Part 18
“น้องเมฆ น้องอิฐ รักน้าไม้มั้ยครับ”
“รักครับ”
สองเสียงของลูกชายภูผาตอบเสียงใส่แจ๋วอย่างไม่ต้องคิด ในบ่ายวันเสาร์หลังเรียนพิเศษเสร็จ และร่างบางก็ได้ตั้งคำถามกับเด็กทั้งสอง
คำตอบนั้นสร้างความชื่นฉ่ำในหัวใจที่มีแต่ความวิตกกังวลเป็นนักหนา
“แล้วถ้าน้าไม้ทำผิดกับเมฆกับอิฐ จะยกโทษให้น้าไม้มั้ยครับ”
“.....................?” เด็กทั้งสองนั่งมองหน้าน้าไม้ด้วยความฉงนไม่เข้าใจในสิ่งที่วนัสต้องการถาม ทำให้ร่างบางลอบยิ้มแล้วเปลี่ยนคำถามใหม่ให้ง่ายต่อการเข้าใจของเด็กวัยนี้
“จะโกรธน้าไม้มั้ย”
“ไม่โกรธครับ” เสียงตอบฉะฉานแม้จะเข้าใจหรือไม่เข้าใจของเด็กๆก็ตาม แต่คำตอบก็สามารถช่วยปลุกปลอบหัวใจให้มีกำลังวังชาขึ้นมา คำตอบที่ตัวเองต้องการจะลบความรู้สึกผิดไปจากใจ
ถึงแม้เรื่องที่ดินจะเป็นการแต่งเติมของนรี แต่ความจริงที่ว่า เขาเข้ามาแทรกในครอบครัวภูผา ทำให้โอกาสที่เด็กๆจะได้สัมผัสความรักความอบอุ่นจากมารดาเหมือนเด็กคนอื่นๆลดน้อยลง ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับภูผาอีก มันจะดีกับเด็กๆหรือ
เขากลัวว่า ถ้าเด็กๆโตขึ้นแล้วจะมีปมด้อยในใจ ถ้ามีใครรู้ มีใครเอาไปล้อ เด็กก็คงจะถามว่าจริงมั้ย ทำไมครับ แล้วเขาจะตอบว่ายังไง
“น้าไม้ก็รักพวกหนูนะ” วนัสมองใบหน้ากระจ่างใสของเด็กทั้งสอง ก่อนจะรวบเก็บอุปกรณ์การเรียนการสอน แล้วจึงปล่อยเด็กๆออกไปเล่นตามปกติ
อะไรๆมันไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิดหรอกนะ เจ้าวนัสเอ๊ย! ร่างบางบอกกับตัวเอง
ยิ่งช่วงหลังมานี่ ทุกครั้งที่เห็นเด็กๆก็จะเก็บไปคิดอยู่คนเดียว จนแล้วจนรอดก็คิดไม่ตก จนรู้สึกเหมือนตัวเองปล่อยชีวิตไปตามมีตามเกิด หาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้สักที เกิดเรื่องเมื่อไรจึงค่อยจัดการ แล้วแบบนั้นมันดีแล้วหรือ
วนัสพาตัวเองมานั่งที่โซฟาหลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ มือเรียวหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดทีวีดูข่าวภาคเที่ยง เมื่อต้องอยู่เพียงลำพังเพราะเจ้านายจอมบงการออกไปติดต่อธุรกิจร้อยล้านพันล้าน เห็นว่าจะเปิดตลาดแถบยุโรป จากที่ส่งเครื่องกระป๋องขายทางฝั่งเอเชียมาโดยตลอด
พอพูดถึงเรื่องธุรกิจ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองช่างด้อยความสามารถเหลือเกิน ยิ่งมาอยู่อย่างนี้ ภาษาที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาจะคืนครูหมดอยู่แล้ว อาศัยดูข่าวภาคภาษาอังกฤษบ้าง อ่านหนังสือพิมพ์หัวนอกบ้าง ก็พอเก็บกักวิชาไว้กับตัวได้หน่อย
คุณภูผาเองก็พูดเกรินๆไว้ซักพักแล้วว่า จะให้เขาไปช่วยด้านประสานงานระหว่างประเทศ ถ้าแค่ภาษาละก็ได้อยู่ แต่นี้มันเกี่ยวพันถึงชั้นเชิงทางธุรกิจ ซึ่งเขาไม่รู้เรื่องเลย ถึงได้ผัดผ่อนไปก่อน
“เฮ้อ.............”
ร่างบางถอนหายใจยืดยาวแล้วกดรีโมทปิดทีวี ลุกเดินไปหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กจิ๋วโทรหาเพื่อนสนิท ที่ไม่ได้คุยกันพักใหญ่แล้ว แต่ใจนั้นก็ยังรู้สึกหนักอึ้ง
หนักอึ้งจากความกังวลใจจุดเล็กๆแล้วค่อยๆทับถมขึ้นมาเป็นลำดับ จน...เขาเริ่มไม่แน่ใจ แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองก้าวเข้ามา
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“นัส ขยับหน่อย”
“อือ!” เสียงร้องปฏิเสธไม่ชอบใจของวนัส ที่มีร่างสูงขยับสะโพกอยู่กลางหว่างขาขาว จุดรอยยิ้มขึ้นมุมปากของภูผา พลางจ้องมองเจ้าของร่างโปร่งบางที่นอนทอดตัวหอบหายใจถี่บนที่นอนนุ่มอย่างรักใคร่ ก่อนจะโน้มศีรษะตนเองเข้าใกล้อีกฝ่าย ส่งปลายลิ้นอุ่นเข้าไปสัมผัสขอบปากนุ่มชื้นแล้วขบกัดอย่างหมันเขี้ยว
“อย่าหลับตาสิ”
เสียงบอกแกมสั่งทำให้วนัสลืมตาขึ้นมองใบหน้าคมเข้ม ดวงตาคู่อ่อนโยนทอดมองเขาไม่ปิดบังความรู้สึกรักใคร่กระหายอยากจะกลืนกินเขาทั้งตัว และดวงตาคู่นี้เอง ที่ถูกถ่ายทอดไปยังบุตรชายทั้งสองคนไม่ผิดเพี้ยน
ความปลาบแปลบในอกทำให้คนที่อารมณ์จวนเจียนถึงขีดสุด หลับตาลงและเกาะเกี่ยวลำคอหนาไว้แน่น ส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขาพร้อมจะปลดปล่อยอารมณ์แล้ว
ร่างสูงสนองตอบต่อการเชิญชวนของร่างโปร่งบางและตัวเองทันที
คลื่นอารมณ์ที่ถาโถมเข้ามาในความรู้สึกของวนัส ทำให้ความคิดกังวลหลุดลอยไปกับสายน้ำขาวขุ่น จนนอนนิ่งไม่ไหวติ่ง ร่างสูงถอนกายออกแล้วรวบร่างบางเข้ามากกกอดไว้ในอก พลางจูบปลุกปลอบคนที่ยังนอนหายใจแรงอีกครั้ง
“เหนื่อยหรือนัส” น้ำเสียงอาทร ทำให้วนัสลืมตามองคนถาม
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็หลายๆเรื่อง นัสเหนื่อยหรือเปล่า อยากหยุดไปพักผ่อนบ้างมั้ย ไปเที่ยวต่างประเทศบ้างก็ดีนะ”
“หือ....ทำไมคิดแบบนั้นละครับ ไม่หรอก” วนัสทอดน้ำเสียงตอบอย่างอ่อนโยน แต่กลับหลุบตาลงต่ำ
“ก็รู้สึกว่าบางครั้งนัสดูเครียดๆนะ”
“อืม...ก็มีบ้าง ทำงานนี่ครับ” ร่างโปร่งยกยิ้มบางเบา
“มีอะไรก็บอกละ รู้มั้ย” ภูผาก้มจูบที่ขมับชื้นเหงื่อ
“ครับ............ตอนนี้ผมอยากนอน” คำพูดตัดบทของวนัสทำให้ภูผาเลิกคิ้วอย่างสนเท่ห์ เดี๋ยวนี้ช่างต่อปากต่อคำเก่งเหลือเกินนะ
วนัสที่พูดจบก็รีบหลับตาลง เหมือนกำลังกลบเกลื่อนปิดบังบางสิ่งก่อนที่มันจะสะท้อนผ่านแววตาออกมา
คำชักชวนของเพื่อนสนิทเมื่อบ่ายทำให้เขาเอากลับมาคิดไม่น้อย
“ถ้าคิดว่าตัวเองยังทำหน้าที่ที่คุณภูผาให้มาไม่ไหว งั้นไปเรียนต่อด้วยกันมั้ยนัส อย่างน้อย ก็เอากลับมาใช้ในหน้าที่การงานตรงนี้ได้ เปลี่ยนสาขาเป็นพวกธุรกิจระหว่างประเทศอะไรทำนองนี้ก็ดีนะ อีกอย่างได้ไปเป็นเพื่อนกันด้วย ดีซะอีก ฉันจะได้ไม่หัวเดียวกระเทียมลีบ”
ก้องภพที่ปรึกษากิตติมศักดิ์รีบชักชวนเพื่อนสนิททันที เมื่อเพื่อนโทรมาปรึกษาเรื่องการงานที่ไม่ตรงกับสายที่เรียนมา ทำให้ลำบากใจอยู่ไม่น้อย และในความไม่สบายใจของวนัสคราวนี้ ก้องภพยังจับได้ถึงกระแสความอึดอัดใจบางอย่างปนเปมาด้วย
ถึงแม้จะไม่เคยถามเพื่อนให้เป็นกิจจะลักษณะเรื่องของคุณภูผา แต่ก็พอจะเดาได้ว่าความลำบากใจในครั้งนี้คงไม่ได้เกิดจากเรื่องงานเพียงอย่างเดียว แต่เพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่อาจไม่ราบรื่นก็เป็นได้ เหมือนเขาไง
เจ้าบ้าภาคภูมิตามเขาแทบทุกฝีเก้าจนต้องหนีไปเรียนเมืองนอกสักพัก อย่างน้อยเจ้านั้นก็คงไม่มาให้เขาเห็นหน้าได้ทุกวันหรอกน่า.... เขาอยากให้เวลาตัวเองได้คิด ไม่ใช่ถูกรวบหัวรวบหางอย่างเช่นทุกวันนี้
และเพื่อนเขาเองก็น่าจะมีเวลาได้คิดเรื่องคุณภูผาจริงๆจังๆบ้างสักที การอยู่ใกล้กันมากบางครั้งก็ทำให้มองข้ามอะไรไปหลายอย่างเหมือนกัน คำว่าช่างเถอะ มันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาแต่เป็นการพอกพูนปัญหาที่ไม่ได้แก้ไขให้กองพูน จนเกินจะสางปมเหล่านั้นให้คลายออกได้
เพราะก้องภพเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง จึงคิดว่าเพื่อนน่าจะรู้สึกและทำเหมือนตัวเอง เขาถึงเหมารวมว่าสิ่งที่เขาทำเป็นทางออกที่ถูกแล้ว
ก้องภพจึงไม่แปลกใจเลยที่ตัวเองทำเหมือนคนเห็นแก่ตัวรีบชักชวนยุยงให้เพื่อนสนิทไปเรียนต่อด้วยกัน
อีกอย่างไปเรียนคนเดียวมันเหงาเหมือนกันนะ...
“ตอนไปสถานทูต ฉันเห็นพวกองค์กรอิสระหลายที่ติดประกาศให้สอบชิงทุนให้เปล่า ไม่ต้องชดใช้ทุนเมื่อเรียนจบอยู่นะ แต่ให้เฉพาะค่าเล่าเรียนอย่างเดียว นัสหัวดีลองสอบดูมั้ย ถ้าได้ จะทุ่นค่าใช้จ่ายมากอยู่นะ สองปีก็กลับมาแล้วนะนัส”
“ไปตั้งไกลคงต้องคิดให้ดีก่อนละนะ ค่าใช้จ่ายมันมากอยู่” วนัสตอบอย่างกังวล
“อืม.... เอากลับไปคิดก่อนก็ได้ แล้วฉันจะหาข้อมูลทางนี้ไว้ให้นายด้วย ยังไงถ้าว่างก็ขึ้นมาดูรายละเอียดกันอีกทีดีกว่านะนัส”
“ได้....ฝากก้องดูรายละเอียดให้ด้วยละกัน”
“อืม....จะดูไว้ให้ แต่ก็อยากให้นัสไปด้วยกันจริงๆนะ”
“หึๆ ไว้ขึ้นไปค่อยคุยกันอีกทีละกันก้อง”
ความคิดของก้องภพน่าสนใจไม่น้อย ไม่เมื่อเขายังกังวลยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ก็น่าจะไปเรียนสักสองสามปี อย่างน้อยก็เป็นประโยชน์กับตัวเองแล้วก็งานที่ทำตรงนี้ด้วย ดีกว่ามานั่งวิตกกังวล แล้ว.......คุณภูผาจะยอมมั้ยนะ......
ไว้ก่อนเถอะ ขอเวลาคิดสัก 2-3 วัน ขอสำรวจใจตัวเองให้ดีก่อน แล้วฉันจะโทรไปบอกนะก้อง
ร่างบางคิดก่อนจะพยายามข่มตาหลับในอ้อมแขนของภูผา
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“เอาอะไรมาฝากอีกละเจ้ารอย” ภูผาส่งเสียงทักอดีตคนงานไร่ภูผาที่แวะเวียนเอานู้นเอานี้มาฝากอยู่เรื่อยๆเดินยิ้มเผล่เข้ามาในที่ทำการไร่เมื่อเวลาโพล้เพล้
“ข้าวต้มมัดนาย ทำเอาไว้ไปวัดพรุ่งนี้ เลยหิ้วมาเผื่อนายด้วย”
“ถ้าเอ็งทำ ข้าขอผ่านละ”
“โธ่...นาย ผมนะคอยพัดเตาเท่านั้นละ”
“งั้นค่อยกินได้หน่อย ขอบใจมาก” ร่างสูงรับถุงขนมมาวางบนโต๊ะรับแขก พลางเลือกหยิบขนมที่ยังอุ่นๆออกมาแกะกินต่อหน้าคนเอามาฝากอย่างง่ายๆ ทำเอาลูกน้องเก่ายิ้มหน้าบาน
“มืดแล้วเด็กๆละครับนาย” เจ้ารอยหันซ้ายหันขวามองหาลูกเจ้านาย
“ไปดูม้าตกลูกที่คอกโน้นแหละ คิดถึงกันก็ไปหากันเองเถอะ” ภูผาพยักพเยิดหน้าไปทางคอกม้า
“งั้นผมไปหาเด็กๆดีกว่า แล้วจะเลยกลับไปเลยนะนาย”
“อืม...รักเด็ก แล้วทำไมไม่ทำไว้ซักคนสองคนละวะ” คำพูดหยอกของเจ้านายทำเอาอดีตลูกน้องหน้าเจื่อน
“เมียผมมันยังไม่อยากมีลูกนะนาย มันกลัวท้องลาย”
ข้าวเหนียวในปากแทบติดคอภูผาเมื่อเจ้ารอยพูดจบ ร่างสูงมองหน้าสลดๆแล้วอยากจะบอกไอ้รอยเหลือเกินว่า หาเมียใหม่เถอะวะ เดี๋ยวก็เป็นอย่างข้าหรอก แต่เพราะความจริงมันไม่ง่ายดังคิด จึงได้แต่อวยพรส่งให้ เรื่องของครอบครัวมันซับซ้อนเกินกว่าที่คนนอกอย่างเขาจะเข้าใจ
“พยายามหน่อยแล้วกัน” ภูผาพยักหน้าเมื่อเจ้ารอยบอกลา แต่ก่อนจะเดินพ้นประตู เจ้ารอยก็หันขวับมาพูดกับภูผาอีกครั้ง
“นาย...เหลือไว้ให้คุณนัสบ้างนะนาย อย่ากินหมดละ”
ก่อนที่ภูผาจะได้ปาเศษใบตองห่อขนมใส่ร่างผอมเกร็ง เจ้ารอยก็กระโดดดึ๋งหายไปในความมืด
ภูผายกยิ้มส่ายหน้าให้กับความทะเล้นของเจ้ารอย แล้วจึงนึกถึงโปรแกรมในวันพรุ่งนี้
พรุ่งนี้วันเสาร์ เขาต้องพาเด็กๆไปมอบตัวที่โรงเรียน วันอาทิตย์เขาก็ต้องไปงานเลี้ยงสังสรรค์ในเมืองตั้งแต่บ่ายอีก ชวนวนัสไปด้วยก็ไม่ไป ดูถ้าจะอยากอยู่บ้านจริงๆ แต่ก็ดีแล้วละ หลายวันมานี้ถูกเขาดึงตัวให้อยู่ค้างติดๆกันตลอด
คิดๆไปก็น่าเห็นใจอีกฝ่ายมากอยู่ ถูกเขารวบรัดเอาขนาดนี้ก็คงจะรู้สึกอึดอัดใจบ้างละ อาทิตย์นี้เลยให้หยุดยาวไปอีก2-3วัน จะได้ไม่งอแง แต่ว่า...จะคิดถึงเขาบ้างมั้ยนะ
ร่างสูงเดินออกมารับลมบริเวณระเบียงหน้าบ้านมองฝ่าความมืดไปยังท้องฟ้าที่ดาดาษไปด้วยดวงดาวน้อยใหญ่ส่องประกายสุกใส พาใจคนตัวใหญ่ให้ถวิลหาคนข้างกาย
แม้ในความมืดก็ยังมีแสงดาวแสงจันทร์นำทาง แล้วความมืดสลัวในใจเขาเล่า เมื่อไรจะได้แสงไฟอันอบอุ่นมาโอบกอดไว้เต็มอกซะที ถึงตอนนี้จะมีดวงไฟดวงน้อยๆไว้ครอบครอง แต่มันก็เล็กจนไม่สามารถให้ความอบอุ่นใจมากนัก
ถึงเวลานี้จะผ่านเรื่องราวต่างๆมาไม่น้อย และตอนนี้คนที่เขาพยายามไขว้คว้ามาตลอดได้เปิดใจยอมรับเขาแล้ว ใช่...แค่เปิดใจ แต่ยังไม่ได้รัก วันนี้เขาจึงเริ่มโลภมาก เขาต้องการได้ยินคำๆนี้จากปากบางๆนั้นเหลือเกิน เพราะมันจะได้ตอกย้ำลงในใจว่า คนๆนั้นจะอยู่กับเขาตลอดไป อยู่ด้วยใจ ด้วยใจที่รักเขา แต่...
นัส...นายยังลังเลอะไรอีก หรือความรู้สึกของฉันมันยังไม่มากพอจะทำให้นายไว้วางใจกันแน่นะ...
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“เสร็จรึยังลูก” ภูผาเดินเข้าไปดูบรรดาลูกชายทั้งสองแต่งตัวในห้อง เตรียมไปมอบตัวที่โรงเรียน โดยมีป้าหยดคอยช่วยดูแลอยู่ห่างๆ เมื่อเห็นลูกชายเพิ่งเริ่มใส่เสื้อจึงถอยกลับออกมารอ
เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น ภูผาจึงเลี่ยงเดินออกไปรับสายหน้าบ้านเมื่อเห็นชื่อปรากฏบนจอ
“โทรมาแต่เช้าเชียว นอนไม่หลับรึไงวะ” ภูผาทักภาคภูมิทันทีที่กดรับสาย
“ไมรู้ละวะ แสนรู้จริงแก”
“บ๊ะ! ไอ้นี่! โทรมาแล้วยังวอนถูกด่าอีกนะแก”
แต่ฝ่ายที่โทรมากลับเงียบไม่ต่อปากต่อคำ ทำให้ภูผาเริ่มรู้สึกถึงความเป็นการเป็นงานขึ้นมา
“มีอะไร ไอ้ภาค”
ภาคภูมินิ่งไปอึดใจ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องคราวๆของก้องภพให้เพื่อนสนิทฟัง
“เฮ้ย! ก็เห็นไม่ค่อยกินเส้นกัน นี่แกเขมือบน้องก้องไปแล้วเรอะ! ฉันว่าแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าแกจะไวขนาดนี้” ภูผาอุทานเสียงดังเมื่อเพื่อนเล่าจบ
“เออ!” ภาคภูมิลงเสียงหนักแกมประชดเพื่อนอย่างฉุนๆ
“มันก็เลยตามเลยละวะตอนนั้น แต่ฉันก็จริงใจนะไอ้หิน แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไงนี่นา ยิ่งตอนนี้ฉันรักน้องเขามากนะ เขาซื่อตรงกับตัวเองดี แต่เขาจะหนีฉันไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว ตั้งอังกฤษโน้น แล้วฉันจะทำไงดีวะ หงุดหงิดฉิบ” น้ำเสียงหงุดหงิดส่งผ่านมาให้ภูผารู้สึกว่าเพื่อนจริงจังมากแค่ไหน แต่ก็อดยิ้มให้กับความจริงจังนั้นไม่ได้
“แกก็บินไปหาเขาบ่อยๆก็ได้นี่”
“พูดง่ายนี่ นั่นเอาไว้ให้แกเถอะ ฉันรัก ฉันก็อยากเห็นหน้าทุกวันนะโว้ย”
“ยังจะมาแช่งกันอีก เขาจะทิ้งแล้วพาลเหรอวะ” ภูผายังยกยิ้มให้กับโทรศัพท์
“ไอ้นี่!... น้องนัสเขาก็จะไปเหมือนกัน แกจะมาว่าฉันถูกทิ้งคนเดียวได้ไงวะ แกก็ด้วยนั้นละ”
คำพูดของภาคภูมิทำให้หัวใจภูผากระตุกอย่างแรง มือใหญ่ยึดโทรศัพท์ในมือแน่น
“แกว่าอะไร ไอ้ภาค!” น้ำเสียงร้อนรนทำให้ภาคภูมิเอะใจ
“อ้าว?...นี่แก...ไม่รู้หรือวะ ฉันก็คิดว่าแกเกิดใจดี ยอมให้น้องนัสไปเรียนต่อซะอีก ยังคิดว่าแกโคตรใจกว้างเลย”
“ไม่ๆฉันยังไม่รู้ แล้วแกเอาอะไรมาพูดวะ”
“ก็เห็นก้องบอกว่านัสจะไปเรียนต่อด้วยกัน แถมเมื่อวานยังพูดอีกว่า วันนี้จะไปรับนัสที่ท่ารถ ไม่ให้ฉันไปหาวะ... นี่แกทะเลาะอะไรกับน้องเขาหรือเปล่าวะ?”
เหมือนมีฟ้าผ่าลงมาที่กลางใจภูผา ร่างสูงจึงนิ่งอึ้งก่อนจะทวนคำพูดของเพื่อน
“วันนี้?”
“อืม...ก้องบอกว่างั้น”
กลายเป็นภูผาที่ต้องคร่ำครวญในอกเสียเอง ร่างสูงลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมาในช่วง2-3 วันมานี้ ชวนไปงานเลี้ยงก็ไม่ไป ให้มานอนเล่นอยู่ที่บ้านก็ไม่มา บอกว่าอยากอยู่บ้านตัวเอง ไอ้เขาก็คิดว่าเจ้าตัวคงอยากมีความเป็นส่วนตัวบ้าง และเขาก็ไม่อยากให้วนัสเครียด จึงปล่อยให้หยุดยาวไม่คิดจะไปกวน แต่...เรื่องที่ได้ยินมานี้ มันเกินความคาดหมายจริงๆ
“เฮ้ย!ไอ้หิน แกเป็นไรรึเปล่าวะ อย่าเงียบอย่างนี้สิวะ” ภาคภูมิตะโกนเรียกเพื่อนในโทรศัพท์
“ไอ้ภาค แค่นี้ก่อนนะ”
ไม่รอให้เพื่อนรับคำ ภูผาก็กดตัดสายทันที เกือบจะเดินลงบันไดแล้ว ถ้าไม่มีเสียงเรียกจากลูกชายทั้งสองคนดึงรั้งไว้ก่อน เมฆและอิฐที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาหาบิดา
ใช่ๆ...ลูกต้องไปมอบตัวที่โรงเรียน
ภูผาตัดใจเดินกลับมาจูงมือลูกชายทั้งสองคน ก่อนจะยกโทรศัพท์กดไปหาร่างบางที่อยู่ในความนึกคิดอันว้าวุ้นตอนนี้
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
เสียงข้อความดังกล่าวทำให้ร่างสูงยิ่งร้อนรนอยากจะพุ่งทะยานไปหา แต่...ภูผาก้มตัวมองใบหน้าลูกชายทั้งสองคนอย่างชั่งใจ
“ไปหาน้าไม้กับพ่อก่อนนะลูก แล้วค่อยไปหาข้าวกินในเมืองกันนะ”
เด็กน้อยที่ไม่รู้ความว้าวุ่นใจของบิดาพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะถูกผู้เป็นพ่อจูงลงมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว ด้วยในใจร้อนรนของภูผาคิดแต่ว่า จะทันมั้ยๆ แค่นี้เอง
รถยนต์แลนโรเวอร์พาทั้งสามชีวิตมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านวนัสในชั่วอึดใจ สายตาร่างสูงสาดส่องมองไปยังประตูบ้านที่ปิดสนิท เงียบจนน่าใจหาย
แต่...รถยังอยู่ ทำให้ใจภูผาชื้นขึ้นมานิด ร่างสูงลงจากรถเดินไปถึงบันไดเตี้ยๆหน้าบ้าน ประตูที่ปิดสนิทก็ขยับเปิดออก ร่างโปร่งบางในชุดเดินทางปรากฏแก่สายตา ทำเอาใจภูผาเต้นถี่รัว
นัส?
วนัสที่ได้ยินเสียงรถยนต์คุ้นหูมาจอดหน้าบ้าน ก็เตรียมใจไว้แล้วที่จะเผชิญหน้ากับร่างสูง สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามทิ่มแทงใจเขาจนเจ็บร้าว
ร่างโปร่งบางล๊อกกุญแจบ้านเสร็จ จึงหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่รอคอยอยู่แล้ว รอยยิ้มน้อยๆเกิดขึ้นบนริมฝีปากบางเหมือนปลุกปลอบใจตัวเอง
“จะไปไหนหรือนัส” น้ำเสียงอ่อนระโหยของภูผายิ่งทำให้วนัสฝืนยิ้มยิ่งขึ้นไปอีก
“จะไปธุระที่กรุงเทพหน่อยนะครับ” เสียงคนตอบก็อ่อนแรงเช่นกัน แต่ก็ไม่คิดจะปริปากพูดเรื่องจะไปดูที่เรียนต่อตอนนี้
“ไม่เห็นบอกกันเลย” ร่างสูงเอ่ยอย่างใจเย็นแกมตัดพ้อ ทั้งๆที่อยากจะถามไปตรงๆ
“ก็พอดีคุณภูผาให้หยุดหลายวัน ผมเลยตัดสินใจปุบปับ แต่ก็จะโทรไปบอกอยู่ละครับ” ร่างบางก้มหน้าก้มตาตอบ และยังไม่กล้าถามว่าอีกฝ่ายมาหาเขาทำไมแต่เช้า
ภูผากลืนก้อนแข็งๆบางอย่างลงคอยากเย็น อยากจะกระชากร่างตรงหน้าเอาไปเก็บกักขังไว้ ให้อยู่ข้างกายเขาตลอดไป แต่ถ้าทำแบบนั้น สิ่งที่เขาสู้อุตส่าห์พยายามมาตลอดก็จะสูญเปล่า ทั้งยังต้องเสียวนัสไปตลอดกาลด้วย เขารู้ดี
ร่างสูงมองร่างโปร่งบางตรงหน้าเต็มตาแล้วให้เจ็บร้าวในอก เขาจะต้องทำยังไง จะให้เขาทำยังไง ในเมื่อ......
ในเมื่อเขาได้ทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว เขาได้ทุ่มเทหัวใจให้คนๆนี้ไปหมดแล้ว แล้วถ้ามันยังไม่ได้หัวใจของคนๆนี้กลับมา เขา...คงต้องยอมปล่อยร่างโปร่งบางนี้ไป
เพราะตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของร่างโปร่งบางตรงหน้าคนเดียว
แต่...
ถ้าเขาจะขอเสียง ลองวางเดิมพันหัวใจกับคนๆนี้ดู เขาจะได้ครอบครองหัวใจดวงน้อยๆ หรือจะต้องสูญเสียหัวใจตัวเองไปตลอดกาลกันนะ
“ฉันไปส่งนะ” ร่างสูงเอื้อมมือไปฉวยหยิบกระเป๋าในมือวนัสมาถือเสียเอง
“แต่คุณภูผาต้องไปโรงเรียนกับเด็กๆไม่ใช้เหรอครับ”
“มีเวลาทั้งวัน ฉันไปส่งนัสก่อนก็ยังทันถมเถไป ขึ้นรถเถอะ” ภูผารุนหลังร่างโปร่งบางไปขึ้นรถโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีก และร่างบางก็เอาแต่นั่งเงียบ ต่างคนต่างจมอยู่ในภวังค์ของตนเอง แม้จะมีเด็กๆมาชวนคุยตลอดทางแต่ก็เป็นในแบบถามหลายคำตอบคำเดียว จนถึงท่ารถทัวร์
“กระเป๋าครับ” วนัสขอกระเป๋าคืนจากภูผา มองใบหน้าเจื่อนๆของร่างสูงแล้วให้รู้สึกใจสั่น เหมือนตัวเองได้ทำผิดมหันต์กับผู้ชายคนนี้
“นัส”
แม้จะถูกเรียกชื่อ วนัสก็ยังก้มหน้าก้มตามองปลายเท้าตัวเอง น้ำตา...หากน้ำตามันจะหยาดหยด เขาก็ไม่อยากให้ภูผาเห็น
ทำไมเขาไม่เกิดเป็นผู้หญิงให้มันเหมดเรื่องหมดราวไปซะเลยนะ แต่ความจริงที่เป็นอยู่มันไม่อาจปฏิเสธได้ ความสับสน ระแวง ไม่มั่นคงในสถานภาพ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะวางตัวยังไงกับเด็ก กับสังคม...
“นัส” มือใหญ่เอื้อมมาลูบไล้เส้นผมบนศีรษะอย่างรักใคร่ สัมผัสแผ่วเบาราวกับจะช่วยปลอบประโลมทำให้วนัสสะอื้นในอก
"สบายใจแล้วรีบกลับมานะ” ไม่มีการคาดคั้น ไม่มีการถามให้ลำบากใจ มีแต่ความห่วงหาอาทรจนจับในกระแสเสียงได้ ทำให้วนัสเงยหน้ามองภูผาด้วยน้ำตาเอ่อขังขอบตา
ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้อยู่เป็นนิจ ประทับตราตรึงในหัวใจวนัส ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถทัวร์สองชั้น แล้วซุกตัวลงบนที่นั่งของตัวเองไม่มองผู้โดยสารอื่นใดอีกเลย
เขาได้ทำร้ายจิตใจภูผาไปแล้ว ทั้งๆที่อยากเห็นร่างสูงใหญ่นั้นมีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มชื้นบานนั้นประดับอยู่บนริมฝีปากเสมอๆ แล้วนี่มันอะไรกัน เขาทำอะไรอยู่ตอนนี้! เขาทำให้ภูผาทุกข์ร้อนจนแสดงออกมาทางสีหน้าท่าทางได้ขนาดนั้นเชียวหรือ
เหมือนใจมันจะขาดรอนๆ ก่อนหน้านี้เขารู้สึกกังวลกับสิ่งที่เป็นอยู่ เขาระแวงสายตาคนรอบข้าง เขากลัวสายตาซื่อบริสุทธิ์เล็กๆสองคู่จะแปรเปลี่ยนไป ความกลัวที่ซ่อนอยู่ลึกๆในใจนี่ มันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน เจ็บปลาบแปลบทุกครั้งที่คิดถึง แต่...มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกตอนนี้
คุณภูผา...
TBC
หนีไปอ่านน้องหนอนมา ห้าๆๆๆ เเต่ก็มาต่อให้เเล้วน้า
:t3:ง่วงนอนเเล้ว Good Night
หัวข้อ: WITH ALL MY HEART!!! BY SAKE นิยายเปิดให้จองเเล้วค่ะ รายละเอียดหน้า 1 (อ่าน 619203 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก