ตอนที่ 22
เรือนของนายศรตั้งอยู่ตรงหน้า อิทธิหยุดยืนมองเห็นแล้วว่าตรงชานเรือนทั้งนายศรนายสินและส้มกำลังนั่งกันอยู่ ทั้งกลุ่มกำลังจะสนทนาอะไรกันก็ช่าง ณ ตอนนี้สิ่งที่เด็กหนุ่มอยากรู้คือเป็นฝีมือของนายสินหรือไม่ที่ลอบทำอะไรอุกอาจต่อหลานของเจ้าของไร่ คิดได้เช่นนั้นหนุ่มน้อยจึงออกก้าวเดินตรงดิ่งไปหาบุคคลทั้งสามทันที
“พ่อ พี่สิน ไอ้อิทธิมา” ส้มหันมาเห็นอิทธิก่อนใครจึงรีบหันไปบอกบิดาและพี่ชาย ชายสองวัยหันมามองตามคำบอก ต่างลุกเดินลงจากเรือนมาหยุดต่อหน้าแขกที่มาเยือน
“มาที่เรือนข้าทำไมไอ้เด็กน้อย” นายศรเอ่ยทักก่อน อิทธิไม่ได้มาหาเจ้าตัวจึงไม่ใคร่อยากจะตอบ สายตาเด็กหนุ่มตวัดมองไปยังอีกร่างหนึ่งที่ยืนขนาบคู่คนถาม
“มองหน้ากูเดี๋ยวโดนๆ” สินเอ่ยว่าเมื่อถูกจ้องหน้า อิทธิใช่จะกลัวกับคำขู่จึงถามกลับนิ่งๆ
“เอ็งอยู่ที่เรือนนี้ตลอดหรือเปล่าสิน”
“อ้าว ก็นี่มันเรือนกูถ้ากูไม่อยู่นี่มึงจะให้กูไปอยู่ไหน” สินตอบยียวน อิทธิทำใจเย็นถามใหม่
“ข้าหมายถึงก่อนหน้านี้เอ็งได้ไปที่คลองท้ายไร่บ้างหรือเปล่า”
สองพ่อลูกหันมองหน้ากันเมื่อสิ้นคำถามเด็กหนุ่มตรงหน้า อิทธิอ่านแววตาที่ทั้งคู่มองกันก็พอจะรู้ว่าสิ่งที่ตนคาดเดาไม่น่าจะผิด
“เอ็งถามทำไม ลูกข้าอยู่กะข้าที่นี่ยังไม่ทันได้ออกไปไหน” ที่สุดผู้เป็นบิดาก็หันมาเอ่ยด้วยก่อน แต่จากที่ใจเชื่อไปเกินครึ่งแล้วกับสิ่งที่เห็นอิทธิจึงบอกออกไปเลยตรงๆ
“แน่ใจหรือลุงศรว่าไอ้สินมันอยู่กับลุงศรที่นี่จริงๆ ไม่ใช่ว่ามันเพิ่งกลับมาจากการลอบทำร้ายไอ้อาทีนะ”
“อะไรนะ ใครลอบทำร้ายใครนะ ลองพูดใหม่ซินายอิท” เสียงส้มดังแว้ดมาก่อนตัวก่อนที่ร่างสาวน้อยจะมายืนเสนอหน้ารอฟังคำพูดจากปากคนที่หล่อนบอกให้พูดอีกครั้ง
“ถอยไปนังส้ม มันไม่ใช่เรื่องของผู้หญิง ตอนนี้ปล่อยให้ลูกผู้ชายเขาคุยกัน” นายสินเอ่ยบอกบุตรสาวพร้อมดึงร่างบางของเจ้าตัวถอยห่าง ประโยคหลังที่เน้นคำว่าลูกผู้ชายแน่นอนที่สุดว่าต้องการเสี้ยมให้บุตรชายใช้กำลังพูดคุยกับคนตรงหน้าที่บังอาจพาร่างมาให้เชือดถึงถิ่น ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนี้ยังจะกล้ามาโอหังพูดจาเล่นลิ้นใส่เขา ถ้าไม่ปล่อยให้บุตรชายจัดการก็เสียเหลี่ยมหัวหน้าคนงานกันพอดี
“ก็ส้มอยากรู้นี่พ่อว่าที่พี่สินหายไปพี่สินไปลอบทำร้ายพี่อาทีมาจริงๆ อย่างที่ไอ้อิทมันพูดหรือเปล่า” ส้มออกอาการไม่พอใจ ก็หล่อนเคยเอ่ยขอแล้วนี่ว่าห้ามใครแตะต้องหลานชายทั้งสองของเจ้าของไร่นี้ การได้ยินสิ่งที่อิทธิเอ่ยเมื่อครู่จึงสร้างความร้อนใจให้หล่อนได้ดีนัก
“อีส้มอีปากพล่อย พ่อเอามันไปไกลตีนผมเลยนะ ก่อนที่มันจะโดนหางเลขไปอีกคน” สินเอ่ยอย่างขัดใจในคำพูดของน้องสาว นายศรเองก็เห็นด้วยจึงออกแรงลากบุตรสาวไปทางอื่น ปล่อยให้บุตรชายเผชิญหน้ากับอิทธิเพียงลำพัง
“นั่นไง ข้าคิดไว้ผิดซะที่ไหน ไอ้อาทีมันไปทำอะไรให้เอ็งวะสิน เอ็งถึงได้ลอบทำร้ายมัน คราวก่อนโน้นก็ฝีมือเอ็งใช่มั้ย” อิทธิเปิดฉากถามทันทีเมื่อได้อยู่ตามลำพังกับคนอันธพาลอย่างนายสิน ซึ่งยังไม่ยอมรับข้อกล่าวหาง่ายๆ
“เอ็งไม่มีหลักฐานเอ็งอย่ามาว่าข้าแบบนี้ไอ้อิท”
“คนอย่างเอ็งไม่จำเป็นต้องหาหลักฐานมามัดตัวหรอกเพราะคำว่าอันธพาลมันแปะประจานไว้กลางหน้าผากเอ็งไว้อยู่แล้วไอ้สิน” อิทธิเอ่ยว่าอย่างเหลืออด ผิดซะที่ไหนกับสิ่งที่คิด เรื่องอะไรที่โจรมันจะรับผิดถึงคดีที่มันก่อง่ายๆ
“มึงอย่ามาปากกล้ากะกูนะไอ้อิท ที่นี่มันเขตเรือนกู กูจะทำอะไรมึงก็ได้นะ” สินเกิดเลือดขึ้นหน้าเมื่อได้ยินถ้อยคำเอ่ยว่าเมื่อครู่ จึงส่งสายตากร้าวให้กับคนว่าพร้อมกับยกนิ้วชี้หน้าคาดโทษอย่างหยาบคาย
“การที่กูมาที่นี่กูก็คิดอยู่แล้วว่าอันธพาลอย่างมึงคงใช้กำลังตัดสินปัญหากะกูน่ะแหละ แต่มึงอย่าคิดว่ามันจะง่ายขนาดนั้นมือตีนกูก็มี เรื่องอะไรกูจะยอมให้มึงทำฝ่ายเดียว” อิทธิมองจ้องตาอย่างไม่นึกเกรง รู้อยู่แล้วว่าผลจากการมาที่นี่ต้องลงเอยด้วยการแลกหมัดกับคนตรงหน้าเป็นแน่ ซึ่งหากการเจ็บตัวครั้งนี้เป็นการแลกกับการได้ระบายแค้นแทนเพื่อนรักอย่างอาทีเขาก็ยินดี
“มึงวอนเองนะไอ้อิท มึงกล้าท้าทายกูขนาดนี้กูก็จะสนองให้” สิ้นคำเอ่ย สินใช้จังหวะที่คนตรงหน้าไม่ทันตั้งรับตะบันหมัดแรกใส่ใบหน้าเจ้าตัวทันที คิดจะตามด้วยหมัดที่สองตอนเห็นร่างนั้นเซไปด้านหลัง แต่แล้วกลับโดนปลายเท้าถีบสวนกลับมาสุดแรงจนเซถลาล้มลงร้องโอดโอย
อิทธิย่างเท้าเข้าไปเตรียมกระทืบร่างอันธพาลให้หายซ่า แต่ฝ่ายนั้นไหวตัวทันด้วยการกลิ้งหลบแล้วยันกายลุกขึ้นถีบสวนกลับมา เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบปลายเท้าด้วยความไวแล้วจัดการเตะเข้าที่ปลายน่องคนที่ยืนขาเดียวส่งผลให้ร่างนั้นล้มลงกับพื้นอีก
สินร้องโอ้ยด้วยความเจ็บจากการล้มร่างกระแทกพื้นเป็นหนที่สอง สายตาอัธพาลหนุ่มจ้องมองคนที่เดินเข้าหาอย่างโกรธแค้น ไม่น่าเชื่อตนจะพลาดท่าเสียหลักได้ขนาดนี้
อิทธิหยุดการเดินเข้าหาถอยฉากออกมายืนตั้งรับเมื่อเห็นคนที่นอนกับพื้นดีดตัวลุกยืนพร้อมมือที่กำลังถือท่อนไม้ยาวเท่าแขน
“มึงทำกูเจ็บกูฟาดมึงไม่เลี้ยงแน่ไอ้อิท” สินโพล่งออกมา นาทีนี้รู้สึกโกรธปนเสียหน้าจนคิดว่าสามารถใช้ท่อนไม้ในมือที่ฉวยหยิบมาได้ฟาดใส่ร่างคู่ต่อสู้ให้ดับดิ้นได้อย่างไม่สนใจผลที่ตามมาใดๆ ทั้งสิ้น
“โธ่เอ้ยกูนึกว่าจะแน่ สุดท้ายมึงก็ใช้อาวุธจนได้นะไอ้สิน” อิทธิเอ่ยกลับ แม้จะหวั่นใจอยู่บ้างกับท่อนไม้ขนาดเขื่องในมือของสิน แต่เด็กหนุ่มก็ไม่เคยคิดที่จะยอมศิโรราบโดยการวิ่งหนีไปไหน ตรงกันข้าม สายตาหนุ่มน้อยกลับมองจ้องไปที่คนถือไม้อย่างเหยียดๆ แสดงออกถึงความสมเพชในการกระทำของฝ่ายนั้น
“เรื่องของกู! ตายซะเถอะมึง” สินเอ่ยตวาดพร้อมขู่แล้วถือท่อนไม้ในมือวิ่งเข้าใส่ร่างคู่ต่อสู้ ออกแรงเหวี่ยงไปอย่างบ้าคลั่ง อิทธิเองที่ตั้งรับอยู่แล้วจึงเบี่ยงกายหลบทิศทางได้ฉิวเฉียด แต่ยิ่งหลบอีกคนก็ยิ่งฟาด ซึ่งหากเป็นแบบนี้อาจจะพลาดท่าโดนฟาดเอาสักทีเป็นแน่ คิดได้เช่นนั้นสายตาเด็กหนุ่มจึงเริ่มจับจ้องจังหวะการเงื้อมือฟาดของคนอันธพาล พอได้จังหวะเหมาะจึงตัดสินใจยกสองมือขึ้นจับข้อมือคนนั้นเอาไว้ นาทีที่ทำสำเร็จก็ไม่รอช้าที่จะตรงเข้าไปยกปลายเข่าขึ้นกระแทกใส่หน้าท้องเจ้าตัวเน้นๆ แบบไม่นับครั้ง
สินร้องอ๊อก!ในทุกครั้งที่โดนปลายเข่าคนคนอ่อนกว่ากระแทกเข้าที่หน้าท้อง ร่างกายเริ่มทนความจุกเสียดไม่ไหวจึงปล่อยให้ท่อนไม้ในมือร่วงลงที่พื้นเพราะไร้เรี่ยวแรงจับยึด อิทธิรู้สึกถึงไม้ท่อนเขื่องได้หล่นลงพื้นไปแล้วจึงจัดการกระแทกเข่าสุดแรงใส่ร่างสินเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะออกแรงถีบร่างเจ้าตัวให้หงายหลังล้มตึงไปนอนสิ้นท่ากับพื้นดิน รู้สึกสาแก่ใจที่เห็นร่างนั้นนอนขดร่างตาเหลือกลานคล้ายคนกำลังเจ็บปวดทรมาน
“จำเอาไว้ว่าอย่าไประรานไอ้อาทีอีกไอ้อันธพาลสวะ” อิทธิชี้หน้าเอ่ยกำชับก่อนจะพาร่างเดินหนีไป สินฝืนอาการจุกเสียดมองตามอย่างอาฆาตแค้น
อิทธิกลับมาที่เรือนในตอนที่มารดากลับเข้ามาแล้วเช่นกัน ฝ่ายนั้นถามว่าหายไปไหนมาเด็กหนุ่มจึงเอ่ยปดว่าไปเดินเล่น เห็นมารดาไม่ซักต่อจึงเดินไปล้างมือล้างหน้าล้างเท้าให้คราบไคลคนอันธพาลหลุดออกจากเนื้อตัว
ทางด้านอาทีที่กำลังนั่งสนทนากับผู้เป็นป้าที่เรียกมาซักถามเรื่องการเรียน พอเห็นร่างมารดาเดินขึ้นมาบนเรือนจึงคิดจะผละหนี แต่ก็ไม่ทันเมื่อมารดาเรียกไว้ซะก่อน พร้อมเดินมานั่งตรงหน้า
“จะไปไหนไอ้อาที เห็นฉันเป็นผีหรือไงถึงคิดแจ้นหนีมันทุกครั้ง”
“เปล่าครับ ผมต้องไปอ่านหนังสือ” อาทีตอบเลี่ยงๆ พยายามไม่มองหน้ามารดา
“แน่แรอะ! ไม่ใช่ว่าจะแจ้นไปเรือนคนงานหรอกนะ” จิตราประชดอย่างอดไม่ได้ ก่อนส่งบุตรชายคนโตขึ้นเครื่องเจ้าตัวก็กำชับอีกครั้งว่าให้พูดจาดีๆ กับบุตรชายคนนี้เหมือนกับพูดกับตนหน่อยก็ดี หล่อนก็อยากจะทำหรอกนะ แต่ดูมันสินั่น หน้าหล่อนมันยังเมินใส่แล้วอย่างนี้จะให้หล่อนพูดดีๆ ด้วยได้อย่างไร
“ตอนนี้พี่อาทิตย์ไม่อยู่ ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้หรอกครับเพราะผมเชื่อว่าแม่คงจะตามราวีผมกับไอ้อิทและแม่นางตามเดิมเป็นแน่” อาทียอมหันมามองหน้ามารดาเมื่อโดนเจ้าตัวเอ่ยประชด เด็กหนุ่มนึกไปถึงว่าจะมีสักครั้งมั้ยนะที่มารดาผู้นี้จะเอ่ยดีๆ กับตนอย่างที่ได้เอ่ยกับบุตรชายคนโตอย่างพี่ชายตนบ้าง
“ไอ้อาที นี่แกกำลังจะชวนให้ฉันโมโหอีกแล้วนะ หนอยแน่ะทำพูด ประชดประชัน” จิตราแว้ดใส่ทันควันเมื่อฟังคำบุตรชายจบ อาทีเองก็ใช่ว่าจะยอม
“ก็แม่ประชดผมก่อนนี่”
“แล้วยังไง ฉันเป็นแม่แกนะ ฉันมีสิทธิ์ที่จะพูดจะเอ่ยอะไรกับแกก็ได้”
“แล้วทีกับพี่อาทิตย์ล่ะ แม่เคยเอ่ยกระทบกระทั่งแบบนี้บ้างหรือเปล่า”
“แล้วพี่ชายแกทำอะไรขวางหูขวางตาฉันเหมือนอย่างแกทำมั้ยล่ะ”
“ถึงทำแม่ก็หลับหูหลับตาทำมองไม่เห็นอยู่ดีนั่นแหละ แม่อย่ามาพูดเลย” เอ่ยจบอาทีตัดสินใจลุกเดินหนีทันที เพราะขืนอยู่นานกว่านี้กลัวว่าจะเอ่ยอะไรที่มันอาจจะดูไม่เหมาะไม่ควร ยังไงภายในใจหนุ่มน้อยก็สำนึกอยู่ว่าคนที่แว้ดๆ ใส่ตนนั่นคือมารดาผู้ให้กำเนิด การเลี่ยงการเผชิญหน้าในตอนที่อารมณ์กำลังแปรปรวนคือหนทางเดียวที่จะทำให้ไม่ต้องได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกเนรคุณโดยการต่อล้อต่อเถียงกับผู้ให้กำเนิด ส่วนจิตรานั่นก็ไม่วายส่งเสียงดังตามหลังเช่นเคย
“ไอ้อาที ไอ้ๆๆ โอ้ย กลับมาเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ลูกปากเก่ง”
“พอกันทั้งคู่ ไอ้ฉันก็นึกว่าจะดีกันให้ฉันเห็นชื่นใจก่อนตาย ที่ไหนได้แว้ดๆ ใส่กันยังกะไม่ใช่แม่ลูก” จันทร์จวงเอ่ยบ่นออกมาตอนที่เห็นร่างหลานชายลงจากเรือนไปแล้ว จิตราจึงหันมาสนทนาด้วย
“มาพูดเรื่องตงเรื่องตายอะไรตอนนี้คะพี่จันทร์ สุขภาพยิ่งไม่ค่อยดีๆ อยู่”
“สนใจเรื่องสุขภาพฉันด้วยเหรอ ฉันนึกว่าหล่อนจะมัวแต่แว้ดใส่คนนั้นทีคนนี้ทีจนลืมใส่ใจฉันซะแล้ว”
“โอ้ย ยังจะคิดว่าจิตราใม่ใส่ใจอีกเหรอคะ ก็อีจิตรคนนี้ไม่ใช่เหรอคะที่ร่วมหัวจมท้ายจนโดนตัดขาดจากญาติพี่น้อง จิตรเคยใส่ใจพี่จันทร์ยังไงวันนี้จิตรก็เป็นอย่างนั้นแหละค่ะ เพียงแต่ตอนนี้จิตรไม่ได้ตัวคนเดียวอย่างเมื่อก่อน มีลูกมาให้ดูแลตั้งสองคน ไร่เหรอก็ขยายใหญ่กว่าแต่ก่อนมากนัก จิตรก็มีละเลยพี่จันทร์บ้างเป็นบางเวลาแหละค่ะ”
“ฉันก็ประชดหล่อนไปอย่างนั้นแหละ การที่หล่อนใส่ใจดูแลไนร่ดูแลลูกหล่อนน่ะถูกแล้ว สามคนแม่ลูกจะได้ช่วยกันรักษาไร่นี้ให้มันอยู่ได้ต่อไปในตอนที่ฉันไม่อยู่แล้ว”
“พี่จันทร์นี่ยังไงนะ พูดจาไม่เข้าหูเลย พี่จันทร์ไม่อยู่แล้วไร่นี้จะเป็นไร่ได้ยังไงคะ”
“หล่อนก็ดูแลไปซี้ จะมายึดติดกับฉันทำไม”
“จิตรน่ะดูอยู่แล้วล่ะค่ะ จิตรคงไม่ยอมให้อีนังแม่นางมาชุบมือเปิบเอาหรอกค่ะ”
“วกกลับมาเรื่องนี้อีกแล้ว บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่คนของฉันคิดจะเนรคุณฉัน”
“ค้า! คุณพี่ เห็นประชดจิตรจิตรก็ประชดกลับบ้างสิคะ จิตรขอตัวนะคะ อยากอาบน้ำสักหน่อย เหนียวตัวเหลือเกิน”
จิตราลุกเดินจากไปแล้ว จันทร์จวงมองตามหลังสักพักก็หันมาปลงตกกับวัฏจักรของชีวิต
“ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าได้หรอกจิตราเอ้ย หากฉันจะเป็นอะไรไปจริงๆ ฉันก็อยากเห็นหล่อนปรองดองกับแม่นางและเด็กอิทธิเหลือเกิน ฉันเชื่อว่าสองคนนั้นจะร่วมดูแลไร่นี้ไปกับหล่อนได้มากกว่าคนของหล่อนซะอีก”
หญิงชราถอนหายใจหนึ่งเฮือกก่อนจะนั่งหลับตาทำจิตใจให้โปร่ง คล้ายๆ ปลงแล้วจริงๆ กับชีวิตบั้นปลายที่ไม่รู้ว่ายมบาลจะมาพรากนางไปจากไร่นี้เมื่อไหร่
*******************************************************
ฟากอาที ทันทีที่ลงจากเรือนได้เด็กหนุ่มก็ตรงมาหาเพื่อนรักอย่างอิทธิทันที ซึ่งขณะนี้เจ้าตัวกำลังนั่งพูดคุยกับมารดาอยู่
“หน้าหงิกมาเชียวไอ้อาที เป็นอะไรมาวะ” อิทธิทักเพื่อนเมื่อเห็นเจ้าตัวเดินเข้ามานั่งร่วมวงสนทนาด้วย อาทีมองหน้ากลับ สังเกตเห็นรอยช้ำนิดๆ บนใบหน้าเพื่อนจึงเอ่ยถาม
“หน้ามึงไปโดนอะไรมาวะไอ้อิท”
แม่นางละมือจากผ้าซิ่นที่นำมาเย็บระหว่างสนทนาเริ่มสังเกตที่ใบหน้าบุตรชายหลังสิ้นคำหลานชายเจ้าของไร่
“จริงด้วยอิท หน้าไปโดนอะไรมาหรือลูก แม่เพิ่งสังเกตเห็น” นางยกมือขึ้นจับใบหน้าบุตรชายพินิจ อิทธิพยายามเบี่ยงหลบแล้วปฏิเสธตอบ
“รอยอะไรไม่มีหรอกแม่”
“ไม่มีได้ไงก็กูกับแม่นางเห็นอยู่” อาทีขึ้นเสียง เริ่มสังหรณ์ใจอะไรบางอย่างจึงลุกฉุดแขนเพื่อนลากไปคุยยังที่ที่คิดว่าอีกคนจะไม่ได้ยิน
“มึงไปมีเรื่องกับนายสินมาใช่มั้ย” อาทีเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นว่าแม่นางเพียงแต่ส่งสายตามองตาม
“มึงพูดอะไรของมึงอาที กูอยู่ที่นี่กับแม่กูกูจะไปไหนได้ไง” อิทธิปฏิเสธ
“มึงโกหกกูได้ตอนนี้แต่ไม่ถึงวันหรอกเดี๋ยวเรื่องมันก็แดงขึ้นมาจนได้ มึงคิดเหรอว่านายศรกะยัยส้มจะไม่วิ่งโร่มาฟ้องป้ากูว่ามึงบุกไปหาเรื่องนายสินที่เรือนนั่น”
อิทธิหยุดคิดตามกับคำพูดของเพื่อน ก็ขนาดตอนที่ตนไม่ได้ทำอะไรคนพวกนั้นยังเคยใส่ร้ายป้ายสีมาแล้วเลย แล้วกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านไปนั่นเล่า เดี๋ยวมันคงจะมาถึงหูผู้ปกครองไร่นี้อย่างจันทร์จวงในอีกไม่กี่อึดใจเป็นแน่แท้
“เออกูยอมรับก็ได้” เด็กหนุ่มเอ่ยออกมาเมื่อคิดว่ายังไงซะเรื่องนี้ก็ไม่มีทางเป็นความลับได้แน่
“ทำไมวะไอ้อิท ที่กูบอกกูห้ามมึงไม่ฟังเลยใช่มั้ย” อาทีเอ่ยว่าอย่างหงุดหงิด ด้วยเพราะไม่อยากให้เพื่อนมาตกที่นั่งลำบากจากการโดนราวีกลับแบบไม่จบไม่สิ้นจากเรื่องของตน
“ก็กูแค้นแทนมึงนี่” อิทธิสารภาพ อาทีเข้าใจในความรู้สึกจึงเสียงอ่อนลงบ้าง
“แล้วมันยอมรับมั้ยล่ะ”
“มันไม่ยอมรับตรงๆ หรอก แต่แค่เห็นปฏิกิริยาและคำพูดของน้องสาวมันว่ามันหายไปตอนที่เราไปเล่นน้ำคลองกันกูก็รู้ว่าที่มึงโดนเป็นฝีมือมันน่ะแหละ”
“กูก็ไม่เข้าใจนะโว้ยว่ากูไปทำอะไรให้มันมันถึงคิดลอบทำร้ายกู” อาทีเอ่ยเมื่อเริ่มคิดคล้อยตาม
“ยัยส้มอาจจะบอกมันแล้วมั้งว่ามึงเป็นคนปั่นจักรยานแกล้งชนวันนั้น” อิทธิเดาเรื่องราว
“แล้วครั้งก่อนโน่นล่ะ อย่าบอกนะว่าคนที่ลอบทำร้ายกูมีหลายคน”
“ก็คงจะเป็นไอ้สินคนเดียวน่ะแหละ ครั้งก่อนโน้นมันก็คงแค้นที่มึงทำมันเสียหน้าไงตอนที่ห้ามกูขึ้นไปบนเรือน”
“แม่งมันนี่อันธพาลจริงๆ แม่นี่ก็นะจะรู้มั้ยเนี่ยว่าลูกชายคนสนิทของตัวเองมีนิสัยยังไง”
“สักวันพวกมันคงหางโผล่ให้แม่มึงเห็นเองน่ะแหละ เนี่ยเมื่อกี้แม่กูก็บอกกูนะโว้ยว่าตัวเลขทางบัญชีที่ทำไว้โดนแก้ไข เขาคิดว่าเป็นนายศรที่ทำ ก็รออยู่ว่าทำไมป่านนี้คุณจันทร์ไม่เรียกเขาไปพบซะทีเพราะแม่มึงถือสมุดบัญชีเล่มนั้นไปรายงานท่านแล้ว”
“ป้ากูตอนนี้ก็อิดๆ ออดๆ ตามวัยท่านน่ะแหละ ท่านคงไม่อยากจะดูอะไรที่มันปวดหัว แต่ถ้าเป็นอย่างที่มึงบอกจริงๆ ก็น่าห่วงนะว่าพวกนั้นอาจจะคิดโกงรายได้ของไร่จนไร่ขาดทุน”
“แต่กูห่วงมากกว่านั้นว่ะ”
“ยังไง”
“กูคิดว่าครอบครัวนั้นคงไม่คิดแค่โกงกินรายได้หรอก อาจจะเป็นไร่นี้ด้วยซ้ำที่พวกมันต้องการ”
สองหนุ่มน้อยมองหน้ากันอย่างกังวลนิดๆ กับความคิดที่อิทธิเป็นคนเอ่ยออกมา
“ถ้าเป็นแบนั้นจริงก็น่าห่วงป้าจันทร์กับแม่ว่ะ”
อาทีเอ่ยออกมาในตอนท้าย ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้สิ่งที่เพื่อนคิดไม่เป็นจริง
*****************************************************************
ที่เรือนนายศรซึ่งขณะนี้ทั้งบิดาและบุตรสาวต่างกำลังวุ่นวายกับการปฐมพยาบาลนายสินที่บอบช้ำอย่างสาหัสจากฝีมืออิทธิ นายศรปฏิเสธที่จะพาบุตรชายไปรักษาตัวยังอนามัยตามที่บุตรสาวแนะนำ หรือแม้กระทั่งนำเรื่องราวไปฟ้องเจ้าของไร่อย่างจันทร์จวงก็ยังค้านที่จะทำ ด้วยเพราะไม่อยากให้เรื่องนี้แพร่สะพัด รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นว่าบุตรชายตนโดนเด็กหนุ่มรุ่นน้องกระทืบเสียจนกระอักเลือด
“แล้วยังไงอ่ะพ่อ พ่อจะปล่อยให้ไอ้อิทธิมันลอยนวลเหรอ ดูมันทำกับพี่สินสิ” ส้มเอ่ยถามบิดาอย่างข้องใจเมื่อสิ่งที่ตนเองแนะนำถูกบิดาปฏิเสธที่จะทำตามทั้งสองข้อ
“ใครบอกว่าข้าจะปล่อยมันนังส้ม พี่เอ็งโดนขนาดนี้ ไอ้อีสองแม่ลูกนั่นมันต้องโดนหนักกว่าเป็นหลายเท่าแน่ๆ”
“แล้วรอให้มันได้อะไรล่ะพ่อ ตามๆ ไปจัดการมันซะให้แตกหักเลยไม่ดีเหรอ”
“บ๊ะ! อีส้ม ข้าเป็นหัวหน้าคนงานนะโว้ย เรื่องของเด็กทะเลาะกันเอ็งจะให้ข้าเข้าไปแส่ให้โดนโห่ โดนหมดความนับถือหรือไง ถ้าเป็นเมื่อก่อนข้าก็อาจจะทำ แต่เอ็งอย่าลืมสิว่าตอนนี้สิ่งที่เราต้องการคือไร่นี้ ฉะนั้นการสร้างความน่าเชื่อถือให้กับเหล่าบริวารต้องมาก่อน ไอ้เรื่องถอนทุนคืนให้พี่เอ็งข้าทำแน่ แต่ไม่ใช่เพราะน้ำมือข้า”
“พ่อหมายความว่ายังไง”
นายศรไม่ตอบคำถามบุตรสาวถึงแผนการแยบยลที่คิดไว้ สิ่งที่ไอ้เด็กอิทธิมาตามมาราวีที่นี่มันเข้าใจถูกแล้วที่ว่าบุตรชายของตนเป็นคนลอบทำร้ายไอ้เด็กอาทีนั่น แต่สิ่งที่มันไม่รู้อีกอย่างคือการกระทำอันอุกอาจที่คลองท้ายไร่นั่น บุตรชายของตนไม่ได้ไปเพียงคนเดียวแต่ไปพร้อมกับสมุนอีกกลุ่มหนึ่งที่ไม่ใช่คนงานในไร่นี้ ซึ่งคนเหล่านี้ก็มีความจงรักภักดีต่อบุตรชายตนน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ หากพวกมันรู้ว่าบุตรชายตนโดนทำร้ายแทบกระอักจากน้ำมือใคร ขี้คร้านว่าพวกมันจะแห่กันมาถลกหนังหัวคนทำเพื่อแก้แค้นแทนให้ แล้วเมื่อเป็นแบบนี้ เขาจะออกแรงทวงแค้นแทนบุตรชายให้เสียเหงื่อ เสียภาพลักษณ์ไปทำไม สู้เอาเวลามานั่งคิดหาวิธีกำจัดอีแก่จันทร์จวงและอีบ้าจิตราให้แนบเนียนว่าสูญหายหรือตายจากไปแบบไม่โดนสงสัยหรือโดนคำครหาว่าฆ่าผู้มีพระคุณไม่ดีกว่าหรือ หึหึหึ!
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
