มาต่อแล้วค๊าบบบบบ วันนี้ขอแอ๊บแบ๊วววววว
อิอิ
****************************************************************
เช้าวันแรกที่ต่อตื่นขึ้นมาภายในห้องที่เขาโตมาตั้งแต่เด็ก หลายเดือนแล้วที่เขาไม่ได้กลับมานอนอย่างเต็มอิ่มที่ห้องของตัวเองแบบนี้ วันนี้พ่อเขาจะออกจากโรงพยาบาลช่วงบ่าย เขาเองก็ต้องไปรับ
อากาศที่กรุงเทพยังร้อนเหมือนเดิมทำให้ต่อหวนนึกถึงคำพูดของเอ็มที่บอกจะรอดูเมื่อเขากลับมากรุงเทพว่าจะมีอาการป่วยหรือเปล่า ถ้าเอ็มมันรู้มันก็คงจะล้อเขาน่าดูเมื่อตอนนี้ต่อเริ่มปวดหัวขึ้นมาบ้าง ต่อถอนหายใจเมื่อรู้สึกว่าตัวเองจะคิดถึงเอ็มมันมากไป
“พี่เตยผมยืมรถไปรับพ่อหน่อยนะ” ต่อบอกพี่สาวเมื่อเจอกันตอนเช้าในขณะที่พี่กำลังจะออกไปทำงาน
“เอาสิเมื่อคืนก้อว่าจะบอกอยู่เหมือนกัน เดี๋ยวพี่ไปแท็กซี่เสียดายงานมันยุ่งไม่งั้นคงไปรับพ่อได้”
“พี่ไปทำงานเหอะผมจัดการเองเรื่องไปรับพ่อ”
“อืมฝากด้วยนะไปแล้วเดี๋ยวสาย”
พี่ออกไปแล้วต่อจึงออกจากบ้านมั่งเผื่อๆเวลาเอาไว้เผื่อรถติด
“กี่ปีๆรถก้อติดเหมือนเดิม” ต่อบ่นอย่างเซ็งๆเมื่ออกจากบ้านมาเท่าไหร่ ก็เจอปัญหาที่น่าเบื่อหน่ายเข้าจนได้ เขากวาดสายตาไปเรื่อยแก้เซ็งก่อนที่สายตาจะไปหยุดอยู่ที่ร่างหนึ่งในชุดนักศึกษาที่กำลังยืนรอรถเมลล์อยู่ป้ายข้างหน้าที่เขาติดไฟแดงอยู่
เอ็มในชุดนักศึกษาเรียบร้อย ต่อเผลอมองภาพแปลกตานั่นอยู่พักหนึ่งเขาไม่เคยเห็นเอ็มในชุดแบบนี้ ดูเอ็มจะต่างจากที่เขาเคยเห็นไม่เหลือภาพเด็กทะโมนที่เขาเคยแซว
เอ็มกำลังจะก้าวขึ้นรถที่วิ่งมาจอดเทียบป้ายแต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อโทรศัพท์ดังเข้ามาแถมคนที่โทรมาก็เป็นคนที่เฉยเมยกับเขาเมื่อวานเขาจึงไม่ได้ก้าวขึ้นรถคันนั้น
“ว่าไงมึง”
เอ็มทักหน้าเซ็งๆโดยไม่รู้ว่าปลายสายที่คุยอยู่กำลังเคลื่อนรถมาจอดเทียบตรงที่ๆเขายืนอยู่ กระจกรถถูกเลื่อนลงพร้อมกับต่อวางสายทิ้งแล้วตะโกนออกมาจากรถแทน
“ขึ้นมาเดี๋ยวกูไปส่ง”
เอ็มลังเลอยู่พักหนึ่งแต่เห็นรถคันหลังส่งสัญญานว่าต่อกำลังจอดในที่ห้ามจอดจึงรีบขึ้นรถก่อนที่ต่อจะโดนซิวซะก่อน
“ห่วงกูเหมือนกันนิ” ต่อเอ่ยออกมาก่อนเมื่อเคลื่อนรถออกไปแล้วโดยที่เอ็มนั่งอยู่ข้างๆ
“มึงจะไปไหน” เอ็มเอ่ยถามนึกขุ่นใจอยู่เหมือนกันที่เมื่อวานต่อมันเฉยชาจนเขาทำหน้าไม่ถูก
“ก็ไปส่งมึงไง” ต่อตอบ
“มึงอย่ามากวนกู”
“กวนห่าอะไรมึงแหละอย่ามาพาล”
“ไหนมึงบอกไม่อยากเจอกูแล้วไง”
“มึงอยากไปเบียดคนแน่นๆบนรถเมลล์หรือไง กูบอกจะไปส่งมึงก็เงียบๆไปเหอะน่า”
ทั้งคู่มองกันอีกครั้งก่อนที่เอ็มจะเป็นฝ่ายหลบตาไปก่อนพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องคุย
“พ่อมึงเป็นไงบ้าง”
“จะออกจากโรงพยาบาลวันนี้แหละเดี๋ยวกุก็จะแวะไปรับ”
“เหนื่อยอ่ะดิมึงได้นอนบ้างหรือเปล่า” เอ็มเผลอถามออกมาเมื่อเห็นว่าต่อดูเพลียๆ
“อย่างที่มึงบอกแหละกูเริ่มไม่สบายอากาศมันร้อน”
เอ็มได้แต่แอบขำ ต่อเห็นแล้วก้รู้สึกดีขึ้นมาเหมือนกันทำให้เขาอดนึกถึงตอนที่อยู่เชียงใหม่ไม่ได้ ทำให้เขากล้าที่จะตวาดเอ็มเพราะรู้สึกว่าความเหินห่างในช่วงแรกมันจะค่อยๆเลือนไป
“มึงขำอะไร”
“กุก็นึกว่ามึงจะเก่งว่าแต่กูไอ้ตี๋เอ้ย”
เอ็มเอื้อมมือมาแตะหน้าผากต่อจนเขาอึ้งแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรจนเอ็มบอกออกมา
“ไปรับพ่อก็หายามากินด้วยล่ะมึงเดี๋ยวไข้ขึ้นหนักตัวมึงยังร้อนอยู่เลย”
“มึงห่วงกูเหรอ”
“กูกลัวว่ามึงจะไม่มีแรงวิ่งหนีใจตัวเองต่างหากล่ะ” เอ็มสวนขึ้นมาทันควันจนต่อนึกอายขึ้นมา ที่สุดท้ายเขาก็ไปไหนไม่รอดจริงๆเขาก็กะจะขับรถหนีเอ็มไปเลยด้วยซ้ำแต่เขาก็ทำไม่ได้อยู่ดี
“เออแซวกูเข้าไป ใครเขาจะไปใจแข็งเหมือนมึงล่ะ จะตามง้อกูหน่อยก็ไม่ได้”
“แล้วมึงเสือกไล่กูทำไมล่ะ คนอย่างกูไม่จำเป็นต้องง้อใครหรอก”
“กูขอโทษ”
ต่อเอ่ยออกมานิ่งๆจังหวะเดียวกับที่รถติดไฟแดง เขาหันไปมองเอ็มอีกครั้งก่อนที่เขาจะเห็นเอ็มสะดุ้งเมื่อมืออุ่นๆของเขาเลื่อนไปแตะที่มือของเอ็ม ก่อนที่มันจะกลายเป็นกุมในที่สุดเมื่อเอ็มพยามจะชักมือออกแต่เขาไม่ยอม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
