มาต่อขำๆ ในวันเหนื่อยๆ
********************************************************
“ต่อมันดึกแล้วค้างที่บ้านเราก็ได้ บ้านนายมันไกลจากนี้มากนะ”
ตั้มดึงแขนต่อเอาไว้เมื่อเห็นต่อกำลังจะแยกตัวกลับบ้านหลังจากที่ตระเวนเที่ยวมาทั้งคืน
“ไม่ได้หรอกเดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
“ลูกแหง่อีกแล้วเราว่ากลัวพี่สาวดุมากกว่ามั้ง”
“จะคิดยังงั้นก็เรื่องของนาย”
ต่อพยายามแกะมือตั้มออกเมื่อเห็นคนที่ผ่านไปมาเริ่มมอง แต่ตั้มกลับไม่ยอมปล่อยง่ายๆจนต่อเริ่มฉุน
“เฮ้ยคนมองปล่อยมือข้าก่อนดีกว่าว่ะ”
“มองก็เรื่องของเขาดินะวันนี้ไปนอนกะเราเหอะ”
“บอกไม่ไปก็ไม่ไปสิวะ”
“ท่าทางนายเหมือนกลัวเราเลยว่ะ”
ต่อรู้สึกแปลกๆขึ้นมาอีกเมื่อโดนตั้มจ้องตา
“กลัวทำไมวะผู้ชายด้วยกัน”
“งั้นเป็นอันตกลงอ่ะดิงั้นป่ะ”
ตั้มจูงมือต่อไปที่รถจนต่อไม่รู้จะเลี่ยงยังไงได้แต่เข้าไปนั่งคู่กับตั้มในรถ
“ต่อ”
“อะไร”
ต่อถามห้วนๆเมื่ออยู่ตั้มเรียกชื่อขึ้นมาขณะนั่งรถไปด้วยกัน
“นายมีแฟนหรือยัง”
“ถามทำไม”
“ก็แค่อยากรู้”
“ยัง”
“จริงเหรอ”
“จะโกหกไปทำไม”
“แล้วเราขอถามอีกอย่างได้ป่าว”
“ถามมาดิ”
“ถ้าเกิดมีผู้ชายเหมือนๆกันมาชอบนายนายจะว่าไง”
ต่อหันมามองหน้าตั้ม
“ถามแปลกๆแฮะ”
“นายก็ตอบมาดิ”
“ก็ดีอย่างน้อยก็ดีกว่าเกลียด”
“แล้วนายจะรักตอบหรือเปล่า”
ต่อนึกถึงเด็กหนุ่มอีกคนขึ้นมา นึกอยากให้คนข้างๆเขาตอนนี้เป็นเอ็ม
“ก็ต้องดูก่อนคบเป็นเพื่อนไว้ก็ไม่เสียหาย”
“เหรองั้นเราก็มีสิทธิ์สิ”
ตั้มหลุดปากออกมาในที่สุดจนต่อหันมามองอย่างไม่เชื่อหูตัวเองพลางสะดุ้งเมื่อตั้มเอื้อมมาจับมือ
“เฮ้ยปล่อยเหอะว่ะนี่นายล้อเล่นป่ะ”
ต่อพยายามบอกขำๆแต่ตั้มกลับหันมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง
“เปล่าเราพูดจริงๆเราชอบนายนะต่อ เอ่อเราเป็นเกย์นายคงไม่รังเกียจใช่ป่ะ”
“นายก็รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้สมัยนี้มีเยอะแยะไป”
“ถามจริงนี่แม่นายรู้ป่าววะที่นายเป็นอย่างนี้”
“ก็สงสัยอยู่เหมือนกันแต่บอกแล้วไงถึงเราจะเป็นยังไงเราก็ลูก”
ต่อเงียบในใจกลับคิดถึงเอ็มขึ้นมาอีกครั้งพลางแกะมือตั้มออกจนสำเร็จแล้วขอลงจากรถ
“อ้าวทำไมล่ะต่อไม่ไปค้างด้วยกันเหรอ”
“ไม่อ่ะพอดีพรุ่งนี้จะกลับเชียงใหม่แล้วลืมไปว่าเก็บของยังไม่เสร็จ”
ต่อจำเป็นต้องโกหกทั้งที่เขายังไม่ได้จัดของเลยด้วยซ้ำ แต่ได้ยินตั้มสารภาพออกมาแบบนนี้ความคิดที่จะกลับเชียงใหม่ก็เกิดขึ้นมาในหัวเขาทันที
“โอเคๆเราไม่กวนนายก็ได้แล้วพร้อมที่จะเป็นเพื่อนเราเมื่อไหร่ก็บอกนะ เราจะรอ”
“ก็นี่ไงทุกวันนี้นายก็เป็นเพื่อนข้าอยู่นี่ไง”
“นายก็รู้ว่าเราหมายถึงอะไร”
ตั้มจ้องหน้าต่อด้วยแววตาจริงจังอีกครั้ง เมื่อเทียบจอดรถให้ต่อแล้วต่อจึงรีบลงจากรถทันที
“ตั้มที่ข้าบอกว่าเป็นไปไม่ได้ไม่ใช่เพราะกลัวที่บ้านหรอก”
ต่อพูดออกมาเบาๆพลางมองตามรถตั้มที่เคลื่อนออกไป เขาบอกกับตัวเองว่าถ้าเขาจะคบกับผู้ชายด้วยกันคงไม่มีใครมาแทนที่ของเอ็มได้และพรุ่งนี้เขาก็ตัดสินใจที่จะกลับเชียงใหม่เสียที....
เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้ง เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะล้มต้วลงนอนอย่างเหนื่อยล้าจากการเดินทางจำเป็นต้องลุกขึ้นมาเปิดอย่างหัวเสียพลางบ่นไปตามเรื่อง
“มึงนะมึงไอ้พีทำกูหงุดหงิดจนได้”
“เคาะอะไรนักหนาวะ//ทำไมเปิดช้าจังวะ”
สองเสียงที่ตวาดขึ้นพร้อมกันต้องหยุดชงักกันทั้งคู่ เมื่อแววตาคู่เดิมที่ห่างเหินกันไปกลับมาจ้องกันอีกครั้ง
“ต่อ”
“เอ็ม”
ต่างฝ่ายต่างเรียกชื่อกันอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง แล้วต่อก็พูดขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงนิ่งๆพร้อมกับแววตาที่เปลี่ยนไป
“ไอ้พีไม่อยู่”
“อืม.มันไปไหน”
เอ็มถามกลับทั้งที่ในใจอยากจะถามว่าต่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เห็นแววตาที่ดูห่างเหินมันทำให้เขาต้องถามกลับอย่างเย็นชาเช่นกัน
“ไม่รู้มันไม่ได้บอกไว้”
เอ็มพยักหน้ารับรู้รู้สึกตื้นไปหมดไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมาดีความสัมพันธ์เขากับต่อดูเหมือนมันจะจบลงแล้วจริงๆ เมื่อต่อบอกกับเขาแต่เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเขาจึงหันหลังเดินกลับช้าๆ ต่อมองตามร่างนั้นที่เดินจากเขาไปช้าๆ นึกสงสัยว่าเอ็มกำลังจะไปไหนเห็นสะพายเป้ใบโตแต่เขาก็จำต้องตัดใจกลับเข้าห้องปิดประตู ก่อนจะยืนพิงมันอยู่อย่างนั้นเขาเพิ่งจะมาถึงที่นี่ได้เมื่อสักครู่ล้มตัวลงนอนยังไม่ทันไรเอ็มก็มาเคาะประตูเรียกถามหาไอ้พี
“หรือว่ามึงกำลังจะกลับกรุงเทพเอ็ม”
ต่อฉุกคิดขึ้นมาเร็วเท่าความคิดเขารีบเปิดประตูออกอย่างเร็ว
“เอ็ม”
ต่อครางออกมาเบาๆเมื่อเห็นเอ็มกลับมายืนอยู่ตรงหน้าห้องอีกครั้งด้วยแววตาเศร้าๆก่อนที่เห็นเอ็มยื่นบางอย่างให้
“หนังสือไอ้พีฝากคืนมันด้วย”
ต่อรับหนังสือนั่นมาช้าๆก่อนที่เอ็มจะเดินหนีเขาไปอีกครั้ง
“จะไปไหนอ่ะ”
ต่อหลุดปากถามออกมาในที่สุดทำให้เอ็มหยุดเดินหันมามองเขาอีกครั้ง
“กลับกรุงเทพ”
เอ็มตอบกลับด้วยรอยยิ้มเหงาๆ ที่อย่างน้อยต่อก็ยอมคุยกับเขาถึงน้ำเสียงมันจะห่างเหินไปบ้างก็เถอะ
“ตอนนี้เนี่ยนะ”
เอ็มพยักหน้าแทนคำตอบ
“นี่มันจะค่ำแล้วนะ”
“ก็ไม่เห็นแปลกเจอไอ้พีก็ฝากบอกมันด้วยละกัน”
“นี่ถ้ามึงไม่มาลาไอ้พีกูก็คงไม่ได้เจอมึงใช่มั๊ย”
สองสายตาจ้องมองกันอีกครั้งเอ็มรับรู้ได้ถึงแววตาที่ต่อมองมาเหมือนเป็นการน้อยใจเขา
“มึงยังใจร้ายกับกูไม่เลิกนะเอ็ม”
ต่อเอ่ยออกมาในที่สุดทำให้เอ็มต้องก้าวเข้ามาใกล้ๆ
“กูเปล่าใจร้ายกับมึงนะต่อที่กูทำไป มึงคิดว่ากูเจ็บน้อยกว่ามึงหรือไง”
“แล้วทำไมมึงไม่ติดต่อกูบ้าง”
“แล้วมึงล่ะ”
“มึงเป็นฝ่ายบอกเลิกกูนะ มึงคิดว่ากูจะกล้าโทรไปกวนมึงหรือไง”
“แต่มึงก็ไล่กูเอง”
“กูก็แค่ประชดแต่มึงแม่งเล่นหายไปจริงๆ มึงคิดว่ากูอยากจะคบมึงเล่นๆหรือไง”
“เออกูขอโทษกูผิดเองแหละ”
เอ็มบอกเบาๆเมื่อเห็นท่าทางต่อจะน้อยใจขึ้นมาจริงๆ
“เฮ้ยเลิกมองกูดุๆได้แล้ว กูขอโทษแล้วไง”
เอ็มบอกเมื่อต่อจ้องเขาไม่วางตา
“ไม่รู้ล่ะยังไงคืนนี้กูก็ไม่ให้มึงกลับกรุงเทพ”
ต่อดึงเอ็มเข้าไปในห้องจัดการล็อคประตูทันทีจนเอ็มถอนหายใจ
“เอาแต่ใจตัวเองอีกแล้วนะมึงไอ้ต่อ”
“ก็เออดิก็มึงไม่เคยเอาใจกูเลยนิ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง”…………………………
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
