ตอนที่ 32
อิทธิเดินตรงไปยังร่างส้มช้าๆ ส้มเริ่มเกิดอาการฝ่อเมื่อมองเห็นสีหน้าและแววตานิ่งๆ ของคนที่เดินตรงมาหา อาการหน้าเชิดของหล่อนหายไปเมื่อหล่อนเดินถอยหลังหนีการเดินเข้าหาพร้อมเอ่ยถามเสียงสั่น
“แกคิดจะรังแกผู้หญิงเหรอไอ้อิทธิ”
“ทำไมกลัวเหรอ” อิทธิถามเสียงเยาะ
“ฉันไม่ได้กลัว แต่แกเป็นผู้ชายแกจะมารังแกผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้นะ” ส้มเอ่ยออกไป ในใจเริ่มสั่นกับท่าทีและแววตาของอิทธิที่จ้องมองพลางเดินเข้าหา
“ไหนตอนแรกบอกว่าฉันเป็นกะเทยไง” อิทธิถามใหม่ เห็นคำพูดแบบลิ้นสองแฉกแล้วนึกสมเพช ส้มออกอากรละล่ำละลัก ไม่รู้จะเถียงยังไง นึกโกรธตัวเองที่อารมณ์กลัวทำให้พูดอะไรไม่คิด อิทธิเห็นอาการจึงเอ่ยขู่
“ถอนคำพูดและก็ขอโทษฉันต่อหน้าทุกคนเดี๋ยวนี้ส้ม ไม่อย่างนั้นผู้หญิงก็ผู้หญิงเถอะ ฉันต่อยหน้าแหกแน่ถ้าคิดจะมาหาเรื่องกันแบบนี้”
“ไม่ เรื่องอะไรฉันจะต้องขอโทษแก ฉันไม่กลัวแกหรอก เพราะหากแกทำอะไรฉันก็แสดงว่าแกเป็นกะเทยจริงๆ ไม่มีผู้ชายคนไหนหรอกที่จะทำร้ายผู้หญิงได้ลงคอนอกจากผู้ชายหน้าตัวเมีย” ส้มระงับอารมณ์กลัวได้อยู่เพราะเชื่อว่าคนอย่างอิทธิคงไม่กล้าทำอะไรหล่อนแน่
“งั้นพ่อเธอก็เป็นผู้ชายหน้าตัวเมียหรือกะเทยอย่างที่เธอพูดสิส้ม” เสียงอาทีเอ่ยขึ้น หลายคนที่สนใจและลุ้นอยู่ว่าอิทธิจะแก้ปัญหาการโดนระรานยังไงจึงหันไปสนใจหนุ่มน้อยผู้นั้นแทน
“พี่อาทีหมายความว่ายังไง” ส้มถามเสียงสะบัด นึกไม่พอใจที่อาทีเอ่ยว่าบิดาตนเช่นนั้น
“ก็หมายความอย่างที่พูด” อาทีบอกแล้วเดินมาหยุดเคียงร่างอิทธิ เอ่ยอธิบายคำพูดให้ชัดแจ้งขึ้น
“ฟังนะทุกคน หากนิยามที่ผู้ชายรังแกผู้หญิงคือผู้ชายหน้าตัวเมีย พ่อของส้มก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ ส้มเป็นลูกหัวหน้าคนงานในไร่ฉัน นายนั่นชื่อนายศร ซึ่งมีพฤติกรรมอันธพาลและกร่างไปทั่ว อย่างที่ส้มเป็นตอนนี้น่ะแหละ เห็นแบบนี้ทุกคนคงไม่คิดว่าฉันโกหกหรอกนะ นายศรตบตีและทำร้ายแม่ของไอ้อิทซึ่งเป็นผู้คุมบัญชีในไร่ของฉัน รวมถึงคนงานหญิงคนอื่นๆ ที่เขาไม่พอใจ ฉันว่าคำว่ากะเทยหรือหน้าตัวเมียยัยส้มนี่คงจะเก็บกดที่ไม่สามารถประนามพ่อของตัวเองได้เลยมาลงกับไอ้อิท ซึ่งเป็นเพื่อนรักของฉัน ไอ้อิทเป็นผู้ชาย ฉันก็เป็นผู้ชาย ผู้ชายที่ยัยส้มพยายามหว่านเสน่ห์ให้สารพัด แต่ดูจากนิสัยทั้งพ่อทั้งลูก ทุกคนคิดว่าฉันควรจะสนใจมั้ย ไอ้อิทไม่ได้เกาะแกะฉัน มันเป็นห่วงกลัวว่าฉันจะหลงเสน่ห์ลูกอันธพาลเข้ามันก็เลยคอยเตือนสติฉันอยู่ตลอด แต่ยัยส้มมักคิดว่าตัวเองโดนขัดขวางจึงพยายามหาเรื่องไอ้อิทตลอดเวลา ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว วันนี้ถือซะว่าฉันจะประกาศให้ทุกคนเป็นพยานให้ฉันวันนี้เลยละกันว่าฉันไม่มีวันนึกรักยัยส้มได้อย่างเด็ดขาด รวมถึงฉันขอเตือนผู้ชายทุกคนที่กำลังสนใจผู้หญิงคนนี้ ขอให้เลิกคิดซะเพราะผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของอันธพาล เป็นลูกสาวของกะเทย เป็นลูกสาวของผู้ชายหน้าตัวเมีย ถ้าไม่อยากให้ชีวิตวุ่นวายไปให้ไกลเธอให้มากที่สุด ผู้หญิงก็เหมือนกัน หากจะคบยัยส้มเป็นเพื่อน ก็อย่าจริงใจกับเธอมากนัก เพราะคนอย่างผู้หญิงคนนี้ไม่เคยจริงใจกับใคร ดูง่ายๆ ว่าแม้เธอจะบอกว่ารักว่าชอบฉัน แต่พอเห็นหน้าพี่ชายฉันอย่างพี่อาทิตย์รุ่นพี่ของที่นี่ ผู้หญิงคนนี้ก็มักจะวิ่งเกาะแกะได้อย่างไม่มียางอาย นี่เป็นความหวังดีจากฉันที่ฝากเตือนทุกคน ใครจะเชื่อไม่เชื่อก็ตามใจ ไปไอ้อิท มึงไม่ต้องจัดการอะไรทั้งนั้น กูจัดการให้แล้ว”
เอ่ยจบอาทีก็ลากแขนเพื่อนที่กำลังยืนอึ้งไปพร้อมกับคนหมู่มากไปทางอื่น ส่วนส้มนั้นแทบยืนไม่อยู่หลังจากที่โดนอาทีสาดน้ำลายใส่มาทั้งถังแบบไม่ไว้หน้าเธอเลยสักนิ้ว สาวน้อยอยากจะกรี๊ดแต่รู้สึกจุกในอกจนกรี๊ดไม่ออก ยิ่งได้ยินเสียงซุบซิบจากคนหลายคนหล่อนก็แทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินมุดหายจากที่ตรงนั้น
“จริงๆ พี่อาทีพูดถูก ฉันเคยเห็นส้มควงผ้ชายหน้าตาดีประกาศแจ้วๆ ว่าเป็นแฟน น่าจะเป็นพี่อาทิตย์ที่พี่อาทีบอกน่ะแหละ เพราะหน้าตามีส่วนคล้ายกันอยู่ หลายใจนะเนี่ยยัยเนี่ย”
“จริง ฉันก็เห็นนะวันนั้น”
“โห่นางวันทองนี่”
“คนไม่สวยนิสัยไม่ดีเพิ่งเคยเจอ”
“พ่อก็ชั่ว ลูกก็ร่าน ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ”
“จะแปลกอะไรล่ะเธอมีพ่อเป็นกะเทย ลูกสาวก็ตอแหลแบบนี้แหละ”
นั่นเป็นเพียงแค่ถ้อยคำบางส่วนที่ได้ยินก่อนที่สาวน้อยจะวิ่งน้ำตาอาบแก้มไปหาที่นั่งระงับอารมณ์โกรธและความรู้สึกอายใต้ร่มไม้ใหญ่เพียงลำพัง
“พี่อาที ฉันอุตส่าห์ปกป้องพี่ไม่ให้พ่อกับพี่สินทำร้าย แต่พี่ทำร้ายฉันเสียเอง ดีล่ะ ฉันจะไม่ปกป้องพี่อีกแล้ว ฉันจะให้พ่อกับพี่สินจัดการพี่กับไอ้อิทธิซะ ไอ้พี่บ้า ไอ้พี่ทุเรศ ไอ้ๆๆ ฮือ” สาวน้อยร้องห่มร้องไห้อย่างเคียดแค้น คิดเอาไว้ว่าจะไม่ขัดขวางการกระทำใดๆ ของบิดาและพี่ชายอีกเด็ดขาด
***********************************************************************************************
ตกเย็นอาทิตย์มาดักพบน้องชายที่หน้าโรงเรียนจริงๆ ตอนแรกก็คิดว่าจะไม่เจอเพราะหลังสัญญาณเลิกเรียนดังขึ้นนานนับครึ่งชั่วโมง ร่างน้องชายก็ยังไม่เดินออกมาให้เห็น กระทั่งเมื่อคิดจะกลับจึงได้เห็นว่าน้องชายกำลังเดินหยอกล้อมากับอิทธิ
ภาพความสนิทสนมเบื้องหน้าทำชายหนุ่มคิดถึงคำพูดของส้ม ในตอนหนึ่งเห็นอิทธินั่งลงผูกเชือกรองเท้าให้น้องชายตนแล้วเกิดสะท้านใจอย่างประหลาด แต่ก็ทำใจให้นิ่งไว้อดทนยืนรอให้ทั้งคู่เดินมาจนถึงหน้าโรงเรียนจึงพาร่างสูงออกไปยืนขวางเอ่ยทัก เห็นชัดว่าสองคนข้างหน้าเกิดอาการชะงัก
“ทำอะไรกันอยู่ โรงเรียนเลิกตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งออกมากัน”
“มาทำไม” อาทีเป็นคนแรกที่ตั้งสติเอ่ยถามพี่ชายเสียงห้วน ส่วนอิทธินั้น แม้จะตกใจตอนแรก แต่เมื่อคิดว่าคนที่ยืนข้างหน้าคือศัตรูอีกหนึ่งคนจึงเรียกสติกลับคืน ยืนนิ่งๆ อ่านสถานการณ์
“มารับแกกลับไร่” อาทิตย์เอ่ยตอบตรงๆ เห็นน้องชายยังไม่ตอบโต้ จึงหันไปทักอีกคนบ้าง
“สบายดีเหรออิทธิ”
“ร่างกายผมดูสบายดีมั้ยล่ะ” อิทธิตอบยียวน เพราะหากเขายืนส่องกระจกตอนนี้ก็คงจะเห็นรอยช้ำต่างๆ ที่เกิดขึ้นตามตัวหลายจุด แต่คนตั้งคำถามเมื่อครู่นี่สิ เห็นหรือแกล้งไม่เห็นกันแน่ถึงได้ถามอะไรโง่ๆ ออกมาแบบนั้น
“ฉันถามดีๆ นะ ตอบให้ตรงคำถามจะลงไปดิ้นตายใช่มั้ย” อาทิตย์โต้กลับบ้าง จะกี่วันนิสัยยียวนคนตรงหน้าก็ไม่เปลี่ยน แล้วอย่างนี้การเจราจาหาข้อยุติมันจะได้ผลมากน้อยเพียงใดกัน
“โทษที ผมลืมไปว่าผมกำลังพูดอยู่กับคนโง่ คนหูเบา จะพูดจะจาอะไรก็ควรให้มันตรงประเด็นเข้าไว้ เพราะพูดอะไรให้คิดก็คงจะตามไม่ทันล่ะสินะครับ” อิทธิยิ้มเยาะกวนประสาท เป็นสุขนักกับการได้เริ่มต้นเชือดเฉือนคนตรงหน้าด้วยคำพูด ยิ่งเมื่อเห็นเจ้าตัวยืนขบกรามจนเส้นเลือดปูดให้เห็นตรงขมับก็ยิ่งสาแก่ใจ แต่แค่นี้มันยังน้อยไป ไหนๆ ก็มาให้เล่นเกมกวนประสาทถึงที่แล้ว ก็จะสนองให้จิตหลุดกันไปสามวันเจ็ดวันเลยเชียว
“ขอโทษนะครับที่ต้องถาม มารับไอ้อาทีไปศาลาสวดศพที่วัดไหนเหรอครับ เดาว่าคุณจิตรคงไม่ตายดีนะครับ”
หนุ่มน้อยเริ่มต้นก่อกวนคนตรงหน้าด้วยการถามไถ่ในสิ่งที่สองพี่น้องไม่คิดว่าจะได้ยิน อาทีนั่นพอรับได้เพราะเข้าใจอารมณ์แค้นในใจของเพื่อน แต่อาทิตย์นี่สิ แทบจะกระโดดขย้ำคอคนพูดเมื่อได้ยินเจ้าตัวเอ่ยจบ ติดที่ว่าตัวเองต้องการมาที่นี่เพื่อเจรจาหาข้อยุติต่างๆ จึงพยายามควบคุมอารมณ์ไว้ แล้วเอ่ยตอบโต้นิ่งๆ
“อย่าลามปามให้มันมากนักอิทธิ ฉันมานี่ฉันมารับน้องชายฉันกลับบ้าน แม่ฉันยังไม่ตายและยังสบายดีอยู่”
“อ๋อเหรอครับ สบายดีแค่ตัวน่ะสินะครับ จิตใจคงวิปริตไปแล้วขนาดจะฆ่าได้แม้กระทั่งลูกในไส้ หมามันยังรักลูกมัน แต่การกระทำของแม่คุณผมไม่รู้จะเปรียบกับอะไรดี”
อิทธิยังคงตอบโต้ให้เจ็บแสบได้อีก คราวนี้อาทิตย์จึงเริ่มมีโมโหบ้าง น้ำเสียงจึงเริ่มกร้าวออกมาอย่างน่ากลัว
“ขืนนายเอ่ยถึงแม่ฉันในทางที่ไม่ดีอีก เราได้เห็นดีกันแน่อิทธิ”
“นึกว่าผมกลัวหรือไง ที่จริงคุณไม่น่ารีบมาตามไอ้อาทีหรอก เพราะอีกไม่กี่วันผมพามันไปส่งที่ไร่แน่ พร้อมกับประกาศให้คนที่นั่นรู้ว่าผมกับมันเป็นอะไรกัน” อิทธิขึ้นเสียงใส่บ้าง คิดเอาไว้แล้วว่าวันหยุดนี้จะบุกไปฉีกอกจิตราถึงที่ไร่เพื่อไถ่ถอนความแค้นทั้งหมดที่มันจุกอยู่ที่อกให้ระบายออกไปบ้าง จากนั้นจึงจะตามไปจัดการกับนายศรกับนายสิน สองพ่อลูกอันธพาลที่ในใจนึกเคียดแค้นพอๆ กับจิตรา
“นายหมายความว่ายังไง” อาทิตย์ถามเสียงเบา คำว่าเป็นอะไรกันที่ได้ยินมันช่วยสนับสนุนคำพูดของส้มได้ดียิ่งนัก
“นั่นยังไงล่ะ ผมลืมตัวอีกแล้วว่ากำลังสนทนากับคนโง่อยู่ จะบอกให้ฟังตรงๆ ก็ได้ว่าผมกับไอ้อาทีเป็น…”
“อย่าเพิ่งอิท”
อาทีเอ่ยแย้งเพื่อนในตอนที่เจ้าตัวกำลังคิดทำตามแผนการ หนุ่มน้อยใช้เวลามองพินิจพี่ชายตอนที่เห็นเจ้าตัวกำลังระงับอารมณ์โกรธ รู้สึกว่าพี่ชายของตนนิ่งผิดสังเกตกับคำถากถางของเพื่อนตน บางทีคนๆ นี้อาจจะมาหาข้อยุติอะไรก็ได้ จึงบอกให้คนข้างอย่าเพิ่งเอ่ยอะไรที่เป็นการจุดชนวนความเคียดแค้นและชิงชังให้แก่กันมากไปกว่านี้
อิทธิกับอาทิตย์เพียงแต่มองสบตากันเมื่อสิ้นคำของอาที สองคนแทบไม่ละสายตากันเลยในช่วงเวลานี้ เพราะเอาเข้าจริงๆ พอได้มองเห็นใบหน้าและแววตาของอาทิตย์จริงๆ อิทธิก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าตัวเองรู้สึกวูบไหวอย่างประหลาด ทำไมนะ ทำไมตอนไม่เจอหน้าคนๆ นี้เขาถึงนึกเกลียด นึกโกรธ จนคิดว่าสามารถจะทำอะไรกับเจ้าตัวก็ได้ แต่พอมาได้ยินเสียง มายืนจ้องตากันซึ่งๆ หน้าแบบนี้กลับต้องมีอาการวูบไหวได้อย่างนี้ ส่วนอาทิตย์นั้นหัวใจแทบหยุดเต้นตอนที่คิดว่าจะได้ยินสิ่งที่ไม่อยากได้ยินออกมาจากปากของอิทธิ เพราะหากวัดความรู้สึกจริงๆ เขายังพอทำใจรับได้ในตอนที่ได้ยินสิ่งนี้จากปากของส้ม แต่หากมาได้ยินจากปากของอิทธิเอง มันคงจะสร้างความช้ำใจได้ดีพิลึก อิทธิเคยเป็นของเขา ความสัมพันธ์ลึกซึ้งในคืนนั้นเขายังไม่ลืมมันง่ายๆ แล้วจะให้เขามายืนฟังว่าเจ้าตัวมีความสัมพันธ์แบบนี้กับน้องชายเขาอีกคน เขาจะทนได้ยังไงกันล่ะ
อาทีมองพี่ชายกับเพื่อนรักมองสบตากัน เข้าใจได้เลยถึงความรู้สึกที่ทั้งสองพยายามเก็บซ่อนมันเอาไว้ ภายใต้ความแค้นของเพื่อนรักเขาเชื่อเหลือเกินว่าพี่ชายเขากำลังสร้างความสับสนให้คนๆ นี้ตกอยู่ในภาวะสับสนว่าจะเอายังไงดีต่อไป ส่วนพี่ชายตนภายใต้ท่าทีร้ายๆ นั้นเขาก็เชื่อเหลือเกินว่าคนที่ยืนข้างๆ ตนได้เข้าไปมีอิทธิพลเหนือใจอยู่ไม่มากก็น้อย
“พี่กลับไปก่อนพี่อาทิตย์ ผมยังไม่พร้อมกลับไปที่ไร่ตอนนี้ ผมขอทำใจสักระยะก่อนพี่ก็รู้ก็เห็นในสิ่งที่แม่ทำกับผม ตอนนี้ผมสบายดี มีข้าวกิน มีที่หลับที่นอน และก็สามารถมาเรียนได้ตามปกติ พี่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมพร้อมเมื่อไหร่ผมจะกลับไปเอง ฝากดูแลแม่ด้วย ผมหวังว่าสติท่าจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ดังเดิม”
ประโยคสุดท้ายก็ไม่วายที่อาทีจะเป็นห่วงมารดา จะว่าไปการกล่าวหาว่ามารดาสติหลุดไปคนเดียวก็ไม่ค่อยจะถูกนัก เพราะเหตุการณ์คืนก่อนจะเกิดเรื่องเขาเองก็ใช่ว่าจะควบคุมสติได้ เพราะหากแม่นางไม่เข้ามาคัดค้านการหันลำปืนไปยังร่างมารดา เขาก็ไม่อยากจะคิดว่าอะไรมันจะเกิดขึ้นบ้าง ดีไม่ดีเขาอาจจะกลายเป็นฆาตรฆ่ามารดาผู้ให้กำเนิดก่อนที่มารดาเขาจะกลายเป็นคนเข่นฆ่าลูกในไส้เสียด้วยซ้ำ เขากับมารดาอาจจะผูกเวรผูกกรรมกันไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้วและยังชดใช้ให้แก่กันยังไม่หมดก็เป็นได้ชาตินี้ถึงต้องตามมามีเรื่องมีราวให้ต้องถึงขั้นคิดจะฆ่าจะแกงกันกันได้ลงคอ
“แกกับแม่ต้องคุยกันนะอาที ฉันไม่ยอมให้แกกับแม่ตกอยู่ในภาวะแบบนี้หรอก แกไว้ใจฉันได้มั้ยว่าครั้งนี้ฉันจะทำให้แม่เข้าใจแก” อาทิตย์หยุดความสนใจอิทธิเอาไว้แล้วหันมาแกลี้ยกล่อมน้องชาย อิทธิยอมสงบปากสงบคำ มองดูสองพี่น้องโต้แย้งปัญหากัน
“ขนาดป้าจันทร์แม่ยังไม่ฟังเลย นับประสาอะไรกับพี่ล่ะพี่อาทิตย์”
“ที่ผ่านมาฉันยังไม่เริ่มคุยกับแม่อย่างจริงๆ จังๆ เพราะไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานปลายมาขนาดนี้”
“ผมกับแม่มันมาสุดทางที่จะพูดกันดีๆ ได้แล้วล่ะ ผมไม่อยากให้พี่ผิดหวังหากพี่ทำไม่สำเร็จ”
“ทำไมถึงพูดแบบนั้น แกกับแม่สายเลือดเดียวกันนะโว้ย ยังไงมันก็ตัดกันไม่ขาดหรอก”
“แต่แม่พยายามจะฆ่าผม พี่ก็เห็น”
“แกเองก็เคยคิดจะยิงแม่ไม่ใช่เหรอ แล้วลองถามตัวเองสิว่าตอนอารมณ์เย็นลงแบบนี้แกจะทำอย่างนั้นได้อีกมั้ย ซึ่งแม่ก็คงจะเหมือนกัน ตอนนี้ท่านก็อารมณ์เย็นลงแล้ว ท่านคงไม่คิดจะฆ่าแกได้ลงคอแล้ว ตอนนี้มันเป็นตอนเดียวที่แกกับแม่ต้องคุยกัน ต้องตกลงกันให้เข้าใจกัน”
“ใครเล่าเรื่องที่ผมจะยิงแม่ให้พี่ฟัง”
“แม่บอกเอง”
“คงใส่ไฟไปมากกว่าครึ่งล่ะสิ”
“นั่นมันเรื่องของแม่ แม่จะใส่ไฟใครยังไง หากฉันไม่เชื่อไปซะหมด เดี๋ยวไฟนั่นมันก็ดับไปเอง”
“จะบอกว่าตัวเองเลิกหูเบางั้นเหรอครับ” ถึงตอนนี้อิทธิอดแดกดันไม่ได้ เป็นเหตุให้อาทิตย์ต้องหันมากำราบ
“อย่าแส่ก่อนเวลาอันควรได้มั้ย อยู่เฉยๆ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะลืมหรอก นายได้คุยกับฉันอีกยาวแน่”
อิทธิเพียงย่นหน้าให้ขี้เกียจตอบโต้ เพราะเริ่มเห็นคนโง่ในสายตาพูดจาเข้าทีก็ตอนนี้ จึงยอมยืนฟังต่อไปเงียบๆ
“ถ้าจะให้ผมเชื่อใจพี่พี่จะต้องเล่าในสิ่งที่แม่เล่าให้พี่ฟังทั้งหมด ผมจะดูซิว่าแม่บอกกับพี่ว่ายังไง แม้ว่าผมจะมีคำตอบแล้วก็เถอะ” อาทีบอกพี่ชาย ต้องการให้ฝ่ายนั้นเล่าเพราะอยากได้ยินจากปากเจ้าตัวเอง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่ามารดาจะต้องพูดดีเข้าตัวแล้วยกความชั่วให้คนอื่น ซึ่งมันก็เป็นตามที่คิดเมื่อพี่ชายเล่าความจริงทุกอย่างให้ฟังจนจบ
“แล้วพี่เชื่อมั้ยว่าแม่นางจะโกงไร่เราจริงๆ” เด็กหนุ่มถามขึ้นใหม่ในตอนที่ฟังทุกอย่างจนสิ้น
อาทิตย์ยังไม่ตอบน้องชายในทันที ชายหนุ่มหันมามองหน้าอีกคนที่ยืนอยู่ด้วย เห็นเจ้าตัวตกอยู่ในอาการของคนที่กำลังระงับความโกรธ เข้าใจว่าคงกำลังชิงชังที่มารดาตนน่ะแหละ
“กำลังโกรธแม่ฉันอยู่ใช่มั้ย” ชายหนุ่มตัดสินใจเอ่ยถามขึ้น
“ขนาดผมเอ่ยถึงแม่คุณในทางไม่ดีคุณยังโกรธ แล้วผมจะไม่โกรธได้ยังไงล่ะครับ แม่ผมไม่เคยโกงกินรายได้ของไร่ แม่ผมไม่เคยทรยศคุณจันทร์ การที่คุณจันทร์ต้องเข้าโรงพยาบาลก็เพราะแม่คุณน่ะแหละที่มาร้ายใส่แม่ผมจนคุณจันทร์ต้องเข้ามาห้ามแล้วคุณจิตรผลักกระเด็นล้มกระแทกพื้นเรือน แล้วที่แม่คุณพาพวกมารื้อถอนเรือนผมกับแม่ผมทิ้ง ผมยอมรับว่าแม่คุณเกลียดผมกับแม่ผม แต่มันเป็นความเกลียดที่สะสมมานานแล้วตั้งแต่ผมยังไม่เกิด แต่แม่คุณหาทางจัดการผมกับแม่ไม่ได้เพราะคุณจันทร์คอยรั้งไว้ แต่เมื่อคุณจันทร์ไม่รับรู้อะไรในตอนนี้แม่คุณก็เลยฉวยโอกาสมาระบายความแค้นที่อัดอั้นมันมากว่าสิบปียี่สิบปี ผลที่ได้มันจึงรุนแรงอย่างที่คุณเห็นและรับรู้ตอนนี้ ผมกับแม่โดนทำร้าย ผมกับแม่ไร้ที่ซุกหัวนอน หากน้องคุณและลุงไกรไม่ยื่นมือมาช่วย ผมกับแม่ก็อาจจะกลายเป็นผีเฝ้าไร่สมใจแม่คุณไปแล้ว” อิทธิเอ่ยระบายในความจริงที่อัดอั้น ระหว่างที่พูดน้ำเสียงก็สั่นเครือไปด้วย รวมไปถึงนัยน์ตาก็เริ่มซึมด้วยหยดน้ำ เพราะนึกถึงภาพสะเทือนใจที่เรือนทั้งหลังและทรัพย์สิน เสื้อผ้า ข้าวของทั้งของตนและของมารดาถูกทำลายลงต่อหน้าต่อตา และภาพที่สะเทือนใจยิ่งกว่าก็คือภาพที่มารดาตนโดนทำร้ายด้วยการโดนจิกเส้นผมจนต้องร้องห่มร้องไห้
อาทิตย์สะเทือนใจในสิ่งที่รับรู้ ก็นี่ไงเล่าคือสิ่งที่เขาต้องการอยากจะฟัง ชายหนุ่มเห็นน้ำตาของอิทธิไหลอาบลงบนแก้ม ลืมตัวไปชั่วขณะว่าน้องชายตนยืนอยู่ด้วยจึงยกมือขึ้นไปเช็ดน้ำตาให้ฝ่ายนั้นพลางถอนหายใจเบาๆ
อาทีเห็นภาพตรงหน้าอดทำเสียงในลำคอเป็นสัญญาณบอกพี่ชายไม่ได้ว่าตนก็กำลังยืนอยู่ด้วยตอนนี้ นั่นแหละ อาทิตย์จึงชะงักแล้วรีบชักมือกลับรีบเอ่ยแก้เก้อ
“ฉันแค่สงสารเพื่อนแก ปกติไม่เคยเห็นขี้แยขนาดนี้”
“ให้ใครสักคนมาทำร้ายและตบตีแม่คุณต่อหน้ามั้ยล่ะ อย่ามาว่ากันหน่อยเลย” อิทธิเอ่ยตอบโต้อย่างนึกหมั่นไส้ในท่าทีแก้เก้อของพี่ชายเพื่อน นึกโกรธตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ไม่รู้จักปัดมือจ้าตัวออกก่อนที่จะสัมผัสถึงใบหน้าตน เสียเชิงชะมัด เขาต้องโกรธต้องเกลียดผู้ชายคนนี้สิถึงจะถูก จะสับสนไปไหนนะหัวใจ
“ไอ้ฉันก็นึกว่าแม่ผัวกับลูกสะไภ้จะไม่ถูกกันแค่ในนิยายหรือในละครนะ ไม่น่าเชื่อว่าจะมาเจอกับตัวเองจริงๆ” อาทิตย์อดเอ่ยเปรียบเปรยไม่ได้เมื่อเห็นลมหายใจเข้าออกของอิทธิดูจะแช่งชักหักกระดูกมารดาตนเหลือเกิน อาทีทำหน้าฉงนหันมองหน้าเพื่อนรัก ยังไม่เข้าใจความหมายที่ชายเอ่ย แต่กลับอิทธินี่สิ ตกใจจนหน้าซีด เพราะเข้าใจความหมายของอาทิตย์ได้ดี
“ปากพล่อยนะคุณอาทิตย์” เด็กหนุ่มว่าค้อน ไม่รู้หรอกว่าอาทีจะเข้าใจความหมายหรือไม่ รู้แต่ว่าตอนนี้ตัวเองรู้สึกทั้งโกรธทั้งอายจนไม่รู้จะวางสีหน้ายังไง ส่วนอาทิตย์นั่นได้แต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งให้ ไม่สงไม่สนหรอกว่าที่ตรงนี้จะมีน้องชายยืนอยู่ด้วยหรือไม่ เพราะไม่ช้าก็เร็วเรื่องนี้ก็ต้องถูกปิดเผยมาอยู่ดี เขายังไม่รู้ว่าใครจะยินดียินร้ายรับมันได้เท่าไหร่ รู้แค่เพียงว่าตอนนี้อิทธิคือคนที่หัวใจเขาต้องการ หากเขาทำให้น้องชายกับมารดาหันมาดีกันได้การที่เขาจะทำให้คนรอบข้างยอมรับสถานะการเป็นคนรักกันระหว่างเขากับอิทธิก็คงจะไม่ใช่เรื่องยากนัก เพราะสองเรื่องนี้ที่เขาคิดจะจัดการหากวัดบริบทรอบข้าง ความยากง่ายมันก็ไม่ต่างกันมากมายเลยสักนิด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
