่ริบหรี่ราวกับแสงของหิ่งห้อย











“ฮึก............ฮึก.............แม่จ๋า......บู้ไม่ไหวแล้ว.......คิดถึงแม่....ฮึก...เมื่อไหร่จะมารับบู้ไปอยู่ด้วยซะทีแม่จ๋า.....ฮึก”
...........
To be con


ขอวิเคราะห์งานของตัวเองนิดนึง(ไม่นิดมั้ง)
แต่งตอนนี้เสร็จแม้จะเป็นตอนสั้น ๆ แต่แต่งแล้วเครียดขึ้นมาเฉยเลย  อินค่ะ.......เคยกล่าวถึงไปแล้วในตอนก่อนนู้น ๆ ๆ ว่านายบิ๊กค่อนข้างจะแอนตี้ครอบครัวใหม่ของพ่อ  ก็เลยพยายามที่จะบังคับพี่ชายให้มาอยู่ข้างตัวเองโดยเอาคำสัญญาของแม่มาเป็นข้ออ้าง......ครั้นอยู่ ๆ เกิดอยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเองขึ้นมาก็โทษพี่ชายซะงั้น  ว่าต้องดูแลพี่เลยทำให้เสียชีวิตส่วนตัวไป.....อันนี้เป็นคาแรคเตอร์ของตัวละครที่ไม่ปกติทางจิต  ทั้งบิ๊กและบู้  คนน้องนั้นต้องมาแบกรับภาระดูแลพี่ชายตั้งแต่ยังเด็ก  ส่วนคนพี่นั้นเสียแม่ไปแล้วก็เหลือแต่น้องชาย...ซึ่งจริง ๆ แล้วยังมีพ่อและแม่เลี้ยงกับลูกชายคนเล็กที่รักบู้(และอาจจะรักอีบิ๊กด้วย  แต่มันทำตัวแอนตี้  ก็เลยอาจจะไม่เหลือใครรักมันอีกแล้วนอกจากพี่บู้)  แต่ว่าบู้นั้นโดนนายบิ๊กกรีดกันให้ออกจากทุก ๆ คน  กลายเป็นที่มาว่าทำไมบู้ถึงรักน้อง  และคิดว่าตัวเองมีน้องแค่เพียงคนเดียว.....อีกทั้งการดูแลของนายบิ๊กจะออกไปในแนวที่.....มึงไม่ต้อง  กูทำเอง.....สุดท้ายเลยเพาะนิสัยเสีย ๆ ให้พี่ชายทำอะไรไม่เป็นซักอย่าง........

ทุกอย่างนั้นมีสาเหตุนะคะ  คือถึงคนแต่งจะมั่ว ๆ มึน ๆ แต่ก็แอบวางปมเอาไว้แล้วนิดนึง  อย่างน้อยก็ในเรื่องนี้.......ก็ไม่อยากให้ขัดใจกัน  มีเม้นท์นึงบอกว่าถ้าตัวเองเป็นบู้แล้วจะไม่ทน.......จริง ๆ แล้วคุณต้องบอกว่าถ้าเป็นตัวคุณ  คุณจะไม่ทนต่างหากล่ะคะ  แอร๊ยยยย  ก็เพราะว่าตัวละครบู้เค้าก็มีที่มาของเค้า  ไม่ได้เข้าข้างฟิคตัวเองน๊าเออ.....บอกตรง ๆ เลยตรงนี้ก็ได้  ว่าถ้าเป็นเรา  อิบิ๊กก็คงไม่พ้นถูกแทงไส้ไหลตายคาห้องเหมือนกัน  เพราะเราก็จะไม่ทน......สรุปว่าพี่บู้น่าสงสารสุด ๆ เป็นเด็กมีปัญหาที่เกิดจากน้ำมือของไอ้เด็กมีปัญหาอย่างอีบิ๊กอีกที

ส่วนน้องเปา  คนแต่งจนปัญญากับน้องแล้วนะ  แต่งยังไงคนก็ไม่ชอบซ๊ากกกกที  แต่นั่นไม่สำคัญ  ทำให้คนอินกันได้  เราก็ดีใจแล้ว  
ปล. สุดท้ายก็ไม่ได้พัก  นอน ๆ นั่ง ๆ ไปเกิดฟุ้งซ่านขึ้นมาก็เลยได้ออกมาอีกตอน  เหอะ ๆ.......แต่เรื่องสั้นนี่คงจะอีกหลายวันจริง ๆ ตีมึนไปหมดทั้งดราม่าทั้งแนวรั่ว  จนคนเขียนติงต๊องไปแล้วก๋าก๊ะ
...

[flawless]

  ไอ่หมาบิ๊ก ไอ่เหี๊ยกกกกก  เลวมาก ทำไมเลวบัดซบขนาดนี้ฟร่ะ
อ่านตอนนี้ไป น้ำตาซึมสงสารพี่บู้เลยอ่ะ น้องเปามันมีความสำคัญกับชีวิตมรึงมาก
กว่าพี่ชายที่อยู่ร่วมกันมาแต่เกิดรึไงฟร่????

รับตอนนี้ไม่ได้จริงจังอ่ะ สงสารพี่บู้สุดๆ เอาอิหมาดำไปลงนรกที่ไหน พาอิน้องเปา
ตามไปลงนรกด้วยคนก็ได้ ไม่อยากได้พระเอกแบบนี้แล้วอ่ะ ไม่ต้องมารับผิดชอบ
พี่บู้แล้ว ถ้ามรึงเลวขนาดนี้อ่ะ เอาอารมณ์หึงหวง (ที่แอ๊บว่าห่วงน้องเปา) มาลง
กับพี่บู้ถึงขนาดนี้ ก็ไม่คิดจะเลี้ยง ส่งป้ายไฟเชียร์มันแล้ว

ขอพี่ปิงให้เป็นพระเอกคู่กับพี่บู้ หรือไม่ก็เอาไอ่น้องพลอง ไอ่น้องเป็ด หรือเชนนี่
ไปแมร่งเลยก็ได้ ดูพวกนี้ ไม่เคยทำร้ายพี่บู้เลยอ่ะ

ถ้าพี่บู้เป็นไรไปนะหมาดำ มรึงมีเรื่องกับตรูแน่ๆ 

ปล. ไรเตอร์ จ้างวานฆ่าไอ่หมาดำ คิดค่าจ้างเท่าไหร่คะ?

[Me_kame_nishi]

กรรมของพี่บู้.....

[Wordslinger]

ฮึ่ม...นั่น มันมาแล้ว

ดิฉันยืนหลบมุม ในมือถือปืนดำมะเมื่อม ขณะเห็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำ เดินออกมาจากตึก มือหนึ่งจับผ้าที่เปื้อนสีแดงแนบกับหัว ราวกับจะห้ามมิให้เลือดไหลออกมาจนหมด (หมดเลย จะได้ตายไปซะ) ดิฉันยกปืนขึ้น หรี่ตาข้างหนึ่งให้กลายเป็นขีด แล้วเล็งปลายกระบอกปืนไปที่จุดตรงอกของชายหนุ่มนั้น นิ้วเตรียมกดไก...

มึงตาย ไอ้ห่าบิ๊ก!!!

แต่ทว่า...ก็มีกลุ่มเด็กสาววัยรุ่นใส่กระโปรงแดงวิ่งมาเป็นกลุ่ม ขวางวิถีการเล็งปืนของดิฉันหมด อีดอกกกกส์ กรี๊ด เมื่อมองอีกที ก็เห็นว่าไอ้ตัวใหญ่นั่นเดินหายไปเสียแล้ว มึง...หัวแตกอย่างนั้นก็คงต้องไปคลินิกหรือไม่ก็โรงบาล เดี๋ยวมึงได้เจอดีแน่!

กำลังหมายมาดกับใจตัวเองจะตามไปราวีเอาชีวิตมันให้ถึงที่สุด ก็รู้สึกว่ามีคนเอามือมาตบไหล่หลายครั้ง พอมองกลับหลังไปดู จึงเห็น กรี๊ดดด

คุณตำรวจ! หนูเปล่านะ หนูไม่ได้จะฆ่าใคร!

ไอ้ห่าบิ๊ก เพราะมึง เพราะมึงทีเดียวกูถึงถูกจับ! ฮือ!

พอดีกว่าค่ะ เอาเป็นว่าเรื่องของเรื่องคือ โกรธไอ้บิ๊กจนอยากจะเอาปืนมายิงมันให้ตาย (แต่ก็โดนจับก่อนอย่างที่เล่าให้ฟังข้างต้น)

อย่างเดียวที่อยากให้บิ๊กคิดได้ก็คือ การสำนึกและรับรู้ถึงหัวใจรักของพี่บู้ อยากให้รู้ว่า พี่บู้รักมันจริงๆ และรักอย่างที่คนรักจะรักได้ มิใช่รักอย่างพี่น้อง และขอบอกให้รู้ว่าไว้นะบิ๊ก สักวันหนึ่ง ถ้าพี่บู้เลือกจะไปจริงๆ (ไม่ใช่ไปแบบกึ่งๆ กลางๆ เหมือนครั้งก่อนๆ ) แล้วแกจะรู้ว่าแกได้สูญเสียของล้ำค่าไปเสียแล้ว ของล้ำค่าที่ไอ้น้องเปาก็ไม่มีทางเทียบได้!

อยากจะรู้นักว่า วันนึง ถ้าเกิดแกรู้ตัวขึ้นมาว่า แกรักพี่บู้ขนาดไหน แกจะเจ็บเจียนตายเพียงใด อยากรู้นัก! ชั้นเนี่ยแหละ จะสมน้ำหน้า เขาบอกคนล้มอย่าข้าม ชั้นจะเอาตัวแกไปวางกับพื้น แล้วเล่นกระโดดยางซะให้เข็ด! (ข้ามไปข้ามมานั่นเอง ฮัวะๆๆๆ)

มาเร็วๆ นะคะ ใจจะขาดแล้วค่ะ

ขอบอกว่าไม่ทิ้งไปแน่นอนค่ะ แต่ว่า ถ้าเกิดเป็นบิ๊กคู่กับน้องเปา เดี๊ยนคงต้องบอกลา เพราะรับไม่ได้จริงๆ แม้ไอ้บิ๊กจะเลวแค่ไหน แต่เดี๊ยนก็ยังอยากให้มันได้รักและทำตัวดีๆ ทะนุถนอมพี่บู้บ้าง แต่ถ้าเกิดว่าไปรักกับน้องเปาล่ะก็ ดิฉันเนี่ยแหละค่ะ จะตบคนเขียน! (แอร๊ย เค้าล้อเล่นหรอก โฮะๆๆ ยังไงก็จะยังอ่านไปเรื่อยๆ นะคะ คนเขียนอย่าเครียดค่ะ)

[Ryze]

จะว่าเป็นคาแร็คเตอร์ของบิ๊กดีรึว่ายังไงดีหนอ

ตรงโซนเน้นที่แดงที่บิ๊กพูดน่ะค่ะ กับเหตุการณ์ที่โกรธพี่ อ่่านแล้วมันไม่ค่อยเก็ทว่าตกลงมันโกรธเค้าเรื่องอะไร
แล้วมันโยงกับเรื่องที่เห็นยังไง

คือจะสื่อว่า บิ๊กโกรธที่เห็นบู้นอนกับคนอื่น ทั้งที่ก่อนหน้านี้บอกว่ารักบิ๊กรึเปล่าคะ?

บุคลิคบิ๊กสวิงสุดฤทธิ์เลยอ่ะค่ะ

[fuku]

มันโรคจิตไปคนละแบบ
บิ๊กมันก็ยึดติดเอง ตัดสินเองเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่
ซึ่งน่าเชือดทิ้งเป็นที่สุด //ยืนถือมีดรอบิ๊กหน้าห้อง

บู้เองก็คิดเองไม่เป็น  ไม่รู้รอดในสังคมมาได้ไง

[primmi]

อ่านตอนนี้ทำให้เริ่มเข้าใจการกระทำที่ผ่านมาทั้งหมดของบิ๊ก...









ที่แท้มันโรคจิตหนิหว่า!!!
งงกับการกระทำของมันมานาน ๕๕๕๕
เอาดราม่าสุดๆไปเลย สนับสนุน บู้จะได้หนีขาดไปเลย
เลวอีกเยอะๆเลยบิ๊ก คราวนี้พี่บู้จะได้ไม่ใจอ่อนง่ายๆอีก ๕๕๕๕

[๛ﾞ★βra_11!☆ﾞ]

ตอนนี้สนุกค๊า 
แต่...อ้ายยบิ๊กกก เกลียดดแก !! 
 

[patwo]

ไอ้หมาบิ๊ก!!!!!!!  ดีได้ไม่เท่าไหร่นะแก!
พี่บู้ของฉันนนนนนนนนนน TT

พี่บู้หนีเถอะ หนีอย่างจริงจัง กระซิกๆ

[Piaanie]

โอววว ในเรื่องก็ดราม่า คนอ่านก็ดราม่า อินตามๆกันไปหมด กว่าจะหมดดราม่า หัวใจเค้าจะสลายแล้วน๊าาา ขออีกซักตอนแล้วพอได้ม๊ายยยย กระซิกๆ  

ปล.ยังไงเค้าก็ยังไม่ชอบน้องเปา ไม่รู้ทามมายยยยยยยยยยสิน่า 
+1

[โจ๊กกุ้ง]

เจ้าหมาบิ๊กจะเอสเอ็มไปถึงไหน สงสารพี่บู้บ้าง ไม่ฟังอะไรซักอย่าง

[namngern]

เธอจะดีหรือเธอจะร้าย? 
.+1 จ้าาาาา.

[gumrai3]

  ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไอ้หมาดำเลว ไม่หมาดำเชี่_ นิสัยไม่ดี ไอ้หมาดำเชี่_มากๆรักเปานักเปาน่าทำไมไม่ไปเอากะมันวะมาลงที่บู้ทำไม ทำไมๆๆ อะไรๆเปา เเกนี้ชอบเอาโลกหมุนรอบตัวเองเเท้ๆ หน้าตาก้อใช่ว่าจะดีนักดีหน่า นิสัยยังหมาไม่มอง เลวมากๆ เเม่กระทั่งพี่ที่โตมาด้วยกันพาอะไรมาด้วยกันตั้งเเต่เด็ก แกยังเห้นไอ้เด็กหน่ากระเป่าหลอเเหลไปมา นั้นดีกว่าพี่แก เซงเป็ดวะอีกาสีฝุ่น

 สงสารบู้สุดๆรู้สึกอยากร้องไห้ ของอย่างเดี๋ยวตอนนี้ อย่าให้บู้ฆ่าตัวตายเลย อ่านเเล้วสังหรณ์ใจเเบบนั้น  หนีไปเถอะค่ะไปจากมันดีกว่า ถ้าไม่ไปจะรั้งไว้ให้ตัวเองเจ็บใจกับเจ็บกายเปล่า

[sang som]

ไอ้ห่าเอ๋ยใช่แต่อารมณ์  ค_ย สาดดดดด   เหี้_ย แม่งสมองนี้ทำด้วยอะไรวะ สามันสำนึกน่ะมีบ้างไหม แม่ง!! ไม่อยากด่าไรมากอ่ะ เสียอารมณ์ เฮอะ 

[mutyamania]

เพิ่งนึกขึ้นได้.....ว่าแต่งตอนนี้เก็บไว้ในสต๊อก......กำลังตันอยู่พอดีเลยเชียวค่ะ......อ่านขำ ๆ คั่นเวลานะคะ.....


ตอนคั่น : น้องคนเล็ก



ผมสะดุ้งตื่นแต่เช้าดังเช่นที่เคยเป็นตามปกติวิสัย.....เช้าวันหยุดที่อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าวนิด ๆ เนื่องจากเป็นช่วงฤดูร้อนของปี......ในเดือนเมษายนที่อากาศนั้นร้อนสุด ๆ

เออเฮอะ......กอดกูก็เป็นด้วยนี่หว่า......
แขนผอม ๆของมันกอดรัดผมซะแน่น  ตั้งใจจะแกะอ้อมแขนของมันออกแต่ก็ต้องชะงักเอาไว้  เมื่อปากเล็ก ๆ ของมันกำลังพร่ำเพ้อ
“หิว...............มีอะไรกินมั้งมั้ยวะ.....ไอ้แม่งเอ๊ย” มันคงกำลังฝันถึงตู้เย็นที่ปราศจากอาหาร  ไม่ก็ฝันว่าไปติดเกาะร้างแน่ ๆ  ถึงได้ละเมอว่าหิวแบบนั้น  แล้วก็เฮ้ย.....มือเล็ก ๆของมันคว้าหมับเข้าที่น้องชายของผม  ก่อนจะบีบขยำ  ไอ้เหี้ย......นี่ไม่ใช่ไส้กรอกเยอรมันนะเฟ้ย  ฟันคม ๆของมันงับเข้าที่แขนของผม.....อ๊ากกกกก  มันเจ็บนะ....มันงับอยู่ครู่เดียวมันก็คายทิ้ง
“เค็ม.....เนื้อเหี้ยไรฟะ....โครตเค็มเลย”
มันยังคงละเมอต่อไปหลังจากที่ได้ประทุษร้ายไปแล้วผมถึงสองครั้ง.........................เฮอะ  ฆ่าแม่งทิ้งซะดีมั้ยเนี่ย !!!

จะหลับหรือว่าตื่น  มึงก็ทำให้กูอารมณ์เสีย.......ชิช๊ะ!!!
.
...
.................

......................................................
“ดำ.........................พี่บู้อ่ะ”  เสียงง๊องแง๊งของไอ้เด็กถุงยางแตกกำลังทำให้เส้นประสาทของผมขาดผึง  ตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา  ปากเล็ก ๆ นั่นก็ไม่ได้หยุดขยับ  มันพูดเพ้อเจ้อไปเรื่อยก่อนจะวกเข้าคำถามเดิม.........พี่บู้ไปไหน  นั่นสินะ  ปกติคนอย่างไอ้บู้น่ะเวลาวันหยุดที่ควรจะต้องนอนตื่นสาย ๆแบบนี้  มันมักจะเป็นฝ่ายปลุกผมให้ลุกขึ้นมาหาอะไรให้มันกิน......แต่สำหรับวันนี้  มันไม่ใช่......ไอ้บู้มันหายไปไหน......หายไปไหน
“ดำ.........เค้าถามว่าพี่บู้ไปไหน  หูแตกเหรอ”
“เพื่อนเล่นเหรอไอ้เบียร์”  ผมย้อน  ไอ้เชี่ยเบียร์ทำหน้างอง้ำ  ปากเล็ก ๆ นั้นเบะเป็นเป็ด  แมร่งน่าตบให้ฟันร่วงหมดปากจริง ๆ ไอ้เด็กนี่
อันที่จริงแล้ว  นี่มันไม่ใช่เรื่องที่สมเหตุสมผลเลยแม้แต่น้อยที่ไอ้เด็กนรกตาตี่เป็นเม็ดก๋วยจี๊แถมหางตาและคิ้วยังเชิดขึ้นจนดูร้ายกาจคนนี้จะมาอยู่ที่นี่......ในเวลานี้


......พ่อกับแม่รองจะเป็นฝ่ายเสียสละไปกันสองคนก็แล้วกันนะ(ยัยนั่นไม่ใช่แม่ผม  ชิส์)......ฝากน้องด้วยนะ.....บิ๊ก  บู้.......(ค่าเลี้ยงดูก็ไม่เห็นมีให้).......คุณพ่อคนเก่งสั่งกำชับเอาไว้แบบนี้....ก่อนจะยิ้มหวานแล้วโบกมือบ๊ายบาย


เรื่องของเรื่องคือ.......พ่อกับยัยแม่รองไปเที่ยวกันที่ญี่ปุ่นจากการชักชวนของคู่ผัวตัวเมียเพื่อนสนิท  ที่บังเอิญส่งฝาชาเขียวไปชิงโชคได้ตั๋วเครื่องบินสี่ที่นั่งพร้อมเงินค่ากินเที่ยวอีกก้อนหนึ่ง.....คุณพ่อคนดีที่ไม่ค่อยจะลงรอยกับผมนักบอกว่า  ดีแล้วที่บ้านเราไม่เคยหมกหมุ่นงมงายกับการเสี่ยงโชค.......เพราะจากกรณีศึกษาดังกล่าว(คุณพ่อชอบใช้ศัพท์ทางการ)หากโชคดีได้ตั๋วสี่ที่นั่งขึ้นมา  มันจะกลายเป็นว่ามีเศษเกินเนื่องจากครอบครัวของเรามีสมาชิกกันถึงห้าคน
เอาเหอะ......ถ้าได้กันจริง ๆ ผมนี่แหละจะเป็นฝ่ายเสียสละนอนแก่วอยู่ห้องเอง..............ครอบครัวงั้นเหรอ  ไร้สาระน่า
พ่อที่บ้าพลังแล้วก็ชอบแกล้งลูกชาย  ชกแขนผมบ้างล่ะ  เตะตูดผมบ้างล่ะ  ผมนอน ๆ อ่านหนังสืออยู่ก็เอาเท้ามาเขี่ยตูดผมบ้างล่ะ  ครั้นพอผมโมโหขึ้นมาก็หาว่าผมงอนเป็นเด็กผู้หญิงบ้างล่ะ.......

กับยัยผู้หญิงหน้าตาจืด ๆเอ๋อ ๆที่ช่างเซนซิทีฟและดูบอบบางไปเสียทุกท่วงท่า  เสียน้ำตาได้เป็นลิตร ๆ ให้กับละครน้ำเน่าหลังข่าว  

น้องคนละแม่ที่กวนตีนโครต ๆ

พี่ชายฝาแฝดที่เอาแต่ดูหนังวิปริต......และไม่รู้จักโต......รู้เลยว่านิสัยเด็ก ๆแบบนี้มันได้มาจากใคร

บุ๊กบิ๊กครอบครัวสุขสันต์......ไม่สิ......ต้องชื่อนี้  บุ๊กบิ๊กอินวันเดอร์แลนด์......กร๊ากกกก  ฮากลิ้ง
“กลับมาแล้วล่ะเน้ออออออเอ่อะ ๆ ๆ ๆ”  สำเนียงอุบาทว์แบบนี้จะมีใครถ้าไม่ใช่ไอ้บู้  เสียงมาก่อนตัวเลยนะมึง  แล้วนั่นมึงจะเซิ้งทำไม  ไอ้ไม่เต็มเต็ง  ไอ้พี่ติงต๊อง
“พี่หายไปไหนมาเนี่ย”  ผมถาม  ไอ้พี่เวรยิ้มแฉ่ง.........มือชูถุงพะรุงพะรัง
“ลงไปเซเว่นไงบุ๊กบิ๊ก  มีอาหารเช้าของพวกเรา.....แล้วก็มีไอติมของเบียร์ด้วย”  อ่อเหรอ.....หายไปซะนานเนี่ยนะครับคุณพี่  เดาว่ามันคงเดินวนรอบชั้นวาง....ไม่รู้จะหยิบอะไร  วนรอบแล้วรอบเล่า.....กว่าจะเลือกได้ซักอย่างนึง  แล้วก็วนแม่งอีกหลาย ๆ รอบ  นั่นแหละนิสัยเสียอีกอย่างของมัน  เอ๋อ.....ออทิสติก!!!!!

นี่คงเห็นน้องมาล่ะสิ  ก็เลยอยากจะทำตัวเป็นพี่ใหญ่ผู้แสนดี
“แล้วเอาตังค์ที่ไหนไปซื้อล่ะ?”
“ตังค์บุ๊กบิ๊กไง  พี่หยิบเอาจากหัวเตียง”  นั่นไง.................จริง ๆด้วย  ตังค์กู  ซื้อหวยทำไมไม่ถูกแบบนี้ฟะ
“พี่บู้ลงไปทำไมไม่ชวนเบียร์”
แล้วไอ้เด็กนรกนั่นก็กระโดดจากเตียง  วิ่งแถเข้าไปกอดไอ้บู้......กอดกัน......นัวเนียกัน.......นี่ถ้าไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ  ผมว่าไม่ช้ามันต้องได้เสียกัน
“พี่บู้ซื้อติมมาด้วยเหรอ....ขอเบียร์ดูหน่อย”
“พี่เห็นเรากำลังหลับสบายก็เลยไม่อยากปลุกน่ะ  จะกินเลยมั้ยล่ะ  หืม?”
แล้วไอ้บู้ก็เอามือลูบหัวน้องรักน้องใคร่ของมัน(ที่จะสูงทันกันอยู่รอมร่อ)  แหม่  ผมเห็นแล้วทนไม่ได้  มันหมั่นไส้  เสียงมึงเหมือนจะแตกหนุ่มแล้วนะไอ้เบียร์  หยุดทำตัวเหมือนกับมึงเป็นเด็กน้อยน่ารักไร้เดียงสาได้แล้ว......กูเพลีย
“เอาไปแช่ตู้เย็นก่อนเหอะ  แล้วก็มากินข้าวเช้ากันก่อน  ล่อไอติมแต่เช้าเดี๋ยวได้ก็ปวดท้องหรอก”  ด้วยความปรารถนาดีจากผม ^^ ผมจึงออกปากเตือนพวกมันไป  แล้วยังไงต่อน่ะเหรอ.......หึ
“ดำ........ไม่พูดก็ไม่มีใครเค้าหาว่าเป็นใบ้หรอกนะ.......เบียร์จะกินไอติมกับพี่บู้ก่อน.....ดำมีปัญหามั้ยล่ะ”

ฮ่ะหนอย......ไอ้เวร  กูก็พี่มึงเหมือนกันนะเว้ย........เคารพกูซักนิดก็ได้.......เดี๋ยวพ่อเตะตัดขา  ให้พิการซะทั้งคู่ดีมั้ย
“งั้นกินข้าวกันก่อนดีกว่าเนอะ  จะได้ไม่ปวดท้อง......เดี๋ยวพี่เอาไอติมไปแช่ตู้เย็นก่อน......นะครับ”
“เอางั้นก็ได้ครับพ้ม.......ดำ.....ไปทำกับข้าวเด่ะ......น้องหิวจนตาลายแล้วเนี่ย”

ทีกะไอ้บู้ล่ะเชื่อฟังจังนะ  กะกูล่ะจิกหัวใช้เอาเป็นว่าเล่น  ทั้งพี่ทั้งน้องรุมกันโขกสับกูกันเป็นที่สนุกสนาน.....โชคร้ายของกูแท้ ๆ  เหลือบดูของในถุงที่มันโยนแหมะไว้ให้  ไอ้บู้ซื้อไข่ไก่สด  แฮม  แล้วก็เบคอนมาซะเยอะ......อ๊ากกกก  แพงนะนั่น  คราวหลังเอาแค่ไส้กรอกคอกเทลก็พอนะพี่นะ......จริง ๆ แล้วอย่างพวกมึงน่ะ  แดกของถูก ๆ  อย่างแฮมหมดอายุในตลาดสดก็พอมั้ง....

เอาล่ะ  นางก้นครัวคงต้องขอตัวไปทำอาหารเช้าให้คุณท่านชายทั้งสอง  ก่อนที่พวกท่านจะโมโหเพราะความหิว.....

เกลียดเด็ก....เกลียดเด็ก.....เกลียดเด็ก.....
"ดำ......ไข่ดาวของเบียร์เอากรอบ ๆ นะ.....ส่วนของพี่บู้เอาสุกด้านเดียว  ทำเป็นใช่มั้ย?"
เดี๋ยวกูจะใส่ยาพิษให้มึงกินด้วย  เดี๋ยวเหอะ....ไอ้เบียร์  เดี๋ยวเหอะ.......
.
....
........
.............
อาหารเช้าง่าย ๆ ถูกยกขึ้นเสิร์ฟบนโต๊ะ  ไอ้บู้รีบตะครุบไข่ดาวไม่สุกของมันเอาไปไว้ในจานข้าวตัวเองอย่างไร้มารยาท  ส่วนพ่อน้องคนเล็กก็เอาแต่มองพี่ชายสุดที่รักแล้วก็ยิ้ม.......

มันมีความสุขตรงไหนวะ  มองหน้าไอ้บู้เนี่ย

พูดไปเดี๋ยวจะหาว่าอิจฉาไอ้เบียร์......พูดไปก็จะหาว่าหวงพี่......ซึ่งไม่จริง.......แต่คือเข้าใจมั้ย  รำคาญอ่ะ.......ไม่เชื่อลองมาอยู่ดูพวกมันแบบโคลส-อัพ.....ตามติดแบบเรียลลิตี้  ซักสามชั่วโมง  แล้วพวกคุณจะเข้าใจหัวอกของผม

สวบบบบบบบบบบบบบ!!!!!!
ไอ้บู้มีความสามารถอีกอย่างคือสามารถกินอาหารที่ดูธรรมดาให้น่าอร่อยโดยการกินอย่างตะกรุมตะกราม  ซักพักพ่อก็ล่อกับข้าวไปเสียค่อน  ส่วนพ่อเบียร์เห็นพี่ชายเจริญอาหารก็เลยได้ทีประเคนให้ใหญ่  เดี๋ยวป้อน....เดี๋ยวป้อน

"พี่บู้เดี๋ยวเบียร์หั่นแฮมให้มันเล็ก ๆ ดีกว่า......เอ้า......อ้ำนะ"
"อ้ามมมมมม"
"พี่บู้เดี๋ยวเบียร์เลาะเอามันออกให้"  มันคงหมายถึงมันของเบคอน  เฮ้ย  จะบ้าเรอะ!!!!!  เทพไปแล้วม๊างงงง
เอาเหอะ....อยากจะทำอะไรก็ทำไป  อย่าลืมนะเฟ้ยว่าพี่บู้ของมึงน่ะเลยช่วงเจริญเติบโตไปแล้ว  แดกเยอะขนาดไหนมันก็ไม่ยืดขึ้นแล้ว  ยืดข้างได้อย่างเดียว  ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย  ผอมเป็นไอ้ขี้ก้างแล้วนั่น  ไอ้เด็กติดเกมส์เอ๊ย
อยากทำอะไรมึงก็ทำ......กูไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้ว  ตัวติดกันไปนั่นแหละ  ผมจะได้มีเวลาเป็นของตัวเองในช่วงปิดเทอมบ้าง



“เดี๋ยวเบียร์ก็จะสูงทันพี่บู้แล้วน๊า  อีกแค่หกเซนเท่านั้น”
“โหยไรฟะ......บิ๊กก็สูงนำพี่ไปคนนึงแร๊ะ  ไม่ยุติธรรมเลย”
“พี่บู้ตัวเท่านี้อ่ะน่ารักแล้ว  อย่าสูงเลย  เนอะดำเนอะ......น่ารักจะตาย”  ไอ้เด็กเปรตหันมาขอความเห็นจากผม  ผมเลยจำต้องตอบสนองไปอย่างเซ็ง ๆ
“เอออออ”
“แหม.....ดำเนี่ยตาไร้แววสุด ๆ เลย  เบื่อว่ะ”

เฮ้ยยย   กูผิดตรงไหนวะเนี่ยมึงถามว่าน่ารักมั้ย......กูก็เออ.....ก็น่ารักไง  น่ารักเหมือนหมาพันธุ์ปั๊ก  ตัวสั้น ๆ เล็ก ๆ  ฮ่า ๆ ๆ ๆ

ว่าแล้วก็แกล้งไอ้เบียร์ดีกว่า........ออกตัวก่อนไว้ ณ ตรงนี้  ว่าไม่ได้หวงพี่......แค่อยากจะแกล้งเด็กก็เท่านั้น
  
“พี่กินอิ่มแล้วไปอาบน้ำกันเหอะ  เค้าซื้อแชมพูกลิ่นเมลอนแบบที่พี่อยากได้มาด้วยนะ  สระผมกันให้หัวหอม ๆ เลยนะพี่นะ”
“ครับพร้มน้องชาย”

ได้ผล  ไอ้เด็กนี่มันมักจะทำตัวขี้อิจฉาเสมอ  เวลาที่เห็นผมกับพี่แสดงความรักต่อกัน(แม้ว่าผมจะไม่เต็มใจทำนักก็เหอะ)
มันเร่งกินอาหารของมันบ้าง  ยัดนู่นยัดนี่จนเต็มปาก  แก้มเล็ก ๆ บวมเต่งไปด้วยอาหาร  มูมมามไม่แพ้พี่ชายมึงเลย

“พี่บู้ครับ.....เบียร์อิ่มแล้ว  พี่บู้อาบกับเบียร์ดีกว่าครับ”
“ไม่เป็นไร  พี่อาบกับบิ๊กดีกว่า.......คือพี่ต้องอาบน้ำเป็นเพื่อนบิ๊กเค้าน่ะ”

ตอแหลเว๊ยเฮ๊ย......ไอ้คุณพี่ชาย  มึงนี่มันสะตอตัวพ่อจริง ๆ......แทนที่จะทำให้ไอ้เบียร์มันคลั่ง  กลายเป็นว่ามันมองหน้าผม  แล้วก็ยิ้มเยาะ......
“พี่บู้ไม่ต้องไปกลัวไอ้ดำมันนะครับ  เบียร์อยู่นี่แล้วทั้งคน  เบียร์ล่ะสงส๊าร  สงสารพี่บู้  ที่ต้องทนแช่อ่างเดียวกับไอ้ลิงยักษ์โรคจิตนี่มาตั้งสิบแปดปี”
ไอ้เชี่ยเบียร์......ไม่ใช่พี่มึงนะที่น่าสงสาร  กูนี่ตังหาก  กูนี่......ต้องยอมอายให้ไอ้เชี่ยบู้มันเห็นไปยันซอกไข่  กูนี่......ที่ต้องทนเป็นตากุ้งยิงมองไข่เล็ก ๆ ของพี่มึงน่ะ.....อ๊ากกกกกกกกกกกกกก

ไอ้บู้ทำหน้าลำบากใจ  ก่อนจะมองหน้าผมเหมือนขอความช่วยเหลือ.....มันคงกำลังคิดหนักล่ะ......อยากอาบกับผมก็อยาก  แต่ก็กลัวเสียหน้าต่อหน้าไอ้เบียร์  แต่แล้วสีหน้าอันชั่วร้ายของมันก็วาบขึ้นมา......

“งั้นอาบกันสามคนเลยละกัน  บิ๊กจะได้ไม่น้อยใจ  เนอะบิ๊กเนอะ”
“ชิส์  ดำนี่ตัวปัญหาของบ้านจริง ๆ  ให้ตายดิ๊”

ผม......เกลียด.....เด็ก
.
...
..........
..................
..........................
“ดำเขยิบไปหน่อยได้มั้ย  อึดอัด”  ไอ้เชี่ยเบียร์หันมาบ่นหงุงหงิง  ก่อนที่จะหันกลับไปเอาฟองน้ำถูหลังขาว ๆ ของไอ้บู้ต่อ.....ถูเข้าไปนะมึง...เอาให้หลังถลอกไปเลย

ผมต้องทำอะไรซักอย่าง......
ต้องแก้เผ็ดมันให้ได้.....วันนี้มันเล่นผมหลายดอกแล้วนะ  ไอ้ลูกชู้
ฮึ่ม.....

ดีดไอ้จำปีเล็ก ๆ นั่นดีมั้ย..........ไม่ดี........เดี๋ยวร้องโวยวายให้ไอ้บู้โอ๋อีก.....อย่าหวังไปเลยนะมึง.....กูจะทำให้มึงต้องอับอายขายขี้หน้า

“ดำ..........ดูไรนี่ดิ.......ขนเบียร์ขึ้นแล้ว  อีกหน่อยเบียร์ก็จะเป็นหนุ่มแล้วนะ.......เป็นหนุ่มเต็มตัวจะได้ปกป้องพี่บู้จากดำไง” ผมก้มลงมองไอ้หนูของมัน.......ก่อนจะย้อนมองดูของตัวเอง......แล้วหัวเราะเยาะใส่หน้ามันบ้าง....หึหึหึ  หนอนชาเขียวหรือจะมาสู้กระสวยอวกาศ......
“เล็กว่ะไอ้เด็กน้อย”
“เดี๋ยวมันก็โต......จะโตกว่าของดำอีก  คอยดูละกัน  เดี๋ยวเบียร์จะไปฉีดน้ำมันมะกอก”  

มันคงจะจำมาจากข่าวหนังมือพิมพ์  กูไม่ห้ามมึงหรอกนะ  ไปฉีดซะ  จะได้จู๋เน่า  ต้องตัดทิ้ง  ฮ่าฮ่าฮ่า

“หึหึหึ  ขี้อิจฉาว่ะเด็กคนนี้.......แล้วก็ไม่ต้องไปปกป้องไอ้บู้มันหรอกนะ.....เพราะพี่บู้ของตัวน่ะเค้าทั้งรักแล้วก็ติดน้องชายฝาแฝดของเค้าจะตาย  เค้ามีกันอยู่สองคนพี่น้อง  ตัวเองอ่ะส่วนเกิน  หวายยยยย  ไอ้เห็บเอ๊ย  ส่วนเกิน ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”

“หูยอะไรไอ้ลิงยักษ์  ตัวเองนั่นแหละติดพี่  เบียร์รู้มั้ย  ไอ้ดำน่ะต้องอ้อนให้พี่เกาหัวให้ทุกคืนเลยนะ  ไม่งั้นไม่ยอมหลับ”  ไอ้บู้เอ่ยแทรกขึ้นมาบ้าง......ไอ้พี่เลว  มึงนี่มันสร้างภาพสุด ๆ  แทนที่ผมจะทำให้ไอ้เบียร์มันร้องไห้ได้นะ.......แมร่งเอ๊ย  เมื่อกี๊น้ำตามันปริ่ม ๆ ออกมาแล้วด้วยอ่ะ........แล้วดูสิตอนนี้มันกำลังยิ้มเยาะผม
“บางทีมันก็อ้อนให้พี่ป้อนข้าวให้ด้วยนะ.....ปัญญาอ่อนสุด ๆ อ่ะ”
“ปัญญาอ่อนจริง ๆ ด้วยแหละ  หึหึหึ”


อ๊ากกกกกกกกกก  บุ๊กบิ๊กสลายร่าง

“พี่บู้รักเบียร์มากกว่าไอ้ดำใช่มั้ยครับ”
“แหงอยู่แล้ว  รักเบียร์คนเดียว  รักที่สุดในโลกแล้ว”
“เบียร์ก็รักพี่บู้เหมือนกัน”  ไอ้เด็กนั่นโผเข้ากอดไอ้บู้  ทั้ง ๆ ที่มันทั้งคู่กำลังเปลือยล่อนจ้อน  ไอ้บู้ขยิบตาให้ผม.......พร้อมกับนิ่วหน้า

เป็นอันว่ารู้กันว่าพูดให้น้องมันสบายใจ......แหม.....เกิดจะทำตัวเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเชียวนะ  ไอ้ผี.......แต่ทำไมนะ  ทำไมยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่ดี........

จะไปเอาใจอะไรมันนักหนา  นั่นน่ะลูกชู้นะ.....ไหนพี่บอกว่าจะรักผมคนเดียวไง........ไม่เห็นจะต้องไปสนใจเลยว่าไอ้เด็กนั่นมันจะรู้สึกยังไง......หรือว่ามันจะรักไอ้เด็กนี่เท่า ๆ กับผม  เฮ๊ยไม่จริงอ่ะ  มันรักผมมากมายซะขนาดนั้น  มันคงไม่มีที่เหลือไว้ให้หมาที่ไหนแล้ว.....หึหึหึ


แมร่งขัดใจว่ะ!!!

ย้ำอีกครั้งนะ.....ว่าไม่ได้หวงพี่  แค่ไม่อยากจะแพ้......ไอ้เด็กปิศาจจากขุมนรกนี่......ก็เท่านั้น
.
....

.............
..........................

ตกดึกคืนนั้น  ผมรอเวลาให้มันทั้งคู่นอนหลับไม่รู้เรื่อง  ไอ้เบียร์นอนกลาง......กันไอ้ดำให้พี่บู้.......มันบอก......เดี๋ยวมันจะมาแกล้งพี่บู้อีก......ไม่หรอก  กูจะแกล้งมึงนี่แหละ

ผมค่อย ๆ ดึงกางเกงนอนของมันออก.....มันยังคงเหมือนขี้เซาไม่รู้เรื่อง.......ผมค่อย ๆ ดึงกางเกงในมันลงจนช้างน้อยของมันเด้งผึ่ง.....เชี่ยแข็งเชียวนะ.......ฝันลามกอยู่อ่ะดิท่า......ไม่เอาน๊าพี่บู้....เบียร์ไม่เล่น.....เฮ้ย ๆ ๆ  ฝันเหี้ยอะไรวะมึง!!!!


ผมหยิบโทรศัพท์ของมันขึ้นมาถ่ายรูปแชะ......มันนอนหงายได้ชนิดที่ว่าอ้าซ่าสุด ๆ ผมกดเซฟเอาไว้พร้อมกับจัดการส่งภาพอุจาดตานี้ไปให้เพื่อน ๆ ของมัน  รวมทั้งอาจารย์ที่ปรึกษาของมัน  โดยไล่ดูเอาจากรายชื่อในเครื่องมันนั่นแหละ(ก็มันเมมไว้ว่าครูเจี๊ยบ)......คราวนี้แหละมึง  ได้อับอายขายขี้หน้าแน่ ๆ

การแก้เผ็ด  จบลงด้วยดี  อย่างสำเร็จ

.
....
...........
.........................

หลังจากนั้นพอโรงเรียนของมันเปิดเทอมแล้ว  คุณพ่อคนเก่งก็โทรมาด่าผมไฟแล่บ
“ไอ้บิ๊ก!!! แกไปแกล้งอะไรน้อง......น้องมันร้องไห้แล้วก็เอาแต่บอกว่าแกทำ ๆ เนี่ยห๊า!!!......มันบอกว่ามันจะไม่ไปเรียนแล้ว  มันอายเพื่อน  แกทำอะไรน่ะห๊ะ!!!  ไอ้ลูกบ้า!!!......”





End เหอะ

ปล. บุ๊กบิ๊กมันชั่วได้ตลอดเวจริง ๆ  

[sundaysundae]

เพิ่งเข้ามาอ่านตามทันแล้ว...
นายบิ๊กนี่ร้ายจริงๆเลย แสบสุดๆ สงสารน้องเบียร์เลย
ระวังน้องจะเอาคืนนะ

[naumi]

บิ๊กแสบชิบ นิสัยเด็กได้อีกอ่ะ ฮ่าๆๆ

[Wordslinger]

อ่านตอนนี้แล้วยิ่งชอบนิยายเรื่องนี้จังค่ะ

แบบว่าอยากให้สามพี คือ บู้ บิ๊ก และเบียร์ น่าจะมันส์ แอร๊ยส์! แสดงว่าบู้ต้องน่ารักจริงๆ (แม้จะน่ารักแบบแปลกๆ ก็ตามที) ซึ่งทำให้เบียร์หลงรัก อิอิ (แอร๊ย คิดไปได้นะคะเนี่ย!)

[Piaanie]

555 ไอ้ดำขี้อิจฉา 555+

[flawless]

รับไม่ไหวอ่ะ ถ้าให้ 3P กับน้องเบียร์ เพราะเราดันจิ้นน้องเบียร์ให้
เป็นฝ่ายรุกอ่ะจิ เอิ๊กๆ  แล้วอีกอย่าง อยากให้น้องเบียร์เป็นตัวแปร
ให้พี่บิ๊ก (เรียกซะเพราะ เพราะตอนนี้มันไม่ทำร้ายพี่บู้) ให้บิ๊กได้รู้
ถึงความรู้สึกจริงๆ ที่มีต่อบู้ว่า มันฉันท์พี่น้อง หรือว่าชู้สาว(หนุ่ม)
กันแน่?

แต่ใจจริง อยากให้พี่ปิงมันมาหลงรักพี่บู้นะนี่ เอิ๊กๆ แต่ดูอิพี่ปิงมัน
จะไม่จบในเรื่องความรักที่มีต่อเปา และต้องรับเป็นแฟนกับเพื่อนตัวเอง
(หลายซับหลายซ้อนจริง?)

ปล. พี่บู้หน้าตาจริงๆ คงน่ารักแบบอึนๆ นะคะ ดูไปมีแต่คนรักพี่บู้นะนี่
แม้จะหน้าตาเหมือนผีเด็กโทชิโอะ ก็เหอะ 

 

[BeeRY]

ในฐานะที่น้องชื่อเดียวกับพี่ อย่าไปยอมแพ้อิดำมันนะคะน้องเบียร์
อิดำนี่เลวร้ายทุกสถานการณ์จริงๆ
ว่าแต่ไปว่าบิ๊กมันดำ ตัวอิฉันเองก็ใช่ย่อยนะเนี่ย ด่ามันที กระทบถึงตัวเอง

[fuku]

สีผิวไม่เกี่ยวแต่บิ๊ก แกเลวเกินสีผิวมากๆว่ะ
น้องคนเล็กก็ไม่เว้น

โรคจิต ติดพี่แต่ทำเป็นไม่ใช่

[gumrai3]

บิ๊กร้ายทุกสีผิวว่ะ

เมื่อไรเบียร์จะกลับมาหาบู้ล่ะ เบียร์มาช่วยบู้ที่

[tartar]

บุ๊กบิ๊ก ร้ายมากๆอ่ะ

น้องเบียร์น่ารัก

[mutyamania]

อ่านเม้นท์ที่ผ่าน ๆ มาของแต่ละคนในแต่ละตอนแล้วแอบฮา.....โดยเฉพาะของคุณ Wordslinger  หากว่าเอาเม้นท์ของคุณทุกเม้นท์มารวมกันจะได้เรื่องสั้นเรื่องนึง.....ฮา.....ชอบฉากมือปืนอ่ะค่ะ....สุด ๆ แล้ว.....รั่วมากค่ะเธอ
แล้วก็แอบเห็นด้วยกับประเด็นที่ทุกคนต่างลงความเห็นเหมือนกันว่านายเปา.....เหมาะสมที่จะเป็นนายเอกจริง ๆ แต่ต้องไม่ใช่เรื่องนี้......ซึ่งตอนเริ่มแต่งนั้นคนแต่งหมายมั่นปั้นมือกะจะให้เป็นนายเอก  ให้บิ๊กกับปิงแย่ง  ส่วนบู้น้อยนี่กะให้เป็นแค่ตัวสมทบหรือตัวเชื่อม(แต่ก็จะให้คู่กับบิ๊กในตอนจบประมาณว่าบิ๊กแห้ว  แต่ก็ยังมีพี่ชายคอยปลอบใจ  เป็นแนวพี่น้องรักกันแบบใส ๆ หาใช่ฉันท์ชู้สาว)  แต่งไปแต่งมาเรื่องพลิก  ก็เลยออกมาอย่างที่เห็น.....แอบสงสารน้อง......แต่คิดอีกทีจะไปสงสารแม่มทำไม  ก็กูเป็นคนแต่งให้มันออกมางี้เองนี่หว่า....คิคิคิ.....จริง ๆ ก็แอบหมั่นไส้เคะแบ๊ว ๆ มาหลายเรื่องละ.....ไม่ใช่อะไร....อิจฉา.....เพราะตัวเองทั้งหน้าทรยศอายุ.....ทั้งโทรม....ทั้งคล้ำ....อนาจสุด ๆ ไม่ไหวจะเคลียร์  อ่อนเพลียที่จะพูด
ส่วนคนที่ชอบน้องเบียร์  น้องยังไม่ออกนะคะ  น้องต้องเรียนหนังสือค่ะ.....ตอนที่ผ่านมาเป็นเหตุการณ์ช่วงปิดเทอมซัมเมอร์ที่พี่น้องเค้ายังดูเหมือนจะรักกันดีอยู่......น้องเค้าจะออกแนวกวนตีนนะคะ.....แล้วก็จะติดพี่แบบแสดงออกชัดเจน  และไม่ถูกกับอีบุ๊กบิ๊ก
และสุดท้ายสำหรับคนที่งงกับคาแรคเตอร์ของอีบิ๊ก
อีบิ๊กมันโรคจิตแล้วก็เห็นแก่ตัวค่ะ  ใจหนึ่งมันก็อยากให้พี่บู้ไปให้พ้น ๆ  แต่ก็จะคอยหาเหตุผลมารั้งตัวพี่เอาไว้มันเสียทุกครั้ง  อ้างถึงแม่บ้างล่ะ  หาว่าพี่ทำตัวเหมือนเด็กให้ตัวเองต้องเป็นห่วงจนตัดใจปล่อยมือจากพี่ไม่ได้บ้างล่ะ  จะเก็บตัวไว้แก้แค้นบ้างล่ะ  แต่แท้จริงแล้วมันปล่อยมือจากพี่บู้ไปไม่ได้เพียงเพราะว่ามันไม่อยากจะอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนโลกนี้ค่ะ  หากไม่มีพี่บู้  มันก็ไม่เหลือใครแล้วที่จะยืนข้างมัน  มันนั่นแหละที่ตัดตัวเองออกจากสังคม  จากครอบครัว  และไม่มีเพื่อนคบ  ขณะที่บู้น้อยถึงจะนิสัยเพี้ยน ๆ ชั่วร้ายนิด ๆ แต่คนรักพี่แกเยอะนะ.....และบางทีอีบิ๊กก็เหมือนจะอิจฉาพี่  อันนี้คนแต่งตั้งใจให้ออกมาเป็นอย่างนี้(อ้างเชียวล่ะแก)......ทั้ง ๆ ที่ตอนแรกอยากจะให้มันดูเป็นผู้ชายอบอุ่นใจดีแท้ ๆ........(ฮึก)






ตอน : อีกด้านของคนเห็นแก่ตัว






เหล่าสัมภเวสีเริ่มเคลื่อนไหว




แผนการก็คือให้ใครก็ได้ในสามคนนี้......เข้าไปตีสนิทกับอีพี่บิ๊ก.....จะใช้มารยาอย่างไรก็สุดแท้  ขอให้อีพี่บิ๊กมันอดใจไม่ไหวแล้วเผลอทำอะไรล่วงเกิน  จากนั้นพวกเราที่เหลือจะเข้าไปช่วยพร้อมกับถ่ายคลิปเก็บเอาไว้  เอาให้พี่บู้ได้เห็นกับตา......ว่าน้องชายของตัวน่ะ  ชั่วร้ายขนาดไหน




“แล้วทำไมต้องเป็นชั้นยะ”  ศศิกานต์หรือสาวเป็ดตบโต๊ะญี่ปุ่นดังฉาด  พร้อมกับแววตาพิโรธราวกับผีกระสือที่ส่งตรงไปยังสาวน้อยหน้าอกโตแต่ว่าสมองน้อยที่นั่งข้าง ๆ และไอ้หนุ่มหน้ามึนที่กำลังนั่งยิ้มกริ่มจากอีกฝั่งหนึ่ง.....

รู้สึกไปเองหรือเปล่า  ว่าหลัง ๆ มานี่  อีนังราเชนทร์มันชักจะดู.......................เท่ห์ ๆ ยังไงก็ไม่รู้.....เหมือนมันจะมี.....ออร่า

“แกนั่นแหละเหมาะสมที่สุดแล้ว  สีผิวก็ใกล้เคียงกัน  รูปร่างก็ออกจะบึกบึนพอ ๆ กัน  ไม่ใช่แกแล้วจะให้หมาที่ไหนไปล่ะคะ  อีกอย่างชั้นเองก็แสดงออกออกมาชัดเจนว่าคลั่งพี่บู้มากซะขนาดนั้น  ส่วนไอ้เบื๊อกนี่ขืนให้มันเข้าหาอีพี่บิ๊กมีหวัง.........”
“ผมโดนกระทืบเละแน่ ๆ ครับเลดี้ดั๊ค”  พลอยและราเชนทร์พยายามที่จะอธิบายเหตุผลให้อีกฝ่ายฟัง  แต่ยังไงก็ดูเหมือนว่าเป็ดจะไม่ค่อยเต็มใจที่จะฟังอยู่ดี
“เกิดเรื่องมันพลิกแล้วกลายเป็นพี่บู้เค้าเกลียดชั้นขึ้นมาล่ะจะว่าไง  ขณะที่พวกแกสองคนก็ได้หน้าไปเต็ม ๆ เนี่ยนะ  ไม่เอา”
“น่านะครับเลดี้ดั๊ค”  มือผอม ๆ ของราเชนทร์เอื้อมไปสัมผัสหลังมือของหญิงสาวอย่างนุ่มนวล......แผ่วเบา
“อย่ามาทะลึ่งนะไอ้กร๊วก......เลดี้ดั๊คบ้านป๊าแกสิ  ชั้นเพื่อนเล่นแกเหรอ  อะไรต๊อง ๆ น่ะเอาไปเล่นกับนังพลอยใสนู่น  นี่ชั้นซีเรียสนะเว๊ยเฮ้ย”  ราเชนทร์และพลอยหุบปากฉับลงในทันที  ดูท่าทางแม่สาวห้าวนี่จะไม่ยอมท่าเดียว  
“งั้นเราก็มอมอีพี่บิ๊กด้วยยาปลุกเซ็กซ์เป็นไง  ล่อมันมาที่ห้องนี้  แล้วพอมันหน้ามืดไล่ปล้ำแก  เราก็จะได้มีข้ออ้างว่าแกไม่ผิด  แกกำลังจะโดนข่มขืน  พวกชั้นจะเป็นพยานให้แกเอง.....แกหาให้ชั้นได้ใช่มั้ยไอ้ปลวก.....ยาปลุกเซ็กซ์น่ะ”
“ด่ะ......ได้สิครับ....แต่ว่าเรื่องเงินน่ะ  คุณพลอยใสต้องเป็นคนจัดการนะครับ”  ชายหนุ่มยังรู้สึกขยาดไม่หายกับยาสลบอย่างแรงที่ตนต้องออกเงินให้ลูกพี่ตัวน้อยอย่างจำใจ......จนกระเป๋าฉีก....ดีนะ.....ที่ได้นายกันต์ช่วยออกค่าใช้จ่ายจิปาถะให้รวมทั้งค่าห้องด้วยโดยที่ไม่ต้องหาร...........





แต่ก็ต้องจ่ายเป็น..........อย่างอื่น

“แล้วแกสองคนล่ะ  ทำอะไร”
“หึหึหึ  พวกเราสองคนก็จะช่วยกันลูกพี่ออกไปจากพี่บิ๊กยังไงล่ะครับ.......รับรองว่าทางสะดวก  เชิญคุณเป็ดยั่วยวนให้ถึงกึ๋นเลยนะครับ  แล้วเรื่องคลิปเราค่อยตัดเอาแต่ช๊อตเด็ด  ลูกพี่น่ะโง่โครต  รับรองว่าจับไม่ได้แน่ ๆ”


หนอยว่าพี่บู้ของชั้นเหรอแก๊.......ผลั้วะ!!!......เพี๊ยะ!!!.....ตุ้บ!!!.....อั่ก!!!.....อ๊ากกกกก


“ไม่มีทาง  แผนบ้า ๆ ของพวกแกนี่ขอให้พับเก็บไปได้เลย.......มีอย่างที่ไหนจะให้ชั้นเอาตัวไปเสี่ยง  หน็อย........ถ้าแร่ด ๆ อย่างนังพลอยก็ว่าไปอย่าง......ชั้นไม่เอาด้วย.....ชัดเจนมั้ยคะ......ว่าชั้นไม่เอาด้วย”


ว๊า.....งี้ก็จ๋อยดิคร๊าบบบบ




แล้วทั้งสามชีวิตก็ก้มหน้าก้มตาคิดแผนการอันชาญฉลาดต่อไป(พลอยใส : ชั้นว่าเปลี่ยนจากมอมอีพี่บิ๊กมามอมพี่บู้แทนน่าจะง่ายกว่านะยะ)
.
....
..........
.....................
ในห้องเช่าที่กลับมาปิดตาย....ไร้ซึ่งชีวิตและจิตวิญญาณอีกครั้ง




บนเตียงนุ่ม


.
.
.
.
.

น้องชายก้มลงสูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ บนเส้นผมแรกสระของคนในอ้อมกอดซึ่งนั่งตัวสั่นราวกับลูกนกที่กำลังหวาดผวา  ปลายจมูกโด่งนั้นค่อย ๆ ซุกไซร้ไล่ไปตามซอกคอขาว  ไหล่เล็ก.....ไหปลาร้า.........และทิ้งร่องรอยเป็นจ้ำเอาไว้ด้วยริมฝีปากซุกซนในทุกที่ที่แวะเวียนไปสัมผัส
“ฮัลโหลไอ้นพ......กูจะโทรมาบอกว่าเก็บชีทไว้ให้กูกับพี่ด้วย.....เออ......แล้วถ้าเช็คชื่อให้ได้ก็ฝากด้วยละกันนะ  พอดีไอ้บู้มันไม่ค่อยสบายน่ะ......เออ......เออ.....รู้แล้ว.....แค่นี้นะ”  
ร่างสูงโยนโทรศัพท์ลงบนที่นอนอย่างไม่ใส่ใจนัก  เพราะมัวแต่สนใจของเล่นในมือมากกว่า  วงแขนอันแข็งแกร่งกระชับแน่นขึ้นจนพี่ชายรู้สึกอึดอัด  ร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่นั้นบดเบียดกันทำให้ส่วนที่อ่อนไหวเริ่มมีปฏิกิริยา.....
“เค้าชอบครีมอาบน้ำที่ซื้อมาใหม่นี่จัง  อาบให้พี่แล้วตัวห๊อมหอมเนอะ”  

มือของบิ๊กเริ่มลูบไล้ร่างกายด้านหน้าของพี่ชายอย่างแผ่วเบา  หูก็คอยเงี่ยฟังเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาจากปากเล็ก ๆ นั่นอย่างตั้งใจ
ร่างสูงรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นโรคจิตชอบกระทำชำเราเด็กอายุต่ำกว่าสิบสองปีชอบกล......ไม่ได้อยากจะรู้สึกแบบนั้น  แต่สภาพของพี่ชายในตอนนี้มันก็อดที่จะคิดไม่ได้จริง ๆ
“ว่าแต่ว่าพี่อยากจะกินอะไรรึเปล่า........เดี๋ยวเราออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันเอามั้ย........ไม่ดีหรอก.....พี่น่ะอยู่แต่ในห้องแบบนี้ดีแล้ว......เดี๋ยวจะหนีเค้าไปอีก.....หึหึ”

มือใหญ่กอบกุมส่วนที่บอบบางของพี่ชาย  รูดขึ้นลงอย่างเบามือ.....แต่ก็ทำเอาคนในอ้อมกอดเหมือนกับจะขาดใจ

เมื่อเห็นพี่ชายยังคงเอาแต่นั่งเงียบไม่ยอมพูดจา  จากอารมณ์ที่กำลังเย็น ๆ ชิล ๆก็กลับกลายเป็นบันดาลโทสะขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“พูดอะไรบ้างสิวะ  ไอ้บ้าเอ๊ย.....มึงจะมัวเงียบอยู่ทำไมห๊ะ!!!!!  กำลังคิดวางแผนอะไรอีกล่ะ  อย่างหวังเลยว่าพี่จะได้ออกไปเจอใครอีก  เน่าตายอยู่ในห้องนี้นี่แหละ.............ยังจะเงียบอยู่อีก  พูดออกมาสิวะ!!!!”  เปลี่ยนจากการโลมเล้า  มาเป็นจับตัวพี่ชายเขย่า  ปากก็ส่งเสียงตะคอกดังลั่น  พี่ชายหวาดกลัวจนน้ำตาเริ่มไหล
“ฮึก.....ฮึก”
“ไม่ต้องร้อง  น้ำตาของพี่มันช่วยอะไรพี่ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว  มันจะไม่มีวันใช้มันได้ผลกับเค้าอีก....ไอ้เด็กมารยา.....ได้ยินมั้ย”
“คิดถึงแม่.....ฮึก....พี่คิดถึงแม่.....อยากหาแม่”
“พี่ต้องอยู่กับเค้า......อยู่กับเค้า......จนกว่าเค้าจะเบื่อ.....เข้าใจใช่มั้ย.....เค้าอยากจะปล่อยพี่ไปให้พ้น ๆ แต่ว่าตอนนี้มันสายไปแล้ว  ต่อให้พี่อยากไป  เค้าก็ยังไม่ให้พี่ไปตอนนี้”  บิ๊กจับตัวพี่ชายพลิกกลับมาเผชิญหน้ากัน  ทว่าคนตัวเล็กก็เอาแต่ก้มหน้า  มือใหญ่จับคางของพี่ชายเชิดขึ้น  ดวงตาของทั้งคู่ประสานกัน  ดวงตาที่กราดเกรี้ยวจ้องมองไปยังดวงตาคู่โตที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำใส ๆ  หัวใจด้านที่อ่อนไหวเกือบจะทำให้ร่างสูงรู้สึกอะไรบางอย่าง  ก่อนที่จะถูกหัวใจด้านมืดเอาชนะได้ในที่สุด




ทุกคนรักแต่พี่......ห่วงแต่ความรู้สึกของพี่  เอะอะก็คอยเอาอกเอาใจอย่างกับมันเป็นราชา.....แล้วยังจะมีหน้าบังคับให้กูยอมตกลงเบี้ยล่าง  เป็นทาสรับใช้คอยสนองพระราชประสงค์ของมันอีกคน.....ฝันไปเถอะ....ไอ้เด็กปัญญาอ่อน




“แม่น่ะ.....ไม่ใช่ของพี่คนเดียวนะ.....เค้าก็ลูกแม่เหมือนกัน.....ตอนแม่ยังอยู่พี่ก็แย่งแม่ไปจากเค้าแล้ว.....อย่าหวังเลยว่าจะตามได้ไปอยู่กับแม่น่ะ......เค้าไม่ยอมให้พี่ไปหรอก”
“ฮึก....พี่ไม่ผิดนะ......พี่ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย.......พี่ปิงน่ะเค้าเป็นคนดี....ฮึก....เค้าใจดี.....เราก็แค่ดื่มด้วยกันเท่านั้นจริง ๆ.....ฮืออออออ.....เค้าไม่ได้......ทำอะไรแบบนั้นอย่างที่บิ๊กว่าซักหน่อย.....ฮึกฮึก.....บุ๊กบิ๊กอย่าโกรธพี่เลยนะ....นะบิ๊กนะ.....”  เสียงสะอึกสะอื้นกับน้ำตาที่พรั่งพรูอย่างไม่ขาดสายขณะที่เอื้อนเอ่ยในแต่ละถ้อยคำออกมาอย่างยากลำบาก  ราวกับจะขาดใจ  ไม่ได้ทำให้อีกคนหยุดการกระทำอันป่าเถื่อน  มือใหญ่บีบคางของพี่ชายเสียจนหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด
“คนดีเหรอ!!!!  ไอ้เด็กโง่......ดูสิ่งที่มันทำกับเค้าสิ  ดูให้ชัด ๆ เห็นรอยพวกนี้มั้ย  นั่นแหละฝีมือของมัน.......น้องของพี่โดนมันชกจนเลือดไหล  รู้อย่างนี้แล้วยังจะบอกว่ามันดีอีกมั้ย  มันน่ะเลว........คิดไม่ซื่อกับน้องชายของตัวเอง  พี่ยังจะคิดว่าคนแบบนี้เป็นคนดีอีกอย่างงั้นเหรอ......ถ้าเค้ากลับมาไม่ทันพี่อาจจะถูกมันข่มขืนก็ได้  ใครจะรู้  เมาแล้วเที่ยวได้ถอดเสื้อไปอ่อยผู้ชายแบบนั้น......รู้มั้ยว่าเค้าเป็นห่วง”

พี่ชายหยุดสะอื้นและมองหน้าน้อง  มือเล็ก ๆ ยกขึ้นสัมผัสกับรอยฟกช้ำบนใบหน้าของน้อง  หนุ่มผิวเข้มกระตุกยิ้มอันสุดแสนจะเยือกเย็น.....จนพี่ชายรู้สึกใจเต้น..................










เต้นด้วยความหวาดกลัวเหลือจะระงับ.......

“ไม่เหมือนเค้าที่รักพี่  รักพี่มาตลอด  แต่ทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น  เป็นเพราะตัวพี่เองนั่นแหละ.....พี่บังคับให้เค้าต้องใจร้ายกับพี่”


รักอย่างนั้นเหรอ.......ทำไมนายถึงได้โกหกออกมาอย่างหน้าด้าน ๆ แบบนี้  คำโกหกของนาย......มันก็จะไม่มีวันใช้ได้ผลกับพี่อีกต่อไปเหมือนกัน  ไอ้คนลวงโลก.......ไอ้เด็กใจร้าย.......ทำไมพระเจ้าถึงได้สร้างมนุษย์ที่ใจร้ายได้อย่างสมบูรณ์แบบอย่างไอ้เด็กยักษ์นี่ขึ้นมา......ขณะที่สร้างเราให้เป็นคนที่อ่อนแอแล้วก็ไร้ค่าได้ขนาดนี้


“เชื่อเค้านะ......ว่าเค้ารักพี่คนเดียว”

ไม่......ไม่เชื่อ.......ไม่อีกต่อไปแล้ว

ช่องทางด้านหลังถูกคนใจร้ายลุกร้ำเข้าไปได้อีกครั้ง........ร่างกายกำยำเคลื่อนไหวอย่างนุ่มนวลกว่าที่เคย......อาจจะไม่นุ่มนวลเท่ากับตอนที่คน ๆ นี้อารมณ์ดีโดยสมบูรณ์  แต่ก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนครั้งล่าสุด  ทว่านั่นไม่อาจทำให้อีกคนรู้สึกทรมานน้อยลง......สองมือเล็ก ๆ นั้นพยายามจะผลักคนตัวโตให้พ้นตัว  แต่ก็ถูกมือซึ่งใหญ่กว่ารวบคว้าไปจุมพิต.....

“ซี๊ดดดดดดดด......เค้าน่ะรักพี่ที่สุด......รักไอ้เด็กต๊องของเค้าคนนี้คนเดียว......รัก...... ทุกอย่างที่เป็นพี่......อา......เด็กดี......ลองขึ้นมาอยู่ด้านบนดูมั้ยครับ”

ไม่รอคำตอบรับหรือการปฏิเสธ  มือใหญ่คู่เดิมจับสะโพกเล็กยกขึ้นแล้วเป็นฝ่ายนอนราบไปบนเตียงหนา  คอยควบคุมบังเหียนให้ขยับไปตามที่ใจต้องการ......ใบหน้าแบบนั้น  ท่าทางแบบนั้น  กระตุ้นอารมณ์ได้ดีทุกครั้งสิน่า........
“รู้สึกมั้ย  หัวใจของเค้า”  น้องชายฉวยมือเล็ก ๆ ของพี่ไปวางทาบทับที่หน้าอกข้างซ้าย  พี่ชายสัมผัสได้ถึงแรงเต้นของก้อนเนื้อที่อยู่ข้างใน



......ก้อนเนื้อของเด็กคนนี้มันเต้นได้ด้วยอย่างนั้นเหรอ.......ไม่สิ.......คน ๆนี้ก็มีหัวใจกับเค้าด้วย......เป็นไปได้ยังไง......มันไม่ใช่ของจริงใช่มั้ย.......

ถ้าจ้วงแทงลงไปด้วยมีดแหลม ๆ......มันจะหยุดเต้นไปตลอดกาลเลยใช่รึเปล่า......หยุดลงไปพร้อม ๆ กับลมหายใจ.....แล้วทุกอย่างจะได้จบสิ้น........



“ซี๊ดดดดดดดดดดด  จะแตกแล้ว........อา...........ใกล้แล้ว.......อีกนิดเดียว......ขอแตกข้างในนะครับพี่”
น้ำขาวขุ่นไหลทะลักเข้าไปจนล้น....พี่ชายรู้สึกอุ่นวาบอย่างบอกไม่ถูก  ก่อนจะปล่อยให้ตัวเองฟุ่บอยู่กับแผ่นอก ๆ กว้าง ๆของคนเป็นน้องอย่างหมดสิ้นเรี่ยวแรง  บิ๊กก้มลงหอมหัวของพี่ชายเบา ๆ.......สูดดมกลิ่นอายที่แสนจะคุ้นเคย.....เมื่ออารมณ์โกรธถูกระบายออกมาจนหมดสิ้น.....บางอย่างที่ดูใกล้เคียงกับจิตสำนึก....ก็แทรกเข้ามาแทนที่


แม่ครับ..........พวกเราสองคนทำผิดมากเหลือเกิน.......ถ้าขืนปล่อยให้ไอ้ตัวแสบมันได้ไปเจอแม่......รับรองว่ามันต้องฟ้องแม่หมดทุกอย่างแน่ ๆ........แล้วแม่ก็จะเกลียดผม.....


แล้วชีวิตผมก็จะไม่เหลือใครอีก......


พี่ครับ......ผมไม่ปล่อยพี่ไปแล้วได้มั้ย.......ไม่เอาอีกแล้ว......ไม่ผลักใสพี่ให้ไปไหนอีกแล้ว.......ขอผมเก็บพี่เอาไว้แบบนี้แหละ.......พี่เองก็อยากจะอยู่กับผมตลอดไปไม่ใช่เหรอ.......ผมมันขี้แพ้........ผมแพ้พี่ทุกครั้ง......ไม่ว่าจะทำยังไงผมก็ไม่เคยชนะพี่ได้ซักที........
ผมกลัวเหลือเกินที่จะไม่เหลือใคร.........
ความกลัวนั้นกลายเป็นความโกรธที่ไม่สามารถควบคุมได้  เมื่อเห็นพี่ไปสนิทสนมกับคนอื่น.........
ผมเห็นแก่ตัวใช่มั้ยที่รั้งพี่เอาไว้......เพียงเพราะว่ายังไม่มั่นใจว่าจะคว้าตัวใครอีกคนเอาไว้ได้สำเร็จ......ตราบใดที่ผมยังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ  ผมก็จะไม่มีวันปล่อยพี่ไปไหนทั้งนั้น......ผมเห็นแก่ตัวสินะ

ที่พี่นั้นถามผมมาตลอด....ว่าผมรักพี่บ้างมั้ย.....ให้ตายเถอะพี่........ผมเองก็ยังหาคำตอบที่แท้จริงไม่ได้ซักที......
ถ้าผมรักพี่......สมมติว่าผมรักพี่......




ผมควรจะรักพี่ในฐานะอะไรล่ะ.....

หัวใจที่กำลังเต้นถี่รัวอยู่นั้นส่งผ่านไปถึงอีกคนที่นอนแนบชิดอยู่กับอก.....หากแต่ความรู้สึกข้างในนั้น......ไม่สามารถถูกส่งไปถึงคนที่กำลังบอบช้ำทั้งร่างกายและจิตใจได้  ในหัวของคนเป็นพี่มีแต่คำว่าหนี.......ความตาย........ความสับสน......โดดเดี่ยว........ความอบอุ่นของมารดาที่เคยได้รับในสมัยเด็ก......

พี่รักบิ๊กนะ......รักมากที่สุด  เท่าที่พี่ชายคนนึงจะรักน้องชายได้......ไม่ใช่รักแบบพี่น้อง......ไม่ใช่รักแบบคนรัก......แต่มันมากไปกว่านั้น.....เหนือสิ่งอื่นใดในโลกนี้......แต่พี่ไม่รู้ว่าจะตัวเองจะทนกับความเจ็บปวดนี้ได้นานเท่าไหร่.....

คนตัวเล็กกำลังจินตนาการถึงวิธีตายที่เจ็บปวดน้อยที่สุด  หากแต่เมื่อพบแล้วก็ยังขี้ขลาดกว่าจะลงมือทำ  นั่นคือบู้.....นิสัยแบบเด็ก ๆ ที่ไม่สามารถคิดและตัดสินใจในเรื่องสำคัญได้อย่างเด็ดขาด......คนตัวเล็กรู้สึกสมเพชตัวเองเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเรื่อง.....

........พี่สัญญา.....ว่าถ้าพี่ได้เจอแม่  พี่จะบอกแม่ว่าไอ้น้องรักคนนี้  ดูแลพี่ได้ดีเกินหน้าที่แค่ไหน......ไม่หรอกบุ๊กบิ๊ก  พี่ไม่ได้โกหกแม่เลยซักนิด.......พี่จะบอกแม่เฉพาะแต่เรื่องดีดีที่นายเสียสละทำให้พี่มาตลอด......พี่จะบอกแม่ไปว่า  พี่ชายคนนี้มีความสุขแค่ไหนที่ได้มีนายเป็นน้อง........อย่างน้อยก็ช่วงเวลาหนึ่ง
แม่จ๋า.....แม่กลับมาหาบู้ได้มั้ย.....ขืนรอบู้ไปหาแม่.....บู้อาจจะแก่กว่าแม่ก็ได้นะ.....แล้วแม่ก็คงจำหน้าลูกชายคนนี้ไม่ได้

พอหัวสมองเริ่มเหนื่อยจากการคิดจินตนาการอันแสนจะฟุ้งซ่าน  พี่ชายก็ค่อย ๆ ปิดเปลือกตาลงด้วยความอ่อนล้า........ขณะที่ชีพจรค่อย ๆ เต้นช้าลง......ช้าลง....เสียงกระตุกของกล้ามเนื้อที่เรียกว่าหัวใจจากคนเป็นน้องคือเพลงกล่อมอย่างดี......






หากมีที่ซ่อนที่มิดชิดว่าความตาย.....ก็คงจะดีสินะ


.
.....
...............


“กี๋.....มึงหายหัวไปไหนมาวะ....กลับมาซะดึกเลย”  คนพูดนั้นตาก็เอาแต่จ้องโทรทัศน์  ส่วนมือก็มือบะหมี่คัพกึ่งสำเร็จรูป  นาน ๆ ทีจึงจะส่งเสียง.....เฮ.....พร้อมกับบีบถ้วยกระดาษเสียแน่น  เมื่อทีมที่ตนเชียร์นั้นทำประตูได้
ราเชนทร์มองแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา  ก่อนจะก้มลงแล้วจัดการกับขี้บุหรี่ที่เกลื่อนกระจายเต็มโต๊ะและตามพื้น  มือใหญ่ของนายกันต์ฉวยคว้ามือที่เล็กกว่านั้นเอาไว้.....หนุ่มหน้ามึนเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ
“เดี๋ยวกูทำเอง  มึงกลับมาเหนื่อย ๆ ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ  จะได้ทายา”
มือนั้นสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่ใบหน้า......ค่อย ๆ จับคางของราเชนทร์หันไปทางซ้ายที.....ขวาที  แล้วยกยิ้ม
“จะหล่อแล้ว  ของเค้าดีจริง ๆ ทีนี้กูกับมึงจะได้แข่งกันจริง ๆ จัง ๆ ซะทีเนอะ”
“คุณกันต์”  หนุ่มหน้ามึนกระซิบอย่างแผ่วเบา  ก่อนจะถูกผลักจนหน้าหงายอย่างไม่ทันตั้งตัว
“ไปไหนก็ไปไป๊  กูจะดูทีวี”
รอดแล้วสินะคืนนี้......ราเชนทร์กระโดดโลดเต้นอยู่ในใจอย่างเป็นสุข  อย่างน้อยก็คืนนี้.....คืนเดียวก็ยังดี

หากว่านายราเชนทร์จะได้เห็นสีหน้าของอีกฝ่ายอย่างที่ควรจะเห็น.....เค้าควรจะได้เห็นภาพของเพื่อนร่วมห้องและเพื่อนนอนแล้วแต่กรณี  กำลังอมยิ้ม.....โดยที่ตานั้นไม่ได้โฟกัสไปที่ภาพจากจอสี่เหลี่ยมเลยแม้แต่น้อย.....
..............
To be con



ไอ้หมาดำเริ่มยอมรับความจริงแล้วในระดับหนึ่ง....ตอนหน้าจะมาเคลียร์ปิงเปา....พี่ปิงงานเข้าหลายเรื่อง  คนแต่งต้องสะสางให้หมด
ยอดวิวหมื่นห้าแล้วดีใจโครต....เริ่มมีหน้าใหม่ ๆ แวะเวียนเข้ามา  ก็ขอให้แวะมาบ่อย ๆ นะคะเหงา......ยอดวิวหมื่นห้านี่คนอ่านประมาณร้อยคนถึงมั้ย  ถ้าถึงแสดงตัวบ้างก็ดีนะคะ.....อยากอ่านเม้นท์  ชอบอ่ะ....คริคริ

ปล.  มีใครสนบิ๊ก-ปิงมั้ย  ก๊ากกกกกกกกก

[patwo]

พี่บู้วววววววววววววว TT

ฮึก ฮึก  สงสารพี่บุ้อะ   แบบแทบอยากยอมให้พี่บุ้ตายเลยอะ มั่นไส้ไอ้บิ๊กกกก!!


ปล ช่วยพี่ปิงหน่อยเถอะ  พี่ปิงงานเข้าเยอะมากก อยากรุ้ว่าจะเป็นไงอ้า