K. zandwizz เนี่ย ถ้าจะเป็นแฟนตัวจริงของเรื่องนี้แฮะ
มาตอบอย่างรวดเร็วทุก reply เลย
งั้นเอาไปอีกตอนโดยเฉพาะเลย โทษฐานที่รักกัน
**************************************************************
“พี่เตย นี่เอ็มเพื่อนผมครับ” ต่อเอ่ยแนะนำเอ็มยกมือไหว้อย่างเขินๆว่าเมื่อกี้เตยจะเห็นเขาจับแก้มต่อหรือเปล่า
“หวัดดีจ๊ะแล้วทำไมมายืนกันที่มืดๆแบบนี้ล่ะ”
“เดี๋ยวเราก็จะเข้าไปกันแล้วครับ พี่เตยตามหาผมหรือเปล่า”
“แม่ให้ออกมาดูไม่เห็นนายอยู่ในงาน เขายิ่งใจไม่ดีอยู่”
“พี่เตยเข้าไปก่อนเดี๋ยวผมตามไป”
เตยมองเอ็มอีกครั้งแล้วเดินกลับไปในงาน เอ็มสังเกตเห็นต่อถอนหายใจอย่างโล่งอก
“โทษทีว่ะมึงลำบากใจป่าว” เอ็มรู้สึกผิด
“ไม่อ่ะมึงแหละอย่าคิดมาก ปะเข้าไปข้างในไปนั่งข้างๆกูก็ได้ ถ้ามึงไม่รู้จะคุยกะใคร”
ต่อกำลังจะเอื้อมมือไปจับมือเอ็ม แต่พอทั้งคู่มองสบตากันทุกอย่างกลับต้องชะงักเมื่อเอ็มส่ายหัวช้าๆเชิงปรามเอาไว้ เขาเลยจำต้องออกเดินนำหน้าไปก่อน
เอ็มนั่งอยู่ข้างๆต่อตลอดทั้งคืนจริงๆ เขาค่อยๆเริ่มคุ้นเคยกับคนอื่นมากขึ้นเมื่อต่อบอกว่าเขาเป็นเพื่อนที่เชียงใหม่ทำให้เขาคลายความอึดอัดไปเยอะ จนงานเลิกแขกก็ทยอยกันกลับจนเหลือแต่บรรดาญาติๆของครอบครัวต่อเท่านั้น รวมทั้งแก้วกับพ่อด้วยที่กำลังร่วมพูดคุยกันอยู่ เอ็มจะเดินเลี่ยงออกมาอีกครั้ง แต่โดนมืออุ่นๆของต่อกุมเอาไว้ก่อนโดยที่คนอื่นไม่สังเกตเห็นเพราะแสงตรงที่พูดคุยกันมันค่อนข้างสลัว รวมทั้งต่อเองแม้มือจะแอบกุมมือเอ็มเอาไว้แต่เขาก็ยังพูดคุยกับคนอื่นตามปกติ แต่เอ็มก็ยังไม่วายที่จะกลัวคนอื่นเห็นแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรเพราะกลัวจะผิดสังเกตคนอื่น เขาเลยต้องปล่อยให้ต่อแอบกุมมือเขาอยู่อย่างนั้นจนทุกคนทยอยกันกลับไปหมดเขาเหลือแต่พี่สาวกับแม่เขาจึงยอมปล่อย
“กลับด้วยกันมั๊ยเอ็ม” เตยเอ่ยชวนเอ็มเขากำลังจะปฎิเสธแต่ต่อชิงพูดก่อน
“ผมกำลังจะชวนมันพอดีครับพี่เตย แม่คงไม่ว่านะครับถ้าเอ็มมันจะค้างที่บ้านเรา เพราะตอนผมอยู่ที่โน่นผมก็เคยไปค้างบ้านมันเหมือนกัน”
แม่ต่อพยักหน้ายิ้มๆ เอ็มรู้สึกสะเทือนใจกับการสูญเสียหัวหน้าครอบครัวไปแบบนี้มันทำให้เขานึกถึงคนที่บ้านขึ้นมา
ตลอดเส้นทางกลับบ้านบรรยากาศเต็มไปด้วยความเงียบ ต่อเป็นคนขับโดยมีเอ็มนั่งข้างๆส่วนแม่กับพี่สาวนั่งกันอยู่ที่เบาะหลังไม่มีใครพูดอะไรออกมาจนเอ็มเริ่มอึดอัด จนกระทั่งถึงบ้านต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องตัวเอง เอ็มจึงมีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับต่ออีกครั้งนึกสงสารต่อขึ้นมาอีกเมื่อเห็นเขาจับรูปพ่อมาดู
“กูคิดถึงพ่อว่ะเอ็ม” ต่อเอ่ยออกมาเบาๆ
“กูเข้าใจแต่มึงต้องเข้มแข็งนะ เพราะต่อไปมึงเรียนจบมึงก็ต้องเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของที่บ้าน”
พูดมาถึงตอนนี้เอ็มก็อดคิดมาไม่ได้ ทั้งเขากับต่อต่างก็เป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวในอนาคต ต่างคนก็ต้องทำหน้าที่ลูกผู้ชายที่ดีที่ต้องดูแลครอบครัว ทำไมความรู้สึกที่เกินคำว่าเพื่อนมันต้องเกิดขึ้นกับเขาสองคนด้วย
“ก็คงอย่างนั้น กูก็คงตั้งใจเรียนให้จบเร็วที่สุดเพราะแม่กูก็ไม่มีใครแล้ว”
“กูเป็นกำลังใจให้ขอให้มึงเข้มแข็งก็พอ”
“ขอบใจนะที่มึงอยู่เป็นเพื่อนกู”
“ก็กูเป็นเพื่อนมึงกูก็ต้องอยู่กะมึงดิ”
“อืมใช่มึงกะกูมันก็แค่เพื่อนกัน” ต่อยิ้มออกมาเหงาๆเลยทำให้เอ็มถอนหายใจออกมาด้วย
“กูเพิ่งเข้าใจว่ะต่อว่าทำไมมึงเคยวิ่งหนีกู”
“แต่กูก็หนีไม่พ้น”
“เพราะกูหรือเปล่า” ต่อส่ายหัว
“กูเองต่างหาก บอกตามตรงกูไม่เคยรู้สึกกะใครอย่างที่กูรู้สึกกับมึง กูไม่รู้ว่าทำไมทั้งที่กูกับมึงเจอกันแค่ไม่กี่วัน”
“บางอย่างเวลามันก็ไม่จำเป็นหรอก ที่มันสำคัญคือมึงกะกูเป็นได้แค่เพื่อนกันเท่านั้น”
ต่อมองสบตาเอ็ม นึกตามคำพูดของเขา
“แค่นั้นใช่มั๊ยที่เราเป็นได้” เอ็มพยักหน้าแทนคำตอบ
“งั้นมึงสัญญาบางอย่างกับกูได้หรือเปล่า”
“อะไร”
“ต่อไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น มึงกับกูอย่าเลิกคบกันถึงแม้จะในฐานะเพื่อนได้มั๊ย”
“ทำไมจะไม่ได้วะเรื่องแค่นี้ เพราะยังไงกูก็ไม่คิดที่จะวิ่งหนีใจตัวเองอย่างที่มึงเคยทำ”
เอ็มแกล้งขำกลบเกลื่อนขึ้นมา เรื่องอนาคตอะไรจะเกิดเขาเองก็ยังไม่อาจรู้ได้ คำสัญญาวันนี้บางทีต่ออาจจะเป็นฝ่ายลืมเองก็ได้
“มึงจะว่ากูอ่อนแอใช่ป่ะล่ะ” ต่อทำเสียงเคืองๆ
“ก็มันจริงป่ะล่ะ” เอ็มบอกยิ้มๆนึกชอบที่เห็นอาการเหมือนงอนของต่อ
“เออกูจะรอดู ถ้าวันไหนกูแต่งงานจริงๆคนเข้มแข็งอย่างมึงจะทนได้สักกี่น้ำ”
“คิดไปโน่นมึงไอ้ต่อ เรียนให้มันจบก่อนเหอะ แล้วมึงจะไปกกไปกอดใครที่ไหนกูก็ไปห้ามมึงไม่ได้หรอก”
“แสดงว่ามึงไม่รักกูเลยอ่ะดิ”
“ไม่รักมึงแล้วกูจะไปรักใคร”
“งั้นคืนนี้กูนอนกอดมึงได้ป่าว” ต่อพูดออกมาดื้อๆจนเอ็มหน้าชาขึ้นมา
“พูดไม่อายปากเลยนะมึง”
“อ้าวไหนมึงบอกรักกูไงกูเชื่อนะ”
“ก็รักไงแต่พ่อมึงเพิ่งเสียไปนะ”
“พ่อคงไม่ว่าอะไรกูหรอกแต่ถ้ามึงไม่นอนกะกู กูจะบอกให้พ่อกูมาหลอกมึง”
“ปากเสียนะไอ้ต่อ” เอ็มเริ่มหันซ้ายหันขวา
“ว่าไงมึงจะยอมกูป่าว” ต่อถามแต่เอ็มยังทำฟอร์ม
“มึงคิดว่ากูกลัวหรือไง”
“เออมึงเก่ง..พ่อครับวันนี้มีคนแปลกหน้ามาที่บ้านเรา พ่อมาจัดการมันได้เลยนะครับ”
เอ็มหน้าเสียเมื่อต่อเอาจริง ลมข้างนอกพัดวูบวาบทำเอาเอ็มขวัญกระเจิง วิ่งเข้าไปหาต่ออย่างหมดฟอร์มจนต่อหัวเราะออกมา
“ไงล่ะมึงเก่งนักไม่ใช่เหรอ”
“ก็มึงเล่นเอาจริงกูก็กลัวสิวะ”
“กูน่ะพูดจริงทำจริง มึงจะมาเล่นๆกะกูไม่ได้หรอก”
“แต่แบบนี้มันไม่ไหวนะ”
“กลัวอะไรวะกูอยู่ทั้งคนพ่อกูไม่ดุหรอก”
ถึงตอนนี้ต่อเริ่มซึมขึ้นมาอีกครั้งจนเอ็มสังเกตเห็น
“เฮ้ยไม่เอาอย่าคิดมากไปอาบน้ำไปจะได้นอน” เอ็มตบหลังเชิงปลอบต่อเบาๆ
“แล้วมึงกล้าอยู่คนเดียวเหรอ” ต่อถาม
“คนเดียวที่ไหนมึงก็เปิดห้องน้ำไว้สิ”
“ทะลึ่งจะแอบดูกูอะดิ”
“กูแซวเล่น ไปๆๆกูจะได้อาบมั่ง”
ต่อลุกขึ้นไปถอดเสื้อผ้าตัวเองออก เอ็มเผลอมองผิวขาวๆกับรูปร่างสูงโปร่งแต่แข็งแรงสมส่วนของต่อที่ตอนนี้ทั้งร่างสวมแต่กางเกงในตัวเดียวจนต่อหันมาเห็นเข้าพอดี
“มองไรวะเอาเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยมึงอ่ะ” เอ็มรับผ้าเช็ดตัวที่ต่อโยนมาให้อย่างงงๆ
“เปลี่ยนทำไม”
“กูรู้ว่ามึงกลัวเข้ามาอาบน้ำพร้อมกูนี่แหละ” ต่อบอกหน้าตาเฉย
“ไม่เอาอ่ะมึงอาบก่อนเหอะเดี๋ยวกูอาบทีหลัง” เอ็มปฎิเสธ
“กูไม่ทำอะไรมึงหรอกน่า พ่อกูเพิ่งตายไปกูไม่มีอารมณ์กะมึงหรอก”
“แล้วมึงจะให้กูไปอาบด้วยทำไม”
“แล้วมึงนั่งอยู่คนเดียวมึงไม่กลัวหรือไง” เอ็มส่ายหน้า
“ตามใจพ่อครับ….”
“หยุดเลยมึงไอ้ต่อกูยอมแล้วกูอาบพร้อมมึงก็ได้”
เอ็มตะคอกต่อทันทีที่เอาแต่ยืนยิ้มเมื่อเห็นเอ็มถอดเสื้อผ้าบ้างเมื่อเขาแกล้งที่จะเรียกพ่อ
“ว่าแต่กูมองมึงแล้วมึงล่ะมองไรกู” เอ็มว่าต่อบ้างเมื่อร่างเขาก็เปลือยเปล่าพอๆกับต่อ
“แล้วถ้ากูไม่มองมึงจะให้กูทำอะไรมึง”
“ทะลึ่ง!!”
เอ็มว่าเมื่อเริ่มรู้สึกแปลกๆกับสายตาของต่อ ก่อนที่เขาจะรีบเดินเข้าห้องน้ำโดยที่ต่อตามเข้าไป
ทันทีประตูห้องน้ำปิด ร่างเปลือยเปล่าของสองหนุ่มก็แทบจะชิดกันถ้าเอ็มไม่พยายามถอยหนี แต่ก็โดนต่อคว้ามือไว้ก่อน
*****************************************
ปล่อยให้ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เล่น อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
