หัวข้อ: WITH ALL MY HEART!!! BY SAKE นิยายเปิดให้จองเเล้วค่ะ รายละเอียดหน้า 1

[w1234]

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆครับ

+1

[minima]

 


โอยย
จบดีจังเลย
อ่านแล้วมีความสุข

[RakorN]

โล่งอก คุณภูผาปลอดภัย แต่ก็แอบนึกตะหงิดๆแล้วล่ะว่าศพนั่นไม่ใช่คุณภูผาของน้องนัสหรอก แต่ไอ้เวรไหนที่มันลอบกัดคุณภูผาล่ะเนี้ย จับได้กระทืบมันลงหลุมเลย  คู่น้องก้องก็นะ มันต้องใช้เวลาเนอะ แต่น้องก้องก็อ่อนลงมากแล้วเหลือแต่จะยอมรับออกมาตรงๆเท่านั้นแหละว่านู๋ก็คิดเหมือนพี่ภาค 
ขอบคุณเจี๊ยบ และ คุณสาเกมากๆสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ 

[taem2love]

รู้สึกปลื้มใจในที่สุดก็Happy Ending ลงตัวที่สุด ลุ้นแทบแย่ รออ่านลั้นลาตอนพิเศษ ขอแบบน่ารักๆ

[jasmin]

จบแล้ว มีความสุขกันถ้วนหน้าเลย
ไปๆมาๆ ภูผาก็กลายเป็นลูกไก่ในกำมือของนัสซะงั้น
สงสัยซึมซับเชื้อเจ้าเลห์มาจากภูผาแน่เลย 
รออ่านตอนพิเศษอยู่น๊า

[DexTunG]

  :pig4:ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ

[kakuro]

ขอบคุณคุณเจี๊ยบคนโพสต์กับคุณสาเกคนแต่งสำหรับเรื่องราวน่าประทับใจที่จบลงอย่างสวยงาม
ขอบคุณที่ทำให้มีความสุขก่อนวันหยุดยาวสุดสัปดาห์
ขอบคุณคุณเจี๊ยบสำหรับการโพสต์ต่อเนื่องสม่ำเสมอ
ยังกดบวกไม่ได้ขอขอบคุณด้วยใจอีกครั้ง
ถ้าคุณสาเกทำเป็นหนังสือบอกด้วยนะ
รวมทั้งเรื่องอื่นของคุณสาเกด้วย
รอตอนพิเศษอย่างมีความสุขจ้ะ

[MaeMoo]

อ่านแล้วมีความสุขจัง
ทุกเรื่องจบลงอย่างมีความสุข
ซึ่งมาจาก ความรัก สินะ

มารอตอนพิเศษนะคะ
เอาแบบหวานไม่ต้องเกรงใจใครไปเลยนะคะ


อ้อ ช่วงนี้ในเล้ามีรวมเล่มกันคึกคัก
นิยายของคุณ sake สนุกทุกเรื่องเลย
ไม่คิดจะรวมเล่มบ้างหรือคะ อยากได้ทุกเรื่องเลยอ่ะ

  ขอบคุณมากนะคะ

[ordkrub]

Yeah!!!!!
Happy Ending!!!!!!
แต่ค้างหน่อยๆครับ ตกลงใครยิงหินครับ
ถ้ามีตอนพิเศษได้ก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงครับ

[lazewcielo]

จบแย้วววววววววววววววววว
คุณหินนี่นะ ยังไม่หายดีก้ยังจะทำอีก
หื่นจริงๆเลย...
รอตอนพิเศษนะคะ

[ณ ที่เดิม™]

จบแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่งราวดีๆขอรับ

[Rinze]

ขอบคุณมากค่ะ
สนุกมาก น่ารักทั้งสองคู่เลยจริงๆ 

[JJHJJH]

มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณจริงๆ
รอตอนพิเศษที่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกมากมายด้วยคน

[didi]

ขอบคุณมากค่ะ

[mascot]

รอตอนพิเศษด้วยยยย

[aehJTS]

ตามอ่านทันก็จบพอดีคะตามช้าหน่อยเพราะตามมาจากหมอทิ และข้าวหอม
อ่าน 2 เรื่องยาวติดกันไม่ต่องเบรกกันเลยคะ

ขอบคุณคุณสาเกผู้แต่ง และขอบคุณ คุณเจี๊ยบคนลงนิยายด้วยนะคะ
ที่นำนิยายดี ๆ หน้ารัก ๆมาให้อ่านกัน อยากบอกว่ามีความสุขคะ

รอตอนพิเศษนะคะ

 

[Whatever it is]

โอ้ จบไปอีกเรื่อง

เลยอดอ่านตอนนัสลุยเลย 

ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆจ้า รออ่านตอนพิเศษ 

[heefever]

จบแล้วววววววววววว

น่ารักเนอะ ทั้ง 2 คู่เลย

รอตอนพิเศษ
 

[knightofbabylon]

อ่านตอนจบด้วยอาการสดชื่นแจ่มใส
อ่านไปก็ยิ้มไป ยิ้มจนปวดแก้ม
ทั้งสองคู่

รอตอนพิเศษค่ะ
 

[aekporamai2]

อิ่มเอมมากึบ
ขอบคุณมากๆๆ

[QUE1]

เริ่มตามอ่าน พออ่านทันเรื่องก็จบแล้วพอดี
ใจหายใจคว่ำหมดกับเรื่องคุณภูผา
แหม...ที่แท้ก็ผู้มีอิทธิพลคนนึ่งเหมือนกัน
เห็นว่าจะมีตอนพิเศษอีก สามตอนชิมะค่ะ หุหุ
รออ่านเน้อ....
ปล.คู่ก้องภพกับภาคภูมิ น่ารักมากๆๆ เริ่มต้นได้ไม่ดีเท่าไรแต่สุดท้ายก็รัก
สู้ต่อไปนะคุณภาคภูมิ แอบอยากอ่านเรื่องของคู่นี้อีกซักคู่
ไม่รู้จะมีหวังไหม....

[amphetaminy]

thx kurb

[จริงใจ]

จบแล้วเหรอ ยังอ่านไม่สะใจเลยอ่ะ
ขอพิเศษหน่อยนะๆๆๆ

[yayu]

+ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ น่ารักค่ะ

อยากอ่านตอนพิเศษแล้ว 

[qq_oo]

สนุกมากเลยค่ะ

อยากอ่านตอนพิเศษเร็วๆๆๆๆจัง

[ChiOln]

หุหุ แฮปปี้มาก ๆ เลย ขอบคุณมากนะคร้าบ

สนุกมาก ๆ เลย

//ขอตอนพิเศษด้วยคร้าบ

[p_phai]

จบไวจัง

[NannY]

กิ๊ดดด ตามอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ รออ่านตอนพิเศษนะคะ

ชอบนิยายของคุณ Sake ทุกเรื่องจริงๆ ค่ะั สนุกทุกเรื่อง

เรื่องนี้แหม น้องก้องนี่แอบมีโขมยซีนคู่หลักเนอะ กร๊ากกก น่ารักอ่ะ 

คุณหินและครอบครัวน่ารักทั้ง 3 หนุ่มเลยค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษแล้วววว 

[mumoo]

แอบน้ำตารื้น  เค้าซึ้ง เค้าชอบ
ชอบตอนแถมท้ายด้วย นู๋ก้องจ๋า ใจนู๋ไปเกินครึ่งแล้วล่ะลูก
งานนี้ภาคภูมิจะได้เจอรักจริงกะเขาซะที
คุณแม่โคตรปลื้มค่ะงานนี้ TvT

[jeaby@_@]

With all my heart : คำคืนของสองเรา



“มาแล้วๆ”

เจ้ารอยอดีตคนงานไร่ภูผาเดินหอบใบตองสีเขียวสดมากองไว้ตรงหน้าลูกชายภูผา ที่ร่ำร้องอยากจะได้กระทงไว้ลอยคืนนี้

ด้วยค่ำคืนนี้เป็นวันลอยกระทง เด็กทั้งสองคนจึงรบเร้าผู้เป็นบิดา ว่าอยากจะไปลอยกระทงที่วัด ด้วยเพราะทางวัดจัดงานมหรสพไว้นั่นเอง และภูผาก็จำต้องยอมพาเด็กๆไป แต่…

คนรับปากว่าจะพาไป กลับยังนั่งทำงานที่โรงงานต่างอำเภออยู่เลย ปล่อยให้ร่างโปร่งมานั่งทำกระทงกับเจ้าลอยสองคน ทั้งๆที่จะเย็นแล้วแท้ๆ

วนัสยิ้มกว้างเมื่อเห็นลูกลิงสองตัวกระตือรือร้นเดินเข้าไปช่วยลูกพี่เช็ดใบตอง ที่ถูกมืออันชำนิชำนาญกรีดออกมาจากทางกล้วยเสียดิบดี ไม่มีแตกเป็นริ้วๆ บนเสื่อที่ป้าหยดนำมาปูไว้ให้ที่ระเบียงหน้าบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้ทุกชนิดที่ปลูกไว้รอบบ้าน และแน่นอน ไม้ดอกไม้ใบเหล่านั้นถูกเด็กๆเด็ดมาซะโกร๋นต้น นี่ถ้าพ่อกลับมาเห็นคงพูดไม่ออกกันบ้างละ เขาเองก็ห้ามไม่ทัน ก็พอจะพูดเตือนก็ได้มาเป็นหอบแล้วนะสิ

แต่เรื่องที่น่ากังวลตอนนี้คือ เขาทำกระทงไม่ค่อยจะเป็น แต่เจ้ารอยผู้มีความสามารถสารพัดประโยชน์บอกว่าทำเป็น ถึงได้มาชุมนุมกันแบบนี้ หวังว่าคงได้เรื่องนะ…

หนึ่งชั่วโมงต่อมาหลังจากปลุกปั้นกระทงใบน้อยๆ ของสองหนุ่ม ลูกชายคนเล็กของบ้านภูผาก็พูดขึ้นว่า

“น้ารอยๆ เมฆว่ากระทงมันเบี้ยวๆละ” ลูกลิงตัวน้อยทำหน้าย่น จ้องมองกระทงบูดๆเบี้ยวๆ รูปแบบแสนธรรมดา ใบตองมีรอยแตกช้ำใบทั่วอย่างเศร้าใจ ในขณะที่ผู้เป็นพี่ก็ยังขะมักเขม้นกับการทำกระทงของตัวเอง แต่ดูเจ้าตัวก็ทำแล้วรื้อหลายรอบ จนดอกไม้ที่บิดาสุดถนอมเหี่ยวคามือไปเป็นกำๆ

“ไม่เห็นสวยอย่างที่คุณครูทำให้ดูเลยครับ” เด็กชายเมฆยังคงตอกย้ำบรรดาน้าๆอย่างไร้เดียงสา

วนัสเองก็ไม่คิดจะเถียงสิ่งที่เด็กน้อยพูดสักคำ พลางหันไปมองเจ้ารอยตัวดีที่กำลังยิ้มแฮะๆ แล้วไหนบอกว่าชำนาญไงฟะ ราคาคุยจริงๆนะแก

“มันอาจจะไม่สวยนะน้องเมฆ แต่ประสิทธิภาพไม่ได้ต่างอะไรกับกระทงใบอื่นๆหรอกนะ ลอยน้ำได้เหมือนกัน” เจ้ารอยพยายามยกสิ่งที่ตามองไม่เห็นมากลบเกลื่อน แต่เด็กน้อยก็ยังแสดงอาการคลางแคลงใจ

“ไม่เชื่อใช่ปะ...งั้นลองเอาไปลอยในอ่างบัวข้างๆดูสิ เชื่อน้ารอยเถอะน่า...” เจ้ารอยยกกระทงให้เด็กชายไปลองลอยในอ่างบัว และ...

“มันจมละน้ารอย!” เสียงใสๆตอบกลับขณะนั่งมองกระทงค่อยๆจมน้ำไปเรื่อยๆ

“อะ!...” เจ้ารอยรีบจ้ำอ้าวไปดูฝีมือตัวเอง เห็นกระทงบูดๆเบี้ยวๆจมน้ำไปจริงๆ “น้าว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน...จริงๆนะ” เจ้ารอยตัวดีทำท่าทรงภูมิจนน่าหมันไส้

แต่ก่อนที่เจ้ารอยจะได้ตะแบงต่อไปอีก วนัสก็กวักมือเรียกน้องเมฆเข้ามาหา

“น้องเมฆ แล้วปีก่อนใครทำกระทงให้ครับ” วนัสเอ่ยถามในขณะที่เจ้าตัวเล็กถือโอกาสแทรกตัวมาบนตักซะงั้น

“พ่อหินทำให้ครับ” เด็กชายตอบพลางมองเศษใบตองแล้วทำปากยื่น

คุณภูผานะเหรอ ทำกระทง...หน้าไม่ให้จริงๆ วนัสเลิกคิ้วขึ้น พลางพูดปลอบใจเด็กน้อยที่อยากจะได้กระทงสวยๆไว้ลอยคืนนี้

“งั้นเดี๋ยวคอยพ่อหินแป๊บนะครับ เดี๋ยวพ่อหินก็กลับมาช่วยพวกเราทำ แล้วน้องเมฆก็จะมีกระทงสวยๆไว้ลอยคืนนี้แน่นอน... นะครับ” วนัสกดคางตัวเองกับศีรษะเล็กแล้วโยกไปมา

“แต่พ่อบอกว่าจะกลับช้า แล้วจะทันหรือน้าไม้” เจ้าตัวเล็กยังคงบ่นกระปอดกระแปด พลางมองผู้เป็นพี่ชายที่กำลังลองกระทงฝีมือตัวเองในอ่างบัว และสุดท้ายกระทงใบจิ๋วก็จมลงเช่นของน้าๆผู้สอนสั่ง แล้วเจ้าตัวก็เดินหน้าเสียกลับมา

“น่า...เชื่อน้าไม้สิ เดี๋ยวพ่อหินก็มา” วนัสปลอบเสร็จ แล้วรีบหลบมายกโทรศัพท์หาความหวังเดียวในเวลานี้

ร่างโปร่งสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์คนรัก

รอเพียงชั่วอึดใจ เสียงทุ้มก็ดังมาตามสาย


“ครับ...มีอะไรหรือนัส” ภูผากรอกเสียงลงในโทรศัพท์มือถือตัวเอง และอดจะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ที่ร่างโปร่งโทรหาเขาในช่วงเวลาทำงานแบบนี้ เพราะวนัสเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก หากไม่มีเรื่องจำเป็นหรือคุยงาน ก็จะไม่โทรหาเด็ดขาด

“ยุ่งมากมั้ยครับ” วนัสเอ่ยอย่างเกรงๆ ยิ่งทำให้ภูผาแปลกใจหนักขึ้นไปอีก

“ก็ไม่มากหรอก” ภูผาปดอีกฝ่ายหน้าตาเฉย ทั้งๆที่มีเอกสารต้องตรวจเช็คอีกหลายแฟ้ม

“งั้นกลับบ้านตอนนี้เลยได้มั้ยครับ” วนัสพูดเร็วจนแทบไม่หายใจ

ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นอย่างฉงน อยู่ๆโทรมาขอให้เขากลับบ้าน มันผิดปกติจริงๆนั้นละ

“ใครเป็นอะไรหรือเปล่าหือ?” ภูผายังยิ้มเย็น ด้วยรู้สึกแปลกๆกับน้ำเสียงของคนรัก

“ก็...ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกครับ แต่...แต่ว่าผมอยากให้คุณภูผากลับมาช่วยสอนทำกระทงหน่อยนะครับ...ผมทำไม่เป็น แล้วเด็กๆเขาก็อยากได้กระทงสวยๆกันด้วย คุณภูผารีบกลับมาหน่อยนะครับ” น้ำเสียงอ่อนหวานในช่วงท้ายทำให้ภูผารู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ และรู้สึกอยากจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ขึ้นมาอีกครา

“พูดอีกสิ พูดออดอ้อนฉันให้มากกว่านี้สิ แล้วฉันจะรีบกลับ” ภูผาหลับตาฟังเสียงคนรักตอบกลับ

“คุณภูผา...” เสียงอ่อนระโหยครางเครือ “อย่าแกล้งกันสิครับ เด็กๆรออยู่นะครับ” วนัสหลับตาลง รับรู้ถึงความเจ้าเล่ห์ไม่เลือกสถานการณ์ของร่างสูง

“นัส...”

“...”

“หือ?”

“คืนนี้นะครับ ไว้คืนนี้ได้มั้ย” วนัสขบริมฝีปากข่มความอายเอ่ยออกไป

“เดี๋ยวเจอกัน...แล้วอย่าลืมที่รับปากไว้นะ...ที่รัก” พูดจบ ภูผาก็ตัดบทรีบเก็บเอกสารบึ่งรถกลับบ้านทันที

XXXXX

“ไงเจ้ารอย...มากับเขาเหมือนกันเรอะ” ร่างสูงเอ่ยทักอดีตลูกจ้างที่เห็นหน้ามันบ่อยจริงๆ

“โธ่นาย... เคยลอยด้วยกันทุกปี อย่าพูดจาตัดรอนกันแบบนี้สินาย” เจ้ารอยแกล้งโอดครวญ

“แล้วไม่ไปลอยกับเมียรึไง”

“เมียผมมันบอกว่าจะลอยในโอ่งที่บ้าน มันไม่อยากนอนดึก เดี๋ยวผิวเสียอะไรของมันก็ไม่รู้ ผมเลยเผ่นมาบ้านนายนี่ละ” เจ้ารอยตอบหน้าตาเฉย

เออ! เอาเข้าไป ข้าว่าเอ็งหลับหูหลับตาคว้าเมียมาผิดจริงๆละมั้งไอ้รอย ภูผาคิดอย่างละเหี่ยใจ พลางมองไปยังร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่บนเสื่ออย่างมีความนัย

ประกายตาของร่างสูงสะท้อนแวววาวจนวนัสต้องหลบสายตาวูบวาบ ผิวแก้มอุ่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

ภูผาเดินเข้ามาทรุดตัวนั่งตรงข้ามร่างบาง มองสภาพกระทงเบี้ยวๆและบรรดาดอกไม้ที่ถูกเด็ดมากองไว้บนเสื่ออย่างไม่แปลกใจ ก็ตอนเดินขึ้นบ้านมา เห็นสภาพไม้ดอกรอบบ้านเหลือแต่ใบแล้วต้องทำใจอย่างเดียว ไว้พรุ่งนี้คงจะต้องสะสางกันซักที และเมื่อมองสีหน้าจืดๆของร่างโปร่งก็ต้องอมยิ้ม รออีกฝ่ายเอ่ยปากทั้งๆที่รู้

“สอนหน่อยสิครับ เห็นเด็กๆว่าคุณทำกระทงเก่ง” วนัสจำต้องเอ่ยปากเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ยิ้ม นี่ผมก็ทำเพื่อคุณนะ ยังจะมาขออะไรแบบนั้นอีก มันอายนะครับ

“มะ...เดี๋ยวสอนให้” ภูผาตัดใจเลิกแกล้งอีกฝ่าย และตะโกนเรียกคนอื่นมาล้อมวงช่วยกันทำกระทงสำหรับคืนนี้

นิ้วมือใหญ่แข็งแรงกลับจับใบตองที่ฉีกกว้างประมาณ 2 นิ้ว มาจับเป็นกลีบผกาอย่างคล่องแคล้ว พอได้ครบสามกลีบก็นำมาซ้อนให้ลดหลั่นกันไปแล้วนำไปติดรอบที่ขอบฐานกระทง ไปจนบรรจบกัน และตัวฐานกระทงร่างสูงก็เป็นคนไปตัดต้นกล้วยเป็นแว่นด้วยตัวเอง เพราะร่างสูงเล่าว่าให้เจ้ารอยตัดที่ไร กระทงจมน้ำทุกปี

“ทำเก่งจังครับ” วนัสชื่นชมพร้อมดวงตาอีกสามคู่ มองมายังกระทงขนาดกำลังดีที่เสร็จในเวลาอันรวดเร็ว และมือใหญ่ก็กำลังปักดอกไม้ธูปเทียนให้เสร็จพอดี

“ฮู้...ฝีมือไม่ตกเลยนาย” เจ้ารอยเสนอหน้าเข้ามาชื่นชมด้วยอีกคน

“อย่ามาพูดดีเลยไอ้รอย ฉันสอนให้ทุกปีก็ไม่เห็นจะได้เรื่องเลยนะแก” ภูผาพูดแขวะเจ้าคนเสนอหน้า


“โธ่...นายก็” เจ้ารอยยกมือขึ้นลูบต้นคอแก้เก้อพลางยิ้มแฮะๆ ทำให้วนัสมองหน้าเจ้ารอยตัวดีอีกรอบ ให้มันได้ยังงี้สิน่า...

“ใครสอนมาหรือครับคุณภูผา” วนัสชะโงกหน้าเข้ามาดูกระทงในมือใหญ่ใกล้ๆ

ภูผาสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างโปร่งแล้วจึงยกยิ้มบาง

“ก็แม่ฉันนั้นละ สมัยท่านยังอยู่ก็จะมานั่งจับกลุ่มช่วยกันทำทุกปีละ แล้วพอหัวค่ำก็จะไปลอยที่แม่น้ำด้วยกัน แม่ฉันเขาชอบ เพราะครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันด้วยไงละ” ร่างสูงยิ้มกว้างอยากจะจูบหน้าผากมนนั้นซักที แต่ก็ต้องสำรวจกิริยาไว้ “มาสิ จะสอนให้”

วนัสพยักหน้าหงึกๆหยิบจับใบตองขึ้นมาทำตามร่างสูงพร้อมๆกับบรรดาเด็กเล็กเด็กโข่งที่สอนหลายทีแล้วไม่รู้จักจำอย่างเจ้ารอย

ในที่สุดกระทงงามๆก็พร้อมสำหรับค่ำคืนนี้ ภูผาให้เด็กๆเก็บกวาดระเบียบบ้านให้เรียบร้อย ก่อนจะไล่ให้ไปอาบน้ำ

พลบค่ำภูผาจึงพาสี่ชีวิตไปวัดตามคำร่ำร้องของลูกๆตน

เสียงระเบ็งเซ็งแซ่ดังขึ้นเมื่อเข้ามาถึงบริเวณงานมหรสพภายในวัด ร่างสูงเดินตามการจับจูงของลูกๆที่พาไปเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างไม่รู้เบื่อ ยิ่งถ้าเจอของเล่นถูกใจก็จะยิ่งเขย่าแขนพ่อ มองด้วยสายตาอ้อนวอนให้พ่อซื้อให้ ชิ้นสองชิ้นแรกภูผาก็ซื้อให้ดีอยู่หรอก แต่พอเริ่มถี่ผู้เป็นพ่อก็เริ่มใช้สายตาห้ามปรามจนลูกๆหน้าสลดไปตามๆกัน จะมีก็เจ้าตัวเล็กที่เลี่ยงเดินมาหาวนัส แอบมามองตาปริบๆแล้วขอให้ร่างโปร่งโอบอุ้ม

เมื่อวนัสจับร่างเล็กๆขึ้นมาอุ้ม เด็กชายเมฆก็โผเข้ากอดคอ พลางกระซิบเบาๆที่ข้างศีรษะ

“น้าไม้ น้องเมฆอยากได้ปืนอันนั้นครับ น้าไม้ซื้อให้น้องเมฆหน่อยนะครับ” ร่างเล็กในอ้อมกอดส่งเสียงครางเครือ

“น้องเมฆมีปืนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ซื้ออีกเดี๋ยวคุณพ่อดุเอานะ” วนัสพูดปลอบพลางลูบหลังเล็กๆนั้น

“มันไม่เหมือนกัน อันนั้นมันเล็กกว่าอันนี้ น้าไม้....นะน้าไม้” เสียงเด็กน้อยยังคงต่อรอง

“แต่เดี๋ยวน้องเมฆก็จะขอน้าไม้ซื้ออย่างอื่นอีก” วนัสยกยิ้มบางเบา

“ไม่แล้ว อันสุดท้ายจริงๆน้าไม้ นะ...” น้องเมฆผละตัวออก มองใบหน้านวลด้วยสายตาอ้อนวอนสุดชีวิต จนวนัสใจอ่อนพยักหน้าตอบรับ แล้วเดินเข้าไปซื้อให้ พอออกมาจากร้านก็เจอภูผามองมาตาเขม็ง เจ้าตัวเล็กจึงกอดคอร่างโปร่งไว้แน่น

“นัส...” ภูผาตั้งใจจะปราบร่างโปร่ง แต่ก็ถูกวนัสส่งสายตาขอร้องมาก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ

วนัสปล่อยน้องเมฆให้ไปสมทบกับพี่ชายที่ยืนอยู่กับเจ้ารอย แล้วจึงเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง

“นัส อย่าตามใจกันมากนัก เดี๋ยวก็เคยตัว ยิ่งเดี๋ยวนี้เจ้าตัวเล็กนั่น มีอะไรก็เอาน้าไม้มาอ้างท่าเดียว รู้มั้ย” ภูผาเอ่ยขณะเดินดูร้านรวงต่างๆ

“ฮะๆ ก็เป็นแบบนี้ไม่บ่อยหรอกครับ” วนัสยิ้มฝืดๆให้ร่างสูง ด้วยรู้ว่าตัวเองตามใจเด็กไปจริงๆนั้นละ

“วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองเต็มตลิ่ง
เราทั้งหลายชายหญิงสนุกกันจริง วันลอยกระทง
ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทง
ลอยกระทงกันแล้ว ขอเชิญน้องแก้วออกมารำวง
รำวงวันลอยกระทง รำวงวันลอยกระทง
บุญจะส่งให้เราสุขใจ บุญจะส่งให้เราสุขใจ ...”

เสียงเพลงรำวงประกาศเปิดรอบดังขึ้นอยู่ใกล้ๆทำให้วนัสเงยหน้ามองร่างสูง

“ไปดูเขารำวงกันมั้ยครับ” วนัสเอ่ยชวน

“อยากไปหรือ” ภูผามองลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย เขาไม่อยากไปแถวนั้น ไม่อยากไปให้ใครมาดึงตัวคนรักของเขาขึ้นไปรำวงอีกเหมือนคราวก่อน แต่ถ้าวนัสอยากไปเขาก็ไม่คิดจะขัด เพราะมันเป็นสังคมที่เขาอาศัยอยู่นี่นะ

“ไม่หรอกครับ” วนัสยิ้มบางให้ร่างสูง

แค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว กับสายตาร้าวรานในครั้งนั้น วนัสไม่คิดจะทำให้ร่างสูงลำบากใจอีก

แล้วจึงสะกิดให้อีกฝ่ายเดินตามไปทางร้านอาหาร “เรียกเด็กๆมากินข้าวเถอะครับ ถ้าดึกเดี๋ยวจะง่วงนอนกันซะเปล่าๆ”


ทานข้าวเสร็จภูผาก็พาเด็กๆไปลอยกระทงที่แม่น้ำใกล้ๆวัด ก่อนจะลอยภูผาบอกให้ทุกคนตั้งจิตอธิฐาน และกล่าววาจาขอบคุณพระแม่คงคาที่ให้เราได้อาศัยน้ำกินน้ำใช้ และขออภัยพระแม่คงคมที่ทิ้งสิ่งปฏิกูลลงในแม่น้ำตามตน จากนั้นจึงปล่อยกระทงให้ล่องลอยไปตามสายน้ำเล็กๆท่ามกลางแสงจันทร์ที่ยังไม่เต็มดวง แต่ก็สว่างมองเห็นหน้ากันสลัวๆ เสร็จแล้วเจ้ารอยก็ขอแยกตัวไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มตัวเองต่อ เพราะภูผาต้องรีบกลับด้วยเด็กๆจะง่วงนอน

XXXXX

เมื่อมาถึงบ้าน ภูผาก็ไล่ส่งลูกลิงที่ต่างก็ได้ของเล่นกันมาคนละสองสามชิ้นเข้านอน ส่วนชายหนุ่มทั้งสองยังคงนั่งดูโทรทัศน์กันต่อจนเกือบเที่ยงคืน

“พระจันทร์ใกล้เต็มดวงแล้ว ” วนัสพึมพำขณะมองผ่านหน้าต่างออกไปภายนอก ร่างโปร่งจึงเดินออกไปดูแสงจันทร์ที่ระเบียงหน้าบ้าน โดยมีร่างสูงเดินตามหลังมา

สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านผิวกายผะแผ่ว ร่างสูงที่เดินตามหลังมาก็เข้ามาโอบกอดร่างเล็กไว้แนบแน่น

“ออกมาทำไม ไม่หนาวเหรอ” ภูผากระซิบเบาๆข้างใบหูเล็ก

“อยากดูพระจันทร์เต็มดวงหน่อย ง่วงหรือครับ” วนัสเอี้ยวหน้ามองใบหน้าคมเข้มใกล้ๆ

“ยังไม่ง่วงเลย” ร่างสูงตอบพลางมองไปรอบๆบริเวณ ที่มีเงาตะคุ่มๆของต้นไม้ใบหญ้าอยู่โดยรอบ

“ไม่เหนื่อยหรือครับ วันนี้ทำงานทั้งวัน”

“ก็เหนื่อยอยู่นะ แต่รอทวงสัญญาคนก่อน”

คำพูดของภูผาทำให้วนัสแก้มร้อนขึ้นมาอีกครา เอาจริงเหรอเนี่ย...

ภูผาเลิกคิ้วมองร่างโปร่งอย่างรู้ทัน ก่อนจะผละกายออกแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากมน

“ฉันล้อเล่นน่ะ” ร่างสูงยิ้มกว้าง เขารู้ว่าสิ่งที่เขาขอให้วนัสทำ มันไม่ใช่วิสัยของร่างโปร่ง วิธีการแสดงออกถึงความรักที่มีต่อเขา วนัสจะทำผ่านการดูแลสารทุกข์สุกดิบ และสื่อมาทางแววตา เพียงแต่นานๆทีเขาก็อยากจะให้อีกฝ่ายออดอ้อนเขาบ้างเท่านั้นเอง

เขารู้...ที่เป็นแบบนี้เพราะวนัสไม่อยากจะสร้างหรือเป็นภาระอะไรให้เขานั่นเอง

วนัสมองใบหน้าคมคายยกยิ้มกว้าง ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบกอดรอบคอร่างสูงไว้ แล้วเขย่งตัวขึ้นจุมพิตข้างมุมปากได้รูปเบาๆ

“ผมรักคุณครับ”

“ชื่นใจ...” ร่างสูงวาดวงแขนโอบรัดร่างเล็ก แล้วผละถอยห่าง พลางล้วงของบางสิ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ

วัตถุเย็นๆถูกสวมใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างเบามือ ประกายแสงแวววาวจับตา ด้วยความมืดสลัวทำให้มองเห็นไม่ค่อยถนัด แต่วนัสก็รู้ว่านี่คือแหวน ทำให้รู้สึกแน่นในอก

“ ทุกๆวันที่ฉันอยู่กับนัส สำหรับฉันแล้วมันเป็นวันที่พิเศษ” ภูผาก้มลงจูบที่แหวนหนักๆ แล้วมองใบหน้านวลท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่าง “อย่าว่ากันเลยนะที่มาให้ในวันนี้ มันคงดูไม่ค่อยจะโรแมนติกเท่าไร แต่ฉันก็ให้ด้วยใจจริงๆ”

วนัสยกยิ้มบางด้วยรู้สึกตื้นตันใจ.... มีคนที่รักเขามากมายขนาดนี้แล้วจะให้เขานิ่งเฉยได้ยังไง...

“ทุกๆวันที่ผมอยู่กับคุณ ก็คืนวันพิเศษสำหรับผมเหมือนกันครับ”

ร่างโปร่งถูกรวบเข้าไปกอด ก่อนจะถูกอุ้มเข้าไปภายในห้องนอนของร่างสูง

แสงไฟสีนวลจากโคมไฟหัวเตียงสว่างทาทาบร่างเปลือยเปล่าสะท้อนเป็นเงาที่ผนังห้อง

ร่างเล็กนั่งทับหน้าท้องแข็งแรงราบเรียบ พลางไล้นิ้วมือไปที่รอยแผลเป็นจากกระสุนปืน จนถึงตอนนี้ภูผาก็ยังไม่ยอมบอกว่าสงสัยใคร แต่เขารู้สึกว่าร่างสูงรู้ และกำลังดำเนินการอะไรอยู่แน่ๆ

“อย่ากังวลไปเลย มันไม่เจ็บแล้วละ ผ่านมานานแล้วนะ” ร่างสูงเย้าเมื่อเห็นวนัสจ้องมองรอยแผลเป็น และก็จะเป็นอย่างนี้บ่อยครั้งที่เห็นรอยแผล


วนัสตัดใจละจากรอยแผล มองใบหน้าคมคายที่แสดงออกถึงความรักและความต้องการ แล้วทรุดตัวลงไปกอดร่างกายกำยำแน่นๆ แนบริมฝีปากกับอีกฝ่าย ส่งปลายลิ้นอุ่นเข้าไปเชิญชวนให้เข้ามากระหวัดเกาะเกี่ยว

และภูผาก็ไม่คิดจะปฏิเสธคำเชิญอันเย้ายวนนั้นแม้แต่น้อย มือใหญ่ฟอนเฟ้นแผ่นหลังเนียนและแก้มก้นตึงหนักๆ

“อา...”

“นัส” ร่างสูงดูดกลืนลิ้นอ่อนนุ่ม แล้วจึงค่อยๆขยับตัวขึ้นพิงหัวเตียง กดรั้งร่างบางให้แนบสนิทไปกับกลางลำตัว

ร่างเล็กสั่นสะท้านก่อนจะหย่อนตัวลงสู่แกนกายที่ผงาดรออยู่อย่างไม่ค่อยแน่ใจ คิ้วเรียวขมวดยุ่งเมื่อต้องกดร่างกายตัวเองให้ความแข็งชันนั้นชำแรกผ่านเข้ามาในช่องทางอุ่น

“อะ...อา...ไม่ไหวแล้ว” วนัสขบริมฝีปากแน่นมองอีกฝ่ายอย่างเว้าวอน

“ทำตัวตามสบาย อย่าเกร็ง...นั้น...อย่างนั้นละ” ภูผาพูดปลุกปลอบร่างโปร่งไปเรื่อยๆจนกายตัวเองเข้าไปอยู่ในตัวอีกฝ่ายทั้งหมด

“ขยับสินัส ค่อยๆขยับ” ร่างสูงค่อยๆชี้นำให้อีกฝ่ายทำตามอย่างว่าง่าย

ร่างเล็กๆขยับโดยมีร่างแข็งแกร่งเป็นฐานอันแข็งแรงที่เริ่มขยับสะโพกสอดรับกับจังหวะ เสียงเนื้อแนบเนื้อยิ่งทำให้อารมณ์คนขยับสะโพกควบคุมคนใต้ร่างไว้แรงขึ้นเรื่อยๆ

“คนภูผา...คุณภูผา..ไม่..” ร่างโปร่งขมกลั้นอารมณ์ก่อนจะปล่อยสายน้ำอุ่นขาวออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องแข็ง

ภูผาค่อยๆประคองร่างเล็กลงนอนก่อนแยกเนินเนื้อขาวออกจากกัน แล้วจะนำพากายตัวเองเข้าไปในช่องทางอุ่นแคบอีกครั้ง

วนัสได้แต่หลับตาโอบกอดอีกฝ่ายไว้จนกระทั้งร่างสูงปล่อยหยาดน้ำอุ่นภายใน แล้วจึงทรุดตัวกอดเขาไว้แต่เพียงหลวมๆ

เมื่อปรับระดับการหายใจได้เป็นปกติ วนัสจึงยกนิ้วมือที่ภูผาสวมแหวนให้ขึ้นพิจารณา ตัวเรือนทำจากทองคำขาว ฝั่งเพชรเป็นระนาบเดียวกันกับเนื้อตัวเรือนเกือบครึ่งวง แหวนแบบนี้น่าจะถูกสั่งทำขึ้นมา

ภูผาที่ลืมตาขึ้นมาเห็น จึงคว้ามือเล็กนั้นไปจุมพิตหนักๆ

“ถามหน่อยได้มั้ย”

“อะไรเหรอครับ” วนัสมองมือสีเข้มตัดกับสีผิวตนอย่างชัดแจน

“ตอนลอยกระทงอธิฐานอะไรหรือ”

คำถามของร่างสูงทำให้วนัสยกยิ้ม

“ไม่ได้อธิฐานอะไรเลยครับ แค่นึกขอบคุณสายน้ำเท่านั้นเองละครับ” ร่างโปร่งมองคนตัวใหญ่มีสีหน้าสลดลงเล็กๆ

“ฉันคิดว่านัสจะขอให้มีความสุข… รักกันจนวันตายอะไรแบบนั้นซะอีกนะ”

คำพูดแง่งอนของคนตัวใหญ่ทำให้วนัสเกือบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“ผมมีความสุขอยู่แล้วทุกวัน แล้วผมจะขอไปอีกทำไมละครับ”

คำตอบของร่างบางทำให้ใบหน้าคมคายร้อนวูบ จนต้องแนบหน้าผากกับอีกฝ่าย แล้วหลับตายกยิ้มบางเบา

“แล้วผมก็ไม่คิดจะขอให้คุณรักผมจนวันตาย แต่คุณจะอยู่ในใจผมจนวันตาย ผมคิดแบบนั้นนะ” เสียงกระซิบแววหวานของร่างบางทำให้ภูผาโอบกอดอีกฝ่ายไว้แนบแน่น นี่ละผลที่เขาได้อุตสาห์เพียรพยายามจนอีกฝ่ายเป็นค่า เห็นว่าเขาสำคัญ

“เธอก็จะอยู่ในใจฉันจนวันตายเหมือนกัน” ภูผาเคลื่อนริมฝีปากเข้าจุมพิตแผ่วเบาที่พวงแก้มอิ่ม มองร่างโปร่งยิ้มบาง แล้วหมุนแหวนที่สวมอยู่ไปมา ก่อนจะค่อยๆรูดออกจากนิ้ว

“ถอดทำไมละ ไม่ชอบหรือ” เสียงภูผาเอ่ยถาม

“เปล่าหรอกครับ แต่อยากดูรอบๆวงนะครับ”

ภูผายกยิ้มแล้วจูบที่ขมับชื้นเหงื่อเบาๆ

“เอาสิ”

ร่างโปร่งพลิกดูภายในตัวเรือนที่เห็นลอยสลักข้อความบางอย่างไว้ ขึ้นมาส่องไฟอ่าน

“ with all my heart”

วนัสเงยหน้ามองอีกฝ่าย พลางยื่นหน้าขึ้นจูบคางสากเบาๆ

“ขอบคุณ…ขอบคุณที่รักผม”





-จบตอน-