ตอนที่ 21
สายแล้ว อาทีกลับมายังเรือนอิทธิอีกครั้งเพื่อบอกว่าป้าจันทร์ของตนตกลงว่าจะส่งเสียเจ้าตัวเรียนต่อชั้นที่สูงขึ้นแล้ว หนุ่มน้อยเห็นท่าทีเพื่อนรักไม่ยินดียินร้ายจึงเอ่ยถามเสียงหงอย
“มึงไม่ดีใจหรือวะไอ้อิท”
“มึงจะให้กูดีใจได้ไงบุญคุณเก่ากูก็ยังตอบแทนท่านไม่หมดแล้วอยู่ดีๆ มึงมาบอกว่าท่านจะส่งเสียกูอีก กูคงรับความเมตตานั่นไม่ได้ว่ะ” อิทธิบอกออกไป มันเป็นความจริงเพียงแค่ส่วนหนึ่ง ซึ่งอีกส่วนหนึ่งคือเขาจะรับความเมตตานั่นได้อย่างไรเล่าก็ในเมื่อพอเรียนจบจากชั้นมัธยมหกเขาก็จะไปจากที่นี่แล้วพร้อมมารดา
“มึงจะคิดมากทำไมวะไอ้ห่า ป้ากูท่านไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องพวกนี้หรอก ท่านบอกว่ามึงเป็นเด็กดีจึงอยากส่งเสียให้ได้ดิบได้ดีบ้าง ท่านบอกด้วยนะโว้ยถ้าเราสองคนสอบติดที่ดีๆ ท่านจะมีรางวัลให้” อาทีอวดอีก ยิ่งสร้างความหนักใจให้กับคนฟังมากขึ้น จึงเอ่ยตัดบท
“พอเหอะว่ะอาที ไม่ว่ามึงจะพูดยังไงนะโว้ย กูก็คงจะรับความเมตตาจากคุณจันทร์ไม่ได้แล้ว”
“ทำไมวะ เพียงเพราะมึงกลัวบุญคุณท่วมหัวหรือมีอะไรมากกว่านั้น” คราวนี้อาทีเริ่มเสียงแข็งขึ้นบ้าง รู้สึกผิดหวังที่ความหวังดีของตนโดนคนตรงหน้าปฏิเสธที่จะรับ
“มันจะมีอะไรมากกว่านั้นได้ล่ะ ก็มีแค่เรื่องเดียวน่ะแหละ ฝากบอกท่านด้วยว่ากูคงไม่อาจรับความเมตตานี้ได้จริงๆ” อิทธิยังคงยืนยันข้ออ้างเดิม เพราะคิดว่ายังไม่ถึงเวลาที่จะบอกเรื่องที่ตนคิดจะย้ายหนีออกจากที่นี่ให้เพื่อนรับรู้
“มึงแน่ใจนะ” อาทีมองจ้องตา
“เออ”
“แต่กูไม่เชื่อ มันต้องมีอะไรมากว่านั้นใช่มั้ยถึงสาเหตุที่มึงไม่รับความหวังดีของกูครั้งนี้”
“ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิวะ มึงนี่เซ้าซี้เป็นเด็กแฮะ”
“ก็ดีถ้าไม่มีอะไรมากกว่านี้”
“ยอมเข้าใจแล้วเหรอ เอออย่างนี้ค่อยน่าคบต่อหน่อย”
“ใครบอกว่ากูยอมเข้าใจ”
“หมายความว่าไง”
“ถ้ามึงติดปัญหาแค่นี้เห็นทีกูคงให้ป้าจันทร์มาคุยกับมึงเองแล้วล่ะ จะดูซิว่ามึงจะกล้าขัดใจท่านต่อหน้ามั้ย”
“อย่านะมึงไอ้อาที”
“มึงไม่ต้องมาห้ามหรอก เพราะยังไงกูก็ไม่ยอมให้มึงหยุดอนาคตมึงแค่ชั้นม.6 แน่ ในเมื่อกูพูดแล้วมึงยังรั้น กูก็คงเพิ่งมือป้าจันทร์กูล่ะ”
“มึงนี่มันวุ่นวายจริงว่ะ กูเองก็ใช่ว่าอยากจะจบอนาคตกูเท่านี้หรอก แต่ถ้ากูจะเรียนต่อกูก็จะหางานหาเงินส่งกูเรียนเอง เข้าใจกูซะใหม่นะไอ้เด็กเจ้าปัญหา”
“มึงน่ะสิเด็กเจ้าปัญหา อวดดีอวดเก่งล่ะเป็นที่หนึ่ง ตัวแค่นี้มึงจะมีปัญญาหางานหาเงินอะไรพอจะที่จะส่งตัวเองเรียนจบปริญญาได้”
“มึงอย่ามาดูถูกกูแบบนี้นะไอ้อาที เชี่ยถ้ากูไม่เห็นเป็นร่างมึงยืนอยู่กูคิดว่าที่ด่ากูเมื่อกี้เป็นพี่ชายมึงนะ ถ้าจะมาชวนกูทะเลาะแบบนี้มึงกลับเรือนมึงไปเลยไป”
“นี่มึงไล่กูเหรอ”
“ก็เออสิ”
“มึงไล่คนที่หอบเอาความหวังดีมาให้มึงได้ลงคอ กูไม่น่าคบมึงมาได้นานขนาดนี้เลยไอ้อิท แม่งเสียความรู้สึก”
“มึงอย่ามางอน เพราะปากมึงน่ะแหละทำให้กูฉุน”
“ก็แล้วทำไมมึงต้องรั้นใส่กูล่ะ”
“กูก็บอกเหตุผลไปแล้วไง”
“แต่กูไม่เชื่อ มึงกำลังปิดบังอะไรกูอยู่ใช่มั้ย”
“ปิดอะไร มึงอย่ามาเดาส่งเดช”
“กูว่ากูไม่ได้เดาหรอก แต่กูรู้เลยล่ะว่ามึงคิดอะไรอยู่ เว้นเสียแต่กูจะพูดไม่พูดแค่นั้นเอง”
“มึงรู้อะไร”
“รู้ความคิดมึงน่ะแหละ”
“เสียใจว่ะกูไม่ได้คิดอะไร”
“มึงพูดเองนะว่าไม่ได้คิดอะไร”
“เออ”
“งั้นมึงเตรียมเจอกับป้าจันทร์ละกัน ไม่พ้นวันนี้หรอกกูพาท่านมาหามึงแน่ ดูซิว่ามึงจะละอายใจมั้ยที่เจ้าของไร่ต้องมาอ้อนวอนให้มึงรับความเมตตาจากท่านซะเอง”
“ขืนมึงทำแบบนั้นมึงกะกูไม่ต้องมาพูดไม่ต้องมาเจอกันอีกไอ้อาที”
“มึงกล้าขู่กูเหรอ”
“กูไม่ได้ขู่แต่กูเอาจริง มึงไม่เชื่อก็ลองดู”
“เชี่ยเอ้ย ขอซักทีเหอะว่ะ”
ด้วยเพราะไม่รู้จะตอบโต้อะไร อาทีจึงตะบันหมัดเข้าที่ใบหน้าคนมองจ้องหน้าตนดุๆ ไม่ได้คิดอยากจะทำหรอกแต่มันรู้เหลืออดแล้วจริงๆ ไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะตั้งแง่ต่อต้านความหวังดีจากตนไปทำไม หากได้ยินเหตุผลว่ากลัวว่ามารดาตนจะมาอาละวาดอีกก็น่าคิดตาม แต่นี่ดันให้เหตุผลกลัวบุญคุณท่วมหัว ก็บอกอยู่ว่าป้าของตนเป็นคนออกปากจะส่งเสียเองอย่างเต็มใจจะมาคิดเล็กคิดน้อยทำไม ที่เอ่ยบอกออกไปเมื่อครู่ที่ว่ารู้ว่าเจ้าตัวกำลังคิดอะไร จริงๆ ก็แค่สงสัยว่าเจ้าตัวคงกำลังคิดย้ายออกไปจากที่นี่ มันเอะใจตั้งคืนที่ได้นั่งคุยกันใต้แสงดาวเมื่อครั้งโน้นที่โดนบอกให้หัดคบกับใครคนอื่นไว้บ้าง แต่มันก็แค่ความสงสัยที่ไม่อยากให้มันเป็นจริง ที่ผ่านมาจึงไม่อยากเอามาเป็นประเด็นพูดคุย แต่การกระทำและคำพูดในวันนี้ที่เห็นและได้ยินมันส่อเหลือเกินว่าความสงสัยนี้จะเป็นจริง
“นี่มึงต่อยกูทำไมอาที” อิทธิเอ่ยถามเพื่อนอย่างตกใจ รู้สึกเจ็บใบหน้าขึ้นมาจึงใช้มือลูบคลำบรรเทาอาการ
“มึงจะได้รู้ตัวไงว่ากูไม่ใช่คนที่มึงจะมาขู่เอาๆ แบบนี้ ทุกอย่างที่กูทำกูหวังดีกับมึงทั้งนั้น แม่งทำยังกะกูมาเซ้าซี้รบกวน” อาทีเอ่ยระบาย แสดงสีหน้าแสดงความน้อยใจออกมาให้เห็นชัดเจน อิทธิเห็นอาการจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วเดินไปดึงร่างนั้นเข้ามากอด เอ่ยขอโทษพลางยกมือตบหลังเจ้าตัวเบาๆ
“กูขอโทษ กูรู้ว่ามึงหวังดี แต่อย่างที่กูบอกว่าถ้ากูจะเรียนต่อกูขอหาเงินส่งเสียตัวกูเองดีกว่า กูก็อยากสร้างความภูมิใจให้กับกูและแม่กูเหมือนกันนะ แต่กูขอทำทุกอย่างด้วยลำแข้งกูเองจะดีกว่า”
อาทีอารมณ์นิ่งลง ผละร่างออกจากคนกอดปลอบเอ่ยบอกเสียงเบา
“กูก็ขอโทษด้วยเหมือนกัน ก็เอาเป็นว่ากูไม่บังคับมึงแล้วกัน อยากหาเงินส่งเสียตัวเองก็ลองเอาสักตั้ง แต่อย่าลืมนะโว้ยว่ามึงไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว หากลำบากอะไรบอกกูได้ทุกเมื่อ กูพร้อมตลอดที่จะยื่นมือช่วยเหลือมึง”
“ขอบใจว่ะ มึงเป็นคนที่กูไม่มีทางลืมแน่นอนอาที ไม่ว่าเฉพาะตอนกูลำบากหรอก หากวันไหนกูสบายขึ้นแล้ว มึงก็ยังจะเป็นเพื่อนที่อยู่ในใจกูเสมอ” สองหนุ่มน้อยส่งยิ้มให้กันเมื่อเริ่มเข้าใจกันใหม่ ก่อนอาทีจึงเอ่ยชวนไปว่ายน้ำที่คลองท้ายไร่ เพราะไม่ได้ไปมานานแล้ว อิทธิทำท่าทีอิดออดเมื่อสถานที่นั้นมันชวนให้เด็กหนุ่มนึกถึงวันที่ร่างกายโดนข่มเหงจากฝีมืออาทิตย์ การจะกลับไปที่ตรงนั้นอีกจึงเป็นเรื่องที่ลำบากใจขึ้นมา
“กูว่าเราอย่าไปเลยว่ะ” เด็กหนุ่มเอ่ยบอกเพื่อน
“ทำไมวะ” อาทีถามอย่างสงสัย อิทธิไม่รู้จะหาเหตุผลใดมาอ้างจึงยกเอาเรื่องจิตรามาพูด
“ก็เดี๋ยวแม่มึงจะตามมาอาละวาดกูอีกไงว่าพามึงไปเล่นอะไรในน้ำคลองแบบนั้น ตอนนี้พี่ชายมึงกลับกรุงเทพฯ ไปแล้ว ต่อไปคุณจิตรคงกลับมาราวีเราตามเดิม”
“ตอนนี้แม่ยังไม่กลับเลย ไปส่งพี่อาทีที่สนามบินน่ะ กว่าจะมาถึงไร่ เราคงเลิกเล่นกันแล้ว แม่คงไม่รู้หรอก”
“แต่อาจมีคนไปฟ้องก็ได้นะ”
“มึงก็รู้ว่าที่คลองนั่นไม่ค่อยมีใครไปกัน จะมีใครตามไปเห็นเราวะ”
อิทธินิ่งคิด ใช่สินะที่ตรงนั้นไม่ค่อยมีใครย่างกรายเข้าไปนัก อาทิตย์ก็น่าจะรู้เรื่องนี้ด้วยล่ะมั้งถึงกล้าทำเรื่องบัดสีกับตนที่ตรงนั้น
“แต่กูยังไม่อยากว่ายว่ะ ร่างกายเพิ่งหายไข้เอง” เด็กหนุ่มเอ่ยปฏิเสธอีกเมื่อนึกถึงการกระทำของอาทิตย์ที่กระทำกับตนคืนนั้น
“มึงก็ไม่ต้องว่ายไง ไปเป็นเพื่อนกูเฉยๆ” อาทียังรั้นที่จะชวน เห็นเพื่อนอิดออดมากๆ จึงยกเรื่องที่ว่าตนโดนขัดใจหลายเรื่องแล้ว เรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไมยังจะมาขัดใจกันอีก นั่นแหละอิทธิจึงยอมทำตามใจ
“แต่ก็ต้องรีบกลับมานะโว้ย ก่อนที่แม่นางจะกลับมาจากตลาด เพราะกูก็กลัวแม่กูเป็นห่วงเหมือนกัน” อิทธิเอ่ยบอกตอนเห็นเพื่อนแสดงออกถึงความดีใจออกนอกหน้า ก่อนหน้าที่อาทีจะมาที่นี่ มารดาของหนุ่มน้อยก็เข้าทำธุระในเมือง ซึ่งนางจะเข้าไปประจำทุกวันหยุด กลับเข้ามาอีกทีก็บ่ายๆ นั่นแหละ
*****************************************************************
ใต้ร่มไม้ใหญ่อิทธินั่งมองร่างอาทีดำผุดดำว่ายภายในน้ำ เด็กหนุ่มเลี่ยงที่จะลงไปว่ายด้วยเพราะร่างกายก็เพิ่งจะดีขึ้นจากพิษไข้ และแผลที่แขนจากการโดนกิ่งไม้ก็ยังไม่หายสนิทดี ตอนปั่นจักรยานกันมาเลี่ยงไม่ได้เลยกับการที่จะต้องผ่านจุดที่ตนโดนอาทิตย์ข่มเหงรังแก เด็กหนุ่มอดไม่ได้ที่จะหันมอง แต่ก็ไม่ได้ทำตัวผิดสังเกตกระทั่งปั่นจักรยานมาจนถึงท่าที่คนซ้อนท้ายบอกจะลงว่ายจึงได้หยุดรถส่งให้เจ้าตัวเปลื้องผ้ากระโดดลงน้ำ ส่วนตัวเองก็หาร่มไม้นั่งมองถึงตอนนี้
เวลาผ่านไปหลายนาที อาทียังคงดำผุดดำว่ายในน้ำอย่างร่าเริงอยู่เพียงลำพัง อิทธิละสายตาจากร่างนั้นเอนตาพิงต้นไม้ แหงนหน้ามองฟ้ากว้างคิดเรื่องราวต่างๆ ที่เคยผ่านมาไปเรื่อยเปื่อย ลมเย็นๆ พัดมากระทบร่างเป็นระยะ หอบเอากลิ่นดอกไม้ป่ามาให้สูดดมความหอมสดชื่นอยู่เป็นระลอก ท้องฟ้าสีฟ้าครามใสวันนี้ช่างสวยนัก ป่านนี้ใครบางคนจะขึ้นเครื่องบินขึ้นไปยู่บนนั้นหรือยังนะ
“นี่กูจะคิดถึงเขาทำไมวะ” เด็กหนุ่มรีบสลัดภาพใบหน้าของอาทิตย์ทิ้งเมื่อตอนที่แอบคิดถึงเจ้าตัวในตอนเหม่อมองฟ้ากว้าง หนุ่มน้อยส่ายหน้าระอาในความคิดของตัวเองที่ดันแอบนึกถึงภาพใบหน้าคมหล่อเหลาของคนที่จ้องแต่จะรังแกตน สักพักจึงหันมาสนใจร่างเกือบเปลือยของเพื่อนที่ดูจะปล่อยกายไปใจไปกับสายน้ำที่โอบพันร่างตอนแหวกว่ายอย่างสนุกสนาน เด็กหนุ่มยิ้มหน่อยๆ ให้กับภาพที่เห็น ดูเพื่อนมีความสุขกับกิจกรรมที่ทำแบบนี้หัวใจก็พาลสุขร่วมไปด้วย เห็นแบบนี้แล้วก็ไม่แน่นักหรอกว่าวันที่ตัวเองจะต้องห่างไกลกับเจ้าตัวจริงๆ คนที่คิดถึงอยากจะกลับมาเจอมาพูดคุยอยากจะมานั่งมองดาวคู่กันยามค่ำคืนอาจจะเป็นตัวเขาเองก็เป็นได้
เสียงเดินสวบสาบดังตามลมมาให้ได้ยิน บ่งบอกว่ามีคนรุกล้ำเข้ามาในเขตนี้เรียกความสนใจให้ต้องหันไปมองทางที่มาของเสียง ในใจก็นึกคิดว่าใครมาทำอะไรกันที่นี่ น่าจะหลายคนซะด้วยเพราะเสียงมันดังเหลือเกิน แต่ปกติก็ไม่ค่อยจะมีคนเข้ามานี่นา หรือว่าเป็นคนงานเดินมาหายิงนกยิงหนูเพราะวันนี้คนงานบางส่วนก็หยุดงานเฉกเช่นมารดาของตน
เสียงนั่นเงียบไปสักพัก ก่อนจะดังหนักขึ้นคล้ายกับว่าคนกลุ่มนั่นกำลังวิ่ง หนุ่มน้อยสนใจได้สักพักก็ต้องรีบหันกลับมามองที่ในคลองแทนเพราะได้ยินเสียงเพื่อนร้องโอ้ยลั่นขึ้น
“อาที เป็นอะไรวะ” เด็กหนุ่มลุกยืนมองร่างเพื่อนที่กำลังยกมือขึ้นกุมหัวไหล่ซ้าย ด้วยอารมณ์เป็นห่วงจึงไม่คิดรอคำตอบอะไร หนุ่มน้อยจึงตัดสินใจถอดเสื้อถอดรองเท้าแล้ววิ่งไปยังท่าน้ำกระโดดพุ่งร่างลงไปแล้วรีบว่ายไปดูอาการเพื่อนทันที
“ไม่รู้ใครยิงอะไรมาว่ะไอ้อิทธิ เฉี่ยวไหล่กูไปเมื่อกี้” อาทีรายงานอย่างตกใจ มือยังกุมที่หัวไหล่ซึ่งน่าจะได้แผลจากการโดนวัตถุบางอย่างพุ่งเฉี่ยว
“อย่าเพิ่งพูดอะไรเลย ขึ้นฝั่งก่อนเถอะ” อิทธิรีบเอ่ยชวนเพราะรู้สึกไม่ชอบมาพากลในเหตุการณ์ สองหนุ่มจึงรีบพาร่างกลับขึ้นฝั่ง เช็ดเนื้อตัวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เตรียมมาเสร็จจึงพูดคุยกัน
“ดีนะแผลไม่หญ่มาก แต่แม่งใครมันยิงอะไรมาวะ” อาทีเอ่ยอย่างหัวเสียนี่ถ้าวัตถุนั้นตรงเข้าที่ใบหน้าหรือศีรษะเขาอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่อยากจะคิด
“มีคนมาที่นี่หลายคนซะด้วยกูได้ยินเสียงเดินมา มันต้องเป็นคนกลุ่มนั้นแน่ๆ กูว่าตอนนี้เรารีบกลับเรือนก่อนดีกว่า ท่าทางจะไม่ดีว่ะ” อิทธิเอ่ยบอก อาทีพยักหน้าตาม สองหนุ่มจึงรีบกลับเข้ามาที่เรือน โดยเป็นเรือนของอิทธิ ซึ่งขณะนี้แม่นางยังไม่กลับเข้ามา
“เดี๋ยวทำแผลก่อนนะมึง” อิทธิเอ่ยบอกเพื่อนหลังจอดจักรยานได้แล้ว ก่อนจะผละไปเตรียมอุปกรณ์และยาที่มารดาของตนเตรียมติดเรือนไว้ตลอดมาทำแผลให้เพื่อน หลังทำเสร็จจึงนั่งพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมา
“อยากรู้จริงว่าใครกันที่มันทำแบบนี้” อาทีบ่นขึ้นก่อน นึกแล้วยังหวาดเสียวไม่หายกับสิ่งที่เจอ
“กูว่ามันคงเป็นคนในไร่นี้แหละ และกูพอจะรู้ด้วยว่าใคร” อิทธิเอ่ยบอกคาดเดาว่านี่คงเป็นฝีมือของนายสิน ไม่ใช่การคาดเดาด้วยใจที่เป็นอคติ แต่ระหว่างทางกลับมาก็ครุ่นคิดถึงตอนที่นายสินบุกจะมาทำร้ายตนแล้วอาทีกับอิทธิโดดมาขัดจังหวะ วันนั้นนายนั่นเข้าใจว่าคนที่ทำร้ายยัยส้มน้องสาวคือตัวเขาจึงบุกมาเช่นนั้น เป็นไปได้มากว่าตอนนี้ยัยส้มอาจจะบอกความจริงกับพี่ชายแล้วก็ได้ว่าจริงๆ คนที่ปั่นจักรยานชนตัวเองคืออาที นายสินถึงคิดจะแก้แค้นให้ แต่เพราะเห็นอาทีเป็นหลานเจ้าของไร่คงจะไม่คิดลงมือซึ่งๆ หน้า เหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านมาน่าจะเป็นการลอบทำร้ายแน่ๆ เลวแล้วยังหน้าตัวเมียแบบนี้มันน่าตามไปกระชากถามเอาความจริงนักว่าหากว่าวัตถุนั่นเกิดพลาดโดนจุดสำคัญของอาทีอะไรจะเกิดขึ้น
“มึงกำลังคิดว่าเป็นนายสินใช่มั้ย” อาทีมองสบสายตาเพื่อน เห็นแววตาเจ้าตัวแข็งกร้าวอยู่อย่างน่ากลัว
“จะมีใครซะอีกล่ะที่เป็นอันธพาลที่สุดในไร่นี้” อิทธิบอก แล้วสั่งให้เพื่อนกลับเรือนไปก่อน ส่วนตัวเองขอสะสางเรื่องนี้ให้เอง
“มึงคิดจะทำอะไรวะ” อาทีเอ่ยถามเพื่อนอย่างนึกห่วง ไม่อยากให้เพื่อนมีปัญหากับคนอย่างนายสินเท่าไหร่นัก
“เดี๋ยวกูจะตามไปถามมันว่าที่มันทำแบบนี้เพราะต้องการอะไร” อิทธิเอ่ยตอบ
“เฮ้ย ไม่ต้องเดี๋ยวเรื่องนี้ปล่อยให้ป้าจันทร์จัดการเถอะ”
“บอกตามตรงนะ กูไม่ได้คิดจะว่าป้ามึงนะโว้ย แต่รอแบบนั้นเดี๋ยวก็พาลจับคนทำผิดไม่ได้อย่างคราวที่มึงโดนก่อนหน้านั่นอีก”
“แล้วมึงคิดว่ามึงจะเค้นให้มันยอมรับได้เหรอ กูว่าเรื่องมันจะบานปลายไปกันใหญ่นะ”
“ถึงมันไม่ยอมรับ แต่อย่างน้อยกูก็ได้ทวงคืนสิ่งที่มันทำกับมึงล่ะวะ มึงจะยอมให้มันลอบทำนร้ายมึงแบบนี้ตลอดๆ เหรอ มันอันธพาลมากูก็ต้องอันธพาลกลับสิ คนอย่างกูไม่มีอะไรจะต้องเสียอยู่แล้วหากคิดจะแลกหมัดกับคนอย่างไอ้สิน” อิทธิบอกอย่ามาดมั่น ส่วนอาทีนึกลำบากใจ
“แต่กูไม่อยากให้มึงเดือดร้อนเพราะกูนะไอ้อิท”
“การที่มึงโดนคนอื่นลอบทำร้ายเอาแบบนี้มึงคิดว่ากูมีความสุขหรือไงล่ะ บอกแล้วไงว่ากูมันก็ขี้ข้าในไร่พอๆ กับไอ้สิน เกิดเหตุชกต่อยกันมันก็คงเป็นเรื่องที่คนไม่คิดจะใส่ใจ”
“ก็บอกแล้วไงว่ารอให้ป้าจันทร์จัดการ”
“แล้วคิดว่าจะจับมันได้มั้ย”
อาทีเงียบ ก็จริงอย่างที่เพื่อนบอก เพราะจนป่านนี้ไม่เห็นผู้เป็นป้าบอกเลยว่าสั่งสืบตามเรื่องผู้ร้ายที่ลอบทำร้ายตนคราวก่อนไปถึงไหนแล้วบ้าง
“แต่กูก็ไม่อยากให้มึงเดือดร้อนอยู่ดี” หนุ่มน้อยบอกออกมาใหม่หลังจากหยุดคิดไปพัก อิทธิถอนหายใจ เห็นเพื่อนรักออกอาการห่วงแบบนี้ก็คิดว่าการตามไปเป็นฝ่ายราวีคนอย่างนายสินบ้างคงเป็นเรื่องยาก ที่สุดเด็กหนุ่มจึงแกล้งบอกเป็นเชิงให้เพื่อนสบายใจ
“เออๆๆ ไว้รอให้คุณจันทร์จัดการก็ได้ กูไม่ทำอะไรก็ได้ ว่าแต่มึงกลับเรือนไปก่อนเถอะไป เดี๋ยวแม่มึงกลับมาถามหาแล้วจะยุ่งขึ้นมาอีก”
อาทีสบายใจขึ้นที่เพื่อนบอกออกมาอย่างนั้น แต่ก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันกับสิ่งที่ตนเอ่ยโกหกบอกว่าเรื่องนี้จะให้ป้าของตนจัดการ ใครบอกล่ะว่าเขาจะไปรายงานเรื่องนี้ฝ่ายนั้นรู้ เพราะขืนบอกไปมารดาเขาก็รับรู้กันพอดีว่าเขาลอบไปเล่นน้ำคลองที่ไร่กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าอีก หากเป็นเช่นนั้นมารดาตนคงไม่วายที่จะตามมาราวีเจ้าตัวเป็นแน่ ยิ่งตอนนี้พี่ชายตนได้กลับกรุงเทพฯ ไปแล้วด้วย คงไม่มีใครที่จะมาแย่งความสนใจจากมารดาได้อีก เรื่องนี้เด็กหนุ่มจึงตั้งใจปิดเงียบไม่บอกใครเลยทั้งสิ้น
อาทีเอ่ยลากลับเรือนในที่สุด อิทธิบอกจะไปส่งแต่หนุ่มน้อยกลัวว่าเพื่อนจะได้เผชิญหน้ากับมารดาจึงเลี่ยงขอกลับเอง
“งั้นก็ระวังตัวด้วยละกัน” อิทธิบอกเพื่อนอย่างนึกห่วงใย จริงๆ ไม่ได้กลัวเผชิญหน้ากับจิตราเลยหากว่าจะรั้นไปส่ง แต่ที่ยอมไม่ไปเพราะว่าเป้าหมายที่จะไปหลังจากเพื่อนรักลับสายตาไปแล้วคือเรือนของนายศรต่างหากล่ะ เปล่าหรอกหนุ่มน้อยไม่ได้ไปหานายศร แต่นายสินต่างหากล่ะคือคนที่ต้องการเจอ!
โปรดติดตามตอนต่อไป
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
