-
http://www.hermitandmomiji.com/
เปิดจองเเล้วค่ะ ดูรายละเอียดที่เว็บข้างบนค่ะ
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
Step 1
กลุ่มควันสีเทาจางลอยตัดผ่านท้องฟ้าโปร่งยามเย็น ชายหนุ่มร่างสูงขาวเหม่อมองกลุ่มควันนั้นค่อยๆ ลอยห่างจนจางหายไปในอากาศ ก่อนจะหันกลับมามองดูแขกเหรื่อที่มาร่วมงานเผาศพบิดาเขาทยอยแยกย้ายกันกลับบ้าน
ก้องภพมองดูเพื่อนสนิทตนยืนส่งแขกกลับบ้านด้วยสภาพร่างกายที่อิดโรย ใบหน้าที่เคยขาวนวลซีดเซียวผิดเป็นคนละคนกับเมื่อสองเดือนก่อนที่รับปริญญาบัตรด้วยกัน
วนัสเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา พวกเขาโชคดีที่พอเรียนจบปุ๊บก็ได้ทำงานที่สำนักพิมพ์มีชื่อแห่งหนึ่งทันที การเริ่มงานกำลังเป็นไปอย่างราบรื่น หากวนัสไม่ถูกเรียกตัวกลับบ้านเกิดเพราะบิดาเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจวายเฉียบพลันตามภรรยาที่เสียไปเมื่อหลายปีก่อน เหตุการณ์นี้ทำให้เพื่อนเขาต้องลาออกจากงานด้วยความจำเป็นบางอย่าง
ร่างโปร่งของวนัสสวมใส่อาภรณ์สีดำ ยิ่งทำให้แลดูเพรียวบางในสายตาของผู้คนที่พบเห็น ก้องภพเดินเข้าไปหาเพื่อนสนิทที่ยืนส่งแขกคนสุดท้ายกลับ
“ขอบใจน่ะก้อง อยู่ช่วยงานจนวันสุดท้ายเลย” ร่างโปร่งบางหันมายิ้มอ่อนระโหยโรยแรงให้เมื่อเขาเดินไปถึง
เสียงแหบแห้งของวนัสทำให้เพื่อนสนิทเข้ามาสวมกอดพร้อมกับโยกตัวไปมา ด้วยรู้สึกเสียใจกับเพื่อนที่ต้องเสียบิดาไปกระทันหันแบบนี้
“ฉันก็ช่วยได้แค่นี้ละนัส”
“แค่นี้ก็เกรงใจมากแล้ว ลางานมาเป็นอาทิตย์เลย”
“ช่างเถอะ แต่นายจองตั๋วรถทัวร์กลับกรุงเทพให้ฉันเที่ยวหกโมงเย็นไว้ใช่มั้ย”
“ใช่ ขอโทษนะ ที่ให้คนอื่นไปส่งที่ท่ารถ”
“ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงละ อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิ คิดซะว่าพ่อนายไปสบายแล้วเถอะ”
ผู้เป็นเพื่อนมองใบหน้าซีดขาวของวนัสพยักหน้าอย่างเข้าใจ และก็ใจหายในคราวเดียวกัน นับจากนี้พวกเขาต้องแยกจากกันแล้ว ด้วยหน้าที่การงาน ด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่แปรเปลี่ยนไปตามเวลา
“คงต้องลากันตรงนี้แล้วสินะ” วนัสบอกลาเพื่อนสนิทด้วยแววตาชุ่มชื้น
“เฮ้ย…..ชุมพรแค่นี้ พูดซะยังกับอยู่ไกลสุดขอบโลกไปได้ ไว้ฉันจะแวะมาหาให้เบื่อหน้ากันไปเลย” ก้องภพรีบพูดปลอบใจเพื่อนตนทันที
“ให้มันจริงเถอะ ที่นี่ยินดีตอนรับนายทุกเวลา”
“อืม….ขอบใจ ไม่นานเกินรอฉันจะมาฝากท้องสักอาทิตย์แน่นอน โชคดีเพื่อน”
“โชคดี บ๊ายบาย”
วนัสมองเพื่อนสนิทเดินไปขึ้นรถยนต์ที่จอดรออยู่เคลื่อนจากไป พร้อมกับรู้สึกโหวงเหวงในอก แต่ก็พยายามเรียกกำลังใจกลับคืนให้ตัวเองด้วยการสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
“นัส…………………เหนื่อยละสิเรา”
เสียงเรียกอย่างอ่อนโยนของวนารี ผู้เป็นพี่สาวส่งเสียงทักมาจากข้างหลัง ทำให้ศีรษะทุยหันกลับไปก็พบดวงตาที่แสดงออกถึงความห่วงใยเป็นล้น
พ้นสะท้อนอยู่ในแววตาคู่นั้น วนัสยิ้มรับความรู้สึกที่พี่สาวถ่ายทอดมาให้เสมือนดังมารดาเขาอีกคน ด้วยอายุที่ห่างกันเกือบสิบปีทำให้วนัสรักและเคารพพี่สาวพียงคนเดียวคนนี้มาก
“พี่ก็เหมือนกันนั้นละ” วนัสเข้าไปจับมือพี่สาวด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่แล้วก็ต้องรู้สึกตกใจกับแรงปะทะที่บริเวณช่วงขา
“อะ!…………”
ร่างโปร่งตัวเซก่อนจะขยับเท้าตั้งหลักได้อีกครั้ง
“ตายแล้ว! เจ็บรึป่าวหนู”
พี่สาวเขาร้องตกอกตกใจเมื่อสิ่งที่เข้ามาชนขาเขาคือเด็กชายวัยประมาณหกขวบล้มหน้าคะม่ำอยู่แทบเท้า ดูท่าจะเจ็บมาก เด็กชายถึงได้ทำท่าแบะปากตั้งท่าจะร้องไห้ วนัสจึงก้มลงไปฉุดเด็กน้อยลุกขึ้นยืน พลางสำรวจเนื้อตัวเด็กว่ามีบาดแผลเกิดขึ้นหรือไม่ เมื่อเห็นว่าไม่มีบาดแผลร่างเพรียวบางจึงยกยิ้ม
“ชนเอง ล้มเอง แผลก็ไม่มี แล้วจะร้องไห้ทำไมครับ”
เขาคงแปลกหน้าสำหรับเด็ก ดวงตากลมโตคลอขังด้วยน้ำใสๆเจียนหยาดหยดจึงเอาแต่จ้องมองหน้าเขาเขม็ง ลืมเรื่องตัวเองเจ็บไปสนิท
“มากับใครครับ”
เมื่อเห็นเด็กเอาแต่จ้องมองเขาไม่ยอมพูดจาจึงคิดจะชวนคุย เพื่อหันเหความสนใจของเด็กชาย แต่เด็กชายแก้มป่องตรงหน้ายังนิ่งเงียบทำหน้างง เขาจึงงัดไม้เด็ดที่เคยใช้กับหลานตัวเองบ่อยออกมา
“ไงครับ พ่อรูปหล่อมากับใครเอ่ย”
“มากับพ่อคร๊าบ” เหมือนจะถูกใจในคำถามเด็กชายจึงส่งเสียงใสตอบอย่างชัดเจน พลางยืนบิดตัวไปมาส่งยิ้มหวานให้วนัสอีกต่างหาก
เด็กนี่บ้ายอแฮะ ตลกชะมัด แต่เด็กๆทำมันก็ดูน่ารักน่าหยิกดีนะ
“อิฐ! พ่อบอกว่าอย่าวิ่งไงลูก”
เสียงเฉียบขาดดังมาจากข้างหลัง วนัสจึงหันไปมอง
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กึ่งเดินกึ่งวิ่งมุ่งหน้ามาทางเขา พร้อมจูงเด็กชายตัวเล็กๆอีกคนหนึ่งตามติดมาด้วย ทำให้เขามีโอกาสลอบสำรวจผู้มาใหม่ได้ถนัด ผู้ชายคนนี้มีรูปร่างสูงใหญ่ขนาดยืนบังเขามิดทั้งตัว ใบหน้าครามแดดคมเข้มจมูกโด่งเป็นสันช่างเข้ากับทรงผมที่เจ้าตัวตัดสั้นดูแลสะดวกนี้เสียจริง ลำคอใหญ่หนารับกับช่วงไหล่กว้าง กอรปกับลำตัวที่สอบเข้าหาสะโพกดูเหมาะเจาะยังกะรูปปั้นช่างแกะ มองรวมๆแล้วเป็นผู้ชายที่สะดุดตาน่ามองเหลือเกินในความรู้สึกเขา ชายหนุ่มผู้เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าสวมใส่เสื้อผ้าสีดำ คงจะเป็นแขกที่มาร่วมงานแต่เขาไม่คุ้นหน้าเลย
เมื่อรู้ว่าผู้ที่เข้ามาใหม่เป็นบิดาของเด็กที่หกล้ม เขาจึงรีบอธิบายให้ฟัง
“เขาหกล้มนะครับ แต่ดูแล้วไม่มีแผลตรงไหน” วนัสเงยหน้าคุยพลางส่งยิ้มบางๆให้
“เหรอครับ ต้องขอบคุณมากๆเลยที่ช่วยดูให้” ชายหนุ่มยิ้มตอบทำให้ใบหน้าแลดูอบอุ่นในสายตาของร่างโปร่ง “แล้วก็เสียใจด้วยเรื่องคุณพ่อนะครับ”
“ขอบคุณครับ” วนัสยิ้มรับคำพูดอ่อนโยนนั้นด้วยความรู้สึกจากใจ ก่อนจะละสายตามองเด็กที่หกล้มเดินไปหาเด็กชายอีกคนที่เกาะมือผู้เป็นพ่อไว้แน่น
“อิฐ ขอบคุณน้าเขารึยังลูก” ร่างสูงก้มหน้าพูดกับลูกชาย
“ขอบคุณครับ” เด็กชายทำตามอย่างว่าง่ายแล้วเข้าไปเกาะขาพ่อตัวเองด้วยอีกคน
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ มีอะไรให้ช่วยเหลือก็บอกกันได้ บ้านใกล้เรือนเคียงกัน”
ร่างสูงเอ่ยลาพร้อมน้ำใจที่หยิบยื่นให้คนแปลกหน้าอย่างเขา แล้วช้อนแขนอุ้มเด็กชายตัวเล็กไว้กับอก อีกมือก็จูงเด็กที่ชนเขาล้มเดินจากไปอย่างไม่ใคร่สะดวกนัก ดูมันเก้ๆกังๆยังไงพิกล วนัสจึงหันมาถามพี่สาว
“ใครหรือครับ”
“คุ้นๆหน้าอยู่น่ะ แต่ตอนนี้พี่นึกชื่อเขาไม่ออก ถ้าไม้คิดจะอยู่ที่นี่คงได้เจอกันอีกแน่ๆ” วนัสอมยิ้มเมื่อพี่สาวเรียกชื่อเล่นที่ไม่ค่อยจะได้ใช้สักเท่าไร เพราะพวกเพื่อนๆถนัดเรียกว่านัสซะมากกว่า จึงเลยตามเลยเรียกตามๆกันไป
“…………..ครับ” วนัสรับคำพลางกวาดสายตามองภายในศาลาวัดที่แทบไม่เหลือแขกเหลื่ออยู่แล้ว
“ที่วัดนี่พี่จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”
ร่างโปร่งบางพยักหน้ารับคำพาพี่สาวกลับไปยังบ้านที่พวกเขาเกิดเติบโตมา
สองพี่น้องกลับมาถึงบ้านที่เคยอาศัยอยู่ ทั้งคู่มองดูสภาพบ้านไม้ชั้นเดียวยกพื้นสูงประมาณหนึ่งเมตร มีระเบียงรอบตัวบ้าน ลานหน้าบ้านมีซุ้มไม้เลื้อยต้นพวงแสด กำลังออกดอกชูช่อสีส้มสดประชันกันดารดาษ รอบบริเวณบ้านร่มครึ้มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ และถัดจากตัวบ้านไปเป็นสวนมะพร้าวแซมด้วยพืชผลไม้หลายชนิด รวมเนื้อที่ประมาณ 400 กว่าไร่
“ตัดสินใจดีแล้วหรือไม้” พี่สาวถามเสียงเบาหลังจากจมอยู่ในภวังค์ความคิด
“ครับ ผมไม่อยากปล่อยที่นี่ทิ้งร้างไว้” ร่างบางสูดอากาศเย็นๆเข้าเต็มปอด
“แต่ไม้ต้องอยู่คนเดียวน่ะ ถึงจะเป็นผู้ชายพี่ก็ห่วง ถ้ายังไงเราให้คนอื่นเช่าก็ได้ แล้วไม้ไปอยู่กับพี่ที่เชียงใหม่เถอะ” วนารีส่งสายตาขอร้องให้น้องชายเปลี่ยนใจ
“โธ่………พี่ก็………..ผมโตจนเรียนจบปริญญาตรีแล้วนะครับ”
“ก็นั้นละ พี่ไม่อยากให้ไม้ต้องฝืนตัวเองมาอยู่เฝ้าไร่เฝ้าสวน ทิ้งฝันทิ้งสิ่งที่อยากทำ” พี่สาวเว้นจังหวะนิด มองหน้าน้องชายแล้วจึงพูดต่อ
“อยากทำงานด้านแปลหนังสือไม่ใช่หรือ อุตส่าห์ได้ทำงานที่สำนักพิมพ์แล้วทั้งที”
วนัสสบตากับพี่สาวชั่วครู่แล้วหันมองไปรอบๆอาณาเขตที่ดินที่บิดาทิ้งไว้เป็นมรดกให้เขา
“ก็ใช่นะพี่ แต่จะให้ผมทิ้งที่นี่ผมทำไม่ได้หรอกครับ ผมเลือกที่จะอยู่ที่นี่ มันมีความทรงจำของครอบครัวเราอยู่ครับ ไม่ว่าภายหน้าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะยอมรับมัน”
วนารีมองแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นในความคิดของตน แล้วต้องยอมตัดใจเลิกโน้มน้าวให้น้องชายไปอยู่กับตน
“ผมจะขึ้นไปเยี่ยมพี่บ่อยๆ” วนัสรีบพูดเอาใจเมื่อเห็นพี่สาวมีท่าทีอ่อนลง
“ไม่ใช่ว่าพี่ไม่รักที่นี่นะไม้” วนารีก้มมองพื้นดินที่ตนยืนอยู่
“พี่…………..อย่าคิดมากสิ พี่ก็ลูกสองแล้วนา อยู่ดูแลเจ้าลิงทโมนสองตัวนั้นให้ดีเถอะ ถ้าพี่มาอยู่ที่นี่กับผมพี่ยศคงปวดหัวแย่” ร่างโปร่งครางเสียงอ่อน
วนัสพูดพาดพิงไปถึงพี่เขยที่ตอนนี้ติดไปราชการที่ต่างประเทศจึงไม่ได้มาร่วมงานศพบิดาของภรรยา ก็คือพี่สาวเขานั้นเอง พี่สาวเขาแต่งงานกับพี่ยศเมื่อ 8 ปีก่อน แต่งเสร็จก็ย้ายตามสามีไปอยู่เชียงใหม่ มีบุตรด้วยกัน 2 คน วัยกำลังซนทีเดียว
“จะไหวมั้ยนี่ ตั้งแต่เล็กจนโตก็เรียนอย่างเดียว ไร่สวนไม่เคยเข้ากับเขาเลย พี่ละห่วงจริงๆ” ผู้เป็นพี่พูดแล้วก็ถอนอกถอนใจไปด้วย
“หึๆ ก็ต้องลองดูพี่” ร่างโปร่งสูดลมหายใจก่อนจะระบายออกช้าๆ
“พี่จะกลับเชียงใหม่วันไหนครับ”
“พี่ว่าจะอยู่กับเราอีกซักสองสามวันแล้วค่อยกลับ จะอยู่ช่วยดูอะไรๆให้ด้วย”
“ขอบคุณครับ”
สองพี่น้องต่างคนต่างมองใบหน้าของกันและกัน ตั้งแต่นี้ไปก็เหลือกันอยู่แค่สองคนพี่น้องแล้ว ถึงจะรู้สึกโหวงเหวงกับการจากไปของบิดา แต่ก็ยังอุ่นใจที่ยังมีคนที่มีสายเลือดเดียวกันให้ค่อยห่วงหาอาทร ถึงจะต้องอยู่เพียงลำพังเขาก็จะพยายาม พยายามแทนส่วนของพ่อกับแม่ที่จากไปแล้วด้วย
TBC
เรื่องนี้พี่สาเกเเต่งจบเเล้วไม่ต้องกลัวค้างค่ะ
อ่านเรื่องอื่นๆได้ที่หน้านิยายจบเเล้วนะคะ
เรื่องใหม่พี่เค้าเเต่งได้ครึ่งเรื่องเเล้ว จะเอาลงที่นี่เเน่นอนจ้า
Thx ja!!
Link นิยายพี่สาเก ลงจบเเล้วสามเรื่อง
เรื่อง Untitle -----> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=11513.0
เรื่อง Eternal Sunshine ------> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=14766.0
เรื่องสั้น Secret of Love ------> http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17676.0
-
:m11:
ดีใจจังเลย เย้ๆๆๆ เรื่องใหม่ๆ
จะรออ่านตอนต่อไปนะค่า
:m1:
-
:L1: :mc4:
-
กรี๊ดด ดีใจมากก เป็นแฟนคุณ Sake :m11: ขอบคุณคนโพสต์จ้า น่ารักจิงง :m1: จะน่ารักมากถ้าลงทุกวัน คริคริ :m13:
-
แนะนำว่าต้องอ่าน สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รอติดตามค่ะ :L2:
-
เรื่องของคุณSakeมาแล้ว กรีดร้องต้อนรับค่ะ
เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โอ๋ๆๆๆน้องไม้ กอดๆนะคะ
(แอบสงสัยว่าเป้าหมายคือเจ้าของใบหน้าคร้ามคมด้วยละไอแดด คุณพ่อของน้องหกล้ม งุงิ)
-
ต้อนรับเรื่องใหม่
:mc4:
-
รู้สึกว่าเรา ติดสาเกอย่างแรง
โดนมอมเมา
อ็างงงงงงงง...รสเยี่ยมจ้า
-
เรื่องใหม่ ๕๕๕ สนุกแน่นอน โฮะ ๆ
-
:mc4:
เรื่องใหม่ โฮะๆ
น้องไม้นนี่นายเอกชิมิ
แล้วพระเอกล่ะ คุณพ่อน้องอิฐ ?
ขอบคุณคุนคนโพสด้วยนะคะที่เอามาลงให้อ่าน
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด มีเรื่องใหม่ที่น่าอ่านซะเเล้ว ติดตามๆ :mc4: :mc4:
-
เรื่องใหม่ :mc4: :mc4: :mc4:
น่าติดตามคร้า
จะรอตอนต่อไปนะคะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
เย้ ๆ ๆ มาต่อทุกวันนะคะ เริ่มเรื่องมาพระเอกก็ลูกติดซะแล้ว
-
:mc4:
มาตามเรื่องใหม่
ต้องสนุกแน่ๆเลย ^^
-
รอติดตามตอนต่อไปคับ
ตอนแรกที่เข้ามาเพราะสะดุดชื่อเรื่อง ชื่อเรื่องเหมือนเพลงของศิลปินวงโปรด หุหุ
มาตามเรื่องใหม่คับ :mc4:
-
ตอนแรกก็ดูอบอุ่นแบบเหงาๆจังเลยค่ะ รอตอนต่อไป ^^
-
ฉลองให้เรื่องใหม่ค่ะ
ดีใจจังที่ได้อ่านอีกเรื่องของคุณสาเก
-
มาเจิมเรื่องใหม่ของคุณ SAKE
ประเดิมเรื่องได้น่าสนใจดีค่ะ ชอบๆ :o8:
+1 ประเดิมจ้า
-
:mc4:
เข้ามาให้กำลังใจค่า ตามติดด้วยใจจดจ่อ อิอิ
-
:mc4: :mc4:
ฉลองเรื่องใหม่ค่า
-
ว๊าววววววววว นิยายใหม่ หุหุ มารออ่านตอนต่อไปค่า
-
:mc4: ฉลองด้วยคนจ้ะ
-
ติดตามต่อไปเช่นกัน
-
แวะมาติดตามขอรับ
รอตอนต่อไปโลด :a9:
-
ชุมพร ย๊ากกกก บ้านเค้า ดีใจที่ได้อ่านเรื่องของคุณสาเก
-
เข้ามาฉลองเรื่องใหม่ด้วยคนค่ะ
จะรออ่านตอนต่อไป
-
เรื่องนี้ผัดไทเลยอ่านแล้วค่ะ การันตี น่ารัก และสนุกด้วย >,,,,,,,< อ่านอีกกี่รอบก็ยังสนุก
-
มาตามอ่านด้วยคนค่า... :L2:
-
เห็นชื่อแล้วก้รีบตามเข้ามาทันทีเลยค่ะ
จะรออย่างใจจดจ่อนะคะ
สู่ๆๆ
-
:mc4: เย้ๆ เรื่องใหม่
เห็นชื่อก็รีบเข้ามาเลยนะเนี่ย
รอตอนต่อไปอย่างใจจดจ่อ
-
Part 2
“อา……………….ตกอีกแล้ว”
วนัสยืนมองออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดรับลมเย็นเข้ามาภายในบ้าน ร่างบางถอนหายใจยาว ด้วยอาทิตย์นี้ฝนตกแทบทุกวันจนเขาไม่ได้ออกไปซื้อข้าวของที่จำเป็นมาเก็บตุนไว้เลย
เขามันพวกชายโสดแถมยังต้องอยู่คนเดียวภายในบ้านขนาดสามห้องนอน เพราะฉะนั้นเขาต้องทำทุกอย่างเองหมด เสร็จจากงานศพบิดาก็ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว เขาเริ่มสำรวจทรัพย์สินที่บิดาทิ้งไว้ให้เป็นมรดกที่แบ่งกับพี่สาวแล้ว โดยพี่สาวเขาได้ห้องแถวให้เช่าในตัวเมืองชุมพร ส่วนเขาเป็นผู้ชายพ่อจึงยกสวนให้ดูแลเก็บดอกผล ซึ่งต้นไม้ทั้งหมดเป็นต้นไม้ที่ให้ผลผลิตเต็มที่แล้ว และสวนที่มีขนาด 400 กว่าไร่นี้เต็มไปด้วยต้นมะพร้าวเสียส่วนใหญ่ จะมีกล้วย มะม่วงแซมบ้างก็ไม่มากนัก พ่อเขาไม่ได้ปลูกพืชเศรษฐกิจอย่างพวกต้นยางพารา หรือกาแฟตามที่ชาวใต้นิยมปลูกกัน เขาก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรพ่อถึงเลือกปลูกต้นมะพร้าวซะเต็มสวนขนาดนี้ จะมีพืชอย่างอื่นก็แค่ปลูกไว้กินเองนิดหน่อย แต่พอเขามาเปิดดูบัญชีที่พ่อเขาจดบันทึกเก็บไว้ถึงรู้ว่า ผลมะพร้าวแก่ขายส่งโรงงานราคาดีมาก พ่อเขามีรายได้จากการขายลูกมะพร้าวอย่างต่ำๆ ก็ห้าหมื่นบาทต่อเดือนเลยทีเดียว ยิ่งช่วงหน้าแล้งไม่ต้องพูดถึง ราคาจะถีบตัวสูงขึ้นอีกมาก แถมการดูแลก็ง่าย นานๆจะรดน้ำใส่ปุ๋ยเสียที ทั้งเวลาเก็บเกี่ยวก็สะดวกสบายไม่ยุ่งยาก เพราะจะมีคนรับจ้างสอยลูกมะพร้าวที่อยู่บนต้นสูงจนต้องตั้งคอมอง ด้วยการใช้ลิงกังปีนขึ้นไปปลิดผลมะพร้าวเวียนมาเป็นประจำทุกเดือน ค่าจ้างขึ้นมะพร้าวคิดเป็นลูกๆ ละ 50 สตางค์ ต่อจากนั้นบิดาเขาก็มีหน้าที่จ้างแรงงานมาเก็บมะพร้าวที่ลิงกังปลิดหล่นอยู่บนพื้นมากองรวมกันรอพ่อค้ามารับซื้อถึงสวน เป็นอันเสร็จสิ้นการค้าขาย
“ถึงว่า……………..”
บิดาเขาถึงได้ส่งเงินให้เขาจับจ่ายใช้สอยสมัยเรียนไม่เคยขาดมือ ถึงจะไม่มากขนาดลูกเศรษฐีใช้ก็เถอะ แต่ก็ไม่เคยลำบาก
“พ่อครับ ผมจะพยายาม” เปลือกตาขาวบางหลับลง ปากก็พึมพำคำพูดที่ดูจะพยายามให้กำลังใจตัวเอง
“หิวจัง”
ไข่ไก่ฟองสุดท้ายลงไปอยู่ในท้องเขาตั้งแต่ตอนเช้า เขาไม่อยากฝ่าฝนออกไปซื้อ แต่ท้องที่ร้องประท้วงคงรอไม่ได้อีกแล้ว วนัสเดินไปหยิบกุญแจรถคันเก่าแก่ปิดบ้านแล้วเดินไปที่โรงรถ สายตามองสภาพรถกระบะที่ผ่านการสมบุกสมบันมานานอย่างพิจารณาว่าสมควรแก่เวลาจะปลดระวางมันรึยัง
“เอานะ ฉันไว้ใจแก แต่อย่าให้ฉันต้องขายหน้าเข็นแกกลับมาละ ฉันจับแกขายเป็นเศษเหล็กแน่”
สายฝนเริ่มโปรยปรายบางเบาเมื่อเขาขับรถมาถึงร้านขายของชำขนาดย่อม ร้านยายติ๋ม เป็นร้านที่ผู้คนทั้งหมู่บ้านต่างมาใช้บริการจับจ่ายใช้สอยไม่ได้ขาดด้วยมีเพียงร้านเดียวในหมู่บ้าน ทั้งตัวหมู่บ้านเองก็ห่างจากตัวเมืองชุมพรถึงสามสิบกิโลเมตร ทำให้ร้านยายติ๋มเป็นผู้ผูกขาดการขายสินค้าไปโดยปริยาย
ร่างโปร่งวิ่งฝ่าสายฝนระยะสั้นๆเข้าไปในร้าน ภายในยังคงสภาพเดิมๆเหมือนเมื่อก่อนที่เขาเคยมาซื้อของเป็นครั้งคราวเวลากลับมาเยี่ยมบ้านช่วงปิดภาคเรียน สินค้าภายในร้านไม่ได้ถูกวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่ถูกวางด้วยเอาสะดวกเข้าว่า เวลาจะซื้ออะไรทีเป็นต้องคุ้ยค้นหาเป็นพัลวัน นอกจากจะขายสินค้าอุปโภคบริโภคทั่วไปแล้ว ยังมีอาหารตามสั่ง ขนมหวาน ลูกชิ้นปิ้ง ไว้ค่อยท่าชาวไร่ชาวสวนทั้งหลาย และทั้งหมดนี้ยายติ๋มทำเองคนเดียว
“ป้า……..ซื้อไข่ไก่ 20 บาท ข้าวสารถังหนึ่ง หมูเนื้อแดงครึ่งโล ผักบุ้ง ผักคะน้าอย่างละ 10 บาท อ้อ!……………….ผงซักฟอกถุงใหญ่ถุงหนึ่งนะป้า”
เจ้าตัวสั่งเสร็จก็เดินไปดูขนมขบเคี้ยวที่วางขายบนโต๊ะกว้างหยิบขึ้นมาสี่ห้าห่อพร้อมเปิดตู้แช่หยิบน้ำแข็งยูนิตออกมา 1 ถุง ไปวางรวมคิดเงิน
“เรานี่………..ลูกตาใบใช่มั้ย” ยายติ๋มคิดเงินพลางเพ่งพินิจมองใบหน้าคุ้นตาของวนัสที่พบเห็นเมื่อวันงานศพตาทองใบหรือพ่อของวนัสนั้นเอง
“ครับป้า”
ถึงจะเรียกกันว่าร้านยายติ๋ม แต่เขาคงไม่กล้าเรียกหญิงวัยสี่สิบปลายๆว่ายายแน่ๆ ดีไม่ดีอาจถูกเขม่นเอาง่ายๆ ถ้าขืนเรียก ก็ผู้หญิงน่ะอ่อนไหวเรื่องอายุจะตายไป
“พ่อตายเลยจะกลับมาอยู่ที่นี่รึไงพ่อหนุ่ม” แหล่งข่าวของหมู่บ้านเริ่มดำเนินการเก็บข้อมูลผู้มาใหม่ทันทีที่มีโอกาส
“ครับ ผมอยู่บ้านเดิมนั้นละครับ”
“แล้วอยู่คนเดียวรึ พี่สาวเราเขาแต่งงานไปแล้วนี่”
“ครับป้า”
“ยังหนุ่มน้อยอยู่เลย ที่ทางที่พ่อเราทิ้งไว้ให้ก็มากอยู่นา……..จะดูแลไหวหรือพ่อหนุ่ม”
“ฮะๆ “ ร่างโปร่งเสหัวเราะร่วนด้วยไม่อยากตอบคำถาม
“ก็หาเมียซะสิ จะได้มาช่วยกัน” ยายติ๋มเริ่มกระเส่าแหย่
“หะ………หรอ…….ครับ” ร่างโปร่งมีสีหน้าเหร่อหร่ากับคำแนะนำนั้น
“นี่ๆ ป้าแนะนำสาวๆให้ได้นา……..มีแฟนรึยังละ”
ดูท่ายายติ๋มจะไม่ได้ขายของอย่างเดียว แต่ยังทำตัวเป็นบริษัทจัดหาคู่อีกต่างหาก ร่างโปร่งบางได้แต่ยิ้มรับความหวังดีเกินพอดีนั้นเงียบๆพลางรีบเร่งให้ยายติ๋มคิดเงินเร็วๆ แล้วรีบจ่ายเงินเดินออกจากร้านเป็นการตัดบท
หมู่บ้านเล็กๆสังคมเล็กๆจะทำอะไรก็รู้ถึงกันหมด ต่างจากกรุงเทพที่อยู่บ้านติดกันแท้ๆแต่กลับไม่เคยเห็นหน้ากันเลย ปานนี้เรื่องที่เขากลับมาอยู่บ้านคงกระจายไปทั่วตำบลโดยที่เขาไม่ต้องไปป่าวประกาศแล้วละมั้ง
พ้นร่างชายหนุ่มยายติ๋มก็รีบเดินเข้าไปในบ้านมองหาลูกสาวคนเล็กของตนทันที
“ดาว………ดาวอยู่ไหนน่ะ ออกมาช่วยแม่ขายของบ้างสิยะแม่คู๊ณ…………. ส่องมันเข้าไปนะไอ้กระจกนั้นนะ ส่องให้ตายก็ไม่ได้สวยขึ้นมาหรอก”
“โธ่แม่………….” เสียงสูงใสดังมาจากห้องนอนของลูกสาวตนทำให้ยายติ๋มเดินเข้าไปหา
“ถ้าแม่อยากให้หนูหาลูกเขยดีๆมาให้แม่ละก็ แม่ก็หยุดบ่นเรื่องนี้เสียทีเถอะ”
ยายติ๋มมองลูกสาวตนที่นั่งปะแป้งอยู่หน้ากระจกก็ได้แต่ถอนใจกับความรักสวยรักงามของลูกตน ถึงมันจะจริงดังลูกว่าแต่ถ้าไม่ทำมาหากินแล้วจะเอาเงินที่ไหนไปทำสวยได้ละ นังลูกโง่!
ในบรรดาลูกทั้งหมดสี่คน ยายติ๋มฝากความหวังไว้กับลูกคนนี้มากที่สุด ด้วยลูกสาวคนโตก็หนีตามผู้ชายไป ทำให้แกหัวใจจะวาย ซ้ำแล้วลูกชายคนต่อมาจู่ๆก็พาผู้หญิงท้องโย้เข้ามาอยู่ด้วยอีก จนตอนนี้แกมีหลายชายอายุปาเข้าไปเกือบ 4 ขวบแล้ว ส่วนลูกชายคนที่สามก็เรียนไม่จบ ม.6 แถมวันๆเอาแต่แอบจิ๊กหยิบเหล้า บุหรี่ ของขายในร้านไปตั้งวงกับเพื่อนซะอีก ไม่ต้องขายกันพอดี ก็เหลือแต่นังลูกสาวคนเล็กนี่ละ ที่พอจะฝากผีฝากไข้ได้บ้าง ส่งเสียจนเรียนจบ ม.6 แล้วก็ให้ออกมาช่วยขายของที่บ้าน ไม่ต้องเรียนมากหรอก เดี๋ยวแต่งงานไปก็ต้องเลี้ยงลูกดูแลผัว แค่บวกๆลบๆก็พอแล้ว
ดาว ลูกสาวคนสุดท้องของยายติ๋มวางกระจกบานใหญ่ลงบนโต๊ะเครื่องแป้งตามเดิม แต่ไม่วายหยิบกระจกแบบพกพาเล็กๆเหน็บไว้ในกระเป๋ากางเกงขาสั้นโชว์ท่อนขาอวบสีน้ำผึ้งเคี่ยวเกือบไหม้เดินผ่านมารดาออกไปจากห้อง
ลูกสาวของยายติ๋มคนนี้ถึงจะไม่ใช่คนขาว แต่ก็มีใบหน้านวลเนียนไร้สิวฝ้าชวนมองอยู่ไม่น้อย รูปร่างอวบอัดค่อนไปทางเตี้ยทำให้แลดูลำตัวหนากว่าปกติ ส่วนหน้าอกหน้าใจยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพราะยายติ๋มให้ไปซะล้นเชียวละ วันนี้เจ้าตัวประดิดประดอยถักผมดำยาวไว้อย่างหลวมๆ ปล่อยลูกผมสองสามปอยระใบหน้าอย่างเก๋ไก๋ เห็นแบบนี้เจ้าตัวมีไอ้หนุ่มคอยแวะเวียนมาแจกขนมจีบจนหัวกระไดไม่แห้งซักวัน แต่เพราะมีแม่คอยคัดและตั้งความหวังกับลูกเขยไว้สูง พวกไอ้หนุ่มคนงานทั้งหลายจึงกินแห้วไปตามระเบียบ
“เดี๋ยวนี้มันหากันได้ง่ายๆซะที่ไหนละ ไอ้ประเภทรูปหล่อ สมบัติเยอะ พ่อแม่ตาย พี่น้องน้อย อะไรพวกนี้นะ หนูก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมรับทุกสถานการณ์สิแม่”
“หึ แม่คู๊ณ…….คงงมเจอหรอกนะย่ะ”
“แหมแม่ มันต้องมีละน่า”
“ก็ถ้าแกออกมาช่วยฉันขายของ แกคงเจอที่ใกล้เคียงตามสรรพคุณที่แกร่ายมานั้นละ” ผู้เป็นแม่ประชดเข้าให้
“อะไรนะแม่! ใครที่ไหนหรอ” หญิงสาวดูจะสนอกสนใจบุคคลที่แม่เธอกำลังจะพูดถึงอย่างยิ่ง
“ก็ลูกตาใบนะสิ เขากลับมาอยู่บ้านแล้ว รูปหล่อ ผิวขาวเชียว”
“ใคร? หนูไม่เห็นรู้จักเลยแม่”
“ก็วันก่อนโน้น แม่ชวนแกไปงานศพตาใบแกไม่ไปเองนี่”
“ก็หนูไม่รู้จักตาใบของแม่นี่นา”
“งานศพไม่ต้องรู้จักเขาก็ไปทำบุญให้คนที่ตายไปแล้วทั้งนั้นละอีหนู”
“จ้าๆ เอาเป็นว่า ลูกตาใบที่แม่ว่านี่ หล่อ รวย พ่อแม่ตายหมดเกลี้ยงแล้วละสิ”
“ก็ใช่ บ้านนี้เขาก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรมากหรอกนะ แต่เขามีที่ดินไว้ให้แกซุกหัวนอนเป็นร้อยๆไร่ละ”
หญิงสาวตาโตด้วยที่ดินที่แม่เธอมีก็แค่ไม่กี่ไร่ แต่นั้นเป็นร้อยๆไร่ ถ้าขายก็รวยเป็นล้านๆละ
“แล้วแม่ไม่รีบเรียกหนูละ” ดาวกระเง้ากระงอดมารดาขึ้นมาทันที
“หึ……..ทำว่าเรียกแล้วแกจะยอมมาง่ายๆงั้นละ ต่อไปนี้แกมานั่งเฝ้าร้านขายของเลยนะ เดี๋ยวไอ้หนุ่มนั้นก็มาซื้อของอีก”
“แม่ชอบว่างั้นเถอะ”
สายตาผู้เป็นแม่ตวัดมองลูกสาวขึงขังทันที
“ก็ดีกว่าไอ้ผู้ชายทั้งหมดที่มาจีบแกละวะ”
///////////////////////////////////////////////////////
ฝ่ายคนที่ถูกพูดถึงได้ขับรถมาจอดแวะหน้าบ้านหลังหนึ่ง ขายาวก้าวลงจากรถพาร่างโปร่งเข้าไปหาชายสูงวัยที่นั่งอยู่บนตั่งเตี้ยๆใต้ถุนบ้าน พลางเอาผ้าขาวม้าปัดลิ้นไรรอบตัว
“สวัสดีลุงชัด” เสียงสดใสเอ่ยทักชายสูงวัยด้วยความสนิทสนม
“เฮ้ย!ไอ้นัส เออๆ เข้ามาๆ”
ลุงชัด เพื่อนสนิทเก่าแก่ของบิดาตนที่เขาเองเคยไปมาหาสู่เมื่อเวลากลับมาหาบิดาตอนปิดเทอมบ่อยๆ และวันนี้เขาก็มาขอคำปรึกษาลุงชัดด้วยเรื่องในไร่ในสวนที่เขาเองไม่มีความชำนาญเลย และไม่รู้จะทำไปได้อีกสักกี่น้ำเหมือนกัน ลุงชัดแกคงเห็นเขาถอนหายใจกับเรื่องนี้อยู่หลายเฮือก ถึงได้เอ่ยปากเรียบเคียงถาม
“ลุงก็เข้าใจเรานะ คนจะเป็นชาวไร่ชาวสวนมันต้องมีน้ำอดน้ำทน ฝนจะตกแดดจะออกก็ต้องทำ แล้วพ่อเราก็แทบไม่เคยให้ทำเลยนี่”
วนัสมองลุงชัดยิ้มๆ นึกถึงเมื่อก่อน เขาเคยจับจอบตั้งท่าจะไปช่วยพ่อถากหญ้า ถากยังไม่ถึงสิบนาที นิ้วโป้งเท้าเขาก็ได้ลิ้มรสคมจอบเลือดราดจนพ่อต้องพาไปเย็มแผลที่อนามัยถึงห้าเข็ม พ่อเลยให้เขาทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถให้พ่อนั่งสบายๆแทนการถากหญ้าขุดดิน เพราะถึงยังไงงานพวกนั้นพ่อเองก็จ้างคนงานทำเหมือนกัน
“ผมจะพยายามทำดูครับลุง”
“ถ้ามันเหลือบ่ากว่าแรงก็บอกลุงนะ สมัยตอนพ่อเรายังอยู่ก็เคยมีคนมาถามซื้อที่ดินตรงนั้น แต่พ่อเราเขารักที่นั้นหัวเด็ดตีนขาดเขาก็ไม่ขาย ตอนนี้ตาใบก็เสียไปแล้วเขาเลยมาบอกกับลุงว่า เขายังต้องการซื้ออยู่ถ้าคิดจะขาย ก็ขายให้เขาเถอะ”
“ใครครับลุง”
“ก็คุณภูผา หัวหน้าลุงเองละ”
วนัสรู้ว่าลุงชัดเป็นหัวหน้าคนงานให้กับไร่ภูผามานาน แต่เขาเองก็ไม่เคยเห็นหน้าเจ้านายลุงชัดสักครั้ง และเพิ่งรู้ว่ามีคนต้องการซื้อที่ดินเของเขาก็วันนี้ละ
“เขาอยากได้ไปทำอะไรลุง”
“ก็ที่เราอยู่ติดกับที่ของเขานะสิ เขาก็เลยอยากได้ คงอยากขยายพื้นที่นั้นละ”
“ออ……………แสดงว่าถ้าคนแถวนี้ขาย เขาก็จะรับซื้อไว้เองนะสิครับ”
“ใช่ ส่วนมากก็เป็นแบบนั้น”
“แต่ผมไม่คิดจะขายหรอกครับลุง จะลำบากยังไงก็ไม่คิดจะขายแน่นอน ฝากลุงช่วยบอกคุณภูผาของลุงด้วยนะครับ” ร่างโปร่งตอบเสียงหนักแน่นจนชายสูงวัยยกยิ้มชื่นชม
“อืม…………ให้มันได้อย่างนี้สิ คนเรามันต้องรักแผ่นดินที่ตัวเองเกิดแล้วมันจะเจริญ ที่ลุงพูดก็เผื่อไว้นะเจ้านัส รายนี้เขาไม่กดราคาที่ดินเหมือนรายอื่น แล้วถ้าเราไม่ขายเขาก็ไม่บังคับหรอก ที่ดินเขาเองก็มีไม่รู้กี่พันไร่ ”
“โฮ้………เยอะขนาดนั้นเลยหรอครับ”
“อืม ว่าแต่เราหาคนงานได้รึยังละ”
“ยังเลยลุง ลุงพอจะแนะนำใครให้ผมได้บ้างมั้ยครับ”
“ยากวะไอ้นัส ไอ้คนที่รู้จักกันมันก็มีไร่ประจำทำกันอยู่แล้ว จะไปดึงพวกเขามามันก็ใช่ที่ ที่เหลือก็ไปทำงานโรงงานกันหมด”
พูดไปลุงชัดก็ทำท่าเหมือนนึกอะไรออก
“อืม………..วันก่อนมีหน้าใหม่สองคนมาของานทำที่ไร่ภูผา แต่ตอนนี้มันเต็มแล้วก็เลยปัดไป ถ้าเราสนใจลุงจะติดต่อให้ แต่ลุงบอกก่อนนะว่ามันไม่ใช้คนพื้นที่ นิสัยใจคอยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน ถ้าจะจ้างไว้ก็คงจะต้องเสี่ยงดวงละน้า” ลุงชัดขมวดคิ้วมองร่างบาง
V
V
V
-
“ก็ยังดีกว่าไม่มีคนงานนะลุง ตอนนี้ใกล้ได้รอบเก็บมะพร้าวแล้ว ถ้ายังหาคนงานเก็บไม่ได้ก็แย่แน่ๆเลยลุง ยังไงผมขอจ้างคนที่ลุงว่าไว้ก่อนละกัน”
“เอายังงั้นรึ ถ้างั้นลุงจะให้สองคนนั้นไปหาเราพรุ่งนี้ก็แล้วกัน”
“ขอบคุณครับลุง ผมจะรอ แล้วก็ขอตัวกลับก่อนดีกว่า ลุงจะได้นอนพักเอาแรงต่อ”
วนัสขึ้นรถได้ก็ถอนหายใจยาวด้วยช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา เขากังวลใจเรื่องหาแรงงานมาทำงานในสวนไม่ได้เลย คนงานเก่าๆที่เคยทำงานกับพ่อ พอพ่อเสียก็พากันไปทำงานที่ไร่อื่นกันหมด แล้วไร่อื่นที่ว่าก็คือไร่ภูผานั้นละ ก็เป็นไร่ที่ใหญ่ที่สุดในระแวกนี้นี่นะ รับคนงานตลอดปีเพราะงานประเภทนี้มีคนเข้าออกบ่อยไม่แน่นอน
นี่เขาได้คนงานมาสองคน คงต้องหาเพิ่มอีกซักคนสองคนก็น่าจะพอ ไร่เขาเป็นไร่ขนาดเล็กจ้างคนงานเพียงไม่กี่คนก็น่าจะพอแล้ว
วนัสขับรถช้าๆ มองสองข้างทางที่เขียวอชุ่มชุ่มชื้นด้วยหยาดน้ำฝนที่เพิ่งจะหยุดตกได้ไม่นาน ละอองไอน้ำจับกันเป็นกลุ่มก้อนบนสันเขาเห็นอยู่ลิบๆ เป็นธรรมชาติที่คนทั่วไปในแถบนี้เห็นกันอยู่ทุกวี่ทุกวัน แต่สำหรับเขาที่อาศัยกินนอนอยู่ที่อื่นมากกว่าบ้านเกิดตัวเอง มันทำให้รู้สึกแช่มชื่นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเมื่อตอนเด็กๆไม่มีผิด
เจ้าตัวเพลิดเพลินกับทิวทัศน์สองข้างทางจนเริ่มสะดุดกับเสียงแปลกๆที่เกิดขึ้นกับเครื่องยนต์ แล้วทุกอย่างก็เงียบสนิทลงพร้อมกับรถที่จอดสนิท
“เฮ้ยๆ ฉันบอกแล้วไง ถ้าแกเกเมื่อไรฉันจับขายเป็นเศษเหล็กแน่”
วนัสพูดกับรถยนต์คันเก่า ที่ตอนนี้มันหยุดนิ่งสนิทอยู่กลางทาง ร่างโปร่งลงจากรถไปเปิดกระโปรงหน้ารถมองเข้าไปที่เครื่องยนต์ที่เต็มไปด้วยฝุ่นจับเขรอะ
“โห…………มันอะไรกันเนี่ย แล้วเสียตรงไหนบอกฉันหน่อยสิเด็กดี”
ร่างบางบ่นพึมพำกับรถตัวเองแล้วเงยหน้ามองไปทางทิศที่บ้านตนตั้งอยู่
“ฉันเข็นแกไปไม่ไหวหรอกนะ ไกลขนาดนั้น”
สายตามองหาจุดที่ทำให้รถดับสนิทไม่ไหวติ่งทั้งๆที่ตัวเองทำเป็นแต่เพียงการเติมน้ำกลั่นกับน้ำมันเครื่องเท่านั้น เสียงรถมอเตอร์ไซด์แววดังมาแต่ไกลทำให้ร่างบางชะโงกหน้าไปดู จนเจ้ารถสองล้อที่บรรทุกผู้ใหญ่หนึ่งเด็กสองมาหยุดอยู่ข้างๆ
“รถเสียหรือคุณ”
เสียงทุ้มของชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เอ่ยทักร่างบางที่กำลังทำหน้าของความช่วยเหลือจากผู้พบเห็นความเดือนร้อนของตน
“ครับ ขับๆอยู่มันก็ดับไปเลย”
“อืม………ดูให้มั้ย เผื่อจะช่วยได้”
“ครับๆ ขอบคุณมาก ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรเรื่องรถมากนักหรอกครับ”
วนัสส่งยิ้มกว้างให้ชายหนุ่มผู้เข้ามาช่วยเหลือ พลางเขยิบตัวให้ร่างสูงเข้ามาดูเครื่องยนต์ได้สะดวก แล้วลอบพิจารณาใบหน้าคมเข้มที่ดูคุ้นตานั้นอย่างเงียบๆ เคยเจอที่ไหนน้า………………….ด้วยเห็นผู้มีน้ำใจก้มๆเงยๆอยู่จึงหันไปมองเด็กชายสองคนวัยกำลังซนยืนทำตาปริบๆอยู่ข้างรถจักรยานยนต์มองมาทางเขา แล้วจึงได้นึกออก
“อ้อ……………เด็กที่วิ่งมาชนวันงานศพพ่อนั้นเอง” วนัสส่งยิ้มทักเด็กชายทั้งสองด้วยรู้สึกถูกชะตาตั้งแต่วันนั้นแล้ว ทั้งคู่มีผิวสีขาวนวลเจ้าเนื้อนิดๆแก้มยุ้ยหน่อยๆ จนเขาอยากเข้าไปบิดเล่นสักทีสองที เห็นแล้วก็ให้นึกถึงหลานชายตัวดีที่อยู่เชียงใหม่ขึ้นมาครามครัน เลยเดินเข้าไปทักทาย
“ไงรูปหล่อ จำกันได้มั้ยครับ” ร่างบางก้มตัวลงคุยกับเด็กชาย แต่เด็กทั้งคู่กับทำท่าพิกล
“พ่อไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า” เจ้าคนตัวโตรีบตอบพลางฉุดแขนเจ้าคนตัวเล็กที่กำลังจะโผมาหาเขากลับ มันก็ไม่น่าแปลกใจในคำพูดของเด็กที่คงจะถูกพ่อแม่สอนสั่งมาแบบนั้น ถ้าไม่ได้ยินเสียงหัวเราะพรืดของคนตัวใหญ่ที่ก้มๆเงยๆ ดูเครื่องยนต์ให้เขา
“น้อยๆหน่อยเจ้าอิฐ พ่ออยู่ตรงนี้อนุญาตให้คุยได้ลูก” ศีรษะที่ก้มอยู่หันมองบุตรชายคนโตของตนแล้วเลยผ่านไปยังใบหน้านวลใส
“คงต้องให้อู่มาลากไปซ่อมแล้วละ ผมดูคราวๆแล้วก็ไม่รู้ว่าเสียตรงไหนเหมือนกัน”
“แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้วละครับ อุตส่าห์ช่วยดูให้”
ร่างสูงถอยออกจากรถ มือใหญ่กร้านเปรอะเปื้อนด้วยคราบฝุ่น น้ำมัน วนัสจึงรีบเข้าไปค้นหาผ้าในรถมาให้ชายหนุ่มเช็ดมือ
“เออ…….คุณ”
“หินครับ” ร่างสูงแนะนำตัวเองอย่างง่ายๆพลางหันไปแนะนำลูกตัวเองต่อ “ส่วนนี่ก็ลูกชายผมเอง เอ๊า…….แนะนำตัวกับน้าเขาสิลูก”
วนัสมองท่าทางเขินอายของเด็กชายคนโตแล้วส่งยิ้มเอาใจช่วย ส่วนเจ้าคนเล็กมองท่าจะแก่แดดแก่ลมถึงได้ตั้งท่ารอ
“ผมชื่อจริงชื่อ พฤตินัย เกียรติอุดมนิตย์ ชื่อเล่นชื่อ อิฐ ครับ”
“หึๆ………..” วนัสต้องกลั้นเสียงหัวเราะกับคำแนะนะตัวเต็มยศของผู้เป็นพี่ชาย และเจ้าคนน้องก็ไม่ได้น้อยหน้าพี่
“ผมๆบ้าง ผมชื่อนิตินัย เกียรติอุดมนิตย์ ชื่อเล่นชื่อเมฆ ครับ” คนตัวเล็กบอกอย่างภูมิอกภูมิใจน่าดู จนวนัสอดยิ้มไม่ได้
“ครับ น้าชื่อวนัส เรียกเล่นๆ ว่า น้านัส ก็ได้ครับ” ร่างโปร่งย่อตัวบอกกับเด็กทั้งสอง แล้วจึงยืดตัวคุยกับร่างสูงต่อ
“คือ……..คุณหินครับ ผมรบกวนคุณหินแวะบอกอู่รถแถวๆนี้ให้หน่อยได้มั้ยครับ ว่ามีรถเสียอยู่ตรงนี้ให้เขามาลากไปอู่ซ่อมที”
จากการประเมินของวนัส ชายหนุ่มหน้าตาดีคนนี้คงมีอายุเกินสามสิบเป็นแน่ เขาจึงเรียกคุณนำหน้าไว้ก่อน
“ได้สิ………..แต่ว่าไปด้วยกันเลยก็ได้นะ เดี๋ยวผมพาไป”
“เอางั้นเหรอครับ” วนัสพูดแบบไม่แน่ใจด้วยเกรงใจชายหนุ่มมากอยู่
“ก็งั้นสิ ไปล็อครถเถอะจะได้ไปกัน เดี๋ยวฝนจะตกลงมาอีก” ผู้เอื้อเฟื้อพยักหน้าให้เขารีบทำตามที่บอก
ร่างโปร่งยิ้มให้ชายหนุ่มที่แสนจะมีน้ำใจส่งให้ใบหน้าขาวดูกระจ่างตา ขายาวก้าวไปจัดการล็อครถที่จอดตายสนิทของตนทันที
สายตาคมกริบมองตามร่างโปร่งไม่วางตา ตอนที่เจอยังคิดว่าจะจำเขาได้มั้ย แต่ดูท่าจะจำเจ้าลูกชายตัวแสบได้ก่อนเขานะ เมื่อครั้งที่เจอกันในงานศพก็ไม่ได้คุยอะไรกันมาก ทว่าเขากลับจดจำท่าทางสุภาพแม้ในดวงตาจะแฝงแววความโศกเศร้ากับการจากไปของบิดา หากเจ้าตัวกลับเก็บอารมณ์แล้วยิ้มน้อยๆทักทายแขกที่มาร่วมงาน ใบหน้าขาวซีดดูอิดโรยจากการอดนอนไม่ได้ทำให้ความน่ามองของร่างโปร่งลดน้อยลง กลับดูน่าเวทนาน่าเข้าไปช่วยเหลือให้พ้นจากความทุกข์โศกทั้งหลายแหล่ ในวันนั้นเขารู้สึกว่าตัวเองจับจ้องทุกอริยบทของร่างบางอย่างเพลิดเพลิน จนอดถามคนข้างตัวไม่ได้ว่า ร่างโปร่งบางที่ยืนต้อนรับแขกอยู่นั้นมีชื่อเสียงเรียงนามว่าอะไร เป็นอะไรกับลุงใบ พอได้รู้ก็ให้รู้สึกอิ่มเอมใจอย่างประหลาด น่าแปลกที่เพียงพบหน้ากันครั้งแรกก็ให้รู้สึกถูกชะตาขนาดนี้ วันนี้พอเห็นว่าเป็นใคร เขาจึงรีบเข้าช่วยเหลือทันทีด้วยอยากรู้จักมักจี่กับคนๆนี้ให้มากขึ้น
“เสร็จแล้วครับ” วนัสเดินเข้ามาหาร่างสูง
“งั้นไปกันเลย” ร่างสูงชวนพลางเดินไปลากลูกชายตัวแสบทั้งสองที่กำลังปั้นวัวปั้นควายจากดินโคลนริมทาง
“ไปๆ เลิกเล่นได้แล้ว ดูสิเปื้อนไปทั้งตัว” ถึงจะบ่นแต่ชายหนุ่มก็อุ้มลูกลิงเปื้อนโคลนขึ้นซ้อนรถจักรยานยนต์หน้าคนหลังคน ส่วนร่างโปรงก็นั่งซ้อนท้ายไปด้วยอีกคนหนึ่ง ก่อนออกรถคนเป็นพ่อหันมาเตือนบุตรชาย
“อิฐ เกาะพ่อไว้ มือลูกเปื้อนอย่าวางบนตัวน้าเขาละ เดี๋ยวเสื้อน้าเขาเลอะนะลูก”
เมื่อได้ยินเสียงพ่อเตือน มือดำๆที่ทำท่าจะวางแปะบนหน้าขาเขาหยุดชะงัก แล้วคว้าหมับเกาะชายเสื้อพ่อตนทันที ท่าทางลนๆของเด็กชายทำให้วนัสอดขำไม่ได้
“ถ้าเมื่อยจะวางมือลงมาก็ได้นะ”
จักรยานยนต์คันเล็กพาทั้งสี่ชีวิตลัดเลาะแอ่งน้ำขังบนถนนไปเรื่อยๆ กลิ่นสาบกายของร่างสูงใหญ่ข้างหน้าลอยผ่านจมูกให้ร่างบางได้รู้สึก เหมือนมีนโนภาพผุดขึ้นกลางใจ อบอุ่น ไว้วางใจ ที่ๆจะสามารถพักพิงได้อย่างสุขสงบ บรรยากาศนี้อบอวลอยู่รอบตัวชายหนุ่ม และดูจะเป็นภาพที่เหมาะสมที่สุดที่เขาจะนึกออกเมื่อสัมผัสถึงกระแสธารความอบอุ่นของร่างสูงใหญ่
พวกเขามาถึงอู่ซ่อมรถเล็กๆของหมู่บ้าน แต่สภาพมันเหมือนโรงรับซื้อเศษเหล็กซะมากกว่า เสียงรถจักรยานยนต์ทำให้เจ้าของอู่เลื่อนตัวออกจากใต้ท้องรถมาเมียงมองผู้มาใหม่ จนเห็นแขกผู้มาเยือนเต็มตานั้นละ เจ้าของอู่จึงรีบพาร่างท้วมเดินรี้เข้ามาหา
“อ้าวคุณ มีอะไรรึเปล่าครับ มาถึงนี่เชียว”
“พาลูกค้ามาให้นะ” ร่างสูงเดินตรงไปคุยกับเจ้าของอู่อย่างคุ้นเคย ก่อนที่วนัสจะก้าวตามไปสมทบ
“รถผมเสียอยู่กลางทางนะครับ”
“อ๋อ…………คุณเองหรอ งั้นไปกัน เดี๋ยวเอารถไปลากมา”
เมื่อถึงมืออาชีพ ร่างสูงจึงได้มองร่างโปร่งยืนบอกจุดที่รถเสียกับเจ้าของอู่ซ้อมอย่างเต็มตาอีกครั้ง ก่อนจะบอกลาด้วยความรู้สึกเหมือนต้องตัดใจจากอะไรสักอย่าง
“ฉันไปนะ”
วนัสมองผู้เอื้อเฟื้อเอ่ยลา เมื่อมีเจ้าของอู่มารับช่วงต่อ แล้วยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างรู้สึกขอบคุณเต็มที
“ขอบคุณครับคุณหิน”
“หึๆ ไม่เป็นไร แล้วเจอกัน”
“ครับ”
เขาไม่ได้แปลกใจกับคำลาจากนั้น เพราะเขาเองก็อยากเจอคนมีน้ำใจเช่นนี้อีกเหมือนกัน วนัสมองตามร่างสูงขึ้นคร่อมรถแล้วหันมาส่งยิ้มให้เขาน้อยๆก่อนจะขับพาสามชีวิตจากไป
น่าจะเป็นคนที่นี่ เพราะฉะนั้นคงได้พบกันอีกแน่นอน เขาเชื่ออย่างนั้น
TBC
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ค่ะ :impress2:
-
ยืนยันด้วยอีกคน ว่าเรื่องนี้สนุกจริงๆ ค่ะ
-
อะหืมมม คุณหิน ชอบเขาแล้วสิ
-
:impress2:รอตอนต่อไป
-
ขอบคุณค่ะที่มาต่อให้ค่ะ
:m1:
นัส กะหิน ต่างคนต่างติดใจกันละกัน แต่เราติดใจน้องอิฐ กะ น้องเมฆ อ่ะ :m20:
-
ชอบน้องเมฆ เดาว่าคุณภูผาก็คือคุณหินใช่มั้ยยยย รีบส่งคนไปช่วยน้านัสเก็บมะพร้าวเร็ว >___<
-
รักแรกพบของคุณหิน :m1:
แล้วต่อไปจะมีกามเทพน้อยชื่อน้องอิฐกับน้องเมฆรึเปล่า
:pig4:
-
คุณหินอย่างเท่ห์อ่ะ ลูกๆ 2 คน ดูท่าจะน่ารักอ่ะ
ว่าแต่น้องนัสอยู่ตัวคนเดียวแบบนี้ ดูแลสวนคนเดียวด้วย จะไหวป่ะเนี่ย :เฮ้อ:
-
คุณหินนี่ ใช่ เจ้าของไร่ภูผารึป่าวคะ
ง้านก็ให้ดูแลสวนนัสอีกคนละกัน อิอิิ
-
อ๊าง :impress2: เค้าชอบแนวนี้จิงๆเลย ทำสวนทำไร่ และมีลูกติดนิ่ คึคึ
-
ในที่สุดนัสกะคุณหินก็มาเล้าแล้ววววว
รออ่านต่อค่ะ :L2:
-
รออ่านตอนต่อไปค่ะ
-
อยากอ่านต่ออ่าาาาาา
-
รับเรื่องใหม่
-
:laugh: เห็นชื่อคนแต่งก็รีบกดเข้ามาทันใด
แต่..ยังไม่ได้อ่านล่ะ :m5:
แปะไว้ก่อนนะคะ :กอด1:
-
สงสัยว่าจะหลงเสน่ห์เข้าให้แล้วนะคุณหิน
งานนี้คงได้มีการรวมสวนกันเกิดขึ้น
จะได้ช่วยนัสสวนไง ส่วนนัสก็มาดูแลหัวใจของคุณหินซะดีๆ :-[
-
อืม
บ้านอยู่ตำบลอะไรเนี่ย
เผื่อว่ารู้จักจะได้ไปเยี่ยมบ้าง :m20:
พี่หิน
แล้วเมียไปไหนแล้วอ่ะ
ปล. ปกติมะพร้าวที่สวนคนซื้อเค้าจะไปขึ้นเอง เราไม่ต้องขึ้น
ตอนนี้ราคาดีมากมาย ลูกละ 10 บาทแล้ว
-
ลูกหินน้อย ๆ สองคน น่ารักค่ะ :L2:
-
สนุกจัง อิอิ พ่อม่ายเรือพ่วงหรอ แอบกังวลกับคนงานใหม่อ่ะกลัวจะมาทำไรน้องไม้เค้าอยู่บ้านคนเดียวด้วย :เฮ้อ:
-
อยู่บ้านไหน อำเภอไหน เพื่อนัสจะไปหาคุณหิน เอ๊ย เจ้าตัวเเสบสองพี่น้อง :laugh: :laugh:
-
พระเอกมีลูกแล้วหรือคะเนี่ย
เข้าข่าย พ่อม่ายเรือพ่วงทรงเครื่องรึเปล่า :impress2:
-
พ่อม่ายลูกติด จะหาแม่ใหม่ให้ลูกๆเหรอค่ะ
ชอบนัสล่ะซิ อิอิ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
คุณเจี๊ยบเอาเรื่องนี้มาลงแล้ว
:m1:
คอมเฟริมความสนุกเลยคะ
น้องนัสน่ารักมากกกกกกก
:กอด1:
ปล. พอจะมีลุ้นให้พี่ซาเกรวมเล่ม
เรื่องหมอทิกะน้องข้าวหอมมั้งไหมคะ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
คุณเจี๊ยบเอาเรื่องนี้มาลงแล้ว
:m1:
คอมเฟริมความสนุกเลยคะ
น้องนัสน่ารักมากกกกกกก
:กอด1:
ปล. พอจะมีลุ้นให้พี่ซาเกรวมเล่ม
เรื่องหมอทิกะน้องข้าวหอมมั้งไหมคะ
พี่เค้าจะรวมเล่มเรื่องนี้ก่อนข้าวหอมมั้งค่ะ
เเต่ตอนนี้พี่สาเกเเต่งเรื่องใหม่อยู่ จะเอามาลงที่นี่เเน่ๆค่ะ เเต่อาจจะนานนิดนึงค่ะ
รอกันหน่อยนะคะ
-
พึ่งอ่านได้สองตอน อ๊ะ..ชอบหินกะนัสเข้าแล้วล่ะเรา
ต่อไปต้องเป็นแฟนประจำแหงแซะ
-
ีรอเวลาที่หินกับนัสจะเจอกันอีกครั้งค่ะ
เอ้ พ่อม่าย(?)ลูกติดจริงๆใ่ช่ไหมเอ่ย??
อยากอ่านตอนต่อไปมากมายค่าาาา
พีเอส.ตามหาอ่านเรื่องนี้มาซักพักแล้ว
ในที่สุดก็ได้มาอ่านในนี้ ^______^
-
+1 ค่าาาาาาาา
เรื่องนี้สนุกจริงๆ ตามอ่านอีกรอบ o13 :mc4:
-
อืมๆๆๆๆๆๆๆๆ ลูกติดหรอเปล่า ขอให้เป็นแบบลูกพี่สาวพี่ชายที่เสียไปแล้ว ประมาณนี้ได้ไหมอ่ะ
ไม่ชอบคนที่มีพันธะถึงขั้นเป็นลูกตัวเองอ่ะ จะมาดราม่าไหมเนี่ย :monkeysad: เห้อ.......
แต่ของคุณสาเกก็ยอมล่ะ ขอบคุณคุณสาเกที่อนุญาติให้มาลงและเขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านกัน :impress2:
ขอบคุณน้องคนโพสที่ทำให้เจ้ได้อ่านเรื่องนี้ :pig4: ตามอ่านเสมอค่ะ :กอด1:
-
นัสอยู่บ้านคนเดียวน่ากลัวและน่าเป้นห่วงนะเนี่ย
คุณสาเกจะรวมเล่มเหรอนี่ จะรอนะคะ
ชอบทุกเรื่องเลย
-
:-[ ชอบเรื่องนี้
ขอบคุณนะคะ
-
ขอบคุณค้า :L2:
รออ่านอยู่น้า
-
:impress2: หิน ไม้ อิฐ เมฆ ถ้าจะหวานมากๆ :-[
รอตอนต่อไปนะคะ
:pig4: :pig4:
-
Part 3
“เฮ้อ……………..ทำไมสองสามเดือนมานี่ขายมะพร้าวได้น้อยจัง เป็นแบบนี้บ่อยๆก็แย่นะสิ”
วนัสบ่นอุบกับตัวเอง ด้วยพอเขาเข้ามาดูแลสวนแทนพ่อ ยอดขายมะพร้าวแก่ส่งโรงงานกลับได้น้อยกว่าช่วงที่พ่อดูแลซะอีก
ตอนเขาจ่ายเงินค่าลิงขึ้นมะพร้าวก็ประมาณ 4,000 บาท เขาน่าจะมีมะพร้าวไว้ขายพ่อค้าคนกลางประมาณ 8,000 ลูก หักมะพร้าวลูกเล็กลูกน้อยที่ไม่ได้ขนาดกับสอยตกลงมาแตกขายไม่ได้ ก็ไม่น่าจะน้อยขนาดนี้ เพราะเดือนนี้เขามีผลผลิตไว้ขายไม่ถึง 4,000 ลูก ๆละ 10 บาท สรุปเขามีรายได้เดือนนี้ 30,000 กว่าบาทเท่านั้น นี่เขามีมะพร้าวไม่ได้ขนาดขายเกือบครึ่งหนึ่งเลยเหรอ แล้วไอ้มะพร้าวแตกบ้างลูกเล็กบ้างก็ต้องเอาไปผ่าตากแดดแคะขายเป็นเนื้อมะพร้าวตากแห้งอีกที ซึ่งก็ต้องรอรวบรวมให้ได้เยอะๆก่อนแล้วถึงจะขาย กว่าจะได้เงินก็อีกนาน ช่วงก่อนหน้านี้มันแล้งจัดรึไงน่ะ ถึงได้เป็นแบบนี้
“เฮ้อ………….ถ้าเป็นแบบนี้บ่อยๆ คงมีเงินไม่พอจ้างคนงานแน่ๆ ไหนจะค่าดูแลสวนอีก ไม่ใช่น้อยๆเลยนะ”
ร่างโปร่งถอนหายใจเป็นรอบที่สองแล้วจึงเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ยาวที่ตั้งไว้ที่ระเบียงหน้าบ้าน
“ต้องหางานทำเสริมก่อนซะละมั้ง” วนัสพึมพำก่อนจะดีดตัวลุกขึ้นเดินเข้าห้องนอนของตนเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับออกไปข้างนอก
ร่างโปร่งบางค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าอย่างไม่เร่งรีบ จนชิ้นสุดท้ายหลุดออกจากร่าง เผยผิวขาวเนียนสะอาดสะอ้านตลอดศีรษะจรดปลายเท้า วนัสมองร่างเปลือยของตนเองผ่านกระจก ใครๆก็ว่ารูปร่างหน้าตาเขากระเดียดไปทางแม่ ก็คงจะจริง เป็นผู้ชายแท้ๆกลับมีส่วนเว้าส่วนโค้ง อาจเพราะผอมด้วยละมั้ง ถึงได้ไม่ดูหนาบึกบึนเหมือนผู้เป็นพ่อ จนถูกล้อว่าเป็นกะเทยบ่อยๆ ก็ช่วยไม่ได้นี่ ของพ่อแม่ให้มายังไงก็ยังงั้น เขาไม่ได้นึกกังวลเลยสักนิด
วนัสเลือกใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สีซีด พร้อมสวมเสื้อแจ็คเก็ตหนาทับอีกที วันนี้ต้นเดือนเขาจะต้องไปเก็บค่าเช่าห้องแถวในตัวเมืองชุมพรส่งไปให้พี่สาวที่อยู่ไกลถึงเชียงใหม่ ห้องแถวขนาดสี่สิบห้องทำให้พี่สาวเขามีรายได้พอจับจ่ายใช้สอยสะดวกมือ ทั้งยังออกปากอนุญาตให้เขาเอาเงินส่วนนี้ไปใช้ได้หากเกิดปัญหาอะไรขึ้น แต่เขาไม่คิดจะนำเงินส่วนนี้มาโปะผลขาดทุนในสวนที่เขาดูแลแน่นอน ก็ถ้าคิดจะอยู่ที่นี่ก็ต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้ ไม่งั้นคงถูกลากตัวขึ้นไปอยู่เชียงใหม่แน่ๆ หากพี่รู้ขึ้นมา
ร่างโปร่งหยิบกุญแจรถอันเป็นมรดกเก่าแก่อีกชิ้นหนึ่งที่พ่อเหลือไว้ หลังจากซ่อมเสร็จในอาทิตย์ถัดมา ก็ผ่านมาหลายเดือนมันก็ยังไม่เกเรอีก เขาจึงยังตัดใจปลดระวางมันไม่ลง คิดถึงรถใจมันก็พาลนึกระเรื่อยไปถึงชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ให้ภาพพจน์ดูอบอุ่นในความรู้สึกของเขาขึ้นมาอีก ตั้งแต่วันนั้นก็ยังไม่ได้พบเจอกันอีก แต่คิดว่าน่าจะระแวกนี้ละเพียงแต่เวลายังไม่มาบรรจบให้เขาได้พบเจอก็เท่านั้น
ผู้หญิงคนไหนน้า………ที่ได้เป็นภรรยาของชายหนุ่ม ช่างโชคดีที่มีสามีดูเป็นแฟมมิลี่แมนขนาดนี้ เขานับถือจริงๆ อาจเพราะเขามีพ่อเป็นตัวอย่างที่ดีในการเป็นเสาหลักของครอบครัว ทั้งยังรักและให้เกียรติแม่ ครอบครัวจึงมีความสุข ทำให้เขารู้สึกถูกอกถูกใจกับบุคลิกที่ดูรักครอบครัวแบบนั้น จนติดตาติดใจเก็บมานึกถึง
“วันนี้ก็ตั้งใจทำงานละเพื่อนยาก ถ้าไม่เกฉันจะเอาแกไปล้างอัดฉีดให้สะอาดเอี่ยมเชียว”
วนัสพูดขู่กับรถคันเก่าของตนเหมือนมันมีชีวิต ก็อยู่คนเดียวนี่ จะให้ไปคุยกับใครที่ไหน พูดๆจะได้อุ่นใจเหมือนมีเพื่อนอยู่ด้วยไงละ ไม่งั้นประสาทกินตาย หมู่บ้านก็เล็กคนก็น้อย ถ้าเขาไม่ได้ออกไปไหนก็แทบไม่ได้เจอผู้คนเลย จะไปซื้อของร้านยายติ๋มก็ต้องขอผ่าน เพราะลูกสาวแกแทบจะลากเขาเข้าห้องอยู่แล้วตอนนี้ แรกๆ เขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับอาการทอดสะพานให้เขาจนเกินงามของเด็กดาวนั้น แต่ยิ่งเจอเขาก็ยิ่งกลัวสาวเจ้าขึ้นทุกวัน นี่ถ้ามอมเหล้าเขาได้อย่างในหนังคงทำไปแล้ว
หึๆ เขายังไม่อยากได้เมียตอนเมาหรอกนะ ตอนนี้เขาเลยรู้สึกทั้งขำทั้งระอากับอากัปกิริยาทุกๆอย่างที่เด็กสาวทำ ก็ไม่ได้รังเกียจเพียงแต่ยังไม่ใช่คนที่เขาจะใช่ชีวิตอยู่ด้วยก็เท่านั้น เลยกลายเป็นว่าเขาต้องคอยหลบคอยเลี่ยงเด็กดาวนั้นไปเลย เวลาเข้าไปในตัวเมืองชุมพรเขาก็จะซื้อข้าวของมาตุนไว้ครั้งละมากๆแทนการไปใช้บริการร้านยายติ๋ม
“RRRRRRRRRRRRRRR” เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นหลังจากวนัสเก็บค่าเช่าเสร็จและกำลังจับจ่ายซื้อของใช้จำเป็น ชื่อก้องภพปรากฏโชว์บนหน้าจอ
“หวัดดีก้อง” เสียงสดใสทักทายเพื่อนตน “อืม……เราสบายดี ………อยู่ได้ๆ ไว้ว่างๆนายมาเที่ยวสิ…………” เพื่อนซี้คุยกันอีกพักใหญ่ก่อนตัดสัญญาณไป
เสียงจิ้งหรีดเรไรร้องแข่งกันให้ดังระงม เมื่อวนัสขับรถมาหยุดหน้าบ้านลุงชัดเป็นเวลาพลบค่ำแล้ว
“ไง…ไอ้หนุ่มหน้าหยก” ลุงชัดทักทายเชิงหยอกเย้าเสมือนลูกหลานตัวเอง เมื่อร่างสูงโปร่งเดินเข้าไปนั่งบนตั่งใต้ถุนบ้านใกล้ๆแกนั้นละ
“ก็พูดกันไปเองทั้งนั้นละลุง” วนัสส่งยิ้มแกนๆให้ชายสูงวัย
“ฮ้าๆ เออๆ ลุงรู้น่ะ นังดาวนั้นลุงก็เห็นมาตั้งแต่มันยังไม่นุ่งผ้า ก็ถ้าไม่อยากได้มันเป็นเมียก็ห่างๆมันไว้หน่อย แล้วไปไหนมาละเนี่ยเรา” ลงชัดถามอย่างอารมณ์ดี เมื่อเห็นสีหน้าปูเลี่ยนๆของหลานชาย
“ไปในเมืองมานะลุง แล้วก็จะมาขอปรึกษาเรื่องงานกับลุงหน่อยครับ”
“เอาสิ ว่ามาๆ”
“ผมอยากจะหางานทำเสริม นอกจากงานในสวนนะครับ พอจะมีที่ไหนแนะนำบ้างมั้ยลุง”
ชายสูงวัยมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาอย่างค้นคว้าหาอะไรบางอย่าง บนใบหน้านั้นก่อนจะตอบ
“มีไร่มีสวนของตัวเองแล้วจะไปทำอะไรที่ไหนอีกละเจ้านัส”
“ก็ใช่ครับ แต่ผมยังทำได้ไม่เท่าพ่อมันเลยไปไม่ได้ดีเท่าไร เลยจะค่อยๆหาประสบการณ์กันไป แล้วอยู่อย่างนี้ผมก็แทบไม่ได้คบหาสมาคมกับใคร เลยจะหางานอื่นทำไปก่อน ส่วนงานในสวนก็มีคนงานคอยดูแลอยู่สองคนแล้วก็พอจะถูๆไถๆไปได้ก่อน จนกว่าจะพร้อมกว่านี้”
“งั้นหรอ………แต่แถวนี้มันก็มีแต่งานไร่งานสวนนะเจ้านัส อีกทีก็ในเมืองโน้นเลย”
“ผมก็มาฝากบอกลุงชัดไว้น่ะครับ เผื่อจะเห็นที่ไหนเขารับคนทำงานอย่างผมบ้าง”
“เออๆ แต่จะว่าไปที่ไร่ภูผาก็กำลังหาคนทำบัญชีอยู่นะ แต่เรามันจบมาทางภาษาๆ อะไรนั้นไม่ใช่รึ มันคนละทางกันเลย” วนัสยิ้มกับคำเรียกคณะที่เขาเรียนจบมา
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าที่อื่นมีงานที่ผมทำได้ก็บอกผมด้วยนะครับ”
“อืม……แล้วลุงจะดูๆให้น่ะ แต่คงลำบากหน่อย”
“งานอะไรก็ได้ลุง จะเป็นเสมียนหน้าห้องก็ได้ครับ ถ้าผมทำได้”
“เอางั้นน่ะ แต่วันนี้กินข้าวเย็นมารึยังละ อยู่กินด้วยกันสิ เห็นว่าแม่ไอ้หนูทำแกงส้มปลาช่อนไว้” ลุงชัดตั้งท่าดึงร่างโปร่งอยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน แต่วนัสซึ่งตุนอาหารไว้ในท้องจนเต็มคราบจากในเมืองต้องขอปฏิเสธ แล้วลากลับบ้านในเวลาต่อมา
เรื่องที่ไม่คาดฝันมักเกิดขึ้นกับชีวิตคนเราบ่อยๆ ด้วยสองวันให้หลัง ลุงชัดก็มาหาเขาที่บ้าน บอกให้ไปลองสัมภาษณ์งานที่ไร่ภูผา
“ก็เขารับคนทำบัญชีไม่ใช่เหรอลุง?”
“ก็ใช่ แต่คุณภูผาบอกว่าอยากได้ผู้ชายไปทำงานตรงนี้น่ะ ยังไงเราลองไปดูก่อนเถอะ”
แม้จะรู้สึกไม่แน่ใจในความถนัดของตัวเองแต่วนัสก็พยักหน้ารับคำ
“ขอบคุณลุงชัดมากครับ”
“งั้นพรุ่งนี้ลุงมารับไปด้วยกันกับลุงนะ”
วนัสยกมือไหว้ชายสูงวัย ก่อนจะรีบขึ้นบ้านไปเตรียมรีดเสื้อผ้าสำหรับวันพรุ่งนี้
อาณาเขตของไร่ภูผากว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา ถึงจะมีบริเวณติดกับสวนของวนัสบางส่วน แต่กว่าจะขับรถเข้าไปถึงที่ทำการของไร่ก็เกือบสิบกิโล อาคารก่ออิฐฉาบปูนชั้นเดียว มีป้ายปีกไม้เขียนสีตัวบรรจงว่า ไร่ภูผา บ่งบอกให้ผู้มาเยือนรู้ว่า ที่นี่คือที่ทำการของไร่ภูผา หลังที่ทำการไร่ประมาณ 100 เมตร มองเห็นบ้านปีกไม้ยกพื้นสูงประมาณหนึ่งศอก ล้อมรอบด้วยสวนที่ตกแต่งไว้สวยงามตั้งตระหง่านเป็นที่สะดุดตาอีกแห่งหนึ่งที่วนัสมองเห็น
“ปะ……..เข้าไปรอข้างในกัน”
ร่างโปร่งเดินตามลุงชัดเข้าไปภายในที่ทำการ ซึ่งถูกจัดเป็นสำนักงานขนาดย่อมๆ มีพนักงานหญิงสามคนนั่งทำงานอยู่ก่อนแล้ว
“คุณภูผาเข้ามารึยัง” ชายสูงวัยหันไปถามพนักงานหญิงที่อยู่ใกล้ตัว
“ยังจ๊ะลุง แต่คุณภูผาทราบแล้วว่าจะมีคนมาสัมภาษณ์ เดี๋ยวคงเข้ามา”
“อืม………”
ลุงชัดรับรู้แล้วหันกลับมาพยักหน้าให้วนัสเดินตามไปนั่งที่เก้าอี้รับแขกใกล้ประตูทางเข้า เหมือนจะคอยอยู่เป็นเพื่อนจนวนัสรู้สึกเกรงใจ
“ลุงชัดไปทำงานเถอะ ผมรอเองได้ครับ”
“เออๆ โตแล้วนี่นะ ถ้าเสร็จแล้วลุงจะให้คนงานขับรถไปส่งบ้าน”
“ครับ”
ชายสูงวัยจากไปชั่วขณะ เสียงฝีเท้าหนักๆจึงดังมาจากภายนอกให้ร่างบางได้เงยหน้ามองผู้มาใหม่
“อะ!…….” คุณหินนี่ ด้วยผู้ชายร่างสูงใหญ่ขนาด 190 เซนติเมตรมีให้เห็นไม่มากนักแถวนี้ แค่เห็นครั้งสองครั้งก็จำได้แม่น กอรปกับครั้งสุดท้ายได้ช่วยเหลือเขาไว้ จึงจำได้ตั้งแต่แว๊บแรกที่เห็น ยังคิดว่าคงต้องได้เจอกันซักวันแน่ๆ แต่คุณหินมาทำอะไรที่นี่
คำถามในใจร่างบางหาคำตอบได้ไม่ยาก เมื่อร่างสูงใหญ่เดินผ่านเขาไปยังโต๊ะทำงานของพนักงาน โดยไม่เหลือบมองข้างประตู่ที่มีเขานั่งจุมปุ๊กอยู่แม้แต่น้อย พนักงานหญิงที่ทำหน้าที่ของตนต่างละงานตรงหน้าหันมายกมือไหว้ชายหนุ่มกันหมดทุกคน
“สวัสดีค่ะคุณภูผา”
“อืม หวัดดี คุณวนัสมารึยัง”
“มาแล้วค่ะ นั่งอยู่ตรงนั้นน่ะค่ะ” พนักงานหญิงบอกพลางบุ้ยใบ้มายังที่ที่เขานั่งอยู่
วนัสที่กำลังใจเต้นตึกตักมองชายหนุ่มเลี้ยวหันมาทางตนเขม่ง ด้วยคนที่เขาเคยพบเจอมาก่อนหน้านี้คือเจ้าของไร่ภูผาที่มีอาณาบริเวณกว้างใหญ่แห่งนี้นี่เอง ก็ตอนนั้นแนะนำตัวเองว่าชื่อหินนี่นา………แล้วใครจะไปรู้ได้ละ
ภูผาเดินเข้าไปใกล้วนัสที่ยังนั่งงง เมื่อร่างโปร่งบางนิ่งเงียบชายหนุ่มจึงต้องเอ่ยทักก่อน
“จำกันได้มั้ย” ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มให้ร่างบาง นัยน์ตาส่งประกายคาดหวังว่าร่างบางตรงหน้าจะจำกันได้
“จะ…..จำได้ครับ วันนั้นบอกว่าชื่อหิน” เสียงทักทำให้ร่างบางดึงความคิดออกจากภวังค์ได้
“อ๋อ………ชื่อเล่นน่ะ เข้าไปคุยกันในห้องเถอะ”
วนัสเดินตามเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัวชองชายหนุ่ม ภูผาผายมือให้ร่างโปร่งบางนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามตัวเองโดยมีโต๊ะทำงานกันคนทั้งสองไว้
“ลุงชัดคงบอกแล้วว่าทางเราต้องการคนทำบัญชี”
“ครับ ผมจบอักษรศาสตร์มา นี่เอกสารทั้งหมด” เหมือนจะพูดคนละเรื่องเดียวกันแต่วนัสก็ยื่นเอกสารการสมัครงานให้ชายหนุ่ม ภูผารับมาเปิดดูคราวๆแล้วเงยหน้าพิจารณาคนตรงหน้า
“มันก็ไม่ตรงกับที่ทางเราต้องการหรอกนะ แต่หลักๆก็คือฉันต้องการผู้ชายมาทำงานในตำแหน่งนี้นะ และบัญชีในไร่นี้ก็เป็นแค่สมุดรับจ่ายเงินธรรมดาๆ ฝึกนิดหน่อยก็ทำได้ คุณคิดว่าคุณทำได้มั้ย”
วนัสเบิกตามองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกหลากหลายปะปนกัน
“……………” นี่ถ้าเขาตอบว่าทำได้ ก็หมายความว่าเขาจะได้ทำงานนี้ใช่มั้ย อะไรมันจะง่ายดายปานนี้ แต่เขาก็ขอไขว้คว้าไว้ก่อนละ
“ครับ”
“ดี” ร่างสูงยิ้มให้นิดเหมือนพออกพอใจในคำตอบ “งั้นเริ่มเรียนรู้งานเลยได้มั้ย คนเก่าออกไปนานแล้ว เลยอยากให้เป็นงานเร็วที่สุดน่ะ”
“ดะ………ได้ครับ” ไม่ให้ได้ตั้งตัวเลยแฮะ
ภูผายิ้มกว้างเมื่อร่างโปร่งตอบรับคำขอของตน ตอนลุงชัดมาถามไถ่เรื่องงาน เขาก็เห็นว่าเป็นคนเก่าคนแก่มาฝากฝั่งลูกหลานก็กะจะให้ไปทำงานที่โรงงานผลไม้กระป๋องต่างอำเภอ ซึ่งเขาเป็นเจ้าของเหมือนกัน แต่พอรู้ว่าเป็นใครจึงเสนอให้มาทำงานในตำแหน่งว่างที่ไร่นี้แทน
“อีกอย่างที่นี่มันต่างจังหวัด เธอจะได้รับเงินเดือนๆละ 7,500 บาท มันไม่เท่ากับที่เคยทำในกรุงเทพน่ะ”
“ครับ ผมทราบ”
“ยินดีที่ได้ร่วมงานครับ”
มือใหญ่ยื่นส่งมาจับมือขาวเขย่าเบาๆ วนัสเองก็โล่งใจที่ได้ทำงานในไร่ขนาดใหญ่แบบนี้ อยู่ที่นี่เขาคงได้เอาความรู้ที่ได้เห็นได้มอง กลับไปปรับใช้ในสวนของตัวเองได้บ้างอีกด้วย ถึงเงินเดือนจะไม่มากแต่ก็นับว่าสูงเมื่ออยู่ต่างจังหวัด และยังได้ทำงานกับคนที่ตนเองรู้สึกชื่นชมอย่างเงียบๆ ยิ่งทำให้ร่างบางยินดีเป็นพิเศษ
“ถ้าเย็นนี้ทางเราจัดเลี้ยงต้อนรับ คุณสะดวกมั้ย”
“หือ?………ไม่ต้องหรอกครับ ผม…..” หน้านวลทำท่าอึกอักเกรงใจผู้จ้าง
“ไม่ได้จัดอะไรใหญ่โตหรอก แค่ทำอาหารเลี้ยงกันเอง แล้วก็ถือโอกาสบอกคนงานในไร่ไปด้วยว่าเรามีเพื่อนร่วมงานคนใหม่ จะได้รู้จักกันไว้ พวกเราก็อยู่กันอย่างพี่ๆน้องๆ มีอะไรก็บอกกันได้ทุกเวลาน่ะ” ร่างสูงขยับอริยาบทให้รู้สึกสบายขึ้น
“ขอบคุณครับคุณภูผา แต่วันนี้ผมมากับลุงชัด ถ้าต้องอยู่ดึกผมคงต้องขอตัวกลับไปเอารถที่บ้านมาก่อนดีกว่า”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง งานเลี้ยงเลิกถ้าไม่กลับกับลุงชัด ฉันจะให้รถที่นี่ไปส่ง ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ”
เอางั้นเหรอ เพิ่งทำงานวันแรกคงต้องครับไว้ก่อนละน่ะ
“ครับ”
ตกลงกันเรียบร้อยภูผาก็แนะนำพนักงานหญิงชื่อ พิณ ให้เป็นพี่เลี้ยงสอนงานแก่เขา
โต๊ะทำงานของวนัสอยู่หน้าห้องเจ้าของไร่พอดิบพอดี พิณ หญิงสาวรูปร่างท้วมท่าทางใจดีและมีอายุเข้ามาถ่ายทอดบอกกล่าวภาระหน้าที่คราวๆว่าร่างโปร่งจะต้องทำอะไรบ้างเมื่อลับหลังร่างสูงใหญ่อย่างมีอัธยาศัย
วนัสเพิ่งรู้ว่าหน้าที่หลักของเขาคือการกุมหัวใจสำคัญของไร่ไว้ในมือ นั่นคือการทำเงินเดือนคนงานในไร่ และคุมห้องเบิกอุปกรณ์การเกษตร รวมทั้งปุ๋ยและยาต่างๆ นอกจากนี้ก็แล้วแต่เจ้านายจะสั่ง
ภูผาเฝ้ามองร่างบางตั้งอกตั้งใจเรียนรู้สิ่งที่พี่เลี้ยงสอนแล้วอมยิ้มให้กับตัวเอง เขาดูคนไม่ผิด หนุ่มน้อยคนนี้ไม่ใช่คนหยิบโหย่ง เพียงแต่ด้อยประสบการณ์เท่านั้น ขัดเกลาดีๆละก็ เก่งหาตัวจับยากเชียวละ อีกอย่างคงช่วยลดปัญหาส่วนตัวของเขาไปได้เยอะ ที่ผ่านมาเขาต้องเปลี่ยนพนักงานหญิงไปหลายคน ด้วยเจ้าหล่อนไม่ได้คิดจะมาหางานทำ แต่คงตั้งใจมาหาสามีซะมากกว่า โดยมีเขาเป็นเป้าหมายไงละ
เฮ้อ…………คิดแล้วเหนื่อยใจ
แต่กับหนุ่มน้อยหน้าใสผิวขาวผ่อง กิริยาท่าทางสุภาพแต่แฝงไว้ด้วยความฉลาดเฉลี่ยวคนนี้ ทำให้เขารู้สึกติดใจอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกัน ก่อนจะลุกจากเก้าอี้นั่งเดินไปยังพี่เลี้ยงร่างโปร่งบาง
“พี่พิณ ผมจะเข้าโรงงาน มีอะไรก็โทรหาละกันน่ะ แต่ตอนเย็นผมจะกลับเข้ามาร่วมงานเลี้ยง ผมสั่งให้คนงานเตรียมงานแล้วละ ยังไงพี่พิณช่วยบอกต่อๆกันไปด้วยน่ะ”
“ค่ะ คุณหิน”
ภูผาสั่งพนักงานหญิงที่อวุโสที่สุดในงานนี้อย่างเป็นกันเอง เพราะหญิงสูงวัยที่เขามอบหมายให้เป็นพี่เลี้ยงของวนัสอยู่กับเขามานานตั้งแต่ตอนพ่อเขายังมีชีวิตอยู่ ไม่ต้องบอกอะไรมากก็เข้าใจ
ร่างสูงใหญ่หันมองร่างบางที่กำลังมองมายังตนเอง ใบหน้านวลส่งยิ้มให้เขาทั้งดวงตาและริมฝีปากจนเขาต้องยกยิ้มตอบร่างบางก่อนจะเดินเลยผ่านไป
TBC
ขอบคุณทุกคอมเมนท์นะคะ ดีใจที่ชอบกันนะคะ
จะบอกคนเเต่งให้ค่ะ จะได้มีกำลังใจเเต่งเรื่องใหม่เสร็จเร็วๆ
เดี่ยวมาต่ออีกทีวันศุกร์เย็นๆนะคะ มีประชุมวันศุกร์ ขอเตรียมงานนิดนึง
ตอนหน้า หึหึ :haun4:
-
หวายๆได้มาทำงานอยู่ด้วยกันแล้ว จะมีอะไรต่อไปเอ่ย
-
เง้อ สั้นจัง ไม่เป็นไรค่ะวันศุกร์เราก็จะรอ ตีตั๋วจองคนแรกเลย :กอด1:
อารายอ่ะจะมอมเหล้าหนูไม้เค้าหรอ :m12:
-
เข้ามาปูเสื่อรอตอนหน้า :z1:อย่างตั้งใจ...หุ..หุ
-
:L1:รอตอนต่อไป
-
ตอนหน้า ตอนหน้าาาา
:z1:
-
ตอนหน้ามีอะไรเอ่ย มาอีโมทิ้งไว้แบบนี้เค้าคิดลึกนะเออ หุหุ :-[
-
ดีใจที่ได้อ่านต่อ ^_^
แต่วันศุกร์แหน่ะ :z3:
เค้าจะรอน้า :L2:
-
ได้ทำงานด้วยกันแล้วว :-[ แล้วตอนหน้าเป็นไงน้า :haun4:
-
รอ รอ รอ วันศุกร์
แต่ตอนหน้ามีอะไรน้า :haun4: หึหึ
-
พี่หินขา น้องจะรอพี่หิน
อ๊างงงง พี่หินสุดหล่อ
แต่ได้ข่าวว่าพี่หินแกมีเรือพ่วง 2ลำสุดป่วง
รับพี่เลี้ยงเพิ่มไหมค๊า
-
กรี๊ดๆๆ รอตอนหน้าค่ะ
คุณหินเริ่มปิ๊งปั้งนัสรึยังนี่??
รอรอรอค่ะ
: ]
-
:impress2: รอตอนหน้านะจ๊ะ :-[
:pig4: :pig4:
-
ตอนหน้า ตอนหน้ามีอะไรเหรอ หุ หุ หุ
รอตอนหน้าด้วยคน
-
มาทำงานด้วยกันแล้ว ใกล้เข้ามาอีกนิด :man1:
-
ว๊าววววววว
-
ใกล้กันเข้ามาอีกนิด :o8:
รอๆตอนหน้านะคะ ว่าแต่วันศุกร์เลยเหรอ :serius2:
-
ว้ายๆๆๆๆ รออ่านตอนหน้า อย่างจดจ่อ อิอิิ
-
วันศุกร์ ๆ อิอิ ตั้งตารอด้วยอีกคนเจ้าค่ะ อิอิ
-
น่ารักจังคุณหินผาดูเทห์เนอะ
รออ่านตอนต่อไปค้าบ
-
ตอนหน้า หุหุ :haun4: ด้วย
-
คุณหินสู้ๆ ลุยเลยๆ
ว่าแต่ตอนหน้าเลยเหรอ อรั้ย >\\<
-
รอรวมเล่ม รอวันศุกร์
หลงรักบรรยากาศเรื่องนี้ซะแล้วค่ะ
:z13: :z3: :m20:
-
แวะมาอ่านขอรับตามทันแล้ว
ตอนล่าสุดแอบมีอีโมให้คิด :-[
เอาเป็นว่ารอดูตอนต่อไปโลดก็แล้วกันขอรับ :a9:
-
อ่านกี่รอบกะยังชอบ
:m1:
ส่วนเรื่องรวมเล่ม รวมกี่เรื่องกะซื้อค่า
จะเก็บผลงานพี่สาเกไว้เปนคอลเล็คชั่นเลย
:กอด1:
-
ติดใจอีโมนี้อ่ะค่ะ :haun4: เลยต้องมานั่งรอแต่หัววัน คริๆ
-
คุณsakeกลับมาแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆ :mc4:
ชอบแนวแฟมิรี่แมนเช่นนี้เป็นที่สุด อ่านตอนแรกๆ ก็ลุ้นๆ อยู่ว่าพระเอกเป็นใช่เพื่อนสนิทหรือเปล่า (ลำเอียงอย่างเห็นได้ชัด ชื่อยังจำไม่ได้อ่ะ:o8: ) แต่พอซักตอนที่ 2 เป็นต้นมาก็ฟันธงล่ะค่ะว่า คุณพ่อเรือพ่วงมาวินแน่นอน(ในใจเรา หุหุ :impress2:)
จะรออ่านตอนต่อไปค่ะ (/me จิ้ม favorite หน้านี้ไว้อย่างรวดเร็ว)
ปล.ชื่อน้องๆ เก๋มากกก มีนัยยะอะไรแฝงหรือเปล่าเนียะ o18
-
:a5:ต้องรอจนถึงวันศุกร์เลยเหรอ
-
อยากได้บอร์ดที่ลงนิยาย ของ คุณ Sake ค่ะ
อยากสั่งนิยายบ้าง ??? เรื่องอื่นๆ
ชอบนิยายของ คุณ sake มาก ๆ
-
เหมือนจะเคยอ่านเมื่อนานมาแล้ว แต่อ่านไม่จบเพราะย้ายบ้าน แล้วจำบอร์ดไม่ได้ :o12: ดีใจคุณเจี้ยบเอามาลง :กอด1: +1 ให้คนโพสจ๊ะ ยืนยัน นั่งยัน ความสนุก
-
แอร๊ยยยยย ตามมาอ่านแล้ว.. :a1:
อ่านแล้วอยากอ่านตอนต่อไป ต่อไป ต่อไป..
จะมาตามเกาะอ่านเรื่องนี้อีกเรื่องนึงค่ะ :L2:
-
รอ ตอน หน้า :haun4: หึหึ
-
:haun4:
เตรียมกระดาษรอตอนหน้า
-
ตอนหน้ามีอะไรอ่า
-
เดี๋ยวกลับบ้านเเล้วจะมาต่อให้ค่ะ
คืนนี้เเน่ๆ
-
รอ... อย่างมีความหวัง
อยากใช้อีโมนี้อ่ะ
:pighaun:
-
รอตอนหน้าค่ะ :m25: :m25:
-
สวัสดีค่ะ ชอบเรื่องที่คุณ sake แต่งทุกเรื่องเลยค่ะ
เรื่องนี้ก็จะขอติดตามเหมือนเดิมค่ะ
-
Part 4
พอบ่ายคล้อยเสียงดังโหวกเหวกภายนอกอาคารสำนักงาน ทำให้คนที่กำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดจากกองเอกสารที่พี่พิณเอามาให้ศึกษาชะโงกมองลอดหน้าต่างอย่างสงสัย
“ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ พวกคนงานเขามาเตรียมสถานที่จัดเลี้ยงต้อนรับนัสนั้นละจ๊ะ” พี่พินร้องบอกเมื่อเห็นเขาทำคอยืดคอยาวสงสัย
“เหรอครับ เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่มีพนักงานเข้ามาใหม่เลยหรือครับ”
“หึๆ ก็ไม่ทุกครั้งหรอกจ๊ะ” ร่างท้วมหัวเราะจนเนื้อกระเพื่อม
“อ้าว?”
“คุณหินคงอยากหาเรื่องเลี้ยงคนงานในไร่มั้งค่ะ เลยเอาเรื่องเลี้ยงต้อนรับพนักงานใหม่มาอ้างนะค่ะ” พี่เลี้ยงไขข้อข้องใจอย่างอารมณ์ดี แต่ร่างโปร่งก็ไม่วายสงสัยอยู่ดี
“ทำไมต้องเอาผมไปอ้างด้วยละครับ” วนัสมองพี่พิณด้วยแววตาใคร่รู้
“แหม…………นานๆที คุณหินคงอยากให้คนงานได้สนุกสนานผ่อนคลายจากการทำงานหนักกันบ้างละค่ะ แต่จู่ๆจะให้ไปจัด มันก็ดูจะไม่มีปี่มีขลุ่ยเกินไป เดี๋ยวต่อไปคนงานอยากให้จัดแล้วไม่จัด ก็วุ่นวายแน่ทีนี้”
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เจ้าของสวนที่มีคนงานในปกครองเพียง 2 คนทำหน้างง
“ค่ะ ต้องคุมคนหมู่มาก มันก็ต้องมีระเบียบกันหน่อยละ ไม่งั้นเละแน่จ๊ะ”
“คุณภูผานี่เก่งนะครับ ดูแลคนงานตั้งเยอะขนาดนี้ได้เหมือนง่ายเลย”
วนัสนึกชื่นชมร่างสูงในใจ ด้วยตนเองอยากเป็นให้ได้แบบนี้บ้างในอนาคต
“จ๊ะ คุณหินเขาเก่ง แต่เห็นยังงั้นๆ ดุนะค่ะ ระวังหน่อยก็ดีน่ะ”
“หือ………จริงหรือครับ” ร่างบางเบิกตากว้างนิดก่อนจะกลับเป็นปกติ
“อยู่ไปเดี๋ยวก็รู้จ๊ะ แต่นัสไม่ต้องกังวลไปหรอก คุณหินแกมีเหตุผล ไม่ดุใครง่ายๆหรอกถ้าไม่เหลืออดจริงๆ”
“ฮะๆ แต่ว่าพี่พิณครับ คุณภูผาเขาทำโรงงานด้วยหรอครับ โรงงานอะไรหรือครับ”
“อ๋อ……..คุณแกมีโรงงานผลไม้กระป๋องถัดไปอีกอำเภอนะจ๊ะ แล้วก็ยังมีโรงเลื้อยแปรรูปไม้อยู่ใกล้ๆนี่ด้วยนะ อืม! ยังมีโรงงานสกัดน้ำมันมะพร้าวด้วย ถ้ายังไงคุณหินคงพานัสไปดูวันหน้าละจ๊ะ” พี่พิณสาธยายซะยาวเยียดกับกิจการของเจ้านายหมาดๆของเขา
“ทำเยอะจังนะครับ”
“ใช่จ๊ะ แต่ก็เหนื่อยน่ะ ไหนจะต้องเลี้ยงลูกเองอีก”
“เลี้ยงลูก?” วนัสทำหน้าสงสัยในคำพูดของสาวใหญ่ ด้วยมันดูทะแมงๆในความรู้สึกเขา
“หึๆ คุณหินแกหย่ากับภรรยามานานหลายปีแล้ว ตอนนี้เป็นพ่อหม้ายเรือพวงจ้า” พี่พิณแกล้งลากเสียงเมื่อเห็นเขาทำหน้าเหรอหรา
“หือ…..ผมไม่รู้เลยนะครับเนี่ย”
ก่อนหน้านี้เขายังคิดว่าผู้หญิงที่ได้ผู้ชายคนนี้เป็นสามีช่างโชคดีเสียจริง แล้วทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้ละ
“ฮะๆ มีอะไรดีๆให้รู้อีกเยอะ อยู่กับพี่นานๆก็แล้วกันน่ะ พี่ขี้เกียจสอนงานคนใหม่บ่อยๆ ได้นัสมาคงดีกว่าเมื่อก่อนละ”
สาวใหญ่หันมาขยิบตาล้อเลียนทำให้วนัสเสยิ้มตอบรับ ทั้งที่รู้สึกหนักอกพิกล เขาไม่อยากรู้ความลับอะไรของใครซักหน่อย
“นี่ก็ห้าโมงเย็น ได้เวลาเลิกงานพอดี พี่ว่านัสเก็บงานได้แล้วละ ไว้พรุ่งนี้พี่ค่อยสอนต่อ ระหว่างรองานเลี้ยงนัสก็ลองเดินไปดูรอบๆแถวนี้ก็ได้ มีอะไรให้ดูเยอะ เดี๋ยวพี่จะให้คนงานพาไป จะได้จำหนทางไปด้วย”
เป็นคำแนะนำที่ดีวนัสจึงยิ้มรับแล้วขอบคุณหญิงสูงวัยที่ท่าทางกระฉับกระเฉงจนมองไม่ออกว่าอายุจวนเจียนจะเลขห้า
คนงานที่ไร่ภูผาเข้างานเวลา 8.30 น. และเลิกงานตอน 17.00 น. มีวันหยุดคือวันอาทิตย์เหมือนคนทำงานทั่วๆไป ซึ่งดูเป็นระบบระเบียบผิดกับเจ้าของสวนในระแวกนี้ แต่พนักงานประจำสำนักงานอย่างเขาได้หยุดวันเสาร์อาทิตย์มากกว่าคนงานทั่วไปในไร่ ที่ยังแบ่งออกเป็นสองพวก พวกแรกเป็นคนงานประจำมีเงินเดือน มีสวัสดิการตามที่รัฐกำหนดทุกอย่าง และอีกพวกคือคนงานชั่วคราว จ้างรายวันตามอัตราค่าแรงขั้นต่ำ โดยจะจ้างเสริมในช่วงที่มีผลผลิตจำนวนมากๆ หรือต้องเร่งงานให้ทันตามกำหนดเวลา
วนัสเดินตามคนงานหนุ่มนามว่า รอย ไปรอบๆ บริเวณที่ทำการไร่ภูผา ทางด้านซ้ายเป็นไร่กาแฟยาวสุดลูกหูลูกตา สายตาคู่อ่อนโยนกวาดมองไปเรื่อยๆจนกระทั้งถึงบ้านปีกไม้ยกพื้นเล็กน้อย ห่างจากด้านหลังที่ทำการไร่ไปพอสมควร เป็นที่สะดุดตาเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเมื่อเช้าแล้ว
“บ้านใครเหรอรอย”
“บ้านของนายครับ”
ด้วยเป็นบ้านปีกไม้ธรรมดาๆ ขนาดไม่น่าจะเกินสามห้องนอน จึงไม่คิดว่าผู้อาศัยจะเป็นเจ้าของไร่ เจ้านายเขาเอง
“หือ!” คำตอบของคนงานยังความแปลกใจแก่ร่างบางไม่น้อย มีทั้งโรงงาน ทั้งโรงเลื้อย ยังจะไร่กว้างใหญ่ไพศาลนี้อีก ทำไมถึงอยู่บ้านธรรมด๊าธรรมดา แทนที่จะเป็นบ้านหลังใหญ่มหึมา เป็นพวกชอบสันโดษเข้าถึงยากรึเปล่าน่ะ แต่เท่าที่ได้สัมผัสในสิ่งที่ชายหนุ่มปฏิบัติต่อเขา ก็รู้สึกจะไม่เป็นอย่างนั้นน่ะ เสียงรถยนต์ดังเข้ามาขัดความคิด ทำให้วนัสหันมองรถกระบะขับเคลื่อน 4 ล้อ 4 ประตู เคลื่อนอย่างช้าๆไปจอดหน้าบ้านปีกไม้ที่เขาสนใจอยู่
เด็กชายสองคนเปิดประตูกระโดดลงมาจากรถที่ยกสูงกว่าทั่วไปวิ่งไล่กวดกันเข้าไปในบ้าน
“เด็กนั้นเอง”
ขนาดเขาอยู่ห่างตั้งไกลยังได้ยินเสียงเด็กสองพี่น้องตะโกนกันโหวกเหวกตามประสาวัยกำลังซน เสียงรถคันใหม่ก็เคลื่อนตามหลังเข้ามาจอด วนัสละความสนใจจากเด็กทั้งคู่ มองรถยนต์แลนด์โรเวอร์เข้าไปจอดเทียบรถกระบะ แล้วร่างสูงใหญ่ก็ก้าวลงจากรถให้วนัสได้เห็นเต็มตัว
“นายกลับมาแล้วครับ” เสียงร้องบอกอย่างดีอกดีใจของคนงานหนุ่มข้างๆทำเอาร่างโปร่งรู้สึกอึ้งเล็กๆ ดีใจอะไรนักหนาหว่า
“ไปหานายกันมั้ยครับ” รอยหันมาชวน
“หึๆ ไม่ละ” วนัสยิ้มให้กับท่าทีกระตือรือร้นจนออกนอกหน้าของคนงานหนุ่ม
“ไปเถอะครับ นายไม่ว่าหรอก” ไม่รอคำท้วง รอยก็ฉวยข้อมือเล็กฉุดให้เดินตามไปลิ่วๆ
จะไปทำไมกันน่ะ………….เขาไม่รู้จะคุยอะไรกับเจ้านายของรอยหรอก ทำเหมือนไอ้ตูบวิ่งไปรับหน้าเจ้าของไปได้
“นาย” ไม่เดินเปล่า เจ้าคนงานหนุ่มท่าทางหูตั้งยังตะโกนเรียกซะอีกแนะ
“ไงเจ้ารอยเตอร์” เจ้านายหนุ่มใหญ่ตอบรับแถมพ่วงฉายาผู้สื่อข่าวประจำไร่ แสดงฐานันดรกิตติมศักดิ์ของคนงานหนุ่มตบท้ายไปด้วย
“ฮะๆ นายก็………..เจ๊พิณแกให้ผมพาพนักงานใหม่เดินชมรอบๆแถวนี้ต่างหาก”
เจ้ารอยผิวดำแดงออกอาการขัดเขินเมื่อถูกเจ้านายเหน็บแนมต่อหน้าคนเข้าใหม่
“เอ๊า!” ภูผาโยนห่อกระดาษบางอย่างให้ลูกไร่ตน “เห็นบอกว่าอยากได้”
ร่างบางยืนอยู่ข้างรอยผู้ยื่นมือออกไปรับห่อกระดาษมาแกะดู ของที่อยู่ภายในทำให้วนัสต้องกล้ำกลืนรอยยิ้มเอาไว้มิดชิด ด้วยมันคือกระดาษเขียนจดหมายพร้อมซอง และถ้าลวดลายมันจะเป็นแบบปกติน่ารักๆทั่วๆไปเขาคงไม่ฝืนกลั้นเสียงหัวเราะไว้ แต่เพราะสีชมพูแปร๋นสะดุดตาแต่ไกล ทำให้ร่างบางคิดว่าเจ้านายเขาเลือกมันมาได้ไง ตอนเลือกจะทำหน้ายังไง คิดอะไรอยู่…..
“โฮ้……นาย ขอบคุณครับ แบบนี้ต้องสะดุดตาสะดุดใจน้องพรของผมแน่ๆเลย งั้นผมลาละนาย” ร่างคร้ามแดดทำท่าจะลาไปซะดื้อๆ
“เฮ้ย…ได้ของฝากก็จะไปเลยรึไงว่ะ ไม่อยู่กินเลี้ยงต้อนรับคุณนัสเขาก่อนละ”
ภูผากระเซ้าทั้งๆที่รู้ว่าลูกไร่ตนจะรีบไปทำอะไร ก็เขียนจดหมายหาแฟน ที่อยู่ต่างอำเภอตามที่เจ้านั้นพล่ามบอกเขาทุกวี่วัน ว่าจะไปขอๆ แต่จนวันนี้ก็ยังไม่เห็นแวว
“เดี๋ยวผมกลับมาใหม่นาย” รอยตะโกนบอกโดยที่ตัวเองวิ่งจี๋ห่างออกไป
“หึๆ” ภูผาหัวเราะกับคนงานท่าทางร้นๆเกินพอดีของตน แล้วจึงหันมองใบหน้านวลที่ยังทำหน้าสงสัย ก่อนจะบอกเล่าอย่างอารมณ์ดี
“กำลังจีบสาวน่ะ คราวนี้เป็นสาวโรงงานต่างอำเภอ ไม่รู้ไปเจอกันยังไง แต่มาฝากส่งจดหมายทุกครั้งที่เข้าไปในตัวเมือง วันนี้เดินผ่านร้านขายของจุกจิกพวกนี้ เลยนึกถึงเจ้านั้นขึ้นมาน่ะ”
“เหรอครับ” แต่ไม่เห็นจะต้องซื้อสีแสบทรวงขนาดนั้นมาฝากเลย ถ้าเลือกไม่เป็นก็สีขาวธรรมดาๆ ก็ได้นะครับเจ้านาย นึกถึงหน้าแฟนสาวของรอยตอนได้รับจดหมายไม่ออกเลยว่าจะทำหน้ายังไง เมื่อเห็นซองสีสะท้านใจปานนั้น แต่รอยที่ดูดีใจเมื่อเห็นหน้าเจ้านาย ก็พอจะรู้สึกได้ว่า ผู้ชายคนนี้เป็นเจ้านายที่คอยดูแลสารทุกข์สุกดิบของลูกน้องเป็นอย่างดี
ภูผาแอบลอบสังเกตร่างบางทีทำท่ากลั้นหัวเราะตอนเห็นของในห่อกระดาษ ก็ให้นึกอยากจับคนข้างๆมาตีสักแปะสองแปะ คนยิ่งเลือกไม่ค่อยเป็นอยู่ ยังจะมาหัวเราะอีกแน่ะ
“ยังจะยิ้มอีก” ร่างสูงเห็นอีกฝ่ายยังยิ้มไม่หุบ จึงส่งเสียงดุๆ ทำให้วนัสหุบยิ้มฉับพลัน ด้วยรู้สึกว่าเป็นการเสียมารยาทต่อเจ้านายตน
“เจ้ารอยพาไปดูอะไรมาบ้างละ” ภูผาเปลี่ยนเรื่องคุย
“เพิ่งไปดูไร่กาแฟทางโน้นที่เดียวเองครับ” ร่างโปร่งหันหน้าไปทางที่ตนเดินจากมาอย่างเสียดาย ก็ถูกคนพาชมลากมาแวะที่นี่เสียก่อน
“ไม่ต้องรีบร้อนไปหรอก อยู่ๆไปอาจจะเบื่อจนไม่อยากดู ไม่อยากอยู่ที่นี่ไปเลยก็ได้ ที่นี่มันเงียบไม่เหมือนในเมือง สองสามทุ่มเขาก็เข้านอนกันหมดแล้ว”
ร่างสูงพูดตามประสบการณ์ของตนที่เห็นคนเข้าออกที่นี่มามาก แต่แววตาวาวๆที่มองกลับมาทำเอาภูผาชะงัก
“ครับ แต่ผมอยากจะเรียนรู้ไว้มากๆ จะได้เป็นภาระเพื่อนร่วมงานให้น้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้นะครับ แล้วผมก็เต็มใจมาอยู่ที่นี่เอง ไม่ได้มีใครมาบังคับ เพราะฉะนั้น สิ่งที่จะทำให้ทนอยู่ไม่ได้ก็คือคน ไม่ใช่ความเงียบสงบของที่นี่หรอกครับคุณภูผา”
“……………..” คำพูดเรียบๆ แต่เด็ดเดี่ยว ทำให้ร่างสูงรู้สึกว่าคำพูดของตัวเองไปสบประหมาดอีกฝ่ายโดยไม่ได้ตั้งใจเข้าแล้ว
ภูผามองสบตาคู่มุ่งมั่นนั้นชั่วครู่ แววตาแบบนี้ละ ทำให้เขาติดใจนักหนา ติดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ
“ฉันขอให้เป็นยังงั้น” ร่างสูงกล่าวสมทบ พลางมองร่างบางกลมกลึงที่มองสบตาเขาไม่หลบให้นึกชม ยิ่งใกล้ยิ่งพูดคุย ก็ยิ่งรู้สึกอยากผูกสมัครรักใคร่ด้วยจริงๆ เห็นร่างโปร่งตั้งท่าจะเดินจากไปจึงเอ่ยรั้งตัวไว้
“เข้ามาในบ้านก่อนสิ”
“ไม่ละครับ ผมจะไปช่วยคนงานที่งานเลี้ยง”
“ไม่ต้องหรอก เราน่ะเป็นตัวเอกของงาน จะไปจัดโต๊ะทำไมละ”
“ก็ช่วยๆกันจะได้………….”
“ไม่ต้อง” ร่างสูงตัดบท “ถ้าอยากช่วยงาน งั้นมาทางนี้ม่ะ”
ภูผาคว้าข้อมือเล็กพาเดินขึ้นบันไดสามขั้นเตี้ยๆ เข้าไปยังภายในตัวบ้าน เสียงกรี๊ดๆของเด็กผ่านเข้ามาในโสตประสาทของวนัสทันทีที่ก้าวย่างเข้ามาภายใน
“ช่วยจัดการเจ้าลูกดื้อของฉัน ให้อาบน้ำแต่งตัวให้ทันเริ่มงานจะดีกว่า”
“ห๊า!” ดูจะเป็นคำสั่งที่ขัดกับตำแหน่งพนักงานทำบัญชีการเงินของเขาอย่างแรง จนเผลอทำหน้าประหลาดใจให้อีกฝ่ายได้เห็น
“หึๆ ถ้าไม่เกี่ยวกับงานจะช่วยได้มั้ย”
คำพูดเชิงเกรงอกเกรงใจถ้าคิดในแง่ดี หรือถ้าคิดในแง่ร้ายก็คือ เขากำลังถูกประเมินน้ำจิตน้ำใจอยู่นั้นเอง แต่คิดในแง่ดีไว้ก่อนจะทำให้คนเราอายุยืนยาวน่ะ
“เต็มใจครับ” วนัสยิ้มน้อยๆมองผ่านไปยังเด็กชายสองคนที่กำลังวิ่งไล่กวดกันออกมาจากห้องนอน โดยมีหญิงสาวคนหนึ่งเดินตามออกมา ทำหน้าบอกบุญไม่รับ
“งั้นขอบใจมาก ฉันจะไปดูที่เขาจัดงานเอง”
อ้าว…….แล้วทีเขาไม่ให้ไป
“ส่วนผู้หญิงที่เห็นนั้นคือ ครูอุ่น ฉันจ้างให้ช่วยมาดูแลเรื่องการบ้านการเรียนของลูกฉัน”
วนัสพยักหน้ารับรู้โดยไม่รู้สึกตัวว่ามีร่างสูงใหญ่เข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ
“รู้ใช้มั้ยว่าฉันเป็นพ่อหม้าย” เสียงกระซิบข้างหูทำให้ร่างบางเขยิบถอยห่าง
“……………….” เรื่องส่วนตัวใครเขาเอามาถามกันละ วนัสนึกกระทบในใจ
ร่างบางเงียบไปยิ่งทำให้ภูผารู้สึกอยากแหย่ให้เจ้าของหน้าเรียบตึงแสดงอาการทางสีหน้ากับเรื่องของเขามากกว่านี้
“อยู่มาเกือบวันแล้วไม่รู้ก็แปลกละ หึๆ”
ได้ผล แก้มของร่างบางมีสีระเรื่อขึ้นจนสังเกตได้ ทั้งเจ้าของร่างโปร่งบางยังส่งสายตาค้อนๆมาให้เขาเป็นของแถม
“ผมไม่ตั้งใจจะละลาบละล้วง”
“ก็ไม่ได้ปิดอะไรนี่ ดีซะอีกจะได้รู้ว่าฉันโสด”
“ใครบอกว่าโสด ลูกสองแล้วต่างหากครับ” วนัสเผลอเถียงทำให้ภูผาอมยิ้ม
“ฉันไปละ ฝากเจ้าสองคนนั้นด้วย” โดยไม่รอคำตอบ ขายาวๆก็พาร่างกายกำยำเดินจากไป บ้านที่ดูคับแคบเมื่อครู่กลับดูโล่งกว้างขึ้นมาทันใดในความรู้สึกของวนัส
“คุณเป็นใคร”
ชายหนุ่มคงเป็นที่แปลกใจของครูอุ่น หญิงสาวหน้าตาดีรูปร่างสะโอดสะองถึงได้ชักสีหน้าใส่เขา
“สวัสดีครับ ผมชื่อวนัส เพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้ เมื่อกี้คุณภูผาให้ผมมาช่วยดูพวกเด็กๆอาบน้ำแต่งตัวนะครับ จะได้ทันงานเลี้ยงค่ำนี้”
ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองรึเปล่า แต่เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกประเมินจากหญิงสาว รึเขาจะเข้ามาก้าวก่ายงานของเธอ ถึงได้แสดงความไม่พอใจออกมา ก็ทำหน้าตายู่ยี่ตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วนี่ รึจะพาลอะไรอยู่ก็ไม่รู้ละ แต่พอเขาบอกจุดประสงค์ว่าจะมาช่วยดูแลเด็กๆ ท่าทางเธอถึงได้ดูผ่อนคลายลงทันที
“เหรอ…………งั้นดีเลยค่ะ ฉันกำลังอยากได้คนช่วยพอดี ลูกๆคุณหินน่ะ เฮี้ยวจนฉันเอาไม่อยู่แล้ว ดื้อกันทั้งพี่ทั้งน้องเลย”
“เหรอครับ เด็กผู้ชายก็คงเป็นแบบนี้ละครับ หึๆ” วนัสยังจำภาพที่เด็กชายอิฐทำท่าเกร็งๆ พยายามไม่ให้มือที่เลอะเทอะดินโคลนมาเปื้อนเสื้อผ้าเขาตามที่พ่อสั่งอย่างเอ็นดู
“โอ๊ยคุณ! ลองเลี้ยงซักวันสองวันสิค่ะ ลิงยังเรียกพี่เลยละ”
นี่ถ้าเขาไม่รู้ว่าเป็นครูสอนพิเศษเด็กสองคนนี้มาก่อนละก็ เขาคงคิดว่าเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายแหงๆ ก็ครูอุ่นเธอออกอาการรำคาญเกินเหตุ
“ครูอุ่นต้องดูแลลูกคุณภูผาด้วยเหรอครับ ผมนึกว่าสอนพิเศษอย่างเดียวซะอีก”
“ตามหน้าที่ก็สอนอย่างเดียวค่ะ แต่ที่ทำนี่ก็เพราะเห็นใจคุณหินหรอกค่ะ อีกอย่างเด็กๆก็น่าสงสารไม่มีแม่คอยดูแล จะให้แม่บ้านเลี้ยงตลอดเวลาก็แย่สิค่ะ ฉันก็เลยอาสาช่วยดูแล กิริยามารยาทต่างๆให้ด้วยนะค่ะ เดี๋ยวจะเหมือนแม่บ้านไปซะหมดก็แย่เลย”
อ้าว…………..แล้วมาบ่นทำไมละเนี่ย เต็มใจทำเองไม่ใช่รึ ผู้หญิงที่เข้าใจยากจริงๆ โดยเฉพาะผู้หญิงที่เก็บง่ำความต้องการบางอย่างไว้ในใจ
“งั้นเดี๋ยวผมช่วยดูให้ครับ” วนัสยิ้มน้อยๆให้หญิงสาว พลางกวาดสายตามองหาลูกลิงตามที่หญิงสาวตั้งฉายา
“คงไปแอบหลบอยู่ที่ไหนในบ้านนี่ละค่ะ ลองหาดูเองละกัน ฉันคงต้องขอตัวไปเตรียมตัวบ้างเหมือนกัน”
วนัสมองครูอุ่นอย่างชั่งใจ เขาเป็นตัวเอกของงานแท้ๆยังหัวกระเจิงอยู่เลย และเขาก็ไม่คิดจะทำอะไรกับตัวเองด้วย ก็เจ้านายบอกเองว่าเป็นการเลี้ยงอย่างคนกันเองเท่านั้น จะอะไรนักหนา
ชายหนุ่มไม่รอให้ครูอุ่นพูดต่อ ก็เดินไปตามทางที่เห็นเด็กทั้งสองคนครั้งสุดท้าย ภายในบ้านขนาดย่อมที่มองปราดเดียวก็ทั่วตัวบ้าน เขายืนอยู่บริเวณห้องรับแขกโล่งกว้างที่ดูเหมือนจะใช้เป็นพื้นที่อเนกประสงค์ ถัดไปทางซ้ายมีห้องนอน 2 ห้อง และทางขวาอีก 1 ห้อง ด้านหลังดูจะเป็นครัว แต่เดินดูจนแล้วจนรอดก็ไม่พบ จึงเดินทะลุผ่านห้องครัวทันสมัยสะอาดสะอ้านไปยังประตูหลังบ้าน ซึ่งมีหลังคาต่อเติมจากตัวบ้านออกไปพอประมาณ ก็พบหญิงสูงวัยนั่งหันแฝงอ่อนอยู่บนเก้าอี้ชุดหินอ่อน มองลอดใต้เก้าอี้ไปก็เห็นเท้าเล็กๆ 2 คู่ อิงแอบอยู่ข้างหลัง
“สวัสดีครับป้า ผม วนัสครับ เพิ่งเข้ามาทำงานวันนี้ครับ” ร่างโปร่งเดินเข้าไปแนะนำตัวเอง เมื่ออีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมอง
“เรียกป้าหยดเถอะลูก” หญิงสูงวัยยิ้มตอบกลับมา “คุณนี่เองที่วันนี้คนงานมันพูดถึง”
“พูดว่าอะไรเหรอครับ ข่าวเร็วกันจัง” ร่างโปร่งทรุดตัวนั่งเก้าอี้ข้างๆป้าหยด
“ไร่มันก็กว้าง แต่มันดูแคบเพราะปากคนเรานั้นละ หึๆ เขาว่าคนจ่ายเงินเดือนคนใหม่หล่อมากๆน่ะลูก”
“หือ………เห็นตัวจริงแล้วหล่อยังที่เขาว่ากันมั้ยละครับ” วนัสพูดหยอกหญิงสูงวัยด้วยอยากผูกสมัครไมตรีด้วย ป้าหยดเพ่งพินิจใบหน้าเขานิดก่อนจะตอบ
“อย่างพ่อหนุ่มนี่เขาเรียกว่าเจ้าสำอางค์ซะละมั้ง หน้าตาน่าเอ็นดูมากกว่าหล่อนา” ป้าหยดดูจะใช้ความคิดกับรูปร่างหน้าตาของเขาพอควรทีเดียว
“ก็แย่สิครับ ผมอยากหล่อมากกว่าน่ารักนะป้าหยด”
“เอาเหอะๆ เหมือนๆกันละ แต่คุณมาทำอะไรที่นี่ละ”
“คุณภูผาให้ผมมาพาเด็กๆไปอาบน้ำแต่งตัวสำหรับงานเลี้ยงเย็นนี้นะครับ แต่ดูว่าผมจะชวดอดเห็นน้องอิฐกับน้องเมฆแต่งตัวหล่อไปงานเย็นนี้แล้วละ หาเท่าไรก็ไม่เจอซักที”
วนัสเหล่ตามองไปทางที่เด็กสองคนหลบซ่อนอยู่ ป้าหยดที่เห็นดังนั้นจึงร่วมวงรับมุขไปกับเขาด้วย
“ไม่อยู่แถวนี้หรอกค่ะคุณ เด็กหล่อๆที่ไหนจะมาหลบอยู่แถวนี้กันละค่ะ”
“อยู่!” สองเสียงใสตะโกนพร้อมกับกระโดดออกมายืนแถวตรงหน้าป้าหยดทันที
“อุ๊บ! ฮ้าๆ” ร่างบางหัวเราะอย่างอดไม่ได้ทันที ก็กี่ทีๆเด็กสองคนนี้ก็บ้ายอไม่เลิก
“ฮู้ หล่อจริงๆด้วย แต่ถ้าจะให้หล่อมากกว่านี้ต้องไปอาบน้ำแต่งตัวใหม่” ร่างโปร่งรับสมอ้างตามใจเด็กๆแก่แดดทั้งสองด้วยหวังจะประเหลาะให้ยอมไปอาบน้ำดีๆมากกว่าบังคับขืนใจกัน
“จริงๆเหรอ อาบน้ำแต่งตัวแล้วจะหล่อเท่าพ่อมั้ยครับ” เจ้าคนเล็กวัยประมาณ 5 ขวบ รีบถาม
“อืม” วนัสอมยิ้มพยักหน้าตอบ นี่คงเอาพ่อเป็นต้นแบบเต็มๆเลยสิ แล้วพ่อจะบ้ายอเหมือนลูกมั้ยน้า………น่ากลุ้มจัง
“แต่น้องเมฆไม่อาบกับครูอุ่นนะ” เด็กชายรีบเข้าไปเขย่าต้นแขนหญิงสูงวัย “ป้าหยดอาบน้ำให้น้องเมฆหน่อยน่ะ”
“ค่ะๆ” ป้าหยดเตรียมตัวจะลุกพาเด็กทั้งสองไปอาบน้ำตามคำขอ แต่ถูกวนัสคว้าแขนไว้ก่อน
“เอ………..แต่น้านัสว่า ถ้าอาบน้ำเองได้ต้องหล่อแถมเก่งกว่าพ่ออีกแน่ๆเลยละ”
ทั้งสองพี่น้องดูจะตื่นเต้นจนแววตาเป็นประกายระยิบระยับที่จะได้เป็นเหมือนพ่อ แถมยังจะได้แซงหน้าพ่อไปอีก ทำให้น้องเมฆละมือที่จับแขนเนื้อหย่อนๆของป้าหยดออก
“งั้นน้องเมฆจะอาบเอง”
“พี่ก็จะอาบเอง” พี่ชายก็ไม่อยากน้อยหน้าน้อง กระโดดออกมาพูดบ้าง
“อาบพร้อมกันทั้งสองคนก็ได้ครับ แล้วอย่าลืมขัดขี้ไคลรอบคอด้วยน่ะ จะได้ออกมาแต่งตัวหล่อๆไว้รอพ่อมารับไง”
“คร๊าบ…………” สองเสียงตอบรับพร้อมวิ่งปรู๊ดเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำทันที
“หึๆ” เด็กนี่หลอกง่ายชะมัดเหมือนลูกพี่สาวเขาเลย
“จะดีเหรอค่ะคุณ ให้ไปอาบเองแบบนั้น เดี๋ยวจะไม่สะอาดเอานะค่ะ”
ป้าหยดดูจะเป็นห่วงเด็กทั้งสองที่เปรียบเสมือนลูกของตนมากพอดู นี่แสดงว่าคงเลี้ยงกันมาแบบโอ้กันน่าดูละสิเนี่ย
“ไม่เป็นไรหรอกครับป้า จะสะอาดไม่สะอาดไว้ค่อยมาคอยขัดคอยถูกันทีหลัง แต่ให้เด็กเขาได้ช่วยเหลือตัวเอง รู้จักรับผิดชอบตัวเอง น่าจะดีกว่านะครับ เขาจะได้ภูมิใจในตัวเองไปด้วย” วนัสบอกกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาเข้าใจว่าป้าหยดรักเด็กทั้งสองคนมากก็อยากดูแลให้ดีที่สุด แต่ไอ้การดูแลแล้วจะทำให้มือห่างตีนห่าง มันจะทำให้เด็กติดนิสัยไปจนโต จนช่วยเหลือตัวเองไปเป็นนะสิ
“ป้าหยดขึ้นไปคอยเตรียมเสื้อผ้าให้พวกเขาดีกว่าครับ”
“ไหนๆก็ช่วยแล้ว ก็ช่วยให้ตลอดทีเถอะพ่อคุณ ห้องของเด็กๆอยู่ทางด้านขวามือนั้นละค่ะ เสื้อผ้าก็อยู่ในตู้ ช่วยจัดการให้ทีเถอะ ป้าอยากจะหันแฝงพวกนี้ให้เสร็จก่อน” เมื่อรู้ซึ้งถึงอัธยาศัยใจคอของเด็กหนุ่มรุ่นลูก ป้าหยดจึงรู้สึกวางใจ
“ไม่ดีมั้งครับ ห้องส่วนตัวแบบนั้น”
“โธ่………ถ้าคุณหินเธอให้คุณเข้ามาได้ก็หมายความว่าคุณเขาไว้ใจคุณน่ะค่ะ”
หึ…………..ไว้ใจคนง่ายจริงนะเจ้านายของป้าน่ะ เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้งเอง
“งั้นขออนุญาตนะครับ”
ร่างบางเดินเข้าไปภายในห้องของเด็กทั้งสอง รกสมกับเป็นห้องของเด็กผู้ชายจริงๆ ถึงจะตามเก็บทำความสะอาดขนาดไหน ไม่เกินชั่วโมงมันก็จะกลับมารกอีก
วนัสช่วยเด็กๆแต่งตัวเสร็จ ผู้เป็นพ่อก็เดินเข้ามาพอดี
“พ่อ” สองพี่น้องวิ่งเข้าไปเกาะแข้งเกาะขาพ่อตนทันที
“วันนี้อิฐอาบน้ำเอง อิฐเก่งมั้ยพ่อ”
“เมฆด้วยๆ” สองเสียงแข่งกันอวดอ้างสรรพคุณความเก่งกาจของตน
ร่างสูงเหลือบมองร่างโปร่งบางนิดหนึ่งก่อนจะยกตัวลูกชายทั้งสองคนเข้าเอวซ้ายขวา
“เก่งครับเก่ง……..ตอนพ่ออายุเท่าหนูยังทำไม่ได้เลย” ภูผาก้มลงหอมแก้มลูกชายฟอดใหญ่ แล้วหันมองร่างบางที่ยืนติดขอบเตียง
“ขอบใจมาก เหนื่อยมั้ย จัดการกับลูกลิงสองตัวนี่น่ะ”
“ไม่ได้ทำอะไรเลยครับ เด็กๆเขาอาบของเขาเอง”
“แสดงว่ามีเทคนิคดี ปกติเห็นเฮี้ยวกับครูอุ่นบ่อยๆ”
“หือ…….ไม่มีหรอกครับ”
“งั้นไปกันเถอะ ทางโน้นเรียบร้อยแล้ว…………เอ๊า ไปกันได้แล้วเจ้าลูกลิง” ภูผาบอกเสร็จก็เดินนำหน้าออกไป
ถ้าลูกเป็นลิง งั้นพ่อก็ต้องเป็นลิงด้วยเหมือนกันสิ ความคิดของเขาคงล้นออกมาบนใบหน้าละมั้ง ร่างสูงถึงได้หยดเดินหันกลับมาดักหน้าเขา
“ทำไมชอบยิ้มคนเดียว”
มีตาติดอยู่ข้างหลังรึไง ตาคนนี้นี่
“ต้องบอกด้วยรึครับ” วนัสเสเลี่ยง
“หึ อย่าให้จับได้น่ะว่านินทาฉันในใจ” แววตาคาดโทษทำให้วนัสรู้สึกอยากลองดีขึ้นมา
จะต้องรายงานว่าเขาคิดอะไรด้วยรึไง ไม่ใช่เจ้าชีวิตเขาซักหน่อย คุณเป็นแค่นายจ้างเท่านั้นน่ะ
“จะไล่ออก หรือจะตัดเงินเดือนผมหรือไงครับถ้าไม่บอก” เพราะรู้สึกฉุนร่างบางจึงกล้าพอจะต่อปากต่อคำ แต่พอพูดไปแล้วก็ต้องหยุดชะงัก ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปแฝงความนัยบางอย่างที่เขาไม่อาจเข้าใจ จำให้ต้องหลบตาด้วยรู้สึกร้อนๆหนาวๆพิกล
“ฉันมีวิธีที่ดีกว่านั้นอีก” ร่างสูงก้มลงกระซิบบอกพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินนำออกไปอีกครั้ง
ให้ตายเถอะ เขาไม่ชอบวิธีการพูดแบบนี้เลยจริงๆ แต่ร่างบางก็จำต้องเก็บอาการไม่พอใจไว้แล้วเดินตามร่างสูงไป
ยังไม่ทันจะพ้นตัวบ้าน ครูอุ่นที่หายไปจากความคิดของวนัสก็ปรากฏตัวรออยู่บริเวณหน้าบ้านด้วยชุดพร้อมออกงาน
“เสร็จกันแล้วใช่มั้ยค่ะ อุ่นกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามานะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยทักเจ้าของบ้าน
“โธ่……..ครูอุ่น ลำบากเข้ามาถึงในบ้าน รออยู่ที่งานก็ได้ครับเดี๋ยวก็เจอกัน” ภูผายิ้มตอบเหมือนขอไปที
“ไม่เป็นไรค่ะ อุ่นจะช่วยดูเด็กๆให้ด้วย”
-
วนัสมองดูอาการครูอุ่นด้วยจนใจพิกล งานนี้มีหวังเขาคงได้ดูนิยายเล่มละ 10 บาทไปอีกนานเชียวละ
“งั้นไปกันเถอะ คนงานรอกันหมดแล้ว”
ภูผาไม่มีท่าทีจะสนใจเอ่ยชมครูอุ่นที่วันนี้อุตส่าห์บรรจงแต่งตัวมาซะสวยงาม กลับเดินจูงลูกสองคนเดินจ้ำอ้าวไปยังบริเวณงาน ไม่รอหญิงสาวที่สวมรองเท้าส้นสูงเดินกระย่องกระแย่งตามไป
เมื่อเวลาโพล้เพล้ผ่านไป ลานกว้างหน้าที่ทำการไร่ ถูกปรับเปลี่ยนเป็นสถานที่จัดเลี้ยง โต๊ะเก้าอี้ที่ต่อจากไม้หยาบๆถูกจัดวางกระจายเต็มลานโล่งรองรับคนงานเกือบร้อยคนที่ตอนนี้รอผู้เป็นเจ้าของไร่มาเปิดงาน
“ก็อย่างที่รู้กันแล้วละน่ะว่า วันนี้เรามีเพื่อนร่วมงานคนใหม่เข้ามา ฉันเลยถือโอกาสนี้แนะนำเพื่อนคนใหม่ให้รู้จักสนิทสนมกันไว้ จะได้อยู่กับเราไปนานๆ”
ทำไมพูดแล้วต้องจ้องหน้าเขาตลอดด้วยก็ไม่รู้ พูดอยู่กับคนงานก็มองหน้าคนงานของนายไปสิ มามองหน้าเขาทำไมเป็นนานสองนาน วนัสนึกค่อนขอดในใจ
“เชิญคุณวนัสพูดอะไรกับเพื่อนๆในไร่หน่อยครับ”
เมื่อถูกเชิญร่างบางที่ยืนอยู่ข้างๆร่างสูงใหญ่จึงก้าวออกมายืนล้ำหน้าอีกฝ่ายเล็กน้อย
“ผมชื่อ วนัส วงษ์ไพบูลย์ เรียกเล่นๆว่า นัส หรือไม้ ก็ได้ครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย ถึงเรื่องงานจะยังใหม่แต่ก็จะตั้งใจให้มากที่สุดครับ”
พูดจบก็ถอยไปยืนข้างเจ้านายหนุ่มเช่นเดิม
“เพิ่งรู้ว่ามีชื่อเล่นว่าไม้ด้วย ตอนสมัครไม่เห็นบอก” ร่างสูงเอียงคอเอ่ยถามเสียงเบา
“ก็ในใบสมัครไม่มีช่องให้กรอกชื่อเล่นด้วยนี่ครับ” วนัสเสตอบหน้าตาย
“หึๆ” ร่างสูงยิ้มให้กับคำตอบแบบกำปั้นทุบดินนั้นแล้วจึงหันไปพูดกับคนงานต่อ “เอาละ….ขอให้พี่ๆน้องๆ กินดื่มให้เต็มที่ แต่พรุ่งนี้ห้ามมาทำงานสายละ”
หลังจากเจอวนัสพูดเหน็บ เจ้าของไร่จึงหันไปบอกกล่าวเริ่มต้นการเลี้ยงฉลอง
วนัสกวาดตามองไปรอบๆงาน เพื่อมองหาครูอุ่นที่เดินมาด้วยกัน แต่กลับหายไปไหนไม่รู้ สายตาอ่อนโยนเหลียวหาอีกรอบจนพบเจอคนที่ต้องการ ครูอุ่นถูกจัดให้นั่งรวมกับบรรดาแม่บ้านและคนงานหญิงในไร่ แปลกจัง ความจริงมานั่งที่โต๊ะเดียวกันก็ได้นี่ ก็ไหนว่าจะช่วยดูเด็กๆ แล้วทำไมระเห็ดไปอยู่โน้นได้ละ แต่ถึงจะมาตอนนี้ก็ไม่มีที่วางให้นั่งแล้วละ
ฝ่ายครูอุ่นที่นั่งท่ามกลางบรรดาคนงานหญิงในไร่ก็ให้นึกเจ็บใจ เพราะตั้งใจจะเข้าไปนั่งคู่เสมอภูผา แต่กลับถูกไอ้พวกคนงานบ้าไล่ต้อนมานั่งซะห่างไกลขนาดนี้
จำไว้นะพวกแก กีดกันดีนัก ถ้าฉันได้เป็นนายหญิงเมื่อไรจะไล่ออกให้หมด
หน้าตาที่บรรจงแต่งแต้มซะดิบดีถูกความบิดเบี้ยวของจิตใจเข้าครอบง้ำจนดูบูดบึ้งไม่มีใครอยากเข้าใกล้ และปกติก็ไม่มีใครอยากจะสนใจคนที่เข้ามาก่อกวนความสงบสุขในไร่เช่นผู้หญิงคนนี้อยู่แล้ว
วนัสที่ถูกจัดให้นั่งข้างเจ้านายหนุ่มรู้สึกยินดีเป็นที่สุด ที่ได้รับการต้อนรับที่อบอุ่นถึงเพียงนี้ เขาต้องชนแก้วรับไมตรีของใครต่อใครไปทั่ว รวมทั้งเจ้านายใหม่ของเขาด้วย มือใหญ่รินเบียร์เย็นเฉียบให้อย่างมีน้ำใจ แต่ของตัวเองกลับผสมเหล้าน้ำสีเหลืองทองแทน
“ขอบคุณ” วนัสรับมาดื่มเล็กน้อยแล้ววางลงตามเดิม ดื่มน่ะดื่มได้แต่คอไม่แข็งพอ เขาจะดื่มเวลาเข้าสังคมเท่านั้น
“พ่อ เมฆกินด้วย” เจ้าตัวเล็กเริ่มออกอาการเลียนแบบพ่อขึ้นมาทันที
“อะ……เอาสิ แต่ขมแล้วอย่ามาโทษพ่อนะ”
วนัสเห็นเจ้าตัวเล็กรีบพยักหน้าหงึกๆ แต่จะดีเหรอให้เด็กเล็กๆลองดื่มของมึนเมาพวกนี้
มือเล็กๆประคองแก้วเหล้าของพ่อขึ้นจิบแล้วเบ้หน้าหนีทันที
“ขมอะพ่อ ไม่อร่อย พ่อกินไปได้ไงครับ”
“เพราะพ่อโตกว่าลูกถึงกินได้ไง”
“งั้นต้องรอให้เมฆโตเท่าพ่อถึงจะกินได้ใช่มั้ยครับ”
“ใช่ ไว้โตแล้วค่อยกินนะลูก”
“ครับ”
เด็กชายรับคำแล้วหันไปกินขนมกับพี่ชายตามเดิมไม่หันมาสนใจน้ำสีเหลืองของพ่ออีกเลย
คนเรามีวิธีสอนลูกต่างกัน การไปจำกัดหรือห้ามความอยากรู้อยากเห็นมากเกินไปจะยิ่งทำให้เด็กเกิดความอยากรู้ จนแอบไปลองเองเงียบๆ โดยไม่มีผู้ใหญ่คอยให้คำแนะนำ ก็ยิ่งส่งผลเสียกับตัวเด็กเอง คิดไปก็รู้สึกชื่นชมคนที่ต้องเลี้ยงลูกเพียงลำพังอีกแล้ว น่าเห็นใจไม่น้อยหรอก
“นัสๆ” เสียงลุงชัดที่นั่งโต๊ะข้างๆตะโกนเรียกแล้วลุกเดินเข้ามาหา
“ลุงคงต้องกลับก่อน แม่ไอ้หนูมันไม่ค่อยสบาย………………ต้องฝากคุณหินช่วยบอกให้คนงานไปส่งหน่อยนะครับ” ประโยคท้ายลุงชัดหันไปพูดกับร่างสูงใหญ่
“ไม่ต้องห่วงหรอกลุง เดี๋ยวจะไปส่งให้” ภูผาตอบอย่างเอื้อเฟื้อเต็มที่
“ขอบคุณมาก ลุงไปก่อนนะ”
วนัสมองตามชายสูงวัยเดินออกจากงานไปท่ามกลางความมืด แล้วต้องหันกลับมา ด้วยภูผายกแก้วเหล้าเย็นมาแตะต้นแขนชวนชนแก้วอีกแล้ว
นี่มันแก้วที่เท่าไรแล้วน่ะ วนัสนึกนับแต่ก็ไม่อาจนับจำนวนได้เพราะมันมากจนนับไม่หวาดไม่ไหวนั้นเอง สักพักก็ได้ยินภูผาส่งเสียงเรียกคนงานโต๊ะข้างๆ
“รอย ฉันจะพาลูกไปเข้านอนก่อน เดี๋ยวกลับมาใหม่” ภูผาเอี้ยวตัวไปบอกเจ้ารอยคนสนิท ด้วยเลยเวลานอนของเด็กทั้งคู่มานอนแล้ว เขาจึงอยากพาลูกกลับบ้านไปนอนก่อน อีกอย่างถ้าอยู่ดึกกว่านี้น้ำค้างจะแรงเดี๋ยวจะไม่สบายซะเปล่าๆ มือใหญ่กร้านคว้าลูกคนเล็กขึ้นอุ้มไว้กับอกเพราะดูจะง่วงนอนเต็มที่ อีกมือก็จูงลูกคนโตไว้มั่น แล้วชะโงกตัวบอกร่างโปร่งบางที่นั่งดื่มจนตาเริ่มแดงก่ำ
“ฉันเอาลูกไปนอนก่อนเดี๋ยวกลับมา”
“ครับ”
ลับหลังเจ้านายลูกไร่คนงานทั้งหลาย ก็พากันมาชนแก้วกับวนัส จนตอนนี้ตัวเองนี่ละที่แทบจะลุกไม่ขึ้น แต่ก็ยังฝืนดื่มด้วยไม่อยากให้เสียน้ำใจเพื่อนๆคนงานที่อุตส่าห์มีมิตรกะจิตมิตรกะใจกับเขาที่เข้ามาใหม่ จึงต้องหลับหูหลับตาดื่ม แม้จะรู้สึกอยากคายของเก่าออกมาเต็มที
ร่างโปร่งบางดื่มจนรู้สึกมึนเบลอ ไม่สามารถขยับไปไหนได้ ใครมาสะกิดขอชนแก้วกับเขา ก็ทำได้แต่โบกไม้โบกมือบอกไม่ไหว เพราะเขาไม่มีแรงจะพูดแถมสติสตังก็แทบจะทรงไว้ไม่ไหวแล้ว ตอนนี้เขาคิดถึงแต่เตียงนอน เตียงนอนอย่างเดียวเท่านั้น เขาอยากนอน ร่างบางฟุบหน้าลงกับโต๊ะไม่สามารถรับรู้ถึงสิ่งรอบข้างได้อีกต่อไป
“อ้าว………คอพับไปซะแล้ว ว่าจะมาดื่มต่อด้วยกันอีกหน่อย”
ภูผาที่หายไปพักใหญ่กลับมาเห็นสภาพลูกน้องคนใหม่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ จึงเอื้อมมือจับไหล่บางเขย่าเบาๆ แต่กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับมา วนัสยังคงนิ่งเงียบท่ามกลางสายตาหลายสิบคู่
“ให้ผมไปส่งมั้ยนาย” รอยอาสาพาวนัสไปส่งบ้าน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้ค้างที่นี่ละ กลับไปก็ช่วยตัวเองไม่ได้ ลำบากเปล่าๆ”
“งั้นผมไปบอกไอ้จ้อนให้มันปูที่นอนที่ห้องพักคนงานน่ะนาย”
“ไม่ต้องยุ่งยากหรอก ไปนอนที่บ้านฉันนั้นละ สะดวกดี”
ภูผาคว้าเอวคนที่นอนไม่ได้สติขึ้นประคองด้วยท่าทีสบายๆ แล้วยกแขนขาวของอีกฝ่ายพาดคอตนเองกันล้มอีกที จากนั้นจึงหันไปสั่งเจ้ารอยต่อ
“นายบอกให้คนอื่นกินกันไปตามสบายน่ะ ฉันกลับเลยดีกว่า”
“อ้าว……….. ไม่กลับมาดื่มต่อหรือนาย”
“ไม่ละ เดินหลายรอบ เหนื่อยวะ” ว่าแล้วก็ประคองร่างโปร่งเดินตัวปลิวออกจากงานเลี้ยงไปยังบ้านตน
ภูผาวางร่างบางลงบนเตียงนอนของตน ถึงจะยังมีห้องว่างอีกห้องแต่ภูผาก็ไม่คิดจะให้อีกฝ่ายไปนอน ลำบากไปรื้อค้นผ้าห่มเปล่าๆ ขี้เกียจ ผู้ชายยังไงก็นอนด้วยกันได้อยู่แล้ว
ร่างสูงลงมือถอดเสื้อผ้าเหม็นเหล้าให้อีกฝ่ายสบายตัว สายตาทอดมองร่างกายขาวนวลเปลือยเปล่าที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
“ผอมจริงๆ วันๆกินอะไรบ้างรึเปล่าเนี่ย”
ใบหน้าแดงเรื่อพลิกศีรษะบนหมอนใบใหญ่ ความร้อนแรงของแอลกอฮอล์ทำให้มีเหงื่อออกทั่วตัว ภูผาจึงเดินไปเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ในขณะที่ร่างบางนอนไม่ได้สติ ร่างสูงเองก็ดื่มไปไม่น้อยแต่กลับยังคงสติได้ดีครบถ้วน สายตาสำรวจตรวจตราไปทุกซอกทุกมุมของร่างขาวที่นอนสบายบนเตียงต่อหน้าต่อตาตน ใบหน้าขาวดูผ่อนคลายมากกว่าเดิมเมื่อได้เช็ดคราบเหงื่อไคลออกจากร่างกาย
ใช่….ถ้าไม่ใช่คนที่มีใจปฏิพัทธ์ต่อกันคงไม่ทำให้หรอก
“คะ…………..คุณ”
เสียงละเมอของวนัสทำให้ภูผาตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้านวลอีกครั้ง พลางเขยิบตัวก้มฟังว่าคนที่นอนหลับสนิทจะพูดอะไรออกมา
“ละเมอกับเขาเป็นด้วยหรอ” ภูผายิ้มแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยแก้มใสอย่างเบามือ ขนาดนอนละเมอยังทำให้เขารู้สึกใจเต้นระส่ำได้ นี่เขาหลงรักเด็กหนุ่มคนนี้แล้วหรือ
เขายอมรับว่าก่อนแต่งงาน เขาเคยมีความสัมพันธ์กับทั้งผู้หญิงและผู้ชายอย่างคนเสเพล แต่พอแต่งงานแล้วเขาก็เลิกหมด โชคไม่ดีชีวิตคู่ของเขามันไม่ราบรื้นอย่างที่เคยคิด ก็เลยต้องจบอย่างไม่ค่อยจะสวยนัก หลังจากหย่าขาด เขาก็ไม่เคยรู้สึกถูกอกถูกใจใครที่ไหนเป็นพิเศษ ถึงจะเอามาวางไว้ตรงหน้าเขาก็ไม่รับทานละ เข็ด แล้วถ้าเขาต้องการจะระบายความอึดอัดทางกายก็สองมือตัวเองนี่ละช่วยปลดปล่อยอารมณ์ แม้จะไม่สุขสมเท่ากับเนื้ออุ่นๆ แต่ก็พอถูไถไปได้ละน่า…ด้วยภาระหน้าที่หลายๆอย่าง ทำให้ผ่านมาจนทุกวันนี้ได้โดยไม่มีใครข้างกาย จนคิดว่าชีวิตนี้จะอยู่เพื่อลูกเพียงสิ่งเดียวกระทั่งได้พบกับคนๆนี้
อุตส่าห์ให้คนไปสืบว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร อยู่ที่ไหน และกำลังจะหาเรื่องไปเจออยู่เชียว โชคชะตาคงเข้าข้างละมั้ง ร่างบางถึงได้เดินเข้ามาหาเขาเองแบบนี้ กับท่าทางสุภาพอ่อนโยน แววตาสุกใสคู่นั้นแฝงแววความฉลาดเฉลียว เด็ดเดียว ทำให้เขารู้สึกประทับใจและอยากผูกไมตรีด้วย แต่คงต้องรอดูทีท่าของร่างบางก่อนว่าจะโอนเอียงมาทางเขามากแค่ไหน
“อืม………” คงรำคาญมือไม้ของภูผาที่ไต่แตะตามร่างกาย เจ้าของร่างกายจึงพลิกตัวหนี
“คุณ…….คุณภูผา”
“หือ?” ร่างสูงเลิกคิ้วเมื่อได้ยินเสียงละเมอถนัดๆ จึงยิ้มแก้มแทบปริ
“ฝันถึงฉันอยู่รึเปล่าฮึ” ภูผานิ่งมองใบหน้านวลสีระเรื่อที่ยังหลับตาพริ้มดูสบายอกสบายใจกับการนอนเสียเหลือเกิน
“ฉันอยากรู้จังว่ามันจะเป็นฝันดีหรือฝันร้ายสำหรับเธอกันแน่”
ใบหน้าเข้มเคลื่อนเข้าไปใกล้จนชิดติดพวงแก้ม พลางมองที่เปลือกตาปิดสนิท
“ใจร้ายจังน่ะ เรียกชื่อฉัน ทั้งๆที่ฉันรู้สึกกับเธอแบบนี้แล้วยังนอนหลับสนิทได้อีกเหรอ รู้มั้ยว่าไฟมันกำลังจะเผาตัวฉันไหม้อยู่แล้ว”
น้ำเสียงของภูผาเริ่มแหบแห้ง นิ้วมือใหญ่กร้านลากไปตามเรือนร่างขาวระเรื่อยมาหยุดอยู่บริเวณหน้าท้องเรียบ ปลายนิ้วแตะแผ่วลงบนความอ่อนนุ่มของร่างบางที่หลับไหลตามเจ้าของ
“อืม……..อา…….” มือเล็กป่ายปัดสิ่งที่รบกวนการนอนออก
“คะ…ภูผา”
เสียงครางเรียกย้ำชัดถึงชื่อตน ทำให้ความอดกลั้นของภูผาขาดผึงลงทันที
“เธอต้องรับผิดชอบกับความน่ากินของตัวเองแล้วละ”
ริมฝีปากได้รูปกระซิบชิดใบหูเล็กก่อนจะขบเม้มดูดกลืนจนคนที่นอนไร้สติพยายามเบี่ยงหน้าหนีตามสัญชาตญาณ แต่คนหลับก็คือคนหลับไม่ได้รับรู้ถึงความเอาแต่ใจของเจ้านายตนสักนิด
“อือ……..ลิง…………ภู…ภูผา” เสียงคนหลับครางละเมออีกรอบ ชัดจนร่างสูงต้องชะงักหยุดมองใบหน้าขาวอย่างสนเท่ห์
“เธอนี่! ฉันละอยากรู้จริงๆว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่”
น้ำเสียงเน้นหนักแกมหมันไส้ของภูผาไม่ได้เข้าไปกระทบโสตประสาทหูของวนัสแม้แต่น้อย ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ระบบในร่างกายเขารวนไปหมด ยิ่งสมองด้วยแล้วไม่ต้องพูดถึง มันหยุดทำงานไปนานแล้ว เหลือแต่จิตใต้สำนึกที่ยังพอรับรู้ได้อย่างเลือนราง
ความอุ่นสบายที่เข้ามาห่อหุ้มร่างกายท่ามกลางความเย็นรอบตัวทำให้วนัสรู้สึกพอใจไม่น้อย จะรำคาญก็แต่ความรู้สึกจักกะจี้ตามหน้าอก แล้วก็…ตรงนั้น………….
“อะ……อา……..” เสียงครางผะแผ่วดังออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีสดยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์คนที่ซ้อนกายทาบเบื้องหลังร่างบางต้องข่มกลั้นความคับแน่นที่ขยายตัวอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์จนเจ็บร้าวไปทั่วร่าง ภูผาตะแคงตัวกอดขบเม้นต้นคนขาวอย่างหมันเคี้ยว แล้วลดมือที่ลูบไล้ยอดอกสีแดงเข้มลงปลดกระดุมกางเกงเพื่อให้ร่างกายตนได้รับการปลดปล่อย แกนกายใหญ่ผงาดเข้าเสียดสีบั้นท้ายกลมกลึงไปมาอย่างช้าๆ แขนแข็งแรงสอดเข้าใต้โค่นขาอ่อนรั้งยกขึ้น แยกเรียวขาทั้งสองข้างออกจากกันเปิดเผยตัวตนให้อีกฝ่ายเข้าถึงได้ง่าย มือหยาบกร้านกอบกุมส่วนอ่อนไหวบีบคลึงจนอุ่นร้อนสู้มือที่กำลังรูดรั้งให้อย่างทะนุถนอม
รู้สึกดี……..รู้สึกดีจัง ในห้วงนิทราของวนัส เขารู้สึกสั่นสะท้านกับความวูบไหวภายนอก แต่ก็พอใจกับสัมผัสที่ได้รับนี่ จนขยับตัวถูไถกับความแข็งขืนด้านหลังเพื่อหวังให้ตัวเองได้รับความอิ่มเอมมากขึ้น
อาการตอบสนองการสัมผัสของตนเอง ทำให้ร่างสูงใหญ่พอใจกับความร่วมมือ ถึงจะเป็นแบบไม่รู้ตัวก็เถอะ
“อีกสิ…….ขยับอีก นัสคนดี ขยับอีกนิด” ภูผาเบียดกลางลำตัวเสียดสีกับผิวเนื้ออ่อนภายนอกช่องทางอุ่นจนแทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกับร่างขาวที่นอนบิดกายครางเบาๆ
มือใหญ่เพิ่มแรงบีบเคล้นปลายยอดให้ร่างอุ่นที่ตอนนี้เกร็งเครียดรอรับความสุขผ่านสัมผัสอันร้อนแรงจนต้องปลดปล่อยความเสียวซ่านเป็นน้ำสีขาวขุ่นออกมาเป็นหลักฐานบนมือใหญ่
“นัส……”
ภูผาจับตึงสะโพกมนไว้แน่นก่อนจะกระแทกกายเข้าบดเบียดเนินเนื้อนุ่มสัมผัสถึงความอุ่นของร่างในอ้อมกอด จนระเบิดหลั่งหยาดหยดแห่งชีวิตออกมาเปรอะเปื้อนภายนอกช่องทางแคบ
เสียงหอบหายใจหนักๆของร่างสูงดังสะท้อนไปทั่วห้องนอนอันเงียบสนิท แต่ก็ไม่ทำให้คนที่หลับไร้การป้องกันรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ด้วยเจ้าตัวดูจะหลับลึกไปแล้วจากการผ่อนคลายของร่างกายเมื่อครู่
ภูผามองใบหน้านวลเปี่ยมด้วยความสุขจึงยกมุมปากขึ้นน้อยๆแล้วบรรจงแนบริมฝีปากตนเองกับขมับชื้นเหงื่อแรงๆ จากนั้นจึงถอนกายลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนจะกลับมาพร้อมผ้าชุบน้ำผืนเล็กๆ นำมาเช็ดซับคราบเหงื่อให้กับคนที่นอนคุดคู้เป็นรองที่สอง ร่างสูงนำชุดนอนตัวใหญ่ของตนมาผลัดเปลี่ยนให้เสร็จสรรพ ก่อนจะล้มตัวนอนเคียงข้างร่างบางด้วยความรู้สึกอุ่นใจเป็นนักหนา
///////////////////////////////////////////////
เสียงไก่บ้านของคนงานที่เลี้ยงเอาไว้ต่อไก่ป่าบริเวณบ้านพักซึ่งปลูกเรียงรายเป็นทิวแถวส่งเสียงขันรับเช้าวันใหม่เช่นทุกวันที่ผ่านมา เพียงแต่วันนี้ภายในห้องนอนของเจ้าของไร่มีร่างขาวๆเพิ่มขึ้นมา
ร่างบางที่มานอนผิดที่ผิดทางตื่นมาพร้อมความงุนงง มองดูห้องหับเสื้อผ้าที่สวมใส่ไม่ใช่ของตัวเองเลยสักชิ้น บนเตียงกว้างมีเขานั่งงงอยู่ลำพัง แต่ร่องรอยยับย้นของผ้าปูเตียงข้างๆบ่งบอกว่าต้องมีคนนอนกับเขาด้วยแน่นอน
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไง หลับสบายมั้ย” ภูผาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมสวมใส่ชุดทำงานเรียบร้อยร้องทักให้ร่างบางที่ยังนั่งนิ่งบนเตียงได้ยิน
“คุณภูผา” วนัสหันไปมอง พลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะหลับไม่ได้สติ เมื่อคืนเขาเมา! สำนึกได้ก็ให้รู้สึกกระดากอยู่ไม่น้อย
“โธ่เอ๊ย! ขอโทษจริงๆครับ ผมคงเมาไม่รู้เรื่องเลยสิเนี่ย น่าขายหน้าจัง” วนัสเสยผมแก้เก้อเมื่อรู้สึกว่าตัวเองทำตัวหน้าขายหน้าตั้งแต่วันแรกที่เข้าทำงาน
“หึๆ “ ร่างสูงมองหน้าตายุ่งๆเพิ่งตื่นนอนแดงเรื่อเหมือนทำตัวไม่ถูก
“เลยมาแย่งเตียงคุณภูผานอน รบกวนจริงๆครับ” เจ้าของร่างโปร่งที่ยังนั่งบนเตียงทำมือไม้ประกอบ ทั้งๆที่ภายในหัวรู้สึกมึนนิดๆ จากเครื่องดื่มที่ดื่มเข้าไปเกินพอดีเมื่อคืน
“ไม่เป็นไร เมื่อคืนเธอฟุบกับโต๊ะไปเลย ฉันเลยพามานอนที่นี่ แล้วปวดหัวมั้ย เอากาแฟแก่ๆสักถ้วยมั้ยละ”
ร่างสูงใหญ่เดินเข้ามานั่งขอบเตียงใกล้ร่างบางที่ยกมือลูบหัวตัวเองไปมา
“ไม่ละครับ แค่มึนนิดหน่อย แต่ว่ากี่โมงแล้วครับ”
“เพิ่งเจ็ดโมงเอง จะนอนต่ออีกหน่อยก็ได้น่ะ”
“ฮะๆ ไม่ละครับ ผมอยากกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านมากกว่า เข้างานสายตั้งแต่วันแรกๆไม่ค่อยดีเท่าไร”
“หือ…….นี่!”
ภูผาส่งเสียงดังทำให้วนัสสะดุ้งช้อนสายตาขึ้นมองเจ้านายหนุ่มที่ทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง
“ก็ฉันอนุญาตอยู่นี่ไง” สายตาคมมองลึกลงไปในดวงตาคู่อ่อนโยนเป็นนิจ ทำให้ร่างบางกระสับกระส่ายขึ้นมาดื้อๆ
“ขอบคุณครับ แต่ผมขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า” วนัสหลบตาเสมองหาเสื้อผ้าตน
“ตามใจ” ร่างสูงกระแทกเสียงใส่คนที่ปฏิเสธความหวังดีของตน
แล้วทำไมจะต้องกระแทกเสียงใส่ด้วยเล่า มีลูกน้องขยันไม่ชอบรึไง วนัสนึกพลางเม้นปาก แล้วลุกขึ้นจากเตียงหันมาพับผ้าห่มให้เสร็จสรรพโดยมีสายตาของผู้เป็นนายมองตามทุกอริยบท
“แล้วเสื้อผ้าผมอยู่ไหนละครับ……..จริงสิ…คุณเปลี่ยนเสื้อให้ผมเหรอ”
ใบหน้านวลจ้องถามแกมบังคับให้คนตัวใหญ่ตอบ
“ใช่ ฉันเปลี่ยนให้เอง จะได้นอนสบายๆ”
ก็คงจะสบายจริงดังว่าละ เพราะเขาไม่รู้สึกเหนียวตัวเลยสักนิดแถมยังหลับเป็นตายอีกต่างหาก
“ขอบคุณครับ” วนัสกล่าวเบาๆ วันหลังไม่ต้องก็ได้น่ะ โตๆกันแล้วมานอนแก้ผ้าให้คนอื่นมองก็เขินเป็นเหมือนกันน่ะ ถึงจะเป็นผู้ชายเหมือนกันก็เถอะ น่าจะปล่อยให้เขานอนบนโซฟายาวในห้องรับแขกซะยังดีกว่า บริการดีขนาดนี้ เกรงใจ!
“เดี๋ยวเธอไปล้างหน้า แปรงสีฟันอยู่บนชั้นนั้นละ แล้วฉันจะไปส่งเอง ส่วนเสื้อผ้าชุดนั้นก็ทิ้งไว้ที่นี่ละ เผื่อต้องมาค้างอีก”
“หา!” วนัสหยุดนิ่ง ฉงนกับคำพูดของอีกฝ่าย
อีกแล้ว ทำไมชอบพูดอะไรให้เขารู้สึกสะดุดใจอยู่เรื่อยเลยนะ ตาคนนี้นี่
“แล้วชุดของหัวหน้าละครับ” มือเล็กดึงเสื้อนอนที่ตนสวมใส่ยื่นให้ภูผามอง
“ก็ทิ้งไว้บ้านเธอไง เผื่อฉันจะไปค้างนอนเล่นบ้าง”
ร่างสูงเห็นวนัสทำตาโตติดจะค้อนซะด้วยซ้ำ ทำให้ภูผาต้องตีหน้าเครียดใส่
“ไม่ได้รึไง”
“ดะ….ได้ครับ”
ใครจะไปกล้าปฏิเสธเจ้านายตัวเองกันละ แต่รับรองเขาจะไม่เปิดโอกาสให้ไปได้หรอก คอยดูเถอะ คิดพลางก้าวยาวๆไปทางที่เจ้านายเดินออกมาจากห้องน้ำเมื่อครู่
“เดี๋ยว………….” เสียงร่างสูงเรียกก่อนวนัสจะก้าวเข้าไปในห้องน้ำ
“อะไรครับ”
“เมื่อคืนนอนหลับฝันดีรึเปล่า”
ถึงจะงงๆ กับคำถามที่เหมือนถามเด็กเล็กๆ แต่ก็คิดในแง่ดีไว้ก่อนว่า คงเป็นธรรมเนียมของเจ้าของบ้านที่อยากรู้ว่า ต้อนรับแขกได้ดีจนขนาดหลับยังฝันดีรึเปล่าละมั้ง ทำให้ตนเองนึกย้อนไปถึงคงความรู้สึกเมื่อคืน ก็หลับสบายดี ดีจนรู้สึกโล่งสบายอย่างน่าประหลาด แต่ก็ยังมีความร้อนผะผ่าวบางอย่างสอดแทรกเข้ามาในความรู้สึก ช่างเหมือนตอน…………เหมือน……ร่างกายดูเหมือนยังจดจำสัมผัสอุ่นๆได้รางเลือน จนเจ้าตัวรู้สึกพิกลระคนตกใจเงียบๆ
นี่…นี่เขาฝันเปียกไปรึเปล่าหว่า ว่าแล้วก็ให้นึกสนใจของสงวนของตนขึ้นมาครันคราม จึงรีบตอบจะได้ปิดประตูเข้าไปสำรวจ
“ก็ดีครับ………ดีมากเลย” ตอบเสร็จก็รีบปิดประตู รูดกางเกงตัวโคร่งลงมองรอบบริเวณกลางลำตัวนิ่มหยุ่น
“ไม่มี ไม่มีคราบอะไร…………เฮ้อ…ค่อยยังชั่วหน่อย….มาฝันเปียกบ้านคนอื่นเขาน่าขายหน้าตายเลย”
ร่างโปร่งบางดูจะโล่งใจเมื่อสำรวจตรวจตราไม่เห็นมีสิ่งผิดปกติบนร่างกายตน แต่ถ้าจะเฉลียวใจส่องกระจกสำรวจปากคอสักนิด คงต้องตกใจกับรอยจ้ำแดงบริเวณท้ายทอยข้างซอกหู และตามช่วงไหล่ขาวเป็นแน่
ท่ามกลางความโล่งใจของคนในห้องน้ำ ภูผามองยังประตูที่ปิดสนิทอย่างหมายมาด
TBC
คุณหินนี่เท่เนอะ เห็นด้วยมั้ยค่ะ เป็นไบด้วย กร๊ากกก
ไม่รู้เป็นไรชอบอ่านพระเอกที่เท่ๆอะ เวลาอ่านเเล้วจิ้น ภาพจะลอยออกมา
ดีใจที่ทุกท่านชอบนิยายพี่สาเกค่ะ ตอนนี้ยาวหน่อย เเถมเอ็นซีนิดๆ ห้าๆๆ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ
-
นายเอกโดนลักหลับตั้งแต่วันแรกเลย
วันต่อไปคงเมนคอร์สใช่ไหมคะ
:z1:
-
ร้าย นักนะ คุณหินนิ :haun4:
-
ชอบคุณหินที่สุด
กด+ให้กับตอนนี้เลยจ้า
-
โดนลักหลับซะแล้วอ่ะ
อิอิไม่รู้ตัวเลยเหรอเนี่ย
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบ
-
เนียนนะย่ะคุณภูผา o18 กลับไปบ้านน้องไม้ไม่ตกใจหรอว่าบ้านคุณภูยุงเย้อเยอะ
-
ลักหลับกันเห็นอะคะคุณภูผา
นู๋นัสก็นะไม่รู้เรื่องรู้ราวเล้ย
แค่เจอกันไม่กี่วันคุณภูผากะดูถ้าจะหลงนู๋นัส
แบบไม่ลืมหูลืมตาซะละ
:impress2:
-
ลักหลับลูกน้องอ่าคนเรา กี๊วๆๆๆ :jul3:
ชอบจัง อยากอ่านอีกค่า
-
ลักหลับอย่างร้ายกาจอ่าขอรับ o18
รอตอนต่อไปโลด :a9:
-
น่ารักมากเลยเรื่องนี้ :impress2:
สนุกมากค่ะ
-
อ๊ายยยย ไไม้โดนลักหลับไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยอ่ะ
อิตาคุณหินเนี่ย หื่นใช่ย่อยนิ :z1:
-
อ๊างงง :m25: หื่นใส่กันตั้งๆแต่วันแรกๆเลย กวางน้อยอย่างมนัสจะรู้ตัวเมื่อไรนะ :impress2:
-
หื่นว่ะพี่หินลักหลับลูกน้องเฉยเลย :L1:
-
:pighaun: :pighaun: โอ้ว หื่นมากคุณหิน :laugh:
-
คุณหินร้ายนะเนี่ย...
-
ร้ายมากกกก คุณหิน แบบนี้ไม้จะรอดเหรอเนี่ย
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน.....
เรื่องน่ารักมากเลย....(ไม่เศร้าใช่มั้ยอ่ะ T__T)
คุณหินร้ายนะเนี่ย....คึคึ :z1: ลักหลับเค้าซะงั้น...รุกแบบนี้ น้องไม้ของเราต้องเกิดอาการหวั่นไหวบ้างล่ะ :-[
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ. ฝากตัวด้วยคนนะคะ ชอบมากเลยค่ะ :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คุณหินหื่นอ่ะ แหม..มีแอบลักหลับด้วย
-
ไม่ค่อยเลยนะคุณหิน :haun4:
-
วันแรกก็โดนคุณหินลักหลับซะแล้ว แถมยังไม่รู้เรื่องอีกนะเนี่ย :z1:
-
คุณหินรุกเร็วมาก 5555 +
เช้ามายังเนียนได้อีก ^^
-
คุณหินแอบหื่นอะ ก๊ากกกกกกกก :z1: :z1:
-
เป็นไบด้วย
ปลาบปลื้มคุณหินมากอ่ะ
:m11:
แล้ววนัสจะรู้มั้ยนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองเมื่อคืน? ฮ่าๆๆๆๆ
ส่วนคุณครูที่ไม่อยากเป็นแค่คุณครู :angry2:
มาทางไหนไปทางนั้นเลยไป๊!
-
โดนคุณหินลักหลับตั้งแต่แรกเลยนะ
แล้ววันอื่นจะเหลือเหรอ หุหุ
-
คุณหินนี่เท่จริงๆนั่นแหละ
แบบว่าทำเอาหลวรักและลุ้นอยู่ในทีว่า
เมื่อไหร่น้องไม้ของเราจะรุ้ตัวว่าหงักสักที5555
เท่อย่างเดียวไม่พอ แอบหื่นด้วย55555
นี่แหละทีถูกใจ กร๊ากกกกกกก :haun4:
เล่นมานอนยั่วแบบนั้นใครก็อดใจไม่ไหวหรอกเนอะ
ชอบบรรยากาศของเรื่องนี้จังเลยค่ะ
บ้านไร่คอยรัก5555
รออย่างใจจดใจ่อเช่นเคยค่ะ
-
อะคริๆ คุณหินลักหลับนัสด้วยอ๊า
คราวหลังปลุกมาเล่นด้วยกันนะคะ (โหย ไม่หื่นเลยเธอ :m20:)
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าาา :impress2:
-
คืนแรกก็เกือบเสียตัวละ
ไว้ใจไม่ได้จริงๆๆ
-
เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน
หลงรักความเท่ห์ของคุณหินซะแล้วค่ะ
ชอบอ่านเรื่องแนวนี้มากเลยค่ะ รักแนวบ้านสวนบ้านไร่
รอตอนต่อไปค่ะ
-
อรั๊ย~ ลักหลับเขาเฉยเลย
แถมเนียนได้อีก สรุปว่านัสเสียตัวไปรึยังเนี่ย
-
^
^
^
เสียตัวน่าจะเสียเเล้ว เเต่เสียจิ้นนี่ยังอะคะ
อิอิ
-
โหยยย ลักหลับตั้งแต่วันแรกที่รู้จักกันอย่างเป็นทางการเลย
คุณหิน เท่เกิ๊นนนนน แต่หื่นมากกว่านะตอนนี้
อย่างนี้นัสจะตามทันไหมล่ะเนี่ย
-
กรี๊ดดด คุณหินนี่ร้ายเหมือนกันนะคะ
แอบลักหลังนัสตั้งแต่วันแรกเลย หึหึๆ
นัสแอบมีแววว่าจะคุมเด็กๆอยู่นะเนี๊ยะ
อยากอ่านตอนต่อไปมากมายค่ะ
รอติดตามนะคะ : ]
-
ขอให้น้องไม้หลงรักพี่ผาเร็วๆนะ แต่ว่านายผาค่ะ นายหื่นมากเลยอ่ะ
เจอน้องไม่กี่ครั้งก็จับน้องลอกคราบเลยนะ แล้วนี้น้องมาทำงานด้วยไม่กี่วัน
นายคงจับน้องไม้ทำแม่ของลูกเลยแน่ๆ
-
คุณหินร้ายลึก :m25:
+1
-
:m25:รอตอนต่อไป
-
โอ๊ะ เรื่องใหม่ของคุณ SAKE เจิมๆ อิๆ
-
โหะ คุณหินลักหลับซะงั้น :m25:
-
นายฮะ เกินไปแล้ว
-
Part 5
ท่ามกลางความร้อนระอุกลางเดือนเมษายน คนงานภายในไร่ภูผายังคงทำงานกลางแดดเปรี้ยงเหมือนไม่สะทกสะท้านต่อความร้อนแรงของดวงอาทิตย์ วนัสมองฝ่าเปลวแดดออกไปภายนอกที่ทำการไร่ เห็นคนงานขับรถไถกำลังปรับที่เพื่อเตรียมปลูกข้าวโพดเลี้ยงสัตว์ใกล้ๆอาคารที่เขาทำงานอยู่ เสียงรถไถล้อโตดังกระหึ่มจนเขาไม่มีสมาธิจะเช็คตัวเลขในบัญชีได้อีกต่อไป จึงถือโอกาสลุกขึ้นเดินเพื่อไล่ความเมื่อยขบตามร่างกายหลังจากนั่งมาเป็นเวลานาน ร่างบางหันไปยิ้มให้พี่พินที่อยู่กับเขาเพียงสองคน ด้วยพนักงานหญิงคนอื่นออกไปธุระข้างนอก
“เสร็จแล้วหรือจ๊ะนัส” หญิงสูงวัยถามเพราะเห็นร่างบางนั่งง่วนกับบัญชีเงินเดือนคนงานมาตั้งแต่เช้า ด้วยต้องรีบเสนอเช็คให้เจ้านายเซ็นชื่อแล้ววนัสจึงจะเข้าเมืองไปขึ้นเช็คที่ธนาคารเพื่อนำเงินสดมาจ่ายเป็นเงินเดือนให้กับคนงานในไร่วันพรุ้งนี้
“เหลืออีกนิดเดียวครับพี่ พอดีเสียงรถไถมันดังจนผมคิดเลขผิดๆถูกๆ เลยขอยืดเส้นยืดสายเสียหน่อย”
“หึๆ อยู่ๆไปก็ชินจ๊ะ”
วนัสยิ้มกว้างให้พี่เลี้ยงของตน ตอนนี้เขาทำงานที่นี่มาได้เดือนกว่าแล้วจึงเริ่มรับงานมาทำอย่างเต็มตัว แม้บางอย่างจะยังไม่ค่อยเข้าใจ ก็ได้พี่พินนี่ละที่คอยบอกคอยสอนอย่างใจเย็น จนนับเป็นอีกคนหนึ่งที่เขาให้ความเคารพนับถือ
“นี่ เดี๋ยวนัสไปธนาคารในเมืองใช้มั้ย? พี่ฝากซื้อไก่ย่างเจ้าข้างทางรถไฟหน่อยสิ”
“ได้พี่ เอากี่ไม้ละครับ”
“5 ไม้ก็พอจ๊ะ”
ร่างบางยิ้มรับแทนคำพูดพลางเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานที่ค้างไว้ต่อ อีกเดี๋ยวเจ้านายจอมยุ่งของเขาก็จะมาแล้ว ถ้าทำเสร็จไม่ทันเป็นได้ตาเขียวปั้ด แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นเขากลับไม่รู้สึกถึงอาการลูกน้องกลัวนายจนหงอเลยสักนิด
หลังจากทำงานมาได้ซักพักจนพอจะสนิทชิดเชื้อกับคนงานอื่นมากๆเข้า พวกนั้นก็จะแอบกระซิบกระซาบเตือนเขาอยู่บ่อยๆว่า นายหินดุ แปลก? ที่เขากลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย ก็ชายหนุ่มที่เป็นเจ้านายเขาออกจะใจดี อ่อนโยน แล้วก็สุภาพเอามากๆเวลาอยู่กับเขาจะตาย จะเห็นมีทำหน้าเครียดใส่ก็แต่เรื่องงานเท่านั้น คิดถึงเวลาเจ้านายเขาออกอาการบึ้งตึง จะเม้นปากเป็นเส้นตรงเลยที่เดียวเวลาเถียงสู้เขาไม่ได้ แล้วชายหนุ่มจะเดินเข้ามาใกล้จนดวงตาอยู่ในระดับเดียวกัน จากนั้นก็จะลงเสียงหนักๆบอกว่าเขาหัวดื้อแล้วก็จะเดินกลับไปนั่งทำงานต่อ
ยังไม่เคยเห็นนายภูผาเอ็ดตะโรเลยสักที
“คุณนัสๆ” เสียงคุ้นหูของเจ้ารอยเตอร์ ผู้กระจายข่าวประจำไร่ดังมาแต่ไกล ทำให้วนัสที่กำลังเก็บเอกสารที่ทำเสร็จแล้วต้องเงยหน้าขึ้นมองที่มาของต้นเสียง
รอยเป็นอีกคนหนึ่งที่เขาให้ความสนิทสนมด้วย เพราะชายหนุ่มที่อ่อนวัยกว่าไม่กี่ปีจะเรียกเสียงหัวเราะจากเขาได้เสมอจนตอนนี้แทบจะขึ้นมาเล่นบนหัวเขาอยู่แล้ว เสียดายที่หนุ่มน้อยผู้นี้เรียนจบแค่มัธยมต้น แล้วก็ออกมาช่วยทางบ้านทำงานส่งน้องอีกสองคนเรียนแทน
“ผมมันหัวไม่ดีพี่ ให้คนที่หัวดีๆเขาเรียนกันไปเถอะ”
รอยเคยบอกเขาเมื่อตอนที่เริ่มสนิทสนมกันใหม่ๆ นั้นสินะ ชีวิตมันไม่ได้โดยด้วยกลีบกุหลาบไปซะทุกคนหรอก
“มีอะไรเจ้ารอยเตอร์” ร่างบางยิ้มให้ผู้มาใหม่
“ยกย่องกันเกินไปแล้วท่านพี่” เจ้ารอยรีบสมอ้างพลางยกมือประสานทำท่าคารวะเขาเหมือนในละครจีนตอนเย็นๆ วนัสหมั่นไส้หยิบลูกอมบนโต๊ะใกล้มือปาส่งๆไปทางคนตัวดำที่ตั้งท่ารับอยู่ก่อนแล้ว
“เขาพูดว่ายังจะรับอีก มีอะไรว่ามา” วนัสมองรอยแกะลูกอมโยนเข้าปาก
“นายหินให้พี่ไปหาที่บ้าน บอกให้เอาสมุดเช็คไปให้นายเซ็นที่โน้นเลยด้วย”
“หือ………………….มีอะไรรึเปล่า ปกติจะเข้ามาเซ็นให้นี่”
“ไม่รู้เหมือนกันพี่ แต่ตอนนี้นายหินรออยู่ที่บ้านแล้ว คงมีธุระอื่นด้วยมั้ง”
“เหรอ…………..ขอบใจมากรอย เดี๋ยวฉันจะเข้าเมืองจะฝากอะไรมั้ย”
“ฝากนายหินไปแล้วพี่ นายบอกว่าจะเข้าเมืองเหมือนกัน”
ร่างโปร่งบางหยุดนิ่งชั่วขณะก่อนจะเตรียมเอกสารไปบ้านพักของเจ้านาย ขายาวเดินฝ่าเปลวแดดยามเที่ยงไปยังที่หมายที่ตั้งตะหง่านห่างจากตัวอาคารที่ทำการไร่ไปหลายร้อยเมตร เมื่อไปถึงก็พบประตูบ้านถูกเปิดรอไว้อยู่ก่อนแล้ว วนัสก้าวเข้าไปภายในอย่างคุ้นเคยด้วยถูกเรียกให้มาคุยงานที่นี่บ่อยๆ คนที่เดินฝ่าแดดมาหยกๆยกแขนเสื้อขึ้นซับเหงื่อบริเวณหน้าผากแล้วขยุ้มชายเสื้อบริเวณหน้าอกสะบัดไปมาให้ความเย็นรื่นภายในบ้านเข้าไปดับร้อนภายในเนื้อหนัง
“คุณภูผา” วนัสกวาดตามองหาเจ้านายตนเมื่อไม่เห็นนั่งอยู่ที่ชุดรับแขกเหมือนเคย ไปไหนน่ะ
“คุณภูผา” เจ้าของร่างโปร่งเรียกซ้ำพลางเดินไปรอบๆห้องรับแขกก่อนจะสะดุ้งเมื่อประตูห้องนอนของภูผาเปิดออก
ใบหน้าคมเข้มคร้ามแดดมีหยดน้ำเกาะพราว ทั้งเส้นผมที่เปียกหลู่แนบศีรษะตลอดจนผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่พันรอบลำตัวหนาไว้ทำให้วนัสชะงักงัน ไม่คิดว่าจะถูกต้อนรับด้วยสภาพสบายจนเกินเหตุของเจ้าของบ้านขนาดนี้
ร่างสูงใหญ่แน่นตึงไปด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆอย่างคนออกกำลังกายสม่ำเสมอ จนผู้เป็นลูกน้องอดรู้สึกชื่นชมในความสวยงามของรูปร่างสมสัดส่วนนั้นไม่ได้
“ผมเอาเช็คมาให้คุณภูผาเซ็นครับ”
“อืม….นั่งก่อนสิ ขอแต่งตัวเดี๋ยวน่ะ เมื่อเช้าไปโรงเลื่อยมาขี้เลื่อยเกาะเต็มหัวเต็มตัวไปหมด จะไม่อาบก็ไม่ได้เดี๋ยวคนข้างๆจะเขม่นเอา”
ฟังจนจบหัวคิ้วมนก็ขมวดเข้าหากันทันที หมายความว่าจะเข้าเมืองด้วยกันหรอ แม้จะเห็นอาการพยักพเยิดหน้าของเจ้านายที่บ่งบอกว่า ไอ้คนข้างๆนั้นน่ะ คือเขา แต่ก็เงียบเสียด้วยเป็นลูกน้องจะขี้สงสัยมากมันไม่ค่อยดีเท่าไร
ภูผามองวนัสถอยตัวไปนั่งที่เก้าอี้ยาวจัดแจงนำเอกสารออกมาวางบนโต๊ะเตรียมพร้อมให้เขาเซ็นได้ทันทีเมื่อแต่งตัวเสร็จ สายตาคมปราดกวาดมองเม็ดเหงื่อใสๆเกาะตามไรผมสะท้อนแวววาวจนอยากจะเอื้อมมือไปซับเช็ดให้แห้งเหือด
ดูเหมือนเจ้าของบ้านจะไม่ใส่ใจกับการแต่งกายอันหมิ่นเหม่ของตน เพราะเจ้าตัวกลับเดินเข้าไปในครัวแล้วออกมาพร้อมแก้วน้ำเย็นฉ่ำยื่นส่งให้ร่างบาง
“ร้อนๆอย่างนี้ทำไมไม่ขับรถมาละ หน้าแดงเถือกไปหมดแล้วเราน่ะ”
“ใกล้ๆแค่นี้ ไม่เป็นไรหรอกครับ” สายตาของวนัสพยายามจะเพ่งมองเพียงแก้วน้ำที่ถูกยื่นส่งมาให้ แต่จนแล้วจนรอดก็เผลอมองช่วงเอวที่ผ้าเช็ดตัวเริ่มจะคลายปมลงมามาก อย่ามาหลุดตรงนี้น่ะ ขอร้องล่ะ รีบๆไปซะทีเถอะ มายืนโชว์หุ่นอยู่ได้ ถึงคุณจะไม่อายแต่ผมอายแทนนี่!
“ขอบคุณครับ”
วนัสรับแก้วน้ำยกขึ้นดื่มพลางเสมองไปอีกทาง
ท่าทางติดจะเขินๆของลูกน้องหน้าขาวทำให้ภูผาอมยิ้ม ถึงอยากจะยืนแกล้งร่างบางต่อไปอีกซักพัก แต่เพราะยังมีงานต้องทำอีกมากจึงเดินกลับเข้าไปในห้องตน
เมื่อร่างสูงเดินจากไป วนัสจึงพรูลมหายใจออกมายืดยาว แล้วยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
ถึงภูผาเจ้านายหนุ่มคนนี้จะให้ความห่วงใย เอื้ออาทร และความเป็นกันเองกับเขามากกว่าพนักงานคนอื่น ทั้งยังเคารพความคิดเห็นของเขา จนเขาเริ่มคุ้นเคยและไว้เนื้อเชื่อใจมากขึ้นมาเป็นลำดับ แต่บางอย่างในสิ่งที่ภูผาหยิบยื่นให้ ก็ทำให้เขาตะขิดตะขวงใจยังไงพิกล ไม่ได้รู้สึกไม่ดีกับการเอาใจใส่ของอีกฝ่าย แต่มัน……………………………. เฮ้อ…….. แต่ถ้าอีกฝ่ายจะลดดีกรีการถึงเนื้อถึงตัวให้มันน้อยลงหน่อย เขาคงรู้สึกสะดวกใจมากกว่านี้ ก็วิธีการเข้าหาคนของเจ้านายเขามันเหมือนชาวบ้านเขาเสียเมื่อไรละ ชอบมาอยู่ใกล้ๆ ใกล้จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นกายหอมเย็นๆ เวลานั่งทำงานก็มานั่งซะชิดติดกัน แล้วก็บอกว่านั่งห่างๆมันทำให้ดูเอกสารที่เขาเสนอไม่ถนัด นี่ถ้าเขาเป็นผู้หญิงคงต้องคิดแหงๆว่ามีเจ้านายชอบหาเศษหาเลยกับลูกน้องแน่ๆ แต่ทุกอย่างมันก็ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านี้ เขาถึงได้รู้สึกพิกลๆอย่างทุกวันนี้ไง รึว่าเขาคิดมากไปเองหว่า
เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านทำให้วนัสละความคิดหันไปสนใจกับสิ่งมาเยื่อนใหม่
ร่างหญิงสาวที่ดูเหมือนอายุจะมากกว่าวนัสหลายปีก้าวเข้ามาภายในบ้านด้วยท่วงท่ามั่นใจราวกับเป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่ง ใบหน้าขาวนวลถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางค์ทำให้วงหน้ารูปไข่ดูเด่นชวนมอง ดวงตาคู่คมสวยซึ้ง ริมฝีปากอิ่มเป็นกระจับดูเย้ายวนแม้ไม่ได้ขยับสักนิด ความสวยงามของหญิงสาวผู้มาใหม่ทำให้วนัสเผลอมองชั่วอึดใจก่อนจะนึกได้
“มาหาใครครับ”
“ภูผาอยู่มั้ย”
วิธีการเรียกบุคคลที่สามแบบมะนาวไม่มีน้ำทำให้วนัสนึกสะดุดใจอยู่ครามครัน ถ้าไม่สนิทกันมากก็คงจะเกลียดกันไปข้างหนึ่งเลยละมั้ง แต่ขอให้เป็นอย่างแรกดีกว่า
“อยู่ครับ……………กำลังแต่งตัวอยู่ เดี๋ยวคงออกมา”
ร่างเพรียวบางของหญิงสาวไม่รอให้วนัสได้เชื้อเชิญให้นั่ง ก็เดินตรงไปยังห้องนอนของร่างสูงพลางผลักประตูบานนั้นให้เปิดออกแล้วหายตัวเข้าไปในห้องอย่างคนคุ้นเคยสถานที่นี้เป็นอย่างดี
“เฮ้ย!”
ก่อนจะทันได้ทักท้วงหญิงสาวที่เขาไม่รู้จักก็หายเข้าไปแล้ว คงรู้จักกันละ แต่เขาจะถูกว่าอะไรมั้ยเนี่ย ปล่อยให้เข้าไปแบบนั้น เดี๋ยวจะมาหาว่าเขาไม่บอกอีก ยิ่งชอบหาเรื่องให้เขารู้สึกทำตัวไม่ค่อยจะถูกอยู่บ่อยๆ
เงียบ…………………………….หลังจากหญิงสาวคนนั้นเข้าไปก็เงียบมาชั่วระยะหนึ่งจนป้าหยดแม่บ้านเยี่ยมหน้าออกมาดู วนัสจึงเดินไปหาหญิงสูงวัยด้วยรอยยิ้ม ก็เขามาอาศัยกินข้าวฝีมือป้าหยดที่บ้านนี้หลายครั้งจนนับไม่ถ้วนแล้ว เพราะอยู่คนเดียวทำให้เจ้านายเขาเอามาเป็นเหตุชวนกินข้าวเย็นด้วยกันบ่อยๆ และเขาเองก็ไม่คิดจะปฏิเสธน้ำใจนี้ด้วย ก็มันอิ่มทั้งยังอร่อยแถมไม่ต้องกลับไปทำเองแล้วจะไม่รับน้ำใจนี้ให้บื้อเรอะ
“ใครเหรอป้าหยด” วนัสถามเสียงเบาเพราะคิดว่าป้าหยดคงรู้ว่าเป็นใครถึงได้เดินออกจากครัวมาดู
“คุณนรี ภรรยาที่หย่ากันไปแล้วของคุณภูผาจ๊ะ”
ท่าทางป้าหยดดูจะไม่ค่อยพอใจที่อดีตภรรยาของเจ้านายมาปรากฎตัวที่นี่ หน้าตาป้าแกถึงได้ดูยุ่งๆ
“มาขอเงินอีกละสิท่า” แม่บ้านสูงวัยพูดด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด
“หือ?” คนนี้เองเหรอ ผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าโชคดี
ป้าหยดคงเห็นเครื่องหมายคำถามบนใบหน้าของเขา แกถึงได้ถอนใจเฮือกใหญ่แล้วก้มลงกระซิบกระซาบเล่าเรื่องราวต่างๆให้เขาฟัง
“ใครๆเขาก็รู้กันทั้งนั้นละเจ้านัส ว่ามาทีไรเป็นต้องขอเงินทุกครั้ง”
หญิงสูงวัยเล่าให้เด็กหนุ่มฟังเพราะความที่สนิทสนมเข้านอกออกในบ้านนี้บ่อยๆ แกก็เลยเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่ง
“ก็เขาเคยเป็นสามีภรรยากัน ถึงจะหย่ากันแล้วแต่จะช่วยเหลือกันบ้างภายหลังมันก็ธรรมดานี่ป้า”
ป้าหยดแกเบ้หน้าหนีทันทีเหมือนมีของเหม็นมาจ่อจมูก
“หึ ถ้าคุณนรีเขาไม่มีชู้ละน่ะ”
“หา!”
เป็นความรู้ใหม่ประดับสมองเขาจริงๆ ผู้หญิงที่เขาคิดว่าโชคดีได้แต่งงานกับผู้ชายที่ดูอบอุ่น ใจดี มีชู้! เป็นสิ่งที่น่าแปลกใจในความรู้สึกของเขามากทีเดียว
“คุณภูผาถึงกับตัดเป็นตัดตายเลยน่ะ แต่อย่างว่าละ มีลูกด้วยกันตั้ง 2 คน คุณแกเห็นแก่ลูกไม่อยากให้มาเห็นพ่อแม่ทะเลาะกัน แกก็เลยให้ๆไป แต่พักหลังนี่สิ มาบ่อยมาก เห็นคุณแกบ่นให้ป้าฟังอยู่เหมือนกัน”
“เหรอครับ” ร่างบางได้แต่นั่งพยักหน้า เรื่องในครอบครัวคนนอกอย่างเขาไม่สามารถเข้าไปวิภาษวิจารณ์ได้หรอก มันเป็นเรื่องของคนสองคนที่เข้ากันไม่ได้ คนที่ไม่ได้อยู่ในวังวนตรงนั้นไม่มีทางจะไปรู้ความอึดอัดคับข้องใจของคนที่อยู่ตรงนั้นได้หรอก ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้ทำอย่างนั้น ตัดสินใจแบบนั้น
“แล้วสามีใหม่ของเธอละครับ”
“เป็นตำรวจอยู่ในเมืองโน้นละ เห็นว่าอายุน้อยกว่าหลายปี ตอนนี้พวกคนงานมันเล่าให้ฟังว่า ผัวใหม่คนนี้ก็เริ่มจะตีจากไปมีอีหนูใหม่อีกแล้ว”
“อีกแล้ว?”
“อือ………ไม่ต้องทำหน้างงไปหรอกเจ้านัส ก็เจ้าตำรวจหนุ่มคนนี้มันเจ้าชู้ชื่อกระฉ่อนเมืองจะตาย คุณนรีแกคงไปหลงกับคำหวานๆจอมปลอมของไอ้กะล่อนนั่น จนทิ้งคุณของป้าที่เอาแต่นั่งทำงานจนไม่มีเวลาให้เธอ ”
“เอ๋?………….แต่ผมก็เห็นคุณภูผาเขาดูแลเอาใจใส่ให้เวลาลูกดีนี่ครับ”
“ประสบการณ์มันสอนคนไงละเจ้านัส เมื่อก่อนเหตุการณ์มันไม่ใช่อย่างนี้หรอก” ป้าหยดเล่าไปก็ถอนหายใจไปพลาง
“เมื่อก่อนคุณภูผาแกเฮี้ยวจะตายค่ะ แกเป็นพ่อพวงมาลัยลอยไปลอยมาจนไปตกล่องปล่องชิ้นกับคุณนรีเพราะผู้หญิงเขาท้องนะค่ะ”
โฮ้………………………เจ้านายเขานี่ไม่เบาไวไฟใช่เล่นแฮะ เห็นจะดูถูกหน้าตาขรึมๆนั้นไม่ได้ซะแล้ว วันหลังสงสัยต้องไปขอวิชาจีบสาวมาใช้บ้าง ร่างโปร่งคิดอย่างนึกสนุกไปตามประสาชายโสดไม่มีพันธะ
“พอคุณนรีเธอคลอดลูกคนแรกได้ไม่นาน คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณหินแกก็รถคว่ำเสียชีวิตทั้งคู่ ภาระหน้าที่การงานก็เลยมาตกที่คุณแกคนเดียว ก็คุณแกเป็นลูกโทนนี่น่ะ”
นายภูผาคนนี้ก็ผ่านเรื่องเศร้าเสียใจมาเยอะเหมือนกันแฮะ การที่ต้องสูญเสียบิดามารดาไปในคราวเดียวกัน ก็คงไม่ต่างกับเขาตอนที่เสียบิดาไปเมื่อไม่นานมานี้ เขาเข้าใจความรู้สึกนั้นน่ะ
วนัสก้มหน้าลงโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะทอดสายตาไปยังประตูที่ยังปิดสนิทเงียบอยู่ รู้สึกเห็นใจในความทุกข์ยากของผู้ชายตัวโตที่เป็นเจ้านายของตนขึ้นมาอีกนิดในใจ
-
“แล้วตอนนั้นโรงงานผลไม้กระป๋องที่เห็นๆอยู่ตอนนี้ ก็เพิ่งเริ่มทำได้ไม่นานยังเป็นหนี้เป็นสินธนาคารตั้งไม่รู้กี่ล้าน คุณแกเลยต้องไปทุ่มเทเวลาให้กับกิจการที่พ่อแม่เหลือไว้เป็นของต่างหน้าจนละเลยเมียสาวของตัวไป คุณนรีเธอก็ไม่เข้าใจ คิดว่าคุณหินของป้าไปติดผู้หญิงที่อื่นบ้างละ ไม่สนใจเอาใจใส่เธอบ้างละ ระหองระแหงกันจนมีลูกคนที่สอง พอคลอดไม่ทันไร คุณภูผาก็จับได้ว่าคุณนรีมีชู้ จนเป็นเรื่องเป็นราวอยู่พักใหญ่ ตอนแรกทางคุณนรีเธอไม่ยอมหย่าท่าเดียว ไม่รู้คุณภูผาทำยังไงแกเลยยอมหย่าให้ สงสัยคงต้องจ่ายไปหลายบาท”
ป้าหยดยังคงเล่าด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ ราวกับจะให้เขาที่ทำงานเหมือนเป็นเลขาก็ไม่ปาน ได้เข้าใจและเห็นใจเจ้านายของเธอด้วย
“คุณหินคงรู้ตัวละค่ะว่า ตัวเองละเลยครอบครัวทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น แกเลยเปลี่ยนตัวเองใหม่ มาให้เวลากับลูกทั้งสองคนแทนส่วนของแม่ที่ต้องแยกไปด้วย อีกอย่างตอนนี้ก็ใช้หนี้ใช้สินกับทางธนาคารหมดแล้ว ก็เลยสบายหน่อย แต่คุณนรีเธอก็ยังมากวนอยู่เรื่อยๆละ แล้วนัสจะได้เห็นบ่อยๆจนชินไปเอง”
“ผู้หญิงเขาอาจจะอยากคืนดีด้วยก็ได้นะครับ คนเราทำผิดกันได้ทั้งนั้น”
“โอ้ย!…….ไม่ไหวละเจ้านัส ผู้หญิงมือห่างตีนห่างแบบนั้น หาคนอื่นเปลี่ยนหน้าบ้างเถอะ ป้าก็เบื่อถ้าจะต้องเจอคนแบบนี้อีก จะใครก็ได้แต่ขอให้รักเด็กสองคนนั้นด้วย ไม่ใช่รักแต่พ่อลูกไม่เอาแบบนั้นน่ะ ป้าละไม่อยากให้มีปัญหาแม่เลี้ยงลูกเลี้ยงเลย”
“คุณของป้าคงไม่ทำให้ป้าผิดหวังหรอกครับ” วนัสทำท่าล้อหญิงสูงวัยที่เอาแต่ถอนหายใจไม่รู้กี่เฮือกตั้งแต่เล่ามา “เป็นพ่อหม้ายเนื้อหอมขนาดนี้ สาวๆมีแต่ดาหน้ามาให้เลือกไม่หวาดไหวแน่ๆป้า” คนพูดขยิบตาให้ป้าหยดเสียหนึ่งที
“ก็แหม………มันอดห่วงไม่ได้น่ะ นี่ถ้านัสเป็นผู้หญิงป้าเชียร์ไปแล้ว”
เจอป้าแกหยอกกลับทำเอาวนัสเหวอไปเลย เล่นแรงนะป้า
“ฮะๆ” วนัสหัวเราะเบาๆกับคำพูดประชดของป้าหยด ก่อนจะหยุดหัวเราะเพราะเสียงดังที่เล็ดลอดมาจากห้องนอนของภูผา
“ฉันเป็นแม่ ฉันจะเอาลูกไปเลี้ยงดูมันผิดกฎหมายเหรอค่ะ!” เสียงหญิงสาวระเบิดอารมณ์โกรธออกมาอย่างไม่คิดจะออมเสียงแม้แต่น้อย
“ไม่ผิด! แต่ถ้าเอาไป แล้วเลี้ยงได้ไม่ดี ก็อย่าทำเลย ลูกอยู่กับฉันเขาก็มีความสุขสมบูรณ์ดีทุกอย่างอยู่แล้ว”
เสียงเข้มย้อนดังอย่างคนที่เริ่มสะกดกลั้นอารมณ์ตนเองไม่ค่อยจะได้ของภูผาตามติดขึ้นมาทันที
“ฉันเป็นแม่นะค่ะ มีสิทธิ์ถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง ที่จะเอาลูกไปดูแลเป็นครั้งคราวบ้างก็ยังดี แต่คุณไม่ยอมให้ฉันเอาแกไปค้างคืนบ้างเลย ภูผาค่ะ ฉันอยากให้ลูกได้รับความรักจากแม่แท้ๆของแกบ้าง ไม่ใช่อยู่แต่กับคนใช้ ไม่ก็ครูบ้านนอกที่จ้องจะเขมือบคุณแทนที่จะสนใจสอนเด็ก”
“อย่าเอาไอ้กฎหมายบ้าบอมาอ้างกับฉัน นรี!”
“งั้นคุณก็ให้ฉันแวะมาพักที่บ้านนี้คอยดูแลลูกบ้างสิค่ะ ถ้าคุณไม่อยากให้ฉันเอาลูกไปอยู่ด้วย”
“ไม่!”
เสียงเฉียบขาดอย่างที่วนัสไม่เคยได้ยินทำให้เขารู้สึกชาวูบกับเสียงดุดันนั้น ใช่ นึกๆไปเขาไม่เคยถูกตะคอกแบบนี้เลยสักครั้ง นี่ถ้าเขาเป็นผู้หญิงคนนั้นในตอนนี้คงเขาอ่อนเป็นแน่
“เหอะ……………เอาลูกมาอ้าง คงหาเรื่องอยากกลับมาคืนดีกับนายละสิ เจ้าพ่อคู๊ณ…………..ขออย่าให้คุณหินเธอใจอ่อนเลย ป้าไม่อยากให้บ้านมันลุกเป็นไฟรอบสอง”
เสียงป้าหยดบ่นพึมพำแทรกการเงี่ยหูฟังเสียงทะเลาะภายในห้อง แล้วประตูที่ปิดสนิทก็ถูกกระชากเปิดออกโดยแรง ร่างสูงใหญ่ของภูผาก้าวเดินตึงๆออกมาอย่างฉุนเฉียว สายตาแข็งกร้าวมองกราดไปรอบบริเวณห้องรับแขกผ่านจุดที่พวกเขายืนคุยกันอยู่ รังสีแห่งความโกรธเกรี้ยวดูจะแผ่ขยายกดดันให้ผู้คนรอบข้างรู้สึกอึดอัด จนอยากจะกระโจนหนีไปให้ไกลๆ
วนัสเห็นสายตาดุดันคู่นั้นแล้วต้องหันหน้าหนี เขาไม่อยากสบตา ไม่อยากมองดูท่าทางดุร้ายแบบนั้น
“นัส”
เสียงเข้มเรียกหาร่างโปร่งบางที่ยืนอยู่หน้าประตูหลังบ้าน ทำให้เจ้าของชื่อสะดุ้งโหย่ง ถึงแม้จะสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลงแล้วยามเรียกชื่อตนก็ตาม
“ขอสมุดเช็คให้ฉันหน่อย”
ไม่ต้องให้พูดซ้ำ วนัสก็เดินมายังโต๊ะรับแขกเปิดกระเป๋าเอกสารดึงสมุดเช็คพร้อมปากกาส่งให้คนตัวใหญ่ที่รออยู่ด้วยอาการหงุดหงิด
วนัสเห็นภูผาเขียนหวัดๆอยู่สามสี่ทีก็ฉีกกระดาษส่งให้หญิงสาวที่เคยเป็นอดีตภรรยา
นรียังคงยืนนิ่งไม่ยอมรับกระดาษที่สามารถนำไปแลกเป็นเงินจำนวนหนึ่งที่ตนเองจะมีกินมีใช้อย่างมือเติบไปอีกนาน เพราะเป้าหมายของตนไม่ได้มาเพื่อเงินเพียงอย่างเดียว เงินเพียงสี่ห้าหมื่นมันก็แค่เศษเงินที่อดีตสามีของเธอหยิบยื่นให้เพราะเธอเอาลูกมาเป็นเรื่องบังหน้า และภูผาก็ขี้รำคาญเกินกว่าจะมาคิดเล็กคิดน้อยกับเงินแค่นี้ สิ่งที่เธอต้องการจริงๆคือ การให้ภูผารับเธอกลับมาเป็นภรรยาอีกครั้ง หึ……….แล้วเธอก็จะได้เป็นเจ้าของทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ต้องบากหน้ามาเช่นทุกวันนี้ และสิ่งเดียวที่จะสามารถยื้ออดีตสามีคนนี้ให้หวั่นไหวได้ก็คือ ลูกไงล่ะ
“ฉันจะฟ้องศาลว่าคุณกีดกันแม่ลูกไม่ให้พบกัน”
นรีรู้ว่าการขึ้นโรงขึ้นศาลเป็นสิ่งที่ภูผาหลีกเลี่ยงมาตลอด เพราะภูผาไม่ต้องการให้ลูกได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์นี้ เธอจึงยกมันขึ้นมาเป็นข้ออ้างหาเหตุให้ตนเองได้เข้ามาใกล้ชิดอดีตสามีมากขึ้น ก็วัวเคยค้าม้าเคยขี่อยู่ใกล้ๆกันเดี๋ยวถ่านไฟเก่ามันก็ลุกโชนขึ้นมาเองละ
วนัสมองผู้หญิงที่เคยคิดว่าสวยงามด้วยความรู้สึกผะอืดผะอม นี่หล่อนรักลูกจริงๆรึเปล่าเนี่ย และก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่เจ้าหล่อนพูดออกมาจะทำให้เจ้านายเขารู้สึกเกรงกลัวจนยอมทำตามเงื่อนไขที่ว่ามานั่นรึเปล่า เพราะแววตาคมกริบหรี่เล็กลง แล้วสาวเท้าเข้าไปไกลร่างอรชอนอ้อนแอ้นนั้นอย่างช้าๆ
ใบหน้าของภูผาตอนนี้ไม่มีเค้าความใจดีอ่อนโยนหลงเหลืออยู่แม้แต่น้อย สายตานั้น ถ้าเปลี่ยนเป็นใบมีดได้ มันคงฟาดฟันกรีดแทงลงไปยังร่างบางของหญิงสาว ที่ยังยืนท้าทายอยู่ตรงหน้าไม่รู้กี่ร้อยกี่พันแผล
คนอะไรเวลาโกรธน่ากลัวชะมัด นี่ถ้าเป็นเด็กเล็กๆอาจจะยืนฉี่ราดแค่ได้เห็นหน้าตาเหมือนยักษ์ของเจ้านายยามนี้ เขาเองยังรู้สึกกลัวเกรงสายตาดุๆนั้นอยู่ไม่น้อยจนเผลอยืนเบียดข้างฝาโดยไม่รู้ตัวนั่นปะไร
“ถ้าเธอคิดว่าเป็นวิธีที่ฉลาดแล้วก็ทำไปเถอะ” น้ำเสียงเย็นเฉียบบาดลึกให้คนฟังได้สะบัดร้อนสะบัดหนาวเล่น “แต่ขอบอกอะไรไว้ซักอย่างน่ะว่า กรุณาเตรียมเงินจ่ายค่าทนายให้มันช่วยเธอไว้เยอะๆด้วยละ เพราะงานนี้มียืดเยื้อแน่”
นรียืนนิ่งขบริมฝีปากบางแน่น เมื่อภูผาเดินวนมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนประเมินสิ่งของอะไรสักอย่างที่มาตั้งอยู่กลางบ้าน
“หรือไม่มันอาจจะจบเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ติดก็ได้น่ะ ถ้าศาลรู้เรื่องที่เธอมีชู้ประพฤติตัวไม่เหมาะสมจะดูแลบุตรได้ แล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องโคมลอยใช่มั้ยล่ะนรี หลักฐานมันยังอยู่ครบถ้วนทุกอย่าง เธออยากจะเห็นมันมั้ยละ หึๆ”
หญิงสาวยืนมองอดีตสามีปากคอสั่น เธอรู้ว่าถึงสู้กันทางกฎหมายเธอก็ไม่มีทางชนะอยู่แล้วละ เพราะเธอมีชนักติดหลังอยู่ แต่ที่ยกเอามาอ้างก็เผื่อว่าภูผาจะเกิดกังวลถึงความรู้สึกของลูกแล้วเปลี่ยนใจขึ้นมา แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันไม่ได้จริงๆ ภูผาไม่หวั่นไหวไปกับคำขู่ของเธอเลย แถมยังเอาเรื่องที่เธอมีชู้มาขู่กลับอีก แล้วจะไม่ให้รู้สึกเสียหน้าได้ยังไง
ใบหน้านวลมองไปรอบๆตัวก็พบผู้อยู่ร่วมรับฟังอีกสองคน ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเสียหน้ามากขึ้นไปอีก แต่จะให้กลับไปตัวเปล่าได้อย่างไร หญิงสาวยิ้มเย็นขมกลั้นความรู้สึกเดือดดาลแล้วดึงเช็คในมือภูผาไปยัดใส่กระเป๋าถือของตน
“ฉันก็แค่อยากอยู่กับลูกบ้าง ทำไมคุณไม่เข้าใจฉันเลยหรือค่ะ ไว้ให้คุณอารมณ์เย็นกว่านี้ ฉันจะมาคุยกับคุณใหม่ เสียดายจังที่ลูกไม่อยู่ วันหลังฉันจะมาตอนพวกแกอยู่บ้านนะค่ะ”
ไม่รอให้ภูผาไล่ส่ง หญิงสาวก็รีบก้าวฉับๆออกไป อย่างน้อยวันนี้เธอก็สมความตั้งใจไปอย่างหนึ่งละ
ภายในบ้านกลับมาเงียบสนิทอีกครั้งหลังเสียงรถยนต์ของนรีแล่นออกไป ภูผายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม วนัสเองก็ไม่กล้าเข้าไปเฉียดใกล้ร่างสูงที่ดูเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักในตอนนี้ แต่ด้วยยังมีงานที่ต้องรีบทำให้เสร็จก่อนธนาคารจะปิดทำการร่างบางจึงสาวเท้าเข้าไปใกล้ ทำให้ชายหนุ่มที่ยืนนิ่งเงียบหันขวับมองด้วยแววตาเกรี้ยวกราด ก่อนจะผ่อนคลายเป็นปกติทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“เซ็นเช็คใช่มั้ย เอามาสิ” มือใหญ่เสยผมอย่างลวกๆ “ขอโทษด้วยนะที่ต้องมารับรู้อะไรตรงนี้”
“………………………” วนัสเลือกที่จะไม่ตอบอะไรออกไป เขารีบให้ร่างสูงนั่งลงเซ็นเอกสารทั้งหมด เมื่อตรวจสอบความถูกต้องครบถ้วนแล้วถึงได้เงยหน้ามองใบหน้าหม่นของเจ้านายตน
“คุณภูผามีธุระอะไรในเมืองหรือครับ ให้ผมทำแทนให้มั้ยครับ”
คนหน้าเครียดคลายกล้ามเนื้อบนใบหน้าทันทีที่ได้ฟังคำถามแสดงออกถึงความห่วงใยนั้น ภูผายกยิ้มให้ร่างบางหลังจากปรับอารมณ์ตนเองได้ดีขึ้น
“ฉันไม่พานายไปเทกระจาดหรอกน่า เรื่องแค่นี้เจอมาจนชินแล้ว”
“ขอโทษครับ ผมเห็นคุณภูผามีสีหน้าไม่ค่อยดี ก็เลยคิดว่า น่าจะพักนั่งสบายๆอยู่ที่นี่คงดีกว่า”
“หึๆ เดี๋ยวก็หายน่า มีนายนั่งไปด้วยทั้งคน”
“……………..?”
ร่างสูงเขยิบเข้าไปใกล้คนร่างเล็กที่ทรุดตัวนั่งเก็บเอกสารใส่กระเป๋าอยู่ข้างๆ จนวนัสเริ่มรู้สึกถึงการใกล้ชิดเกินพอดีของเจ้านายหนุ่มใหญ่
ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเข้ามาใกล้ๆ ใครเขาพูดคุยกันซะชิดติดขนาดนี้กันเล่า ยิ่งรู้สึกถึงสายตาของอีกฝ่ายที่มองมา ก็ยิ่งทำให้ร่างบางว่างตัวลำบาก รู้สึกเก้อเขินเมื่อมีคนมาจ้องมองทุกอริยบทจึงรีบหาเรื่องพูดกลบเกลื่อน
“เพิ่งเคยเห็นคุณภูผาโกรธก็วันนี้ละครับ”
“ทำไมเหรอ ฉันดูแย่มากเลยรึ”
“ไม่ได้ดูแย่หรอกครับ ดูน่ากลัวมากกว่า จริงอย่างที่คนงานเคยเล่าให้ฟังเลยว่า นายใจดีแต่ดุ”
“หึๆ พวกปากยาว กลัวหรือ” คนถามเลิกคิ้วขึ้นพลางชะโงกตัวเข้ามาใกล้
“ฮะๆ นิดหน่อยครับ นี่ถ้าผมทำอะไรให้คุณโกรธ ผมคงดวงตกขนาดหนักเชียวละ”
ผมกลัวโดนสายตาคมกริ๊บๆเหมือนใบมีดโกนของคุณไล่ทิ่มแทงจนตัวพรุนนะสิ
ร่างบางนึกค่อนขอดในใจพลางมองเข้าไปในดวงตาอีกฝ่ายที่เริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้มากๆ
“งั้นก็อย่าทำให้ฉันโกรธ แล้วก็ตามใจฉันเยอะๆ เอาใจฉันมากๆ ห้ามขัดใจฉันเด็ดขาด ทำแบบนั้นแล้วฉันจะอารมณ์ดีไม่โกรธใครง่ายๆรู้มั้ยละ”
ร่างบางมองแววตาอ่อนเชื่อมที่สะท้อนภาพของตนเองในนั้น พลางให้รู้สึกอุ่นวาบบนใบหน้าขึ้นมาทันที
“เอาใจ……………….ตามใจ?”
คำบอกกล่าวแปลกๆของเจ้านายหนุ่มทำให้ลูกน้องหน้ามนงุนงง สับสน
มันเกี่ยวกับงานที่เขาทำด้วยเหรอ
“ทำยังไงหรือครับ” คำถามพาซื่อของลูกน้องทำเอาเจ้านายหนุ่มอมยิ้ม
“อย่างแรก ถ้าผู้หญิงคนนี้มาอีก เธอต้องรีบมาบอกฉัน แล้วก็ต้องมาอยู่ข้างๆฉัน เข้าใจมั้ย”
“ครับ” ให้มาอยู่เป็นเพื่อนใช้มั้ย แค่นี้เองเขาทำได้สบายมาก
“อย่างที่สอง ฉันชอบคำว่า ครับ มากกว่าคำว่า ไม่ เพราะฉะนั้นโปรดรู้ไว้เลยว่า ถ้าเธอปฏิเสธฉันจะเริ่มอารมณ์ไม่ดี และจะมีน้ำโหในเวลาต่อมา”
เผด็จการ เผด็จการที่สุด แต่ถ้าเจ้านายอยากมีลูกน้องปัญญานิ่ม ไม่ให้โต้แย้ง ไม่ให้แสดงความคิดเห็นละก็ ก็ได้……………ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องคิดให้เปลืองสมอง
“ครับ”
“อย่างที่สาม จะไปไหนกับใครต้องบอกฉันก่อน”
“……………..หือ”
แววตาจริงจังในคำพูดของร่างสูงทำให้วนัสต้องนิ่งเงียบด้วยรู้สึกอึดอัดใจกับข้อเรียกร้องสุดท้าย เขายังไม่เห็นเหตุผลสักนิด ที่พูดๆมานี่มันเกี่ยวกับงานแน่รึเปล่าเนี่ย แต่สายตาคาดคั้นรอคำตอบเพียงหนึ่งเดียว ทำให้เขาจำใจตอบออกไปด้วยเสียงแผ่วเบาอย่างคนเหนื่อยใจกับเจ้านายคนนี้เป็นที่สุด
“คะ………ครับ”
ใบหน้ายิ้มกริ่มของร่างสูงอยู่ชิดจนแทบจะชนกัน ทำให้วนัสต้องกลั้นหายใจตอบส่งๆไปก่อน เพราะเริ่มคิดอะไรไม่ออกเวลาไออุ่นจากอีกฝ่ายเข้ามาโอบล้อมรอบตัวเอง
ลมหายใจอุ่นเป่ารดใบหน้าขาวจนร่างบางต้องหลุบตามองต่ำ ด้วยไม่อยากสบตาที่สะท้อนความหมายบางอย่างที่เขาแปลไม่ออก
เมื่อแกล้งทอดเวลามองใบหน้าขาวจนเจ้าตัวเริ่มจะวางมือไม่ถูก ภูผาจึงดึงตัวออกห่าง
“แล้วอย่างแรกที่จะทำให้ฉันอารมณ์ดีตอนนี้ก็คือ เธอไปขึ้นรถกับฉันได้แล้ว”
สิ้นสุดคำบอกกล่าววนัสก็รีบลุกขึ้นทันที เพราะใบหน้าคมเข้มที่ลอยอยู่ใกล้ๆทำให้เขาหายใจหายคอไม่ค่อยจะออก ใจมันจะลอยออกนอกตัวอยู่เรื่อย ก็ชอบพูดหยอกให้เขาได้กระอักกระอ่วนใจอยู่ร่ำไปนั้นละ
อีกอย่างขืนนั่งอยู่ต่อ เป็นได้มีข้อแม้แปลกๆเพิ่มขึ้นมาอีกแน่ๆ คนพิลึก
TBC
มาต่อเเล้วจ้า
:impress2: :impress2:ขอบคุณทุกคอมเมนท์มากเลย เดี๋ยวจะบวกหนึ่งให้ค่ะ
-
:L1:
-
หืม...คุณหินขยันส่งลูกจีบเนอะ แม้จะแบบอ้อมๆค้อมๆก็เถอะ ทำเอาหนูนัสจะไปไม่เป็นอยู่แล้ว
ยัยเมียเก่านี่จะเป็นก้างชิ้นโตรึเปล่า
-
หึหึ ข้อแม้ของคุณหินไม่แปลกหรอกจ้า
แต่อาจจะถือดีไปหน่อยแค่นั้นเอง อิอิ
คุณภรรยาเก่านี้ไปไกลๆจะได้ไหม
มาทำนิสัย ชิ ดีนะเด็กๆไม่อยู่
:angry2:
ป้าหยดจ๋าไม่ต้องรอให้นัสเป็นผู้หญิงหรอก
เป็นผู้ชายแบบนี้กะเป็นคนรักของคุณหินได้เหมือนกัน
อาจจะแปลกตาไปสักหน่อย แต่เดี๋ยวป้ากะจาชินเอง หุหุ
-
+1 แทนคำขอบคุณ น่าติดตามมากเลย อยากรู้คู่ร้อนแรงอีกคู่คือใคร
สงสารนายหินนะที่มีเมียแบบนี้ เลิกกันเพราะมีชู้ยังหน้าด้านจะมาเอาลูก
เป็นเครื่องมือกลับมากินดีอยู่ดีอีก นายหินอย่าใจอ่อนนะ น้องนัสเริ่มรู้สึก
แปลก ๆ กับนายหินแล้วใช่มะ แต่วันที่เมากลับไปอาบน้ำที่บ้านไม่ได้ดู
ตัวเองเลยรึไงว่ามีร่องรอยอะไรแปลกปลอมตามตัวหรือเปล่า แล้วเมื่อไหร่
จะรู้เรื่องละนี่ น้องนัสผู้แสนซื่อ ....รออ่านตอนต่อไปจ้ะ.... :pig4:
-
เพิ่งตามมาอ่านค่ะ แค่ตอนต้น ๆ นายหินก็ลักหลับน้องนัสซะและ
อะไรจะหื่นขนาดนั้น น้องนัสไมได้รู้เรื่องเล้ยยยยยยยยยยยย
นายหินมีเมียแบบนี้สมควรเลิกมาก แต่แหมทะเลาะกับเมียเก่าแปบเดียว
มาหยอดน้องนัสซะแล้ว ร้ายนะยะเนี่ย
ปล.รออีกคู่ด้วยค่ะ คู่เจ้ารอยเตอร์ป่าวเนี่ย
-
ชอบบรรยากาศบ้านไร่ธรรมชาติๆแบบนี้จัง ดูอบอุ่น ^^
ภรรยาเก่าคุณหินเนี่ยทำตัวไม่ดีเลย แถมยังมีหน้าเอาลูกมาอ้างอีก
คิดจะกลับมาคืนดีเหรอ คงไม่ได้แล้วนะ
เพราะว่าตอนนี้คุณหินเค้ามีคุณนัสอยู่เต็มหัวใจแล้ว :-[
รอตอนหน้าเปิดตัวอีกคู่ จะเป็นคู่ไหน??
บวกหนึ่งขอบคุณค่า :L1:
-
บวกๆๆๆๆ
คุณภูผาที่แท้ก็เสือซ่อนลายนี่เอง นู๋นัสสสสสสสสสระวังตกหลุม(รัก) อิอิ
อยากอ่านต่อค๊าๆๆๆๆ :-[
-
กรี๊ดดดดด
กลับไปอีดิท ตรง talk นะคะ
อีกคู่ยังค่ะ ยังไม่มา น่าจะอีกไม่กี่ตอน จำผิดอะจ้า ขอโทษนะคะ
ไม่ใช่เจ้ารอยเตอร์นะคะ
-
นังนั่นจะมาอีกเพื่อ?
-
อิอิ กระต่ายน้อยก็ตกหลุมพรางหมาป่าเจ้าเล่ห์ :o8:
-
นู๋นัสรู้ตัวช้าจิงๆ :เฮ้อ:
-
คุณหินต้องแกล้งนัสนี่ น่ารักดีนะคะ
แหม...มีการบังคับให้ทำโน่นนี่นั่น
ไม่อยากอารมณ์เสีย แหม...คิดอะไรไม่ซื่อกับนัสละสิ อิอิ
-
ไก่จะตื่นไหนหน๋อออออออออออ
อิอิ :-[
-
โธ่ๆ นัสรู้สึกช้ามาก
-
โหย คุณหิน ทั้งโหดทั้งป้อ แต่...ชอบแหะ
-
นัสนี่เข้าขั้นหน้ามึนหรืออะไรเนี่ย ฮ่าๆ
น่ารักมากๆ คุณหินแกก็จีบแบบอ้อมๆ อ้อมซะ
แล้วเมื่อไหร่จะติดเนี่ย!?
-
ผู้ชายอย่าง คุณหิน นิมันมีจิงไหม นิ อยากได้ อะ :z1:
-
หินน่ารักจังชอบมากค่ะ :z2: :z2: :z2:
:z2: :L2: :L2:
-
แง่ง :angry2: มีเมียแบบนี้ดีแล้วละที่เลิกมาได้
-
คุณหิน ไม่ค่อยจะรุกหนักเลยนะ :m12:
รังเกียจคนแบบเมียเก่าคุณหินที่สุด ทุเรศสิ้นดี
-
เคยมีเมียอย่างนี้นี่เอง
มิน่าหล่ะ
-
อ่า เหมือนนัสจะยังเดียงสาไม่รู้เรื่องอยู่นะ เหอๆ :laugh: คุณหินจ้องจะตะครุบอยู่ละ สงสัยจะรูตัวตอนโดนกินไปเรียบร้อย :jul3:
-
หนูนัส ไม่รู้จริง ๆ น่ะเหรอว่าคุณหินรู้สึกยังไงกับตัวเอง
คุณหินจัดไปหนัก ๆ เลย นัสจะได้รู้ซะที :laugh:
-
คุณหินเนี่ยใช่ย่อยเลยนะ ขยันหยอดเข้าไป ไม่ทิ้งลายเสือเก่าเลยวุ้ย
น้องนัสดูท่าจะไม่ทันเหลี่ยมคุณหินนะเนี่ย :m20:
-
นี้ขนาดจีบแบบอ้อมๆ นิดๆหน่อยๆนะ
นัสยังเขินซะขนาดนี้ ถ้าพี่ท่านรุกหนักกว่านี้ไม่แย่หรอ
แอบเซงยัยคุณเมียเก่า จะมาเป็นก้างชิ้นโตรึป่าวเนี่ย
-
รุกหนักแล้วเนี่ย นัสก็ยังไม่รู้ตัวเนอะ แต่ปฏิกิริยาใช้ได้แล้ว มีแอบเขิน :o8:
คุณหินก็ประกาศไปเลย ลูกๆจะมีแม่ใหม่แล้ว คือนัสของเรานี่เอง แถ่นแท๊น :mc4:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปน้าา :impress2:
-
เมื่อไหร่นัสจะรู้ตัวซักทีนะ ว่าคุณหินเค้าแอบหลงรัก 5555
-
:laugh: :laugh:
-
น่าร๊ากกกก
ภูผา เจ้าเล่ห์โคตรๆๆ
-
ู^
รีฯ บนแอบมานี้เอง :z13:
เห็นเค้าความวุ่นวาย
+1
-
ภรรยาเก่าคุณหินนิไม่ไหวเลย ยังจะมีหน้ามาอีกนะ
คิดจะเอาลูกมาอ้าง กลับมาคืนดีกับคุณหินรึเปล่าเนี่ย ชิชิ
คุณหินเอาแต่ใจได้น่ารักมากเลยค่ะ อิอิ ช่างหยอดอีกต่างหาก
รอตอนต่อไป เป็นกำลังใจให้จ้า
-
โผล่มาแล้ว ศัตรูเบอร์หนึ่ง คุณหินก็รุกจัง อยากเห็นตอนหวานๆ จังเลย
-
เมียเก่าสุดยอดของความเลว คิดได้นะที่ทำเพื่อเงิน
น่าจะคิดว่าทำเพื่อลูกบ้างนะ ยังงัยก็น่าจะมีความเป็นแม่อยู่บ้าง แย่ ๆ ๆ
-
น่ารักจัง เคยอ่านเรื่องนี้มานานมากแล้วลืมหมดแล้ว ขอบคุณที่เอามาลงนะคะ
-
:L1:
-
คุณป้าขาไม่ใช่ผู้หญิงก็เชียร์ได้นะ
แต่เมียเก่านี่ไม่ไหว แย่ที่สุด
-
เอิ่ม... คุณหินนี่ไม่ค่อยเลยนะขอรับ
ดูเหมือนนัสจะมึนได้อีกนะขอรับ
รอตอนต่อไปโลดขอรับ :a9:
-
นัสรู้ตัวป่าว? ว่าโดนจีบ
เชียร์คุณหิน สู้ ๆ ๆ ๆ
-
Part 6
“เดือนนี้ก็แย่อีกแล้วหรอเนี่ย”
วนัสมองดูบิลค่ามะพร้าวที่ขายได้ในเดือนนี้ยังคงมียอดตกต่ำเหมือนเดือนก่อนๆ ตอนลิงกังมาขึ้นมะพร้าวก็นับได้เจ็ดพันกว่าลูก แต่พอคัดขายจริงๆกลับได้แค่สี่พันกว่าลูก แบบนี้ก็แย่สิ ถึงจะเอามะพร้าวลูกเล็กๆที่ขายไม่ได้ ไปให้คนงานที่เขาจ้างไว้สองคนนำไปผ่าตากแดดขายเป็นมะพร้าวแห้ง แต่สถานการณ์อย่างนี้ส่อเค้าไม่ดีเลย เขามีมะพร้าวลูกเล็กเกือบครึ่งของทั้งหมดขนาดนี้เลยเหรอ ที่ผ่านมาก็มีฝนตกไม่ได้ขาด เขาเองยังเดินเข้าไปดูๆมองๆในสวนอยู่เรื่อยๆก็เห็นมีลูกเต็มคอเต็มต้น และถึงจะสูงแต่เท่าที่มองเห็นก็ไม่น่าจะลูกเล็กเหมือนขาดน้ำแบบนี้
และเพราะเป็นแบบนี้ ต้นเดือนที่ผ่านมาเขาจึงได้จ้างคนมาขุดบ่อน้ำเพิ่มในสวน จะได้วางท่อน้ำปล่อยรดต้นไม้ได้สะดวกไม่ต้องรอฟ้ารอฝน ทำให้เขาต้องถอนเงินเก็บออกมาเตรียมไว้มากโขเพื่อการนี้ เดือนนี้บัญชีเขาติดลบจนน่าตกใจเชียวละ ทำไมตอนพ่อทำมันดูเหมือนง่ายๆก็ไม่รู้ หรือเขายังพยายามไม่พอก็ไม่รู้น่ะพ่อ
วนัสพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขณะเอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ยาวที่ตั้งวางไว้บริเวณระเบียงหน้าบ้าน วันเสาร์อาทิตย์เป็นวันหยุดของเขาทำให้มีเวลานอนเอกเขนกเรื่อยเปื่อย หรือไม่ก็คว้ามีดอีโต้เดินเข้าสวน ไปตรวจดูว่าอะไรมันต้องทำต้องซ่อมแซมบ้าง เดี๋ยวช่วงบ่ายๆเขาก็ว่าจะเข้าไปดูคนงานในสวน วันนี้เขาให้คนงานตัดหญ้าที่มันรกๆออก เวลาเก็บมะพร้าวจะได้สะดวก
แต่เสียงรถมอเตอร์ไซด์ที่แล่นมาจอดหน้าบ้านทำให้คนที่นอนหลับตาคิดอะไรไปเรื่อยๆต้องลุกขึ้นมาเมียงมองแขกผู้มาใหม่
“หือ!…………..คุณภูผา”
เจอหน้ากันจันทร์ถึงศุกร์ยังไม่พออีกเหรอ แถมยังหนีบเจ้าลิงน้อยสองตัวมาด้วย
วนัสอมยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของเด็กทั้งสองคนกระโดดลงจากรถมอเตอร์ไซด์ ตอนนี้เขาสนิทกับลูกชายแสนซนของภูผามาก ก็เล่นชวนเขาเล่นซ่อนแอบก่อนกลับบ้านเกือบทุกวัน แล้วจะไม่ให้สนิทยังไงไหว ครั้นจะไม่เล่นด้วยก็ไม่ได้ สงสารนี่ ดวงตาใสแจ๋ว 2 คู่คอยแต่จะจ้องมองเขานิ่ง รอเวลาให้เขาตอบตกลง พอเขาตกลงก็จะดีใจกระโดดโลดเต้นจนเขาเองก็รู้สึกยินดีชื่นใจไปกับเด็กพวกนี้ด้วย ทีนี้ก็เลยสรรหาเรื่องมาเล่นกับเขาตลอด ไม่ว่าจะเล่นไล่จับ ซ่อนแอบ ทอยเหรียญ เป็นม้าให้ขี่อีกต่างหาก กลายเป็นกิจกรรมหลังเลิกงานก่อนกลับบ้านของเขาไปซะแล้วตอนนี้
วนัสลุกเดินออกมาต้อนรับสามพ่อลูก ร่างสูงใหญ่จูงรถจักรยานยนต์ไปจอดไว้ใต้ร่มไม้ข้างๆบ้าน เขาเคยถามภูผาเรื่องพาลูกๆซ้อนมอเตอร์ไซด์เวลาไปไหนมาไหนทั้งๆที่ก็มีรถยนต์คันใหญ่โตไว้ใช้ แล้วก็ยังปลอดภัยกับเด็กด้วย ทำไมถึงไม่พานั่งรถยนต์จะได้ไม่ต้องมาตากแดดตากลมไม่สบายเปล่าๆ
เจ้านายเขากลับยิ้มแล้วบอกกับเขาว่า อยากให้ลูกได้สัมผัสอากาศบนพื้นดินที่อาศัยอยู่ อยากให้ลูกได้สำนึกถึงแผ่นดินที่พวกเขายืนอยู่ สายสม แสงแดด ที่โอบล้อมพวกเขาจะทำให้พวกเขาเติบโตขึ้นมาเป็นคนที่เข้มแข็ง ไม่อยากให้ลูกติดความสะดวกสบายจนเกินไป ไม่อยากเลี้ยงลูกให้เป็นพวกกระหม่อมบางทั้งๆที่มีพ่อเป็นชาวไร่ชาวสวน แล้วต่อไปพวกเขาจะต้องสืบทอดสิ่งพวกนี้ เพราะฉะนั้น เขาจะต้องรักทั้งหมดที่ทำให้พวกเขาเติบโตขึ้นมา อีกอย่าง เอาลูกซ้อนหน้าซ้อนหลังก็อบอุ่นใกล้ชิดกันไปอีกแบบ
เขาจึงได้เห็นภาพคนตัวโตพาลูกซ้อนมอเตอร์ไซด์ไปไหนมาไหนบ่อยจนชินตา
“ว่าไงครับ อิฐ เมฆ” ร่างโปร่งยื่นแขนออกไปรับลูกคนเล็กของภูผาที่กระโจนเข้าใส่เขาอย่างไม่ยั้งแรง
“อะ………..อืม………ตัวหนักน่ะเรานี่” วนัสกอดรัดฟัดเหวี่ยงเด็กชายเมฆอยู่พักก่อนจะเงยหน้าทักผู้เป็นพ่อ
“มีอะไรรึเปล่าครับ”
“ไม่มีแล้วมาหาไม่ได้รึไง”
ฟังคำคนกวน คนหน้านวลก็หน้าตึงขึ้นมาทันที
ภูผามองผู้เป็นลูกน้องทำตาแวววาวใส่แล้วทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาไม่ได้ตั้งใจกวนโมโหเลยนะ ก็ไม่ได้มีธุระอะไรด้วยหรอก แค่จะมาชวนไปเที่ยวก็เท่านั้น แล้วเขาพูดผิดตรงไหน อีกอย่างก็อยากเห็นหน้าก็ต้องหาเรื่องอะไรสักอย่างขึ้นมาอ้างอยู่ดีนั้นละ ก็ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็จะเจอแบบนี้ไง
“มาหาน้านัสทำไมหรือครับ” คิดว่าพูดกับพ่อคงไม่ได้ความเลยหันไปถามเอากับลูกชายคนโตเผื่อจะได้ความขึ้นมาบ้าง
“มาชวนน้านัสไปเล่นน้ำคลองที่หลังไร่อิฐ น้านัสไปด้วยกันน่ะ”
เด็กชายอิฐเข้ามาเขย่ามือน้านัสไปมาไม่ยอมปล่อย แถมยังยื้อยึดลากให้ไปทางมอเตอร์ไซด์คันเก่งที่จอดรออยู่ พร้อมหัวเราะกันคิกคักสองพี่น้อง
“ดะ……….เดี๋ยว…อย่าเพิ่ง….วันนี้น้านัสไม่ว่างครับ เดี๋ยวน้าต้องไปทำงาน ไปเล่นน้ำคลองด้วยไม่ได้หรอกนะ”
“ไปเหอะน้านัส………….สนุกน่ะ มีเชือกผูกกับต้นไม้เอาไว้เล่นเป็นทาซาร์ด้วยน่ะ” เจ้าคนเล็กเข้ามาผสมโรงทำท่าทางโหนเชือก แล้วพยักหน้าหงึกหงัก เหมือนกำลังหลอกล่อเขาด้วยของเล่นที่ตนเองคิดว่าเจ๋งสุด ใช้เป็นไม้ตายให้เขายอมตกลงไปด้วยได้ ไอ้วิธีการพูดแบบนี้มันช่างเหมือนพ่อไม่มีผิดเพี้ยนเชียว
“ไม่ได้หรอกครับ น้านัสมีธุระต้องทำจริงๆ”
ยิ่งพูดเจ้าเด็กสองคนก็ทำท่าจะไม่รับฟังเหตุผลอะไรจากเขาแล้ว ก็เล่นเข้ามาพัวพันนัวเนี่ย ยิ่งเจ้าตัวเล็กแล้วไม่ต้องห่วง ขี้อ้อนเป็นทุนเดิม กำลังปีนกระดึ๊บๆขึ้นมาเกาะบนหลังเขาเป็นลูกหมีโคล่าไปแล้ว แถมยังเกาะแน่นเหนียวหนึบเป็นตีนตุ๊กแก จนเขาต้องหันไปขอความช่วยเหลือจากผู้เป็นพ่อแทน
ช่วยบอกลูกคุณที่เถอะว่าผมไปไม่ได้
ภูผาเห็นประโยคนี้ฟ้องในแววตาของร่างบางก็ต้องกลั้นหัวเราะเอาไว้ ก็ภาพที่เขาเห็นมันช่างน่ารักจนอยากจะเข้าไปร่วมวงกอดเป็นพ่อหมีโคล่าด้วยอีกคน
“จะไปทำงานอะไรที่ไหนเหรอ” ภูผาถามเสียงเรียบ
“ก็ให้คนงานตัดหญ้าในสวนมะพร้าวไว้ ตอนบ่ายๆว่าจะเข้าไปดูหน่อยนะครับ”
“งั้นดีเลย อิฐ เมฆ รอน้านัสทำงานให้เสร็จแล้วค่อยไปก็ได้ใช่มั้ยลูก”
ภูผาหันไปส่งเสียงถามลูกโดยไม่สนใจอาการตาโตของอีกฝ่าย
เฮ้ย………อย่าพูดเองแบบนี้สิ
“ได้ครับพ่อ”
จะเป็นลูกหมีโคล่า หรือจะเป็นลูกลิงกัง ต่างก็ส่งเสียงตอบรับดัง จนแสบแก้วหูวนัสไปหมด
“งั้นขึ้นไปรอบนบ้านเลยลูก ไปนั่งเล่นอยู่แถวๆนั้นละ”
เฉยเลย…………………ถามเองตอบเองเสร็จสรรพ เขายังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ จะไม่ถามเจ้าของบ้านซักคำเลยเหรอ มัดมือชกกันชัดๆ
“ได้ใช่มั้ย” ร่างสูงหันมาถามเมื่อทำหน้าที่แทนเจ้าของบ้านเสร็จ จะให้ตอบว่าไม่รึไงกัน ก็เด็กสองคนนั้นยิ้มหน้าบานเป็นกะโล่ไปแล้วแบบนั้น แล้วจะให้เด็กเขาดีใจเก้อรึไง ก็ต้องตอบว่า
“ได้ครับ”
เป็นอย่างที่เคยออกกฎประหลาดๆกับเขาคราวก่อนโน้น ชอบคำว่า ครับ นักไม่ใช่หรือไง นี่ขนาดเป็นบ้านเขาเองนะนี่ ยังตามมาสั่งนั้นสั่งนี่ได้อีก ถ้าไม่เกรงใจจะอาละวาดให้น่าดูเชียวละ
ภูผามองใบหน้านวลบูดบึ้งนิดๆเดินนำเขาขึ้นบ้านไปยังระเบียงที่ตนเองนอนเล่นอยู่ก่อนที่เขาจะมา
ลูกชายทั้งสองคนของภูผาต่างงัดยางรัดถุงแกงวงโตๆที่ตะบันใส่ที่ข้อมือจนพูน ทั้งสีแดงสีเขียวสีเหลืองสลับสีกันไปออกมาถือ แล้วเลือกยางวงที่ตนคิดว่าเจ๋งสุดออกมาวาง แล้วแข่งเป่ากบกินยางวงของอีกฝ่าย
ภูผาเลือกนั่งลงบนเบาะรองนั่งที่พื้น ใกล้ลูกชายที่สมาธิจดจ่อกับยางวงตรงหน้า ส่วนเจ้าของบ้านผลุบหายเข้าไปในบ้านก่อนจะออกมาพร้อมแก้วน้ำและจานขนม
“อิฐ เมฆ หิวก็กินขนมนี้ไปก่อนนะครับ”
วนัสมองเด็กทั้งสองคนตั้งหน้าตั้งตาเป่ากบไม่สนใจอะไร แล้วจึงหันมามองคนตัวโตบ้าง
“วุ้นมะพร้าวอ่อนครับ” มือเล็กเลื่อนขนมกับแก้วน้ำไปไว้ตรงหน้าร่างสูง
“ทำเองเหรอ”
“ครับ………..มีมะพร้าวน้ำหอมหลังบ้านอยู่หลายต้น เลยเอามาลองทำเล่นดู ก็พอทานได้น่ะครับ ถึงจะไม่อร่อยเท่าที่เขาทำขายกัน”
ก็แค่นึกสนุกทำเท่านั้นละ เมื่อก่อนแม่ชอบทำให้กินบ่อยๆ ยิ่งตอนแช่ให้เย็นแล้วค่อยเอาออกมากินยิ่งอร่อย ทำง่ายยิ่งกว่าง่ายเสียอีก เมื่อเช้าเลยทำแช่ตู้เย็นเอาไว้ พอดีคุณมานั้นละ เลยจำใจต้องเอาออกมาเลี้ยงแขก ทั้งๆที่ไม่คิดจะเอาออกมารับแขกเลย แต่มันไม่มีอย่างอื่นให้เอามาเลี้ยงแขกได้แล้วนี่!
วนัสมองร่างสูงเอาแต่อมยิ้ม แต่ไม่ลงมือกินซักที ก็เริ่มชักสีหน้าอีกรอบ จะกินไม่กิน ถ้าไม่กินจะได้เอาไปเก็บ ไม่ต้องมายิ้มรักษาน้ำใจกันก็ได้ เขาไม่คิดจะว่าอะไรซักหน่อย เพราะผู้ชายส่วนมากไม่ชอบกินของหวาน แต่จะบอกให้น่ะว่า เขาก็มีฝีมือพอตัวเหมือนกัน กินแล้วไม่ท้องเสียหรอกน่า
ภูผาเห็นสายตาที่คอยเหลือบแลมายังตน ก็ต้องอดกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ คนอะไรดูง่ายชะมัด ที่เขายิ้มให้ก็เพราะนึกชมอยู่ ไม่ใช่ไม่อยากกินซะหน่อย คิดมากไปได้ ว่าแล้วก็หยิบจานขนมตักวุ้นมะพร้าวเย็นๆเข้าปากคำใหญ่ให้สมใจคนคอยมอง
“อืม………….อร่อย ไม่ค่อยหวานมาก ฉันชอบแบบนี้ละ”
พอได้ยินคำชมใบหน้าขาวก็ยิ้มแก้มแทบปริ ถึงจะนึกขุ่นใจมาก่อน แต่ไม่ว่าใครพอถูกชมก็ต้องดีใจด้วยกันทั้งนั้นละ
“ทำเหมือนรู้เลยว่าฉันจะมา” ร่างสูงส่งยิ้มใส่ตาอีกฝ่าย
“อะ!……………”
บ้า…………..จะบ้ารึไง ขี้ตู๋ที่สุด ผมไม่ได้ทำไว้รอคุณมากินซักหน่อย เพิ่งจะนึกชมในใจอยู่แหมบๆ ชอบคิดเข้าข้างตัวเองอยู่เรื่อย
“ไม่ยอมน่ะ ยางของน้องเมฆจะหมดแล้ว”
เสียงเอะอะของลูกลิงตัวเล็กโวยวายพี่ชายที่เป่ากบชนะตัวเองตลอด จนยางวงที่สวมไว้ที่ข้อมือลดน้อยเหลือเพียงไม่กี่เส้น ทำให้ผู้เป็นน้องเริ่มงองแงหันซ้ายหันขวาหาผู้ช่วยกอบกู้วิกฤต และคนๆนั้นก็คือวนัสนั้นเอง
“น้านัสช่วยน้องเมฆหน่อย พี่อิฐเขาจะกินยางของน้องเมฆหมดแล้ว” เจ้าเด็กขี้อ้อนเข้ามานั่งแปะบนตักชายหนุ่มทันที แล้วส่งสายตาอ้อนวอนตามติดมาด้วย
“หึๆ ไม่ดีหรอกน้องเมฆ ให้น้านัสไปช่วยน้องเมฆ ก็เท่ากับว่าเอาเปรียบพี่อิฐนะสิครับ”
ร่างโปร่งโอบกอดเด็กน้อยที่จ้องมองด้วยแววตาคาดหวัง โธ่……เด็กเอ๋ยเด็ก
“พี่อิฐ………….น้องเมฆจะให้น้านัสเป่าแทน พี่อิฐยอมเปล่า” เจ้าคนเล็กหันไปต่อรองกับพี่ชาย และเจ้าพี่ชายก็ทำท่าว่า ข้าเก่ง ต่อให้เอาใครมา ก็สู้ข้าไม่ได้หร๊อก
“ได้………แต่ถ้าแพ้อีก ถือว่าแพ้แล้วแพ้เลยน่ะ”
“ก็ได้”
วนัสขำพรืดกับคำมั่นสัญญาที่ดูเป็นจริงเป็นจังของเด็กทั้งสอง จนตัวเองต้องเข้าไปมีเอี่ยวด้วย ว่าแล้วก็ต้องเข้าไปร่วมวงเป่ากบอย่างเสียไม่ได้
ก่อนอื่นต้องเอายางที่เสียไปแล้วกลับคืนมาให้เจ้าตัวเล็กจอมโยเยซะก่อน ด้วยความที่โตกว่า ผ่านประสบการณ์การเป่ากบมาก่อน ทำให้วนัสชนะจนได้ยางวงที่เสียไปกลับคืนมาได้หมดในเวลาอันรวดเร็ว จนเจ้าตัวเล็กเริ่มยิ้มออก แถมยังทำท่าท้าทายพี่ชายซะอีกแน่ะ
และแล้วเจ้าพี่ชายก็เริ่มหน้าเสีย ก็เล่นแพ้ติดต่อกันหลายตา ใบหน้าที่เคยมาดมั่นในความสามารถของตนเริ่มสั่นคลอน และเริ่มโอดครวญขึ้นมาบ้าง
“ก็น้องเมฆเล่นให้น้านัสช่วยนี่นา”
“ก็พี่อิฐยอมให้ช่วยนี่”
“งั้นพี่ให้พ่อช่วยบ้าง” แววตาของผู้เป็นพี่ขึงขังขึ้นมาทันที
“ก็ได้ น้องเมฆยอม”
เจ้าตัวเล็กยอมตามข้อเสนอของพี่ เพราะยังกระหยิ่มยิ้มย่องในใจในความสำเร็จที่ตัวเองไม่ได้ทำ
“พ่อ…………..” เสียงลากยาวขอความช่วยเหลือจากพ่อของเด็กชายอิฐ ทำให้วนัสยิ้มมองตามอากัปกิริยาของเด็กชาย ก็เด็กละน่ะ
“พ่อ สู้แทนอิฐหน่อยสิครับ น้องเล่นให้น้านัสเป่าแทน อิฐก็แพ้กันพอดี”
“อ้าว………….ก็ไหนเรายอมให้น้านัสเล่นแทนน้องได้เองนี่ แล้วมาให้พ่อไปเล่นอีกทำไมละลูก”
“พ่ออะ…………..”
ลูกลิงตัวโตเริ่มเบ้หน้า เมื่อพ่อจะไม่ช่วย อย่างนี้เขาต้องเสียยางหมดตัวแน่เลย
“พ่อกลัวแพ้น้านัสใช่มั้ยละ”
เอาละสิ เจ้าลูกลิงตัวโตเริ่มแผลงฤทธิ์แล้วมั้ยละ
“เปล่าลูก แต่…………..”
ภูผาสบตาเข้ากับร่างบาง จากที่คิดว่าไม่ควรจะลงไปเล่นเป็นเด็กๆให้เสียการปกครองก็ต้องเปลี่ยนใจ เพราะแววตาเชื่อมั่นเหมือนจะบอกว่าตัวเองไม่มีทางแพ้เขาแน่นอน ทำให้ภูผาตกปากรับคำ เลือกยางวงออกมาลงสนาม 1 เส้น
“เอ๊า!………….นายเป่าก่อน”
วนัสมองเจ้าพ่อตัวดีก็ให้นึกเข่นเขี้ยวในใจ เล่นแบบนี้แล้วเมื่อไรมันจะจบซะทีเล่า เขาอุตส่าห์งัดสารพัดเทคนิคเป่าจนแก้มตุ้ย เพื่อให้ได้ยางที่เจ้าคนน้องเสียไปกลับคืนมา จะได้เลิกงอแงเสียทีก็ว่าจะเลิก ยังดันมาตกปากรับคำอีกแน่ะ มันน่าไล่กลับบ้านนักเชียว คอยดูเถอะจะเป่ากินให้เรียบเลย
แต่พอเริ่มเป่าเข้าจริง เขากลับทำไม่ได้อย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก ความสามารถเทคนิคที่เขาขุดออกมาใช้ มันโดนสายตาของผู้ชายตรงหน้าดึงดูดไปหมด ก็มีอย่างที่ไหนที่พอเขาจะเป่ายางกลับมาตั้งหน้ามอง ทำเอาเขาเขินเป่าลมไม่ออก ก็ทั้งสายตาทั้งลมหายใจมันอยู่ใกล้จนรู้สึกประหม่า ไม่เป็นอันมีสมาธิ สรุปก็แพ้อย่างไม่เป็นท่า แต่ก็ดีที่จบได้เสียที เขารู้สึกอึดอัดชอบกลเวลาอยู่ใกล้ๆชายหนุ่ม ในอกมันสั่นๆ หัวใจเต้นแรงทุกครั้งที่พลั้งเผลอสัมผัสถูกเนื้อตัว
ภูผาแบ่งยางวงออกเท่าๆกันแล้วส่งคืนให้พี่น้องไปเล่นกันเอง หลังจากกำชับไม่ให้ทะเลาะกันอีก สายตาเหลือบเห็นร่างโปร่งตั้งท่าจะลุกขึ้นจึงรั้งแขนไว้
“จะไปไหน”
มาจับทำไมเล่า ถามเฉยๆก็ได้นี่ คนตัวเล็กเริ่มได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังตุ๊บๆ จึงตวัดสายตาให้อีกฝ่ายที่ยังยิ้มกริ่มปล่อยมือ
“ผมจะไปหาข้าวให้พวกเด็กๆกินกลางวัน นี่มันเที่ยงกว่าแล้วครับ”
“อ้าว…………แล้วพ่อเด็กละ จะไม่หาให้กินด้วยเหรอ”
ปากแบบนี้มันน่าให้กินมั้ยละ ก็มาด้วยกันก็ต้องกินด้วยกันอยู่แล้วนี่ จะมาถามกวนบาทาทำไมก็ไม่รู้
จะบอกให้น่ะ ถึงผมจะรู้สึกปลื้มชื่นชมคุณมากแค่ไหน แต่ผมก็โมโหคุณเป็นเหมือนกันน่ะ ถ้ามากวนอารมณ์ผมมากๆ
เพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไง วนัสจึงลุกขึ้นเดินเข้าครัวไปซะเฉยๆ ทิ้งให้ภูผานั่งยิ้มอยู่คนเดียว
ร่างสูงเอนตัวพิงเข้ากับเก้าอี้ยาวปล่อยตัวตามสบาย สายตาพลางเหลือบเห็นสมุดกับเอกสารบนเก้าอี้ มือมันว่างๆจึงหยิบขึ้นมาเปิดๆดู
“บิลขายมะพร้าว……กับ………บัญชีในไร่ตัวเองงั้นเหรอ”
สายตาคมมองอ่านรายละเอียดคร่าวๆ ก็นึกแปลกใจ ด้วยเป็นพ่อค้าพอเห็นปุ๊บก็เจอความผิดปกติทันที ทำไม ……… มะพร้าวที่เก็บได้กับยอดขายมันถึงได้ต่างกันมากขนาดนี้ จะพูดไปฝนก็ตกตลอดไม่ได้แล้งอะไรเลย ถ้าไม่ใช่มีต้นมะพร้าวอายุมากให้ผลผลิตไม่ดีอยู่เยอะ ก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้ อีกอย่างมะพร้าวในระแวกนี้จะส่งไปที่โรงงานของเขาเกือบทั้งหมด ด้วยพ่อค้าคนกลางจะซื้อจากชาวสวนแล้วไปขายส่งให้กับโรงงานอีกทีหนึ่ง รวมทั้งของเจ้านี้ด้วย
อาจจะเพราะสะดวกกว่านำไปขายเองถึงโรงงาน ที่ต้องเสียค่าขนส่ง ค่าจ้างรถสิบล้อขนไปขาย ทำให้เหมาขายกับพ่อค้าคนกลางจะสะดวกสุด แม้จะถูกกดราคาอยู่บ้างก็ตาม
“อิฐ เมฆ เล่นอยู่ตรงนี้น่ะ อย่าไปซนที่ไหนไกล เข้าใจมั้ย”
“ครับ……..พ่อ”
หันไปกำชับลูกเสร็จก็เดินตามร่างบางเข้าไปในครัว จึงได้ยินเสียงกระทบกันของเครื่องครัวถนัดหู
ท่าจะคล่อง แต่แค่นี้ฉันก็หลงจะแย่แล้ว อย่าทำให้ต้องรู้สึกถูกใจไปมากกว่านี้เลย เดี๋ยวหยั้งใจไม่อยู่ทนรอไม่ไหว จับกดไปซะก่อนก็จบกันพอดี อุตส่าห์ตั้งใจจะให้เวลา ได้ค่อยๆคุ้นเคยกันไปแท้ๆ
เสียงงึมงัมของภูผาทำให้วนัสหันกลับไปมอง
“บ่นอะไรครับ”
“อยากรู้จริงๆหรอ”
เอากับเขาสิ จะพูดธรรมดาๆบ้างไม่ได้รึไง แล้วยังแววตาแปลกๆ ที่เขาแปลความหมายไม่ออกนั้นอีก ต้องคิดอุตริอะไรในใจแหงๆ
“ไม่อยากรู้ครับ”
เสียงตอบราบเรียบไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกสะทกสะท้าน ยังเดินเข้ามาชิดติดแผ่นหลังคนที่กำลังผัดข้าวอยู่ในกะทะ
“ข้าวผัดหรือ?”
ร่างสูงแสร้งทำไม่สนใจกับท่าทีอึดอัดของอีกฝ่ายเมื่อเขาเข้ามายืนซ้อนอยู่ด้านหลัง
“ครับ ข้าวผัดกุ้ง แล้วก็มีแกงจืดตำลึงไว้ซดน้ำอีกอย่าง”
เสียงตอบแผ่วเบาพร้อมกับการก้มหน้าก้มตาตั้งใจผัดข้าวเกินปกติ ยิ่งทำให้ภูผารู้สึกเอ็นดูอยากจะรวบคนตรงหน้าเข้ามากอดให้ชื่นใจบ้าง แต่ตอนนี้ทำได้แค่อดทนรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายว่าจะรับเขาได้มากน้อยแค่ไหน เขาไม่อยากฝืนใจใคร ถ้าวนัสบอกว่าไม่จริงๆแล้วละก็ เขาจะหยุด ตอนนี้เลยทำได้แค่ยืนเอามือกอดอกตัวเองไปพลางๆก่อน ร่างสูงมองเสี้ยวหน้าสีเรื่อๆของร่างโปร่งก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่าต้องอดทนไปก่อน ไว้ตกลงปลงใจเมื่อไรจะกอดจะจูบให้ช้ำไปทั้งตัวเลย
“คุณภูผา ช่วยหยิบจานในตู้ข้างๆให้หน่อยสิครับ”
เพราะรู้สึกใจคอมันสั่น เมื่อยามมีร่างสูงอยู่ใกล้ๆ จึงหาเรื่องใช้ จะได้ออกไปยืนห่างๆโดยไม่ให้เสียน้ำใจกัน
แต่คนอย่างภูผามีหรือจะไม่รู้ จึงคิดลองหยั่งเชิงสำรวจใจของอีกฝ่ายดู
มือใหญ่ส่งจานให้พ่อครัวจำเป็นพลางเหลือบมองคนที่พยายามหลบตา
“ฉันมาอยู่ใกล้ๆ ทำให้เธออึดอัดใจมากเลยรึ”
วนัสที่กำลังตักข้าวผัดกุ้งใส่จานชะงักไปนิด ก่อนจะจัดการให้เสร็จแล้วจึงหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่คอยอยู่ก่อนแล้ว แววตาจริงจังไม่มีล้อเล่นทำให้วนัสรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังต้องการคำตอบที่มาจากใจเขาจริงๆ
“ก็มีบ้างครับ” ตอบไปแล้วก็ต้องถอนหายใจยาว กลัวคนตรงหน้าจะคิดมาก แถมยังกลัวถูกไล่ออกจากงาน ข้อหาพูดตรงเกินไปอีก
“คงรังเกียจสิน่ะ”
“อือ! ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ”
ร่างโปร่งบางรีบปฏิเสธทันที เขาไม่ได้หมายความว่ายังงั้น นี่เจ้านายเขาคิดมากจริงๆด้วย
“ผมไม่ได้รังเกียจคุณนะครับ แค่ไม่ค่อยชินที่มีคนมาใกล้ชิดมากๆ เพราะนอกจากพี่สาว และก็พ่อแล้ว ผมก็ไม่ค่อยได้สุงสิงกับใครมาก”
“เหรอ”
คำตอบรับเหตุผลอย่างแกนๆ ยิ่งทำให้วนัสรู้สึกร้อนรน เหมือนทนไม่ได้ถ้าต้องถูกเข้าใจผิด เขาไม่ได้รังเกียจชายหนุ่มแม้แต่น้อย แค่รู้สึกหมันไส้นิสัยของเจ้าตัวในบางครั้งก็เท่านั้น เขารู้สึกดีใจด้วยซ้ำที่ได้รู้จักผู้ชายที่เก่งอย่างภูผา แถมยังเอ็นดูให้ความสนิทสนมกับเขามากกว่าคนงานทั่วไป จนเขาเองยังรู้สึกเกรงใจ
“ก็อย่างที่บอก ผมแค่ไม่ชินเท่านั้นเอง ไว้รู้จักกันมากกว่านี้คงจะสนิทกันมากขึ้น”
“จริงเหรอ”
“ครับ”
“ไม่ได้รังเกียจแน่น่ะ”
“ครับ”
“งั้นเข้ามาใกล้ๆสิ”
เพราะอยากยืนยันในคำพูดของตน วนัสจึงสาวเท้าเข้าหาโดยไม่ได้คิดอะไร เมื่อภูผายื่นมือมาจับแขนทั้งสองข้างของเขา
“รังเกียจมั้ย”
“ไม่นี่ครับ”
จะทำอะไรของเขากันน่ะ คิดตามไม่ทันเลย วนัสที่ดูจะงงๆกับการกระทำของอีกฝ่ายได้แต่ตอบไปตามความรู้สึก เขาไม่ได้รังเกียจ แต่เขารู้สึกใจเต้นระส่ำจนไม่อยากจะอยู่ใกล้ต่างหากละ
“แล้วแบบนี้ละ”
ภูผาดึงรั้งร่างบางมาสวมกอดอย่างช้าๆ โดยที่อีกฝ่ายยอมโอนเอียงตัวตามแรงดึงอย่างงงๆอีกรอบ
“ว่าไง?”
“ครับ”
“รังเกียจ?”
“เปล่าครับ”
“นัส ฉันจะบอกอะไรไว้อย่างน่ะ อย่าเห็นฉันเป็นคนอื่นคนไกล ถ้าเธอมีปัญหาอะไรขอให้นึกถึงฉัน ฉันอยากให้เธอไว้ใจฉัน เชื่อใจฉัน ต่อไปเวลามีปัญหาอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน เข้าใจมั้ย” ภูผาก้มมองคนเบิกตากว้างในวงแขนตัวเอง
“เราน่ะ อยู่ตัวคนเดียว ถึงจะเป็นผู้ชายมันก็น่าห่วง ถ้าไม่ชินกับการใกล้ชิดคนอื่น ก็เริ่มจากฉันคนเดียวก่อนก็ได้ อย่าระแวงคนอื่นให้มันมากนักสิ โลกนี้ไม่ได้มีแต่คนไม่ดีนะ”
คำพูดอันอ่อนโยนอบอวลไปด้วยความอบอุ่นแต่มั่นคง ทำให้ดวงตาที่เต็มไปด้วยความงุนงงสับสนค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ แบบนี้เองเหรอ ร่างกายที่เผลอเกร็งค่อยๆคลายกล้ามเนื้อลง ไม่ได้มีแต่เขาที่เอาแต่คิดมาก กังวลไปสารพัดกับท่าทีสนิทชิดเชื้อเกินพอดีของภูผา อีกฝ่ายเองก็กังวลกับท่าทางพะว้าพะวงทำตัวไม่ถูกของเขาเหมือนกัน นี่เขาทำให้คนที่ปราถนาดีกับเขาต้องเสียความรู้สึกรึเปล่านะ
อ้อมแขนอบอุ่น แข็งแรง ที่โอบกอดเขาไว้เพียงหลวมๆ ก่อให้เกิดความรู้สึกเหมือนถูกโอบกอดจากญาติสนิทมิตรสหาย จนเผลอระบายลมหายใจผ่อนคลายตัวเองจากความกังวล และซบศีรษะลงกับไหล่หนา เขาสามารถไว้วางใจคนๆนี้ได้ใช่มั้ย
“ขะ………..ขอบคุณ” วนัสซ่อนใบหน้าแดงก่ำไว้กับไหล่หนา ถึงจะบอกออกไปว่าไม่ได้รังเกียจเวลาอยู่ใกล้ๆร่างสูง แต่ตอนนี้เขารู้สึกเขินอายเกินกว่าจะมองหน้าชายหนุ่มได้ ก็หัวใจของเขานะสิ มันเต้นดังจนกลัวคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆจะได้ยิน จึงค่อยๆขยับตัวออกห่าง แล้วรีบหันหลังเดินไปหยิบจานข้าวผัดออกไปหาเด็กทั้งสองคนที่ระเบียงหน้าบ้าน
“ไปทานข้าวเถอะครับ”
ภูผายิ้มกริ่มกับท่าทางเอ่ยชวนโดยไม่มองหน้าของอีกฝ่าย ไม่เสียแรงที่ต้องอดทนรอ วนัสเริ่มมีใจโอนเอียงมาทางเขาบ้างแล้ว แต่เสียดายคนตัวเล็กๆในอ้อมกอดเมื่อกี้จัง ยังไม่หายชื่นใจเลย
TBC
:L1: :กอด1:
ความสัมพันธ์เริ่มกระชับ?!?! คุณภูผารุกเร็วมาก
ตอนที่เเล้วที่บอกว่าจะมีอีกคู่ เจี๊ยบดูผิดค่ะ ยังไม่ออก
อีกไม่กี่ตอนคงออก น่าจะร้อนเเรงนะ :z1: เอิ้กกก ทายซิคู่ใคร
เรื่องนี้มีประมาณ 20 ตอนจบนะคะ เเละตอนพิเศษสองสามตอน
ขอบคุณค่ะ ดีใจที่ชอบกันนะ น่ารักทุกคนเลยยย
-
คุณหิน
ใช้ตัวช่วยเป็นกามเทพน้อยเหรอคะ
:impress2:
-
คุณหินรุกคืบน่าดู นัสเอ๊ยยยย ใกล้แล้วลูก ใกล้เสียตัวเต็มแก่แล้วล่ะ
ใจคุณหินน่ะจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ พวกประสบการณ์เยอะนี่นะ
-
:L1:
-
รุก .....รุก ..... เข้าไป คุณหินสู้ ๆ :call:
-
มาเชียร์คุณหิน ช่วยน้องนัสด้วย
น้องนัสโดนคนงานโกงแน่นอน
-
เด็กๆเป่ากบกัน ไม่น่ามืดแย่เหรอคะลูก :m20:
เรื่องมะพร้าวของนัสนี่ก็แอบสงสัยอยู่ว่าถูกโกงอะไรอ๊ะป่าว แต่ไงก็มีคุณหินคอยอยู่เคียงข้างนี่เนอะ
เล่นรุกซะขนาดนี้ นัสไม่หวั่นไหวก็แปลกแล้ว :o8:
เข้ากันได้ดีทั้งพ่อ ทั้งลูก อีกหน่อยก็กลายเป็นแฟมิลี่เดียวกัน อิอิ :z1:
-
สนุกจนแอบไปหาอ่านจนจบแล้วจนได้ อิอิ สนุกม๊ากกกกกกกกกกอ่า
โพสต่อไวๆ นะคะ อ่านแล้วอ่านอีกได้เรื่อยๆ ชอบๆๆๆ ^^
คุณหินน่ารักเจ้าเล่ห์ได้โล่ห์ไปเลย
บวกให้ค๊า
-
เจ้านายฮะ
:o8:
น่ารักอ่า
-
กว่านัสจะรู้ตัว คุณหินรุกจนหมดแรงแล้วม้างงง
-
คุณหินกอดนัสแล้วๆๆ น่ารักจัง :o8:
นี่ตุณหินเพิ่งจะเริ่มรุกเล็กๆเองนะเนี่ย แล้วต่อไปล่ะ ..
นัสไม่รอดแน่ หุหุ
+ขอบคุณค่า :L1:
-
อ๊างง :o8: คุณหินอยากได้นัสมาเป็นแม่บ้านเต็มแก่แล้ว เด็กๆก็สนิทสนมกับนัสมากมาย อดใจรอตอนวี้ดวิ้วกันไม่ไหวละ :impress2:
-
น้องอิฐกับน้องเมฆน่ารักมาก :m3: :m1:
คุณภูใช่ลูกๆเป็นสะพานเชื่อมความสัมพันธ์เองกับนัส
+1ค่า นิยายน่ารักมาก อ่านแล้วสนุก o13
-
:impress2: ทำเนียนตีสนิทนะคุณหิน รุกแบบหน้าตายว่างั้น :-[
อีกคู่ คงไม่ใช่ว่าเป็น ก้องภพ กับ นายรอยเตอร์ หรอกนะ
รอลุ้น ๆ :pig4: :pig4:
-
:m3: :m3: :m3:น่ารัก น่ารัก น่ารัก ที่สุดอ่ะ :m1: :m1: :m1:
แม้ว่าเรื่องจะไม่ได้หวานแวว แต่อารมณ์ตัวละครที่สื่อออกมาน่ารักมาก
บรรยากาศอบอุ่น อบอวนไปด้วยสีชมพูจางๆ :o8:
แต่ว่าเรื่องสวนต้องมีการโกงกันแน่ๆ :angry2:
-
สงสัยจะโดนโกงแล้วล่ะหนูนัส
คุณหินหาตัวคนผิดมาลงโทษอย่างด่วน
-
คุณหินรุกซะ
เขิลแทนนัสเลยอ่ะ 5555+
ลุ้นๆ อีกคู่
-
นโยบายกระชับพื้นที่
โอ้แม่เจ้า...แอบมาสวีทกาน
แล้วลูกโคอาล่าง่ะ ให้เป่ากบแก้มบวมกานแล้วมางเนี่ย
-
5555ขำตรงแข่งกันเป่ากบนี่แหละ โถ โตขนาดนั้นยัง.... :jul3:
แต่น่ารัดีค่ะ
คุณหินรุกเร็วมาก แต่แหม ถ้ามีใครมาเจออย่างนี้ก็ต้องเผลอบ้างแหละเนอะ
ชอบบรรยากาศที่สุดเลย
ว่าแต่ยังไม่ชื่นใจเลยอ่ะ(แอบเหมือนคุณภูผาซะงั้น555)
สู้ๆนะคะ
-
+1 :L2: :L2:
นัสโดนคนงานโกง :3125: :3125:
-
นุกดีอ่ะน่ารักมากเลย
-
ขอทายว่าอีกคู่หนึ่งก็คือก้องภพกับภาคภูมิค่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า
คงงงล่ะซี่ว่ารู้ได้ไง ก็เราเก่งนิ :m19:
แหม่ๆ ล้อเล่นค่า เราก็แค่เคยอ่านมาน๊านนานแล้ว แต่ก็ลืมเลือนไปตามอายุ =..=
เลยขอกลับมาอ่านใหม่อีกรอบค่า อ่านไปอมยิ้มไป กรี๊ดๆๆๆ ><
ก็คิด อร๊ายย นี่เราลืมเรื่องน่ารักๆแบบนี้ไปได้ยังไงกันน้า :-[
ชอบคุณหินมากกกก นัสเหมาะเป็นแม่และภรรยามากเย๊ยยย หุหุ
#ไม่ใช่ว่าทายผิดหน้าแตกนะ ยิ่งลืมๆชื่ออยู่55+#
-
คุณภูพารุกเยอะ ๆ เรารอซีนหวาน ๆ อยู่น๊า
-
ชอบๆๆๆๆๆๆเอาอีกๆ :L1:
-
ว่าแล้วอีคนงานนั่นโกงจริงๆๆด้วย :z6:
-
คุณภูผาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆเลยอ่ะ
ขอให้รุกคืบ เผด็จศึกน้องนัสได้ไวๆนะคะ
:o8:
-
อ้าวเรื่องนี้ อุ่นวาบๆ ในใจมากเลย ชอบจิง ฉากเป่ากบ นิ คิดได้ไง น่ารักดีงะ
-
:-[
คุณหินอะ รุกเร็วตะ้ล้อด ตลอดดดดดดดดด
เขินแทนนัส
ปล.ลูกลิงทั้งสอง น่ารักดีค่ะ 555
-
เจ้าเลห์มากเลยภูผานะ
คนงานของนัสต้องยักหยอหแน่เลย
รออ่านตอนต่อไปจ๊า
-
มาเชียร์คุณหิน ช่วยน้องนัสด้วย
น้องนัสโดนคนงานโกงแน่นอน
เห็นด้วย คนงานโกงแน่ๆเลย
อะไรมันเสียมากขนาดนั้น น้องนัสไม่มีประสบการณ์ก็อย่างงี้แหละ
คุณหินช่วยว่าที่แฟนที
-
คุณภูผา รุกคืบ อย่างเร็ว :m11:
อีกไม่นาน วนัสกับคุณภูผา ก็จะ .. :-[
อ่านแล้วบรรยากาศสบายๆ อ่านได้เรื่อยๆ อ่านไปยิ้มไป
ปล. เรื่องที่ดินและสวนของวนัส มันต้องมีคนรอฮุบอยู่แน่ๆเลย :angry2:
-
น่ารักมากกกกกก
ชอบเรื่องนี้จังเลย มีพี่น่ารักแนะนำให้มาอ่านเรื่องนี้
ก็เลยตามติดเลยค่ะ
ชอบภาษาในการเขียน เล่าเรื่องได้อย่างสนุก
อ่านเข้าใจง่าย
แถมได้กลิ่นอายของท้องทุ่งด้วย
รอตามตอนต่อไปเลยนะคะ เป็นกำลังใจให้คนโพสด้วย
และขอบคุณ sake ด้วยนะคะ เพราะทราบว่าคนแต่งแต่งจบแล้ว
-
แหมๆ คุณภูผา ใช้ลูกช่วยสื่อรักหรอคะ?
รุกเร็วเชียว
-
:pig4: :pig4: :pig4:
:L2: :L2: :L2:
-
คุณหิน รุกเข้าอีกขอรับ ใกล้ละ... :-[
รอตอนต่อไปโลด :a9:
-
คุณหินชักจะเอาใหญ่แล้วเว้ย
ถ้าเจอกับตัวคงละลายไปกองกับพื้นแล้วนะเนี่ย เขินแทน :-[
รอตอนต่อไปค่ะ
-
หินนะ
ไม่ใช่พระอิฐ พระปูน คริ ๆ ๆ
น่าลากจริง ๆ ๆ
-
รุกไวจริงๆ แถมยังเนียนอีก โอ๊ยยย แบบนี้จะไปไหนรอดเนอะ
-
แหมคุณหิน รุกเร็วมาก ๆๆ เลยน้า เขินแทนอ่า
สงสัยนัสจะโดนคนงานโกงแน่ ๆ เลย คุณหินช่วยมาดูหน่อยเร็วววว
+1 จ้า
-
ขอบคุณนะคับ
-
เรื่องนี้น่ารักจังชอบคุณหินอ่ะเท่ห์ๆหื่นๆโดนใจอิอิ
นัสอ่ะเมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองนะคุณหินรุกหนักขนาดนี้รู้ได้แล้วเด้อ
อยากบอกว่าชอบลูกลิงมากอยากฟัดดด :man1:
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊า
-
ภูผารุกแล้ววววววววว :z1: :z1:
รออีกคู่อยุ่นะ :impress2:
-
น้องนัสเปิดใจแล้ว
-
อ้า.... กำลังน่ารักเลย :-[ :-[
คุณหินเนียนมาเลย :z1: :z1:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
รีบๆๆมาต่อเร็วๆๆๆนะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
เจอคนอย่างคุณหินเข้าไป
แล้วนัสจะรอดได้ยังไงเนี่ย
-
ตามชื่อคุณสาเกกับคุณเจี๊ยบมาแล้วค่า
แต่จิเพิ่งตามอ่านได้ถึงตอนที่ 4 เองค่ะ
น้องไม้ถูกพี่หินลักหลับ แอร้ยยยยยยยย -///-
แอบเก็บอีก 2 ตอนเอาไว้อ่านรอยามคุณเจี๊ยบไม่ว่างมาอัพ(จะมีวันนั้นมั้ยคะ?)555+
จิ้มบวกขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและคนโพสต์ค่ะ
:กอด1:
-
เพิ่งมีเวลาเข้ามาอ่าน แบบเห็นแวบ ๆ หลายวันแล้ว
พอได้อ่านก็ไม่ทำให้ผิดหวังจริง ๆ นายภูผากะน้องนัส
อบอุ่น ดีจ้ะ
-
วันนี้จะมาต่อไหม เอ่ย :L2:
-
ติดตามอ่านงานของ คุณ sake
มาสองเรื่องแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สาม
ชอบทุกเรื่อง
ขอบคุณ ที่นำเรื่องดีดีมาให้อ่าน
-
ตามชื่อคุณสาเกกับคุณเจี๊ยบมาแล้วค่า
แต่จิเพิ่งตามอ่านได้ถึงตอนที่ 4 เองค่ะ
น้องไม้ถูกพี่หินลักหลับ แอร้ยยยยยยยย -///-
แอบเก็บอีก 2 ตอนเอาไว้อ่านรอยามคุณเจี๊ยบไม่ว่างมาอัพ(จะมีวันนั้นมั้ยคะ?)555+
จิ้มบวกขอบคุณและเป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและคนโพสต์ค่ะ
:กอด1:
ห้าๆๆๆๆ เกือยจะมีวันนั้นเเล้วคร้า
ช่วงนี้ไม่ค่อยว่าง มีประชุม เเถมงานยุ่งทั้งวัน
ตอนนี้กำลังจะลงตอนที่ 7 ให้นะคะ
ติดตามอ่านงานของ คุณ sake
มาสองเรื่องแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สาม
ชอบทุกเรื่อง
ขอบคุณ ที่นำเรื่องดีดีมาให้อ่าน
ขอบคุณที่ชอบนะคะ
พี่สาเกเข้ามาอ่านคอมเมนท์นะ เเต่พี่เค้าไม่มีuserเลยเมนท์ไม่ได้
เอานิยายมาลงที่นี่เรื่องที่สี่เเล้วนะ น้องตามอ่านให้ครบนะคะ อิอิ
-
Part 7
หลังกินข้าวกลางวันเสร็จก็ชวนกันเข้าไปดูคนงานตัดหญ้าในสวนมะพร้าวหลังบ้าน
เสียงเครื่องตัดหญ้าดังก้องไปทั่วสวน ทำให้ต้องตะโกนเรียกคนงานที่ตัดหญ้าอยู่ใกล้ๆเข้ามาถามไถ่
“อืม ตัดไปได้เยอะแล้วนี่ ยังไงก็เอาเถาวัลย์ที่เกาะตามรั่วออกด้วยน่ะดำ ถ้าตัดได้แบบนี้ อีกสองสามวันก็น่าจะเสร็จละน่ะ”
วนัสพยักหน้ากับคนงานชื่อดำ ที่ลุงชัดหามาให้ ตอนแรกก็ยังเกรงๆ ว่าจะทำงานได้ดีรึเปล่า แต่เท่าที่สังเกตก็ขยันขันแข็งดี ทำให้เขาเบาใจไปได้มาก
เสียงเครื่องตัดหญ้ายังคงทำงานอยู่อีกเครื่องโดยคนงานชื่อบิ้ก ที่พันผ้าปิดหน้าปิดตากันแสงแดดร้อนแรงและฝุ่นละอองเศษผงต่างๆ วนัสมองบิ๊กดับเครื่องตัดหญ้าเพื่อเติมน้ำมัน เจ้าตัวเลยถือโอกาสพักดื่มน้ำ จึงปลดผ้าโพกศีรษะออก เหงื่อชุ่มโชกเส้นผมจนเปียกแนบไปกับรูป
ศีรษะ ผิวสีคล้ำกับรูปร่างใหญ่โตทำให้เป็นที่สะดุดตาของวนัสตั้งแต่ครั้งแรกที่รับเข้ามาทำงาน ทั้งแววตาหลุกหลิกไม่อยู่นิ่ง ทำให้เขาต้องชั่งใจอยู่นานกว่าจะตัดสินใจให้ทำงานได้ ผิดกับคนงานอีกคน แต่ที่ผ่านมาเจ้าตัวทำงานได้ดีมากเชียวละ ขยันดี
“งั้นพอเลิกงานก็กลับบ้านกันไปเลยน่ะ ฉันจะไปข้างนอกคงไม่เข้ามาดูแล้วละ”
วนัสบอกคนงานแล้วจึงหันไปชวนภูผากลับ แต่ร่างสูงใหญ่ของภูผายังคงมองเขม็งไปที่คนงานชื่อบิ๊ก ที่เริ่มตั้งท่าพันผ้าโพกศีรษะเพื่อทำงานอีกครั้ง
“มีอะไรหรือครับ” วนัสเข้าไปสะกิดภูผาให้รู้ตัว
“ไม่มีหรอก เสร็จแล้วใช่มั้ย”
“ครับ”
ระหว่างทางเดินกลับ ร่างสูงใหญ่มีท่าทางครุ่นคิดเรื่องอะไรบางอย่าง จนร่างบางต้องคอยเหลือบมองอย่างแปลกใจ แต่พอสบตากันร่างสูงก็ส่งยิ้มให้เขาเป็นปกติ
“นี่……นัส ปกติจะขายมะพร้าวในสวนให้กับพ่อค้าคนกลาง หรือให้คนงานเอาไปขายส่งที่โรงงาน”
ถึงจะแปลกใจกับเรื่องชวนคุยของอีกฝ่ายแต่วนัสก็ยอมตอบไปโดยดี
“มีพ่อค้าเจ้าประจำมารับซื้อที่สวนอยู่แล้วครับ ตั้งแต่รุ่นพ่อแล้วละ”
“แล้วเคยแบ่งขายบ้างมั้ย อย่างให้คนงานเอาไปขายที่โรงงานโดยตรงเองอะไรแบบนั้นน่ะ”
“อืม………ไม่เคยเลยนะครับ ผมจะขายส่งให้พ่อค้าเจ้าประจำรายเดียวเท่านั้น เพราะรู้จักกันมานาน แล้วเขาก็ไม่ได้กดราคาอะไรมาก อีกอย่างก็สะดวกผมด้วย”
“เหรอ………..”
“ทำไมหรือครับ”
“เปล่า……………เห็นมีผลผลิตมากเลยถามดู แล้วคนงานสองคนนั้นเป็นคนที่ไหนกันฮึ”
“อ๋อ…………ไม่ใช่คนที่นี่หรอกครับ เขามาจากทางใต้ มาหางานแถวนี้ทำ ก็เขาเคยไปสมัครงานที่ไร่ภูผามาก่อนที่ผมจะรับไว้น่ะครับ เห็นลุงชัดว่าตอนนั้นไร่ภูผาไม่รับคน พอดีทางผมก็ขาดคนงานเลยรับไว้ แต่ก็ขยันนะครับ”
“อืม………..ก็ท่าทางใช้ได้”
ภูผายอมรับในคำชมของร่างบาง แต่มีอะไรบางอย่างที่สะดุดตาสะดุดใจกับคนงานสองคนนั้นมากอยู่ เขาเคยเห็นหน้าคนงานชื่อบิ๊กที่โรงงานรับซื้อมะพร้าวของเขา ตอนไปตรวจงานเดือนก่อน ก็เพราะรูปร่างสูงใหญ่ทำให้เป็นที่สะดุดตาได้ง่าย ถ้าเป็นคนพื้นที่ก็ไม่แปลกใจหรอกที่จะพบเจอกันที่โรงงานของเขา เพราะคนที่นี่จะเอามะพร้าวไปขายให้กับโรงงานของเขากันเยอะ แต่เจ้าสองคนนี้เป็นคนต่างถิ่น กลับมีมะพร้าวไปขายที่โรงงานของเขานี่สิแปลก เมื่อกี้เจ้านั้นก็เหมือนจะจำหน้าเขาได้ด้วย ถึงได้รีบเอาผ้ามาปิดหน้าปิดตามีพิรุธ แต่จะบอกร่างโปร่งตอนนี้ก็ดูจะตื่นตูมเกินเหตุ ไว้สืบดูให้รู้แน่ค่อยว่ากันใหม่
ภูผาพาวนัสซ้อมท้ายมอเตอร์ไซด์กลับไปยังไร่ภูผา และยังขับต่อลึกเข้าไปในไร่บนทางเล็กๆแคบๆ มีหญ้าขึ้นรกตลอดสองข้างทาง จนสุดเขตแดนไร่ภูผาติดกับลำคลองที่ทอดยาวพาดผ่านแนวท้ายไร่ จากไร่หนึ่งสู่ไร่หนึ่งให้ชาวไร่ชาวสวนได้ใช้หล่อเลี้ยงพืชผลทางการเกษตรของตนตลอดปี ภูผาจอดรถใกล้กระท่อมมุงหญ้าคาหลังเล็กๆริมคลอง
วนัสมองกระท่อมที่ปลูกสร้างง่ายๆ ไว้สำหรับพักผ่อนชั่วครั้งชั่วคราวตั้งอยู่ริมน้ำ ดูน่ารักน่าเอ็นดูข้างต้นจามจุรีใหญ่ เขาเห็นเชือกเส้นโตผูกไว้บนกิ่งไม้ ที่แผ่กิ่งก้านเหนือพื้นน้ำใสห้อยทิ้งตัวอยู่ นี่ละมั่ง ที่ใช้แทนเถาวัลย์เอาไว้เล่นทาร์ซานของเจ้าลูกลิงน้อยสองตัว ตอนนี้แววตาของเด็กทั้งสองเปล่งประกายวิบวับเตรียมพร้อมจะกระโจนลงน้ำเต็มที่
“ตูม!” เสียงน้ำแตกกระจายเมื่อร่างเล็กๆกระโดดลงน้ำกันคนละทีสองที
“น้านัสเร็ว” เจ้าลิงตัวเล็กตะโกนเรียกอยู่ในน้ำ ท่าทางจะว่ายน้ำแข็งกันทั้งคู่
วนัสยกแขนถอดเสื้อเหลือเพียงกางเกงยีนส์สีซีดเดินลุยน้ำลงไปหาเด็กทั้งสองที่ตีน้ำเข้าใส่กันเองอย่างเมามัน
“พ่อ………..”
เสียงน้องอิฐตะโกนชวนพ่อให้เข้ามาร่วมวง ด้วยหลังจากที่รออยู่สักพักพ่อก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะลงมาเล่นน้ำด้วยกัน
“พ่อขอนั่งตรงนี้ละลูก” ก็ตรงนี้วิวดีจะตาย ร่างขาวๆ เปียกน้ำดูน่ามองในความรู้สึกของเขานักหนา สายตาเพ่งพินิจไปที่ตุ่มสีชมพูเข้มเล็กๆสองจุด ก่อนจะไล่เรื่อยไปถึงเอวบาง ตลอดจนหน้าท้องแบบราบที่หลบอยู่ภายใต้กางเกงยีนส์เนื้อหนา
ผิวแก้มนวลเปล่งประกายจากหยดน้ำที่เกาะพราวบนใบหน้า สะท้อนแสงอาทิตย์ดูสดใสจับตาคนมอง ผิวเนื้อที่ปกติก็ขาวอยู่แล้วพอลงไปแช่ในน้ำนานๆก็ยิ่งดูขาวใสจนเห็นเส้นเลือดเขียวรำไรใต้ผิวหนังบาง ริมฝีปากที่เคยอิ่มแดงสด ตอนนี้เริ่มซีดลงเพราะแช่น้ำเป็นเวลานาน ภูผานั่งดูคนทั้งสามดำผุดดำว่ายจนน้ำที่เคยใสเริ่มขุ่นจากการเหยียบย้ำกวนตะกอนของเท้าทั้ง 3 คู่ แต่น่าจะขึ้นได้แล้วมั้ง เดี๋ยวจะหนาวจนเป็นตะคริวซะเปล่าๆ
“อิฐ เมฆ ขึ้นได้แล้วลูก”
“อีกนิดน่ะพ่อ” เจ้าคนพี่รีบตะโกนต่อรองทันที
“ไม่นิดละ ขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ถ้าดื้อพ่อจะไม่พามาแล้วน่ะ”
“แต่พ่อยังไม่ได้ว่ายเลยนี่นา”
วนัสขำกิ๊กกับอาการงอนของเด็กชายอิฐ ที่อ้างนู้นอ้างนี่เพื่อจะอยู่เล่นน้ำให้นานที่สุด แต่ก็เข้าใจน่ะ เขาก็เคยเป็นเด็กมาก่อนนี่นา
“จะไม่ลงมาเล่นด้วยกันหน่อยหรือครับคุณภูผา น้ำเย็นดีนะครับ”
ใบหน้านวลติดรอยยิ้มเชิญชวนให้ร่างสูงลงมาแหวกว่ายด้วยกัน ทำให้ภูผาเกิดอยากเปลี่ยนใจกระทันหัน
ของล่อดีแบบนี้ก็น่าสนใจอยู่ ภูผาถอดเสื้อโยนกองไว้ที่โคนต้นไม้ เดินลุยน้ำไปหาลูกชายทั้งสองที่พยายามว่ายน้ำเข้ามากอดรัดพ่อตนอย่างสนุกสนาน
ฝ่ายภูผาก็ตรงเข้าจับลูกลิงทั้งตัวเล็กตัวใหญ่โยนทุ่มลงน้ำ ให้ลูกได้ตะเกียกตะกายขึ้นมาหายใจอย่างเอาเป็นเอาตาย
“นี่!….เดี๋ยวก็ได้สำลักน้ำตายกันพอดี” วนัสร้องบอกร่างสูงที่เล่นพิเรนกับลูกตัวเอง
“ไม่เป็นไรหรอก ลูกฉันมันอึด”
“ยังไงก็ยังเด็กอยู่น่ะครับ ไปเล่นแรงๆยังงั้นเดี๋ยวไม่สบายเอาน่ะ เล่นแบบนั้นไว้ให้คุณเล่นไปคนเดียวเถอะ”
“ถ้ากับเด็กมันแรงไป งั้นเล่นกับนายก็ได้งั้นสิ”
ภูผาไม่พูดเปล่ากลับว่ายน้ำรี่ๆ เข้าไปหาคนตัวบาง ที่เริ่มรู้สึกตัวว่า เจ้าคนที่ว่ายน้ำตรงเข้ามาต้องคิดอุตริอะไรอื่นแน่ๆ จึงรีบว่ายน้ำหนี แต่ก็ช้าไป เพราะมือใหญ่คว้าข้อเท้าเขาได้ก็ฉุดรั่งเข้าไปปะทะแผงอกแข็งเปล่าเปลือย
ร่างเล็กกว่าของวนัสถูกโอบกอดจากวงแขนเข็งแรงของคนเจ้าเล่ห์
“ไม่เล่นน่ะ!”
คนที่อยู่ในอ้อมกอดตะโกนใส่หน้าคมเข้ม มือไม้พยายามปัดไล่ฝ่ามือแข็งแรงที่พยายามจับไปตามลำตัวลากผ่านยอดอกจนเขายังต้องสะดุ้ง นี่ถ้าเป็นผู้หญิงเขาคงคิดว่าอีกฝ่ายพยายามลวนลามเขาแน่ๆ แต่ปัดเท่าไรก็ไม่หลุดซะที จนถูกอีกฝ่ายล๊อคเข้าที่ไหล่บางแล้วโยนทุ่มลงน้ำโดยที่ไม่ยอมปล่อยมือ แถมยังลากดำลึกลงไปใต้น้ำเรื่อยๆ
วนัสที่ถูกจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว ให้ได้มีโอกาสเก็บกักลมหายใจไว้สำหรับใต้น้ำ ทำให้ทุรนทุรายกว่าร่างสูงที่เตรียมพร้อมเพื่อจะแกล้งอีกฝ่ายโดยเฉพาะ
ภูผาพลิกร่างบางให้หันมาเผชิญหน้ากันใต้น้ำ เฝ้ามองดูใบหน้าขาวแสดงอาการขึงโกรธและพยายามผลักไสเขาไปให้ห่าง ฟองอากาศผุดพรายรายล้อมเขาทั้งสองไว้ ภูผายังไม่มีท่าทีจะปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระขึ้นไปสูดอากาศเหนือผิวน้ำแม้แต่น้อย
วนัสมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความโมโหสุดขีด เขาจะกลั้นไม่ไหวแล้วน่ะ จะให้เขาสำลักน้ำตายจริงๆหรือไง
“ปล่อย” ฟองอากาศพวยพุ่งออกมาจากปากบางแต่ภูผาก็ทำไม่รู้ไม่ชี้ ยังสนุกกับการฝืนใจยึดจับอีกฝ่าย
“ปล่อยน่ะ จะไม่ไหวแล้ว”
ยิ่งดิ้นรนร่างหนาก็ยิ่งเหนี่ยวรั้งอีกฝ่ายเข้ามาโอบกอด มองใบหน้าขาวที่อยู่เพียงปลายจมูกส่งสายตาดุดันมาให้ ร่างสูงจึงส่งยิ้มกลับไปอย่างล้อเลียน
“แกล้งกันเหรอ…………..ปล่อย!”
พรืด……………………ลมหายใจเฮือกสุดท้ายถูกปล่อยออกมา เหมือนอากาศภายในร่างลอยหายไปกลับสายน้ำ ความเคยชินทำให้วนัสเผลอสูดเอาน้ำเข้าไปจนเริ่มสำลัก มือเล็กทุบหลังแข็งสองสามที แขนที่กระหวัดกอดเกี่ยวดุจคีมเหล็กจึงคลายออก ปล่อยให้ร่างบางรีบพุ่งตัวขึ้นสู่ผิวน้ำสูดอากาศเข้าปอดเหมือนคนตะกรุมตะกรามไม่มีผิด
สายลมเย็นพัดเอื่อยๆ ผ่านร่างโปร่งบางที่โผล่พ้นน้ำเพียงครึ่งตัว ร่างบางรีบสูดลมหายใจจนทรวงอกขยับขึ้นลงหนักๆ ก่อนจะเป็นปกติ แล้วจึงรีบหันไปมองหาคนต้นเหตุตัวแสบด้วยดวงตาแดงก่ำจากการสำลักน้ำ
ฟองอากาศผุดพรายขึ้นข้างกายร่างบาง ตามด้วยศีรษะของภูผาที่ทะลึ่งพรวดขึ้นใกล้ๆตัวจนวนัสต้องผงะออกห่าง
“คุณ!” วนัสมองอีกฝ่ายตาเขียว แต่เจ้าตัวยังคงยิ้มใส่ไม่สนใจอาการโมโหของเขาเลย
“ฉันกลั้นหายใจได้อึดกว่านายใช่มั้ยละ” ภูผาเสยผมเปียกขึ้นลวกๆ พลางถามด้วยเสียงเย้าแหย่
“ก็คุณเล่นทีเผลอนี่ ขี้โกง” วนัสตอบด้วยน้ำเสียงสะบัดแกมโมโห
“งั้นมาแข่งกันใหม่มั้ยละ”
“……………………….” ทุเรศ ใครจะไปเล่นให้คุณได้แกล้งอีกละ ดูสิ สำลักน้ำจนเจ็บตาเจ็บคอไปหมดแล้ว นึกเข่นเขี้ยวอีกฝ่ายในใจแล้วจึงตีน้ำใส่ร่างสูง เดินลุยน้ำขึ้นฝั่งไป
“ผมจะขึ้นแล้ว เชิญเล่นกันไปสามคนพ่อลูกเถอะ” ร่างบางกระแทกเสียงใส่
หึๆ มีงอนแฮะ
ภูผามองแผ่นหลังขาวเดินลุยน้ำขึ้นฝั่งไปหยิบเสื้อขึ้นมาสวม แล้วยืนกอดอกไม่มองหน้าเขา แต่วันนี้ก็กำไรละ ได้กอดไปตั้งสองครั้งแน่ะ
“อิฐ เมฆ ขึ้นเถอะลูก เย็นแล้ว ไว้พ่อจะพามาใหม่วันหลังน่ะ”
ร่างสูงเดินจูงลูกสองมือสองไม้ขึ้นฝั่ง แต่จนแล้วจนรอดหน้านวลก็ยังไม่ยอมมองหน้าเขา
ภูผาพาเด็กๆไปส่งบ้าน ให้ป้าหยดแกจัดการกับเนื้อตัวเปียกปอนของเด็กทั้งสองก่อนที่หวัดจะกิน แล้วจึงเปลี่ยนเอารถยนต์ไปส่งวนัสที่บ้านแทนมอเตอร์ไซด์เพราะเย็นมากแล้วจะหนาวสั่นกันไปซะเปล่าๆ ถึงกระนั้นร่างบางก็ยังไม่ยอมเปิดปากพูด แม้ร่างสูงจะชวนให้เปลี่ยนเสื้อผ้ากินข้าวเย็นกันก่อนก็ไม่ยอมพูด ทำนิ่งเฉยซะนี่
งอนนานจังเลยน๊า………………….
“ปิดแอร์น่ะ จะได้ไม่หนาว เอาเสื้อมั้ย? คลุมไว้หน่อยก็ยังดี”
ภูผาหันไปพูดด้วยขณะขับรถไปส่งวนัสที่บ้าน แต่ร่างบางทำเพียงแค่ชายตามาเหลือบแลเสี้ยวหน้าเขาเท่านั้น การพยายามชวนคุยครั้งนี้ไม่สำเร็จตามเคย มือใหญ่จึงยัดเสื้อหนาพาดโปะไว้บริเวณหน้าอกให้มือเล็กรับเอาไว้ แล้วจึงลดมือตบเบาๆที่ต้นขาเรียว เหมือนจะบอกขอโทษขอโพยในสิ่งที่ทำให้ร่างบางขุ่นเคืองใจ เขาแค่แหย่เล่นเท่านั้น ไม่ตั้งใจจะทำให้โกรธ
การกระทำของภูผาทำให้หัวใจเย็นๆของวนัสอุ่นขึ้นมาฉับพลัน
เขาก็แค่เคืองเท่านั้น ก็กลัวจะจมน้ำนี่ เล่นจับไว้ซะแน่นจนดิ้นไม่หลุดแบบนั้น
วนัสระบายลมหายใจเบาๆ ก่อนจะคลี่เสื้อคลุมบริเวณหน้าอกไว้พลางๆ แล้วจึงเอ่ยพูดกับคนข้างๆ
“ผมขอแวะร้านค้าหน่อยนะครับ เมื่อกลางวันใช้น้ำมันพืชหมดพอดี เดี๋ยวเย็นนี้ไม่มีใช้”
“ได้สิ ร้านยายติ๋มใช่มั้ย”
“ครับ”
ร่างบางชายตามอง สบตากับคนขับรถที่เหลือบมองมาพอดี แววตานั้นสื่อถึงความรู้สึกหลากหลาย ทั้งที่เขารู้และไม่รู้ แต่ก็ทำให้หน้านวลอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะเสมองไปข้างๆรถ โดยมีมือใหญ่เอื้อมมาสัมผัสบริเวณต้นคอแล้วโยกบีบเบาๆไปมา เหมือนจะโอ้เด็กเวลางอนให้อารมณ์ดี พร้อมกับส่งยิ้มมาให้เป็นของกำนัล
หายโกรธเถอะ
วนัสรู้สึกแบบนั้นจริงๆ จึงยิ้มอย่างเขินๆ พลางปัดมือของอีกฝ่ายออกเป็นพัลวัน เขาอายุเลยยี่สิบแล้วน่ะ ไม่มานั่งโกรธเป็นเด็กแบบนั้นหรอกน่า………………….
ภูผาขับรถมาจอดหน้าร้านยายติ๋ม ร้านค้าร้านเดียวในหมู่บ้านนี้ ร่างสูงลงจากรถเดินตามวนัสเข้าไปในร้าน
“ป้า …..ซื้อน้ำมันพืชขวดหนึ่ง อืม…………………….เอา น้ำตาลทรายกิโลหนึ่งด้วยครับ”
วนัสร้องบอกไปตามความเคยชิน แต่คนที่ถือมาให้กลับไม่ใช่ยายติ๋ม แต่เป็นลูกสาวยายติ๋ม คนที่เขาเห็นหน้าก็แทบอยากจะเดินออกจากร้านไปเลย ก็เด็กดาวนั้นปะไร
วันนี้แม่คุณใส่เสื้อผ้าเว้าหน้าโชว์หลังให้ยุ่งไปหมด เห็นแล้วก็เศร้าใจแทนแม่น้องเขาจริงๆ แล้วก็ไม่รู้มาติดอกติดใจอะไรเขานักหนาถึงได้ส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้เขาตลอดเวลา นี่ถ้าเป็นน้องเป็นนุ่งจะตีให้หลังลายเชียว ก็เพราะคิดเป็นเพียงน้องนุ่ง เขาถึงได้รู้สึกปลง ไม่ก็นึกขำกับท่าทีทอดสะพานของเด็กดาวนี่เท่านั้นเอง
“เท่าไรครับ”
“46 บาทจ๊ะ” น้องดาวยิ้มหวานมาให้ร่างโปร่งอีกระลอก
“พี่นัสไปทำอะไรมาจ๊ะ ดูสิ เปียกโชกไปทั้งตัวเลย ไม่หนาวเหรอจ๊ะ”
“อ๋อ………..พี่ไปเล่นน้ำคลองมา” วนัสยิ้มแห้งๆ พลางยื่นธนบัตรให้เด็กสาว
“แหม ไปเล่นคนเดียว ไม่ชวนดาวไปด้วยเลย ดาวก็อยากไปเล่นน้ำเหมือนกันน่ะ แต่หาคนไปเป็นเพื่อนไม่ได้เลย” น้ำเสียงฉอเลาะเกินเด็กทำให้วนัสขมวดคิ้ว
“เหรอ……………..ครับ” เอาแล้วไง เปิดช่องเป็นไม่ได้ วนัสนึกอย่างยุ่งยากใจ
“วันหลังชวนดาวไปด้วยน่ะจ๊ะ ดาวอยากไปด้วย น่ะพี่นัส”
“เออ…………เออ………….” เจอไม้นี่เข้าไปวนัสก็ตอบไม่ถูกเหมือนกัน ตื้อกันซึ่งๆหน้าแบบนี้นี่น่ะ จะปฏิเสธก็กลัวผู้หญิงเขาจะเสียหน้า แต่จะตกลงก็ไม่ดีแน่ๆ เข้าทางเจ้าหล่อนนะสิ เดี๋ยวได้เป็นสามีแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวก็แย่เลย
“ไปด้วยไม่ได้หรอกดาว!”
เสียงทุ้มหนักๆ ดังแทรกมาจากข้างหลัง ทำให้เด็กสาวใจกล้าสะดุ้งหน้าเหลือสองนิ้ว
“คุณหิน!
“มีแต่ผู้ชายเขาไปกันทั้งนั้น เราน่ะเป็นสาวเป็นนางแล้ว เดี๋ยวชาวบ้านเขาจะนินทาเอา แล้วแม่เรานั้นละจะมาว่า ว่าน้าไม่ดูไม่มองลูกเขาบ้าง” ใบหน้าร่างสูงที่ปรากฏขึ้นมาภายหลังดูถมึงทึงจนเด็กสาวหายใจได้ไม่ทั่วท้อง
“ดาวก็………..ก็แค่อยากไปเล่นน้ำเท่านั้นเอง เลยถามพี่นัสดู” น้ำเสียงตอบอ้อมแอ้มเหมือนจะเกรงอะไรบางอย่างทำให้วนัสเลิกคิ้วสงสัย
“ก็ถ้าอยากเล่นน้ำคลองก็ไปชวนคนงานหญิงไร่น้าโน้นก็ได้ เห็นเขาไปกันเกือบทุกเย็น เราก็พลอยไปกับพวกเขาสิ”
“จ๊ะ”
วนัสมองเด็กสาวก้มหน้าก้มตาตอบเหมือนจะหลบหน้าเจ้านายเขายังไงพิกล
“ก็ดี เรานะโตเป็นสาวแล้ว จะมาตะลอนๆกับพี่เขาได้ยังไง พี่เขาเป็นผู้ชาย”
“จ๊ะ”
โฮ้…………………เจ้านายเขาทำให้เด็กดาวนั้นรับคำทำตามได้ด้วยแฮะ ปกติเห็นพูดเป็นน้ำไหลไฟดับไม่เคยฟังเขาเลย
ภูผามองหน้าจ๋อยสนิทของเด็กดาวเมื่อถูกเขาต่อว่ากลายๆ นี่เขาเพิ่งจะรู้น่ะว่า วนัสถูกเด็กดาวตามตื้ออยู่ ถ้ารู้ไม่แวะให้ลงซื้อของหรอก แล้วพฤติกรรมของเด็กสาวคนนี้ก็เคยผ่านหู ผ่านตา ผ่านตัวเขามาแล้วทั้งนั้น เมื่อก่อนตอนที่เด็กคนนี้ยังเรียนไม่จบ ม. 6 เจ้าคนเป็นแม่ก็คือยายติ๋มแทบจะเอาลูกสาวใส่พานมาถวายให้เขาถึงบ้าน ตัวเด็กเองก็ใช่ย่อย ทำตาหวานเชื่อมหัวอ่อนตามใจแม่ซะงั้น เขาผิดพลาดมาครั้งหนึ่งแล้ว และจะไม่ยอมผิดซ้ำเหตุการณ์เดิมแน่ แน่นอนว่าสองแม่ลูกนี้ได้เจอฤทธิ์ของเขาไล่ตะเพิดออกมาแทบไม่ทัน เด็กดาวนั่นคงเข็ดขยาดจนไม่คิดอยากจะเป็นเมียเจ้าของไร่ภูผาอีกต่อไป แล้วสองแม่ลูกนี้ก็ไม่เคยมายุ่งยากกับเขาอีก
แต่แล้วไง นี่ดันมาเล็งของๆเขา ขอบอกไว้ก่อนเลยน่ะว่า คนนี้เขาจองแล้วอย่าได้คิดยื่นมือเข้ามาแทรกเชียว ไม่งั้นได้เห็นดีกัน
เด็กสาวคงได้รับกระแสจิตพิฆาตจากร่างสูง จึงได้รีบทอนเงินแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะสำหรับเก็บเงินแล้วส่งยิ้มแหยๆให้ชายหนุ่มทั้งคู่
“จะเอาอะไรอีกมั้ย” หลังจากจัดการไล่ลิ้นไรเสร็จแล้ว ภูผาจึงหันมาถามร่างโปร่งบางที่ยืนทำหน้าอึ้ง
“ไม่แล้วละครับ”
วนัสตอบแล้วหันหลังเดินกลับไปยังรถ พอขึ้นรถได้ภูผาก็เริ่มพูดวนเข้าสู่เรื่องที่ตนเองยังติดใจ และคิดวางแผนถากถางวัชพืชในสมองอย่างรวดเร็ว
“มาซื้อของร้านยายติ๋มบ่อยหรือ”
“เดี๋ยวนี้ก็ไม่บ่อยหรอกครับ ส่วนมากจะซื้อจากในเมืองมาเก็บไว้แล้ว แต่ถ้าขาดเหลือก็ที่นี่ละครับ”
เดี๋ยวนี้ไม่บ่อย แสดงว่าเมื่อก่อนมาบ่อยละสิ เจ้าของร่างสูงคิดอย่างไม่สบอารมณ์
“ความจริงที่บ้านฉันเข้าเมืองทุกวัน เพราะต้องไปรับไปส่งลูกฉันที่โรงเรียน ถ้าขาดเหลืออะไรก็จดรายการฝากคนขับรถบ้านฉันไปซื้อให้สิ ถูกกว่าซื้อที่นี่ด้วย”
“โฮ้…………ไม่เป็นไรครับ ของเล็กๆน้อยๆ ซื้อเอาแถวนี้ละครับ เกรงใจลุงก้อนแก ต้องมาพะว้าพะวงกับของแค่นี้”
“มันเป็นหน้าที่เขาอยู่แล้ว ป้าหยดแกก็ให้ลุงก้อนซื้อของสดกลับมาทุกวันละ เอาของนายพ่วงไปด้วยอีกคน ไม่หนักหนาหรอกน่า”
วนัสมองคนคะยั้นคะยอเต็มใจเป็นธุระให้อย่างอ่อนใจ เขาเกรงใจ และกลัวตัวเองจะเคยตัว เอาแต่พึ่งอีกฝ่ายท่าเดียว เดี๋ยวได้เป็นง่อยกันพอดี
“คราวหน้าก็เอาแบบนี้ละ ไม่ต้องถือเองให้หนักด้วย”
นั้นปะไร คิดเองตอบเองให้เสร็จ แต่ก็เป็นความหวังดี จะให้เขาปฏิเสธน้ำใจอีกฝ่ายได้ยังไง
ทำไมถึงได้รู้สึกอบอุ่นใจขนาดนี้กันน่ะ
“ครับ ขอบคุณ”
ภูผายิ้มกับคำตอบที่ดูจะถูกใจและเข้าทางตามที่เขาวางไว้เป็นที่สุด เพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเจ้าเล่ห์เหมือนกันก็วันนี้ละ
////////////////////////////////////////////////////////
ร่างสูงใหญ่นั่งเท้าคางบนโต๊ะไม้สักตัวหนากว้างภายในห้องทำงาน ณ โรงงานผลิตผลไม้กระป๋องแปรรูป ซึ่งเป็นกิจการอีกอย่างหนึ่งของครอบครัวเขา คิ้วเข้มขมวดยุ่งจากรายละเอียดในเอกสารตรงหน้า
เป็นอย่างที่สงสัยจริงๆ
ภูผาระบายลมหายใจออกมายืดยาว เรื่องแบบนี้มีให้เห็นอยู่ดาษดื่น การลักขโมยผลผลิตจากเจ้าของไร่ไปขาย
ด้วยติดใจกับเรื่องนี้ จึงให้คนไปสืบสาวราวเรื่อง และก็ได้ความตามที่คาดไว้ คนงานของวนัสแอบลักลอบนำมะพร้าวจากสวนที่ตัวเองทำงานอยู่ไปขายตรงให้กับโรงงานของเขา จึงทำให้สืบเรื่องได้ง่ายและรวดเร็ว ทั้งเจ้าพวกนี้ยังทำเป็นขบวนการเสียด้วยสิ
หนักใจจริงน้า
ถ้าจัดการเองคนเดียวได้ ก็ไม่อยากให้วนัสต้องมารับรู้เรื่องเหล่านี้ให้เสียกำลังใจเปล่าๆ เด็กคนนั้นยังอ่อนประสบการณ์กับวิถีชีวิตของที่นี่ มันไม่ได้ซื่อตรงเช่นเมื่อครั้งกาลก่อนอีกแล้ว พวกที่หากินบนหยาดเหงื่อแรงงานของคนอื่นก็มีไม่น้อย มีข่าวให้บ่อยไป ลงทุนปลูกเผือก ปลูกข้างโพดแทบตาย พอใกล้เก็บเกี่ยวผลผลิตอยู่รอมร่อ พวกหัวขโมยก็ย่องดอดมาตอนกลางคืน ขุดหักไปซะหลายคัดรถ ตอนเช้าเจ้าของไร่มาเห็น แทบลมจับล้มทั้งยืน ก็พืชผักที่อุตส่าห์ทะนุทนอมถูกพวกขโมยไปแล้ว แถมยังทิ้งร่องรอยเหยียบย้ำความเสียหายให้เจ้าของได้เจ็บใจเล่น เพราะชะล่าใจไม่ได้วางยามไว้
อยู่ที่นี่มันจะใช้แต่พระคุณอย่างเดียวไม่ได้ ต้องใช้พระเดชด้วย มันถึงจะได้เรื่องได้ราว
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นรวบเอกสารตรงหน้า หนีบเข้าใต้รักแร้เดินออกไปสั่งงานกับเลขาหน้าห้อง แล้วจ้ำพรวดๆขึ้นรถกลับไร่ภูผา
////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ภูผามองร่างโปร่งบางที่นั่งตรงข้าม มีเพียงโต๊ะทำงานขวางกั้นระหว่างเขาสองคน ใบหน้าที่ได้รับฟังเรื่องราวจากปากเขาดูซีดเผือกลงไปถนัดใจ
หลังจากกลับมาถึงที่ทำการไร่ภูผา เขาก็เรียกวนัสเข้ามาคุยในห้องทำงานตามลำพัง และถึงจะได้รับฟังเรื่องราวที่ไม่คาดฝัน ร่างบางก็ยังนั่งหลังตรงไม่งองุ้ม มีเพียงแววตาที่สลดลงแล้วค่อยๆเต้นระริกอย่างสับสนงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“ยังไงฉันอยากให้เธอนิ่งไว้ก่อน จะจับพวกนี้ได้ ก็ต้องจับแบบคาหนังคาเขา เอาให้ดิ้นไม่หลุด เพราะจากที่ฉันสืบมา มันใช้เป็นหลักฐานอะไรไม่ได้หรอก พวกนั้นมันคงเลี่ยงไปได้อย่างหน้าตาเฉย เราต้องล่อให้พวกมันชะลาใจลงมืออีกครั้ง แล้วเราจะได้ล้อมจับมัน………….ไม้”
ร่างสูงเพ่งพินิจมองคนหน้าตาซีดเผือกเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเม้นปากจนเป็นเส้นตรง เจ้าตัวคงจะสับสนวุ่นวายใจอยู่ไม่น้อย
“ไม้…………..”
“……………………..”
“ไม้……..เรื่องจะเรียบร้อย เชื่อฉันสิ”
ร่างเล็กบางเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย
เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่กว้างเข้ามาโอบล้อมร่างกายราวกับจะช่วยปลอบประโลมหัวใจที่สับสนให้สงบลง รู้สึกถึงความเข้มแข็งจากร่างสูงใหญ่ตรงหน้า ที่คอยให้เขาได้อาศัยพึ่งพิงยามอับจนหนทาง ยามมองไม่เห็นใคร หัวใจที่ห่อเหี่ยวจึงค่อยๆเริ่มโป่งพองจนคับอก
“ครับ” ร่างบางรับคำเบาๆ เขาควรจะเชื่อและไว้ใจในประสบการณ์ของชายหนุ่มซึ่งผ่านร้อนผ่านหนาวมามากกว่าเขาคนนี้
“ฉันถามอีกหน่อย เวลาเก็บผลผลิตได้ไปตรวจดูบ้างมั้ย” ภูผาลุกเดินอ้อมมาวางมือแปะบนไหล่เล็ก แล้วบีบเบาๆเหมือนจะให้กำลังใจ
“ก็ไปดูน่ะครับ ผมก็เช็คดูแล้วว่า มะพร้าวที่ลิงกังขึ้นไว้ กับที่คนงานเก็บมากองไว้รอขาย ยอดตรงกัน จะต่างกันก็แค่นิดหน่อยเท่านั้น แต่ที่ขายได้น้อยเพราะมะพร้าวมันลูกเล็ก ก็เลยสั่งให้คนงานแยกเอาไปผ่าตากแดดแคะขายเป็นมะพร้าวแห้งไป ส่วนพ่อค้าที่มารับซื้อก็ซื้อขายกันมานานไว้ใจได้ เขาคัดขึ้นรถไปเท่าไรก็จะออกบิลให้ไว้ แต่ก็จะให้คนงานดูอยู่ด้วย”
“ก็คงใช่ช่องโหว่งตรงนี้ละมั้ง”
“หะ!” ดวงตาแห้งแล้งเบิกกว้าง
“ก็เจ้าพวกหัวขโมยอาจจะเอามะพร้าวที่ได้ขนาดแอบไปซ่อนไว้ หลังจากที่เธอตรวจเช็คยอดแล้ว แต่ยังไม่ได้คัดแยกขนาดขาย แล้วส่วนต่างตรงนี้ก็จะบอกว่าเป็นมะพร้าวลูกเล็กขายไม่ได้ เวลาเอาไปผ่าตากแดดมันก็จะกะคำนวณจำนวนไม่ได้แล้วละ พวกมันก็เลยโมเมใช่ตรงนี้มาตบตาเธอก็ได้”
“……………………”
วนัสไม่มีความคิดเห็นอื่นใดมาโต้แย้งภูผา เพราะเขาเองก็รู้สึกผิดปกติอยู่เหมือนกัน แต่ไม่คิดเลยว่าเรื่องจะออกมาเป็นแบบนี้ ถ้าขโมยเงินขโมยทรัพย์สิน เขาก็เข้าใจอยู่ แต่ขนาดคิดขโมยผลผลิตมันเหนือความคาดคิดของเขาจริงๆ อีกอย่างคนงานทั้งสองคนก็ดูขยันขันแข็งดี ไม่เกไม่เบี้ยวงาน นึกๆไปก็ให้เสียดายแรงงานทั้งสองคนนี้ เหมือนกับพวกเขาเข้ามาเริ่มบุกเบิกไร่สวนที่พ่อทิ้งไว้ให้พร้อมกัน เขาก็มีความรู้สึกผูกพันอยู่ ตลอดเวลาที่ทั้งสองคนเข้ามาทำงาน เขาก็พยายามจะเป็นนายจ้างที่ดี มีน้ำใจ ผลหมากรากไม้อะไรในไร่ในสวน ก็อนุญาตให้เก็บสอยกินได้ตามสบาย เข้าเมืองก็จะมีของติดมือติดไม้มาให้เสมอ วันไหนมีธุระจะเลิกงานก่อนเวลาเขาก็ไม่เคยขัด แล้วทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ อยากจะดูหน้าให้ชัดๆ ให้เต็มสองตาคู่นี้จริงๆ อยากดูให้ลึกถึงใจของคนพวกนั้น ว่ามันเป็นสีอะไร
“ยังไงฉันขอดูพฤติกรรมคนพวกนี้อีกซักหน่อยน่ะ เอาให้มั่นแล้วเราค่อยไปแจ้งความให้ตำรวจช่วยอีกครั้งหนึ่ง”
“ครับ”
-
หลังจากนั้นวนัสก็ออกมานั่งทำงานด้วยความกระสับกระส่ายเหมือนมีไฟมาสุมอก กระวนกระวายใจทุกครั้งที่นึกถึงใบหน้าคนงานทั้งสองคน จนไม่เป็นอันทำงาน และถึงภูผาจะบอกให้เขานิ่งไว้ แต่เขากลับเลิกงานก่อนเวลาเล็กน้อย และตรงดิ่งกลับบ้านทันที ทันได้พบเป้าหมายทั้งสองคนที่เลิกงานเดินออกมาจากในสวนพอดี
ต้องนิ่งไว้ ต้องนิ่ง อย่าได้กระโตกกระตากไปจะเสียการ
วนัสนึกถึงคำพูดของร่างสูง เขาเปิดประตูลงจากรถตรงเข้าไปหาคนทั้งคู่เป็นปกติ
“กลับเร็วนะครับวันนี้” ดำคนงานร่างสันทัดเป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนาสบายๆอย่างทุกที
ก็มองดูธรรมดา ซื่อๆ ไม่อยากจะเชื่อเลย ปลายเล็บตัดสั้นจิกเข้ากลางฝ่ามือ สะกดอารมณ์ต่างๆที่กำลังพวยพุ่ง พลางเหลือบตามองคนงานอีกคนที่ยืนเยื้องออกไป
“มีธุระต้องทำน่ะ”
“อะไรหรือครับ ให้ผมช่วยมั้ย” ยังคงเป็นดำ ที่ถามกลับอย่างเอื้อเฟื้อ ยิ่งทำให้คำพูดเหล่านั้นบาดลึกลงไปในใจที่สั่นไหว
“จะไปหาลุงชิดหน่อย……………นะ………..น่ะ”
เขาเพียงแค่จะลองหยั่งเชิงท่าทีของสองคนนี้เท่านั้น ว่าจะออกพิรุธอะไรให้ผิดสังเกตรึเปล่า ไม่คิดว่ากำปั้นของคนที่ยืนนิ่งเงียบมาตลอด จะซัดเข้าข้างแก้มเขาเต็มแรงจนเซผงะ เพราะเพียงแค่ได้ยินชื่อลุงชิด หรือจ่าชิดที่ชาวบ้านรู้จักกันดี
ตุ๊บ!
“อุ๊ก!”
ตามด้วยหน้าแข้งแข็งหวดเข้าปะทะลำตัวบางจนจุก ลงไปนั่งกองบนพื้นดินในทีเดียว เท้าที่เต็มไปด้วยดินติดกรังยังตามเข้ามากระทืบซ้ำ แต่ร่างโปร่งเอี้ยวตัวหนี มันจึงลงไปกระแทกตุ๊บที่ไหล่ลู่แทน ความเจ็บจุกทำให้วนัสไม่มีแรงมากพอจะตะเกียกตะกายหนีไปจากตรงนี้
แค่บอกว่าจะไปหาลุงชิดนี่น่ะ! ยังไม่ได้รู้เลยว่าจะไปทำอะไร พวกนี้กินปูนร้อนท้อง แสดงว่าทำจริงๆใช่มั้ย เขาคิดอย่างเศร้าสร้อย เพราะลึกๆในใจ หวังจะให้มันเป็นเพียงแค่การเข้าใจผิด
“เฮ้ย! ไอ้บิ๊ก แกทำอะไรว่ะ” ร่างสันทัดร้องเสียงหลง
“มันรู้ตัวแล้ว เก็บมันก่อนดีกว่า เชื่อฉันสิว่ะไอ้ดำ เดี๋ยวมันก็เอาตำรวจมาลากคอเราเข้าคุกหรอก กูจำไอ้เจ้าของโรงงานนั่นได้ มันเคยเห็นพวกเรา” คนที่ยังง้างเท้าเตะใส่ร่างบางอย่างไม่คิดจะยั้งแรงตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“มันก็ยังไม่แน่นี่ แกมาทำแบบนี้พวกมันก็รู้ตัวนะสิว่ะ ซวยมั้ย” ดำพูดต่ออย่างร้อนรน
“มันจำพวกเราได้แน่ ฉันเห็นมันจ้องมองพวกเราตั้งนานวันนั้น”
“แล้วเอาไงกันดีว่ะทีนี่” น้ำเสียงดำเริ่มเจือความวิตกกังวลกับการกระทำที่บุ่มบ่ามของเพื่อนตน
“ก็หนีสิวะ จะอยู่ให้พ่อมึงมาจับรึไง แต่ก่อนอื่นต้องปิดปากไอ้โง่นี่ก่อน”
ชายหนุ่มชื่อบิ๊กยกด้ามจอบที่เดินถือออกมาจากสวนเงื้อขึ้นสูง เตรียมหวดลงยังร่างที่ยังนั่งจุกอยู่ตรงหน้า ถ้าไม่ได้ยินเสียงรถยนต์ที่แล่นปราดเข้ามาอย่างรวดเร็วนั้นเสียก่อน ทำให้มือที่เตรียมจะปลิดชีวิตคนต้องชะงักค้างอยู่กลางอากาศ แล้วปล่อยหล่นตรงหน้าร่างบางก่อนจะรีบเผ่นหนีกันกระเจิดกระเจิง
“นัส!”
เสียงเรียกคุ้นหูทำให้ร่างบางที่หอบจุกจนตัวโยน ค่อยๆหันมองด้วยความยากลำบาก ร่างสูงใหญ่ของภูผากระโดดลงมาจากรถวิ่งรี่ตรงมายังเขาด้วยสีหน้าวิตกกังวล
“คุณภูผา……………….ช่วย……………แจ้ง………ตำรวจเร็ว”
ภูผาเข้ามาประคองร่างบางที่พยายามทรงตัวนั่ง แต่ก็ต้องฟุบลงไปกับพื้นอีกด้วยสำลักอากาศปั่นป่วนภายในช่องท้อง
“เธอเป็นยังไงบ้าง! เจ็บตรงไหน” น้ำเสียงของร่างสูงร้อนรนเมื่อเห็นอีกฝ่ายล้มลงกับพื้น
“แจ้งตำรวจที” ร่างบางฝืนบอกด้วยความยากลำบาก
ให้ตายเถอะคุณภูผา! ช่วยแจ้งตำรวจซะที ผมไม่มีแรงจะพูดได้ยินมั้ย อย่าเพิ่งมาห่วงผมเลย เดี๋ยวเจ้าพวกนั้นก็หนีไปได้กันพอดี
“แจ้ง…………..”
“เอาไว้ก่อนเถอะ! เธอเจ็บตรงไหน บอกสิ” มือใหญ่สำรวจลูบคลำไปตามเนื้อตัวที่คลุกฝุ่น ท่าทางสุขุมรอบคอบของร่างสูงถูกความหวั่นวิตกเข้าครอบง่ำ จนดูรีบร้อนลนลาน
“ไม่! ไม่เป็นไร แจ้งตำรวจก่อนเร็ว!” ร่างบางพยายามกัดฟันบอกอีกครั้ง ช่วยเข้าใจหน่อยเถอะ
ภูผาถอนหายใจเฮือกใจอย่างไม่พอใจพลางล้วงโทรศัพท์ออกมากดๆ แจ้งตำรวจตามความประสงค์ของคนที่ขดตัวเจ็บ โดยที่สายตาคมกริบไม่ยอมละไปจากใบหน้าขาวซีด
“เรียบร้อยแล้ว ตำรวจจะสกัดจับไว้ทุกจุดที่คาดว่าพวกนั้นน่าจะไป แล้วจะเข้ามาสอบปากคำที่นี่ด้วย แต่ตอนนี้เธอต้องไปโรงพยาบาล”
ภูผาช้อนร่างบางแนบไว้กับอก ตั้งท่าจะพาขึ้นรถไปโรงพยาบาล แต่วนัสกลับยื้อบอกอีกฝ่ายว่าตัวเองไม่เป็นไรมาก แค่จุกและเจ็บที่ถูกเตะถูกต่อยเท่านั้น ขอนอนพักทายาแก้ฟกช้ำดำเขียวอยู่บ้านดีกว่า และอีกเดี๋ยวตำรวจก็จะมาแล้วด้วย
คนตัวใหญ่พ่นลมหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับความดื้อแพ่งของลูกน้อง แต่เมื่อพิจารณาร่องรอยอย่างละเอียดแล้ว มันก็ไม่น่ากลัวอย่างที่คิด ทำให้วางใจได้ว่าคนเจ็บไม่ได้กระทบกระเทือนบอบช้ำภายในถึงขั้นมีเลือดตกในอะไรแบบนั้น ไม่ต้องไปตรวจถึงโรงพยาบาลก็ได้
ภูผาล้วงกุญแจบ้านในกระเป๋ากางเกงอีกฝ่าย ไขพาร่างบางเข้าไปนอนพักในห้องนอน และยังไม่ทันจัดการอะไรกับคนเจ็บ เจ้าหน้าที่ตำรวจก็มาถึงในเวลาอันรวดเร็ว
เมื่อการสอบปากคำเสร็จสิ้นลง วนัสก็แทบจะหมดเรียวแรงและหมดกำลังใจจะจัดการกับเนื้อตัวของตน เขาได้แต่นั่งนิ่งมองภูผาเดินเข้าเดินออกอยู่พักใหญ่ จึงได้ค่อยเอื้อนเอ่ยกับร่างสูง
“ผมไม่เป็นไรมากหรอกครับ ที่เหลือเดี๋ยวผมจัดการเองได้ ค่ำแล้วคุณกลับไปอยู่กับเด็กๆเถอะครับ”
รอยยิ้มเหนื่อยๆถูกส่งไปให้เจ้านายที่กลับมานั่งริมขอบเตียง มือใหญ่เอื้อมมาแตะแผ่วๆบริเวณเขียวช้ำข้างแก้ม คิ้วเข้มขมวดยุ่งเมื่อเห็นรอยช้ำชัดถนัดตา
“คุณภูผา” เสียงเบาหวิวร้องเตือน เมื่อรู้สึกว่าอีกฝ่ายดูจะไม่ใส่ใจกับประโยคของเขาเมื่อครู่
“ทางโน้นยังมีป้าหยดคอยดูแลอยู่ แล้วก็ยังมีเจ้ารอยอีก ถ้ายังไม่พอก็ยังมีคนงานที่อาศัยอยู่ที่บ้านพักคนงานใกล้ๆแถวนั้นอีกโขยงหนึ่ง หายห่วงรึยัง”
คำบอกกล่าวแฝงร่องรอยความไม่พอใจจนวนัสจับน้ำเสียงแข็งๆนั้นได้
“แต่เธอไม่มีใคร เวลาแบบนี้ไม่ต้องมาเกรงใจกันหรอก”
วนัสยังคงนั่งเงียบ เขาเพียงแค่ไม่อยากให้ใครมาเห็นสภาพอ่อนแอ น่าเวทนา ดูไม่ได้แบบนี้ ก็เลยอยากอยู่คิดอะไรคนเดียวเงียบๆ
“แล้วไม่ต้องคิดอยากจะขออยู่คิดอะไรคนเดียวเงียบๆเลย ยิ่งอยู่คนเดียวยิ่งคิดมากฟุ้งซ่านไปกันใหญ่”
“……………!” คนตัวเล็กเบิกตามองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ
ปิดอะไรตาคนนี้ไม่ได้เลยจริงๆน่ะ มานั่งอยู่กลางใจเขารึไงถึงได้รู้ดีไปหมด วนัสหันหน้าหนีด้วยใบหน้าติดจะบึ้งนิดๆ ที่ถูกคนจับได้ไล่ทันความคิด
“แต่ถ้าเห็นเป็นคนอื่นคนไกลกัน ฉันก็จะไม่กวนเธอละน่ะ” ภูผาตั้งท่าจะลุกไปจากเตียงเมื่อพูดจบ
“ปะ…….เปล่านะครับ!”
มือเล็กรีบคว้าชายเสื้ออีกฝ่ายที่กำลังจะลุกเดินจากไปหมับทันที
ร่างสูงนึกยิ้มในใจให้กับอาการร้อนรนของคนเจ็บ และทรุดตัวนั่งลงที่เดิม
“ผมเกรงใจนะครับ ช่วยผมไว้ตั้งหลายอย่าง จนไม่รู้จะขอบคุณ ตอบแทนยังไงดีแล้ว”
“หึๆ ก็แค่ทำตามที่ฉันเคยบอกไว้ก็พอแล้วละ” ภูผายิ้มอย่างอ่อนโยนโดยไม่สนใจกับอาการตื่นๆของคนบนเตียง
ไอ้กฎสามข้อนั้นอะนะ คิ้วเรียวขมวดมองอีกฝ่ายที่ยังปั้นหน้าตายอยู่
“ไว้จะเพิ่มอีกซักข้อสองข้อเร็วๆนี่ละ”
ยังจะมีอีกหรอห๊า!
ความวิตกกังวลจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ดูจะถูกลมปากของร่างสูงใหญ่พัดกระเด็นกระดอนหายไปในอากาศรอบตัว เพราะความสนใจของเขาพุ่งตรงไปที่ชายหนุ่มเพียงคนเดียวแล้วตอนนี้ ปัญหาที่เกิดขึ้นแม้จะต้องเสียรู้ เจ็บตัว แต่ทุกอย่างมันต้องมีทางแก้ไขได้ ถ้ายังมีผู้ชายคนนี้คอยช่วยเหลือ
“หึๆ หายเครียดได้แล้ว” ภูผาอ้อมแขนไปด้านหลังพลางคว้าไหล่เล็กเขย่าแรงๆ “กล่องยาอยู่ตรงไหนละ”
วนัสพยักเพยิดหน้าไปทางข้างฝาด้านซ้ายมือ ร่างสูงเดินไปหยิบค้นยาในตู้ยาขนาดเล็กแล้วเดินกลับมาพิจารณาร่างที่กึ่งนอนกึ่งนั่งบนเตียงขนาดนอนได้สองคนสบายๆ
“อาบน้ำก่อนทายาดีกว่ามั้ย? แต่ว่าฉันเช็ดตัวให้ดีกว่าน่ะ คงเดินไปไม่ไหวหรอก”
ภูผาตั้งท่าเอื้อมมือไปถลกเสื้อหวังจะช่วยอีกฝ่ายถอดเครื่องแต่งกาย แต่ถูกห้ามปรามไว้ก่อน
“ผมไหวครับ ตอนนี้ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้ว ขอลุกไปอาบน้ำเองดีกว่าครับ”
ถ้าจะให้คุณมาเช็ดตัวให้ ผมขอลากสังขารเจ็บๆไปอาบเองอีกว่า ตอนเมาคราวก่อนยังอายไม่หายเลย
วนัสลุกเดินโดยมีภูผาคอยพยุง เสี้ยวหน้าขาวบ่งบอกถึงความกระอักกระอ่วนใจให้ร่างสูงได้ยกยิ้มเจ้าเล่ห์อีกคราว
นี่ถ้ารู้ว่าเขาได้ทำการละเมิดจับต้องร่างกายของเจ้าตัว จนเขาสำเร็จสมใจจะทำหน้ายังไงกันน่ะ จะอาละวาดหรือเขินอาย แต่เขาขอภาวนาให้เป็นอย่างหลังดีกว่า
เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้ภูผารีบเดินไปประคองร่างโปร่ง ที่สวมเพียงกางเกงผ้าเนื้อบาง ส่วนเสื้อที่เขาเตรียมไว้ให้ถูกเจ้าตัวจับพาดไหล่ไว้เฉยๆ กลับมานั่งบนเตียง แล้วจึงบรรจงทายาตามบริเวณที่ฟกช้ำดำเขียว แต่ที่ชัดที่สุดก็ตรงบริเวณกราม ซึ่งตอนนี้บวมปูดจนเห็นได้ชัด กับบริเวณท้องที่เห็นรอยช้ำวงกว้าง เสร็จแล้วจึงส่งยาแก้ไข้ให้กินไปด้วย
“…………………….” วนัสเหลือบมองอีกฝ่ายก่อนจะหลุบตาลง
“มีอะไรฮึ” ภูผาเห็นอีกฝ่ายจ้องมองด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้จึงถามกลับไป
“คุณภูผาตามผมมาหรือครับ”
“ใช่”
สายตาคมปราดมองแผ่นอกราบเรียบ ตุ่มเล็กสีชมพูเข้มหดเล็กด้วยเพิ่งอาบน้ำมาหมาดๆ ก่อนจะละสายตาขึ้นยังวงหน้านวล
“ฉันสั่งคนงานไปบอกเธอ ให้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน พอคนงานกลับมาบอกว่าเธอกลับไปแล้ว ก็คิดว่ามันผิดปกติ เป็นห่วง กลัวว่าเธอจะเผลอทำอะไรวู่วาม เลยรีบตามมาดู มีเรื่องซะจริงๆ”
ร่างสูงถอนใจยาว
“อย่าทำอย่างนี้อีกน่ะ บอกแล้วไง มีอะไรให้มาปรึกษากันก่อน เห็นเป็นคนอื่นไปได้”
แม้ใจอยากจะเถียงว่า ตนยังไม่ได้พูดกล่าวหาอะไรสองคนนั้นเลย เพียงแค่ลองหยั่งเชิงดูปฏิกิริยาก็โดนแล้ว แต่ก็ต้องหุบปากเงียบ เพราะเจตนาหวังดีของอีกฝ่ายทำให้พูดไม่ออก ทั้งยังรู้สึกซาบซึ้งในน้ำใจของผู้ชายคนนี้มากเหลือเกิน เพราะฉะนั้น จะว่าอะไรมาเขาก็ยอมรับผิดทุกประการ
“ครับ”
เห็นคนตัวเล็กตอบรับแต่โดยดี คนที่เป็นห่วงก็ค่อยเบาใจ แต่ก็ไม่ทั้งหมดเพราะเขายังเห็นร่องรอยความกังวลใจสะท้อนในดวงตาคู่รีงาม
“นอนพักซะก่อนเถอะ เรื่องอื่นไว้ค่อยคิดกันที่หลังน่ะ”
“……………………” วนัสยังคงนั่งก้มหน้านิ่งพรูลมหายใจออกมา
“มันหลับไม่ลงครับ รู้สึกว่าในหัวเหมือนมีอะไรตีกันยุ่งเหยิงไปหมด คิดไม่ออกว่าจะทำยังไงกับไร่สวนนี้ต่อไปดี นี่ถ้าพี่สาวรู้คงไม่ยอมให้ผมอยู่ที่นี่คนเดียวแน่ๆเลย”
“ถ้ายังรับมือไหวก็ไม่ต้องบอกก็ได้ พี่เขาจะเป็นห่วงซะเปล่าๆ ยังไงก็ยังมีฉันอยู่นะ อย่าลืมสิ”
ร่างสูงนั่งมองอีกฝ่ายก้มหน้านิ่งอยู่บนเตียง
“แต่………ผม”
“อืม……………..นายนี่! เริ่มฟุ้งซ่านอีกแล้วน่ะ” ภูผาพูดแกมดุอีกฝ่ายที่ยังไม่ยอมล้มตัวนอน
เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังนั่งนิ่ง ร่างสูงจึงขยับตัวเข้าไปใกล้ร่างบาง พลางวาดวงแขนโอบรั้งเข้ามาแนบอก ในขณะที่วนัสเองก็ดูจะเริ่มชินกับการเข้าถึงเนื้อถึงตัวของเจ้านายตน จึงยอมเอนตัวอิงไหล่หนาทั้งๆที่ช่วงบนยังเปล่าเปลือย
“กังวลหรือ? ไม่ต้องคิดมากไปหรอก เรื่องคนงานที่ขาดไปฉันจะจัดคนของไร่ภูผามาแทนให้ รวมทั้งระบบการจัดการในไร่ทั้งหมดด้วย จะให้หัวหน้าคุมงานมาช่วยดูและวางแผนกันใหม่”
ภูผารับรู้ถึงการคลายตัวของกล้ามเนื้อในร่างที่อิงซบอก เขาถึงได้เข้าใจว่าวนัสกังวลใจเรื่องนี้นี่เอง คงกลัวว่าจะหาคนงานมาทำงานในไร่ไม่ได้สินะ พอเขาบอกจะช่วยในเรื่องนี้ถึงได้ดูผ่อนคลายความวิตกกังวลลงไป เด็กจริงๆเลยน้า…………… สายตาคมหลุบมองเส้นผมบนศีรษะที่อยู่เพียงปลายคาง แล้วยกมุมปากขึ้นน้อยๆ
“ส่วนมะพร้าวก็จะให้รถโรงงานของฉันมารับซื้อถึงที่นี่ ขายตรงกับทางโรงงานไปเลย เดี๋ยวจะรับซื้อราคาพิเศษเลยดีมั้ย”
น้ำเสียงหยอกเย้าทำให้ร่างที่อยู่ในอ้อมแขนดิ้นหยุกหยิกอย่างไม่สบอารมณ์
“นอนได้รึยังฮึ” วงแขนแข็งแรงแกล้งบีบคนตัวเล็กเล่น
“ผมไม่ได้หวังอะไรแบบนั้นน่ะ!” เสียงบึ้งตึงทำให้ภูผานึกอยากจะสัพยอกต่อไปอีก
“หวังหน่อยจะเป็นไรไปละ เรือล่มในหนองทองจะไปไหนเสียนี่น่ะ” ภูผายิ้มเย้าใส่ตาเขียวๆของร่างเล็ก
ไอ้ประโยคนั้นมันไว้ใช้กับผู้หญิงเฟ้ย พูดไม่ถูกแล้วยังจะเอามาใช้อีก วนัสนึกอย่างขุ่นๆใจ ถึงจะเป็นคำหยอกชวนให้หงุดหงิดหัวใจ แต่ก็ทำให้เขารู้สึกสบายใจ โล่งอก เมื่อมีคนๆนี้อยู่ข้างๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวออกจากวงแขนแข็ง เอนตัวลงนอนบนฟูกนุ่ม
“ไม่ใส่เสื้อละ” เมื่อเห็นร่างขาวคลี่ผ้าห่มทั้งๆที่ยังไม่สวมเสื้อจึงเอ่ยทัก
“ปกติก็ไม่ใส่อยู่แล้วครับ”
ภูผากวาดตามองติ่งเนื้อสีชมพูเข้มบนพื้นผิวขาวเนียน แล้วต้องลอบกลืนน้ำลายเอื๊อกที่เดียว จะยั่วกันรึไงเจ้าเด็กนี่
“งั้นฝันดี อย่าคิดอะไรมากอีกล่ะ ทุกอย่างจะดีเอง” มือใหญ่ช่วยดึงผ้าห่มคลุมร่างเล็กให้เสร็จสรรพ ก่อนจะก้มหน้าทาบริมฝีปากลงบนหน้าผากมนแผ่วเบา และรอดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายว่าจะลุกขึ้นมาโวยวายอย่างทุกทีรึเปล่า
“……………….”
หากฝ่ายที่ถูกกระทำกลับรู้สึกว่า คนตัวโตกำลังทำเหมือนเขาเป็นลูกชายอีกคนหนึ่งของตัวก็ไม่ปาน ก็เล่นจูบราตรีสวัสดิ์เหมือนพ่อทำกับลูกแบบนี้จะให้เขาว่าอะไรได้ละ จึงได้แต่มองตาปริบๆมองใบหน้าเข้มที่ลอยห่างแค่คืบ
ดวงตาใสแป๊วมองกลับมาไม่มีทีท่าจะหลบเลี่ยง ทำให้ร่างสูงลดใบหน้าประทับริมฝีปากที่เปลือกตาอย่างเชื่องช้า แล้วค่อยๆเคลื่อนไปกดแนบลงบริเวณมุมปากเนิ่นนาน ก่อนจะกลั้นใจถอนใบหน้าออกห่าง แล้วยืดตัวขึ้น
“หลับซะ”
ร่างสูงขยับตัวลุก แต่ถูกมือตุ๊กแกของวนัสยึดเหนี่ยวไว้แน่น คิ้วเข้มจึงเลิกขึ้นถาม
“ผมไม่ใช่ลูกคุณน่ะ” ถึงจะไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจกับการกระทำของอีกฝ่าย แต่มามองเขาเป็นเด็กแบบนั้น เขาก็อดฉุนไม่ได้
อาการนิ่วหน้าอย่างดื้อดึงทำให้ภูผาอมยิ้ม
“อืม……….หึๆ……. แต่ตอนนี้ทำตัวเหมือนเด็กสามขวบ”
“เหมือนตรงไหนกัน!”
“ก็ตรงแก้มป่องๆปากยื่นๆแบบนี้ไง” นิ้วแข็งแรงจิ้มลงไปที่พวงแก้มอิ่มใสข้างที่ไม่ถูกชก กดย้ำจนอีกฝ่ายเบือนหน้าหนีอย่างรำคาญ
“ผมไม่ใช่เด็ก อย่ามาทำแบบนี้อีกน่ะ ของแบบนั้นเขาไว้ทำกับเด็ก ผมโตแล้วน่ะ!” มือเล็กพยายามปัดนิ้วที่จิ้มๆใบหน้าเขาออก พลางเหลือบมองใบหน้าเจ้าเล่ห์ที่ก้มลงมาใกล้
“ไม่ชอบให้ทำแบบเด็ก งั้นทำแบบผู้ใหญ่ก็ได้ จะได้ไม่ถูกเธอว่าอีก”
ทันทีนั้น ศีรษะทุยก็ก้มลงมาแนบริมฝีปากกับกลีบปากสีอ่อนเรื่อ แล้วไล้ลิ้นสีแดงสดไปตามขอบปาก ปลายลิ้นอุ่นสัมผัสหยอดเย้ากดแนบเน้นไปทั่วรูปปากหยักโค้ง ก่อนจะดุนดันให้อีกฝ่ายเปิดปากรับลิ้นอุ่นชื้นของตนเข้าไปสำรวจภายในอย่างง่ายดาย
วนัสรู้สึกเหมือนเวลาหยุดนิ่ง เขามองใบหน้าที่เข้ามาแนบชิดเต็มตา แต่ไม่อาจห้ามปรามโวยวายได้เลย รู้สึกเหมือนทั้งตัวโดนแช่แข็ง ขยับเขยื้อนไม่ได้ ทำได้แต่เพียงบีบบ่าหนาไว้แน่น ลิ้นของเขาเหมือนจะเป็นอัมพาตในบัดดล แต่ก็ยังรับรู้ถึงการเกี้ยวกระหวัดดูดกลืนของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี
คุณภูผา!……..นี่คุณจะแกล้งกันรึไง ผมบอกให้คุณปฏิบัติกับผมแบบผู้ใหญ่ที่เขาพึงกระทำต่อกัน ไม่ใช่ให้คุณมาแสดงว่าผู้ใหญ่เขาทำกันยังไงน่ะ! ทำเข้าไปได้ยังไงเนี่ย ผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ อ๊า……………..เอาลิ้นคุณออกไปน่ะ
ภูผาเพิ่มแรงกดทับร่างที่เริ่มดิ้นรนคลุกคลักด้วยลำตัวของตนเอง กำปั้นขนาดกำลังดีทุบตุ๊บตั๊บลงบนไหล่กว้าง แต่ร่างสูงคงคิดว่ามันเป็นแมลงหวี่แมลงวัน ที่เข้ามาขัดความสำเริงสำราญ จึงรวบจับกดทาบด้วยท่อนแขนให้มันแน่นิ่งลุกขึ้นมารบกวนอีกไม่ได้
ยิ่งถูกรุกไล่เท่าไร ร่างบางที่กลั้นลมหายใจเอาไว้ก็ยิ่งทุรนทุราย ด้วยอากาศกำลังจะหมดไปจากปอด 3 2 1
“อ๊า!” วนัสอ้าปากกว้างเพื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดอีกครั้ง ทำให้อีกฝ่ายมีโอกาสประกบปากบางได้ถนัดถนี่มากขึ้น ลิ้นอุ่นๆทำให้วนัสรู้สึกแปลกประหลาดมากกว่าความรังเกียจในเพศเดียวกัน
“อื่อ……………….” ออกไปน่ะคุณ……………… ถ้าไม่ออกไปผมโกรธจริงๆแล้วน่ะ
ลิ้นเล็กๆเริ่มผลักไสดุนดัน ให้อีกฝ่ายชักลิ้นพิเรนออกไปจากปากตน แต่ยิ่งขยับก็เหมือนจะไปสอดคล้องกับจังหวะของฝ่ายตรงข้ามที่เร่งเร้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนรู้สึกวูบวาบไปตามเนื้อตัว เลือดของเขาอุ่นจนร้อนวิ่งพล่านไปตามร่างกาย ก่อนจะไหลวนมารวมกันที่กลางลำตัว จากที่แข็งขืนในตอนแรกก็เริ่มผ่อนปรน และเหนี่ยวรั้งในที่สุด
น้ำใสๆไหลล้นทางมุมปาก เสียงดูดกลืนลิ้นของกันและกันยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์ของร่างบางกระเจิดกระเจิง ไม่ไหว ไม่ไหวแล้ว ถ้าขืนยังเป็นแบบนี้ เขาต้องทำเรื่องน่าอับอายออกไปแน่ๆ
แต่ก่อนจะเกินเลยไปมากกว่านี้
ภูผาค่อยๆถอนใบหน้าออกอย่างเชื่องช้า เฝ้าดูใบหน้านวลแดงเรื่อสบตาเขานิ่ง แววตาของคนอ่อนประสบการณ์เจืออารมณ์พิศวาสโดยไม่ปิดบัง ทำให้ร่างสูงลอบถอนหายใจ
“เป็นไง แบบผู้ใหญ่เขาทำกัน ถูกใจมั้ย”
หน้านวลแดงจัดจนควันแทบจะออกหู เมื่อได้ยินคำสัพยอกของเจ้านายจอมเฮี้ยว ด้วยทั้งกระดากอาย ทั้งโกรธขึงตัวเองที่ดันไปมีอารมณ์ร่วมกับเจ้าคนช่างแกล้ง มือเล็กจึงหยิบคว้าหมอนข้างศีรษะ เหวี่ยงปาเข้าใส่ร่างสูงที่ยิ้มหน้าทะเล้นรอรับอยู่อย่างอารมณ์ดี แล้วรีบตะแคงตัวหันหลัง หลับหูหลับตาข่มใจหลับท่ามกลางความครึ้มอกครึ้มใจของร่างสูง
“อย่าลืมฝันถึงฉันละ”
เสียงกระซิบข้างหูชวนให้คนที่นอนขดตัวในผ้าห่มหลับตาปี๋ ไม่อยากฟังคำคนกวนประสาทอีกต่อไป เพราะถึงต่อล้อต่อเถียงไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา แถมยังเข้าตัวอีกต่างหาก แล้วอีกอย่าง………………
ไม่อยากจะโทษว่าอีกฝ่ายเป็นคนเริ่มเรื่องพิเรนๆนี้คนเดียว เขาเองก็กลับรู้สึกดีจนร้อนรุ่มไปด้วยเหมือนกัน ว่าเขาก็เหมือนกับว่าตัวเอง ทางที่ดี อย่าฟื้นฝอยหาตะเข็บจะดีกว่า เพราะเขากลัว กลัวจะไปเจอกับคำตอบที่เขาเองคอยแต่จะหลบเลี่ยง พยายามไม่คิดถึงตลอดเวลาที่อยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้
หลับซะ เจ้าไม้ หลับให้สนิทเลยน่ะแก
TBC
งานหนักมากค่ะ ช่วงนี้
ขอโทษที่มาต่อช้า เเหะๆ เเค่ สองสามวันเองเนอะ
ความสัมพันธ์ของทั้งสองกระชับเเน่นมากขึ้น อิอิ
หวังว่าจะชอบกันนะจ๊ะ
-
:L1:สมกับที่รอคอย
-
กรี๊ดดดดด เขาจูบกันแล้ววววว
คุณหินนี่รุกคืบ กระดื๊บ ๆ ถี่ยิบ
ใกล้ละ น้องนัสเอ๋ยยย ใกล้เสียสาว เอ๊ย เสียหนุ่มเต็มแก่แล้ว
+1 ให้คนโพสต์จะได้มาต่อเร็ว ๆ
-
คุณหินเจ้าเล่ห์จังเลย แอบมองแอบจับนู่นนี่ตลอด 555
-
น่ารัก :L2:
-
กรี๊ดดดดด :m3:กะแล้วคุณภูต้องใช้มุกนี้แต่ไม่คิดว่าจะdeepขนาดนี้ อร้ายยยยยยยย
ม้วนหน้าสัก3ตลบ :110011:แล้ววิ่งมากด+
-
อ๊า จูบกันอย่างดูดดื่มแล้ว :o8: คุณหินดีจัง มาปกป้องไม่พอ เซอร์วิสทุกอย่างเพื่อความอุ่นใจ คึคึ o18 ว่าแต่นัส รู็้ตัวรึยังเนี่ย
-
ถูกใจเป็นที่ซู้ดดดดด
เค้าจูบกันแล้ววววว
เค้ากอดกันแล้ววววว
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ
-
ตกใจหมดเลย นึกว่าจะถูกยำเละซะแล้ว
โชคดีพ่อหม้ายลูกสองมาช่วยไว้ทัน
แต่แอบหื่นใส่นะเนี่ย อาศัยช่วงอ่อนแอ
คลุกวงในซะแล้ว น้องไม้ก็มีอารมณ์ร่วมซะด้วย
ความสัมพันธ์กระชับแน่นมากขึ้น
:-[
-
เค้าจูบกันแล้วอะ :z1:
เริ่มรกุแแบบจริงๆ จัง ซะทีนะคุณหิน
หนูไม้เริ่มจะหวั่นไหวแล้ว :z2:
รอ รอ รอ จ้ะ
-
รุกได้รุกดีจิงน่ะ คุณหินเนี่ย
เอาเถอะ เด๋วน้องนัสก็อ่อนเองและ อิอิ
-
อร๊ายยยย มาจุใจ
คุณหินรุกอีกแล้ว!!! สู้ๆนะนัส
+1 ฉลองค่า~
-
ไอ่ 2 คนนั้น กล้าทำร้ายนัสจับตัวมาลงโทษให้ได้ :angry2:
อย่าให้นัสต้องเจ็บตัวฟรีนะคุณหิน
งานนี้คุณหินรุกเต็มอัตราเลย :-[
-
กรี๊ีดดดดดดดดดด
คุณภูผาเนี่ย เร็วตลอด
นัสไม่ทันได้ตั้งตัวเลย ^_^
-
คู่นี้ก้าวหน้า อิอิ ดีใจ
-
จูบโดยที่รู้ตัวกันทั้ง2ฝ่ายแล้วววววววววว
น่ารักจริงๆนั่นแหละ เป้นเราก็อดไม่ไหวอย่างคุณหินเช่นกัน :-[
ก็เล่นน่ารักซะขนาดนี้นีนา
รออย่างใจจดใจจ่อค่ะ
สู้ๆนะคะทั้งสองคนทั้งคุณเจี๊ยบและคุณสาเกเลย
-
จูบกันแล้ว :-[
จับคนงานขี้โกงสองคนนั้นยังไม่ได้ก็ไม่ไว้ใจเรื่องความปลอดภัยของวนัสหรอก
กำลังคิดไกลไปถึงว่าอาจไม่ได้มีแค่คนงานสองคนคิดทำกันเอง
แต่มีเบื้องหลังประเภทอยากได้ที่ดินอีก
(คิดไกลไปตามรูปแบบละครหลังข่าวกันเลยทีเดียว)
ถึงภูผาจะอยู่คอยช่วยเหลือและปกป้องวนัสแต่ก็ไม่ไว้ใจ
:กอด1:
-
:z1: :z1:
+1 ให้ :L2: :L2:
-
ทำแบบที่ผู้ใหญ่เค้าทำกัน นัสเลยโดนคุณหินจูบซะ :จุ๊บๆ:
รุกให้หนักเลยคุณหิน
-
ต่ออีกนะคับ :z10:
-
กรี้ดดดดดดดดดดดดดด สมกับที่รอ แม้ว่าอยากจะฆ่าไอเลวสองตัวนั่น
ที่มาทำร้ายน้องไม้ของเจ้ แต่ก็มีพระเอกมาช่วยไว้ทัน แถมความหวานให้ช่วงท้ายอีก
-
ขอบคุน
-
ใกล้แล้วววววววววววววววว >.<
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น่ารักน่าลากกันจริง ๆ คู่นี้
เห็นแล้วอิจฉาง่ะ
อยากมีแบบนี้บ้างจัง :pighaun: :z3:
รักคนแต่งนะครับ :กอด1:
-
จัดหนักเลยนะคะพี่หิน ทำเอาน้องไม้อ่อนระทวย :z1:
แต่ไอ้ดำกับไอ้บิ๊กนี่มันเลวจริงๆ :beat:
จับได้แล้วเดี๋ยวจะช่วยถลกเนื้อ เอาเกลือทา เจี๋ยนไอ้จ้อนให้เป็ดกิน แว้กกก โหด :serius2:
ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปเน้อ :impress2:
-
คุณภูผา บุกแรงมากค่ะ ทำเอานัส เคลิ้มไปเลย :o8:
ถ้ายังเป็นอย่างนี้ต่อไป มีหวังได้เสียกันตั้งแต่นัสยังไม่รู้ใจตัวเอง
ขอบคุณนะคะ รอมาต่อ กี่วันก็รอ :กอด1:
-
รุกคืบไปอีกขั้น
จูบแล้วๆ
รอตอนต่อไปโลดขอรับ :a9:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:z1: :z1: :z1:
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:o8: :o8: :-[ :-[ :impress2: :impress2:
คุณหินเริ่มรุกหนักขึ้นแล้ววววววววววววววววววววววว
รอตอนต่อไปนะคะ รีบๆๆๆๆๆๆอัพนะคะ
จะ :man1: :man1: :man1:รอ
:L2: :L2: :L2:
-
ว้าวๆ
จุ๊บๆ กันแล้วอ่ะ
คุณหินแร๊งงงง
คุณนัสรู้ตัวยัง?
-
คุณหินเยี่ยมมาก
จู่โจมแบบไม่ทันให้น้องพนัสตั้งตัวเลย
o13
ตอนนี้คุณหินทั้งดูเท่ห์แต่กะดูเจ้าเล่ห์ด้วยเหมือนกัน
เดาได้เลยว่าเวลามองนัสสายตาคงกรุ่มกริ่มมากแน่ๆ
น้องนัสจะไม่รู้ตัวกะแปลกแล้วละเนอะ
แต่น้องนัสกะเหมือนจะเริ่มคิดอะไรกับคุณหิน
เพียงแต่ว่าพยายามทำเหมือนไม่ได้คิดอะไรไหม
เรือล้มในหนองทองจะไปไหน
หึหึ คิดการไกลมากคะคุณหิน
:-[
-
ว๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาว
คุณหิน :o8:
เร็วจริงๆเลย :z1:
:pig4:
-
นัสพูดแบบนั้นเหมือนให้ท่า ใครจะอดได้เนาะคุณหิน
ไงล่ะนัส เคลิ้มเลยเด๊ หุ หุ
ต่อไปเป็นโครงการรวมสองไร่เข้าด้วยกัน ชิมิๆ
-
ต่อไปก็อยากให้กระชับแน่นเฟ้นยิ่งขึ้นกว่านี้อีก เรือ่ยๆ ได้ไหม จ๊ะ หุๆๆๆๆ :haun4:
-
ไม่เสร็จวันนี้ก็ต้องเสร็จวันหน้าแน่ไม้ หินรุกหนักออกขนาดนี้
-
หึหึ อีกไม่นาน :z1: :z1: หินเริ่มรุกหนักขึ้นเรื่อยๆ
-
เค้้าจูบกันแล้ว คริ ๆ คุณหินนี้รุกไวเอาโล่ห์จริงเนอะ
-
โห้คุณหิน ... รุกอย่างรวดเร็วเลยนะ
ส่วนไม้คุณหินไม่ได้ดูแลเป็นเด็ก ๆ
แต่เป็นแบบผู้ใหญ่แล้ว ...
แถมจูบกันแบบรู้สึกตัวซะด้วย
-
:z1: :z1: :z1:
-
คุณภูผารุกเร็วจริง
-
คุณหินไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอย :laugh:
ดูดดื่มกันเกินไปแล้วนะคะ :m3:
-
:z6: ไอ้สารเลวบิ๊ก กล้าทำร้ายน้องนัสสสสสส เลว!
พี่หินต้องดูแลน้องนัสดีๆนะ ครั้งนี้ดีฟคิสไปแล้วครั้งหน้าก็อย่าให้เสีย
เด็กหัวไวอย่างน้องนัสข้ามไปถึงขั้น C เลยยย :-[
-
แหมๆ คุณหิน รุกคืบไปไกลแล้วหวังจะรุกงาบด้วยชิมิเคอะ :z1:
-
ไล่อ่านจนทันแล้ว~
คุณหินนี่รุกหนักซะจริงจริง
แถมชอบหาเรื่องแต๊ะอั๋งอีก...น้องไม้ก้ไม่ได้รู้ตัวเลยใช่มั้ยนิ...
ตอนนี้คงจะรู้แล้วหล่ะมั้ง...โดนซะ deep เลย 555
-
เพิ่งเห็นว่าเอาเรื่องนี้มาลง แอร๊ยยยย ชอบคุณหินมาก ^^ เคยแอบคิดว่าไร่คุณหินนี่คงไม่รับคนงานพม่าแน่ๆเลย 555
ไม่งั้นคงมีปัญหาเรื่องออกเสียง
ปล. อยากให้เอาตอนพิเศษวันลอยกระทงมาลงจังค่ะ แต่มันสะแอบสปอลย์นี่สิเนอะ = =
-
คุณหินขา~ ทั้งมือไวและปากไวจริงๆเลยน้า
-
:call: :call:
-
Part8
“ไปทำการบ้านให้เสร็จ แล้วค่อยมาเล่นกับน้า ไม่ต้องมาเกาะเลยน่ะ!”
เสียงโหวกเหวกของวนัสดังขึ้นเมื่อลูกชายของภูผากลับมาจากโรงเรียน แล้วรีบวิ่งมาเกาแข้งเกาะขาร่างโปร่งเมื่อพบว่าน้าไม้ของพวกตนอยู่ในบ้าน
ภูผามองลูกตนเข้าไปนัวเนียกับร่างโปร่งด้วยความพออกพอใจ เข้ากันได้ดีแบบนี้ก็ไม่ต้องห่วงวันข้างหน้าละนะ สายตาละจากเด็กทั้งสองขึ้นมองร่างบางที่เริ่มคล้ำแดดลงเล็กน้อย ระยะหลังมานี่ วนัสมาทานข้าวเย็นด้วยกันเกือบทุกวันเพราะข้ออ้างของเขาเอง ไม่อ้างให้อยู่ช่วยงาน หรือไม่ก็ จะกลับเร็วไปทำไม อยู่คนเดียว ก็กินข้าวซะด้วยกันก่อนแล้วค่อยกลับ แรกๆวนัสเองก็คงจะอึดอัดใจอยู่บ้าง แต่เดี๋ยวนี้ดูผ่อนคลายและคุ้นเคยจนดูเป็นธรรมชาติ
หลังจากจัดการไล่ส่งให้เด็กทั้งสองไปล้างมือเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วส่งต่อให้ป้าหยดรับไปจัดการต่อ วนัสก็เดินมาทรุดนั่งตรงข้ามร่างสูงที่ชุดรับแขกกลางบ้าน
“ติดนายนะนั้น” ภูผายกยิ้ม สายตาสำรวจมองใบหน้าที่ตอนนี้ไม่หลงเหลือรอยเขียวช้ำให้เห็น และสุขภาพจิตของร่างบางก็ดีจนเป็นปกติ แม้จะยังจับตัวคนงานขี้ขโมยสองคนนั้นไม่ได้
“เห็นเป็นเพื่อนเล่นนะสิไม่ว่า”
ปากก็พูดไปมือก็พลิกสมุดรับจ่ายเงินบนโต๊ะไป ก็มาอาศัยกินข้าวเย็นกับเขาทุกวัน ก็เลยต้องทำงานชดใช้ค่าข้าว เดี๋ยวจะถูกค่อนขอดว่ามาเพื่อกินอย่างเดียว แต่บางครั้งก็ถูกเจ้านายจอมบังคับพาไปตรวจงานที่โน้นที่นี่จนเลยเวลาเป็นประจำ จนตัวจะติดกันอยู่แล้ว
“คุณหิน” เสียงใสของครูอุ่นทำให้สองหนุ่มละจากงานตรงหน้ามองหญิงสาวที่ทำหน้าที่ครูสอนพิเศษเฉพาะวันเสาร์ถือถุงหูหิ้วเดินตรงเข้ามา
วันนี้วันพุธ! วนัสลอบมองเจ้านายแอบถอนหายใจเหมือนเหนื่อยหน่าย ก็น่าเหนื่อยอยู่หรอก จ้างมาสอนพิเศษวันเสาร์ แต่ครูอุ่นกลับขยันเกินเหตุ เล่นมาดูมาสอนการบ้านแบบไม่คิด
ตังค์เพิ่มให้เกือบทุกวัน ถ้าครูอุ่นเธอทำแค่นั้น ก็คงจะเป็นพระคุณในความมีเมตตาสงสารเด็กที่ไม่มีแม่คอยดูแล แต่ครูอุ่นกลับตั้งตนเป็นนายหญิงของบ้าน เพราะเท่าที่เห็นพฤติกรรม ก็แปลเจตนาของคุณเธอได้อย่างเดียวว่า ใช้เด็กเป็นสะพานไปหาพ่อของเด็กไม่ผิดเพี้ยน หญิงสาวจะเข้ามาเป็นธุระจัดการภายในบ้านแบบไม่ได้ขอร้องอยู่บ่อยๆ ทั้งๆที่มีป้าหยคอยดูแลอยู่ เจ้านายเขาก็เข้าตำรากลืนไม่เข้าคายไม่ออก พะอืดพะอมอยู่แบบนี้มานานแล้ว จะพูดมากก็ไม่ได้ เพราะจะหาครูวิ่งเข้ามาสอนถึงในไร่ได้ขนาดนี้มันไม่ง่าย ที่ผ่านมาก็เปลี่ยนมาแล้วหลายคน สาเหตุเพราะมีเจตนาแอบแฝง พูดง่ายๆคือ อยากมาเป็นนายหญิงของที่นี่นั้นเอง และถ้าเจ้านายเขาเป็นพวกเจ้าชู้ไก่แจ้ ก็คงจะไม่เดือดเนื้อร้อนใจกับการมาประเคนกายถวายตัวกันถึงในบ้านแบบนี้ แต่นี่เขาเห็นชายหนุ่มไม่มีท่าทีจะตกร่องปล่องชิ้นกับใครเลย ช้ำยังแสดงท่าทางรำคาญจนบางครั้งก็ให้เขาอยู่รับหน้า เป็นหนังหน้าไฟ จนจะถูกตบอยู่หลายทีแล้วเนี่ย ข้อหามาขัดขวางเส้นทางไปสู่ตำแหน่งนายหญิงของบ้านของพวกคุณเธอทั้งหลาย
“วันนี้อุ่นมาช้าหน่อย เพราะแวะซื้อทอดมันเจ้าที่คุณหินชอบทานอยู่”
“ขอบคุณมากครูอุ่น แต่ผมบอกแล้วว่าไม่ต้องซื้ออะไรมาหรอกครับ ถ้าอยากกินเดี๋ยวให้พวกคนงานไปซื้อมาก็ได้ครับ”
“แหม……….จะเลือกดีหรือเปล่าก็ไม่รู้ อุ่นซื้อมาให้ละอีกแล้ว”
แม่เจ้าพระคุณเอ๊ย มันก็ทอดกะทะเดียวกันนั้นละ จะไปเลือกอะไรนักหนาฟะ วนัสเหลือบมองครูอุ่นวางถุงทอดมันบนโต๊ะ แล้วนั่งลงข้างๆเจ้าของบ้าน
“อีกอย่างผมเกรงใจครูอุ่นมากน่ะครับ มาทุกวันแบบนี้ ไม่ต้องห่วงอะไรเจ้าลิงสองตัวนั้นมากหรอกครับ วันธรรมดาผมก็คอยดูอยู่ ให้ครูอุ่นมาช่วยทบทวนบทเรียนเฉพาะวันเสาร์วันเดียวก็พอแล้วครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“จะไม่เป็นไรได้ไงครับครูอุ่น ต้องขับรถเข้ามาตั้งไกล เหนื่อยนะครับ”
“ก็บอกแล้วว่าอุ่นเต็มใจ คุณหินอย่าคิดมากเลยนะค่ะ เดี๋ยวอุ่นไปแกะทอดมันให้คุณหินทานรองท้องก่อนมื้อเย็นดีกว่านะค่ะ” หญิงสาวตัดบทรีบลุกไปก่อนจะได้ฟังวาจาตัดรอนของชายหนุ่มอีก
วนัสมองภูผาถอนหายใจเป็นรอบที่สองหลังจากครูอุ่นเดินหายเข้าไปในครัว เห็นแล้วก็อดเห็นใจไม่ได้ แต่ก็รู้สึกขำไปด้วย ความหล่อความรวยบางทีก็ทำให้ยุ่งยากใจเหมือนกันน่ะ
“ยิ้มอะไรคนเดียวอีกแล้ว”
ร่างสูงส่งสายตาขวางๆไปให้คนตัวเล็กได้ขุ่นใจเล่น เห็นความลำบากของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก เดี๋ยวเหอะ เดี๋ยวได้เล่นแบบผู้ใหญ่อีกรอบหรอก
“ทำไมชอบยิ้มคนเดียว ไหนบอกมาซิ ว่าคิดเรื่องอะไรอยู่”
ใบหน้าที่มีรอยยิ้มติดอยู่กลับฉีกยิ้มมากขึ้นพร้อมกับสั่นหน้าไม่รับฟังคำถามชวนหาเรื่องนั้น เรื่องอะไรจะบอกอยากรู้ก็หาหนทางเอาเองเถอะ
ร่างสูงชะโงกตัวข้ามโต๊ะเพ่งมองใบหน้าขาวใสติดรอยยิ้มแล้วเลิกคิ้วขึ้นเสียข้างหนึ่งเหมือนค้นหาอะไรบางอย่างในดวงตาคู่อ่อนโยน จนเจ้าของร่างโปร่งเสหลบตาอย่างเก้ๆกังๆ ทำให้ร่างสูงระบายลมหายใจเบาๆออกมา เอาเถอะมาถึงขนาดนี้แล้วจะอดทนจนกว่าจะเห็นใจกันบ้างละน่ะ
“แต่ว่าวันนี้กินข้าวเสร็จแล้วอยู่คุยกันก่อนน่ะ มีเรื่องจะปรึกษาอะไรด้วยหน่อย”
“คะ…….ครับ”
เพราะใบหน้าคมคายยื่นเข้ามาใกล้ทำให้วนัสนึกถึงคืนนั้นขึ้นมาอีกจนได้ ริมฝีปากอุ่นๆ
บ้า จะแกล้งหยอกเขาไม่ถึงเมื่อไรกัน คิดไปเลือดในกายก็ดูจะไหลแรงจนใบหน้าเริ่มซับสีเลือดจางๆ เลยต้องเสไปหยิบสมุดจดงานขึ้นมาบังหน้า
หลังจากกินข้าวเย็นจนอิ่มแปล้ และเฝ้ามองเจ้านายหนุ่มพยายามไล่ต้อนให้ครูอุ่นกลับบ้านจนสำเร็จก็เลยสองทุ่มไปแล้ว พวกเด็กๆป้าหยดก็พาไปกล่อมนอนในห้อง เหลือเขานั่งรอชายหนุ่มเพียงลำพังบนเก้าอี้หินอ่อน ที่ตั้งวางไว้นั่งรับลมเล่นข้างบ้าน
“อะ!” วนัสอุทานเมื่อรู้สึกถึงวัตถุเย็นๆแตะลงข้างแก้ม
โค๊กกระป๋องเย็นๆถูกยื่นส่งให้โดยเจ้านายหนุ่ม
“ขอบคุณครับ” ร่างบางรับมาถือไว้เฉยๆมองอีกฝ่ายนั่งลงข้างๆ เก้าอี้มีตั้งหลายตัวจะต้องมานั่งตัวเดียวกันทำไม ตัวก็ไม่ใช่เล็กๆ แต่เบื่อจะพูดแล้ว พูดไปไม่เคยฟังกันเลย อยากเบียดก็เบียดไป เดี๋ยวเมื่อยก็คงลุกไปเอง
“มีเรื่องอะไรหรือครับ?”
“นัสจบเอกภาษาอังกฤษมาใช่มั้ย”
“ครับ” ออกจะงงกับคำถามที่เขารู้สึกว่ามันไม่น่าจะใช่ธุระที่ชายหนุ่มจะพูด แต่ก็ตอบออกไป
“สนใจจะสอนพิเศษให้เด็กเล็กบ้างมั้ย”
ไม่ต้องสาธยายอะไรให้ยืดยาว ร่างบางก็รู้แล้วว่าภูผาต้องการอะไร
“จะเปลี่ยนครูสอนพิเศษหรือครับ”
“อืม…………..ก็อย่างที่เธอเห็นนั้นละ ฉันกลัวว่าถ้าให้ครูอุ่นทำตรงนี้ต่อไป มันจะเป็นการให้ความหวังที่ไม่เข้าท่ากับผู้หญิงเขา ที่ผ่านมายังมองหาใครมาแทนตรงนี้ไม่ได้ ก็เลยไม่อยากจะขยับเปลี่ยนอะไร แต่ตอนนี้คิดว่าเจอคนที่ทำหน้าที่ตรงนี้ได้แล้ว ก็เลยอยากจะรีบจัดการซะ”
“……………………”
ใบหน้าเข้มไม่ได้หันมามองร่างบาง แต่ทอดสายตามองฝ่าความมืดไปหยุดอยู่ที่ไหนซักแห่ง
เจ้านายเขามีสีหน้าเรียบเฉยไม่มีวี่แววการขอร้อง คงยังรอการตัดสินใจของเขาอย่างสงบนิ่ง ไม่เหมือนนายภูผาผู้เก่งกาจอย่างเคย ทำเอาวนัสคิดหนัก ผู้ชายคนนี้มีน้ำใจกับเขามากเหลือเกิน กับเรื่องสอนการบ้านเด็กประถมเขาทำได้อยู่แล้ว ไม่ต้องจ้างแค่เอ่ยปาก เขาก็ช่วยอยู่แล้ว เพียงแต่อะไรบางอย่างในใจที่ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมันจะเริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่าง จากความใกล้ชิดสนิทสนม จนเขาเองยังกลัวถึงได้เว้นระยะห่างมาตลอด
“นัสจะรับสอนพิเศษให้ลูกฉันได้มั้ย”
คุณภูผา……………เสียงครางอ่อนอกอ่อนใจดังขึ้นในใจร่างบางทันที ผู้ชายตัวโตๆมานั่งกลุ้มอกกลุ้มใจเรื่องการเรียนของลูก มันก็น่ารักดีน่ะ ทำใจแข็งไม่ลงจริงๆ
เอาเถอะ ถ้าเขาสามารถช่วยแบ่งเบาภาระให้ชายหนุ่มผู้รักลูกรักครอบครัวคนนี้ได้ เขาก็จะทำ อยากให้คนดีๆอย่างนี้มีความสุข แค่ความรู้สึกตะขิดตะขวงใจกับอะไรบางอย่างก็น่าจะตัดทิ้งไปได้ ถ้าได้ตอบแทนชายหนุ่มบ้าง
“ครับ……………แต่จะไม่ไปหักหน้าครูอุ่นเขาหรือครับ”
“ถ้านายตกลง เรื่องนั้นฉันจัดการได้ ไม่ต้องกังวลไปหรอก”
“ก็ได้ครับ ถึงจะไม่เคยทำมาก่อน ยังไงขอรายละเอียดด้วยนะครับ”
“ขอบใจมาก ฉันก็มองไม่เห็นใครนอกจากเธอ” มือใหญ่เอื้อมไปบีบไหล่เล็กเบาๆเชิงขอบใจ
“ส่วนเวลาสอนก็วันเสาร์ 9.00-12.00 น. เท่านั้นละ ส่วนมากก็จะให้ช่วยดูการบ้าน แล้วก็สอนเสริมในวิชาที่พวกเขาอ่อนน่ะ แล้วตอนนี้ฉันอยากให้เน้นภาษาอังกฤษด้วย”
“งั้นก็พอได้ครับ” ร่างบางทำท่าครุ่นคิดถึงหน้าที่ที่จะมาถึงของตน
“ส่วนเรื่องค่าสอนก็จะจ่ายหลังสอนเสร็จทุกครั้ง ก็ครั้งละ 1,000 บาทน่ะ ไหวมั้ย”
“………………” 3 ชั่วโมง 1,000 หรอ เยอะนะนั้น แต่……………..
“ผมจะสอนให้แบบไม่คิดตังค์ครับ ไว้หาคนที่เหมาะสมได้แล้วค่อยเปลี่ยนคน ช่วงนี้ผมจะช่วยดูให้” วนัสรีบระล่ำระลักบอก
“ไม่ได้ จะมาทำฟรีๆได้ยังไง เหนื่อยน่ะ” คนตัวใหญ่กว่าขึ้นเสียง
“ผมขอเถอะครับคุณหิน อย่างน้อยก็เห็นแก่หน้าครูอุ่นเธอบ้าง ไว้ให้เรื่องมันซ่าๆก่อนแล้วค่อยมาตกลงกันใหม่น่ะครับ”
“…………………….” ภูผาเม้นปากด้วยรู้สึกขัดใจ ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ผูกมัดร่างบางไม่ได้นะสิ
ท่าทางจะไม่ยอมง่ายๆ เจ้านายเขานี่ก็ดื้อดึงเอาเรื่องน่ะนี่ ร่างบางพรูลมหายใจก่อนจะเอ่ยเสียงอ่อน
“คุณไม่อยากให้เราเป็นคนอื่นคนไกลกันไม่ใช่หรือครับ เพราะฉะนั้นเวลาคุณหินเดือดร้อนผมก็อยากจะช่วยในสิ่งที่ผมทำได้น่ะครับ”
สายตาคู่คมกริบจ้องมองใบหน้าขาวนวลท่ามกลางแสงไฟนีออนนิ่ง จนร่างบางต้องเสหลบด้วยสู้สายตาร้อนแรงคู่นั้นไม่ได้ เพราะมันสื่อว่าดีใจ พอใจอย่างออกหน้าออกตา
สายลมเย็นยามค่ำคืนช่วยให้รู้สึกโปร่งสบาย ท้องฟ้ากระจ่างใสไร้เมฆหมอกจึงเห็นดวงดาวทองแสงประกายระยิบระยับเกลื่อนฟ้า ถ้าเป็นในกรุงเทพไม่มีทางได้เห็นท้องฟ้าแบบนี้แน่ เสน่ห์ธรรมชาติโดยแท้ ไม่ต้องขวนขวายไปขึ้นภูขึ้นดอยให้เมื่อย ชีวิตธรรมดาสมถะ ไม่ต้องไปแย่งกันกินแย่งกันใช้ ก็ดูสุขสบายในความรู้สึกของเขา จะเรียกว่าเพิ่งหลงเสน่ห์บ้านเกิดตัวเองก็ได้ ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะคนข้างๆคนนี้ด้วย ความเอื้อเฟื้อของภูผาช่วยให้เขาผ่านเรื่องเลวร้ายยุ่งยากมาได้ ถึงแม้จะเป็นเจ้านายจอมสั่ง และดูจะชอบแหย่เขาเป็นงานอดิเรกจนทำให้เขารู้สึกฉุนอยู่บ้างก็เถอะ แต่ก็ดีใจที่มีผู้ชายคนนี้เป็นเพื่อน
“ไม่ดื่มเหรอ”
เสียงทุ้มเรียกใจลอยๆของร่างบางให้กลับมามองกระป๋องน้ำอัดลมอีกครั้ง
“ดื่ม……..ดื่มครับ” วนัสทำท่าจะงัดเปิดกระป๋องแต่ก็ถูกร่างสูงคว้าไปเสียก่อน
มือใหญ่งัดเปิดให้ แล้วส่งกลับคืนให้ร่างบางรับมาจิบน้อยๆ พลางนั่งเท้าศอกกับต้นขาตัวเองอย่างสบายๆ
“เกือบลืม พรุ่งนี้เพื่อนฉันจะมาเที่ยว ตอนบ่ายๆต้องออกไปรับที่ท่ารถทัวร์ในเมือง ไปด้วยกันน่ะ” ภูผามองใบหน้านวลทอดอารมณ์สบายๆให้สายลมพัดเส้นผมอ่อนนุ่มพลิ้วไหว
“ไม่ดีกว่าครับ”
“ทำไมละ”
“ก็ผมต้องทำงาน แป๊บๆจะสิ้นเดือนแล้ว เดี๋ยวทำเงินเดือนคนงานไม่ทันนะครับ”
เพื่อนคุณ คุณก็ไปรับเองสิ จะลากผมไปทำไมละ
“งั้นตอนเย็นอยู่กินข้าวด้วยกันก่อนน่ะ”
“ขอตัวครับ ผมกะจะรีบกลับไปซักผ้าถูบ้าน ฝุ่นหนาเป็นนิ้วแล้วครับตอนนี้”
วันๆเอาแต่คลุกอยู่แต่ที่นี่ บ้านผมฝุ่นจับเขรอะแล้ว รู้มั้ยคุณเจ้านายว่าผมใช้เวลาอยู่ที่นี่เกิน 16 ชั่วโมงต่อวันแล้วนะครับ
“งั้นวันนี้ค้างที่นี่มั้ย ดึกแล้วน่ะตอนนี้ ไม่เหนื่อยหรือ?”
ว๊าก!…………………………………อะไรนี่ จะไม่ให้ผมกลับบ้านกลับช่องบ้างรึไงกันห๊า
วนัสตะโกนเข่นเขี้ยวในใจ แต่พอสบตาคู่สีนิลทอประกายแวววาวก็ต้องอ่อนใจอย่างเคย แววตาดื้อแพ่งออกปานนั้น ต่อให้ยกเหตุผลร้อยแปดพันเก้าก็คงจะเอาให้ได้ อย่าได้ขัดใจใช่มั้ย ด๊าย…………..ได้
“ครับ จะให้ไปกี่โมงก็บอกนะครับ”
ถ้าจะต้องอยู่ค้างที่นี่ขอเลือกอย่างแรกดีกว่า เรื่องอะไรจะค้างที่นี่ให้โดนแกล้งกันละ
///////////////////////////////////////////////////
“ไงไอ้เสือ”
ภาคภูมิ ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งสวมแววกันแดดผิวขาวสะอาดสะอ้านอย่างคนชาวกรุง เดินฝ่าฝูงชนจากท่ารถทัวร์ตรงเข้ามาสวมกอดภูผาพอเป็นพิธี ใบหน้าขาวจัดจนเห็นเคราเขียวครึ้มผ่านการโกนมาอย่างปราณีตดูคมคายเจ้าสำอางค์ ผมยาวปะบ่าย่อมเป็นสีน้ำตาลอมแดงนิดๆ ช่างเหมือนหนุ่มเจ้าสำราญในความคิดของวนัส
“เออๆ สบายดี ไปๆ ขึ้นรถ ไว้ไปคุยกันที่บ้าน” ภูผาละแขนที่กอดเพื่อนไว้หลวมๆพาเดินมายังร่างโปร่ง
“ภาค นี่ วนัส” ภูผาแนะนำร่างบางแก่เพื่อนตน
“สวัสดีครับคุณภาค” วนัสพนมมือไหว้เพื่อนเจ้านายอย่างอ่อนน้อม
ภาคภูมิเลื่อนแว่นกันแดดขึ้นเสยผมคาไว้บนศีรษะ จะด้วยรอยยิ้มที่ติดบนใบหน้าอยู่เป็นนิจ หรือความสดใสในแววตาคู่งามอ่อนโยน ทำให้ภาคภูมิอดที่จะรู้สึกชื่นชมไม่ได้ ร่างโปร่งบางที่เพื่อนตนแนะนำให้รู้จัก มีกลิ่นอายความบริสุทธิ์สดใสอบอวลอยู่รอบตัว ชวนให้ไว้วางใจได้อย่างน่าประหลาด แต่ด้วยนิ่งงันไปชั่วอึดใจทำให้ถูกศอกแข็งๆของเพื่อนกระทุ้งเข้าที่ชายโครง
“เฮ้ย! น้อยๆหน่อย อย่าเพิ่งออกลายเร็วนักสิแก”
ภูผาแอบกระซิบเหี้ยมเบาๆ แต่ไม่ได้ทำให้เพื่อนสนิทหน้าสลดลงแม้แต่น้อย ด้วยเคยร่วมหัวจมท้ายด้วยกันมาก่อน แค่มองหน้าก็เห็นไปถึงไส้มีกี่ขดๆ
“แกจะบอกว่าแกกินอยู่ละสิ” ภาคภูมิกระซิบตอบเพื่อนที่ยังทำหน้าตึงอยู่
“ไม่ได้กิน แค่ชิมเฉยๆโว้ย”
เสียงกระซิบกระซาบของชายหนุ่มทั้งสองคนที่เดินตามหลังมา เป็นที่ผิดสังเกตจนวนัสอดรู้สึกระแวงไม่ได้ ก็เห็นคุยๆแล้วก็มองมาทางเขาตลอด น่าสงสัยชะมัด ไม่น่ามาด้วยเล๊ย!
“นายจะบอกฉันว่าอย่ายุ่งกับเด็กคนนี่ใช่มั้ย แล้วเอามาล่อทำไม่วะ” ภาคภูมิแกล้งทำท่าหัวเสียใส่เพื่อน
“ไม่ได้เอามาล่อนะเฮ้ย เอามาเปิดตัวต่างหาก” น้ำเสียงกระหยิ่มยิ้มย่องทำให้ภาคภูมิเลิกคิ้วถาม
“หือ………จริง?”
“เออ……จริง”
“เฮ้อ………………ถึงว่าพักนี้ห่างเพื่อนห่างฝูง โทรศัพท์สักตื๊ดก็ไม่มี จนฉันต้องถ่อสังขารลงมาดู ว่าแกถูกสาวน้อยหน้าแฉล้มที่ไหนดึงตัวไว้รึเปล่า ที่ไหนได้เป็นหนุ่มน้อยหน้ามล น่ากินเป็นบ้าเลย ถามจริง ยังไม่ได้กินจริงๆหรือวะ”
“เออสิวะ แกเห็นฉันเป็นไอ้บ้ากามรึไง คนนี่ฉันรักจริงไอ้ภาค”
“อือหือ……………โอเคๆ ไม่ยุ่งก็ได้ กันท่าออกหน้าออกตาซะขนาดนี้” หนุ่มเจ้าสำอางค์ยิ้มพราวในดวงตา
“ยินดีด้วยนะเพื่อน จะให้ช่วยสอนเทคนิคอะไรให้น้องเขาก็บอกน่ะ”
“ทะลึ่ง!………..ฉันสอนเองได้”
ภูผาละสายตาจากหน้าทะเล้นของเพื่อน มองวนัสรับโทรศัพท์พูดคุยอยู่พักแล้วหยุดรอพวกเขาเดินเข้ามาใกล้
“คุณภูผา ขอโทษนะครับ จะช่วยรออีกสักครึ่งชั่วโมงได้มั้ยครับ”
“ได้สิ มีอะไรหรือนัส”
เสียงทุ้มนุ่มนวลของร่างสูงทำให้ร่างบางคลายอาการเกร็งลง เพราะตัวเองรู้สึกเกรงใจที่จะให้ทั้งเจ้านายและเพื่อนเจ้านายมารอธุระของตน
“คือเพื่อนผมนะครับ โทรมาบอกเมื่อกี้ว่าจะมาเยี่ยม แล้วตอนนี้ก็ใกล้จะถึงท่ารถนี้แล้วด้วย”
“surprised?”
“ก็คงงั้นละครับ”
“งั้นเราหาร้านใกล้ๆแถวนี้นั่งรอดีกว่าน่ะ บ่ายๆแบบนี้แดดร้อน น่ะภาค” ประโยคหลังภูผาหันไปบอกเพื่อนตน
ก็ต้องได้สิวะ แกเล่นพูดแทนไปแล้วนี่ จะให้ฉันฉีกหน้าตัวเองกันหนุ่มน้อยหน้าสวยรึไงวะ แล้วไอ้บ้าที่มา surprised เอาตอนนี้มันคิดว่ามันทำดีแล้วใช่มั้ย มันจะรู้มั้ยว่าทำให้คนอย่างฉัน
ต้องมานั่งรอด้วยเนี่ย ทำไมจะต้องมาวันนี้ด้วยวะ แทนที่จะได้ไปนอนตากแอร์ธรรมชาติในสวนเพื่อนเร็วๆกลับต้องมานั่งรอไอ้เด็กเมื่อวานซืน อุตส่าห์ไม่ขับรถมาเองแล้วเชียว ต้องมานั่งเมื่อยก้นต่ออีก
เมื่อถึงเวลา วนัสก็เดินออกไปรับเพื่อน พามายังชายหนุ่มสองคนที่เดินไปรออยู่ที่รถก่อนแล้ว
“ก้อง นี่คุณภูผา เจ้าของไร่ที่เราทำงานอยู่ตอนนี้” วนัสแนะนำเพื่อนตนให้กับเจ้านายเขาก่อน
“สวัสดีครับ” ก้องภพยกมือไหว้รวดเร็ว พลางแอบสำรวจเจ้านายเพื่อนชั่วแวบหนึ่ง แต่ก็เก็บรายละเอียดได้ครบถ้วน ท่าทางสุขุมเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ดูน่าศรัทรา ทำให้คลายกังวลว่าเพื่อนตนได้คบหาสมาคมกับคนที่ดี จึงวางใจส่งยิ้มกว้างให้ร่างสูงใหญ่อย่างเป็นมิตร
“เคยได้ยินแต่นัสพูดถึงบ่อยๆว่ามีเจ้านายใจดีมากๆ ต้องให้มารอแบบนี้ ขอโทษจริงๆน่ะครับ ไม่คิดว่าคุณภูผาจะมารับเพื่อนที่นี่ด้วย ผมกะจะทำให้เพื่อนตกใจเสียหน่อย”
“เหรอครับ แต่ก็ดีนะครับจะได้ไปซะพร้อมๆกันเลย” ร่างสูงยิ้มกว้างเมื่อรู้ว่าร่างโปร่งบางพูดถึงตนในแง่ไหน
ภูผาแอบชำเลืองมองร่างโปร่งบางที่แสดงอาการขึงตาใส่เพื่อน ยิ่งพอรู้ว่าถูกเขามองอยู่ ไม่ผิดแน่ เขาเห็นแก้มที่เคยขาวนวลกลับมีสีเรื่อขึ้นมา ที่อุตส่าห์ลงแรงลงใจไปไม่เสียเปล่าเลย หัวใจของภูผาฟูพองคับอก ยิ้มจนแก้มแทบปริให้เพื่อนคนใหม่ อย่างนี้ต้องเลี้ยงดูปูเสื่อให้ดี จะได้เอามาเป็นพวก วันหลังจะได้แอบถามว่าร่างบางพูดถึงเขาว่าไงบ้าง
“แต่มาช่วงนี้ก็ดีเลยน่ะ จะได้เอาบุญกลับบ้านไปด้วย”
“บุญอะไรหรือครับ”
“ก็พอดีช่วงนี้ที่หมู่บ้านเรากำลังจัดผ้าป่าเข้าวัดสร้างหอระฆังน่ะ ก้องมาได้จังหวะ เราจะได้ชวนไปทำบุญด้วยกัน วันพรุ่งนี้เขาจะมีเลี้ยงฉลองรับพุ่มผ้าป่าด้วยน่ะ” วนัสที่ยืนฟังอยู่ตอบแทนร่างสูง
“ครับ ก็ตามนั้นละ แต่ว่ายังไงเย็นนี้อยู่ทานข้าวซะด้วยกันที่ไร่ภูผาน่ะ” ภูผาเอ่ยชวนเพื่อนลูกน้องตน
“ไว้พรุ่งนี้เถอะครับเจ้านาย”
วนัสรีบชิงตอบตัดหน้าเพื่อนที่ดูท่าจะหลงกลตอบตกลงเจ้านายหนุ่มเจ้าเล่ห์ เต็มใจต้อนรับขับสู้เพื่อนเขาเหลือเกินน่ะ พลางเหลือบตาไปมองผู้มาใหม่อีกคนที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ข้างๆ ร่างสูงใหญ่
“ฮะๆ ผมตามใจเจ้าของบ้านก็แล้วกันครับคุณภูผา แล้ว……………….อีกคน…………ใครหรือครับ”
ก้องภพหันมองตามสายตาเพื่อนไปยังชายหนุ่มเจ้าสำอางค์ ท่าทางเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อทำหน้าบึ้งตึงจ้องมองเขาตาเขม่ง มองหาอะไรวะ นี่ถ้าไม่เกรงใจเจ้าถิ่นจะเดินไปถามว่า มีปัญหาอะไรกับเขารึเปล่าฟะ
“เฮ้ย! ไอ้หินไว้ไปถามในรถได้มั้ยวะ ตรงนี้มันร้อนนะเว้ย” ภาคภูมิที่รอให้เพื่อนทักทายเด็กหนุ่มเสร็จก่อนไม่ไหว พูดแทรกเสียงดัง
“เออๆ จริงสิ ก้องนี่เพื่อนผม ชื่อภาค น่ะ มาเที่ยวเหมือนก้องนั้นละ รู้จักกันไว้สิ”
“สวัสดีครับคุณภาค” ก้องภพแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงหงุดหงิดของเพื่อนคนใหม่แล้วยกมือไหว้ประหลกๆ
ภาคภูมิกวาดตามองก้องภพตั้งแต่หัวจรดเท้า ชิ……. ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ไอ้ท่าทางกระด้างกระเดื่องแบบนั้นมันหมายความว่าไงวะ ไม่ถูกชะตากับไอ้เด็กอวดดีนี่เลยแฮะ คิดหรือว่าไอ้หัวเกรียนๆ มันเหมาะกับหน้าแกแล้ว แก้มก็ป่อง หน้าก็กลมเป็นซาลาเปา ตัวก็เตี้ย ผอมก็ผอมยังกับไม้เสียบผี ทั้งตัวไม่มีดีแล้วยังทำท่าจองหองอีก เว๊ย! ร้อน หงุดหงิดโว้ย
“หวัดดี จะขึ้นรถได้รึยังละ ไอ้หนู”
ไอ้บ้า ไอ้หน้าปลาจวด ฉันไปทำอะไรให้แกวะ พูดดีๆไม่เป็นรึไง ท่าทางก็ผู้ดีแต่ทำไมมารยาททรามนักวะ แกคิดเหรอว่า ไอ้แว่นกันแดดที่แกใส่มันเข้ากับหน้ายาวๆของแก เป็นผู้ชายอะไรฟะ ขาวจนซีด วันๆเคยออกไปเล่นกีฬากลางแจ้งมั่งมั้ย หรือล่อแต่กีฬาในร่ม แหวะ แล้วท่าทางเนี้ยบๆตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบนั้น แกเป็นเกย์รึเปล่าวะ แต่คุณภูผาออกจะแมนหล่อล่ำขนาดนั้น ท่าทางก็ใจดี คิดยังไงถึงมีเพื่อนท่าทางไม่เอาอ่าวแบบนี้เนี่ย
และพอขึ้นรถได้ก็ยังต้องมานั่งหน้าเสมอกับเจ้าหน้าเกย์อีก จะบอกให้รู้ไว้ในใจนะโว้ย ว่าฉันก็ไม่ชอบหน้าแกเหมือนกัน
ภูผาขับรถมาส่งวนัสและก้องภพที่บ้าน ก่อนจะนัดแนะกันไปรับพุ่มผ้าป่าที่วัดวันพรุ่งนี้แต่เช้า
“จะให้โทรมาปลุกมั้ย” ร่างสูงภายในรถถามเบาๆเมื่อร่างบางโน้มตัวลงมาขอบคุณใกล้ประตูรถ
“แค่ 7 โมงเช้า ผมคงไม่ต้องรบกวนเจ้านายหรอกครับ” เพราะเบื่อกับการเย้าแหย่ของอีกฝ่ายที่ไม่ค่อยดูเวล่ำเวลา วนัสจึงตอบคำถามแบบเนื่อยๆแกมประชดไปในตัว
“แต่ฉันอยากโทร”
“ผมจะปิดเครื่อง!”
“เธอผิดกฎ!”
“ผมยังไม่ได้พูดว่า ไม่ ซักคำ” วนัสเบือนหน้าหนีอย่างเอือมระอาในความเอาแต่ใจของเจ้านาย
-
“งั้นกฎข้อที่ 4 ต่อแต่นี้ไปถ้าเธอมีอาการ ไม่ว่าจะด้วยคำพูด ท่าทาง สายตา ดูแล้วเหมือนปฏิเสธฉัน นั้นหมายความว่า ฉันจะเริ่มโมโหในไม่ช้า เพราะฉะนั้นอย่าทำ!”
ภูผาส่งยิ้มจนตาปิดให้ร่างโปร่งบางที่ตาค้าง อึ้งกับความสุดโต่งของร่างสูงอย่างไม่แคร์สายตาเพื่อนในรถที่นั่งมาด้วยอีกคน และก่อนจะได้อายไปมากกว่านี้ เขาจึงพยักหน้าหงึกๆแล้วรีบหันหลังเดินหนีไปให้ไกลจากรัศมีเจ้านายตัวร้ายทันที
“หึๆ เปิดเครื่องรอละ”
เสียงสำทับไล่หลังมาทำให้วนัสรีบลากเพื่อนจ้ำอ้าวขึ้นบ้านไขกุญแจและปิด ปัง!
“สนุกเหลือเกินน่ะ”
ภูผาเหลือบตามองเพื่อนที่เอนตัวเอาสองมือซ้อนท้ายทอยไว้ทางกระจกมองหลัง
“แน่นอน ไม่ได้ลอยไปลอยมาเหมือนแกนี่ คราวนี้เจอใครหักอกมาอีกละ ถึงได้หอบผ้าหอบผ่อนมาหาฉันได้”
เมื่อไม่มีใครอยู่ ภูผาจึงลองเลียบเคียงถามเพื่อนซี้ ที่จู่ๆก็มาหาเขาอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย ถึงจะดูยิ้มแย้มแจ่มใส แต่แววตาเพื่อนไหววูบ หมองเศร้า แค่เพียงนิดก็ทำให้เพื่อนสนิทที่เคยขึ้นช้างลงม้าด้วยกันมาสังเกตเห็นได้
“อย่าทำเป็นได้ใจหน่อยเลย เจ้าหนูนั้นยังไม่ได้ตกลงปลงใจกันแกซะหน่อย”
ใบหน้าขาวคมคายหันมองออกไปนอกกระจกรถ สายตาทอดไกลเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย เมื่อเห็นเพื่อนไม่พูดต่อก็ถอนหายใจยาว
“คนที่คบด้วยตอนนี้ เชิดรถ เชิดเงินหนีหายไปไหนไม่รู้ว่ะ ทิ้งจดหมายไว้ฉบับเดียวบอกว่า มันไม่ใช่เกย์ ปล่อยมันไปเถอะ หึๆ ง่ายดีมั้ยว่ะ”
“แจ้งตำรวจยัง”
“ไม่ละ ให้มันจบกันไป”
“แก………จริงจัง”
ภาคภูมิหันกลับมามองใบหน้าคมเข้ม คร้ามแดด ที่สะท้อนในกระจกมองหลัง แววตาไหววูบนิดก่อนจะกลับเป็นปกติ
“อืม…………..”
“เอาเถอะ เขาไม่รักก็ปล่อยเขาไป ที่เสียไปก็ถือให้เด็กมันไปเป็นทุนรอนก็แล้วกัน”
“ฮะๆ ก็งั้นละ แต่………………..เจ็บว่ะไอ้หิน”
“อืม………………..แล้วมันก็จะหาย”
ไม่มีคำพูดปลอบโยนใดๆ ออกจากปากภูผาอีก เพราะเขารู้ว่า คนที่จะทำให้ทุกข์นั้นหายไปก็คือตัวภาคภูมิเอง ถึงเขาจะพูดปลอบโยนสักเท่าไร หากใจมันไม่สู้ก็เปล่าประโยชน์ และเพื่อนเองก็คงอยากให้เวลาตัวเองบ้างกับเรื่องนี้
ใช่…..ไม่ต้องรีบร้อนที่จะลืม แล้วมันจะค่อยๆเลือนหายจนไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป อย่างเขาไง
ชายหนุ่มปล่อยให้เพื่อนอยู่คนเดียวเงียบๆไม่คิดจะซักถามอะไรอีก ก็พอจะรู้เรื่องราวอยู่เลาๆบ้างละ ภายนอกถึงจะดูว่าเป็นคนเสเพล เจ้าชู้ประตูดิน แต่ความจริงกลับถูกเขาหลอกแดกตลอด เจ้าเด็กหนุ่มที่เป็นเรื่องคราวนี้ก็เหมือนกัน เสนอตัวมาให้เพื่อนเขาเลี้ยงส่งเสียเงินทอง ก็คิดอยู่ว่าจะไปกันได้นานมั้ย ถ้าโชคดีก็ดีกับเพื่อนเขาไป แต่ถ้าไม่ใช่ เพื่อนเขาก็เจ็บเหมือนเคย จะว่าไป เขากับเพื่อนเหมือนกันอยู่อย่างคือ อับโชคเรื่องคู่ครอง แต่ของแบบนี้ถึงจะไล่ตามแต่ถ้ามันไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ และถ้ามันใช่ มันก็จะมาอยู่ตรงหน้าให้เราได้เอื้อมมือคว้ามาครอบครองไงละ
เมื่อรถจอดสนิทที่หน้าบ้านภูผา ภาคภูมิยังคงนั่งนิ่งเหมือนตกอยู่ในภวังค์ ทำให้ภูผาก้าวลงมาเปิดประตู รุนหลังเพื่อนขึ้นบ้าน
“เอ๊า………..ถึงแล้ว ไปอาบน้ำอาบท่า แล้วค่อยมากินข้าวเย็นรับลมที่เฉลียงหน้าบ้านกัน”
ภาคภูมิเข้ามาในบ้านขนาดสามห้องนอนด้วยความรู้สึกอุ่นใจบอกไม่ถูก ถึงจะเล็กแต่มันก็อบอวลไปด้วยความอบอุ่นของครอบครัว สายตามองหาลูกๆของเพื่อนที่กำลังโผล่หน้าออกมาจากห้องนอนมองดูเขา
“ไง รูปหล่อของอา มากอดที”
ภาคภูมิตรงเข้าไปฟัดเนื้อนุ่มนิ่มของเด็กน้อยทั้งสองคนอย่างหมันเขี้ยว กลิ่นเนื้ออ่อนๆทำให้เจ้าตัวเผลอสูดดมเข้าเต็มปอด เหมือนจะให้เข้ามาปลอบประโลมเติมเต็มหัวใจที่เหนื่อยล้าให้กลับมามีแรงอีกครั้ง
หลังจากกอดรัดฟัดเหวี่ยงจนเด็กๆรำคาญ ดิ้นหลุดหนีไปหาป้าหยดหลังบ้าน เจ้าเพื่อนอมโศกก็พาตัวเองไปอาบน้ำ แล้วจึงออกมานั่งทอดอารมณ์ที่เฉลียงหน้าบ้าน
“ซักกลมเป็นไง” ภูผาทรุดตัวนั่งข้างเพื่อน
“ไม่ละ”
“……………”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเพื่อนงงงันกับคำตอบของตน ทำให้ภาคภูมิฉุนขึ้นมาตะหงิดๆ
“ไอ้บ้า…………..ฉันไม่ใช่พวกไก่อ่อนสอนขันน่ะโว้ย ต้องมากินเหล้าแก้กลุ้มเป็นไอ้หนุ่มเพิ่งเริ่มริรักไปได้ แต่ถ้าแกจะดื่มฉันเอาด้วยก็ได้”
“ไม่ละ พรุ่งนี้ต้องไปวัด ไปด้วยกันน่ะ”
“ผ้าป่านะเหรอ เอาสิ ขอร่วมทำบุญด้วยคน” ภาคภูมิละสายตาจากท้องฟ้ามืดสนิทหันมองเพื่อนตน
“เด็กนั้นบ้านอยู่แถวนี้เหรอ?”
“ใคร?”
“หึ……………..ก็คนที่แกคอยกันท่าฉันอยู่นะสิ ไอ้งก”
“ไม่ได้งก แต่หวงวะ”
“ฮะฮ้า……………..เต็มปากเต็มคำเชียวนะแก”
“หึ ถ้าเจอคนที่ใช่ มันก็ต้องรีบคว้าไว้ ชักช้าหมาก็คาบไปกินนะสิ”
“เฮ้ย…………..ไอ้บ้านี่” ภาคภูมิสะดุ้งเหมือนกำลังถูกเพื่อนด่าทางอ้อม
“หึๆ บ้านเขาอยู่ติดกับที่ดินของฉันช่วงด้านหน้าทางเข้าไร่ฉันนี่ละ แต่นัสเขาเรียนที่กรุงเทพตลอด เพิ่งกลับมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนี้เอง ตอนพ่อเขาเสียนะ”
“พอเจอก็งาบเลยสิ”
คำพูดแดดดันทำให้ภูผายกยิ้ม
มีความสุขจริงเพื่อนฉัน ภาคภูมิมองใบหน้าเพื่อนที่ยังหลงเหลือร่องรอยของความสุขระบายทั่วใบหน้า ก็ดี ผ่านเรื่องแย่ๆมาก็เยอะ มีความสุขกับเขาสักทีก็ดีแล้ว ที่เหลือก็แค่รอให้ความรู้สึกมันสุกงอมละน่ะ
“ขอให้สำเร็จเพื่อน” คนเจ้าสำอางค์เอ่ยปากอวยพรโดยไม่มองหน้าเพื่อน
“แกก็ด้วย”
“…………..”
“อวยพรล่วงหน้าวะ”
คำพูดให้กำลังใจของภูผา ทำให้ภาคภูมิหัวเราะเสียงดังก้องไปทั่วบริเวณ และเหมือนจะสะท้อนก้องดังไปถึงบ้านหลังน้อยท่ามกลางความมืดมิด บนเตียงนอนกว้างที่รองรับร่างโปร่งบางสองร่างไว้ คนหนึ่งหลับสบายไปแล้ว แต่อีกคนกลับตื่นขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ
///////////////////////////////////////////////////
“อากาศเย็นดีเนอะที่นี่”
ก้องภพเดินออกมาสูดอากาศเย็นสดชื่นยามเช้าตรู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน ละอองหมองยังคงลอยเอื่อยพาดผ่านภูเขาสูงลดหลั่นสีฟ้าครามเมื่อมองจากที่ไกลๆ
“สวนนายนี่มีแต่มะพร้าว จะไม่ปลูกอย่างอื่นไว้รับแขกบ้างเลยรึไง ใจคอจะให้กินแต่น้ำมะพร้าวเหรอคุณนัส” ร่างผอมบางกวาดตามองไปรอบๆบริเวณบ้านเพื่อน ที่เต็มไปด้วยต้นมะพร้าว
“มันก็มีอย่างอื่นน่ะ แต่ไม่ได้ปลูกไว้มากมาย อย่างมะม่วง กล้วย ขนุน ก็ปลูกไว้แถวๆท้ายสวนโน้น ส่วนใหญ่ก็มะพร้าวนี่ละ ไม่ต้องดูแลมากแถมขายได้ทุกเดือน ถ้านายอยากดูสวนผลไม้ เดี๋ยวฉันพาไปดูที่ไร่ภูผาที่ฉันทำงานอยู่ ที่นั้นมีทั้ง เงาะ มังคุด ลองกอง ทุเรียน เพียบ แต่ต้องวันพรุ่งนี้นะ” เจ้าของบ้านตอบอย่างอารมณ์ดี
“เหรอ แล้วคุณภูผาเขาใจดียอมให้เราไปเดินเด็ดกินในไร่เขาได้รึเปล่าอะ”
“อือ……..ได้……ถ้าแค่กินไม่ได้ขนไปขายที่ไหนละน่ะ เขาไม่ได้หวงห้ามอะไรหรอก”
“ใจดีจริง”
“อืม……..ใจดีมากเลยละ เขาดีกับเรามาก ในไร่เราก็ได้เขาคอยช่วยอยู่ด้วยน่ะ ไม่งั้นก็แย่เหมือนกัน” ร่างโปร่งบางอมยิ้มเมื่อคิดถึงความเอื้อเฟื้อของชายหนุ่ม
“ดีแล้วๆ ที่เจอคนดีๆ นายอยู่คนเดียวฉันก็เป็นห่วงอยู่ รู้รึเปล่า”
ก้องภพหันมาเผชิญหน้ากับเพื่อน ที่เดินมายืนเท้าแขนทั้งสองข้างกับราวระเบียงข้างตน ใบหน้าของเพื่อนสดใส ผิดกับวันที่เขามาที่นี่ครั้งเมื่อบิดาของวนัสเสียชีวิต คงไม่ใช่เพราะทำใจเรื่องบิดาได้เพียงอย่างเดียว วนัสคงพบเจอกับสิ่งดีๆด้วยละมั่ง เพราะแม้จะอยู่คนเดียวเพียงลำพังก็ไม่มีวี่แววของความเหงาซุกซ่อนในแววตาคู่อ่อนโยนเป็นนิจ แต่มันกลับสะท้อนแววตาของคนที่มีความสุขสมบูรณ์ในชีวิตเป็นล้นเหลือ
“เออ! นัสมีซองมั้ย ฉันขอร่วมเป็นเจ้าภาพทอดผ้าป่าด้วยคนน่ะ”
“อืม…………เจ้าภาพเขากำหนดไว้เสร็จสรรพแล้วสิ นายเอาซองบุญไปละกัน ทำบุญเหมือนกันละเนอะ”
“ได้ๆ พูดเผื่อเจ้าภาพยังว่างอยู่น่ะ”
“ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวคุณภูผาจะมารับไปวัดด้วยกัน”
“เฮ้อ……………อยากมีเจ้านายแบบนี้บ้างจังน้า” ก้องภพแสร้งถอนหายใจยาวกวนประสาทเพื่อนที่ร้อนตัวทำหน้ายุ่ง
ไม่รอให้เพื่อนพูดแซวได้อีก วนัสก็พาร่างโปร่งบางของตัวเองเดินเข้าบ้านไปดูกับข้าวกับปลาไว้ทานรองท้องก่อนไปวัด
เมื่อภูผามารับ พวกเขาทั้งสองก็พร้อมสำหรับการเดินทางแล้ว
วนัสสวมเสื้อทีเชิร์ตสีฟ้าอ่อนแขนสั้น พอดีตัว คู่กับกางเกงผ้าสีอ่อนดูสว่างสดใสแก่ผู้ที่ได้พบเห็น ส่วนก้องภพสวมเสื้อยืดคอกลมสีขาว กับกางเกงสีเขียวขี้ม้ามีกระเป๋ามากมายจนไม่รู้จะเอาไว้ใส่อะไรบ้าง ดูทะมัดทะแมงสมกับบุคลิกว่องไวของเจ้าตัว
ภูผาเดินมาเปิดประตูให้วนัสเข้าไปนั่งหน้าคู่คนขับ สายตาร่างบางเหลือบมองภาคภูมิที่นั่งเบาะหลังอยู่อย่างสบายอารมณ์ ออกจะแปลกใจนิด แต่วนัสก็ไม่ได้เก็บมาคิดให้รกสมองกับแค่เรื่องนั่งหน้านั่งหลัง ส่วนเพื่อนเขาก็มุดหัวเข้าไปนั่งลอยหน้าลอยตาข้างๆภาคภูมิเรียบร้อยแล้ว
“อิฐกับเมฆละครับ” วนัสออกปากถามเมื่อเหลียวหาไม่พบเด็กทั้งคู่
“เดี๋ยวป้าหยดกับเจ้ารอยจะพาตามไปทีหลัง ปานนี้ลุกจากที่นอนรึยังหรอก”
“ฮะๆ เหรอครับ” ยังเช้าอยู่นี่น่ะ
พอรถออกวิ่งได้ชั่วครู่ เจ้าเพื่อนเขาก็ทำท่ารื้อค้นกระเป๋าสะพายอย่างลุกรี้ลุกรน
“อะไรเหรอก้อง ลืมอะไรรึเปล่า”
“อือ…………..เราท่าจะลืมซองผ้าป่าที่นายให้เมื่อเช้า วางไว้บนโต๊ะกินข้าว ลืมได้ไงเนี่ย” ก้องภพทำหน้ายุ่งกับความเลินเล่อของตัวเอง
ภูผาเห็นก้องภพทำหน้ายุ่งจึงเอ่ยปากกับวนัส
“ใส่ซองจดหมายธรรมดาก็ได้ นัสลองเปิดลิ้นชักหน้ารถดู จำได้ว่าเคยใส่ๆเอาไว้อยู่น่ะ”
มือเล็กจึงเปิดลิ้นชักค้นหาซองจดหมายอยู่ซักพัก ก็ได้มาหนึ่งซองสมใจทั้งคนหาและคนลุ้น แล้วจึงยื่นส่งให้ก้องภพ
“ความจริงไปติดพุ่มที่วัดก็ได้นะก้อง” วนัสมองเพื่อนหยิบธนบัตรออกมาจำนวนหนึ่ง
“เอาแบบนี้ละ” ก้องภพส่งยิ้มสบายๆให้เพื่อน
วนัสพยักหน้ารับรู้ความนัยนั้น ถึงจะทำบุญ แต่ถ้าไปติดพุ่มด้วยจำนวนเงินเยอะๆก็อาจตกเป็นเป้าสายตาคนได้ เขารู้จักนิสัยก้องภพดี ถึงจะเป็นคนโผงผางอยู่บ้างแต่ก็ไม่ใช่คนอวดร่ำอวดรวย และเจ้าเพื่อนคนนี้ ลึกๆแล้วเป็นคนขี้ใจอ่อนชนิดคาดไม่ถึงเชียวละ
“มีซองเหลืออีกมั้ยนัส”
คนที่นั่งเงียบมาตลอดข้างก้องภพ เอ่ยถามขอซองจดหมายบ้าง วนัสจึงเปิดลิ้นชักค้นหาอีกรอบ
ภาคภูมิมองซองที่ยังไม่ได้ผนึกในมือก้องภพ ตอนแรกก็ตั้งใจจะไปติดพุ่มที่วัด แต่คิดๆไปทำแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
“ไม่มีแล้วครับคุณภาค” วนัสตอบเมื่อค้นจนทั่วก็ไม่พบ
“เหรอ” ภาคภูมิพยักหน้ารับรู้
“งั้นใส่ซองเดียวกันกับก้องได้มั้ยครับ”
คำบอกกล่าวของเพื่อนทำเอาก้องภพเหล่ตามองร่างสูงขาวที่นั่งอยู่ข้างๆทันที
“ทำบุญใครเขาฝากกัน” ปากไวรีบพ่นบอกกันท่าอีกฝ่ายทันที จะให้ฉันทำบุญร่วมซองกับเจ้าคนนี่เนี่ยน่ะ ไม่เอาด้วยหรอก กลัวผลบุญจะส่งผลให้ต้องบังเอิญมาเจอกันอีก ขอลาขาดกันตรงนี้ละ
พอเห็นสีหน้าสีตาของคนข้างๆทำให้นึกหมันไส้ขึ้นมาทันที จากไม่ได้คิดอะไรก็เลยพาลอยากจะกวนประสาทคนปากพล่อยสักที ทำยังกับฉันเป็นไอ้ตัวเชื้อโรค กล้าดีนี่ไอ้แห้ง
มือขาวๆคว้าซองในมือก้องภพไปถือด้วยความรวดเร็ว สีหน้าไม่สนใจกับแววตาวาวๆของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
หือ………..ไอ้!……………..วันนี้วันดี อย่าพูดอะไรเป็นอัปมงคลแก่ตัวเองนะ เจ้าก้องภพ คนตัวผอมนึกย้ำในสมองของตนไปมา
“เขาไม่ได้ฝาก แต่เขาเรียกว่าทำบุญร่วมกันต่างหาก” ภาคภูมิส่งยิ้มยียวนกวนประสาทไปให้ก้องภพได้ขุ่นใจอีกรอบ
หลังจากนำเงินใส่ซอง ภาคภูมิก็ปิดผนึกให้อย่างหวังดี ไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ถอนตัวทัน แล้วจึงยกซองจรดหน้าผากอธิฐานอยู่ครู่หนึ่งก็ส่งคืนให้เจ้าของ ที่มองตาเขม่งอยากจะกินเลือดกินเนื้อเขา
“ไม่จรดก่อนหรือ”
เสียงถามอย่างอารมณ์ดีของภาคภูมิทำให้มือก้องภพที่กำลังจะยัดซองใส่กระเป๋าสะพายชะงัก ก่อนจะยกซองขึ้นจรดหน้าผากอย่างเสียไม่ได้
ทำบุญๆ
ภาคภูมิลอบยกยิ้มให้กับท่าทางกระอักกระอ่วนใจของคนข้างๆ คิดจะต่อกรกับฉันเหรอ รอไปอีกร้อยปีเถอะ เขี้ยวมันคนละเบอร์กันไอ้หนู
เมื่อถึงวัดพวกเขาก็พากันไปนั่งรวมกับคณะกรรมการวัด พุ่มผ้าป่าจากที่ต่างๆ มารอเตรียมยกขบวนแห่พุ่มเข้าวัดแล้ว
วนัสดึงซองออกจากกระเป๋าเสื้อ เพื่อจะนำไปวางที่พุ่มผ้าป่าของหมู่บ้านตน
“จะไปไหน”
ร่างโปร่งเหลียวมองภูผาที่ละจากการพูดคุยกับกรรมการวัด หันมาถามเขาที่ลุกเดินออกมาได้สองก้าว
“จะเอาซองไปไว้ที่พุ่มนะครับ เดี๋ยวกลับมา”
แต่ภูผากลับกวักมือเรียกวนัสให้กลับไปนั่งที่เดิม พลางดึงซองที่ยังไม่ได้ปิดผนึกไปด้วย วนัสมองภูผาหยิบธนบัตรออกมาจากประเป๋าเสื้อปึกใหญ่ ใส่ลงไปในซองของเขาอย่างเงียบๆ ต่อให้โวยวายไปก็เท่านั้น ถ้าเจ้านายเขาจะทำก็คงหาวิธีจนได้ละ
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ”
“แบบไหนครับ”
“แบบขอกวดน้ำคว่ำขันพบกันชาติเดียว ประมาณนั้นละ”
“ไม่ใช่ซะหน่อย” วนัสทำหน้ายุ่งใส่เจ้านายหนุ่มทันที เขาไม่ได้คิดอกุศลแบบนั้น ช่างหาเรื่องพูดออกมาได้น่ะ
ภูผายิ้มนิดก่อนจะยกซองขึ้นจรดอธิฐานแล้วส่งคืนให้ร่างบาง
“ดี…..จะได้กลับมาเจอกันทุกชาติๆไป”
“…………… แต่ผมอธิฐานขอให้ถึงนิพพานมากกว่า” พูดจบวนัสก็หมุดตัวเดินจากไป ก่อนจะทันได้เห็นแววตาพราวระยิบระยับในดวงตาคู่สีนิล
พอเลี้ยงพระเพลเสร็จ คณะกรรมการวัดรวมทั้งภูผาและวนัส ก็มานั่งล้อมวงเป็นสักขีพยานการนับเงินทำบุญในการทอดผ้าป่าสร้างหอระฆังครั้งนี้
วนัสรีดธนบัตรที่ยับย่นให้เรียบ แล้วจึงค่อยนำไปรวมกันเป็นปึก เพื่อสะดวกแก่การนับ ส่วนภูผาก็นั่งคุยกับประธานคณะกรรมการวัดเรื่องการจัดหาอิฐหินปูนทรายเพื่อก่อสร้างหอระฆัง ร่างบางได้ยินแววๆว่า ภูผาจะช่วยเหลือเรื่องไม้ในการก่อสร้างทั้งหมด หางตาเหลือบมองก้องภพกับภาคภูมิที่นั่งนับเหรียญอยู่อีกกลุ่มหนึ่งข้างๆ
เหรียญบาทสิบเหรียญ เรียงโย้ไปเย้มาเป็นกองๆตรงหน้าก้องภพ จำนวนกองยาวเหยียดในขณะที่คนข้างๆ เรียงเหรียญเป็นระเบียบเรียบร้อยสวยงาม แต่ด้วยต้องใช้ความปราณีต จำนวนกองเหรียญจึงน้อยกว่าของก้องภพอย่างเห็นได้ชัด ต่างคนต่างเหล่มองการกระทำของกันและกันอยู่เนื่องๆ
ไม่ได้สร้างประติมากรรมกันอยู่นะพ่อคู๊ณ…………… เห็นมั้ย ยังอยู่อีกเป็นกองพะเนิน รีบๆนับเข้าสิ นี่นึกอย่างสุภาพแล้วน่ะคุณชาย
ก้องภพชำเลืองมองอีกฝ่ายที่ชำเลืองมองมาพอดี
ทำอะไรไม่มีความเรียบร้อยเลย เจ้าแห้งเอ๊ย…….. หยาบซะไม่มีละ ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นเพื่อนกับคนเรียบร้อยอย่างน้องนัสได้ รายนั้นหยิบจับอะไรก็ปราณีตถ้วนถี่ทุกอย่าง เสียดายจังเลยน๊า……
ภาคภูมิคิดไปทำหน้าปลงสังเวชตัวเองไป แฟนก็ทิ้ง พอเจอคนถูกใจก็มีเจ้าของแล้วอีก ไอ้ครั้นจะไปแย่ง นั้นมันก็เพื่อนสนิท แค่คิดก็นรกแล้ว
ผมมีกรรมอะไรนักหนาหรือท่าน ผลบุญที่ผมทำมา ขอให้ส่งผลให้ได้พบคนที่จริงใจบ้างเถอะครับ เจ็บจะแย่อยู่แล้วนะท่าน ภาคภูมินึกเมื่อมองไปยังองค์พระประธาน
คนท่าทางเจ้าสำอางค์นึกรำพึงรำพันถึงความอัปโชคด้อยวาสนาเรื่องคู่ครอง ไม่ได้สังเกตก้องภพที่ลอบมองอากัปกิริยาของตนแม้แต่น้อย
ทำหน้ายังกับหมาไม่มีเจ้าของ
ใบหน้าที่ถูกค่อนขอดว่ากลมเป็นซาลาเปา สะบัดกลับมาจดจ้องสมาธิกับการนับเหรียญต่อ แต่ไม่วายจะแอบชำเลืองมองอาการหงอยๆของคนข้างๆเป็นครั้งคราว
“พี่น้องครับ งานของเรายังไม่จบแค่นี้นะครับ กระผมตัวแทนคณะกรรมการวัด ขอเชิญญาติสนิทมิตรสหายมาร่วมฉลองพุ่มผ้าป่าสามัคคีในคืนนี้ ตั้งแต่เวลาหนึ่งทุ่มเป็นต้นไป ขอเชิญพี่น้องมาชมมหรสพที่มีผู้จัดหามาให้ ทั้งลิเกคณะดาวประดับฟ้า รำวงจากหมู่บ้านของเราเอง หนังและ การละเล่นพื้นบ้าน ขอเชิญมาร่วมสนุกสนานกันน่ะครับ อย่าลืมบอกต่อๆกันไปด้วยน่ะครับ พี่ๆน้องๆ”
เสียงกรรมการวัดสูงอายุพูดออกลำโพงดังก้องไปทั่วบริเวณวัด หลังจากเสร็จพิธีเมื่อบ่ายคล้อยไปแล้ว และชายหนุ่มทั้งสี่ก็เดินลงจากวัดเพื่อจะกลับบ้าน
“คืนนี้มีงานวัดด้วยเหรอ มากันเถอะนัส”
ก้องภพมีอาการดีใจจนออกนอกหน้า จนภาคภูมิที่เดินตามหลังมา แขวะด้วยสายตาให้แผ่นหลังเล็กๆโดยที่เจ้าตัวไม่เห็น ถ้าเห็นอาจไม่ได้กลับบ้านด้วยหน้าตาสภาพดีๆเป็นแน่
“เอาสิ ไม่ได้มานานแล้วเหมือนกัน” วนัสเห็นดีกับความคิดของเพื่อน
“มีรำวงด้วยละ แถวนี้มีเด็กน่ารักๆมั้ยอะ จะได้เล็งเอาไว้โค้งตอนรำ” ก้องภพพูดพลางยักคิ้วให้วนัส
“ไม่รู้สิ” วนัสส่งยิ้มแหยๆให้เพื่อน ด้วยตั้งแต่กลับมาอยู่บ้านเป็นการถาวร นอกจากร้านยายติ๋มและไร่ภูผาแล้ว เขาแทบไม่ได้ออกไปไหนคนเดียวเลย จะเพราะอะไร ก็เพราะเจ้านายตัวดีของเขานะสิ ถ้าไม่ไปด้วยก็มีคนงานไปเป็นเพื่อนด้วยตลอด พอทำธุระเสร็จก็กลับทันที แล้วจะได้ไปเจอสาวที่ไหนกัน ถึงจะมีคนงานหญิงสาวหน้าแฉล้มแช่มช้อยในไร่ภูผาอยู่มาก แต่เขาก็รู้สึกเป็นเหมือนเพื่อนเหมือนน้องไม่ซะหมด
“เฮ้ย! กลับมาบ้านตั้งนาน ไม่มีสาวบ้านไหนเข้าตาบ้างเลยรึไง ไม่ได้เรื่อง”
“น้อยๆหน่อย ก็คนมันต้องทำงานนี่”
“งั้นคืนนี้ยิ่งต้องมาเปิดหูเปิดตา คุณหินจะมาด้วยกันมั้ยครับ” ท้ายประโยคก้องภพหันไปชวนภูผาที่เดินตามหลังมาพร้อมกับภาคภูมิ
“เอาสิ มาซะด้วยกันนี่ละ” ภูผาหันไปพยักหน้าชวนเพื่อนตนอีกต่อหนึ่ง
ร่างสูงขาวพยักหน้าตอบรับ ก็ไม่มีอะไรจะทำอยู่แล้วนี่ แต่ต้องเจอหน้าเจ้าแห้งนั้นทั้งเช้า กลางวัน เย็น แถมก่อนนอนด้วย มันไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไรเลยวะ
ภาคภูมิมองเพื่อนแล้วก็ถอนหายใจยาว เข้าใจน่ะว่า แกรักก็อยากจะอยู่ใกล้ชิดติดกันตลอด 24 ชั่วโมง แต่ฉันไม่ใช่คู่รักอย่างแกนะโว้ย อิจฉาน่ะ เข้าใจมั้ยว่าเพื่อนอิจฉา มันตำตาตำใจเกินไปแล้ว
ค่อนขอดเพื่อนอยู่ในใจก็พลางเหล่ตามองร่างผอมๆที่เขาให้ฉายาเอาเองว่า ไอ้แห้ง ดูๆไปเจ้าหมอนี่ก็หน้าตาดีใช่หยอก ถ้าจะละอาการปากจัดลงบ้าง ก็จะดีไม่น้อย
วนัสปฏิเสธคำชวนของเจ้านายให้ชวนก้องภพไปเที่ยวไร่ภูผา จากนั้นจึงนัดแนะให้ชายหนุ่มมารับไปงานวันตอนค่ำๆ ระหว่างนั้นเขาก็พาเพื่อนทัวร์สวนมะพร้าวตนเอง เดินจนขาลากจึงพาก้องภพกลับมานอนพักเอาแรงสำหรับรำวงคืนนี้
เพียงลำแสงสุดท้ายของวันหายลับไปจากแนวสันเขา ความมืดก็เข้ามาครอบคลุมพื้นที่อย่างรวดเร็ว ไม่มีแสงไฟของบ้านเรือนที่ปลูกกันอย่างแออัด ไม่มีไฟทางด่วนที่คาดพาดบังพื้นฟ้า ไม่มีเสียงรถจอแจให้แก้วหูเต้น แม้แต่ไฟตามท้องถนนก็ยังไม่มี เพราะแถวนี้ยังเป็นถนนดินลูกรัง
เสียงลมพัดผ่านยอดไม้แผ่วพลิ้วชวนให้ทอดอารมณ์ไปไกล บรรยากาศเงียบๆ หากไม่ใช่คนที่ถวิลหาความสงบจริงๆคงจะรู้สึกว่ามันวังเวง แต่ชายหนุ่มร่างสูงขาวกลับยืนให้สายลมเย็นโลมไล้ผิวกายเป็นนานสองนาน จนกระทั่งภูผามาสะกิดให้ไปขึ้นรถเพื่อไปรับอีกสองคนไปงานวัดด้วยกัน
/////////////////////////////////////////////////
เสียงเฮฮาดังเข้ามาภายในรถเมื่อวนัสเปิดประตู ร่างบางมองไปรอบๆบริเวณงานที่มีผู้คนต่างเดินกันขวักไขว่ ลูกเล็กเด็กแดงเดินหอบเสื่อหอบหนังสือพิมพ์เอาไว้ปูรองนั่งเมื่อถึงเวลาหนังฉาย เสียงลำโพงของแต่ละเวที แต่ละซุ้ม ดังจนแก้วหูสะเทือน เวลาจะพูดกันทีต้องตะโกนคุยกันแบบหน้าชิดติดกันถึงจะได้ยิน
วนัสกับภูผาเดินเรื่อยๆมองโน้นมองนี้นำไปก่อน โดยไม่ทันได้หันกลับไปมองก้องภพที่เดินลากขาทะแม่งๆตามมา และมีภาคภูมิเดินตามตบท้าย
ไอ้แห้งนี่ไปทำอะไรมาถึงได้เดินยังกับคนเจ็บไข่ดัน น่าเกลียดเป็นบ้า แต่ก็ตลกดีวะ
ภาคภูมิมองท่าเดินเหมือนคนเจ็บไข่ดันอยู่พัก ก่อนจะรีบเดินแซงด้วยทนดูไม่ได้อีกต่อไป แต่แล้วไอ้ร่างผอมๆที่นึกนินทาในใจกลับเอียงกระเท่เร่มาทางตน จนต้องยกมือขึ้นรับก่อนที่ร่างนั้นจะล้มผ่านหน้าตัวเองไปกระแทกพื้น
“เป็นอะไรของนาย โรครับประทานรึไง” น้ำเสียงแดกดันดังขึ้น เมื่อคนผอมๆมาอยู่ในวงแขนตนเอง
“ทุเรศ” พอตั้งหลักได้ก็รีบดึงตัวเองออกมาจากมือที่ยึดเหนี่ยว แล้วบริภาษออกไปทันที
“เขาห้ามพูดจาหยาบคายที่วัดไม่รู้เรอะ”
แล้วใครใช้ให้นายปากดีแบบนี้เล่า คิดดีๆเหมือนคนอื่นไม่เป็นรึไง รึไอ้คนแบบนายมันคิดได้แต่เรื่องใต้สะดือเป็นอยู่เรื่องเดียว
ไม่ต้องพูดด้วยปาก แค่มองแววตาก็รู้ว่าถูกไอ้เด็กเวรนี่ด่าในใจให้เข้าแล้ว ทำไมทั้งท่าทางหน้าตามันถึงได้วอนโดนแตะแบบนี้วะ คันตีนชิบเป้งเลย เห็นหน้ามันแล้วหงุดหงิดพิกล เป็นอะไรวะ
ก่อนจะได้ฉะลับฝีปากกัน ร่างผอมๆก็เดินกะเผลกๆไปไกลแล้ว
ด่าด้วยสายตาแล้วหนีเรอะ โอ๊ย!……..คันโว้ย
ทั้งสี่คนเดินมองโน้นมองนี่ครบหนึ่งรอบ ก็ตกลงมาหยุดอยู่ที่ร้านก๊วยเตี๋ยวเพราะท้องเริ่มร้องประท้วงกันถ้วนหน้า
“ป้า เล็กน้ำไม่ใส่ลูกชิ้น”
เจ้าคนเดินขาเป๋ พอนั่งได้ที่ก็ส่งเสียงสั่งเจื้อยแจ้วแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ผมวุ้นเส้นต้มยำครับป้า” วนัสคิดนิดก่อนจะสั่งป้าเจ้าของร้าน
“ฉันด้วย”
วนัสหันมองภูผาที่สั่งเมนูเดียวกันแว๊บหนึ่ง ก่อนจะพยักหน้ากับแม่ค้า
“งั้นเป็น 2 แล้วคุณภาคละครับ” ร่างบางหันมองภาคภูมิที่ยังทำท่าครุ่นคิดอยู่
สั่งแค่นี่ยังทำท่ามากอีกน่ะไอ้คุณชาย รึไอ้ก๊วยเตี๋ยวกลางดินแบบนี้มันกระเดือกไม่ลง ก้องภพหยิบตะเกียบกับช้อนลงคนชามก๊วยเตี๋ยวตรงหน้า เมื่อแม่ค้านำมาวาง พลางเหล่มองภาคภูมิด้วยหางตา
“เอาเกาเหลากับข้าวเปล่าก็แล้วกัน”
ก็แค่เนี๊ย คิดตั้งนาน คนตัวผอมนึกค่อนขอดในใจ
หลังจากที่จดจ่อกับคำตอบของอีกฝ่าย จึงค่อยขยับตะเกียบคีบเส้นส่งเจ้าปาก
“ไม่เติมเครื่องปรุงเลยเหรอ”
เสียงถามของภูผาทำให้ก้องภพที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ รีบพยายามกลืนจนน่ากลัวจะติดคอ ร่างสูงจึงรีบโบกไม้โบกมือบอกไม่ต้องรีบ วนัสขำกิ๊กกับท่าทางลุกรี้ลุกรนของเพื่อนพลางช่วยตอบแทน
“ก้องเขาไม่กินเผ็ดครับ ที่บ้านมีเชื้อสายจีนก็เลยไม่ค่อยจะกินเผ็ดกัน”
“แล้วทำไมตัวดำ”
คำพูดแทรกกลางผ่าปล้องของภาคภูมิ ทำให้ก้องภพแทบสำลักน้ำก๊วยเตี๋ยว จนต้องยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ส่วนภูผาก็หันไปถลึงตาใส่เพื่อนทันควัน
-
“แกจะบ้าเรอะไอ้ภาค”
“ฉันก็แค่ถามดู ก็ส่วนใหญ่ลูกคนจีนจะขาวเป็นหยวกกันทั้งนั้นนี่”
เจ้าเพื่อนตัวดีกลับยังลอยหน้าลอยตาถามต่อซะนี่
“น้องเขาดำตรงไหนวะ ผิวสีน้ำผึ้งอ่อนๆแบบนี้ บ้านแกเรียกว่าดำเรอะ?”
“คุณภูผา ไม่เป็นไรๆครับ”
ก้องภพรีบพูดแทรกประเด็นร้อน ก่อนจะทำให้คนที่เขานับถือต้องมาออกรับแทนเขา เพราะเรื่องสีผิวเขาไม่เหมือนโคตรเหง้าสักราด ก่อนจะหันไปส่งยิ้มเหี้ยมๆให้ไอ้คนผิวขาวปากกวนตีนนั่งตรงข้าม
“ผมชอบเล่นกีฬากลางแจ้งน่ะครับคุณภาค ผิวมันเลยเกรียมแดด ออกมากระดำกระด่างไม่เหมือนพี่เหมือนน้อง แต่ก็ช่างเถอะ เพราะผมมันไม่ใช่พวกตุ๊ดพวกเกย์ ที่ต้องมาห่วงสวยห่วงหล่อ รึคุณภาคคิดว่าไง”
เจอคำพูดแดดดันกลับก็ทำให้ภาคภูมิยัวะขึ้นมาตะหงิดๆ ไอ้เด็กบ้า
เสียงภูผากลั้นหัวเราะกับคำกระทบกระเทียบ จนภาคภูมิต้องยกเท้าเตะหน้าแข้งอีกฝ่ายให้หยุดหัวเราะ พลางมองไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน
ก็ระวังเกย์อย่างฉันไว้ให้ดีเถอะไอ้แห้ง
“แล้วนี่เป็นอะไรถึงเดินกระเผลกๆ เมื่อกลางวันยังดีอยู่นี่” ภูผาเปลี่ยนเรื่องคุยเพื่อลดบรรยากาศตึงเครียด โดยเก็บความสงสัยบางอย่างไว้ในใจ
“ก็ลูกน้องคุณภูผาสิครับ พาเดินรอบไร่จนขาบวม รองเท้ากัดอีกต่างหาก นี่ขนาดเล่นกีฬาบ่อยๆนะนี่ ยังไม่แคล้วปวดเนื้อปวดตัวเลย” คนตัวผอมแกล้งโอดครวญขึ้นมาทันที
“แล้วแบบนี้จะไปโค้งสาวที่ไหนได้ละ” ภูผาพูดแหย่ถึงรำวงคืนนี้ที่ก้องภพรอคอย
“อือๆ เรื่องนั้นบ่หยั่นครับ”
พอพูดถึงรำวงอารมณ์บูดๆก็ดีขึ้นมาทันตาเห็น พลางเร่งทุกคนรีบกินให้เสร็จเร็วๆ ด้วยหูของก้องภพได้ยินเสียงประกาศเริ่มรำวงรอบแรกแล้ว
รำวงที่พวกเขามายืนล้อมดู เป็นรำวงพื้นบ้าน เรียบง่าย เน้นความสัมพันธ์ของคนในท้องถิ่นมากกว่าการโชว์เนื้อหนังมังสา เพราะชาวบ้านต่างจัดทำขึ้นมาเองไม่ได้จัดหามาจากที่อื่น สาวรำวงก็ได้รับการอาสาจากบรรดาสาวเล็กสาวใหญ่ในหมู่บ้าน ใครเหนื่อยก็นั่งพักผลัดให้อีกชุดขึ้นไปคอยบรรดาสุภาพบุรุษขึ้นมาโค้งออกไปรำวง แต่ก่อนจะโค้งพาสาวรำวงขึ้นเวที ก็ต้องไปหยอดเงินสมทบค่าน้ำค่าไฟซะก่อน รำวงรอบปกติ บรรดาชายหนุ่มก็จะขึ้นไปโค้งสาวรำวงที่ทางวงตระเตรียมไว้ให้ แต่หากเป็นรอบพิเศษ หรือเรียกว่า รอบหวาน คราวนี้ชายหนุ่มจะไปโค้งสาวรำวงหรือนอกวง ก็คือพวกที่ยืนๆดูอยู่ก็ได้ ใครจะโค้งใครออกมารำก็ได้ทั้งนั้น ถือเป็นรอบที่สนุกสนานที่สุด และเป็นรอบที่บรรดาชายหนุ่มเฝ้ารอคอยมากที่สุด เพราะหวังจะใช้โอกาสนี้เกี้ยวสาวที่ตนต้องใจออกไปรำ ทำความสนิทสนมอย่างเปิดเผยแก่ผู้เฒ่าผู้แก่ของหมู่บ้าน แต่ก็อย่างว่า เดี๋ยวนี้ผู้หญิงเรียกร้องสิทธิเท่าเทียม เลยเห็นสาวใหญ่บางคนลุกขึ้นไปโค้งหนุ่มน้อยหน้ามลอย่างหยอกเอินเนื่องๆ เรียกเสียงหัวเราะท้องคับท้องแข้งไปรอบวง
วนัสมองเพื่อนลากขาขึ้นไปโค้งสาวใหญ่ ไม่ใช่สาวใหญ่สิ ต้องเรียก แม่เฒ่าถึงจะถูก เพราะรำวงวงนี้ มีสาวรำวงตั้งแต่หน้าแฉล้มแช่มช้อยจนถึงหน้าใกล้แย้มฝาโลงไปนั้นละ ก้องภพพาสาวรำวงรุ่นเดอะออกไปรำเป็นการเปิดโรงเอาฤกษ์เอาชัย ก่อนจะเปลี่ยนไปโค้งสาวน้อยหน้าตาหมดจดต่อ โดยไม่ยอมหยุดพัก ทั้งๆที่ขากะเผลกๆนะนั้น
“เพื่อนเธอนี่ตลกดีน่ะ ดูสิ ถูกใจป้าๆแถวนี้กันใหญ่”
ร่างบางหันไปพยักหน้าตอบภูผาอย่างเห็นด้วยเป็นที่สุด
ภาคภูมิมองเจ้าหนุ่มหน้ากวนบาทา จีบนิ้วตั้งวงแข็งทื่อวาดไปทางซ้ายทีขวาที ด้วยอาการทะเล้น แต่กลับถูกอกถูกใจสาวเล็กสาวใหญ่กันเป็นทิวแถว ยัง…..ยังไม่พอ มันยังอุตริออกไปโค้งสาวน้อยหน้านวลที่มายืนดูในรอบหวาน ป้อไปป้อมาจนสาวคนนั้นแก้มแดง ปลงใจเดินตามมันออกไปรำคู่ด้วย เจ้านั้นก็ลีลาแพรวพราวเดินอ้อมหน้าอ้อมหลังให้เด็กสาวอายม้วนต่วน ดู๊….ดู ก่อนหน้านี้ยังโอดครวญว่าเจ็บเท้า แล้วดูมันเถอะ ไอ้กะล่อน!
ก้องภพวาดลวดลายจบไปสามรอบ แล้วจึงพาร่างกายเหงื่อท่วมออกมาเรียกร้องหาน้ำเป็นการใหญ่ แล้วตั้งท่าจะกลับเข้าไปใหม่
“ยังจะกลับไปอีกเหระ” วนัสตาโต
“แหมๆ ยังโค้งสาวหมู่บ้านนี้ไม่หมดเลย จะรีบไปไหนละ”
เจ้าเพื่อนจอมทะเล้นตอบไปพลางกวาดตามองหาที่หมายใหม่ไป
“เดี๋ยวก็ถูกตืบไม่รู้ตัวหร๊อก”
ก้องภพหันขวับมองต้นเสียงกระทบกระเทียบ เห็นๆอยู่ว่าเป็นเจ้าผู้ใหญ่สมองเด็กพูด แต่เจ้าตัวกลับไม่ได้มองมาทางเขา เหมือนจะพูดฝากลมมาบอกยังงั้นละ ฝากลมก็พัดไปตามลมนั้นละ
คนตัวผอมๆทำเป็นไม่ได้ยิน กลับชวนวนัสขึ้นไปด้วย ทำให้ร่างบางจำต้องขึ้นไปโค้งแม่เฒ่าสุขภาพดีออกมารำอย่างสนุกสนาน พอจบหนึ่งเพลงก็เดินออกมาปล่อยให้เพื่อนวาดลีลาขุนแผนต่อไป
“คุณภูผาไม่โค้งใครบ้างหรือครับ คุณภาคด้วย”
วนัสที่ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มหันไปทางนั้นทีทางนี้ที ทำให้ภูผายิ้มอย่างเอ็นดู
“ไม่ละ ดูเขาแบบนี้ก็สนุกดีแล้วละ น้ำมั้ย”
ร่างบางรับขวดน้ำมายกดื่ม พลางกวาดตามองใบรอบๆบริเวณที่เริ่มมีวัยรุ่นชายเกาะกลุ่มกันเป็นกระจุกในบางช่วง ยิ่งดึกคนยิ่งหนาตา เสียงหนังเริ่มฉายเรื่องแรกแล้ว ทำให้รอบบริเวณมีเสียงอึกทึกยิ่งขึ้น
ภาคภูมิที่ยืนนิ่งดูชาวบ้านออกมารำโดยไม่ได้เข้าไปร่วมวงด้วย แต่เขากลับรู้สึกสนุก สบายใจกับการแสดงออกอย่างฉันมิตรของชาวบ้านที่นี่ รู้สึกถึงบรรยากาศของความอบอุ่นรื่นเริงล้อมรอบตัวเองไว้ ไม่รู้สึกว่าตัวเองโดดเดียวแม้แต่น้อยอย่างที่ผ่านมา จนร่างของเจ้าคนหน้าหมันไส้เข้ามาอยู่ในกรอบสายตาอีกครั้ง คราวนี้พาเด็กสาวนางหนึ่งมาด้วย
“นัส”
มองตาก็รู้ว่าก้องภพพาเด็กสาวคนนี้มาให้เป็นคู่เขาออกไปรำวง เขาจะไปโดยไม่เกี่ยงเลยถ้าเด็กสาวคนนี้ไม่ใช่ นางสาวดาว หาเรื่องให้เขาแล้วมั้ยละเจ้าเพื่อนตัวดี ยิ่งอยากอยู่ห่างๆ ไม่อยากไปให้ความหวังกับเด็กเขา
ส่วนหญิงสาวก็ทำท่าสะเทินอายบิดตัวไปมา จนเขาเองกลับรู้สึกกระดาก ถ้าจะต้องปฏิเสธ คงจะเป็นการฉีกหน้าที่น่าเกลียดเกิดไป ยังไงก็คนหมู่บ้านเดียวกัน ทำให้เขายิ้มรับและผายมือออกไปข้างหน้าเป็นการเชื้อเชิญ
ก่อนจะเดินออกไปกับเด็กสาว ความอบอุ่นเพียงแผ่วพลิ้วที่ปลายนิ้วทำให้ร่างโปร่งหันกลับไปมอง ก็พบภูผามองมามีสีหน้าเจื่อนๆ ทำเอารู้สึกใจหาย แต่ก็ต้องเดินออกไปทั้งๆที่ใจอยากจะเดินกลับไปถามชายหนุ่มว่าเป็นอะไร
วนัสปลายตามองร่างสูงจนกระทั้งขึ้นไปอยู่บนลานเวทีกว้าง
เมื่อเริ่มบทเพลงเขาทั้งสองก็เดินไปตามจังหวะเป็นวงกลม ระหว่างที่รำไปรอบๆวงก็จะได้ยินเสียงผิวปากวี๊ดวิ๊วตลอดเวลา พร้อมทั้งสายตาหยอกเย้าคู่เขาเป็นระยะๆ นี่คงคิดกันไปถึงไหนต่อไหนแล้วสิ เฮ้อ……………… จะไปห้ามไม่ให้เขาคิดก็ไม่ได้หรอก ก็สุดแท้แต่ใจคนก็แล้วกัน ใจเขา เขาย่อมรู้ดีว่าต้องการอะไร มันจะไม่ไหวเอียงไปตามแรงเชียร์ของผู้คนแน่นอน
วนัสรักษาระยะห่างจากร่างเด็กสาวไว้พอควร ไม่ให้ ใกล้จนกลายเป็นจาบจ้วง ไม่ให้ไกลจนให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าถูกรังเกียจ และคงเพราะมีสายตาผู้คนต่างจับจ้องมองมานับร้อยคู่ เด็กสาวจึงดูสงบเสงี่ยม อมยิ้มน้อยๆเหมือนเขินอายตลอดเวลาที่มีคนแซว ดูๆไปก็น่ารักดีเวลาเป็นแบบนี้ ไม่เห็นจะต้องทำตัวเป็นสาวใจกล้าก็ดูน่ารักน่ามองไม่น้อย
เดินไปรำไปจนวนได้รอบ วนัสก็เหลือบตามองเจ้านายหนุ่ม ที่ดูจะมองมาทางเขาตลอดเวลา ร่างสูงส่งยิ้มน้อยๆมาให้เขา แต่ในรอยยิ้มนั้นเขากลับรู้สึกว่ามันฝืดเฝื่อนพิกล เห็นแล้วเหมือนมีน้ำแข็งเข้ามาเกาะจับขั้วหัวใจตัวเอง
คุณภูผา……………..
ไอ้เด็กบ้า! ภาคภูมินึกสบถในใจเพราะก้องภพส่งสายตาล้อเลียนมายังตน เหมือนจะพูดว่า ทำได้ป่าวลุง แบบนั้นเลย เพราะไม่อยากจะใส่ใจจึงหันไปพูดคุยกับเพื่อนตนแทน
“ทำหน้ายังกับอยากไปอยู่ตรงนั้นซะเอง”
ภูผาแค่เหลือบมองเพื่อนนิดหนึ่งแล้วยิ้มเยาะให้ตนเอง
“ถ้าตัดสินใจเลือกทางนี้แล้วก็ต้องอดทนวะ” ภาคภูมิพูดแทนใจเพื่อนสนิท ไม่มีหรอกไอ้ทางที่โรยด้วยกลีบกุหลาบอะไรแบบนั้น มันมีแต่ทางที่เต็มไปด้วยขวากหนามของจารีตประเพณี ความรู้สึกนึกคิด คำพูดของสังคมของแต่ละคน ที่หล่อหลอมให้เกิดเป็นอุปนิสัย และแสดงออกทางด้านการยอมรับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปในทางใด จะรับได้หรือต่อต้าน ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเวลาทั้งนั้น เพราะฉะนั้นถึงเราจะรับได้กับปฏิกิริยาของคนรอบข้าง แต่คู่ของเราละ พร้อมจะไปกับเราด้วยรึเปล่า
การเก็บง่ำความรู้สึกของตนต่อหน้าสาธารณะชนจึงเป็นสิ่งจำเป็นที่ต้องทำ ไม่ใช่เพื่อตนเองหรือคู่ของตน แต่เพื่อให้เราอยู่ร่วมกับสังคมที่ยอมรับความแตกต่างได้ไม่มากนักอย่างปกติสุขต่างหาก ถึงแม้มันจะเจ็บหยอกในอกแค่ไหนก็ตาม
ภาคภูมิพูดไปก็มองร่างผอมแห้งรำป้อสาวคนโน้นคนนี้ไปทั่ว สายตาก็คอยเหลือบแลเยาะเย้ยเขาไปด้วย อย่างนี้มันหมิ่นเชิงชายกันชัดๆ ไอ้เด็กบ้า ฉันแค่อยากยืนดูเฉยๆ ไม่ใช่ว่าฉันไร้ความสามารถนะโว้ย สาวๆน่ะ ฉันจะจีบทิ้งจีบขว้างยังไงก็ได้ รู้ไว้ซะด้วยว่าฉันนะไบ
พอจบเพลงวนัสก็บอกลาเด็กสาวลงจากเวทีมาหาภูผาทันที ร่างโปร่งส่งยิ้มที่คิดว่าดีที่สุดหวานที่สุดเท่าที่จะทำได้ให้ร่างสูงใหญ่ ก็ไม่รู้ละ ตอนนี้เขาอยากทำแบบนี้ เผื่อไอ้ความรู้สึกใจแป้วใจหายเมื่อกี้มันจะหายไป และร่างสูงก็ยิ้มตอบกลับมาแต่โดยดี
วนัสยังไม่ทันได้พูดกับภาคภูมิ เจ้าตัวก็เดินสวนออกไปพร้อมกับประโยคที่ดูจะจงใจพูดกับเจ้านายเขาคนเดียว
“หรือไม่ก็ใจกล้าหน้าด้านเข้าไว้”
ภูผามองเพื่อนสนิททิ้งคำพูดไว้ลอยๆแล้วเดินขึ้นเวทีรำวง ตรงดิ่งไปยังร่างผอมแห้งที่กำลีงจะโค้งขอเด็กสาวในหมู่บ้านออกมารำวงในรอบหวาน
“คุณภาคเขาพูดถึงอะไรหรือครับ”
วนัสถามด้วยไม่รู้ว่าเพื่อนของเจ้านายตนต้องการจะสื่อถึงเรื่องอะไร แต่ร่างสูงใหญ่ไม่ตอบกลับหัวเราะแทน ทำให้เขาต้องมองตามสายตาร่างสูงไป ก็พบว่าภาคภูมิกำลังโค้งขอก้องภพออกไปรำวง
จะว่าไปมันก็ไม่ใช่การโค้งขออนุญาติหรอก แต่มันเป็นการลากไปซะมากกว่า เขามองเหตุการณ์นั้นอย่างงงๆ พลางเหลือบตากลับมามองร่างสูงเหมือนจะขอคำอธิบาย แต่ชายหนุ่มก็เอาแต่อมยิ้มและส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่า ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“อะไรของนาย!” ก้องภพตกใจเมื่อตัวเองถูกภาคภูมิลากถูลู่ถูกังมาบนเวทีลานรำวง
“ก็รำวงไง” ร่างสูงขาวซ้อนเข้าด้านหลังแล้วจับมือผอมๆขึ้นตั้งวง เตรียมพร้อมสำหรับเพลงต่อไป
“จะบ้าเรอะ! เขาให้ไปโค้งผู้หญิงโน้น” แววตาหาเรื่องสุดฤทธิ์ และเริ่มยื้อยุดออกจากวงแขนของเจ้าหนุ่มสำอางค์แต่แรงเยอะยังกับอะไรดี
“อ้าว! ก็ไหนว่ารอบหวานจะไปโค้งใครออกมารำวงก็ได้ไง” หน้าขาวคมคายทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แถมยังยักคิ้วหลิ่วตาให้คนผอมๆที่โกรธจนเนื้อตัวเต้น
“เขาไว้ใช้กับผู้หญิง เจ้าบ้า! ปล่อยสิ” ก้องภพพูดเค้นไรฟันเพื่อข่มให้เสียงเล็ดลอดออกมาเบาที่สุด เพราะยังมียางอายอยู่
“เมื่อกี้ยังเห็นผู้หญิงไปโค้งผู้ชายออกมารำได้เลย แล้วฉันจะโค้งผู้ชายด้วยกันออกมารำบ้างไม่ได้รึงัย?” ภาคภูมิพูดอย่างติดตลกแต่มันไม่ตลกในความคิดของก้องภพเลยสักนิด
“อย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้น่ะ! เดี๋ยวก็ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นคู่เกย์หรอก”
เมื่อบทเพลงเริ่มขึ้น ร่างสูงก็หลุนหลังให้ก้องภพออกเดินตามจังหวะ พลางจับมือทั้งสองข้างไว้แน่นเพราะมันเริ่มกำเป็นหมัด พร้อมเสยเข้าปลายค้างเขาแล้ว
“นายเป็นเกย์รึไงกัน”
“เปล่า เป็นไบต่างหาก”
ภาคภูมิก้มมองหน้าที่เงยหงายหลังมองเขาตาค้าง แล้วส่งยิ้มชนิดเสียวสันหลังให้ร่างในอ้อมแขน
“ปะ……ปล่อยนะโว้ย! อย่าเข้ามาใกล้ฉัน” ก้องภพพยายามสะบัดตัวหนีจากแขนแข็งแรงที่ยึดจับไว้
“นี่………….มองไปรอบๆสิ”
ก้องภพชะงักและมองไปรอบๆตามคำบอกของภาคภูมิ แทบสิ้นสติ ดวงตาเป็นร้อยคู่ต่างจับจ้องมองเขาที่กำลังดิ้นยึกยักกับร่างสูง พร้อมกับหัวเราะกันกิ๊กกั๊ก โดยไม่คิดจะเก็บง่ำความรู้สึกเอาไว้แม้แต่น้อย โอ้…….พระเจ้าช่วย เขาอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริงๆ
“ปล่อยน่ะ”
“นี่……….ฉันจะบอกอะไรให้ ถ้านายยิ่งดิ้นแล้วเดินหนีลงไปจากเวที คนพวกนั้นเขาจะคิดว่านายเป็นเกย์แน่นอน แต่ถ้านายทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ รำไปตามเรื่องตามราวของนาย พวกนั้นก็จะคิดว่า เรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นแค่การหยอกล้อกันธรรมดาๆ เท่านั้นละ หึๆ”
คำแนะนำที่ก้องภพไม่อยากจะได้ยินจากปากของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ก้องภพโมโหยิ่งกว่าเดิม แต่ความอายก็ทำให้ต้องหยุดคิดหาหนทางที่จะรักษาหน้าของตนให้มากที่สุด
ภาคภูมิเฝ้ามองใบหน้านวลจ้องหน้าเขาเขม่ง พลางข่มริมฝีกปากแน่นอย่างคนกำลังตัดสินใจ ก็บอกแล้วกระดูกมันคนละเบอร์กันไอ้หนู คิดจะท้าฉันมันก็ต้องเจอแบบนี้ละ ไอ้เด็กตัวแสบ
และดูท่าร่างผอมบางจะตัดสินใจเลือกอย่างหลัง จึงได้ฝืนยิ้มให้คนที่ยืนดูรอบๆวง แล้วผ่อนคลายกล้ามเนื้อที่ตึงเครียดลงมือจีบงามๆให้ภาคภูมิรับรู้การตัดสินใจ
จำไว้เลยน่ะแก ไอ้บ้าเอ๊ย ก้องภพคิดอย่างเข่นเขี้ยว
ภาคภูมิปล่อยมือแล้วเดินรำกันไปเรื่อยๆ พออีกฝ่ายทำท่าจะรีบเดินออกห่าง เขาก็จะรีบเดินตามไปประกบเหมือนพ่อแง่แม่งอนยังไงยังงั้น เรียกเสียงฮาจากคนรอบวง เป็นที่สนุกสนานครื้นเครงกันไปทั่ว เพราะมองจากคนภายนอก ก็แค่ผู้ชายสองคนแกล้งกันก็เท่านั้นเอง แต่คนที่ถูกแกล้งอยู่ข้างหน้าเขาดูจะไม่โสภาซักเท่าไร เพราะถึงปากจะยิ้มแต่แววตาเอาเรื่อง ไม่แน่พอลงจากเวทีเขาอาจหัวแตกได้
ก้องภพฝืนรำเล่นละครจนจบเพลง แล้วจึงกระทืบเท้าเดินตึงๆลงจากเวทีไปทันที ทิ้งให้ภาคภูมิเดินอ้อยอิ่งยิ้มกริ่มตามออกมา พอได้เผชิญหน้ากัน ร่างผอมก็พ่นคำใส่หน้าร่างสูงทันที
“นายจะบ้าหรอ! เดี๋ยวได้ตกเป็นขี้ปากชาวบ้านหรอก”
“จะกลัวอะไร ไม่ใช่คนที่นี่ซักหน่อย พอกลับกรุงเทพไปพวกเขาก็ลืมกันหมดแล้ว”
“………!” ไอ้มักง่าย ไปที่ไหนไม่คิดจะทิ้งความดีให้คนเขานึกถึงบ้างเลยรึไง พูดกับคนบ้าเดี๋ยวจะพลอยบ้าตามไปด้วย พลางสะบัดตัวเดินหัวเสียไปหาเพื่อนที่ยืนคอยอยู่
“ภาคเขาล้อเล่นน่ะ อย่าถือโกรธกันเลยน่ะ” ภูผาเห็นหน้ายุ่งๆของเพื่อนคนรักก็อยากจะไกล่เกลี่ยความให้
“ล้อกันแรงนะครับ” เพราะยังเกรงใจภูผา ก้องภพจึงไม่คิดจะต่อความยาวสาวความยืดกับไอ้คุณชายบ้านั้นต่อ จึงขอเปลี่ยนสถานที่ไปดูหนังกลางแปลง ใครมันจะไปหน้าทนยืนให้ใครต่อใครแถวนี้หัวเราะล้อกันอีกละ
ไอ้บ้าเอ๊ย ฝากไว้ก่อนเถอะ
วนัสชะโงกนัดแนะเวลากลับกับภูผา ก่อนจะเดินตามเพื่อนไปติดๆ
ภูผาเหลือมมองไอ้เพื่อนตัวแสบที่เดินเข้ามาใกล้อย่างลอยหน้าลอยตาอารมณ์ดี
“แกแกล้งน้องเขาแรงไปรึเปล่าภาค เขาโกรธจริงๆนะนั้น”
“ก็หมันไส้วะ ทำหน้าท้าอยู่ได้”
“ขอเถอะว่ะ นั้นเพื่อน…………”
“เออๆ รู้แล้วน่า………….. ฉันไม่ทำให้ความสัมพันธ์ของแกกันน้องนัสสะบั้นลงเพราะเรื่องแค่นี้หรอกน่า”
ไอ้นี่ มันจะมาไม้ไหนกันอีกละ ก่อนมายังซึมเศร้าอยู่เลย แล้วดูตอนนี้สิ หน้าระรื่นเชียว จะไว้ใจได้มั้ย แกจะทำอะไรก็เรื่องของแก อย่าลากฉันเข้าไปวุ่นวายด้วยก็แล้วกัน ภูผาขึงตามองเพื่อนอย่างหมายมาด
เห็นสายตาของเพื่อนภาคภูมิจึงส่งยิ้มใสซื่อให้อีกฝ่ายเบาใจ แต่ภายในคิดอะไรนั้น ใครจะรู้นอกจากตัวเอง
ไอ้เด็กบ้า
TBC
มาต่อเเล้วจ้าขอบคุณทุกคอมเมนท์ ชื่นใจจัง
หายไปสองวันนิดๆๆๆ เเอบไปอ่านนิยายมา ติดเลย (love sick อ่านกันไปทั้งประเทศเเล้วมั้งเนี่ยเหลือช้านคนเดียว)
เมื่อคืนนอนดึก ตื่นเช้า มึนตึ๊บ :z10:
ตอนนี้ยาวม๊าก มากกก เปิดตัวอีกคู่ละ (ส่วนตัวเเล้วชอบคู่นี้นะอิอิ ชอบคนชื่อภาค กร๊ากก :impress2: )
:bye2:
-
เห็นปุ๊บกดปั๊บ ตอนนี้ยาวได้ใจเลยค่ะ
ดีใจจัง55555
คู่พระนางของเราก็เริ่มหวานมีเปรี้ยวๆจากคู่รองมาแบบนี้ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่
ฮา ทั้ง2คนนั้นมากเลยอ่ะ
เนื่อเรื่องและบรรยากาศยังคงละมุนละไมเช่นเดิมเลยนะคะ
ขอติอย่างเดียงคือเรื่องของเสียงวรรณยุกต์ในแต่ละคำค่ะ
บางครั้งมันทำให้ออกเสียงผิดไปเนอะ...
สู้ๆค่ะ รอติดตามอย่างใจจดจ่อ o13
-
ว้าว ๆ ๆ สองคู่ชู้ชื่นกันล่ะทีนี้
คู่ก้องกับภาคนี่คงได้รสชาติจัดจ้านดีเนอะ
-
ว๊าวววววววววว
คู่ใหม่น่ากรี๊ดดดดดดดดดดมากมาย
:sad4:
รอตอนต่่อไปเน้อ
-
ชอบทั้งสองคู่เยยยย :m1:
-
เห็นปุ๊บกดปั๊บ ตอนนี้ยาวได้ใจเลยค่ะ
ดีใจจัง55555
คู่พระนางของเราก็เริ่มหวานมีเปรี้ยวๆจากคู่รองมาแบบนี้ยิ่งสนุกเข้าไปใหญ่
ฮา ทั้ง2คนนั้นมากเลยอ่ะ
เนื่อเรื่องและบรรยากาศยังคงละมุนละไมเช่นเดิมเลยนะคะ
ขอติอย่างเดียงคือเรื่องของเสียงวรรณยุกต์ในแต่ละคำค่ะ
บางครั้งมันทำให้ออกเสียงผิดไปเนอะ...
สู้ๆค่ะ รอติดตามอย่างใจจดจ่อ o13
ดีใจที่ชอบเรื่องนี้จ้าขอบคุณมากค่ะ ยังไม่ได้ตรวจคำผิดเลย
เดี่ยวจะมาเเก้ค่ะ
ดีใจที่ชอบเรื่องนี้จ้า
-
เปิดตัวคู่ใหม่ มาถึงก็ตีกันซะ
ต่างคนต่างแรงจริงๆ
พอกลับไปอ่านคู่หลักเนี่ย รู้สึกว่าหวานขึ้นมาอีกเท่าตัวได้
-
ตอน8มาแว้ววววว
เปิดตัวคู่รองที่สุดแสนจะแซ่บ อิอิ
คุณหินแอบมีเคืองนะนั่น
ที่น้องนัสโดนคนอื่นมาโค้งออกไปรำวง
ยังดีที่น้องนัสใส่ใจในความรู้สึกของคุณหิน
เลยไม่ดราม่ามาก ><
คู่รองนี้เค้าแก้ทางกันได้เยี่ยมมากๆ
พี่ภาคสมแล้วที่ประสบการณ์โชกโชน อิอิ
-
อู๊ยเพ้อ~ ไม่เป็นอันเรียนเลยแหล่ะ
พอตอนนี้มาซะจุใจ ก็อมยิ้มทั้งเรื่อง
ขอกระโดดกอดคนแต่งคนอัพที่เท๊อะ!!
-
คู่นู๋ก้องกะพี่ภาค นี่ แสบ พอๆ กัน มวยถูกคู่หละ ส่วนนู๋นัสกะคุณหิน นิ ค่อยๆหวานๆ
-
ชอบคู่รองด้วยค่ะ พี่ภาคกับน้องก้องกัดกันแบบนี้รับรองลูกหัวปีท้ายปี ชัวส์!
แต่ยังไงเค้าก็รักกกกน้องนัสเหมียนเดิมมม :กอด1:
-
คู่รองนี่อย่างฮาเลยแฮะ มาทีเยอะ ๆ แบบนี้ ชอบค่ะ อิ อิ
อ่านสะใจไปเลย
-
ตอนนี้ยาวจริงอะไรจริง
อ่านแบบจุใจมาก
คู่รองน่ารักเนอะ แสบพอกันทั้งคู่
-
:L1:น่ารักเพิ่มมาอีกคู่นึงแล้ว คู่กัดชัดๆ
-
คิกๆ คู่ภาคภูมิกับก้องภพท่าทางจะฟาดฟันกันด้วยคำพูดอย่างสนุกสนานเป็นแน่แท้
คู่ภูผากับวนัส น่ารัก บรรยากาศดูเบาๆ สบายๆ
:-[
:กอด1:
-
คู่รองเปิดตัวได้แรงงงงงงมักๆๆๆ พ่อแง่แม่งอนอย่างนี้เค้าว่าจะได้ลูกหัวปีท้ายปีน้าส :laugh:
-
+ 1 จัดไปแล้วนั่งรอตอนต่อไปโลดขอรับ :a9:
-
จองก่อนนะ
-
โอ้เเม่เจ้า
มาแล้ว ๆ
-
เห็นอัพปั๊บ กดเข้ามาแทบไม่ทัน :-[ ชอบทั้งสองคู๋เลย ให้รสชาดไปคนละแบบ :กอด1:
-
:man1: :man1: :man1:
:L2: :L2: :L2:
-
ว๊าววววว มาแบบยาวจุใจมาก
ฮั่นแน่ มีคู่ใหม่เพิ่มมาด้วย
คู่นี้ตลกดีนะคะ ขิงก็รา ข่าก็แรง 555
-
ชอบๆคู่ใหม่อ่ะ
ดูเฉือดเฉือนกันน่าดู
กด+ให้จ้า
-
คู่ใหม่น่ารักดี แกล้งกันไปแกล้งกันมา ต่อไปก็คงจะเป็นคู่กัดที่เป็นคู่รักกันเเน่นอน :m1:
-
แหมท่าจะมีคู่พี่ภาคกับน้องก้องเสียแล้ว
น่ารักมากกครับ
-
ตอนใหม่ยาวสะใจมาก ๆ เลยค่า
ขอบคุณมาก ๆ เลยนะค่า :impress3:
-
ว้าวๆๆๆ นิยายของคุณสาเก ติดงอมแงมอีกแหละ
น่ารักดี สองคู่ชู้ชื่น :impress2:
-
ตอนใหม่อมยิ้มทั้งเรื่อง :-[ :-[
-
น่าร๊ากกตลอดดดดดดดดดดด
อีกคู่เขาคู่กัด มันส์แต่ต้นจนจบ 555
-
สองคู่ชู้ชื่น :L1:
-
ขอบคุณมากครับ ตอนนี้อ่านได้จุใจ
ลุ้นว่าคู่ไหนจะได้กันก่อนนะ
-
อบอุ่นจังเลยค่ะ ชอบมาก อ่านทีไรก็มีความสุข
คู่ภาคกับก้องก็โหด มันส์ ฮา จริงๆ
มาตามต่อนะคะ
-
ชอบเรื่องที่มีเด็กอยู่ด้วยค่ะ 55+
เรื่องนี้น่ารักดี
-
ต่อไวๆนะ รอ
-
+1 แทนคำขอบคุณ คุณหินกับวนัสเริ่มเปิดใจกันแล้ว แต่ยังไม่เปิดปาก
พูดออกมาว่ามีความรู้สึกดี ๆ ต่อกัน ต่างคนต่างเก็บไว้ในใจแล้วเมื่อไหร่
จะได้รู้ล่ะ ส่วนคู่ภาคภูมิ+ก้องภพ ท่าจะเป็นคู่กัดคู่ใหม่แน่นอน ดูน่าสนุก
เห็นจะต้องเชียร์อีกคู่ละมั้ง วนัสจะได้มีเพื่อนร่วมวงการ รออ่านตอนต่อไป
ค่ะ ...... :pig4:
-
แหง่มมมม พี่ภาค
-
โอ้โห ยาวได้ใจมากๆค่ะ
คู่ใหม่มาแล้ว น่ารัก น่ากัด
+1 กับความยาวววววววววววว นู๋ช๊อบชอบ
-
ยาวจังเลยตอนนี้ ล้วไหนจะมีคู่ใหม่ด้วย ^^ ท่าทางจะมัส์น่าดู ฮ่าๆๆ
-
:call: :mc4: :mc4: :mc4:
-
Part 9
“ไว้วันมะรืนเราไปทะเลกันนะ มาชุมพรทั้งที ไม่ได้เห็นทะเลก็แปลกละ” วนัสพูดขึ้นขณะทานข้าวเช้ากับก้องภพ
“อืม ยังไงก็ได้ทั้งนั้นละ แต่ว่าวันนี้พาฉันไปด้วย ไม่รบกวนเจ้าของไร่เขาแน่นะ”
“อือ ไม่หรอกน่า”
เพราะไม่ใช่วันหยุดวนัสจึงต้องไปทำงานตามปกติ โดยหอบหิ้วเอาเพื่อนสนิทไปด้วย ตามคำเชิญของเจ้าเขาไร่แบบแทบจะเอารถมาเกยถึงบ้านถ้าไม่ตกลง ก็ดีเหมือนกัน เขาก็ไม่อยากทิ้งเพื่อนให้นั่งหง้าวอยู่บ้านคนเดียว
“ที่ไร่เขามีม้าด้วยนะ ฉันเห็นพวกหัวหน้าคนงานขี่ไปไหนมาไหนบ่อยๆ แต่ฉันขอผ่าน กลัวตกม้าน่ะ นายอยากลองขี่ดูบ้างมั้ยละ”
“น่าลองแฮะ ไม่เคยขี่เหมือนกัน” ก้องภพพยักหน้าขณะเคี้ยวข้าวคำโต
“ได้ แล้วฉันจะบอกให้เขาจัดให้ นายขี่ทั้งวันก็ดูไร่ภูผาไม่ทั่วหรอก”
“กว้างขนาดนั้นเลยเหรอ แสดงว่าปลูกอะไรต่อมิอะไรเต็มเลยสิ”
“ก็หลายอย่างนะ เฉพาะในไร่ก็ปลูกทั้ง เงาะ มะละกอ สับปะรถ ไว้ป้อนโรงงานผลไม้กระป๋องตัวเอง แล้วก็รับซื้อจากชาวบ้านด้วย กาแฟก็ปลูกเพราะมีร้านกาแฟสดอยู่ในเมืองโน้นแน่ะ มะพร้าวก็ปลูก เยอะอะ ไว้นายไปเห็นเองแล้วจะรู้” ร่างบางทำท่าครุ่นคิดก่อนจะรวบช้อนเมื่ออิ่ม
“เยอะจริงๆนั้นละ ดูแลคนเดียวไหวเหรอ ลูกก็ยังเล็กนี่”
“ก็จ้างนักบริหารมืออาชีพมาคุมในส่วนของโรงงานผลไม้กระป๋องนะ แต่พวกโรงเลื้อยไม้ โรงงานน้ำมันมะพร้าว เล็กๆพวกนี้คุณภูผาเขาดูแลเองนะ”
“เก่งแฮะ เป็นพ่อหม้ายแบบนั้น ไม่มีสาวๆมามะรุมมะตุ้มแย่เหรอ หรือไปจับจองใครที่ไหนไว้แล้วหึ” ก้องภพเลิกคิ้วขึ้นถาม
“เท่าที่รู้ไม่มีนะ เห็นทำแต่งานอยู่กับลูกทุกวัน ก็มีผู้หญิงเข้ามาหาเขาเรื่อยๆนะ แต่ไม่เห็นจะสนใจใคร แบบเล่นๆก็ไม่มีนะ” ร่างบางนึกใคร่ครวญถึงเจ้านายตนเมื่อตอบออกไป
“โฮ้! ไม่เจ้าชู้ด้วย หายากๆ” คนที่โอ้เอ้ยังกินข้าวไม่หมดจานทำตาโต
“มัวแต่พูดอยู่นั้นละ กินเสร็จรึยัง เดี๋ยวฉันไปทำงานสายนะ” วนัสตัดบทออกปากเตือนเพื่อน เพราะชวนคุยโน้นคุยนี้จนนั่งกินข้าวมาครึ่งค่อนชั่วโมงแล้วยังกินไม่เสร็จสักที
“น่า…..……มีเจ้านายใจดีสายนิดสายหน่อยเขาไม่ดุหรอกน่า” ก้องภพพูดไปทำท่าติดทะเล้นไปจนเพื่อนขึงตาใส่
“ไม่ได้!”
น้ำเสียงเฉียบขาดของเพื่อนทำให้ก้องภพรีบก้มหน้าก้มตาตักข้าวเข้าปากแบบไม่ต้องเคี้ยว ตามด้วยน้ำอีกอึกใหญ่จึงลุกเอาจานไปล้าง แล้วรีบออกมายืนยิ้มเผล่รอเพื่อนปิดประตูบ้าน
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“ได้ แต่ว่าคนที่จะสอนนี่สิ วันนี้เขาไปคุมงานที่ไร่ฝั่งตะวันตกกันหมดเลย เหลือแต่ม้า”
ภูผาบอกเมื่อวนัสเอ่ยปากขออนุญาตให้ก้องภพขี่ม้า แต่ร่างสูงก็ดูจะพยายามมองซ้ายมองขวา หาคนมาช่วยแนะนำวิธีขี่ม้าให้เต็มที่ จนผู้เป็นแขกเกิดอาการเกรงใจ
“เอาไว้วันหลังก็ได้ครับ วันนี้ผมขอเดินเล่นเด็ดกินผลไม้ในไร่คุณภูผาไปก่อน ไม่หวงใช่มั้ยละครับ” ก้องภพส่งยิ้มกว้างให้เจ้าของไร่อย่างประจบในทีก่อนจะพูดต่อ “คุณภูผาจะรีบไปธุระไม่ใช่หรือครับ ผมไม่ชวนลูกน้องคุณเสียงานแน่ครับ” ก้องภพหันไปหาเพื่อนที่มองความทะเล้นของเขาเขม่ง จนไม่ทันได้ยินร่างสูงพูดบางอย่าง
“อืม…………..ฉันต้องเอาเพื่อนเธอไปด้วยนะสิ” ร่างสูงใหญ่พึมพำกับตนเองคิดหาทางออก จนพบเป้าหมายที่พอจะไหว้วานได้เดินเข้ามาอยู่ในสายตาพอดี
“เฮ้ยภาค……………..มาทางนี้หน่อย” ภูผาตะโกนเรียกเพื่อนสนิทที่เดินเรื่อยเปื่อยมองผลหมากรากไม้เข้ามาใกล้ที่ทำการไร่ พอได้ยินเสียงภูผา ร่างสูงขาวก็เดินตรงเข้ามาหาด้วยท่าทางสบายๆ
“มีอะไร ไหนว่าจะไปโรงงานไง”
“เออ เดี๋ยวจะไปแล้วละ แต่ฉันฝากนายช่วยสอนน้องเขาขี่ม้าหน่อยสิ”
น้องคนไหนวะ น้องนัสละก็ยินดี แต่ถ้าเพื่อนน้องนัสละก็ ขอผ่านวะ แทนที่จะสอนขี่ม้า อาจกลายเป็นสอนมวยแทนได้ ภาคภูมิสลับมองเด็กหนุ่มทั้งสองคนแล้วก็คิดอย่างปลงๆ ต้องเป็นไอ้แห้งนั้นแหงๆ ใครเขาจะยกคนรักของตัวให้คนอย่างเขาสอนกันละ
“ไม่ดีกว่าวะไอ้หิน เดี๋ยวก็ได้ตีกันตายก่อนได้สอนหรอก เด็กนั้นปากคอยังกะกรรไกร” ภาคภูมิกระซิบบอกเพื่อน
“ไม่ต้องมาพูดดีเลย แกแกล้งเขาไว้เมื่อคืน เพราะฉะนั้นสอนน้องเขาขี่ม้าเลย อย่ามาตุกติกนะ”
ภูผาแยกเขี้ยวขู่เพื่อนสนิทเสียงเบา ทำเอาภาคภูมิเบ้หนาหนี แต่ก็เอาเถอะ ถือว่าช่วยเพื่อนปลูกต้นรักก็แล้วกัน จึงได้พยักหน้าหงึก ๆตอบรับไป
“ก้อง เดี๋ยวให้เจ้าภาคสอนให้นะ รายนี้ขี่เก่งท่าสวย ไม่ต้องกลัวตกม้าแน่ถ้าเจ้านี่สอน”
ภูผาหันมาบอกก้องภพเมื่อเพื่อนตกลงปลงใจสอนเด็กหนุ่มด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแกมปลอบใจ เหมือนจะรับประกันความปลอดภัยให้เต็มที
แต่อีกฝ่ายนี่สิ อยากจะทำหน้าผะอืดผะอมยังทำไม่ได้เลย ด้วยเกรงใจเจ้าของไร่เป็นที่สุด ถึงได้ฝืนยิ้มแยกเขี้ยวออกไป อุตส่าห์หาคนมาสอนให้แล้ว ถ้าเขายังทำเรื่องมากก็ดูจะใช่ที่ รับๆไปก่อน พอพ้นตาค่อยว่ากันอีกที
“ไปกันเถอะ” มือใหญ่สะกิดต้นแขนวนัสให้เดินตามไปด้วยกัน แต่ร่างบางยังดูจะงงๆ ละล้าละหลัง ด้วยเจ้านายไม่ได้บอกกำหนดการอะไรไว้ก่อนเลย ร่างสูงใหญ่จึงหยุดหันมองใบหน้านวล ก่อนจะก้มตัวลงให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกัน พร้อมกับส่งยิ้มอุ่นหวานให้คนตรงหน้า
“จะพาไปดูงานที่โรงงานนะ ศึกษาเอาไว้ ต่อไปจะได้ไปดูแลแทนฉันได้”
“…………….?” คำบอกกล่าวของภูผายิ่งทำให้วนัสรู้สึกตะขิดตะขวงใจพิกล จึงเอียงคอมองอีกฝ่ายอย่างสงสัยค้นคว้า
“ไม่ต้องห่วงเพื่อนหรอกน่า รับรอง เจ้าภาคมันดูแลได้ ไม่ต้องกังวลไป ขี้คร้านจะสนุกจนลืมเธอไปเลยละ”
“ไม่ใช่………………เรื่องนั้นหรอกครับ” วนัสรู้สึกถึงบรรยากาศอบอุ่น อ่อนหวาน อบอวลอยู่รอบตัวเวลาสบตากับชายหนุ่ม เมื่อคืนเขารู้สึกใจคอโหวงเหวงที่เห็นชายหนุ่มมีสีหน้าเหมือน……….ซ่อนความเจ็บปวดอะไรไว้ในใจ เขารู้สึกอย่างนั้น แต่เวลานี้ได้เห็นแววตาคนๆนี้แจ่มใสดุจเดิมก็ให้รู้สึกโล่งใจ สบายใจ อยากให้เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ อย่าให้ต้องเห็นแววตาแบบนั้นอีกเลย เหมือนพวงแก้มจะอุ่นขึ้นมาซะเฉยๆ ร่างบางจึงเสพยักหน้าตอบรับคำสั่ง ก่อนจะหันไปบอกกล่าวกับก้องภพ แล้วรีบเดินนำไปยังรถของเจ้านายหนุ่มที่จอดรออยู่
ก้องภพที่มองเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆก็สัมผัสได้ถึงกระแสความอุ่นหวานในอากาศรอบตัว ภาพชายหนุ่มสองคนยืนใกล้ชิดสนิทสนมกัน ทำไมมันช่างดูเป็นธรรมชาติกลมกลืนไปกับสิ่งรอบตัวได้ขนาดนี้ก็ไม่รู้ ก่อนจะหันมองภาคภูมิที่เหม่อมองคนทั้งคู่ขึ้นรถด้วยอาการเหมือนโหยหาอะไรสักอย่าง จึงมองตามสายตาคมกริบนั้นไปจับจ้องที่แผ่นหลังร่างโปร่งบาง
เอ๊ะ! เอ๊ะ! มันเพื่อนเขานี่!
เฮ้ย! ทำไมแกถึงมามองเพื่อนฉันแบบนั้นห๊า!
“อย่าบอกนะว่า นายสนใจเพื่อนฉัน” ก้องภพถามเสียงดัง ก่อนจะกระโดดถอยไปตั้งหลักด้วยอาการหน้าตาตื่น
ไอ้เด็กไม่มีสมมาคารวะ ภาคภูมิชายตามองร่างผอมแห้งทำท่าตกอกตกใจเกินเหตุ จนน่าเหยียบให้จมดินซะตรงนี้
“เขาเรียกว่าชื่นชม ไม่ใช่สนใจอย่างที่นายคิด” ภาคภูมิชายตาตอบอีกฝ่ายอย่างไม่คิดจะสนใจ
มันก็แปลกอยู่ดีละ ชื่นชมผู้ชายด้วยสายตาโหยหาแบบนั้นนั่นนะ ไว้ใจได้แน่นะคุณภูผา เพื่อนคุณคนนี้น่ะ ผมว่ามันทะแม่งๆยังไงๆแล้วนา……….
ภาคภูมิมองสายตาไม่ไว้ใจอย่างโจ่งแจ้งของอีกฝ่าย ก็ให้นึกอยากจับศีรษะทุยๆมาเขกกะโหลกสักทีสองทีกับความคิดไม่เข้าท่านั้น
“จะขี่มั้ย ม้าน่ะ” ร่างสูงเตือนคนที่ยังทำท่าไม่เชื่ออย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
“ไม่ขี่”
คำตอบกลับแบบไม่แยแสทำให้ภาคภูมิฉุนกึกขึ้นมาทันที ไอ้เด็กนี่มันจะเอายังไงของมัน คนอุตส่าห์ทำใจสอนแล้วนะ กลับมาทำยักท่า มันน่า…………………
“เพื่อนฉันมันอุตส่าห์เป็นธุระให้ แล้วนายมาทำแบบนี้เนี๊ยนะ!”
สายตาที่มองมาเหมือนต่อว่า ว่าเป็นตัวยุ่งทำให้ภูผาที่งานยุ่งต้องมาวุ่นวายเพราะคนที่ผ่านมาอย่างเขา ทำให้ก้องภพนึกสลดตัวเองอยู่พัก ก่อนจะยืนนิ่งไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี ถึงจะไม่ชอบคนสอนแต่ก็ไม่อยากทำให้เจ้านายเพื่อนต้องลำบากใจเหมือนกัน
ภาคภูมิมองร่างผอมแห้งยืนนิ่งไม่รู้จะเอายังไงกับตัวเองดี ก็ทอดถอนใจออกมา ให้มันได้ยังงี้สิ!
“ตามมา คอกม้าอยู่ทางโน้น”
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
พอเห็นม้าเท่านั้นละ ไอ้อาการสลดหดหู่ใจของร่างผอมก็หายเป็นปลิดทิ้ง ด้วยม้าพันธุ์ตรงหน้ามันดึงความสนใจไปหมด
“สุดยอด”
ภาคภูมิมองใบหน้าชอบอกชอบใจกับสิ่งมีชีวิตในคอกของก้องภพ ก็ต้องส่ายหน้ากับความเป็นเด็กของอีกฝ่าย แล้วจึงเดินไปเตรียมอานม้าสำหรับตนเองและก้องภพ เขาเลือกแม่ม้ามารยาทดี หน้าโพ สีด่างขาวน้ำตาลให้คนตัวเล็ก ส่วนตัวเองมีม้าที่เคยขี่ประจำอยู่แล้วเวลามาแวะเวียนมาที่นี่
ระหว่างเตรียมการ ปากก็คอยบอกวิธีบังคับม้าอย่างง่ายๆให้อีกฝ่ายฟังไปด้วย ซึ่งร่างผอมก็พยักหน้ารับฟังแต่โดยดี เมื่อฟังภาคทฤษฏีจบ ก็ถึงเวลาของภาคปฏิบัติ
“ขานายไม่เป็นไรแน่นะ”
คนสอนยังมีแก่ใจถามไถ่ถึงอวัยวะที่เจ็บ เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อคืนเจ้าเด็กนี้เดินขากะเผลกๆ แต่ก็ริออกไปรำกะล่อนจีบสาวจนไอ้หนุ่มในหมู่บ้านมองตาวาวอยากตีหัวเป็นทิวแถว
“ไม่ค่อยเจ็บแล้ว ขี่ได้ๆ” ก้องภพรีบพยักหน้าเร็วๆ
ท่าทางกระตือรือร้นกลัวไม่ได้ขี่ม้า ทำให้ภาคภูมิเกิดอาการอยากส่ายหน้าระอาขึ้นมาอีกรอบ ในหัวตอนนี้คงมีแต่เรื่องม้าอยู่เต็มไปหมดเลยสิท่า เหมือนเด็กไม่รู้จักโตจริงๆนั้นละ ถึงจะบ่นแต่ก็เดินไปช่วยส่งตัวร่างผอมบางขึ้นม้า
“เอาเท้าเหยียบโกลนไว้นะ เวลาอยากให้ม้าเดินไปทางไหนก็กระทุ้งเท้าที่ข้างตัวม้าข้างนั้นเบาๆ มันก็จะเดินไปตามที่นายสั่ง ม้าพวกนี้ถูกฝึกมาให้รับคำสั่งเป็น เพราะฉะนั้นแค่กระตุ้นมันนิดๆหน่อยๆมันก็รู้แล้ว”
พอจัดท่าจัดทางให้ก้องภพจนเป็นที่พอใจคนสอนแล้ว ภาคภูมิจึงโหนตัวขึ้นขี่ม้าของตน แล้วชักม้าเดินเข้ามาเทียบร่างเล็กพลางคว้าสายบังเหียนไปจูง เดินนำไปอย่างช้าๆ ให้คนหัดใหม่ได้ปรับสภาพร่างกายการเคลื่อนไหวไปตามจังหวะการเดินของเจ้าสัตว์สี่เท้ารูปร่างสูงใหญ่หน้าโพตัวนี้
เพราะไม่เคยขี่ม้ามาก่อนทำให้ร่างบางบนหลังม้ายังสร้างสมดุลให้กับร่างกายตนเองไม่เป็น ลักษณะของคนขี่จึงโยกเอียงคล้ายคนจะตนม้าอยู่ร่ำไป ยิ่งเกร็งก็ยิ่งฝืนจังหวะการเดินของแม่ม้าเข้าไปใหญ่ ทำให้การนั่งคร่อมบนหลังม้าเป็นไปด้วยความยากลำบาก อยากขี่ก็อยาก กลัวตกม้าก็กลัว
ภาคภูมิจูงพาก้องภพเดินออกจากสนามฝึก เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มปรับสมดุลให้ร่างกายตนเองดีขึ้นไปตามทางเดินแคบๆสู่สวนผลไม้ เมื่อทางเริ่มไม่ราบเรียบเหมือนสนามฝึก การประคองตัวบนหลังม้าของคนผอมๆก็ยิ่งลำบากเป็นสองเท่า คนลอบแอบมองนึกยิ้มในใจกับท่าทางตื่นๆของอีกฝ่าย ที่คอยระวังและประคองตัวบนหลังม้าอย่างสุดชีวิต จนไม่มีเวลาสังเกตเห็นสายตาของเขา
“จะไปถึงไหนน่ะ” ก้องภพตะโกนถามคนที่เดินนำหน้า เมื่อเห็นว่าออกมาไกลจากคอกม้ามากแล้ว ถึงทิวทัศน์สองข้างทางจะเขียวชอุ่มน่ามองขนาดไหนก็ตามเถอะ แต่ลืมอะไรไปรึเปล่าว่าเขาเพิ่งเคยขี่ม้าเป็นครั้งแรกน่ะ จะไม่โหดไปหน่อยเรอะ อีกอย่างเขารู้สึกเจ็บข้อเท้าหนึบๆยังไงพิกล อยากจะรีบกลับไปพักดูอาการหน่อย คนเดินตามหลังนึกค่อนขอดกับแผ่นหลังกว้าง
“ก็นายบอกว่าอยากจะดูไร่ภูผาให้ทั่วๆไม่ใช่รึ ฉันก็จะพาดูอยู่นี่ไง” ภาคภูมิเอี้ยวตัวมาบอกคนตามหลัง
ไอ้บ้า จะเถรตรงอะไรปานนั้น หันมามองสังขารฉันหน่อยดิ เจ็บจะแย่อยู่แล้วนะโว้ย
“ฉันไม่อยากดูแล้ว กลับกันเถอะ”
ด้วยถึงตายก็ไม่ยอมบอกว่าตัวเองขี่ม้าต่อไปไม่ไหวให้เสียฟอร์ม จึงร้องบอกอีกฝ่ายให้พากลับ เขารู้สึกล้าหนักไปทั้งตัว ถ้าขืนไปไกลกว่านี้ กลัวว่าจะฝืนทรงตัวอยู่บนหลังม้าต่อไปไหว ตกลงมาให้ได้อับอายเข้าไปใหญ่ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรผิดหูอีกฝ่ายไปรึเปล่า ถึงได้หันขวับมองเขาตาขวาง
“เคยมีใครบอกนายมั้ยว่า นายมันเอาแต่ใจที่สุด อยากขี่ม้าก็สอนให้ อยากเที่ยวชมไร่ภูผา ฉันก็พาดู มายังไม่ทันไรก็ร้องกลับอีกละ นี่ถ้าพรุ่งนี้นายร่ำร้องอยากจะเดินป่าขี่ช้าง ฉันไม่ต้องทำตัวเป็นไกด์พานายเที่ยวอีกเรอะ รู้จักมั้ย คำว่าเกรงใจน่ะ”
ร่างผอมบางหน้าตึงขึ้นมาทันทีเมื่อได้ฟังคำต่อว่าอย่างถนัดถนี่ ฉันก็จำไม่ได้เลยว่าไปขอร้องนายมานะ แววตาแวววาวมองร่างสูงบนหลังม้าอย่างนึกแช่งชักหักกระดูกทำให้ร่างสูงรู้สึกหมดความอดทน
ภาคภูมิปล่อยมือจากสายบังเหียนที่เดินจูงมาตลอดอย่างสะบัดๆ พลางมองอีกฝ่ายเชิงถากถาง
“งั้นนายก็กลับเองเถอะ ฉันจะไปสระบัวทางโน้น ไม่มีเวลามาตามรับตามส่งนายหรอก”
-
พูดจบก็กระตุกสายบังเหียนม้าตน ควบห้อเต็มฝีเท้าจากไป ทิ้งฝุ่นผงตลบอบอวลให้คนที่ยึดคอม้าไว้แน่นสำลักโคลกๆ
“ไอ้บ้า”
ถึงจะนึกเคียดแค้นคนที่ควบม้าจากไป แต่ตอนนี้จิตใจกลับพะว้าพะวงห่วงตัวเองมากกว่า พอขาดคนนำ ร่างเล็กก็เหมือนจะหยิบจับอะไรไม่ถูก ที่เรียนรู้มาก่อนหน้านี้ก็คืนครูไปหมดแล้ว เอาละสิ จะบังคับเจ้าม้านี่ยังไงให้มันเดินกลับไปคอกม้าได้ละเนี่ย
ก้องภพนึกทบทวนสิ่งที่พอจะจำได้ลางๆ ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก
ไม่ง้อก็ได้ ฉันน่ะใคร รู้ไว้เถอะเจ้าบ้า กลับถึงบ้านเมื่อไรละ น่าดู!
“กระทุ้งที่ข้างๆตัวม้า มันก็จะเดินแล้วใช่มั้ย”
ก้องภพพึมพำทบทวนความจำ และทำตามนั้น แต่ผลที่ได้คือ แม่ม้าเพียงยืนขยับแข้งขยับขาร้องฮี้ๆ อยู่กับที่ ไม่ยอมเดินไปตามที่เขาสั่ง
“ไปสิคุณม้า เดินไปเถอะนะ ถึงบ้านเมื่อไรจะขนหญ้าขนฟางให้กินจนพุ่งกางเลย เดินเถอะนะ” ก้องภพพยายามกระทุ้งสีข้างแม่ม้าให้เดิน พลางพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกล่อมไปด้วย
แต่ม้าก็คือม้า มันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องถึงได้แต่ยืนนิ่งเฉย รอฟังคำสั่งตามที่มันเคยถูกฝึกฝนมา เมื่อคำสั่งไม่ถูกต้องมันจึงยืนเฉยรออยู่อย่างนั้น จนคนขี่เลิกพยายามด้วยอ่อนอกอ่อนใจยกมือยอมแพ้
“ขี่ไม่เป็น เดินไปก็ได้วะ”
จำไว้เลยนะไอ้บ้าเอ๊ย! ทำฉันแสบนักนะแก ก้องภพคิดถึงภาคภูมิอย่างเคืองๆ
ร่างเล็กจึงยึดเกาะคอม้าไว้แน่นแล้วเอี่ยวตัววาดขาข้างหนึ่งอ้อมหลังม้าเพื่อโยนตัวสู่พื้น แต่ข้อเท้าข้างที่พยุงตัวเองไว้เกิดอาการเสียวแปลบ ทำให้เสียการทรงตัว ตกจากหลังม้ากระแทกพื้นดัง ตุ๊บ!
“โอ๊ย!”
เท้าข้างที่ยังค้างอยู่ในโกลนถูกแรงกระชากก่อนจะตกลงพื้น ทำให้ก้องภพรู้สึกเจ็บหนึบขึ้นมาทันที ดีที่หัวไม่กระแทกพื้น เพราะก้นเล็กรับเคราะห์ไปแทน หลังจากสำรวจความเสียหายของร่างกายตัวเองแล้วไม่เป็นอะไรมาก แค่เจ็บก้นกับเจ็บเท้า ก็พอจะลากสังขารกลับเองได้ จึงฉวยคว้าสายบังเหียนเดินกะเผลกๆจูงม้ากลับคอกอย่างทุลักทุเล
แต่ยิ่งเดินก็ยิ่งเจ็บ จนต้องหยุดทรุดตัวนั่งลงกับพื้นหญ้าเขียวข้างทาง พลางถลกชายกางเกงขึ้นดูบริเวณข้อเท้า ที่ตอนนี้สำแดงฤทธิ์เดชบวมแดงอย่างเห็นได้ชัด
“ให้มันได้อย่างนี้สิ”
พอเห็นสภาพขาตนเองก็ให้รู้สึกถอดใจขึ้นมาดื้อๆ ร่างเล็กจึงเอนตัวไปด้านหลังใช้แขนยันพื้นค้ำร่างตัวเองไว้ พลางเงยหน้ามองท้องฟ้าโปร่งสีครามแล้วระบายลมหายใจยาว
นั่งรออยู่ตรงนี้เดี๋ยวก็คงมีคนงานผ่านมาบ้างหรอกน่า ก้องภพนึกปลอบใจตัวเอง ทั้งที่ตอนนี้รู้สึกเจ็บข้อเท้าอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่สามารถฝืนลากเท้าตัวเองไปต่อได้ เมื่อคะเนถึงระยะทางที่ยังห่างไกลกว่าจะกลับถึงคอกม้า
“เฮ้อ…………….” ร่างเล็กล้มตัวลงนอนกับพื้นหญ้าเมื่อเวลาผ่านไปพักใหญ่ก็ยังไม่มีใครผ่านมาสักคน ศีรษะทุยเหลียวมองแม่ม้าที่ยืนเล็มหญ้าอ่อนอยู่ใกล้ๆก็ยิ่งรู้สึกตอกย้ำความไม่เอาไหนของตน ตอนนี้เขาทั้งหิวทั้งเจ็บ จะต้องให้คลานกลับไปมั้ยเนี่ย ถ้าเย็นแล้วยังไม่มีใครผ่านมา เจ้าของร่างเล็กคิดอย่างฉุนๆ พลางเด็ดดอกหญ้าขึ้นมาเหน็บไว้ที่ริมฝีปาก
“กลับไปได้จะชกให้คว่ำเลยแก”
นึกคาดโทษอีกฝ่ายไป หูก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดังกุบกับมาแต่ไกล ทำให้ใบหน้านวลที่เหม่อมองท้องฟ้าไร้เมฆหันไปมอง ก็ไอ้ม้าตัวเดิมที่มาด้วยกันไง คนตัวเล็กขยับตัวขึ้นนั่งมองอีกฝ่ายเต็มๆตา พอเข้ามาใกล้คนควบม้าก็ชะลอความเร็วเดินย่ำเข้ามาหา ภาคภูมิเห็นคนตัวผอมทำหน้ายุ่ง ถึงไม่อยากยุ่งแต่ลงไปนั่งแปะแบบนั้น มันน่าสงสัย
“เป็นอะไรน่ะ”
“เปล่า”
“…………” ร่างสูงหรี่ตามองคนที่นั่งนิ่งอย่างใช้ความคิด คนเคยขี่ม้ามาก่อนอย่างเขา เห็นสภาพแบบนั้นก็มีอยู่แค่กรณีเดียวละ ตกม้า
แต่ถามไปก็คงไม่ได้เรื่องในเมื่ออีกฝ่ายปิดปากเงียบ จึงโหนตัวลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล้ว จนคนที่นั่งเงียบเกิดความรู้สึกริษยาขึ้นในใจ ถ้ารู้ว่าเขาตกม้าเป็นได้อับอายขายขี้หน้าเจ้าหมอนี่แน่ๆ ดีไม่ดีอาจถูกหัวเราะเยาะแถมมาด้วยอีกต่างหาก
“ไหนดูสิ” ร่างสูงทรุดตัวนั่งข้างๆ พลางเอื้อมมือใหญ่ลากจับไปตามเนื้อตามตัวร่างผอมบางอย่างรวดเร็ว เหมือนพยายามสำรวจหาอะไรบางอย่าง จนอีกฝ่ายห้ามไม่ทัน
“อู๊ย!..........”
ร่างบางสะดุ้งร้องครางเมื่อถูกมือใหญ่กดหนักๆบริเวณข้อเท้า ทำให้ภาคภูมิรีบถลกชายกางเกงเปิดดู ก็พบอาการบวมแดงจนน่าตกใจ ตกม้าจริงๆด้วย
“นายตกม้าใช่มั้ย” เสียงถามรวดเร็วและถูกต้องทำให้ก้องภพเม้นริมฝีปากแน่น ตอนนี้แค่ฝืนทรงตัวนั่งได้ก็แย่แล้ว
“ถูกสลัดตก?” ร่างสูงถามต่อให้แน่ใจในสิ่งที่เห็น
น้ำเสียงถามธรรมดาไม่แฝงร่องรอยการเสียดสี ทำให้ก้องภพเหลือบมองหน้าอีกฝ่าย ก็พบใบหน้าขาวคมคายก้มดูข้อเท้าเขาอย่างพินิจพิจารณามากกว่าการคิดซ้ำเติม จึงรู้สึกเบาใจแล้วส่ายหน้าปฏิเสธอีกฝ่ายแต่โดยดี
พักรบไว้ก่อนดีกว่า
“ก็ทำยังไงม้ามันก็ไม่ยอมเดิน เลยคิดจะเดินกลับไป พอจะลงจากหลังม้าเลยผลัดตกลงมาน่ะ” ก้องภพบอกเล่าด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ
“เฮ้อ……….ฉันเพิ่งจะสอนนายไปไม่ถึงชั่วโมงเองนะ ไงลืมซะแล้วละ”
น้ำเสียงติดจะรำคาญนิดๆ ทำให้ก้องภพหน้าเสีย
“ก็คนมันไม่เคยขี่มาก่อนนี่! ครั้งแรกจะให้ฉันขี่ควบตะบึงตะบอนอย่างนายเลยรึไง ได้คอหักตายกันพอดี” ก้องภพพูดแดกดันร่างสูง
“หึ” ไอ้เด็กนี่มันรู้จักสำนึกอะไรบ้างมั้ย เจ็บจะตายอยู่แล้วยังจะปากดีอีก ทำไมเขาจะไม่รู้เวลาตกม้าแล้วมันเจ็บแค่ไหน เวลาฝึกขี่วันแรกๆมันจะรู้สึกยังไง ปากเก่งๆอย่างนี้เดี๋ยวตกกลางคืนได้ร้องครางเป็นลูกหมาแน่
“ฉันจะพยุงนายขึ้นม้านะ จะได้ไปหายาทาที่บ้าน” ภาคภูมิคว้าท่อนแขนเล็กขึ้นเกี่ยวลำคอตนเองไว้ แล้วรวบเอวบางพยุงลุกขึ้น
นี่จะให้เขาขี่ม้ากลับอีกเหรอ ร่างเล็กมองแม่ม้าตาปริบๆ เขาเจ็บร้าวไปทั้งตัวจนไม่คิดอยากขึ้นไปนั่งอยู่บนหลังม้าแล้ว เอาไงดีละ
ถึงจะอายแต่ก็ต้องบอกให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขาขี่ม้าไม่ไหวแล้ว และก็ไม่อยากเสี่ยงตกม้าเป็นรอบที่สองด้วย มันเจ็บใช่หยอกเสียเมื่อไรละ
“ผมขอรอรถมารับที่นี่ได้มั้ย มันขี่ไปไม่ไหวแล้ว” พูดไปก็ก้มหน้างุดๆ เตรียมรับการตะคอกของอีกฝ่าย แต่กลับไม่มี มีเพียงน้ำเสียงราบเรียบบอกกล่าวกลับมา
“มันก็ได้นะ แต่ถ้าไม่มีรถว่าง ก็คงต้องรอนานแน่ๆ แล้วมันจะเจ็บหนักเข้าไปใหญ่ เอาเถอะ ไปด้วยกันก็คงพอไหวละ” ร่างสูงดันอีกฝ่ายออกเดินไม่รอให้ก้องภพได้ท้วง
ภาคภูมิเหลือบมองร่างเล็กในวงแขนทำหน้านิ้วด้วยความเจ็บ ก็ให้นึกเสียใจอยู่ไม่น้อย เขาสะเพร่าที่ปล่อยให้คนเพิ่งขี่ม้าอยู่คนเดียว เพราะไปบ้าจี้โมโหตามอีกฝ่ายนั้นละ
ระหว่างที่ภาคภูมิคอยประคอง ระวังไม่ให้คนตัวเล็กต้องเจ็บไปมากกว่าเดิม สายตาหวาดระแวงของอีกฝ่ายก็คอยเหลือบแลมายังเขาอย่างไม่คอยจะไว้ใจเหมือนกัน
เฮ้อ..........ให้จริงสิน่า......... โตๆเป็นผู้หลักผู้ใหญ่กันแล้ว ถึงเวลาก็ต้องเอาเหตุผลนำหน้าอารมณ์ แค่เหม็นขี้หน้าไอ้เด็กไม่มีสัมมาคารวะแค่นี้ ไม่ถึงกับอยากจะฆ่าหมกป่าหรอกน่า………. ภาคภูมิพาร่างเล็กไปยังม้าของตน แล้วดันตัวอีกฝ่ายขึ้นไปนั่งคร่อมบนหลังม้า ก่อนจะโหนตัวขึ้นนั่งซ้อนท้าย แล้วกระตุกสายบังเหียนให้ม้าเดินเข้าไปใกล้ม้าของก้องภพ มือใหญ่ฉวยคว้าสายบังเหียนแม่ม้าไว้มั่น จากนั้นก็กระทุ้งสีข้างให้ม้าเดินเหยาะย่างตามกันไปเรื่อยๆ
“……………….” เจ็บ ร่างเล็กทำหน้านิ่วเมื่อขึ้นมาอยู่บนหลังม้า เขาอยากจะลงไปนอนบนพื้นหญ้าข้างทางให้สมใจอยากจริงๆ ก็มันรู้สึกเจ็บร้าวไปตลอดแนวสันหลัง จนจะทรงตัวตรงไม่ไหวแล้ว
อยู่ๆ มือใหญ่ก็รั้งร่างคนข้างหน้า ให้เอนตัวพิงกับแผงอกตนเอง พร้อมทั้งยังประคองกันอีกฝ่ายตกไว้อย่างนั้น โดยไม่เอ่ยอะไรออกมา สายตาคมกริบยังคงมองไปข้างหน้าไม่ก้มมองคนที่อยู่ในอ้อมแขนว่าจะมีสีหน้าอย่างไรกับการกระทำของตน
ถึงจะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แต่ความเจ็บก็ทำให้ก้องภพยอมเอนตัวพิงร่างสูงโดยดี ไม่มีการยักท่าอะไรอีก ด้วยเจ็บจนหยิ่งไม่ไหวนั้นละ อีกอย่างก้องภพก็ไม่อยากจะพูดอะไรให้ไปขัดหูอีกฝ่ายเข้า ดีไม่ดีอาจถูกผลักตกจากหลังม้าลงไปกองที่พื้นเป็นรอบสอง ข้อหาหมันไส้ ตอนนี้สงบเสงี่ยมเจียมตัวรักษาร่างกายให้ครบ 32 จนกว่าจะถึงบ้านเป็นดีที่สุด ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าบ้า
เพราะฉะนั้นระหว่างการเดินทางกลับบ้านจึงไม่มีใครคิดจะเอ่ยปากพูดคุยอะไรออกมา ต่างคนต่างสงบปากสงบคำจมอยู่กับความคิดของตนจนกระทั้งถึงบ้านพักของภูผา
พอถึงบ้านร่างสูงก็ไม่ได้นิ่งดูดายอย่างที่ก้องภพคิด ภาคภูมิสั่งให้คนงานหารถนำก้องภพไปสถานีอนามัยใกล้บ้านทันทีโดยที่ตัวเองนั่งไปด้วย
พอถึงมือหมอร่างเล็กก็รู้สึกโล่งใจ หมดกังวล เมื่อหมออธิบายว่า เขาแค่ข้อเท้าเคล็ด ทายาพันผ้าไว้สองสามวันก็จะดีขึ้น ก่อนกลับหมอเตือนให้เขางดการเคลื่อนไหวซักพักพร้อมทั้งให้ยาทายากินอีกนิดหน่อย
และเพราะวนัสไม่ได้ให้กุญแจบ้านไว้ ก้องภพจึงต้องกลับมานั่งๆนอนๆที่บ้านของภูผา โดยมีภาคภูมิคอยดูๆมองๆอยู่ห่างๆ
จะเพราะอะไรก็ไม่รู้ละ แต่เวลาเจ้าคนสำอางนั่นนั่งเงียบๆแบบนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย ก้องภพคิดเมื่อเหลือบมองร่างสูงขาวนั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆใกล้เขา เหมือนจะอยู่เป็นเพื่อนกลายๆยังงั้นละ
ไม่ได้ขอร้องซะหน่อย
\\\\\\\\\\\\\\\\
วนัสและภูผากลับเข้ามาเมื่อเวลาเย็นแล้ว และเมื่อรู้ว่าเพื่อนบาดเจ็บถึงกับต้องไปหามดหาหมอ สีหน้าสีตาจึงไม่ใคร่ดีนัก ร่างโปร่งบางทรุดตัวนั่งข้างๆเพื่อน ที่นั่งอยู่บนโซฟารับแขกตัวยาวมีผ้าพันข้อเท้าไว้หนาแน่น
“อีก2-3วันก็จะกลับกรุงเทพฯแล้ว จะหายทันมั้ยก้อง” วนัสเอื้อมมือไปแตะข้อเท้าเพื่อนอย่างเป็นห่วง
“ทัน เชื่อดิ ไม่มีปัญหาหรอก สบายมาก” ก้องภพหัวเราะสบายใจเฉิบ ไม่อนาทรร้อนใจกับขาของตนให้เพื่อนต้องมากังวลกับความงี่เง่าของตัวเอง
“ภาคแกดูน้องเขายังไง ถึงตกม้าได้วะ” ร่างสูงยืนดูสองหนุ่มน้อยถามไถ่พูดคุยกัน แล้วจึงหันไปคาดคั้นเพื่อนสนิทด้วยสายตา เพราะตัวเองเป็นคนฝากฝั่งก้องภพให้ภาคภูมิดูแล แล้วมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น เขาเองก็ต้องรับผิดชอบเหมือนกัน
ก้องภพหันมองร่างสูงใหญ่คาดคั้นเอาความกับเพื่อนก็นึกค่อนขอดคนต้นเหตุในใจ
หึ! ใครบอกว่าดูกันคุณภูผา เพื่อนคุณเขาทิ้งผมหายจ้อยไปเลยต่างหาก ถึงจะกลับมาช่วยอย่างเสียไม่ได้ตอนจบเรื่องก็เถอะ
ถึงจะนึกอย่างเจ็บใจ แต่ก้องภพก็ไม่คิดจะพูดออกไป ด้วยไม่อยากเป็นไอ้ลูกช่างฟ้องให้เจ้าคุณชายนั้นดูถูกเอา
“คุณหิน ผมไม่ระวังเองละครับ นี่ถ้าตกบ่อยๆก็คงจะขี่เก่งแน่ๆเลยใช่มั้ยละครับ” ตอนท้ายคนตัวเล็กหัวเราะอย่างติดตลกเหมือนไม่คิดจะเข็ดกับการขี่ม้า
ในเมื่อคนเจ็บไม่ติดใจเอาความกับใคร เจ้าของไร่จึงปล่อยเลยตามเลย พลางเอ่ยชวนคนเจ็บอยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน แต่พอลับตาเด็กหนุ่มทั้งสองคน ภูผาก็ดึงเจ้าเพื่อนตัวดีมาคุยทันที
“แกไปทำอะไรเขารึเปล่า”
“เปล่านะโว้ย เขาเองก็พูดว่าเขาไม่ระวังเลยตกม้า ฉันไม่ได้ใจดำขนาดถีบเด็กนั้นตกม้าหรอกน่ะ แม้ว่าอยากจะทำใจแทบขาดเพราะปากเสียๆของไอ้เด็กนั้น”
“จริง?” ภูผามองเข้าไปในดวงตาเพื่อนอย่างชั่งใจ
“ไอ้นี่ พูดอะไรให้มันเชื่อกันบ้างสิวะ”
“ก็เห็นแกไม่ค่อยจะกินเส้นกันน้องเขาเท่าไรนี่”
“…………..” ภาคภูมิเสหันหน้าหนีแทนคำตอบ
ภูผาใช้สายตาคมกริบจับจ้องมองปฏิกิริยาเพื่อนตนอย่างใช้ความคิดชั่วอึดใจ ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาเบาๆ
“นายกำลังทำตัวแบบเด็กๆ”
“เด็กตรงไหนวะ ฉันอุตส่าห์พาไปหาหมอเองกับมือแล้วนะ จะเอาอะไรอีกวะ หรือแกจะให้ฉันไปกราบขอโทษเด็กนั้น แกถึงจะหายข้องใจ น้องก้องครับ พี่ขอโทษที่ดูแลน้องไม่ดีนะครับ เอายังงี้เหรอ”
ท้ายประโยคภาคภูมิทำดัดสุ่มเสียงล้อเลียน จนเพื่อนตัวโตอดหมันไส้ไม่ได้ อยากเตะมันซักป้าบสองป้าบ
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกไอ้ภาค แต่แกรู้มั้ยว่า เด็กมันชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบโดยไม่รู้ตัววะ”
“เฮ้ย!ไอ้บ้า” ภาคภูมิสะดุ้งโหยงกับคำพูดของเพื่อน แต่ก่อนจะได้อธิบายอะไรภูผาก็เดินเลี่ยงจากไป ไม่รอให้เพื่อนตามมาโวยวายใส่หูให้รำคาญ
TBC
วันนี้มาต่อนิดๆ พี่เค้าตัดตอนเเค่นี้อะ
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ค่ะ
ได้ทำลิงค์นิยายทุกเรื่องของพี่สาเกไว้ที่หน้าเเรก reply เเรกนะคะ ไปอ่านกันนะ
:bye2: Good Night!!!
-
กัดกันแบบนี้ละ แล้วสุดท้ายกะรักกัน
เค้าว่าคู่ไหนเข้าตำรานี้ลูกจะดกซะด้วย 555++
พี่ถาคโดนคุณหินพูดซจะจี้โดนใจเลย
ชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบ หึหึ
น้องนัสหมั่วไหวไปกับสายตาเศร้าๆของคุณหิน
เป็นสัญญาณที่ดีละน้า ตื้ออีกนิดคุณหิน
:-[
-
คุณภาคภูมิ แกล้งเด็ก ระวังจะหลงรักเด็กจนโงหัวไม่ขึ้นนะจ๊ะ :laugh:
รอตอนต่อค๊าบบบ :กอด1:
-
ตัดฉับได้ใจมากคะ หึๆๆๆ
วันนี้ ยกให้พี่ภาคน้องก้องไปซะวัน
ตอนต่อไปขอแบบพิเศษๆ สำหรับน้องนัสคุณหิน นะคะ :z1:
-
:z2: :z2: :z2:
:L2: :L2: :L2:
-
คู่ก้องกับภาค นี่แบบมันๆดีเนอะ ก่อนก้องกลับกรุงเทพ
อยากให้ความสัมพันธ์ของคู่นี้คืบหน้าบ้างอ่ะ
ส่วนน้องนัสเราก็เริ่มมีสิ่งดีๆอ่อนหวานเกิดในใจแล้ว
-
"เด็กมันชอบแกล้งคนที่ตัวเองชอบโดยไม่รู้ตัววะ” อะนั่้นแน่ ภาคภูิมิแอบหวั่นไหวปะเนี่ย o18
-
กัดกันได้ตลอดเลยน้าคู่นี้
ส่วนอีกคู่ก็กำลังอบอวลละมุนสุดๆ
มีความสุขจังตอนที่เปิดมาเจอตอนต่อ5555
สู้ๆนะคะ
-
:pig4: :pig4: รอตอนต่อไป
-
:L1:
-
น้องก้องตกม้าบ่อยๆ เดี๋ยวใช้การไม่ได้ พี่ภาพอย่ามาเสียใจแล้วกัน :a14:
-
พี่ภาคตกหลุมก้องแล้ว
-
thank ka
-
คะแนนภาคติดลบ
:m16:
-
อิอิ หวานแบบกรุบกริบ
-
หๆๆๆๆๆ o18 เด็กมักจะแกล้งคนที่ชอบโดยไม่รู้ตัว :laugh:
-
น้องนัสกับคุณภูพาตอนหน้าขอหวาน ๆ นะค่า
เดี่ยวจะน้อยหน้าอีกคู่ 555 อีกคู่หวานตรงไหนเนี้ย 555
-
คุณภาคภูมิ...
แกล้งเด็ก เดี๋ยวจะหลงเด็กโงหัวไม่ขึ้น
-
ภูผาออกอาการขนาดนั้นน้องนัสยังไมรู้ตัวอีกว่ามีคนมาหลงรัก :laugh:
-
ทำเค้าเจ็บตัว แบบนี้ต้องคอยดูแลเค้าใช่มั๊ยคุณภาค :m32:
-
คู่กัดคงจะกลายเป็นคู่รักเร็วๆนี้แน่เลย อิอิ :-[
-
อ๊ายยยยยยยยยยย
ชอบคู่ก้อง-ภาค
น่ารักกันจี๊งงงงงงงงงง
:o8:
-
แวะมาเยี่ยมเยียนเรื่องนี้ที่นี่ด้วยค่ะ
แต่รู้สึกจะมาช้ามาก หุหุ
สนุกจริงๆ อ่านจบไปสองรอบแล้ว ชอบมากๆ
ขอบวก 1 แต้มให้ด้วยนะคะ :L2:
-
เหมือนทั้งก้องทั้งภาคต่างฝ่ายต่างก็ไม่รู้ตัว
แต่ของวนัสนี่คงเป็นความไม่แน่ใจเพราะคิดว่าทั้งตัวเองและภูผาก็เป็นผู้ชาย
มันต้องกับผู้ชายกับผู้ชายนั่นแหละค่ะ ถูกที่สุดแล้ว :-[
-
เด็กชอบแกล้งคนที่ชอบ :-[
เด็กโข่ง รีบรู้ใจตัวเองเร็วๆล่ะ เดี๋ยวก้องจะน่วมไปซะก่อน
ชอบบรรยากาศคู่นัสกับหินอ่ะ หวานๆอบอุ่นๆ
-
ชอบนิยายแนวนี้จัง o13
สนุกมากค่ะ
-
:call: :call:
-
edit later
-
มารึยังเอ่ย :call:
-
Part 10
“พ่อ ทะเลๆ” เสียงลูกชายคนโตของภูผาร้องบอกอย่างดีใจ
ภูผาเหลือบมองลูกชายทางกระจกมองหลังแล้วยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี เพราะรู้ว่าวนัสจะพาเพื่อนไปทานข้าวเย็นที่ชายทะเลแทนการเล่นน้ำ ด้วยก้องภพขาเจ็บ เขาจึงเสนอร้านอาหารริมชายทะเลที่ตัวเองมีหุ้นอยู่ด้วยถือโอกาส เลี้ยงส่งก้องภพไปในตัว และเพราะสามารถเล่นน้ำทะเลได้สะดวกสบายจึงหอบหิ้วพาลูกๆมาด้วย ซึ่งก้องภพเองก็ดูจะชอบอกชอบใจเจ้าลูกลิงสองตัวของเขาเสียเหลือเกิน ก็เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยขนาดนั้น สมเป็นเพื่อนกันจริงๆ รักเด็กกันทั้งคู่เชียว ส่วนเจ้าเพื่อนเขาที่นั่งทำหน้าเรียบเฉยมาตลอดทาง ก็ไม่ได้ลุกขึ้นมาค่อนแคะก้องภพให้เสียบรรยากาศ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เกิดเรื่องตกม้านั้นละ
ร่างสูงเหลียวมองวนัสที่นั่งข้างๆ หันหน้าไปหัวเราะกับลูกๆของตนด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าร้านอาหารที่บอกไว้
เจ้าของร้านออกมาต้อนรับขับสู้อย่างเป็นกันเอง แล้วจึงพาพวกเขาไปยังศาลามุงหญ้าคายกพื้นสูงเล็กน้อย แยกเป็นสัดเป็นส่วนจากร้านอาหารที่ตกแต่งสวยงามเป็นระเบียบแบบแผน ตัวศาลาเปิดโล่งรับลมเย็นจากทะเลเต็มที่ ภายในปูเสื้อวางตั่งเตี้ยๆตัวใหญ่ไว้ตรงกลางพอดิบพอดี ชายคาห้อยระฆังใบน้อยๆ ส่งเสียงดังกรุ๊งกริ๊งตลอดเวลา
เมื่ออาหารมาวางพร้อมตรงหน้า ก้องภพก็ตั้งหน้าตั้งกินลูกเดียว เพราะรู้ตัวว่าตัวเองลงเล่นน้ำทะเลเหมือนชาวบ้านเขาไม่ได้ จึงดาหน้าสั่งอาหารแบบไม่มองหน้าคนเลี้ยง พอถูกเพื่อนทัก ก็บอกว่าจะเอาไว้กินตอนที่คนอื่นไปเล่นน้ำ เขาจะได้มีอะไรทำ และเพราะภูผาให้ท้าย คนตัวผอมจึงสั่งอาหารราคาแพงหูฉี่มากินจนเพื่อนต้องแอบหยิกต้นขาเป็นระลอกๆ
“อาภาค ไปเล่นน้ำกัน” เด็กชายเมฆเข้ามาดึงชายหนุ่มเมื่อกินอาหารเข้าไปได้นิดเดียว ด้วยห่วงอยากเล่นน้ำทะเลเต็มแก่นั้นละ และชายหนุ่มก็ยิ้มกว้างลุกขึ้นคว้าเด็กชายตัวเล็กขึ้นขี่หลังวิ่งไปยังชายหาด โดยมีพี่ชายวิ่งตามรี่ๆไปด้วย
“เอาอะไรอีกมั้ยก้อง ที่นี่ของหวานเขาอร่อยมากนะ พอกินของคาวเสร็จลองสั่งมาดูสิ” ภูผาแนะนำแขก
“พอถึงครับคุณภูผา แค่นี้เพื่อนผมก็ใกล้จะท้องแตกแล้วละครับ” วนัสชิงตอบตัดหน้าเพื่อน ด้วยกลัวเพื่อนจะบ้าลูกยุ ซึ่งก็ยุขึ้นเสียด้วย ขนาดบ้านมีร้านอาหารของตัวเองนะเนี่ย ยังกินไม่บันยะบันยังได้ขนาดนี้
“น้านัส...............................พ่อ...................น้าก้อง มาเล่นน้ำกัน” เสียงน้องอิฐตะโกนเรียกมาจากชายหาด ทำให้ก้องภพยิ้มกว้างพลางบุ้ยใบ้ให้เพื่อนกับภูผาไปตามเสียงชวน
“คุณภูผาไปเถอะครับ ผมขอนั่งเป็นเพื่อนก้องดีกว่า” วนัสเอี้ยวตัวบอกชายหนุ่ม
“อือ............ไปเถอะๆ ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก ฉันนั่งกินแบบนี้ก็สบายไปอีกแบบ” ก้องภพไล่ส่งเพื่อนไปดื้อๆ แต่ภูผาแนะนำให้ผลัดกันไปเล่นน้ำ วนัสจึงพยักหน้าเห็นด้วย ร่างสูงจึงเดินลงทะเลไปก่อน
สักพักภาคภูมิก็กลับขึ้นมาพร้อมเนื้อตัวเปียกโชก ชายหนุ่มนั่งพิงเสาใกล้ๆวนัส ร่างโปร่งบางยิ้มแล้วจึงส่งผ้าให้ ภาคภูมิยิ้มตอบแล้วรับผ้ามาซับน้ำที่ใบหน้าตนตามปกติ แต่คนที่นั่งแทะกล้ามปูเกิดรู้สึกตะหงิดๆขึ้นมาพิกล
ไอ้นี่! มันไม่ได้คิดอะไรกับเพื่อนเขาแน่นะ ดูดิ ยิ้มหวานให้เพื่อนเขาด้วย ไอ้กะล่อน! ก้องภพนึกพลางเหล่มองคนทั้งคู่ ในหัวก็คิดหาทางแยกทั้งสองคนออกจากกัน ด้วยไม่ไว้ใจไอ้เกย์เมืองกรุงนี่ ยังไงกันไว้ ก็ดีกว่าแก้ละน่า
“นัสไม่ไปเล่นน้ำกับพวกเด็กๆเหรอ นี่คุณภาคเขาขึ้นมาแล้ว นายไปเถอะ” ก้องภพทำหน้าเชื่องให้เพื่อนวางใจตอบตกลง แล้วลอบแอบแหวะกับคำพูดชวนน่าคลื่นไส้ของตน
ภาคภูมิมองร่างโปร่งบางของวนัสเดินลงทะเลไปสมทบกับครอบครัวเพื่อนตน แล้วจึงลอบถอนหายใจยาวกับความคิดของคนที่นั่งแทะปู วิธีตื้นๆ ดูไม่ออกก็โง่บรมแล้ว สายตาคมเหลือบมองคนกินปูทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก็ยิ่งรู้สึกหมันไส้ อยากจับมาเขกกะโหลกอีกหลายๆรอบ พูดเท่าไรไม่เคยจำ บอกว่าไม่ได้คิดอะไรไงเล่า ไอ้เด็กบ้า
“หึ” ภาคภูมิหันหน้าหนีด้วยอารมณ์เซ็งสุดชีวิต แล้วมองตรงไปยังท้องทะเลกว้างยามเย็น เรือชาวประมงเห็นอยู่ไกลลิบๆ หลายล่ำกำลังแล่นกลับเข้าฝั่ง กลับมาหาครอบครัว คนรัก แล้วเขาละ ยังมีที่ให้กลับอยู่มั้ยนะ ที่ๆสามารถพักใจได้อย่างสงบ ยังเหลือคนแบบนั้นให้เขามั้ยนะ คนที่จะรักเขาโดยไม่มีข้อแม้
เพราะไม่มีเสียงโต้ตอบกลับมากับมุขตื้นๆของตน ทำให้ก้องภพเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่ทอดสายตามองเกลียวคลื่นอย่างเลื่อนลอย เหมือน.............. เหมือนตอนไปวัดวันก่อนเลย ทำหน้าแบบหมาไม่มีเจ้าของอีกแล้ว
เจ้านั่นมันมีเรื่องทุกข์กับเขาด้วยเรอะ………………..
“นี่ กินอะไรป่าว ฉันจะเรียกพนักงานมาสั่งไอติม” ไม่รู้อะไรเข้าสิงทำให้ก้องภพเผลอเอ่ยปากถามอย่างเอื้อเฟื้อกับภาคภูมิโดยไม่ทันคิด แต่จะเรียกคำที่พูดไปกลับคืนก็สายไปซะแล้ว เพราะอีกฝ่ายเหลียวหันมามอง พลางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งอย่างฉงน ก่อนตอบกลับความหวังดีจนคนพลั้งเผลออยากจะตบปากตัวเองทันที
“ขอบใจ แต่นายกินไปคนเดียวเถอะ ปากนายจะได้ไม่ว่าง สมองนายจะได้ไม่เพ้อเจ้อคิดอะไรไร้สาระอีก โอเค!” ภาคภูมิย้อนเสียงสูงจนก้องภพบีบช้อนส้อมในมือแน่น
ไอ้บ้า.............อย่าอยู่ร่วมโลกเดียวกันดีกว่ามั้ง
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“อืม ยุบลงเยอะแล้วนะ ค่อยยังชั่วหน่อยที่หายทันกลับ”
ร่างบางของวนัสก้มๆเงยๆมองข้อเท้าของเพื่อนอยู่หน้าระเบียงบ้าน คืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่ก้องภพจะอยู่ด้วย พรุ่งนี้เขาจะไปส่งก้องภพกลับกรุงเทพที่ท่ารถแต่เช้า
“เสียดาย เลยอดขี่ม้าอีกเลย” ก้องภพบ่นอุบกับอุบัติเหตุชวนน่าเจ็บใจนั้น นี่ถ้าเจ้านั้นไม่ทิ้งเขาไป เขาก็คงไม่ตกม้า ได้เดินไปไหนมาไหนสบายใจเชิบไปแล้ว
“ไว้มาอีกบ่อยๆสิ คราวหน้าฟิตร่างกายมาให้พร้อมเลยนะ” วนัสเขยิบตัวออกมานั่งข้างๆเพื่อน พลางกอดเข่ามองท้องฟ้าประดับดาวดารดาษเกลื่อนฟ้ามืดมิด
“แน่นอน”
คราวหน้าฉันจะควบม้าวิ่งฉิวให้ดู เพราะฉันคงไม่ดวงซวย เจอะเจอครูงี่เง่าปล่อยทิ้งลูกศิษย์อย่างเจ้านั้นอีกแน่แท้ คิดๆไปก็เสียดายชะมัด อยากอยู่เล่นกับม้าพวกนั้นอีกนานๆ
“นี่ เวลาขึ้นรถลงรถก็ระวังหน่อยละ ยังไม่ค่อยหายดี เดี๋ยวจะพลิกขึ้นมาอีก ” วนัสเอี้ยวหน้ามองเพื่อน
“เออน่ะ” ก้องภพส่งยิ้มเก๋ให้เพื่อนคลายกังวล ก่อนจะเอนตัวพิงฝาบ้านแล้วเริ่มต้นงัดเรื่องสมัยเรียนออกมาคุยอย่างสนุกปาก
อย่างน้อยพรุ่งนี้เขาก็ไม่ต้องเจอหน้าไอ้เกย์บ้านั้นอีกแล้ว
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
รุ่งเช้าวนัสขับรถพาก้องภพไปบอกลาภูผาที่ไร่ แล้วเรื่องที่ก้องภพไม่คาดคิดมากที่สุดก็เกิดขึ้น
“จะ….เจ้านั้น”
ก้องภพมองเห็นภาคภูมิสวมใส่ชุดรัดกุมเตรียมตัวเดินทางยืนอยู่ที่ระเบียง พร้อมกระเป๋าใบใหญ่ตั้งวางเด่น เห็นสะดุดตาอยู่หน้าบ้าน แล้วจะไม่ให้นึกสะดุดใจตะหงิดๆได้ไง
อย่าบอกนะว่าเจ้านั้นเกิดอยากกลับกรุงเทพฯวันนี้ขึ้นมา คิดไปก็รู้สึกขนคอตั้งยังไงพิกล ลางไม่ดีแฮะ ก่อนจะลงจากรถเดินตามเพื่อนขึ้นบ้านเจ้าของไร่
“อ้าว! คุณภาคไหนบอกว่าจะกลับอาทิตย์หน้าไม่ใช่รึครับ” วนัสร้องถามด้วยสีหน้าแปลกใจ เมื่อเห็นเพื่อนเจ้านายแต่งองค์ทรงเครื่องพร้อมออกเดินทางแล้ว
“เลขาที่บริษัทโทรมาตาม บอกว่ามีเรื่องด่วน เลยต้องรีบกลับไปดูหน่อย แย่จังนะครับ เลยต้องขอแปะโป้งเรื่องพาไปเล่นน้ำตกไว้ก่อน คราวหน้า สัญญาว่าจะพาไปแน่ๆ” ภาคภูมิยกยิ้มให้วนัส ไม่ว่าจะมองคนตรงหน้ากี่ครั้งก็รู้สึกสบายใจทุกครั้งไปสิน่า
อย่าให้หลุดมือเชียวละไอ้หิน
“โธ่………คุณภาค งั้นก็ต้องมาเยี่ยมกันบ่อยๆนะครับ”
“อืม.............. แล้วนี่นัสจะไปส่งเพื่อนที่ท่ารถเหรอ?” ภาคภูมิชะโงกหน้ามองข้ามไหล่เล็กไปยังคนผอมๆข้างหลัง ที่เสมองโน้นมองนี้ไปเรื่อยเปื่อยไม่ยอมเข้ามาร่วมวงสนทนา ไอ้เด็กนี้มันกวนประสาทเขาได้เก่งจริงๆ ต้องยอมรับมันเลย ไอ้เวร
“ครับ........นี่ยังห่วงเรื่องขาของเขา ยังไม่หายดีเท่าไร เวลาเดินยังเจ็บอยู่เลย”
“งั้นก็ไปพร้อมเจ้าภาคเลยสิ จะได้ช่วยดูช่วยมองกันด้วย”
ภูผาส่งเสียงแนะนำมาจากในบ้าน ก่อนจะเดินออกมาด้วยสภาพชาวไร่เต็มตัว ด้วยเจ้าตัวสวมใส่เสื้อเชิร์ตกลางเก่ากลางใหม่พร้อมกางเกงยีนส์เนื้อหนา บนศีรษะมีหมวกสานปีกกว้างสวมอยู่
ย๊าก!..............คุณหิน อย่าเสนออะไรน่ากลัวอย่างนี้สิ ที่เจ็บก็เพราะเพื่อนคุณไม่ดูไม่มองผมไม่ใช่เรอะ ก้องภพที่ยืนนิ่งสงบปากสงบคำมาตลอดเริ่มชักสีหน้ายิ้มแหยๆกับข้อเสนอที่หวังดีประสงค์ร้ายโดยไม่รู้ตัวของเจ้าบ้าน
“ดีมั้ยนัส จะได้เป็นเพื่อนคุยกันไประหว่างทางด้วย อีกอย่างพอถึงกรุงเทพจะให้เจ้าภาคไปส่งให้ถึงบ้านเลย เราจะได้ไม่ต้องมาคอยกังวลว่าเพื่อนจะหกล้มหกลุกระหว่างทางด้วย” ร่างสูงเดินเข้ามายืนเคียงร่างโปร่งบาง
“รับรองว่าปลอดภัยไร้กังวลแน่นอน” ภูผาส่งยิ้มให้ร่างโปร่งวางใจ
วนัสเงยหน้ามองเจ้านายอย่างรู้สึกเกรงใจ ก่อนจะบอกปฏิเสธออกไป
“รบกวนคุณ.......”
“โธ่!........รบกวนอะไรกัน เดี๋ยวถึงกรุงเทพเจ้าภาคมันก็มีรถมารับถึงที่ ได้ใช่มั้ยไอ้ภาค” ท้ายประโยคภูผาหันไปพูดมัดมือชกกับเพื่อน
ชิชะ ไอ้นี่ แกเล่นพูดไม่ให้ฉันปฏิเสธได้เลยนะไอ้เพื่อนยาก ภาคภูมิทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้งให้เพื่อนตัวโตกับการมัดมือชกครั้งนี้ มันก็ไม่ได้เป็นภาระรบกวนอะไรหรอก แค่คงต้องนั่งลับฝีปากกันไปตลอดทางซะมากกว่า
“อืม..........ได้สิ เดี๋ยวจะไปส่งให้ถึงบ้านเลย นัสไม่ต้องห่วงหรอก”
พอภาคภูมิตกปากรับคำ วนัสจึงหันไปขอความเห็นเพื่อน ใจก็อยากให้เพื่อนไปกับภาคภูมิ เพราะจะได้หมดห่วงเรื่องขาที่เจ็บ แต่ก็ต้องถามความสมัครใจของเพื่อนด้วย
ฝ่ายก้องภพเองก็ไม่อยากให้ใครๆคิดว่าเป็นคนเรื่องมาก โดยเฉพาะกับไอ้คนเจ้าสำอางนั่น จึงพยักหน้าตอบรับไปอย่างขมขื่น แม้ใจจะชักดิ้นชักงออยู่ก็ตาม ถึงจะไม่ได้เกลียดแต่มันก็ไม่ค่อยจะชอบหน้าอะ ถ้าทำได้ก็ไม่อยากจะร่วมทางด้วยกันหรอก
ก้องภพจึงเดินกลับไปหยิบกระเป๋าเป้เดินทางจากท้ายรถกระบะวนัส ไปไว้ท้ายรถแลนด์โรเวอร์ของภูผา ซึ่งมีคนงานในไร่กำลังเช็ดถูรถจนขึ้นเงาอยู่ที่กระโปรงหน้ารถ คาดว่าคงจะเป็นคนขับไปส่งพวกเขานี่ละ
“ว่าแต่กินข้าวเช้ากันมารึยังละ ก้อง นัส” ภูผาถามเพราะเห็นว่ายังเช้าอยู่มาก
“ยังครับ ว่าจะไปหาทานที่ท่ารถน่ะครับ” วนัสตอบตามกำหนดที่คิดไว้ก่อนมา
“งั้นก็ทานซะที่นี่ละ ป้าหยดแกทำข้าวต้มกุ้งไว้หม้อเบ้อเริ้ม” ภูผาไม่รอให้ใครค้าน เดินจูงมือเด็กหนุ่มทั้งสองคนเข้าบ้าน ไปตักข้าวต้มกุ้งมากินรองท้องก่อนแยกย้ายกันเดินทาง
ก้องภพที่อยากซึมซับบรรยากาศบ้านสวนจนหยดสุดท้าย ถือชามข้าวต้มเดินออกไปที่ชานหน้าบ้าน อาศัยราวระเบียงเป็นที่พิงร่างกายมองความเขียวชอุ่มของต้นไม้ใบหญ้ารอบบ้านไปเรื่อยๆ ดวงตาคู่เล็กดำกวาดมองอาณาเขตสุดลูกหูลูกตาของไร่ภูผา คงไม่ได้นับจำนวนกันเป็นไร่แต่นับกันเป็นตารางกิโลเมตรซะละมั้งเนี่ย ร่างเล็กดึงสายตากลับมายังบริเวณบ้าน ร่างสูงขาวเห็นหลังไหวๆนั่งอยู่ที่เก้าอี้หินอ่อนใต้ต้นชมพู่ นายภาคภูมินั้นเอง
ก้องภพมองคนตัวขาวนั่งกินข้าวต้มไป ในมือก็ถือหนังสือพิมพ์อ่านไป แต่ฉบับวันไหนก็ไม่รู้ มันไกลมองไม่เห็นอะ
ร่างผอมบางทอดสายตามองอีกฝ่ายชั่วครู่อย่างครุ่นคิด เวลาทำหน้าเป็นการเป็นงานแบบนี้ เจ้านั้นก็ดูภูมิฐานใช่ย่อยแฮะ เสียอย่างท่าทางเจ้าสำอางดูพึ่งพาไม่ค่อยจะได้ก็เท่านั้น แถมปากเสียอีกต่างหาก ลอบมองอีกฝ่ายจนกินข้าวต้มหมดถ้วย เจ้าตัวถึงได้ละความสนใจจากคนที่ยังนั่งนิ่งอ่านหนังสือพิมพ์โดยไม่รู้ว่ามีใครแอบมองอยู่ห่างๆ
“ไม่อิ่ม”
เห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่กินเก่งอย่าบอกใคร ก้องภพที่ยังไม่รู้สึกอิ่มจึงเดินเข้าไปในครัวเพื่อจะตักข้าวเพิ่มอีกหน่อย
\\\\\\\\\\\\\\\\\
“มา......... ผมทำให้ครับ”
ท่าทางเก้ๆกังๆของภูผาทำให้วนัสตัดสินใจทำซะเอง จะอะไรซะอีกละ ก็เจ้านายจอมเรื่องมากนะสิ บอกอยากกินไข่เจียวหมูสับกับข้าวต้มด้วย เลยตั้งกระทะตีไข่ใส่หมู แต่ท่าทางของร่างสูงมันขัดหูขัดตาพิกล เลยต้องคว้ามาทำซะเองโดยมีอีกฝ่ายยืนดูอยู่ข้างๆ
“ป้าหยดไปวัดแล้วเหรอครับ” วนัสถามถึงแม่บ้านขณะกลับไข่ในกระทะ ด้วยรู้ว่าหลานป้าหยดไปบวชเป็นสามเณรที่วัด แกถึงได้หุงข้าวหุงปลาไปถวายทุกวัน
“อื่อ เดี๋ยวก็คงกลับแล้วละ” ภูผามองมือขาวๆพลิกตะหลิวไปมาอย่างคล่องแคล้ว
“คุณภูผาแต่งตัวแบบนี้ วันนี้จะเข้าไปในไร่หรือครับ?” วนัสเหลือบตามองร่างสูงที่ถอดหมวกแขวนไว้หน้าประตูบ้านก่อนเข้ามา
“ใช่ ลุงชัดบอกว่า ฝายกันน้ำท้ายไร่พัง เลยจะเข้าไปดูหน่อยว่า ซ่อมกันไปถึงไหนแล้ว”
“เหรอครับ”
ภูผามองใบหน้าเนียนเหลียวมองตนเองด้วยแววตาเป็นประกายระยิบระยับ ก็ต้องยกยิ้มให้กับท่าทางอยากรู้อยากเห็นที่น้อยครั้งเจ้าตัวจะแสดงออกมาให้เห็น แล้วนิ่งรอให้เขาเป็นฝ่ายเอ่ยชวนอย่างน่ารักน่าเอ็นดู
“ไปด้วยกันมั้ย” ภูผายิ้มถาม
“ครับ”
วนัสรับคำอย่างดีอกดีใจ แล้วจึงยื่นมือไปปิดแก๊สเมื่อไข่สุกได้ที่ แต่จู่ๆน้ำมันในกระทะเกิดกระทุดีดน้ำมันร้อนใส่ลำแขนเรียวจนวนัสสะดุ้งสะบัดแขนหนี แต่ก่อนจะได้คิดทำอะไร มือใหญ่ของคนข้างตัวก็คว้าแขนเล็กขึ้นแนบริมฝีปาก พลางแลบลิ้นไล้เลียคราบน้ำมันที่เกาะเป็นจุดเล็กๆบนแขนขาวให้อย่างรวดเร็ว ส่วนเจ้าของแขนขาวทำได้แต่เพียงยืนนิ่งด้วยตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
เสียงดูดกลืนของลิ้นอุ่นกับผิวนุ่ม ดังกระทบโสตประสาทให้วนัสรู้สึกร้อนวูบไปทั่วใบหน้าก่อนจะพยายามชักแขนกลับ แต่ภูผากลับยังยึดต้นแขนกลมกลึงไว้มั่น พลางกดย้ำริมฝีปากตนเองกับผิวนุ่มหนักๆ
“ต้อง............ต้องล้างน้ำครับคุณภูผา” น้ำเสียงสั่นไหวของร่างบางเปล่งออกมาอย่างแผ่วเบา เชิงเตือนให้อีกฝ่ายรับรู้ว่า วิธีรักษาของคุณมันผิดนะ
“อืม...............” ภูผารับรู้ แล้วละริมฝีปากจากแขนเรียวที่ตอนนี้ไม่หลงเหลือคราบน้ำมันจับผิวกาย แต่กลับทิ้งรอยแดงจากการดูดเม้นไว้จางๆแทน สายตาคมเหลือบมองคนหน้าตื่นแน่วนิ่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดก๊อกน้ำข้างตัว แล้วจึงดึงรั้งลำแขนเล็กให้สายน้ำชำระล้างทำความสะอาดรอยแดงๆอันเกิดจากความร้อนของน้ำมัน
วนัสยืนกลั้นหายใจจากการใกล้ชิดจนแทบจะแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน ทำให้ร่างบางใจเต้นโครมคราม แต่ก็ ฝืนให้คนตัวใหญ่ล้างแผลพุพองเพียงจุดเล็กๆโดยไม่คิดจะปริปากจนเสร็จ ร่างสูงจึงได้ขยับตัวออกห่าง
“เดี๋ยวไปหยิบยามาทาให้นะ” ภูผากำลังจะก้าวเดินออกไป แต่ก็ถูกวนัสท้วงไว้เสียก่อน
“ไม่........ไม่ต้องหรอกครับ แค่น้ำมันกระทุใส่แค่นี้ สองวันก็ลอกหายแล้วละครับ” ร่างบางระล่ำระลักบอกอีกฝ่ายที่ดูจะเป็นห่วงเกินเหตุ
“ไม่เป็นแผลเป็นหรือ?”
“ไม่หรอกครับ” วนัสหลุบตาส่ายหน้าช้าๆ ด้วยไม่กล้าสบตากับอีกฝ่าย แค่นี้เขาก็กลัวอีกฝ่ายจะได้ยินเสียงหัวใจเต้นจะแย่อยู่แล้ว
ภูผามองใบหน้าสีเรื่อๆของวนัส ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนร่างบางยืนตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับอีกหน
“ถึงมีตำหนิ ฉันก็ไม่แคร์หรอก”
“...............!”
ร่างสูงยกยิ้มมองอีกฝ่ายทำตาโตก่อนจะเสหลบตาแล้วเบี่ยงตัวหนีเขาไปดื้อๆ
-
ภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าทำให้ก้องภพไม่กล้าขยับตัวก้าวเข้าไปหาเพื่อน ก็บรรยากาศมันเหมือนคู่รักไม่มีผิด มันอะไรกันวะเนี่ย ไอ้นัสมันผู้ชาย คุณหินก็ผู้ชาย แล้วทำไมมาจับมือถือแขนดูดเลียกันแบบนั้นละ
ก้องภพยืนตะลึงมองอย่างเงียบๆ ชั่วครู่ สิ่งที่เห็นไม่อาจคิดเป็นอย่างอื่นๆได้เลย นอกจากคนรักกัน มันจะเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง ไอ้นัส!
ร่างผอมบางคิดจะก้าวเท้าเข้าไปหาเพื่อนถ้าไม่มีมือๆหนึ่ง มาตะปบลงบนบ่าซะก่อน ก้องภพสะดุ้งแล้วจึงหันกลับไปมองข้างหลังก็พบภาคภูมิยืนอยู่ ใบหน้าไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ
“นายเห็นรึเปล่า” ร่างเล็กถามคนข้างหลังลืมความเป็นอริไปชั่วขณะ เพื่อจะขอคำยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ตาฝาดไป
ภาคภูมิพยักหน้าตอบรับช้าๆ ยืนยันในสิ่งที่ก้องภพเห็น ก็เดินตามหลังเข้ามา เห็นเจ้านี่ยืนแข็งเป็นหุ่น พอเหลือบมองตรงเข้าไปในครัวตามสายตาคนตัวเล็ก ก็เห็นฉากเด็ดที่ทำให้เจ้าหนูนี่ยืนตะลึงงงอยู่นี่ไง
ที่นี่รู้แล้วละสิ ภาคภูมินึกขำในใจ
“พะ..............เพื่อน...........” ก่อนก้องภพจะได้ส่งเสียงถามอะไรออกไปให้คนในครัวได้ยิน ภาคภูมิก็ล๊อกคอลากเจ้าตัวยุ่งเดินออกไปหน้าบ้านเสียก่อนที่วงจะแตก
“เพื่อนนายเป็นเกย์?” พอถึงหน้าบ้านก้องภพก็สลัดตัวออกจากการยึดจับ แล้วทำหน้าเครียดใส่ร่างสูง
“เปล่า” ร่างสูงยกยิ้มบางๆมองคนตัวเล็กชักดิ้นชักงอเป็นใส้เดือนถูกน้ำร้อน
“แต่ที่เห็นเมื่อกี้......................แล้วคุณหินก็มีลูกแล้วด้วยอะ” ก้องภพทำหน้าสับสนวุ่นวายใจเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก จนภาคภูมิอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แล้งจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเนิบนาบเหมือนจะปลอบให้อีกฝ่ายปลงเสียเถอะ
“ความรักมันไม่ได้จำกัดอยู่ที่เพศใดเพศหนึ่งหรอกนะ” พูดออกไปยังไม่ทันจบประโยค เจ้าเด็กไร้มารยาทก็ทำตาโตเท่าไข่ห่านอีกรอบ ก่อนจะขึ้นเสียงดังลั่น
“ก็โฮโมนั้นละ!”
“แล้วไงละ ถ้าเพื่อนนายโอเค ก็ไม่มีปัญหาไม่ใช้รึงัย”
“ห๊า!”
ไอ้บ้า! เพื่อนฉันไม่ใช่เกย์นะโว้ย ก้องภพคิดอย่างเดือดดาล ฉันจะไปถามไอ้นัสให้รู้เรื่องกันไปเลย แกนะแก พูดออกไม่ได้
ก่อนจะได้พาตัวเองเข้าไปถามหาความจริงกับเพื่อน ก็ถูกร่างสูงคว้าตัวไว้ แล้วลากไปยัดใส่รถที่จอดรอรับพวกเขาไปส่งที่ท่ารถในตัวเมืองชุมพร จากนั้นภาคภูมิก็สั่งให้คนขับสตาร์ทรถออกเดินทางทันที พลางเหลียวมาตะโกนบอกลาเจ้าของบ้านโหวกเหวกแล้วจากไปด้วยความรวดเร็ว ไม่ทันให้คนที่ยังตั้งตัวไม่ติดอย่างก้องภพได้กระโดดกลับลงมา ส่วนคนในบ้านเมื่อได้ยินเสียงภาคภูมิ
ตะโกนบอกลาก็ได้แต่มองตากันปริบๆ แล้วรีบเดินออกมาดู ก็เห็นแต่ท้ายรถไหวๆพร้อมฝุ่นควันจางๆ
“อะไรของเขากันน่ะ” ภูผาและวนัสพึมพำออกมาพร้อมกัน
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
กว่าภาคภูมิจะถูลู่ถูกังลากก้องภพที่ดื้อแพ่งขึ้นรถทัวร์สำเร็จ ก็เล่นเอาเหงื่อตก จนเมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากเมืองชุมพรไปไกลพอสมควรที่ร่างสูงคิดว่า เจ้าเด็กแสบนี่จะไม่สามารถย้อนกลับไปได้อีก จึงได้ปล่อยมือที่ยึดจับอีกฝ่ายไว้แน่นกันหนีออก
ร่างผอมบางรีบสะบัดมือหนีพลางหันหน้าเข้าหากระจกใสมองสองข้างทาง เพราะไม่อยากจะมองหน้าอีกฝ่ายต่อไป ด้วยถูกภาคภูมิบังคับให้นั่งคู่กัน และอีกฝ่ายก็นั่งเก้าอี้ข้างทางเดินปิดกั้นทางหนีไว้ จึงได้แต่นั่งทำหน้าปั้นปึ่ง ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป ถึงจะสาธยายความรู้สึกนึกคิดตอนนี้ได้หมด
“ช๊อกไปเลยเรอะ”
เสียงหัวเราะแบบถากถางทำให้ร่างบางหันขวับไปถลึงตาใส่คนนั่งข้างๆทันที
“ถ้าเพื่อนเป็นเกย์จะเลิกคบกับเพื่อนไปเลยรึไง” ภาคภูมิหันมองใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยความกังวลเต็มตา
“พูดบ้าๆ เจ้านั้นจะเป็นยังไงก็ยังเป็นเพื่อนฉันวันยังค่ำ อย่ามาทำปากเสียนะ” ก้องภพตอบแบบไม่ต้องคิดให้เสียเวลา แล้วสะบัดหน้าหนีอีกฝ่ายแทบจะทันที เขาไม่อยากจะคุยกับไอ้บ้านี่อีกแม้แต่คำเดียว เพราะไอ้บ้านี่มันต้องรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นแน่ๆ มีเขาที่โง่ดูไม่ออกอยู่คนเดียว โธ่เอ้ย! ไอ้นัสนะไอ้นัส
ก้องภพมองสีเขียวพร่าเลือนข้างทางเมื่อรถวิ่งผ่านอย่างรู้สึกหนักศีรษะ ถึงจะตกใจ แปลกใจ ไม่อยากเชื่อแค่ไหน แต่วนัสก็ยังเป็นเพื่อนเขาวันยังค่ำ
และนี่คือความรู้สึกเนื้อแท้ในใจเขา ถ้าเพื่อนมีความสุขเขาก็มีความสุข เพียงแต่เมื่อกี้มันตกใจเท่านั้นละ พอมีเวลาได้คิดทบทวนก็ทำให้เขาสงบใจได้มากขึ้น ดีแล้วที่เมื่อกี้ไม่โพงพางเข้าไปถามให้เพื่อนได้กระดาก จะว่าไปก็เพราะถูกเจ้าบ้านี่ลากออกมานั้นละ แต่ฉันไม่คิดขอบคุณหรอกนะ ว่าแต่เพื่อนเขาไปรักไปชอบผู้ชายตั้งแต่เมื่อไร ไม่เห็นเคยระแคะระคายมาก่อน คบกันมาตั้งนานก็รู้ว่าเจ้านัสมันไม่ใช่เกย์แน่นอน แล้วทำไมละ? ถูกบังคับรึเปล่าวะ เท่าที่มองก็คงไม่ใช่
รึเพราะคุณภูผา........................
คิดๆไปคุณภูผาก็เป็นคนดี มีน้ำใจ ไม่เจ้าชู้อีกต่างหาก แถมมีลูกไว้สืบสกุลเสร็จสรรพเรียบร้อย หน้าที่การงานตลอดจนถึงฐานะก็มั่งคง ไม่มีตรงไหนให้ตำหนิได้เลย แล้วถ้าพวกเขาทั้งคู่มีใจปฏิพัทธ์ต่อกัน คนอย่างเขาจะเอาเหตุผมอะไรไปห้ามละ เรื่องเพศนะหรือ.....................งี่เง่า
คนเราจะอยู่กับใครสักคนตลอดชีวิตได้ มันคงไม่กำหนดว่าต้องเป็นผู้หญิงกับผู้ชายเท่านั้น มันยังมีเหตุผลอื่นอีกมากมากก่ายกองที่จะทำให้คนเราอยู่ด้วยกันได้ เพราะฉะนั้นอย่าหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาคิดขว้างให้เหนื่อยจะดีกว่า
ถ้าคุณภูผารักเพื่อนเขาจริง เขาก็ไม่คิดจะห้ามหรอก ถึงแม้จะรู้สึกพิกลอยู่ก็ตาม อีกทั้งทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของวนัสเองด้วย ถ้าเพื่อนเขาเลือกทางนี้เขาก็ยอมรับ แต่เท่าที่ฟังจากปากเพื่อนเล่า คุณภูผาก็ดีกับเพื่อนเขามากแถมยังเผื่อแผ่มายังเขาด้วยอีกต่างหาก ถ้าเป็นผู้ชายคนนี้คงไม่มาหลอกเพื่อนเขาหรอก
ถ้างั้นเขาควรจะรอ รอให้วนัสเป็นฝ่ายบอกเขาเองดีกว่า ถ้าพร้อม เพื่อนเขาต้องไม่คิดจะปิดบังกันแน่ๆ
เฮ้อ.......................เป็นคุณภูผาหรอกนะ ถึงได้วางใจ เมื่อคิดได้อย่างคนปลงตก ก้องภพก็เหลือบมองคนข้างๆที่นั่งหลับตากอดอกไว้เพียงหลวมๆ
ดีนะที่ไม่ใช่เจ้านี่ ไม่งั้นจะค้านให้หัวชนฝาเชียวละ
“มีอะไร” อยู่ๆคนที่หลับตานิ่ง จนก้องภพคิดว่าหลับไปแล้วลืมตาขึ้น ทำเอาร่างบางตั้งตัวไม่ติด เผลอทำหน้าเหวอๆออกไป
“ทำไม เกิดอาการรังเกียจเกย์ขึ้นมากะทันหันรึไง” ภาคภูมิเห็นคนตัวผอมทำหน้าพิกลจึงได้ถามแบบเสียดสีออกไป
“ถ้าเป็นเกย์ปากเสียอย่างนายก็คงงั้นละ” ไม่พูดเปล่า ก้องภพยังทำท่าขยับหนีจนชิดติดกระจกรถ จนภาคภูมิเกิดอาการอยากบีบคออีกฝ่ายขึ้นมา
“ตอนนายเกิด แม่นายเคยบอกนายบ้างมั้ยว่า เห็นผีแอบมาเจาะปากนายตอนหลับน่ะ”
“ปากนายสิ” ก้องภพต่อปากไม่ลดละให้อีกฝ่ายถลึงตามองอย่างไม่สนใจ
ไอ้เด็กบ้า เดี๋ยวถึงกรุงเทพก็ให้เดินกลับซะนี่ วอนซะแล้วเอ็ง
เพราะยิ่งพูดยิ่งทะเลาะกัน จนผู้โดยสารคนอื่นเริ่มหันมามองเป็นระยะๆ ทำให้ทั้งคู่ต่างหันหน้าหนี นั่งเงียบกันไปตลอด 7 ชั่วโมงที่เดินทางจนถึงกรุงเทพ
เมื่อสิ้นสุดระยะทางที่สถานีขนส่งสายใต้ใหม่ ก้องภพที่นั่งห้อยเท้ามาตลอดจนเลือดไหลเวียนไม่สะดวกทำให้ขาบวมขึ้นมาอีก เจ้าตัวจึงไม่สามารถทรงตัวเดินได้มั่งคงเมื่อลงจากรถทัวร์สองชั้น ทำให้ก้องภพต้องอาศัยยืมไหล่ของภาคภูมิเกาะลงจากรถอย่างเสียไม่ได้ และร่างสูงเองก็ทำหน้าเรียบเฉยประคองร่างผอมบางลงจากรถ โดยไม่ได้ปริปากบ่นอะไรออกมาให้ระคายหูคนตัวเล็กอย่างเคย
แปลก.................. ก้องภพเหลือบมองอีกฝ่ายที่เงียบไปอย่างผิดปกติ เหมือน.........เหมือนคนไม่มีหัวใจยังไงก็ไม่รู้
รถยนต์ยี่ห้อ AUDI สีดำวาวเคลื่อนเข้ามาใกล้เมื่อพวกเขาลงจากรถทัวร์มายืนคอยได้ไม่ถึงอึดใจ คนขับรถรูปร่างสูงผอมรีบลงมาคว้ากระเป๋าของภาคภูมิและก้องภพนำไปไว้ท้ายรถให้เสร็จสรรพ ส่วนผู้เป็นเจ้านายก็เปิดประตูหลังพยุงร่างผอมบางเข้าไปนั่ง ก่อนจะตามเข้าไปนั่งข้างๆภายหลัง
“ไปคอนโดฉันก่อน แล้วค่อยไปส่งเด็กนี่” ภาคภูมิสั่งคนขับรถตัวเองเสร็จสรรพ แล้วจึงนั่งปั้นหน้านิ่งเท้าค้างมองออกไปนอกตัวรถยังกับมาคนเดียว จนคนนั่งข้างๆอดนึกแขวะในใจไม่ได้
เก๊กชะมัด
ร่างสูงนั่งมองความอึกทึกคึกโครมในเมืองกรุงด้วยใจหดหู่ขึ้นมาอีกครั้ง เขาตั้งใจจะหนีจากเหตุการณ์เดิมๆสิ่งเดิมๆ จึงได้ไปหาภูผาที่ชุมพร และมันก็ช่วยให้เขาลืมความทุกข์โศกได้จริงๆ แต่มันก็แค่ชั่วคราวเท่านั้น พอกลับมาพบเจอสิ่งแวดล้อมเก่าๆ เขาก็เริ่มคิดถึงช่วงเวลาที่บั่นทอนจิตใจนั้นอีก มันยังเจ็บยอกในอกไม่หาย ไม่รักก็บอกกันสิ อย่าทำเหมือนเขาเป็นคนน่าสมเพชแบบนี้ ไม่อยากจะกลับมาเลย................... เปลี่ยนคอนโดใหม่ดีมั้ยนะ
ท่ามกลางความคิดคำนึง เสียงโทรศัพท์ของคนข้างๆก็ดังขึ้น ฉุดเรียกสติของภาคภูมิกลับมา
“อืม ถึงกรุงเทพแล้ว นี่กำลังอยู่บนรถเพื่อนคุณหินน่ะ อือ..........ไม่ต้องห่วง ถึงแล้วละ บาย” ร่างบางเก็บโทรศัพท์เข้าที่ ก็หันมองคนที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว
“นัสโทรมาเหรอ” ภาคภูมิถามเสียงเรียบ
“อือ” ก้องภพรับคำแบบสั้นกุด
รักกันดีจริงเพื่อนคู่นี้ ไม่เห็นไอ้หินมันจะห่วงเขาแบบนี้บ้างเลย ปานนี้มันคงเพลินกับน้องนัสอยู่ละมัง คิดแล้วก็อิจฉามันจริงๆ
ร่างสูงหน้าบึ้งโดยไม่รู้ตัว ทำให้ก้องภพฉงนกับอารมณ์แปรปรวนของอีกฝ่าย จนเผลอพึมพำสิ่งที่อยู่ในใจออกมาเบาๆ
“ดีแล้ว ที่ไม่ใช่นาย”
เสียงคนผอมๆพึมพำ แต่อีกฝ่ายเกิดหูดีขึ้นมากะทันหันจนต้องเลิกคิ้วขึ้นถาม
“อะไรที่ว่า ดีแล้วของนายกัน”
“ก็ดีแล้วที่เป็นคุณภูผา ไม่ใช่นาย” ปากบางตอบกลับทันควันตามที่ใจคิด ยิ่งทำให้ภาคภูมิจ้องมองเขม่งยังใบหน้ากลมๆที่ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ด้วยความสงสัย
“เรื่องอะไร”
“ก็เรื่องเพื่อนฉันไง ดีนะที่เจ้านัสมันมีใจให้กับคุณหินไม่ใช่นาย ไม่งั้นมันต้องน้ำตาเช็ดหัวเข่าแน่” คนพูดยังเชิดคางใส่ร่างสูงราวกับมั่นใจในสิ่งที่ตัวเองคิดอย่างยิ่ง
แต่ร่างผอมๆจะรู้มั้ยว่า แค่คำพูดไม่คิดหน้าคิดหลังของตนจะไปกระทบใจพรุนๆของอีกฝ่าย ที่ยังไม่พร้อมจะรับการวิจารณ์ใดๆเข้าอย่างจัง
“แล้วฉันกับไอ้หินมันต่างกันตรงไหน ถึงเลือกฉันแล้วน้ำตาจะต้องเช็ดหัวเข่า” น่าแปลกที่คนพูดกลับสงบใจถามได้อย่างราบเรียบ..................ราวก่อนเกิดพายุ
TBC
มาต่อเเล้ว :z2:
ขอบคุณมากค่ะทุกท่าน น่ารักกันอีกเเย้ว
:bye2: เดี๋ยวมาต่อให้พรุ่งนี้ค่ำๆ จะได้ไม่ค้าง
-
หงะ คุณภาคภูมิแกมีอดีตช้ำแผลยังใหม่ไม่หายอักเสบ
น้องก้องภพก็น้าาาาาาาาาา สะกิดแผลโดยไม่ตั้งใจกันซะงั้น
กลัวพายุเข้าแทนเลยวุ้ย :m29:
-
อูย...นู๋ก้องพูดอะไรออกไปปปป
คนเค้ายิ่งมีแผลอยู่เน้อ กระแทกใจเลยทีนี้
อย่างนี้เค้าเรียกว่า แกว่งปากหาปากนะจ๊ะน้องก้อง อิอิ
คู่น้องนัสกะคุณหินนี้ทำเอากรี๊ดสลบ
คุณหินฉวยโอกาสมากๆ ค่า
มีที่ไหนน้ำมันกระเดนละเอาไปจุ๊บๆอ่ะ
:-[
นู๋นัสเปลืองทั้งตัว เปลืองทั้งใจเลยนะเนี้ย
แถมยังมีหน้ามาบอกว่าของมีตำหนิกะไม่ถือ
แร๊ง!!!!!!
:impress2:
-
ตามอ่านครบแล้ว
คุณหินรุกเร็วจริง
ส่วนคู่กัดเหมือนจะหนีกันไม่พ้น
+1
-
โดนสะกิดเข้าแบบนี้คุณภาคภูมิจี๊ดดด :serius2:
จะเกิดอะไรขึ้นกับก้องภพบ้างนะ...
แต่คู่นัสกะคุณหินนี่หวานไม่ไหวจะเคลียร์ :o8:
-
แบบคำพูด น้อง ก้องจี๊ดโดนใจพี่ภาค อย่างแรง
ตอนหน้า จะมีไร จี๊ดๆ โดนใจชาวเรา บ้างไหมหนา :impress2:
-
:L1:
-
จะไปถิ่นเค้าแต่ยังไปหาเรื่องเจ้าถิ่นก่อนซะงั้น สงสัยจะไม่รอดแนวพิศาลล่ะมั้งงานนี้
-
นั่นมันวิธีรักษาน้ำมันลวกแบบใหม่เรอะคุณหิน :-[
ก้องกับภาคภูมิกว่าจะรักกันได้คงปะทะคารมกันไปตลอด
แต่ก้องไปสะกิดแผลภาคภูมิขึ้นมาขนาดนี้ ระวังจะเกิดอะไรที่ไม่คาดคิด(แต่คนอ่านคาดหวัง)นะจ๊ะ
:laugh:
-
ก้องถามแบบนี้คุณภาคจี๊ดเลยมั๊ย o22
-
เค้าสกิดแผลนิดเดียวเองนะ เดี๋ยวให้ก้องดามใจให้
คู่นี้น่าจะเหมาะสมกันขนาดหนัก หึหึ
-
ก้อง ปากไม่ดีจริงๆด้วยแฮะ ทำอะไรต้องคิดถึงใจคนอื่นด้วยนะครับ
-
ไปสะกิดแผลใจเค้าซะได้นะ o22
งานจะเข้าไหมนั้น อิตาคุณภาคยิ่งเดาอารมณ์ไม่ค่อยจะได้อยู่
ไหนๆก็ทำเค้าเจ็บใจแล้ว ก็รับผิดชอบด้วยนะก้อง
-
พูดจี้ใจพรุน ๆ ระวังจะพรุนเองนะน้องก้อง o18
-
แผลเค้าช้ำก็ยังไปแทงใจดำอีกอ่ะ!!
-
เดี๋ยวได้โดนกดก็เพราะปากดีนี่แหละ ก้องเอ๊ยยยยย
ตอนหลัง ๆ มานี่เป็นซีนของคุณภาคกับก้องภพจริง ๆ เลยนะ
คุณหินกับน้องนัสออกน้อยจัง
-
ก้อง
รับผิดชอบคำพูดเลยนะ
:a5:
-
ลับฝีปากกันไปกันมา
อีกไม่นานจะได้ปากฉะกันชัวร์
คึ ๆ ๆ ๆ
-
ก้องปากไม่ดีจริงๆนะ สงสารภาคอ่ะ :m15: :m15:
-
เตรียมรับพายุให้ดีเถอะน้องก้อง
กด+ให้กับความหวานของคุณหินค่ะ
-
ค้างอย่างมากมายอ่ะ
คู่รองนี่น่าลุ้นมากเลยเหอะ5555
แต่ที่จริงแล้วภาคภูมิน่าสงสารนะว่าไหม
เห้อออออออออออ
-
ก้องภพ ภาคภูมิ
รออ่านตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อ :z1:
-
เอ้ยยย พูดแบบนี้เด๋วก้องานเข้าหรอกก้อง :z2: :z2:
-
งานมาแล้ว หึหึๆ บวกให้ค่า
-
ว๊าย ทิ้งท้ายไว้แบบนี้ สงสัยตอนหน้าดีเปรสชั่นจะเข้าน้องก้องซะแล้วละมั้งเนี้ย คิก คิก :-[
-
ก้องเอ๊ยยยย หาเรื่องให้ตัวเองแล้วมั้ยนั่น
น้องนัสกะพี่หินน่ารักได้อีกอ่า อ๊ายยยยย รักษาแผลโดนลวกแบบใหม่ ได้ใจจริงๆ
:L2: :L2:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ แล้วก็รอตอนต่อไป :L1:
-
น้องก้องจะทำให้พายุเกย์ที่ชื่อภาคภูมิเกิดขึ้นซะแล้วมั้ง
แต่น้องก้องใสซื่อมากคิดอะไรก็พูดอย่างนั้นจะโทษได้ไง
ก็น้องไม่รู้นี่นาว่าคุณภาคภูมิอยู่ระหว่างอกหักรักคุดโดน
เด็กหลอก เดี๋ยวได้มีรายการตบจูบกันบ้างล่ะคู่นี้ .. :laugh:
-
กว่าจะรักกันได้ สงสัยจะกัดกันตายไปก่อนไหมเนี่ย
-
อู้ยไปสะกิดแผลเข้าให้ระวังเถอะ
งานเข้าแน่อ่ะงานนี้มีคุยกันยาวแน่
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบ
-
น้องก้องเอ้ย พายุลูกใหญ่แน่ลูกเอ๋ย...
-
ถึงคอนโดคุณภาคหรือยัง? ถ้าถึงแล้วน้องก้องแย่แน่ๆ หึหึ
-
Part 11
“แล้วฉันกับไอ้หินมันต่างกันตรงไหน ถึงเลือกฉันแล้วน้ำตาจะต้องเช็ดหัวเข่า” น่าแปลกที่คนพูดกลับสงบใจถามได้อย่างราบเรียบ..................ราวก่อนเกิดพายุ
“ก็ท่าทางนายมันไว้ใจไม่ค่อยได้ หน้าตาก็เหมือนเสือผู้หญิง แบบคลำไม่เจอหางคงฟาดเรียบหมดสิท่า”
ก้องภพยังคงเจื้อยแจ้วพูดตามที่ตัวเองคิดโดยไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย พอสาธยายความไม่เอาอ่าวของอีกฝ่ายจบ หันมาอีกทีก็แทบจะผงะหนี ด้วยร่างสูงชะโงกตัวเข้ามาใกล้
“นายยังไม่เคยรู้จักฉันเลย แล้วนายจะเอาสิ่งที่นายเห็นแต่เพียงผิวเผินมาตัดสินกันแล้วหรือ” ภาคภูมิจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมเล็กสีดำสนิท
“คนอย่างนาย แค่ใช้กึ๋นของฉันมองปราดเดียวก็รู้แล้ว ไม่ต้องรู้จักหรอก พฤติกรรมแบบนี้ใครเขาจะรักนายจริ๊ง” ก้องภพพูดแหนบร่างสูงเข้าให้อีก
“เหรอ.................” ภาคภูมิพึมพำตอบ รู้สึกเหมือนถูกโยนเชื้อไฟเข้าใส่กองเถ้าถ่านที่กำลังร้อนระอุให้ลุกโชนขึ้นมา
ก้องภพรู้สึกว่าตัวเองจะพูดมากไปแล้ว เมื่อภาคภูมิดูเงียบและตอบรับง่ายๆผิดปกติจนร่างผอมบางนึกประหวั่นใจกับแววตาหมายมาดที่ดูจะเรื่องรองขึ้นมาเรื่อยๆ
นายถามฉันเองนะ จะมาโกรธกันได้ไง ก้องภพนึกค่อนขอดก่อนจะหันหน้าหนีอีกฝ่าย มองผ่านกระจกใสดูความสับสนวุ่นวายกลางกรุงยามเย็น
เมื่อรถแล่นมาจอดหน้าคอนโดสุดหรูหราใจกลางกรุงเทพ ก้องภพก็อดจะแหงนหน้าขึ้นมองตึกสูงระฟ้าที่ตั้งตระหง่านตรงหน้าไม่ได้ ห้องหนึ่งกี่ล้านกันนะ เจ้าหมอนี่ก็รวยใช่ย่อยเหมือนกันแฮะ จริงสิ ไม่เคยถามว่าเจ้านี่ทำงานอะไร คงไม่ได้เป็นเจ้าของกิจการอาบ อบ นวด หรอกนะ
“ลงมาก่อนสิ” ภาคภูมิหันมาชวนร่างเล็ก
“มีอะไรหรือ” ก้องภพทำหน้าสงสัยถาม ก่อนจะเหลือบมองเข้าไปในล๊อบบี้ที่ตบแต่งอย่างสวยงาม
“เถอะน่า...........ขอคุยเรื่องเพื่อนนายหน่อย เสร็จแล้วจะให้คนขับรถไปส่งน่ะ” ภาคภูมิยกเรื่องเพื่อนรักของก้องภพขึ้นมาอ้าง ดูเป็นการเป็นงานจนก้องภพไม่นึกเฉลียวใจ
จะเพราะอยากรู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไงกับเพื่อนตน หรือเพราะความงามของตึกมันล่อตาล่อใจให้อยากรู้อยากเห็นก็ตาม ก้องภพก็ลงเดินโขยกๆตามคนตัวสูงไปยังห้องพักที่อยู่ชั้นบนๆของตึก ด้วยมัวแต่มองความอลังการงานสร้าง จึงไม่ได้มองว่าลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นใด
ว้าว.............ห้องหรูชะมัด เมื่อเข้ามาภายในห้อง ก้องภพกวาดตามองภายในห้องชุดที่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์นก็นึกชอบขึ้นมาทันที ขายาวก้าวพาตัวเองไปยังประตูกระจกบานใหญ่ที่กันตัวห้องกับระเบียงไว้ มองออกไปเห็นพื้นฟ้าสีหม่นตัดกับตัวตึกอื่นๆสีเทาสลัวๆที่ขึ้นยังกับดอกเห็ด ด้วยเริ่มมืดแล้วจึงเห็นแสงไฟดวงน้อยใหญ่เปิดประปราย ร่างเล็กสำนึกได้ถึงเวลาจึงหันมาถามเอากับเจ้าของห้องที่ยืนถอดเสื้อนอกโยนส่งๆไปบนโซฟาสีแดงเข้ม
“มีอะไรจะคุย แต่ก่อนอื่นเอาน้ำมาเลี้ยงแขกหน่อยก็ดีนะ” ก้องภพบุ้ยใบ้ถามถึงมารยาทเจ้าของบ้าน
“อยากกิน?”
เอ๊ะ..............ถามยังงี้ชวนหาเรื่องรึไงวะ อุตส่าห์จะพักรบคุยดีๆด้วยแล้วเชียวนะ ก้องภพคิดอย่างขุ่นใจพลางมองร่างสูงเดินตรงเข้ามาหาเขม่ง
“เสร็จแล้วค่อยกินก็ได้มั้ง”
“เฮ้ย!”
จู่ๆมือใหญ่ก็กระชากร่างผอมเข้ามาปะทะอกแล้วลากเข้าไปยังห้องมืดสลัวห้องหนึ่ง
ห้องนอน! ที่รู้ก็เพราะถูกเหวี่ยงไปกระแทกที่นอนนุ่มกว้าง ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างสูงก็กระโจนขึ้นคร่อมทับร่างเล็กไว้หนาแน่นจนดิ้นไปไหนไม่ได้
“เป็นบ้าอะไรของนาย ผีเข้ารึไงวะ” ก้องภพตะโกนฝ่าความมืดใส่หน้าอีกฝ่ายที่ลอยอยู่ใกล้ๆ
“เออ!”
คำตอบแบบทื่อๆทำให้ก้องภพสะดุ้งโหยง และเย็นวาบตั้งแต่หัวจรดเท้าเมื่อมือใหญ่กำลังถลกเสื้อยืดที่เขาสวมใส่ลากออกจากศีรษะ ตามด้วยปลดเข็มขัดหนังออกอย่างชำนาญแล้วดึงรั้งกางเกงให้หลุดไปจากปลายเท้าอย่างง่ายดาย
“เฮ้ย! อย่ามาทำนิสัยเลวๆแบบนี้นะ ไอ้เกย์บ้า ไอ้บ้าตัญหากลับ หยุดนะ!”
ก้องภพตะเบ็งเสียงข่ม มือไม้เหวียงไปมาหวังช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นจากการยึดจับอันเหนียวแน่นของอีกฝ่าย แต่กลับถูกแขนแข็งแรงกดทับไว้มั่น ใบหน้าขาวคมคายยื่นเข้ามาประชิดจนเห็นแววตาโชนแสงมองตัวเองอย่างชอบใจ
“ไหนๆนายก็คิดว่าฉันมันชั่ว เลว เสเพล เจ้าชู้ คลำไม่เจอหางเป็นฟาดเรียบ ทั้งๆที่นายไม่เคยรู้จักฉัน และฉันก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นแบบนั้นด้วย แต่นายดันมาวิจารณ์อย่างกับรู้จริง ฉันเลยอยากพิสูจน์ตัวเองขึ้นมาเหมือนกันว่า เวลาคลำไม่เจอหางแล้วฉันจะฟาดเรียบจริงๆรึเปล่า แต่ถ้านายไม่มีหาง ก็จบดีมั้ย” ภาคภูมิพูดเสียงเหี้ยม พลางขยับเข่าทั้งสองข้างขึ้นกดทับท่อนแขนเล็กแทนสองมือ แล้วยืดตัวถอดเสื้อเหวียงทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ให้คนที่นอนอยู่ใต้ร่างเบิกตามองอย่างใจเสีย
“อะ...............อี๊.........ทุเรศ ความคิดต่ำช้าที่สุด” ก้องภพกัดฟันกรอด
“งั้นฉันก็ขอย้ำกับนายอีกครั้งเลยว่า ดีแล้วที่เพื่อนฉันไม่สนใจนาย เพราะนายมันทุเรศแบบนี้ไง คนดีๆใครเขาอยากจะอยู่กับคนมักง่ายอย่างนายกันละ ไอ้บ้าเอ๊ย!ปล่อย” ขาเล็กๆถีบไปที่ลำแข้งอีกฝ่ายหนักๆจนร่างสูงต้องออกแรงกดทับมากขึ้น
“แล้วนายเคยรู้อะไรบ้างละ! ถึงได้มาตราหน้าว่าฉันแบบนี้” เสียงภาคภูมิตะคอกระเบิดอารมณ์อย่างรุนแรงทำให้ก้องภพหลับตาหนีภาพหน้าตาดุดันเหมือนยักษ์เข้าไปทุกทีของร่างสูง
“ทำไม! รูปร่างหน้าตาฉันมันเป็นยังไง จะต้องใส่แว่นหัวดำรึไง ถึงจะดูน่าเชื่อถือ ถึงจะเป็นคนดี ทำไม! มีเพื่อนเยอะแล้วจะต้องเจ้าชู้ด้วยเรอะ รวยแล้วจะต้องเสเพลทำงานไม่ได้เรื่องรึไง แล้วเคยคิดมั้ยว่า ไอ้คนที่มันเข้ามาตีสนิทฉันน่ะ มันมาดีทุกคน ไม่หวังผลประโยชน์เข้าตัวเองเลย บัดซบ!................ พอสมใจ ไม่พอใจก็ทิ้งกันไปดื้อๆ เคยฟังฉันพูดบ้างมั้ย เคยคิดจะฟังฉันอธิบายสักคำบ้างมั้ย ไม่มีเลย............ ฉันมันชั่วอยู่คนเดียว คนอื่นมันดีหมดรึไง” ร่างสูงตะโกนใส่หน้าคนตัวเล็กเหมือนจะให้ดังไปถึงใครที่ทำให้ตัวเองเจ็บ
“ปล่อย!” ก้องภพร้องตะโกนอย่างร้อนรน นายกำลังพูดถึงใครน่ะ ไอ้บ้า แกพูดบ้าอะไรของแก ฉันไม่เห็นจะเข้าใจ
“ไหนๆก็คิดกันไปแล้วนี่ ตราหน้าฉันไปแล้วนี่” ภาคภูมิมองก้องภพด้วยสายตาแวววาวเต้นระริก อารมณ์ที่เก็บกดมานาน ตั้งแต่ถูกแฟนหนุ่มทิ้งหนีหายไป ทำให้ภาคภูมิระบายลงกับร่างผอมบางที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เพียงเพราะเข้ามาผิดจังหวะและพูดจาสะกิดให้แผลที่กลัดหนองมานาน ระเบิดแตกออกกะทันหัน มันเจ็บ เจ็บจนต้องหาที่รองรับอารมณ์แปรปรวนนี้
“ก็ขอลองใช้ไอ้นิสัยที่นายว่ามานั่น กับนายคนแรกเลยละกัน!” คำพูดเย็นชาไร้สามัญสำนึกทำให้ก้องภพสะดุ้ง เบิกตามองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากจะเชื่อ
“เฮ้ย!” ฉันไม่ได้พูดให้แกมาลองกับฉันนะ “อะ.........อี๊!”
ก้องภพเอี้ยวหน้าหนีอีกฝ่ายที่ก้มศีรษะต่ำลงมา ใบหน้านวลเบี่ยงหลบริมฝีปากที่เคลื่อนเข้ามาฉกฉวยครอบครองกลีบปากตนเอง เขาไม่เข้าใจในสิ่งที่ชายหนุ่มพูดมาสักนิด แต่มันฟังดูเหมือนจะตัดพ้อต่อว่าใครสักคนยังงั้นละ แล้วเขาไปเกี่ยวอะไรด้วยเล่า!
ก้องภพส่งเสียงฮึดฮัดขัดขืน พยายามดันร่างที่ทาบทับให้ออกห่าง กำปั้นเล็กทุบหนักๆบนบ่าหนาจนเกิดเป็นรอยแดง ไม่ทำให้ร่างที่ภายนอกดูสะโอดสะองสะดุ้งสะเทือน
มือเรียวได้รูปเคลื่อนไหวรวดเร็ว รั้งท่อนขาก้องภพขึ้นข้างหนึ่ง เปิดโล่งให้นิ้วมือยาวเข้าไปสัมผัสปากทางช่องแคบอ่อนนุ่มได้โดยตรง
“อี๊! อย่ามาแตะนะโว๊ย” ดวงตาสีดำขลับเบิกกว้างขึ้นด้วยความตกใจ ชีวิตนี้ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้เลย
ปลายนิ้วเรียวยังคงสะกิดเขี่ยแทรกเข้าไปในกลีบเนื้ออย่างชำนิชำนาญ จนอีกฝ่ายไม่เกิดความรู้สึกเจ็บปวด
ร่างผอมบางที่อยู่ภายใต้การกดทับของร่างสูง พยายามเรียกกำลังเฮือกสุดท้ายจากร่างกาย เหวี่ยงหมัดฟาดเข้าที่ใบหน้าขาวที่เต็มไปด้วยเพลิงโทสะอย่างแรง แต่ร่างสูงกลับหลบได้อย่างเฉียดฉิวจึงพลาดไปโดนช่วงต้นคอเข้าอย่างจัง
ภาคภูมิเพียงแค่เหลือบตามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นกลัวอย่างนึกรำคาญเท่านั้น พลางกระชากต้นคอเรียวเล็กขึ้นมาขบกัดจนห่อเลือด เสมือนลงโทษกับความดื้อด้านของร่างบาง
“อ๊า! ไอ้บ้า ฉันจะฆ่าแก”
“ทำได้ก็เอาเลย” ภาคภูมิยิ้มเยาะ
น้ำเสียงเย็นเฉียบแฝงความถือดีของภาคภูมิ ทำให้ก้องอยากจะอ้วกกับสัมผัสที่อีกฝ่ายยัดเยียดมาให้ ภาคภูมิเคลื่อนลำตัวเข้าแทรกกลางหว่างขาเล็กที่ถูกเขาจับแยกกว้างออกจากกัน
ภาพร่างกายผอมบางเปลือยเปล่าต่อหน้าร่างสูง กำลังเอี้ยวตัวพยายามลุกขึ้นเพื่อตั้งหลัก แต่ก็ถูกมือใหญ่กระชากสะโพกแคบให้ยกสูงขึ้น ทำให้ร่างผอมเสียหลักล้มลงไปนอนตามเดิม
ร่างกายที่ภาคภูมิเคยคิดว่ามันผอมแห้งไม่มีเนื้อหนังกับดูผุดผาด เพรียวบางจนน่ากลัวจะหันเป็นสองท่อนหากเขาออกแรงบีบ แม้ผิวกายจะไม่ขาวอย่างตน แต่ก็เนียนเรียบสีน้ำผึ้งสม่ำเสมอไปทั้งตัว มือใหญ่ขยับจับแก้มก้นให้แยกออกเปิดทางให้เขาแทรกผ่าน โดยไม่ได้มองใบหน้าซีดเผือกที่พยายามพลิกกายหนีอย่างสุดชีวิตซักนิด
ไม่มีการโอ้โลม ไม่มีความอ่อนหวานนุ่มนวลในรสสัมผัส ชายหนุ่มขยับแทรกท่อนเนื้อตนเองยัดเยียดสู่ช่องทางที่เกร็งรับความหยาบคายสุดกำลังจะทำได้
“อ๊า!..................ไอ้เลว............ไอ้............โอ๊ย!”
สติสะตังของก้องภพแตกกระเจิง เมื่อรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เขาไม่ยอมให้ไอ้เกย์บ้านี่มายัดเยียดความอับอายให้เขาง่ายๆหรอก ไม่ยอมเด็ดขาด! ด้วยสัญชาตญาณติดตัวมาตั้งแต่เกิด ให้รู้ว่าตัวเองควรจะต่อต้านการรุกรานที่เกิดขึ้นนี้ได้อย่างไร ช่องทางแคบจึงหดเกร็งกล้ามเนื้อไม่ยอมให้อีกฝ่ายแทรกผ่านไปมากกว่าเดิม แม้จะถูกดุนดันขนาดไหนก็ตาม
หึ! ให้มันรู้กันไปสิวะ ภาคภูมิคิดอย่างหัวเสียกับการต่อต้านของคนตัวผอม ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเหี้ยมอีกครั้ง ก่อนจะลากพาคนที่ยังจมอยู่ในที่นอนนุ่มกลับหัวไปทางปลายเตียง ส่วนตัวเองมาหยุดอยู่ที่หัวเตียงพลางเอื้อมมือดึงลิ้นชักหยิบหลอดเจลใส แล้วบีบมันด้วยมือข้างเดียว เนื้อเจลใสทะลักออกมาล้นมือ ก่อนจะเหวี่ยงหลอดทิ้งอย่างไม่ใยดี ลงมือละเลงเนื้อเจลใสกับร่างกายตนเองและช่องทางแคบที่กำลังต่อต้านเหนี่ยวแน่น
เจลใสลื่นนำทางท่อนเนื้อเข้าสู่ช่องทางเล็กแคบได้อย่างง่ายดายแม้อีกฝ่ายจะเกร็งกล้ามเนื้อต่อต้านขนาดไหน ก็ไม่สามารถหยุดความบ้าระห่ำของร่างสูงได้ ความเจ็บปลาบแปลบที่เกิดจากการแทรกผ่านเข้ามาได้ของท่อนเนื้อ ทำให้ก้องภพขบริมฝีปากแน่น
“อะ........อืม”
คนทาบทับส่งเสียงครางพอใจเมื่อตนเองเข้าไปฝั่งตัวในร่างกายอีกฝ่ายได้เต็มเนื้อเต็มตัว ความอบอุ่นที่โอบล้อมกายเขาไว้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายจากความตึงเครียดทางอารมณ์อย่างน่าประหลาด อยากได้อีก อยากขยับให้ความอึดอัดสับสนในใจตอนนี้จางหายไปกับความสุขสมครั้งนี้เหลือเกิน
เสียงผิวเนื้อกระแทกเป็นจังหวะน่าอายในความรู้สึกของผู้ถูกกระทำ ดวงตากลมดำเบิกกว้างมองใบหน้าสุขสมใจของคนกระแทกกระทั้นผ่านม่านน้ำตาตนเอง
“อือ....อ” ก้องภพสะบัดหน้าหนีทุกครั้งเมื่ออีกฝ่ายโถมกายหนักหน่วง เขาไม่ได้มีความสุขกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย เขาภาวนาขอให้มันจบลงเร็วๆ กับสิ่งที่เข้ามาอยู่ในตัวเขาอย่างหยาบคาย มันสร้างความอึดอัดเต็มตื้อในตัวจนแทบหายใจไม่ออก และถึงอีกฝ่ายจะขยับสะโพกกระแทกกายล้วงล้ำได้อย่างง่าย แต่มันยังคงสร้างความแสบร้อนกับเนื้ออ่อนๆที่ถูกเสียดสีอย่างไม่บันยะบันยัง
มือเล็กที่ไม่ได้ถูกยึดจับขย้ำผ้าปูที่นอนระบายความอึดอัด แต่จนแล้วจนรอดมันก็ไม่ช่วยผ่อนคลายอะไรได้เลย จึงคว้าหมอนใกล้มือปาใส่ร่างสูงเท่าที่จะมีแรงเหลือ
ภาคภูมิไม่ได้หลบสิ่งที่มากระทบใบหน้า เพราะความอ่อนนุ่มของมัน ทั้งคนปาก็ไม่มีแรงมากพอจะทำให้เขาหน้าหันได้หรอก จึงคว้าหมอนใบเดิมขว้างส่งไปไกลๆ ทั้งยังโถมตัวกระแทกกายจนคนใต้ร่างสั่นคลอนไปทั้งตัวเป็นการสั่งสอน
“แฮกๆ” เสียงเหนื่อยหอบของคนที่พยายามไปให้ถึงความสุขที่รออยู่ตรงหน้า กับอีกฝ่ายที่พยายามอดทนกับแรงกระแทกกระทั้นจนตัวโยนดังก้องคับห้อง
ร่างสูงหยุดการขยับสะโพกพลางทอดกายลงคลอเคลียใบหน้ากับซอกคอเนียนนุ่ม มือใหญ่ปล่อยให้สะโพกเล็กที่ตนยึดจับยกไว้ ราบไปตามระนาบที่นอน ก่อนจะเริ่มต้นเคลื่อนไหวอีกครั้ง แต่ลดแรงกระแทกจนกลายเป็นการละเลียดชิมรสความหวานฉ่ำอย่างค่อยเป็นค่อยไป ใบหน้าคมคายเต็มไปด้วยเคราเขียวครึมเกลือกกลั้วลงใบหน้าเล็ก ลากปลายลิ้นรับรสผิวกายชื้นเหงื่ออย่างพอใจ แล้วระเรื่อยไปดูดเม้นกลีบปากบางเบา แต่ถูกร่างเล็กปฏิเสธเม้นปากแน่น จึงขบกัดไล้เลียดูดกลืนความอิ่มสดของริมฝีปากแต่เพียงภายนอกอย่างเมามัน
“อา............อืม” ภาคภูมิพอใจที่จะสัมผัสไล้ไปทั่วร่างกายที่ขืนตัวอยู่ตลอดเวลาอย่างย่ามใจ
ในขณะที่ก้องภพพยายามจะเบี่ยงหน้าหนีทุกครั้งที่ถูกใบหน้าคมเข้ามาคลอเคลีย ภาคภูมิก็ดุนดันลูบไล้ส่วนอ่อนนุ่มให้อีกฝ่ายรู้สึกวาบหวามรัญจวนไปกับมืออุ่นร้อนของตนเนื่องๆ
เมื่อไรจะจบซะที เสร็จซะทีสิไอ้บ้า เอาของๆแกออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ! ก้องภพคิดอย่างเจ็บปวดในใจ
“อะ............อ๊า
”ก้อง.........กะ............ก้อง” ร่างสูงเท้าแขนทั้งสองข้างรองรับน้ำหนักตัวเองคร่อมตัวเหนือร่างเล็ก พลางกดสะโพกแนบแน่น ขยับกายเข้าออกเร็วขึ้นจนก้องภพร้องครางเครือออกมา
หยุด.................หยุดเถอะ ก้องภพดึงทึ้งเสื้ออีกฝ่ายแน่น
ร่างบางสำเหนียกได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้อง ทำให้อยากจะหลับหูหลับตาไม่รับรู้ ไม่ได้ยินเสียงใดๆทั้งสิ้น เสียงลมหายใจหนักๆที่ดังอยู่ข้างหู บ่งบอกว่าอีกฝ่ายจวนเจียนจะสำเร็จความใคร่ในตัวเขาแล้ว
แรงกระแทกสองสามครั้งสุดท้ายทำให้ก้องภพอยากจะกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บอาย ที่ต้องมองใบหน้าอีกฝ่ายปลดปล่อยสายน้ำอุ่นในตัวเอง
ออกไป๊!
สมใจแล้วก็ออกไป ก้องภพพยายามกลั้นเสียงร้องสะอื้นไว้อย่างอดทนกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่คาดฝัน คราบน้ำรักที่ไหลล้นออกมาเปรอะเปื้อนโคนขาด้านในทำให้เขารู้สึกรังเกียจขึ้นมาครามครั้น
มันเวรกรรมอะไรของเขากันนะ กุศลผลบุญที่เพิ่งทำมาช่างไม่ช่วยให้เขาแคล้วคาดจากเรื่องบ้าๆ นี้เลยเหรอ ก้องภพคิดอย่างสมเพชตัวเอง ดวงตากลมดำมองมือของตัวเองที่แม้จะขยับนิ้วก็ไม่สามารถทำได้อย่างทอดอาลัย เขาฝืนขืนร่างกายตัวเองกับการทำรักของภาคภูมิจนหมดสิ้นเรียวแรง ทำไม่ได้แม้จะผลักร่างคนที่ซบนิ่งอยู่บนอกตนออกไปอย่างใจนึก
แต่ทุกอย่างไม่ได้จบอย่างที่คิด
ร่างบางถอนหายใจเมื่อภาคภูมิทอดถอนกายตัวเองออกจากร่างกายเขา แต่ร่างสูงไม่ได้ลุกจากไป กลับพลิกตัวเขาให้นอนตะแคงแล้วทอดตัวซ้อนด้านหลัง อ้อมแขนแข็งแรงโอบกอดร่างผอมไว้แน่นพลางลากมือผ่านแผ่นเนื้อหน้าท้องสู่กายนุ่มอ่อนยวบอย่างใจเย็น
“อย่า...............”
ก้องภพสะดุ้งพลางขยับตัวหนี เขารู้ว่าอีกฝ่ายคิดจะทำอะไร เขาไม่ต้องการปลดปล่อยความรู้สึกต่อหน้าคนที่ได้ชื่อว่าข่มขืนเขาอย่างหน้าด้านๆ เด็ดขาด
ทั้งเรียวแรง ความท้อแท้ สิ้นหวังประดังกันเข้ามาจนร่างผอมบางได้แต่สะอื้นจนตัวโยน ไม่รู้จะหนีไปไหนได้
มือใหญ่ขยับรูดรั้งจนเลือดในกายร่างบางเดือดพล่านไหลไปคลั่งรวมกัน ให้กายที่อ่อนนิ่มแข็งตัวเต้นตุบๆอยู่ในมืออีกฝ่ายอย่างน่าไม่อาย ที่ไปมีอารมณ์ตามความต้องการของภาคภูมิ
“อะ..........อา.........อืม” ก้องภพซุกหน้ากับท่อนแขนตนเองแน่น “พอ....ที”
ภาคภูมิใช้ปลายนิ้วอีกข้างค่อยๆสะกิดบีบยอดอกสีแดงเข้มจนแข็งเป็นตุ่มไต ก่อนจะบดขยี้ให้คนในอ้อมแขนสั่นสะท้าน ไม่อาจอดกลั้นข่มอารมณ์ตัวเองได้อีกต่อไป
ก้องภพเกร็งตัวสั่นสะท้าน ปลดปล่อยความต้องการของตัวเองในมือภาคภูมิจนล้นปรี่อย่างคนสูญเสียการควบคุมตนเองจนหมดสิ้น และหลุดจากสิ่งที่ตังเองยึดเหนี่ยวมาตลอดว่าไม่มีทางจะสุขสมไปกับการกระทำหยาบช้าครั้งนี้ไปได้
เมื่อความยึดมั่นถือมั่นของตัวเองถูกทำลาย ก้องภาพที่เหนื่อยหอบ หายใจหนักๆเข้าปอด ก่อนจะปล่อยโฮสะอื้นไห้ออกมาอย่างไม่คิดจะอดทนอีกต่อไปแล้ว เหมือนถูกเหยียดหยามยังไงยังงั้น เจ็บตัวน่ะไม่เท่าไร แต่เจ็บใจสิ เขาทนไม่ได้ ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายอย่างเขาไม่เหลือแล้ว เพราะไอ้บ้าหื่นนี่ทีเดียว
ความเคยชินของตัวเองทำให้ภาคภูมิลูบไล้ฝ่ามือไปตามร่างกายผอมบางเบาๆราวกับปลอบประโลม ก่อนจะขบเม้นต้นคอเล็กอย่างหมันเขี้ยวในอารมณ์ โดยไม่ได้ลืมตามองคนในอ้อมแขนสั่นสะท้านจากแรงสะอื้น
ผ่านไป 5 นาที 10 นาที 15 นาที เสียงสะอื้นก็ยังไม่จางหาย ภาคภูมิที่นอนกอดก้องภพไว้เหมือนถือสิทธิ์ลืมตาคลายอ้อมแขนออก มองไหล่เล็กไหวโยกตามแรงสะอื้น ก่อนจะพลิกตัวเหม่อมองเพดานห้องสีขาวสะอาดอย่างใช้ความคิดครู่ใหญ่ แล้วจึงลุกนั่งชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง มองร่างเพรียวบางทอดกายเปล่าเปลือยเอาแต่ร้องไห้ไม่สนใจจะหาอะไรมาปกปิดร่างกายตัวเอง ทั้งไม่ยอมตะเกียกตะกายหนีอย่างทีแรกอีกด้วย ก้องภพยังคงนอนหลับหูหลับตาร้องไห้จนหน้าตาบวม ใบหน้าแดงก่ำ ท่วมไปด้วยน้ำหูน้ำตาเปรอะเปื้อน
ร่างสูงกวาดตาดูร่องรอยจากการกระทำของตนเอง ตั้งแต่ริมฝีปากที่ถูกเขาดูดกลืนจนเห่อบวม ลำคอเรียวถูกขบกัดจนห่อเลือดเห็นชัดเหมือนตามลำตัว แต่ก็เบาใจหน่อยที่บริเวณโคนขาไม่ได้มีเลือดออกมามากมาย มีเพียงคราบน้ำขาวขุ่นปนสีน้ำตาลเล็กน้อยเท่านั้น
ให้ตายเถอะ...................เขาทำบ้าอะไรลงไปวะ ภาคภูมิสบถเมื่อความมีเหตุมีผลกลับคืนมา หลังปลดปล่อยความคับข้องใจกับอีกฝ่ายจนรู้สึกหัวสมองโปร่งโล่ง
“ก้อง.................” เสียงทุ้มเรียกคนร้องไห้แผ่วเบา แต่ก้องภพไม่คิดจะใส่ใจฟัง เขาหมดแรงคิด หมดแรงจะทำอะไรทุกอย่างแล้ว
เมื่อเห็นก้องภพนอนนิ่งไม่ยอมขยับ ภาคภูมิจึงเอื้อมมือไปจับใบหน้าที่เขาเคยวิจารณ์ว่า กลมเป็นซาลาเปาให้หันมามองตนเอง และคนตัวเล็กก็ไม่ได้ขืนตัว หันมาตามแรงพลิกจับของอีกฝ่าย ดวงตาแดงก่ำชุ่มโชกนองไปด้วยน้ำตา มองตรงมาเหมือนเขาไร้ตัวตน ริมฝีปากบางที่เคยตีฝีปากไม่ลดละขบเข้าหากันแน่นเหมือนไม่คิดจะเปล่งคำพูดอะไรออกมา ทำให้ภาคภูมิรู้สึกผิดเต็มเนื้อเต็มตัว อย่างไม่คิดจะปฏิเสธในสิ่งที่ตนวู่วามทำไปตามแรงอารมณ์โทสะ เพียงเพราะโมโหคำพูดเพียงไม่กี่คำ
ภาคภูมิเอื้อมมือคว้าร่างผอมบางที่นอนหมดอาลัยตายอยากเอาแต่ร้องไห้โฮขึ้นไปกอดแรงๆ พลางแนบริมฝีปากกับขมับเปียกชื้นของก้องภพเบาๆหลายๆที จนก้องภพเบี่ยงหน้าหนี
“ขอโทษๆ” ภาคภูมิเอ่ยรั่วเร็ว
เงียบ......................ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา ทำให้คนที่อวดดีทำหยาบคายเมื่อครู่ใจฝ่อ ก็ไม่ถึงกลับเลือดตกยางออก อย่าทำเหมือนอยากจะตายอย่างนี้สิ ให้โมโหเสียงดังตีฝีปากยโสซะยังดีกว่า
“ขอโทษก้อง ฉันขอโทษ” ร่างสูงยังคงเอ่ยย้ำแผ่วเบาข้างใบหูนิ่ม จนคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมแขนเหลือบตามองใบหน้าคมคายซีดเผือกลงอย่างเห็นได้ชัดอย่างชิงชัง
“ถ้าขอโทษแล้วมันหาย งั้นโลกนี้ก็ไม่ต้องมีตำรวจแล้ว ไอ้บ้า!” เสียงแหบเครือต่อว่าเท่าที่จะนึกออกในตอนนี้ กลับทำให้ภาคภูมิลอบถอนหายใจแล้วกดปลายจมูกบนกระหม่อมอีกฝ่ายหนักๆอีกครั้ง
ได้ยินเสียงค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย ภาคภูมิก้มมองเสี้ยวหน้านวลที่พยายามยกมือปาดน้ำตาปอยๆแล้วสะท้อนใจกับความดิบห่ามของตนเอง
เขาไปหาภูผาเพราะต้องการจะลืมคนที่ทำให้เขาเจ็บช้ำใจ ไปทั้งๆที่รู้ว่ามันอาจไม่ช่วยอะไรได้มากนัก แต่อย่างน้อยเขาก็อยากจะเปลี่ยนบรรยากาศ สิ่งแวดรอบตัวชั่วครั้งชั่วคราวบ้างก็ยังดี เผื่ออะไรมันจะดีขึ้น แต่เมื่อไปถึงไร่ภูผาเขากลับพบเจอเด็กหนุ่มหน้าตากวนบาทา พูดจากวนประสาทดึงความสนใจจากเขาไปหมด จนไม่มีเวลาคิดถึงความโศกเศร้าเจ็บช้ำที่เขาคอยหมกมุ่นแทบเป็นบ้าก่อนไป เจ้านี่ทำให้เขาลืมโดยไม่ตั้งใจ เพราะความน่าเหยียบน่าตืบแท้ๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ควรทำแบบนี้ เขาเจาะไข่แดงเจ้าเด็กนี่ไปแล้ว จะให้ทำไงดีละ
เหมือนแผลเมื่อเอาหนองออกมันก็จะค่อยๆหายในไม่ช้า ยิ่งถ้าได้ยาดีก็จะยิ่งหายเร็ว
ภาคภูมิมองก้องภพที่ยังร้องไห้น้ำตานองหน้าอีกครั้ง แล้วจึงยกยิ้มบางเบา เด็กนี่พูดไปก็เป็นคนตรงไปตรงมาไม่เสแสร้ง ไม่ชอบก็ด่ากันตรงๆ แล้วถ้าชอบถ้ารักขึ้นมาละ จะเป็นยังไงน้า........
เอาไงเอากันวะ เจาะไข่แดงไปแล้วด้วย แถมโสดสดซิ่งอีกต่างหาก อย่างนี้หว่านล้อมไม่อยากหรอก
อ้อมแขนแข็งแรงเพิ่มแรงโอบกอดให้คนตัวเล็กรู้สึกอึดอัดดิ้นหยุกหยิก
“ก้อง....ฉันขอโทษจริงๆ ฉันอยากให้นายรู้ว่าฉันรู้สึกผิดจริงๆที่ฝืนใจนายแบบนี้ ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรับผิดชอบนายทุกอย่างเลย อย่าร้องไห้อีกเลยนะ” ภาคภูมิพูดแผ่วเบาใส่ใบหูเล็กอย่างหนักแน่น
“ห๊ะ!” ก้องภพเงยหน้ามองภาคภูมิเหมือนคนสติแตกเต็มตา ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ฟังเมื่อครู่ ไอ้บ้า แกยังสติดีรึเปล่าวะ
-
“ใครเขาอยากให้คนอย่างแกมารับผิดชอบกัน เดี๋ยวฉันจะไปแจ้งตำรวจให้มาลากคอแกเข้าคุกเลย คอยดู!” ก้องภพพูดไปร้องไห้ไป ยิ่งทำให้ภาคภูมิอดรู้สึกเอ็นดูคนที่น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆไม่ได้ เจ็บแบบนี้ยังไม่คิดจะทิ้งความปากดีอีกนะ
“จะไปแจ้งความฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก ฉันยอมถูกจับเพราะฉันข่มขืนนายจริง ฉันไม่คิดจะแก้ตัวหรอกนะ ถ้านายต้องการแบบนั้นก็ทำเถอะ แต่ฉันต้องบอกนายให้รู้ไว้ก่อนนะว่า นายต้องไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลให้แพทย์ตรวจและระบุในเอกสารว่านายถูกข่มขืนจริง เพื่อใช้เป็นหลักฐานในการเอาฉันเข้าคุก ทนอายหน่อยละกัน”
พอได้ฟังเท่านั้นละ ก้องภพก็แทบลมจับเบิกตามองอีกฝ่ายเต็มๆตา และก็ไม่พบพิรุธการโกหก ทั้งจากการประมวลความคิดในหัวตอนนี้ก็ตอบตัวเองได้ทันทีว่า มันต้องทำอย่างที่ไอ้บ้ากามนี่บอกจริงๆด้วย ไม่เอา!.................เขาไม่อยากอายเป็นรอบสองหรอกนะ
“ฮือๆ...........ไอ้บ้า...........แก....แกนะแก” ก้องภพปล่อยโฮออกมาอีกรอบ เมื่อสิ่งที่คิด ตัวเองไม่สามารถทำได้
“ก้อง................ฉันไม่มีใคร ไหนๆเรื่องมันก็มาจนปานนี้แล้ว คบกับฉันนะ” ภาคภูมิกดริมฝีปากกับขมับชื้นเหงื่ออีกครั้ง และสิ่งที่หลุดออกมาจากปากร่างสูงทำให้ก้องภพอึ้งงงกับประโยคที่ไม่คาดคิดอีกครั้ง
ไอ้นี่มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ข่มขืนเขาไปหยกๆ แล้วมาขอคบกันนี่นะ!
“ไม่! เด็ดขาด” ก้องภพตะโกนออกไปสุดเสียงอย่างเหลืออด แต่ก็ถูกภาคภูมิโอบรัดซุกซอกคอเหมือนไม่ได้ฟังที่เขาปฏิเสธออกไป
“ไม่เป็นไร ตอนนี้จะปฏิเสธก็ไม่เป็นไร ฉันแค่บอกนายไว้ก่อน” ร่างสูงบรรจงหอมเส้นผมนุ่มตัดสั่นอย่างช้าๆ
บอกทำไม ร่างบางทำหน้าสงสัยเต็มที่ ทำให้จุดรอยยิ้มบนใบหน้าร่างสูงขาว
“ฉันก็จะจีบนายนะสิ”
“ห๋า!..........ไม่เอา!” ก้องภพพยายามกระเถิบตัวหนีทันที แต่ปฏิเสธไปก็รู้สึกถึงลางสังหรณ์อะไรบางอย่างในตัวมันบอกว่า ไม่พ้นแน่ ก็ยิ่งแหกปากร้องเข้าไปอีก จนสุดปัญญาให้ภาคภูมิจะปลอบไหว ได้แต่ไล่ตามองร่างเปลือยในอ้อมกอดไปมา
เขาเองก็ยังหนุ่มยังแน่น ให้มาอดทนกอดคนเปลือยโดยไม่รู้สึกอะไรมันก็แปลกละ แต่เขาก็ไม่อยากทำให้ก้องภพตกใจตื่นกลัวมากไปกว่านี้ จึงขยับตัวอกห่างนิด ก่อนจะถามก้องภพด้วยน้ำเสียงกึ่งปลอบกึ่งดุ
“หยุดร้องไห้เถอะ แล้วฉันจะพาไปอาบน้ำ ขืนไม่หยุดร้องยังโป๊อยู่อย่างนี้ เดี๋ยวฉันก็ยั้งใจไม่อยู่กันพอดี จะเอาอย่างนั้นมั้ย”
“อะ...................อี๊!” ก้องภพสะบัดหน้าฟุบกับที่นอนแล้วปล่อยโฮเป็นท่อน้ำประปาแตก เมื่อฟังคำขู่แกมหยอกของร่างสูง ด้วยทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้เลย แถมยังต้องมาเป็นฝ่ายถูกกินแบบนี้มันเสียมั้ย โอ๊ย! อยากจะบ้าตายจริงๆ
คุณภูผานะคุณภูผา ต่อไปผมจะไม่เชื่ออะไรที่คุณพูดมาอีกแล้ว ตอนสอนขี่ม้าคุณก็บอกว่า ถ้าเจ้านี่สอนแล้วผมจะไม่ตกม้าแน่นอน แล้วเป็นไงหนีหายไปเฉยเลยจนผมตกม้าจนได้ แล้วเมื่อตอนขากลับกรุงเทพ คุณก็บอกว่า กลับกับเจ้านี่จะปลอดภัยไร้กังวล แล้วนี่มันอะไรกันคุณภูผา บ้าที่สุดเลย
///////////////////////////////////////////
“เหนื่อยมั้ย” ภูผาเดินถือแก้วน้ำเย็นจากในครัวยื่นส่งให้ร่างบางหลังจากสอนพิเศษให้กลับลูกชายของเขาทั้งสองคนเสร็จ และปล่อยลิงทั้งสองตัวให้ออกไปวิ่งเล่นข้างนอกได้พักใหญ่ๆแล้ว
“ไม่หรอกครับ สนุกดีเหมือนกัน แต่เดี๋ยวการเรียนการสอนเปลี่ยนไปจากสมัยที่ผมเรียนเยอะเลยนะครับ”
วนัสรับแก้วน้ำยกขึ้นดื่มเกือบครึ่งแก้ว แล้วจึงวางบนโต๊ะกระจก มองชายหนุ่มทรุดตัวนั่งบนโซฟาข้างๆตัวเอง
นายภูผาของเขาจัดสรรเวลาเสาร์อาทิตย์ไว้สำหรับครอบครัวโดยเฉพาะ ชายหนุ่มจะอยู่คอยดูแลลูกๆพาไปเที่ยวบ้าง ไปดูคนงานทำไร่บ้าง บางทีก็บอกกับลูกว่าถ้าอยากได้ค่าขนมเพิ่ม หรืออยากได้อะไรพิเศษก็ให้ไปถอนหญ้าในแปลงเพาะกล้าต้นไม้แลกเงินค่าแรงตามแรงงานเด็กเลยทีเดียว
ก็ดีนะ เด็กเขาจะได้มีความรับผิดชอบและเห็นค่าของเงินติดตัวไปจนโต ตอนนี้เห็นไปฝึกขี่ลาขี่ล่อไปพลางๆก่อนจะได้รับอนุญาตให้ขี่ม้า ซึ่งก็คงอีกหลายปีกว่าเด็กทั้งคู่จะขี่ม้าได้
“แต่แย่จังเลยนะครับ” วนัสเงยหน้ามองเจ้านายหนุ่ม
“อะไรหรือ”
“ก็ข่าวโครงการของรัฐบาลที่จะตั้งโรงงานไฟฟ้าถ่านหินตรงชายฝั่งทะเลที่จังหวัดข้างๆเราสิครับ เห็นประทั้งกันน่าดู แล้วนี่ที่ดินคุณภูผาบริเวณนั้นถูกเวณคืนบ้างรึเปล่าครับ”
อาณาเขตของไร่ภูผาคาบเกี่ยวกับจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ในบางส่วน และยังมีส่วนที่กระจัดกระจายไปตามที่จังหวัดต่างๆอีกหลายแห่ง และส่วนหนึ่งก็อยู่ติดชายทะเลที่มีโครงการจะปรับปรุงทำรีสอร์ทขนาดเล็ก เน้นการพักผ่อนกับธรรมชาติ
“ไม่โดนหรอก แต่ก็ถูกติดต่อขอซื้อที่ดิน แถวๆนั้นเหมือนกัน”
“เหรอครับ”
“อืม..............แต่ถึงจะไม่ขายก็ยังน่าห่วงอยู่เหมือน”
“ทำไมหรือครับ”
“ก็ที่ข้างๆเขาขายกัน ก็ไม่รู้ว่าต่อไปที่แถวนั้นจะเป็นพื้นที่สำหรับทิ้งกากถ่านหินใช้แถวรึเปล่า แล้วมันจะส่งผลกระทบอะไรกับพื้นดินสิ่งแวดล้อมรึเปล่า ฉันก็ยังไม่รู้เหมือนกัน”
“คุณภูผาคัดค้านโครงการนี้หรือครับ”
“ก็ไม่ได้ค้านนะ แต่ยังไม่เห็นรายงานผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมของโครงการนี้สักที เอาที่หน่อยงานกลางเป็นคนจัดทำนะ ไม่ใช่ฝ่ายสนับสนุนหรือคัดค้านเป็นคนทำ หึๆ”
“เอ๋?” วนัสเลิกคิ้วขึ้น
ภูผายิ้มกับกิริยาเอียงคอมองเขา ทำตาแป๊ว
“ฉันไม่คิดจะต่อต้านความเจริญหรอกนะ แต่มันต้องมาพร้อมกับความปลอดภัยต่อคนต่อสิ่งแวดล้อมด้วย จะมาทำส่งๆโกงกินงบประมาณกัน ฉันไม่เห็นด้วยหรอก” ร่างสูงตอบไปยิ้มไป
“ก็จริงของคุณ บริษัทเขาทำประชาวิจารณ์กันเงียบๆ ชาวบ้านชาวช่องไม่ได้รู้เห็นด้วยเลย แล้วไอ้รายงานตัวนั้นมันออกมาได้ยังไงก็ไม่รู้นะครับ”
“ก็ไม่รู้อะไรมันบังตาบังใจกันอยู่ เมื่ออาทิตย์ก่อนก็เห็นว่าฝ่ายคัดค้านการก่อสร้างถูกไล่ยิงจนต้องหนีไปอยู่ที่อื่น”
“คุณภูผาก็ระวังตัวด้วยนะครับ” ใบหน้านวลมองใบหน้าคมเข้มติดรอยยิ้มอย่างนึกกังวล ก็เจ้านายเขาเป็นคนกว้างขวางคนหนึ่งในแถบนี้ แล้วยังรู้จักกับกลุ่มต่อต้านการก่อสร้างโรงงานไฟฟ้า แถมยังช่วยเหลือกลุ่มผู้ชุมนุมเวลาเขามาขอบริจาคข้าวปลาอาหารอีกต่างหาก จะว่าเป็นผู้คัดค้านด้วยคนหนึ่งก็ไม่เชิง แค่หยิบยื่นน้ำใจให้กับคนที่เขาเดือนร้อนเท่านั้น ก็ไม่รู้ว่าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะมองจะเห็นการกระทำนี้แล้วแปลเจตนาออกมาในรูปแบบใด แต่คนที่มันใจยักษ์ใจมารขนาดตามฆ่าไล่ยิงกันได้ มันคงไม่ใช่คนที่หวังดีต่อประเทศชาติเป็นแน่แท้ สิ่งที่พวกมันทำ กำลังจะทำให้บ้านเมืองแผ่นดินเกิดฉิบหายย่อยยับในรุ่นเรา รุ่นหลานเรานี่ละ
“เป็นห่วงฉันด้วยรึ”
ร่างสูงใหญ่ชะโงกเข้ามาใกล้อย่างที่ร่างบางคาดคิด จึงไม่ได้แปลกใจอะไรกับความใกล้ชิดแบบนี้บ่อยๆ
“ความเป็นความตายอย่าเอามาล้อเล่นสิครับ” แววตาแน่วนิ่งห่วงใยของร่างบางทำให้หัวใจร่างสูงพองโตจนคับอก อยากจะคว้าคนตรงหน้ามากอดให้หายคับอกคับใจเช่นทุกวันนี้
วนัสเมื่อไรเธอจะรับรู้สัญญาณที่ฉันส่งไปซะทีละ ฉันจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้วนะ รู้สึกตัวซะทีเถอะคนดีของฉัน
“โอเค ไม่ล้อเล่นละ แต่ไปในเมืองกันมั้ย ฉันจะพาเด็กๆไปซื้อรองเท้าเตะบอลน่ะ”
“ครับ ก็ดีเหมือนกัน ว่าจะซื้อพวกของแห้งส่งไปให้ก้องเขาหน่อย มาวันก่อนไม่ได้ฝากอะไรไปให้ป๋ากันม๊าเขาเลย”
“งั้น................ไอ้รอยโว้ย............. ไปตามลูกๆฉันกลับบ้านหน่อย จะออกไปข้างนอก” ภูผาหันไปตะโกนเรียกเจ้ารอยที่ถากหญ้าอยู่ใกล้ๆบ้าน
เงียบไปพักหนึ่งเจ้ารอยคนงานใกล้ชิดก็ขานรับเสียงดัง แล้วคว้าจักรยานคันแก่งปั่นไปตามทางแคบๆยังคอกม้า หายไปพักใหญ่เจ้ารอยผิวดำก็ปั่นจักรยานหน้าตาตื่นกลับมา
“อะไรนะ! หาลูกฉันไม่เจอ” ภูผาถามกลับเสียงดังเมื่อเจ้ารอยมารายงาน
TBC
หึหึ หุหุ น่าสงสารน้องก้องจังเลย ร้องไห้ กระซิกๆๆ :haun4:
ส่วนสองคนนั้นมัวเเต่สวีท ลูกหายไปไหนละเนี่ย
ขอบคุณทุกคอมเมนท์เช่นเคยค่ะ :bye2:
ว๊าย ทิ้งท้ายไว้แบบนี้ สงสัยตอนหน้าดีเปรสชั่นจะเข้าน้องก้องซะแล้วละมั้งเนี้ย คิก คิก :-[
ขอจับน้องหนอนกับน้องถิงเป็นตัวประกันค่ะ
ถ้าคุณรกร มาต่อน้องหนอน เจี๊ยบก็จะต่อนิยายเรื่องนี้ ห้าๆๆๆๆๆ
ติดหนึบเลยค่ะ น้องหนอนของพี่เนตร
-
:z13: เย้ จิ้มก่อนไปอ่าน
ยาวมากมายอ่ะค่ะ สะใจ
-
ว้าย น้องก้อง พี่ภาค สุดๆ จริง
มาเร็วเคลมเร็ว กว่า เหอะๆๆ
นู๋นัสคุณหิน เลิฟๆๆ
-
ก้องภพกับภาคภูมิ ว่องไวมากกกกกกก
ปลาบปลื้มคุณภาคภูมิ มีการรับผิดชอบการกระทำของตัวเองด้วย
:m11:
หลังจากนี้ไปคงจะเริ่มสวีทวี้ดวิ้วแข่งกับคู่ภูผากับวนัสแล้วใช่มั้ย?
เออเนอะ..แล้วเด็กๆไปไหน คงไม่เกิดอะไรขึ้นใช่มั้ยคะ? o18
:กอด1:
-
อ้าวๆเด็กหายอย่าบอกนะว่าไอ้โจรสองตัวนั่นจับเด็กไป สงสารน้องก้องโดนพี่ภาคเปิดซิงซะแล้ว :oo1:
-
อ่าว งานเข้า
คุณถาคภูมิ = มือไว ใจเร็ว(มากๆ) ==;
-
โอ้ว...แย่แล้วหนูก้อง พี่ภาคจัดการไปแล้วเหรอเนี่ย เคลมเร็วจริง หึหึ
แต่ว่า...หวานกันอยู่นั่นแหละสองคน ลูกหายไปไหนแล้วเนี่ย?
-
คู่นัสกับคุณหินยังไม่ไปถึงไหน แค่ลักหลับกันนิดๆหน่อย :haun4:
แล้วคู่นี้อะไร ยังไม่ทันจะ ABC ก็ข้ามไป XYZ กันแล้ว o13
แต่ลูกลิงสองตัวหายไปไหนเนี่ย คงไม่โดนลักพาตัวไปน้าา :monkeysad:
-
อ้าว..ลูกหายไปแล้ว
คุณพ่อกะว่าที่คุณแม่มัวแต่จีบกันเพลิน 555++
คุณหินช้าอ่ะ ช้ามากด้วย
ดูสิคะพี่ภาคเค้าแซงหน้าได้นู๋ก้องเปนภรรยาไปละ
และทางฝั่งคุณหินละ หยอดน้ำลงหินอยู่นั่นละ
มะไหร่หินจะกร่อนสักทีน้า
แอบสงสารก้องนิดๆ
แต่เอาน่าเดี๋ยวต่อไปกะจาหวาน อิอิ
-
คู่นึก ทะเลาะกันบ้านแตก อีกคู่ก็หวานซะ 5555
o13 o13
-
สมน้ำหน้าก้องจัง....ปากเป็นเหตุ :jul3: :jul3:
:L2: :L2: :L2:
-
ขอจับน้องหนอนกับน้องถิงเป็นตัวประกันค่ะ
ถ้าคุณรกร มาต่อน้องหนอน เจี๊ยบก็จะต่อนิยายเรื่องนี้ ห้าๆๆๆๆๆ
ติดหนึบเลยค่ะ น้องหนอนของพี่เนตร
เฮ่ยย ถ้างั้นต่อน้องหนอนทุกวันนะ pleaseeeeeeee
มาเมนท์มั่งดีกว่า ... ว่าแล้วน้องก้องต้องโดนกดเพราะปากดีเป็นแน่
ว่าแต่พี่ภาคสนใจอย่างอย่างไวเลยเนาะ แหม มีการภูมิใจได้เจาะไข่แดงด้วย
ตอนหน้าเป็นตอนของคุณหินกับน้องนัสแล้วใช่ปะ แบบว่าออกน้อยเกิ๊นนน
-
ค้าง!!
-
ก้อง
คิกๆ
:o8:
น่ารักอ่า
ชอบจัง
เขินแทน
:serius2:แล้วใครจับตัวลูกชายชั้นไปเนี่ย
-
:z1: อิตาพี่ภาคเปิดซิงน้องก้องซะแล้ว ฮิฮิฮิ
-
มาเร็วเคลมเร็วจริงๆคู่นั้น
เจอกันไม่กี่วัน ได้กันซะแล้ว :-[
ว่าแต่ 2 หนุ่มจู๋จี๋กันอยู่นั้น ลูกหายไม่รู้ตัว
ใครลักไปป่ะเนี่ย อย่านะ :serius2:
-
คุณภาคไปทำแบบนั้นกะน้องก้องได้ไง
อย่างนี้ต้องรับผิดชอบเลี้ยงดูน้องก้องไปตลอดชีวิตนะ :impress2:
-
เด็กๆๆซนอีกแล้วหายไปกันทั้งคู่เลยทำไงล่ะทีนี้
อ้ากในที่สุดก้องก็เสร็จพี่ภาคอิอิ
-
อีตาภาคภูมิเนี่ยเสือปีนไวมั๊กมาก เจอะนู๋ก้องไม่ทันไรเจาะไข่แดงซะแล้น แถมทำเนียนจะเอานู๋ก้องเปงภรรยาด้วย
ส่วนอีกคู่รอความรักสุกงอมชิมิ
:sad4:เด็กหายไปไหน :sad4:
-
อีกคู่มาไวไปไวมาก ๆ
คู่หลักยังไม่ถึงไหนกันเลย ฮือ ๆ
-
ใครจับเด็กไปหว่า แต่ตาภูมินี่รุนแรงใช่ย่อยแฮะ
-
ก้องภพเสียตัวเพราะปากเป็นเหตุจริงๆ :laugh:
-
ก้าวหน้าไปแล้วจริงๆคู่ก้องกับภาค คุณภาคฝืนใจก้องแบบนี้ ง้อยากแน่เลย
อะ..แล้วจะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าหนูสองคน ลูกชายคุณหินล่ะนี่
-
:z1: กรี๊ดดดด ในที่สุด ก้องก็โดนปราบพยศ
ให้เขาหวานกันเร็วๆนะ ท่าทางจะพ่อแง่แม่งอน อ๊าง :o8:
อ่าว เด็กๆหายไปไหนกันล่ะนิ่ :a5:
-
เง้อ ลิงหายอ่ะ o22
-
อ้าวเฮ้ย! :sad5:
ลูกหาย
-
โอ๊ะ จะบอกง่าสงสารก้องก้พูดได้ไม่เต็มปาก
แหม ก็เชียร์คูนี้อยู่เหมือนกันนี่นา ถึงจะผิดแผนไปนิดแต่ก็ดอเคอยุ
นะคะสำหรับแม่ยก
555555 คงเจ็บน่าดู
ต่อไปน๊คู่นี้จะยิ่งน่ารักขึ้นหรือเปล่านะ? อันนี้คงต้องตามกันต่อไปเนอะ
ส่วนอีกคู่
เอาแล้วไง...
ลูกหายซะงั้นอ่ะ
ขออย่าให้เป็นอันตายละกัน
สู้ๆนะคะ o13
-
:serius2: :a5: :a5:
-
ตายเพราะปากแท้ๆ เลยน้องก้อง ทำเอาพี่ภาคภูมิ หน้ามืดเลยทีเดียว
พี่ภาคภูมิ ขอโทษกันดีดีหล่ะ เดี๋ยวปากดีกลับ จะอดกินเด็กนะเออ
ตาคุณหินมัวแต่ป้อลูกน้อง จนลูกหาย รีบๆหาให้เจอนะพ่อคุณ :เฮ้อ:
-
เออว่ะ.. ถ้าเราเป็นก้อง คงมีพาลเคืองภูผาเหมือนกัน..
..แต่โคตรชังเลยอ่ะ ประเภทต้องปล้ำก่อนค่อยรักกันเนี่ย
มันต้องเอาให้ตายยยย~
ก้องนี่.. อ่านๆไป เหมือนจะเก่งแต่ปากอ่ะ สู้เค้าหน่อยสิลูก~
-
ปล้ำเค้าเสร็จแล้วเพิ่งจะมาขอคบ
แต่ก็โอนะ พอจะมีความรับผิดชอบอยู่บ้างนะนายภาคภูมิ
ส่วนอีกคู่ก็มัวแต่หวานซะ ลูกเต้าหายไปแล้วเนี่ย ทำไงละทีนี้
-
ก้อง-ภาค :jul1:โฮะๆๆๆ
ลูกลิงหายไปไหนอ่ะ
-
คู่ภาคภูมิ-ก้องภพ คงได้ตามงอนง้อกันอีกนานแน่
ส่วนเด็กๆ จะเป็นเหยื่อของพวกหวังผลประโยชน์รึเปล่านะคะ
+1 ให้น้องเจี๊ยบ ฝากไปถึง คุณสาเก ด้วยนะคะ
พอดีเพิ่งได้ตามอ่าน วี-นนท จบ สนกมากๆ เลยค่ะ
-
:pig4: :pig4: :L1:
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
ทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ภาคภูมิทำอย่างงี้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
แล้วจะค่อยดูว่าคุณภาคจะใช้กลเม็ดอะไรพิชิตใจก้องนะคะ
คู่คุณหินกับนัสก็กำลังหวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
:o8: :o8: :o8:
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
:L2: :L2: :L2:
-
+1 แทนคำขอบคุณ สงสารน้องก้องจริง ๆ โดนข่มขืนจากผู้ชายที่ตัวไม่ชอบหน้า
ภาคภูมิก็บ้ามาก โกรธคนอื่นมาลงที่น้องก้องได้ไง นิสัยไม่ดีเลย ไม่เป็นสุภาพเกย์เลย
ตอนแรกอุตส่าห์เชียร์หวังให้ลงเอยกันแบบดี ๆ และน่าประทับใจ คือ เห็นใจอะไรกันเงี้ย
กลายมาเป็นลงเอยเพราะถูกปล้ำข่มขืน ผิดหวังจริง ๆ แต่สงสัยงานจะเข้าคุณหินกับ
น้องนัสหรือเปล่า มัวแต่สวีทกันลูกหายไปไหน รีบตามด่วนเลย น่าเป็นห่วง ... :pig4:
-
เหอๆๆๆ ก้องนำไปแล้ว นัสตามด่วน หึหึ >//<
-
กรี๊ดดดด ดีเปรสชั่นภาคภูมิพัดกระหน่ำใส่ปากอ่าวก้องภพ
ความเสียหายคาดว่าคงประเมินเป็นคำพูดไม่ได้ :laugh:
ชอบพี่ภาคอ่า ชอบมาก เป็นรุกในสไตล์ที่ชอบเลยค่ะ
หล่อ สำอางค์ เนี้ยบแต่พี่ก็เป็นผู้นำ! :-[
อ๊ายย my idol คิก คิก
ว่าแต่อีกคู่น่ะหวีดกันจนลืมลูกเต้าเลยยยยยยยยย อ๊างงงงง o22
ปล,อ่านจบแล้วก็วิ่งกระโดด ดึ๊ง ดึ๊ง ออกไป ไม่รู้ไม่ชี้ คุณเจี๊ยบฝากอะไรไว้น๊า :oni1:
-
กรี๊ดดดด ดีเปรสชั่นภาคภูมิพัดกระหน่ำใส่ปากอ่าวก้องภพ
ความเสียหายคาดว่าคงประเมินเป็นคำพูดไม่ได้ :laugh:
ชอบพี่ภาคอ่า ชอบมาก เป็นรุกในสไตล์ที่ชอบเลยค่ะ
หล่อ สำอางค์ เนี้ยบแต่พี่ก็เป็นผู้นำ! :-[
อ๊ายย my idol คิก คิก
ว่าแต่อีกคู่น่ะหวีดกันจนลืมลูกเต้าเลยยยยยยยยย อ๊างงงงง o22
ปล,อ่านจบแล้วก็วิ่งกระโดด ดึ๊ง ดึ๊ง ออกไป ไม่รู้ไม่ชี้ คุณเจี๊ยบฝากอะไรไว้น๊า :oni1:
ห้าๆๆๆ เจี๊ยบพูดจริงนะคะ ไม่ได้พูดเล่น กร๊ากกกกกกกกกกก
-
จะเกิดเรื่องอะไรกับเด็กๆรึป่าวน้า
:เฮ้อ:
-
พี่ภาคน้องก้องมามะ o11
-
ตอนแรกว่าคุณหินรุกเก่งแล้วนะ
แต่คุณภาคยิ่งกว่าอีก
ทำใจเถอะก้องไหนๆก็เสียไปแล้ว
อีกฝ่ายเขาก็จะรับผิดชอบด้วย
อย่าให้เด็กๆเป็นอะไรนะคะ
-
พี่ภาคไวมาก...น้องก้องเสร็จพี่ภาคไปซะแล้ว...
แล้วลูกลิง 2 ตัวหายไปไหน!?
-
อ่าว ลูกลิงหายยยยยยยยยยยย :serius2: :serius2:
โหพี่ภาคมาเร็วเคลมเร็วจิงๆ ก๊ากกกก :z2: :z2:
-
Part 12
“อะไรนะ! หาลูกฉันไม่เจอ” ภูผาถามกลับเสียงดังเมื่อเจ้ารอยมารายงาน
ครับนาย ผมหาทั่วแถวนี้แล้วก็ไม่เจอ แต่ไอ้เจ้าแสนดีก็หายไปด้วยนะครับนาย” รอยที่เที่ยวปั่นจักรยานหาเด็กทั้งสองกลับมารายงานเจ้านายด้วยสีหน้าร้อนรน และเจ้าแสนดีที่พูดถึงก็คือลาที่ทางไร่เลี้ยงไว้
“นัส ช่วยไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะรับแขกให้หน่อย”
ร่างบางรีบก้าวเร็วๆเข้าไปหยิบโทรศัพท์มาให้ร่างสูงด้วยสีหน้าไม่สู้ดี แต่สีหน้าสีตาของภูผายิ่งกว่าเขาอีก มันแข็งกร้าววูบวาบจนน่ากลัว
เสียงสั่งหัวหน้าคนงานผ่านโทรศัพท์มือถือให้ช่วยตามหาเด็กทั้งสอง และไม่ถึงชั่วอึดใจก็มีข่าวแจ้งกลับมาว่า พบเห็นเด็กทั้งสองขี่ลาไปทางท้ายไร่เมื่อหลายชั่วโมงก่อน ตอนนี้ลุงชัดหัวหน้าคนงานกำลังไปดูที่กระท่อมริมน้ำท้ายไร่ตามทิศทางที่เห็นเด็กมุ่งหน้าไป
วนัสเพิ่งเคยเห็นภูผาโกรธจนตัวสั่นก็คราวนี้ละ ชายหนุ่มผู้เป็นพ่อขบกรามจนนูนเป็นสันก่อนจะก้าวยาวๆไปสตาร์ทรถยนต์ โดยมีวนัสรีบขึ้นไปนั่งอยู่ข้างๆ รถขับเคลื่อนไปไม่ถึงร้อยเมตรเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ลุงชัดโทรมาบอกว่าพบเด็กทั้งสองคนกำลังเล่นน้ำคลองอยู่ท้ายไร่ และตอนนี้กำลังพาตัวกลับมา
ร่างโปร่งบางมองเจ้านายถอนหายใจยาว คลายมือที่กำรอบพวงมาลัยไว้แน่น ก่อนจะหักหัวรถกลับมารอเด็กๆที่บ้าน
เสียงรถกระบะของหัวหน้าคนงานดังมาแต่ไกล ทำให้ภูผาที่นั่งคอยอย่างใจเย็นนับหนึ่งสิบ เดินออกมารอรับลูกหน้าบ้าน สภาพของเด็กทั้งคู่ที่ลงมาจากรถ เนื้อตัวยังเปียกโชก ใบหน้าซีดขาว ดวงตาแดงก่ำจาการแช่น้ำเป็นเวลานานทำให้ร่างเด็กน้อยสั่นงันงก ภูผาปรี่เข้าหาลูกตนอย่างคนฉุนขาด
“พ่อบอกไว้ว่ายังไง!”
อิฐกับเมฆที่หน้าสลดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว พอได้ยินเสียงพ่อตะโกนใส่หน้า ทั้งสองคนยิ่งก้มหน้าเงียบไม่กล้าสู่หน้าด้วยรู้ว่าตัวเองผิดเต็มประตู ไอ้คนน้องยิ่งแล้วใหญ่ กลัวพ่อจนเขยิบไปยืนแอบหลังพี่ชายตั้งแต่พ่อสาวเท้าเข้ามาใกล้ทีแรกแล้ว พ่อที่เคยใจดี ตอนนี้กลายร่างเป็นยักษ์ไปซะแล้วในความรู้สึกของเด็กๆ
“ว่าไง!” ผู้เป็นพี่สะดุ้งเมื่อพ่อยังคงส่งเสียงถามย้ำดังๆ บรรยากาศจึงดูน่าอึดอัดเงียบงันไปถนัดใจ
“พะ..........พ่อบอกว่า...ไม่ให้ไปเล่นน้ำคลองตามลำพัง” เสียงตอบตะกุกตะกักแต่รู้ความ ทำให้ภูผาโกรธจนควันออกหู
“แล้วทำไมยังทำหะ!” ภูผาเงื้อมือขึ้นหมายจะฟาดลงบนตัวคนพี่ แต่วนัสที่มองเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆรีบเข้ามาขวางไว้ ทำให้ร่างสูงหรี่ตาไม่พอใจทันที
“คุณภูผา จะลงโทษกันผมก็ไม่คิดจะห้ามหรอกนะครับ แต่ตอนนี้ให้เด็กๆเข้าไปอาบน้ำอาบท่าแล้วค่อยกลับมาพูดคุยกันอีกทีดีกว่ามั้ยครับ ดูสิ สั่นงกๆไปทั้งตัวแล้ว”
ภูผามองลูกตนตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นลูบใบหน้าตนเอง พลางสะบัดมือไล่ ให้ป้าหยดที่ยืนคอยอยู่ก่อนแล้วเอาเด็กๆไปอาบน้ำกินข้าวซะให้เรียบร้อย แล้วค่อยไปหาเขาที่ห้องรับแขก
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
ร่างเด็กสองคนพี่น้องหลังอาบน้ำกินข้าวหน้าตาหมดจดเข้ามายืนให้บิดาชำระความอยู่ตรงหน้า ภูผาที่ดูจะสงบอารมณ์โกรธได้อย่างดีนั่งทำหน้าตายให้ลูกๆหลบสายตาคบกริบกันวูบวาบ
“รู้ใช่มั้ยว่าทำผิด” ผู้เป็นพ่อเริ่มชำระความ
“ครับ” เสียงอ่อยๆสองเสียงดังขึ้นพร้อมกัน
“ไหนบอกพ่อสิว่า ผิดตรงไหน” ทั้งพี่น้องมองหน้ากันไปมา ทำปากขมุบขมิบเหมือนกำลังเกี่ยงว่าใครจะเป็นคนพูด “หือ?” ร่างสูงส่งเสียงย้ำ
“เพราะไปเล่นน้ำไม่บอกพ่อครับ” สรุปเจ้าคนพี่เป็นผู้ตอบซะเองเมื่อถูกพ่อคาดคั้น
“อิฐ เมฆ รู้มั้ยว่าพ่อเป็นห่วงมากแค่ไหน ที่พ่อห้ามไม่ให้ไปเล่นน้ำทุกวันก็เพราะมันจะทำให้ลูกไม่สบาย จะเล่นก็ให้มันพอดีลูก มากไปก็จะไม่สบาย น้อยไปก็จะกลายเป็นพ่อบังคับลูก แล้วที่สำคัญ ไม่มีผู้ใหญ่ไปด้วยสักคน ถ้าเกิดจมน้ำไปใครจะช่วยลูกทัน อย่าทำแบบนี้อีกนะ เข้าใจมั้ยลูก” สายตาภูผาไล่มองใบหน้าลูกตนทั้งสองด้วยดวงตาเต้นระริก
“ครับ” สองพี่น้องขานรับก้มหน้าซะจนค้างแทบติดอก
“เข้าใจก็ดีแล้ว งั้นไปเอาไม้มา” ภูผาสั่งให้ลูกๆเดินคอตกไปหยิบไม้เรียว ขนาดตามความชอบจากในครัวที่มีเก็บไว้กำหลาบความดื้ออยู่หลายอัน เสียงงึมงำของเด็กสองคนกำลังเกี่ยงกันเลือกไม้ดังขึ้นชั่วครู่ ก่อนจะเลือกหยิบไม้ขนาดเล็กยาวออกมาให้บิดา
“กี่ทีดี กับความผิดครั้งนี้ลูก” ภูผาจับไม้เรียวหัวท้ายดัดไปมา
“ทีเดียวครับ” ผู้เป็นพี่บอกกับพ่ออ่อมแอ้ม
สายตาคมกริบมองลูกที่ก้มหน้าก้มตาตอบอุบอิบก็ให้นึกสงสารแต่จะปล่อยไปเฉยๆก็ไม่ได้หรอก
“น้อยไปมั้ง” ภูผาถามกลับ
อิฐผู้พี่กุมมือน้องชายตนไว้แน่น เมื่อบิดาย้อนกลับมาก่อนจะเอ่ยอย่างหวาดๆ
“สอ............สามทีก็ได้ครับ”
“อืม.............งั้นหันก้นมา ใครก่อนดี......เอาคนพี่ก่อนนี่ละ” ร่างสูงตัดสินใจให้เสร็จ
เด็กชายอิฐก้าวออกมายืนหน้าบิดาพลางยกมือกอดอกรอรับไม้เรียวที่ตนกับน้องเป็นคนเลือกมาลงโทษตัวเอง เสียงสะบัดไม้หนึ่งที สองที สามทีหนักๆทำเอาเด็กชายเอามือกุมก้นตนเองแน่นแล้วเดินออกไปยืนรอน้องชายหน้าตาเหยเก พอถึงคิวคนน้อง แค่ทีแรกก็ร้องไห้โฮ จนครบสามทีก็จูงมือพี่ชายเดินสะอึกสะอื้นกลับเข้าห้องนอนตนโดยมีป้าหยดเดินโอบไหล่พาไป หลังจากที่บิดาอนุญาตแล้ว
\\\\\\\\\
ร่างสูงใหญ่กึ่งนั่งกึ่งนอนบนตั่งเตี้ยหน้าระเบียงบ้าน เมื่อวนัสออกมาจากห้องนอนของเด็กๆเวลาพลบค่ำ ร่างบางเข้าไปดูป้าหยดทายาแก้ฟกช้ำบนแก้มก้นของเด็กทั้งสองที่มีริ้วรอยบวมแดงเป็นแนวยาวพาดผ่านก้นทั้งสองข้าง แล้วจึงชวนสองพี่น้องคุยเล่นไปเรื่อยๆจนลืมความเจ็บแล้วหลับปุ๋ยไป ด้วยเมื่อบ่ายเล่นน้ำมากจนเพลียหมดเรียวหมดแรง หลับเร็วกว่าปกติ
“ไม่เปิดไฟหน้าบ้านหรือครับ อยู่มืดๆเชียว”
ร่างสูงไม่ตอบแต่วาดเท้าลงจากตั่งเตี้ยมองร่างบางเดินเข้ามาใกล้เอื้อมมือมาแตะบ่าหนาเบาๆ
“เด็กๆหลับไปแล้วละครับ”
“เหรอ...............” ภูผาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยต่อ “ฉันละใจหายตอนรู้ว่าลูกอยู่ที่คลอง กลัวว่าจะเป็นอะไรไป แต่ก็ขอบใจนัสนะ”
“อะไรหรือครับ” วนัสเลิกคิ้วฉงน
“ก็ที่มาห้ามไว้ตอนแรกนั้นละ ตอนนั้นฉันโกรธมากจริงๆ ถ้าตีไปตอนนั้นคงได้แตกลายกันบ้างละ” ร่างสูงยิ้มฝืดๆให้คนยืนตรงหน้า
“เข้าใจครับ อย่ากังวลไปเลย” มือเล็กบีบบ่าหนาแผ่วเบา
“ฉันไม่ชอบตีลูกเลยนะ เพราะเวลาตีก็เจ็บที่ใจทุกครั้งที่ลงไม้ มันเหมือนฉันดูแลเขาได้ไม่ดีพอ ทั้งๆที่เขาก็ขาดแม่อยู่แล้ว”
“อย่าคิดแบบนั้นสิครับ เด็กเขายังยับยั้งชั่งใจไม่เป็น เขายังไม่มีเหตุผลพอ การจะใช้ไม้เรียวกำกับกันบ้างก็ไม่แปลกหรอกครับ บางครั้งการเจ็บตัวบ้างก็ทำให้พวกเขารู้ว่าสิ่งที่ทำมันผิด มันไม่ดี คุณภูผาเคยถูกพ่อตีบ้างมั้ยละครับ” ร่างบางย้อนถามเสียงใส
“หึ” ภูผาคว้ามือบางไปกอบกุมก่อนจะยกขึ้นแนบริมฝีปากตนเองเบาๆ “เคยสิ แต่นับครั้งได้เลยละ”
การสัมผัสอย่างโจ่งแจ้งของภูผาทำให้วนัสชักมือกลับ แต่ก็ถูกยึดเหนี่ยวไว้แน่น
“คุณภูผา ปล่อย”
หากแต่คนตัวใหญ่กลับไม่ปล่อยตามคำร้องขอ ซ้ำยังกดปลายจมูกลงบนหลังมือขาวนวลหนักๆ
“คุณ..............ภูผา!” วนัสพึมพำอย่างตกใจกลับท่าทีแสดงออกของอีกฝ่าย
“จบเรื่องของเด็กๆเถอะ ฉันอยากพูดเรื่องของเรามากกว่า”
อยู่ๆคนตัวใหญ่ก็ตัดบทเข้าเรื่องตัวเองจนร่างบางปรับสมองตามความคิดอีกฝ่ายแทบไม่ทัน ก่อนจะเบิกตากว้างมองร่างสูงส่งสายตาเป็นประกายแวววาวท่ามกลางความมืดสลัวมายังตน
“เรื่องของเรา?” วนัสทวนคำถามแผ่วเบา
“หึๆ ฉันไม่เชื่อหรอกว่า นัสไม่รู้ว่าฉันหมายถึงอะไร”
“..............” วนัสนิ่งอึ้งก่อนจะยืดตัวตรง แล้วหลุบตามองมือตนเองถูกมือใหญ่กร้านกอบกุมไว้จนมิด ในใจเต้นรัวกับการกระทำของร่างสูง ทั้งๆที่ผ่านมาก็รู้ว่าถูกภูผาเข้ามาใกล้ชิดสัมผัสร่างกายเขาอย่างจงใจหลายครั้ง ซึ่งเขาก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องเสียทุกครั้งไป แต่คราวนี้ทำไมรู้สึกถึงแรงกดดันชวนอึดอัดนัก จนรู้สึกว่าคงไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้อีกแล้ว หรือเพราะอีกฝ่ายที่เก็บง่ำความรู้สึกของตัวเองมาตลอดต้องการความชัดเจนแล้วในเวลานี้
วนัสเงยหน้ามองใบหน้าคมเข้มเฝ้ามองเขาอย่างมีความหวัง ทั้งๆที่เขามองข้าม...................ไม่ใช่สิ .........ไม่ใช่มองข้าม.........แต่เขาจงใจทำเป็นไม่รู้ ไม่เห็น ไม่รับรู้กับสิ่งที่ภูผาพยายามสื่อมาตลอด แล้วทำไมถึงยังมองอย่างมีความหวังขนาดนี้ คงถึงเวลาสำหรับเขาแล้วเหมือนกันมั้ง ก็รู้ว่าคงใช้ไม้นี้ไปไม่ได้ตลอดรอดฝั่ง แต่ก็พยายามจะหลีกเลี่ยงมาตลอด หลีกเลี่ยงที่จะแปลสัญญาณจากดวงตาคู่คมกริบที่บ่งบอกอะไรมากมาย
“นัส...........ฉันรักนัสนะ รักมาก ถึงแม้นัสจะคิดว่ามันแปลก ที่ผู้ชายอย่างฉันมาบอกรักผู้ชายด้วยกันก็ตาม และถ้านัสจะรังเกียจกับการเปิดเผยความรู้สึกในครั้งนี้ของฉันจนรับไม่ได้ ฉันก็ไม่คิดจะว่าอะไรนัสเลย ไม่ต้องมาฝืนใจ เกรงใจเพราะฉันเป็นเจ้านายหรืออะไรก็ตาม ถึงพรุ่งนี้ฉันอาจจะไม่ได้พูดคุยกับนัสอีก ก็ขอให้รู้ไว้ว่า ฉันมีความปรารถนาดี หวังดี อยากให้นัสมีความสุข ถ้าวันไหนนัสต้องทุกข์ทรมาน ขอให้นึกถึงฉันนะ” ภูผาก้มหน้าแล้วพลิกมือเล็กในอุ้งมือ พลางแนบริมฝีปากตนเองลงกับฝ่ามืออุ่นนั้นเบาๆ
วนัสเบิกตากว้างกับคำสารภาพนั้น ก่อนที่สายธารความอ่อนหวานจากน้ำเสียง แววตา สัมผัสอันอบอุ่นจะหลั่งไหลเข้าท้วมท้นหัวใจเล็กๆ จนก่อเกิดน้ำใสๆเอ่อขังขอบตาเจียนหยาดหยด ชั่วชีวิตนี้นอกจากคนในครอบครัวแล้ว เขาไม่คิดจะได้ฟังคำพูดที่เปี่ยมด้วยความหวังดี ปรารถนาดีจากใครคนใดคนหนึ่งได้มากเท่านี้เลย
“คุณภูผา” น้ำเสียงสั่นสะท้านจนร่างสูงจับกระแสความลังเลได้
“บอกฉันหน่อยได้มั้ยว่า คิดยังไงกับฉัน จะรับฉันได้มั้ย”
“ผม..............”
“หือ?”
วนัสมองดวงหน้าได้รูปเฝ้ารอคำตอบจากตนอย่างแน่วแน่ เลือดอุ่นๆในกายดูจะวิ่งพล่านไปทั่วร่างอย่างไม่รู้จักจุดจบ เขาไม่รู้ว่าควรจะตอบอะไรออกไปถึงจะดี เขาไม่อยากให้คนๆนี้เสียใจ แต่เขาก็ไม่คิดจะมีความสัมพันธ์อย่างผิดธรรมชาตินี้ด้วย แล้วเขาควรจะตอบอะไรออกไปดี
“ผะ..........ผม เอาไว้ก่อนได้มั้ยครับ” วนัสเลี่ยงที่จะตอบคำถามตรงๆ
ภูผาลูบไล้มือเรียวไปมา พลางทำหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้งใส่ดวงตาคู่อ่อนโยนที่ตอนนี้เต้นระริก
“จะให้ฉันรอไปถึงเมื่อไรฮึ........ฉันไม่อยากรอแล้ว มันทรมานรู้มั้ย” เสียงพูดแกมบังคับกลายๆยิ่งทำให้คนที่หน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก อึกอักขัดเขินกับคำพูดตรงไปตรงมานั้นอยู่นาน ในที่สุดภูผาก็ลอบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วกระตุกให้ร่างโปร่งบางที่ยืนตรงหน้าเซเอียงมาทางตน ก่อนจะรวบเอวเล็กมาวางไว้บนตักตนได้สำเร็จ
ขืนรอให้เด็กนี่ตอบตกลง เขาคงต้องรอจนลงโลงไปนั้นละ เพราะฉะนั้นทางที่ดีควรจะรวบหัวรวบหางเป็นของตัวเองเลยดีกว่าแล้วค่อยมาว่ากันใหม่ ถึงจะดูใจร้าย แต่สัญชาตญาณในตัวเขาร้องเตือนว่าเขาควรทำแบบนี้
“รัก.........รักมากเหลือเกินรู้มั้ย”
คำพูดแผ่วหวานกระซิบบอกชิดใบหูนิ่ม สร้างความเสียวซ่านให้คนตัวบางรีบหดคอหนีสัมผัสชวนฝันนี้ แม้จะรู้สึกตะขิดตะขวงใจ แต่เขาก็ยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาอย่างอ่อนโยน อาทรต่อคนที่ยังไม่รู้จะตัดสินใจลุกหนีหรือปล่อยให้เลยตามเลยดี
ร่างสูงมองคนบนตักนั่งเงียบเหมือนกำลังลังเล แสดงว่าสิ่งที่เขาทำมาตลอดมันไม่ได้สูญเปล่าเลย เขายังมีโอกาสได้ครอบครองหัวใจดวงเล็กๆนี่อยู่
“ฉันคิดเข้าข้างตัวเองได้ใช่มั้ย” พูดจบ ภูผาก็วาดวงแขนโอบกอดคนหน้าถอดสีไว้แน่น พลางอุ้มพาเข้าไปในห้องนอนที่เจ้าตัวเคยมานอนหลับใหลให้เขาล่วงเกินในครั้งที่เมามาย
“คุณภูผา!.........เดี๋ยว” วนัสขืนตัวเมื่อถูกวางลงบนที่นอน
ร่างสูงทอดกายตามทาบทับร่างแข็งทื่ออย่างค่อยเป็นค่อยไป แล้วมองลึกลงในดวงตาคู่สั่นไหว ก่อนจะค่อยๆเคลื่อนเข้าหาประทับจุมพิตแผ่วเบาบนริมฝีปาก ส่งผ่านปลายลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปดูดกลืนความอ่อนหวานละมุนใจอย่างหิวกระหายที่ต้องอดกลั้นมาเนินนาน
เสียงปลายลิ้นสัมผัสหยอกเอินชวนลุ่มหลงทำให้คนที่ขืนกายมาตลอดผ่อนคลายยอมรับสัมผัสอย่างงกๆเงิ่นๆ
ดีแล้วหรือ? ร่างบางคิดประโยคนี้วนไปวนมาในสมอง
“อืม........” ใบหน้านวลเนียนหลับตาปี๋เมื่อริมฝีปากที่สัมผัสอ้อยอิ่งอ่อนโยนทวีความดุดัน ร้อนแรง ราวกับจะแผดเผาให้ร่างกายเต้นเร่าไปกับเพลิงปรารถนา
ภูผาผละกายออกห่างจากใบหน้าหวาน รอให้คนที่หลับตาค่อยๆลืมตาขึ้นมามองใบหน้าตน
เมื่อลืมตาสิ่งที่วนัสเห็นคือใบหน้าประดับรอยยิ้มเล็กๆชวนให้ฝากความไว้วางใจลงบนดวงตาอันมุ่งมั่น ที่ฉายแสงทอประกายแรงกล้า จะให้เขารักและ ศรัทธานะหรือ......................
“หากจะต้องถูกตราหน้ากับสิ่งที่ฉันทำ ฉันก็จะขอรับไว้คนเดียว นัสไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น”
วนัสหลับตาลงด้วยไม่อาจสู้แสงตาของร่างสูงได้อีกต่อไป ไม่เพียงแต่คำพูด แต่คนๆนี้ได้พิสูจน์ด้วยการกระทำมานักต่อนัก จนเขาไม่สามารถพูดคำว่า ไม่ ได้เต็มปากเต็มคำ ความอุ่นซ่านที่ค่อยๆก่อเกิดในใจเขา มันร้องประท้วงว่าเขาหลอกใจตัวเองถ้าขืนพูดออกไป
“อือ...............” เหมือนลมหายใจจะขาดหายไปจากปอด เมื่อร่างสูงก้มลงมาประทับจุมพิตอีกครั้ง ร่างบางรีบหอบหายใจจนตัวโยนเมื่อนิ้วมือยาวกดบีบยอดอกผ่านเนื้อผ้าหนักๆ จนมือไม้ที่ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนในตอนแรก กลับเกี่ยวกระหวัดลำคอหนาไว้แน่น เพ่งมองใบหน้าคมผ่านม่านน้ำตาพร่าเลือนอย่างขอความเห็นใจ
“คุณภูผา...........หยุด..ไม่ทำแบบนี้............นะ” วนัสร้องห้ามกระท่อนกระแท่น
“เป็นของฉัน ของฉันนะ” ภูผากระซิบชิดริมฝีปากสีสด พลางไล้มือหยาบกร้านไปตามลำตัว แล้วเลิกเสื้อขึ้นสะกิดจุดสีแดงเข้มให้ชูชัน
“อือ!” อ้อมแขนเรียวเล็กคลายออกจากลำคอหนา ก่อนจะขยับมือทาบทับมือใหญ่แล้วพยายามดึงออกจากอกตน มันน่าอาย.................
“อย่า...............คุณภูผาอย่าทำแบบนี้” เสียงสั่นสะท้านแหบแห้งร้องขอให้อีกฝ่ายหยุดทำให้เขาได้อายซะที
“หลับตาสิ แล้วคิดถึงแต่ฉัน รับสัมผัสจากฉัน ให้ฉันเป็นคนพาเธอไป” ร่างสูงจูบลงเปลือกตาบางแผ่วเบา แล้วคว้ามือเล็กขึ้นมาจุมพิตไล่ไปตามนิ้วเรียวช้าๆ อ้อนวอนขอให้ร่างเล็กเปิดรับสัมผัสของตน ก่อนจะนำพาสองแขนเรียวยกขึ้นโอบไหล่ตัวเองไว้
-
สองสายตาประสานกันในความมืดสลัว ไม่มีคำพูดใดๆเอื้อนเอ่ยออกมาอีก มีเพียงสายตาที่สื่อความหมายแทนคำพูดมากมาย
เขารักเรา เขารักเรา วนัสคิดถึงคำพูดที่เพิ่งได้ยินไปหยกๆ และทวนซ้ำในสมองเหมือนจะประทับประโยคนี้ไว้ในหัวใจ แล้วค่อยๆหลับตาลง ปล่อยทุกอย่างให้อยู่ในมือภูผา
ร่างขาวโพลนบนเตียงกว้างทำให้ภูผาอยากจะกลืนกินร่างบางทั้งหมดในคราวเดียว ฟันคมๆขบย้ำลำคอเล็กจนเกิดเป็นรอยจ้ำแดงเรื่อ ผ่ามือหยาบลูบไล้ไปตามผิวกายเนียนหนักๆให้คนที่รับสัมผัสหอบครวญครางทุรนทุรายกับอารมณ์ปั่นป่วนในตัว
ยอดอกสีแดงเข้มถูกดูดเม้นจนเห่อบวม นิ้วเรียวเล็กขยุ้มศีรษะคนตัวโตไว้แน่น พลางขยับตัวกระเถิบหนีมือใหญ่ที่กำลังแตะต้องส่วนบอบบางของร่างกาย คลึงเค้นจนแข็งตัวตั้งชัน
“อือ.............คุณภูผา”
“ไม่เจ็บนะ แค่อึดอัดเท่านั้นละ” ภูผาพูดปลุกปลอบคนตื่นตะหนก
กว่าจะคิดได้ว่า ภูผาพูดปลุกปลอบตนแบบนี้ทำไม ก็เมื่อปลายนิ้วยาวเริ่มแทรกผ่านเข้าไปในกลีบเนื้ออย่างช้าๆ ร่างบางกระตุกตัวเกร็งรับสัมผัสแปลกใหม่พลางข่มกลั้นเสียงร้องครางน่าอายไว้เต็มที ปลายนิ้วแกร่งยังคงขยับนวดคลึงให้ร่างบางคลายความกังวล แล้วจึงเพิ่มจำนวนนิ้วสร้างความอึดอัดให้คนใต้ร่างจนต้องอ้าขากว้างเพื่อบรรเทาความอึดอัดที่เกิดขึ้น
“อือ..........อืม”
ภูผาผงกศีรษะขึ้นมองคนใต้ร่างร้องครางขมวดคิ้วนิ่วหน้าหลับตาแน่นอย่างเอ็นดู ก่อนบรรจงจูบลงบนขมับชื้นแล้วค่อยๆนำพากายตนเองที่ขยายตัวเต็มทีสอดใส่ในช่องทางอุ่นแคบ
“คุณภูผา!” เสียงหวีดร้องระคนตกใจกับการรองรับสิ่งใหญ่โตเข้ามาในตัวทำให้วนัสขยับสะโพกหนี ภูผาที่คาดการณ์ไว้ล่วงหน้ายึดจับสะโพกมนไว้มั่น แล้วจึงค่อยๆดันกายตนไปจนสุด
“อือ...........แฮกๆ” วนัสเบิกตามองร่างสูงที่อยู่กลางหว่างขาตนพร่ามัว ริมฝีปากเห่อแดงเผยอออก หอบหายใจลึกๆ เพื่อบรรเทาความอึดอัดในตัว
ร่างสูงใหญ่สมส่วนด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆจากการทำงาน กลมกลืนไปกับผิวเนื้อสีแทนตลอดร่าง เพิ่มเสน่ห์น่าดึงดูดสายตาคนมองให้ลุ่มหลงไปกับรูปกายงามสมบุรุษเพศ สะโพกแกร่งเริ่มขยับถอนออกแล้วกดเข้าอย่างช้าๆให้ร่างบางได้ปรับร่างกายสอดรับกับจังหวะของตน
“เจ็บ.......คุณภูผา.......ผมเจ็บ”
ผนังเนื้อนุ่มอ่อนบางที่โอบล้อมกายใหญ่โต บวมแดง ขยายกว้างจนแทบปริฉีกออกจากกัน ร่างบางนอนหอบหายใจหนักๆ พลางยกสะโพกขึ้นและอ้าขากว้างให้สอดรับกับกายใหญ่ที่กำลังสอดแทรกเต้นตุบๆในตัวเขาไม่หยุด วนัสถอนหายใจยาวเมื่อการกระทำของตนสามารถลดความเจ็บแสบที่เกิดขึ้นได้
“ยังเจ็บอีกมั้ย” ภูผาลดกายกระซิบถามข้างใบหู ลิ้นเปียกชื้นไล้เลียติ่งหูนิ่ม แล้วขบเม้นอย่างหมันเขี้ยว แต่ร่างบางกลับส่ายหน้าหนี
ถามมาได้!
“อ๊า!” สะโพกมนสั่นสะท้านเมื่อคนที่ขยับสอดแทรกเพิ่มแรงกระแทกกระทั้นจนตัวโยน มือใหญ่รูดรั้งแกนกายของคนนอนทุรนทุรายจนมีน้ำใสๆเอ่อล้น
“อืม.......นัส..........อื้อ!” เสียครางกระเส่าของคนที่ใกล้ถึงจุดหมายปลายทาง เกร็งเครียดไปทั้งร่าง มือใหญ่ขยับเร่งเร้าให้ร่างบางปลดปล่อยอารมณ์จนทะลักทะลายเปียกโชก
“อ๊า...........” ร่างบางกระตุกกายรับความสุขล้นที่ภูผาปรนเปรอให้จนคอพับคออ่อนหรี่ตามองคนตัวใหญ่มีสีหน้าบิดเบี้ยว “คุณภูผา......”
ภูผาขยับตัวยกสะโพกมนขึ้นแนบกลางลำตัว แล้วกระแทกสะโพกโถมกายใส่ช่องทางเล็ก ส่งผ่านน้ำรักจนเต็มล้นเอ่อออกมาเปรอะเปื้อนภายนอก
“รักนะ” เสียงภูผากระซิบแผ่วเบาบอกร่างบางที่นอนหลับตาเหนื่อยอ่อน พลางแนบริมฝีปากบนเปลือกตาบาง ก่อนจะทรุดตัวนอนทาบทับร่างเล็กไว้ไม่ยอมผละออก
แสงสว่างจากไฟนีออนที่เปิดทิ้งไว้ตามบริเวณบ้านเล็ดลอดสาดส่องเข้ามาในห้องกระทบร่างสองร่างที่นอนก่ายกอดกันบนเตียงยับย่น คนตัวเล็กกว่าอยู่ในภาวะหลับใหล ผิวแก้มเนียนและปลายจมูกยังคงแดงเรื่อจนสังเกตเห็นได้
ภูผาเฝ้ามองร่างที่นอนหลับนิ่งด้วยความเสน่หา ฝ่ามืออุ่นๆค่อยๆลูบไล้หน้าผากชื้นเหงื่อให้อย่างเบามือ และทะนุถนอมราวของสำคัญยิ่ง แม้สิ่งที่เขาทำในครั้งนี้จะเป็นการหักหาญจิตใจของคนที่เขารัก ด้วยการอาศัยช่องว่างจากจิตใจอันอ่อนโยนของวนัสก็ตาม แต่ถ้าไม่ทำอะไรซักอย่าง เด็กนี่ก็จะทำเป็นไม่รับรู้ความรู้สึกของเขาสักที หึ.....แกล้งทำเป็นไม่รู้เก่งซะด้วย ก็หวังว่าผ่านคืนนี้ไปจะทำให้วนัสคิดเรื่องของเขามากขึ้นกว่าที่ผ่านมา ก่อนจะก้มมองใบหน้าขาวนวลชัดๆอีกครั้ง
“เฮ้อ..........อยากกินอีกจัง”
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
เสียงโหวกเหวกของป้าหยดกำลังจัดการลูกลิงสองตัวให้ไปอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียนดังเข้ามาถึงภายในห้องนอน ทำให้ร่างสองร่างที่หลับใหลตื้นขึ้นมารับเช้าวันใหม่ในเวลาที่สายกว่าปกติ
ผ้าห่มผืนนี้หนักชะมัด เขาจำได้ว่าพอเข้าหน้าร้อนก็เปลี่ยนมาใช้ผ้าแพรผืนบางเบาห่มมาตลอด แล้วไปหยิบไอ้ผืนหนาหนักในตู้มาใช้ตั้งแต่เมื่อไรกัน......................ร่างบางคิดไปพลางเอามือป่ายปัดผ้าผืนหนักๆออกจากตัว ผิวสัมผัสเนียนลื่นของผิวกายคนสะดุดมือจนสะดุ้งตกใจเอี้ยวตัวมองสิ่งที่มือจับต้อง อาการเสียวปลาบแปลบบริเวณบั้นท้ายทำให้ร่างบางลืมตาขึ้นฉับพลัน
ร่างบึกบึนของภูผานอนกอดก่ายร่างกายเขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอยู่ในสายตาพร่ามัวพักหนึ่ง ก่อนจะค่อยๆรวบรวมความคิดลำดับเหตุการณ์
จนได้นะเขา เปลือกตาบางหลุบลงมองแผ่นอกหนาเปลือยเปล่าสะท้อนขึ้นลงจากการหายใจ ก่อนจะค่อยๆไล่มองไปตามลำคอ ปลายคาง แล้วก็ริมฝีปาก ริมฝีปากที่เมื่อคืนกดย้ำไปทั่วผิวกายเขาให้ร้อนระอุทุรนทุรายจนต้องเกาะเกี่ยวตามร่างสูงไปถึงไหนต่อไหน
“ยังเพลียอยู่รึเปล่าหือ?” เสียงทุ้มแหบแห้งเล็กน้อยเอ่ยถามเบาๆ เมื่อเห็นร่างบางตื่นก่อนแล้ว
ดวงตาคู่อ่อนโยนตวัดเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมเข้มนิดก่อนจะหลุบตาลงเช่นเดิม วนัสเขยิบตัวออกห่างแต่ถูกแขนแข็งแรงคว้าตัวไว้
“ว่าไง ไม่ยอมพูดเลย เจ็บมากหรือ?” ภูผากดปลายจมูกลงบนกลุ่มผมนิ่มสลวย แล้วระเรื่อยมาย้ำเบาๆที่ขมับเสียหลายที
“..........” วนัสพยายามรั้งตัวหนีแต่ก็ติดอ้อมแขนเหนี่ยวหนึบยังกับติดกาวกักตัวไว้ จึงทำได้แต่ปล่อยให้ภูผาจูบจนพอใจ แล้วจึงส่งสายตาเขียวๆไปให้
“หือ?” ภูผาส่งเสียงถามย้ำ
ยังคิดจะถามอีกเหรอ แต่ดูจากสายตาแล้วถ้าไม่ตอบมีหวังตื้อถามไม่เลิกแน่ ถึงจะคิดได้ยังงั้นแต่ก็สุดจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้ จึงได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ส่ายหน้าด๊อกแด๊กแทนคำตอบ
จะเจ็บหรือไม่เจ็บภูผาก็สุดจะเดาได้ แต่เพราะเข้าใจจึงคว้ามือเล็กขึ้นมาจุมพิตเบาๆ ขณะสายตายังคงจับจ้องใบหน้านวลไม่ห่าง
“เสียใจรึเปล่า” ภูผาถามเสียงเบา
วนัสเงยหน้ามองใบหน้ารกครึ้มไปด้วยหนวดเคราที่ยังไม่ได้ผ่านการโกนตอนเช้าเต็มตา พลางคิดถึงสิ่งที่ภูผาถาม ช่างเป็นคำถามที่แทงใจเขาได้ดีจริงๆ เพราะเขาเองก็หาคำตอบให้ตัวเองอยู่เหมือนกันว่า ควรจะรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
จะว่าไปเขาก็เสียใจอยู่เหมือนกัน มันเร็วไปสำหรับเขารึเปล่า แต่ถ้าพูดออกไปผู้ชายตรงหน้านี้จะทำหน้าเหมือนเมื่อครั้งงานวัดวันนั้นรึเปล่านะ เขาไม่ต้องการอย่างนั้นเลย
หากดวงตามุ่งมั่นคู่คมยังคงฉายแววคาดหวังในคำตอบของเขาอยู่ดี ดวงตาที่คอยมองเขาอย่างเป็นห่วงเป็นใย มือใหญ่หยาบกร้านที่คอยประคับประคองเวลาเขาล้มและฉุดรั้งให้ลุกเดินไปพร้อมๆกัน เห็นแล้วก็ให้รู้สึกสะท้านในใจ
คุณภูผา คุณรู้ตัวมั้ยว่า คุณทำให้ผมปฏิเสธคุณไม่ได้เลย เพราะคุณเอาใจของคุณมากองไว้ตรงหน้าผมขนาดนี้แล้ว จะให้ผมปัดทิ้งอย่างไม่ใยดีได้ยังไงกัน ผมก็มีหัวใจเหมือนกันนะ
หัวใจดวงเล็กๆอุ่นขึ้นก่อนจะสั่นหน้าช้าๆแทนคำตอบ
ภูผายิ้มกว้างแล้วรวบตัวร่างบางเข้ามาแนบอก จนอีกฝ่ายหายใจแทบไม่ออก ขยับดิ้นหยุกหยิก
“ปล่อยเถอะครับ ขอผมใช้ห้องน้ำหน่อย” วนัสอ้อมแอ้มพูดขอให้ร่างสูงปล่อยตัว
“เดี๋ยวฉันพาไปนะ” ภูผาอาสาบริการให้คนรักเต็มตัวหมาดๆ
“ไม่ครับ ผมจะไปเอง!” วนัสบอกปัดความหวังดีของภูผารวดเร็ว ด้วยไม่อยากรู้สึกเก้อเขินไปมากกว่านี้แล้ว
ถึงแม้จะต้องเดินโขยกเขยกกระย่องกระแย่งลงจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ ร่างบางก็ดูจะพออกพอใจกับการได้อยู่คนเดียวชั่วระยะเวลาหนึ่ง ก่อนจะออกมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่นั่งรอบนเตียงใหญ่ยับย่นเหมือนเดิม
ภูผายื่นแขนเชื้อเชิญให้ร่างโปร่งบางที่ยืนนิ่งหน้าห้องน้ำเดินเข้ามาหา และวนัสก็เดินเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงอย่างไม่เกี่ยงงอนอีกต่อไป
“นัส ฉันจะเชื่อในการกระทำมากกว่าคำพูด เพราะฉะนั้น ฉันจะไม่คาดคั้นให้นัสต้องพูดหรือตอบอะไรให้ลำบากใจอีก.........ฉันจะรอให้นัสเต็มใจพูดว่า รักฉัน นานแค่ไหนฉันก็จะรอ..........นะ ”
วนัสพยักหน้ากับซอกคอภูผาหงึกๆ พอใจที่อีกฝ่ายให้เวลากับตน ก่อนจะขอเอ่ยเสียงเบา
“ผมขอกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะครับ” ร่างบางมองสภาพตัวเองใส่เสื้อผ้าชุดเดิมที่หยิบติดมือเข้าห้องน้ำไปด้วย จากที่มันกองอยู่บนพื้นทั้งคืน
“ใส่ของฉันก็ได้”
วนัสส่ายหน้าดิก และภูผาเองก็ไม่คิดจะขัดใจร่างโปร่งบางไปมากกว่านี้ จึงบอกให้วนัสรอเขาอาบน้ำเสร็จแล้วค่อยไปด้วยกัน เมื่อลับร่างสูง วนัสจึงถือโอกาสเปิดประตูห้องนอนออกไปรอเจ้านายที่ห้องรับแขก
“อ๊ะ!”
“อุ๊!”
ร่างท้วมของป้าหยุดชะงักอยู่หน้าประตูห้องนอนด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอวนัสเปิดประตูออกมาพอดี
วนัสมองป้าหยดตาค้างด้วยความตกใจเหมือนกัน ในมือป้าหยดหิ้วถังน้ำกับผ้าถูพื้นมาด้วย ให้ตายเถอะ!............บ้านนี้ยังมีป้าหยดเข้าๆออกๆอยู่อีกคนหนึ่งนี่นา ถึงแม้จะไม่ได้ค้างคืนแต่ป้าหยดก็จะมาเช้าๆและกลับค่ำๆอยู่เป็นประจำ เอาไงละเนี่ย ป้าหยดต้องคิดว่าแปลกแน่ๆเลย ที่เห็นเขาออกมาจากห้องเจ้านายแบบนี้ มันไม่เหมือนครั้งแรกที่เขาเมาไม่ได้สติด้วยสิ
ใบหน้าสีแดงเข้มจากความอายค่อยๆเปลี่ยนเป็นขาวซีด ยืนนิ่งตกตะลึงเหมือนเวลาจะหยุดเดินบัดดล ร่างบางไม่สามารถขยับเขยื้อนกายอย่างที่ใจคิดได้แม้แต่น้อย
นี่ละ สิ่งที่เขาต้องพบเจอกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่หลวงครั้งนี้ คนที่รู้จักจะมองยังไง รู้สึกยังไง และเขาก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอตั้งแต่เช้าวันแรกแบบนี้เลย รวดเร็วทันใจจนเขาตั้งตัวไม่ทันจริงๆกับบททดสอบชีวิตข้อแรกของการเปลี่ยนแปลงไปในครั้งนี้
ป้า..........ป้าหยด เสียงครางเครือติดอยู่แค่ลำคอ ไม่ผ่านพ้นริมฝีปากออกมา อาการพะงาบๆเหมือนปลาขาดน้ำไม่มีผิด
แววตาสั่นไหวแดงก่ำเพ่งมองไปยังร่างท้วมที่มองมาด้วยแววตาของคนเจนโลก ผ่านเรื่องร้อนหนาวมามากมาย ทำให้วนัสรู้สึกเย็นตั้งแต่ปลายเท้าถึงขั้วหัวใจ
ป้าหยดวางถังน้ำลงกับพื้น มองเด็กหนุ่มยื่นปากคอสั่นระริกจนดูน่าสงสาร หญิงสูงวัยพอจะเดาอะไรได้ลางๆตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ถึงไม่ได้เข้าไปปลุกเจ้านายหนุ่มอย่างเคย ถึงจะรู้สึกขัดตาขัดใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็สู้ทำใจเป็นกลางเข้าไว้ โลกนี้ล้วนไม่จีรัง ไม่มีสิ่งใดจะสมบูรณ์แบบ อย่าไปยึดติดและวางกรอบให้กับใคร ดูชีวิตครอบครัวที่ผ่านมาของคุณภูผาสิ เคยผ่านการแต่งงานกับภรรยาสาวแสนสวยจนใครๆอิจฉากันทั้งบ้านทั้งเมือง แต่มันก็ไม่ได้รับประกันยืนยันว่าจะทำให้ชีวิตครอบครัวมันไปได้ตลอดรอดฝั่ง แล้วจะไปเอาอะไรกับชีวิตสั่นๆนี้นักหนากัน ทั้งตัวเองก็ยังรู้สึกรักใคร่เอ็นดูชายหนุ่มทั้งสองคนเกินกว่าจะตั้งข้อรังเกียจเดียดฉันท์ได้
“จะทานข้าวเลยมั้ยคะ วันนี้ป้าทำข้าวต้มทรงเครื่อง เดี๋ยวป้าจะไปตักมาให้”
น้ำเสียงเอื้ออารีของป้าหยดทำให้ใจที่ห่อเหี่ยวชุ่มชื้นขึ้นมาทันตาเห็น อย่างน้อยป้าหยดก็ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาให้เขาได้รู้สึกสมเพชตัวเอง หญิงสูงวัยขยับจะเดินเข้าครัวแต่วนัสก็เอ่ยท้วงเสียงแหบแห้งไว้ก่อน
“ไม่หรอกครับป้า เดี๋ยวผมจะกลับบ้านแล้ว ขะ..........ขอบคุณนะครับ” ประโยคหลังดูเหมือนจะครอบคลุมไปถึงเรื่องที่ค้างคาอยู่ในใจแม้ไม่ได้พูดออกมาตรงๆก็ตามที
ป้าหยดยิ้มให้วนัสนิดแล้วคว้าถังน้ำเดินเงียบเชียบจากไป ทิ้งให้วนัสได้สูดอากาศเข้าจนเต็มปอดอีกครั้ง ก่อนจะเหลือบมองประตูห้องที่ตนเดินออกมา
เส้นทางที่เขากระโดดเข้ามามันเต็มไปด้วยขวากหนามที่พร้อมจะเข้ามาทิ่มแทงให้เจ็บปวด หากไม่รักษาตัว รักษาใจให้เข้มแข็งพร้อมจะฝ่าฟันเดินออกไป
คุณภูผา...................ถึงตอนนี้ผมจะทำตัวน่ารังเกียจที่เอาแต่รับความรู้สึกจากคุณฝ่ายเดียว โดยที่ผมยังไม่รู้ว่า เมื่อไรผมกล้าจะตอบรับตามที่คุณต้องการได้ แต่ผมก็รู้ได้อย่างหนึ่งละว่า คุณทำให้อนาคตข้างหน้าของผมต้องเหนื่อยแน่ๆ
\\\\\\\\\\\\\\
ภูผาพาวนัสกลับบ้าน ในขณะที่รออีกฝ่ายอาบน้ำตัวเองก็เดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดของอีกฝ่ายออกมาพับๆไว้สามสี่ชุด จนคนที่เปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นเข้าทำหน้าแปลกใจ
“จะเอาเสื้อผ้าผมไปไหนครับ”
“เอาไปไว้ที่บ้านฉัน คราวหน้าจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเทียวไปเทียวมา” ร่างสูงตอบหน้าตาเฉย
นี่!...........จะมากไปแล้วนะครับ ถึงจะมาจนถึงขั้นนี้แล้วก็ตาม แต่ผมก็ไม่คิดจะไปอยู่บ้านคุณหรอกนะ ร่างบางที่ผมยังเปียกน้ำหยดติ๋งๆ เดินเข้าหาร่างสูงหมายจะเอาเสื้อผ้าที่ถูกพับรอท่าไว้ไปเก็บ ถูกร่างสูงกันไว้อย่างเหนี่ยวแน่น จนแล้วจนรอดก็ไม่สามารถยื้อเอาเสื้อผ้าคืนมาได้ จึงจำต้องล่าถอยแต่ก็ไม่วายส่งสายตาเขียวๆทิ้งท้ายให้ร่างสูงอย่างโมโหตะหงิดๆ
TBC
พอดีได้อ่านน้องถิง เลยมาต่อเรื่องนี้ให้ อิอิ (ขอบคุณนะคะ รกร ที่รัก หึหุหุหึ)
โห คุณภูผา มัดมือชกชัดๆ ในที่สุดก็ ตึ่งตึ๊ง
เเละ :pig4: ทุกคอมเมนท์ เจ้าของเรื่อง พี่สาเกได้เข้ามาอ่านเมนท์นะคะ เเต่ไม่ได้โพสตอบ ขอบคุณทุกท่านเเทนคุณพี่สาเกจ้า :z2:
งานหนักมากกกกกเเต่ก็ยังไม่ห่างเล้า :z10:
-
>//////////<
แบบว่า คุณภูผาอ้ะ จู่โจมรวดเร็วไม่ทันตั้งตัวเลยทีเดียว
หนูนัส ก็รักเขาแล้วก็ต้องสู้นะคะ สู้ๆๆๆๆๆ
-
:L2: :3123: :L1: :pig4:
-
เสร็จโจรเลยอ่ะวนัส
คิ ๆ ๆ ๆ :pighaun:
-
อ้าววว ตอนนี้มายังไงล่ะเนี่ย ไม่บอกไม่กล่าวกันเลยเนอะ :z1:
เลยไม่เตรียมอุปกรณ์ห้ามเลือดเลยง่ะ :m10:
คุณภูผาต้องให้เวลาน้องนัสนะ เพราะเรื่องแบบนี้ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะยอมรับกันง่าย ๆ นี่นา
น้องนัสเค้าก็ยังต้องแคร์สังคมบ้างอะไรบ้างเป็นธรรมดาแหละ
รักกันจริงก็ต้องรอได้ละเนอะ
-
คุณหินนิ ไม้น้อยหน้า พี่ภาคแล้ว หึๆๆ
-
>//////////<
แบบว่า คุณภูผาอ้ะ จู่โจมรวดเร็วไม่ทันตั้งตัวเลยทีเดียว
หนูนัส ก็รักเขาแล้วก็ต้องสู้นะคะ สู้ๆๆๆๆๆ
แบบว่าคุณภูผาเค้าคงกลัวน้อยหน้าคู่ของคุณภาคไงคะน้องนุ่น
ก็คู่นั้นน่ะพึ่งเจอกันแป๊บๆ ล่วงหน้าไปก่อนแล้วไง คุณภูผาเลยต้องใช้หลักสูตรจู่โจมจ้ะ
-
คุณหินแรงสมชื่อ
+1
-
:pighaun:
ในที่สุดดดดดด
เอิ้กๆๆ
-
มาเร็ว
เครมเร็ว
ได้เร็ว
เสร็จเร็วจริงๆ
:z1:
:pighaun:
ขอบคุณพี่เจี๊ยบ และคุณสาเกมากมาย
:pig4:
-
แล้วคุณหินก็รวบหัวรวบหางน้องนัสได้สำมะเร็จ :o8:
เด็กน้อยกำลังจะมีแม่แล้ววว*ไชโย*
พูดถึงเด็กๆตอนที่หนูๆโดนพ่อตีอ่ะ น่าสงสารจัง แต่นั่นแหละ
'รักวัวให้ผูก รักลูกให้ตี' คุณหินก็แค่เป็นห่วงลูกเท่านั้นเอง ไม่ได้อยากจะตีเลยเนอะ
เป็นกำลังใจให้คุณหินกับน้องนัสฟันฝ่าอุปสรรคที่กำลังมาเยือนไปให้ได้นะคะ
กอดกันเนอะคุณเจี๊ยบบี้ :กอด1:
-
คุณหินค๊า....
ได้ข่าวว่าน้องนัสยังไม่ได้ตอบตกลง
แต่คุณหินฟาดไปเรียบร้อยแล้ว
:z1:
นู๋นัสจ๋าอย่าลังเลเลย
ใจคุณหินกองอยู่แทบเท้า
แค่หยิบขึ้นมาก็ไม่มีอะไรต้องคิดมากละ
แต่กะพอเข้าใจว่านู๋นัสเปนมือใหม่หัดรัก
เลยต้องใช้เวลาคิดมากหน่อย
งัยกะตอบรับรักคุณหินเร็วๆนะจ๊ะ
เดี๋ยวพ่อคุณเค้าจะหมดแรงตื้อซะก่อน
-
โอ้เสร็จคุณภูพาเสียแล้ว
น้องนัสสู้ๆๆๆคงจะเหนื่อยจริงๆอ่ะในอนาคต
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบ
-
คุณหินเจาะไข่แดงน้องนัสเราแล้ว
:mc4:
-
+1 :pighaun: :pighaun:
-
หวานจัง ดีใจด้วยนะครับคุณหิน
-
หุหุหุ เก่งกาจสมเป็นคุณหินจริงๆ โหะๆๆ
บวกๆๆ
-
เอ่อ...คุณภูผาไม่มีถามความสมัครใจ เอาเลยทีเดียว...
น้องนัส...ตามน้องก้องทันแล้วสิลูก
-
นัส ตาม ภูผาไม่ทันจริง ๆ 555+
-
แล้วลูกแกะก็โดนหมาป่างาบอีกตามเคย :-[
-
มัดมือชกจริงๆ อย่างนี้ไม่เสร็จได้ไง
ร้ายกาจจริงๆ นัสตามคุณภูผาไม่ทันอีกแล้ว
หนทางข้างหน้าถึงจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุขนะเออ
-
:mc4: ฉลองๆๆๆๆ เย้ๆๆๆ ในที่สุด ก็ :-[ :-[
คุณภูผาใจร้อนจัง แต่ก็ชอบอะ ต้องงี้แหละเนอะ รวบหัวรวบหางซะเลย คำพูดไม่สำคัญเท่าการกระทำหรอกจริงไหมคะ
เวลาที่นัสอยู่กับเด็กๆ แล้วให้ความรู้สึกเหมือนเป็นครอบครัวจริงๆ เลย
เหมือนนัสเป็นคุณแม่ คอยดูแลลูกๆ อิอิ น่ารักอะ
ขอบคุณนะคะ
-
นายภูผามาหมัดมือชกกันแบบนี้น้องก็ตั้งตัวไม่ติดกันพอดี ดูแลความรู้สึกของน้องหน่อย ถ้าน้องเสียใจนายตายแน่....นายภูผา
-
ในที่สุด ซีนที่เรารอคอยก็มาถึงแล้ว ฮิ้วววว
ว่าแต่ มัดมือชกใช่ย่อยเนอะ หุหุ
-
รัก ได้นุ่มนวลอ่อนโยนมากกกกกก
ไม่อยากให้ทั้งคู่มีอุปสรรคเลย เป็นคู่ที่น่ารัก เหมาะสมกันมากจริงๆ
:กอด1:
-
โดนไปแล้ว โดนไปซะแล้ว คุณหินก็ไม่ได้จะใจแข็งเป็นหินไปตลอดซักหน่อย
เอ หรือเพราะรู้ว่าคุณภาคทำคะแนนนำไปแล้ว เลยต้องทำคะแนนตามไปติด ๆ หว่า
-
อ่านแล้ว รู้สึกว่า โดน อ่ะ :o8:
-
ได้กันแล้ว ฮิ้วววว~~~~~~
-
โอ้ว...คอร์สระยะสั้น กระชับ รวดเร็ว ทันใจ
อารมณ์ประมาณว่า มาเร็ว เคลมเร็ว หุหุ
ป้าหยด อย่าคิดมากเลยนะ โลกเปลี่ยนไปแล้ว ^^
-
ปากว่ามือถึงจริงๆคุณภูผา :z1:
-
คิด และทำอย่างผู้ใหญ่จริง ๆ รวบหัวรวบหางก่อน ค่อยปล่อยเค้ากลับไปคิดถึงตัวเอง o13
-
ได้เสียกันสักที อิอิ
-
มัดมือชกจริง!!!
แต่แบบนี้เค้าก็เรียกสมยอมอ่ะเนอะ :-[
แหม ถ้าไม่ทำแบบนี้นัสก็ยังเนียนไปตลอดกาลล่ะ!!
-
:z1: :z1: :z1: :pig4: :pig4:
-
โถ น้องนัส
อยู่ๆ ก็กลายเป็นคุณแม่ลูกสอง :impress3:
-
เอาน่าน้องนัส ยอมไปก่อนนะ
ค่อยเอาคืนทีหลัง
ด้วยการยึดตำแหน่งเจ้าของไร่ซะเลย ดีป่ะ
-
+1 แทนคำขอบคุณ คุณหินนอกจากจะรุกเร็วแล้วยังเป็นจอมเผด็จการ
ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่นึกถึงใจวนัสเลยว่าจะทนปากและสายตา
ชาวบ้านได้หรือเปล่า หากเรื่องเปิดเผยออกไป วนัสจะอยู่กับคุณหินได้
อย่างมีความสุขรึเปล่า เป็นห่วงจัง ....... :pig4:
-
อิๆๆๆๆเสร็จจนได้
-
ยังมีอิครูบ้า กะ นังเมียเก่าอยู่ มาม่าแน่ๆงานนี้
-
หลักสูตรรวบหัวรวบหางเนี่ยคุณหินกะคุณภาคคงจะได้ A กันอันดับต้นๆ ของคลาสชิมิ
รออ่านคู่นู๋ก้องกะคุณภาคต่อ :impress2:
-
:call:
-
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้นะคะ :impress2:
-
^
^
^
จิ้มๆ รับทราบค่ะ :m1:
-
"เดี๋ยวพรุ่งนี้มาต่อให้นะคะ "
รับแซ่บ..........คะ :man1:
-
เขิน ////
-
:m11:
ในที่สุดก็มิชชั่นคอมพลีทจนได้นะคุณภูผา
ให้เวลาวนัสปรับตัวซักพักละกันนะ
วนัส ไม่ต้องตกใจกลัวไป คุณป้าหยดแกไม่ว่าอะไรหรอก แกเป็นผู้ใหญ่ผ่านโลกมาเยอะ
อีกอย่าง ป้าหยดคงพอรู้อยู่ว่าภูผา เป็นยังไง
มั้ง?
-
:man1:
รอตอนต่อไปโลดขอรับ :a3:
-
Part 13
“ก้อง เพื่อนมาหาแน่ะลูก” มารดาของก้องภพซึ่งกำลังเตรียมตัวจะไปเปิดร้านอาหารตามเวลาปกติ คือประมาณเที่ยงวัน ตะโกนบอกลูกชายที่อยู่ในห้องนอนบนชั้นสองของบ้านปูนสองชั้น ในหมู่บ้านที่คนมีฐานะอันจะกินมาซื้อหาจับจองไว้อยู่อาศัย
ร่างผอมๆเดินเยี่ยมหน้าลงมาดูแขกผู้มาใหม่ ที่ยืนหันหลังคุยกับมารดาตนอย่างถูกคอ ก็เห็นหัวเราะกันร่วนเชียว เพียงเห็นแผ่นหลัง เขาก็อยากจะเดินกลับขึ้นห้อง ถ้าแม่ไม่เหลือบมาเห็นแล้วร้องเรียกไว้ซะก่อน
“ก้อง ถ้าจะออกไปไหนก็กำชับแม่บ้านให้ดูบ้านดีๆนะลูก วันก่อนแม่ได้ข่าวว่า บ้านในซอยข้างๆถูกขโมยขึ้นบ้าน แล้วก็ ค่ำๆแวะไปหาแม่ที่ร้านด้วยละ” ผู้เป็นมารดาสั่งบุตรชายฉับๆ ก่อนจะหันไปยิ้มให้แขก
ร้านอาหารที่แม่พูดจนติดปากคือ สวนอาหารขนาดใหญ่ มีที่จอดรถเป็นร้อยคันย่านบางขุนเทียน และยังมีสาขาอีกสองแห่งแถวติวานนท์ กับแถวหลักสี่ โดยมีพี่สาวกับพี่ชายคนโตช่วยกันดูแลอยู่
“ครับ” ก้องภพรับคำเนือยๆพลางเหล่ตามองร่างสูง มาทำไมไอ้คุณภาคภูมิ ไอ้มหาเลว
พอลับหลังมารดาออกจากบ้านไป ก้องภพก็เบ้หน้าหนีผู้มาเยือนทันที นี่ถ้าไม่เกรงใจแม่บ้านที่กำลังเดินถือน้ำมารับแขก เขาก็อยากจะไล่ตะเพิดไปให้พ้นๆบ้านเขา
“มาทำไม”
“ก็มาชวนคนตกงานไปกินข้าวนะสิ” ภาคภูมิยกยิ้มทำไม่รู้ไม่ชี้กับหน้าบูดๆของอีกฝ่าย
ก้องภพขึงตาใส่ร่างสูงจนลูกตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า
แล้วที่มันเป็นแบบนี้เพราะใคร! เพราะใครหือ!? กักตัวฉันไว้สองวันสองคืนแล้วค่อยพามาส่งบ้าน รู้มั้ยว่าฉันเครียดจนทำการทำงานอะไรไม่ได้เลย เพราะคิดแต่เรื่องบ้าๆที่นายทำกับฉัน จนฉันอดนอนไปทำงานไม่ไหว พอหัวหน้าที่ทำงานโทรมาถามไถ่ว่าเป็นอะไร ฉันก็ตอบไม่ได้ ไม่รู้จะโกหกอะไรออกไปดี เลยขอลาออกให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวไปซะเลย ตอนนี้ฉันเลยต้องอยู่ช่วยแม่ดูแลร้านอาหารไปพลางๆ เพราะนายคนเดียว ไอ้บ้า!
“กลับไปซะ”
“ไม่เอาน่าก้อง............เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนี่”
คุยกันรู้เรื่อง! พูดมาได้ น่าไม่อายนะแก มาข่มขืนฉันแล้วก็มาขอคบกับฉัน พอฉันไม่ตกลง นายก็ปู้ยี้ปู้ยำร่างกายฉันซะจนต้องยอมพยักหน้าตอบตกลงแบบขอไปที เพราะไม่งั้น คงได้ลงข่าวหน้าหนึ่งว่ามีคู่เกย์หัวใจวายตายคาอก ทุเรศตายชัก ทั้งฉันอุตส่าห์เปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์มือถือก็แล้ว หลบหน้าหลบตาก็แล้ว นายก็ยังตามมาวอแวไม่เลิก แถมยังขู่ว่า ถ้าไม่ยอมมาคุยมาพบกันดีๆจะมาแสดงตัวรับผิดชอบที่ข่มขืนฉันกับแม่ฉันอีก แล้วนี่นะ! ที่ว่าคุยกันรู้เรื่องของนาย บ้าชัดๆ
“ฉันไม่คิดจะคบกับนาย นายไม่รู้เรื่องรึไง”
“ไม่รู้เรื่อง” คำตอบแบบกำปั้นทุบดินแทบจะทำให้ก้องภพลงไปนอนชักดิ้นชักงอ
“นายจะบ้าเรอะ ....................ตื้อไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ถึงฉันจะตอบตกลงคบกับนายตอนนี้ แต่มันก็คงจะตะแบงไปได้ไม่นาน เราไปกันไม่ได้หรอก แล้วนายจะมาเสียเวลากับฉันทำไมกันห๊า!”
ภาคภูมิเดินเข้ามาประชิดตัวก้องภพ แล้วคว้าข้อมือเล็กมากุมไว้ ก่อนที่เจ้าตัวจะถอยหนี
“ก็ลองคบกันก่อนสิ หลังจากนั้นนายค่อยตัดสินใจว่า จะอยู่หรือจะไป แต่ฉันอยากให้ศึกษากัน พูดคุยกัน ก่อนจะตัดสินฉันแค่ภายนอก”
“นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ฉันไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายด้วยกัน”
“ก็ถึงบอกให้ลองคบ ลองพูดคุยกันก่อนไง” ภาคภูมิยังใจเย็นหว่านล้อมก้องภพที่หน้าตาแดงก่ำด้วยความโมโหด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
“เอ๊ะ! นายนี่ พูดไม่รู้เรื่องรึไงนะ” ก้องภพตวัดเสียงในภาคภูมิด้วยสุดจะสงวนท่าทีต่อไปไหว
โอ๊ย..................อยากจะบ้าตาย อะไรมันดลจิตดลใจให้นายยึดติดกับฉันขนาดนี้ฟะ ฉันไม่แจ้งความจับนายก็น่าจะจบกันไปสิวะ ยังจะตามมาหลอกหลอนกันทำไม
“ฉันชอบคนตรงๆแบบนายนะก้อง คิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น ถึงมันจะดูขวานผ่าซากก็ตามเถอะ แต่มันก็ดูจริงใจดี ฉันอยากจะรักคนแบบนี้ละ” ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบกับร่างผอมบาง
พอถูกชมเข้าตรงๆใบหน้ากลมๆก็เก้อเขินไปได้เหมือนกัน ด้วยใบหน้าขาวคมคายส่งยิ้มอุ่นๆมาให้หัวใจก้องภพได้สั่นเล่น เจ้าหมอนี่มันมีหน้าเป็นอาวุธจริงๆ เห็นแล้วก็คิดไปถึงตอนที่ถูกร่างสูงสัมผัสก่ายกอดหลายต่อหลายครั้งจนอ่อนแรงซุกซบอกหนาหลับไปเลยก็มี สุดท้ายมันก็ไม่ได้ขยะแขยงอย่างที่รู้สึกในครั้งแรก เมื่ออีกฝ่ายปฏิบัติอย่างนุ่มนวล แต่.................
เขาไม่อยากเป็นเกย์ เพราะฉะนั้นต้องอยู่ห่างๆเจ้าหมอนี่ไว้ก่อนที่จิตใจเขาจะโอนเอียงไปกับคำชักชวนปั้นยอของอีกฝ่ายจะดีกว่า
“ปะ......ไปกินข้าวนอกบ้านกันเถอะ” เมื่อเห็นก้องภพเงียบไป ภาคภูมิจึงกระตุกมือชวน แต่ถูกอีกฝ่ายบิดข้อมือหนี
“บ้านฉันเป็นร้านอาหาร เรื่องอะไรจะไปกินร้านอื่น” ก้องภพเสบ่ายเบี่ยงคนชวน
“งั้นไปกินร้านนายก็ได้” ภาคภูมิยังต่อรองกับร่างบางต่อไป
“ไม่!” ก้องภพส่งสายตาเขียวๆให้ภาคภูมิ คนเขาจงใจปฏิเสธไม่รู้รึไง ปกติเห็นฉลาดเป็นกรด อย่ามาทำแกล้งโง่นะ
“งั้นไปสนามม้า” ภาคภูมิเปลี่ยนเรื่องมาหลอกล่อคนแก้มป่องใหม่
“..............” ก้องภพนิ่งเงียบจ้องมองคนพูดหลอกล่ออย่างลังเลเขม่ง พอนึกถึงม้าแล้วก็ให้อยากขี่อีกครั้งอะ อยากจะขี่ม้าเป็นจะได้ไม่ตกม้าให้อายอย่างคราวก่อนอีก อยากไปๆอะ แต่.........
“นายว่างนักรึไง งานการไม่มีทำเหรอ” ก้องภพข่มความอยากไว้ในใจ
“ทำสิ แต่ฉันตั้งใจจะให้เวลากับนายมากๆ เพราะฉะนั้นหลังเลิกงานหรือวันเสาร์อาทิตย์ ฉันยกให้นายหมดเลย ดีมั้ย” ร่างสูงย้อนถาม
มาถามกลับทำไมเล่า ฉันไม่ใช่เมียนายนะ จะได้คอยตามเช็คเวลาผัวน่ะ ใบหน้านวลแดงเรื่อขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด
เมื่อเห็นก้องภพลังเล ภาคภูมิก็ยิ่งพูดยั่วให้อีกฝ่ายเกิดอาการทนไม่ไหวอยากไปมากขึ้น
“ที่สโมสรที่ฉันเป็นสมาชิกอยู่เขามีม้าพันธุ์ดีให้เลือกขี่เยอะเลยละ แล้วยังมีครูฝึกเก่งๆอยู่หลายคนด้วย ใหม่ๆฉันก็ฝึกอยู่ที่นี่เหมือนกัน ไม่สนใจหรือ? คราวหน้าเวลาไปไร่ภูผาอีก ที่นี่ละ ขี่ป๋อแน่นอน ไปเถอะ” ไม่ชวนเปล่าแต่ภาคภูมิกลับควงแขนจูงร่างผอมที่ยังสองจิตสองใจไปยัดใส่รถคันโก้
เมื่อเข้าไปอยู่ในรถ ก้องภพก็ไม่คิดจะตะเกียกตะกายลง ปล่อยให้อีกฝ่ายพาไปสนามม้าตามที่บอก ด้วยคิดตื้นๆว่าอีกฝ่ายคงจะสำนึกอะไรบ้างกับการข่มเหงน้ำใจกันคราวนั้นถึงได้มาตามง้องอนอย่างทุกวันนี้ แต่ถ้ารู้ว่าภาคภูมิเตรียมเปลี่ยนผ้าปูที่นอนไว้รอตอนรับหลังจากฝึกม้าเสร็จ เป็นต้องได้กระทืบเท้าเต้นเร่าๆแน่นอน
\\\\\\\\\\\\\
“มีอะไรรอย” วนัสเอ่ยทักหัวผลุบๆโผล่ๆคุ้นตาอยู่ริมหน้าต่างด้านนอกสำนักงาน เป็นที่สะดุดหางตา จนต้องละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์หันมอง ก็พบคนงานหนุ่มยืนยิ้มเผล่
ทำหน้าตาพิลึกๆแบบนี้มีอยู่เรื่องเดียว
“อาทิตย์หน้าค่าแรงถึงจะออกเจ้ารอยเตอร์” เสียงแข็งๆ ของร่างโปร่งทำให้เจ้ารอยยิ้มแหยๆ
“โธ่.........คุณนัสก็.........นึกว่าช่วยส่งเสริมให้ไอ้รอยคนนี้ได้เมียซะทีเถอะครับ” เจ้ารอยพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน
วนัสหัวเราะกับสำบัดสำนวนของคนงานหนุ่ม ก็รู้ว่าเจ้ารอยจะมาเบิกเงินค่าแรงไปเลี้ยงสาวที่ตัวเองตามก้อล้อก้อติด ซึ่งจนบัดนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะตกลงปลงใจกับเจ้าคนที่ทำหน้าละห้อยคนนี้เสียที
ร่างโปร่งบางลุกขึ้นไปหาคนงานหนุ่ม มือเรียวเลื่อนหน้าต่างกระจกใสออก พลางล้วงกระเป๋าเสื้อหยิบเงินส่งให้คนที่ทำหน้าชื่นตาบานรอรับ
เงินส่วนนี้เป็นเงินของวนัสเอง พอเงินเดือนเจ้ารอยออกเมื่อไร เจ้านี่ก็จะนำมาคืนเมื่อนั้นเป็นประจำ
รอยยัดเงินลงกระเป๋ากางเกงยีนส์เสร็จ ก็ชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ทำกระซิบกระซาบเหมือนกลัวใครจะได้ยิน ทั้งๆที่เวลานี้วนัสอยู่ในสำนักงานคนเดียว
“เย็นนี้ผมจะพาน้องนุ่นไปกินข้าวในเมือง” เสียงเล่าดูระริกระรี้ ทั้งยังขยิบตาให้วนัสจนน่าหมันไส้ แต่ที่สำคัญ ชื่อน้องหนูคนใหม่ของเจ้ารอยนี่สิ มันไม่ใช่คนเดิมที่ร่างโปร่งเคยได้ยินบ่อยๆ
“ไอ้กะล่อน แล้วคนที่นายพร่ำส่งจดหมายให้เขาบ่อยๆไปไหนซะละ”
“โธ่........คุณนัส รักแท้แพ้ระยะทาง ไม่เคยได้ยินเหรอครับ”
“ไม่เคย เคยได้ยินแต่ รักแท้แพ้ใกล้ชิดน่ะ”
“ก็นั้นละครับ น้องนุ่นบ้านอยู่แค่นี้ๆ เห็นหน้ากันทุกวัน ผมก็เลยตกหลุมรักน้องเขาโดยไม่รู้ตัว” เจ้ารอยยิ้มเขินๆ
“เหรอ...........แล้วน้องนุ่นเขารับรักแล้วเรอะ ถึงได้จะพากันไปกินข้าวเนี่ย”
“แหม.......คุณนัส น้องเขาเป็นผู้หญิง เขาไม่เปิดเผยความรู้สึกกันหรอก มันไม่งามเดี๋ยวแม่ดุแย่”
“เหรอ..........” วนัสหรี่ตามองใบหน้าที่เหมือนจะละเมอของเจ้ารอยอย่างละเหี่ยใจ ลองมาอีหรอบนี้แห้วแหงๆ
“แล้วจะไปกี่โมงละ”
“ก็นี่ละครับ ผมจะมาขออนุญาตกลับก่อนเวลาซักชั่วโมงหน่อยครับ” เจ้ารอยทำหน้าอ้อนวอนวนัสอีกรอบ
ดูมันสิ มาขอเบิกเงินล่วงหน้ายังไม่พอ ยังจะขอกลับก่อนเวลาอีก แต่ก็นะ.........จะรีบไปเสริมหล่อละสิเจ้านี่ ปกติรอยจะขยันขันแข็ง วนัสจึงไม่ตะขิดตะขวงใจที่จะอนุญาต อีกอย่างเวลาต้องการความช่วยเหลือจะดึกดื่นเที่ยงคืนขนาดไหนก็ไหว้วานได้โดยไม่เกี่ยงงอนซักนิด
“อืม จะไปไหนก็ไปเถอะ” สิ้นคำอนุญาต เจ้ารอยก็ยกมือไหว้ประหลกๆ แล้วหันหลังวิ่งปรื๋อออกไป ไม่ทันที่ร่างโปร่งบางจะหันหลังกลับไปทำงานต่อ เสียงใสๆของผู้หญิงคุ้นหูก็ดังขึ้น
“พี่นัส” ลูกสาวยายติ๋มขับมอเตอร์ไซด์มาจอดสนิทหน้าสำนักงาน แล้วรีบลงจากรถตรงดิ่งมาหาเขาด้วยใบหน้าบานแฉ่ง
“มาได้ยังไงครับ น้องดาว” วนัสเอ่ยทัก
“ดาวเอาของมาส่งคนงานที่สั่งมิสทีนไว้นะจ๊ะ” หญิงสาวตอบพลางชูถุงในมือให้เห็น
เครื่องสำอางน่ะเหรอ อืม.........ร้านยายติ๋มนี่นอกจากจะขายสากกระเบือยันเรือรบแล้วยังบริการส่งถึงที่อีกต่างหาก ร่างโปร่งบางมองถุงใบใหญ่ที่ดาวถือ
“ยังไม่เลิกงานเลยนะดาว คนงานเขายังไม่กลับที่พักกันหรอก” วนัสบอกเด็กสาว
“งั้นดาวขอนั่งรออยู่ที่นี่ได้มั้ยจ๊ะ”
เอาแล้วไง ไอ้หน้ายิ้มๆเป็นงานเป็นการแบบนั้นมันหมายความว่า ตั้งใจไว้แล้วละสิ แต่บ่ายๆอย่างนี้จะไล่ไปที่อื่นก็น่าสงสารอยู่ แดดออกร้อนเปรี้ยง
“เอาสิ”
ชายหนุ่มเดินมาเปิดประตูช่วยหญิงสาวหิ้วถุงบรรดาเครื่องสำอางทั้งหายเหล่เข้ามาเก็บในสำนักงาน ก่อนจะไปรินน้ำมาเสิร์ฟเด็กสาว แล้วจึงนั่งลงที่เก้าอี้ยาวสำหรับรับแขก
“พี่เพิ่งรู้นะว่าสาวๆที่ไร่นี้ใช้เครื่องสำอางกันเยอะแยะขนาดนี้” วนัสกวาดตามองสิ่งของทั้งหมด
“แหมพี่นัส ไม่เฉพาะผู้หญิงหรอกจ๊ะ ผู้ชายเขาก็สั่งนะ”
“หือ?.....เขาสั่งอะไรกันเหรอ” วนัสเลิกคิ้วถามแกมขบขัน ผู้ชายสั่งด้วยเหรอเนี่ย
“ก็พวกน้ำหอม สบู่ ลูกกลิ้ง อะไรพวกนี่ละจ๊ะ พี่นัสสนใจอะไรมั้ยละจ๊ะ” เด็กสาวรีบกุลีกุจอเอาแคตตาล๊อกออกมายัดเยียดให้ชายหนุ่มดูบรรดาสินค้าที่เธอเป็นสมาชิกขายอยู่
“ถ้าเป็นพี่นัส หนูไม่เอาเปอร์เซ็นต์เลยจ๊ะ”
วนัสหัวเราะในลำคอกับการคะยั้นคะยอของเด็กสาว ก่อนจะเปิดแคตตาล๊อกดูไม่ให้เสียน้ำใจ จะพูดไปเขาก็ไม่ใช้ของประทินโฉมพวกนี้มากนักหรอก เมื่อก่อนก็ใช้พวกน้ำหอมบ้าง แต่พอกลับมาอยู่บ้านทำไร่ที่นี่ก็ไม่ได้ใช้อีกเลย อาบน้ำเสร็จก็โปะแป้งเด็กตลอด สบายตัวดี จะใช้บ้างก็พวกครีมกันแดดกับครีมบำรุงผิว ซึ่งเขาก็มียี่ห้อที่ใช้ประจำอยู่แล้ว
“พี่มีหมดแล้วละดาว แถมที่มีอยู่ก็ไม่ค่อยได้ใช้อีกด้วย” ชายหนุ่มส่งแคตตาล๊อกคืนพร้อมกับยิ้มให้เด็กสาว
“ไม่เลยเหรอจ๊ะ แต่ดาวว่าพี่นัสน่าจะชอบน้ำหอมกลิ่นนี้นะ” เด็กสาวพยักหน้าให้ชายหนุ่มคล้อยตามสินค้าที่ตนแนะนำ แต่วนัสก็สายหน้าท่าเดียว
“แต่ดาวว่ามันเหมาะกันพี่นัสมากเลยนะจ๊ะ งั้นเดี๋ยวดาวซื้อให้พี่นัสดีกว่าน่ะ รับรองพี่นัสต้องชอบแน่ๆจ๊ะ” เด็กสาวยิ้มหน้าระรื่นมั่นใจในความคิดของตัวเอง จนวนัสนึกกลุ้มใจ
“ไม่ต้องๆดาว” วนัสรีบปฏิเสธทันควัน แต่เด็กสาวยังตะบึงตะบอนต่อไปจนชายหนุ่มเริ่มรู้สึกอึดอัด เขาไม่อยากให้เด็กสาวเอาเรื่องนี้เป็นข้ออ้างมาเจอเขาบ่อยๆจนดูไม่งามกับเด็กสาวเอง เขาก็ไม่อยากจะพูดอะไรรุนแรงนักหรอก แต่ขืนยังพูดกันไม่รู้เรื่องแบบนี้ก็คงต้องปรามกันบ้างละ
“น้องดาวครับ พี่เป็นผู้ชายนะ ถ้าน้องดาวมาซื้อของให้พี่แบบนี้ มันดูไม่ดีนะครับ เดี๋ยวใครๆเขาจะเอาไปนินทา น้องดาวจะเสียหายนะ” วนัสปราบท่าทางเกินงามของเด็กสาว
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ใครอยากลือก็ลือไปสิ ดาวไม่เห็นจะแคร์เลย” เสียงเด็กสาวตอบฉาดฉานทำเอาวนัสอึ้งงง ถ้าเขามีน้องสาวแบบนี้เขาจะจับมาฟาดก้นอบรมกันยกใหญ่เชียว แต่นี่ญาติก็ไม่ใช่ ในเมื่อเตือนแล้วยังไม่รู้จักคิดก็คงไม่ต้องถนอมน้ำใจกันแล้วมั้ง
“ดาว พี่เห็นดาวเป็นน้องเป็นนุ่ง ไม่อยากให้ใครเอาดาวไปลือเสียๆหายๆ ดาวน่าจะคิดตรงนี้ให้มากๆนะ” น้ำเสียงราบเรียบของชายหนุ่มทำเอาเด็กสาวหน้าตึงกับคำประกาศชัดถึงความรู้สึกของตนต่อหญิงสาว
“แต่ดาว......ดาว..................”
“ดาว!” ไม่ทันให้เด็กสาวได้บอกความรู้สึกของตัวเอง วนัสก็ส่งเสียงปรามความคิดนั้นเสียก่อน ทำให้เด็กดาวหน้าเสียขึ้นมาทันที
ด้วยทั้งอับอายทั้งเสียหน้า ที่มาทอดสะพานถึงที่แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่เดินข้าม ใบหน้าที่ตกแต่งไว้งดงามจึงแดงก่ำด้วยแรงโทสะ ดวงตาแวววาวจะร้องแหล่มิร้องแหล่ ในที่สุดเด็กสาวก็ทนนั่งกับชายหนุ่มที่ไม่ได้คิดจะสนใจตัวเองได้อีกต่อไป จึงลุกขึ้นคว้าถุงหูหิ้วใบโตพะรุงพะรังเดินตึงๆออกจากสำนักงานไป
สักพักวนัสก็ได้ยินเสียงสตาร์ทรถมอเตอร์ไซด์ดังขึ้นและค่อยๆห่างออกไป
“เฮ้อ................” จบเรื่อง ร่างโปร่งจึงกลับไปนั่งทำงานต่อ จนเย็นพวกพี่ๆที่ไปทำงานนอกสถานที่กลับเข้ามาเอากระเป๋าแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน ส่วนชายหนุ่มยังคงนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ คลิกอะไรบนหน้าจอไปมาอย่างใจจดใจจ่อ จนไม่รับรู้ว่ามีร่างสูงใหญ่ของภูผาเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหลังอย่างเงียบเชียบ
“อืม.....................เป็นแบบนี้เองเหรอ” วนัสพึมพำเมื่ออ่านบทความที่ตนเองค้นหาบนอินเตอร์เน็ต ‘มารู้จักเกย์อย่างถูกต้องกันเถอะ’
สายตาร่างโปร่งบางไล่อ่านไปตามบทความอย่างครุ่นคิด หลังจากผ่านเหตุการณ์ร่วมหลับนอนกับภูผา วนัสเองก็อดจะสงสัยในพฤติกรรมและสมองของตัวเองไม่ได้ ทำไมเขาถึงยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างผิดธรรมชาตินี้ได้โดยไม่รู้สึกรังเกียจสักนิด เขาผิดปกติตรงไหนรึเปล่า ด้วยไม่คิดจะปรึกษาหารือกับใครให้ได้อาย ทำให้วนัสหาเวลาอยู่คนเดียวแล้วเปิดอินเตอร์เน็ตค้นหาข้อมูลที่น่าเชื่อถือไขข้อข้องใจของตน
“เกย์ไม่ใช่ความผิดปกติทางจิตใจอย่างที่ใครๆเข้าใจ แต่เป็นวิถีการดำเนินชีวิตรูปแบบหนึ่งที่คนๆหนึ่งเลือกจะดำเนิน ปัจจัยก็มีทั้งจากพันธุกรรม สิ่งแวดล้อม ที่ทำให้เปลี่ยนแปลงไปได้” วนัสพยักหน้ารับรู้กับตัวเอง
อย่างน้อยๆสิ่งที่ได้รู้ตอนนี้ก็ทำให้เขารู้สึกโล่งใจไปเปาะหนึ่งละ เขาไม่ได้ผิดปกติ!
และผลพลอยได้จากการหาความรู้ในคราวนี้ก็คือ เขาได้รู้จักวิธีการร่วมรักเพื่อลดความเจ็บปวด และวิธีปฏิบัติเกี่ยวกับร่างกายตัวเองมากขึ้น ในเมื่อนี่คือร่างกายของเขา เขาก็น่าจะหาความรู้ในเรื่องนี้ประดับสมองไว้บ้าง ในเมื่อทุกอย่างมันเลยเถิดมาไกลจนหันหลังกลับไม่ได้แล้ว
“หือ.......มีเจลหล่อลื่นด้วยเหรอ” คิ้วได้รูปขมวดย่น แล้วจะไปซื้อที่ไหนฟะ แล้วไอ้ท่าร่วมรักลดความเจ็บปวดที่แนะนำนี่ก็น่าอายชะมัด ใครมันจะไปกล้าทำ.........ทำไมมันลำบากลำบนแบบนี้นะ
อาจเพราะรู้สึกถึงสายตาของใครบางคนทำให้วนัสหันหลังไปมอง ก็ต้องผงะตกใจสุดขีด
“คุณภูผา!”
ภูผาส่งยิ้มให้ร่างบางที่มีท่าทีตกใจสุดขีดก่อนจะก้มตัวลงเล็กน้อย สายตามองผ่านใบหน้ามนไปยังจอคอมพิวเตอร์
วนัสที่ตั้งสติได้ถึงกับลนลานรีบหันกลับไปปิดหน้าต่างโปรแกรมทันที ปิดเร็วๆสิ
เสียงหัวเราะเบาๆดังขึ้นข้างหลังบ่งบอกให้รู้ว่า มันสายไปซะแล้ว ภูผาคงเห็นไปถึงไหนต่อไหน ทั้งมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ โอ๊ย!.........ไม่กล้ามองหน้าเลยอะ ใบหน้านวลก้มต่ำลง ทำให้ภูผาเห็นเพียงเสี้ยวหน้าแดงเรื่อรำไร
“เย็นแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะนัส” ร่างสูงไม่ทำให้วนัสเก้อเขิน แต่เลี่ยงเอ่ยชวนร่างบางไปทานข้าวเย็นแทน พลางเอื้อมมือไปช่วยปิดโปรแกรมคอมพิวเตอร์ แล้วใช้ปลายเท้าเขี่ยสับสวิซส์ไฟให้เสร็จสรรพ
“หิวไส้จะขาดแล้ววันนี้” ภูผายังคงชวนอีกฝ่ายคุย มือใหญ่ฉุดรั้งร่างบางลุกขึ้นเดินตามกันออกไป
“ไม่ได้กินข้าวกลางวันหรอกหรือครับ” วนัสที่สลัดความอายได้เงยหน้ามองคนเดินข้างๆเต็มตา
“กินไปได้ไม่ถึงครึ่งจาน ก็พอดีมีโทรศัพท์เข้ามา เลยไม่ได้กินต่อเลย” ภูผายังคงเล่าไปเรื่อยๆให้ร่างโปร่งฟัง
เส้นผมที่เคยตัดสั้นเมื่อครั้งพบเจอกันครั้งแรก มาตอนนี้ยาวจนละใบหน้าคมเข้มพลิ้วไหวตามแรงลม แลดูอ่อนกว่าวัย แผ่นหลังตั้งตรงเดินนำหน้าอย่างสง่าผ่าเผย เหมือนต้นไม้ใหญ่ที่หยั่งรากลึกเป็นที่อาศัยพักพิงหลบภัยแก่บรรดาสิ่งมีชีวิตเล็กๆได้อย่างมั่งคง และปลอดภัย แล้วยังมีอะไรต้องกลัวอีก วนัสรำพึงขึ้นในใจตัวเอง
เดินคุยสบายๆไปถึงบ้าน ก็พบว่าป้าหยดตั้งโต๊ะรอแล้ว พร้อมกับเจ้าลูกลิงสองตัวที่นั่งรอเอาช้อนกับส้อมฟันกันแทนดาบเป็นการฆ่าเวลา
“เอ๊าๆ..........หยุดเป็นขุนศึกกันได้แล้ว กินข้าว แล้วอย่าให้หกด้วยนะ” ผู้เป็นพ่อส่งเสียงบอก แล้วจึงลงมือกินข้าวไปฟังเสียงเจื้อยแจ้วของลูกแย่งชิงกันเล่าเรื่องที่โรงเรียนไป จนสองพี่น้องเริ่มเกิดอาการชิงดีชิงเด่นพูดข่มกันไปมา ภูผาจึงต้องปราบเป็นระยะๆ เพราะกลัวลูกจะสำลักข้าว เมื่ออิ่มนั้นละถึงได้เงียบหูลงหน่อยด้วยป้าหยดมารับช่วงต่อพาเด็กๆไปอาบน้ำ แล้วจึงขอตัวกลับบ้านตามปกติ
ภูผานั่งดูทีวีสบายๆหลังจากทานข้าวเสร็จ โดยมีร่างบางนั่งดูอยู่ด้วยพักหนึ่งก่อนจะขอตัวกลับ
“ผมกลับละครับคุณภูผา”
ภูผาละสายตาจากหน้าจอทีวีมองร่างโปร่งตั้งท่าจะกลับบ้าน
“ไม่ค้างหรือ เสื้อผ้าก็มีเปลี่ยนแล้วนี่” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยชวนอย่างใจคิด
“ไม่ละครับ ผมไม่อยากทิ้งบ้านไว้แบบนั้น” ใบหน้านวลส่ายหน้าไปมาช้าๆพร้อมกับส่งยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ไปให้ผู้ชายตัวโตที่แสดงท่าทางผิดหวังอย่างโจ่งแจ้ง ก่อนที่อีกฝ่ายจะตบมือลงบนโซฟาข้างตัวให้ตนที่นั่งห่างออกไปเข้ามาใกล้ๆ
วนัสเองก็ไม่ได้อิดออดเขยิบตัวเข้าไปหา จนได้ระยะร่างสูงก็รวบเอวเล็กเข้าไปไว้ในอ้อมกอด
ถึงป้าหยดจะกลับไปแล้วก็เถอะ แต่เด็กๆก็ยังเล่นอยู่ในห้อง ทำให้วนัสขืนตัวกับร่างสูง
“เข้าไปคุยกันในห้องมั้ย” ภูผาที่รับรู้อาการพะว้าพะวงของวนัสเอ่ยถาม
เจ้าเล่ห์! สายตาของวนัสท้วงติงร่างสูงทันที ซึ่งเจ้าตัวก็ยิ้มรับไม่กระดากอายที่ถูกจับไล่ทันความคิดเลยแม้แต่น้อย
วงแขนอบอุ่นคลายออกเล็กน้อยแต่ยังคงถ่ายทอดความรักความปรารถนาดีมาสู่ใจเล็กๆ จนต้องระบายลมหายใจออกมาอย่างอ่อนใจที่ต้องรับความรู้สึกของอีกฝ่ายอย่างท้วมท้น
“คุณภูผา บ้านที่ไม่มีคนอยู่มันก็เหมือนบ้านร้างนะครับ ผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น” วนัสมองดวงตาคู่คมกริบรับรู้ถึงสิ่งที่เขาจะสื่อ แล้ววงแขนใหญ่ก็โอบรั้งร่างบางเข้ามาแนบตัวเองอีกครั้ง สิ่งที่ภูผาแสดงออกคือการพยักหน้ารับรู้เงียบๆจนวนัสใจอ่อนซะเอง
“ไว้ผมจะมาค้างบ้างเป็นครั้งคราวนะครับ ให้ค้างทุกวันไม่ไหวหรอกครับ” ร่างบางกลั้นใจพูดด้วยความรู้สึกเขินอายสุดชีวิต
“อืม” ภูผารับคำ พลางนึกขำกับคำพูดที่พยายามรอมชอมเต็มที่ของร่างบางในอ้อมแขน
“ไม่เป็นไร วันไหนที่นัสกลับบ้าน ฉันก็จะเปลี่ยนไปนอนค้างที่โน้นบ้างก็ดีนะ..........อืม....... เข้าท่าๆ ไม่มีใครกวนด้วย” ภูผาคิดวางแผนเสร็จสรรพ
“นี่!” วนัสประท้วงขึ้นมาทันที
สรุปที่พูดมาตั้งนานนี่ไม่เข้าใจเลยใช่มั้ย วนัสคิดอย่างหัวเสียมองลึกในดวงตาคู่คมที่ดูจะกวนประสาทยี่ยวนเขาอยู่ตอนนี้
เข้าใจแต่ไม่ทำ!
ไม่ให้ร่างบางได้ต่อว่า ริมฝีปากได้รูปของภูผาก็เข้าประกบจูบดูดดึงคำต่อว่าต่อขานให้หายไปพร้อมกับแรงอารมณ์ที่เริ่มกระเพื่อมไหวทีละน้อยๆ
ให้กลับแน่ แต่ต้องหลังจากนี้นะ รึถ้าลุกไม่ไหวก็คงเปลี่ยนใจค้างเลยก็เป็นได้ ภูผาคิดอย่างเจ้าเล่ห์ แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ก็ให้นึกถึงสิ่งที่เห็นเมื่อตอนเย็น
“นัส เจ็บมากเลยเหรอ? ” ภูผากระซิบถามชิดริมฝีปากบางสีสด
วนัสดันใบหน้าอีกฝ่ายออกห่างเล็กน้อย พอเห็นแววตาก็รู้ว่าอีกฝ่ายถามถึงเรื่องอะไร เหตุการณ์เมื่อตอนเย็นแล่นปราดเข้ามาในสมองน้อยๆจนใบหน้าขาวแดงก่ำอีกครั้ง ก่อนจะซบหน้าลงกับซอกคอหนาทันที
“นัส..............” ภูผาลูบหลังร่างบางเบาๆ เขาไม่ได้ต้องการจะทำให้อีกฝ่ายอาย แต่เพราะกังวลกลัวว่าจะเข็ดขยาดกับการร่วมรักคราวนั้นถึงได้ถามออกไป
เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีเจตนาจะทำให้ตนเองต้องอับอาย และถ้าไม่ตอบอะไรออกไปก็คงจะเวียนกลับมาถามอีกแน่นอน ทำให้วนัสต้องกลั้นใจข่มความอายตอบแบบอึกๆอักๆ
“ก็..........ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ แค่อยากรู้ไว้บ้างก็เท่านั้นเอง ......มั้งครับ” พูดไปก็ยิ่งซุกหน้ากับซอกคอหนามากขึ้น
-
ภูผายิ้มให้กับร่างบางที่เอาแต่ซุกซบซอกคอตนอย่างเขินอายด้วยความรู้สึกรักใคร่ และตอนนี้ก็เกิดอาการหมันเขี้ยวอยากจะแกล้งร่างเล็กขึ้นมาเนื่องๆ
“ลองอีกครั้งมั้ย แล้วจะสอนว่าต้องทำยังไง ไม่ต้องไปอ่านอะไรแบบนั้นให้ยุ่งยากหรอก ฉันอยู่นี่ทั้งคน ถามฉันสิ” ร่างสูงยิ้มใส่ตาอีกฝ่ายที่ผงะตัวออก
“ทะลึ่ง!”
“หึๆ”
ก่อนที่ภูผาจะได้รุกคืบไปมากกว่านี้ เสียงรถมอเตอร์ไซด์ที่เข้ามาจอดหน้าบ้านทำให้ทั้งคู่ผละออกจากกัน แล้วเดินออกไปดูชายหนุ่มที่ยืนตะโกนเรียกชื่อเจ้านายเสียงดัง
“มีอะไร ฉัตร” ภูผาร้องบอกก่อนจะเปิดประตูออกไปดูคนงานที่อาศัยอยู่ในบ้านพักของทางไร่ทำหน้าตาตื่น เดินตรงเข้ามาถึงบริเวณที่แสงไฟนีออนหน้าบ้านสาดส่องจนเห็นใบหน้าแขกผู้มาเยือนยามวิกาลชัดๆ แต่ก่อนที่จะได้เห็นหน้า ผู้เป็นเจ้าของไร่กลับเรียกชื่อคนงานที่มีอยู่เป็นร้อยๆได้อย่างแม่นยำ จนวนัสอดนึกนิยมชมชอบไม่ได้ เพราะนั้นหมายถึงความใส่ใจ
“ไอ้รอยครับ ไอ้รอยมันไปฉุดนังดาวมานอนที่บ้านพักคนงานแน่ะนาย แล้วยายติ๋มแม่นังดาวตามมาเจอก็โวยวายใหญ่เลย ตอนนี้ยายติ๋มจะลากไอ้รอยไปหาตำรวจแล้วละนาย” คนงานหนุ่มพูดเร็วๆให้เจ้านายรับรู้
รอยนะเหรอ.............วนัสคิดอย่างตกใจแกมสงสัย ขายาวก้าวตามร่างสูงเพื่อจะไปดูสถานการณ์ที่บ้านพักคนงานด้วย แต่ถูกภูผาห้ามไว้และขอให้อยู่เป็นเพื่อนลูกๆของตนที่บ้านจนกว่าเขาจะกลับมา วนัสจึงต้องจำใจเดินกลับไปนั่งดูทีวีรอฟังเหตุการณ์จากชายหนุ่มอย่างเงียบๆ
\\\\\\\\\\\\\\
“ใจเย็นๆน้าติ๋ม”
ภูผาเมื่อมาถึงก็พบคนงานกลุ่มใหญ่มุงกันอยู่บริเวณหน้าบ้านพักยาวเหยียดที่รอยอาศัยอยู่ และตอนนี้คนก่อเรื่องก็หน้าซีดเหลือ 2 นิ้ว พร้อมเด็กสาวคู่กรณีที่เกาะหลังมารดาร้องห่มร้องไห้หน้าตาแดงก่ำ โดยมารดายืนทำหน้ายักษ์ถมึงทึงรออยู่ก่อนแล้ว ก็น่าโมโหอยู่หรอกลูกสาวทั้งคน
“ใจเย็นเหรอ!..........คนงานคุณภูผามาฉุดลูกสาวน้าแบบนี้จะให้ใจเย็นไหวหรือคุณ!” ยายติ๋มแผดเสียงใส่ร่างสูงอย่างเหลืออด
“ครับๆ ผมเข้าใจนะน้า แต่ขอผมสอบถามก่อนได้มั้ยน้า รับรองถ้าไอ้รอยมันทำ ผมจะเอามันส่งตำรวจกับมือผมเองเลย อีกอย่างดาวก็อายุมากกว่าจะมาพรากผู้เยาว์แล้วนะครับ ยังไงคุยกันก่อนเถอะครับ” ชายหนุ่มเจ้าของไร่พยายามไกล่เกลี่ย
“คุณภูผาก็เห็นๆอยู่ น้านะเห็นว่านังดาวมันหายไปตั้งแต่บ่าย มันบอกว่าจะมาส่งของที่นี่ ก็มิสทงมิสทีนอะไรของมันนั่นละ แต่ส่งภาษาอะไร เย็นแล้วก็ยังไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง จนน้าปิดร้านมันก็ยังไม่กลับบ้าน ก็เลยออกมาตามมันที่นี่ละ น้าตามหาก็ไม่เห็นมัน ก็เลยให้คนงานช่วยๆกันถามหาดู น้ากลัวลูกน้ามันจะเป็นอะไร แล้วพอคนงานของคุณไปเคาะประตูถามหาที่ห้องไอ้รอย มันก็อย่างที่เห็นนี่ละ มันมาปู้ยี่ปู้ยำลูกน้า น้าจะลากคอมันส่งตำรวจ ให้มันติดคุกหัวโตเลย” เสียงยายติ๋มเล่าเป็นฉากๆจนเห็นภาพ แต่ก็สะดุดใจภูผาอยู่ไม่น้อย จนร่างสูงสั่งให้คนงานชายคุมตัวเจ้ารอยไว้ก่อน ส่วนตัวเองเดินเข้าไปดูสภาพภายในห้องพักของคนงานหนุ่มที่เป็นเรื่องอยู่ตอนนี้
ภายในห้องพักยังคงสภาพเหมือนห้องชายโสดทั่วๆไปคือ รก แต่ไม่มีร่องรอยความเสียหายจากการต่อสู้ขัดขืน ข้าวของทุกชิ้นยังคงสภาพปกติ จะมีก็แต่กองขวดเหล้าแม่โขง 2 กลมกับอีก 1แบน พร้อมโซดา กระติกน้ำแข็งเสร็จสรรพตั้งอยู่กลางห้องตำตา ถ้าจะยังไงๆอยู่นา....... แล้วจึงเดินกลับออกไป คนที่จะตอบคำถามเขาได้ดีที่สุดก็คือเด็กดาวนั้นละ
ระหว่างเดินออกมาจากห้อง ภูผาเหลือบมองเด็กสาวที่พยายามจะชวนแม่กลับบ้านอย่างร้อนรน ก็หัวเราะขึ้นจมูกออกมาทันที
คงไม่ต้องถึงตำรวจแล้วละงานนี้
\\\\\\\\\\\\\\
ภูผากลับเข้าบ้านเมื่อเลยเวลาเที่ยงคืนไปเล็กน้อย โดยมีวนัสออกมารับพร้อมอาการอยากรู้ประทับบนใบหน้า
“เป็นยังไงบ้างครับ”
“ขออาบน้ำก่อนนะ แล้วจะเล่าให้ฟัง” ร่างสูงปลดกระดุมเสื้อไปพลางๆ
“แต่...........” วนัสกังวลถึงเวลาที่ล่วงเลยจนดึกดื่นก็ยังไม่ได้กลับบ้าน เขาไม่อยากยื้อเวลาออกไปอีก ถึงแม้แถวนี้จะไม่เคยเกิดเหตุร้ายก็ตาม แต่การขับรถกลางคืนในทางเปลี่ยวๆมันก็ใจคอไม่ค่อยดีได้เหมือนกัน
“วันนี้ค้างที่นี่เถอะนะ มันดึกแล้ว” ภูผาเดินเข้ามาสวมกอดคนที่ทำตาค้อนเข้าให้
“คุณ........!”
“พรุ่งนี้จะไม่ห้ามเลย” ริมฝีปากได้รูปรีบกดแนบลงบนขมับร่างโปร่งราวกับจะเอาอกเอาใจ ว่าไม่ได้เจตนาจะให้เป็นแบบนี้ จนวนัสถอนหายใจกับคนเล่ห์เหลี่ยมจัดพลางพยักหน้าหงึกๆแบบไม่ค่อยจะสบอารมณ์เท่าไรนัก ให้คนตัวใหญ่ยิ้มอย่างได้ใจ
“งั้นอาบน้ำด้วยกันนะ”
“ห๋า!.........ไม่!” ได้คืบจะเอาศอกจริงๆเลย วนัสคิดอย่างฉุนๆ พลางเดินตัวปลิวเข้าไปในห้องนอนร่างสูง แต่ก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำ ร่างโปร่งก็หันมาพูดกับเจ้าของบ้านที่เดินยิ้มกริ่มตามมา
“ถ้าเข้ามาในห้องน้ำจะฆ่าให้ตายเลย”
เสียงขู่ฟ่อๆทำให้ภูผาที่นั่งแหมะลงบนเตียงฉีกยิ้มกว้างขึ้นไปอีก รู้ทันจริงๆ
หลังวนัสผลุบเข้าไปในห้องน้ำ ภูผาก็หงายหลังล้มตัวนอนมองเพดานอย่างสุขใจ ฟังเสียงน้ำไหลรินไปเรื่อยๆจนเจ้าของร่างโปร่งบางเปิดประตูออกมา พร้อมกลิ่นหอมของแป้งเด็กที่เขามีติดห้องไว้ ภูผาลุกขึ้นเดินไปหาวนัสที่ยืนเช็ดผมลวกๆอยู่หน้าห้องน้ำ
“ดึกแล้วไม่น่าสระผมเลยน้า...........ที่เป่าผมอยู่หน้ากระจกนะ” มือใหญ่ยื่นมาช่วยวนัสซับหยดน้ำบนศีรษะทุยอย่างเบามือ จนร่างบางไล่ให้ไปอาบน้ำจึงไปผละจากไป พอออกมาก็พบวนัสนั่งรออยู่บนเตียง ผมนุ่มสลวยแห้งสนิทแล้ว และดวงตากลมดำก็กำลังมองมาอย่างบังคับกลายๆ
“เล่าได้รึยังครับ”
“หือ........ใจร้อนจริงๆ” ภูผาพาดผ้าเช็ดตัวกับพนักเก้าอี้ แล้วจึงเดินมานั่งบนเตียงพลางคว้าตัวร่างบางให้ล้มตัวนอนในอ้อมกอดของตน
“คุณ!...........”
“เล่าแล้วๆ” ภูผารีบบอกเพราะไม่อยากให้วนัสหัวเสียไปมากกว่านี้ ก็แค่อยากนอนกอดไปเล่าไปก็เท่านั้น อย่าขี้ฉุนนักเลย
“เจ้ารอยมันไม่ได้ไปข่มขืนเด็กดาวนั้นหรอก” ภูผาหยุดมองใบหน้าขาวนวลนิด แล้วประทับริมฝีปากบนเรือนผมหอมกลิ่นแชมพู ก่อนจะเล่าต่อ
“เจ้ารอยมันเสียใจที่น้องนุ่นอะไรของมันไม่ยอมรับรักมันวันนี้ ก็เลยซื้อเหล้ามากินย้อมใจในห้องของมัน แล้วช่วงที่นั่งดื่มอยู่คนเดียว เด็กดาวที่มาส่งของมิสทีนอะไรนั้นมาเห็นเข้า ก็ขอเข้ามาดื่มด้วย เห็นเจ้ารอยมันบอกว่า ดาวนั่งร้องห่มร้องไห้ ไม่รู้ไปเสียอกเสียใจที่ไหนมา พอเหล้าเข้าปากก็อย่างที่รู้นั้นละ คงปลอบกันไปปลอบกันมาก็เลยลงเอยแบบนั้น ก็นะ หนุ่มๆสาวๆ มันเหมือนน้ำมันกับไฟละนะ” ภูผามองคนที่นิ่งเงียบผิดปกติในวงแขน
“.............”
“มีอะไรรึเปล่า” ร่างสูงผงกศีรษะขึ้นมอง
วนัสเหลือบมาสบตาร่างสูง ก่อนจะเอ่ยสิ่งที่คิดอยู่ในใจ
“ก็เมื่อบ่ายๆนะสิครับ ผมพูดว่าดาวไปหลายคำ แล้วดูเหมือนเขาจะโกรธผมมากอยู่ จะเพราะเรื่องนี้รึเปล่าก็ไม่รู้ที่ทำให้เขาไปกินเหล้าจนเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น” ร่างบางขมวดหัวคิ้วจนย่นติดกัน
“เด็กนั้นมาหานายด้วยรึ” ร่างสูงลงเสียงหนักถามอีกฝ่าย
“ครับ ดาวเขามาส่งของช่วงที่คนงานยังไม่เลิกงาน ก็เลยมารออยู่กับผม แล้วเกิดคุยกันไม่รู้เรื่อง ผมเลยติงเขาไปหลายคำ”
”อืม..........จะใช่หรือไม่ใช่ มันก็เป็นเรื่องที่เราป้องกันอะไรไม่ได้หรอกนะ อย่าไปกังวลเลย” ดีแล้วที่เป็นเจ้ารอยไม่ใช่นาย ไม่งั้นฉันคงอกแตกตายแน่ อ้อมแขนใหญ่โอบรัดคนตัวเล็กกว่าแน่นขึ้นพลางลอบถอนหายใจยาว
“เฮ้อ.......แล้วยังไงต่อกันครับ”
“จะยังไง........พรุ่งนี้ฉันก็ต้องเป็นผู้ใหญ่ไปสู่ขอเด็กดาวให้กับเจ้ารอยมันนะสิ”
“หือ..........” วนัสตาโตกับคำบอกเล่า เพราะยายติ๋มที่เขารู้จักอยากให้ลูกเป็นฝั่งเป็นฝากับคนมีเงิน แล้วเจ้ารอยมันรวยเสียเมื่อไรกันละ
“ไม่หือละ........เรื่องมันแดงขนาดนี้ น้าติ๋มแกก็เสียหน้ามากอยู่ เลยต้องจำใจรับเจ้ารอยเป็นลูกเขย ฉันก็คิดว่ามันเป็นทางออกที่ดีนะ แล้วนี่ฉันว่าจะช่วยเรื่องสินสอดทองมั่นให้เจ้ารอยมันด้วย ถือซะว่าให้ทุนมันไปตั้งต้นชีวิตใหม่น่ะ”
วนัสรู้สึกถึงปลายนิ้วมือใหญ่กำลังพันเส้นผมของตนเล่นไปมา นี่คงเอ็นดูเจ้ารอยไม่น้อยเลย คิดไปก็นึกถึงหน้าคนต้นเหตุขึ้นมา
“ได้เมียสมใจเลยนะ” วนัสพึมพำอย่างขำๆ ก่อนจะผงะหน้าหนีอีกฝ่ายที่เคลื่อนเข้ามาใกล้
“ดึกแล้วเลิกคุยเรื่องคนอื่นเถอะนะ” ภูผาซุกไซร้ใบหน้ากับซอกคอขาวเป็นการตัดบท แล้วกดริมฝีปากบนผิวนุ่มหอมระเรื่อยจนถึงริมฝีปากบางที่เผยอรอให้เขาเข้าไปชิมความหวานซ่าน มือใหญ่ลูบคลำบั้นท้ายแน่นตึงไปมา ก่อนจะสอดมือเข้าไปใต้เนื้อผ้าเพื่อลูบไล้ผิวเนื้ออุ่นลื่นมือ
“คะ...........คุณภูผา”
“อะไรฮึ” ร่างสูงส่งเสียงครางถาม ขณะยังเคล้าเคลียติงหูนิ่มไม่ห่าง
“ผม..........ขอ......นอนเฉยๆได้มั้ยครับ?”
“หือ?” ร่างสูงชะงัก คงเป็นคำถามที่ประหลาดที่สุดในความรู้สึกของภูผา ร่างสูงจึงได้ผละศีรษะออกห่าง มองลึกลงในดวงตาคู่อ่อนโยนจึงได้เห็นแววความหวาดหวั่นซุกซ่อนภายใต้ความสงบนิ่ง ก่อนจะยกยิ้มให้ร่างบางคลายความวิตกกังวล
“อืม....หอมทีนะ” ภูผากลั้นใจจูบลงบนหน้าผากมน แล้วจึงทรุดตัวลงนอนก่ายกอดร่างบางไว้แต่เพียงหลอมๆ
“หลับซะ ถ้าไม่หลับเดี๋ยวเปลี่ยนใจนะ” ภูผาพูดหยอกเย้าเมื่อวนัสยังคงลืมตาแป๋วในความใจกว้างของตน
เขาไม่อยากจะหักหาญน้ำใจของร่างบางอีก เพราะตัววนัสเองก็มีปฏิกิริยาในทางที่ดีขึ้นกว่าเดิมมาก เพียงแต่ต้องให้เวลาในการปรับตัวปรับใจแก่อีกฝ่ายบ้างเท่านั้น
วนัสเพียงพยักหน้าในอ้อมแขนแข็งแรง พลางซ่อนรอยยิ้มโล่งใจไว้ เขาดีใจที่อีกฝ่ายคิดถึงความรู้สึกของเขา แล้วค่อยๆหลับตาลงในความอบอุ่นที่โอบล้อมรอบตัวอย่างสบายใจ
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“ตั้งเชียงใหม่เชียวนะพี่” วนัสคุยโทรศัพท์กับพี่สาวผ่านสมอล์ทอล์ก นิ้วมือเรียวยาวยังคงกดแป้นคีย์บอร์ดรัวเร็ว
“คิดถึงสิครับ คิดถึงเจ้าสองคนนั่นด้วย” ใบหน้าขาวใสดูอิ่มเอิบ เมื่อได้พูดคุยกับคนในครอบครัวที่เหลือเพียงคนเดียวในโลก แม้จะห่างไกล แต่พี่สาวของเขาก็ยังโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบอยู่แทบทุกวันไม่ได้ขาด
“โธ่พี่ก็........... เอางี้ เดี๋ยวผมขอถามเจ้านายก่อนว่าจะหยุดได้กี่วันนะ แล้วผมจะโทรไปบอก ฝากหวัดดีพี่ยศด้วยนะพี่” พอตัดสัญญาณโทรศัพท์ วนัสก็เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ทอดสายตามองผ่านกระจกใสออกไปภายนอกที่เขียวชอุ่มไปด้วยต้นข้าวโพดอ่อนอายุไม่ถึงเดือน
เกือบปีแล้วสิ ที่ไม่ได้ขึ้นไปเยี่ยมพี่ที่เชียงใหม่ ก็ตั้งแต่ทำงานที่นี่ละนะ ปานนี้ลูกของพี่คงโตขึ้นเยอะเชียว แต่จะขอลาพักได้รึเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน คิดไปก็เหลือบตามองพี่พิน พนักงานหญิงที่เคยเป็นพี่เลี้ยงสอนงานตอนเข้ามาใหม่ๆ นั่งรื้อค้นเอกสารอยู่มุมหนึ่งของสำนักงาน
“พี่พินครับ”
“อะไรหรือจ๊ะ” หญิงสาวขานรับโดยไม่หันหน้ามามอง ยังคงง่วนอยู่กับกองเอกสารตรงหน้า
“ที่นี่เขาให้ลาพักร้อนได้ใช่มั้ยครับ”
“จ๊ะ ปีหนึ่งก็ลาพักร้อนได้ 10 วัน เฉพาะพนักงานประจำอย่างเราๆนะจ๊ะ พวกคนงานรายวันรายเดือนไม่มีหรอก”
“เหรอครับ ถ้าผมจะลาก็ยืนใบลาที่คุณภูผาใช่มั้ยครับ”
“จ๊ะ.....แต่ว่าจะไปไหนเอ่ย” พี่พินหันมายิ้มแซว
“ว่าจะไปเยี่ยมพี่สาวที่เชียงใหม่นะครับ”
“แหม...พี่ก็นึกว่าจะแอบไปหาแฟนที่ไหนซะอีก”
“โธ่.........พี่พิน” วนัสหัวเราะกับคำกระเซ้าแหย่ของพี่พิน แล้วจึงเดินไปหยิบฟอร์มใบลามากรอก เขียนเสร็จก็เอาใส่แฟ้มเสนอเซ็นนำไปวางไว้บนโต๊ะทำงานของภูผา รอให้เจ้าตัวมาเซ็นอนุญาต หรือไม่อนุญาตก็เท่านั้น
ภูผากลับเข้ามาที่ทำการไร่ภูผาเมื่อใกล้เลิกงาน แล้วก็อย่างที่วนัสคาดไว้ ร่างบางถูกเรียกตัวเข้าไปในห้องทำงานของภูผาทันทีที่ร่างสูงเห็นกระดาษภายในแฟ้มเสนอเซ็น
“จะไปไหนหรือนัส ลายาวเลยนะนี่” ภูผาก้มมองใบลาพักร้อนในมือที่กำหนดจำนวนวันลาไว้ถึง 7วันอีกครั้ง
“จะไปเยี่ยมพี่สาวที่เชียงใหม่นะครับ” วนัสตอบพลางใจเต้นตึกๆ เขาอยากให้ภูผาอนุญาตมากๆ
“อืม.........7 วัน” ร่างสูงพึมพำเบาๆ พร้อมกับอาการครุ่นคิดจนวนัสเกิดอาการเกรงใจขึ้นมา เนื่องจากก็รู้ว่าตนเองลาติดต่อกันหลายวันจะลำบากเพื่อนร่วมงานคำอื่นที่ต้องทำงานแทนด้วยเหมือนกัน
“มากไปหรือครับ งั้นผมไว้ลาติดช่วงวันหยุดนักขัตฤกษ์คราวหน้าก็ได้ครับ จะได้ไม่กินแรงเพื่อนร่วมงานด้วย”
“เปล่าหรอก” มือใหญ่ดึงปากกาที่เสียบไว้ในกระเป๋าเสื้อออกมาเซ็นสองจึก แล้วปิดแฟ้มลงเหมือนเดิม
“เพียงแต่..............” ร่างสูงเดินอ้อมโต๊ะมาหยุดตรงหน้าร่างบางก่อนจะก้มตัวหอมแก้มนวลเร็วๆ ไม่ทันให้อีกฝ่ายได้หลบทัน
“มันคิดถึงน่ะ”
“..................พูดเหมือนพวกเจ้าชู้ไปได้” วนัสบ่นอุบอิบกับกิริยาไม่ค่อยจะสำรวมเวลาอยู่นอกบ้านของร่างสูง แต่ภูผาก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พลางยิ้มใส่ตาเขาด้วยซ้ำ
“งั้นวันนี้ไปกินข้าวเย็นในเมืองกันมั้ย “
อยู่ๆภูผาก็เอ่ยชวนวนัสไปกินข้าวนอกบ้านอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้วนัสมองสบตาร่างสูงอย่างพินิจพิเคราะห์
“ข้าวฝีมือของป้าหยดก็อร่อยดีแล้วนี่ครับ” คำตอบแบบซื่อๆทำเอาภูผาต้องรวบร่างบางเข้ามากอดแน่นๆเสียทีหนึ่ง
“ไม่ใช่อย่างนั้น แค่อยู่มาตั้งนาน ไม่เคยพาออกไปเที่ยวไหนเลย ฉันกลัวเธอจะเบื่อน่ะ”
คำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใยของร่างสูงไม่ได้ทำให้วนัสรู้สึกตามนั้น เขาโตมากับที่นี่แล้วเขาจะคิดเบื่อได้ยังไง
“คุณภูผา...............ที่ผมลาไปเชียงใหม่นี่ผมไปเยี่ยมพี่สาวนะครับ ผมไม่ได้ไปเพราะเบื่อที่นี่ ผมคิดถึงพี่สาวผมเหมือนกันนะ” น้ำเสียงของวนัสเริ่มจะรวนๆ เพราะรู้สึกว่าตัวเองถูกอีกฝ่ายมองว่าเป็นพวกขี้เบื่อหลงแสงสี
“อย่าเพิ่งโกรธสินัส ฉันแค่อยากพาไปเปิดหูเปิดตาบ้าง ทำงานทุกวันมันจะเครียดสะสมได้นะ” ภูผาก้มลงจูบศีรษะทุยหนักๆ “แล้วอีกอย่าง ประสบการณ์มันสอนให้ฉันไม่ควรละเลยเรื่องเล็กๆน้อยๆพวกนี้ ฉันไม่อยากให้มันซ้ำรอยเดิมอีก นัสอาจจะมองว่าบางครั้งฉันจู้จี้จุกจิก หรือไม่ก็ดูเป็นห่วงจนเกิดเหตุ นั้นก็เพราะฉันอยากให้ความสำคัญกับคนที่ฉันรัก ฉันอยากให้นัสพอใจ และอยากอยู่กับฉันไปนานๆ อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป ฉันไม่อยากมองข้ามเรื่องพวกนี้จนวันหนึ่งมันอาจกลายเป็นปัญหาได้น่ะ”
วนัสยืนนิ่งรับฟังร่างสูงพูดจบก็ถอนหายใจออกมายาวๆ เขาเข้าใจละว่า ชีวิตครอบครัวของภูผาเคยล้มเหลวมาก่อน ทำให้ภูผาพยายามจะลดช่องว่างที่เคยพลาดพลั้งเหล่านั้น แต่คำว่าล้มเหลว มันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะคนเพียงคนเดียว หากอีกฝ่ายเข้มแข็งและพร้อมจะอดทน ต่อสู้ผ่านช่วงเวลาเลวร้ายไปด้วยกัน ก็คงไม่จบแบบนี้ ถึงจะรู้สึกซาบซึ้งในความเอาใจใส่แต่มันก็อดฉุนไม่ได้อยู่ดี
“ผมก็คือผม อย่าเอาผมไปเปรียบเทียบกับใคร ถ้าผมอยากจะไปเที่ยว ผมจะบอกคุณ แล้วถ้าคุณไม่ว่าง ผมก็ไปเองได้ เอาเด็กๆไปด้วยก็ได้ หายเบื่อผมก็จะกลับ..............กลับมาเองละ” วนัสพูดตะกุกตะกักในตอนท้าย ก่อนจะถูกภูผาประกบริมฝีปากดูดกลืนถ้อยคำที่เหลือไปสิ้น
“ไปแล้วรีบกลับมานะ”
TBC
:z3: งานหนักมากกกก คลายเครียดด้วยนิยาย เฮ้อ สบายใจ
มาต่อให้เเล้วจ้า ขอตัวไปอ่านนิยายก่อนนะ บาย :bye2: ฝันดีกันทุกคนค่ะ
-
:L1: :L1:
-
เฮียภาค มีเมียเด็กต้องอดทน
ทั้งลูกขู่ลูกปลอบ และเอาม้าเข้าล่อ
ก้องเด็กน้อยก็ตามเข้าต้อยๆ :-[
อยู่ห่างนัสตั้งหลายวันแบบนี้คุณหินคิดถึงแย่
-
คุณหินน่ารักและหื่นตลอดเวจริงๆ
จะไหวมั้ยไม่เจอกันตั้ง 7 วันแน่ะ
-
รอตอนต่อไปโลด :man1:
-
มดเต็มโต๊ะ =_=*
เจ้ารอยได้เมียสมใจอยากแล้วสิ
คุณหินน่ารักเสมอต้นเสมอปลาย กอดคนเขียน :กอด1:
-
กำลังจะไปนอนพอดีมาเปิดเจอ
โอ้ว ว คลิกทันที55555
ตอนนี้กำลังลุ้นกับคู่ของก้องอยู่เลยค่ะ
ดูซิว่าจะใจอ่อนเมื่อไหร่55
ว่าแต่คนทำหื่นไปไมค่ะนั่น สองวันสองคืนเชียว
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ส่วนคุณหินยังคงให้ความรู้สึกอบอุ่นเช่นเคยเลยนะคะเนี่ย
อ่านแล้วยิ้มเลย
สู้ๆค่ะ
-
คุณหิน หื่นตลอดเวลาจริง ๆ
ไปตั้ง 7 วันแน่ะ คุณหินไม่คิดถึงแย่เหรอเนี่ยน้องนัส
-
คุณหินมีแววกลัวว่าที่ซะแล้ว
สงสารเจ้ารอย มาเจอน้องดาวแทน
+1
-
อ่ะ อยากอ่านตอนของก้องภพต่อซักนิด :o8: เค้าชอบให้ก้องไม่ทันภาคภูมิ คนอ่านจะได้เสียเลือด :haun4:
ส่วนคู่น้องนัส ก็อบอุ่นอ่อนหวานเหมือนเดิม ชอบที่คุณภูผารักและเอาใจใส่นัสมากๆ
-
แหม่
คุณภาคของเรา
ได้ใจจริงๆ
:haun4:
-
เขิลมั้ยล่ะนั่นตอบเค้าไปแบบนั้น :o8:แต่คนแถวนี้เขิลแทนคุณไม้อ่ะ
-
น่ารักอ่ะ
คู่นี้ก็หวานกัน
เห็นแล้วอิจฉาอ่ะ
คริ ๆ ๆ ๆ :กอด1:
-
โอ้ย หวานนนนนนนนนนนนน :impress2: มากคะ ทั้งสองคู่
ถึงคู่ก้องภาค จะหวานแบบแปลกๆ หละนะ :pigha2: อิอิ
-
กลัวอะไรคะคุณภูผา
ตามไปสิคะ เชียงใหม่ แค่นี้เอง
เปิดตัวกับพี่ภรรยาอีกต่างหาก
ไม่เหงาด้วย
ยิงปืนนัดเดียว ได้ผลเยอะเลยยย
-
นึกว่าคุณหินจะพาเด็ก ๆ ไปพักผ่อนกับนัสด้วยซะอีก
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย แต่คนละแบบ :-[
หรือคุณภูผาจะแอบย่องตามวนัสไปเยี่ยมพี่สาวด้วย?
-
ไอรอยเอ้ยยยย o22
อ่านตอนนี้แล้วนั่งอมยิ้มหน้าจอคนเดียว
อิอิ :-[
-
ลงเอยกันไปสองคู่ ถึงอีกคู่จะัลงเอยแบบไม่เต็มใจของก้อง แต่ติดใจของคุณภาคก็เหอะ :laugh:
ว่าแต่ไปฮันนีมูนกันที่เชียงใหม่มั้ยนิ :o8:
-
แอร้ยยยยย พี่ภาคเปลี่ยนผ้าปูที่นอนรอนู๋ก้องเลยหรอคะ
อีกคู่ก้อหว้านหวานเนอะ :-[
-
โอ้ยหวานใส่กันแหละ ชอบมากกกกกกกก
-
น่ารักเชียวจริงๆๆแล้วคุณภูผาต้องอยากตามไปด้วยแน่ๆๆอ่ะ
-
อีเจ้อิจฉาค่ะ ไม่ไหวแล้ว.......
-
:z2: :z2: :z2:
-
“ฉันชอบคนตรงๆแบบนายนะก้อง คิดอะไรก็พูดออกมาแบบนั้น ถึงมันจะดูขวานผ่าซากก็ตามเถอะ แต่มันก็ดูจริงใจดี ฉันอยากจะรักคนแบบนี้ละ”
กรี๊ดดดดด พี่ภาคค่ะ พี่สารภาพได้ตรงใจมากๆเขินไปกับน้องก้องด้วยเลยเนี้ย :-[
หลังจากลัดขั้นตอนได้ตัวมาแล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่ภาคได้หัวใจน้องก้องมาไวๆนะคะ รักของทั้งคู่จะได้มีส่วนเติมเต็ม :กอด1:
น้องนัสไร้เดียงสาได้อีก แต่แนะนำว่าสงสัยอะไรไม่ต้องไปถามลุงเกิ้ลหรอกค่ะ พี่หินเนี้ยรู้ลึก รู้จริงค่ะ! :m20:
ว่าแต่พี่หินจะไม่ตามน้องนัสไปเชียงใหม่ด้วยจริงๆเหรอคะ? ^ ^
-
เฮียภาคมันเจ้าเล่ห์จริง ๆ หลอกล่อน้องก้องสำเร็จซะด้วย
คาดว่าไม่นาน น้องก้องคงใจอ่อน
ส่วนคู่หลัก ก็ค่อยเป็นค่อยไป ถึงจะลวนลามนัสได้เรื่อย ๆ
แต่ยังดีที่คอยรักษาน้ำใจ
7 วัน จะอดใจไม่ตามไปไหวมั้ยน๊า คุณพ่อหม้ายลูกสองเอ๊ย :z2:
-
น้องนัสไปตั้ง 7 วัน พี่หินคิดถึงแย่เลย...
-
ตามไปเลย
-
พี่ภาคพยายามหว่านเสน่ห์พร้อมทั้งใช้ความเจ้าเล่ห์ทำให้ก้องมารัก :laugh:
คุณภูผามาแบบใจกล้าหน้าด้านทำให้ได้หวานกกับนัส :o8:
-
ต้องหาเวลาอยู่เงียบๆทบทวนความรู้สึกตัวเองสินะ ไม้ ^^
-
หินคงคิดถึงแน่ๆๆ ตานัสไปเลยดิ :o8:
:call:
-
Part14
“มากินข้าวได้แล้วไม้”
เสียงพี่สาวของวนัสตะโกนเรียกชื่อเล่นของน้องชายด้วยความเบิกบานใจ จุดรอยยิ้มให้เจ้าของชื่อรีบปิดหนังสือที่กำลังอ่าน เดินมาเมียงมองข้าวกลางวันที่พี่สาวตระเตรียมคิดเมนูไว้ตั้งแต่เช้า ซึ่งแต่ละอย่างล้วนเป็นของโปรดของตนตลอดสามวันที่ผ่านมา
“ไม่ต้องยุ่งยากทำหรอกพี่ เหนื่อยเปล่าๆ” วนัสก้มมองอาหารกลางวัน วันนี้เป็นราดหน้าทะเลอย่างที่เขาชอบ วางอยู่บนโต๊ะพร้อมทาน
“เอาเถอะๆ พี่อยากทำให้กิน ไม่เหนื่อยหรอก เวลาเด็กๆไปโรงเรียนกันหมดแล้ว พี่ก็ว่างทำแต่งานบ้านเท่านั้นละ”
ร่างโปร่งทรุดตัวนั่งบนเก้าอี้หวายแล้วตักเครื่องปรุงเติมใส่อีกเล็กน้อย ก่อนจะละเลียดกินเพราะยังร้อน
“อยู่คนเดียวเป็นไงบ้างละเรา”
วนารีมองรูปร่างสะโอดสะองขึ้นกว่าแต่ก่อนของน้องชาย จะเรียกว่าผอมก็ว่าได้ ความจำเป็นของชีวิตทำให้วนารีต้องติดตามสามีมาอยู่ที่เชียงใหม่ห่างไกลกับน้องชายเพียงคนเดียว ไม่มีโอกาสร่วมรับรู้สารทุกข์สุกดิบของน้องชาย จะเจ็บจะป่วยก็ทำได้แค่โทรศัพท์บอกให้ดูแลตัวเองให้ดีๆก็เท่านั้น คิดไปน้ำตาก็รื้นเรื่อขึ้นมา ใจอยากจะให้น้องขึ้นมาอยู่ด้วยกันที่นี่ แต่ก็รู้ว่าทำไม่ได้ เพราะหากตนเลือกได้ก็ขอเลือกอยู่บ้านเกิดตัวเองเหมือนกัน
“ผมสบายดีนะพี่ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” วนัสพูดหยอกเย้าพี่สาวที่ทำหน้าตาเหมือนอยากจะร้องไห้
“ก็มันอดห่วงไม่ได้นี่ ดูสิ ผอมเชียว” วนารีเดินเข้ามาจับแขนน้องชายอย่างชั่งน้ำหน้า
“หึๆ ก็ทำไร่นี่ครับ ถ้าอ้วนสิแปลกพี่ แต่ผมสุขสบายดีจริงๆนะ ที่ไร่ก็เข้าที่เข้าทางขึ้นเยอะเลยตอนนี้ ไว้พี่ว่างๆช่วงเด็กปิดเทอมก็ลงไปดูสิครับ”
“พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน แต่ว่าไร่สวนก็ต้องดู แล้วยังไปทำงานกับคนอื่นอีก จะไหวหรือไม้ ไม่เหนื่อยหรือ ถ้าเงินไม่พอก็เอาเงินค่าเช่าห้องแถวไปใช้ก็ได้นี่ ไม่ต้องส่งให้พี่ทุกเดือนหรอก พี่น่ะมีกินมีใช้ไม่ได้เดือนร้อนอะไร” หญิงสาวพูดไปก็ทรุดตัวนั่งทานราดหน้าข้างน้องชาย
“เงินน่ะพอใช้ พี่ไม่ต้องห่วง ส่วนไร่สวนก็ได้คุณภูผาคอยช่วยดูให้อยู่ เลยไปได้สวย”
“เหรอจ๊ะ คุณภูผานี่เจ้านายที่ทำงานใช่มั้ย ดูสนิทกันดีนะ เห็นเล่าให้ฟังทางโทรศัพท์บ่อยๆ”
“ก็...........ก็สนิทกันดีครับ” วนัสตอบเหมือนมีอะไรมาติดคอ สนิทสนมกันมากเลยละพี่ สนิทจนบอกพี่ไม่ได้นั้นละ ถ้าพี่รู้จะคิดยังไงบ้างก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้เขายังไม่พร้อมจะให้พี่มารับรู้เรื่องราวความสัมพันธ์ของตนเองกับภูผา คงต้องรอให้ถึงเวลาที่เหมาะที่ควรดีกว่า
“ก็ดีแล้วจ๊ะ เจอคนดีก็ควรจะถนอมน้ำใจไมตรีกันไว้นานๆ เดี๋ยวนี้หายากนะ คนที่เขาจะคบกับเราแบบจริงใจไม่มีผลประโยชน์ติดสอยห้อยตามมาด้วย”
“โธ่พี่.........คุณภูผาเขารวยจะตาย ผมไม่มีประโยชน์อะไรจะให้เขาหาหรอก” วนัสพูดติดตลกให้พี่สาวค้อนขวับ
“เดี๋ยวนี้ผลประโยชน์มันไม่ใช่แค่เงินทองนะไม้ ไม่เห็นเหรอ ที่เขาโกงบ้านโกงเมืองกันตอนนี้นะ มันใช่แค่ตัวเงินซะที่ไหน”
“โฮ้.....พี่เรา เกาะติดสถานการณ์ซะด้วย”
“ยังจะมาล้ออีกแนะ” วนารีทำท่าจะเขกศีรษะน้องชาย จนวนัสต้องเอียงตัวหลบมะเหงกพี่สาวเป็นพัลวัน
สองพี่น้องกินอิ่มก็ยังนั่งคุยสัพเพเหระไปเรื่อย จนใกล้ได้เวลาลูกของพี่สาวทั้งสองคนเลิกเรียน จึงได้แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน วนัสกลับไปนั่งอ่านหนังสือต่อเพราะไม่มีอะไรจะทำด้วยพี่สาวไม่ยอมให้ทำนั่นละ
วนัสเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้มเหมือนฝนจะตก ใจจึงกระหวัดนึกถึงถิ่นที่อยู่ที่ตนจากมาชั่วคราว ที่นั่นมักจะมีฝนตกอยู่สม่ำเสมอจนเป็นเรื่องปกติ
แล้วคนที่นั่นตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ ทั้งๆที่เพิ่งจะคุยโทรศัพท์กันไปเมื่อคืนนี้เองแท้ๆ ก็ยัง.......................
“พรุ่งนี้ไปกาดสวนแก้วกับพี่นะ จะได้หาซื้อของฝากกลับไปด้วย”
เสียงพี่สาวตะโกนเตือนดังมาจากห้องครัวทำเหมือนวนัสยังเป็นเด็กเล็กๆ ต้องมีผู้ใหญ่คอยดูแลตลอดเวลา ทำให้หัวใจของน้องชายอุ่นขึ้นมา ในสายตาของพี่ เขาก็ยังเป็นเด็กวันยังค่ำละ
แต่ยังมีอีกคนที่ทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นได้เหมือนกัน วนัสคิดอย่างเหม่อลอย ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ
ถ้าจะบ้าแฮะ เพิ่งห่างกันไม่กี่วันเองนะไอ้นัส คิดถึงเขาอยู่ได้ ถ้าเขารู้ได้ใจกันพอดี
วนัสลุกขึ้นเดินไปหน้าบ้าน เมื่อได้ยินเสียงลูกของพี่สาวสองคนกลับมาจากโรงเรียน
“มาให้น้าหอมคนละทีเร็ว” วนัสยิ้มรับหลานสองคน ก่อนจะเดินไปโอบตัวเด็กทั้งสองเข้าบ้าน
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“พ่อ เมื่อไรน้าไม้จะกลับมาซักที”
ภูผาอมยิ้มก้มมองบุตรชายคนเล็กคลานขึ้นมานั่งบนตักมองตนตาแป๋ว
“อีกสามสี่วันก็น้าไม้ก็กลับมาแล้วลูก ทำไม........เดี๋ยวนี้รักน้าไม้มากกว่าพ่อแล้วเหรอ น่าน้อยใจจังน๊า................” ภูผาแกล้งทำแก้มตุ่ยงอนลูกชายตัวเอง
“เปล่าครับ........แต่น้าไม้บอกว่า ถ้ากลับมาแล้วจะไปช่วยสร้างบ้านให้เมฆ” เด็กชายทำปากยื่นมองนิ้วมือตัวเอง
บ้านที่ว่าก็คือฐานลับของพวกเด็กๆนั่นเอง โดยการเอาทางมะพร้าวแห้งมาปักล้อมเป็นกระโจมหลายๆชั้น จนหนาพอจะบังแดดบังลมและสายตาของใครต่อใครได้ เพราะเด็กๆวัยนี้จะเลียนแบบพ่อแม่ และรู้สึกจะอยากมีอะไรเป็นของๆตน มีอาณาเขตเป็นของตัวเองที่ไม่อยากให้ใครมารุกล้ำเท่าที่แรงและกำลังจะทำได้ในวัยนี้ ภูผาลอบมองบุตรชายทำหน้ามุ่ยแล้วให้รู้สึกสงสารแกมเอ็นดู
“ไว้พรุ่งนี้พ่อไปช่วยทำน่ะลูก” ร่างสูงพูดเอาใจลูกชาย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรีโมทกดปิดทีวี
“ไม่เอา! พ่ออย่ามาดูนะ” เจ้าตัวเล็กทำหน้าหวงฐานลับสุดฤทธิ์
นั่นไง ภูผาเลิกคิ้วเป็นเชิงแปลกใจชั่วขณะ ถึงวัยเริ่มมีความลับกับพ่อแม่แล้วหรือเนี่ย เฮ้อ....................
“งั้นลูกก็ต้องรอน้าไม้กลับมาก่อนแล้วละ แต่ตอนนี้ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไปโรงเรียนสายนะ” ภูผาไม่พูดเปล่า พลางคว้าร่างเด็กน้อยที่ดิ้นรนหัวเราะคิกคักขึ้นแบกพาดบ่า พาวิ่งไปยังห้องนอนที่มีพี่ชายนั่งขีดๆเขียนๆบางอย่างอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่นเตี้ยๆ
“ทำอะไรน่ะอิฐ ดึกแล้ว นอนเถอะลูก” ภูผาวางลูกชายคนเล็กบนเตียง แล้วเดินมาหาลูกชายคนโต
“คุณครูให้วาดรูปบ้านของฉัน เป็นการบ้านครับ เสร็จแล้วด้วย พ่อดูสิ” เด็กชายชูอวดภาพที่ตนวาดให้พ่อดู
ภูผายื่นมือรับสมุดวาดเขียนจากบุตรชายมาพิจารณา แล้วชมเปาะ
“มีหัวนี่ลูก สวยๆ” ภูผาชมลูกชายที่ดูจะชื่นชอบทางด้านศิลปะมากเป็นพิเศษ “แล้วบ้านเรามีใครบ้างหึ ไหนชี้ให้พ่อดูซิลูก”
เด็กชายยื่นหัวชะโงกมาดูรูปในมือพ่อ ก่อนจะเอานิ้วจิ้มไล่บอกไปเรื่อยๆ
“นี่พ่อ....... นี่เมฆ ......นี่น้องอิฐ.......นี่น้าไม้........นี่ป้าหยด อยู่ในบ้านของเราครับ”
ภูผาก้มลงหอมแก้มลูกชายฟอดใหญ่ มองภาพในมืออีกครั้ง ก่อนจะชวนลูกชายเข้านอน แล้วตนเองจึงเดินออกมานั่งที่โซฟายาวห้องรับแขก พลางทอดสายตามองฝ่าความมืด ใจนึกถวิลหาร่างอุ่นนุ่มนวล ที่ไม่เคยห่างกันนานๆมาก่อนตั้งแต่พบเจอกันครั้งแรก
จะโทรไปหาบ่อยๆก็เกรงใจกลัวอีกฝ่ายจะรำคาญ เพราะก่อนไปก็ดูจะหงุดหงิดที่เขาคอยตามจู้จี้อยู่ด้วย
คิดถึง.................................
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“อย่านอนดึกนะไม้ พรุ่งนี้ต้องไปซื้อของ”
“ครับพี่” วนัสรับคำพี่สาวแต่ตายังมองจอทีวีอยู่จนจบรายการรอบดึก จึงได้เข้านอนในห้องที่พี่สาวจัดไว้ให้
ร่างบางนอนตะแคงมองแสงนวลลออของพระจันทร์ข้างขึ้น สาดส่องผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาทาทาบพื้นห้องอย่างเงียบๆ
ถึงจะรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ร่วมกับพี่น้องท้องเดียวคลานตามกันมา แต่ก็มีบางอย่างที่รู้สึกขาดหายไป มันโหวงๆอยู่ในอกจนบอกไม่ถูก
“คุณภูผา..........”
\\\\\\\\\\\\\\\\\
“ไม่ลืมอะไรนะไม้” เสียงกังวลของพี่สาวร้องเตือนดังมาจากในบ้าน วนัสจึงก้มลงสำรวจข้าวของตนเอง รวมทั้งของฝากที่ตั้งใจจะเอาไปฝากคนที่ไร่ ก่อนจะส่ายหน้าตอบแทน
“จะรีบกลับไปไหนละไม้ ลางานมาตั้งอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ” พี่เขยของวนัสทักขณะเช็ดกระจกรถเตรียมตัวไปส่งน้องภรรยาที่สนามบิน
“ผมจะแวะเยี่ยมก้องที่กรุงเทพด้วยนะครับพี่ยศ”
“เหรอ เป็นยังไงบ้างละเจ้านั่น”
พี่ยศเองก็รู้จักมักจี่กับเพื่อนของเขาดี ด้วยเวลาปิดเทอมก็ขึ้นมาเยี่ยมพี่สาวเขาด้วยกันบ่อยๆ “ตอนนี้ลาออกจากงานมาช่วยแม่ที่ร้านอาหารนั่นละครับ”
นี่ละ เป็นสาเหตุให้เขาต้องแวะเยี่ยมเพื่อสนิทก่อนกลับไร่ให้ได้ เพราะตอนได้ทำงานที่สำนักพิมพ์แห่งนี้ทั้งเขาและเพื่อนดีใจกันมาก แล้วทำไมอยู่ๆถึงบอกกับเขาว่า ลาออกแล้ว เลยต้องแวะไปดูเพื่อนเสียหน่อย
หลังจากขนข้าวของขึ้นรถรถเรียบร้อย พี่เขยก็พาวนัสไปส่งที่สนามบิน ซึ่งวันนี้ผู้คนไม่หนาตาเช่นวันที่มา ก่อนเขาจะขึ้นเครื่องพี่สาวก็น้ำตาคลอๆจนเขาต้องฝืนยิ้มเดินเข้าไปกอดพี่สาวเสียทีหนึ่ง แล้วเดินเข้าด้านตรวจไปทั้งๆที่ยังมีเวลา
\\\\\\\\\\\\\\\\
“เฮ้...........ทางนี้” ก้องภพส่งเสียงเรียกเพื่อนที่เหลียวซ้ายแลขวาหาคนมารับ
วนัสเดินลากกระเป๋ามาหาเพื่อนที่เดินยิ้มเข้ามาช่วยถือกระเป๋าสัมภาระให้
“พี่รีสบายดีมั้ย” พอขึ้นมานั่งในรถยนต์คันใหญ่เปิดแอร์เย็นฉ่ำยี่ห้อดาวดวงเดียว ก้องภพก็ถามสารทุกข์สุขดิบเพื่อน พลางเหลียวมองกระจกหลังแล้วค่อยๆออกรถไปเรื่อยๆ
“พี่รีสบายดี เลี้ยงลูกปวดหัวทั้งวันนั้นละ” วนัสหัวเราะเมื่อพูดถึงบรรดาลูกๆของพี่สาว “แต่ว่านายเปลี่ยนรถใหม่เหรอ” วนัสกวาดตามองความโอ่อ่าภายในรถนอกคันโตที่เพื่อนขับมารับ
“เปล๊า! ของแม่น่ะ ฉันกำลังตกงานนะ จะไปเอาปัญญาที่ไหนมาซื้อรถนอกแบบนี้ อาศัยใบบุญแม่ไปก่อนละกัน” ร่างผอมหัวเราะขื่นๆ
ก้องภพขยับพวงมาลัยบังคับรถหลบเลี่ยงบรรดารถมอเตอร์ไซด์ที่เข้ามาโฉบเฉี่ยวใกล้รัศมีรถคันงามของมารดาโดยปากก็พูดคุยไปด้วย วนัสมองสภาพความวุ่นวายรีบร้อนรอบตัว หลังจากไม่ได้เห็นมาเกือบปีอย่างรู้สึกมึนๆ มันช่างต่างกันลิบลับกับบ้านไร่ของเขาจริงๆ อยู่เงียบๆมานาน มาเจอสภาพรถเยอะ คนเยอะ ก็ทำเอาตาลายได้ง่ายๆ
“แล้วที่บอกว่าออกจากงานแล้ว มีปัญหาอะไรเหรอก้อง?” วนัสเหลือบตามองเพื่อน
ร่างผอมบางจับพวงมาลัยแน่น ก่อนจะแสร้งทำทีสนใจกับรถบนถนนแล้วค่อยตอบเพื่อนด้วยน้ำเสียงธรรมดา
“เอาน่า..........ถึงบ้านแล้วจะเล่าให้ฟัง แต่มันไม่มีอะไรหรอก” ก้องภพตัดบท พลางชวนคุยเรื่องอื่นให้เพื่อนละความสนใจจากเรื่องนี้
มาถึงบ้านก้องภพ เจ้าของบ้านก็ช่วยหิ้วสัมภาระไปไว้ในห้องของตนตามปกติ เหมือนอย่างทุกครั้งที่วนัสมาค้างด้วย
“นั่งพักให้หายเหนื่อย แล้วเดี๋ยวจะพาไปกินข้าวเย็นที่ร้าน ปานนี้แม่เตรียมเมนูพิเศษไว้รับนายแล้วละ” ก้องภพบอกเพื่อนพลางเปิดตู้หยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่โยนให้เพื่อน
“ขอบใจๆ ขออาบน้ำก่อนละกัน”
\\\\\\\\\\\\\\\\
“สวัสดีครับแม่ สบายดีมั้ยครับ” วนัสยกมือไหว้มารดาก้องภพ
“ก็ปวดโน้นเจ็บนี้ตามประสาคนแก่ละลูก”
วนัสมาถึงสวนอาหารเวลาย่ำค่ำก็ตรงเข้าไปสวัสดีแม่เพื่อนในห้องทำงานด้วยความสนิทสนม หญิงร่างท้วมท่าทางคล่องแคล้วยิ้มรับเพื่อนบุตรชาย แล้วเดินเข้ามาลูบหัวลูบหลังอย่างเอ็นดู เพราะเมื่อก่อนสมัยที่เด็กหนุ่มยังเรียนหนังสือก็มาเล่นที่บ้านอยู่เรื่อยๆ ปากก็เรียกหาลูกจ้างในร้านให้ไปจัดโต๊ะที่ซุ้มริมน้ำเตรียมตั้งอาหารเลี้ยงต้อนรับหลายรายการ
อากาศเย็นๆยามพลบค่ำย่านชานเมือง ช่างต่างกับเมื่อกลางวันที่เขาต้องฝ่าด้านรถติดจอแจจากดอนเมืองมาแถวย่านบางขุนเทียนลิบลับ ถึงว่าคนทำงานในเมืองถึงได้สรรหาสถานที่กินข้าวนอกบ้านจนธุรกิจนี้เฟื่องฟู ทำงานมากก็เหนื่อยมาก ก็เอาเงินที่หามาได้นี่ละ มาซื้อความสุข ความสบาย ความอร่อย และก็กินกันอย่างไม่ยั้ง ในเมื่อฉันมีเงิน วินัยในการกินจึงไม่ค่อยจะอยู่ในสมองซักเท่าไร แล้วโรคอ้วนก็ถามหาคนจำพวกนี้มากที่สุด พวกตามใจปากและไม่ยอมออกกำลังกายไงละ
วนัสมองผู้คนเดินเข้าเดินออกในสวนอาหารอย่างนึกทึ่งในกิจการที่ดูจะเป็นที่นิยมในหมู่ลูกค้า จนเข้ามาใช้บริการกันไม่ได้ขาด เด็กเสิร์ฟเดินส่งอาหารจนขาขวิดกันเป็นแถวๆ
“กิจการดีน่าดูเลยนี่ก้อง” วนัสเอ่ยชม
“อือ......ช่วงนี้ฉันมาช่วยแม่ทำบัญชี เห็นแล้วตาโตเหมือนกัน ฉันทำงานทั้งปียังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของรายได้ที่นี่เดือนเดียวเลย” ก้องภพตอบไปตักน้ำต้มยำซดไป
“เลยออกมาช่วยแม่ดูแลร้านงั้นสิ”
“...........................” มือผอมๆที่กำลังจิ้มกุ้งอบวุ้นเส้นชะงักไปนิด ก่อนจะแทงส้อมลงบนกุ้งตัวโตเสียงดัง ฉึก! แล้วเอามาใส่จานตัวเอง
“ไม่ใช่หรอก หึๆ แต่รู้สึกว่าตัวเองโง่ยังไงก็ไม่รู้ เลยคิดจะเรียนโทต่อน่ะ” ก้องภพตอบไป พลางส่งกุ้งเข้าปากแล้วเคี้ยวหนักๆจนเห็นกรามนูนเป็นสัน
“อ๋อ......” วนัสพนักหน้ารับด้วยความรู้สึกโล่งใจ กับสิ่งที่เพื่อนบอก ก่อนมาก็กังวลว่าเพื่อนมีปัญหาอะไรรึเปล่าถึงได้ลาออกจากงานที่ชื่นชอบแบบกะทันหัน พอรู้แบบนี้แล้วก็รู้สึกสบายใจ
“แล้วสนใจเรียนที่ไหนละ” วนัสถามต่อ
“ก็ดูไว้หลายที่ ยังไม่ได้ตัดสินใจเลือกเลย ดูก่อนว่าเรียนที่ไหนแล้วจะพ้นจาก............” ไอ้บ้านั้น “จากความจำเจน่ะ อยากเปลี่ยนสายนิดหน่อย” ก้องภพลงมือแกะกุ้งอีกตัวส่งเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ พลางเสมองต้นไม้ใบหญ้าด้านนอกร้านไปเรื่อยๆจน............. “เฮ้ย!....”
อาการลูกตาแทบจะหลุดออกจากเบ้าของก้องภพทำให้วนัสมองตาม
“คุณภาคนี่!” วนัสที่ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของคนทั้งคู่ ยกมือขึ้นโบกไหวๆให้ร่างสูงได้สังเกตเห็น แล้วเดินตรงมาหา
“นั่งก่อนครับ คุณภาค” วนัสเชื้อเชิญร่างสูงนั่งอย่างกุลีกุจอ ในขณะที่เจ้าของร้านยังนั่งเฉยทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ภาคภูมิเลือกนั่งลงข้างๆก้องภพ แทนที่จะเป็นเก้าอี้วางข้างวนัสที่เจ้าตัวขยับให้
“ขึ้นมาเที่ยวหรือครับ” ภาคภูมิหันไปเอ่ยทักคนรักของเพื่อน ไม่สนใจท่าทีปั่นปึ่งของคนข้างๆ
“ครับ พอดีไปเยี่ยมพี่สาวที่เชียงใหม่ ก่อนกลับไร่เลยแวะที่นี่ก่อน แล้วคุณภาคมาที่นี่บ่อยหรือครับ” วนัสที่คิดไปเองว่า เพื่อนคงจะแนะนำชักชวนภาคภูมิให้มาที่นี่เอ่ยถาม
“ครับ มาหลายครั้งแล้ว แต่ว่าไม่เห็นบอกกันบ้างเลยว่านัสจะขึ้นมา” ประโยคหลังภาคภูมิหันไปต่อว่าอย่างไม่จริงจังกับคนนั่งเงียบข้างๆ หวังจะชวนคุยว่างั้นเถอะ
ฝ่ายก้องภพที่กลัวเพื่อนจะผิดสังเกตจึงตอบไปอย่างเนือยๆ
“นี่เพื่อนฉันไม่ใช่เพื่อนนาย ทำไมฉันต้องรายงานนายด้วยละ”
“แต่ตอนนี้เรา................” ภาคภูมิชะงัก ด้วยมีมือผอมๆมาคว้าหมับเข้าที่ต้นขาใต้โต๊ะ แล้วบีบแรงๆ เหมือนจะให้เขาหยุดพูดต่อ ก่อนจะเหลือบมองคนนั่งข้างๆมีสีหน้าเผือกลง จึงเกิดอาการอยากแกล้งเล่นขึ้นมาตะหงิดๆ เพราะหลายวันที่ผ่านมาถูกอีกฝ่ายหลบหน้ามาตลอด ก็ตั้งแต่กลับมาจากการขี่ม้าแล้วเลยไปหยุดพักอาบน้ำที่คอนโดของเขานั้นละ..............แต่วันนั้นก็ดูโอนอ่อนลงไปเยอะแล้วนี่นา เกิดไปเดินกระแทกเสาสมองกลับไปตั้งแง่อีกรึไงก็ไม่รู้
“อ้าว..........ก้อง ดูพูดเข้า” วนัสงุนงงเล็กๆเพราะเมื่อครู่เพิ่งจะคิดว่าทั้งคู่คงจะสนิทสนมกันแล้ว แต่ปกติเพื่อนเขาคนนี้เป็นคนอารมณ์ดี แล้วทำไมกับคุณภาคภูมิถึงได้เขม่งกันแบบนี้ก็ไม่รู้ ดูๆแล้วเหมือนเด็กทะเลาะกันยังไงยังงั้นเลย
“ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนนัสเขาเหม็นหน้าอะไรผมนักหนา นี่ชวนไปไหนก็ไม่ไปนะ คนรู้จักกันก็อยากจะสนิทๆกันไว้ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน จริงมั้ยนัส” ภาคภูมิพยักหน้ากับร่างโปร่งเหมือนหาพวก
“ก็จริงครับ” วนัสตอบแบบยิ้มๆ แต่ก้องภพแทบจะกระโดดเข้าไปชกปากคนที่พูดจายกตัวได้รื่นไหลไม่อายปาก ตอแหลสุดๆ
วนัสหันไปชวนภาคภูมิคุยเมื่อผู้เป็นเพื่อนไม่ได้ทำตัวเป็นเจ้าบ้านที่ดีนัก ก่อนจะขอตัวเข้าห้องน้ำ ทำให้ทั้งคู่มีโอกาสได้อยู่กันตามลำพัง
เมื่อได้อยู่กันตามลำพัง ก้องภพก็ถือโอกาสระบายความหงุดหงิดที่เก็บกดไว้ใส่ร่างสูงขาวทันที
“นายจะพูดอะไรเมื่อกี้นี้ห๊า!”
“ก็พูดเรื่องจริง นัสเขาเป็นคนมีเหตุผลหรอกน่า........” ภาคภูมิส่งยิ้มให้คนหน้าตาแดงก่ำ
-
“นายจะบ้าเหรอ........ถ้านายพูดอะไรออกไป ฉันจะฆ่านาย” ก้องภพจ้องตาภาคภูมิเขม่ง ราวกับจะฉีกเนื้ออีกฝ่ายให้เป็นชิ้นๆถ้าทำได้
แต่ยังไม่ทันได้โต้เถียงกันต่อ วนัสก็กลับเข้ามาขัดตาทัพไว้ซะก่อน ทำให้ก้องภพจำต้องสงบปากกินข้าวต่อไปเงียบๆ
ภาคภูมิมองคนทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อย่างขำๆ แต่ในเมื่อจับจุดอ่อนของอีกฝ่ายได้แล้วจะปล่อยโอกาสนี้ไปก็ยังไงอยู่ ร่างสูงวางมือตนเองบนต้นขาเพรียวใต้โต๊ะ ให้ร่างผอมส่งสายตาเขียวๆพูดอะไรไม่ออกมาให้ เพราะมีเพื่อนนั่งอยู่ตรงข้าม ปลายนิ้วแข็งแรงค่อยๆลากเขียนตัวอักษรที่ละตัวๆ บนต้นขาก้องภพหนักๆ จนร่างผอมจับใจความในภาษานั้นได้
พรุ่ง.......นี้.......เจอ......กัน......ถ้า....ไม่.........ตก..........ลง.........ฉัน....จะ....บอก...........นัส..........ว่า..........เรา...........คบ..........กัน..............อยู่.........นัส.........คง..........ดี....ใจ........กับ............เรา
กว่าจะเขียนจนครบก็ทำเอาก้องภพแทบกลั้นใจตาย กับเนื้อหาใจความที่ภาคภูมิส่งถึง
ไอ้บ้า ก้องภพโกรธจนหน้าเขียว แต่ไม่สามารถลุกขึ้นไปบีบคอคนเจ้าเล่ห์ได้ จึงจำต้องเคี้ยวข้าวในปากแรงๆระบายอารมณ์โกรธ และภาคภูมิยังคงสะกิดต้นขาเบาๆขอคำตอบ ทำให้ก้องภพไม่อยากเสี่ยงวัดใจกับคนบ้า จึงส่งเสียงตอบลอดไรฟันออกไป แล้วแอบปัดมือใหญ่ออกจากต้นขาโดยเร็ว
“รู้แล้ว!”
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“นัส”
“หือ?”
ร่างชายหนุ่มสองคนนอนคุยกันบนเตียงก่อนนอน เป็นเรื่องปกติของวนัสกับก้องภพเวลาที่อยู่ด้วยกัน ต่างฝ่ายต่างเล่าเรื่องสัพเพเหระสู่กันฟังอย่างเพลิดเพลิน เมื่อก่อนเวลามีเรื่องอะไรอึดอัดคับข้องใจก็จะปรึกษาหารือกันตลอด ไม่เคยปิดบัง แต่ ณ วันนี้ทั้งคู่กลับมีความลับที่ไม่สามารถจะเล่าสู่กันฟังได้อย่างปกติ ความอึดอัด ต้องระวังคำพูดที่กลัวจะหลุดอะไรออกไปให้อีกฝ่ายล่วงรู้ ทำให้สองหนุ่มหลีกเลี่ยงการพูดเรื่องส่วนตัว
ฝ่ายวนัสเองอาจจะพยายามเพียงแค่เลี่ยงการพูดเรื่องส่วนตัวเท่านั้น เพราะตัวเองยังไม่พร้อมจะเปิดเผยความสัมพันธ์ของตนกับภูผาให้เพื่อนรู้ตอนนี้ แต่สักวันเขาจะเล่าให้เพื่อนคนนี้ฟังแน่นอน แต่ฝ่ายก้องภพสิ ไหนจะต้องปกปิดเรื่องของตัวเองกับภาคภูมิแล้ว ยังจะคันปากอยากถามสิ่งที่เห็นก่อนกลับจากไร่ภูผาคราวก่อนอีกต่างหาก
วนัสคบหากับคุณภูผา คุณภูผาที่เป็นผู้ชายอะนะ สนิทสนมกันมาตั้งนานไม่เคยเห็นเพื่อนจะมีท่าทีชอบเพศเดียวกันเลย หรือว่าถูกบังคับอย่างเขาแล้วเลยตามเลย แต่คุณภูผาไม่เหมือนเจ้าภาคภูมิซะหน่อย คงไม่ทำนิสัยเสียอย่างนั้นหรอก อยากจะถามเพื่อนตรงๆก็กลัวเพื่อนจะรู้สึกไม่ดี แล้วจะทำยังไงดีละ
“มีอะไรหรือก้อง” วนัสถามเพื่อนที่จู่ก็เงียบไป”
“ก็.........ก็เป็นห่วง อยู่คนเดียวสบายดีแน่เหรอ ไม่ได้ฝืนทำอะไรอยู่ใช่มั้ย” ก้องภพลองเรียบเคียงถาม
“เปล่านี่..ฉันสบายดี พูดเป็นพี่สาวฉันไปได้” วนัสนอนมองฟ้ามืดๆนอกหน้าต่าง พลางอมยิ้มในความขี้ห่วงของเพื่อน
“แล้วคนรอบๆข้างเขาดีกันนายรึเปล่า”
“อืม”
“แล้วคุณภูผาเขาดีกับนายมั้ย เขาบังคับอะไรนายรึเปล่า”
“.................................” วนัสไม่ตอบในทีเดียว แต่หันกลับมามองเพื่อนพร้อมรอยยิ้ม
“รายนั้นน่ะนะ ดีจนฉันเกรงใจที่สุดเลยละ” น้ำเสียงแสดงความชื่นชมคนที่พูดถึงอย่างจริงใจ ทำให้ก้องภพที่คิดกังขาในความรู้สึกตนเอง ต้องยอมกลืนคำถามที่ยังสงสัยอื่นๆลงท้อง
ในเมื่อเพื่อนมีความสุขแล้วจะฟื้นฝอยให้เพื่อนกระอักกระอ่วนใจไปทำไม เรื่องแบบนี้เขาไม่มาพูดบอกกันสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก แต่ซักวันเมื่อเพื่อนพร้อม เพื่อนคงจะเล่าให้ฟัง
ก็ดูตัวเขาเองสิ ยังไม่กล้าจะปรึกษาเรื่องภาคภูมิกับเพื่อนเลย ก็มันไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนดี เจ้าบ้านั้นก็เร่งรัดทุกวี่ทุกวันจนเขาสับสน ร้อนรน คิดอะไรไม่ออก ได้แต่ปล่อยให้มันเลยตามเลยไปเรื่อยๆ แต่ ณ วันนี้ เขาพูดได้เลยว่า ไม่ได้รังเกียจภาคภูมิ แต่ทุกอย่างมันรวดเร็วจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ไม่รู้ว่าควรจะเดินไปทางไหนถึงจะดี เขาอยากหาจุดยืนของตัวเองให้เจอจัง
“กังวลอะไรอยู่รึเปล่า” วนัสเอ่ยถามเพื่อนที่ดูเหมือนจะเหม่อคิดอะไรอยู่คนเดียว
ก้องภพหันมองหน้าเพื่อนในระยะใกล้ แล้วจึงส่ายหน้าช้าๆ
“กำลังคิดว่านายจะมีความสุขมั้ย อยู่แบบนั้น”
“หือ......ฉันว่าก้องห่วงตัวเองดีกว่า ตอนนี้ก้องดูเหมือนกังวลอะไรอยู่ก็ไม่รู้” วนัสหรี่ตามองคนที่ทำหน้าเนือยๆ
“ฉัน...........ดูเป็นยังงั้นเหรอ?”
“อืม”
“สงสัยคงจะว่างมาก ไม่มีอะไรจะทำเลยฟุ้งซ่านละมั้ง แต่ฉันสบายดีนะ ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก นายนั้นละอยู่คนเดียว ดูแลตัวเองให้ดีๆละ” ก้องภพเสหัวเราะเก้อๆ
“มีอะไรก็บอกนะก้อง” สัญชาตญาณในตัวมันบอกว่าเพื่อนยังคงมีเรื่องอะไรบางอย่างที่คิดไม่ตกอยู่ในใจแน่ จะเค้นถามก็คงจะเป็นการไปกดดันเพื่อน ซึ่งก็คงไม่ดีนัก ตอนนี้ทำได้ก็แค่รอให้เพื่อนเปิดใจพูดออกมาเองเท่านั้น
“แล้วพรุ่งนี้คุณภูผามารับรึเปล่า” ก้องภพเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อรู้สึกว่าเพื่อนยังแคลงใจในตัวเอง
“อืม.......... เห็นว่างั้น”
“งั้นนอนเถอะ พรุ่งนี้ได้นั่งรากงอกแน่” ก้องภพสะบัดผ้าห่มคลุมร่างตัวเองและเพื่อนก่อนจะพากันหลับใหลในที่สุด
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“ครับ ถึงเพชรบุรีแล้วครับ ไว้ใกล้ๆถึงแล้วผมจะโทรไปบอกนะครับ ครับ แล้วเจอกัน”
เสียงพูดคุยผ่านโทรศัพท์มือถือแผ่วเบา เพราะอยู่ในรถทัวร์ที่บรรดาผู้โดยสารต่างหลับกันเป็นส่วนใหญ่ ภายในห้องโดยสารจึงเงียบสนิท ภูผาโทรมาเช็คเป็นระยะๆว่าวนัสถึงไหนแล้วจนร่างบางคิดว่า กว่าจะถึงชุมพรเขาคงต้องถือโทรศัพท์มือแข็งแน่ๆ เล่นโทรมาทุกชั่วโมง หลังจากวางสาย ร่างบางก็ปรับระดับพนักเก้าอี้เอนลงแล้วหลับตาด้วยความง่วง
พอถึงจุดหมายปลายทางวนัสก็พบร่างสูงใหญ่ของภูผามารอรับอยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงมีสีหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเห็นร่างโปร่งบางลงมาจากรถทัวร์ ร่างที่ไม่ได้เห็นมาเป็นอาทิตย์ ทำให้หัวใจร่างสูงเต้นรัว เหมือนเด็กหนุ่มเริ่มริรักไม่มีผิดจนอดขำตัวเองไม่ได้ ภูผาเดินเข้าไปช่วยวนัสถือข้าวของแล้วนำพาไปยังรถตนที่จอดอยู่อีกฝั่งหนึ่งของสถานีขนส่ง
เหมือนช่วงเวลารอคอยสิ้นสุดลง ร่างโปร่งบางยิ้มให้ร่างสูงด้วยหัวใจแช่มชื่น ไม่คิดเลยว่าจะรู้สึกดีใจเมื่อได้เห็นหน้าชายหนุ่มลูกสองได้มากขนาดนี้ แม้เวลานี้เขาจะไม่กล้ายอมรับว่าตัวเองรักผู้ชายคนนี้ก็ตาม แต่ความรู้สึกสุขใจนี้ มันคือความจริง
“หิวมั้ย ไปหาอะไรทานก่อนกลับไร่กันเถอะนะ” ภูผาพาวนัสไปร้านอาหารริมทะเล บรรยากาศเงียบๆ ผู้คนไม่พลุกพล่าน ชวนให้ผ่อนคลายความเมื่อยล้าจากการนั่งรถเป็นเวลานานๆได้เหมือนกัน ร่างบางเลือกโต๊ะที่มองเห็นชายทะเลยามเย็นได้ถนัดๆ ก่อนจะสั่งอาหาร 3-4 อย่างมาทาน ส่วนร่างสูงก็ได้แต่พยักหน้าเห็นดีด้วยทุกอย่าง
วันหลังจะสั่งลาบเลือดมาให้กิน ดูสิ จะกินได้มั้ย วนัสคิดค่อนขอดอีกฝ่ายอยู่ในใจ เพราะรู้ว่าภูผาไม่ชอบกินของสุกๆดิบๆ
ตลอดเวลาที่ทานข้าว ภูผาได้แต่นั่งมองใบหน้าขาวๆ เคี้ยวข้าวตุ้ยๆ ด้วยความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ จนอีกฝ่ายต้องก้มหน้าก้มตาตักข้าวอย่างเก้อเขิน หลังจากอิ่มหนำสำราญกับอาหารทะเลที่แสนอร่อย ภูผาจึงพาวนัสกลับบ้าน
รถแลนด์โรเวอร์ของภูผาไม่ได้พาวนัสกลับบ้าน แต่พาเลยไปยังไร่ภูผา ทำให้ร่างบางมองอีกฝ่ายฉงน
“มีอะไรหรือครับ” วนัสเอ่ยถามเมื่อรถแล่นเลยทางแยกเข้าบ้านตน
“อย่าอยู่คนเดียวเลยนะนัส วันนี้ไปให้เด็กๆเห็นหน้าที่บ้านฉันดีกว่า แล้วพรุ่งนี้ค่อยเอาของมาเก็บบ้านนะ”
วนัสไม่ต้องเสียเวลาตีความ ก็รู้ว่าร่างสูงปรารถนาจะอยู่กับตนในคืนนี้
ภูผาเหลือบมองใบหน้านวลมีสีเข้มขึ้นเล็กน้อย จึงเอื้อมมือไปคว้ามือเล็กนุ่มขึ้นมากุมไว้หลวมๆ ให้ใจร่างบางเต้นโครมครามจนต้องเสมองออกไปนอนรถ ก่อนจะเอ่ยเตือนอีกฝ่าย
“อันตรายครับ” วนัสเตือนให้ภูผาปล่อยมือตน เพราะแม้จะชำนาญทางขนาดไหน แต่การขับรถมือเดียวมันประมาทเกินไป
พอมาถึงไร่ภูผา ลูกลิงสองตัวก็รีบโผเข้ามาเกาะหน้าเกาหลังปีนป่ายร่างโปร่งเป็นการใหญ่ด้วยความคิดถึง
“มากอดให้หายคิดถึงหน่อยสิ น้าไม้มีของมาฝากด้วยนะ” วนัสถูกเด็กๆตามติดหนึบเลยต้องอยู่เล่นหกคะเมนตีลังกากันพักใหญ่ จนเจ้าทโมนทั้งสองเหนื่อยหลับคาตักต้องอุ้มเข้าไปนอนด้วยกันทั้งคู่ แล้วจึงได้เข้าไปจัดการกับเนื้อตัวตนเองบ้าง
“เป็นไง ถูกรุมซะเหนื่อยเลยสิ” ร่างสูงทักเมื่อวนัสก้าวเข้ามาในห้องนอนหลังจากกล่อมพวกเด็กๆหลับไปแล้ว มือใหญ่ปิดหนังสือในมือแล้วก้าวลงจากเตียงไปหาร่างบางที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อ
“อาบน้ำเลยมั้ย”
“ครับ”
เพราะเปิดเพียงไฟหัวเตียงไว้เท่านั้น ภายในห้องจึงมีเพียงแสงสีนวลอ่อนสลัวอำพรางพวงแก้มนวลซับสีโลหิตจางๆไว้จากสายตาคมกริบ แต่น้ำเสียงแหบพร่าก็แสดงชัดถึงอารมณ์สั่นไหว วนัสจึงเลี่ยงเดินไปหยิบชุดนอนเพื่อผลัดเปลี่ยนหลังอาบน้ำ แต่กลับถูกมือใหญ่ยึดไว้พลางลงมือปลดกระดุมเสื้อให้อย่างช้าๆ จนวนัสต้องกลั้นหายใจตั้งรับกับท่าทีแสดงออกถึงความต้องการของร่างสูงที่มีต่อตน
ภูผาเพียงปลดเปลื้องเสื้อผ้าให้ร่างโปร่งบาง แล้วจูงเข้าไปในห้องอาบน้ำ มือใหญ่ค่อยๆลูบไล้ไปตามผิวกายขาวนวลอย่างทะนุถนอม สายตาคู่คมตรึงร่างกายวนัสให้นิ่งงัน ปล่อยให้อีกฝ่ายทำตามที่ใจคิด มีเพียงสายตาเท่านั่นที่กลิ้งกลอกมองร่างสูงก้มๆเงยๆ ขัดถูผิวกายตัวเองโดยไม่เอื้อนเอ่ยใดๆออกมา
ผิวกายนุ่มเนียนซึมซับความอ่อนหวานที่ร่างสูงใหญ่ส่งสื่อมาให้ทั้งทางสายตา และสิ่งที่กระทำราวกับเขาเป็นแก้วบางใสที่ต้องคอยทะนุถนอมประคับประคองอย่างดี แล้วจะให้ปฏิเสธได้ลงคอยังไงกัน
สายน้ำเย็นฉ่ำชำระล้างฟองสบู่ขาวลื่นออกจากผิวกายเนียนเรียบจนหมดจด ริมฝีปากได้รูปโน้มแนบหน้าผากมนอย่างรักใคร่ พลางหยิบผ้าเช็ดตัวที่คล้องคอตนเองขึ้นซับหยดน้ำบนผิวกายร่างเล็ก
วนัสมองมือใหญ่ค่อยๆสัมผัสผิวกายตนอย่างนุ่มนวลด้วยอาการเต็มตื้อในหัวใจ ก่อนจะถูกจูงออกมานั่งบนเตียง โดยมีร่างสูงทรุดกายนั่งตรงข้ามแล้วโน้มตัวแนบริมฝีปากกับหน้าผากมนอีกครั้ง ก่อนจะเคลื่อนไปที่เปลือกตา พวงแก้ม แล้วกดแผ่วพลิ้วบนริมฝีปากสีสด ส่งปลายลิ้นอุ่นเข้าไปชิมรสสัมผัสหวาน ความสุขล้ำทำให้ร่างสูงกดย้ำดุนดันจนศีรษะทุยผงะหงายหลัง
“อืม.........คุณภูผา” วนัสครางเครือเมื่อหลังสัมผัสกับที่นอนนิ่ม
“คิดถึง” ภูผาเอ่ยย้ำข้างติงหูขาว
“อืม” เสียงตอบสั่นสะท้าน เมื่อมือใหญ่ลูบไล้หนักหน่วงจากชายโครงสู่กลางลำตัวที่อ่อนนุ่ม แรงอารมณ์พัดโหมเข้าใส่จนวนัสต้องยืนแขนเข้าโอบกอดลำคอหนาไว้แน่น ให้คนหน้าคมยกยิ้มเอ็นดู แล้วจึงค่อยๆขยับลูบรั้งแกนกายร่างบางจนแข็งชัน
“นัส.....แยกขาอีกนิด อย่าเกร็งนะไม่เจ็บหรอก” ร่างสูงพูดปลุกปลอบร่างเล็กที่พยายามหนีบต้นขาตนเองแน่น กันมือใหญ่ที่พยายามรุกคืบสู่เบื้องล่างอย่างขัดๆเขิน
ภูผาลูบต้นขาขาวช้าๆก่อนจะสอดมือแยกเรียวขาออกจากกัน แล้วแทรกปลายนิ้วไล้วนช่องทางแคบ นวดคลึงจนอ่อนนิ่ม ก่อนจะค่อยๆแทรกผ่านกลีบเนื้ออย่างค่อยเป็นค่อยไปให้ร่างบางคลายความกังวล
“นัส...........” เสียงเรียกชื่อสั่นกระเส่าจนดวงตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นมองภูผาขยับตัวขึ้นคร่อมร่างกายตนเองเต็มเนื้อเต็มตัว แล้วค่อยๆกดกายใหญ่เข้าช่องทางอุ่นร้อนอย่างช้าๆ
“อือ...............!” แม้จะไม่รู้สึกเจ็บแต่ความคับแน่นอึดอัดก็ทำให้สะโพกมนยกสูง พยายามปรับร่างกายตนเองให้สอดรับกับการสอดแทรกสิ่งใหญ่โตเข้ามาในตัว
“อย่าเกร็งนัส..............นั่นละ.......ดีมาก” เสียงภูผาพูดปลอบเบาๆใกล้ติงหูนิ่ม จนใบหน้านวลต้องขยับหนีปลายลิ้นอุ่นที่แทะเล็มซุกไซร้ จนเสียวสะท้านไปทั้งร่าง
“แฮกๆ...................อือ”
เสียงขยับเข้าออกซ้ำๆสะท้อนดังเข้าหู จนวนัสอยากจะหยิบผ้าห่มขึ้นมาปิดบังใบหน้าตัวเองตอนนี้เสียจริง มันคงแสดงออกให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาก็รู้สึกต้องการความสุขนี้มากมายเช่นกัน
“ยังงั้นละ” ภูผางึมงำเมื่อวนัสปรับร่างกายให้สอดรับไปกับจังหวะการสอดแทรกของตน ร่างสูงโถมกายเข้าหาร่างบางแนบแน่น เนิบนาบ เหมือนค่อยๆซึมซับความหวานรัญจวนเข้ามาในหัวใจ
ทำไมถึงรู้สึกได้ขนาดนี้นะ ร่างขาวบางสั่นสะท้านในวงแขนกำยำคิดวนอยู่ในใจ รู้สึกอยากจะกอดแผ่นหลังนี้ให้แน่นๆ จูบปลายคางสากปุ๋มที่เข้ามาคลอเคลียพวงแก้มให้แสบระคาย อยากจะทำทุกๆอย่างให้อีกฝ่ายพอใจ ความรู้สึกที่มันเอ่อล้นนี้ทำให้ร่างบางเพิ่มแรงโอบกอดแน่นขึ้น จนภูผาต้องผละหน้าจากซอกคอหอมกรุ่นมองใบหน้าเนียนที่หลับตาแน่นหอบหายใจแรง แล้วก้มจูบที่เปลือกตาบางหนักๆ
“ดีมั้ย.........นัส”
เสียงถามน่าอายพร้อมกับมือที่ไต่แตะบดบีบยอดอกสีเข้ม ทำให้คนที่พยายามสะกดกลั้นเสียง หันหน้าซุกหมอนเป็นการใหญ่ไม่คิดจะตอบคำถามอีกฝ่ายแน่นอน
เมื่อเห็นร่างเล็กหลบเลี่ยง ภูผาจึงถอนกายตนเองออกจากช่องทางอุ่น ทำให้วนัสลืมตามองร่างสูงด้วยความงุนงง
“อือ..........อา”
แกนกายร้อนผ่าวของร่างบางเข้าไปอยู่ในโพรงปากชุ่มชื้น ลิ้นอุ่นตวัดดูดกลืนขบเม้นปลายแกนกายเบาๆให้ร่างบางร้องคราง ต้นขาขาวสั่นสะท้านยกหยัดสะโพกเข้าหาริมฝีปากที่มอบความสุขสมมาให้ จนความรู้สึกพวยพุ่งสองมือเล็กจึงกดขยุ้มศีรษะร่างสูงไว้แน่นระบายความอึดอัด
“ชอบมั้ย”
บงการ! สายตาแวววาวตวัดค้อนร่างสูงที่เหลือบมองคอยคำตอบ จะให้ตอบให้ได้ใช่มั้ย เจ้าเล่ห์นักนะ
“อือ!” คำตอบห้วนสั้นติดฉุนๆจนภูผายิ้มขำ ก่อนจะผละริมฝีปากออกจากกายร้อนผ่าวแข็งชันพร้อมปลดปล่อย แล้วฝั่งกายตนลงสู่ช่องทางอุ่นแน่นอีกครั้ง
สะโพกแกร่งค่อยๆขยับเร็วขึ้นจนร่างเล็กครางไม่ได้ศัพท์ แขนเรียวสวมกอดไหล่หนาไว้แน่น ยึดร่างสูงเป็นหลักประคองตัวจากการโยกไหว
“รักนะ” คำบอกรักหนักหน่วงของร่างสูง วนัสทำได้แต่เพียงพยักหน้ารับรู้ ด้วยอารมณ์ใกล้ถึงจุดสูงสุด
“อ๊า..............”
เสียงครางกระเส่าเกร็งร่างทั้งร่าง ปลดปล่อยสายน้ำอุ่นขาวออกมาให้ร่างสูงรับรู้และกระแทกกายพาตัวเองถึงจุดสุดยอดตามร่างบางไปติดๆ แล้วทรุดกายกอดร่างเล็กไว้หลวมๆหอบหายใจยาว ทุกสิ่งทุกอย่างกลับคืนสู่ความเงียบอีกครั้ง
วนัสที่เหนื่อยอ่อนกำลังจะเคลิ้มหลับทั้งๆที่มีอีกฝ่ายค้างคาในร่าง ด้วยวันนี้เดินทางมาทั้งวันต้องรู้สึกสะดุ้งขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อริมฝีปากของภูผาเข้ามาเคล้าเคลียประทับจูบดุนดันสอดลิ้นเข้ามาตวัดพันเกี่ยวลิ้นอุ่นของตนอีกครา
“คุณภูผา!?”
“ยัง..............ฉันยังต้องการนัสอีก ต้องการอีกหลายๆครั้ง”
“อือ!”
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านภูผาในเวลาสาย แสงแดดที่เริ่มแรงกล้าไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มที่นอนหลับใหลรู้สึกตัวแม้แต่น้อย ยิ่งคนตัวบางไม่ต้องพูดถึง สลบสไลไปตั้งแต่ร่างสูงยังไม่ได้ถอนกายออกในครั้งหลังสุดด้วยซ้ำ
ป้าหยดที่มาทำงานบ้านแต่เช้าตามปกติได้ยินเสียงจึงเดินกลับมาจากสวนหลังบ้านที่ตนกำลังเด็ดพริกชี้ฟ้าเอาไปทำแกงเขียวหวานไก่ เมนูวันนี้ เดินเข้ามาทางประตูหลังบ้านเพื่อจะออกไปต้อนรับแขกที่หน้าบ้าน
“ใครมาแต่เช้าเชียว” ยังไม่ทันได้เดินไปถึงประตูหน้าบ้าน แค่เพียงก้าวเท้าเลยผ่านห้องครัวมองเลยไปทางประตูหน้าห้องนอนเจ้านายก็ต้องชะงักงัน เมื่อแขกผู้มาเยือนเข้ามาถึงในบ้านเสียแล้ว และที่สำคัญยังถือวิสาสะเปิดประตูห้องนอนของเจ้านายตนไปแล้ว
“คุณนรี!”
TBC
มาเเล้วๆ ขอบคุณทุกคอมเมนท์ :call:
-
งานเข้าตั้งแต่วันแรก
+1 เป็นกำลังใจน้องนัส คุณหิน
-
อร้ายยยย ตายแล้วน้องไม้จะมีแรงไปสู้รบกับชะนีหน้าเงินมั้ยเนี้ย :serius2:
-
“ดีมั้ย.........นัส” :o8:
"ชอบมั๊ย" :-[
แอร๊ยยย คุณภูผาบร้า เค้าเขินนะ
แต่ว่าคุณ ๆ ขา คุณไม่ยอมล็อคห้องนอนเหรอ
งานเข้าแล้วววววว งานแรดซะด้วย ใหญ่กว่างานช้างอีก
-
ท่าทางน้องก้องยังพยศอยู่นะ เอาเหอะแล้วสักวันจะรู้ว่าไม่มีวันหนีพี่ภาคพ้น :m11:
แต่อีกคู่งานเข้าอย่างแรง คุณชะนี เอ๊ย นรี อย่าทำอะไรน้องนัสน๊า :m31:
-
:m30: อ่านๆไปกะลังกินขนมแทบพ่น
เลือดกำเดาพุ่งตามมาทั้งจมูก ปาก หู กร๊ากๆ
คุณภูผาหื่นนนนนนนนมากก :z1: แต่เอาอีกๆ ชอบ 5555
ว่าแต่นรีคือใคร ท่าจะไม่ได้มาดี :m16:
รอๆๆๆๆๆ :call:
-
:o8: คุณภูผาคิดถึงไม้มากจริงๆ
พึ่งจะหวานแบบสุขสมใจกัน
ตายหละ ! เป็นเรื่องเป็นวุ่นวายแน่ ยัยนรีมา
-
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คุณนรีเจอช็อตเด็ดแน่ๆ
-
อ้าว ภรรยาเก่า มาเจอะ กะภรรยา คนปัจจุบัน
ตอนต่อไปจะเกิด อะไรขึ้น อีก นิ :z2:
-
นรีมา แถมเปิดประตูเข้าห้องไปแล้วด้วย
มารยาทน่ะมีมั้ย? :angry2:
แหมๆคุณภูผา แค่อาทิตย์เดียวเองนะ
คิดถึงมากจนต้องแสดงออกหนักๆ แบบนั้นเลยเหรอ
:-[
-
กรรม "คุณนรี!!!!"
คุณภูผาน้องนัส จู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
งานเข้าแล้วนายภู :กอด1:
-
อ้ากกกกกกช๊อตเด็ดงานนี้
ตายๆๆๆๆงานเข้าๆๆๆๆๆ
-
น่ารักได้อีก 2 คนนี้ อิจฉาๆ อยากมีบ้างจัง
-
กะละหวานได้ที่เชียว :jul1:
โธ่ยัยนรีมา นู๋นัสจะเป็นงัยละเนี่ย :serius2:
-
งานเข้านัสแล้ว :m15:
ภูผารีบออกไปรับหน้าก่อนเลยอย่าให้เข้าห้อง :fire: :fire:
:call: :call:
-
โหว ยัยเมียเก่าอย่าทำน้องนัสเค้าร้องให้นะ :m31: กะลังหวานๆกันอยู่อ่ะ คนเขียนก็ให้ฟ้าฟาดเปรี้ยงมาซะงั้น :o12:
-
o22 o22
-
o22
-
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก
เรื่องใหญ่แล้วววววววววววววววว :serius2:
ผู้หญิงคนนั้นมาอ่ะ!!!
ทำไงดีๆๆๆๆ
จะอ่านต่ออ่ะๆๆๆ
55555
สู้ๆนะคะ
-
อ๊ะจ๊ากก ชะนี เอ๊ย นรีมาแล้วว o22
เออ แต่มาแล้วก็จะได้รู้กันไปเลย ว่าตอนนี้เธอตกกระป๋องไปนานแระ อย่ามายุ่ง :angry2:
คุณหินกับนัสสู้ๆ :กอด1:
+1 ขอบคุณค่า รออ่านตอนต่อไปเน้อ
-
กรรมของเวร เวรของกรรมแล้วมั้ยล่ะนิ
เฮ้อ
จะเป็นยังไงต่อไปนิ :a5:
-
ถึงกับสลบเหมือดกันเลยเหรอน้องนัส
คุณหินก็นะนัสเพิ่งเดินทางกลับมาเหนื่อยจะให้พักผ่อนบ้างงี้ไม่มี๊ หื่นเกิ๊นนน
เมียเก่ามาเห็น เหอๆ จะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
-
กรี๊ดดดดดดดดด คุณภูผา นี่กะไม่ให้พักบ้างไรบ้างเลยเน๊อะ
งานเกิดเลย ชะนีนรีมาเจอภาพ ติดเรท คงกรี๊ดบ้านแตก :a5:
-
คิดถึงกันรุนแรงไปหน่อยนะเนี่ย
แต่ระเบิดลูกต่อไป รุนแรงกว่าอีกนะ
-
อ่านตอนนี้แล้วเขินอีกแล้วอ่ะ :o8:
แต่ลงท้ายตอนนี่ดิ สงสารนัสจัง :เฮ้อ:
-
ล็อคห้องงก่อนแล้วกันนายภูผา :z1: :z1:
จัดการนรีให้เด็ดขาดไปเลย :fire: :fire:
-
:-[ คุณหินนี้ไม่มีให้นู๋นัสได้พักเลยนะ
เดินทางกะเหนื่อยไหนจะมาเจอศึกหนักอีก ><
ประตูห้องน่ะได้ล๊อคกันไหมมมมมมมมม
ข้าศึกบุกแล้วนะนั่น ระวังด่วนๆๆ
เตรียมรับมือให้ดีๆเลยนะคุณหิน
อย่าให้น้องนัสต้องรู้สึกแย่เด็ดขาด
:กอด1:
-
หวานสะ
แต่ดันมีก้างมาขวางเฮอ~
-
โอ้มายก็อดซัน ได้เจอฉากเด็ด ๆ แน่ ๆ เลยอิอิ
อยากเป็นนรีขึ้นมาแหละ หุหุ
-
สงสัยเจ้นี้จะได้เห็นฉากเด็ด
กลัวจะมาสร้าปัญหาให้ภูผาจังเลย
อ่านหวานๆมานาน จะเข้าฤดูมาม่ารึเปล่าเนี่ย
-
โหะๆ มีความสุขมากเท่าไหร่ ก็ย่อมต้องมีมารผจญนิ
แต่นัสและคุณหื่น เอ้ย คุณหินเก่งอยู่แล้ว สู้ๆ
-
คุณนรีมาแบบไม่ให้รู้ตัวเลย o22
เป็นห่วงน้องนัสแล้วซิ T T
-
โอย ความลับจะถูกเปิดเผยแล้ว ไม้จะทำใจได้เหรอ
-
นรี คนๆนี้จะทำให้เรื่องราวมาม่าไหมนะขอรับ :z2:
-
จะเปิดไปเจออะไรน๊อ อิอิ
-
นรี...
กลับมาทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
มาทำไมเนี่ยะผู้หญิงคนนี้ หามีดีไม่ :z6: :beat:
คุณหิน น้องนัส สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
เมื่อไหร่จะมา
-
Absolutely งานเข้า!!
แหม ถ้าอย่างนั้นก็อาจจะได้เคลียร์ ย้ำ! ขีดเส้นใต้คำว่า "เคลียร์"
กับเจ๊แกไปเลยไง
-
เดี๋ยวดึกๆมาต่อค่ะ
-
:o8: :o8: :o8:
กำลังน่ารักเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทำไหมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม :angry2: :angry2: :angry2:
:m16: :m16: :m16: :m31: :m31: :m31:
ต้องมีนางมารมาขัดขวางด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เป็นกำลังใจให้คุณหินกับพี่ไม้คร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
:L2: :L2:
-
:call: :L1:
-
Part 15
“คุณนรี!” แม่บ้านสูงวัยมองหญิงสาวผู้เคยเป็นอดีตภรรยาของเจ้านายตนมองเข้าไปในห้องนอนด้วยอาการตกตะลึงและชิงชังในที่สุด ก่อนจะหันมองมาทางตนเหมือนจะถามว่า นี่มันอะไรกัน ผู้ชายสองคนนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียง
ป้าหยดแปลความหมายในสายตาของนรีได้ไม่ยาก
“อะไรกันป้าหยด!”
เสียงแหลมๆดังขึ้นหลังจากที่ป้าหยดรีบเข้าไปดึงประตูปิดได้ก่อนเสียงแหลมแสบหูจะเล็ดลอดเข้าไปในห้อง แต่บางส่วนก็ยังเล็ดลอดเข้าไปกระทบโสตประสาทหูของร่างสูงจนต้องตื่นขึ้นมา
วนัสยังคงหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขน ภูผาทอดมองริมฝีปากที่ยังเห่อบวมเล็กน้อยเป็นหลักฐานย้ำถึงเหตุการณ์เมื่อคืน พลางยกยิ้มอย่างรักใคร่ แต่เสียงเอ็ดอึงภายนอกห้องนอนทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ร่างสูงค่อยๆขยับกายลุกจากเตียง แล้วคว้ากางเกงขึ้นมาสวม พลางลูบหน้าลูบตาเดินไปเปิดประตู คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆปิดประตูตามหลัง
ร่างของคนที่ไม่อยากเห็นมากที่สุดในเช้าวันปกติสุขอยู่ตรงหน้า ทำให้ดวงตาที่เมื่อครู่ยังอ่อนเชื่อมแข็งกร้าวขึ้นมาทันที
“มาทำไม” ภูผาถามเสียงแผ่วเบาแต่กระด้างในที ยิ่งทำให้อดีตภรรยาเนื้อเต้น
ที่หญิงสาวมาวันนี้เพราะเงินที่ภูผาให้ไปคราวก่อนเหลือน้อยเต็มที และก็อยากมาสอดส่องดูลู่ทางในการกลับมาสู่ตำแหน่งนายหญิงของไร่ภูผาอีกครั้งด้วย ด้วยอดีตสามีพรั่งพร้อมด้วยรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ คงไม่แปลกที่จะมีหญิงสาวเข้ามาพัวพันพ่อหม้ายเนื้อหอมคนนี้แน่ แต่ที่ผ่านมายังไม่เห็นวี่แววว่าภูผาจะสนใจใครเลย จึงนิ่งนอนใจมาตลอด และแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า อดีตสามียังคงอาลัยอาวรณ์ตนอยู่ เพียงแต่ใจแข็งไม่ยอมลดทิฐิลงก็เท่านั้น แล้วทำไม.................
ที่เห็นเมื่อครู่นี้มันไม่ใช่ผู้หญิง แต่มันเป็นผู้ชาย! แถมเป็นผู้ชายที่เคยเห็นหน้ามาก่อน ก็ไอ้เด็กทำงานในไร่นี่เอง ทุเรศ ทุเรศที่สุด ถ้าเป็นเด็กสาวที่ไหนจะไม่ตกใจเท่านี้เลย ถึงว่าไม่เคยได้ข่าวเรื่องผู้หญิงเลย ที่แท้แอบกินถั่วดำในบ้านนี่เอง
ไอ้เด็กบ้านั่นก็ทุเรศ!
ป้าหยดมองดูนรียืนปากคอสั่น ไม่ใช่ด้วยความหึงหวง แต่เพราะทางเดินสู่ตำแหน่งนายหญิงไร่ภูผา มีตัวยุ่ง เข้ามาเกะกะขวางทาง
“ฉันน่าจะถามคุณมากกว่า นี่มันอะไรกัน อธิบายมาสิคะ” เสียงห้วนตวัดใส่ภูผา ด้วยไม่คิดจะปิดบังอารมณ์ทำให้ภูผาชักสีหน้ารำคาญทันที
“ไม่เกี่ยวกับเธอ นี่มันเรื่องของฉัน” คำตอบไม่แยแสของภูผา ยิ่งทำให้อดีตภรรยาสาวเนื้อเต้นกับความไม่สะทกสะท้านของอีกฝ่าย แค่ทุกวันนี้ภูผาก็ไม่เปิดโอกาสให้ตนเองเข้าใกล้แม้แต่นิด แล้วถ้าภูผายังมีใจชอบผู้ชาย แล้วตัวเองจะเข้าไปแทรกตรงไหนได้อีก ไม่ได้ ไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด จะต้องหาทางอะไรก็ได้ให้ภูผาหวั่นไหว หวั่นเกรง และเลิกกับไอ้เด็กบ้านั่น
“แต่คุณเป็นผู้ปกครองของลูกนะคะ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ มันไม่สมควรเลย”
“เขาก็เข้ากันได้ดี” ภูผาตอบเสียงแข็งด้วยไม่อยากจะเสวนากับผู้หญิงคนนี้อีก
“เพราะเขายังไม่รู้เรื่องนะสิคะ ถ้ารู้ลูกคงรังเกลียด” เสียงหญิงสาวพูดสวนขึ้นมาทันที ทำให้ภูผาเริ่มกังวลถึงคนที่ยังหลับอยู่ในห้อง เขาไม่ต้องการให้วนัสตื่นมารับรู้เรื่องแสลงหูจากปากอดีตภรรยาใจคดคนนี้ จึงฉุดร่างเพรียวบางของหญิงสาวลากออกไปนอกบ้าน
“กลับไปซะ!” ร่างสูงลากหญิงสาวไปยังรถที่เจ้าตัวขับมา แล้วกระชากประตูให้เปิดออกโดยแรง พลางยัดร่างบางเข้าไปนั่งในรถอย่างกระแทกกระทั้น
“ภูผา!” เสียงหญิงสาวตวาดโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“ไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ”
“ไม่! ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกอยู่กับพ่อที่เป็นเกย์ ฉันจะเอาลูกกลับถ้าคุณไม่เลิกพฤติกรรมผิดปกติทุเรศๆนี่ซะ”
“ฉันบอกแล้วว่าอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน นรี!” เสียงหนักๆมาพร้อมสายตาแข็งกร้าวจนนรีขนลุกขึ้นมาเฉยๆ และสำนึกได้ถึงคำว่า น่ากลัว ในใจ
“ฉันจะเอาลูกกลับไปกับฉัน!” ถึงจะสั่นแต่ความถือดีก็ทำให้หญิงสาวท้าทายอีกฝ่ายออกไป “คุณไม่สมควรและเหมาะจะดูแลลูกอีกแล้ว”
“แล้วผู้หญิงที่มันมีชู้ มันเหมาะแล้วหรือไง! แถมยังไม่มีปัญญาจะเลี้ยงตัวเองได้อีก มันสมควรจะดูแลลูกรึไงห๊า!?” ภูผาตะคอกใส่นรีอย่างหมดความอดทน จนเกิดความเงียบเข้าครอบงำพวกเขาทั้งสอง
“ฉะ........................”
“นรี!” เสียงทรงพลังหยุดคำพูดของหญิงสาวได้ชะงัก
“ถึงฉันจะต้องเลิกกับเขา ฉันก็ไม่คิดจะกลับไปลงเหวกับเธอแน่นอน” คำพูดเชือดเฉือนกับใบหน้าถมึงทึงของภูผา ทำให้นรีถึงกับร้อนสลับหนาวไปทั้งตัว
อากัปกิริยาของร่างสูงตอนนี้เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด ตอนที่บังคับให้เธอเซ็นใบหย่า ภาพเหตุการณ์วันนั้นผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง ใจที่คิดว่าสามารถกำชัยชนะไว้ในมือได้หดเหลือนิดเดียว
“และจำไว้ด้วยว่า ฉันจะไม่ให้อะไรเธออีกแล้ว พอกันทีนรี” ร่างสูงเน้นหนักทุกคำให้หญิงสาวจำใส่สมองไว้
ใบหน้าสวยงามเบิกตากว้างอย่างแค้นเคือง ขบริมฝีปากแน่น และนิ่งฟังอดีตสามีที่ยังส่งเสียงเย็นเฉียบขาดต่อเนื่อง
“แล้วถ้าจะมาขู่กันเรื่องลูก ไปคุยกันที่ศาลโน้น ฉันจะไม่คุยอะไรกับเธออีก” ภูผาย้ำเสียงเหี้ยมเมื่อหญิงสาวตกอยู่ในภาวะตกตะลึง
“จะกลับเองหรือจะให้ฉันเรียกคนงานมาเชิญเธอออกไป” ภูผาเอ่ยไล่
ไม่ต้องให้ภูผาพูดซ้ำ นรีก็รีบสตาร์ทรถเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งออกไปทันที แต่ใจนั้นยังอาฆาตพยาบาทไม่จางหายง่ายๆเพียงคำขู่แค่นี้แน่ หญิงสาวย้ำกับตัวเอง
ภูผามองรถยนต์ที่แล่นจากไปเขม่ง ราวกับจะให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายไปแล้วจริงๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านเมื่อรถไปพ้นสายตา
“ขอโทษนะคะนาย ป้าเข้าบ้านมาเมื่อเช้าแล้วไม่ได้ล๊อกประตูหน้าบ้าน” ป้าหยดที่ยืนรอเจ้านายเดินกลับเข้ามาในบ้านเอ่ยเสียงเรียบ ถึงจะไม่ชอบใจนักกับการคบหาของเจ้านายหนุ่ม แต่ก็ไม่อยากให้มีเรื่องมีราวจนเจ้านายต้องทุกข์ใจ เพราะฉะนั้น จึงถือว่าตัวเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยเหมือนกัน
“ช่างเถอะป้า จะมีเรื่องไม่มีเรื่องมันอยู่ที่คนมั้ง” ภูผามองป้าหยดนิ่งก่อนจะถอนหายใจยาว
“ผมก็ต้องขอบคุณป้าด้วยนะ สำหรับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ผมขอร้องอย่าบอกวนัสเรื่องเช้านี้นะครับ”
“คะ ป้าเข้าใจ” ป้าหยดมองใบหน้าอิดโรยติดวิตกกังวลจนอดเห็นใจไม่ได้
“จะให้ป้ายกสำรับกี่โมงก็บอกป้านะคะ” หญิงสูงวัยยิ้มให้เจ้านายอย่างปลอบใจก่อนจะเดินกลับไปทำหน้าที่ตนเองต่อ ทิ้งให้ภูผายืนนิ่งอยู่ที่เดิมชั่วครู่ ก่อนจะเดินตรงไปผลักประตูห้องนอน เข้าไปสวมกอดร่างที่ยังนอนหลับสนิทบนเตียงอย่างรักใคร่หวงแหนอีกครั้ง
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“ปล่อยนะ ไอ้บ้า ปล่อย!” เสียงก้องภพตะโกนต่อว่าภาคภูมิที่กำลังลากเขาขึ้นห้องพักสุดหรูที่เคยเป็นสถานที่ย่ำยีเขามาก่อน
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า แค่อยากนั่งคุยกันสบายๆก็เท่านั้น อย่าดื้อสิ สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรจริงๆ” ภาคภูมิหันมาพยักพเยิดหน้าให้ก้องภพเชื่อใจ
“คราวก่อนนายก็พูดยังงี้! ปล่อยนะ” ก้องภพมองคนกะล่อนพูดจาชักชวนอย่างหมันไส้ อยากจะเข้าไปต่อยไอ้ปากบางๆนั้นซักที แต่ตอนนี้แค่หาทางหลุดไปจากการยึดจับของอีกฝ่ายก็แย่แล้ว
“ก็คราวก่อนนายดื้อนี่”
“อย่ามาหาเรื่องกันนะ!” ก้องภพตวาดสวนกลับทันที
“ก้อง ถ้าคราวนี้นายดื้ออีก อย่าหาว่าฉันไม่บอกนะ” ภาคภูมิหันมายิ้มเย็นกับคนที่ถูกเขาลากถูลู่ถูกังมา ก็ดื้อซะขนาดนี้ถ้าไม่กำราบกันบ้างก็เอาแต่อาละวาด ไม่ฟังอะไรเลย นี่ถ้าพูดดีๆหวานๆกับเขาสักคำ ขี้คร้านเขาจะยอมตามใจทุกอย่าง อยากได้อะไร เอาอะไร จะหามาทูนหัวให้ทุกอย่างเลย อย่าว่าแต่เรื่องแค่นี้เลย
เมื่อภาคภูมิใช้ไม้แข็ง ก้องภพจึงค่อยสงบลง มองแผ่นหลังกว้างเดินนำหน้าตาปริบๆ วันนี้เขานัดกับภาคภูมิที่ร้านอาหารในห้างใหญ่ ตามสัญญาที่ถูกบังคับเอาต่อหน้าวนัส หลังจากผลัดผ่อนมาหลายครั้งจนถูกยื่นคำขาด ถึงได้ถูกลากถูมาที่คอนโดเจ้านี่
ก้องภพเข้ามานั่งแปะที่ชุดรับแขกตัวใหญ่ พลางหันหน้ามองออกไปนอกระเบียงกว้าง ท้องฟ้าโปร่งสีครามทำให้เขาถอนหายใจยาว ทำไม.....ทำไมต้องมาบังคับกันอยู่เรื่อย ทำไมต้องมาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆให้เขาต้องคอยเหลียวหา ทำไมต้องมาตามง้องอนทั้งๆที่เขาไม่ต้องการ ทำไมต้องคอยโทรตามจิกกันทุกวันจนเขากลัวว่าจะชินกับเรื่องพวกนี้ ..............และที่สำคัญ
แล้วทำไมเขาต้องยอมตามมาด้วยเล่า?.......................................
ภาคภูมิยกน้ำอัดลมเย็นเฉียบมาให้ร่างผอมบางราวกับจะเอาใจ แล้วนั่งลงข้างๆ
“ก้อง” ภาคภูมิส่งเสียงเรียกสติก้องภพกลับคืน แต่ก้องภพก็ไม่ได้หันมามองแต่อย่างใด “เป็นอะไรหรือ ไม่พอใจอะไร ฉันไม่ทำอะไรจริงๆ แค่อยากจะอยู่คุยกับนายนานๆเท่านั้นเอง อย่ากังวลไปเลย” ภาคภูมิเอื้อมมือไปลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะชวนคุยต่อเมื่อคนตัวผอมยังเงียบกริบ
“ก้อง ไหนๆก็ไม่ได้ทำงานที่ไหน สนใจมาทำงานกับฉันมั้ย” ภาคภูมิเอ่ยชวน ด้วยอยากจะมีโอกาสได้รู้จักเด็กหนุ่มมากกว่าที่เป็นอยู่ ไม่ต้องมาลากถูกันอย่างทุกวันนี้ อีกอย่างบริษัทโลจิสติกส์ของเขา ก็ใหญ่โตพอจะรับคนเพิ่มได้อย่างสบายๆ ขอแค่อีกฝ่ายตกลงเท่านั้น ตำแหน่งประธานก็จะยกให้เลยเอ๊า
“ฉันทำงานที่ร้านอาหารกับแม่ ไม่เห็นรึไง” ก้องภพตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำ ทำให้ภาคภูมิยกยิ้มเอือมระอา
“ไม่เอาน่าก้อง พูดกันดีๆ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ ฉันไม่บังคับ”
คำว่าไม่บังคับของภาคภูมิมันพุ่งจี๊ดขึ้นสมองก้องภพทันที
“ไม่บังคับ! แล้วที่ผ่านมานั้นมันอะไรห๊า!” ก้องภพตวาดเสียงดังทำเอาภาคภูมิหน้าเสีย ก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือเล็กไว้
“ขอโทษ”
“นายมันพาล! คนอื่นทำนายเสียใจแล้วนายมาลงที่ฉัน” ก้องภพพูดไปก็น้ำตารื่นเรื่อไป “นายไม่ได้รักฉันจริงๆหรอก นายมันก็แค่อยากรับผิดชอบ” ร่างเล็กกระฟัดกระเฟียดสะบัดมือจากการเกาะกุม เขารู้สึกเจ็บใจ เจ็บใจไปซะทุกอย่างนั่นละ
“นายมันบ้า! บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่พูดหญิงไม่ต้องมารับผิดชอบ ฉันท้องไม่ได้ ยังไม่เข้าใจอีกรึไง” ก้องภพโก่งคอต่อว่า อะไรที่มันค้างคาอยู่ในอก ก้องภพก็พรั่งพรูมันออกมาจนหมด ไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเก็บกดความทุกข์อยู่คนเดียว เจ้านี่มันก็ต้องทุกข์จุกอกตายไปด้วยกันนั้นละ
“ก้อง พูดไม่เพราะเลย พูดดีๆสิ อย่าเพิ่งใช้อารมณ์ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก” ภาคภูมิปรามเสียงเรียบกับคำพูดแข็งกร้าวของอีกฝ่าย เขารู้ว่าอีกฝ่ายเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หาย แต่ถ้าใช้อารมณ์ก็คุยกันไม่รู้เรื่องซักที
ก้องภพฮึดฮัดกับการปรามของภาคภูมิ แต่ก็ทนนั่งนิ่งฟังต่อไป หึ.....อย่าใช้อารมณ์ ไอ้คำนั้นนายเอาไว้บอกตัวเองเถอะ ไม่งั้นมันจะยุ่งวุ่นวายอย่างทุกวันนี้มั้ยห๊า!
“ฟังนะก้อง ฉันรู้ว่าถึงขอโทษ มันก็ไม่ทำให้อะไรเหมือนเดิม และที่ก้องพูดว่าฉันทำไปเพราะรับผิดชอบ นั่นมันก็จริง ถึงทุกอย่างมันจะไม่ได้เริ่มต้นอย่างสวยงาม แต่ทุกอย่างนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกอยากจะอยู่กับก้อง รักก้อง และฉันอยากให้ก้องให้โอกาสฉัน ให้ฉันพิสูจน์ตัวเอง ให้ก้องเห็น” ภาคภูมิมองก้องภพจ้องหน้าตนเขม่งราวกับเห็นผีทันทีที่พูดจบ
“ไอ้การที่นายมาคอยบังคับโน้นนี่ฉันตลอดเวลา นี่เขาเรียกว่าขอโอกาสเรอะ!พูดมาได้ไม่อายปากเลยนะ” ร่างผอมได้ทีเสียดสีชายหนุ่มทันที และเจ้าตัวก็ยิ้มฝืดเฝื่อน
“ก็บอกแล้วว่า นายนะดื้อ ไม่ค่อยยอมฟังกันดีๆฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากจะต้องบังคับ แต่ฉันรักก้องจริงๆนะ อยากให้ฟังกันบ้าง”
ก้องภพเหล่ตามองร่างสูงด้วยหัวใจสั่นไหวกับคำบอกรักตรงๆของอีกฝ่าย จะให้เชื่อหรือ...................... พลางหันหลังให้อีกฝ่าย ซ่อนใบหน้าร้อนผ่าวเอาไว้ และความเจ็บช้ำที่ผ่านมา มันใช่จะอภัยกันได้ง่ายๆ ก้องภพสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อรอง
“ถ้านายรักฉัน งั้นให้เวลาฉันอยู่คนเดียวหน่อยได้มั้ย อย่ามาเร่งรัดอะไรฉันตอนนี้” ก้องภพเอ่ยขอเสียงเรียบทำให้ภาคภูมิใจอ่อน
“ก้องต้องการเวลานานแค่ไหน” ภาคภูมิถามเสียงแห้งพลางสวมกอดด้านหลังร่างบางไว้
“ไม่รู้” ก้องภพสั่นศีรษะ เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะนานเท่าไร เขารู้แต่ว่าเขาอยากมีเวลาคิดตรึกตรองอะไรบ้าง การถูกเร่งรัดทุกวันมันทำให้เขาสับสนและหวาดกลัวเกินกว่าจะตอบอะไรออกไปได้แน่ชัด เขาจึงหันหลังวิ่งหนีความรู้สึกของอีกฝ่ายและตัวเอง
พอร่างบางตอบว่าไม่รู้ทำให้ภาคภูมิใจเสีย กระชับอ้อมแขนตนแน่นขึ้นและไม่คิดจะใจกว้างกับอีกฝ่ายต่อไป
“ก้อง ถ้าทำอย่างนั้นเราจะเข้าใจกันได้ยังไงละ การห่างกันไม่ได้แก้ปัญหาอะไรได้ซักหน่อย ถ้าก้องเปิดใจ อภัยให้ฉัน เราก็จะไปกันได้ อย่าไปไหนเลยนะ” ภาคภูมิก้มจูบศีรษะอีกฝ่ายหนักๆและพยายามพูดโน้มน้าวให้ร่างบางเปลี่ยนความคิด เพราะเขาเองก็ไม่ต้องการจะปล่อยให้คนที่ยังโลเล ไม่ตกลงปลงใจกับเขาเสียทีไปไกลสายตา ด้วยกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไป และลืมเขาไปในที่สุด
“นายมันพวกบงการ! ถ้าฉันไม่ทำตามที่นายบอก นายก็จะบังคับฉันอีกใช่มั้ย ฉันบอกไว้เลยนะว่า ฉันไม่ลืมสิ่งที่นายทำกับฉัน และจะไม่ให้อภัยง่ายๆเพียงแค่นายมาทำดีกับฉันด้วย!” ก้องภพฉุนกึกที่ภาคภูมิไม่ยอมเข้าใจ และพยายามเอี้ยวตัวหนีออกจากอ้อมแขนอีกฝ่าย
“ไม่ใช่ยังงั้นก้อง ฉันให้เวลาก้องนะ แต่ไม่ใช่การห่างหายเงียบไป จนไม่สามารถพูดคุยกันได้ แบบนั้นจะยิ่งทำให้เราไม่เข้าใจกันนะ” ภาคภูมิพยายามรวบตัวคนหัวดื้อเข้ามากอดแน่นๆ
“แต่ฉันอยากอยู่เงียบๆ” ก้องภพพูดเสียงแข็งไม่ยอมรับฟังความเห็นของภาคภูมิ เชื่อก็เชื่องดิ
“ดื้อ!” ภาคภูมิบริภาษ
“นายก็ไม่ต่างกับฉันหรอก หัวแข็ง! ไม่ยอมฟังฉันบ้างเลย” ร่างบางเหล่มองคนข้างหลัง พลางพยายามแกะมืออีกฝ่ายออก “ฉันจะกลับแล้ว ปล่อย”
“อะไร พึ่งมาถึง อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิ”
“ก็ฉันไม่อยากอยู่แล้วนี่! นายบอกว่ารักฉัน ก็ต้องตามใจฉันสิ” ก้องภพยกความรักของภาคภูมิขึ้นมาตั้งแง่
“รักนะรักอยู่ แต่ตามใจกันแบบนี้เดี๋ยวเสียเด็กแย่ ไม่เอาน่ะ อยู่กินข้าวกันก่อน แล้วจะไปส่งนะ” ภาคภูมิพูดประเหลาะเหมือนหลอกเด็กทำให้ก้องภพโมโหขึ้นมาอีก
“สรุป นายไม่คิดจะฟังฉันเลยใช่มั้ย ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน วันนี้นายก็บังคับฉันออกมา นายมันดีแต่บังคับ” ก้องภพเริ่มดิ้นรนหนักขึ้นจนภาคภูมิต้องเพิ่มแรงกอดรัด
“ก้อง ถ้าดื้อแบบนี้ ฉันไม่ปล่อยแล้วนะ” ภาคภูมิไม่พูดเปล่า กลับโถมตัวทับร่างผอมบางนอนราบไปกับโซฟาตัวยาว
“ไอ้คนโกหก!”
“ก็ดื้อนี่”
“ปล่อยนะ!” ก้องภพทุบตุบตับบนแผ่นหลังกว้าง ที่ไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาตั้งตัว เข้ามาฉกฉวยริมฝีปากที่กำลังร้องประท้วง
“พูดกันดีๆไม่เคยเกินชั่วโมง ทำไมถึงชอบยั่วโมโหนักนะ” ภาคภูมิกดข้อมือเล็กไว้แน่นพลางหอบหายใจหนักๆ
“ไอ้บ้า! นายมันเห็นแก่ตัว” ก้องภพที่มีโอกาสหายใจ จ้องอีกฝ่ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจนภาคภูมิอ่อนใจ
วันนี้คงไม่ได้พูดคุยกันดีๆอย่างที่ตั้งใจไว้อีกแล้ว และการจะทำให้คนปากดีหัวดื้อเงียบได้ ก็ต้องงัดมาตรการเดิมมาใช้นั้นละ ถึงจะได้ผล
ทั้งที่ตั้งใจจะชวนขึ้นมาคุยเฉยๆ จนได้นะ……. ภาคภูมิคิดไปพลางกดร่างผอมบางที่เริ่มโมโหหน้าตาแดงก่ำไปด้วย
“ไอ้บ้า!” ก้องภพร้องเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายล้วงมือเข้าไปในกางเกง
จำไว้เลย ฉันจะไม่เชื่ออะไรนายอีกแล้ว บอกว่าไม่ทำ ไม่ทำ แล้วเอามือสอดเข้าไปทำไมกันห๊า! คอยดูเถอะ ฉันจะไปให้ไกลๆ ให้นายตามมาตอแยฉันไม่ได้อีกเลย คอยดู!
ความคิดหมายมาดสะดุดลง เมื่อถูกมือใหญ่คลึงเคล้นกลางลำตัว ปลุกอารมณ์ปรารถนาให้พุ่งสูง แล้วค่อยๆปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัสหนักๆไปทั่วร่างกายอย่างไม่อาจห้ามปรามอะไรได้........ แม้แต่ใจตัวเอง
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“หน้าระรื่นมาเชียวนะ” เสียงวนัสทักทายคนงานหนุ่มสูงผอมผิวคล้ำคุ้นตาอย่างอารมณ์ดี ก็รอยหรือเจ้ารอยเตอร์แห่งไร่ภูผาที่พอแต่งงานก็ลาออกไปช่วงทางบ้านเมียทำงาน แต่ก็จะแวะเอาโน้นเอานี่มาฝากเขาเป็นประจำ วันนี้ก็เอากล้วยฉาบเผือกฉาบมาฝากถุงเบ้อเริ้ม
“คนมันมีความสุขก็งี้ละคุณ” เจ้ารอยเดินเข้ามาในสำนักงาน วางถุงขนมแปะบนโต๊ะรับแขกแล้วทรุดนั่งบนโซฟาสบายอารมณ์
“ได้เมียสมใจว่างั้นเถอะ” ร่างโปร่งบางพูดประชดเดินเข้ามาหา แต่เจ้ารอยกลับยิ้มรับเสียเต็มทีจนวนัสอดหมันไส้ไม่ได้
“คุณไม่หาเมียบ้างละครับ เดี๋ยวไอ้รอยคนนี้จะเป็นพ่อสื่อให้ คุณบอกมาเลยว่าหมายตาลูกสาวบ้านไหนไว้”
พอตัวเองประสบความสำเร็จ ก็ทำตัวขี้โอ่ขึ้นมาทันใด ทั้งๆที่ตัวคนพูดฉอดๆเกือบจะได้ไปนอนกินข้าวแดงในคุกอยู่แล้ว โธ่! ไอ้โม้ วนัสนึกขำ
แต่ว่าไอ้เชื้อพ่อสื่อแม่ชักนี่มันติดต่อกันได้ด้วยเรอะ ไปอยู่บ้านเมียไม่ทันไร โดนแม่ยายล้างสมองทำตัวเป็นบริษัทจัดหาคู่ไปซะแล้ว
“ว่าแต่ไปเอากล้วยฉาบพวกนี้มาจากไหนละ หอบมาเยอะแยะ”
“ยายติ๋มแกทำขายนั้นละครับ ผมเลยแบ่งเอามาให้คุณ”
“เฮ้ย! ของขายเอามาทำไม เดี๋ยวยายติ๋มบ่นแย่”
“มันใช่ซะที่ไหนละครับ พอรู้ว่าจะเอามาฝากคุณ ยายติ๋มนั่นละที่ขนหยิบใส่ถุงมามากกว่าเดิมอีก”
“.......................” เออ...........ยังมีแก่ใจนึกถึงแฮะ “ฝากขอบใจยายติ๋มด้วยละกันนะ”
“ครับ แล้วคุณภูผาไม่อยู่ที่ไร่เหรอครับ” เจ้ารอยเหลียวหาอดีตเจ้านาย
“อืม อยู่โรงงานโน้นละ เย็นๆก็กลับ อยู่กินข้าวด้วยกันสิ”
“ไม่ละครับ ผมกลับก่อนจะถูกแตะดีกว่า”
หลังจากเจ้ารอยจอมทะเล้นกลับไป ร่างโปร่งบางยังคงนั่งอยู่ที่เดิม คิดถึงเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ถูกพูดพาดพิงถึงเมื่อครู่อย่างกังวลไม่น้อย เพราะช่วงนี้มีเรื่องให้เจ้านายเขาปวดหัวอยู่เนืองๆ ก่อนจะลุกไปจัดการกับเอกสารบนโต๊ะ ที่ตอนนี้เขาได้รับมอบหมายให้ทำแทนเจ้านายแทบทุกอย่าง แม้กระทั้งเซ็นเช็คจ่ายเงินเดือนคนงาน ค่ายาค่าปุ๋ย จิปาถะ โดยเจ้าตัวจะเข้ามาดูบัญชีบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้น รึคิดว่ายังไงก็เจอกันที่บ้านทุกเย็นถึงได้ไว้ใจเขานัก วันหลังจะยักยอกให้หมดตัวเชียว
\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“เรื่องโรงงานเป็นยังไงบ้างครับ”
วนัสเอ่ยถามขึ้นหลังอาหารเย็น เรื่องที่เขาเพิ่งจะรู้เมื่อกลับมาจากเชียงใหม่ ระหว่างที่เขาไม่อยู่ โรงงานผลไม้กระป๋องของภูผาถูกชาวบ้านร้องเรียนว่าปล่อยน้ำเสียรบกวนความเป็นอยู่ของชาวบ้านในละแวกนั้น ร้อนถึงเจ้าหน้าที่ต้องส่งหนังสือขอเข้าตรวจสอบระบบการจัดการน้ำเสียของโรงงาน ซึ่งประเด็นนี้เคยเกิดขึ้นเมื่อครั้งบิดาของภูผาเริ่มตั้งโรงงานขึ้นมาใหม่ๆแล้วถูกชาวบ้านที่อาศัยใกล้เคียงร้องเรียนเช่นเดียวกันนี้ แต่ครั้งนี้มันมีบางอย่างผิดปกติไป
ตามที่ภูผาเล่าคราวๆให้ฟัง เมื่อครั้งแรกที่ถูกร้องเรียนเรื่องน้ำเสีย เป็นสมัยที่โรงงานเพิ่มกำลังการผลิต แต่ไม่ได้ขยายระบบการจัดการน้ำเสียของโรงงานตามไปด้วย จึงเกิดเรื่องขึ้น แต่คราวนั้นก็รอบชอมกันมาจนภูผาเข้ามาบริหารงานแทนบิดาที่เสียชีวิต จึงทุ่มเงินไม่รู้กี่สิบล้านเพื่อจัดการระบบกำจัดน้ำเสียใหม่ทั้งหมด พร้อมทั้งกว้านซื้อที่ดินรอบโรงงานเพื่อขยายบ่อพักน้ำ เป็นหนี้เป็นสินกันอยู่พักใหญ่เชียวละ เพราะระบบบำบัดน้ำเสียที่วางกันใหม่นี้รองรับกำลังการผลิตสูงสุดของโรงงาน และเมื่อปีที่แล้วโรงงานก็ได้ผ่านการรับรองมาตรฐาน ISO เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ที่โรงงานจะแอบปล่อยน้ำเสียอย่างที่ชาวบ้านร้องเรียน ก็เขาจะทำไปทำไมละ ในเมื่อลงทุนกับเรื่องนี้ไปตั้งมากมายขนาดนั้นแล้ว ไม่ใช้งานก็บ้าแล้ว
“ก็ให้เจ้าหน้าที่เขาเข้ามาตรวจตามหนังสือที่แจ้งมานั้นละ ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก” ภูผาหยอดเสียงให้คนตัวเล็กคลายกังวล
“ไม่มีได้ยังไงครับ ถ้ามีอะไรผิดแม้แต่นิดเดียว ถูกสั่งปิดโรงงานเชียวนะครับ” วนัสมองสีหน้าอิดโรยหันมายิ้มให้กับตัวเองอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
“มันจะมีอะไรให้ผิดละนัส ในเมื่อเราทำได้มาตรฐาน ไม่สิ เกินมาตรฐานที่ทางกระทรวงอุตสาหกรรมกำหนดด้วยซ้ำ”
“ก็ถึงมันจะถูก แต่ถ้าทางนั้นตั้งแง่ขึ้นมาก็ลำบากแน่ๆนะครับ” วนัสทำสีหน้ายุ่งใส่ภูผา
“นั่นสิ” ภูผาพูดสำทับความคิดของร่างโปร่ง
“เจ้าหน้าที่หรือครับ” วนัสถามเมื่อเห็นภูผาทำท่าครุ่นคิด
“ไม่ใช่...........เจ้าหน้าที่เขาก็ทำไปตามหน้าที่ เมื่อมีชาวบ้านไปร้องเรียน เขาก็มาตรวจตามปกติ แต่ชาวบ้านนี่สิแปลก” ภูผามองใบหน้านวลเป็นกังวลแล้วให้รู้สึกสุขใจ สุขใจที่มีคนๆนี้เป็นเพื่อนคู่คิด เป็นเพื่อนคู่ใจ จนอดไม่ได้ที่จะคว้าเอวบางเข้ามาใกล้
“นี่ เด็กยังไม่เข้านอน!”
“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” ร่างสูงพูดไปก็ฉวยจูบขมับร่างบางไป
วนัสขึงตามองเจ้านายหนุ่มยิ้มกริ่ม แล้วพยายามพูดกลับเข้าเรื่องเดิม
“ชาวบ้านแปลกตรงไหนหรือครับ”
“ก็ตรงที่เป็นชาวบ้าน แต่ไม่ใช่ชาวบ้านที่อาศัยอยู่รอบโรงงานนะสิ หึๆ อยู่ต่างอำเภอแท้ๆแต่ดันบอกว่าเหม็นน้ำเน่า”
“หือ?” วนัสเลิกคิ้วแปลกใจ
“ไม่หือละ ให้คนไปสืบมาแล้ว เรื่องนี้มันไม่มีอะไรหรอก แค่พวกอยากจะก่อกวนเท่านั้นละ”
“ใครอยากก่อกวนกันครับ” วนัสพลักร่างสูงที่พยายามเข้ามาคลอเคลียออกห่าง
“ก็คนที่เขาเสียผลประโยชน์ละมั้ง” ภูผาตอบเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆทำให้ร่างบางขมวดคิ้วยุ่ง
“ก็ใครละครับ!” วนัสหัวเสียกับคำอ้อมค้อมของอีกฝ่าย
แต่ภูผากลับไม่สนใจท่าทีหงุดหงิดของอีกฝ่าย ร่างสูงโถมตัวกดร่างบางหงายหลังล้มลงบนโซฟาตัวยาว แล้วฉกฉวยริมฝีปากอิ่มนิ่มพลางยักคิ้วเจ้าเล่ห์ใส่ดวงตาดำสนิทที่เริ่มจะมีกองไฟกองน้อยๆในนั้น แล้วจึงลอบระบายลมหายใจ
“ฉันก็ยังไม่รู้ เรื่องแบบนี้ใครเขาจะออกมาป่าวประกาศ ประจานตัวเองกันละหือ?”
“หึ!” วนัสเม้นปากแน่น ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก แล้วผลักอกแข็งๆออกให้ห่าง “จะกลับบ้านแล้วครับ”
“ไม่ค้างละ” ร่างสูงฉวยคว้าร่างเล็กไว้ก่อนจะลุกหนีไป
วนัสเหล่มองคนยิ้มเล็กยิ้มใหญ่อย่างหมันไล้
“ค้างมาสองคืนติดแล้วครับ วันนี้ผมจะกลับบ้าน ถ้าห้ามก็ไม่ต้องมาพูดกันเลยครับ”
ภูผามองคนรักแสดงอาการขึงขังบึ้งตึง แล้วต้องยอมตัดใจด้วยไม่อยากขัดใจอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ ร่างสูงผละออก พลางฉุดร่างบางขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปส่งถึงรถ ยังไม่ทันได้เอ่ยลา ก็ถูกวนัสพูดดักคอ
“แล้วก็ห้ามมาหาตอนดึกๆด้วย!” สิ้นเสียงกำชับหนักแน่นพร้อมชายตามองอย่างรู้ทัน วนัสก็ขับรถออกไป ทิ้งให้ภูผายืนลูบต้นคอตัวเองอย่างเก้อๆ
“ว่าจะไปซะหน่อย”
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
กลับมาถึงบ้านวนัสก็ต้องเตรียมกวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้าเป็นการใหญ่ เพราะอย่างน้อยก็ยังให้ความรู้สึกว่าบ้านนี้ยังมีคนอาศัยอยู่ และกว่าจะเสร็จก็เกือบค่อนคืนถึงได้หลับได้นอน แต่ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ความคิดก็กระหวัดไปถึงร่างสูงอย่างฉุนๆ
ถ้าได้ยินเสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้านจะไม่เปิดประตูจริงๆด้วย
\\\\\\\\\\\\\\\\\\
กลิ่นดอกมะลิที่ปลูกไว้หน้าระเบียบบ้านอยู่หลายต้น ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ จนชายหนุ่มที่กำลังลากสายยางรดน้ำต้นไม้ต้องสูดกลิ่นหอมชื่นใจเข้าไปในปอด วนัสตื่นแต่เช้าเพื่อสำรวจตรวจตราผลหมากรากไม้รอบๆบ้าน หลายวันมานี้แทบไม่ได้กลับมาค้างบ้านและถึงกลับก็ดึกเต็มที จนไม่มีเวลาดูแลไม้ดอกไม้ประดับรอบบ้าน วันนี้เลยถือโอกาสตื่นเช้าลงมารดน้ำแต่งกิ่งเสียที จวบจนใกล้เวลาไปทำงาน วนัสจึงลากสายยางเก็บที่ แต่ก่อนจะกลับขึ้นบ้านเสียงรถยนต์ไม่คุ้นหูเลี้ยวเข้ามาทำให้เขาชะงักมองแขกผู้มาใหม่
รถไม่คุ้นตาเลย ใคร?
ร่างผอมเพรียวของหญิงสาวก้าวลงจากรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่มองเขม่งมายังตน ทำให้วนัสขมวดคิ้วถอยหลังกับมายืนคอยหญิงสาวที่เดินฉับๆตรงดิ่งมา
คุณนรี!
TBC
ตอนนี้กับตอนที่เเล้วจบด้วย ชื่อ ของ คุณนรี ตลอดๆๆๆ อะ เจ๊
มาไมอีกเนี่ย :angry2:
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ค่ะ good night
-
เอ๊ยยยย วันนี้ได้เปิดซิงเรื่องที่สองแระ
แว๊บบบบ ไปอ่าน
.
.
.
:m31:
โอยย ยัยนรีไม่ไหวจะเคลียร์ นี่ทำอะไรพี่หินไม่ได้เลยกะมาเล่นงานน้องนัสใช่ไหม?
ผู้หญิงคนนี้นิสัย..!
แต่ถ้าสู้กันในศาล พ่อเป็นเกย์ขอเลี้ยงลูกเองนี่จะชนะไหม? อันนี้แอบสงสัย
ส่วนพี่ภาคกะน้องก้องงงงงงงงงง ท่าทางจะไม่ราบรื่นซะแล้วแฮะ
น้องฝังใจมากมายอ่ะกับการถูกบังคับ
พี่ก้องก็อย่ายอมแพ้น้า เค้าเชียร์อยู่ :L2:
ว่าจะต่อคืนนี้แต่ไม่น่าจะทันอ่ะคะ ขอโทษน้าคะเจี๊ยบ
:กอด1:
v
v
v
-
^
^
^
อยากเปิดซิงของตัวบ้างอะ รกร
น้องหนอนอะ อิอิ งุงิ คิดถึงเเล้วนะ
-
เธอมาแล้วจนได้
รอพบจุดจบของนรีกันเถอะ
-
เฮ้อ :เฮ้อ: กะแล้วว่ายัยนี้ต้องตามมาขอส่วนบุญน้องไม้ด้วย
-
นรี เมื่อไหร่จะเลิกรังควานซะทีนะขอรับ o18
-
โว้ย........ชีแร็งส์ งะ มาถึงบ้านเลย :a5:
โฮ่ๆๆๆ นู๋นัส เราจะโดนไรไหมนิ เอาใจช่วย
กันหน่อยเร็ว :L2:
-
มาจบทิ้งท้ายไว้แบบนี้ก็ค้างสิคะ
:z3:
ทำไมอีกคะคุณนรี
คุณหินบกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ายุ่งกะนู๋นัส
ระวังเหอะคุณหินรู้มีพังแน่งานนนี้
นู๋นัสอย่าไปฟังผู้หญิงคนนี้พูดอะไรนะ
เชื่อมั่นในตัวคุณหินก็พอ
ส่วนคู่นู๋ก้องกะคุณภาคใกล้หวานแล้วววว
:-[
-
อีกและ นรี อีกแระ o12
-
คราวนี้จะโดนฉะของจริงใช่มั้ย :serius2: จะดราม่ามั้ยนะ
-
แอร้ยยยย นู๋นัสจะโดนยัยนรีทำไรบ้างเนี่ย :serius2: :serius2: :serius2:
-
นางมารร้ายมาหาเรื่องอะไรน้องนัสอีกละ :angry2:
ยัยนรีนี่หน้าด้านจริงๆ :beat:
-
ทำไมก่อนจบตอนจะต้องค้างที่คุณนรีด้วย
นัสสู้ๆนะจ๊ะ
-
:serius2: :serius2: :เฮ้อ: :z2:
-
เอิ่มมม ยังไม่หายไปจากโลกนี้อีกนะคะ ยัยชะนี แอร๊ยย นรี :angry2:
เนี่ยแหละน้า คุณหินเค้าบอกให้ค้างๆ ก็ไม่ยอมค้าง ชะนีเลยบุกถิ่นเลยเนี่ย
สู้ๆนะนัส อย่าไปยอมแพ้ :กอด1:
-
ก้องดื้อจริงๆเลย
พี่ภาคน่าจะปราบให้อยู่หมัดสักที
:serius2:
-
งานเข้าแล้วน้องนัท :L1:
-
ยัยนรี ตามมาราวีถึงบ้านเลย จะพูดไรให้วนัสเสียใจแหง ๆ
อย่าไปเชื่อน๊า
สุดท้ายก้องภพก็โดนภาคภูมิหม่ำจนได้ ดื้อดีนัก 5555
-
ค้างกับ ชะนีร้ายมา 2 ตอนแล้ว :serius2:
หาเรื่องมาเป่าหูนัสอีกหน่ะสิื ทำได้ทุกอย่างจริงๆ ผู้หญิงคนนี้ :เฮ้อ:
-
ตามมาถึงบ้านจนได้นะคุณชะนี เอ๊ย..นรี
-
เปลี่ยนชื่อซะ นรี เป็น ชะนี
-
ยัยนางมาร! มาทำไม
ถ้ามาพูดให้นัสเสียใจหรือผิดใจกับภูผานี่...
จะพุ่งเข้าไปตบถึงในจอเลย!
น้องนัสอย่าไปยอมแพ้!
-
:angry2:เกียจนางนรีๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นัสอย่าเข้าใจผิดน้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
นรี!!!!มันคงมาข่มขู่แน่ อย่าไปยอมให้มันปั่นนะนัสอย่ายอม :เฮ้อ: :เฮ้อ:
:fire: :fire: :fire:ถึงจะผู้หญิงทำตัวไม่ดีก็ไม่ต้องไว้หน้า :z1: :z1: :fire:
:call: :call: :call:
-
:m16:ฆ่าชะนี :angry2: :beat: :beat:
-
งานเข้าแล้วล่ะนัสซี่~
-
นรี ไม่เลิกรานะ สั่งเก็บแม่งเลยนิ :angry2:
เอาจริงๆ คุณภูผาก็ระวังหน่อยนะ เผื่อยัยกร๊วกนี่จะเอาวนัสไปเป็นประเด็นในศาล
เพราะชีรู้เรื่องระหว่างคุณภูผากับวนัสแล้วด้วย
ไม่เลิกง่ายๆแน่
:กอด1:
-
ขออนุญาตหยุดอ่านจนกว่าคุณนรีจะถูกผัวใหม่ตามมายิงให้ตายได้มั๊ย
-
กลัวจะเอาจุดอ่อนของวนัสมาอ้าง
ไม่พ้นเรื่องเด็กทั้งสอง
ปล.พี่ภาค ระวังก้องจะหนีไปบวชนะ
-
จบด้วยยัยคนนี้มา 2 ตอนล่ะ
ทำไมจะต้องมาราวีนัสด้วย :fire:
-
ยัยชะนีเนี่ย ไม่ไหวจะเคลียร์ :m31:
-
:call: :call: :call:
-
มาก่อกวนอีกแล้วสิ
-
Part 16
คุณนรี!
ผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าโชคดีที่สุดที่ได้สามีเป็นแฟมิลี่แมนมายืนอยู่ตรงหน้า ใบหน้าสวยงามตกแต่งไว้อย่างพอเหมาะพอเจาะดูมีเสน่ห์น่ามอง แต่แววตาของหญิงสาวกลับไม่ปกปิดความหมายมาดจงเกลียดจงชังไว้แม้แต่น้อย และเพราะเคยพบกันมาก่อน เขาจึงส่งยิ้มทักทายหญิงสาวมองข้ามปฏิกิริยาไม่สุภาพนั้นไป
“คุณนรี สวัสดีครับ มีอะไรถึงมาหาผมได้ครับ นี่ถ้าช้าอีกนิดคงคลาดกันแล้ว”
เสียงทักมีอัธยาศัยแต่หญิงสาวกลับแบะปากไม่คิดจะทักตอบ พร้อมทั้งยืนกอดอกไว้อย่างถือตัวในที
“นั่นสิ ไม่มาเวลานี้ก็คงไม่ได้เจอเธอที่นี่หรอก”
คำพูดส่อเสียดเย็นเยียบทำให้วนัสเลิกคิ้วฉงนกับท่าทางปฏิปักษ์ตั้งแต่แรกพบหน้า
“เอ๋? ถ้าไม่เจอผมอยู่ที่บ้าน คุณนรีก็ไปหาผมที่ไร่ภูผาได้นะครับ ผมทำงานอยู่ที่นั่น” วนัสยังฝืนยิ้มแย้มตอบผู้เป็นแขก แต่อีกฝ่ายกลับยักไหล่อย่างไม่แยแส
“ถ้าไปที่นั่นก็คงไม่ได้พบนายหรอก หึ” หญิงสาวเหยียดยิ้ม
คำพูดกำกวม กอปรกับท่าทีไม่เป็นมิตร วนัสจึงไม่คิดจะรักษามารยาทอีกต่อไป
“คุณนรีมีธุระไรกับผมหรือครับ” น้ำเสียงเข้มห้วนของชายหนุ่มสะดุดหูหญิงสาวจนต้องเลิกคิ้วขึ้นปรายตามอง แล้วค่อยๆยกยิ้มมุมปากที่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกเหมือนถูกดูถูก
“ก็จะมาดูหน้าไอ้ตัวโง่ๆนะสิ”
“คุณนรี!” วนัสถลึงตามองหญิงสาวอย่างไม่คาดคิด รึผู้หญิงคนนี้รู้! แต่..................
คำพูดร้ายกาจที่ชาตินี่เขาก็ไม่คิดว่าจะมีใครกล้าใช้กับเขา หลุดพ้นออกมาจากริมฝีปากสวยงามอย่างไม่น่าเชื่อ จนร่างโปร่งสั่นเทิ้มด้วยแรงโทสะ
“ออก ไป จาก บ้าน ผม!” วนัสเน้นย้ำช้าชัดทุกคำพูดกับหญิงสาวอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ เห็นทีจะไม่ต้องพูดอะไรกันแล้ว!
“เธอไม่อยากรู้หรือว่าฉันมาทำไม?” นรียังคงพูดเสียงเย็นถากถาง สายตาคมเฉี่ยวหรี่มอง
“ไม่!” วนัสตวาดเสียงแข็ง เนื้อตัวเย็นเฉียบ
“ก็คงโง่จริงๆละนะ” หญิงสาวเหยียดยิ้มเป็นคำรบสอง กวาดสายตามองชายหนุ่มตั้งแต่หัวจรดเท้า เหมือนประเมินคุณค่าอะไรสักอย่าง
“ออกไป! อย่าให้ผมต้องทำอะไรรุนแรงกับผู้หญิงเลยนะ คุณนรี”
“อืม....ก็ยังดีที่มีกะใจคิดถึง ดีกว่าสามีเก่าฉันเยอะ หึๆ รายนั้นเลือดในตัวคงเป็นสีดำเหมือนใจเขานั้นละ”
“คุณมาพูดเรื่องอะไรกันแน่?” วนัสมองหญิงสาวด้วยคลางแคลงใจ ผู้หญิงอะไรไล่ก็ไม่ไป ต้องการอะไร มีเจตนาอะไรถึงต้องดึงดันมาหา ทั้งๆที่เคยเห็นหน้ากันเพียงครั้งเดียว
และถึงจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับภูผา แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องมาพูดจาแดกดันในเมื่อ
คุณนรีก็หย่ากับคุณภูผาแล้วนี่..................................
“มันเกี่ยวกับเธอโดยตรงเชียวละ คุณคู่ขา............. วิปริตกันจริงๆนะพวกเธอน่ะ”
“คุณนรี! จะพูดอะไรก็ให้เกียรติกันบ้าง หรืออย่างน้อยก็ควรให้เกียรติตัวเองหน่อยก็ยังดี คุณพูดแบบนี้มันเกินไปนะครับ”
แทนที่จะอับอาย หญิงสาวผู้เป็นอดีตภรรยาภูผาดูจะพอใจที่ทำให้วนัสโกรธจนหน้าเขียวหน้าดำได้ เห็นแล้วสะใจ สะใจเหลือเกิน ในเมื่อฉันไม่ได้กลับมาครองคู่กับภูผาอีกครั้ง ก็อย่าหวังว่าจะยกให้ใครขึ้นนั่งแท่นนี้ง่ายๆ โดยเฉพาะผู้ชายอย่างแก มันจะหยามกันเกินไปแล้ว ภูผา คุณดูถูกฉัน! คุณจะเชิดชูผู้หญิงที่ไหนฉันก็คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา แต่นี่คุณคิดจะยกผู้ชายขึ้นมาแทนที่ฉัน มันหักหน้ากันชัดๆ เพราะฉะนั้นอย่าคิดว่าจะคบกันไปได้อย่างตลอดรอดฝั่งเลย!
“อะๆ.......อย่างเพิ่งโกรธกันเลยหนุ่มน้อย ถึงฉันจะไม่ใช่ผู้หญิงที่ดี ปากตรงกับใจไปหน่อย แต่ฉันก็พอจะกล้ำกลืนยอมรับเรื่องรักๆใคร่ๆของเพศเดียวกันได้นะ ถ้าภูผาเขารักเธอจริงๆไม่ได้แอบแฝงอะไร”
วนัสหรี่ตามองหญิงสาวที่ดูจะพยายามพูดจาเสียดสี ยุแยงตะแคงรั่วเขาอยู่ตลอดเวลา แค่มองก็รู้ว่ามีเจตนาร้ายชัดๆ ผู้หญิงคนนี้รู้มากแค่ไหนกัน แต่ที่พูดมาทั้งหมดเขาก็หน้าชาจนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว เขาอาย อายเกินกว่าจะมาทนรับฟังคำพูดเหยียดหยามเหล่านี้ได้
“นั่นมันไม่ใช่ก็เรื่องของคุณ! คุณกลับไปซะเถอะ” วนัสสะบัดความกังวลที่เริ่มเกิดในใจแล้วเอ่ยเสียงแข็งใส่อดีตภรรยาเจ้านาย
“เข้มแข็งจริงนะ” หญิงสาวยิ้มเยาะในท่าทางแข็งนอกอ่อนในนั้น ก็แค่เด็กอมมือ! อย่ามาริอาจตีเสมอฉันเด็ดขาด
แม้ใจจะกระตุกไปกลับคำพูดร้ายกาจของนรี แต่วนัสก็ฝืนที่จะรักษาความเย็นชาภายนอกไว้ ไม่ให้อีกฝ่ายรู้สึกว่าเขากำลังหวั่นวิตกในคำพูดนั้น โดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายก็จับตาดูทุกปฏิกิริยาของเขาเหมือนกัน
“นี่....................ถึงฉันจะเลวยังไง แต่ฉันก็ยังรักลูกของฉันนะ และฉันก็อยากให้ลูกของฉันอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดี ที่ฉันพูดนี่ เธอเข้าใจมั้ย”
สายตาคู่สวยมองตรงมาเหมือนจะให้มันเข้าไปทิ่มแทงในสามัญสำนึก ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ทุกวันนี้มันผิดมหันต์ และเขาก็ไม่สามารถโต้แย้งได้แม้แต่น้อย ในเมื่อมัน..............ถูกไม่ใช่หรือ!
“สิ่งแวดล้อมที่ดีของฉันหมายถึง มีพ่อ แม่ ลูก อยู่กันพร้อมหน้า” นรีย้ำชัดถึงความมุ่งหมายของตน
ใช่ ผมไม่เถียง ไม่เถียงคุณเลย ร่างโปร่งคิดอย่างเศร้าสร้อย ยืนสงบนิ่ง
“แต่เพราะมีเธอเข้ามาแทรกกลางตรงนั้น ทำให้ฉันไม่มีโอกาส โอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นให้ภูผาเห็นและให้โอกาสฉันทำหน้าที่แม่อีกครั้ง แต่อย่างว่า ฉันมันหมดประโยชน์สำหรับเขาแล้วนี่ เขาถึงไม่แยแสฉันเลย” นรีเหยียดยิ้ม ”เพราะตอนนี้เธอคือคนที่มีประโยชน์ต่อจากฉัน! ไงละ”
วนัสเบิกตากว้างมองใบหน้าสวยงามอย่างสับสน จะพูดอะไรกันแน่ ประโยชน์?
นรีตีความแปลความหมายจากสีหน้าสีตาวนัสอย่างสะใจลึกๆ ฉันจะทำให้แกสับสนคิดมากจนบ้าตายไปเลย
“ก็คงจะเหมือนแม่พันธ์ช้างม้าวัวควายละมั้ง ผลิตลูกให้เขาไว้สืบสกุล ไม่รู้เหรอว่าเมื่อก่อนตอนที่พ่อแม่ของภูผายังอยู่ เขากลัวจะไม่มีหลานมีทายาทไว้สืบสกุลจะตายไป พอได้ปุ๊บก็ทิ้งฉันปั๊บ หันไปสนใจทำแต่งานอย่างเดียว จนเกิดเรื่องนั้นขึ้น” นรีพูดโดยไม่สนใจเนื้อหาที่ตนแต่งเติมเอาเอง ขอแค่ทำให้เจ้าเด็กนี่รู้สึกเสียใจและยอมเดินจากไป แค่นั้นแล้ว เรื่องอื่นจะไปแคร์ทำไม
“คุณมีชู้!” วนัสโพล่งออกมา
คำพูดของวนัสไม่ได้ทำให้นรีสะทกสะท้านกับความผิดพลาดที่ตนก่อขึ้น หญิงสาวกลับยักไหล่ไม่แยแส ถึงแม้จะต้องเบี่ยงเบนความจริงไปเยอะก็เถอะ
“ใครเจอแบบฉัน ก็ต้องทำอย่างฉันทั้งนั้นละ” นรีพูดต่อเสียงเรียบ
ไม่จริง! ป้าหยดเคยเล่าว่า คุณนรีท้องก่อนแต่งถึงได้แต่งงานกับคุณภูผา แล้วจะมาอ้างว่าเป็นแม่พันธ์อะไรนั้นได้ไง โกหกชัดๆ
แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ใจก็หวั่นไหว ความรู้สึกว่าเนื้อตัวมันเย็นเฉียบ หนาวสั่นขึ้นมาทั้งๆที่อากาศก็เย็นสบาย จนต้องยกมือขึ้นกอดอกตัวเองไว้
“ที่ฉันมาหาเธอก็เพราะฉันสังเวชเวทนาเธอหรอกนะ ถึงมาบอก ไม่อยากให้ถูกเขี่ยทิ้งเหมือนกับขยะ”
“อะไร จะมาแต่งเรื่องโกหกอะไร คำพูดจากปากคนอย่างคุณมันเชื่อถือไม่ได้หรอก” วนัสดึงสติที่เริ่มไหลออกนอกตัวกลับคืนมาอีกครั้ง
ไอ้เด็กบ้า! แม้จะโกรธที่ถูกต่อว่าจากชายหนุ่ม แต่การใหญ่ยังรออยู่ข้างหน้า ทำให้หญิงสาวสะกดกลั้นอารมณ์ฉุนเฉียวไว้ภายใต้ใบหน้ายิ้มเหี้ยมเกรียม
“เธอมันก็เหมือนหมา เขาให้ข้าวให้น้ำเข้าหน่อยก็ทำตัวซื่อสัตย์ ทอดตัวตอบแทนบุญคุณซะเต็มที่ มันน่าทุเรศ ความกตัญญูโง่ๆที่สูญเปล่านั่นจริงๆ” คำพูดของนรีทำให้วนัสนึกอยากจะทำอะไรกับปากสีแดงสดนั้นจริงๆ
และเพราะไม่ต้องการจะฟังคำสกปรกและเรื่องเลวร้ายไปมากกว่านี้ วนัสจึงย่างก้าวเข้าหาร่างหญิงสาวที่ผงะถอยอย่างตกใจ แล้วกระชากต้นแขนกลมกลึงลากไปยังรถยนต์ที่เจ้าตัวขับมา วนัสเปิดประตูยัดหญิงสาวเข้าไปในรถอย่างทุลักทุเลพลางปิดประตูดัง ปัง!
“ออกไป!” สายตาวาวโรจน์ดุดันของเขา มันก็ยังไม่ร้ายลึกเท่าสายตาของหญิงสาวที่มองตอบกลับมา สายตาที่ดูถูกดูแคลน มองเขาเหมือนกับตัวเชื้อโรค
“จะไม่ฟังให้จบเสียหน่อยหรือคุณวนัส” นรียังลอยหน้าออกมาพูดต่อ
“ไปให้พ้น!” วนัสกำหมัดแน่น
“แต่ฉันอยากบอกนะ” หญิงสาวยิ้มหยันมองใบหน้าชายหนุ่มอ่อนโลกอย่างลำพอง ที่สามารถสั่นคลอนความเชื่อมั่นบางอย่างในตัวอีกฝ่ายได้
“เธอไม่เคยรู้เหรอว่า ที่แถวนี้ ภูผาเขากว้านซื้ออยู่”
“................!” วนัสชะงักกับคำพูดสะดุดหูนั้น
“รู้ใช่มั้ยละ หึๆ” เมื่อจะตีงูก็ต้องตีให้ตาย ฉันจะให้แกคุ้มคลั่งตายไปเลย ไอ้เด็กบ้า!
“ฉันรู้มาตั้งแต่ยังไม่หย่ากับภูผา ว่าเขาอยากได้ที่ดินของเธอไปผนวกกับที่ของเขา แต่ติดต่อยังไง ให้ราคาสูงแค่ไหนพ่อเธอก็ไม่ขาย” หญิงสาวเหลือบมองท่าทีของวนัสก่อนจะพูดสำทับให้ชายหนุ่มร้อนรนขึ้นไปอีก
“ฉันรู้ว่าเขาอยากได้ที่ดินของเธอมาก เพราะถ้าได้มาก็จะทำให้ที่ดินของภูผาเป็นระนาบเดียวกัน ด้านหลังไร่เธอเป็นที่ของไร่ภูผาใช่มั้ยละ” นรีบอกรายละเอียดได้ครบถ้วนจนวนัสอดเย็นวาบในอกไม่ได้
อยู่ๆเหตุการณ์เมื่อครั้งวนัสกลับมาตั้งหลักปักฐานถาวรที่บ้านเกิดใหม่ๆ ก็ประดังกันเข้ามาในสมอง ตอนนั้นจำได้ว่า ลุงชัดหัวหน้าคนงานไร่ภูผาเคยถามเขาเรื่องคิดจะขายที่ดินบ้างมั้ย ถ้าจะขาย.........
คุณภูผาจะซื้อ!
ไม่ผิด ที่ผู้หญิงคนนี้พูดไม่ผิดหรอก แต่..................
“มันก็เป็นเรื่องธรรมดานี่ครับ ที่คุณภูผาคิดจะอยากได้ แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรนี่ครับ” คำพูดที่แสดงถึงความเชื่อมั่นในตัวร่างสูง ทำให้นรีโกรธเหมือนมีไฟมาสุมตัว
“อ๋อเหรอ.........ธรรมดา?” น้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง ทำให้วนัสกำมือแน่น ขบกรามจนนูนเป็นสัน
“ก็รอให้ภูผาตะล่อมจนเธอย่อมโอนที่ดิน สมบัติของพ่อแม่เธอให้เขาจนหมดก่อนสิ วันนั้นเธอถึงจะบอกว่ามันไม่ธรรมดาละมั้ง” นรีมองสีหน้าเจื่อนๆของชายหนุ่ม ”หึๆ เพราะคำว่ารักโง่ๆ มันบังตาปิดใจเธออยู่น่ะสิ ลองคิดดูให้ดีๆหนุ่มน้อย ว่ามันจริงอย่างที่ฉันพูดมั้ย”
เสียงหัวเราะเย็นเยียบแสลงหู มันบาดลึกและเขย่าจิตใจที่เคยเชื่อมั่นให้สั่นคลอน เขาไม่เชื่อในสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูด คุณภูผาไม่เคยพูดเรื่องที่ดินกับเขาเลยสักครั้ง แล้วทำไมเขายัง....................
“ดีนะ ได้ทั้งที่ดิน ได้ทั้งที่ระบายความใคร่ในคราวเดียว คุ้มที่จะลงทุนคอยโอ๋เธออยู่เป็นนานสองนาน เธอคิดยังงั้นมั้ย”
“ไป๊! ออกไปได้แล้ว ก่อนที่ผมจะทุ้มคุณออกไป!” วนัสตวาดหญิงสาวในรถเสียงดัง
“ไปก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะว่า เรื่องที่ฉันพูดมาเป็นเรื่องจริง ภูผาอยากได้ที่ดินผืนนี้มาก แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาแม้จะให้ราคาหรือข้อเสนอดีแค่ไหน ก็ไม่ได้ ฉะนั้นวิธีนี้น่าจะได้ผล ก็น่าจะแบบนี้ละ แล้วจากที่ฉันคิด มันก็จวนจะได้ผลแล้วจริงๆ หึๆ เธอรู้มั้ย นอกจากเธอจะทำให้ครอบครัวของฉันแตกแยกแล้ว ตัวเธอยังโง่ ไม่รู้สึกตัวว่าถูกเขาหลอกซะที น่าสงสารคนอย่างเธอนะ” สายตาเหยียดหยามของนรีทำให้วนัสหมดความอดทน
“ไปให้พ้น!” ไม่พูดเปล่า วนัสยังยกเท้ากระทืบประตูรถจนแทบบุบตามแรง เสียงดังสนั่น
“นี่!” นรีร้องเสียงหลงมองดูผลการกระทำของชายหนุ่ม
“ถ้ายังไม่ไปอีก จะทุบให้พังเลย เอายังงั้นมั้ย!”
เสียงเครื่องยนต์ถูกสตาร์ทขึ้น แต่ก่อนจะเคลื่อนรถออกไป ปากน่าเกลียดยังพูดทิ้งท้ายให้เขาได้โกรธจนหูอื้อ
“ถ้าไม่อยากเจอสภาพถูกทิ้งอย่างน่าสังเวช ก็จงรีบหายตัวไปซะเถอะ อยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก เพราะถึงนายจะเอาไปบอกภูผา เขาก็ต้องบอกว่าไม่จริงอยู่ดี แล้วนายเชื่อหรือ?” นรีจ้องมองลึกในดวงตาชายหนุ่ม ก่อนจะพูดเสียงอ่อนในตอนท้าย “ถึงไม่เห็นแก่ใครหน้าไหน ก็น่าจะเห็นแก่เด็กพวกนั้นบ้าง ถึงฉันจะเลวแต่ก็ฉันรักลูก ฉันรักพวกเขามาก ถ้าเธอไม่รู้สึกอะไรกับตรงนี้เลย เธอก็ใจร้ายมากนะ”
หลังการจากไปของผู้หญิงที่น่าเกลียดในความรู้สึกของวนัส หล่อนไม่ได้ไปแต่ตัว แต่ได้กระชากหัวใจของเขาออกมาจากร่างกายอีกด้วย ร่างโปร่งบางจึงค่อยๆเดินไปทรุดกายนั่งที่บันไดขึ้นบ้านเตี้ยๆ เหมือนคนหมดแรง
เขาไม่เชื่อคำพูดที่มาจากความริษยา ความน่าเกลียดในจิตใจของผู้หญิงคนนั้น เขาจะเชื่อในสิ่งที่เห็นและได้สัมผัสมาตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา สิ่งที่ภูผาทำให้เขามาตลอด มันไม่ใช่ปุบปับเพิ่งมาทำเอาวันนี้พรุ่งนี้ แต่มันเกิดขึ้นมาตั้งแต่แรกที่พบกันไม่ใช่หรือ
แต่ทำไม.....................ทำไมหัวใจมันยังเต้นระรัวอย่างนี้ เขาไม่เชื่อใจคุณภูผารึไงกัน
ร่างโปร่งนั่งคิดทบทวนอยู่พักใหญ่ ก่อนยืดกายลุกขึ้นเดินเข้าบ้านเพื่อเตรียมตัวออกไปทำงานตามปกติ แต่ทุกอย่างดูจะเชื่องช้าเลื่อนลอยในความรู้สึก
เขาควรจะทำยังไงให้ความรู้สึกสับสนร้อนรนเหล่านี้หายไปจากใจได้
###########################
-
“นัส คุณภูผาสั่งไว้ว่า ตอนเย็นช่วยเตรียมบัญชีรับ~จ่ายให้นายดูด้วยจ๊ะ” พี่พินพนักงานรุ่นพี่บอกเมื่อวนัสมาถึงที่ทำการไร่
“ครับ แล้วคุณภูผาออกไปแล้วหรือครับ”
“จ๊ะ เห็นว่าจะไปโรงเลื่อย”
“เหรอครับ” วนัสพยักหน้ารับรู้ ใจหนึ่งก็รู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องพบหน้าร่างสูงในตอนนี้ จะด้วยเหตุผลอะไรก็บอกไม่ได้เหมือนกัน
“พี่พิน เรื่องหนังสือตอบรับขอความร่วมมือจัดแปลงสาธิตจากหน่วยเกษตรอำเภอเป็นยังไงบ้างครับ” วนัสเปลี่ยนเข้าเรื่องการทำงาน
“ก็เรียบร้อยแล้วนะ เดี๋ยวพี่จะให้คนงานไปส่งหนังสือที่อำเภอ”
ร่างโปร่งบางยิ้มรับ แม้จะดูเยาว์วัยหากเทียบประสบการณ์ในการทำงาน แต่เขาก็สามารถแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานออกจากกันได้ดี เพราะอย่างน้อยการทำงานก็ทำให้ใจเขาสงบลงได้ ไม่ฟุ้งซ่านไปกับคำพูดเชือดเฉือน จี้ใจดำที่กรอกหูเขาเมื่อเช้า
แต่เมื่อถึงเวลาเย็น วนัสกลับเตรียมเอกสารวางไว้บนโต๊ะรับแขกที่บ้านของภูผา พร้อมแปะกระดาษโน้ตบอกไว้เพียงสั้นๆว่ามีธุระ แล้วรีบออกไปก่อนภูผาจะกลับเข้ามา จะบอกว่าไม่กล้าเผชิญหน้าก็ว่าได้ เขาไม่กล้ามองหน้าภูผาตรงๆ ขอกลับไปทำใจก่อนเถอะ
ร่างโปร่งกลับมายืนมองพื้นดินที่เป็นกรรมสิทธิ์ของตน แววตาไหววูบจนไม่อาจระงับไว้ได้ ราวกับมีน้ำใสๆเอ่อขึ้นขังขอบตา ปลายจมูกเริ่มอุ่นร้อนจนเขาอยากจะยกมือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ ให้มันหายอึดอัดใจ และเขาก็ทำมันจริงๆ
นี่นะหรือ สิ่งที่เขาต้องพบเจอเมื่อเขาได้กระโดดเข้ามาอยู่ในสังคมคนกลุ่มน้อย สายตาประณามหยามเหยียด มองว่าผิดปกติ มันไม่ใช่จะให้ใครๆมายอมรับกันได้ง่ายๆ เขาก็รู้ ถ้าเขาคิดจะอยู่ตรงนี้ เขาต้องรับต้องทนสิ่งพวกนี้ให้ได้...................ใช่มั้ย?
คุณบอกผมหน่อยสิ คุณภูผา ว่าผมจะต้องพบเจอกับเรื่องพวกนี้ต่อไปอีกเรื่อยๆ ผม.................................. ความอดทนมันมีจำกัด............เหมือนกันนะคุณภูผา
แม้จะไม่เชื่อในเรื่องที่นรีพูดมา แต่ความระแวงคลางแคลงใจจุดเล็กๆก็ทำให้ใจสั่นสะท้านได้ง่ายๆ เพราะอะไร ก็เพราะพื้นที่ที่เขายืนอยู่ในสังคมมีเล็กนิดเดียว มันรู้สึกไม่มั่นคงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นอะไรก็ตามที่เข้ามากระทบ ก็สามารถทำให้จิตใจของเขาแกว่งไหวได้ง่ายๆ
คำว่ารักของคุณมันช่วยอะไรผมได้มั้ย มันช่วยให้ผมหลุดพ้นจากคำตราหน้าจากใครๆได้มั้ย หรือผมมาอยู่ผิดที่ผิดทางเอง ผมควรจะจัดการกับตัวเองยังไงดี? วนัสคิดวนไปเวียนมา พาลโกรธภูผา โกรธตัวเอง ที่ให้นรีมาว่าสาดเสียเทเสียใส่หน้า
ร่างบางยืนนิ่งอยู่กับที่ จนแม้ค่ำมืดก็ยังไม่เข้าบ้าน หากแต่ความเงียบสงบและเสียงจิ้งหรีดเรไรกลับช่วยทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย หรืออาจเพราะร้องไห้จนน้ำตาแห้งแล้วแห้งอีก มันถึงได้รู้สึกโล่งใจขึ้นมาบ้างก็ไม่รู้
วนัสล้วงคว้ากุญแจรถในกระเป๋ากางเกงขึ้นมามองนิ่งเนิ่นนาน ก่อนจะเดินตรงไปยังรถยนต์ที่จอดนิ่งสนิทมาหลายชั่วโมงแล้วขับกลับไปยังทางเก่าที่จากมา
เขาจะไม่หนีไปไหนทั้งที่ยังรู้สึกค้างคาใจแบบนี้ ขอให้เขาได้รู้ ได้ฟังจากปากอีกฝ่ายแล้วค่อยหนีก็ยังไม่สาย.................ไม่ใช่หรือ
จะได้จบกันเสียที ไอ้ความรู้สึกไม่ดีทั้งหมดนี้.......................................
\\\\\\\\\\\
ร่างสูงใหญ่เจนตาออกมาเปิดประตู เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์คุ้นหูในเวลาผิดปกติ ออกจะทำให้ภูผาแปลกใจอยู่ไม่น้อย เมื่อตอนเย็นเห็นโน้ตสั้นๆที่ร่างบางทิ้งไว้ ก็คิดว่าคงมีธุระตามนั้นเขาจึงไม่คิดจะเซ้าซี้ ไว้ก่อนนอนค่อยโทรหา เพราะเขาอยากให้เวลาวนัสปรับตัวปรับใจเข้าหาเขาอย่างค่อยเป็นค่อยไป
ถึงจะแปลกใจ แต่เมื่อเห็นร่างโปร่งบางเดินเข้ามาหาก็อดดีใจไม่ได้ บางทีวนัสอาจเป็นฝ่ายต้องการเขาขึ้นมาเองบ้างก็เป็นได้
“มาซะมืดเชียวนัส”
เพราะวนัสเอาแต่ก้มหน้าก้มตา ภูผาจึงไม่ทันสังเกตความผิดปกติบนใบหน้านวล ชายหนุ่มเอื้อมมือโอบเอวบางไว้หลวมๆ พาเดินเข้าบ้านพร้อมกับหอมที่ขมับอีกฝ่ายเสียฟอดใหญ่
“อือ!” วนัสเอียงคอหนี
“มืดแล้วไม่มีใครเห็นหรอก” ภูผาอมยิ้มเมื่ออีกฝ่ายร้องท้วง “กินข้าวเย็นรึยังหือ?”
ร่างบางที่เอาแต่ก้มศีรษะส่ายหน้าช้าๆ เมื่อภูผาพามานั่งที่โซฟารับแขก ทำให้ร่างสูงนึกเอะใจ เชยคางมนขึ้นมองใบหน้า
“นัส!” เสียงครางหลุดรอดออกจากปากร่างสูงทันทีเมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำบวมช้ำอย่างคนผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
“เป็นอะไรฮึ เจ็บตรงไหน บอกฉันสิ” ภูผาถามอย่างร้อนรน พลาจับแขนเรียวทั้งสองข้างดึงเข้ามาใกล้
วนัสมองความห่วงใย ร้อนรน ที่สะท้อนออกมาจากดวงตาคู่คมเมื่อเห็นเขาเจ็บช้ำ แล้วสิ่งนี้มันโกหกกันได้หรือ............. ถ้าใช่ก็คงต้องให้ตุ๊กตาทองเลยเชียวละ ร่างบางยกมือตนเองขึ้นจับมือใหญ่ที่ยึดจับท่อนแขนตนไว้ พลางนำมากุมไว้ที่กลางอกตนเองด้วยความรู้สึกสั่นไหว
“เกิดอะไรขึ้น” ภูผามองมือเล็กกุมมือตนไว้สั่นระริก ริมฝีปากบางขบเข้าหากันแน่น ดวงตาชอกช้ำคู่นั้นเงยขึ้นประสานสายตาเขาแน่วแน่ แล้วยิ้มฝืดเฝื่อนออกมา
“ผม..........มีเรื่อง....อยากจะถามคุณภูผาหน่อยน่ะครับ”
น้ำเสียงสั่นเครือของร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้า ทำเอาใจภูผาหล่นไปกองอยู่ที่พื้น แม้ความสงสัยจะมีอยู่เต็มอก แต่ก็ยิ้มปลอบใจให้กับร่างบาง
“เอาสิ” ภูผาพยักหน้าอนุญาต
วนัสข่มกลั้นกลืนก้อนแข็งๆที่จุกบริเวณลำคอลง ก่อนจะเปล่งเสียงแหบแห้งถาม
ให้มันรู้กันไปเลยว่าเขาจะถูกหลอกซ้ำหลอกซากจากผู้ชายที่เขาคิดว่า รักและปรารถนากับเขาตามที่อีกฝ่ายคอยพร่ำบอก และหากพูดโกหกออกมาแม้แต่น้อย มันก็น่าจะแสดงออกมาทางหน้าตาท่าทางให้จับพิรุธได้มั่งหรอก เขาจึงเลือกมาถามกันซึ่งๆหน้า จะได้จำ จำไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ
“คุณภูผาเคยติดต่อซื้อที่ดินของผมมาก่อนใช่มั้ยครับ”
“ใช่” คำตอบกลับอย่างไม่ต้องคิดของร่างสูง ทำให้วนัสสะท้านในอก ยัง.........มันยังไม่ใช่ข้อสรุป วนัสจึงฝืนกล่ำกลืนถามสิ่งที่ค้างคาอยู่ในอก
“ที่มาทำดีกับผม มาบอกรักผม เพราะต้องการที่ดินผืนนั้นหรือครับ”
คำถามตรงเป้าเข้าประเด็นและแทงใจร่างสูง ทำให้ภูผาผงะตกใจกับคำกล่าวหาของคนรัก ดวงตาคู่คมกริบหรี่มองพินิจใบหน้านวลอย่างตรึกตรองชั่วครู่ แล้วจึงรวบร่างที่รอคำตอบด้วยแววตาหวั่นไหวเข้ามาไว้ในอก
“เธอพบนรีมาหรือ?” ภูผามองแผ่นหลังที่อยู่ในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ปนเจ็บปวด
ไม่มีทางที่อยู่ๆวนัสจะลุกขึ้นมาถามคำถามที่ทำร้ายจิตใจกันแบบนี้ ถ้าไม่มีใครมาทำให้เด็กนี่สงสัย หรือหวั่นไหวกับอะไรบางอย่างที่ร้ายแรง และตอนนี้คนที่คิดทำเรื่องน้ำเน่าแบบนี้มีอยู่คนเดียว อดีตภรรยาของเขานั่นเอง เรื่องนี้เดาได้ไม่ยากสักนิด คราวก่อนนรีคงจะเจ็บแค้นเขานักหนา แต่ทำอะไรเขาไม่ได้ เป้าหมายที่น่าจะเล่นงานต่อไปก็คือคนที่สั่นสะท้านในอ้อมแขนเขาตอนนี้ไง หึ............ยังคิดอยู่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะมาพ่นพิษใส่เขาอีกเมื่อไร และก็ทำเสียจริง
ถ้าเป็นเรื่องหึงหวงกันธรรมดา คนอย่างวนัสคงไม่สนใจร้อนรนถึงขนาดนี้ แต่ถ้าเจาะเอาเรื่องผลประโยชน์ หลอกใช้ ครอบครัว จำพวกนี้มาต่อรอง ก็ไม่แปลกใจที่วนัสจะหวั่นไหวไปง่ายๆ เพราะรักของพวกเขามันจำกัดอยู่ในวงแคบ ลำพังเรื่องนี้วนัสก็คงอึดอัดพออยู่แล้ว เขาจึงไม่โกรธเลยที่ถูกถามแบบนี้ ดีซะอีกที่มาพูด มาถามกันตรงๆ ที่ผ่านมาเขากลัว............กลัวเหลือเกินว่าเด็กคนนี้จะหนีหายไปจากเขาโดยไม่ฟัง ไม่พูดคุยกันเสียก่อน ภูผาก้มมองคนในอ้อมแขนอีกครั้ง
ไม่เสียแรงที่รักมากขนาดนี้ ภูผาเพิ่มแรงกอดรัดร่างโปร่งบางมากขึ้น ส่วนนรี คงต้องทำอะไรให้มันเด็ดขาดลงไปเสียที ให้จบเรื่องนี้ก่อนเถอะ!
วนัสพยักหน้ากับอกหนา และรอฟังคำตอบ คำชี้แจง จะเรียกอะไรก็ช่าง แต่เขาอยากฟังอะไรก็ได้ที่จะทำให้เขาเข้าใจอะไรได้มากกว่านี้
ภูผาไม่ตอบแต่กลับฉุดวนัสให้ลุกขึ้น จูงมือให้เดินตามเข้าไปในห้องนอน แล้วจึงกดร่างโปร่งบางให้นั่งรอที่เตียง ส่วนตัวเองเดินเลี่ยงไปยังตู้ที่ฝังอยู่ในผนังห้อง
วนัสมองภูผาเปิดประตูไม้นั้นออก และได้ยินเสียงกุกกักเหมือนกำลังเปิดประตูเหล็กดังอยู่ชั่วครู่ จึงเห็นภูผาหยิบแผ่นกระดาษออกจากตู้ปึกใหญ่ และเลือกออกมาหนึ่งแผ่นขึ้นมาเขียนอะไรบางอย่างแล้วรวบรวมกระดาษในมือเดินมานั่งข้างๆเขาอีกครั้ง
วนัสมองภูผายื่นส่งกระดาษปึกนั้นมาตรงหน้าให้เขารับไว้
กระดาษที่เขามองเห็นไกลๆเมื่อครู่ มีเนื้อแข็งสีเหลืองด้วยเก่าเก็บ บนหัวกระดาษพิมพ์ตัวอักษรที่แสดงถึงคุณค่าของมัน โฉนดที่ดิน
ร่างบางเหลือบมองภูผาแวบหนึ่ง ก่อนจะไล่สายตาไปตามข้อความบนกระดาษเร็วๆ
เส้นตรงๆเฉียงๆแสดงจำนวนเนื้อที่ของไร่ภูผาแปลงใหญ่ปรากฏบนกระดาษอย่างชัดเจนในมือเล็กสั่นระริก
ให้เขาดูทำไม? วนัสเงยหน้ามองภูผาที่ส่งยิ้มมองเขาอยู่ก่อนแล้ว มือใหญ่ยังเอื้ออาทรไกล่เกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้านวลให้อย่างเบามือ ความรู้สึกบางอย่างทำให้วนัสพลิกโฉนดที่ดินดูด้านหลัง
“.............!”
ข้าพเจ้านายภูผา เกียรติอุดมนิตย์ ขอยกที่ดินที่ระบุไว้ในโฉนดฉบับนี้แก่ นายวนัส วงศ์ไพบูลย์ ด้วยสติสัมปชัญญะครบถ้วน
ลงชื่อ นายภูผา เกียรติอุดมนิตย์
“คุณ....................ภูผา!” แค่อ่านปราดเดียววนัสก็ตกอยู่ในอาการขนลุกซู่ ถึงกับสลักหลังโฉนดที่ดินของไร่ภูผาเชียวหรือ!
ในหัวสมองร่างโปร่งบางว่างเปล่า ได้แต่มองใบหน้าคมเข้มที่ก้มเข้ามาใกล้ด้วยริมฝีปากสั่นระริก
“พรุ่งนี้ให้ลุงชัดหรือใครก็ได้มาลงชื่อเป็นพยานอีกสองคน ก็ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว” ภูผายกมือขึ้นประคองใบหน้าขาวซีดเซียวไว้ในอุ้งมือ จ้องมองลงในดวงตาหวั่นไหวคลอขังด้วยหยาดน้ำแวววาว
“ฉันไม่รู้หรอกว่านรีพูดอะไรกับเธอไว้บ้าง แต่แค่คำพูดของฉัน มันอาจจะกลายเป็นคำแก้ตัวไปเลยก็ได้ เพราะฉะนั้น แบบนี้ละ ดีที่สุดแล้ว”
วนัสมองภูผายิ้มให้ตัวเองด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก แต่สิ่งที่มันรุมเร้าอัดแน่นอยู่ในตัวก่อนหน้านี้กลับหายไปหมด โดยที่ไม่ต้องฟังคำอธิบายใดๆจากภูผาแม้แต่น้อย เพราะสิ่งที่เห็นมันเหนือความคาดหมาย จนเขานึกประหวั่นใจเสียเอง
“ยังมีโฉนดของไร่ภูผาอีกหลายใบ ฉันจะสลักหลังไว้ให้ แต่ทำกับทนายจะดีกว่านี้ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะเรียกมา” ภูผาหยุดพูดไปชั่วขณะมองคนตัวเล็กแน่วนิ่ง “แต่ฉันขออะไรอย่างนะนัส” ร่างสูงเอ่ยเสียงหนักแน่น
อะไร? วนัสมองร่างสูงอย่างงุนงงด้วยยังไม่สามารถปรับตัวปรับใจตามสิ่งที่เกิดขึ้นได้ทัน
“หากฉันเป็นอะไรปุบปับ ฝากลูกฉันด้วยนะ พวกเขายังเด็ก อย่าทิ้งเขานะ”
วนัสหลับตาลงเมื่อฟังประโยคนั้นจบ แล้วน้ำตาก็ร่วงไหลหล่นเหมือนสายธาร
เสียงสะอื้นไห้จนตัวโยนอย่างไม่อาจห้ามใจได้ของร่างบางทำให้ภูผายกนิ้วขึ้นเกลี่ยน้ำตาให้อย่างเบามือ
วนัสเพียงลืมตาขึ้นมาสบตากับร่างสูงในระยะใกล้จนปลายจมูกแทบจะชนกันผ่านม่านน้ำตา
ดีแล้ว ดีแล้วที่ได้คุย ดีแล้วที่ไม่หนีไปทั้งๆที่ยังไม่ได้ฟังอะไร มันน่าจะเพียงพอแล้วสำหรับการอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้น คุณนรี คุณโกหก! คุณใจร้ายมาเลยนะที่มาปลุกปั้นให้คนเขาเข้าใจผิดกัน ผมเกลียดคุณ!
ร่างบางโถมกายกอดคอร่างสูงไว้แน่น และอีกฝ่ายก็สวมกอดไว้อย่างแนบแน่นเหมือนกัน
“ยังมีโรงงานอีก แต่ฉันขอไว้เป็นสมบัติติดตัวลูกฉันเถอะนะ” ภูผาเอี้ยวหน้าจูบลงเส้นผมนุ่มหอม แต่วนัสกลับสั่นสะท้านด้วยแรงสะอื้นหนักขึ้นไปอีก
“ขอโทษ ผมขอโทษ” วนัสตะโกนขัดขึ้นกับอกหนา พลางส่ายหน้าไปมาจนน้ำตาเปรอะเปื้อนเสื้อนอนเป็นด่างเป็นดวง
“แล้วยังมีเงินสดของฉันในธนาคาร พรุ่งนี้จะให้เขาเพิ่มชื่อนัสเข้าไปด้วย” ภูผากระซิบบอกข้างใบหูเล็ก เหมือนพยายามทำให้คนที่ร้องไห้เชื่อใจตัวเองมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ไม่....เอา....” วนัสครางเสียงอ่อนระโหยก้มหน้าก้มตาร้องไห้กับอกอีกฝ่าย เขาอาย เขารู้สึกอายตัวเองที่ทำตัวดูไม่ได้เอาเสียเลย
“ส่วนรีสอร์ทที่กำลังสร้างก็แบ่งคนละครึ่งกับลูกฉันนะ” ภูผายังคงพูดต่อไปเรื่อยๆไม่สนใจคำปฏิเสธของวนัส
“ไม่เอา!”
“นัส”
“ไม่เอา ไม่เอาอะไรทั้งนั้น คุณภูผาอย่าทำอย่างนี้” เสียงแหบแห้งครางเครือ
“เอาไปเถอะ ใครๆเขาก็อยากให้คนรักอยู่สุขสบายกันทั้งนั้นละ หือ?” ภูผาคลอเคลียใบหน้ากับเส้นผมสลวย
“ก็บอกว่าไม่เอาไง!” ร่างบางร้องประท้วงจับเสื้ออีกฝ่ายแน่น อย่าทำให้เขารู้สึกรังเกียจตัวเองไปมากกว่านี้เลยนะคุณภูผา
“เดี๋ยวนี้ดื้อกับฉันแล้วรึไง ผิดกฎนี่” ภูผาทวงกฎที่ตนเคยตั้งให้ร่างบางทำตามหน้าตาเฉย
ปุบปับวนัสก็ดิ้นฮึดฮัดเงยหน้ามองภูผาในระดับใต้สายตาอีกฝ่าย อารมณ์ติดจะบูดบึ้งแทนความเศร้าเสียใจเมื่อครู่
“ผมแค่มาถาม ถ้าไม่ใช่อย่างนั้นก็......ก็แล้วไป ผมจะกลับแล้ว” เพราะไม่อยากอยู่ประจานความโง่เขล่าของตน ร่างบางจึงขยับตัวออกห่าง
“หือ” ภูผากระชับวงแขนแน่น ก่อนที่วนัสจะได้สะบัดตัวลุกหนี พร้อมกับกดริมฝีปากกับอีกฝ่ายแนบแน่น ส่งลิ้นอุ่นเข้าไปเว้าวอนให้อีกฝ่ายหยุดดิ้นรน แล้วค่อยๆถอนริมฝีปากออกพลางยิ้มใส่ดวงตาคู่อ่อนโยนที่ตอนนี้แดงก่ำจากการร้องไห้ จนใบหน้าซีดเซียวเริ่มแดงเรื่อ
“ฉันรักเธอ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยย้ำกับร่างเล็ก
ผม...........อย่าพูดคำนี้ออกมาเลย..............วนัสหลับตาลงก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้ง
“ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ” วนัสสงบนิ่งไม่ได้หลบสายตาคู่คมที่ทอดมองมา อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขารู้สึกเสียใจ เสียใจเหลือเกินที่ตีโพยตีพายไปเอาความกับผู้หญิงขี้อิจฉานั่น รู้ทั้งรู้แล้วยัง.......................
ภูผาไม่ได้โกรธยังคงยกยิ้มเบาบางให้วนัส
“ไม่มีอะไรต้องขอโทษ มีอะไรก็มาถามได้เสมอ ไม่ว่านัสจะรักหรือไม่รักฉัน แต่ขอให้รู้ว่า ฉันรักนัส นัสมีค่ามากกว่าทรัพย์สมบัตินอกกายพวกนั้น เพราะถึงไม่มีมันก็หาเอาใหม่ได้ แต่นัสมีแค่คนเดียว ไม่มีใครมาแทนได้.............................นะ” คำพูดหนักแน่นทำให้คนฟังรู้สึกว่าตัวเองมีค่ามากมายจนหัวใจพองโต
วนัสกระพริบตาปริบๆสูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วจึงพยักหน้ายิ้มรับคำพูดตรงๆเหล่านั้นด้วยท่าทางกระดาก ความไม่สบายใจทั้งหลายดูจะมลายหายไปสิ้น และกลับนึกรังเกียจตัวเองขึ้นมาครามครัน มีสมบัติแค่นิดๆหน่อยๆกลับโวยวายกลัวใครเขาจะมาเอา ทั้งๆที่เขาก็มีมากมายกว่าไม่รู้กี่เท่า นี่ละน้า...โบราณเขาว่า มีทองเท่าหนวดกุ้ง นอนสะดุ้งจนเรือนไหว แค่ถูกยุยงเข้าหน่อยก็ติดกับเขาซะแล้ว น่ารังเกียจจริงๆ
“แล้วทีนี้บอกได้รึยังว่า เจอนรีที่ไหน” ภูผาก้มถามร่างในอ้อมกอด
“เมื่อเช้านี้เองครับ เธอมาหาผมที่บ้าน”
ภูผาครุ่นคิดพลางลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆก่อนจะพูดต่อ “เอาเถอะ ไว้ฉันจะพูดกับเขาเอง ไม่ให้มาวุ่นวายกับเธออีก”
“ช่างเถอะครับ จะไม่มีเรื่องแบบนี้แล้วละ” วนัสเงยหน้ามองอีกฝ่ายเหมือนให้คำสัญญา
“จริงนะ” ภูผาจูบเบาๆที่ริมฝีเบาบาง “แต่ตอนนี้ต้องขอค่าปลอบใจก่อนละกัน ทำฉันใจหายหมด”
“ปลอบใจ?” วนัสทวนคำพูดอีกฝ่ายงงๆ
ไม่พูดต่อภูผาก็ฉวยดึงรั้งร่างบางล้มตัวบนที่นอน พลางสอดมือเข้าไปลูบไล้เนื้อเนียนใต้เสื้อหนักๆจนอีกฝ่ายร้องคราง พร้อมทั้งตะครุบมือใหญ่ไว้แน่นไม่ให้รุกล้ำไปมากกว่านี้
“อย่า”
“ทำไมละ อย่าบอกนะว่าจะกลับบ้าน มืดขนาดนี้แล้วฉันไม่ยอมให้กลับเด็ดขาด”
วนัสส่งสายตาค้อนขวับให้คนที่กำลังตีหน้าบึ้งแกมโกง ก็รู้อยู่แล้วละว่า คุณจะพูดแบบนี้ถ้าผมขอกลับบ้าน แต่เรื่องที่พูดเมื่อกี้ยังคุยกันไม่จบเลยไม่ใช่หรือ อย่ามาตัดบททำทะลึ่งเชียวนะ ก่อนจะทำสีหน้ากังวลอีกครั้ง
“โฉนดเมื่อกี้ลบออกได้มั้ยครับ” ความกังวลถึงความสำคัญของโฉนดที่ดิน ที่ภูผาเพิ่งสลักหลังไปหยกๆ มันหมายถึงกรรมสิทธิ์ในพื้นที่ไร่ภูผาเป็นของเขา
“เอกสารสำคัญแบบนี้ใครเขาเขียนแล้วลบกันเล่า ฮึ?” ภูผาหัวเราะขึ้นจมูก
“แล้วเขียนไปทำไมละครับ! แค่อธิบายให้ผมเข้าใจก็พอแล้ว พรุ่งนี้ให้ทนายมาจัดการเลยนะ” วนัสเผลอตวาดใส่ร่างสูงที่ดูไม่ทุกข์ไม่ร้อนจนหงุดหงิดเสียเอง
“ปล่อย ปล่อยนะ” มือเล็กพยายามจะแกะมือเหนียวหนึบอย่างกับตีนตุ๊กแกออก
“อย่าเพิ่งโกรธสิ โกรธแบบนี้ คนอาศัยอย่างฉันก็แย่นะสิ” ภูผานอนกอดร่างบางแน่น
“ล้อเล่นแบบนี้ผมไม่ชอบเลยนะครับ!”
“ก็ใครว่าล้อเล่นละ”
วนัสเหมือนเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นขึ้นมาฉับพลัน มันถึงได้เอ่อล้นไหลจากหางตาเป็นทางยาว จนเปียกชุ่มไรผมบริเวณขมับ
คำพูดของภูผายิ่งทำให้วนัสรู้สึกถึงความน่าเกลียดในจิตใจตัวเอง รู้ทั้งรู้ก็ยังจะถาม ถามให้คนที่รักเขาต้องเสียใจ
ต้องรู้สึกเสียใจแน่นอน เพราะแม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยบอกรักภูผาเลยสักแม้สักคำ แต่ภูผาก็ยัง.................ยังรักเขา แล้วเขาก็ยังมาทำเหมือนไม่ไว้ใจอีกฝ่าย ให้ตายเถอะ! วนัสนึกบริภาษตัวเอง
ภูผายิ้มบางมองวนัสทำหน้ายุ่ง
“นัส จะวันนี้หรือวันหน้า ฉันก็จะเอาชื่อเธอไปห้อยท้ายทรัพย์สมบัติทั้งหมดของฉันอยู่ดีนั้นละ เพราะฉะนั้นเลิกกังวลได้แล้ว แล้วมาคิดอย่างนี้ดีกว่า”
อะไร? ช่างเจ้าสำบัดสำนวน ช่างคิดกฎเกณฑ์ซะเหลือเกินนะพ่อคุณ วนัสนึกบ่นในใจ
“คิดอะไรครับ”
“ก็คิดว่าทำยังไงฉันถึงจะมีความสุข”
“หือ? ยังไงครับ” วนัสเอียงคอถาม
“นั่นไง......ไม่รู้ใช่มั้ย........จะบอกให้ อันดับแรกเลยก็.........” ภูผาทำท่าอมภูมิ จนเป็นที่หมันไส้ของวนัสอย่างยิ่ง แต่เพราะอยากจะลบล้างความผิดในใจจึงได้แต่มองอีกฝ่ายตาปริบๆ
“รักกับฉัน รักกับฉันด้วยความต้องการของเธอ อย่าทำเหมือนตกกระไดพลอยโจน ฉันไม่อยากนอนกับท่อนไม้ มันหนาวนะ” ภูผายกยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาจะทำให้วนัสค่อยๆต้องการเขาทีละน้อยๆ
รักกับฉัน? ท่อนไม้? วนัสคิดทวนประโยคเหล่านั้นในสมอง แล้วใบหน้าขาวๆก็ค่อยๆซับสีเลือดขึ้นเรื่อยๆจนแดงก่ำ
ทะลึ่ง!
“นะ”
ยังจะมานะมาแนะอีก ก็ทำแบบนั้นอยู่แทบทุกวัน แล้วจะให้เขาทำยังไงอีก จะให้บริการยังไงอีก จะให้เต็มใจขนาดไหนกันห๊า!
ฝ่ายที่ถูกรุกคิดอย่างอายๆผสมโมโหคนที่กำลังไล่ต้อนตนเองให้จนมุม และยิ่งต้องเบิกตากว้างเมื่อร่างสูงนำพามือตนเองไปสัมผัสความรุ่มร้อนกลางลำตัวจนผงะชักมือออก แต่ก็ถูกยึดข้อมือไว้ซะก่อน
“อืม....” เสียงครางพออกพอใจของร่างสูง ทำให้ร่างบางเหลือบตามองใบหน้าคมเข้มแสดงออกถึงความสุขที่ได้รับจากสัมผัสของตนเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ทำไมต้องแสดงออกว่าต้องการถึงขนาดนี้ คุณไม่อายแต่ผมอายนะ! วนัสคิดด้วยใจหวั่นไหว พลางกระหวัดนึกไปถึงบทความที่ตนเคยค้นหาในอินเตอร์เน็ต บทความที่เคยอ่านผ่านๆตาด้วยใจร้อนรน ยังคิดว่าจะไม่ทำแบบนั้นกับใครเด็ดขาด คุณภูผาก็ภูผาเถอะ! ก็ไอ้ที่ต้องขึ้นไปเขย่มอยู่ข้างบนหรือไม่ก็การทำออรัลเซ็กซ์ ถึงเขาจะเขียนบอกไว้ว่าสามารถช่วยลดความเจ็บปวดระหว่างการร่วมรักก็เถอะ! โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย แล้วสิ่งที่คุณต้องการนี่ มันรวมถึงไอ้ที่ว่ามารึเปล่าคุณภูผา............วนัสครางอ่อนระโหยในใจ
“นัส....” เสียงกระเส่าครางเร่งเร้าให้มือเล็กช่วงปลดปล่อยความอึดอัดภายในตัว ภูผากดมือบางให้แนบสนิทไปกับแก่นกายนูนพองผ่านเนื้อผ้าบางแล้วคลึงไปมา
“อือ.......” เสียงร้องประท้วงเบาๆของร่างบางทำให้ภูผาเปิดเปลือกตาที่ดำดิ่งในห้วงอารมณ์ขึ้นมองใบหน้าแดงก่ำ แล้วก้มลงจูบบนริมฝีปาก กดย่ำแทรกลิ้นเข้าไปซอกซอนหาความอิ่มในรสสัมผัส ลิ้นเล็กๆสีชมพูสดตอบรับการกระหวัดเกี่ยวกึ่งกล้าๆกลัวๆ
“ผมอยู่เฉยๆ....ผะ.....ผม” วนัสเหลือบตามองภูผาสลับร้อนสลับหนาวเหงื่อออกท่วมตัว แต่ดวงตาหมายมาดเต้นระริกก็ทำให้ร่างบางอยากร้องไห้เสียเฉยๆ ก่อนจะรีบซุกหน้ากับอกหนา
“ผม......ผมทำไม่เป็นหรอก” วนัสกลั้นใจร้องประท้วงร่างสูงที่เคลื่อนสะโพกวนหนักๆ
“จะสอนให้” เสียงกระซิบบอกข้างหูทำให้วนัสผงะสุดตัว เพ่งมองใบหน้าคร้ามแดดยิ้มกริ่ม
ไม่คิดจะอ่อนข้อเลยเรอะ!
TBC
:pig4:
ฝันดีค่ะ
-
เริ่มต้นด้วยชะนีร้าย ตบท้ายด้วยความหื่น
-
แล้วน้องนัสไม่ประเคนส้นตีนให้ยายนรีสักทีละครับเอาให้เต็มหน้ามันไปเลย :z6: :z6:นี่ๆๆแบบนี้น้อง
-
อ่านไปก็ลุ้นไป ยัยชะนีหลายปั๋วมาทำครอบครัวเค้าสั่นคลอน :beat:มันน่านัก
ดีที่น้องไม้เป็นคนมีเหตุผล มีสติและฉลาดรู้จักแยกแยะอะไรได้ แต่ไหงไม่เคยทันคุณภูสักที
อย่างนี้เค้าเรียกแพ้ทางกันนี่น้าส :m3:
-
ฝันดีตรงไหน ฝันค้างอะดิไม่ว่า :serius2:
นังชะนีนรีหน้ามะม่วง มันน่าจับมาตื้บจริงๆ :angry2: นิสัยเลวยังไงเลวยังงั้น :beat:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบบ อ่อยยยยยยยย
-
แล้วน้องนัสไม่ประเคนส้นตีนให้ยายนรีสักทีละครับเอาให้เต็มหน้ามันไปเลย :z6: :z6:นี่ๆๆแบบนี้น้อง
เห็นด้วยค่ะ! แค่รถน่ะไม่สะใจค่ะ อย่างคุณชะนีเนี้ยต้องฟาดก้านคอแล้วเอาช้างดาวลูบหน้ามันถึงจะหายแค้น! :m31:
คุณภูผาคะจัดยายนี้ให้หนักๆเลยค่ะ!
-
วิธีปลอบใจของผู้ใหญ่ เป็นอย่างงี้นี่เอง 555
-
แล้วน้องนัสไม่ประเคนส้นตีนให้ยายนรีสักทีละครับเอาให้เต็มหน้ามันไปเลย :z6: :z6:นี่ๆๆแบบนี้น้อง
เห็นด้วยค่ะ! แค่รถน่ะไม่สะใจค่ะ อย่างคุณชะนีเนี้ยต้องฟาดก้านคอแล้วเอาช้างดาวลูบหน้ามันถึงจะหายแค้น! :m31:
คุณภูผาคะจัดยายนี้ให้หนักๆเลยค่ะ!
ฝากด้วยสักทีสองทีนะครับ
แล้วทำไมคุณภูผาต้องพูดอะไรเป็นลางแบบนี้ด้วยเนี่ย ใจไม่ดีเลย
-
จัดการชะนีนิสัยไม่ดีให้สิ้นซาก
-
อยากเข้าไปจิกหัวตบยัยนรีใจแทบขาด :angry2:
ทำน้องนัสชั้นร้องไห้ เธอมันนางมารร้ายชัด ๆ
-
เริ่มต้นด้วยชะนี แต่ลงท้ายกลายเ้ป็นหื่นไปซะงั้นอะ :laugh:
-
:jul1:
อ่านพาร์ทนี่แล้ว อ่ะฮ่ามากๆ
-
ถึงเวลาที่ต้องเด็ดขาดแล้วครับภูผา
-
:angry2:
นรีเป็นมารผจญมากกกกก
:o8:
แต่สุดท้ายคุณหินก็เลือกพี่ไม้ น่ารัก ยอมยกทุกอย่างให้ภรรยาด้วย
-
:กอด1: ค่อยยังชั่วที่นัสไม่เข้าใจผิด พี่ภูแมนมากกก
-
ขอตบยัยชะนีซัก 2 ที :beat: :beat: แถวบ้านก็เรียกว่าเลวมากเหมือนกันจ้ะนัส
คุณพี่หินช่วยจับยัยนรีไปถ่วงน้ำทีเถอะ รำคาญมากมายอะ คนอะไรเลวร้ายที่สุด :angry2:
อารมณ์กำลังเดือดๆ แต่พอเจอตอนท้ายเข้าก็ :o8:
สอนนัสเยอะๆนะคะคุณหิน แล้วอย่าลืมมาบอกด้วยนะว่าสอนอะไร ยังไงกัน :haun4:
-
แล้วน้องนัสไม่ประเคนส้นตีนให้ยายนรีสักทีละครับเอาให้เต็มหน้ามันไปเลย :z6: :z6:นี่ๆๆแบบนี้น้อง
เห็นด้วยค่ะ! แค่รถน่ะไม่สะใจค่ะ อย่างคุณชะนีเนี้ยต้องฟาดก้านคอแล้วเอาช้างดาวลูบหน้ามันถึงจะหายแค้น! :m31:
คุณภูผาคะจัดยายนี้ให้หนักๆเลยค่ะ!
ฝากด้วยสักทีสองทีนะครับ
แล้วทำไมคุณภูผาต้องพูดอะไรเป็นลางแบบนี้ด้วยเนี่ย ใจไม่ดีเลย
^
ฝากด้วยอีกคน :beat: :beat:
+1
-
:angry2:
นรีเป็นมารผจญมากกกกก :fire:
:o8:
แต่สุดท้ายคุณหินก็เลือกพี่ไม้ น่ารัก ยอมยกทุกอย่างให้ภรรยาด้วย
:L2:
-
น้องนัสเยี่ยมมาก
o13
ให้มันได้แบบนี้สินู่นัส
เข้มแข็งแบบนี้เยี่ยมมากๆ
ถึงตอนแรกจะแอบหวั่นไหว
แต่ก็ยังมาถามคุณหินให้รู้เรื่อง
เรื่องเลยจบแบบสวยๆ ไม่ดราม่า อิอิ
คุณหินกะเยี่ยมมากเหมือนกันจ้า
จริงๆแล้วสมับติอะไรนั่นไม่ต้องให้กะได้
แค่คุยหินอธิบายนู่นัสกะยอมเชื่อหมดใจละ
แต่คุณหินคะฝากอะไรหน่อยสิ
ช่วยไปจัดการยายนรีทีเหอะ
เอาให้ไปไกลๆพ้นหูพ้นตาเลยนะ
:angry2:
-
อืมต้องกำจัดนรีให้สิ้นคาบ :fire:
นายหินท่าจะไม่เบาเลยนะไม้ :oo1: :oo1: :oo1:
-
:impress2:จบด้วยความหื่นและหวาน ชอบบบบบบบบบบบบบบบบ o13
-
เพราะการเปิดใจคุยกันนั่นเอง
ไม่งั้นป่านนี้ คงต้องหนีไปให้อีกคนตามหาอย่างทุกข์ใจ
งานนี้ แบ่งที่ให้คุณนรีซัก 1 ตรว. ก็ได้นะนัส
ฐานที่ช่วยให้ได้ไร่ภูผามาทั้งไร่
แต่ที่ที่แบ่งให้ เอาตรงที่ทิ้งขยะนะ เอาแบบเหม็นๆ อยู๋ริมไร่อะไรทำนองนั้น 5555
-
คุณหินนิ ต่อไปต้องเรียกว่า ป๋าหิน แล้ว
ใจป้ำเหลือเกิน ยกให้เขาหมดเลยนะนะ
ฮิๆๆๆๆๆๆๆ :z1:
-
เริ่มต้นด้วยชะนีร้าย ตบท้ายด้วยความหื่น
555 เห็นด้วย 555
-
ดีว่านัสเป็นคนมีเหตุผลมากพอที่จะไม่หนีนะเนี่ย
กลับมาถามให้ได้คำตอบเองแบบนี้แลหะดีแล้วเนอะ
นัสเองก็เข้มแข็งในแบบของตัวเองแบบนี้ซิดีที่สุด
คนรักกันก็ต้องเชื่อใจกันเป้นธรรมดาเนอะ
เฮ้อ ดล่งอก ที่ไม่มีอะไรมากกว่านี้
ปล. คำพูดของคุณหินนี่น่ากลัวนะ ที่ว่าฝากลูกเนี่ย กลัวเหลือเกิน
กลัวว่าจะมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นกับคุณหินของเรา
ไรเตอร์สู้ๆนะคะ
-
ดีแล้วที่นัส มาคุยให้รู้เรื่อง
คุณภูเยี่ยมจริง ๆ
-
นรีนี่น่าจะเอาน้ำล้้างเท้าไปล้างปากหน่อยนะ
แล้วก็เอาสากตำข้าว ยัด ๆ กระแทก ๆ ซ้ำ ๆ ดูท่าจะคันที่ตรงนั้นไม่หาย
ปล.เกลียดมันจริงพวกชะนีร่อนสาก :beat: :fire: :m31:
-
นัส
ดีแล้วล่ะที่มาคุยกัน
ปล. ไมคุณหินพูดเป็นลางอ่า
-
วะฮ่า จัดการนังชะนีนั่นไปเลยคุณภูผา อย่าให้มันมายุ่งกับน้องนัสอีก!
แต่จัดการหลังเสร็จภารกิจในร่มก่อนก้ได้นะ...
-
อรั๊ย~!!
เริ่มต้นด้วยดราม่า ตบท้ายอย่างหื่น :-[
-
จงยอมเป็นผู้เรียนที่ดีซะน้องนัสเอ๋ย
ยังไงถ้าใช้เวลาเรียนรู้มากๆ เดี๋ยวก็เก่งได้เองแหละนะคะ
:m13:
-
งืมแอบเสียเลือดตอนสุดท้าย :z1:
-
คุณภูผา จัดการยัยนรีเน่าให้เด็ดขาดไปเลยนะ :m31:
ไม่งั้น เดี๋ยวคนอ่านจัดชุดคว้านท้องโยนลงบ่อจระเข้ให้ยัยนรีเอง
:angry2:
(เดือดปุดๆ)
แต่ แหมๆๆ ตอนท้ายนี่ไม่ค่อยเลยนะ :-[
ว่าแต่พูดจาแปลกๆนะ คนดีตกน้ำไม่ไหลตกไฟไม่ไหม้หรอกค่ะ
อย่างมากก็ทำคนอ่านใจหายแว้บบบบบบบบ..บ แค่นั้น o22
:กอด1:
-
น้องนัสต้องปรอบใจคุณภูผาด้วยการออนท๊อป :pighaun:
ส่วนชะนีนรี :beat: :beat: :beat:
-
:z1: :z1: :z1:
-
เริศที่สุดเรื่องนี้
มาต่อบ่อยๆ นะครับ
-
เจ้สั่งเก็บนางนรีด่วนค่ะ จบ.....
-
คุณหิน น่ารักแสนดี และหื่นนนนนนนนน 555
-
สอนแบบละเอียด นะครับ
ทุก step เลยนะครับ
เอิ๊กๆ
-
เอิกๆๆ
-
Part 17
ความอบอุ่นที่คอยกกกอดตลอดคืน แม้ยามครึ่งหลับครึ่งตื่นก็ยังรู้สึกถึงวงแขนที่กอดกระชับร่างตนเองไว้ ตอนนี้กลับว่างเปล่าจนรู้สึกอะไรบางอย่างขาดหายไป
ร่างบางค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมองหน้าต่างที่สว่างจ้ารับแสงอรุณยามเช้า เสียงงึมงำเหมือนคนคุยกันภายนอกห้องแววเข้ามาให้ร่างบางได้ยินแต่ไม่ถนัดนัก วนัสจึงขยับกายลุกขึ้น
“ซีด!.....................” อาการระบมไปทั่วร่าง ทำให้ร่างบางเพียงขยับตัวพิงหัวเตียงกวาดตามองหาเสื้อผ้าตัวเอง เมื่อคืนรู้สึกว่าภูผาไม่คิดจะยังมือกับร่างกายเขาบ้างเลย
โกหกๆ ไม่เห็นจะค่อยเป็นค่อยไปอย่างที่พูดเลย หลักสูตรเร่งรัดชัดๆ มือเล็กสัมผัสเบาๆตามร่างกายตน รอยจ้ำสีแดงจางเป็นที่สะดุดตาอยู่หลายที่ แม้แต่ที่โคนขาอ่อน
เฮ้อ........เขาก็ทำไปได้นะ
เจ้าของความคิดเกิดอาการอายตัวเองขึ้นมาซะเฉยๆ จนต้องยกมือขึ้นลูบหน้าลูบตาตัวเอง แล้วประตูห้องก็ถูกเปิดออก ภูผาสวมเพียงกางเกงนอนตัวเดียวเดินส่งยิ้มมาให้เมื่อเห็นร่างเล็กตื่นแล้ว
“ตื่นแล้ว? หรือแสงมันแยงตา เดี๋ยวฉันปิดม่านให้นะ” ไม่พูดเปล่า ร่างสูงใหญ่เดินไปรูดม่านกรองแสงตะวันให้เสร็จสรรพ แล้วกลับมานั่งข้างๆร่างที่ยังกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียง พร้อมกับนิ้วมือใหญ่ช่วยเสยผมที่ปรกบริเวณใบหน้าให้อย่างเบามือ
คนที่พึ่งตื่นมองร่างสูงชั่วครู่ ก่อนจะขยับกายคลายความเมื่อขบ แต่ความเสียวปลาบแปลบส่วนล่าง ร่างบางจึงทำหน้าเหยเกให้ภูผาเลิกคิ้วฉงน แล้วค่อยคลี่ยิ้มตามมา จนวนัสรู้สึกกระดากอายขึ้นมาไม่ได้
“อย่าทำแบบนี้อีกนะครับ” วนัสเอ่ยเสียงเรียบกับความเอาแต่ใจของอีกฝ่าย
ภูผาที่รู้ตัวดีอยู่แล้วกับการกระทำของตนเมื่อคืนไม่ตอบ แต่โน้มศีรษะเข้าแนบริมฝีปากบางแผ่วๆเชิงเอาใจ
“วันนี้วันอาทิตย์นอนต่อเถอะ เดี๋ยวจะบอกป้าหยดไม่ให้เข้ามากวน”
“คุณภูผาจะไปไหนหรือครับ” เพราะร่างสูงพูดเหมือนคนจะออกไปข้างนอก วนัสจึงเอ่ยปากถามออกไป
“จะไปดูงานก่อสร้างที่รีสอร์ทหน่อย ปล่อยให้หัวหน้าคุมงานมารายงานอย่างเดียวมาหลายอาทิตย์แล้ว” ภูผายกมือขึ้นลูบไล้ต้นขาเรียวเบาๆ
“แล้วเด็กๆละครับ”
“เช้านี้ลุงชัดพาเข้าไปในไร่แล้วน่ะ แต่ช่วงบ่ายฝากนัสดูด้วยนะ”
“ได้ครับ......แต่ผมว่าจะกลับไปบ้านหน่อย คงเอาเด็กๆไปด้วยนะครับ”
“อืม.......มีอะไรก็โทรมานะ ตอนนี้นอนต่อเถอะ เพลียไม่ใช่เหรอ” ภูผายิ้มกว้าง
“..........เพราะใครละ!” วนัสต่อว่าด้วยรู้สึกฉุนคนหน้าทน
ภูผาคว้าร่างบางที่ดูอิดโรยเข้ามาโอบกอดแรงๆก่อนจะกระซิบชิดริมใบหูนิ่ม
“ทำบ่อยๆเดี๋ยวก็ชินนะนัส” คำพูดโอ้โลมแกมหยอกเย้าทำให้วนัสหน้าเขียว
“..........!” นี่ไม่คิดจะออมมือเลยจริงๆใช่มั้ย!
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
ร่างสูงใหญ่ที่บอกกับร่างบางก่อนออกจากบ้านว่าจะไปดูงานที่รีสอร์ทสร้างใหม่ กลับมานั่งทอดอารมณ์อยู่ที่ร้านอาหารริมทะเลที่ตนเป็นหุ้นส่วน และตอนนี้ยังไม่เปิดให้บริการ เนื่องจากมีเวลาเปิดตั้งแต่เที่ยงวันไปจนเที่ยงคืน ภายในร้านจึงเงียบสงบปราศจากผู้คน
เจ้าของร่างสูงใหญ่ยังคงนั่งมองคลื่นซัดเข้าหาฝั่งอย่างเงียบๆเพียงลำพัง เหมือนกำลังรออะไรบางอย่าง
ใช่แล้วละ เขารอเวลาจัดการเรื่องทุกอย่างให้มันจบลงเสียที และเวลาแห่งการรอคอยก็สิ้นสุดลงเมื่อมีเสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดบริเวณหน้าร้าน เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเป็นจังหวะดังก้องท่ามกลางความเงียบของร้านที่ยังไม่มีผู้มาใช้บริการ
ร่างของหญิงสาวที่เคยแนบสนิทชิดใกล้ เคยบอกกับตัวเองว่าจะรักและดูแลตราบเท่าชีวิตจะหาไม่ ปรากฏเข้ามาในสายตา เมื่อภูผามองตามที่มาของเสียง
อะไรทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นกลับกลายเป็นแบบนี้ไปได้ มันไม่น่าจะมีวันนี้เลยด้วยซ้ำ
“นัดมาตอนที่ร้านยังไม่เปิด ไม่คิดจะเลี้ยงข้าวอดีตภรรยาเลยรึคะ”
ร่างสมส่วนงดงามทรุดนั่งตรงข้ามฝ่ายชาย รอยยิ้มชนิดที่ว่าถ้าไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอกันมาก่อนคงหลงเสน่ห์เข้าเต็มเปาประดับบนริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสด
“คุยจบฉันจะไปทำงานต่อ” คำพูดไม่เหลือความห่วงหาอาทรในน้ำเสียงทำให้ใบหน้าที่ตกแต่งมาอย่างประณีตบึ้งตึง
“ยังยุ่งเหมือนเดิมนะคะ” นรีพูดแดกดันพร้อมรอยยิ้ม
ร่างสูงไม่ตอบแต่สายตาคมกริบที่ทอดมองมาทำให้หญิงสาวรู้สึกระแวงอยู่ในที
“เข้าเรื่องเลยละกันนรี”
นรีที่รู้สึกถึงความแปลกพิกลในอากาศรอบตัวขยับกายอย่างอึดอัด เมื่อก่อนหล่อนไม่เคยรู้สึกเกรงกลัวผู้ชายตรงหน้านี้แม้แต่น้อย ด้วยถือตัวคิดว่าตัวเองเป็นแม่ของลูกๆภูผา แต่นาทีนี้ความรู้สึกนั้นกำลังคืบคลานเข้ามาสั่นคลอนความมั่นใจนั้นลง
“อย่าได้เข้าไปใกล้นัสอีก ฉันเตือนเธอครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วจะไม่มีการพูดคุยกันอีก”
คำบอกกล่าวของอดีตสามียังความตกตะลึงแก่หญิงสาวจนระงับอาการไว้ไม่อยู่ ดวงตาคู่งามเบิกกว้าง ก่อนจะหรี่ลงมองชายตรงหน้าอย่างใช้ความคิด
หึ...ไม่เป็นไปตามที่คิดไว้หรือนี่ ไอ้เด็กนั้นมันเอาไปฟ้องจริงๆซะด้วย ฉลาดดีนี่! คิดว่าจะโง่เหมือนพวกนางเอกในนิยายที่ตีโพยตีพายวิ่งหนีไปซะอีก
“ฮึ! ฉันคิดว่าฉันปกป้องลูกๆในส่วนที่ฉันพอจะทำได้อยู่นี่คะ ฉันไม่ต้องการให้แกมีพ่อเป็นเกย์!”
“แต่มันคงไม่เกี่ยวกับที่ดินอะไรนั่นไม่ใช่หรือ...นรี”
คำพูดที่เคยโกหกเด็กหนุ่มไว้ย้อนกลับมาทิ่มตำในอกให้เจ็บปลาบแปลบ และสีหน้าเจื่อนไปในทันที แต่ก็ยังตีหน้ายิ้มพราย
“มันก็ออกจะเกินไปหน่อย แต่ฉันก็อยากให้เด็กนั้นตัดใจไปจากคุณง่ายๆ ดีกว่าต้องมานั่งใช้เงินฟาดหัวกันทีหลัง”
“นั้นมันเธอ!”
“ภูผา!”
ความเงียบเข้าแทรกกลางระหว่างคนทั้งสองที่อยู่ในอารมณ์โกรธเกรี้ยว จนต้องหันหน้าหนีเพื่อระงับอารมณ์พุ่งพล่านดังกล่าว ก่อนที่ฝ่ายหญิงสาวจะยกเหตุผลขึ้นมาอ้างต่อเพื่อสร้างภาพพจน์ให้กับตนใหม่
“ฉันไม่อยากให้ลูกอยู่กับพ่อที่เป็นเกย์ ต่อไปแกจะหลงผิดได้ แล้วฉันผิดหรือไงคะที่ทำแบบนี้ ถึงมันจะดูรุนแรงไปก็เถอะ คุณเองก็น่าจะเข้าใจจุดนี้นะคะ”
ภูผากวาดสายตามองอดีตภรรยาอย่างนึกรังเกียจ เมื่อหญิงสาวปั้นน้ำจบ
“เกิดรักลูกขึ้นมากะทันหันว่างั้นเถอะ”
“ฉันรักแกมาตลอด แต่คุณเองที่กีดกันไม่ให้ฉันได้เจอลูกไม่ใช่รึคะ” นรีหน้าม่านเมื่อถูกเสียดสีจากชายหนุ่ม
“แม่ที่มักมากอย่างเธออย่าเจอละดีแล้ว” ภูผามองนรีนั่งตัวแข็งเมื่อเขาพูดจบ อย่ามาเสียเวลาพ่นน้ำลายใส่กันเลย คำพูดคำขอร้องจากเขามันคงเข้าไปไม่ถึงหัวใจดำๆของผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว เพราะฉะนั้น
“อย่ามาพูดกันเรื่องนี้อีกเลย เรื่องลูกเธอก็รู้อยู่เต็มอก ถ้าอยากได้ลูกไปอยู่ในความปกครองก็ฟ้องศาลเอาก็แล้วกัน แต่เรื่องของวนัสก็ตามที่ฉันพูดมานั้นละ อย่าให้ฉันเห็นเธอเข้าไปใกล้วนัสอีกเป็นครั้งที่สอง.........” ดวงตาสีดำสนิทดูลึกจนมองไม่เห็นแววความปราณีจากชายหนุ่ม อดรนทนไม่ไหวหญิงสาวที่นั่งตัวเกร็งจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามเสียงเอง
“จะทำไมคะ” ลำคอระหงยืดขึ้นเชิงท้าทายอีกฝ่าย เพราะยังคิดปลุกปลอบใจตัวเอง ภูผาไม่เคยลงมือลงไม้กับเธอแม้สักครั้ง ที่ผ่านมามีแต่สงครามน้ำลายทำลายประสาทกันมากกว่า
ภูผาเห็นความดื้อแพ่งในดวงตาของหญิงสาวก็ให้คิดตัดใจ อะไรก็เยียวยาจิตใจผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แล้ว จากความบกพร่องของเขาในตอนนั้นทำให้เห็นภายใต้ดวงหน้างดงามยังมีความเห็นตัว มักมาก โลภไม่มีที่สิ้นสุด จะว่าเป็นโชคดีหรือโชคร้ายที่ได้รู้ส่วนดำมืดในใจของหญิงสาวดีละ
ถ้ายังใจอ่อนเหตุการณ์ทุกอย่างจะวนกลับมาเหมือนเดิมไม่มีที่สิ้นสุด แล้วชีวิตของเขาทั้งชีวิตจะต้องทนทุกข์ทรมานเพราะคนเห็นแก่ตัวเพียงคนเดียวนะหรือ ยังมีลูก แล้วก็ยัง.....คนรัก ที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไรด้วยต้องมาเจ็บช้ำใจ จะคุ้มมั้ยถ้าไม่มีผู้หญิงคนนี้อยู่ในโลก
“อย่าทำให้ฉันหมดความอดทน นรี” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมพูดเน้นย้ำช้าชัดทุกคำ จนนรีเองรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที
ภูผาเบือนสายตาจากใบหน้างามมองทะเลสีฟ้าไล่ระดับไปถึงสีน้ำเงินเข้ม แสดงถึงความลึก ก่อนจะหันกับมาสบตาหญิงสาวแน่วนิ่ง แล้วยกยิ้มมุมปากอย่างไม่อนาทรร้อนใจ
“ทะเลที่นี่กว้างแล้วก็ลึกดีจัง เธอว่ามั้ย”
“.......................!”
“เสร็จธุระแล้วฉันกลับละ” ร่างสูงลุกขึ้นพลางตวัดตามองหญิงสาวที่บัดนี้ใบหน้าซีดเผือก ริมฝีปากสั่นระริกขบเข้าหากันแน่นมองเขาเหมือนเห็นผีก็ไม่ปาน
นรีรู้สึกเหมือนทุกย่างที่หวังไว้พังทลายลงตรงหน้า กับคำพูดตัดขาดเหี้ยมเกรียมนั้น มือเรียวบางยกขึ้นลูบใบหน้าระเรื่อยจนถึงลำคอแห้งผาก
เขี้ยวเล็บที่เธอไม่เคยเห็นจากผู้ชายท่าทางอบอุ่นคนนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว บอกใคร ใครเขาจะเชื่อว่าภูผาขู่จะฆ่าเธอ!
ดวงตาของหญิงสาวเอ่อล้นด้วยน้ำใสๆจนหยาดหยดลงอาบแก้มนวล
“ภูผา” นรีเรียกชายหนุ่มไว้ก่อนจะเดินพ้นจากไป
“คุณก็รู้ว่าฉันไม่มีที่ไป เงินทองก็ไม่มี แล้วคุณยังจะใจร้ายกับฉันอีกหรือคะ”
ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากอีกรอบ ไม้แข็งใช้ไม่ได้เลยมาใช้ไม้อ่อนแล้วรึ
“ฉันจะไม่ให้อะไรกับเธออีกแล้ว เธอเองก็มีสามีเป็นตัวเป็นตน ถึงแม้จะไม่ค่อยได้เรื่องก็ตาม แต่ก็ไปหาทำกินกันเองเถอะ อย่ามามัวแบมือขอเงินฉันให้เสียศักดิ์ศรีสามีเธอดีกว่า” ภูผาพูดไปมองหญิงสาวมีสีหน้าบิดเบี้ยวจนไม่เหลือเค้าความงามให้เห็นและก่อนจะผละจากไป
“ถ้ากลับบ้านไม่ไหวฉันจะให้คนของฉันไปส่ง ถือซะว่าเป็นความช่วยเหลือครั้งสุดท้ายจากฉันก็แล้วกัน”
เพียงแค่ชายหนุ่มหันหลังเดินออกไปจากร้าน บรรดาชายหนุ่มที่นรีไม่รู้สึกตัวว่าอยู่บริเวณนี้ด้วยก็ปรากฏตัวขึ้น และแต่ละคนก็ไม่ต้องให้เจียระไน เหมือนเพิ่งออกมาจากคุกทั้งนั้น!
////////////////////////////////////////
มารดาก้องภพมองรถนอกคันหรูแล่นปราดเข้ามาในบ้าน หลังจากแม่บ้านไปเปิดประตูรั้วเหล็กให้ ร่างสูงขาวลงมาจากรถทำให้หญิงสูงวัยฉีกยิ้มต้อนรับแขก ซึ่งเข้าใจว่าเป็นเพื่อนสนิทลูกชายที่พักนี้ไปมาหาสู่บ่อยๆ แถมยังมีของฝากติดไม้ติดมือมาทุกครั้ง ถึงจะเกรงใจแต่ก็อดชื่นชมไม่ได้ เอาใจคนแก่เก่งจริงๆ
“มาหาก้องหรือลูก” หญิงสูงวันเอ่ยทักภาคภูมิที่เดินมายกมือไหว้ แถมในมือยังยื่นส่งอาหารเสริมมาให้เป็นของกำนัล
“เอามาให้อีกแล้ว แม่บอกแล้วว่าไม่ต้อง เกรงใจจริงๆ จะมาก็มาเถอะลูก วันหลังไม่ต้องแล้วนะ” มารดาก้องภพตีแปะที่ต้นแขนชายหนุ่ม
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ แค่นี้ยังน้อยไป.......ที่บ้านผมเขาชอบสรรหาของบำรุงพวกนี้มาทานกัน ซื้อกันมาทีเยอะมาก อันไหนผมเห็นว่าดีก็เอามาฝากให้แม่สุขภาพดีไปด้วยกันไงครับ”
“ช่างพูดเอาใจคนแก่ เข้าบ้านเถอะลูก แล้วนี่นัดไปสถานทูตด้วยกันหรือ?” มารดาก้องภพพาภาคภูมิเข้าบ้านโดยไม่ได้มองหน้าอีกฝ่าย ว่ามีสีหน้าตกใจเพียงใดเมื่อตนพูดจบ
“เปล่าหรอกครับ ผมมาทำธุระใกล้ๆแถวนี้เลยแวะเข้ามาหาด้วย” ภาคภูมินั่งลงที่เก้าอี้รับแขก พลางมองขึ้นไปบนชั้นสองด้วยใจระส่ำ “แล้วก้องเขาจะไปสถานทูตทำไมหรือครับ”
“อ้าว......นี่ไม่ได้คุยกันเลยหรือลูก แม่ก็นึกว่ารู้แล้ว ก้องเขาอยากจะไปเรียนต่อที่อังกฤษนะ เลยจะไปเดินเรื่องที่นั้น”
“หะ......เหรอครับ พอดีสองสามวันนี้ไม่ได้คุยกันนะครับ” ภาคภูมินั่งนิ่งมองหญิงสูงวัยเดินเอาของฝากไปไว้บนโต๊ะ ก่อนจะบอกให้แม่บ้านไปตามลูกชายที่ยังอยู่บนห้องลงมา
“พอดีแม่จะให้ก้องเขาพาแม่ไปเยี่ยมคุณสมร แล้วค่อยให้เขาเลยไปสถานทูต ก็พอดีภาคมานี้ละ”
“งั้นผมอาสาไปส่งให้ดีกว่าครับ ยังไงก็ต้องไปกับก้องอยู่แล้ว” ภาคภูมิรีบอาสาด้วยหวังจะหาโอกาสถามไถ่สิ่งที่ได้ยินมาด้วยใจประหวั่น
“แม่ยังไงก็ได้จ๊ะ” มารดาผู้ไม่รู้เรื่องอะไรยิ้มให้ แล้วจึงหันไปมองบุตรชายที่เดินหน้าตึงลงมา
“แม่จะไปแล้วหรือครับ” ก้องภพเดินเข้ามานั่งใกล้ๆมารดา
“จ๊ะลูก แต่ภาคเขาอาสาจะไปส่ง ยังไงลูกก็ต้องไปด้วยกันอยู่แล้วใช่มั้ย ”
ก้องภพตวัดสายตามองภาคภูมิทันที ยุ่ง!
“งั้นคุณภาคไปส่งแม่ดีกว่า เดี๋ยวผมไปสถาทูตเลย จะได้เร็วๆไงแม่ แล้วผมค่อยไปนัดเจอคุณภาคข้างหน้า ไปบ้านป้าสมรรถติดจะตายเดี๋ยวผมก็ช้าพอดี” ก้องภพยกแม่น้ำทั้งห้ามาเฉไฉ เขาไม่ยอมนั่งรถไปกับเจ้านี่อีกหรอก
“จะขับไปสองคันสามคันทำไมละก้อง ก็ไปซะด้วยกันนี่ละ รถไม่ติดขนาดนั้นหรอก นี่มันไม่ใช่ช่วงเวลาเร่งด่วนนะ เนอะแม่เนอะ” ภาคภูมิหันไปพยักพเยิดหน้ากับมารดาก้องภพ
หน่อยแก ทำตีซี้แม่ฉันเรอะ ไอ้กระล่อน! แม่ก็ดีนัก ไปยิ้มรับทำไมละแม่! อยากให้ลูกเป็นเกย์รึไง โธ่.........
สุดท้ายก็ต้องนั่งรถไปด้วยกันตามความเห็นดีเห็นงามของคนทั้งสอง โดยก้องภพต้องไปนั่งเสนอหน้าคู่คนขับอย่างเสียไม่ได้ เพราะพอเขาจะตามแม่เข้าไปนั่งข้างหลัง ก็ถูกแม่ดุ ไล่ให้ไปนั่งหน้าซะงั้น บอกว่าคุณภาคเขาไม่ใช่คนขับรถ โธ่แม่... ถ้าเจ้านี่เป็นคนขับรถ ผมจะเหยียบให้จมดินเลย หมันไส้มานานแล้ว
ระหว่างไปบ้านป้าสมรโดยการบอกทางของก้องภพ ภาคภูมิก็อดที่จะชำเลืองมองคนนั่งข้างไม่ได้ ซึ่งเจ้าตัวก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เสียร่ำไป นี่ถึงอยู่กันตามลำพังก็คงไม่คิดจะบอกกันดีๆแน่เจ้าดื้อ! จะหนีไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนาเชียวรึเนี่ย ภาคภูมิคิดแล้วรู้สึกเสียวปลาบแปลบในอก
“จะไปเรียนอะไรหรือก้อง” ร่างสูงเอ่ยถามเสียงเรียบ แต่รออยู่หลายอึดใจก็ไม่ได้คำตอบจากร่างเล็ก จึงเหลียวไปหามารดาก้องภพแทน
“แม่ครับ...”
“นี่!” ก้องภพส่งเสียงแทรกเหมือนวัวสันหลังหวะ ก็เจ้าหมอนี่ชอบขู่ว่าจะเอาเรื่องความสัมพันธ์มาบอกแม่เพื่อรับผิดชอบอยู่เรื่อย บ้านะสิ! ดวงตาคู่ดำสนิทขึงตาใส่อีกฝ่ายก่อนจะหันไปฉีกยิ้มให้มารดาแล้วค่อยกลับมาพูดกับร่างสูงต่อ ”จะไปเรียนจิตวิทยาไว้รักษาคนบ้าน่ะ”
ภาคภูมิเลิกคิ้วขึ้นถามอย่างแปลกใจในกริยาของร่างเล็ก ไม่เห็นจะต้องทำเสียงดังเลย เขาแค่จะถามแม่แทนก็เท่านั้น ก็ตัวเองเล่นไม่ตอบนี่นา
“อ้าวลูก...ไหนบอกแม่ว่าจะเรียนด้านภาษาๆอะไรของลูกไงละ” หญิงสูงวัยชะโงกหน้าถามลูกชาย ทำให้ก้องภพต้องหัวเราะอย่างเก้อๆ
“ล้อเล่นกันน่ะแม่” ก้องภพพลางชำเลืองมองร่างสูง
“น่าตีจริงเรานี่ ล้อเล่นไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลย พี่เขาเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ” มารดาก้องภพค้อนลูกชายขวับ
ผู้ใหญ่ตายละ ก้องภพเบ้หน้าไม่ให้มารดาเห็น
“แล้วติดต่อที่เรียนไว้แล้วหรือครับ” ภาคภูมิถามเอากับมารดาก้องภพต่อ
“จ๊ะ อีกสองสามเดือนก็เดินทางได้แล้วละ นี่แม่ยังกลัวว่าจะไปคว้าแหม่มมาเป็นสะใภ้อยู่นี่ละ ฮะๆ” ร่างท้วมหัวเราะอย่างอารมณ์ดีไม่ได้จริงจังกับสิ่งที่ตนพูด แต่คนขับรถกลับนิ่วหน้ากังวลใจอย่างหนัก ซึ่งก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาก้องภพที่แอบมองอยู่ ร่างบางจึงยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ รักก็รักไปคนเดียวเถอะ ไอ้คนเห็นแก่ตัว!
“ไม่ดีเหรอแม่ ได้หลานหัวทองตาสีฟ้า น่ารักดีออก” ร่างผอมๆพูดสำทับแทบจะทำให้ภาคภูมิกระอักเลือดเลยทีเดียว
“อืม...ก็ดีเหมือนกัน แม่จะได้มีหลานล้อมหน้าล้อมหลังตอนแก่” มารดารับมุขลูกชายโดยที่ภาคภูมินั่งเหงื่อแตกท่วมตัว
“โฮ้แม่...มีไอ้สามตัวนั่นยังไม่พออีกเหรอแม่” ก้องภพพูดถึงบรรดาหลานๆสามคน
“ยังหรอกลูก มีลูกมีหลานเยอะๆ อบอุ่นดีออก แม่ว่านะ แล้วบ้านภาคมีพี่น้องเยอะมั้ยลูก” มารดาก้องภพหันไปคุยกับภาคภูมิ
“ก็เยอะครับ นี่ผมมีหลานห้าคนเข้าไปแล้วละครับ”
“แล้วมีฟงมีแฟนรึยังละลูก”
“ฮะๆ กำลังตามจีบอยู่ครับ แต่เขาไม่ได้รักผมหรอก แล้วแววมาว่าจะไปเรียนเมืองนอกเหมือนกัน ผมเลยไม่รู้จะทำยังไงดีครับแม่” ร่างสูงเหลือบมองร่างเล็กทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง ดูจะสนุกเหลือเกินนะ เห็นเขาเสียใจแล้วสนุกนักหรือไง
“โธ่ลูก ครบเครื่องออกแบบนี้ ยังมีคนเขาปฏิเสธลูกด้วยเหรอ ตาถั่วจริงๆเลย” มือขาวอูมยกขึ้นลูบไหล่หนาราวกับช่วยปลอบอกปลอบใจชายหนุ่มรุ่นลูก แต่ลูกตัวเองกับสะดุ้งโหยงกับคำกระทบของมารดา
“ยังงี้ต้องตื้อลูก เดี๋ยวเขาก็ใจอ่อนเองละ” มารดาก้องภพหัวเราะชอบใจ “อะ! เลี้ยวเข้าซอยหน้านี่ละลูก ดูสิคุยกันเพลิน”
เมื่อส่งมารดาที่บ้านป้าสมรเสร็จ ก้องภพก็นั่งหน้าตายมาตลอดทาง บรรยากาศภายในเงียบสนิทจนก้องภพนึกทนไม่ได้ขึ้นมา ถ้าเป็นปกติเจ้านี่จะต้องเต้นผ่างๆไปแล้ว
“นี่...จอดหน้าป้ายรถเมล์หน้านี่ละ นายจะไปทำอะไรก็ไปเถอะ” ก้องภพพูดโดยไม่เหลือบมองคนขับ
“ไม่เป็นไร ฉันว่าง” ภาคภูมิตอบโดยไม่ได้หันกลับมามองร่างเล็กเหมือนกัน เขากำลังจะสูญเสียคนๆนี้ไปจริงๆนะหรือ ภาคภูมินั่งคิคมาตลอดทาง
ก็รู้ตัวว่าที่ทำทุกวันนี้เป็นการบังคับอีกฝ่ายมากเกินไป แต่เจ้าตัวก็ไม่เคยลงให้ ไม่เคยยอมคุยกันดีๆสักครั้งเหมือนกัน แล้วจะให้เขาทำยังไง... แล้วนี่จะไปเรียนถึงเมืองนอกห่างหูห่างตาขนาดนั้น เขากลัวจริงๆ กลัวว่าจะมีใครมาทำให้ก้องภพหวั่นไหว เพราะทุกวันนี้เขาก็ไม่ได้ใจมาแม้แต่น้อย แม้จะนอนกกกอดกันแต่มันก็ยังรู้สึกหนาวสะท้านในอก ทำให้เขาต้องยึดสิ่งที่ยึดถือได้ไว้ก่อน เขาจึงดูเหมือนคนเห็นแก่ตัวในสายตาของใครต่อใครละมั่ง
ภาคภูมิพาก้องภพมาถึงสถานทูต และร่างเล็กก็ดูกุลีกุจอรีบลงจากรถซะเหลือเกิน จนภาคภูมิต้องรีบคว้าแขนเล็กไว้ก่อนจะลงจากรถ
“ฉันจะรออยู่ตรงนี้นะ” ภาคภูมิไม่ได้เหนี่ยวรั้งก้องภพไว้อีก มือใหญ่ค่อยๆปล่อยมือเล็กไปหลุดจากไป โดยไม่มีแม้แต่คำตอบรับ แต่ชายหนุ่มก็ยังคิดจะรออยู่ที่เดิม เฝ้ามองร่างเล็กเดินเข้าไปภายในตัวอาคาร โธ่เว้ย....... ร่างสูงครางพลางซบศีรษะลงกับพวงมาลัย
ก้องภพที่เดินลับหลังเข้าไปในตัวอาคาร แอบเดินถอยหลังมาลอบมองร่างสูงภายในรถด้วยรู้สึกแปลกๆในอก เจ้านั่นตกใจจนช๊อกไปจริงๆหรือ ไปเรียนนะไม่ได้ไปตายที่ไหน แค่สองสามปีก็กลับมาแล้ว...เอ๊ะ! ทำไมต้องพูดเหมือนกับจะให้เจ้านั้นคอยด้วยละ
ร่างผอมที่ดูจะตกใจกับความคิดของตัวเองรีบเดินจ้ำเข้าไปภายในอาคารก่อนที่จะคิดอะไรแผลงๆออกมาอีก
“โห...ไมขั้นตอนมันเยอะจัง” ก้องภพเหลือบมองนาฬิกาข้อมือเมื่อเวลาล้วงพ้นมาหลายชั่วโมง ร่างผอมบางเดินออกมาจากตัวอาคารแล้วต้องชะงัก ก่อนจะค่อยๆหลบกายเข้ากับมุมตึกแล้วชะโงกหน้ามองบริเวณที่รถภาคภูมิจอดอยู่
โห ...เจ้าบ้านั้นยังรออยู่เลย ไม่เอาอะ ไม่อยากกลับกับเจ้านั่น เดี๋ยวก็บังคับพาเขาไปไหนอีก ร่างเล็กค่อยๆแอบย่องเดินเลียบกำแพงจากไป แต่ก่อนจะพ้นตัวอาคาร ศีรษะทุยก็หันกลับไปมองร่างตะคุ่มๆที่ยังฟุบอยู่กับพวงมาลัยรถอีกครั้ง อะไรบางอย่างเอ่อขึ้นมาจุกที่ลำคอ
เป็นอะไรรึเปล่าเจ้านั่น ทำไมถึงฟุบหน้าลงไปแบบนั้น ทำยังกับเสียใจนักหนา นี่!...ให้มันน้อยๆหน่อย ทีเวลาทำกับเขาละไม่คิด ทีเวลานี้ละทำมาเสียใจ คอยดูจะหาเมียมาเย้ยให้...ไอ้บ้า ถึงจะคิดอย่างโมโหในใจ แต่เท้ากลับก้าวเดินไปยังรถนอกคันหรูที่จอดคอยอยู่
“ก๊อกๆ” ก้องภพเคาะกระจกฝั่งคนขับ ด้วยเขามายืนใกล้ๆข้างรถได้สักพักแล้ว เจ้าของรถก็ยังไม่มีท่าทีจะรับรู้แม้แต่น้อย มัวแต่ก้มหน้าก้มตาจูบพวงมาลัยรถอยู่นั้นแหละ อย่าบอกนะว่าหลับ! ถ้าเป็นยังงั้นจะตืบให้ คนอุตส่าห์เป็นหะ... เฮ้ย! ไม่ๆ อย่าคิดๆ
ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างรถด้วยดวงตาแดงก่ำ แล้วยกยิ้มบางเบาให้ ก้องภพรู้สึกเหมือนมีอะไรมาบีบในอก เสียงปลดล๊อกดังขึ้นขัดความคิด ร่างเล็กเปิดประตูขึ้นไปนั่งเคียงคู่
“กลับบ้านเลยนะ” ภาคภูมิเอ่ยเสียงเบาแล้วทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง
ก้องภพชำเลืองมองคนนั่งข้างๆด้วยความรู้สึกหลากหลาย ด้วยใจหนึ่งก็คันปากอยากจะถามว่าเป็นอะไร อีกใจหนึ่งก็ไม่อยากจะสนใจคนช่างบังคับคนนี้เลย แต่ทุกอย่างมันแปลกไปจนเขาใจหาย ไม่มีการต่อว่า ไม่มีการถามไถ่ ไม่มีการบังคับไปคอนโดอย่างเช่นที่ผ่านมา เพราะภาคภูมิมาส่งเขาถึงหน้าบ้านแล้วตอนนี้
แสงไฟสาดส่องยังตัวบ้าน ก้องภพชั่งใจก่อนจะเก็บของเตรียมตัวลงจากรถพลางชำเลืองมองร่างสูงที่ทอดสายตามองมาแต่ไม่ยอมพูดอะไร มันหงุดหงิดนะโว้ย
“ก้อง” เสียงเรียกเย็นเฉียบทำให้ก้องภพหยุดมองอีกฝ่าย ก่อนจะถอนหายใจออกมา พูดได้ซะทีนะเจ้าบ้า
“จะไปจริงๆเหรอ” ภาคภูมิมองร่างเล็กด้วยสายตาอ่อนระโหย
“เออ” คำตอบแบบกระแทกๆไม่เห็นหัวผู้ใหญ่ไม่ได้ทำให้ภาคภูมินึกโกรธขึง
“แล้วทำไม” ก้องภพเหลือบตามองคนหน้าเหลือสองนิ้ว รอฟังอีกฝ่ายพูดต่อไป
“ไม่ไปไม่ได้หรือ” ภาคภูมิรวมมือเล็กขึ้นมากอบกุมมองใบหน้าอีกฝ่ายแน่วนิ่ง ทำให้ก้องภพต้องหยุดคิดไปชั่วขณะ ก่อนจะทอดเสียงอ่อน
“ไม่ได้ ฉันอยากไป...จริงๆนะ” ก้องภพมองมือใหญ่ที่กอบกุมมือตนไว้แน่น ขืนอยู่อย่างนี้ต่อไปเขาคงหาตัวเองไม่เจอ เพราะคอยแต่จะหลงไปกับคำรักหวานรื่นหูนั่น โดยที่เขาไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับเจ้านี้กันแน่ ที่สำคัญ เขารักใครรักจริง ไม่เคยคิดจะเปลี่ยนหน้าไปเรื่อยๆ เพราะฉะนั้น ถ้าเขาจะคบกับใครซักคน เขาต้องรัก รักอย่างสุดหัวใจ
ภาคภูมิมองร่างเล็กด้วยแววตาร้าวราน แต่ถ้าขืนเขายังจะเอาแต่ใจ บังคับอีกฝ่ายในครั้งนี้ เขาคงเสียก้องภพไปตลอดกาล ตอนนี้เขาควรจะปล่อยสายปานให้ว่าวตัวน้อยๆตัวนี้ขึ้นไปเล่นลมแรงบนฟ้าใช่มั้ย แล้วถ้าลมพัดแรงจนกระชากสายปานที่เขายึดจับไว้ขาด เขาจะตามเก็บกับมาได้มั้ยนะ
“ก้อง...ฉันรักก้องนะ” ร่างสูงเอ่ยย้ำเสียงหนัก เขารู้ว่าเขาทำให้ก้องภพตัดสินใจแบบนี้เอง เขาต้องยอมรับมัน ก่อนที่ทุกอย่างจะพังทลายลงตรงนี้
“นายบอกฉันเป็นครั้งที่ร้อยแล้วมั้ง” ก้องภพเสมองไปทางอื่นด้วยพวงแก้มอุ่นวาบ
ภาคภูมิยกยิ้มให้กับคำพูดของคนรัก ดื้อจนหยดสุดท้ายจริงๆ
“จะกี่ครั้งฉันก็จะพูด” ร่างสูงยกมือเล็กขึ้นมาจุมพิตหนักๆ
“นาย!...” ก้องภพชักมือกลับ ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมปล่อยแต่โดยดี “ก็พูดไปคนเดียวเถอะ”
ช่างตอกย้ำจริงๆนะ ภาคภูมิคิดอย่างเจ็บหยอกในอก แต่ก็สู้ฝืนยิ้มเย็นให้อีกฝ่าย พลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กแผ่วเบา
“ไปแล้วตั้งใจเรียนนะ ฉันคงตามไปกวนประสาทนายไม่ไหวหรอก สบายใจได้” ร่างสูงมองคนตัวเล็กนั่งนิ่ง มือใหญ่ยังคงลูบศีรษะเล็กไปมา ตอนเจอกันใหม่ๆ ผมยังสั้นกุดอยู่เลย แต่ตอนนี้เริ่มยาวขึ้นมากแล้ว ไม่อยากจะเชื่อเลย
ก้องภพสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งผ่านมาทางฝ่ามือใหญ่ เขา...
“นี่”
“หือ”
“รักฉันจริงๆเหรอ”
“จริงสิ”
ก้องภพหันมองภาคภูมิเต็มตาด้วยหัวใจเต้นระทึก
“ถ้ารักฉัน ก็ทำตัวสงบเสงี่ยมรอฉันกลับมาอยู่ที่นี่ละ อย่าได้ไปขี้หลีใครที่ไหนนะ ถ้าฉันรู้ ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าเลย เจ้าบ้า!” พูดจบก้องภพก็รีบเปิดประตูวิ่งหายเข้าไปในบ้าน ปล่อยให้ภาคภูมิอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน
“เดี๋ยวก้อง! หมายความว่าฉันยังมีความหวังอยู่ใช่มั้ย ก้องอยากให้ฉันรอใช่มั้ย” ภาคภูมิตะโกนไล่หลัง แต่ก็มีเพียงความเงียบตอบกลับมา ก้อง... ภาคภูมิยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองพลางหัวเราะลงคอ ด้วยรู้สึกว่าสิ่งที่อัดแน่นในสมองมลายหายไป
ให้ตายเถอะเด็กคนนี้ ชอบทำให้เขาแปลกใจอยู่เรื่อง หัวใจแทบวายแน่ะ รู้มั้ย เมื่อมองเข้าไปภายในบ้านก็ไม่พบการเคลื่อนไหวใดๆ ทำให้ร่างสูงยอมล้าถอยไม่เข้าไปคาดคั้นสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ ใช่...ยังมีเวลา ค่อยเป็นค่อยไปคงจะดีกันทั้งสองฝ่าย
แสงไฟหายลับไปจากบริเวณบ้าน ก้องภพจึงได้ชะโงกหน้าออกมาดู
“เจ้าบ้า! ตะโกนมาได้” ก้องภพทำปากยื่นไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันตัวเดินขึ้นห้องตัวเอง
มือเล็กเปิดม่านมองถนนมืดมิดที่รถยนต์คันใหญ่เพิ่งแล่นจากไป
“แล้วฉันจะคอยดูความจริงใจของนาย”
TBC
มาเเล้วๆ งานเยอะได้อีก :angry2:
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนิยายพี่สาเก
ไม่กี่ตอนก็จะจบเเล้วเเละมีตอนพิเศษอีกสองถึงสามตอน :t3: นอนละ บายยยยยยยย
-
อะไรอ่ะ อย่าบอกนะว่าจะไปเรียนจริง ๆ ทิ้งพี่ภาคไปแบบนี้ได้งัยอ่ะ
ส่วนคุณหิน ไม่กล้าเมนท์อ่ะ กลัวโดนโบกปูนถ่วงน้ำทะเลจริง ๆ
ไม่ใช่แค่หื่นแล้วนะ ยังโหดเอาเรื่องมั่ก ๆ
-
กำลังรออยู่พอดีค่ะ
คู่ก้องภพ กับภาคภูมิ ยังลุ้นกันต่อไป
ไม่รู้ว่าคู่นี้จะมีตอนพิเศษแบบหวานเลี่ยนให้เห็นบ้างไหมนะ
-
คุณภูผานี่เข้าตำราว่า
เมียข้าใครอย่าแตะ กร๊ากๆๆๆ
:laugh:
-
สงสารภาคภูมินะ หวังว่าก้องภพคงไม่ออกนอกลู่นอกทางนะจ๊ะ
-
คู่ก้อง กับคุณภาค น่ารักมากๆ ค่ะ...
ค่อยๆ รักกัน เบา เบา เนอะ อิอิ :-[
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอแสดงความยินดีกับพี่ภาคด้วยค่ะ
นู๋ก้องพูดแบบนี้แสดงว่าเค้าอยากให้พี่รอนั่นละ
ทำตัวเป็นสามีที่ดีรอภรรยาไปเรีนสักปีสองปี
เดี๋ยวนู๋ก้องกะกลับมาละ ^^
คุณหินเวอร์โหด เท่ห์เว่อร์ๆๆๆ ><
กะสมแล้วละคนอย่างนรีกะต้องเจอคุณหินเวอร์นี้
แต่ถ้าเป็นน้องนัส คุณหินหวานใส่ตลอดๆ
:-[
-
เซ็ง คุณนรี............ยังไม่ตาย
-
แค่สองสามปีเอง อดทนรอไปก่อนนะพี่ภาค
เพราะตอนนี้ก้องใจอ่อนแล้ว เชียร์คู่นี้สุดๆ ไปเลยคร่า
นังชะนีนรี สมน้ำหน้าแกจริงๆ
-
อ้าว ใกล้จบอีกเรื่องแล้วเหรอเนี่ย? o22
เสียดายจัง ไม่อยากให้จบเร็วเลย ฮ่าๆๆๆ
ก้องน่ารักเนอะ มีบอกให้ภาครอด้วยอ่ะ โฮ่ๆๆๆ
แต่แอบสงสารภาคนิดนึงนะ
ส่วนยัยนรี :m20: สมน้ำหน้า เบาๆ
อยู่ดีไม่ว่าดี อยากลงไปเป็นอาหารน้องฉลามซะอย่างนั้น
หึหึ คุณค่าที่คุณคู่ควร จริงๆ
:กอด1:
-
ตอนนี้คุณหินทิ้งความหื่นมาสวมบทโหดบ้าง
น่ากลัวจริงๆ
ก้องอย่าไปนานนะสงสารคนรอบ้าง
-
คุณแม่น้องก้องขาแหม่มหัวทองพี่ภาคเค้าไม่กลัวหรอกค่ะ เค้ากลัวหนุ่มๆหัวทองต่างหาก
กดLikeพี่ภูได้ที่ไหนเนี้ย อู้ยยยยยย
-
โอ้ย น้องก้องจะไปเรียนต่อจริงง่ะ ไม่อยากให้ไปเลยสงสารพี่ภาค
ฮือออออออออ ไม่ไปได้ไหม?! :z3:
ปล,จ๋มน้ำหน้ายัยชะนี 555 พี่หินเท่มากกกกกกกกก แต่ถนอมน้องบ้างก็ได้นะคะ แต่เอ๊ะ หรือควรทำบ่อยๆดีจะได้ชินอย่างที่พี่หินบอก :m20:
-
ชอบก้องภพพพพพพ แข็งนอกอ่อนใน ปากร้ายใจดี
-
:pig4: :pig4:
-
มาร่วมเป็นกำลังใจให้ก้องภพกับภาคภูมิค่ะ
-
ก้องไปเถอะ ถ้าเพื่ออนาคตที่ดี พี่ภาคเค้าคงไม่ัขัดขวางหรอก
ออกจะอยู่รอด้วยความหวัง ตาเป็นประกายวิ้งๆขนาดนั้น :z1:
แต่คุณหินนี่ใจแข็งสุดๆ สมชื่อจริงๆเลย แต่น่าจะจัดการยัยนรีแบบนี้ตั้งนานแล้ว รำคาญ & หมั่นไส้มานาน :m16:
+1 ขอบคุณค่า อีกไม่กี่ตอนก็จะจบแล้วเหรอ ยังสนุกอยู่เลย รออ่านทุกวัน :monkeysad:
-
อดทนรอไปก่อนนะพี่ภาค
:z2: :z2: :z2:
-
:กอด1:รอรักไปก่อนนะนายภูมิ
-
ถูกต้องแล้วคุณภู ผู้หญิงแบบนี้ต้องเอาให้เด็ดขาด
-
จะบอกว่าลุ้นคู่รองมากมายอ่ะ
55555
แบบว่าเมื่อไหร่ก้องจะใจอ่อนเสียที
เฮ้อ ในที่สุดก้อ่อนบ้างแล้วเนอะ :o8:
-
แอบกลัวว่า นรี
จะร้ายกาจมากขึ้นก็เป็นได้
ส่วนคู่ก้องภพกับภาคภูมิ :man1:
-
คุณหินสุดยอด o13
คู่รองนี่มันยังไงกัน
+1
-
สองสามปี พี่ีภาครอน้องก้องได้อยู่แล้ว
ส่วนน้องนัสเตรียมตัวเป็นคุณนานนัสได้เลย
5555 :o8:
-
นึกหน้าคุณภูผาออกเลย แนวโหดแต่หล่อ
อึ๋ยยย ถึงขั้นจับถ่วงทะเลเลยนะเนี่ย
ส่วนภาคภูมิ ต้องอดทนหน่อยนะจ๊ะ
-
ยัยนรีได้เสียวสันหลังกันมั่งแหละ
-
ง่า พี่ภาคต้องกลายเป็นหมาเหงาแหงๆ o22 ว่าแตุ่คุณภูผา ก็โหดได้เหมือนกันแฮะ
-
ยัยนรี คงไม่มากวนใจนัสนะ ถ้ายังรักตัวกลัวตายน่ะ
คุณภาค โถ ! น่าเห็นใจจัง
ฝากเพลงท่อนนี้ให้คุณภาคกลุ้มใจเล่น คร คริ คริ
".....อยู่ห่างกันคนละทิศ
เธอคงไม่คิดนอกใจ
แต่ยังหวั่นไม่หาย
เพราะหนทางไกล
อาจทำให้รักร้าวราน..."
-
น้องก้องเริ่มใจอ่อนแล้วววววววววววววว
พี่ภาคสู้ต่อไป!!!!!
ตอนนี้คุณหินโหดมาก...
-
จะจบแล้วเหรอเนี่ย น่ารักๆ ทั้งสองคู่เลย
-
หิน โหดจริง
ก้อง ในที่สุดก็ใจอ่อน
-
นั่น!! คุณภูผา อย่างนี้สิถึงจะสะใจ!!
คู่ของก้องจะมีฉากหวานเลี่ยนกับเขาบ้างไหมนะ
ปล.แล้วไม่มีถ่ายทอดสดการเรียนการสอนหรอคะ :haun5:
-
โอ๊ะโอว หนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน
ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องก้องน่ารักแต๊ๆ คุณภาคภูมิก็อดทนนะ ห้ามไปแหลมแนมหน้างุ้งงิ้งคนอื่นเข้าใจ๊???
-
คุณภูผา
เอิ่ม
โหดได้อีกมั้ยนิ
:monkeysad:
ว๊ากกกกกกกกกก
น้องก้องน่ารักที่สุด :o8:
-
คุณภูผาเฉียบขาดมาก อิอิ สะใจ
รอนู๋ก้องรู้ใจตัวเอง
-
เย่ๆๆๆๆ คุณหินจัดหนักได้ใจ
-
เด็ดขาดเยี่ยม
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก...
สะใจมากมาย :beat: :beat: :beat:
จัดการยัยชะนีนั้นได้เด็ดขาดมากเลยค่ะ
ส่วนคู่ก้องก็เริ่มน่ารักแล้ว
:L2: :L2: :L2:
-
งานนี้คุณภูผาจัดหนักไปเลย ยอมไม่ได้แล้ว
มายุ่งกะที่รักเค้า เชอะ
-
:impress2: :impress2: o13
-
เพิ่มตามอ่านทันค่ะ
คุณหินน่ารักมากกกกกกกกก
อบอุ่นสุดๆอ้ะ ไม้โชคดีจังเลยน้าาา
^^
น้องก้องก็น่ารัก
ช่วยพี่ภาคทีเหอะ เค้าอกเดาะมาบ่อยแล้ว
><
-
คุณหินเห็นอบอุ่นๆ ไม่คิดว่าจะโหดขนาดนี้
แอบสะใจเล็กน้อย ซีดเลยไหมนั้นเจ้นรี
ภาคเริ่มมีความหวังขึ้นมานิดนึงล่ะ
แหม๋ เห็นภาคเค้าเศร้าก้องก็ใจแป๊วซะแล้ว
เป็นซะขนาดนี้ยังจะหนีไปเรียนไกลๆอีกนะ
-
:call: :call: :call:
-
เดี่ยวมาต่อค่ะ ทานข้าวเเป๊บนึงนะ
-
Part 18
“น้องเมฆ น้องอิฐ รักน้าไม้มั้ยครับ”
“รักครับ”
สองเสียงของลูกชายภูผาตอบเสียงใส่แจ๋วอย่างไม่ต้องคิด ในบ่ายวันเสาร์หลังเรียนพิเศษเสร็จ และร่างบางก็ได้ตั้งคำถามกับเด็กทั้งสอง
คำตอบนั้นสร้างความชื่นฉ่ำในหัวใจที่มีแต่ความวิตกกังวลเป็นนักหนา
“แล้วถ้าน้าไม้ทำผิดกับเมฆกับอิฐ จะยกโทษให้น้าไม้มั้ยครับ”
“.....................?” เด็กทั้งสองนั่งมองหน้าน้าไม้ด้วยความฉงนไม่เข้าใจในสิ่งที่วนัสต้องการถาม ทำให้ร่างบางลอบยิ้มแล้วเปลี่ยนคำถามใหม่ให้ง่ายต่อการเข้าใจของเด็กวัยนี้
“จะโกรธน้าไม้มั้ย”
“ไม่โกรธครับ” เสียงตอบฉะฉานแม้จะเข้าใจหรือไม่เข้าใจของเด็กๆก็ตาม แต่คำตอบก็สามารถช่วยปลุกปลอบหัวใจให้มีกำลังวังชาขึ้นมา คำตอบที่ตัวเองต้องการจะลบความรู้สึกผิดไปจากใจ
ถึงแม้เรื่องที่ดินจะเป็นการแต่งเติมของนรี แต่ความจริงที่ว่า เขาเข้ามาแทรกในครอบครัวภูผา ทำให้โอกาสที่เด็กๆจะได้สัมผัสความรักความอบอุ่นจากมารดาเหมือนเด็กคนอื่นๆลดน้อยลง ทั้งเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับภูผาอีก มันจะดีกับเด็กๆหรือ
เขากลัวว่า ถ้าเด็กๆโตขึ้นแล้วจะมีปมด้อยในใจ ถ้ามีใครรู้ มีใครเอาไปล้อ เด็กก็คงจะถามว่าจริงมั้ย ทำไมครับ แล้วเขาจะตอบว่ายังไง
“น้าไม้ก็รักพวกหนูนะ” วนัสมองใบหน้ากระจ่างใสของเด็กทั้งสอง ก่อนจะรวบเก็บอุปกรณ์การเรียนการสอน แล้วจึงปล่อยเด็กๆออกไปเล่นตามปกติ
อะไรๆมันไม่ได้ราบรื่นอย่างที่คิดหรอกนะ เจ้าวนัสเอ๊ย! ร่างบางบอกกับตัวเอง
ยิ่งช่วงหลังมานี่ ทุกครั้งที่เห็นเด็กๆก็จะเก็บไปคิดอยู่คนเดียว จนแล้วจนรอดก็คิดไม่ตก จนรู้สึกเหมือนตัวเองปล่อยชีวิตไปตามมีตามเกิด หาข้อสรุปให้ตัวเองไม่ได้สักที เกิดเรื่องเมื่อไรจึงค่อยจัดการ แล้วแบบนั้นมันดีแล้วหรือ
วนัสพาตัวเองมานั่งที่โซฟาหลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ มือเรียวหยิบรีโมทขึ้นมากดเปิดทีวีดูข่าวภาคเที่ยง เมื่อต้องอยู่เพียงลำพังเพราะเจ้านายจอมบงการออกไปติดต่อธุรกิจร้อยล้านพันล้าน เห็นว่าจะเปิดตลาดแถบยุโรป จากที่ส่งเครื่องกระป๋องขายทางฝั่งเอเชียมาโดยตลอด
พอพูดถึงเรื่องธุรกิจ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองช่างด้อยความสามารถเหลือเกิน ยิ่งมาอยู่อย่างนี้ ภาษาที่อุตส่าห์ร่ำเรียนมาจะคืนครูหมดอยู่แล้ว อาศัยดูข่าวภาคภาษาอังกฤษบ้าง อ่านหนังสือพิมพ์หัวนอกบ้าง ก็พอเก็บกักวิชาไว้กับตัวได้หน่อย
คุณภูผาเองก็พูดเกรินๆไว้ซักพักแล้วว่า จะให้เขาไปช่วยด้านประสานงานระหว่างประเทศ ถ้าแค่ภาษาละก็ได้อยู่ แต่นี้มันเกี่ยวพันถึงชั้นเชิงทางธุรกิจ ซึ่งเขาไม่รู้เรื่องเลย ถึงได้ผัดผ่อนไปก่อน
“เฮ้อ.............”
ร่างบางถอนหายใจยืดยาวแล้วกดรีโมทปิดทีวี ลุกเดินไปหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กจิ๋วโทรหาเพื่อนสนิท ที่ไม่ได้คุยกันพักใหญ่แล้ว แต่ใจนั้นก็ยังรู้สึกหนักอึ้ง
หนักอึ้งจากความกังวลใจจุดเล็กๆแล้วค่อยๆทับถมขึ้นมาเป็นลำดับ จน...เขาเริ่มไม่แน่ใจ แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองก้าวเข้ามา
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“นัส ขยับหน่อย”
“อือ!” เสียงร้องปฏิเสธไม่ชอบใจของวนัส ที่มีร่างสูงขยับสะโพกอยู่กลางหว่างขาขาว จุดรอยยิ้มขึ้นมุมปากของภูผา พลางจ้องมองเจ้าของร่างโปร่งบางที่นอนทอดตัวหอบหายใจถี่บนที่นอนนุ่มอย่างรักใคร่ ก่อนจะโน้มศีรษะตนเองเข้าใกล้อีกฝ่าย ส่งปลายลิ้นอุ่นเข้าไปสัมผัสขอบปากนุ่มชื้นแล้วขบกัดอย่างหมันเขี้ยว
“อย่าหลับตาสิ”
เสียงบอกแกมสั่งทำให้วนัสลืมตาขึ้นมองใบหน้าคมเข้ม ดวงตาคู่อ่อนโยนทอดมองเขาไม่ปิดบังความรู้สึกรักใคร่กระหายอยากจะกลืนกินเขาทั้งตัว และดวงตาคู่นี้เอง ที่ถูกถ่ายทอดไปยังบุตรชายทั้งสองคนไม่ผิดเพี้ยน
ความปลาบแปลบในอกทำให้คนที่อารมณ์จวนเจียนถึงขีดสุด หลับตาลงและเกาะเกี่ยวลำคอหนาไว้แน่น ส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขาพร้อมจะปลดปล่อยอารมณ์แล้ว
ร่างสูงสนองตอบต่อการเชิญชวนของร่างโปร่งบางและตัวเองทันที
คลื่นอารมณ์ที่ถาโถมเข้ามาในความรู้สึกของวนัส ทำให้ความคิดกังวลหลุดลอยไปกับสายน้ำขาวขุ่น จนนอนนิ่งไม่ไหวติ่ง ร่างสูงถอนกายออกแล้วรวบร่างบางเข้ามากกกอดไว้ในอก พลางจูบปลุกปลอบคนที่ยังนอนหายใจแรงอีกครั้ง
“เหนื่อยหรือนัส” น้ำเสียงอาทร ทำให้วนัสลืมตามองคนถาม
“เรื่องอะไรครับ”
“ก็หลายๆเรื่อง นัสเหนื่อยหรือเปล่า อยากหยุดไปพักผ่อนบ้างมั้ย ไปเที่ยวต่างประเทศบ้างก็ดีนะ”
“หือ....ทำไมคิดแบบนั้นละครับ ไม่หรอก” วนัสทอดน้ำเสียงตอบอย่างอ่อนโยน แต่กลับหลุบตาลงต่ำ
“ก็รู้สึกว่าบางครั้งนัสดูเครียดๆนะ”
“อืม...ก็มีบ้าง ทำงานนี่ครับ” ร่างโปร่งยกยิ้มบางเบา
“มีอะไรก็บอกละ รู้มั้ย” ภูผาก้มจูบที่ขมับชื้นเหงื่อ
“ครับ............ตอนนี้ผมอยากนอน” คำพูดตัดบทของวนัสทำให้ภูผาเลิกคิ้วอย่างสนเท่ห์ เดี๋ยวนี้ช่างต่อปากต่อคำเก่งเหลือเกินนะ
วนัสที่พูดจบก็รีบหลับตาลง เหมือนกำลังกลบเกลื่อนปิดบังบางสิ่งก่อนที่มันจะสะท้อนผ่านแววตาออกมา
คำชักชวนของเพื่อนสนิทเมื่อบ่ายทำให้เขาเอากลับมาคิดไม่น้อย
“ถ้าคิดว่าตัวเองยังทำหน้าที่ที่คุณภูผาให้มาไม่ไหว งั้นไปเรียนต่อด้วยกันมั้ยนัส อย่างน้อย ก็เอากลับมาใช้ในหน้าที่การงานตรงนี้ได้ เปลี่ยนสาขาเป็นพวกธุรกิจระหว่างประเทศอะไรทำนองนี้ก็ดีนะ อีกอย่างได้ไปเป็นเพื่อนกันด้วย ดีซะอีก ฉันจะได้ไม่หัวเดียวกระเทียมลีบ”
ก้องภพที่ปรึกษากิตติมศักดิ์รีบชักชวนเพื่อนสนิททันที เมื่อเพื่อนโทรมาปรึกษาเรื่องการงานที่ไม่ตรงกับสายที่เรียนมา ทำให้ลำบากใจอยู่ไม่น้อย และในความไม่สบายใจของวนัสคราวนี้ ก้องภพยังจับได้ถึงกระแสความอึดอัดใจบางอย่างปนเปมาด้วย
ถึงแม้จะไม่เคยถามเพื่อนให้เป็นกิจจะลักษณะเรื่องของคุณภูผา แต่ก็พอจะเดาได้ว่าความลำบากใจในครั้งนี้คงไม่ได้เกิดจากเรื่องงานเพียงอย่างเดียว แต่เพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่อาจไม่ราบรื่นก็เป็นได้ เหมือนเขาไง
เจ้าบ้าภาคภูมิตามเขาแทบทุกฝีเก้าจนต้องหนีไปเรียนเมืองนอกสักพัก อย่างน้อยเจ้านั้นก็คงไม่มาให้เขาเห็นหน้าได้ทุกวันหรอกน่า.... เขาอยากให้เวลาตัวเองได้คิด ไม่ใช่ถูกรวบหัวรวบหางอย่างเช่นทุกวันนี้
และเพื่อนเขาเองก็น่าจะมีเวลาได้คิดเรื่องคุณภูผาจริงๆจังๆบ้างสักที การอยู่ใกล้กันมากบางครั้งก็ทำให้มองข้ามอะไรไปหลายอย่างเหมือนกัน คำว่าช่างเถอะ มันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาแต่เป็นการพอกพูนปัญหาที่ไม่ได้แก้ไขให้กองพูน จนเกินจะสางปมเหล่านั้นให้คลายออกได้
เพราะก้องภพเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง จึงคิดว่าเพื่อนน่าจะรู้สึกและทำเหมือนตัวเอง เขาถึงเหมารวมว่าสิ่งที่เขาทำเป็นทางออกที่ถูกแล้ว
ก้องภพจึงไม่แปลกใจเลยที่ตัวเองทำเหมือนคนเห็นแก่ตัวรีบชักชวนยุยงให้เพื่อนสนิทไปเรียนต่อด้วยกัน
อีกอย่างไปเรียนคนเดียวมันเหงาเหมือนกันนะ...
“ตอนไปสถานทูต ฉันเห็นพวกองค์กรอิสระหลายที่ติดประกาศให้สอบชิงทุนให้เปล่า ไม่ต้องชดใช้ทุนเมื่อเรียนจบอยู่นะ แต่ให้เฉพาะค่าเล่าเรียนอย่างเดียว นัสหัวดีลองสอบดูมั้ย ถ้าได้ จะทุ่นค่าใช้จ่ายมากอยู่นะ สองปีก็กลับมาแล้วนะนัส”
“ไปตั้งไกลคงต้องคิดให้ดีก่อนละนะ ค่าใช้จ่ายมันมากอยู่” วนัสตอบอย่างกังวล
“อืม.... เอากลับไปคิดก่อนก็ได้ แล้วฉันจะหาข้อมูลทางนี้ไว้ให้นายด้วย ยังไงถ้าว่างก็ขึ้นมาดูรายละเอียดกันอีกทีดีกว่านะนัส”
“ได้....ฝากก้องดูรายละเอียดให้ด้วยละกัน”
“อืม....จะดูไว้ให้ แต่ก็อยากให้นัสไปด้วยกันจริงๆนะ”
“หึๆ ไว้ขึ้นไปค่อยคุยกันอีกทีละกันก้อง”
ความคิดของก้องภพน่าสนใจไม่น้อย ไม่เมื่อเขายังกังวลยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ก็น่าจะไปเรียนสักสองสามปี อย่างน้อยก็เป็นประโยชน์กับตัวเองแล้วก็งานที่ทำตรงนี้ด้วย ดีกว่ามานั่งวิตกกังวล แล้ว.......คุณภูผาจะยอมมั้ยนะ......
ไว้ก่อนเถอะ ขอเวลาคิดสัก 2-3 วัน ขอสำรวจใจตัวเองให้ดีก่อน แล้วฉันจะโทรไปบอกนะก้อง
ร่างบางคิดก่อนจะพยายามข่มตาหลับในอ้อมแขนของภูผา
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“เอาอะไรมาฝากอีกละเจ้ารอย” ภูผาส่งเสียงทักอดีตคนงานไร่ภูผาที่แวะเวียนเอานู้นเอานี้มาฝากอยู่เรื่อยๆเดินยิ้มเผล่เข้ามาในที่ทำการไร่เมื่อเวลาโพล้เพล้
“ข้าวต้มมัดนาย ทำเอาไว้ไปวัดพรุ่งนี้ เลยหิ้วมาเผื่อนายด้วย”
“ถ้าเอ็งทำ ข้าขอผ่านละ”
“โธ่...นาย ผมนะคอยพัดเตาเท่านั้นละ”
“งั้นค่อยกินได้หน่อย ขอบใจมาก” ร่างสูงรับถุงขนมมาวางบนโต๊ะรับแขก พลางเลือกหยิบขนมที่ยังอุ่นๆออกมาแกะกินต่อหน้าคนเอามาฝากอย่างง่ายๆ ทำเอาลูกน้องเก่ายิ้มหน้าบาน
“มืดแล้วเด็กๆละครับนาย” เจ้ารอยหันซ้ายหันขวามองหาลูกเจ้านาย
“ไปดูม้าตกลูกที่คอกโน้นแหละ คิดถึงกันก็ไปหากันเองเถอะ” ภูผาพยักพเยิดหน้าไปทางคอกม้า
“งั้นผมไปหาเด็กๆดีกว่า แล้วจะเลยกลับไปเลยนะนาย”
“อืม...รักเด็ก แล้วทำไมไม่ทำไว้ซักคนสองคนละวะ” คำพูดหยอกของเจ้านายทำเอาอดีตลูกน้องหน้าเจื่อน
“เมียผมมันยังไม่อยากมีลูกนะนาย มันกลัวท้องลาย”
ข้าวเหนียวในปากแทบติดคอภูผาเมื่อเจ้ารอยพูดจบ ร่างสูงมองหน้าสลดๆแล้วอยากจะบอกไอ้รอยเหลือเกินว่า หาเมียใหม่เถอะวะ เดี๋ยวก็เป็นอย่างข้าหรอก แต่เพราะความจริงมันไม่ง่ายดังคิด จึงได้แต่อวยพรส่งให้ เรื่องของครอบครัวมันซับซ้อนเกินกว่าที่คนนอกอย่างเขาจะเข้าใจ
“พยายามหน่อยแล้วกัน” ภูผาพยักหน้าเมื่อเจ้ารอยบอกลา แต่ก่อนจะเดินพ้นประตู เจ้ารอยก็หันขวับมาพูดกับภูผาอีกครั้ง
“นาย...เหลือไว้ให้คุณนัสบ้างนะนาย อย่ากินหมดละ”
ก่อนที่ภูผาจะได้ปาเศษใบตองห่อขนมใส่ร่างผอมเกร็ง เจ้ารอยก็กระโดดดึ๋งหายไปในความมืด
ภูผายกยิ้มส่ายหน้าให้กับความทะเล้นของเจ้ารอย แล้วจึงนึกถึงโปรแกรมในวันพรุ่งนี้
พรุ่งนี้วันเสาร์ เขาต้องพาเด็กๆไปมอบตัวที่โรงเรียน วันอาทิตย์เขาก็ต้องไปงานเลี้ยงสังสรรค์ในเมืองตั้งแต่บ่ายอีก ชวนวนัสไปด้วยก็ไม่ไป ดูถ้าจะอยากอยู่บ้านจริงๆ แต่ก็ดีแล้วละ หลายวันมานี้ถูกเขาดึงตัวให้อยู่ค้างติดๆกันตลอด
คิดๆไปก็น่าเห็นใจอีกฝ่ายมากอยู่ ถูกเขารวบรัดเอาขนาดนี้ก็คงจะรู้สึกอึดอัดใจบ้างละ อาทิตย์นี้เลยให้หยุดยาวไปอีก2-3วัน จะได้ไม่งอแง แต่ว่า...จะคิดถึงเขาบ้างมั้ยนะ
ร่างสูงเดินออกมารับลมบริเวณระเบียงหน้าบ้านมองฝ่าความมืดไปยังท้องฟ้าที่ดาดาษไปด้วยดวงดาวน้อยใหญ่ส่องประกายสุกใส พาใจคนตัวใหญ่ให้ถวิลหาคนข้างกาย
แม้ในความมืดก็ยังมีแสงดาวแสงจันทร์นำทาง แล้วความมืดสลัวในใจเขาเล่า เมื่อไรจะได้แสงไฟอันอบอุ่นมาโอบกอดไว้เต็มอกซะที ถึงตอนนี้จะมีดวงไฟดวงน้อยๆไว้ครอบครอง แต่มันก็เล็กจนไม่สามารถให้ความอบอุ่นใจมากนัก
ถึงเวลานี้จะผ่านเรื่องราวต่างๆมาไม่น้อย และตอนนี้คนที่เขาพยายามไขว้คว้ามาตลอดได้เปิดใจยอมรับเขาแล้ว ใช่...แค่เปิดใจ แต่ยังไม่ได้รัก วันนี้เขาจึงเริ่มโลภมาก เขาต้องการได้ยินคำๆนี้จากปากบางๆนั้นเหลือเกิน เพราะมันจะได้ตอกย้ำลงในใจว่า คนๆนั้นจะอยู่กับเขาตลอดไป อยู่ด้วยใจ ด้วยใจที่รักเขา แต่...
นัส...นายยังลังเลอะไรอีก หรือความรู้สึกของฉันมันยังไม่มากพอจะทำให้นายไว้วางใจกันแน่นะ...
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“เสร็จรึยังลูก” ภูผาเดินเข้าไปดูบรรดาลูกชายทั้งสองแต่งตัวในห้อง เตรียมไปมอบตัวที่โรงเรียน โดยมีป้าหยดคอยช่วยดูแลอยู่ห่างๆ เมื่อเห็นลูกชายเพิ่งเริ่มใส่เสื้อจึงถอยกลับออกมารอ
เสียงริงโทนโทรศัพท์ดังขึ้น ภูผาจึงเลี่ยงเดินออกไปรับสายหน้าบ้านเมื่อเห็นชื่อปรากฏบนจอ
“โทรมาแต่เช้าเชียว นอนไม่หลับรึไงวะ” ภูผาทักภาคภูมิทันทีที่กดรับสาย
“ไมรู้ละวะ แสนรู้จริงแก”
“บ๊ะ! ไอ้นี่! โทรมาแล้วยังวอนถูกด่าอีกนะแก”
แต่ฝ่ายที่โทรมากลับเงียบไม่ต่อปากต่อคำ ทำให้ภูผาเริ่มรู้สึกถึงความเป็นการเป็นงานขึ้นมา
“มีอะไร ไอ้ภาค”
ภาคภูมินิ่งไปอึดใจ ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องคราวๆของก้องภพให้เพื่อนสนิทฟัง
“เฮ้ย! ก็เห็นไม่ค่อยกินเส้นกัน นี่แกเขมือบน้องก้องไปแล้วเรอะ! ฉันว่าแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าแกจะไวขนาดนี้” ภูผาอุทานเสียงดังเมื่อเพื่อนเล่าจบ
“เออ!” ภาคภูมิลงเสียงหนักแกมประชดเพื่อนอย่างฉุนๆ
“มันก็เลยตามเลยละวะตอนนั้น แต่ฉันก็จริงใจนะไอ้หิน แกก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไงนี่นา ยิ่งตอนนี้ฉันรักน้องเขามากนะ เขาซื่อตรงกับตัวเองดี แต่เขาจะหนีฉันไปเรียนต่อเมืองนอกแล้ว ตั้งอังกฤษโน้น แล้วฉันจะทำไงดีวะ หงุดหงิดฉิบ” น้ำเสียงหงุดหงิดส่งผ่านมาให้ภูผารู้สึกว่าเพื่อนจริงจังมากแค่ไหน แต่ก็อดยิ้มให้กับความจริงจังนั้นไม่ได้
“แกก็บินไปหาเขาบ่อยๆก็ได้นี่”
“พูดง่ายนี่ นั่นเอาไว้ให้แกเถอะ ฉันรัก ฉันก็อยากเห็นหน้าทุกวันนะโว้ย”
“ยังจะมาแช่งกันอีก เขาจะทิ้งแล้วพาลเหรอวะ” ภูผายังยกยิ้มให้กับโทรศัพท์
“ไอ้นี่!... น้องนัสเขาก็จะไปเหมือนกัน แกจะมาว่าฉันถูกทิ้งคนเดียวได้ไงวะ แกก็ด้วยนั้นละ”
คำพูดของภาคภูมิทำให้หัวใจภูผากระตุกอย่างแรง มือใหญ่ยึดโทรศัพท์ในมือแน่น
“แกว่าอะไร ไอ้ภาค!” น้ำเสียงร้อนรนทำให้ภาคภูมิเอะใจ
“อ้าว?...นี่แก...ไม่รู้หรือวะ ฉันก็คิดว่าแกเกิดใจดี ยอมให้น้องนัสไปเรียนต่อซะอีก ยังคิดว่าแกโคตรใจกว้างเลย”
“ไม่ๆฉันยังไม่รู้ แล้วแกเอาอะไรมาพูดวะ”
“ก็เห็นก้องบอกว่านัสจะไปเรียนต่อด้วยกัน แถมเมื่อวานยังพูดอีกว่า วันนี้จะไปรับนัสที่ท่ารถ ไม่ให้ฉันไปหาวะ... นี่แกทะเลาะอะไรกับน้องเขาหรือเปล่าวะ?”
เหมือนมีฟ้าผ่าลงมาที่กลางใจภูผา ร่างสูงจึงนิ่งอึ้งก่อนจะทวนคำพูดของเพื่อน
“วันนี้?”
“อืม...ก้องบอกว่างั้น”
กลายเป็นภูผาที่ต้องคร่ำครวญในอกเสียเอง ร่างสูงลำดับเหตุการณ์ที่ผ่านมาในช่วง2-3 วันมานี้ ชวนไปงานเลี้ยงก็ไม่ไป ให้มานอนเล่นอยู่ที่บ้านก็ไม่มา บอกว่าอยากอยู่บ้านตัวเอง ไอ้เขาก็คิดว่าเจ้าตัวคงอยากมีความเป็นส่วนตัวบ้าง และเขาก็ไม่อยากให้วนัสเครียด จึงปล่อยให้หยุดยาวไม่คิดจะไปกวน แต่...เรื่องที่ได้ยินมานี้ มันเกินความคาดหมายจริงๆ
“เฮ้ย!ไอ้หิน แกเป็นไรรึเปล่าวะ อย่าเงียบอย่างนี้สิวะ” ภาคภูมิตะโกนเรียกเพื่อนในโทรศัพท์
“ไอ้ภาค แค่นี้ก่อนนะ”
ไม่รอให้เพื่อนรับคำ ภูผาก็กดตัดสายทันที เกือบจะเดินลงบันไดแล้ว ถ้าไม่มีเสียงเรียกจากลูกชายทั้งสองคนดึงรั้งไว้ก่อน เมฆและอิฐที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาหาบิดา
ใช่ๆ...ลูกต้องไปมอบตัวที่โรงเรียน
ภูผาตัดใจเดินกลับมาจูงมือลูกชายทั้งสองคน ก่อนจะยกโทรศัพท์กดไปหาร่างบางที่อยู่ในความนึกคิดอันว้าวุ้นตอนนี้
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
เสียงข้อความดังกล่าวทำให้ร่างสูงยิ่งร้อนรนอยากจะพุ่งทะยานไปหา แต่...ภูผาก้มตัวมองใบหน้าลูกชายทั้งสองคนอย่างชั่งใจ
“ไปหาน้าไม้กับพ่อก่อนนะลูก แล้วค่อยไปหาข้าวกินในเมืองกันนะ”
เด็กน้อยที่ไม่รู้ความว้าวุ่นใจของบิดาพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะถูกผู้เป็นพ่อจูงลงมาจากบ้านอย่างรวดเร็ว ด้วยในใจร้อนรนของภูผาคิดแต่ว่า จะทันมั้ยๆ แค่นี้เอง
รถยนต์แลนโรเวอร์พาทั้งสามชีวิตมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านวนัสในชั่วอึดใจ สายตาร่างสูงสาดส่องมองไปยังประตูบ้านที่ปิดสนิท เงียบจนน่าใจหาย
แต่...รถยังอยู่ ทำให้ใจภูผาชื้นขึ้นมานิด ร่างสูงลงจากรถเดินไปถึงบันไดเตี้ยๆหน้าบ้าน ประตูที่ปิดสนิทก็ขยับเปิดออก ร่างโปร่งบางในชุดเดินทางปรากฏแก่สายตา ทำเอาใจภูผาเต้นถี่รัว
นัส?
วนัสที่ได้ยินเสียงรถยนต์คุ้นหูมาจอดหน้าบ้าน ก็เตรียมใจไว้แล้วที่จะเผชิญหน้ากับร่างสูง สายตาที่เต็มไปด้วยคำถามทิ่มแทงใจเขาจนเจ็บร้าว
ร่างโปร่งบางล๊อกกุญแจบ้านเสร็จ จึงหันมาเผชิญหน้ากับร่างสูงที่รอคอยอยู่แล้ว รอยยิ้มน้อยๆเกิดขึ้นบนริมฝีปากบางเหมือนปลุกปลอบใจตัวเอง
“จะไปไหนหรือนัส” น้ำเสียงอ่อนระโหยของภูผายิ่งทำให้วนัสฝืนยิ้มยิ่งขึ้นไปอีก
“จะไปธุระที่กรุงเทพหน่อยนะครับ” เสียงคนตอบก็อ่อนแรงเช่นกัน แต่ก็ไม่คิดจะปริปากพูดเรื่องจะไปดูที่เรียนต่อตอนนี้
“ไม่เห็นบอกกันเลย” ร่างสูงเอ่ยอย่างใจเย็นแกมตัดพ้อ ทั้งๆที่อยากจะถามไปตรงๆ
“ก็พอดีคุณภูผาให้หยุดหลายวัน ผมเลยตัดสินใจปุบปับ แต่ก็จะโทรไปบอกอยู่ละครับ” ร่างบางก้มหน้าก้มตาตอบ และยังไม่กล้าถามว่าอีกฝ่ายมาหาเขาทำไมแต่เช้า
ภูผากลืนก้อนแข็งๆบางอย่างลงคอยากเย็น อยากจะกระชากร่างตรงหน้าเอาไปเก็บกักขังไว้ ให้อยู่ข้างกายเขาตลอดไป แต่ถ้าทำแบบนั้น สิ่งที่เขาสู้อุตส่าห์พยายามมาตลอดก็จะสูญเปล่า ทั้งยังต้องเสียวนัสไปตลอดกาลด้วย เขารู้ดี
ร่างสูงมองร่างโปร่งบางตรงหน้าเต็มตาแล้วให้เจ็บร้าวในอก เขาจะต้องทำยังไง จะให้เขาทำยังไง ในเมื่อ......
ในเมื่อเขาได้ทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว เขาได้ทุ่มเทหัวใจให้คนๆนี้ไปหมดแล้ว แล้วถ้ามันยังไม่ได้หัวใจของคนๆนี้กลับมา เขา...คงต้องยอมปล่อยร่างโปร่งบางนี้ไป
เพราะตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของร่างโปร่งบางตรงหน้าคนเดียว
แต่...
ถ้าเขาจะขอเสียง ลองวางเดิมพันหัวใจกับคนๆนี้ดู เขาจะได้ครอบครองหัวใจดวงน้อยๆ หรือจะต้องสูญเสียหัวใจตัวเองไปตลอดกาลกันนะ
“ฉันไปส่งนะ” ร่างสูงเอื้อมมือไปฉวยหยิบกระเป๋าในมือวนัสมาถือเสียเอง
“แต่คุณภูผาต้องไปโรงเรียนกับเด็กๆไม่ใช้เหรอครับ”
“มีเวลาทั้งวัน ฉันไปส่งนัสก่อนก็ยังทันถมเถไป ขึ้นรถเถอะ” ภูผารุนหลังร่างโปร่งบางไปขึ้นรถโดยไม่ปริปากพูดอะไรอีก และร่างบางก็เอาแต่นั่งเงียบ ต่างคนต่างจมอยู่ในภวังค์ของตนเอง แม้จะมีเด็กๆมาชวนคุยตลอดทางแต่ก็เป็นในแบบถามหลายคำตอบคำเดียว จนถึงท่ารถทัวร์
“กระเป๋าครับ” วนัสขอกระเป๋าคืนจากภูผา มองใบหน้าเจื่อนๆของร่างสูงแล้วให้รู้สึกใจสั่น เหมือนตัวเองได้ทำผิดมหันต์กับผู้ชายคนนี้
“นัส”
แม้จะถูกเรียกชื่อ วนัสก็ยังก้มหน้าก้มตามองปลายเท้าตัวเอง น้ำตา...หากน้ำตามันจะหยาดหยด เขาก็ไม่อยากให้ภูผาเห็น
ทำไมเขาไม่เกิดเป็นผู้หญิงให้มันเหมดเรื่องหมดราวไปซะเลยนะ แต่ความจริงที่เป็นอยู่มันไม่อาจปฏิเสธได้ ความสับสน ระแวง ไม่มั่นคงในสถานภาพ ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะวางตัวยังไงกับเด็ก กับสังคม...
“นัส” มือใหญ่เอื้อมมาลูบไล้เส้นผมบนศีรษะอย่างรักใคร่ สัมผัสแผ่วเบาราวกับจะช่วยปลอบประโลมทำให้วนัสสะอื้นในอก
"สบายใจแล้วรีบกลับมานะ” ไม่มีการคาดคั้น ไม่มีการถามให้ลำบากใจ มีแต่ความห่วงหาอาทรจนจับในกระแสเสียงได้ ทำให้วนัสเงยหน้ามองภูผาด้วยน้ำตาเอ่อขังขอบตา
ใบหน้าที่มีรอยยิ้มอบอุ่นส่งมาให้อยู่เป็นนิจ ประทับตราตรึงในหัวใจวนัส ก่อนจะหันหลังเดินขึ้นรถทัวร์สองชั้น แล้วซุกตัวลงบนที่นั่งของตัวเองไม่มองผู้โดยสารอื่นใดอีกเลย
เขาได้ทำร้ายจิตใจภูผาไปแล้ว ทั้งๆที่อยากเห็นร่างสูงใหญ่นั้นมีความสุข อยากเห็นรอยยิ้มชื้นบานนั้นประดับอยู่บนริมฝีปากเสมอๆ แล้วนี่มันอะไรกัน เขาทำอะไรอยู่ตอนนี้! เขาทำให้ภูผาทุกข์ร้อนจนแสดงออกมาทางสีหน้าท่าทางได้ขนาดนั้นเชียวหรือ
เหมือนใจมันจะขาดรอนๆ ก่อนหน้านี้เขารู้สึกกังวลกับสิ่งที่เป็นอยู่ เขาระแวงสายตาคนรอบข้าง เขากลัวสายตาซื่อบริสุทธิ์เล็กๆสองคู่จะแปรเปลี่ยนไป ความกลัวที่ซ่อนอยู่ลึกๆในใจนี่ มันทำให้เขารู้สึกปั่นป่วน เจ็บปลาบแปลบทุกครั้งที่คิดถึง แต่...มันเทียบไม่ได้เลยกับความรู้สึกตอนนี้
คุณภูผา...
TBC
หนีไปอ่านน้องหนอนมา ห้าๆๆๆ เเต่ก็มาต่อให้เเล้วน้า
:t3:ง่วงนอนเเล้ว Good Night :z10:
-
น้องก้องค่ะ หนูช่างเป็นคนดีจริงๆ ฮึก ทิ้งพี่ภาคไปค้นหาตัวเองคนนึงแล้วยังมาชักชวนน้องนัสไปท่องโลกกว้างด้วยกันอีก สุโค้ยยยยยยยยจริงๆ :m15: พี่ภาคว่าน่าสงสารแล้วนะ แต่คุณหินน่าสงสารกว่าเยอะ เพิ่งมารู้เอาวันสุดท้ายที่น้องนัสจะเดินทาง ตลกไหมล่ะ? ถ้าโดนกับตัวเองแบบนั้นคงช็อกไปเลยอ่ะ คนนะมีหัวจิตหัวใจ บอกกันบ้างก็ได้ว่าคิดจะทำอะไร อยู่ๆจะไปมันทำร้ายจิตใจกันนะ :เฮ้อ:
ฝันดีนะคะเจี๊ยบ
:กอด1:
-
อ้าว คิดเองคนเดียว ตัดสินใจเองคนเดียวได้งัยล่ะ
ก็ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ ทำแบบนี้สงสารคุณหินเน้อ
-
นัสจาไปไหนนนนน ไม่ให้ไปนะ
-
พี่หินน่าสงสารมากอ่ะ
-
แอบน้ำตาคลอนิดหน่อย สงสารคุณหิน
ส่วนนัสก็กำลังสับสนอ่ะนะ แต่อย่าไปเลยน้านัส :dont2:
-
:เฮ้อ:
ไปไม่เป็นเลย เม้นท์ไม่ถูกเลยล่ะ
สงสารคุณภูผา แต่ก็เข้าใจความรู้สึกวนัสอยู่หรอกนะ
เอาเป็นว่า รอตอนต่อไปค่ะ
:กอด1:
-
ตัดสินใจเร็วไปและปุบปับมาก เหมือนไม่แคร์กันเลยน้องนัส :m15:
-
เคือง
-
:monkeysad:สงสารคุณภูผาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องนัสใจร้ายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก :serius2:
-
:o12: :o12:
-
ขอโทษนะครับ แต่......รีบให้นัสลงมาจากรถทัวร์เด๋วนี้ ไม่อาววววแบบนี้
-
นัสอย่าไปสิ ถ้ามันทรมานขนาดนั้นก็กลับไปหาคุณหินเถอะ :monkeysad:
แอร๊ยยย ช่วงนี้ทรมานใจถึงไส้ติ่งมากค่ะ :z3:
-
:เฮ้อ:เกิดอะไรขึ้นน้องอย่าคิดเองเออเองดิ คนอื่นเขาก้เจ็บเหมือนกันนะ
-
แล้วมันจะผ่านไป สู้ๆ
-
ไม่น่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มาต่อเร็วๆๆนะคับ
-
ผิดที่ใครเนี้ย :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: จะหนีมาตั้งหลัก แต่ก็เจ็บซะเองอ่ะนัส
แถมไม่บอกไม่กล่าวอะไรซักคำ
ยังกับว่าไม่ได้แคร์กันเลยอ่ะ
สงสารภูผา เสียใจจะแย่ยังต้องฝืนเป็นคนดีมาส่งนัสอีก :sad4:
-
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารคุณหินมาก
เหมือนกับว่าที่ทำไปทั้งหมด มันเข้า่ไปไม่ถึงจิตใจของวนัสเลย :เฮ้อ:
-
น่ารักไปถึงไหนเนี่ย
ไม่ไหวๆ ขอแบบหมีไวไวสักคนสิคร้าบบบบบบบ
-
รอตอนต่อไปครับ
จะเป็นยังไงต่อน๊า
-
น้ำตาคลอเบ้าเลย TT
จะว่าน้องนัสใจร้ายก็ไม่ได้
เพราะจากที่อ่านรู้ว่านัสมีเหตุผลที่ทำแบบนี้
แต่นัสจ๋าเรื่องแบบนี้บอกคุณหินเขาก่อนจะดีกว่านะ
เล่นไม่พูดอะไรแล้วมาให้รู้เองแบบนี้มันเจ็บนะ
ในความรู้สึกคุณหินคงเจ็บมากอ่ะ
ทั้งๆที่อยู่ใกล้กันทุกวันแต่ไม่เคยรู้เรื่องเลย
เป็นใครใครกะเจ็บนะนัส
:monkeysad:
หวังว่านัสจะกลับมาเร็วๆ
กลับมาหาคุณหิน กลับมาหาหัวใจตัวเองนะ ^^
-
ก้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง แกจะมาลากนัสไปด้วยทำไม
สงสารคุณหินนะเนี่ย
-
:m15:
ไม่ให้ไปทั้งก้องทั้งนัส
-
พี่หินนี่จบจิตวิทยามาหรือเปล่านะ ดักทางน้องนัสได้อยู่หมัดเลย
-
แง่ง มาม่าอร่อย :laugh:
-
:m15: :m15: :m15:
นัสค่ะ วิ่งลงจากรถ แล้วไม่ต้องไปแล้วนะคะ
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
-
อ่านตอนนี้แล้วสงสารคุณหินมาก ๆ นัสมีอะไรที่ไม่สบายใจหรือวิตกกังวล
ก็น่าจะพูดคุยกับคุณหินให้รู้เรื่องและหาทางแก้ไขปัญหาด้วยกัน รักจะเป็นคู่ชีวิต
ที่ต้องใช้ชีวิตร่วมกัน ต้องอดทนและฝ่าฟันอุปสรรคขวากหนามต่าง ๆ ไป
ด้วยกัน นัสเป็นคนคิดมากคิดเองเข้าใจเอง ซึ่งเป็นปัญหาสำหรับชีวิตคู่อย่างมาก
เอาใจช่วยให้เคลียร์เรื่องทุกอย่างได้ลงตัว ซึ่งอาจต้องใช้เวลานานหน่อยนะ
:ped149: :ped149:
-
นัสคงจะรู้สึกสับสน
สงสารคุณภูผา แต่ก็ต้องทำใจยอมรับในความคิดของนัส
คุณภูผาก็คงต้องรอน้องนัสต่อไป
-
หวังว่า เหตุการณ์นี้
จะทำให้นัสรู้ใจตัวเอง
-
น้องก้องมาพรากผัวพรากเมียเขา มันบาป นะจ๊ะ
ฮึๆๆ ฮา..........ล้อเล่น
น้องก้องเขาคงหวังดั นะจ๊ะ
แต่ดูท่าแล้วน้องนัสอาจไม่ไปก็ได้นะ
-
มนุษย์เรามันอายุไม่ยืนหรอกนะ อย่างมากก็แค่ร้อยปี
ทำให้ชีวิตวันนี้ มีความสุข ไม่เดือดร้อนใคร ก็พอแล้ว
ไม่เห็นจะต้องกังวลกับอะไร หน้าตาทางสังคมเองก็ไม่ใช่สิ่งที่สำคัญ
ข้าวของ เงินทองเราก็ไม่ได้ขอใครกิน... เราจะไปแคร์เขาทำไม
แอบรอลุ้นว่า นัส จะตัดสินใจยังไง :man1:
-
น้องก้องค่ะ หนูช่างเป็นคนดีจริงๆ ฮึก ทิ้งพี่ภาคไปค้นหาตัวเองคนนึงแล้วยังมาชักชวนน้องนัสไปท่องโลกกว้างด้วยกันอีก สุโค้ยยยยยยยยจริงๆ :m15: พี่ภาคว่าน่าสงสารแล้วนะ แต่คุณหินน่าสงสารกว่าเยอะ เพิ่งมารู้เอาวันสุดท้ายที่น้องนัสจะเดินทาง ตลกไหมล่ะ? ถ้าโดนกับตัวเองแบบนั้นคงช็อกไปเลยอ่ะ คนนะมีหัวจิตหัวใจ บอกกันบ้างก็ได้ว่าคิดจะทำอะไร อยู่ๆจะไปมันทำร้ายจิตใจกันนะ :เฮ้อ:
ฝันดีนะคะเจี๊ยบ
:กอด1:
พี่รกรสุดยอด
ตอนอ่านยังไม่ร้องไห้
พออ่านรีพลายของพี่รกร
ต่อมน้ำตาแตกเลย
สุดยอด
o13
-
คราใน้สองพระเองของเราน่าสงสารจริงๆเลยเนอะ
เอาน่า เดี๋ยวทุกอย่าก้ดีเองล่ะนะ
สู้ๆน้าทั้งคุณหินทั้งคุณภาค
อ้อ ไรเตอร์ด้วยนะคะ
-
สงสารคุณหิน...
น้องนัสรีบๆกลับมานะ
-
ก้องทำไม่ทำตัวแบบนี้เนี้ย ปัญหาตัวเองก็แก้ไม่ได้ยังมายุ่งเรื่องของเพื่อนอีก นัสเขากำลังสับสนในเหตุการณ์ต่างๆและไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังเจออยู่
ปัญหาของเขาๆหาทางออกของเขาเองแหละไม่ต้องเข้ามายุ่งจะดีกว่า แต่ทำพี่ภาคเสียใจก็พอแล้วมั้ง คนเขาทำผิดเขาก็ยอมรับผิดและก็รับผิดชอบแล้วด้วยแต่ไม่ยอมรับเองนิ หึๆๆๆๆน่าจะยอมรับตัวเองบ้างนะว่าที่ได้เกิดเรื่องเพราะตัวเองปากไม่ดีเลยโดนจับกดเข้าให้ แต่นี่เข้ามายุ่งเรื่องของพี่ภูกับน้องนัสอีก เซ็งเลยไอ้ก้องตอนแรกๆน่าสงสารอยู่หรอกตอนนี้น่าโดนตีบมากกว่าละมั้ง :z6:
-
:m15: :m15:
-
ตามมาให้กำลังใจเรื่องนี้อีกคนค่ะ
สนุกมากเลย
-
:)
-
หงิงๆ งื้ดๆ
เราเข้าใจคุณค่ะคุณวนัส
รีบไปรีบกลับนะคะ T_______________________T
-
สงสารคุณหินอะ :m15: :m15:
-
โอย น้ำตาไหลพรากกกกก :monkeysad:
สงสารทั้งนัสทั้งหิน
ต่างก็แคร์ความรู้สึกของกันและกันจนไม่ห่วงใจของตัวเอง
แต่บางเรื่องควรเปิดใจคุยกันดีกว่านะ
-
ก้องเอ้ย เป็นคนดี เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่เกินไปไหมลูก!!
สงสารทั้งนัส ทั้งหิน น่าจะเปิดอกคุยกันเหมือนคราวนรีนะ
-
โฮๆๆๆๆ
คุณภูผาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
ทำไมนัสทำงี้อ่ะ สงสารคุณเค้าจังเลย
T^T
ไปเรียนตั้งสองปีนะ ฮึกกกกก
-
Part 19
“นัส?” ก้องภพที่มารอรับเพื่อนบริเวณสถานีขนส่งสายใต้คราง เมื่อเห็นวนัสเดินเข้ามาใกล้
ร่างโปร่งบางของเพื่อนสนิทเดินตรงเข้ามาหาด้วยสภาพเหมือนคนไร้วิญญาณ ดวงตาแดงก่ำ ทั้งยังมีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนทั่วใบหน้า จนเขาเองที่มารอรับต้องตกใจในสภาพที่เห็น
“ก้อง”
เสียงครางผะแผ่วของเพื่อน ทำให้ก้องภพต้องดึงร่างโปร่งนั้นเข้ามาสวมกอดไว้แน่น เพราะรู้สึกถึงความร้ายแรงอะไรบางอย่างได้เกิดขึ้นกับเพื่อนตัวเอง
“เป็นอะไร?” ก้องภพขมวดคิ้วยุ่ง มองแผ่นหลังเพื่อนสะท้านไหว
“ก้อง...ไม่เอาแล้ว ฉันไม่อยากรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว ไม่ปงไม่ไปมันแล้วเมืองน่งเมืองนอก ไม่เอาแล้ว” วนัสพูดพลางสะอึกสะอื้นไม่อายผู้คนที่สัญจรไปมา
คำบอกกล่าวแบบตะกุกตะกักของเพื่อนสร้างความตกใจและแปลกใจแก่ก้องภพ แต่ก่อนจะได้ซักไซ้ไล่เรียง เขาก็รุนหลังเพื่อนขึ้นรถยนต์เพื่อไปคุยกันต่อที่บ้าน
และเมื่อถึงบ้าน เรื่องราวต่างๆก็พรางพรูออกจากปากวนัส เพียงแค่ก้องภพถาม
“เกิดอะไรขึ้น”
ความสัมพันธ์ของวนัสกับภูผาที่ก้องภพไม่เคยกล้าถาม ถูกบอกเล่าออกจากปากเจ้าตัว ตลอดไปถึงความวิตกกังวลต่างๆ จนคิดจะไปเรียนต่อ ทำให้ก้องภพหยุดพินิจพิจารณาเพื่อนที่มีน้ำตาไหลอาบแก้มจนต้องยกหลังมือขึ้นเช็ดปาดปัดตลอดเวลา
“รักคุณภูผาใช่มั้ย ถึงได้ร้องไห้มากมายขนาดนี้”
“รักสิ” วนัสตอบแบบไม่ต้องคิด ยังความแปลกใจมาให้ตัวเองที่จู่ๆก็ไม่รู้ไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหน ทั้งๆที่ผ่านมาเขาไม่กล้ายอมรับมาตลอด แต่พอคิดว่าจะต้องจากกันจริงๆ เขากลับรู้สึกทนไม่ได้ขึ้นมา ความกังวลใจต่างๆกลับกลายเป็นเพียงฝุ่นผงในพริบตา เมื่อเห็นแววตารวดร้าวของชายหนุ่ม
“ก้อง...ก้องรังเกียจเรามั้ย” วนัสมองเพื่อนสนิทผ่านม่านน้ำตาอย่างไม่แน่ใจ
ก้องภพมองใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา ถึงแววตาจะสั่นไหวแต่ก็แฝงไปด้วยความเชื่อมั่นในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจ ยิ่งทำให้ก้องภพรู้สึกนับถือในความกล้าของเพื่อน ที่แม้เขาเองตอนนี้ก็ยังไม่กล้าจะบอกเรื่องราวของตนให้วนัสฟัง
ร่างผอมบางของก้องภพเข้าสวมกอดเพื่อนสนิทไว้แน่น ก่อนจะบอกความรู้สึกของตัวเอง เหมือนเมื่อครั้งที่เคยพูดกับภาคภูมิ
“ถ้าคิดแบบนั้นก็บ้าแล้ว” ก้องภพหัวเราะขึ้นจมูก
วนัสหลับตาลงในอ้อมแขนเพื่อน ก่อนจะยกยิ้มให้กับตัวเอง
“ขอบใจ” ร่างโปร่งพยักหน้าหงึกๆพลางสูดลมหายใจทั่วท้อง
ก้องภพคลายอ้อมแขนตนออก แล้วลุกเดินไปหยิบกระดาษทิชชูส่งให้เพื่อนซับน้ำตา ในหัวก็คิดการณ์ไปด้วย
“งั้นก็อย่าไปเลย เมืองนอกน่ะ แต่นายเองก็อยากมีความรู้ด้านสายบริหารไว้บ้างใช่มั้ยละ งั้นก็หาเรียนที่เมืองไทยนี่ละ จะได้ไปมาหาสู่กันง่ายๆ นายว่ามั้ย” ก้องภพวางแผนชีวิตให้เพื่อนเสร็จสรรพ
“แล้วก้องละ” วนัสเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วเงยหน้าถามเพื่อน
“โอ๊ย!... ฉันนะสบายมาก ไปแค่ 2-3ปี เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว ไม่ต้องมาห่วงฉันหรอก”
ก้องภพพูดให้เพื่อนสบายใจ ก่อนจะออกอาการตะขิดตะขวงใจที่จะบอกความนึกคิดก่อนหน้านี้ให้เพื่อนฟัง
“แต่ตอนแรกฉันก็อยากให้นัสไปกับฉันนั้นละ ถึงได้เห็นดีเห็นงามยุนาย ขอโทษนะ”
วนัสส่ายหน้าช้าๆอย่างไม่เห็นด้วย แต่ในใจตอนนี้เหมือนยกภูเขาออกจากอกเลยทีเดียว ใจจึงกระหวัดคิดไปถึงร่างสูงก่อนจากมา ถ้าจากกันแล้วมันทรมาน เจ็บเจียนตายขนาดนี้ สู้อยู่ที่นี่แล้วค่อยๆหาทางออกกับคุณภูผาดีกว่า
“คุณภูผาเขาคงรักนายมากนะ นายคิดแบบนั้นมั้ย” คำถามตรงๆของก้องภพเล่นเอาวนัสหน้าร้อนวูบขึ้นมาทันที ก่อนจะพยักหน้าตอบช้าๆ
“เขาก็พูดแบบนั้น” วนัสเลี่ยงที่จะยอมรับตรงๆกับเพื่อน
“ไม่...เอาที่นายรู้สึกสิ” ก้องภพจ้องหน้าเพื่อนเค้นคำตอบ
“อืม...เขารักฉัน เขาดีกับฉันมากนะก้อง ดีจนฉันกลัวว่าตัวเองจะทำให้เขากับลูกมีปัญหากันในอนาคต” วนัสยอมรับความรู้สึกตัวเอง พลางก้มมองพื้นอย่างขบคิด
“แต่ฉันว่า คุณภูผาเขาคงหาทางออกเรื่องนี้ไว้แล้วละ ก็ดูเขาเป็นผู้ใหญ่ มีเหตุมีผลดีกว่าเจ้า...” คนตัวผอมชะงักปาก ก่อนจะหลุดชื่อภาคภูมิออกไป
ก้องภพที่ออกอาการพิลึกพิลั่น ทำให้วนัสเอียงคอมองอย่างสงสัย เจ้าตัวจึงรีบเสหาเรื่องมาพูดกลบเกลื่อนต่อ
“ฉันว่านัสกลับไปคุยกับคุณภูผาก่อนดีกว่า เขาก็รักนาย นายก็รักเขา เรื่องมันก็น่าจะง่ายนะ”
“ตอนนี้ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกันละก้อง” วนัสยอมรับอย่างเต็มเนื้อเต็มตัว
“แต่ไหนๆก็ขึ้นมาแล้ว อยู่ดูที่เรียนก่อนเป็นไง แล้วค่อยกลับไปปรึกษาคุณภูผาเรื่องเรียนอีกที”
“อือ...ก็ดีเหมือนกัน” ร่างโปร่งรับคำ
“งั้นลงไปกินข้าวเถอะ หิวแล้ว” ก้องภพดันหลังเพื่อนให้ลุกขึ้น
วนัสยิ้มให้ก้องภพแล้วจึงเดินไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ก่อนจะตามเพื่อนลงไปกินข้าวเย็น
ในที่สุด...
เขาเจอแล้วว่าหัวใจของเขาอยู่ที่ไหน
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“3 วัน “
ภูผานอนมองนิ้วมือตัวเอง หลังจากพาลูกเข้านอนเรียบร้อย ในหัวเขามีแต่เรื่องของวนัสอยู่เต็มไปหมด จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ อยากโทรไปถามสารทุกข์สุขดิบบ้าง ก็เกรงจะไปทำให้รำคาญ หงุดหงิด วนัสคงอยากมีเวลาตัดสินใจเรื่องของตัวเองละ
เขาได้ทำทุกอย่างเต็มที่แล้ว เขาจึงขอ ขอให้สิ่งที่เขาทำมาตลอด ส่งผลให้วนัสได้รับรู้ถึงความจริงใจ และพร้อมจะปกป้องเท่าที่กำลังของเขาจะมีด้วยเถอะ
เพราะฉะนั้นเขาจึงเลือกที่จะไม่ทักไม่ท้วง ปล่อยให้วนัสได้ตัดสินใจเองเพราะถ้าวนัสเลือกเขา เขาก็จะได้มาทั้งใจไม่ใช่แค่ร่างกาย
เมื่อไรจะกลับมาซะทีนะ ร่างสูงพลิกกายตะแคงนอนมองออกไปนอกหน้าต่าง
ถึงจะเห็นพระจันทร์ดวงเดียวกัน แต่มันไม่พอหรอกนะ...
“ถ้าอยากเรียนก็เรียนที่เมืองไทยเราก็ได้นี่นา...ไม่เห็นจะต้องไปไกลขนาดนั้นเลย” ภูผาพึมพำกับตัวเองเบาๆ
แม้จะรู้ว่าเป็นความคิดที่เห็นแก่ตัว แต่เขาก็ไม่อยากเสี่ยงปล่อยให้วนัสไปเรียนเมืองนอกไกลๆแบบนั้น เมืองที่มีอิสระมากมาย เขากลัวว่าใครจะมาแย่งชิงไปก่อนจะได้กลับมา ยิ่งมีนิสัยขี้เกรงใจคนอยู่
คิดไปก็เข่นยิ้มให้กับตัวเอง เพราะเขาก็ใช้ความรู้สึกนั้นหาผลประโยชน์ให้ตัวเองเหมือนกัน
นัส... กลับมาคุยกันก่อน เรายังไม่ได้คุยกันเลยนะ บอกแล้วไง ว่ามีอะไรให้มาคุยกัน อย่าหนีหายไปเฉยๆเลยนะ
ฉันหลับไม่เต็มตาเลยสักคืนเดียว แล้วนัสละ ยังหลับสบายดีมั้ย
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“พรุ่งนี้ฉันจะกลับแล้วละก้อง ที่เรียนที่ดูๆมาฉันจะกลับไปปรึกษากับคุณภูผาอีกที” วนัสเอ่ยขึ้นหลังจากล้มตัวนอนเคียงข้างก้องภพ
“อือ...ก็ลองคุยดูว่าเรียนสาขาไหนมันจะใช้ประโยชน์กับงานได้มากกว่ากัน” ก้องภพสำทับ
“ก้อง ไปเรียนเมื่อไรบอกนะ ฉันจะขึ้นมาส่ง” คนหน้าขาวหันมองเพื่อนที่ยังนอนมองเพดาน
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพอปิดเทอมฉันก็กลับมาแล้ว นั่งรถไกลรากงอกติดเบาะกันพอดี”
“ฮึๆ” วนัสหัวเราะกับคำสัพยอกของเพื่อน
“แล้วกลับไป ก็ไปคุยกันให้ดีๆละ ปานนี้คุณภูผาคงผุดลุกผุดนั่งแย่แล้ว ไม่โทรกลับไปเลยนี่”
“........” วนัสคิดหาคำตอบชั่วครู่ ก่อนจะบอกสิ่งที่ใจคิดกับเพื่อน
“ก็อยากรู้ว่าตัวเองจะอยู่ได้มั้ย ถ้าต้องไปอยู่เมืองนอกเป็นปีๆแบบนั้นจริงๆ ไม่ได้ติดต่อ ไม่ได้เห็นหน้าคุณภูผาเป็นวันเป็นเดือนแบบนั้นจะไหวมั้ย ”
“แล้วเป็นไง” ก้องภพเท้าค้างมองเพื่อนท่ามกลางแสงเดือนแสงดาวที่สาดส่องเข้ามาภายในห้อง
“อืม...แค่นี้ก็เต็มกลืนแล้วละ” วนัสยิ้มแหยงๆให้ตัวเอง
“คิดถึงละสิ” ก้องภพต่อความให้
“อือ”
ก้องภพมองท่าทางเขินๆของเพื่อนที่ตอบมาตามตรง ก็พลอยทำให้ตัวเองเขินตามไปด้วย จนต้องหลบสายตากันวูบวาบ
“แล้ว...แล้วก้องมีคนที่ชอบรึยังละ” อยู่ๆวนัสก็ถามเพื่อนขึ้นมา
พอถูกเพื่อนถามถึงเรื่องตัวเอง ก้องภพก็บ่ายหน้าหนี แสร้งเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว
“ก็...ยัง..ยังไม่มีหรอก...ไว้มีแล้วจะบอกนะ”
“หึๆ...กะจะไปหาสาวผมทองที่เมืองนอกละสิ” วนัสมองแผ่นหลังเพื่อนสลัวๆ
“ฮะๆ คงงั้นมั้ง” ถ้ายังทำได้อยู่อะนะ ก้องภพคิดอย่างปลงๆก่อนจะพยายามข่มตาให้หลับโดยไม่คิดถึงหน้าใครบางคนที่คอยตามรับตามส่งอยู่ตอนนี้
\\\\\\\\\\\\\\\
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นแต่เช้าขณะที่ภูผายังอาบน้ำ ทำให้เจ้าตัวรีบกระวีกระวาดออกมารับเหมือน 2-3 วันที่ผ่านมา แต่ครั้งนี้เขารู้สึก รู้สึกว่าจะเป็นคนที่เขาเฝ้าคอยมาตลอด
“นัส!” เมื่อเห็นชื่อโชว์อยู่บนหน้าจอมือถือ ทำให้ภูผาดีใจจนเนื้อเต้น
“ครับ คุณภูผาครับ ตอนนี้ผมอยู่บนรถทัวร์แล้ว เย็นๆก็คงถึง คุณภูผาให้ใครก็ได้ออกมารับผมหน่อยได้มั้ยครับ” เสียงปลายสายดังขึ้นอย่างกริ่งเกรง แต่ภูผาก็ดีใจจนไม่อาจหุบยิ้มได้
“นัส...ฉะ...ฉันจะออกไปรับเองนะ” ถึงติดอะไรก็จะไป ร่างสูงคิด และถ้าใครเข้ามาเห็นใบหน้ายิ้มบานเป็นจานเชิงของภูผาตอนนี้ คงต้องฉุดใจคิดว่าเจ้าตัวดีใจอะไรนักหนา
“ขอบคุณครับ...คุณภูผา...แล้วเจอกันครับ” วนัสตอบรับเบาๆ เมื่อวางสายลงร่างโปร่งบางถึงได้ผ่อนลมหายใจยิ้มออกมาได้ ดีใจ...ดีใจที่ได้คุย ได้ยินเสียง รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขที่สุดในโลกยังไงยังงั้น
อยากพบหน้าเร็วๆจัง...
ร่างโปร่งบางหลับตาลงพิงพนักเก้าอี้ ผ่อนคลายอาการตื่นเกร็งของกล้ามเนื้อ เฝ้ารอเวลาที่จะได้พบหน้าชายหนุ่มที่เขาบอกกับตัวเองว่า รัก ได้เต็มปากเต็มคำแล้วตอนนี้
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“นาย!”
“อะไรไอ้รอย ข้ายิ่งรีบๆอยู่”
เสียงเจ้ารอยเรียกดังมาตั้งแต่รถมอเตอร์ไซด์ที่เจ้าตัวขับยังมาไม่ถึงหน้าบ้าน ภูผาที่กำลังรีบออกจากบ้านเพื่อไปรับคนที่เขาคะนึงหาสุดหัวใจขมวดคิ้วเหลียวมอง
“นายจะไปไหน” เจ้ารอยรีบจอดมอเตอร์ไซด์ไว้ใต้ต้นชมพู่ข้างบ้าน แล้วเดินลิ่วๆตรงเข้ามาหาเจ้านายหนุ่ม
“จะไปรับคุณนัสเขาที่ท่ารถทัวร์ แกมีอะไรก็รีบๆว่ามา” ร่างสูงขึงตามองลูกน้องเก่า
“ไปในเมืองเหรอนาย งั้นให้ไอ้รอยไปด้วยคนนะ” เจ้ารอยขอตามไปเสียดื้อๆ
ภูผามองเจ้ารอยรีบเข้ามาเสนอหน้าขอตามไปด้วยอย่างรำคาญตะหงิดๆ
“สรุปแกไม่มีธุระอะไรกับฉันใช่มั้ย”
“โธ่นาย...ผมก็มาเยี่ยมเยียนเหมือนเคยนั้นละ ไหนๆนายก็จะเข้าเมือง ไอ้รอยก็ขอติดรถไปซื้อของหน่อยนะนาย เดี๋ยวไอ้รอยคนนี้จะช่วยถือของให้” ลูกน้องเก่าทำหน้าอ้อนวอนเจ้านายหนุ่มจนดูน่าหมันไส้
“หึ! คารมเหลือเกินนะแก ไปๆ จะไปก็รีบขึ้นรถ เดี๋ยวคุณนัสจะมารอซะเปล่าๆ” มันมาเยี่ยมวันเว้นวันเลยนะ! ภูผานึกเหม็นหน้าเจ้ารอยในใจ
ร่างสูงใหญ่พูดป่าวๆให้เจ้ารอยรีบ เพราะกลัวคนที่กำลังจะมาถึงต้องคอย แต่หากเจ้ารอยรู้ว่ามันต้องไปนั่งคอยร่วม 2 ชั่วโมง คงได้ครางหงิงๆเป็นแน่แท้
พอขึ้นรถได้ เจ้ารอยก็ชวนคุยเป็นต่อยหอยแตก มือไม้ก็งัดแงะแกะเกาอะไรไปเรื่อย จนกระทั่งเปิดลิ้นชักเจอของหนักเข้า
“นาย!...เขาไม่ให้พกปืนออกนอกบ้านไม่ใช่เรอะ มันผิดกฎหมายนะนี่” คนงานหนุ่มยกปืนขึ้นลูบๆคลำๆ พลางอวดรู้ไปในตัว
“เออ...รู้ดี แต่มันจำเป็นวะ แล้วข้าก็เก็บมิดชิดนะ ถ้าแกจะไม่ไปรื้อมันออกมาไอ้รอย!” ภูผาสะบัดสายตาให้เจ้ารอยเก็บเจ้ากระบอกดำๆลงที่เดิม
“แฮะๆ” เจ้ารอยรีบวางโลหะหนักในมือคืนกลับที่เดิมพลางๆยิ้มแหยๆ
“ใต้เบาะยังมีอีกกระบอกหนึ่ง อย่าได้ล้วงมือเข้าไปเชียว เดี๋ยวมันลั่นโป้งป้างมือไม้ด้วน ข้าไม่พาแกไปหาหมอหรอกนะ” ร่างสูงรีบบอกก่อนที่เจ้ารอยจะเริ่มล้วงแงะอีกครา
“ทำยังกะจะไปรบแน่ะนาย”
“ก็กันไว้ก่อนละวะ”
ร่างสูงชะลอรถเพื่อจะข้ามแยกเข้าถนนสายเอกไปยังตัวเมืองที่จะถึงอีกไม่กี่กิโลข้างหน้า ระหว่างรอจังหวะรถว่างเพื่อจะข้ามไป ก็มีรถอีกคันแล่นเข้ามาขนาบข้างเพื่อจะข้ามถนนไปอีกฝั่งเช่นกัน แต่ด้วยระยะที่ใกล้กันเกินไป ทำให้ร่างสูงหันไปมองรถคันข้างๆที่บัดนี้เลื่อนกระจกติดฟิล์มกรองแสงมืดทึบลงอย่างระวังตัว
สีแวววาวของโลหะกระทบแสงเป็นประกายเข้าตา สัญชาตญาณเตือนให้ภูผาก้มหมอบพลางตะโกนร้องบอกคนนั่งข้างๆเสียงดัง
“รอย!หมอบเร็ว!” มือใหญ่รีบคว้าศีรษะเจ้ารอยกดลง เท้าก็รีบเหยียบคันเร่งพุ่งออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว แต่...
“นาย!”
ปัง!ปัง!ปัง!
“นาย!”
ร่างของเจ้านายหนุ่มฟุบลงไม่ขยับเขยื้อน ทั้งๆที่มือยังคงกดศีรษะเจ้ารอยให้ก้มต่ำ กลิ่นคาวเลือดสดคละคลุ้งเข้าจมูกร่างผอมเกร็ง สายตาตื่นตระหนกเหลือบมองยังตำแหน่งที่กระจกเป็นรูจากกระสุนเลยผ่านไปยังรถคันข้างๆที่ยังไม่ขยับเคลื่อนจากไป ณ วินาทีนั้น เจ้ารอยที่เคยเอาแต่พูดจากวนบาทาคนรอบข้างเอื้อมมือขึ้นเปิดลิ้นชักหน้ารถ คว้าปืนที่ตัวเองเพิ่งเก็บเข้าที่ เอาออกมาขึ้นลำยิงสวนสะเปะสะปะขู่อีกฝ่าย ก่อนที่จะถูกสาดกระสุนอีกรอบ โดยที่มืออีกข้างเอื้อมเข้าไปจับลำตัวเจ้านายหนุ่มไว้
ความหนึบหนับของเลือดชุ่มโชกมือ และร่างกายที่ไม่ไหวติ่งของเจ้านาย ยิ่งทำให้เจ้ารอยหลับหูหลับตายิงจนรถที่ขนาบข้างรีบขับหนีจากไป เพราะเจ้ารอยได้ยินเสียงกระจกรถคนร้ายแตก และผู้คนที่สัญจรไปมาเริ่มหยุดดู ผู้กระทำการอุกอาจครั้งนี้จึงรีบขับรถจากไปอย่างรวดเร็ว
“นาย!” เจ้ารอยรีบเข้าไปดูอาการเจ้านายเมื่อเสียงปืนสงบลง
เสียงลั่นไกปืนยังสะท้อนก้องเต็มสองแก้วหูของเจ้ารอย ขณะพยายามอย่างสุดชีวิตพาเจ้านายตัวเองไปยังที่ที่สามารถให้ความปลอดภัยได้
และเสียงสะท้อนกึกก้องนั้นยังส่งไปถึงร่างที่นอนหลับใหลบนรถทัวร์ให้ตื่นขึ้นมาอย่างไร้สาเหตุ จู่ๆหัวใจก็เจ็บแปลบเต้นถี่รัว จนวนัสต้องยกมือขึ้นจับหน้าอกตัวเอง จากที่นอนหลับได้อย่างสุขสงบ ก็เกิดอาการกระสับกระส่ายอยากให้ถึงเร็วๆ อยากเห็นหน้าเร็วๆ หน้าคนที่เขารัก...
“คุณภูผา...”
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
ลางสังหรณ์บางอย่างในตัวบอกร่างโปร่งบางว่ามีบางอย่าผิดปกติไป เพราะเมื่อใกล้ถึงจุดหมายปลายทางก็ยังไม่มีสัญญาณโทรศัพท์จากภูผาเข้ามาเหมือนเคย เขาจึงเป็นฝ่ายโทรหาเสียเอง แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่มีใครรับสาย และเมื่อลงจากรถทัวร์ มองแล้วมองอีกก็ไม่เห็นวี่แววร่างสูงเลยแม้แต่เงา
ยิ่งไม่เห็นก็ยิ่งกระวนกระวาย วนัสเดินหลบไปอยู่ริมทางออกของสถานีขนส่ง แล้วตัดสินใจโทรกลับไปที่บ้านของภูผา รออยู่ชั่วครู่ เสียงป้าหยดจึงดังมาตามสาย
“ป้าหยด นี่นัสพูดนะครับป้า คุณภูผาออกมะ...”
“นัส!” ป้าหยุดอุทานเสียงดังเมื่อรู้ว่าใครโทรมา
เพียงแค่ได้ยินเสียงสั่นสะท้านดังเข้ามาในโสตประสาท หัวใจของวนัสก็แทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้สึกใจคอไม่ดีกับน้ำเสียงกระวนกระวายนั้น
“นัส คุณหินถูกยิง! ป้าไม่รู้เบอร์มือถือของนัส เลยรออยู่นี่ละ”
“ป้าหยด!” ความเย็นเฉียบแล่นปราดไปทั่วร่างให้ยืนนิ่งสนิทไม่ไหวติงในทันที มือเล็กกำรอบโทรศัพท์แน่นจนเห็นเส้นเอ็นปูดโปนขาว ภายในหัวใจเงียบสนิทไม่รับรู้ถึงสิ่งต่างๆรอบตัวไปชั่วขณะ ก่อนจะพูดรัวเร็วเมื่อตั้งสติได้
“อยู่ไหนป้า ตอนนี้คุณภูผาอยู่ไหน!”
“อยู่โรงพยาบาลในเมืองคะ เจ้ารอยมันโทรมาบอกว่ายังอยู่ในห้องฉุกเฉินอยู่เลยคะ มันบอกป้าว่าจะโทรมาบอกเป็นระยะๆ แล้วฝากให้ป้าอยู่รอบอกนัสด้วยนี่ละ”
“ป้าหยดผมจะไปโรงพยาบาล อย่าเพิ่งบอกอะไรกับเด็กนะครับ”
ไม่รอให้ป้าหยดตอบรับ วนัสก็กดตัดสายแล้วรีบเดินไปโบกรถมอเตอร์ไซด์รับจ้างไปโรงพยาบาลทันที
ภายในโรงพยาบาลกว้างขวาง วนัสเดินตรงไปที่เวชระเบียงถามไถ่จนได้เรื่องแล้วจึงเดินไปยังจุดหมายที่นางพยาบาลได้บอกไว้เมื่อครู่
หน้าห้องฉุกเฉิน2 ที่ยังคงมีไฟแดงสว่างจ้า บ่งบอกให้รู้ว่ายังมีการดำเนินการอยู่ภายใน ห้ามบุคคลภายนอกเข้าไป และผู้คนที่เคยเห็นหน้าค่าตากันในไร่ภูผาต่างยืนคอยกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอยู่หลายคน ยิ่งทำให้วนัสแทบก้าวขาไม่ออก
สายตาหยุดจับจ้องอยู่ที่ชายหนุ่มที่มีรอยคราบเลือดแห้งกรังเกาะติดตามใบหน้าและเสื้อผ้าทั่วร่างกาย
“รอย...เกิดอะไรขึ้น” วนัสแทบไม่รู้สึกตัวว่ามาหยุดยืนตรงหน้าเจ้ารอยได้อย่างไร เขากวาดตามองอดีตคนงานในไร่อีกครั้ง ก่อนจะส่งสายตาเร่งเร้าคำตอบเมื่ออีกฝ่ายนิ่งเงียบ
“มีคนลอบดักยิงครับ พอดีวันนี้ผมขอตามคุณภูผาเข้าเมืองมาด้วย พอมาถึงทางแยกเข้าตัวเมือง ก็มีรถกระบะมาขนาบข้างแล้วยิงใส่เราครับ ตอนนี้แจ้งตำรวจแล้ว แต่ทำไมมันถึงยิงเรา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ” เจ้ารอยตอบน้ำเสียงแหบแห้ง
“แล้วคุณภูผาเป็นยังไงบ้าง เข้าไปนานหรือยัง” วนัสถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“ก็ร่วมชั่วโมงแล้วละครับ ตอนผมพามาโรงพยาบาลก็ไม่ขยับแล้ว เลือดออกมากเหลือเกินครับคุณนัส” เจ้ารอยที่เล่าอย่างตะกุกตะกักเริ่มส่งเสียงสะอื้น
ไม่ต้องบอกก็รู้ เพราะเลือดที่เปอะเปื้อนตามเนื้อตัวของชายหนุ่มก็บ่งบอกสถานการณ์ร้ายแรงพอแล้ว
“โดน...โดนตรงไหนรอย กระสุนถูกที่ไหน” วนัสที่เฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อแทบจะเข้าไปกระชากคอเสื้อของเจ้ารอย เมื่อเห็นท่าทางกระสับกระส่ายไม่กล้าตอบ เลือดในกายเหมือนจะเดือนพล่านไม่อาจข่มใจได้อีกต่อไป ร่างโปร่งเข้าไปกระชากสาบเสื้อเปื้อนเลือดเข้ามาใกล้ตัว
“ตรงไหนรอย!”
“แถวๆหน้าอก แต่ไม่รู้ว่าเข้าไปกี่นัดครับ” เจ้ารอยตอบพลางปล่อยน้ำตาไหลพราก
คำตอบที่เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจ ใบหน้าขาวนวลจึงซีดเผือกลงทันตาเห็น ในหัวคิดหาเหตุผลไปสารพัด มีเรื่องอะไรร้ายแรงถึงกับต้องจะฆ่ากันให้ตายเลยเชียวหรือ ภูผามีศัตรูที่ไหนบ้าง ให้ตายเถอะ! เขาไม่รู้อะไรเลย วนัสรู้สึกถึงความอับจนปัญญาของตัวเอง
และลุงชัดหัวหน้าคนงานที่เฝ้ามองเหตุการณ์ก็เดินเข้ามาหาร่างโปร่งบาง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงของผู้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก
“อย่าเพิ่งคิดอะไรไปเลยเจ้านัส ไปนั่งก่อนเถอะ” ลุงชัดรุนหลังร่างบางไปนั่งคอยในที่ที่เจ้าหน้าที่จัดไว้ให้ ก่อนจะหันไปสั่งเจ้ารอยที่ยังยืนไหล่ตกที่เดิม
“ไอ้รอย แกไปอาบน้ำอาบท่า หาผ้าเปลี่ยนซะก่อนไป๊ ทางนี้ข้าจะคอยเฝ้าเอง อยู่ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก” ผู้สูงวัยเอ่ยเสียงเรียบมองสภาพเจ้ารอยเนื้อตัวมอมแมมหัวกระเซิง
V
V
V
V
-
“ไม่ละลุง ช่างมัน ใจคอไม่ดี ขออยู่เฝ้าตรงนี้ละ” เจ้ารอยมองตาละห้อยไปที่ประตูหน้าห้องฉุกเฉิน
“บ๊ะ! ไอ้นี่ พูดอะไรเป็นลาง” ลุงชัดเองก็ใช่ว่าจะมั่นใจกับอาการของเจ้านาย แต่ก็ฝืนแกล้งดุเจ้าคนตัวดำปลอบใจตัวเอง
“ฉันไม่ได้แช่งนะลุง ฉันแค่อยากเห็นกับตาก่อนว่านายปลอดภัย”
ไอ้รอยที่มองไม่เอาอ่าวในเวลาปกติกลับดูมุ่งมั่นขึ้นมาจนชายสูงวัยต้องยอมนับถือน้ำจิตน้ำใจของมัน
“งั้นแกก็ไปล้างเนื้อล้างตัวเสียหน่อยเถอะวะ ใครเขามาเห็นจะตกใจกันไปใหญ่” ลุงชัดพูดตัดบทแล้วหันมาถามคนนั่งข้างที่นิ่งเงียบจนน่าห่วงอีกคน
“เจ้านัสก็ไปล้างหน้าล้างตาซะไป เพิ่งมาถึงเหมือนกันนี่”
วนัสมองมือตัวเองชั่วอึดใจ ก่อนจะลุกขึ้นตามคำแนะนำของหัวหน้าคนงาน เพราะในใจรู้สึกหนักอึ้งจนอยากจะหาที่สงบรวบรวมสมาธิสักนิดก็ยังดี
ทั้งสองคนจึงเดินตรงไปยังห้องน้ำที่มีไว้บริการผู้มาติดต่อโรงพยาบาล วนัสเข้าไปเปิดก๊อกน้ำข้างๆเจ้ารอยที่กำลังล้างคราบเลือดออกจากตัว สองมือรองน้ำไว้จนเต็มอุ้งมือ ก่อนจะวักน้ำใส่ใบหน้าตัวเอง
“รอย” อยู่ๆร่างโปร่งบางก็เรียกเจ้ารอยขึ้นมาเฉยๆ ทำให้เจ้ารอยที่กำลังล้างตัวชะงัก ค่อยๆเหลือบตามองคนถาม
“ถูกยิงตรงหน้าอกจริงๆเหรอ?”
คำถามที่เจ้ารอยไม่อยากจะตอบซ้ำ เพราะมันเห็นมากับตา ภาพนั้นยังบันทึกติดอยู่ในสมองจนยากจะลบออกไปได้ แม้ยามหลับตาก็ยังเห็น ยังนึกถึง มันนั่งด้านข้าง ร่างอันใหญ่โตของเจ้านายจึงบังร่างมันไว้มิด แถมยังช่วยกดหัวให้มันหมอบลงอีก
ที่มันมายืนอยู่ตรงนี้ได้ ไม่นอนสิ้นใจดาวดิ้นก็เพราะเจ้านายช่วยมันไว้นั่นเอง แต่เจ้านายกลับมาเป็นแบบนี้ จะให้มันทำใจได้ยังไงกัน
กว่าจะพามาถึงโรงพยาบาลได้ก็ใช้เวลาอยู่ เลือดอุ่นๆจากร่างเจ้านายไหลไม่ยอมหยุด ไอ้คนร้ายพวกนั้นก็หนีไปได้อย่างลอยนวล แต่เชื่อเถอะ ไอ้พวกนั้นต้องได้ไปคนละแผลสองแผลกันบ้างละ
แต่...มันก็ยังเจ็บใจที่ตัวเองทำได้แค่นี้ มันอยากจะจับไอ้พวกนั้นมาแล่เนื้อเอาเกลือทา ที่มาทำกับเจ้านายของมันอย่างนี้ เจ้านายที่มันรักของมันสุดหัวใจ
น้ำตาจากลูกผู้ชายชื่อรอย ไหลลงมาเป็นสายแทนคำตอบ
วนัสจึงไม่กล้าจะถามอะไรต่อ และไม่กล้าที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่อาจระงับความกลัวไว้ได้
ภาพแต่ละวันๆที่มีภูผาคอยอยู่เคียงข้างจนวันสุดท้ายที่รอยยิ้มนั้นส่งมาพร้อมกับร่องรอยความร้าวรานผ่านวูบวาบเข้าในความคิดคำนึง
อย่า...อย่าจากกันแบบนี้นะ ไม่เอาแบบนี้นะ....คุณภูผา
วนัสที่คิดจะเข้ามาสงบสติอารมณ์กลับผลุนผันเดินออกไป ทิ้งให้เจ้ารอยยืนร้องไห้เพียงลำพัง
ขาเพรียวยาวก้าวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามทางเดินที่จากมา ถึงแม้เขาจะช่วยอะไรไม่ได้ในตอนนี้ แต่ใจเขาก็ขอวิงวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ขอให้ภูผาปลอดภัย อย่าได้เป็นอะไรเลย แต่...
ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อเห็นเตียงที่บุรุษพยาบาลเข็นมาหยุดตรงหน้าลุงชัด ผ้าสีขาวที่คลุมตลอดร่างกายใหญ่โตตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้วนัสวิ่งถลาไปถึงเตียงอย่างรวดเร็ว
“ไม่! คุณภูผา” ร่างบางพยายามยกมือขึ้นไขว้คว้าร่างตรงหน้าไว้
“นัส!” ลุงชัดรีบเข้าไปคว้าร่างโปร่งบางไว้ก่อนจะเข้าไปดึงทึ้งร่างที่นอนเย็นเฉียบไร้ความอบอุ่น
“นัส หยุด! สงบสติอารมณ์หน่อย”
“ไม่! ลุงปล่อยผม ปล่อย!”
เสียงตะโกนบอกถึงความร้าวรานในหัวใจของผู้กู่ร้อง จนเป็นที่น่าสลดใจแก่ผู้คนรอบข้าง แม้แต่ลุงชัดที่เห็นวนัสมาแต่อ้อนแต่ออกยังต้องรวบร่างที่สั่นเทิ้มเข้ามาโอบกอดไว้แน่น ด้วยกลัวใจคนในอ้อมแขนขึ้นมา
วนัสที่พยายามตะเกียกตะกายให้หลุดพ้นจากการยึดจับของลุงชัดมองร่างที่นอนนิ่งไม่ไหวติงไร้ความรู้สึกของการมีชีวิตผ่านม่านน้ำตาพร่ามัว
“ปล่อย!”
ไม่มีแล้วรอยยิ้มที่คอยปลอบประโลมยามเขาเจ็บช้ำ ไม่มีแล้วคนที่คอยห่วงหาอาทร คอยบอกรักเขาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แม้เขาจะไม่เคยตอบรับรักเลยสักครั้ง ก็ยังคงจะบอกว่า รัก
ถึงวันนี้เขากลับมาแล้ว เขากลับมาเพื่อบอกรัก เพื่อจะอยู่เคียงข้างกันตลอดไป แต่โอกาสมันไม่มีให้เขาแล้ว...
โอกาสที่ภูผาเคยขอจากเขา แต่เขาสิ ไม่มีโอกาสได้ตอบรับความรู้สึกนั้นอีกแล้ว
วันนี้เขารู้แล้วว่า ไอ้อาการหัวใจแตกสลายมันเป็นยังไง
เขารู้แล้วว่า คำว่าเสียใจที่หลังมันเป็นยังไง
เมื่อตอนที่ยังมีโอกาสทำไม...
ทำไมไม่คว้าเอาไว้ ทำไมไม่พูด ไม่ทำสิ่งดีๆให้แก่กัน จนวันนี้...
เขาได้สูญเสีย..สูญเสียมันไปตลอดกาลแล้ว ทั้งหัวใจตัวเองและหัวใจคนที่รักเขา
TBC
:m15:ตอนหน้าตอนจบค่ะ :sad11:
เเหะๆๆๆ ตามด้วยตอนพิเศษยาวๆๆๆๆๆๆอีกสามตอน
ไปนอนนะคะ ราตรีสวัสดิ์
-
:a5:
อะไรวะเนี่ย
ใครยิงวะแม่ง :angry2:
แต่คนอ่านโคตรเชื่อมั่นว่าคุณภูผาไม่เป็นอะไร
อย่าทำให้คนอ่านฝันสลายนะ
ก้องยังไม่กล้าเล่าเรื่องตัวเองให้วนัสฟังอีกเหรอ?
ใจหาย จะจบอีกเรื่องแล้ว :sad2:
-
อะไรนิ จะใจร้ายเกินไปแล้ว นะ
ถ้าจบแบบนี้ อะ
-
ไม่น่าอ่านเลย ค้างอ่ะ นอนไม่หลับแน่เลยสงสารนัส
-
อ่านก่อนนอนแบบนี้ เช้ามาจะค้างมั้ย
อย่าปล่อยให้ค้างข้ามวันนะจ๊ะ คนอ่านลุ้นมากกกก
-
ไม่นะ ไม่จริง :sad4:
-
ไม่จริ๊งง :o12:
-
โฮวกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่เอาน้าาาาาาาาาาาาาาาาา
คุณภูผาต้องยังไม่ตาย นั้นมันศพคนอื่นใช่มั้ยยยยยยยย
ไรเตอร์อย่าแกล้งคนอ่านเลยนะ แบบนั้นใจมันจะขาดรอนๆ
-
o22
เฮ้ยยยย
ทำไมมันหวานมาทั้งเรื่องแต่มาตายตอนจบฟ่ะ !!!
-
ไม่จริงใช่มั๊ย :m16:
-
ทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ทำไม่ต้องเป็นแบบนี้ด้วยอ่า
-
เข็นมาผิดเตียงป่าว?
5555
ขอให้ไม่เป็นไรเน้อคุณหิน เรื่องนี้แฮปปี้ใช่ไหมเนี่ย?
ลุ้นจัง
ปล. ห้องที่คุณภูผาเข้าไปคือห้องผ่าตัดนะคะไม่น่าใช่ห้องฉุกเฉิน
ห้องฉุกเฉินทำได้มากสุดคือเย็บแผลเท่านั้นค่ะ
ห้องฉุกเฉินคือห้องแรกหลังจากเราไปทำบัตรแล้วมาตรวจค่ะ
เห็นหลายเรื่องชอบเขียนแบบนี้เลยอดบอกไม่ได้ อย่าโกรธกันนะคะ
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:อย่านะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:เฮ้อ: :o12: :o12: :o12:
รอตอนต่อไปครับ
-
ไม่นะ ไม่เอาแบบนี้ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ ฮืออออ :sad4:
เอาใขช่วยให้คุณหินปลอดภัย แต่ว่าทำไมคลุมผ้าขาวออกมาอ๊า กรี๊ด ทำใจไม่ได้ :z3:
รออ่านตอนจบค่า :m15:
-
ไม่นะ คุณภูผาจะต้องไม่เป็นอะไรสิ ทำไมสวรรค์ต้องแกล้งนัสแบบนี้ด้วย
ฝีมือยัยเมียเก่าใช่ไหมเนี่ย
-
ง่ะั มาค้่างแบบนี้ได้ไง
-
:o12:ทำไมทำกันแบบนี้
-
เดาว่าสงสัยจะผิดคน :laugh:
-
โอย บีบคั้นหัวใจเหลือเกิน
แต่ยังเชื่อนะว่า นัสต้องได้มีโอกาสบอกรักคุณหินแน่นอน
คนแต่งอย่าใจร้ายนะจ๊ะ
-
จะจบแบบนี้หรอไม่เอานะมันค้างงง
นัสยังไม่ได้บอกรักเลยอ่ะ
คนนั้นต้องไม่ใช่ภูผาแน่
อย่าใจร้ายเลยนะอยากอ่านหวานบ้างอะไรบ้าง
-
กรีดร้องงงงงงงงงงงงงงงง
เปิดมาเจอเมนท์แล้วไม่กล้าอ่าน กร้ากกกกกกกกกกกส์
รอเก็บรวบตอนหน้าดีกว่า งุงิ กลัวๆๆๆ
-
รอดูสถานการณ์ตอนหน้าแล้วค่อยอ่าน
-
มาม่า :man1:
เตรียมเผาพริกเผาเกลือแช่งคนเขียนถ้ามันมาม่า :z2:
-
ขอให้เป็นทริคแกล้งตายทีเถอะ
-
คุณภูผา !!!!!!
ไม่จริงอ้ะ คนนั้นต้องไม่ใช้ โฮๆๆ ไม่เอาน้าาา
งื้ออออ
ขอให้คุณภูผาโอเค !
-
แหง่มๆๆ
-
คุณภูผา
อย่าตายนะ
ได้ยินไหม
อย่าตายนะ
:serius2:
-
ขอให้เป็นทริคแกล้งตายทีเถอะ
ใช่ค่ะ คิดแบบที่คุณphoeniix ว่าเหมือนกัน และคิดว่าขอให้เป็นแผน ที่จะจัดการกับคนร้ายให้ได้หมดทั้งยวงน่ะ
-
:o12: ไม่ได้จบแบบนี้ใช่ไหมอ่ะ!!
ห้ามตายนะคุณภูผา
-
อีเมียแน่ๆเลยงานนี้
-
ตามอ่านจนทัน
ทำไมเป็นแบบนี้...ไม่เอาแบบนี้ได้มั๊ย
-
คุณหินอย่าเป็นไรนะ
-
คนนั้นคงไม่ใช่คุณภูผาใช่ไหมมมม :o12:
-
กรี๊ดๆๆๆๆ คุณหินโดนยิง
:serius2:
ไอ้บ้าที่ไหนมายิงคุณหิน
น่าจะจับไปสับเป็นหมื่นๆชิ้น
แล้วเอาเนื้อไปโยนให้หมากิน ชิ
:m31:
นัสจ๋าใจเย็นๆนะ
คุณหินซะอย่างแค่ชื่อกะแข็งละ
เพราะงั้นดวงกะต้องแข็งแน่นอน
(ทฤษฎีอะไรว่ะเนี้ย ><")
ปล.ดีนะที่อ่านมาแล้วเลยไม่เครียด คิคิ
-
ใช่คนงานสองคนนั่นหรือเปล่า
คุณหินของเรามีศัตรูที่ไหนอีก
หรือเมียเก่าสั่งเก็บก่อน
เงื่อนงำเยอะแยะ
มาเฉลยเร็วๆนะ
-
ไม่เอานะคะ อย่าจากกันแบบนี้เลย
มารอตอนเฉลยนะคะ
-
:a5:
คนเค้ากำลังจะมีความสุขกันก็มาเกิืดเรื่องซะอีก
หวังว่าคนที่ผ้าคลุมหน้าคงไม่ใช่คุณหินนะจ๊ะ
ไม่งั้นคนเขียนมีเฮ หึหึ :z4:
-
มันไม่จริงใช่มั้ยยยยยยยยยย
:z3: :z3: :z3:
-
คิดผิดเปล่านะ ที่เข้ามาอ่านตอนนี้ ไม่!!!!!!!!!!!
-
ผิดคนช่ายม้ายยยยยยยยยยย
ที่ผ้าคลุมนั่นคงไม่ใช่ภูผา แต่เป็นคนอื่นที่เข็นผ่านมาเฉยๆใช่มั้ย
อย่าทำให้คนอ่านน้ำตาท่วมคอมฯ นะ :monkeysad:
-
เศร้าจังเลย :m15: :m15: :m15:
-
มาได้แล้วนะคะ writer ขา readers ทุกคนรอการกลับมาของคุณหิน
ตลอดรักทุกคน มากนะคะ :กอด1:
-
Part 20 (End)
“อิฐ เมฆ มาแต่งตัวเร็วครับ”
วนัสตื่นแต่เช้ามืดมาเตรียมข้าวเช้าให้เด็กๆทานก่อนไปโรงเรียน ช่วยเบาแรงป้าหยดไปได้บ้าง ตั้งแต่เกิดเรื่องเขาก็มาค้างที่บ้านหลังนี้ตลอด มาคอยดูแลเด็กๆแทนบิดาที่ตัวเด็กๆเองยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเมื่อถูกถาม เขาก็จะบอกกับเด็กๆไปว่า คุณพ่อไม่ค่อยสบายอยู่โรงพยาบาลไปเรื่อยๆ เขายังไม่อยากให้เด็กต้องมารับรู้เรื่องโหดร้ายตอนนี้
ร่างโปร่งบางเดินเข้าไปในห้องนอนสองพี่น้อง เมื่อเห็นว่าเด็กๆยังเถลไถลกันอยู่ จึงเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่เตรียมไว้แล้วออกมาจากตู้ แล้วไปจูงเด็กทั้งสองคนออกมาจากห้องน้ำที่มัวแต่เล่นสาดน้ำอุ่นใส่กันจนจวนจะสายอยู่แล้ว
“อิฐ เมฆ ถ้าดื้อน้าไม้ไม่รักนะ!” พอเอาไม้ตายมาขู่ เจ้าลูกลิงลูกข้างจึงได้ยอมเดินเรียงหน้าไปแต่งตัว แล้วออกไปกินข้าวที่น้าไม้เตรียมไว้ให้ แต่พอกินไปได้ 2-3 คำ เจ้าตัวเล็กก็อิ่มเสียดื้อๆ
“น้าไม้ เมฆคิดถึงพ่อ” น้ำเสียงเครือๆของเด็กน้อยทำให้วนัสน้ำตาคลอ เอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็กๆนั้น
“ไว้คุณพ่อค่อยยังชั่ว ค่อยไปหากันนะครับ” วนัสพูดปลุกปลอบใจเด็ก
“เมื่อไรละครับน้าไม้ เมฆคิดถึงพ่อม๊ากมาก”
คำถามที่เขาก็ไม่อาจให้คำตอบได้ จำต้องเงียบแล้วหาคำตอบที่พอจะทำให้เด็กๆมีกำลังใจ
“เร็วๆนี้ละครับ”
เมื่อหลอกล่อเด็กๆจนส่งขึ้นรถไปโรงเรียนเสร็จ วนัสก็คว้ากุญแจรถออกไปดูแลงานที่สำนักงานไร่ภูผาเหมือนเคย ส่วนงานก่อสร้างรีสอร์ทเขาให้หยุดไว้ชั่วคราว และที่โรงงานแปรรูปผลไม้กระป๋อง ก็ให้ผู้บริหารมืออาชีพที่จ้างไว้ดูแลและรายงานผลเข้ามาเรื่อยๆ
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเมื่อร่างโปร่งกำลังตรวจเอกสารการเบิกจ่ายเงิน สายตาเพ่งมองโทรศัพท์มือถือเขม่ง ในขณะที่หัวใจเต้นโครมคราม แล้วจึงตัดใจกดรับสาย
“ครับ...”
\\\\\\\\\\\\\\\\
ร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบมาตามคำบอกกล่าวในโทรศัพท์ จนถึงจุดหมายปลายทาง เขาจึงค่อยๆผลักประตูเข้าไปภายในห้อง
ร่างสูงใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงมีสายระโยงระยางรายล้อมรอบตัวดูน่าวิตกกังวลไม่น้อยสำหรับผู้เข้ามาใหม่ วนัสเดินตรงดิ่งผ่านนางพยาบาลที่คอยดูแลไปยังร่างที่นอนนิ่ง มีเพียงการขยายตัวและยุบตัวของทรวงอกเท่านั้น ที่บ่งบอกว่าร่างตรงหน้ายังมีชีวิตอยู่
“คุณ...ภูผา” ร่างบางครางผะแผ่ว
วนัสมองใบหน้าซีดเซียวของภูผาเต็มๆตา หลังจากที่ต้องมองเห็นเพียงเสี้ยวหน้าผ่านกระจกห้องฉุกเฉินในระยะไกลๆมา 4-5 วัน ร่างบางเอื้อมมือไปจับแขนร่างสูงใหญ่ สัมผัสถึงความอบอุ่นของร่างกาย ราวกับจะตอกย้ำตัวเองถึงการมีชีวิตอยู่ของคนที่ทำให้เขาฟูมฟาย โวยวายใหญ่โต เมื่อตอนเข้าใจผิดคิดว่าภูผาเสียชีวิตแล้ว ร่างไร้วิญญาณถูกคลุมผ้าขาวบนเตียงที่บุรุษพยาบาลเขนออกมาจากห้องฉุกเฉิน ทำให้วนัสไม่สามารถหยุดพินิจพิเคราะห์ครองสติตรึกตรองได้อีกต่อไป จึงฟาดหัวฟาดหางอย่างบ้าคลั่ง เพราะทั้งหัวใจและจิตสำนึกเหมือนจะหลุดลอยออกไปจากร่าง กว่าจะรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิด เป็นศพผู้เสียชีวิตจากห้องฉุกเฉินข้างๆก็ทำเอาลุงชัดที่ยึดจับไว้เหนื่อยหอบเลยทีเดียว
แต่ถึงภูผาจะมีชีวิตรอดผ่านการผ่าตัดเอาหัวกระสุนออกมาได้ แพทย์ผู้รักษาดูแลอาการก็บอกว่ายังไม่ปลอดภัย กระสุนเข้าหมดทั้งสามนัด นัดแรกเฉียดหัวใจไปนิดเดียว นัดสองฝั่งอยู่ในช่องท้อง นัดที่สามฝั่งอยู่บริเวณไหปลาร้า ทำให้กระดูกแตก แค่ฟังแพทย์บอกเล่าถึงอาการ เลือดในกายก็เย็นเฉียบตั้งแต่หัวจรดเท้า ในสมองได้แต่ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครอง อย่าได้พรากผู้ชายคนนี้ไปจากเขาเลย อย่าได้มาแยกจากกันก่อนเวลาอันควร และอย่าจากเขาไปเมื่อเขาได้ค้นหาหัวใจตัวเองเจอ
การรอคอยที่เหมือนเดินอยู่บนเส้นด้ายอันยาวไกลนั้นแสนจะทรมาน สร้างความทุกข์แสนสาหัสให้เขาเป็นนักหนา ความกลัวที่เข้ามาเกาะกินจิตใจให้หวาดระแวงผู้คน กลัวจะได้ยินใครมาบอกว่าภูผาเสียชีวิต... ตายแล้ว จนไม่อาจข่มใจหลับได้โดยไม่ร้องไห้สักวัน แต่...
วันนี้สิ่งที่เขาอธิฐานขอมาตลอดบังเกิดผลแล้ว อาการของคุณภูผาปลอดภัยจนสามารถเคลื่อนย้ายออกจากห้องผู้ป่วยหนักมาอยู่ห้องพักฟื้นพิเศษ มีพยาบาลและแพทย์คอยมาดูอาการเป็นระยะๆแทน
ดีใจ เขาบอกกับตัวเองได้คำเดียวว่า ดีใจเหลือเกิน วนัสวางมือใหญ่ลงตามเดิม เมื่ออีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาขึ้นมามองตัวเอง จึงหันไปหานางพยาบาลสาวที่นั่งอยู่เงียบๆ
“เขาฟื้นมานานมั้ยครับ”
“ฟื้นมาแป๊บหนึ่งแล้วก็หลับไปอีกเพราะฤทธิ์ยานะคะ คุณหมออยากให้ผู้ป่วยพักผ่อนมากๆในช่วงนี้” คุณพยาบาลสาวตอบอย่างใจดีให้ชายหนุ่มรู้สึกเบาใจ
“แล้วจะฟื้นอีกเมื่อไรครับ”
“ประมาณอีก 2-3 ชั่วโมง ก็คงตื่นขึ้นมาอีกคะ แต่คุณหมอยังไม่อนุญาตให้ทานอะไรนะคะ นอกจากน้ำเปล่า”
“ครับ ขอบคุณมากครับ” วนัสลากเก้าอี้มานั่งข้างๆเตียง มองใบหน้าที่ยังหลับใหลไม่ได้สติด้วยความรู้สึกอุ่นซ่านในหัวใจ แม้จะยังไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เห็นแววตาอันอบอุ่นอ่อนโยน แต่เพราะรู้ว่าในอีกไม่ช้า เขาจะได้เห็น ได้ยิน ได้ฟัง ในสิ่งที่เขาเฝ้าวอนขอมาตลอดสี่ห้าวันที่ผ่านมา
“รีบๆฟื้น รีบๆแข็งแรงเร็วๆ ทุกคนคอยคุณอยู่นะครับ” ร่างโปร่งก้มตัวกระซิบใกล้ศีรษะคนนอนหลับสนิท
เมื่อใจที่เคยทุกข์ร้อนสุขสงบ วนัสจึงยกโทรศัพท์แจ้งข่าวกับทุกคนที่คอยฟังข่าวดีนี้อยู่เหมือนกัน
\\\\\\\\\\\\\\
“นาย!” เจ้ารอยถลามาเกาะขอบเตียง ดวงตาแวววาวมองเจ้านายหนุ่มส่งยิ้มแสนจืดชืดมาให้ ด้วยความรู้สึกสุดจะบรรยายออกมาได้
“เอ็งไม่ต้องมาทำกระแดะร้องไห้ ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว” ภูผาเข่นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก แต่ก็ทำให้เจ้ารอยยิ้มออกมาได้พลางเช็ดยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดน้ำมูก
ภูผามองเจ้ารอยด้วยความรู้สึกเต็มตื้อในหัวใจ ไม่ว่าใครจะว่ามันจน ไม่ค่อยเต็ม แต่มันนี่ละ ที่หอบพาเขามาส่งถึงโรงพยาบาลอย่างไม่คิดชีวิต
ฉันเป็นหนี้ชีวิตแกจริงๆ ไอ้รอย ชีวิตนี้แกไม่ทิ้งฉัน ฉันก็จะไม่ทิ้งแกเหมือนกัน ภูผาให้คำมั่นกับตัวเองพลางมองไปยังภาคภูมิ และก้องภพที่เดินตามมาเข้ามา
“เฮ้ยไอ้หิน...แกไม่ต้องพูดอะไร ฉันรู้ว่าแกเหนื่อย เพราะฉะนั้นฟังฉันโม้อย่างเดียวพอ” ภาคภูมิเอ่ยอย่างอารมณ์ดีเมื่อเห็นเพื่อนปลอดภัย ร่างสูงขาวเดินเข้าไปลูบเสยเส้นผมให้เพื่อนอย่างห่วงใย แม้ไม่มีคำพูดหวานหูให้กัน แต่ภูผาก็รับรู้ได้ถึงความรู้สึกห่วงใยนั้น
ก้องภพเดินเข้าไปนั่งข้างๆวนัส เขามองเห็นความปิติยินดีสะท้อนในดวงตาคู่อ่อนโยน ทำให้รู้สึกโล่งอก ดีใจที่คุณภูผาฟื้นเสียที ไม่งั้นเขาต้องเห็นเพื่อนล้มทั้งยืนแน่ๆ ก็วันๆหนึ่งได้นอนถึงสามชั่วโมงรึเปล่าก็ไม่รู้ ข้าวปลาก็ไม่ค่อยกิน ดูหน้าตาสิ ขาวซีดไปหมดแล้ว
“เอ๊า กินซะ ป้าเขาเป็นห่วง” ก้องภพพยักเพยิดหน้าไปทางป้าหยดที่ตามมาด้วยกับลุงชัดอีกคน แล้วยื่นส่งปิ่นโตข้าวให้เพื่อน เขากับภาคภูมิลงมาอยู่เป็นเพื่อนวนัสตั้งแต่วันที่รู้ว่าภูผาถูกยิง และวันนี้ตอนที่วนัสโทรมาบอกว่าคุณภูผาฟื้นแล้ว พวกเขาก็ยกโขยงกันมา แต่ป้าหยดแม่บ้านที่คอยดูแลทุกคนในบ้าน กลับคว้าปิ่นโตตักข้าวตักกับให้เสร็จสรรพ บอกว่าวันนี้คุณนัสของเธอยังไม่ได้กินอะไรเลย รอบคอบจริงๆแม่บ้านๆนี้ เขาเลยอาสาถือมาให้
“ขอบใจ” วนัสพึมพำบอกเพื่อน แล้วจึงหันไปยกมือไหว้ขอบคุณป้าหยดที่ส่งยิ้มบางเบามาให้
ภูผายกยิ้มมุมปากให้กับผู้มาเยี่ยม แต่สายตาก็คอยเหลือบแลไปทางร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขกใกล้ๆ เขายังอยากมองดูร่างโปร่งบางนั้นอีกนานๆ แต่ก็รู้สึกง่วงซึมขึ้นมาอีกครั้ง ร่างกายเขายังต้องการการพักผ่อนอีกมาก แต่เขาก็พยายามฝืนตาที่กำลังจะปิดเพ่งมอง
ชั่วขณะที่ถูกยิง ใจเขานึกไปถึงลูกและร่างโปร่งบางที่นั่งมองเขาอย่างเงียบๆมาตลอดตั้งแต่เขาฟื้นขึ้นมา เป็นห่วงเหลือกเกิน ถ้าตัวเองเป็นอะไรไปตอนนั้น คงตายตาไม่หลับแน่ พอรู้สึกตัวเห็นร่างโปร่งบางอยู่ตรงหน้า มองเขาด้วยสายตาห่วงใยเป็นร้นพ้น ก็ให้รู้สึกดีใจที่ยังมีชีวิตอยู่ เขานึกขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เขายังมีชีวิตอยู่
วนัสเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกถึงสายตาของคนบนเตียง สายตาต่างสื่อถึงความรู้สึกหลากหลายในหัวใจ ร่างโปร่งบางจึงลุกขึ้นเดินเข้าไปหาคนที่กำลังฝืนเปลือกตาที่กำลังจะปิดลงของตัวเอง
“พักผ่อนก่อนเถอะครับ” วนัสยกแขนหนักๆของภูผาสอดเข้าไปในผ้าห่ม แต่คนนอนบนเตียงก็ยังไม่ยอมปิดตาลงง่ายๆ
“ลูก...เขาเป็นยังไงบ้าง” ร่างสูงเอ่ยเสียงแหบแห้ง มองร่างตรงหน้าเริ่มพร่าเลือน
“ไม่ต้องห่วงเด็กๆหรอกครับ ผมไปค้างที่บ้านคุณช่วยป้าหยดดูแลพวกเขาอยู่ครับ คุณภูผานอนเถอะนะครับ ไม่ต้องห่วงอะไร วันนี้ผมจะให้รอยเขามาค้างอยู่เป็นเพื่อนคุยกับคุณด้วย แล้วพรุ่งนี้ผมจะพาเด็กๆมาเยี่ยมครับ พวกเขาก็บ่นคิดถึงพ่อจะแย่แล้ว” วนัสยิ้มอ่อนโยนให้คนเจ็บ
แม้ใจจะอยากอยู่เฝ้าคนป่วยเสียเอง แต่เขารู้ว่าตัวเองยังมีหน้าที่ที่ต้องทำและสำคัญมาก นั้นก็คือการดูแลแก้วตาดวงใจของคุณภูผาให้ดีที่สุดนั่นเอง
หลังจากนั้นอีกสองวัน ก้องภพและภาคภูมิก็ขอตัวกลับกรุงเทพ เพราะก้องภพต้องเตรียมตัวเดินทางไปเรียนต่อเมืองนอก ส่วนภาคภูมิเองก็มีบริษัทที่ต้องดูแล และวนัสเองก็ยังคงต้องไปๆมาๆระหว่างโรงพยาบาลกับบ้านอีกเกือบเดือน จนแพทย์อนุญาตให้ภูผากลับไปรักษาตัวต่อที่บ้าน
“เจ็บตรงไหนบอกนะครับ” วนัสพาภูผาเข้ามานอนพักในห้องนอนหลังจากแพทย์อนุญาตให้กลับบ้านเมื่อเช้า
ภายในบ้านเงียบสนิทด้วยพวกเด็กๆไปโรงเรียนกันตามปกติ ส่วนป้าหยดก็เตรียมกับข้าวอยู่หลังบ้าน พวกเขาทั้งคู่จึงอยู่ด้วยกันตามลำพังในห้อง
“หิวมั้ยครับ” วนัสเอ่ยถามร่างสูงที่กำลังมองไปรอบๆห้อง
ภูผาที่มองสำรวจภายในห้อง หลังจากไม่ได้เห็นร่วมเดือน หันกลับไปมองร่างโปร่งบางที่นั่งริมขอบเตียง
ร่างสูงลอบพิจารณาสีหน้าท่าทางของร่างบาง ใบหน้าที่เคยอิ่มใสซูบซีดลงไปมาก หลังจากที่ต้องวิ่งไปวิ่งมาจากบ้านไปโรงพยาบาล ไหนจะธุระเรื่องการงานอีก วนัสได้พยายามจัดการให้ผ่านไปได้ แม้จะไม่ราบรื่นนักก็ตาม เขาไม่เคยได้ยินคำบ่นซักคำจากปากบางๆนั้น แต่เขากลับเห็นวนัสพยายามทำทุกอย่างและมาเยี่ยมเขาทุกวันทั้งๆที่เหงื่อโทรมตัว ถึงแม้เขาจะบอกว่าไม่ต้องมาเยี่ยมทุกวัน ให้พักผ่อนบ้าง แต่วนัสกลับยิ้มรับเสียทุกครั้งไป และวันรุ่งขึ้นก็มาให้เห็นเหน้าเหมือนเดิม แม้จะแค่ 10-20 นาทีก็มา ถึงใจจะนึกเป็นห่วงแต่ก็อดดีใจสุขใจไม่ได้ กับการได้เห็นหน้าขาวๆนี้ทุกวัน
ร่างสูงส่ายหน้าก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“เลยเป็นภาระให้นัสต้องมาคอยดูแล เหนื่อยมั้ย เดี๋ยวฉันจะให้ใครมาผลัดเปลี่ยน นัสจะได้พักผ่อนบ้างนะ”
“.................” วนัสกระตุกไปกับคำพูดของภูผา ดูเอาเถอะ ตัวเองก็เจ็บจะแย่แล้ว ยังจะมีกะใจเป็นห่วงคนอื่นอีก
ไม่…ณ วันนี้เขาไม่รู้สึกเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย เมื่อเห็นภูผาอาการดีวันดีคืน
วนัสบรรจงกอบกุมมือใหญ่ขึ้นมาแนบแก้มตัวเอง พลางกดริมฝีปากลงในอุ้งมืออุ่นร้อนที่คอยประคับประคองเขามาตลอดอย่างรักใคร่
การกระทำของวนัสส่งผ่านความรู้สึกมากมายกว่าคำพูดหลายล้านคำให้ภูผาออกอาการขัดเขินขึ้นมาดื้อๆ อยากจะเอื้อมมือไปประคองมือเล็กนั้นเข้ามาทามไว้กับอก แต่ร่างกายกลับไปเอื้ออำนวยดังใจ
“ผมเต็มใจทำครับ ถ้าไม่หิว คุณภูผานอนพักนะครับ ผมขอเข้าไปดูงานที่สำนักงานหน่อย เย็นๆผมจะกลับเข้ามานะครับ”
ร่างบางวางมือใหญ่ไว้ใต้ผ้าห่ม ทำท่าจะเดินออกไปแต่ก็ชะงัก หันกลับมาพูดสำทับร่างสูงใหญ่ที่มองตนเองตาละห้อย
“อย่าเรียกเลขาที่โรงงานเอางานมาทำที่บ้าน อย่างที่ทำตอนอยู่โรงพยาบาลคราวนั้นเด็ดขาดนะครับ”
แววตาดุๆที่ภูผาไม่ค่อยจะได้เห็นจากร่างบางส่งมาอีกเป็นคำรบสอง เขายังจำใบหน้าของวนัสเมื่อตอนเห็นเขานอนสั่งงานกับเลขาที่โรงงานได้ดี ไม่เลย...รายนี้ไม่มีโวยวายสักคำ วนัสไม่ได้โมโหเกรี้ยวกราด แต่กลับนั่งเงียบไม่ยอมพูดกับเขาเลยซักคำเดียว และยังทำหน้าที่ดูแล
เขาตามปกติจนเขาเกิดอาการกระสับกระส่ายร้อนรนเสียเอง สุดท้ายก็ต้องพูดออกไปเองจนได้ว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก ถึงได้เห็นคนหน้าตึงยิ้มอีกครั้ง
ภูผาพยักหน้ามองส่งร่างบางเดินออกจากห้องไป แล้วจึงหลับตานอนด้วยอ่อนเพลีย
\\\\\\\\\\\\\
เสียงโทรศัพท์ดังบนหัวเตียง ปลุกให้คนเจ็บตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เจ้าตัวค่อยๆขยับตัวลุกหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมารับสาย เสียงคุ้นหูดังมาตามสายเรียกรอยยิ้มจากมุมปากร่างสูงได้ไม่ยาก
“ดีใจด้วยวะ กลับบ้านได้เสียที แล้วยังเจ็บมากมั้ยไอ้หิน” ภาคภูมิโทรถามเมื่อรู้จากก้องภพว่า ภูผาออกจากโรงพยาบาลวันนี้
“ไม่แล้ว แต่กระดูกที่แตกต้องใช้เวลานานหน่อยวะ”
“แล้วเรื่องทางตำรวจไปถึงไหนแล้ว”
“ยังไม่คืบหน้าเลย ตอนนี้ฉันให้คนของฉันตามดูว่าเป็นมือปืนมาจากที่ไหน คงพอได้เรื่องบ้างละ แต่แกก็อย่าไปเผลอพูดเรื่องนี้กับก้องภพละ เดี๋ยวนัสจะพลอยรู้ไปด้วยก็จะกังวลไปซะเปล่าๆ” ภูผาสั่งกำชับเพื่อนหนักๆ
“เออๆ ห่วงเสียจริง ถนอมยังกับไข่ในหิน กลัวเขารู้ว่าเป็นผู้มีอิทธิพลแล้วจะถูกเขาทิ้งรึไง” ภาคภูมิยกยิ้มให้โทรศัพท์
“เออสิวะ แต่มาอยู่ตรงจุดนี้มันก็ต้องมีเขี้ยวเล็บติดตัวไว้บ้าง ไม่งั้นฉันคงไม่ได้มานอนคุยกับแกแบบนี้หรอกวะ”
“เอาน่ะ ฉันเข้าใจ แต่คราวนี้แกก็ประมาทเกินไปนะไอ้หิน เล่นรีบร้อนออกจากบ้านไม่เอาคนติดตามตามห่างๆไปด้วยอย่างเคย แก...จะบ้าจะบอยังไงก็อย่าลืมสิวะ ทำฉันใจหายหมด ไม่ได้อยู่ในไร่แกนะโว้ย จะได้ไปดุ่มๆคนเดียวง่ายๆ” ภาคภูมิยังติดใจเรื่องนี้ไม่เลิก หยิบยกขึ้นมาพูดให้เพื่อนสำนึกตัวอีกครั้ง
ภูผายกยิ้มให้กับคำต่อว่าของเพื่อน เพราะเจ้านี่รู้ว่าช่วงนี้เขามีปัญหาขัดแย้งเรื่องผลประโยชน์กับผู้มีอิทธิพลอีกกลุ่มหนึ่งในจังหวัด
“เออๆ แต่แกอย่าลืมตัวพูดไปละ” ภูผาพูดกำชับเพื่อนอีกครั้ง
“เออน่า...แกไม่ได้มีไว้รังแกใคร ถ้าน้องนัสรู้เขาก็เข้าใจแกละ ก็ดูตอนนี้สิ อยู่ปอนข้าวปอนน้ำแกทุกวันไม่ไปเรียนต่อแล้ว สบายใจเลยสิแก”
“ยังไม่ได้คุยกับเขาเรื่องนี้เลย บอกตรงๆฉันยังกังวลอยู่นะ” ภูผานึกคิด ระหว่างที่นอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลเขาก็หลีเลี่ยงไม่ถามวนัสเรื่องนี้ เพราะเขาคิดปลอบใจตัวเองว่าวนัสคงยังไม่ไปไหนในตอนนี้ ตอนที่เขายังเจ็บอยู่
“กลัวว่าถ้าหายดีแล้ว เขาจะไปเรียนว่างั้นเถอะ”
“อืม”
“แกน่ะยังดีที่เขายังอยู่ แต่ของฉันน่ะ จะไปสิ้นเดือนนี้แล้ว ขอร้องยังไงก็ไม่ฟังท่าเดียว สังสัยฉันจะต้องตีตั๋วไปลอนดอนเป็นว่าเล่นแล้วละงานนี้” ภาคภูมิพูดเสียงอ่อนระโหย
“สม..อยากไปขืนใจเขา ก็รับผลกรรมของแกไปเถอะ”
“นี่! ไอ้หิน ของแกยังลูกผีลูกคน อย่ามาปากดีเลยวะ”
สองหนุ่มยังคงโต้เถียงกันอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อนสมกับที่เคยกอดคอเมาหัวราน้ำมาด้วยกัน
หลังจากคุยจบ ภูผาก็ได้ยินเสียงรถรับส่งบุตรกลับมาจากโรงเรียน จึงเตรียมตัวรอรับเด็กๆที่วิ่งหน้าบานเข้ามาหาด้วยความสุขใจ
เขาได้กลับมาอยู่บ้านอันแสนอบอุ่นอีกครั้งแล้ว
วนัสกลับเข้ามาอีกครั้งเมื่อตะวันใกล้ลับขอบฟ้า แสงสีสมสาดส่องไปทั่วทุกผืนดินดูอบอุ่นสบาย ร่างสูงใหญ่ของภูผายืนเด่นตระหง่านท่ามกลางแสงสาดส่องอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน สายลมเย็นเริ่มพัดแผ่วพลิ้วมาปะทะใบหน้า วนัสรีบสาวเท้าเข้าหาร่างสูงที่หันมาเอียงคอส่งยิ้มให้
“มายืนตากลมแบบนี้ไม่ดีเลยนะครับ” วนัสเข้าแตะลำแขนใหญ่วัดอุณหภูมิ
“ไม่เป็นไรหรอก เพิ่งออกมาได้เดี๋ยวเดียวเอง” ภูผาทาบมือลงบนมือเล็ก
“ถึงงั้นก็เถอะครับ ถ้าไม่ระวังแล้วเมื่อไรจะหายดีละครับ” วนัสฉวยยึดมือใหญ่รั้งร่างที่พิงราวระเบียงนำเข้าไปในบ้านเพื่อจะหลบลมเย็น แต่ภูผากลับเหนี่ยวรั้งร่างโปร่งไว้แทน
วนัสหันกลับไปมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ แววตาที่บ่งบอกถึงความร้าวรานใจทิ่มแทงเข้ามาในอกจนรู้สึกเจ็บยอกอีกเป็นครั้งที่สอง
ทำไม?
“ถ้าฉันหายดีแล้ว ก็จะไปเรียนต่อที่ไกลๆแบบนั้นหรือ?”
“คุณ!....”
วนัสนิ่งอึ้งเมื่ออีกฝ่ายล่วงรู้ถึงสิ่งที่ตนเคยคิดอยู่ในใจ เหมือนถูกเหล็กร้อนนาบลงมาในใจ สิ่งที่เขาคิดจะทำคือการทำร้ายคนที่รักเขาดีๆนี้เอง แต่เขาก็ไม่เคยบอกเรื่องนี้กับภูผาเลยนี่นา... อีกอย่างเขาก็เลิกคิดเรื่องไปเรียนไกลๆแบบนั้นแล้ว
สีหน้าสีตาของร่างบางแสดงออกว่าแปลกใจในสิ่งที่เขารู้ ร่างสูงจึงได้ระบายลมหายใจออกมา บีบมือบางในอุ้งมือตนแน่น
“จะรู้จากไหนก็ช่างเถอะนะ แต่อย่าไปไกลขนาดนั้นเลยได้มั้ย ถ้าอยากเรียนต่อก็เรียนที่กรุงเทพเรานี่ก็เก่งได้เหมือนกันละ....นะ” ภูผาลองเสี่ยงขอ ทั้งๆที่ตั้งใจจะให้วนัสตัดสินใจด้วยตัวเอง
“คุณภูผา...” วนัสครางเครือด้วยรู้สึกว่าหัวใจมันเต็มตื้อจากความรู้สึกต่างๆนาๆที่ประดังกันเข้ามา
สุดท้ายคุณก็ยังคิดถึงความรู้สึกของผมอยู่วันยันค่ำ แม้ตอนนี้คุณจะถือสิทธิ์พูดจาเอาแต่ใจมากกว่านี้ก็ได้ด้วยซ้ำ ร่างบางอมยิ้มจนใบหน้าดูอ่อนโยนก่อนจะช้อนตามองใบหน้าคม
เพราะรู้แล้วว่าความทรมานเมื่อต้องห่างไกลเป็นยังไง การทำให้ผู้ชายคนนี้มีสีหน้าทุกข์ใจแล้วเขากลับทรมานเจ็บเจียนตายเสียเอง และเมื่อรู้สึกว่าจะต้องสูญเสียไปตลอดกาล หัวใจก็เหมือนจะหลุดลอยออกไปจากร่าง
น่าจะพอได้แล้วมั้งกับการค้นหาหัวใจตัวเอง รู้แล้วนี่ว่าตัวเองควรจะยืนอยู่ตรงไหนของพื้นแผ่นดินนี้
ก็ตรงนี้ไงละ ตรงที่มีผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้าง
ถึงจะต้องทนรับคำซุบซิบนินทา สายตาที่มองมาด้วยความแปลกประหลาดใจ ก็จะขอเลือกทางเดินนี้ละ เพราะไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ และจะขอเชื่อในความดีที่กระทำจะส่งผลให้ผู้คนรอบข้างเข้าใจและเปิดรับพวกเขามากขึ้น เหมือนสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทุ่มเททำให้เขาเห็น จนต้องยอมแพ้ ไม่ใช่สิ...ไม่ใช่ยอมแพ้ เพราะไม่เคยมีการแข่งขัน มีแต่ใจแลกใจเท่านั้น
วนัสขยับตัวเข้าแนบชิดแผ่นอก พลางวาดวงแขนโอบล้อมลำตัวอีกฝ่ายไว้หลวมๆแล้วซบใบหน้าลงกับแผ่นอกนั้นเบาๆด้วยเกรงจะไปกระทบกระดูกที่ยังใส่เฝือกอ่อน
“ครับ ผมไม่อยากไปแล้วละครับ” ร่างบางยกยิ้มกว้างกับอกภูผาเมื่อถูกรวบเข้าไปกอดแน่นเท่าที่เจ้าตัวจะมีแรงในตอนนี้ จมูกโด่งๆซุกไซร้ใบหูนิ่มแล้วฝั่งลงกลางกระหม่อมจูบเรือนผมสลวยหนักๆหลายที
“นัส...อะไรทำให้คิดจะทิ้งฉันไปแบบนั้นฮึ?” ใบหน้าของภูผายังคงเกลือกลั้วกับใบหน้าขาวนวลท่ามกลางลมหายใจร้อนผ่าว
“ผมกังวลนี่ครับ”
“กังวลอะไร ไหนบอกมาซิ” ร่างบางเบี่ยงหน้าหนีจากริมฝีปากที่กดย้ำแผ่วๆไม่ยอมห่าง
“เด็กๆ ผมกลัววันข้างหน้าเด็กๆจะรังเกียจผม ผมกลัวว่าจะทำให้พวกเขามีปมด้อยเวลาเข้าสังคม” วนัสระบายความรู้สึกทั้งหมดให้ร่างสูงฟัง ด้วยความรู้สึกประหม่าพร้อมๆกับโล่งใจ
ภูผาเลิกคิ้วมองร่างบางที่พรางพรูความคิดออกมาจนหมดสิ้น พร้อมทั้งรู้สึกภูมิใจในตัวคนรัก
ถ้าเป็นคนๆนี้ต้องรักลูกเขาได้อย่างเต็มหัวใจแน่นอน แค่ความคิดยังนึกถึงพวกเด็กๆมาก่อน จนถึงกับจะทิ้งเขาไปเลยด้วยซ้ำ
ยิ่งคิดก็ยิ่งรัก รักจนไม่อาจยอมปล่อยมือจากร่างโปร่งบางนี้ได้ แม้จะต้องเป็นคนเห็นแก่ตัว เห็นแก่ได้ก็ตาม
“นัส...ฉันเลี้ยงพวกเขามา ฉันเชื่อว่าพวกเขาจะโตขึ้นมาเป็นคนที่มีเหตุผล และเปิดกว้างรับฟังความคิดของคนอื่นด้วยใจที่เราสองคนจะต้องกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูให้บริสุทธิ์ ปราศจากอคติกับเรื่องใดๆ เพราะฉะนั้นพวกเขาจะใช้ใจตัดสินคุณงามความดีของคน มากกว่าคำพูดหรือสิ่งที่คนรอบข้างตัดสินตามกระแสสังคมว่า ผิดปกติหรืออะไรก็ตาม และฉันเชื่อว่า ลูกของฉันจะเข้มแข็งพอ เราให้เขาด้วยความรัก เขาก็จะให้เรากลับมาด้วยความรักเช่นกัน” ภูผามองเข้าไปในดวงตาแวววาวเต้นระริกของร่างบางด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะย้ำลงในหัวใจดวงเล็กๆดวงนี้
“ใช่มั้ยนัส”
วนัสส่งยิ้มให้ร่างสูงก่อนจะเขย่งตัวขึ้นประทับจุมพิตที่มุมปากอีกฝ่ายแผ่วเบา
“ผมรักคุณครับ คุณภูผา” คำพูดประกาศก้องถึงความรู้สึกของตัวเองทำให้ภูผาชะงัก
วันนี้สิ่งที่เขาหวัง ทุ่มเททั้งตัวและหัวใจมาตลอด ได้ส่งผลกลับมาอย่างคุ้มค่า สมกับที่เฝ้ารอคอยและพยายาม ภูผาหลับตาพลางยิ้มให้กับตัวเอง ยกมือลูบหลังบางไปมา
“ฉันก็รักเธอ รักมานานแล้ว รู้ใช่มั้ย”
วนัสเพียงแค่พยักหน้าตอบรับ เพราะภูผาได้กดจูบไปทั่วใบหน้าด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ
เมื่อเมฆหมอกที่บดบังใจอีกฝ่ายได้สลายหายไปแล้ว วันพรุ่งนี้จะไม่ได้มีแค่เขา แต่จะมีร่างบางนี้เดินไปด้วย เขาจะมีเพื่อน มีคนรัก มีคู่คิด ที่จะอยู่ด้วยกันไปจนวันตาย
ภูผากอดร่างในอ้อมแขนไม่ปล่อยจนกระทั้งวนัสรู้สึกถึงสายลมพัดผ่านผิวกาย
“อืม...เข้าบ้านก่อนเถอะครับ”
ร่างบางพยายามผละตัวออกจากการเกาะเกี่ยวเหนียวหนึบของภูผา แม้ใจจะเต้นตุบๆกับคำสารภาพของตัวเอง แต่วนัสกลับรู้สึกสุขใจที่วันนี้เขายังมีโอกาสได้พูดสิ่งที่อยู่ในใจขณะยังมีชีวิตอยู่
ภูผาถอนริมฝีปากตนออกจากใบหน้านวล แล้วมองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลอ่อนทอประกายความรักความห่วงใย ก่อนจะตัดใจในสังขารที่ไม่เอื้ออำนวยให้เหนี่ยวรั้งร่างบางมากอดไว้แน่นๆให้หนำใจ แล้วเดินตามการจับจูงของร่างบางไปยังห้องนอน เมื่อร่างสูงนั่งลงบนขอบเตียง วนัสจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้เดินกลับมา
“เช็ดตัวก่อนทานข้าวเย็นนะครับ เดี๋ยวมืดแล้วจะหนาวไม่สบายเอานะครับ”
วนัสทรุดตัวนั่งบนส้นเท้าตัวเอง พลางเอื้อมมือขึ้นปลดกระดุมเสื้อให้ร่างสูง ตามด้วยกางเกงจนเหลือเพียงผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ที่วนัสนำมาวางปิดบริเวณกลางลำตัวไว้
v
v
v
v
v
-
ผ้าพันแผลสีขาวเด่นสะดุดตาที่ลำตัวชวนให้วนัสเผลอจับจ้อง แม้จะเห็นมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วก็ตาม มือเล็กยกขึ้นแตะบริเวณแผ่นอกเบาๆ
ดีแล้วที่ยังมีชีวิตออยู่
ภูผาสังเกตเห็นอาการนิ่งเงียบไปของร่างบาง จึงเอื้อมมือเข้ากุมมือบางที่กำลังสัมผัสแผลตัวเองเบาๆ
ใบหน้านวลเงยมองร่างสูงใหญ่ที่นั่งค้ำร่างตัวเองด้วยแววตาสั่นไหว
“ผมรักคุณจริงๆนะครับ” ไม่รู้อะไรทำให้เขาอยากพูดประโยคนี้อีกครั้ง อยากพูดทุกวัน อยากพูดทุกครั้งที่มีโอกาส
ภาพคนรักคุกเข่าบอกรักตัวเองอยู่ตรงหน้า ทำให้ภูผาแทบไม่อยากเชื่อสายตา พลางโน้มตัวเข้าครอบครองริมฝีปากเต็มอิ่มอย่างยั้งใจไว้ไม่ได้
น่ารักเหลือเกิน
“นัส....” เสียงครางกระเส่าของร่างสูงทำให้วนัสผละตัวออกจากอีกฝ่ายด้วยอาการหอบ มองดวงตาที่เต็มไปด้วยการเรียกร้อง โหยหาอย่างไม่ปิดปัง ผิวแก้มนวลจึงแดงเรื่อขึ้น ก่อนจะหลุบตาลงมองบริเวณที่ถูกผ้าเช็ดตัวปิดบังไว้เริ่มขยายตัวให้เห็นเด่นชัด
คุณภูผากำลังมีอารมณ์ แต่...แต่ว่าแผลยังไม่หายเลยนะ วนัสเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่เริ่มขยับตัวเข้าใกล้
“ฉันอยากกอดนัส” แววตาเว้าวอนของร่างสูงทำเอาใจร่างโปร่งบางอ่อนยวบ แต่ก็ยังกังวลอยู่ดี
“รอให้แผลหายก่อนสิครับ”
“ฉันรอนานขนาดนั้นไม่ไหวหรอก นี่ก็เป็นเดือนมาแล้วนะ” ภูผารั้งร่างบางเข้าไปกอดแล้วซุกไซร์จมูกเข้ากับซอกคอขาวผ่องอย่างดึงดัน ไม่ยอมให้อีกฝ่ายปฏิเสธ
ในขณะที่ร่างบางก็เริ่มกระอักกระอ่วนใจ แผลขนาดนั้นยังคิดจะทำอีกเหรอ ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ วนัสคิดอย่างระอา
“เดี๋ยวแผลเปิดครับ” วนัสพยายามตะล่อมคนที่เกี่ยวคว้ามือเขาไปสัมผัสส่วนนูนพอง แล้วเคล้นคลึงผ่านมือตนเบาๆ
“นัส...งั้นข้างนอกได้มั้ย เหมือนคืนนั้นก็ได้” ภูผากระซิบชิดใบหูนิ่ม
เสียงออดอ้อนของร่างสูงกระซิบข้างหูจนวนัสเกิดอาการใจอ่อน ยกมือขึ้นโอบรอบลำคอหนาไว้หลวมๆ ก่อนจะชะงักเพราะคำพูดท้ายประโยคของภูผา
คืนนั้น? วนัสมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของภูผาอย่างสนเท่ห์ เขาจำได้แต่ว่าทุกครั้งที่หลับนอนกัน เขาจะถูกอีกฝ่ายกลืนกินจนแทบไม่ได้หลับได้นอน ไม่มีหรอก ไอ้ที่จะทำครึ่งๆกลางๆ
แล้วจะบอกว่าเหมือนคืนนั้นได้ยังไง... ไปเอาประสบการณ์นี้มาจากไหน กับใคร!
พอคิดว่าร่างสูงนอนกอดกับคนอื่น ร่างบางก็ดันหน้าภูผาออกห่าง
“คืนนั้นน่ะคืนไหนหรือครับ” เสียงถามติดโมโหทำเอาภูผาลืมตามองใบหน้ามนทันที
คืนนั้น ก็คืนแรกที่ฉันลักหลับนัสไง
เป็นคำพูดที่ได้แต่คิดในใจเท่านั้น เพราะถ้าขืนพูดออกไป คงไม่เป็นผลดีกับตัวเองแน่ๆที่ดันไปสัมผัสเนื้อนวลตอนที่เจ้าของเขาไม่อนุญาต แล้วก็รู้ๆอยู่ว่าอีกฝ่ายโกรธแล้วจะเป็นยังไง แต่ว่าสายตาดุๆที่มองมาเขม่งทำให้ร่างสูงอึกๆอักๆ
“ว่าไงครับ ถ้าโกหกผมจะเก็บเสื้อผ้ากลับไปนอนบ้าน เพราะถ้าคิดจะรักกันก็ห้ามโกหกครับ” วนัสขู่เมื่อเห็นอีกฝ่ายทำพิรุธ ก่อนจะใช้สายตาคมกริบหรี่มองร่างสูงที่เริ่มหน้าซีดเหงื่อตก
เอาไงดี....โธ่นัส...ฉันไม่ได้นอกใจเลยนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ
“ไม่บอกใช่มั้ยครับ” วนัสขบริมฝีปากตัวเองแน่น แล้วเบี่ยงตัวออกจากวงแขนร่างสูง
“หึ! คนหลายใจ”
“เฮ้ย! เปล่านะนัส” ภูผาแทบจะกระโจนตะครุบตัวร่างโปร่งบางไว้เมื่ออีกฝ่ายลุกขึ้นแล้วหันกลับมามอง
ท่าทางเอาจริงเอาจังของวนัสทำให้ภูผาร้อนรนสะดุ้งโหยงกับสายตาคาดคั้น แถมด้วยอาการถือตัวปัดมือเขาเป็นพัลวัน
“บอกแล้วๆ” ร่างสูงรีบตกปากรับคำ เพราะกลัวใจร่างบางจริงๆ คงต้องยอมเสี่ยงหัวแบะแล้วละงานนี้
ภูผารีบรั้งร่างบางเข้าไปสวมกอดแล้วก้มลงกระซิบกระซาบบอกเล่าเรื่องราวการมาทำงานที่ไร่ภูผาวันแรกจบลงด้วยเหตุการณ์แบบไหน
ไม่รู้ว่าวนัสเขินอายหรือโมโหกันแน่ ใบหน้าถึงได้แดงก่ำ แต่จากการสันนิฐานของภูผาคาดว่าจะเป็นอย่างหลัง เพราะเสียงร้องตะโกนออกมาอย่างที่ภูผาไม่เคยได้ยินมาก่อน
“คุณภูผา!”
เอาน่ะ...ถึงยังไงก็แค่หัวแตก เขายอมทั้งนั้นละ ขอแค่คนๆนี้อยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆเขาตลอดไป จะโกรธยังไงก็ยอม ภูผามองดวงตาแวววาวด้วยความขึงโกรธพลางเพิ่มแรงโอบกอดร่างบางแน่นขึ้น ด้วยอีกฝ่ายพยายามสะบัดตัวออกอย่างกริ่งเกรงจะถูกแผล
“ขอโทษ...นัส” ร่างสูงแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มชุ่มชื้น ลิ้นอุ่นเล็กต่อต้านไม่ยอมให้ภูผารุกล้ำเข้าไป พลางส่งสายตาเขียวๆให้ร่างสูงหยุดล้วงมือเข้าไปใต้เสื้อเขาเสียที
ถึงจะโกรธแต่ก็โล่งอกที่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด แต่ให้ตายเถอะ...ตอนนั้นเขาแทบจะไม่รู้จักอีกฝ่ายเลย แล้วยังจะกล้าล่วงเกินกันอีกนะ เหมือนกำลังถูกล่อลวงยังไงไม่รู้สิ วนัสขึงตามองภูผาเขม่ง
“ยังมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกผมอีกมั้ยครับ ถ้ามีก็บอกมาตอนนี้เลยดีกว่า” วนัสเหลือบตามองร่างสูงที่พยายามดึงเขาให้ทรุดตัวนั่งบนเตียง แต่มือไม้ก็ยังไม่ยอมหยุดไต่แตะแผ่นอกราบเรียบแล้วหยุดเขี่ยตุ่มเนื้อสีเข้มทำให้ต้องหอบหายใจหนักๆ
“อือ...อย่านะ” วนัสตะปบมือใหญ่ไว้มั่น “บอกมานะ!”
“อืม...ไว้ก่อนนะคนดี ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว”
ภูผาเลี่ยงที่จะตอบแล้วเข้ายึดจับท้ายทอยอีกฝ่ายให้เงยหน้าขึ้นรับจุมพิตจากตนยาวนาน ก่อนจะค่อยๆผละออกมองริมฝีปากชุ่มฉ่ำ ทรวงอกเล็กกระเพื่อมไหวแรง แล้วจึงปลดกระดุมเสื้อเฝ้ามองผิวขาวนวลตรงหน้า
“ยังพูดกันไม่จบเลยนะ หยุด...นี่!” วนัสร้องเสียงหลง อยากจะกระทุ้งศอกใส่อีกฝ่ายก็กลัวจะสะเทือนถึงแผลที่ยังไม่หายดี
เมื่อเห็นร่างบางยอมล้มตัวลงนอนแต่โดยดี ร่างสูงจึงได้ใจกระซิบเว้าวอนขอให้วนัสตามใจ
“นัส....นะ”
“ไม่เอา...” ใบหน้าขาวเบี่ยงหน้าหนีดวงตาคมกล้าที่สะท้อนความต้องการอย่างโจ่งแจ้ง “ผม...” ร่างบางครางเครืออย่างลำบากใจ จะให้เขาเริ่มบทรักเองเนี่ยนะ วนัสมองหน้าคนตัวใหญ่อีกครั้ง คุณก็เจ็บอยู่ไม่ใช่เหรอ
“นัส...”
วนัสขยับมือขึ้นจับบ่าหนาอย่างไม่มั่นใจในตัวเอง
“นัส”
คุณภูผา...นี่คุณรู้ตัวมั้ยว่าคุณน่ะเจ้าเล่ห์ที่สุดเลย วนัสพลิกตัวขึ้นคร่อมร่างหนา เท้าแขนมองลึกลงในดวงตาคู่สีนิลที่มองสบตาเขานิ่ง
“ผมรักคุณ” วนัสยิ้มเย็น “แต่ผมจะไม่ยอมตามใจคุณเด็ดขาด” พูดจบวนัสก็ผุดลุกขึ้นเดินไปหยิบยาก่อนอาหารมาให้ร่างสูงทาน
พอหันกลับมาอีกทีก็เห็นร่างสูงนอนหันหลังให้
“ยาก่อนอาหารครับ” ร่างบางคลานขึ้นเตียงไปนั่งข้างๆร่างที่นอนคดคู้หันหลังให้ “คุณภูผาครับ” มือเล็กเอื้อมไปแตะบ่าหนาเบาๆ
แต่ภูผาก็ยังไม่ยอมหันกลับมา จนวนัสต้องโน้มตัวก้มมองใบหน้าคมหนุนหมอนใบโต เห็นภูผาลืมตาแต่ไม่ยอมมองเขาเหมือนเด็กกำลังงอน จึงยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะกดริมฝีปากที่ขมับอีกฝ่ายเบาๆ แล้วไล้เรื่อยไปหยุดที่ริมฝีปากได้รูป ส่งปลายลิ้นหยอกเย้าจนภูผาอดตอบรับสัมผัสไม่ได้
“นัส...”
“ถ้ายอมทานยา ผมก็จะ....” วนัสพูดค้างไว้แล้วยิ้มให้อีกฝ่ายมีความหวัง
“นัส...” ภูผารีบรับยามากินพลางดื่มน้ำตามอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้สังเกตรอยยิ้มนั้นแฝงร่อยรอยความเจ้าเล่ห์ไว้อย่างแนบเนียนอย่างที่ภูผาไม่คาดคิดมาก่อนเชียวละ
คุณเจ้าเล่ห์กับผมก่อนนะ
“นัส...ฉันกินหมดแล้วนะ...” ภูผาจุมพิตมือเล็กหนักๆ แล้วมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอ่อนเชื่อม
“ครับๆรู้แล้วๆ ผมจะเช็ดตัวให้นะครับ” วนัสยิ้มกว้างให้ภูผามองตาค้าง
“ก็ไหนว่าจะ...” คนตัวใหญ่พูดค้างไว้แค่นั้น แล้วจึงรู้สึกตัวว่าถูกอีกฝ่ายหลอกเข้าให้แล้ว
“ผมพูดเหรอครับ....ไม่น้า...................” วนัสยิ้มยั่ว ก่อนจะถูกกระตุกให้ลงไปนอนราบข้างภูผา
“หลอกกันหรือไงฮึ” ภูผาจูบที่หน้าผากมนหนักๆ “อย่าแกล้งกันนักเลย ฉันคนเจ็บนะ”
“คนเจ็บก็ต้องรู้จักพักผ่อนสิครับ”
“นี่ก็พักผ่อนเหมือนกันละ”
“โมเม”
“ไม่ได้โมเม” ร่างสูงสอดมือเข้าไปกอบกุมบั้นท้ายงอน ริมฝีปากจูบลงที่ซอกคอเนียนเบาๆอย่างรักใคร่
“นี่...อย่าสิ” วนัสปรามอีกฝ่ายด้วยสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งบึ้ง ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
เขามีความสุข มีความสุขที่จะอยู่เคียงข้างผู้ชายคนนี้ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น เขาจะไม่หันหลังกับทางที่เลือก เขาเหนื่อยได้ เขาโกรธได้ แต่เขาจะไม่เลิกรัก...รักคุณภูผา
“แล้วอย่ามาบ่นที่หลังนะครับ” วนัสยกตัวขึ้นทาบทับร่างสูงเบาๆแล้วค่อยๆกดริมฝีปากลงบนเปลือกตาร่างสูง ที่หลับตาลงรอคอยรสสัมผัสที่กำลังจะเกิดขึ้น จากน้ำมือร่างโปร่งบางด้วยหัวใจเต้นรัว
ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่นำพาให้พวกเขามาพบกัน
จบบริบูรณ์
...
แถมท้าย
ก้องภพกอดมารดาที่มาส่งถึงสนามบินเมื่อได้เวลาขึ้นเครื่อง แล้วจึงหันไปมองภาคภูมิที่ตามมาส่งด้วยความรู้สึกโหวงเหวงบอกไม่ถูก ก่อนจะหันหลังเดินเข้าประตูไป แวบหนึ่งที่เขาเหลียวมองร่างสูง ก็เห็นอีกฝ่ายโบกมือลาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“หึ!” คนตัวเล็กเดินหน้าตึงขึ้นเครื่องฉับๆ แล้วกระแทกตัวนั่งบนเก้าอี้นุ่มอย่างไม่ใส่ใจ
ถึงจะไม่อยากให้อีกฝ่ายมาคอยตามติด แต่ไอ้อาการเฉยๆแบบนั้นก็ทำให้เขาคันในหัวใจได้เหมือนกัน นี่!....จะไม่ได้เห็นหน้ากันอีกตั้งหลายเดือน ทำให้มันรู้สึกว่าอาลัยอาวรณ์หน่อยไม่ได้รึไงกัน เจ้าบ้า! คิดไปร่างผอมบางก็หันมองหน้าต่างด้านข้าง ไม่สนใจผู้โดยสารคนอื่นที่เดินเข้าประจำที่นั่งของตน รวมทั้งที่เก้าอี้ข้างๆเขาด้วย
ก้องภพหลับตาลงรอเครื่องขึ้น จนเครื่องขึ้นไปบินกลางอากาศได้พักหนึ่ง จึงได้หันไปมองคนนั่งเก้าอี้ข้างๆ จะว่าเพราะเมื่อยคอก็ว่าได้ แต่ว่าหน้าคนนั่งข้างตัวทำให้ก้องภพตาโต
“นาย!” ก้องภพยกนิ้วชี้หน้าขาวคมคายอย่างไม่อยากจะเชื่อ ชุดที่ภาคภูมิใส่มันก็ชุดที่มาส่งเขาชัดๆ แล้วเจ้าบ้านี่มานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
“นายมาอยู่ตรงนี้ได้ไง!” ก่อนที่ก้องภพจะตะเบ็งเสียงไปมากกว่านี้ ภาคภูมิก็ยกมือปิดปากบางๆไว้ แล้วพยักเพยิดหน้าไปทางเก้าอี้ตัวอื่นๆ ทำให้ก้องภพต้องขึงตามองอีกฝ่ายอย่างคาดคั้น
“พอดีได้หยุดหลายวันเลยจะไปเที่ยวที่นั่นหน่อย ไม่ได้ไปมาหลายปีแล้วด้วย” ภาคภูมิยิ้มใส่ดวงตาที่แทบจะหลุดออกมาจากเบ้าของอีกฝ่าย
“นี่!...ฉันไม่ได้ปัญญาอ่อนนะ ฉันบอกให้นายรออยู่อย่างสงบเสงี่ยมไง ไม่เข้าใจรึไง!” ก้องภพถลึงตามองภาคภูมิด้วยความรู้สึกอยากจะกินเลือดกินเนื้อ ไอ้ที่แสดงท่าทีเฉยชาเมื่อกี้ก็เพราะวางแผนมาแล้วละสิ หน่อย!......
“ไอ้กะล่อน! พูดอะไรไม่เป็นคำพูด” ร่างผอมสะบัดหน้าหนี
ภาคภูมิหน้าเสียเมื่อก้องภพโมโห เขาไม่คิดจะผิดคำพูดที่จะให้เวลาก้องภพ แต่เขาเป็นห่วงนี่
“ก้อง...” ภาคภูมิเอื้อมมือไปคว้ามือเล็กมากอบกุม ทำให้ก้องภพหันหน้ามองด้วยความระแวง
“ก้อง...ฉันไม่คิดจะไปกวนใจก้องหรอกนะ แค่จะไปดูว่าอยู่ยังไง ปลอดภัยมั้ยก็จะกลับแล้วละ แต่ขอเถอะ...ให้ฉันได้เห็นก่อนนะว่าก้องสบายดี ฉันห่วงก้องจริงๆนะ ไปอยู่คนเดียวแบบนั้น”
ก้องภพมองมือตนเองอุ่นร้อนจากฝ่ามืออีกฝ่าย แล้วค่อยๆซึมซับความอบอุ่นนั้นเข้าสู่หัวใจ ก่อนจะชักมือกลับอย่างช้าๆ
“แล้วนายจะไปอยู่กี่วัน” ร่างผอมเหล่ตามองภาคภูมิด้วยความรู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กๆอุ่นใจหน่อยๆ
“2 อาทิตย์” ภาคภูมิยิ้มตอบเมื่อก้องภพมีท่าทีอ่อนลง
“2 อาทิตย์! บริษัทบ้านนายเขาให้ลานานขนาดนั้นเชียวรึไง” ก้องภพเบิกตามองด้วยความรู้สึกอยากต่อยเจ้านี่ขึ้นมาตะหงิดๆ ไม่ใช่เพิ่งคิด แต่คิดมานานแล้วสิ ถึงได้เตรียมการได้เหมาะเจาะขนาดนี้
“ฉันเป็นเจ้าของบริษัท ไม่ต้องห่วงเรื่องงานหรอกน่า...” ภาคภูมิยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กๆอย่างเอ็นดู
“ฉันไม่ได้ห่วง แต่นายทิ้งงานมานานๆแบบนี้มันไม่มากไปหน่อยเหรอ เดี๋ยวก็ล่มจมกันพอดี” ก้องภพปัดมือใหญ่พัลวัน
“ฉันมีความรับผิดชอบพอนะก้อง” ภาคภูมิเอ่ยเสียงเรียบทำให้ก้องภพนึกเสียใจในคำพูดตัวเองไม่น้อย
“ฉัน...ฉันขอโทษ” ก้องภพเอ่ยขอโทษอย่างไม่รู้สึกติดใจแม้แต่น้อย
“ไม่เป็นไร แต่อยากให้ก้องรู้ว่าฉันเป็นห่วงจริงๆ” ร่างสูงขยี้เส้นผมที่เริ่มยาวขึ้นมากด้วยความรู้สึกเศร้าใจเล็กๆ คงอีกนานกว่าเขาจะได้หัวใจดวงนี้มาครอบครอง เพราะเขาเริ่มต้นไม่ดีเขาจึงต้องพยายามมากกว่าเดิม อดทนมากกว่าเดิม
ความห่วงใยของภาคภูมิไม่ได้หายไปไหน แต่มันซึมเข้าไปในใจร่างผอมบางที่ละน้อยๆ รอวันเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาเท่านั้น ถ้าร่างสูงไม่ถอดใจไปซะก่อน คงจะได้ลิ้มรสความรักแบบสุดขั้วหัวใจของผู้ชายตัวเล็กๆคนนี้เข้าสักวัน
ผู้ชายที่มีหัวใจไม่ได้น้อยไปกว่าใครในโลกเลย
“แล้วนายจองที่พักไว้รึยัง” ก้องภพถามคนจอมวางแผน
“จองห้องพักที่โรงแรมไว้ แต่มันไกลจากที่พักของก้องมาก เลยจองไว้แค่คืนเดียว เดี๋ยวค่อยไปหาที่ใกล้ๆอีกที” ภาคภูมิยิ้มให้ใบหน้ากลมๆที่แสดงท่าทางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
“ไม่ต้องไปหาหรอก ไว้แวะมาพักด้วยกันก็ได้ จะได้ช่วยดูๆอะไรให้ด้วย”
ภาคภูมิมองก้องภพด้วยความรู้สึกแปลกใจไม่น้อย แต่อีกฝ่ายก็เอ่ยออกมาเบาๆต่อไปอีกว่า
“อยู่คนเดียวในที่ที่ไม่รู้จักแบบนี้ ฉันก็กลัวเป็นเหมือนกันนะ ไหนๆนายก็มาแล้วไปอยู่เป็นเพื่อนฉันก่อนกลับได้มั้ย” ก้องภพพูดโดยเอาแต่ก้มมองตักตัวเอง
“ก้อง....” ภาคภูมิยิ้มพราย ในหัวใจพองโตขึ้นมาทันที เขาไม่ได้คิดไปเองคนเดียว ถ้าเขาพยายาม ก้องภพต้องไม่มองผ่านเขาไปอย่างแน่นอน เพราะเด็กคนนี้เป็นคนซื่อสัตย์กับตัวเองมาตลอด ลองได้เอ่ยอะไรออกมา แสดงว่าเจ้าตัวต้องคิดและรู้สึกอย่างนั้น
“ได้สิ..............ฉันรักก้องนะ”
“รู้แล้ว! พูดอยู่ได้” ก้องภพไม่กล้าเงยหน้ามองภาคภูมิ เขายังไม่ชินซักทีกับการถูกอีกฝ่ายบอกรัก ทั้งๆที่ก็ได้ยิน ได้ฟังมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ก็ยังรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้าเสียทุกทีไป จึงได้แต่เหลือบตามองคนอมยิ้มไม่ยอมหุบอย่างหมันไส้ขึ้นมาดื้อๆ
เขาไม่ได้ให้โอกาสแค่ภาคภูมิ แต่เขาได้ให้โอกาสกับตัวเอง เพราะความรักมันไม่ได้สร้างขึ้นมาจากคนเพียงคนเดียวได้ แต่คนสองคนต้องพร้อมจะทำให้รักนี้ นิรันดร
end
กรี๊ดดดดดดดดดดด
จบไปอีกเรื่องเเล้ว :mc4:
ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่ชอบนิยายพี่สาเกเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณ :pig4: เเทนคุณพี่เค้าด้วย
มีตอนพิเศษยาวๆอีกสามตอนจ้า
เดี่ยวเอามาลงวันหยุดไม่เสาร์ก็อาทิตย์นะ
:bye2:
-
:z13:จิ้มก่อนอ่านนนนนนนนนนนนนนน
น่ารักกกกกกกกกกจริง
ตอนพิเศษขอหวานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยยยยยยยยยยยยยยยย o13
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ นะค่ะ :L2: :L2: :L2: :L2:
:bye2:
-
ปลื้มทุกตัวละครเลย
อยากอ่านตอนพิเศษเร็วๆ
ไม่รู้ว่าจะมีตอนสวีทหวานๆของคู่ก้องภพกับภาคภูมิมั้ย อยากเห็นจัง
:pig4: :pig4: :pig4:
-
การี๊ดดดดดด จบแบบแฮปปี้มากเลยยยย :o8:
ตอนพิเศษ! ตอนพิเศษ! ตอนพิเศษ! :interest:
แล้วจะรอนะคะ :man1:
-
Love forever........... :L1:
-
เห จะเอาตอนพิเศษง่ะ จบแบบคุณหินยังเจ็บอยู่แบบนี้มันก็นะ อิ อิ
-
เป็นตอนจบที่น่ารักสุดๆเลยค่ะ
:-[
คุณหินนี้ก็นะหื่นตลอดๆๆ
ขนาดเจ็บแผลอยู่ยังไม่มีเว้น
แถมไปๆมาๆดูท่าทางว่าคุณหินนี้ต้อง
เข้าสมาคมกลัวเมียนะคะเนี้ย
น้องนัสพูดอะไรกะเกรงใจไปซะหมดเลย อิอิ
ส่วนคู่ก้องกะคุณภาคนิก็ไม่แพ้กัน
ถึงก้องจะยังไม่บอกว่ารัก
แต่การกระทำมันก็แสดงให้เห็นละเนอะ
ว่าเปิดใจรับคุณภาคมากขนาดไหน
ขอบคุณพี่ซาเกสำหรับนิยายดีๆ
แล้วก็ขอบคุณพี่เจี๊ยบที่เอาเรื่องดีๆมาโพสให้อ่านะคะ
:pig4:
ปล.รอข่าวเรื่องรวมเล่มด้วยค่ะ ^^
-
:L2:ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ
จบแบบน่ารักทั้งคู่เอกคู่รอง คนอ่านก็ปลื้มสุดๆล่ะค่ะ
-
น่ารักมากกกก
คุณหินอ่านตอนโดนยิงแล้วสงสาร
ใครกล้าทำพระเอกแบบนี้
นางนั่นหรือเปล่าเมียเก่าอ่า
ใช่แน่ๆๆไรเตอร์จะมีบอกไหมว่าใครทำ
:fire: แค้นๆๆๆๆๆๆๆ
มารอตอนพิเศษด้วยยยยยยย
-
เย้ แฮปปี้เอนดิ้ง :-[ คุณหินแม้แต่ตอนสังขารไม่ไหว แต่ใจรักเนาะ น้องนัสเหมือนกวงน้อยที่โดนสิงโตเจ้าเล่ห์จ้องจะเขมือบตลอดเวลาเลย :o8:
ส่วนภาคภูมิกับก้องภพ เหมือนยังไม่จบเลย อยากอ่านตอนสองคนนี้หวานๆมั่งอ่ะ :serius2:
-
ยาวสะจายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ม่ะมีไรต้องชมอีกแล้วเพราะชื่อของคุณสาเกก็บอกยี่ห้ออยู่ล่ะ
ว่าของเค้าดีจริงๆๆ o13 เอาตอนพิเศษสักแปดตอนเลยได้ม่ะ
ม่ะอยากให้จบเลย อยากเห็นเจ้าสองแสบตอนว้าปมาอยู่สักม.ปลาย
อยากรู้ว่าจะเรียกน้องไม้ว่าไร ม่ามี้ๆๆๆๆๆ :-[
-
อา........ในที่สุดก็จบอย่างภาคภูมิ
หลังจากที่ใจแขวนมาตลอด
แต่....ขอภาคภูมิกับก้องภพแบบยาวๆไม่ได้เหรอ
ยังอยากอ่านคู่นี้อีกเยอะๆๆๆๆๆๆๆน้าๆๆๆๆๆ
ช่วงนี้เหงาๆไงไม่รู้ รู้สึกเหมือนนิยายหลายเรื่องจะจบตามๆกันไป
เร่งปิดก่อนปีใหม่ป่าวเนี่ย?
ยังไงก็จะรออ่านตอนพิเศษนะจจ้ะ
-
เลยไม่รู้กันว่าใครที่ลอบยิงคุณภู แต่ก็แบบมีความสุข :L1: :L1:
-
จบแย้วววววววว
ชอบจังอ่ะเรื่ิองนี้ :impress2: :impress2:
-
ตอนจบนัสเริ่มเจ้าเล่ห์แหละ หุหุ
คุณหินนิก็ยังไงก็จะกดนัสให้ได้ชิมิ ๆ
ขอบคุณสำหรับตอนจบน่ารัก ๆ นะค่า
รอตอนพิเศษแบบใจจดใจจ่อ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักประทับใจทั้งคนเขียนและคนโพสต์
:pig4:+1
รอตอนพิเศษ :impress2:
-
:L1: :pig4:
-
ขอบตุณสำหรับเรื่องดีๆ อีกเรื่อง :-[
รอตอนพิเศษ
+1 ขอบคุณคนโพสท์และคนเขียน :L2:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
จบแล้ว จบแบบนี้แหละที่ต้องการ
ขอบคุณมากๆ ครับ น่ารัก อบอุ่น
ชอบจัง
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆครับ :pig4: :pig4:
+1 :L2:
-
:-[ :impress2: :o8: :man1: :m25: :z1: :pighaun: :haun4: :jul1: :oo1:
โอยย
จบดีจังเลย
อ่านแล้วมีความสุข
-
โล่งอก คุณภูผาปลอดภัย แต่ก็แอบนึกตะหงิดๆแล้วล่ะว่าศพนั่นไม่ใช่คุณภูผาของน้องนัสหรอก แต่ไอ้เวรไหนที่มันลอบกัดคุณภูผาล่ะเนี้ย จับได้กระทืบมันลงหลุมเลย :m31: คู่น้องก้องก็นะ มันต้องใช้เวลาเนอะ แต่น้องก้องก็อ่อนลงมากแล้วเหลือแต่จะยอมรับออกมาตรงๆเท่านั้นแหละว่านู๋ก็คิดเหมือนพี่ภาค :o8:
ขอบคุณเจี๊ยบ และ คุณสาเกมากๆสำหรับนิยายน่ารักๆเรื่องนี้ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
รู้สึกปลื้มใจในที่สุดก็Happy Ending ลงตัวที่สุด ลุ้นแทบแย่ รออ่านลั้นลาตอนพิเศษ ขอแบบน่ารักๆ
-
จบแล้ว มีความสุขกันถ้วนหน้าเลย
ไปๆมาๆ ภูผาก็กลายเป็นลูกไก่ในกำมือของนัสซะงั้น
สงสัยซึมซับเชื้อเจ้าเลห์มาจากภูผาแน่เลย :laugh:
รออ่านตอนพิเศษอยู่น๊า
-
:pig4: :pig4:ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ :z2: :z2:
-
ขอบคุณคุณเจี๊ยบคนโพสต์กับคุณสาเกคนแต่งสำหรับเรื่องราวน่าประทับใจที่จบลงอย่างสวยงาม
ขอบคุณที่ทำให้มีความสุขก่อนวันหยุดยาวสุดสัปดาห์
ขอบคุณคุณเจี๊ยบสำหรับการโพสต์ต่อเนื่องสม่ำเสมอ
ยังกดบวกไม่ได้ขอขอบคุณด้วยใจอีกครั้ง
ถ้าคุณสาเกทำเป็นหนังสือบอกด้วยนะ
รวมทั้งเรื่องอื่นของคุณสาเกด้วย
รอตอนพิเศษอย่างมีความสุขจ้ะ
-
อ่านแล้วมีความสุขจัง
ทุกเรื่องจบลงอย่างมีความสุข
ซึ่งมาจาก ความรัก สินะ
มารอตอนพิเศษนะคะ
เอาแบบหวานไม่ต้องเกรงใจใครไปเลยนะคะ
อ้อ ช่วงนี้ในเล้ามีรวมเล่มกันคึกคัก
นิยายของคุณ sake สนุกทุกเรื่องเลย
ไม่คิดจะรวมเล่มบ้างหรือคะ อยากได้ทุกเรื่องเลยอ่ะ
:pig4: ขอบคุณมากนะคะ
-
Yeah!!!!!
Happy Ending!!!!!!
แต่ค้างหน่อยๆครับ ตกลงใครยิงหินครับ
ถ้ามีตอนพิเศษได้ก็จะเป็นพระคุณอย่างสูงครับ
-
จบแย้วววววววววววววววววว
คุณหินนี่นะ ยังไม่หายดีก้ยังจะทำอีก
หื่นจริงๆเลย...
รอตอนพิเศษนะคะ
-
จบแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่งราวดีๆขอรับ :man1:
-
ขอบคุณมากค่ะ
สนุกมาก น่ารักทั้งสองคู่เลยจริงๆ :กอด1:
-
มีความสุขทุกครั้งที่ได้อ่านเรื่องนี้ค่ะ ขอบคุณจริงๆ
รอตอนพิเศษที่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกมากมายด้วยคน
-
ขอบคุณมากค่ะ
-
รอตอนพิเศษด้วยยยย
-
ตามอ่านทันก็จบพอดีคะตามช้าหน่อยเพราะตามมาจากหมอทิ และข้าวหอม
อ่าน 2 เรื่องยาวติดกันไม่ต่องเบรกกันเลยคะ
ขอบคุณคุณสาเกผู้แต่ง และขอบคุณ คุณเจี๊ยบคนลงนิยายด้วยนะคะ
ที่นำนิยายดี ๆ หน้ารัก ๆมาให้อ่านกัน อยากบอกว่ามีความสุขคะ
รอตอนพิเศษนะคะ
:pig4:
-
โอ้ จบไปอีกเรื่อง
เลยอดอ่านตอนนัสลุยเลย :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆจ้า รออ่านตอนพิเศษ :กอด1:
-
จบแล้วววววววววววว
น่ารักเนอะ ทั้ง 2 คู่เลย
รอตอนพิเศษ
:กอด1:
-
อ่านตอนจบด้วยอาการสดชื่นแจ่มใส
อ่านไปก็ยิ้มไป ยิ้มจนปวดแก้ม
ทั้งสองคู่
รอตอนพิเศษค่ะ
:กอด1:
-
อิ่มเอมมากึบ
ขอบคุณมากๆๆ :L1: :3123: :L1:
-
เริ่มตามอ่าน พออ่านทันเรื่องก็จบแล้วพอดี
ใจหายใจคว่ำหมดกับเรื่องคุณภูผา
แหม...ที่แท้ก็ผู้มีอิทธิพลคนนึ่งเหมือนกัน
เห็นว่าจะมีตอนพิเศษอีก สามตอนชิมะค่ะ หุหุ
รออ่านเน้อ....
ปล.คู่ก้องภพกับภาคภูมิ น่ารักมากๆๆ เริ่มต้นได้ไม่ดีเท่าไรแต่สุดท้ายก็รัก
สู้ต่อไปนะคุณภาคภูมิ แอบอยากอ่านเรื่องของคู่นี้อีกซักคู่
ไม่รู้จะมีหวังไหม....
-
thx kurb
-
จบแล้วเหรอ ยังอ่านไม่สะใจเลยอ่ะ
ขอพิเศษหน่อยนะๆๆๆ
-
+ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ น่ารักค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษแล้ว :L2:
-
สนุกมากเลยค่ะ
อยากอ่านตอนพิเศษเร็วๆๆๆๆจัง
-
หุหุ แฮปปี้มาก ๆ เลย ขอบคุณมากนะคร้าบ
สนุกมาก ๆ เลย
//ขอตอนพิเศษด้วยคร้าบ
-
จบไวจัง
-
กิ๊ดดด ตามอ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ รออ่านตอนพิเศษนะคะ
ชอบนิยายของคุณ Sake ทุกเรื่องจริงๆ ค่ะั สนุกทุกเรื่อง o13
เรื่องนี้แหม น้องก้องนี่แอบมีโขมยซีนคู่หลักเนอะ กร๊ากกก น่ารักอ่ะ :-[
คุณหินและครอบครัวน่ารักทั้ง 3 หนุ่มเลยค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษแล้วววว :o8:
-
แอบน้ำตารื้น เค้าซึ้ง เค้าชอบ
ชอบตอนแถมท้ายด้วย นู๋ก้องจ๋า ใจนู๋ไปเกินครึ่งแล้วล่ะลูก
งานนี้ภาคภูมิจะได้เจอรักจริงกะเขาซะที
คุณแม่โคตรปลื้มค่ะงานนี้ TvT
-
With all my heart : คำคืนของสองเรา
“มาแล้วๆ”
เจ้ารอยอดีตคนงานไร่ภูผาเดินหอบใบตองสีเขียวสดมากองไว้ตรงหน้าลูกชายภูผา ที่ร่ำร้องอยากจะได้กระทงไว้ลอยคืนนี้
ด้วยค่ำคืนนี้เป็นวันลอยกระทง เด็กทั้งสองคนจึงรบเร้าผู้เป็นบิดา ว่าอยากจะไปลอยกระทงที่วัด ด้วยเพราะทางวัดจัดงานมหรสพไว้นั่นเอง และภูผาก็จำต้องยอมพาเด็กๆไป แต่…
คนรับปากว่าจะพาไป กลับยังนั่งทำงานที่โรงงานต่างอำเภออยู่เลย ปล่อยให้ร่างโปร่งมานั่งทำกระทงกับเจ้าลอยสองคน ทั้งๆที่จะเย็นแล้วแท้ๆ
วนัสยิ้มกว้างเมื่อเห็นลูกลิงสองตัวกระตือรือร้นเดินเข้าไปช่วยลูกพี่เช็ดใบตอง ที่ถูกมืออันชำนิชำนาญกรีดออกมาจากทางกล้วยเสียดิบดี ไม่มีแตกเป็นริ้วๆ บนเสื่อที่ป้าหยดนำมาปูไว้ให้ที่ระเบียงหน้าบ้านเต็มไปด้วยดอกไม้ทุกชนิดที่ปลูกไว้รอบบ้าน และแน่นอน ไม้ดอกไม้ใบเหล่านั้นถูกเด็กๆเด็ดมาซะโกร๋นต้น นี่ถ้าพ่อกลับมาเห็นคงพูดไม่ออกกันบ้างละ เขาเองก็ห้ามไม่ทัน ก็พอจะพูดเตือนก็ได้มาเป็นหอบแล้วนะสิ
แต่เรื่องที่น่ากังวลตอนนี้คือ เขาทำกระทงไม่ค่อยจะเป็น แต่เจ้ารอยผู้มีความสามารถสารพัดประโยชน์บอกว่าทำเป็น ถึงได้มาชุมนุมกันแบบนี้ หวังว่าคงได้เรื่องนะ…
หนึ่งชั่วโมงต่อมาหลังจากปลุกปั้นกระทงใบน้อยๆ ของสองหนุ่ม ลูกชายคนเล็กของบ้านภูผาก็พูดขึ้นว่า
“น้ารอยๆ เมฆว่ากระทงมันเบี้ยวๆละ” ลูกลิงตัวน้อยทำหน้าย่น จ้องมองกระทงบูดๆเบี้ยวๆ รูปแบบแสนธรรมดา ใบตองมีรอยแตกช้ำใบทั่วอย่างเศร้าใจ ในขณะที่ผู้เป็นพี่ก็ยังขะมักเขม้นกับการทำกระทงของตัวเอง แต่ดูเจ้าตัวก็ทำแล้วรื้อหลายรอบ จนดอกไม้ที่บิดาสุดถนอมเหี่ยวคามือไปเป็นกำๆ
“ไม่เห็นสวยอย่างที่คุณครูทำให้ดูเลยครับ” เด็กชายเมฆยังคงตอกย้ำบรรดาน้าๆอย่างไร้เดียงสา
วนัสเองก็ไม่คิดจะเถียงสิ่งที่เด็กน้อยพูดสักคำ พลางหันไปมองเจ้ารอยตัวดีที่กำลังยิ้มแฮะๆ แล้วไหนบอกว่าชำนาญไงฟะ ราคาคุยจริงๆนะแก
“มันอาจจะไม่สวยนะน้องเมฆ แต่ประสิทธิภาพไม่ได้ต่างอะไรกับกระทงใบอื่นๆหรอกนะ ลอยน้ำได้เหมือนกัน” เจ้ารอยพยายามยกสิ่งที่ตามองไม่เห็นมากลบเกลื่อน แต่เด็กน้อยก็ยังแสดงอาการคลางแคลงใจ
“ไม่เชื่อใช่ปะ...งั้นลองเอาไปลอยในอ่างบัวข้างๆดูสิ เชื่อน้ารอยเถอะน่า...” เจ้ารอยยกกระทงให้เด็กชายไปลองลอยในอ่างบัว และ...
“มันจมละน้ารอย!” เสียงใสๆตอบกลับขณะนั่งมองกระทงค่อยๆจมน้ำไปเรื่อยๆ
“อะ!...” เจ้ารอยรีบจ้ำอ้าวไปดูฝีมือตัวเอง เห็นกระทงบูดๆเบี้ยวๆจมน้ำไปจริงๆ “น้าว่ามันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่นอน...จริงๆนะ” เจ้ารอยตัวดีทำท่าทรงภูมิจนน่าหมันไส้
แต่ก่อนที่เจ้ารอยจะได้ตะแบงต่อไปอีก วนัสก็กวักมือเรียกน้องเมฆเข้ามาหา
“น้องเมฆ แล้วปีก่อนใครทำกระทงให้ครับ” วนัสเอ่ยถามในขณะที่เจ้าตัวเล็กถือโอกาสแทรกตัวมาบนตักซะงั้น
“พ่อหินทำให้ครับ” เด็กชายตอบพลางมองเศษใบตองแล้วทำปากยื่น
คุณภูผานะเหรอ ทำกระทง...หน้าไม่ให้จริงๆ วนัสเลิกคิ้วขึ้น พลางพูดปลอบใจเด็กน้อยที่อยากจะได้กระทงสวยๆไว้ลอยคืนนี้
“งั้นเดี๋ยวคอยพ่อหินแป๊บนะครับ เดี๋ยวพ่อหินก็กลับมาช่วยพวกเราทำ แล้วน้องเมฆก็จะมีกระทงสวยๆไว้ลอยคืนนี้แน่นอน... นะครับ” วนัสกดคางตัวเองกับศีรษะเล็กแล้วโยกไปมา
“แต่พ่อบอกว่าจะกลับช้า แล้วจะทันหรือน้าไม้” เจ้าตัวเล็กยังคงบ่นกระปอดกระแปด พลางมองผู้เป็นพี่ชายที่กำลังลองกระทงฝีมือตัวเองในอ่างบัว และสุดท้ายกระทงใบจิ๋วก็จมลงเช่นของน้าๆผู้สอนสั่ง แล้วเจ้าตัวก็เดินหน้าเสียกลับมา
“น่า...เชื่อน้าไม้สิ เดี๋ยวพ่อหินก็มา” วนัสปลอบเสร็จ แล้วรีบหลบมายกโทรศัพท์หาความหวังเดียวในเวลานี้
ร่างโปร่งสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์คนรัก
รอเพียงชั่วอึดใจ เสียงทุ้มก็ดังมาตามสาย
“ครับ...มีอะไรหรือนัส” ภูผากรอกเสียงลงในโทรศัพท์มือถือตัวเอง และอดจะรู้สึกแปลกใจไม่ได้ที่ร่างโปร่งโทรหาเขาในช่วงเวลาทำงานแบบนี้ เพราะวนัสเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก หากไม่มีเรื่องจำเป็นหรือคุยงาน ก็จะไม่โทรหาเด็ดขาด
“ยุ่งมากมั้ยครับ” วนัสเอ่ยอย่างเกรงๆ ยิ่งทำให้ภูผาแปลกใจหนักขึ้นไปอีก
“ก็ไม่มากหรอก” ภูผาปดอีกฝ่ายหน้าตาเฉย ทั้งๆที่มีเอกสารต้องตรวจเช็คอีกหลายแฟ้ม
“งั้นกลับบ้านตอนนี้เลยได้มั้ยครับ” วนัสพูดเร็วจนแทบไม่หายใจ
ร่างสูงเลิกคิ้วขึ้นอย่างฉงน อยู่ๆโทรมาขอให้เขากลับบ้าน มันผิดปกติจริงๆนั้นละ
“ใครเป็นอะไรหรือเปล่าหือ?” ภูผายังยิ้มเย็น ด้วยรู้สึกแปลกๆกับน้ำเสียงของคนรัก
“ก็...ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกครับ แต่...แต่ว่าผมอยากให้คุณภูผากลับมาช่วยสอนทำกระทงหน่อยนะครับ...ผมทำไม่เป็น แล้วเด็กๆเขาก็อยากได้กระทงสวยๆกันด้วย คุณภูผารีบกลับมาหน่อยนะครับ” น้ำเสียงอ่อนหวานในช่วงท้ายทำให้ภูผารู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ และรู้สึกอยากจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ขึ้นมาอีกครา
“พูดอีกสิ พูดออดอ้อนฉันให้มากกว่านี้สิ แล้วฉันจะรีบกลับ” ภูผาหลับตาฟังเสียงคนรักตอบกลับ
“คุณภูผา...” เสียงอ่อนระโหยครางเครือ “อย่าแกล้งกันสิครับ เด็กๆรออยู่นะครับ” วนัสหลับตาลง รับรู้ถึงความเจ้าเล่ห์ไม่เลือกสถานการณ์ของร่างสูง
“นัส...”
“...”
“หือ?”
“คืนนี้นะครับ ไว้คืนนี้ได้มั้ย” วนัสขบริมฝีปากข่มความอายเอ่ยออกไป
“เดี๋ยวเจอกัน...แล้วอย่าลืมที่รับปากไว้นะ...ที่รัก” พูดจบ ภูผาก็ตัดบทรีบเก็บเอกสารบึ่งรถกลับบ้านทันที
XXXXX
“ไงเจ้ารอย...มากับเขาเหมือนกันเรอะ” ร่างสูงเอ่ยทักอดีตลูกจ้างที่เห็นหน้ามันบ่อยจริงๆ
“โธ่นาย... เคยลอยด้วยกันทุกปี อย่าพูดจาตัดรอนกันแบบนี้สินาย” เจ้ารอยแกล้งโอดครวญ
“แล้วไม่ไปลอยกับเมียรึไง”
“เมียผมมันบอกว่าจะลอยในโอ่งที่บ้าน มันไม่อยากนอนดึก เดี๋ยวผิวเสียอะไรของมันก็ไม่รู้ ผมเลยเผ่นมาบ้านนายนี่ละ” เจ้ารอยตอบหน้าตาเฉย
เออ! เอาเข้าไป ข้าว่าเอ็งหลับหูหลับตาคว้าเมียมาผิดจริงๆละมั้งไอ้รอย ภูผาคิดอย่างละเหี่ยใจ พลางมองไปยังร่างโปร่งบางที่นั่งอยู่บนเสื่ออย่างมีความนัย
ประกายตาของร่างสูงสะท้อนแวววาวจนวนัสต้องหลบสายตาวูบวาบ ผิวแก้มอุ่นขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
ภูผาเดินเข้ามาทรุดตัวนั่งตรงข้ามร่างบาง มองสภาพกระทงเบี้ยวๆและบรรดาดอกไม้ที่ถูกเด็ดมากองไว้บนเสื่ออย่างไม่แปลกใจ ก็ตอนเดินขึ้นบ้านมา เห็นสภาพไม้ดอกรอบบ้านเหลือแต่ใบแล้วต้องทำใจอย่างเดียว ไว้พรุ่งนี้คงจะต้องสะสางกันซักที และเมื่อมองสีหน้าจืดๆของร่างโปร่งก็ต้องอมยิ้ม รออีกฝ่ายเอ่ยปากทั้งๆที่รู้
“สอนหน่อยสิครับ เห็นเด็กๆว่าคุณทำกระทงเก่ง” วนัสจำต้องเอ่ยปากเมื่อเห็นอีกฝ่ายเอาแต่ยิ้ม นี่ผมก็ทำเพื่อคุณนะ ยังจะมาขออะไรแบบนั้นอีก มันอายนะครับ
“มะ...เดี๋ยวสอนให้” ภูผาตัดใจเลิกแกล้งอีกฝ่าย และตะโกนเรียกคนอื่นมาล้อมวงช่วยกันทำกระทงสำหรับคืนนี้
นิ้วมือใหญ่แข็งแรงกลับจับใบตองที่ฉีกกว้างประมาณ 2 นิ้ว มาจับเป็นกลีบผกาอย่างคล่องแคล้ว พอได้ครบสามกลีบก็นำมาซ้อนให้ลดหลั่นกันไปแล้วนำไปติดรอบที่ขอบฐานกระทง ไปจนบรรจบกัน และตัวฐานกระทงร่างสูงก็เป็นคนไปตัดต้นกล้วยเป็นแว่นด้วยตัวเอง เพราะร่างสูงเล่าว่าให้เจ้ารอยตัดที่ไร กระทงจมน้ำทุกปี
“ทำเก่งจังครับ” วนัสชื่นชมพร้อมดวงตาอีกสามคู่ มองมายังกระทงขนาดกำลังดีที่เสร็จในเวลาอันรวดเร็ว และมือใหญ่ก็กำลังปักดอกไม้ธูปเทียนให้เสร็จพอดี
“ฮู้...ฝีมือไม่ตกเลยนาย” เจ้ารอยเสนอหน้าเข้ามาชื่นชมด้วยอีกคน
“อย่ามาพูดดีเลยไอ้รอย ฉันสอนให้ทุกปีก็ไม่เห็นจะได้เรื่องเลยนะแก” ภูผาพูดแขวะเจ้าคนเสนอหน้า
“โธ่...นายก็” เจ้ารอยยกมือขึ้นลูบต้นคอแก้เก้อพลางยิ้มแฮะๆ ทำให้วนัสมองหน้าเจ้ารอยตัวดีอีกรอบ ให้มันได้ยังงี้สิน่า...
“ใครสอนมาหรือครับคุณภูผา” วนัสชะโงกหน้าเข้ามาดูกระทงในมือใหญ่ใกล้ๆ
ภูผาสูดกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างโปร่งแล้วจึงยกยิ้มบาง
“ก็แม่ฉันนั้นละ สมัยท่านยังอยู่ก็จะมานั่งจับกลุ่มช่วยกันทำทุกปีละ แล้วพอหัวค่ำก็จะไปลอยที่แม่น้ำด้วยกัน แม่ฉันเขาชอบ เพราะครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันด้วยไงละ” ร่างสูงยิ้มกว้างอยากจะจูบหน้าผากมนนั้นซักที แต่ก็ต้องสำรวจกิริยาไว้ “มาสิ จะสอนให้”
วนัสพยักหน้าหงึกๆหยิบจับใบตองขึ้นมาทำตามร่างสูงพร้อมๆกับบรรดาเด็กเล็กเด็กโข่งที่สอนหลายทีแล้วไม่รู้จักจำอย่างเจ้ารอย
ในที่สุดกระทงงามๆก็พร้อมสำหรับค่ำคืนนี้ ภูผาให้เด็กๆเก็บกวาดระเบียบบ้านให้เรียบร้อย ก่อนจะไล่ให้ไปอาบน้ำ
พลบค่ำภูผาจึงพาสี่ชีวิตไปวัดตามคำร่ำร้องของลูกๆตน
เสียงระเบ็งเซ็งแซ่ดังขึ้นเมื่อเข้ามาถึงบริเวณงานมหรสพภายในวัด ร่างสูงเดินตามการจับจูงของลูกๆที่พาไปเข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างไม่รู้เบื่อ ยิ่งถ้าเจอของเล่นถูกใจก็จะยิ่งเขย่าแขนพ่อ มองด้วยสายตาอ้อนวอนให้พ่อซื้อให้ ชิ้นสองชิ้นแรกภูผาก็ซื้อให้ดีอยู่หรอก แต่พอเริ่มถี่ผู้เป็นพ่อก็เริ่มใช้สายตาห้ามปรามจนลูกๆหน้าสลดไปตามๆกัน จะมีก็เจ้าตัวเล็กที่เลี่ยงเดินมาหาวนัส แอบมามองตาปริบๆแล้วขอให้ร่างโปร่งโอบอุ้ม
เมื่อวนัสจับร่างเล็กๆขึ้นมาอุ้ม เด็กชายเมฆก็โผเข้ากอดคอ พลางกระซิบเบาๆที่ข้างศีรษะ
“น้าไม้ น้องเมฆอยากได้ปืนอันนั้นครับ น้าไม้ซื้อให้น้องเมฆหน่อยนะครับ” ร่างเล็กในอ้อมกอดส่งเสียงครางเครือ
“น้องเมฆมีปืนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ซื้ออีกเดี๋ยวคุณพ่อดุเอานะ” วนัสพูดปลอบพลางลูบหลังเล็กๆนั้น
“มันไม่เหมือนกัน อันนั้นมันเล็กกว่าอันนี้ น้าไม้....นะน้าไม้” เสียงเด็กน้อยยังคงต่อรอง
“แต่เดี๋ยวน้องเมฆก็จะขอน้าไม้ซื้ออย่างอื่นอีก” วนัสยกยิ้มบางเบา
“ไม่แล้ว อันสุดท้ายจริงๆน้าไม้ นะ...” น้องเมฆผละตัวออก มองใบหน้านวลด้วยสายตาอ้อนวอนสุดชีวิต จนวนัสใจอ่อนพยักหน้าตอบรับ แล้วเดินเข้าไปซื้อให้ พอออกมาจากร้านก็เจอภูผามองมาตาเขม็ง เจ้าตัวเล็กจึงกอดคอร่างโปร่งไว้แน่น
“นัส...” ภูผาตั้งใจจะปราบร่างโปร่ง แต่ก็ถูกวนัสส่งสายตาขอร้องมาก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ
วนัสปล่อยน้องเมฆให้ไปสมทบกับพี่ชายที่ยืนอยู่กับเจ้ารอย แล้วจึงเดินเข้าไปใกล้ร่างสูง
“นัส อย่าตามใจกันมากนัก เดี๋ยวก็เคยตัว ยิ่งเดี๋ยวนี้เจ้าตัวเล็กนั่น มีอะไรก็เอาน้าไม้มาอ้างท่าเดียว รู้มั้ย” ภูผาเอ่ยขณะเดินดูร้านรวงต่างๆ
“ฮะๆ ก็เป็นแบบนี้ไม่บ่อยหรอกครับ” วนัสยิ้มฝืดๆให้ร่างสูง ด้วยรู้ว่าตัวเองตามใจเด็กไปจริงๆนั้นละ
“วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองเต็มตลิ่ง
เราทั้งหลายชายหญิงสนุกกันจริง วันลอยกระทง
ลอย ลอยกระทง ลอย ลอยกระทง
ลอยกระทงกันแล้ว ขอเชิญน้องแก้วออกมารำวง
รำวงวันลอยกระทง รำวงวันลอยกระทง
บุญจะส่งให้เราสุขใจ บุญจะส่งให้เราสุขใจ ...”
เสียงเพลงรำวงประกาศเปิดรอบดังขึ้นอยู่ใกล้ๆทำให้วนัสเงยหน้ามองร่างสูง
“ไปดูเขารำวงกันมั้ยครับ” วนัสเอ่ยชวน
“อยากไปหรือ” ภูผามองลึกเข้าไปในดวงตาอีกฝ่าย เขาไม่อยากไปแถวนั้น ไม่อยากไปให้ใครมาดึงตัวคนรักของเขาขึ้นไปรำวงอีกเหมือนคราวก่อน แต่ถ้าวนัสอยากไปเขาก็ไม่คิดจะขัด เพราะมันเป็นสังคมที่เขาอาศัยอยู่นี่นะ
“ไม่หรอกครับ” วนัสยิ้มบางให้ร่างสูง
แค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว กับสายตาร้าวรานในครั้งนั้น วนัสไม่คิดจะทำให้ร่างสูงลำบากใจอีก
แล้วจึงสะกิดให้อีกฝ่ายเดินตามไปทางร้านอาหาร “เรียกเด็กๆมากินข้าวเถอะครับ ถ้าดึกเดี๋ยวจะง่วงนอนกันซะเปล่าๆ”
ทานข้าวเสร็จภูผาก็พาเด็กๆไปลอยกระทงที่แม่น้ำใกล้ๆวัด ก่อนจะลอยภูผาบอกให้ทุกคนตั้งจิตอธิฐาน และกล่าววาจาขอบคุณพระแม่คงคาที่ให้เราได้อาศัยน้ำกินน้ำใช้ และขออภัยพระแม่คงคมที่ทิ้งสิ่งปฏิกูลลงในแม่น้ำตามตน จากนั้นจึงปล่อยกระทงให้ล่องลอยไปตามสายน้ำเล็กๆท่ามกลางแสงจันทร์ที่ยังไม่เต็มดวง แต่ก็สว่างมองเห็นหน้ากันสลัวๆ เสร็จแล้วเจ้ารอยก็ขอแยกตัวไปเที่ยวกับเพื่อนกลุ่มตัวเองต่อ เพราะภูผาต้องรีบกลับด้วยเด็กๆจะง่วงนอน
XXXXX
เมื่อมาถึงบ้าน ภูผาก็ไล่ส่งลูกลิงที่ต่างก็ได้ของเล่นกันมาคนละสองสามชิ้นเข้านอน ส่วนชายหนุ่มทั้งสองยังคงนั่งดูโทรทัศน์กันต่อจนเกือบเที่ยงคืน
“พระจันทร์ใกล้เต็มดวงแล้ว ” วนัสพึมพำขณะมองผ่านหน้าต่างออกไปภายนอก ร่างโปร่งจึงเดินออกไปดูแสงจันทร์ที่ระเบียงหน้าบ้าน โดยมีร่างสูงเดินตามหลังมา
สายลมเย็นยามค่ำคืนพัดผ่านผิวกายผะแผ่ว ร่างสูงที่เดินตามหลังมาก็เข้ามาโอบกอดร่างเล็กไว้แนบแน่น
“ออกมาทำไม ไม่หนาวเหรอ” ภูผากระซิบเบาๆข้างใบหูเล็ก
“อยากดูพระจันทร์เต็มดวงหน่อย ง่วงหรือครับ” วนัสเอี้ยวหน้ามองใบหน้าคมเข้มใกล้ๆ
“ยังไม่ง่วงเลย” ร่างสูงตอบพลางมองไปรอบๆบริเวณ ที่มีเงาตะคุ่มๆของต้นไม้ใบหญ้าอยู่โดยรอบ
“ไม่เหนื่อยหรือครับ วันนี้ทำงานทั้งวัน”
“ก็เหนื่อยอยู่นะ แต่รอทวงสัญญาคนก่อน”
คำพูดของภูผาทำให้วนัสแก้มร้อนขึ้นมาอีกครา เอาจริงเหรอเนี่ย...
ภูผาเลิกคิ้วมองร่างโปร่งอย่างรู้ทัน ก่อนจะผละกายออกแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากมน
“ฉันล้อเล่นน่ะ” ร่างสูงยิ้มกว้าง เขารู้ว่าสิ่งที่เขาขอให้วนัสทำ มันไม่ใช่วิสัยของร่างโปร่ง วิธีการแสดงออกถึงความรักที่มีต่อเขา วนัสจะทำผ่านการดูแลสารทุกข์สุกดิบ และสื่อมาทางแววตา เพียงแต่นานๆทีเขาก็อยากจะให้อีกฝ่ายออดอ้อนเขาบ้างเท่านั้นเอง
เขารู้...ที่เป็นแบบนี้เพราะวนัสไม่อยากจะสร้างหรือเป็นภาระอะไรให้เขานั่นเอง
วนัสมองใบหน้าคมคายยกยิ้มกว้าง ก่อนจะยกแขนขึ้นโอบกอดรอบคอร่างสูงไว้ แล้วเขย่งตัวขึ้นจุมพิตข้างมุมปากได้รูปเบาๆ
“ผมรักคุณครับ”
“ชื่นใจ...” ร่างสูงวาดวงแขนโอบรัดร่างเล็ก แล้วผละถอยห่าง พลางล้วงของบางสิ่งออกจากกระเป๋าเสื้อ
วัตถุเย็นๆถูกสวมใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างเบามือ ประกายแสงแวววาวจับตา ด้วยความมืดสลัวทำให้มองเห็นไม่ค่อยถนัด แต่วนัสก็รู้ว่านี่คือแหวน ทำให้รู้สึกแน่นในอก
“ ทุกๆวันที่ฉันอยู่กับนัส สำหรับฉันแล้วมันเป็นวันที่พิเศษ” ภูผาก้มลงจูบที่แหวนหนักๆ แล้วมองใบหน้านวลท่ามกลางแสงจันทร์กระจ่าง “อย่าว่ากันเลยนะที่มาให้ในวันนี้ มันคงดูไม่ค่อยจะโรแมนติกเท่าไร แต่ฉันก็ให้ด้วยใจจริงๆ”
วนัสยกยิ้มบางด้วยรู้สึกตื้นตันใจ.... มีคนที่รักเขามากมายขนาดนี้แล้วจะให้เขานิ่งเฉยได้ยังไง...
“ทุกๆวันที่ผมอยู่กับคุณ ก็คืนวันพิเศษสำหรับผมเหมือนกันครับ”
ร่างโปร่งถูกรวบเข้าไปกอด ก่อนจะถูกอุ้มเข้าไปภายในห้องนอนของร่างสูง
แสงไฟสีนวลจากโคมไฟหัวเตียงสว่างทาทาบร่างเปลือยเปล่าสะท้อนเป็นเงาที่ผนังห้อง
ร่างเล็กนั่งทับหน้าท้องแข็งแรงราบเรียบ พลางไล้นิ้วมือไปที่รอยแผลเป็นจากกระสุนปืน จนถึงตอนนี้ภูผาก็ยังไม่ยอมบอกว่าสงสัยใคร แต่เขารู้สึกว่าร่างสูงรู้ และกำลังดำเนินการอะไรอยู่แน่ๆ
“อย่ากังวลไปเลย มันไม่เจ็บแล้วละ ผ่านมานานแล้วนะ” ร่างสูงเย้าเมื่อเห็นวนัสจ้องมองรอยแผลเป็น และก็จะเป็นอย่างนี้บ่อยครั้งที่เห็นรอยแผล
วนัสตัดใจละจากรอยแผล มองใบหน้าคมคายที่แสดงออกถึงความรักและความต้องการ แล้วทรุดตัวลงไปกอดร่างกายกำยำแน่นๆ แนบริมฝีปากกับอีกฝ่าย ส่งปลายลิ้นอุ่นเข้าไปเชิญชวนให้เข้ามากระหวัดเกาะเกี่ยว
และภูผาก็ไม่คิดจะปฏิเสธคำเชิญอันเย้ายวนนั้นแม้แต่น้อย มือใหญ่ฟอนเฟ้นแผ่นหลังเนียนและแก้มก้นตึงหนักๆ
“อา...”
“นัส” ร่างสูงดูดกลืนลิ้นอ่อนนุ่ม แล้วจึงค่อยๆขยับตัวขึ้นพิงหัวเตียง กดรั้งร่างบางให้แนบสนิทไปกับกลางลำตัว
ร่างเล็กสั่นสะท้านก่อนจะหย่อนตัวลงสู่แกนกายที่ผงาดรออยู่อย่างไม่ค่อยแน่ใจ คิ้วเรียวขมวดยุ่งเมื่อต้องกดร่างกายตัวเองให้ความแข็งชันนั้นชำแรกผ่านเข้ามาในช่องทางอุ่น
“อะ...อา...ไม่ไหวแล้ว” วนัสขบริมฝีปากแน่นมองอีกฝ่ายอย่างเว้าวอน
“ทำตัวตามสบาย อย่าเกร็ง...นั้น...อย่างนั้นละ” ภูผาพูดปลุกปลอบร่างโปร่งไปเรื่อยๆจนกายตัวเองเข้าไปอยู่ในตัวอีกฝ่ายทั้งหมด
“ขยับสินัส ค่อยๆขยับ” ร่างสูงค่อยๆชี้นำให้อีกฝ่ายทำตามอย่างว่าง่าย
ร่างเล็กๆขยับโดยมีร่างแข็งแกร่งเป็นฐานอันแข็งแรงที่เริ่มขยับสะโพกสอดรับกับจังหวะ เสียงเนื้อแนบเนื้อยิ่งทำให้อารมณ์คนขยับสะโพกควบคุมคนใต้ร่างไว้แรงขึ้นเรื่อยๆ
“คนภูผา...คุณภูผา..ไม่..” ร่างโปร่งขมกลั้นอารมณ์ก่อนจะปล่อยสายน้ำอุ่นขาวออกมาเปรอะเปื้อนหน้าท้องแข็ง
ภูผาค่อยๆประคองร่างเล็กลงนอนก่อนแยกเนินเนื้อขาวออกจากกัน แล้วจะนำพากายตัวเองเข้าไปในช่องทางอุ่นแคบอีกครั้ง
วนัสได้แต่หลับตาโอบกอดอีกฝ่ายไว้จนกระทั้งร่างสูงปล่อยหยาดน้ำอุ่นภายใน แล้วจึงทรุดตัวกอดเขาไว้แต่เพียงหลวมๆ
เมื่อปรับระดับการหายใจได้เป็นปกติ วนัสจึงยกนิ้วมือที่ภูผาสวมแหวนให้ขึ้นพิจารณา ตัวเรือนทำจากทองคำขาว ฝั่งเพชรเป็นระนาบเดียวกันกับเนื้อตัวเรือนเกือบครึ่งวง แหวนแบบนี้น่าจะถูกสั่งทำขึ้นมา
ภูผาที่ลืมตาขึ้นมาเห็น จึงคว้ามือเล็กนั้นไปจุมพิตหนักๆ
“ถามหน่อยได้มั้ย”
“อะไรเหรอครับ” วนัสมองมือสีเข้มตัดกับสีผิวตนอย่างชัดแจน
“ตอนลอยกระทงอธิฐานอะไรหรือ”
คำถามของร่างสูงทำให้วนัสยกยิ้ม
“ไม่ได้อธิฐานอะไรเลยครับ แค่นึกขอบคุณสายน้ำเท่านั้นเองละครับ” ร่างโปร่งมองคนตัวใหญ่มีสีหน้าสลดลงเล็กๆ
“ฉันคิดว่านัสจะขอให้มีความสุข… รักกันจนวันตายอะไรแบบนั้นซะอีกนะ”
คำพูดแง่งอนของคนตัวใหญ่ทำให้วนัสเกือบจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“ผมมีความสุขอยู่แล้วทุกวัน แล้วผมจะขอไปอีกทำไมละครับ”
คำตอบของร่างบางทำให้ใบหน้าคมคายร้อนวูบ จนต้องแนบหน้าผากกับอีกฝ่าย แล้วหลับตายกยิ้มบางเบา
“แล้วผมก็ไม่คิดจะขอให้คุณรักผมจนวันตาย แต่คุณจะอยู่ในใจผมจนวันตาย ผมคิดแบบนั้นนะ” เสียงกระซิบแววหวานของร่างบางทำให้ภูผาโอบกอดอีกฝ่ายไว้แนบแน่น นี่ละผลที่เขาได้อุตสาห์เพียรพยายามจนอีกฝ่ายเป็นค่า เห็นว่าเขาสำคัญ
“เธอก็จะอยู่ในใจฉันจนวันตายเหมือนกัน” ภูผาเคลื่อนริมฝีปากเข้าจุมพิตแผ่วเบาที่พวงแก้มอิ่ม มองร่างโปร่งยิ้มบาง แล้วหมุนแหวนที่สวมอยู่ไปมา ก่อนจะค่อยๆรูดออกจากนิ้ว
“ถอดทำไมละ ไม่ชอบหรือ” เสียงภูผาเอ่ยถาม
“เปล่าหรอกครับ แต่อยากดูรอบๆวงนะครับ”
ภูผายกยิ้มแล้วจูบที่ขมับชื้นเหงื่อเบาๆ
“เอาสิ”
ร่างโปร่งพลิกดูภายในตัวเรือนที่เห็นลอยสลักข้อความบางอย่างไว้ ขึ้นมาส่องไฟอ่าน
“ with all my heart”
วนัสเงยหน้ามองอีกฝ่าย พลางยื่นหน้าขึ้นจูบคางสากเบาๆ
“ขอบคุณ…ขอบคุณที่รักผม”
-จบตอน-
-
With all my heart : คืนวันจันทร์กระจ่าง
“จะไม่ไปลอยกระทงกับแม่จริงๆเหรอภาค” มารดาภาคภูมิเอ่ยชวนขณะจะออกจากบ้านไปลอยกระทงกับบรรดาลูกๆคนอื่น
“ผมนัดเพื่อนไว้นะครับแม่ แม่ไปกันเถอะ เดี๋ยวผมก็จะออกไปแล้วเหมือนกัน” ภาคภูมิส่งเสียงตอบขณะสายตายังจับจ้องมองดูโทรทัศน์จอกว้างตรงหน้า
ถึงบอกว่าจะไปกับเพื่อน แต่ภาคภูมิก็ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าที่ควร เพราะใจเขานึกกระหวัดไปถึงคนที่อยู่ต่างแดน ถึงโทรหาส่งmailถึงกันเป็นประจำ แต่ก็ยังคิดถึงคนตัวเล็กนั่นอยู่ดี เขาช่างเป็นคนโลภมาดีแท้ อยากจะได้อีกฝ่ายมาอยู่ข้างกายตลอดเวลา ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายต้องเรียนหนังสือ
แต่ภาพบรรดาคู่รักที่กำลังลอยกระทงออกอากาศผ่านสถานีโทรทัศน์ ก็ทำให้คนเจ้าสำอางอดคิดไม่ได้ ภาคภูมิมองดูโทรทัศน์ที่ค่อยๆเคลื่อนที่จับภาพงานสีสันแห่งสายน้ำ มหกรรมลอยกระทง บริเวณสะพานกรุงธน ที่มีผู้คนผ่านไปผ่านมาคับคั่ง แต่…
ภาพชายหนุ่มร่างเล็กที่ผ่านเข้ามาในจอโทรทัศน์ ทำให้ภาคภูมิแทบจะกระโดดเอาหน้าไปติดจอ
“ใช่เหรอ…” ภาพชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือนก้องภพยังกับแกะ เดินผ่านกล้องโทรทัศน์ไปพร้อมกับชายหนุ่มต่างชาติ 2 คน ทำให้ภาคภูมิไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น คุยกันวันก่อนก็ไม่เห็นบอกว่าจะกลับมานี่นา…
แม้เห็นเพียงในเวลาชั่วครู่ แต่ภาคภูมิก็รีบตะเกียกตะกายออกจากบ้าน พร้อมทั้งกดโทรศัพท์โทรเข้าบ้านก้องภพทันที และเพิ่งรู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาตรงหน้ายังไงยังงั้น
ก้องภพกลับมาเยี่ยมบ้านตั้งแต่เมื่อวาน…แล้วทำไมไม่โทรบอกเขาเลยซักคำ…มันอะไรกันเหรอ…ไม่อยากให้เขารู้รึไง…หรือ…
ภาพชายหนุ่มต่างชาติ 2 คน ผ่านแวบเข้ามาในสมอง
หรือก้องภพมีคนอื่นแล้ว…
เหมือนมีกองไฟมาสุมอก แต่ก็อยากรู้ อยากเห็นกับตา อยากฟังจากปาก…อยากเห็นหน้า…เป็นที่สุด
ภาคภูมิขับรถมาจอดแถวสะพานกรุงธน แล้วเดินเข้าไปค้นหาก้องภพ แม้จะรู้ว่ามันยากเพียงไรกับการตามหาคนเพียงคนเดียว ในจำนวนคนเป็นหมื่นเป็นแสน เขาคงต้องขอพึ่งโชคลาภวาสนาแล้วละตอนนี้
ไม่เจอ…ภาคภูมิเหลียวหน้าหา น่าสงสารที่มีโทรศัพท์แต่ก็ติดต่อกันไม่ได้ ด้วยอีกฝ่ายไม่ได้พกโทรศัพท์ไปด้วย
ร่างสูงขาวเฝ้าเดินตามหาคนที่อยู่ในความคิดคำนึงท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา แต่ทุกคนก็เป็นคนอื่น
หลายๆคนมองเขาอย่างสงสัยในท่าทีที่รีบร้อนผิดกับบรรยากาศงานเทศกาล ที่มีแต่ผู้คนจูงมือกันมาลอยกระทง แต่เขากลับมาตามหาอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ต้องหาให้เจอ
หาจนเหนื่อย หาจนในคอแห้งผาก ก็ยังไม่พบ เขาอยากจะมีไม้เท้ากายสิทธิ์ในมือตอนนี้จริงๆ จะได้เสกให้คนที่ตามหามาปรากฏอยู่ตรงหน้า ภาคภูมิเดินเข้าไปทิ้งตัวพิงกำแพงใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่หนาทึบ
ใบหน้าขาวก้มลงมองพื้นสีมืดๆอย่างละเหี่ยใจ ในหัวรู้สึกหมุนเคว้งคว้าง ในใจรู้สึกกลวงโบ๋…เขาเป็นบ้าเป็นหลังได้ขนาดนี้เชียวหรือ…
“คุณภาค”
เสียงๆหนึ่งทำให้ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองอย่างตื่นตัวทันที
ภาพชายหนุ่มร่างสูงผอมค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ และส่งเสียงเรียกเขาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“คุณภาค?”
“ก้อง” เสียงภาคภูมิเหมือนคนละเมอครางเครือออกมา ร่างเล็กคุ้นตาค่อยๆแจ่มชัดขึ้นตรงหน้า ทำให้ภาคภูมิใจเต้นรัว
วันนี้มนต์วิเศษมีจริงแล้ว…
“คุณเดินเร็วมากเลย ผมวิ่งตามแทบแย่ เห็นหลังไหวๆ 2-3 ครั้ง ก็คาดกันทุกที” ก้องภพเดินเข้าไปยืนตรงหน้าร่างสูง
“ตามฉันมาหรือ” ภาคภูมิถามเมื่อได้ยินเสียงเหนื่อยหอบพอดูของร่างเล็ก
“ใครบอก…คุณตามผมมาต่างหาก”
ภาคภูมิรู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ได้รู้สึกแปลกใจ หรือตกใจที่เจอเขาแม้แต่น้อย กลับมีท่าทีสบายๆด้วยซ้ำ
นั้นสินะ คนรอคอยมันต้องรู้สึกทรมานกว่าคนไม่ต้องคอยอยู่แล้ว
“ใช่…ฉันตามเธอมา” ภาคภูมิพูดอย่างรู้สึกท้อแท้ในใจ กลับมาก็ไม่บอกกันซักคำ
“อืม…แม่บอกแล้วละ พอดีโทรกลับไปบ้าน แม่บอกว่าคุณโทรมา ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าคุณอาจมาอยู่แถวนี้ก็เป็นได้” ก้องภพบอกอีกฝ่ายอย่างฉะฉาน ทั้งๆที่เห็นแววไหววูบของอีกฝ่าย
“ลำบากใจหรือ”
“อืม”
“ถ้างั้นก็อย่าวิ่งตามมาสิ” ภาคภูมิหันหน้าหนีทั้งๆที่ที่เขายืนอยู่มันก็มืดจนแทบจะมองไม่เห็นหน้ากันอยู่แล้ว
“ไม่ได้หรอก”
“ทำไม”
ร่างเล็กไม่ตอบในทันที แต่โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วเขย่งตัวขึ้นกระซิบข้างหูอีกฝ่ายเบาๆ
“คิดถึงนี่”
ก้องภพถูกภาคภูมิรวบเข้าไปกอดในทันทีทันใด จนแทบจะแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน
“ให้ตายสิ เธอนี่! …จะเอายังไงกันแน่ห๊ะ”
ก้องภพกอดตอบร่างสูงแน่น ก่อนจะค่อยๆคลายวงแขนออก มองใบหน้าขาวคมคายในความมืดสลัว
“คุณไม่ต้องตามหาผมก็ได้ ถ้าคุณยังคอยผมอยู่ ผมจะกลับมาหาคุณแน่นอน” คำพูดที่สะท้านเข้าไปในอกภาคภูมิ ทำให้โพรงจมูกร่างสูงตีบตัน
“อืมๆ” ภาคภูมิครางรับในลำคอ แล้วหลับตาลง คว้าอีกฝ่ายเข้ามากกกอดอีกครั้ง ให้รู้สึกถึงการมีตัวตนของร่างเล็กตรงหน้า
ความรู้สึกกังวล คลางแคลงใจ และความคิดปรักปรำอีกฝ่ายที่เกิดขึ้นจากส่วนมืดในใจร่างสูง ได้ถูกคำพูดอีกฝ่ายชะล้างไปสิ้น เพราะก้องภพไม่เคยพูดโกหก ก้องภพซื่อสัตย์กับตัวเองและคนรอบข้างเสมอมา
แต่เขาสิ ยังอดที่จะระแวงไม่ได้ น่ารังเกียจความคิดนี้ของเขาจริงๆ ภาคภูมิซุกหน้ากลับซอกคอหอมกรุ่น
“คุณภาค…” ก้องภพร้องเตือนถึงสถานที่อันไม่เหมาะไม่ควร “ผมจะพาไปแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน พวกเขาขอตามมาเที่ยวเมืองไทยด้วย”
“ลำบากใจไม่ใช่หรือ” ภาคภูมิทวนสิ่งที่ก้องภพพูด
“อ๋อ…ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกน่า…ที่ไม่บอกก็แค่กะจะให้ประหลาดใจเท่านั้นเอง แล้วก็ตั้งใจว่าจะพาเพื่อนเที่ยวซักสองสามวันให้เต็มอิ่มก่อน แล้วจะไปหานาย ก็พอดีนายมาหานี่ละ” ผมจะได้มีเวลาให้คุณมากๆไง ก้องภพนึกต่อในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา
“บอกกันก่อนก็ได้นี่”
“บอกนายก็จะพะว้าพะวง แล้วฉันก็จะพะว้าพะวงเหมือนกัน” ก็คุณน่ะขี้ใจน้อยจะตายไป ถ้ารู้ว่าไปให้ความสำคัญกับคนอื่นมากๆ คุณนั้นละที่จะรู้สึกไม่ดี ก้องภพย่นจมูกใส่ร่างสูง
ภาคภูมิมองใบหน้านวลแล้วค่อยๆเข้าใจถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามจะสื่อ
วันนี้เขารู้สึกว่า…
เขามีเพื่อนร่วมทางในชีวิตแล้ว…
“ก้อง … รักนะ” ร่างสูงก้มหน้าลงมาแนบกลีบปากได้รูปสีสด แล้วค่อยๆผละออก ก่อนจะพากันไปหาเพื่อนชาวต่างชาติของคนรักที่รออยู่
และสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือ เพื่อชาวต่างชาติ ชาย2หญิง2 ของก้องภพ ทำเอาภาคภูมิอยากจะเขกหัวตัวเองขึ้นมาทันที มันมาเป็นคู่นี่หว่า
เขามันบ้าจริงๆ…..
ก้องภพมองภาคภูมิยิ้มขันอย่างนึกประหลาดใจ “ขำอะไร”
“ขำตัวเอง”
“เรื่องอะไร”
“ก็หึงนายจนหน้ามืดตามัวนะสิ”
“บ้า” ก้องภพยิ้มอย่างเขินๆ
ภาคภูมิเงยหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงกระจ่างท้องฟ้า แล้วจึงหันหน้ามองคนรัก
“ลอยกระทงด้วยกันนะ”
“อืม”
-จบตอน-
ภาคก้อง มาเเบบสั้นๆเเต่กินใจ อิอิ
มีอีกสองตอนนะคะ :z2:
วันนี้วันพ่อ ขอให้คุณพ่อของทุกท่านมีเเต่ความสุข
ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ
หนูรักพ่อค่ะ :-[
เที่ยวกันให้สนุกนะคะวันนี้ :bye2:
thx ja!
-
น่ารักทั้ง 2 คู่เลย :กอด1:
-
:L1:
-
--**--
น่ารักทั้ง 2 คู่เลย ....
:L2: :L2:
-
หวานทั้งคู่เลย ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
น่าัรักมากเลย ลอยกระทงสองคู่ชู้ชื่น กรี๊ดๆๆๆ :-[
-
ขอบคุณนะ :3123:
-
ตอนพิเศษน่ารักมากๆเลยล่ะค่ะ o13
ขอบคุณนะคะที่ทำให้ยิ้มได้ก่อนนอน
-
ตอนพิเศษน่ารักอย่างแรง
น้องก้องเปิดใจรับพี่ภาคไปเต็มๆ แล้ว
:กอด1:
-
:impress2:หวานน่ารนักทั้งคู่เลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
มารอตอนต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปปป o13
-
2คู่ชู้ชื่น อิอิ o22
-
น่ารักทั้ง 2 ตอนเลย
คู่นัสนี้ได้อารมณ์ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ
ส่วนคู่ก้อง คนแก่ขี้หึงและขี้ใจน้อยจริงๆด้วย o16
-
มีความสุขจังเลยยยย
น่ารักมากๆ ทั้ง2คู่
ปล.ก้องนี่ ชอบทำให้ใจหายใจคว่ำเรื่อยเลย
ที่แท้ก็คิดถึงเค้ามากไม่น้อยเลย
-
อ๊า หวานจนมดเกาะจอ อยากได้อีกๆๆ :impress2:
-
น่ารักมากๆเลย
คุณภาคมาแบบสั้นๆแต่น่ารักสุดๆ!!
คุณหินแกก็หวานซึ้งได้ใจคนอ่าน แฟมิลี่แมนสุดๆ
-
หิ้ววววววว!! น่ารักจริงๆ
-
เฮ้อ...ได้แต่แอบดูคู่นั้นคู่นี้ เค้ามีความสุขกันในวันลอยกระทง
-
ตอนพิเศษน่ารักมากๆ ค่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น...
น้องเมฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆฆ น่ารักมากกกกกกกกกก โฮฮฮฮฮ :sad4: :-[
ตอนออดอ้อนน้าไม้ซื้อของเล่นนี่ไม่ไหวมากๆๆ :oni2: :oni2:
-
น่ารัก :man1:
-
น้องก้อง
o13
จะเอาคู่ก้อง-ภาคอีกอ่า
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษ
+1
-
น่ารักมากกกกก..ก
ทั้งสองคู่เลย
อ่านคู่วนัสแล้วอมยิ้ม
อ่านคู่ก้องภพแล้วหัวเราะ เบาๆ
หัวเราะภาคภูมิ :laugh3:
ขอบคุณค่ะ เป็นตอนพิเศษที่อ่านแล้วยิ้มได้มากๆ
-
กระทงไม่หลงทาง :กอด1:
-
:-[ :o8:
:pig4: :pig4:
-
ว้าวๆๆๆๆๆ มาตั้งสองคู่แนะ ลอยกระทงหรือวาเลนไทน์กันแน่นะหวานจริงๆๆๆ :-[
-
เอา อีกเยอะๆๆๆๆๆๆๆ ชอบมากกๆๆๆๆ :3123:
-
อิจฉาคนมีคู่ ถึงลอยกระทงจะผ่านไปแล้ว
มาอ่านนิยายฉากนี้ทีไร ให้ริษยาทุกที
-
:-[ :pig4:
-
:impress2: อ่านแล้วเขินแทนนัสงะ
เอิ้กๆๆๆๆๆ
ว่าแต่ร้อนแรงจนคนอ่านเลือดหมดตัวแย้ว
-
อิ่มเลยครับ ขอบคุณจริงๆ
-
ได้อ่านตอนพิเศษที่ดี ๆ ในวันดี ๆ แบบนี้ ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก
อ่านแล้วมีความสุขมากมาย ขอบคุณมากจ้า +1 แทนคำขอบคุณ
:pig4: :pig4:
-
น่ารักทั้งคู่ลยยยยยยยยยยยยยยยย
กริ๊ววววววววววว
สุขสันต์วันพ่อนะคะ
-
พระเจ้า โฮกมากกกกก
-
หว้านหวานทั้ง 2 คู่เลย :o8:
-
ชอบตอนพิเศษที่สุดเลย อิอิ รออีกสองตอนนะครับ
-
หวานทั้งสองคู่เลย
:m3: :m3:
ดีใจกับคุณหินแล้วกะคุณภาคมากๆ
ที่ได้เจอคู่ชีวิตที่แสนดีขนาดนี้
น้องนัสกะก้องน่ารักเว่อร์ๆอ่ะ
ชอบบรรยากาศเวลานัสยู่กับลูกๆคุณหินจังเลยคะ
ดูน่ารัก อบอ่นมากมาย ><
-
น่ารักน่าหยิกจริงๆ เลยครับ
รอตอนพิเศษเรื่อยๆ ครับ อิอิ
-
ตอนพิเศษมาพร้อมกับความร้อนแรง อ๊ายยย เขินนนนน
ชอบน้องเมฆจังเลยค่ะ น้องอ้อนน้านัสได้น่ารักน่าชังสุดๆ :กอด1:
ส่วนคู่พี่ภาคน้องก้องก็เหมือนจะก้าวหน้าไปเยอะแล้วนะ
แต่เมื่อไรจะได้ยินคำว่ารักจากปากน้องก้องสักทีน้า มันคงจะเพราะและกินใจพี่ภาคเป็นที่สุด :o8:
ขอบคุณค่ะเจี๊ยบ ขอบคุณค่ะคุณสาเก
:L2:
-
น่ารักมากกก ทั้งสองคู่
ก้องเปิดใจ ขึ้นมาก...
มีการบอกว่าคิดถึงด้วย ฮิ้ววว พัฒนาแล้ว
-
น่ารัก :-[ :-[
-
:-[ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด รวดเดียวจบ น่ารักมากมาย อิอิ
รอตอนพิเศษน้า หุหุ :กอด1:
-
:o8: อ่านแล้วหน้าแดง และแอบยิ้มตลอดเวลา
รอตอนที่เหลือนะคะ เอามาแบบไม่ต้องห่วงคนแถวนี้จะเป็นเบาหวานตายนะคะ
เพราะถ้าเป็นเบาหวานตายไม่แจ้งความจับคะ :impress2:
:pig4: คะ
-
อ่านแบบรวดเดียวจบ มีความสุขทั้ง 2 คู่เลย ขอบคุณนะ ทั้งคนเขียน คนโพส
แล้วจะรอติดตามเรื่องใหม่อย่าลืมมาลงให้อ่านล่ะ
-
:-[
อ่านรวดเดียวจบเลย น่ารักมากกกก ทั้ง 2 คู่เลย แต่แอบรอลุ้นคู่ก้องอยู่พอสมควร
อยากเห็นก้องตอนหวานๆกว่าตอนพิเศษ >_<
จะรอติดตามผลงานชิ้นต่อๆไปนะคะ
-
ตอนก้องสั้นไปหน่อยนิ ค้างค่ะค้าง 555
ส่วนคู่หลักเค้าหวานกันเสมอ :o8:
-
น่ารักจังเลยทั้งคุ่เลย
-
น่ารักมากกกกก
ตามอ่านทันจนจบ
แอบตกใจนึกว่าคุณหินจะไม่รอดจากการโดนยิงเสียแล้ว
หวานได้ใจสุดๆๆๆอยากไปลอยกระทงกับคนที่รักบ้างอ่ะ
ขอบคุณมากครับจะคอยติดตามผลงานต่อไปค้าบบบบ
-
ชอบค่ะ เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆ เยอะๆๆๆๆ
-
Will all my heart : วันที่มีเธออยู่
ร่างโปร่งบางผิวสีนวลผ่องนั่งหลังตรงพร้อมกับฉีกยิ้มน้อยๆต้อนรับแขกผู้มาแบบไม่ให้ทันตั้งตัวสองคน ใบหน้าที่นั่งปั้นยิ้มเหลือบมองปฏิทินตั้งโต๊ะที่บอกว่าวันนี้เป็นวันที่ 14 กุมภาพันธ์ วันแห่งความรักอย่างที่ใครๆหลายคนพูดกัน ทั้งเขาและภูผาพร้อมด้วยเด็กๆจึงตั้งใจจะไปปิกนิกกันบนเรือเพื่อท่องทะเลไปยังเกาะเต่า และพักค้างคืนที่นั่น แต่เมื่อ2ชั่วโมงที่ผ่านมา คุณนวลจันทร์ หรือป้าของภูผาได้เดินทางมาจากกรุงเทพเพื่อแวะมาเยี่ยมเยียนหลานชายแบบไม่บอกไม่กล่าวกันมาก่อน
วนัสจะไม่แปลกใจถ้าคุณนวลจันทร์มาพร้อมกับญาติคนอื่นๆ แต่หญิงสาวอีกคนที่เขาได้รู้จักเมื่อสักครู่เป็นเพียงลูกสาวเพื่อนของคุณนวลจันทร์ โดยป้าของภูผาแนะนำว่าชื่อ อรนุช หรือน้องนุช และอยากพามาเปิดหูเปิดตาบ้าง วันๆเอาแต่อยู่ในบ้านไม่ค่อยได้ไปไหน อีกอย่างจะได้เป็นเพื่อนเดินทางด้วย เขาจะเชื่ออยู่หรอกถ้าคุณนวลจันทร์ไม่ทำตัวเป็นแม่สื่ออย่างออกหน้าออกตามาตลอด2 ชั่วโมงที่ผ่านมา
วนัสเหลือบมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาสิบเอ็ดโมงเช้า เป็นเวลาที่พวกเขาจะต้องเดินทางไปขึ้นเรือได้แล้ว แต่เหตุการณ์เป็นอย่างนี้ก็คงต้องยกเลิก เสียดายจังอุตส่าห์ให้เด็กๆหยุดเรียน
“ผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับคุณภูผา” วนัสยิ้มให้คนรักพร้อมทั้งก้มศีรษะให้คุณนวลจันทร์ แล้วลุกขึ้นเดินผ่านร่างสูงใหญ่ที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับชั่วครู่
“นัส แล้วไม่ไปเกาะด้วยกันละ เด็กๆเขารออยู่นะ” ภูผาหันมองตามร่างโปร่งพลางเอ่ยถามเมื่อเห็นวนัสทำท่าจะไปทำงานจริงๆ เขาไม่อยากล้มเลิกโปรแกรมที่วางไว้ด้วยเรื่องนี้ ถึงจะเสียมารยาทไปหน่อยก็เถอะ แต่ป้านวลก็มาที่นี่จนหลับตาเดินได้แล้วละ ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรกันมาก แล้วคุณนุชที่มาด้วยป้าก็ดูแลเองเถอะ เพราะลองป้าเขาพามาแบบนี้คงไม่พ้นอีหรอบเดิม พยายามจะจับคู่หาเมียให้เขาไง แต่ป้าครับ ผมมีเมียแล้วนะถึงจะบอกป้าไม่ได้ก็เถอะ
“เออ...คุณป้ามาเยี่ยม ไว้ไปกันวันหลังก็ได้มั้งครับ” วนัสตอบพลางส่งสายตาปรามอีกฝ่ายไปในตัว
“อ้าว!...จะไปเที่ยวเกาะกันหรือหิน” คุณนวลจันทร์อุทานแล้วหันไปถามหลานชาย
“ครับป้า ก็ตั้งใจจะพาเด็กๆเขาไปเที่ยวกันนะครับ” ภูผารับคำ แล้วส่งสายตาให้ร่างโปร่งบางหยุดรอก่อน
“ตายละ ป้ามาทำให้ต้องยกเลิกโปรแกรมรึเปล่าหิน ไม่ต้องห่วงป้าหรอกนะ ไปกันเถอะจ๊ะ แต่ป้าฝากหนูนุชไปเที่ยวด้วยคนนะหิน ดีกว่ามาอุดอู้อยู่กับคนแก่อย่างป้า” หญิงสูงวัยหัวเราะพลางหันไปส่งยิ้มให้หญิงสาวที่นั่งเงียบ
“...” ภูผาระบายยิ้มเกลื่อนใบหน้า แต่ให้รู้สึกหนักอก นี่ป้าคงหมายมั่นปั้นมือพาน้องนุชมาให้เขาดูตัวเป็นแน่แท้ ปีก่อนโน้นก็ทำแบบนี้ แต่ถูกเขาโวยวายเลยเงียบไปพักใหญ่ นี่เริ่มอีกแล้ว จะหวังดีก็ให้มันพอดี
หน่อยเถอะป้าครับ นี่ก่อนกลับคงต้องพูดกันให้รู้เรื่องซะที ภูผาคิดแล้วเหลือบมองวนัสที่ใบหน้าไม่บอกความรู้สึกใดๆ ก่อนจะหันไปถามหยังเชิงกับหญิงสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกับวนัส
“น้องนุชอยากไปด้วยกันมั้ยครับ แต่จะร้อนและลำบากหน่อยนะครับ เพราะไปขึ้นเรือประมงจับปลาธรรมดาๆนี่ละครับ แล้วก็ยังมีเด็กไปด้วยอีกสองคน กำลังซนทั้งคู่เลยละ ถ้าไม่อยากไปทะเลร้อนๆจะไปน้ำตกแถวนี้ก็ได้นะครับ อากาศดีเย็นสบายเชียวละครับ ลุงชัดหัวหน้าคนงานที่นี่เขารู้จักดี” ภูผายิ้มในใจนึกลุ้นให้หญิงสาวเลือกไปน้ำตกตัวโก่ง และหญิงสาวที่นั่งเงียบดูคุยไม่ค่อยเก่งทำทีนึกอยู่ครู่แล้วจึงยิ้มตอบ
“ไปน้ำตกก็ดีคะ เห็นคุณป้าบอกว่าที่นี่มีม้าด้วย ขออนุญาตไปดูได้มั้ยคะ” น้องนุชระบายยิ้มทั้งใบหน้า
ดูเธอจะไม่ชอบอากาศร้อนนะ ภูผานึกยิ้มอย่างโล่งอก แต่เสียงขัดที่ดังขึ้นตามหลังทำให้ภูผาแอบขมวดคิ้ว
“หนูนุช มาทะเลแล้วไม่ไปทะเลถือว่าเสียเที่ยวนะจ๊ะ ไปเถอะจ๊ะ” หญิงสูงวัยหันไปคะยั้นคะยอ
“แต่ให้หนูไปคนเดียว ไม่ดีกว่าคะ” เด็กสาวส่ายหน้าให้คนเป็นป้าเม้นริมฝีปาก ก่อนจะฉีกยิ้มให้ภูผากลุ้มใจกับความเจ้ากี้เจ้าการอีกรอบ
“โธ่ ป้าก็แค่อยากให้หนุ่มๆสาวๆไปสนุกกัน แต่ป้าไปด้วยก็ได้จ๊ะ แล้วอย่าทิ้งป้ากลางทางนะ” คุณนวลจันทร์ยิ้มอย่างตัดบท แล้วตบเบาๆลงบนหลังมือเรียวขาวผ่อง “จะไปกันกี่โมงละหิน”
“ก็ถ้าป้าไปด้วย อีกครึ่งชั่วโมงค่อยไปก็ได้ครับ” ภูผายิ้มอย่างสะกดอารมณ์ให้ผู้เป็นป้า ก่อนจะหันไปพูดกับวนัสต่อ “งั้นนัสไปเตรียมของเถอะ เดี๋ยวได้ไปกัน”
“เอะ! นัสจะไปด้วยหรือจ๊ะ แล้วใครจะคุมงานทางนี้ละหิน ทิ้งไปหมดแบบนี้จะดีหรือ” คุณนวลจันทร์หันไปมองวนัสสลับกับหลานชาย ด้วยต้องการให้ภูผาได้มีเวลาศึกษาดูใจกับหญิงสาวที่ตนพามา ถ้าขืนพาเพื่อนไปด้วยก็เอาแต่เล่นอยู่กับเพื่อนนะสิ
“ไม่เป็นไรหรอกป้า ยังมีลุงชัดหัวหน้าคนงานอยู่อีกทั้งคน” ภูผาข่มเสียงตอบ
“จะดูแลกันทั่วถึงเหรอ ลุงชัดแกก็อายุมากแล้วนะหิน” คุณนวลจันทร์หันไปค้อนหลายชายแล้วจึงฉีกยิ้มกว้างให้วนัส “วันนี้หยุดเหรอจ๊ะ”
ถึงจะยิ้มถามแต่หญิงสูงวัยกลับขยิบตาให้ร่างโปร่งทำความเข้าใจว่าเธอต้องการให้ภูผาไปกับหญิงสาวที่เธอพามา ทำเอาวนัสอึ้งไปกับสิ่งที่คุณนวลจันทร์กำลังพยายามหาภรรยาใหม่ให้หลานชาย แต่จะให้เขาดื้อแพ่งทำไม่รู้ไม่ชี้ไปด้วยก็คงไม่มีความสุข
เอาเถอะ ไม่ไปวันนี้วันอื่นก็ยังมีละนะ วนัสหันไปมองภูผาที่จ้องเขม่งเหมือนจะบังคับกลายๆให้เขาไปด้วย แล้วต้องลอบระบายลมหายใจช้าๆออกมา
“ไม่ได้หยุดหรอกครับ พอดีคุณภูผาชวนให้ไปช่วยกันดูเด็กๆนะครับ แต่ถ้ามีคุณนวลจันทร์กับคุณนุชไปช่วยดูเด็กๆแล้วผมก็จะไปทำงานที่สำนักงานต่อน่ะครับ เที่ยวให้สนุกนะครับ” วนัสก้มศีรษะลาแล้วเดินเข้าห้องนอนของลูกลิงทั้งสองที่ออกไปเล่นอยู่นอกบ้าน ท่ามกลางสายตาบึ้งตึงของภูผา
วนัสนั่งจัดเสื้อผ้าให้ลูกลิงน้อยลงกระเป๋าอยู่ชั่วครู่ ร่างสูงใหญ่ของภูผาก็ตามเข้ามาแถมกดล็อกประตูให้วนัสต้องเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ
“คุณป้าละครับ”
“เข้าไปพักในห้องแล้วละ” ภูผานั่งลงบนขอบเตียง มองมือเล็กหยิบจับเสื้อผ้าเด็กพับลงกระเป๋าอย่างคล่องแคล่วด้วยอ่อนใจ ก่อนจะค่อยๆไถลตัวลงมาสวมกอดร่างโปร่งไว้แนบแน่น เห็นเงียบๆแบบนี้เขาละกลัวใจจริงๆ
กลัวคนที่เขารักจะเสียใจ...
“ไปด้วยกันเถอะ” เสียงกระซิบเบาๆข้างใบหูทำให้วนัสต้องเอี้ยวหน้ามอง
“ไปกันเถอะครับ เดี๋ยวคุณป้าจะอารมณ์เสียนะ ถ้าผมไปด้วย” วนัสอมยิ้มเมื่อนึกถึงหญิงสาวที่คุณนวลจันทร์พามา น้องเขาก็น่ารักดี แต่ดูคุยไม่เก่งเท่าไร รู้สึกเหมือนจะถูกป้านวลจันทร์ลากมามากกว่าจะเต็มใจมาเองอีกต่างหาก
“ก็นั่นสิ ป้าเขาจะเอาถุงมาคลุมหัวฉันแล้วนัสจะไม่ไปได้ไง”
คำถามของภูผาทำให้นัสต้องหันตัวมาประจันหน้ากับร่างสูง
“แล้วคุณจะยอมให้คุณป้าคลุมถุงชนหรือครับ”
“ไม่มีทาง” วนัสอมยิ้มให้กับคำตอบแบบไม่ต้องคิดของร่างสูง แล้วยืดตัวขึ้นหอมแก้มสากให้อีกฝ่ายฉวยโอกาสประทับริมฝีปากประกบจูบทันที
“อืม...” เสียงครางประท้วงดังผะแผ่ว ภูผาจึงถอนใบหน้าออกมองแก้มนวลเรียบอย่างชั่งใจ
“ไม่ห่วงกันเลยรึไงหึ” ร่างสูงกระซิบถามชิดริมฝีปากบาง
คำประท้วงตัดพ้อทำให้วนัสนิ่งมองใบหน้าคมคายคร้ามแดด อยากจะโผเข้าไปกอดและหยิกในคราวเดียวกัน แต่ก็จำใจไม่ทำทั้งสองอย่าง
“ถ้าคุณรู้ตัวว่าทำอะไรอยู่ ก็ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกครับ”
“หึ” ร่างสูงหันหน้าหนีแล้วถอนหายใจแรงกับความใจเย็นของอีกฝ่าย
“ผมรักคุณนะ และก็ไม่อยากให้ความรักของผมทำให้คุณต้องวุ่นวายใจด้วย เพราะฉะนั้นอย่าทำให้คุณป้าสงสัยอะไรเลยครับ เดี๋ยวอีกไม่กี่วันก็กลับกันแล้ว” วนัสยิ้มเย็น ไม่ใช่เขาไม่รู้สึกเจ็บแปลบๆในอก ที่ต้องเห็นคนรักถูกจับคู่ทั้งๆที่เขาก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนั้น แต่เขาต้องอดทนและเข้าใจ ในเมื่อเขาตัดสินใจเลือกหนทางนี้
“นัส ฉันก็รัก ฉันถึงไม่อยากให้นัสไม่สบายใจ ฉันว่าถ้าไม่ไปก็ยกเลิกดีกว่านะ” ภูผากดริมฝีปากลงบนขมับของอีกฝ่ายอย่างรักใคร่ เดี๋ยวนี้ช่างพูด เข้าใจพูด พูดให้เขารู้สึกรักอย่างท่วมท้นหัวใจ
แทนความรู้สึกภูผาจึงสวมกอดร่างเล็กแนบแน่นจนอีกฝ่ายขมวดคิ้วด้วยความอึดอัด
“ผมไว้ใจคุณนะครับ เพราฉะนั้นอย่ากังวลเรื่องนี้เลย ไว้วันหลังเราค่อยไปเที่ยวกันอีกก็ได้ วันนี้พาป้าไปเที่ยวก่อนเถอะครับ เด็กๆเขาก็รอวันนี้มาตั้งหลายวันแล้วด้วย”
“นัส...” ภูผาครางเสียงอ่อนระโหย “วันนี้วันวาเลนไทน์แท้ๆ”
เสียงบ่นพึมพำทำให้วนัสเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะกลั้นยิ้มในท่าทีกระเง้ากระงอดของร่างสูงจนภูผาเหลือบมาทันเห็น แล้วอดหมั่นไส้ในท่าทางล้อเลียนนั้นไม่ได้
“มีแฟนเด็กก็ต้องตามแฟชั่นกันบ้างสิ เดี๋ยวจะน้อยใจหาว่าไม่เอาใจใส่ ยิ่งอายุห่างกันมากอยู่”
คำบอกกล่าวพร้อมด้วยใบหน้าที่จริงจังของภูผายิ่งทำให้วนัสต้องกลั้นหัวเราะเข้าไปใหญ่
นี่คิดไปถึงขนาดนี้เชียวเหรอคุณภูผา
“ยังจะมาหัวเราะอีกน่ะ” ภูผาโถมตัวใส่วนัสจนล้มตัวนอนราบไปกับพื้นห้อง แล้วตามขึ้นทาบทับสอดมือเข้าไปลูบไล้แผ่นอกเรียบเนียนหนักๆ
“อะ...อย่าคุณภูผา คุณป้าอยู่ด้วยนะครับ”
“อืม” เสียงขานรับแต่ไม่ทำตามด้วยริมฝีปากกำลังซุกไซร้ซอกคอขาวเนียนไม่ห่าง จนวนัสต้องลงมือหยิกต้นแขนใหญ่ให้อีกฝ่ายผงะออกลุกนั่ง แล้วลูบต้นแขนตัวเองไปมา
“เจ็บ...” ภูผาแสร้งต่อว่าแล้วฉวยหอมแก้มนวลรวดเร็ว ก่อนจะพูดเป็นงานเป็นการอีกครั้ง “ถ้านัสไปแล้วไม่สบายใจแบบนี้ งั้นฉันจะรีบไปรีบกลับนะ”
ได้ยินคำพูดสำทับให้สบายใจของภูผา วนัสจึงยิ้มกว้าง ทั้งโล่งอกและดีใจที่ได้รักผู้ชายคนนี้ คนที่นึกถึงความรู้สึกของเขาโดยไม่ต้องร้องขอ หรือโวยวายให้มาเข้าใจ ร่างโปร่งขยับตัวเข้าไปใกล้คนตัวใหญ่แล้วยกตัวขึ้นคร่อมตักแข็งแรงให้ภูผามองด้วยความแปลกใจ แขนเรียวทั้งสองข้างคล้องไว้ที่ลำคอหนา ศีรษะทุยก้มลงประทับจูบริมฝีปากได้รูปอย่างหยอกเอิน ก่อนจะสอดลิ้นไล้เลียให้อีกฝ่ายเผยอปากรับลิ้นเล็กๆเข้าไปรับความอบอุ่น
ภูผาตอบรับความยั่วเย้าด้วยความงุนงงแกมพอใจ ลำแขนแข็งแรงจึงรวบร่างโปร่งบางไว้แน่น แล้วไล้ระเรื่อยไปยังบั้นท้ายตึงแน่น กางนิ้วขยำอย่างหมั่นเขี้ยวด้วยแรงอารมณ์ที่เริ่มพุ่งพล่าน แต่ก่อนจะได้ทำตามใจคิด ร่างโปร่งบางก็ผละออกห่างแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ไว้กลับมานะครับ” คำทิ้งท้ายอย่างให้ความหวัง แล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็วไม่ให้อีกฝ่ายคว้าตัวไว้ทัน ทำให้ภูผามองตามอย่างคาดโทษ
“ใช่...ไว้กลับมาก่อนเถอะ”
วนัสยืนส่งพวกเด็กๆขึ้นรถท่ามกลางแววตาสงสัยของเด็กชายทั้งสอง และก่อนจะได้ออกฤทธิ์ออกเดชแปลงกายเป็นตุ๊กแกเกาะเหนียวหนึบ ก็ถูกคุณนวลจันทร์ไล่ต้อนขึ้นรถ เสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วจึงส่งยิ้มฝากฝั่งบ้านช่องยังกับเขาเป็นยามเฝ้าบ้านก็ไม่ปาน วนัสหันมองร่างสูงใหญ่ก้มๆเงยๆเอากระเป๋าขึ้นรถ และส่งยิ้มให้เมื่ออีกฝ่ายหันมามอง
ภูผาสำรวจความเรียบร้อยแล้วจึงเดินมาหาร่างโปร่งบาง ชั่วขณะที่เหลือบเห็นร่างหญิงสาวนั่งหน้าเคียงข้างคนขับ ทำให้เขารู้สึกหนักอกหนักใจขึ้นมาทันที
“ไปนะ” ร่างสูงเอ่ยลา ถึงจะเห็นสีหน้ายิ้มแย้มไม่บ่งบอกความคลางแคลงใจใดๆจากคนรัก แต่เขาก็รู้สึกฝืดเฝื่อนพิกล
วนัสมองดูท้ายรถจากไปจนลับตาแล้วจึงค่อยๆหุบยิ้มลง ถึงจะเข้าใจ แต่ลึกๆเขาก็อยากจะตะโกนออกไปเหลือเกิน
อย่าไปเลย…
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
“พ่อ ทำไมน้าไม้ไม่มาด้วยละ น้าไม้ไม่มาไม่เห็นสนุกเลย” เด็กชายเมฆบ่นเป็นหมีกินผึ้งตั้งแต่ออกจากบ้าน จนเรือออกมาลอยอยู่ในทะเลก็ยังไม่เลิกบ่นให้ผู้เป็นพ่อได้ยิน
“ก็น้าไม้มีธุระนี่ลูก” ภูผาตบเบาๆลงบนศีรษะบุตรชายที่ทำหน้ามุ่ย “แต่ป้านวลมาแทนแล้วไง ไปเล่นกับป้านวลก็ได้นี่ลูก นานๆป้าเขาจะมาเยี่ยมสักที ไม่คิดถึงป้าเขาเหรอลูก พี่สาวคนสวยก็อยู่ด้วยน้า...”
“ไม่เห็นจะคิดถึงเลย” เจ้าลูกชายตัวดีตอบซะเต็มปากเต็มคำให้ภูผาสะดุ้งเล่น ก่อนจะมองไปรอบๆไม่เห็นใคร จึงก้มฟังลูกชายบ่นต่อ “ป้านวลจะมาแทนน้าไม้ได้ซะเมื่อไรละพ่อ คนละคนกันนี่นา... น้าไม้สัญญาว่าจะตกหมึกให้เมฆดู แบบนี้เมฆก็อดดูนะสิ ไม่สนุกเลย รู้งี้ไม่มาดีกว่า” เด็กชายเบ้ปาก ทำเสียงจิ๊จ๊ะจนภูผาอดยิ้มไม่ได้
“อืม...” ภูผาลูบศีรษะเด็กชายไปมา
ใช่...มันจะมาแทนกันได้ยังไง ถ้ารู้ว่ามาแล้วไม่สนุก ไม่สบายใจ...แล้วจะมาทำไม คนที่มายังไม่สนุก แล้วคนที่ไม่ได้มาละ จะสุขใจไปได้ยังไงกัน ภูผาคิดด้วยความรู้สึกเจ็บปลาบแปลบในอก ใจพะวงไปถึงคนที่รออยู่ที่บ้าน
เขาตัดสินใจพลาดไปซะแล้ว...
“พ่อ” เสียงเด็กชายอิฐเดินคอตกมาหา ร่างสูงจึงโอบไหล่เล็กไว้หลวมๆ
“เป็นอะไรลูก ไม่อยู่กับป้านวลเหรอ” ภูผาก้มถามลูกชายคนโต
“ก็ป้านวลอะพ่อ เอาแต่ห้ามไม่ให้อิฐเล่นตากแดด อิฐอยากตกปลา” ลูกชายคนโตฟ้องพ่อยกใหญ่
“แล้วไม่ชวนพี่นุชละลูก”
“พี่เขาไม่ชอบตกปลา แล้วพี่เขาก็ไม่กล้าจับไส้เดือนที่อิฐเอามาด้วยนี่พ่อ”
“ฮึๆ” ภูผากลั้นหัวเราะ ลูกเขานี่พิเรนเอาเรื่องแฮะ บอกไม่รู้กี่ครั้งว่าอย่าไปขุดไส้เดือนมาตกปลา ก็ยังแอบเอามาจนได้ จะว่ากล่าวกันตอนนี้ก็คงไม่เหมาะ เดี๋ยวจะชักดิ้นชักงอกันไปใหญ่
เห็นลูกทั้งสองคนทำหน้าบอกบุญไม่รับ ภูผาจึงนั่งลงบนส้นเท้าแล้วคว้าศีรษะลูกทั้งสองมาสุมหัวช่วยกันคิดอย่างครอบครัวประชาธิปไตย
“เอางี้ เรามาตกลงกันว่าจะทำยังไงกันต่อไปดี ดีมั้ย”
เด็กชายทั้งสองยิ้มรับก่อนจะสุมหัวกับผู้เป็นพ่อ แล้วพ่นทั้งน้ำลายและความคิดให้พ่อฟัง จนภูผาต้องยกมือขึ้นปาดออกบ่อยๆ
พ่อจะเป็นขี้กลากมั้ยลูก...
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
วนัสจัดการงานที่สำนักงานเสร็จสรรพเรียบร้อยแล้วจึงขับรถกลับบ้านเมื่อพลบค่ำ วันนี้ภูผาไปค้างที่เกาะ และถึงจะไม่ไปเขาก็ต้องกลับบ้านอยู่ดี ด้วยป้านวลจันทร์มาค้างที่บ้านภูผา ถ้าเขาอยู่ค้างด้วยคงได้ความแตกกันบ้างละคราวนี้ ระหว่างทางร่างโปร่งแวะร้านยายติ๋มเพื่อหาซื้อของใช้ พอถึงร้านก็เห็นเจ้ารอยเดินยิ้มเผล่มาแต่ไกล
“คุณนัส มาทำไรเนี่ย”
“บ่ะ...มาร้านค้าก็ต้องมาซื้อของสิ” วนัสตอบพลางมองไปรอบๆร้าน ที่วันนี้ประดับไฟหลากสี ทั้งหน้าร้านยังวางขายพวกตุ๊กตาหมีตัวเล็กตัวใหญ่ ทั้งหมอนรูปหัวใจสีแดง หือ!...มีดอกกุหลาบทั้งจริงทั้งปลอมขายด้วย โฮ้...สมเป็นร้านยายติ๋ม ขายตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบจริงๆ
วนัสมองชายหนุ่มที่มายืนด้อมๆมองๆหาของขวัญอยู่หน้าร้าน สงสัยจะซื้อไปให้แฟนมั้ง มองเลยไปยังถนน ก็เห็นรถมอเตอร์ไซด์ของวัยรุ่นในหมู่บ้านพวงซ้อนด้วยหญิงสาวถือดอกไม้และของขวัญกันเป็นทิวแถวแล่นผ่านหน้าร้าน
ก็นะ วันนี้วันวาเลนไทน์นี่นา... วันแห่งความรัก จู่ๆอารมณ์เหงาวูบหนึ่งก็พัดผ่านเข้ามาในหัวใจจนร่างโปร่งรู้สึกโหวงเหวงในอก แต่ก็สะบัดมันทิ้งแล้วเดินเลยเข้าไปในร้าน หยิบผงซักฟอกกับฟองน้ำล้างจานออกมาจ่ายเงิน
“พี่นัส” เสียงแหลมเล็กของดาว ลูกสาวยายติ๋มทักชายหนุ่มที่เธอเคยหมายตา แต่สถานภาพตอนนี้เป็นภรรยาของเจ้ารอยโดยไม่ตั้งใจเมื่อปลายปีก่อน
“หวัดดีจ๊ะดาว ไปรับดอกกุหลาบที่ไหนมาขายเหรอ” วนัสหันไปมองกระป๋องใส่ดอกกุหลาบที่ยังเหลืออยู่หลายสิบดอก
“อ๋อ...บ้านป้าน้อยแกปลูกขายส่งในเมืองนะจ๊ะ ดาวเลยไปขอปันป้าแกมาขาย พี่นัสสนใจซื้อให้สาวบ้างมั้ยละจ๊ะ ซื้อดอกแถมดอกเลยนะสำหรับพี่นัส”
“หึๆ” วนัสหัวเราะพลางส่ายหน้า “พี่ไม่มีสาวที่ไหนหรอกดาว” พี่มีแต่หนุ่มน่ะ วนัสนึกต่อความในใจ “แต่นี่มันก็มืดแล้วนะดาว ยังมีใครมาซื้ออยู่อีกเหรอ พวกดอกไม้สดเนี่ย”
“ก็เริ่มน้อยแล้วละจ๊ะ”
“งั้นพี่ซื้อที่เหลือหมดเลยนะ” วนัสเอ่ยยิ้มๆ
V
V
V
V
-
ตามแฟชั่น! คำพูดของคนไกลตัวลอยอยู่ในหัว จนวนัสต้องอมยิ้มกับตัวเอง ยังห่างกันไม่ถึง24ชั่วโมงก็คิดถึงกันแล้วเหรอนี่...เสียงหญิงสาวใกล้ตัวทำให้วนัสต้องตื่นจากภวังค์
“ห๊ะ! ไหนว่าไม่มีสาวไงละ ใคร...ใครพี่นัสชอบใคร บอกดาวหน่อยสิ” ถึงจะแต่งงานมีผัวเป็นตัวเป็นตน แต่หญิงสาวก็ยังอยากรู้อยากเห็นเรื่องของชายหนุ่มที่เธอปลื้มอยู่ไม่น้อย
“ไม่มี...ไม่มีจริงๆดาว พี่ช่วยซื้อเห็นว่ามันมืดแล้ว เสียดายถ้าต้องทิ้ง พี่จะเอาไปใส่แจกันที่บ้านน่ะ” วนัสส่ายหน้าปฏิเสธ “ดาวคิดเงินให้พี่เถอะ เดี๋ยวจะมืดกันไปใหญ่”
หญิงสาวทำหน้าสงสัย แต่เลือดแม่ค้าก็ยังคงไหลเวียน ทำให้ต้องเดินไปห่อกุหลาบด้วยหนังสือพิมพ์แล้วใส่ถุงนำมายื่นให้ชายหนุ่ม
“150 จ๊ะ”
วนัสล้วงหยิบเงินส่งให้ดาว แต่เจ้ารอยกลับส่งคืน
“ผมให้พี่ วันนี้วันแห่งความรัก” เจ้ารอยพูดด้วยสีหน้าภูมิอกภูมิใจเต็มทีในความทันสมัยของตน จนวนัสขำพรืด
“ไม่ต้องหรอกรอย รับไป” วนัสยัดเงินคืนให้เจ้ารอยที่ทำท่ายึกยัก แล้วเดินออกมาจากร้านพร้อมกัน
“ไม่บอกจริงๆเหรอ” ดาวที่เดินตามมาส่งด้วยติดใจถาม จนวนัสนึกอยากจะเคาะกระโหลกเหมือนที่ทำกับลูกลิงที่บ้าน
“อะ!” วนัสดึงดอกกุหลาบในห่อส่งให้รอย ก่อนจะหัวเราะที่คนรับทำหน้าพิลึกๆ แล้วขึ้นรถขับจากไป ทิ้งให้เมียสาวของรอยส่งเสียงดังลั่น
“ซื้อให้แกเนี่ยนะ!”
เฮ้อ...พอกันทั้งคู่เลย ผัวเมียคู่นี่
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
วนัสนั่งดูแจกันประดับด้วยดอกกุหลาบข้างเตียงหลังจากอาบน้ำอาบท่าเรียบร้อย ร่างโปร่งทอดตัวลงบนเตียงเหม่อมองเพดานแล้วเหลือบมองที่ว่างข้างตัว
น้อยครั้งที่เขาจะได้นอนคนเดียว ไม่นอนที่บ้านภูผา คุณภูผาก็มานอนที่นี่ ที่เตียงนี้ มือเล็กลูบที่ว่างเย็นเฉียบช้าๆ
เขาเข้าใจ...เขาเข้าใจ ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลสักหน่อย วนัสบอกกับตัวเองแล้วสูดกลิ่นหอมจางๆของกุหลาบเข้าปอด
เดี๋ยวพรุ่งนี้ทุกอย่างก็เหมือนเดิม
ร่างโปร่งหลับตาลงแล้วต้องผุดลุกขึ้นนั่ง เมื่อได้ยินเสียงรถยนต์มาดับลงหน้าบ้าน
“...คุณภูผา!” วนัสคราง หัวใจที่เงียบเหงากลับเต้นระทึกจนสะเทือนไปทั้งตัว
ไม่มีใคร ไม่มีใครมาดึกๆแบบนี้หรอก นอกจากคุณภูผา แล้วทำไม?... วนัสลุกขึ้นไปชะโงกหน้ามอง แสงไฟหน้าบ้านสะท้อนให้เห็นรถยนต์ รถยนต์ที่คุ้นตา คุณภูผา!
“คุณภูผา...มาได้ไงครับ แล้วไม่ค้างที่เกาะเหรอครับ” วนัสเปิดประตูให้ร่างสูงเข้ามาในบ้าน แล้วยิงคำถามจนภูผาต้องรวบร่างเล็กเข้าไปกอดแน่นๆให้อีกฝ่ายหยุดพูด
“ถามเป็นชุดแบบนี้เดี๋ยวก็หายใจไม่ทันหรอก” ร่างสูงยิ้มล้อ แล้วจับจูงร่างโปร่งเข้าไปในห้องนอน
ภูผานั่งลงบนเตียงแล้วคว้าคนตัวเล็กขึ้นมาซ้อนบนตัก พลางหอมแก้มเนียนฟอดใหญ่
“อืม...คิดถึงจัง”
“...” วนัสมองใบหน้าคมเข้มอย่างใคร่สงสัยเต็มแก่ “ไม่ค้างที่เกาะกันเหรอครับ”
“วันนี้วันอะไร” ภูผาไม่ตอบแต่ยิ้มถาม
“วันที่ 14 ไงครับ”
“แล้วมันมีความหมายยังไงละ”
“อืม...ก็เป็นวันแห่งความรัก...แบบนั้นมั้งครับ”
“ใช่ วันแห่งความรัก ก็ต้องอยู่กับคนรักสิ” ภูผาตอบแบบกำปั้นทุบดิน แล้วรวบร่างโปร่งแน่นขึ้น
“หือ...แล้วไม่รักลูกเหรอครับ” วนัสหรี่ตาย้อนถามอีกฝ่าย
“พอเถอะ รักมาทั้งวันแล้ว เจ้าพวกนั่นน่ะ กว่าจะกล่อมให้หลับแล้วมานี่ได้แทบแย่ ตอนนี้เป็นเวลาของผู้ใหญ่” ภูผาบ่นอุบก่อนจะซุกหน้าลงซอกคอหอมกลิ่นสบู่
“ถามจริงๆครับ”
“อืม...ก็คิดว่าคนไปเที่ยวยังไม่สนุก แล้วคนที่รออยู่จะมีความสุขได้ยังไง ฉันก็เลยพาป้าไปชมเกาะแล้วกลับเลย ขืนค้างคืนลูกฉันคงร้องไห้กันกระจองงอแงเพราะคิดถึงน้าไม้ไงละ” ภูผายิ้มแล้วรวบร่างเล็กให้ล้มลงบนเตียงนุ่ม
“อีกอย่าง ฉันไม่อยากอยู่ห่างกันเพราะเรื่องแบบนี้ ถึงนัสจะบอกว่าเข้าใจก็เถอะ แต่ฉันไม่ค่อยจะเข้าใจนะ”
ร่างโปร่งผงกศีรษะขึ้นมองใบหน้าคมเข้มอย่างรู้สึกตื้นตันในใจ
คุณเข้ามาอยู่กลางใจผมจริงๆ
วนัสซบหน้าลงกับอกหนาพร้อมรอยยิ้ม รู้สึกดีกว่าจริงๆด้วยเวลาที่มีความอบอุ่นของร่างสูงมาแทนที่ความว่างเปล่าหนาวเย็นข้างๆ
ภูผาไล้ริมฝีปากบางเบาๆก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปหาความอบอุ่นอ่อนหวานจากร่างเล็ก มือใหญ่ลูบสัมผัสระเรื่อยไปตามร่างโปร่งบางหนักๆ
“อาบน้ำก่อนเถอะครับ ตัวเหนียวจัง” วนัสเอ่ยเสียงขาดๆหายๆขณะตอบรับจูบที่ดูกระหายจากภูผา
“ไว้ก่อน”
“ไม่นะครับ...”
“อืม...ไหนสัญญาแล้วไง”
“สัญญาอะไรครับ”
“ก็ก่อนไป นัสบอกให้รอตอนกลับ แล้วจะไม่ห้ามฉันไง” ภูผาพูดไปก็ปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่ายไป
“หือ!” ไม่คิดจะลืมเรื่องนี้บ้างเลยรึไงกัน! วนัสคิดอย่างฉุนๆเมื่อมือใหญ่ดึงรั้งกางเกงให้หลุดไปจากขา
“ห้ามเบี้ยวด้วย”
คำพูดสำทับแกมทวงของภูผา ยิ่งทำให้วนัสเบิกตากว้างมองคนยิ้มเจ้าเล่ห์ซุกไซร้ร่างกายเขาอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ
แต่การกลับมาของภูผาก็เป็นเหมือนของขวัญที่เขาแอบเฝ้าหวัง แล้วเขาละ...
วนัสเหลือบมองกุหลาบข้างเตียง แล้วขยับตัวให้ภูผามองตามด้วยความสงสัย
ภูผามองวนัสดึงดอกกุหลาบในแจกันออกมา และรอยยิ้มที่ส่งมาให้พร้อมดอกกุหลาบทำให้ภูผารู้สึกมือไม้สั่น
“ผมรักคุณ”
ร่างสูงโถมกายกอดรัดร่างคนรักไว้แน่น ด้วยหัวใจที่พองโตจนคับอก
ดีแล้วที่กลับมา…ภูผาคิดพลางมองร่างขาวโพลนด้วยดวงตาเป็นประกาย
“แล้วอย่ามาบ่นนะ”
“…!”
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ท่ามกลางความรักอันอบอุ่น อีกฝากหนึ่งของท้องฟ้าอันมืดมิด ร่างเล็กๆลากกระเป๋าเดินทางมาหยุดอยู่หน้าคอนโดสูงเสียดฟ้า ก่อนจะกดลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่ต้องการ
มือเรียวล้วงหยิบลูกกุญแจออกมาดูอย่างเก้ๆกังๆ ก่อนจะสอดเข้าไปปลดล็อกแล้วจึงค่อยๆผลักประตูบานหนาเข้าไปภายใน กลิ่นเหล้าที่ประดังกันเข้ามาในจมูกให้สูดดม ทำให้ผู้มาใหม่เบ้หน้าหนี ร่างเล็กคลำทางไปเปิดสวิตซ์ไฟ สภาพภายในห้องที่เห็นเมื่อไฟสว่างคือขวดเหล้าขวดเบียร์วางอยู่เต็มโต๊ะรับแขกและบนพื้นพรม อีกทั้งเศษก้นบุหรี่ที่กระจัดกระจายอยู่เกลื่อนพื้นจนคนมองนึกหงุดหงิดเล็กๆ
“ทำไมมันสกปรกแบบนี้ละ” ร่างเล็กแหวกขวดเหล้าไปยังห้องนอนที่มืดสนิท
“ภาค...นายภาค” เสียงเรียกเบาๆ แต่ไม่มีเสียงตอบกลับทำให้ก้องภพเปิดสวิตซ์ไฟที่อยู่ข้างประตู
เขาไม่แปลกใจหรอกที่อีกฝ่ายจะไม่รู้ตัว เพราะเขามาโดยไม่ได้บอกภาคภูมิไว้ก่อน ก็ไม่ได้ตั้งใจจะกลับมาหรอกนะ ถ้าเขาไม่กลุ้มใจแบบนี้
เมื่ออาทิตย์ก่อนภาคภูมิบอกว่าจะบินไปหา แต่ถูกเขาบอกปัดไม่ให้ไป อีกฝ่ายคงเคืองอยู่ไม่น้อยละ ถึงได้หายเงียบไปหลายวัน ทำให้เขาต้องกลับไปนอนคิดอยู่หลายตลบ
กลุ้มใจชะมัด! ใจหนึ่งก็อยากเจอแต่อีกใจก็ไม่อยากให้อีกฝ่ายเสียงาน สุดท้ายมันคิดไม่ตก เขาถึงได้ถ่อสังขารบินกลับมาเอง จะได้หมดเรื่องหมดราว
แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันทำให้เส้นเลือดในสมองเขาโป่งพองขึ้นมาทันที บนเตียงนอนใหญ่ที่เขาเคยนอน กลับมีชายหนุ่มสองคนนอนกอดก่ายด้วยเสื้อผ้าหลุดรุ่ย คนหนึ่งคือคนที่ทำให้เขาต้องนั่งเครื่องบินมาด้วยความกังวลใจ นายภาคภูมิ! และอีกคนเขาไม่เคยรู้จัก แต่หน้าตาดีใช่หยอก แถมเสื้อก็ไม่ใส่ กางเกงก็ถูกรูดลงมาครึ่งก้นได้
“มันอะไรกัน...” ก้องภพคราง ก่อนจะขบริมฝีปากแน่น
ไหนว่ารักฉัน ไหนบอกว่าจะรอฉัน แล้วไอ้บ้าที่นอนอยู่ตรงนี้มันใครกัน!
หนอย...พออยู่คนเดียวก็คว้าไอ้หนุ่มมากกเชียวนะแก ใบหน้านวลสะบัดมองคนที่เขานึกอาฆาตสะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยแสงไฟแยงตา
ก้องภพพยักหน้ากับตัวเองก่อนจะตรงรี่ไปหาร่างสูงที่พยายามลุกนั่งเพื่อรวบรวมสติ
ถ้าคิดว่าฉันจะวิ่งหนีไปแบบนางเอกในนิยายเวลาเห็นภาพบาดตาบาดใจละก็ ฝันไปเถอะ! ฉันอุตส่าห์นั่งเครื่องมาเป็นสิบชั่วโมง จะเอาให้คุ้มเลยแก
แถมวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ที่นายพร่ำบอกว่าอยากมาเจอ อยากมาอยู่ใกล้ๆฉันใช่มั้ย
ได้…ได้วาเลนไทน์เลือดแน่...
“นายภาคภูมิ!”
“กะ...ก้อง!”
TBC
เเละเเล้วก็มาต่ออีกหนึ่งตอนพิเศษ
มีต่ออีกหนึ่งตอนก็จะจบเเล้วนะคะ
:pig4: ขอบคุณทุกคอมเมนท์น่ารักๆๆ จากทุกท่านค่ะ
หยุดยาวอีกเเล้ว มนุษย์เงินเดือนอย่างเรา ดีใจมากมายค่ะ
เที่ยวกันให้สนุกนะคะ พักผ่อนเต็มที่ จะมาต่ออีกทีไม่วันเสาร์ก็อาทิตย์นะ
:bye2: ฝันดีทุกคน
-
^
^
^
^
^
^
กรี๊ด จิ้ม จึ๊กๆๆ
-
อยากอ่านต่ออ่ะ
ใครมานอนกับนายภาค
-
โอ้!!!! ค้างเลย
อยากรู้จักว่าก้องภพจะจัดการยังไง
สำหรับคู่แรกนั้นหวานจนเอาไม่อยู่แล้ว
-
อ๊ากก :serius2: คู่คุรหินหวานกันจนน้ำตาลอาย
แต่คู่ก้องภพนี่มันอาร้าย :angry2:
-
โหยยยยยยยยยยยย :a5: ทิ้งให้ค้างกันแบบนี้เลย
งานเกิดแล้วมั้ยหล่ะนายภาค น้องก้องอุสาห์บินกลับมาหาเจอแบบนี้
กลับไปหาใหม่ ให้หล่อเลิศไปเลยดีกว่า ช้ำใจแทน :serius2:
-
อ๊ากกกกกคู่คุณดินกะนัสหวานสะ
แต่ก้องกะภาคนี่ต้องอีกยาวแน่ๆๆๆ
ภาคทำอารายยเนี่ย
โดนแน่ๆๆเอาให้หนักๆๆเลยนะ
-
:serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
คุนภูผาเจ้าเล่ห์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
นายภาคเสร็จแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ o13
-
ค้างอ่ะๆ :L1:
-
เอ่อ.....ค้างกันแบบนี้ :a5:
-
ค้างอย่างแรงงงงงงงงง :a5:
ยกนี้สะใจก้องละ :z3: :z3: :z3:
-
จะจบแล้วเหรอ อยากให้ยาวกว่านี้อีกน่ะ
-
ภาค...ทำอะไรเนี่ย?
ก้อง...จัดไปเลยชุดใหญ่ๆ ไหนบอกว่าจะรอไง(ว่ะ)
-
:z2: จะโดนอะไรละนั่น นายภาค เจอของจริงแน่ :z2:
:pig4: :pig4:
-
อิภาคคคคคคคค :fire:
ตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :m31:
-
แหมไอ้คุณภาค วอนเจอสกายคิกจากน้องก้องซะล่ะ :z6:
แต่คู่คุณหินก็แอบค้างนะ แล้วคุณป้าเค้าจะรู้เรื่องไหม อิอิ :เฮ้อ:
-
นายภาค :z6: :beat:
ทำยังงี้กับก้องได้ไงต้องเอาให้หนัก :angry2:
มันจี๊ดโว้ย
-
รอค่ะ ไ่ม่อยากพูดมากกลัววีนแตก จบ :m16:
-
ค้างเติ่ง :a6:
-
ค้าง!!! ใครมานอนกับนายภาค
:call: :call: :call:
-
ค้างมาก นายภาคทำอย่างนี้ได้ยังไง
ก้องภพอุตส่าห์มาหานะเนี่ย o22
-
งานเข้าทั้งสองหนุ่ม :เฮ้อ:
และค้างงงงง...อยากอ่านต่อ
+1
-
นายภาคแอบปันใจเหรอ :angry2:
ก้องจัดการเลย !!!!
-
คุณป้าคะ .. หลานสาวก็มีทีท่าว่าไม่เต็มใจนะคะ
:angry2:
ส่วนภาคภูมิ เดี๋ยวมารอดูคราวหน้าว่าจะแก้ตัวยังไง
ถ้าไม่มีเหตุผลพอ เดี๋ยวจะมาเก็บศพ
:m20:
-
วันแห่งความรักก็ต้องอยู่คนที่รักสิเนอะคุณภูผา :m3:
อิพวกจุ้นจ้านชีวิคคนอื่นนี้มันน่าปล่อยทิ้งไว้ที่เกาะจริงๆ ฮึ่ม!
แต่อีกคู่เนี้ยมันอะไร! พี่ภาคเอาอิหนุ่มหน้ามนที่ไหนมาขึ้นเตียงด้วยเนี้ย
ถึงมันจะแค่ไม่ตั้งใจหรืออย่างไร แต่มันสมควรที่ไหน
แถมเสื้อผ้ายังหลุดร่น โชว์ร่องก้นอีก!
อ๊ากกกกกกกกกก เพ่ภาคคคคคคคคคคค
ถ้าเหตุผลไม่ดี ฟังไม่ขึ้น เชียร์ให้น้องก้องตัดให้เป็ดกินซะเลย!
:m16:
-
คู่แรกน่ารัก
คู่ที่สงอพาค้างซะงั้นอ่ะ
ดีใจที่ได้หยุดนะคะ
แต่เราต้องทำงานตอลดเลย :sad4:
สู้ๆค่ะ
-
คู่แรกหน้ารักอ่านไปหน้าแดงไป แต่ไหงคู้หลังออกแนวบู้ละครับทาน :m20:
งานนี้ถ้าไม่เครียคุณพี่ภาคได้ปนอนหยอดน้ำข้างต้มแน่ ๆ แต่ที่โดนก่อนใครเพื่อนคือคนอ่านค้างงงง... :sad4:
:pig4: คะ
-
ค้างๆๆๆๆๆๆๆแบบนี้เอามีดจิ้มกันดีกว่า :m15: มาลงไวๆๆนะค้าสงสารคนอารมค้างงงงงงงงง :sad11:
-
คุณหินกับนัส หวานหยดเยิ้ม คู่นี้เค้าน่ารักจริงอะไรจริง
แต่อีกคู่นี่ จะรักด้วยเลือดหรือเปล่า แบบภาคภูมิหัวแตกไรงี้ :m20:
ทิ้งไว้อย่างค้าง เอามีดมาแทงเลยดีกว่า o18
-
คุณภาคตายแน่ งานเข้า!!
-
จัดให้หนักเลยก้อง :angry2:
-
อ้าวนายคุณภาค ไมทำตัวเช่นนี้เล่า
ก้องเอาให้หนักเลย
แหม!!! หลงสงสารมาตั้งนาน ชิ!!!!!!!!!!!!!!!! :m16:
-
คู่แรกหวานซะ แต่คู่หลังถ้าจะนองเลือด
ุ
-
ค้างอย่างแร๊งงง
มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่มันอะไรกันล่ะ อะไรๆๆๆๆ
มาต่อด่วนเลยค่า
-
คุณภูผาน่ารักมาก!! อยากได้แบบนี้ซักคนอ่ะ!! :-[
นายภาค ตาย!!!!! :angry2:
-
อ๊ากกกกก ค้างอะไรอย่างนี้
-
55555555555555 ไอ้พี่ภาคตายแน่
น้องก้องสุดยอดจิงๆไม่วิ่งหนีทั้งน้ำตา แต่เราต้องเคลียร์กัน
คู่น้องไม้กับคุณหินก้หวานนนนนนนนนนนนนนกันจิงๆ
-
เอาใจไปสิบดวงเลยคะคุณหิน
เลิฟๆคุณหินมากมายอะตอนนี้
o13
ดีใจแทนน้องนัสที่ได้สามีแสนดีแบบนี้
ทั้งเท่ห์ทั้งแสนดีเข้าอกเข้าใจเป็นห่วงเป็นใย
เฮ้อ...แอบอิจฉานัสจะผิดไหม อิอิ
แล้วดูคุ่พี่ภาคกะน้องก้อง หึหึ
ไม่ตายกะคางเหลืองแน่ๆอะพี่ภาค
-
555 โดนๆๆๆๆ
จัดหนักไปเลย ก้อง
-
นั่งเครื่องมาตั้งนาน จัดให้คุ้มเลย
งานนี้สงสัยจะได้เสียเลือดแล้วมั้งพี่ภาคขา o18
-
:L2:
-
เป็นนิยายวายที่หวานมากที่สุด เท่าที่เคยอ่านมาเลยคะ
น้องนัสน่ารักกกกกกกกก
คุณภูผาก็หล่อแมนได้ใจที่สุด ขอให้รักงอกงามตลอดไปนะคะ :L2: :L2:
-
WITH ALL MY HEART ตอนวันที่มีเธออยู่/จบ
“นายภาคภูมิ!”
“กะ...ก้อง!”
ร่างสูงที่พยายามทรงตัวให้อยู่เบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างคนรักยืนจังก้าตรงหน้าอย่างไม่คาดฝัน ริมฝีปากหนักๆจึงพยายามยกยิ้มพร้อมทั้งขับไล่อาการมึนเมาออกไป
“ก้อง...มาได้...ยังไง” ภาคภูมิพยายามพาร่างกายหนักๆของตนคืบคลานไปยังปลายเตียงที่มีร่างเล็กๆยืนรออยู่ด้วยดวงตาเป็นประกายก่อนจะยกมุมปากขึ้น
“ตอนนี้ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาได้ยังไง แต่บอกมาสิว่านี่...” ก้องภพชะงักค้างคำพูดเมื่อได้ยินคนที่นอนหลับสนิทส่งเสียงอ้อแอ้
“ที่รัก...ที่รักอยู่ไหน”
ร่างโปร่งบางรับรู้ได้ถึงเลือดอุ่นๆในกายตัวเองแล่นปรู๊ดไปถึงสมองขณะมองมือคนที่ยังหลับตาพริ้มกวาดมือเปะปะไปตามที่ว่างข้างกาย ที่ๆเมื่อกี้เจ้าตัวดีที่นั่งหน้ามึนตอนนี้นอนอยู่
ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง หมัดเล็กๆของก้องภพก็หวดเข้ากลางลำตัวภาคภูมิเต็มแรงทันที
“อ๊อก!...อูย...” ภาคภูมิครางด้วยอาการจุกเจ็บจากกำปั้นเล็ก
“ไอ้บ้า! ไปตายซะ”
“ก้อง...” ร่างสูงยกมือกุมท้องตัวเองหลังจากรับหมัดเล็กไปเต็มรักอย่างงุนงง “อะไรกัน...ก้อง” ภาคภูมิทำหน้าเหยเกก่อนจะยกมือขึ้นไขว้คว้าแขนอีกฝ่ายเป็นพัลวัน หากอีกฝ่ายก็พยายามเอี้ยวตัวหลบมือไม้อีกฝ่ายอย่างรังเกียจ
“อะไรเหรอ...ถามมาได้!...มันน่า...ขออีกซักสีเถอะน่า” ด้วยอารมณ์ที่กรุ่นโกรธเหมือนภูเขาไฟระเบิด ก้องภพจึงพยายามสะบัดแขนให้พ้นอีกฝ่ายแล้วยกเท้ายันร่างสูงที่ไร้ศูนย์ถ่วงล้มคว่ำลงบนที่นอนไม่เป็นท่า
“ถ้านายไม่รู้ก็นอนคิดไปจนตายนั้นละ ไอ้ทุเรศ คนอย่างแก...คนอย่างแกฉันไม่น่าไปเชื่อคนอย่างแกเลย!” พูดจบก้องภพก็คว้ากระเป๋าที่เดินลากมาด้วยทุ่มใส่อีกฝ่ายสุดตัว ก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกจากห้อง ทิ้งให้คนที่ยังนอนมึนด้วยฤทธิ์เหล้าสะบักสะบอมลุกไม่ขึ้น
ก็เล่นดื่มเบียร์ไปเป็นลังดื่มเหล้าไปเป็นลิตรแบบนั้น ลุกตามไปได้ก็แปลกคนละ
ก้อง...ก้อง... ภาคภูมิผงกศีรษะขึ้นมองเห็นหลังเล็กหายไปจากกรอบประตูก็ให้รู้สึกใจหายวูบ แต่ด้วยร่างกายที่หนักอึ้งพร้อมกับสมองเริ่มต้องการการพักผ่อนจริงๆจังๆทำให้ร่างสูงจำต้องทิ้งศีรษะลงบนที่นอนอย่างคนสิ้นหวัง “บ้าเอ๊ย!”
เสียงสบถดังขึ้นเลือนรางก่อนจะขาดหายไปพร้อมสติของร่างสูง ทิ้งให้ร่างเล็กมุ่งหน้าตรงกลับบ้านตัวเองด้วยความรู้สึกกรุ่นโกรธและน้อยใจ
“คนอย่างแกฉันจะไม่ให้อภัยเลยคอยดู!” ก้องภพเอ่ยอาฆาตอีกฝ่ายก่อนจะปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น “ไอ้บ้าๆ”
ค่ำคืนแห่งความสุข แม้จะมีใครบางคนไม่สมหวัง ไม่ได้ดังใจปรารถนา แต่สายลมแห่งความรักความผูกพันจะพัดผ่านไปสู่ใจอันร้อนรนให้สงบนิ่ง และพร้อมจะเปิดรับการเริ่มต้นอีกครั้ง
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“สวัสดีครับแม่” ภาคภูมิยกมือไหว้มารดาของก้องภพในเวลาที่ตะวันใกล้ตรงศีรษะ
“พ่อภาคนี่เอง ถ้ามาช้ากว่านี้อีกนิดก็ไม่เจอใครแล้วละ นี่แม่ก็กำลังจะออกไปธุระพอดี มีอะไรรึเปล่าลูก”
ได้ยินหญิงสูงวัยเอ่ยบอกเนิบๆทำให้ใจของภาคภูมิหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ไม่เจอใครแล้ว! แล้วก้องละ เมื่อคืนก้องไม่ได้กลับมาบ้านมาหรอกเหรอ...
“อ้าว!...แล้วก้องละครับ กลับมาจากเมืองนอกเมื่อคืนไม่ใช่เหรอครับ” ภาคภูมินึกถึงคนที่เขาได้พบเมื่อคืนโดยไม่ได้คาดฝันมาก่อน ก็ใครจะคิดว่าคนใจแข็งที่เขาขอร้องเป็นนักเป็นหนา อยากจะบินไปหาบอกปัดความต้องการของเขากระเด็นกระดอนอย่างใจร้ายที่สุดกลับบินมาหาเขาเสียเอง
เมื่อไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงที่เขาได้สติตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เขาทำคือการหยิบโทรศัพท์ขึ้นกดหาก้องภพทันที แต่สิ่งที่เขาได้รู้คือก้องภพปิดเครื่องหายไปเลย ใจที่กังวลเป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็ยิ่งเหมือนมีกองไฟมาสุมในอกให้ร้อนรน
เขาไม่รู้ว่าเขาทำอะไรผิด ถึงได้ถูกก้องภพชกจนเจ็บจุกเป็นรอยช้ำวงโต และเตือนสติให้รู้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นเรื่องจริง แต่ด้วยสภาพภายในห้องที่เขาได้กวาดตามองเมื่อความเมาจืดจาง รวมทั้งเพื่อนชายที่นอนเสื้อผ้าหลุดรุยข้างตัวทำให้ภาพภูมิถึงบางอ้อ
เป็นใครก็คงต้องเข้าใจผิดทั้งนั้น ก็เล่นนอนเตียงเดียวกัน เสื้อก็ไม่ใส่ กางเกงก็เกือบหลุดตูด ไม่ต่างอะไรกับคนเพิ่งเสร็จกิจ แต่...ก้อง
นั่นมันเพื่อนฉันจริงๆนะ! ตัวยังกับควายใครจะไปหน้ามืดคว้ามันทำเมียลง ถึงหน้ามันจะสวยก็เหอะ อีกอย่างมันเพิ่งทะเลาะกับเมียมา หัวอกเดียวกันก็เลยมานั่งกินเหล้าย่อมใจเท่านั้นเอง กินมากๆมันก็ร้อน เสื้อแสงก็สลัดออกกันแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง ดื่มจนได้ที่ต่างคนก็ต่างคลานขึ้นเตียงนอน ใครจะไปคิดว่าจะมีคนมาเห็นสภาพแบบนี้กันละ ถ้ารู้ว่าจะกลับมาละก็ จะรีบเปลี่ยนผ้าปูที่นอนรอเลย
ซวยจริงๆ ร่างสูงสบถพลางยกเท้าขึ้นแตะคนนอนหลับสนิทที่ก่อเรื่องก่อนราวอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวด้วยอารมณ์หงุดหงิดสุดขีด โว้ย!...
“ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้วละภาค” เสียงเจ้าของบ้านดึงความคิดของร่างสูงให้กลับมาดังเดิม
“ไปไหนหรือครับ!” ภาคภูมิมองอีกฝ่ายส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจพิกล
“เห็นว่าจะไปเที่ยว แม่ถามว่าไปเที่ยวที่ไหนก็ไม่ยอมพูด บอกว่าจะโทรมาบอกที่หลัง ดูสิ กลับมาให้แม่เห็นหน้าไม่ถึงวันก็หนีไปเที่ยว น่าตีจริงๆไอ้ลูกคนนี้ นี่แม่ยังคิดว่าไปกับภาครึเปล่า สรุปว่าไม่ได้นัดกันใช่มั้ย” หญิงสูงวัยโยนคำถามใส่ร่างสูง
“ปะ เปล่าครับ ผมรู้ว่าก้องกลับมาเมื่อคืนก็เลยมาเยี่ยมนะครับแม่”
“อ๋อ...ไปแล้วละ ลองโทรหาดูสิภาค”
“อะ...สงสัยแบตจะหมดมั้งครับผมโทรหาไม่ติดเลย”
“ตายจริง...ไอ้เด็กคนนี้นี่”
“ถ้าแม่ติดต่อก้องได้ ฝากบอกว่าผมมาหานะครับ”
“จ๊ะ แล้วนี่จะไปไหนต่อละภาค” มารดาก้องภพแย้มยิ้มให้อีกฝ่าย
“จะกลับเลยละครับ ให้ผมไปส่งมั้ยครับแม่”
“ไม่ต้องจ๊ะ แม่ไปหลายที่”
“งั้นผมลานะครับ” ภาคภูมิยกมือไหว้ก่อนจะค่อยถอยรถออกจากบ้านก้องภพแล้วขับไปช้าๆอย่างใช้ความคิด
ไม่อยู่บ้านแล้วไปไหน จะไปเที่ยวที่ไหน...ที่ไหนได้นอกจาก...จะไปหาเพื่อน แล้วเพื่อนที่ให้ไปหาได้ก็น่าจะเป็น...น้องนัส! ถ้าคาดไว้ไม่ผิด ก้องภพต้องไปชุมพรแน่ๆ
คิดได้ภาคภูมิก็ไม่รอช้ารีบยกโทรศัพท์หาเพื่อนสนิทเจ้าของอาณาจักรไร่ภูผาทันที
“ไอ้หิน...ก้องไปที่นั้นรึเปล่าวะ” ไม่มีอรัมภบทให้มากความ ภาคภูมิก็ยิงคำถามใส่ภูผาทันทีที่อีกฝ่ายรับสาย
“เดี๋ยวๆอะไรกันว่ะไอ้ภาค โทรมาไม่คิดจะถามสารทุกข์สุกดิบของเพื่อนเลยนะแก” ภูผาที่ยังนั่งเอกเขนกอยู่บ้านวนัสตอบกลับไปอย่างอารมณ์ดี
“เออน่า ไปที่นั่นเปล่าละ” ภาคภูมิตอบปัดด้วยร้อนใจ
“เปล่าวะไอ้ภาค แฟนแกไม่อยู่กับแกก็อยู่เมืองนอกนู้นไม่ใช่เรอะ มาถามหาอะไรกับฉันละไอ้เกลอ หึๆ”
“ห๊ะ! อย่ามาล้อเล่นนะไอ้หิน ฉันจริงจังนะโว้ย” ภาคภูมิเอ่ยอย่างหัวเสียจนคนปลายสายจับน้ำเสียงได้
“เฮ้ย...ไม่ได้มาจริงๆนะไอ้ภาค มีอะไรรึเปล่าว่ะ”
“ก็มีนะสิ ซวยฉิบ” ภาคภูมิสบถก่อนจะเล่าเหตุการณ์ให้เพื่อนฟัง และเมื่อภูผาได้ฟังจนจบก็ถึงกับกุมขมับ
“ซวยจริงๆว่ะ แล้วเอาไงละ หายไปไหนก็ไม่รู้ด้วยสิ” ภูผาคิดไปก็หันมองไปรอบบ้านเห็นวนัสเดินถือแก้วน้ำเย็นผ่านครัวมาหาจึงได้กวักมือเรียกให้มาใกล้ๆ
“มีอะไรครับ”
ภูผาตบพื้นที่ว่างข้างตัวให้อีกฝ่ายนั่งลงก่อนจะกรอกเสียงลงในโทรศัพท์
“นัสมาพอดีเดี๋ยวฉันถามให้นะ เพื่อนกันเผื่อเขาจะบอกอะไรกันบ้าง” ภูผาเอี้ยวตัวมาหอมแก้มเย็นๆของร่างโปร่ง ก่อนถามสิ่งที่ทำให้เพื่อนต้องทุกข์ระทมอยู่ตอนนี้
“นัส ก้องติดต่อนัสมาบ้างรึเปล่า”
วนัสนิ่งมองคนรักชั่วครู่อย่างสงสัย แล้วจึงตอบออกไปตามตรง
“ครับ เพิ่งโทรมาบอกเมื่อเช้านี้เองว่าจะมาเยี่ยม ปานนี้คงมาได้ครึ่งทางแล้วละ ผมว่าจะบอกอยู่เหมือนกันแต่ก็ยุ่งๆ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“อ๋อ...พอดีเจ้าภาคไปเยี่ยมแล้วไม่เจอก็เลยถามๆดูน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
“เหรอครับ งั้นตอนเย็นๆผมขอออกไปรับก้องในเมืองหน่อยนะครับ” ร่างโปร่งบางถือโอกาสขออนุญาตเสียเลย
“อืม เดี๋ยวไปด้วยกันนี่ละ” ภูผาตัดบทโดยการก้มลงหอมแก้มขาวๆอีกครั้งก่อนจะพูดใส่โทรศัพท์หาคนที่รอคอยอย่างกระวนกระวาย
“เฮ้ย...ข่าวดีว่ะ น้องก้องของแกกำลังนั่งรถมาหานัสที่นี่น่ะ” ภูผากระซิบกระซาบใส่โทรศัพท์ด้วยกลัวคนนั่งข้างๆจะได้ยิน
“เหรอ! เออๆขอบใจมาก เดี๋ยวฉันรีบตามไป ยังไงแกช่วยรั้งไว้ก่อนนะ อย่าให้ก้องไปไหนอีก”
“เออน่ะ ขับรถระวังละไอ้ภาค”
ภูผาตัดสายแล้วจึงหันมายิ้มให้วนัสที่ยังมองมาอย่างใคร่สงสัย ร่างสูงจึงขยับเข้าไปโอบกอดอีกฝ่ายแน่นๆ
“นัส วันนี้เราคงมีแขกมาเพิ่มแล้วละ เมื่อกี้เจ้าภาคมันบอกว่าจะมาเที่ยวที่นี่ เย็นนี้ก็คงถึงละ”
“หือ...เสียดายจัง นี่ถ้าก้องรู้ว่าคุณภาคจะมาคงได้มาพร้อมกันแล้ว” วนัสเปรยขึ้นมาอย่างซื่อๆทำให้ภูผาต้องลอบอมยิ้ม
ถ้าเขายังดีๆกันอยู่ละนะนัส...
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ไอ้หิน...ก้องอยู่ไหนละ” ร่างสูงขาวก้าวเท้ายังไม่ทันพ้นตัวรถก็ตะโกนถามเพื่อนที่ออกมายืนรอรับอยู่หน้าบ้านด้วยรอยยิ้ม
“ไอ้นี่ มาบ้านฉันแล้วแกจะเจอเขาได้ไงละว่ะ” ภูผามองท่าทางรีบร้อนของเพื่อนให้นึกสงสารตะหงิดๆ
“ก็ฉันบอกให้แกรั้งเขาไว้ก่อนไง แล้วไปไหนแล้วละ” ภาคภูมิหันซ้ายหันขวามองหาร่างเล็กที่อยู่ในหัวตั้งแต่กรุงเทพยันชุมพร “แกอย่ามาลีลาท่ามาก บอกมาเร็วๆไอ้หิน” ร่างสูงเขม่นมองเมื่อรู้สึกว่าเพื่อนจะแกล้งถ่วงเวลา
“เฮ้อ...เขาก็อยู่บ้านเพื่อนเขาสิวะ”
“งั้นบอกทางมา ฉันจะไปคุยกับเจ้าเด็กมีปัญหานั่นก่อน”
“เฮ้ย! ไว้พรุ่งนี้เถอะไอ้ภาค ไปตอนนี้ก็ไม่ได้สิบได้ห้าอะไรหรอก เผลอๆจะทะเลาะกันไปใหญ่ด้วยซ้ำ ให้น้องเขาหายเหนื่อยก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยคุยกันเถอะวะ อีกอย่างนี่มันก็มืดค่ำแล้วนะโว้ย” ภูผามองอีกฝ่ายทำท่าฮึดฮัดก็นึกขำ ทำเป็นวัยรุ่นใจร้อนไปได้ไอ้ภาค แก่จนหัวจะหงอกอยู่แล้ว “เอาน่า...ยังไงพรุ่งนี่นัสเขาก็ต้องพาน้องก้องของแกมาด้วยอยู่แล้ว ใจเย็นหน่อยเถอะวะ”
หนุ่มเจ้าสำอางนิ่งเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะถอนหายใหญ่หลายเฮือก
“...เออ” ภาคภูมิเสยผมตัวเองไปมาแล้วจึงเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งเดินออกมาบริเวณระเบียงหน้าบ้าน “เฮ้ย! ไอ้หิน นี่แกแอบเก็บกิ๊กไว้ที่บ้านด้วยเรอะ แล้วนัสละ แก...” ภาคภูมิทำหน้าตาตื่น
“เฮ้ย! อย่ามั่วๆนั่นมันหลานป้าฉันเอง เขามาเที่ยวด้วย เออ! ลืมบอกแกไป คืนนี้แกต้องนอนห้องฉันนะ ห้องที่แกเคยนอนๆตอนนี้ถูกสาวน้อยสาวใหญ่จับจองไว้ก่อนแล้ว” ภูผาเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อนเบาๆ
“ตรงไหนก็ได้”
“ปะ...งั้นเข้าบ้านก่อน เดี๋ยวฉันแนะนำน้องนุชให้รู้จัก ส่วนป้านวลคงไม่ต้องมั้ง” เพื่อนตัวใหญ่พูดล้อภาคภูมิที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับป้านวลมาตั้งแต่ครั้งยังเป็นวัยรุ่น
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“ก้อง!”
เสียงเรียกของวนัสดึงก้องภพให้ตื่นจากภวังค์หันมองเพื่อนสนิททรุดกายนั่งลงข้างตัว
“มีอะไรเหรอ?”
เสียงตอบอย่างคนเบื่อหน่ายโลกบูดๆเบี้ยวๆของก้องภพทำให้วนัสแน่ใจว่าเพื่อนคงมีเรื่องอะไรบางอย่างไม่สบายใจ
“เป็นอะไร ไหนบอกว่าจะมาเที่ยวแต่กลับนั่งซึมไม่ค่อยพูดค่อยจา” วนัสที่สังเกตอาการของเพื่อนตั้งแต่ไปรับที่ท่ารถโดยสารอดเอ่ยถามขึ้นมาไม่ได้
“ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย แค่ตอนเรียนอยู่ที่โน้นต้องพูดมาก กลับมาพักผ่อนก็เลยอยากนั่งเฉยๆรับลมเย็นๆที่ระเบียงหน้าบ้านแบบนี้ละ” ก้องภพยิ้มใส่ตาอีกฝ่ายที่มองมาอย่างค้นคว้า “โธ่นัส ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ เดี๋ยวฉันพูดมากก็จะมาว่าๆฉันหนวกหูไม่ได้นะ”
ก็เป็นแบบนั้นซะยังดีกว่า วนัสย้อนเพื่อนอยู่ในใจ ด้วยไม่อาจเอ่ยออกมาได้เพราะกลัวเพื่อนจะเป็นทุกข์หนักไปกว่าเดิม ก่อนจะหาสิ่งที่ทำให้เพื่อนอารมณ์ดีขึ้นมาชักจูง
“งั้นพรุ่งนี้ไปขี่ม้าที่ไร่ภูผามั้ยละ ตอนนี้ที่คอกม้ามีลูกม้าเพิ่มอีกตั้งหลายตัวแน่ะ ไปมั้ย”
คำชักชวนด้วยความหวังดีของเพื่อนทำให้ก้องภพจำต้องพยักหน้ารับ แม้ใจจะไม่อยากทำอะไรเลยในตอนนี้ก็ตามที
“ก็เอาสิ คราวนี้จะขี่ให้คล่องเลย” ก้องภพยิ้มให้เพื่อนสบายใจ
“งั้นก็รีบเข้านอนเถอะ เก็บแรงไว้ขี่ม้าพรุ่งนี้ไง”
“หึๆ...นั้นสิ” ก้องภพเดินตามวนัสเข้าไปนอนหากแต่ในสมองกลับยังคงรู้สึกหนักอึ้ง ด้วยแม้จะข่มตาหลับก็ยังรู้สึกกระสับกระส่าย ก่อนจะลืมตาขึ้นหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมาเพ่งพินิจพิจารณา
จะรู้มั้ยนะว่าเราอยู่ที่ไหน...
ริมฝีปากบางขบเม้นอย่างใช่ความคิดก่อนจะตัดอกตัดใจวางโทรศัพท์ลงตามเดิม
ฉันจะโกรธๆ ไอ้บ้าเอ๊ย... ร่างเล็กพึมพำแล้วจึงหลับตาแน่นแน่วนิ่งให้วนัสที่ผงกศีรษะขึ้นมองคิดว่าเพื่อนคงหลับไปแล้ว
โธ่...เลยลืมบอกว่าคุณภาคก็มาด้วย...หลับไปซะละ
V
V
V
-
“เรียบร้อยยังก้อง” วนัสตะโกนถามเพื่อนที่ยังแต่งตัวอยู่ในห้องนอนเมื่อเห็นว่าจะสายแล้ว
“เดี๋ยว...นัสมีเสื้อแขนยาวบ้างมั้ยฉันลืมเอาติดมาด้วย” เสียงก้องภพตะโกนถามออกมาจากในห้อง
“มี อยู่ในตู้นั้นละ หาใส่เอาตามสบายเลย”
คนตัวเล็กเปิดตู้ตามที่เพื่อนร้องบอก ปากก็พึมพำบ่นถึงคนที่ตัวเองคั่งแค้น
ดูสิ!เสื้อผ้าฉันอยู่ในกระเป๋าโน้นหมดเลย...เพราะไอ้บ้านั่นทีเดียว ฉันอุตส่าห์ลากมาแขนแทบหลุด...
ใช่...หนักนะนั่น...แล้ว...
จะเป็นอะไรรึเปล่า...โอ๊ย!ไปห่วงทำไม มันน่าจะซัดอีกซักเปรี้ยงสองเปรี้ยงด้วยซ้ำ!
ร่างเล็กสลัดศีรษะสองสามครั้งก่อนจะดึงเสื้อแขนยาวสีน้ำเงินมาสวมใส่แล้วรีบตามเพื่อนไปยังรถยนต์คันเก่าแก่ที่จะนำพาพวกเขาไปยังไร่ภูผา
อากาศเย็นสดชื่นยามเช้าทำให้ก้องภพเปิดกระจกสูดกลิ่นดินกลิ่นน้ำค้างเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วระบายยิ้มให้กับสิ่งรอบตัว
ดีแล้วที่มาที่นี่ ร่างเล็กยกยิ้มมุมปากขณะมองรถเลี้ยวเข้าไปยังบริเวณบ้านภูผา ร่างเล็กก้าวลงจากรถเมื่อจอดสนิท พลางมองไปรอบๆบริเวณบ้านด้วยอารมณ์ที่แจ่มใส หาก...
“อะ!” ร่างสูงขาวคุ้นตายืนหัวโด่อยู่ระเบียงหน้าบ้านภูผาทำให้ก้องภพชะงักเท้า “มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” หัวใจดวงเล็กเต้นตุบตับแทบกระเด้งออกมานอกตัวพลางหันมองคนปิดประตูรถเดินตามหลังมา อาการอิหลักอิเหลื่อของเพื่อนทำให้วนัสยิ้มกว้างอย่างคนไม่รู้เรื่องรู้ราว
“เมื่อคืนเห็นนายหลับไปก่อน ก็เลยไม่ได้เล่าให้ฟังว่าคุณภาคก็มาเที่ยวด้วย เสียดายเนอะ ที่ไม่ได้มาพร้อมกัน” วนัสรุนหลังแข็งทื่อของเพื่อนไปยังระเบียงบ้าน
“สวัสดีน้องนัส” ภาคภูมิยิ้มทักทายร่างโปร่งบางขณะที่สายตาจับจ้องไปยังคนตัวเล็กอีกคน
“ครับ สวัสดี วันนี้มีโปรแกรมไปเที่ยวไหนรึยังครับ” วนัสเอ่ยถามโดยไม่ได้มองอากัปกิริยาของคนข้างหลัง
“เชอะ” ก้องภพเบือนหน้าหนีจากสายตาหวานฉ่ำที่ส่งมาให้ราวกับจะเอาใจอยู่ในที
ไอ้บ้า ไอ้คนหน้าไหว้หลังหลอก ไอ้หน้าด้าน! ก้องภพนึกบริภาษอีกฝ่ายในใจ ทั้งที่ลึกๆก็อดดีใจหน่อยๆไม่ได้ที่เห็นอีกฝ่ายตามมาถึงชุมพร
“ก็ยังหาคนช่วยคิดโปรแกรมอยู่ สนใจที่ไหนบ้างละ ก้องด้วย เงียบเชียว” ภาคภูมิลองเชิงคนที่ทำเหมือนไม่ได้เอาปากมาด้วยการโยนคำถามและเว้นจังหวะรอดูท่าทีของอีกฝ่าย หากแต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว
แย่ละสิ ดูท่าจะเข้าใจผิดจริงๆด้วย...
“ก้อง...เขาอยากจะไปขี่ม้านะครับ” วนัสเห็นทั้งสองคนเอาแต่จ้องหน้ากันจึงเอ่ยขึ้นราวกับจะไกล่เกลี่ยอะไรที่ตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกัน
“อา...เอาสิ เดี๋ยวฉันสอนให้เหมือนครั้งก่อนมั้ยก้อง” ภาคภูมิรีบเสนอตัวเมื่อสบโอกาส ด้วยหวังจะใช้โอกาสนี้ปรับความเข้าใจกับก้องภพ...แต่...
เงียบ...คนตัวเล็กแต่ใจไม่เล็กทำให้ร่างสูงรู้สึกว่ากำลังถูกทำสงครามเย็นให้เข้าแล้ว โธ่ก้อง...ให้โอกาสฉันอธิบายบางได้มั้ย... ภาคภูมิครางอยู่ในอก
วนัสที่รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกประหลาดอึ้มครึ้มพิกลจึงต้องสอดแทรกตัวเองเข้ามาอีกครั้ง
“งั้นคราวนี้คุณภาคคงมีลูกศิษย์เพิ่มแล้วละครับ”
“หือ?...อ๋อ...คุณนุชน่ะเหรอ ดูท่าจะชอบม้าจริงๆเชียวละรายนั้น เมื่อเช้าก็ได้คุยกันแล้ว” ภาคภูมินึกไปถึงหญิงสาวที่ได้รู้จักมาหยกๆ ก่อนจะเห็นเจ้าของบ้านเดินออกมาตอนรับพร้อมกับหญิงสาวที่ถูกพาดพิงถึงเมื่อครู่
“มากันแล้วเหรอ” ภูผายิ้มกว้างให้กับก้องภพ ด้วยรู้อยู่แก่ใจ พลางแนะนำหญิงสาวให้ก้องภพรู้จัก “ก้องนี่น้องนุช ญาติๆกันนี่ละ อายุคงไม่ห่างกันมาก ยังไงก็ช่วยๆดูแลกันด้วยนะ”
ก้องภพมองหญิงสาวที่เพิ่งได้รู้จักส่งยิ้มบางเบามาให้อย่างเป็นกันเอง จึงยิ้มตอบอย่างมีไมตรี
น่ารักแฮะ...
“สวัสดีคะ” อรนุชเอ่ยทัก “คุณหินบอกว่าวันนี้จะได้เพื่อนขี่ม้า แต่บอกไว้ก่อนนะคะว่านุชขี่ไม่เป็น เพิ่งลองหัดได้วันเดียวเองคะ” เสียงหวานดังเสนาะหูให้ก้องภพยิ้มรับอย่างแจ่มใส และด้วยไม่อยากจะหันหน้าไปเห็นคนที่ตัวเองทั้งรักทั้งแค้นจึงตั้งอกตั้งใจจะสนทนากับหญิงสาวเต็มที่
“งั้นก็พอกันสิครับ คราวที่แล้วผมเพิ่งจะตกม้าไปหยกๆ คราวนี้เลยกะจะขี่ให้คล่องปรื๋อเลย ฮะๆ” ก้องภพเอ่ยทอดไมตรีจนเจ้าหนุ่มสำอางข้างๆรู้สึกร้อนตัวขึ้นมาตะหงิดๆ
“โฮ้...ขนาดตกม้าแล้วยังมั่นใจแบบนี้แสดงว่ามีท่าลงเจ๋งๆละสิคะ บอกนุชบ้างสิ เผื่อจะได้เอาไปใช้บ้าง” หญิงสาวทำตาหยี จนก้องภพอดยิ้มตามไม่ได้ก่อนจะแกล้งทำท่ากระซิบกระซาบบอกท่าม้วนตัวหลายตลบจนตัวเองต้องตกจากหลังม้าลงมาดังแอ๊ก! ให้ผู้ฟังขำกิ๊ก
วนัสมองอรนุชกับก้องภพคุยกันถูกคอก็ให้โล่งใจที่เห็นเพื่อนกลับมีท่าทางสดชื่นอีกครั้ง แล้วจึงถือโอกาสเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วย แต่ในขณะเดียวกัน ภาคภูมิกลับรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะเป็นส่วนเกินของคนที่เขาดันด้นตามมา
เขาผิดถึงขนาดไม่คิดจะฟังกันเลยเหรอ แม้จะรู้สึกเจ็บหนึบในใจแต่ร่างสูงก็สูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อเรียกกำลังใจให้ตัวเองอีกครั้ง
มันต้องค่อยเป็นค่อยไปสิไอ้ภาคเอ๊ย!
ภูผาสังเกตสีหน้าเพื่อนสนิทอย่างเห็นใจ พลางขมวดคิ้วย่นมองไปยังหญิงสาวที่หัวเราะร่วนกับหนุ่มน้อยทั้งสอง ว่าแล้วว่าคุณนุชของป้านวลคนนี้ไม่ใช่คนหัวอ่อนอย่างที่ป้าเขาอยากให้เป็น เพียงแต่หญิงสาวรู้จักจังหวะการถอยให้ถูกที่ถูกทางโดยไม่ให้ผู้ใหญ่เสียความรู้สึกก็เท่านั้น การมาครั้งนี้ของน้องนุชก็คือการตามป้านวลมาเที่ยวจริงๆ แต่ว่า...
หากการมาครั้งนี้ทำให้น้องนุชพบคนที่ถูกอกถูกใจขึ้นมาละ แล้วจะทำยังไง? ดูสิสนุกกันใหญ่เลย ภูผานึกอิจฉาวัยอันไล่เลี่ยกันของหนุ่มสาว ด้วยคงพูดจาภาษาเดียวกัน และทั้งยังสามารถคบหากันได้อย่างเปิดเผย ผิดกับเขาที่ไม่สามารถให้สิ่งนี้แก่วนัสได้ แต่เขาก็ยังคิดจะเห็นแก่ตัว เพราะฉะนั้น...
ไอ้ภาค ฉันขอกันคนของฉันออกไปก่อนละนะ ก่อนที่จะมีอะไรยุ่งเหยิงตามมา คนของแกๆก็หาวิธีเอาเองนะ
“นัส...เดี๋ยวไปส่งเพื่อนๆที่คอกม้าแล้วคงต้องไปโรงงานด้วยกันหน่อยนะ พอดีมีงานที่ต้องรีบทำให้เสร็จก่อนที่จะประชุมวันพรุ่งนี้น่ะ ทางนี้ให้ภาคคอยดูก็ได้” ภูผาเอ่ยเสียงเรียบไม่ให้มีพิรุธแต่ก็สะดุดหูเพื่อนตัวขาวให้หันมามองเขม่ง
เฮ้ย! นี่แกจะทิ้งกันเลยเรอะไอ้หิน ภาคภูมินึกเข่นเขี้ยวอีกฝ่ายในใจอย่างรู้ทัน เออๆทีใครทีมันไอ้หิน
“อ้าว...เหรอครับ ว่าจะขอเป็นลูกศิษย์คุณภาคด้วยอีกคน” วนัสยิ้มตาใสให้ร่างสูงรู้สึกละอายหน่อยๆที่ต้องโกหกออกไป
“อืม...ไว้วันหลังฉันสอนให้ก็ได้ ที่ผ่านมาชวนตั้งหลายหนก็ไม่ยอมหัด” ภูผายกยิ้ม
“ก็...ก็มันไม่มีเพื่อนนี่ครับ หัดกันหลายๆคนคงสนุกดีออก แต่ไว้วันหลังก็ได้ครับ”
ร่างสูงใหญ่พยักหน้าแล้วจึงเดินไปส่งคนทั้งสามที่คอกม้า จากนั้นจึงพาวนัสไปโรงงานต่อทันที ทิ้งให้ภาคภูมิต้องอยู่ปะทะสงครามเย็นกับก้องภพไปคนเดียว ด้วยตั้งแต่มาถึงคอกม้าคนตัวเล็กก็ยังไม่ยอมพูดกับเขาซักคำ อย่างมากก็แค่พยักหน้าแล้วหันไปยิ้มกับน้องนุชให้เขารู้สึกเป็นส่วนเกินทุกครั้ง จนเขาจะหมดกำลังใจอยู่มะลอมมะล่อ
ก้อง...
“อย่าเกร็งหลังสิ ปล่อยตัวไปตามจังหวะการเดินของม้าจะได้รู้สึกสบาย” ภาคภูมิเดินเข้าไปตบบั้นเอวก้องภพเบาๆพลางทอดสายตามองคนที่พยายามจะเมินทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ แล้วจึงถอนหายใจออกแรงๆ ก่อนจะได้ยินเสียงก้องภพเอ่ยถามน้องนุชอย่างเป็นห่วงเป็นใยเหมือนจงใจให้เขาได้ยินและรู้สึก! ยังไงยังงั้น
มันเจ็บนะก้อง! จะเอาคืนกันรึไง...
“คุณนุชเป็นยังไงบ้าง”
“ว้าว!...สนุกดีคะ แต่ก็ยังกลัวๆอยู่เหมือนกันนะเนี่ย” หญิงสาวกำสายบังเหียนไว้แน่นขณะที่แม่ม้ารูปร่างแข็งแรงเดินย้ำไปมา
“ฮะๆ แต่ถ้าเริ่มปวดแข็งปวดขาก็พอนะครับ เดี๋ยวคืนนี้จะแย่เอา ผมเคยเป็นมาก่อนเกือบตายแน่ะ”
“เหรอคะ แล้วก้องเหนื่อยรึยัง ถ้ายังไงพักก่อนดีมั้ยคะ เดี๋ยวค่อยฝึกต่อก็ได้”
ก้องภพมองหยาดเหงื่อเกาะขมับเป็นเม็ดใสๆบนใบหน้าขาวแล้วยิ้มกว้างพยักหน้าเห็นด้วย ให้คนอยู่ในเหตุการณ์เจ็บหนึบในหัวใจอีกครั้ง แต่ก็ยังพาตัวเองไปรับหญิงสาวลงจากหลังม้าเดินไปนั่งพักที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ใหญ่ร่มรื่น แล้วจึงไปช่วยพยุงร่างเล็กลงจากหลังม้าตามมา
มือใหญ่ช่วยประคองเอวเล็กอย่างระมัดระวังจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ถึงความร้อนของมือทั้งสองที่ยึดจับไว้อย่างมั่นคง แต่ก็ยังปิดปากเงียบจนได้ยินภาคภูมิกระซิบบอกอะไรบางอย่างข้างหู
“ก้อง...ฉันอยากอธิบาย”
“ไม่อยากฟัง!” ก้องภพสวนตอบด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด จนอีกฝ่ายผงะหัวใจแทบจะหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“ก้อง!”
ภาคภูมิมองริมฝีปากเล็กขบเข้าหากันแน่นให้รู้สึกสะท้านในอก และเพราะไม่คิดจะมีปากมีเสียงกันตรงนี้ จึงได้แต่มองดวงตากลมดำที่ตอนนี้กลับไร้ซึ่งตัวตนของเขาอยู่ในนั้น
ร่างสูงกดนิ้วมือลงบนเนื้อนิ่มก่อนจะตัดใจกับอะไรบางอย่าง
ถ้าโกรธกัน...ไม่ไว้ใจกันขนาดนี้ พูดไปจะมีประโยชน์อะไร
แล้ว...เขาจะหน้าด้านอยู่ไปอีกทำไม...
“ฉันไม่ได้ทำอะไรอย่างที่ก้องคิด ที่เห็นนั่นมันก็เป็นเพื่อนฉัน แต่ถ้าไม่คิดจะฟังแล้วก็ไม่อยากเห็นหน้ากันขนาดนี้ละก็ ฉันขอโทษที่มารบกวน เที่ยวให้สนุกนะ” ภาคภูมิปล่อยมือจากเอวเล็กตกลงข้างตัว ก่อนจะตะโกนบอกน้องนุชที่นั่งโบกลมใส่ใบหน้าตัวเอง
“คุณนุช พอดีผมมีธุระ เดี๋ยวจะให้ลุงชัดมาสอนต่อนะครับ” ไม่รอให้หญิงสาวพยักหน้า ชายหนุ่มก็ก้าวเท้ายาวๆเดินจากไปโดยที่คนต้นเหตุก็ไม่หันไปมองซักนิด เอาแต่ยืนก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเอง แต่ใครจะรู้ว่าหัวใจของคนตัวเล็กนั้นเต้นดังจนแทบจะกลบเสียงรอบตัว
นายภาค!
ภาคภูมิเดินจ้ำไม่มองหลังไปยังรถยนต์ของตนเอง แล้วทิ้งตัวอย่างหมดแรงลงบนที่นั่งคนขับ
“โธ่เว้ย!” กำปั้นใหญ่กระแทกเข้ากับประตูรถดังโครมเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะติดเครื่องยนต์แล้วกระชากตัวออกไปในทันที เหลือเพียงฝุ่นควันให้คนที่วิ่งตามหลังมาได้เห็น
“นายภาค!” ริมฝีปากเล็กสั่นระริกก่อนจะตะโกนอย่างสุดเสียง “ไอ้บ้า! นี่นายตั้งใจจะมาง้อฉันรึเปล่าห๊ะ!” สายตาก้องภพมองไปยังถนนที่ไกลสุดลูกหูลูกตาแต่ไร้ถึงรถคันงามที่เพิ่งเคลื่อนจากไป
ไหล่เล็กลู่ตกลง หัวใจที่เคยโกรธเกรี้ยวเมื่อตอนมา และว่างเปล่าตอนมาถึง หากแต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนมันจะขาดรอนๆ
“ไอ้บ้าๆ...แค่นี้ก็ไม่คิดจะพยายามเลยใช่มั้ย...ไอ้...” ก้องภพหอบเหนื่อยด้วยวิ่งตามมาจากคอกม้า ก่อนจะยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่เริ่มไหลซึม “ฉันก็โมโหเป็นนะ ให้เห็นกันแบบนั้นใครจะไปทนไหว...จำไว้เลยทำกับฉันแบบนี้!...”
ร่างเล็กพึมพำตอกย้ำกับตัวเองพลางหันหลังก้าวเท้าอย่างคนหมดแรงไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านภูผา แล้วไถลรูดลงนั่งกับพื้นหญ้า เฝ้าแต่ครุ่นคิดวนกลับไปกลับมาในหัว
แล้วแบบนี้เขาควรจะทำยังไงต่อไปดี...กลับกรุงเทพ? หรือจะกลับไปเรียนต่อเลยดีมั้ย ไปแล้วไม่ต้องกลับมาเจอเจ้านั่นอีกเลย...
ก้องภพคิดด้วยอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจไปดึงต้นหญ้าข้างตัวไป แต่ไม่ว่าจะคิดไปไกลขนาดไหนเท้าตัวเองกลับไม่ขยับเขยื้อนไปจากที่เดิม
“ก็ได้...เอาแบบนี้ก็ได้” ร่างเล็กยังพร่ำบอกกับตัวเองอย่างดึงดัน พลางพยุงตัวลุกขึ้นยืนเมื่อเวลาล่วงเลย หากแต่เสียงเครื่องยนต์ที่ดังใกล้เข้ามาทำให้ต้องเงยหน้าเพ่งมอง
เอ๊ะ! คุ้นๆ
“นายภาค!” เมื่อรถยนต์แล่นเข้ามาใกล้ให้เห็นกันชัดๆ หัวใจที่เหี่ยวฟีบเหมือนลูกโปร่งถูกปล่อยลมกลับค่อยๆฟูพองขึ้นมาอีกครั้ง
ร่างสูงขาวก้าวลงจากรถ เดินตรงดิ่งมาหาคนที่ยังยืนนิ่งไม่ไหวติงด้วยท่าทางไม่รีบร้อน และเมื่อมาหยุดอยู่ตรงหน้า ภาคภูมิจึงลอบระบายลมหายใจช้าๆแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไร้ซึ่งการกระแทกแดกดัน
“ไปด้วยกันมั้ย”
“...!”
“ฉันอยากอยู่ด้วย”
ก้องภพทำหน้างงกับคำชวนของอีกฝ่าย ทั้งที่เมื่อครู่ยังขับรถหายไปไม่คิดจะบอกกล่าว แต่อยู่ๆก็กลับมา กลับมาพร้อมความรู้สึกที่พร้อมจะสู้เพื่อสิ่งที่ตนเองตั้งใจไว้ เขารู้สึกยังงั้น
ภาคภูมิยกยิ้มบางเบาเหมือนจะเดาความคิดของก้องภพได้
“เพราะก้องเป็นคนที่ฉันรัก” คนตัวสูงทอดสายตามองร่างเล็กด้วยความรู้สึกรักใคร่ “แล้วฉันจะมีคนอื่นไปอีกทำไม” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาช้าชัดแต่มั่นคงทำให้ก้องภพแน่นในอก
“ไม่ได้ขอให้เชื่อหรอกนะ หึๆ แต่ฉันรู้สึกยังงั้นจริงๆ เพราะงั้นถึงไปไม่ได้ยังไงละ” ภาคภูมิยื่นมือออกไปตรงหน้าก้องภพ “ก้องคิดอย่างเดียวกับฉันมั้ย”
นายภาค...
ก้องภพมองมือใหญ่รอคอยการตอบรับสั่นน้อยๆด้วยแรงคาดหวัง ดวงตาที่สะท้อนภาพเงาของเขาสั่นไหว ทำให้ต้องสูดลมหายใจเฮือกใหญ่
จะวัดใจกันเลยใช่มั้ย แค่yes หรือ no
ทั้งที่เขาทำตัวเหมือนเด็กๆ ใช้แต่อารมณ์ คิดแต่จะให้อีกฝ่ายมาง้อ พอไม่ง้อก็คิดแต่จะตัดใจไปท่าเดียว ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังพยายาม
ความรักไม่ควรมีใครต้องพยายามฝ่ายเดียว...
แต่สิ่งที่เห็นละ...
ก้องภพยกยิ้มมุมปาก... จะคิดมากไปอีกทำไม
ก็แค่ชกให้น่วมก็เท่านั้น!
ร่างเล็กระบายลมหายใจก่อนจะค่อยๆวางมือลงในมือใหญ่พลางบีบกระชับให้ภาคภูมิยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดเสียงดุปิดบังความเขินอายของตัวเอง
“ถ้านายทำแบบนี้อีก ฉันจะไม่ให้อภัยเลย!”
ภาคภูมิไม่ตอบหากแต่บีบกระชับมือเล็กแน่นเหมือนให้สัญญา ก่อนจะจับจูงอีกฝ่ายเดินขึ้นรถและพาไปยังที่ๆพวกเขาจะมีเวลาให้กันและกันไปอีกนาน โดยลืมนึกถึงน้องนุชที่จะต้องฝึกขี่ม้าคนเดียวไปอีกหลายวันเชียวละ
แต่ว่าก้องภพ...ไหนบอกว่าจะโกรธนานๆไง?
จบ
:mc4: เย้ๆๆๆๆๆ จบเเล้วค่ะ ไม่มีต่อเเล้วนะคะ
ขอบคุณมากๆๆสำหรับการติดตามนิยายพี่สาเก :pig4:
ทุกคนน่ารักมาก ตามอ่านตั้งเเต่เรื่องเเรกจนเรื่องนี้
ท่านใดยังไม่ได้อ่านอีกสามเรื่อง เจี๊ยบทำลิงค์ไว้ให้ค่ะ หน้า 1
ไว้เจอกันเรื่องใหม่ค่ะ เเต่ไม่ใช่เร็วๆนี้นะคะ :m15:
สัญญาว่าจะเอามาลงทุกเรืองที่พี่เค้าเเต่ง
:bye2: เจอกันเรื่องหน้า
ฝากถึงรกร เรื่องนี้เจี๊ยบลงจบเเล้ว ก็มีเวลาทวงน้องหนอนเเล้วล่ะ อิอิอิ จูบรกร ลูบคลำรกร :z2:
ทุกท่านไปอ่านหนอนใบตองด้วยนะคะ ของเค้าดีจริง ห้าๆๆๆๆๆ (รกร เอามายี่สิบบาท)
-
ก้องภพก็แทบไม่ยอมฟังอะไร
ส่วนภาคภูมิ..ขี้น้อยใจดีเนอะ
โล่งมากๆ ที่สุดท้ายก็เข้าใจกันได้ ^^
ปลาบปลื้มหญิงนุชล่ะ คิกๆ
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
-
มาแล้ว รวดเร็ว ดีนะคะ
รอเรื่องต่อไป จ้า......
-
มาแล้ววววววววววว
น้องก้องเข้าใจซะทีนะ
:sad4:
-
ใครเห็นอย่างนั้นก็ต้องโกรธกันบ้างล่ะ อิอิ
สงสารก็แต่นายภาคภูมิ อุตส่าห์รอก้องมาตั้งนานเห็นก้องสนิทกับน้องนุชขนาดนั้นไม่สนใจกันก็มีท้อบ้าง
ดีจังที่จบแบบแฮปปี้ ตามไปดูเรื่องอื่นๆอีกดีกว่า ยีงไม่ได้อ่านเรื่องไหนบ้างน้า
ปล.เรื่องน้องหนอนรออยู่นะคะ :กอด1:
-
สุดท้ายก็เข้าใจกัน
ลุ้นแทบแย่คนนึงก็เด็กอีกคนก็ขี้ใจน้อย
แต่ยังไงก็หนีกันไม่พ้นล่ะน๊า น่ารักจริงๆ
-
พี่ภาคกับน้องก้องน่ารักจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ฮ่าๆ ง้องอนกันเป็นเด็กๆไปได้
-
หุหุ น่ารักมาก
แหม..ก้องภพ ยะงจะปฏิเสธอยู่ไหมจ๊ะ
แค่นี้ยัง งอนคุณภาคหนีเขามาถึงชุมพร
ว่าแต่ เซย์yes ไปแล้วเนอะ
เปลี่ยนใจไม่ทันละ หุหุหุ
อยากอ่านคู่นี้อีกจัง
-
คู่นี้ นี่แรงจริง ๆ แต่ละคน
-
จบซะแล้ว
มีความสุขที่ได้นะค่ะ
เป็นงานเขียนที่อ่านไปยิ้มไปเลยล่ะค่ะ
เรื่องต่อไปก็สู้ๆทั้งคนแต่งและคนเอามาลงนะคะ
ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักเนอะ อิอิ
-
จบแบบน่ารักๆและมีความสุขทั้งสองคู่ :mc4:
ขอบคุณคุณเจี๊ยบมากนะคะ :pig4:
-
ก้องนี้ง้องแง้งดีเนอะ ดีนะที่ตาภาคขับรถกลับมา
-
ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้น้องนัสน่ารักไงก็ไม่รู้ คืออ่านปุ๊บ โมเม้นที่คุณภูผาหอมแก้มน้องนัสแล้วน้องทำหน้าซื่อน่ะ ติดอยู่ในใจเลยอ่ะ รู้สึกว่าน่ารักไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆกับเด็กน้อยของคุณภูผา :o8:
ส่วนเจ้าก้อง เกือบจิพลาดแล้วนะหนู ดีที่พี่ภาครีเทิร์นกลับมา ไม่งั้นนั่งถอนหญ้าไปหมดไร่แน่ :laugh:
ขอบคุณคุณสาเกที่แต่งนิยายน่ารัก อบอุ่น เรื่องนี้มาให้ได้อ่านกันนะคะ :L2:
ขอบคุณเจี๊ยบด้วยที่ทำหน้าที่ผู้โพสต์ที่ดี :กอด1:
รออ่านเรื่องใหม่นะคะ ^ ^
ส่วนข้างล่างนี้ เนตร ทิฆัมพรฝากมาให้สำหรับโฆษณาจ้ะ 5555
(http://www.uppicweb.com/x/i/iu/s1000.jpg)
credit:อากู๋
ปล.เรื่องน้องหนอนรออยู่นะคะ :กอด1:
ลากคุณmyallไปรอน้องหนอนที่บ้านโน้น...*ชิ้ง ชิ้ง*
-
จบไปอย่างน่ารักอีกเรื่อง จะรอผลงานต่อไปนะครับ
-
แฮปปี้เอ็นดิ้ง
-
ในที่สุดก็จบแบบมีความสุขทั้งสองคุ่เลย
แต่กว่าคู่ก้องกะพี่ภาคจะดีกันนี้
เกือบมีเสียน้ำตาดีนะพี่ภาคไม่รีบถอดใจ
จะรอนิยายเรื่องต่อไปของพี่ซาเกอีกนะคะ
ขอบคุณคุณเจี๊ยบมากๆๆๆๆๆ
ที่เอานิยายดีๆแบบนี้มาลงให้อ่านกัน
:pig4:
ปล.รอลุ้นร่วมเล่มตลอดเวลาฮับ ><
-
น่ารักทั้งสองคู่เลย
แต่คู่สองนี่ลุ้นแทบตายเลย 55
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารัก ๆ ค่า :pig4:
-
น่ารักจังขอรับ :man1:
-
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ชอบเรื่องนี้มากๆๆเลย
:m16:
-
น่ารักงะทั้งก้องทั้งภาค
อิอิ :impress2:
-
:pig4:
-
มีความสุข กับเรื่องดีดีที่ได้อ่าน
ขอบคณมากจ้า
รอผลงานชิ้นต่อไป :bye2:
-
ไม่ต้องมีทิษฐิกับความรัก
แล้วก็จบแบบแฮปปี้ :bye2:
-
ขอบคุณ ไม่อยากให้จบเลย
+1
-
ขอบคุณนะค่ะสำหรับเรื่องราวดีๆๆ
อ่านแล้วรู้สึกสบายใจ.... o13
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
จบซะและ น่ารักมากอะ อยากให้มีต่อเรื่อยๆๆ อิอิขอบคุณนะคะ ที่เอานิยายน่ารักๆๆมาให้อ่าน o14
-
:L1:มากมาย
-
วู้ววว นัสน่ารักตลอดเวอยู่แล้ววว :o8:
ก้องตลกอะ นิสัยเหมือนเด็กๆเลย มิน่าคุณภาคภูมิไปไหนไม่รอด :z1:
มีความสุขกับทั้งสองคู่เลยค่า รออ่านนิยายเรื่องต่อไปของพี่สาเกนะคะ
+1 ขอบคุณคนโพสต์ที่น่ารักด้วย :จุ๊บๆ:
-
ขอบคุณคับ :3123:
-
อิอิ ยังน่ารักกันเหมือนเดิม
โกรธง่ายหายเร็วกันจริงนะคู่นี้
-
จบแล้ววหรอออออออออออออออออออออออออ
ยังอยากอ่านต่อเลยยยยยยยยยย o13
-
โฮๆๆๆ จบแล้วเหรออออออ :monkeysad:
เพิ่งได้มาอ่านตอนพิเศษ ทั้งหมด ,,
ชอบตอนวาเลนไทน์ของคุณภูผากับไม้จังเลย
งื้ออออ อ่านแล้วยิ้มอ่ะ ^^
ก้องก็นะ ไหนว่าจะโกรธนานๆไง ...
นี่เค้าง้อนิดเดียวเองนะ ฮ่าๆๆ
แต่ช่างเหอะ รักกันนี่เนาะ จะคิดจะแค้นอะไรให้มันมากมาย
>< ขอบคุณมากนะคะ สนุกจัง
-
ยังอ่านไม่อิ่มเลยย จบซะแล้ววว :sad4: :sad4: :sad4:
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ นะคะ รอเรื่องต่อไปของคุณ sake ค่ะ ถ้ามีอีกอย่าลืมเอามาลงนะคะ :impress2:
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดีดี
คู่ของหินกะไม้ ก็หวานได้ใจ
ส่วนคู่ของภาคกะก้องก็มึอะไรให้ลุ้นอยู่ตลอด
สนุกมาก
น่ารักได้อีก
บาย :o8: o13 :กอด1: :bye2:
-
ดีใจที่ทุกอย่างจบด้วยดี แต่งสงสารนุชนะ ไม่ได้รู้อะไรด้วยเลยแต่ต้องมาอยู่ในเหตุการณ์ คงช๊อคไปเลย 5555
-
เพิ่งตามมาอ่านค่า
เราชักจะติดใจนิยายคุณสาเกซะแล้ว
ตั้งแต่เรื่องหมอทิน้องหอม ><
คุณภูผากับน้องนัสก็สนุกมากๆเลยค่า
อิจฉาคนรักกันนะคะ :-[
-
เข้ามาปรบมือให้นิยายที่ดีเยี่ยมอีก 1 เรื่องค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ คะ
อ่านแล้วมีความสุขทุกเรื่องเลยคะ
แล้วจะรอนินายของคุณ sake อีกเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งทั้งผู้ลงนิยาย และผู้แต่งคะ :กอด1:
:pig4: คะ
-
ลุ้นแทบแย่
คุณภาคก็ขี้ใจน้อยซะ นายก้องก็เป็นเด็กๆ
แต่ก็น่ารัก ^_^
ขอบคุณมากค่ะ
-
สนุกมากกกกตามอ่านมาครบแล้วคะ ชอบทุกเรื่องเลย แต่งดีมากก สำนวนอ่านแล้วอินเคลิ้มสุดๆเลย เป็นนิยายที่แนะนำให้อ่านจิงๆเลย ได้กลิ่นไอของต่างจังหวัดแบบทำให้รู้สึกอยากไปเที่ยวต่างจังหวัดและงานเทศกาลเลยีเดียว ขอบคุณคนแต่งและคนลงเรื่องนะคะที่มาลงเรื่องสนุกๆให้ได้อ่านกัน จะติดตามผลงานต่อๆไปคะ^^
-
เหอะๆ มะไหร่จะหวานเนี่ยคู็๋่นี้ :laugh:
-
น่ารัก น่าอิจฉาจริงๆ เลยนะครับ
รอนิยายเรื่องต่อไปครับผม
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องที่แสนจะน่ารักเรื่องนี้นะคะ ทั้งผู้แต่งและผู้โพสต์เลย^^
-
ปู้จายแบบคุณหินนี่เป็นคุณค่าที่น้องนัสคู่ควรจริงๆ
ส่วนน้องก้องของพี่ รักคนแก่ก็งี้อะค่ะ ขี้ใจน้อย :m20:
-
น่าสงสารน้องนุชเนอะ มาแล้วก็ไม่ได้หนุ่มๆติดมือกลับบ้านแถมถูกทิ้งอีก
ก็งี้ล่ะ ผู้ชายแถวนี้เค้ารณรงค์โลกร้อนโดยการสนับสนุนให้ผู้ชายรักกันเอง :laugh:
-
ใจหายเหมือนกันครับ รู้สึกเหมือนจะไม่ได้เจอเพื่อนเก่าอีก
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆที่นำมาให้กันครับ จะรอเรื่องใหม่อยู่นะครับ (หรือตอนพิเศษดี 555)
-
น่ารักมากเลย
อยู่กันแบบเข้าใจและพึ่งพากัน
สนุกมากเลย
มีเรื่องใหม่ๆ มาอีกนะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ อาจจะช้าไปหน่อย เหอๆๆ
สนุกมากๆๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะค่ะ
เป็นกำลังใจให้่ค่าา :L2:
-
เพิ่งตามอ่านจนจบนะคะ ชอบมากๆเลยจ๊ะ ทั้งสองคู่เลย
คู่ไม้ กะ หิน นี่หวานนนตลอด
แต่คู่ ก้อง กะ ภาคนี่ กัดตลอดจริงๆ ไม่ค่อยหวานให้เห็น
เหมือนว่าจะเป้นแนวๆนี้ 555 ชอบน้องเมฆ นะ แสบมากอ่ะ
-
เพิ่งอ่านจบน่ารักจัง ทั้งสองคู่เลย
-
ชอบเรืองนี้มากเลยครับ อ่านไปยิ้มไป โอ้ยชอบบบ ชอบทั้งสองคู่เลย น่ารักดี :L1:
เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์และพี่คนแต่งนะครับ
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เดี่ยวจะไปอ่านอีกเรืองชอบๆๆๆ
+1
-
น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ...อ่านรวดเดียวจบเลย
รู้สึกได้ถึงความรักเลยอ่ะ...อยากมีแฟน!! (เกิดอาการอิจฉาตาร้อน) :laugh:
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ :L2:
-
น่ารักจังอ่ะแหมนึกว่าพี่ภาคจะท้อเสียแล้ว
แต่ก็กลับมาอยู่ดีอิอิก้องอ่ะท่ามากจนต้องเศร้า
เกือบไปแล้วน่ารักจังอ่ะขอบคุณครับ
-
... :mc4: Happy New Year 2011... :L2:
-
สวัสดีปีกระต่ายค่ะคุณเจี๊ยบกับคุณสาเก
ขอให้มัแต่สิ่งเป็นมงคลเข้ามาในชีวิตนะคะ สุขภาพร่างกายและจิตใจสมบูณ์ แข็งแรง ต้านทานได้แม้เผชิญเรื่องหนักหนาสาหัสทุกอย่าง
รวย รวย รวย!
:กอด1:
ปล.จิยังอ่านไม่ถึงไหนคุณเจี๊ยบโพสต์จบแล้วอ่า :o8:
-
:o12: :o12:
อ่านไปร้องไห้ไป ตามน้องไม้ โฮกกกกก
พีเค้าแต่งเก่งจริงอะไรจริง >[]<"
-
o13 o13 o13
-
:impress3:
เรื่องนี้น่ารักมากกก
ชอบมากกกกกเลย
หวานๆ
คู่ของหินกับนัส น่ารักอ่า
ส่วนคู้ก้องกันภาค อิอิ โหด แรงดี ชอบๆๆๆ
-
o13 o13 o13 o13
ไม่ผิดหวังจริงๆ กับงานของคุณ Sake
บรรยากาศบ้านไร่ให้ความรู้สึกอบอุ่น บวกกับความรู้สึกของครอบครัว ยิ่งทไให้เรื่องนี้น่ารักขึ้นไปอีก
แถมยังมีสองคู่ที่แตกต่าง ให้ได้ช่วยลุ้นกันอย่างเต็มที่
-
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยค่ะคุณภูผาหื่นมากๆ :-[ แอบมีความลับอีก ไม่บอกนัสนะ นัสน่ารัก :man1:
คู่ก้องกับภูมิ นี้โหดหลายเเท้ๆ +1ค่ะ
-
รวดเดียวจบ
o18 น่ารักน่าหยิกทั้งสองคู่
หวานๆ อบอุ่น กับ ภูผาและนัส
แล้วก็มาฮ๊อตๆ ต๊องๆ กับ ภาคและก้อง
ชอบอะไรแบบนี้จริงๆคะ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยครับ แอบปลื้มคู่รองเป็นพิเศษ แฮะๆ
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับ ^^
-
สนุกมากๆๆๆเลย
-
น่ารักจังเลยอะค่ะ หวานซะไม่มีเลยอ่ะ แหมเพิ่งรู้นะคะเนี่ยว่าหนุ่มชาวไร่ของเราเค้าก้อเป็นมาเฟียด้วยอ่ะ
แต่ว่าอ่อนโยนกับนัสเหลือเกินอ่ะค่ะ ชอบจังเลยอ่ะคะ ส่วนภาคก้อได้ก้องมาดามใจแล้วนะคะเนี่ย
ทีนี้คงไม่ต้องผิดหวังอีกแล้วมั้ง
-
น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
ชอบทั้งสองคู่เลยย ~ >///<
-
:กอด1: :pig4:
-
น่ารักอ๊าาาา >"<
ชอบคุณภูผาาา
-
ขอบคุณค่ะ สนุกทุกเรื่องเลย o13
-
น่ารักมากค่ะ นัสโชคดีมากนะที่มีคุณภูพาอยู่ข้างและรักนัสมากกกก
ชอบที่นัสไม่นางเอกจนเกินไป มีอะไรคาใจก็ถาม :impress2:
ก้องกะภาค คู่นี้ดุเด็ดเผ็ดมันดีค่ะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
อ่านสองวันรวดเลย สอบปลายภาคหนังสือไม่ได้อ่าน
อ่านนิยายวาย 555.
สนุกมากเลยค่ะ! ชอบทั้งสองคู่เลยอะ :o8:
แต่ชอบคู่เอก นัสกับภูผามากกว่า อิอิ
o13
-
o13 พี่SAKE แต่งเก่งทุกเรื่องเลย ชอบๆๆๆๆ
สองคู่นี้ก็น่ารักไม่ไหวละ
แนวพี่หิน กับไม้ก็ อบอุ่นมากกกกกกกกกก ชอบจัง อยากได้สักคนจริงๆ
แนวพี่ก้องกับ พี่ภาคก็นะ งอนกันไปมา ชอบได้อีก ฮ่าๆๆๆๆ
สรุปแล้วเจ๋ง
-
แม่งเจว๋งงง+
-
สนุกมากค่ะ
ขอบคุณคุณ jeaby@_@ ที่เอานิยายสนุกๆมาลงให้ชาวเล้าได้อ่าน ชอบทุกเรื่องของคุณ SAKE
ถ้าคุณ SAKE แต่งอีก ช่วยนำมาลงให้อ่านอีกนะค่ะ :pig4:
ขอบคุณ คุณ SAKE ด้วยค่ะ ที่แต่งนิยายสนุกๆ หลากหลาย มาให้ความบันเทิงกับพวกเรา :pig4:
หวังว่าท่านจะแต่งต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าโลกนี้จะไม่มีสาววายยยยยยยยยยย (ซึ่งเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว 55++)
-
ปลื้มทุกตัวละคร น่ารัก อบอุ่น
ขอบคุณมากๆ ครับ
-
น่ารักมาก และสนุกมากจริงๆ ขอให้มีนิยายดีๆ ออกมาให้อ่านเรื่อยๆนะคะ
-
อ่านแล้วอ่านอีก ชอบแนวนี้จังเลย
-
นิยายเรื่องแบบว่า อบอุ่น น่ารัก แอบดร่าม่า เท่ามด
โดยเฉพาะ พี่ภูพ(หิน)กับ น้อง นัส คู่นี้แบบว่า น่ารักใสๆๆ
พี่ภูพา ก้อ เจ้าเล่ห์ เอะอะปล้ำตลอดๆๆ เป็นคนอบอุ่น แฟมมิลี่แมน แบบครบทุกรส
ส่วนน้องนัส ก็ซื่อ ๆ น่ารัก น่ากอด น่าฟัด จนทำให้ผู้อ่านต้องคอย หลบ :z6: :z6: พี่หิน
ส่วนอีกคู่นี้ ก็น่ารัก พี่ภาค กับ น้องก้อง เนี่ย ตอนแรกก็แบบว่า คู่กัดแสนรัก (แอบชอบคู่นี้เป็นพิเศษอ่า)
ชอบน้องก้องอ่า น่ารัก เป็นคนตรงไปตรงมา ไม่ปิดบังความรู้สึกของตัวเอง คิดอย่างไงก็แสดงมาตามนั้น
กัดกับ พี่ภาคไปมา ก้อโดนพี่ภาคจับปล้ำซะแล้ว แหม น้องพูดแทงใจำนิดเดียวเอง
อ่านแล้ว รู้สึก อบอุ่น น่ารักได้กลิ่นของ ไร่ สวนเลย
ขอบคุณ คุณSake มากมายนะครับ
และขอบคุณ เล้าเป็ดอันเป็นที่รักของนักอ่านและนักเขียนด้วยครับ
-
อ่านจบแล้วค่ะ
น่ารักมาก อ่านแล้วอบอุ่นมีความสุข แต่ไอ้พระเอกนี่มันจะหื่นไปไหนคะ
คิดดูนะว่าถ้ามีผู้ชายแบบนี้ที่เจอกันไม่ทันไรก็จับมาถูไถจนเสร็จข้างนอกเลย
โอ๊ยตายๆ น่ากลัวมาก นี่ถ้ามันไม่ใช่พระเอกนี่มันจะกลายเป็นโรคจิตเลยนะคะเนี่ย555
ชอบคู่น้องก้อง น่ารักดี ชอบตอนหลังโดนขืนใจแล้วแหกปากร้องไห้
อ่านแล้วรู้สึกว่ามันแหกปากร้องจริงๆ ไอ้เราก็ไม่รู้จะสงสารหรือขำมันดี55
ปล. แล้วตกลงจับไอ้คนยิงนายหินได้มั้ยเนี่ย แล้วนายบิ๊กกับนายดำที่ขโมยมะพร้าวล่ะ จับได้รึยังเอ่ย
ไม่เคลียร์อย่างนี้ต้องมีตอนพิเศษอีกตอนแล้วล่ะเนี่ย หึๆๆ
-
o13. หวานได้น่ารักมากๆ.....ชอบทั้งสองคู่เลยคะ
ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆมีคุณภาพนะคะ :pig4:
-
สุดยอด~~~~~~~!!!
ชอบเรื่องนี้มากมายเรยยย
ขอบคุณนะคร้า ที่แต่วนิยายเรื่องนี้ ^^
-
น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
ชอบทั้งสองคู่เลยย ~ >///<
-
น้องนัสน่ารักกกกกก ชอบพระเอกแบบพี่ภูผามากคะ รักน้องอยางเดียวไม่พอยังเข้าใจน้องอีกด้วย
มันทำให้เห็นว่าคนรักกันบางครั้งแค่ความรักอย่างเดียวมันไม่พอมันต้องมีความเข้าใจกันด้วย
อร๊ายยยย พี่ภูผาเป็นไอดอลของหนู ฮี่ๆๆ :z2:
-
เรื่องน่าติดตามมาก แล้วจะมาอ่านจนจบนะคะ
-
น่ารักเนอะ
อ่านไปยิ้มไป มีความสุข หึหึ
-
สนุกค่ะ :impress2:
น่ารักมากๆเลย o18
-
จิ้มๆ เข้ามาดูก่อนค่ะ เห็นเขาแนะนำให้เข้ามาอ่าน เด๋วพอจบแล้วจะแวะมาอีกทีค่ะ
-
ทำไมเราพึ่งมาเจอเรื่องที่สนุกตอนนี้นะ ขอโทษคนเขียนอย่างยิ่ง อภัยให้แก่แตนด้วยเทิด
-
กลับมาอ่านเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้ ฮ่าๆๆ
ชอบเรื่องนี้มากเลย ไม่ดราม่ามาก อ่านแล้วมีความสุข
นัสกับภูผาน่ารักมาก หวานจนมดขึ้นเลยทีเดียว ; )
-
น่ารัก หวานๆ ชอบทั้งสี่คนเลย
-
-
สนุกมากๆๆๆๆๆๆ เลยคะ ชอบมากเลย o13 o13
โอ้ยยยยยยยยยยย
พี่หินสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :-[ :-[ หล่อมากกกกกก ใจหล่อสุดๆ
นัสก็น่ารักมากมายเลย อร๊ายยยยยย
ชอบมากๆเลยคะ ขอบคุณทั้งคนโพสคนแต่งเลยนะคะ ที่เอานิยายดีๆสนุกๆแบบนี้มาให้อ่าน
ขอบคุณมากๆเลยค่า :L2: :L2:
-
สนุกมากเลย
ชอบคู่คุณหินกับนัส :o8: :o8:
-
ชอบทั้งสองคู่เลย แต่เอนมาทางน้องก้องมากกว่า
-
สนุกจัง มีทั้งตื่นเต้น เศร้า ลุ้น ดราม่า และอีกมากมาย
นิยายที่ครบรสแบบนี้ มันอ่านแล้วทำให้หัวใจมันหวั่นมันไหว ~ o13
ขอบคุณคุณสาเกที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้ให้เราได้อ่านกัน
และขอบคุณคุณเจี๊ยบที่โพสนิยายเรื่องนี้ให้อ่านกัน
อ่านแล้วมีความสุข เหมือนอยากจะลอยไปในอากาศเลย วู้วว ~
o18 :-[
กอดหนักๆให้คุณสาเกและคุณเจี๊ยบ
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เป็นนิยายที่หวานเกือบตลอดทั้งเรื่อง o13 น้องนัสน่ารักช้ะ :o8:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ตามอ่านมาสามเรื่องแล้ว ไม่มีเรื่องไหนที่ไม่ชอบ!!
สุดยอดมาก ๆ เลย อ่านไหลลื่น ไม่มีคำศัพท์ประหลาดให้เคืองใจ
เนื้อเรื่องก็สนุก บีบคั้นได้อีก จะบอกว่านิยายของคุณสาเกนี่แหละ ทำให้เราเสียน้ำตาได้เรื่องแรกในเล้าเลยนะ
สุดยอดครับ ^^
-
:z13:
-
อยากได้ยินก้องบอกรักภาคบ้างจัง >,<
เหมือนจะเห้นแค่ภาคบอกรักฝ่ายเดียวเองงะ (ใช่นะ เค้าว่าเค้าจำไม่ผิดอะ TOT)
-
อ่านจบแล้วค่ะ ไม่มีเวลาเข้ามาอ่านในบอร์ด อาศัย Copy แล้วนั่งอ่านตอนทำงานในเวลาเสร็จแล้ว ใช้เวลาอ่านในที่ทำงานเป็นเวลา 4 วัน เมื่อจบแล้ว ขอบอกว่าเป็นเรื่องที่
สนุกมากกกกกกก เลยค่ะ ชอบทุกตัวละคร ชอบที่ตัวละครคิดในใจมาก ๆ และชอบ
หิน กับ ไม้ มากที่สุด เป็นคู่ที่น่ารักมาก เพิ่งเข้ามาอ่านนิยายของคุณสาเกเป็นเรื่องแรก
ก็ติดใจซะแล้ว ไม่คิดจะรวมเล่มบ้างเหรอคะ ถ้าจะรวมเล่ม ขอยกมือจองด้วยคนค่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ และมีสาระเรื่องนี้ค่ะ
-
ว้า..นึกว่าพี่หินจะลักหลับซะละ อิอิ
-
นิยายดี ๆ คนอ่านก็อิ่มเอม :m1:
-
Part 17
“อย่าได้เข้าไปใกล้นัสอีก ฉันเตือนเธอครั้งนี้ครั้งเดียว แล้วจะไม่มีการพูดคุยกันอีก”
“จะทำไมคะ”
“อย่าทำให้ฉันหมดความอดทน นรี” น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมพูดเน้นย้ำช้าชัดทุกคำ จนนรีเองรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาทันที
ภูผาเบือนสายตาจากใบหน้างามมองทะเลสีฟ้าไล่ระดับไปถึงสีน้ำเงินเข้ม แสดงถึงความลึก ก่อนจะหันกับมาสบตาหญิงสาวแน่วนิ่ง แล้วยกยิ้มมุมปากอย่างไม่อนาทรร้อนใจ
“ทะเลที่นี่กว้างแล้วก็ลึกดีจัง เธอว่ามั้ย”
“.......................!”
มีขู่ถ่วงน้ำด้วย...ป๋าโหดได้ใจมากอ่ะ o18
-
รักน้องนัสค่ะ :กอด1:
-
เรื่องนี้สนุกคะ แต่แอบลุ้นนิดหน่อย น่ารักอบอุ่นดี คู่รองนี่ลุ้นเยอะกว่าคู่หลักนะ กว่าจะลงเอยกันได้นานทีเดียว คู่หลักน่ารักหวานดี แถมชอบความน่ารักของหนูน้องทั้งสองคนด้วย ^^
-
อยากได้หนังสือเรื่องนี้
-
ครบรส และ หลากอารมณ์
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆอีกหนึ่งเรื่อง
-
อยากให้ทำหนังสือจริงๆนะ !!!
-
คุณภูผา หล่อเท่ห์มากกกกกกกกเลยค่ะ
น้องนัสก็น่ารัก
ดูเข้าใจอะไรง่ายมากเลย
ส่วนภาคกับก้อง
รักกันไปตีกันไป
มีสีสันดี
-
อ่านเรื่องนี้แร้วอยากมีบ้านสวนขึ้นมาเลยๆๆ ขอบคุณคนแต่งและคนนำมาโพสจ้า
-
เป็นเรื่องที่น่ารักจังเลย
ไม่ผิดหวังจริงๆ ที่ติดตามมาอ่านเรื่องของคุณสาเก อิอิ
-
รวมเล่มมั๊ย
-
แฮปปี้ทั้งสองคู่
ว่าแต่ใครยิงคุณหินนะ
มีแต่ความหวาน
เลยเลือนๆไป อิ อิ
-
ไม่อยากให้จบเลย :z3:
ชอบพระเอกมาก เท่ห์สุดๆ (ต้องชมไว้เดี๊ยวถูกถ่วงทะเล :freeze:)
นัสน่ารัก ชอบๆ ลูก 2 คนที่ก็น่ารัก
เนื้อเรื่องสนุกสนานน่าติดตามมากๆครับ
คู่รองผมไม่ปลื้มเท่าไหร่ เพราะคนที่พยายามมีคนเดียว ผมสงสาร
ชอบเรื่องนี้มากครับ ขอบคุณมากๆครับ :pig4:
-
สนุกจังจ้า o13
-
รวมเล่มเถอะ
-
น่ารักมากๆ น่ารักสุดๆ
อ่านไปก็นั่งยิ้มไป ส่วนคู่ก้องอ่านไปก็ลุ้นไป ว่าอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยนะ :laugh:
ขอบคุณจ้า o13
:กอด1:
-
อยากให้รวมเล่มมมม
-
อ่านจบแล้ว...มาเม้นค่ะ
ชอบมากเลยเรื่องนี้ ชอบมากๆๆๆ เลย><
หวังว่าจะมีตอนพิเศษต่อๆ มาอีก
อยากรู้ว่าเด็กๆ สองคนเขาจะว่ายังไงน๊า?? :impress3:
-
:o8: :o8: :o8:
เล่นเอาโต้รุ่งอีกแล้วแต่สนุกมากๆค่ะ
o13 o13 o13
-
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆค่ะ ขอบคุณพี่สาเกที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
และขอบคุณคุณเจี๊ยบที่นำมาลงให้เราอ่านอีกทีนึง
-
จบรอบสอง
รู้เลยว่ารอบแรกอ่านไม่ละเอียด
ครั้งนี้มันโดน !!!
รอบแรกรู้สึกแต่ว่ามันอบอุ่น แล้วก็จำไม่ได้ว่ามีคู่รอง
รอบนี้มีคุณหินหื่นด้วยเหรอ แล้วคู่รองก็น่ารัก
ยังไงก็ไม่รู้สึกว่าก้องภพเป็นรับเลยอ่ะ เหมือนน้องเป็นเด็กผู้ชายโดนคนแก่หลอกยังงั้นแหละ อิอิ
-
อยากให้รวมเล่มนะ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆดีๆอย่างนี้นะครับ ทั้งคนแต่งและคนลง
อ่านแล้วมีความสุขมากครับ
-
:mew1:
มาลงชื่ออ่านก่อนฮับ
-
สนุกค่ะ อ่านกี่รอบก็ไม่หวั่น555
-
ชอบบรรยากาศบ้านไร่ แถมมีผู้ชายหื่น
-
อ่านจบแล้วววววว น่ารักมากๆ เลย อบอุ่นกับความรักของคุณภูผาเป็นที่สุด
น้องนัสก็น่ารัก ส่วนพี่ภาคกับน้องก้อง กว่าจะลงเอยกันได้ก็ต้องพยายามถึงที่สุด
แต่ก็น่ารักอยู่ดี ขอบคุณค่ะสำหรับนิยายดีๆ
-
เป็นนิยายที่น่ารักมาๆเลยค่ะ อ่านแล้วยิ้มตลอดเลย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่แต่งมาให้อ่านนะคะ :L2:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ น่ารักเหมือนเดิม อิอิ
-
สนุกมากเลยค่ะ และที่ชอบมาก ๆ คือ
คู่พระเอกนายเอก หนักแน่นไม่ว่อกแว่กกันเลย
มีเหตุผลไม่งี่เง่า ไม่มือที่สามมาปั่นป่วนให้รำคาญใจ
-
พี่หินอบอุ่น มั่นคง ถนอมและเข้าใจน้องนัสที่สุดดดด
น้องนัสก็น่ารัก เอาใจใส่พี่หินตลอด
ซีนหวานไม่ค่อยมี แต่คนอ่านก็รู้สึกได้ถึงความรัก ความห่วงหาอาทรของทั้งคู่ คะ :L2:
น้องอิฐ น้องเมฆฉลาด ช่างเจรจา น่ารักจริงๆ
คู่รองก้องกับภาคกว่าจะเข้าใจ รักข้ามขอบฟ้า ดีนะที่ภาคไม่พลาดอ่ะ
ขอบคุณทั้งผู้เขียน และผู้โพสคะ :pig4:
-
ซึ้งมากๆเลย :mew1:
-
สนุกซึ้งมากๆ
-
น่ารักทั้งสองคู่เลยค่ะ คุณภาคกับคุณภูผานี่สมกะที่เป็นเพื่อนกันจริงๆ รุกรวดเร็วทั้งคู่ เหอๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
-
o13
-
น่ารัก อบอุ่นมากเลยค่ะ
-
น่ารักมากกกกกก
สนุกมากเลยค่ะ
-
อ่านมาตั้งแต่ตอนแรก ยิ้ม เขิน ร้องไห้ และสุข ชอบมาก
เยี่ยมมากเลยล่ะ มีคำบางคำเราไม่รู้ความหมาย ต้องไปนั่งเปิดพจนานุกรม 555555
จบซะละ เอิ๊กๆ คุณหิน โครตเจ้าเล่ห์ บอกตรงๆ
-
อ่านรวจเดียวจบบบ !
สนุกดีแท้
ขอบคุณนะคะ
:katai5: :katai5:
-
น้าไม้น่ารักสุดๆ แต่อย่าใจอ่อนมากนะ เดี๋ยวจะโดนเอาเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว
-
น่ารักอ่ะ นัสกับพี่หินสวีตจริงๆ อร๊าย~ ส่วนก้องกับภาคหวานปนฮา น่ารักๆ :mew3:
-
สนุกและมันส์มาก ยังไม่อยากให้จบเลย
พี่หินเป็นผช.ที่ดีมากเลย อบอุ่น รับครอบครัว ใส่ใจ เอาใจใส่ และทุ่มสุดๆ อิจฉานัส
-
อ่านรวดเดียวจบเลย
สนุกดีค่ะ
ตามอ่านนิยายของพี่สาเกมาหลายเรื่องแล้ว
ชอบมากเลย
ขอบคุณที่นำนิยายของพี่เค้ามาให้อ่านนะคะ
-
สนุกมากกกกก น่ารักมาก ๆ เลยค่ะ
-
อ่านจบแล้วสนุกดีค่ะ คู่หลักหวานกันตลอด คู่รองก็พ่อแง่แม่งอนน่ารักดี
-
สนุกมากๆ ขอบคุณจ้า ^^
-
น่ารักมากกกกกกกกก
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ๊าาาาาาา แนวที่ชอบเลยค่ะ เสียดายไม่ตบจูบ ก๊ากกกกกกกกกกกก แต่หื่นนี่ใช่เลย เรื่องไม่มีปมให้ต้องดราม่ามากชอบค่ะ ดำเนินเรื่องเรื่อยๆ แต่ชวนติดตามตั้งแต่ต้นจนจบค่ะ สงสารนัสต้องสูญเสียพ่อแม่ไปทั้งสองคน ถึงจะมีพี่สาวอยู่แต่ก็มีครอบครัวของตัวเองไปแล้ว ดีที่พระเอกของเราติดตาตรึงใจตั้งแต่แรกจึงไม่ปล่อยให้นัสเคว้งคว้างนานเข้ามาคอยดูแลช่วยเหลือ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดฟินค่ะ ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านและจะอุดหนุนนะคะ
-
ยังอ่านไม่จบ กำลังอ่านเพื่อตัดสินใจซื้อ เเต่อ่าเเค่ตอนเเรกบอกเลยว่าจะซื้อ แอร๊ยยยยยย :ling1: :heaven
-
อ่านเรื่องนี้เมื่อสามปีที่แล้ว
ปิดเทอมก็อ่านอีกรอบบ สนุกมากก อบอุ่นสุดๆ
ชอบพระเอกแบบคุณภูผา ชัดเจน หนักแน่นค่ะ
:กอด1:
-
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
คู่คุณหินกับไม้ ชอบความรักของคุณหินที่มีต่อไม้
เป็นคนมีเหตุผลดี และก็ชอบนายเอกแบบนี้ดูไม่งี่เง่าเชื่อคนง่ายดี
ส่วนคู่หลังภาคก้อง ออกแนว พ่อแง่แม่งอน กัดจิกกันตลอด
ชีวิตมีสีสันดี อิอิ :mew1:
-
ซื้อเเระ
-
กรี๊ดด อิคุณหินร้ายมว๊ากก แค่คืนแรกที่หนีบเขาไปนอนพ่อเจ้าประคุณก็ทำข้างนอกจนเสร็จเรียบร้อยโรงเรียนนายหินซะแล้ว :haun4:
-
อ่าวภาคไหงไปข่มขืนก้องเงี้ยอะ มันไม่ถูกต้องนะภาครับผิดชอบทั้งกายวาจาใจด่วนเลย! :m16: :m16:
-
ภูผาทำรักอย่างอ่อนหวานละมุน vs ภาคข่มขืนเอาแต่ใจอย่างใจร้าย :เฮ้อ:
-
ขอโทษพ่อยกแม่ยกก้องล่วงหน้าเลยถ้าจะบอกว่าเราไม่เคยปลื้มก้องตั้งแต่ตัวละครตัวนี้มาเจอภาคแรกๆแล้วดูเป็นเด็กที่ไม่มีสัมมาคาระวะอวดเก่งปากดี อิตอนโดนภาคข่มขืนเราก็สงสารนิดหน่อยละแต่ยังไม่ปลื้มนางอยู่ดีมันเหมือนกับไม่ถูกชะตาอย่างแรงยิ่งมาเจอเรื่องที่นางคิดเองชวนไม้เองเอาตัวเองมาเป็นบรรทัดฐานจากไม่ปลื้มกลายเป็นไม่ชอบเลยอะ ไม้อีกคนหวั่นไหวไปกับทุกเรื่องไม่หนักแน่นพอไม่เด็ดขาดพอถ้าเรื่องแค่นี้คุณยังไม่มั่นคงพอแล้วคุณจะยืนอยู่ในเส้นทางนี้เคียงบ่าเคียงไหล่กับภูผาได้ยังไง :katai1:
-
:m32: :m32:
-
สนุกมากๆเลยค่ะ ทั้งสองคู่เลย
แอบคาใจ ยังไม่เฉลยใครยิงพระเอก...
ขอบคุณมากค่ะ
-
:pig4:
แปะไว้ก่อน ขออ่านก่อนนะ อิอิ
-
คุณสาเกเขียนแต่ะเรื่องได้สุดยอดมากๆเลยค่ะ ภาษา องค์ประกอบ ลงตัวมาก เนื้อหา การบรรยาย ก็สุดๆไปเลยยย
เรื่องนี้เค้าชอบทั้งสองคู่เลยค่ะ ถ้าสังเกตทั้งหินและคุณภาคเป็นผู้ชายที่ดีมากๆเลยค่ะ รักและเอาใจไม้กับก้องมากกกก ที่สำคัญใจเย็นมากๆอีกด้วย (ยกเว้นตอนที่ภาคจับกดก้องนะ 555555)
ใช้เวลา 1 วันเต็มในการอ่านจนจบ อ่านแล้วรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะค่ะ^^
-
ชอบภูผามากๆ อ่านะน้องนัสก็น่ารัก
ส่วนคุณภาคมีความผิดอย่างเดียวคือไปข่มขืนคนอื่นเนี่ยสิ
ส่วนน้องก้อง ไม่อยากจะบอกเลยว่าน่ารำคาญมาก
ถ้านายเอกเป็นแบบนี้นี่ส่วนใหญ่จะอ่านไม่จบ
หรือไม่ก็ภาวนาให้เลิกกับพระเอกไปเลย
อาจจะใจร้ายไปหน่อยแต่น้องน่ารำคาญจริงๆ
-
:o8:
-
นัสน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
ชอบบบบบบบบ
อ้ากกกกกก
:o8: :impress2:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13 o13
ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกค่ะ
-
:m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4: :m4:
:give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2: :give2:
ชอบมากเลยค่ะ
-
อ่านจบแล้ววว
ขอบคุณสำหรับนิยายค่าาาาา :pig4: :pig4:
-
หวานน่ารักมากๆครับ
หวานซึ้ง อบอุ่นใจจริงๆ เปลี่ยนมาอ่านแนวนี้แล้วรู้สึกสดชื่นดีจริงๆครับ
ไม่ดราม่ามาก เนื้อเรื่องบ้านไร่แบบนี้ อ่านทีไรอยากจะลาออกจากงานแล้วไปทำไรทำสวนจริงๆเลยครับ
-
ขอบคุณนะคะ
สนุกมากๆเลย อ่านรวดเดียวจบ
แอบเสียน้ำตาให้คู่ภาค-ก้องไปเบาๆ ฮาา
-
ชอบบบบบบบบบ
-
อ่านตอนแรกชอบเรื่องนี้นะ แค่ จบแบบไม่เคลียร์เลย 2-3 ตอนสุดท้ายเหมือนรีบจบ ว่าใครเป็นคนยิง แล้ว นรีหายไปเลย แถมก้องก็ไปเรียนต่ออีก หลาย ๆ อย่างยังค้างคา แต่ตอนต้นเรื่องดีมาก ๆ
-
สนุกมากค่ะ o13
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบเรื่องนี้มากๆ
น้องนัสน่ารัก คุณภูพาก็แสนดี
-
:L2: ขอบคุณนักเขียนและคนโพสครับ
:pig4:
-
ชอบจังเลย :hao7:
-
:mew1: :mew1:
งืออออออออออ เป็นเรื่องที่น่ารักมากเลยอ่านกี่ครั้งก็สนุก
ชอบพี่หินเป็นแฟมมีลี่แมนตัวจริงรักลูกรักเมีย
นัสก็น่ารัก ชอบที่เป็นนายเอกไม่หัวอ่อนไม่ฟังคำใส่ร้ายใคร งืออ
อยากอ่านตอนพิเศษอีกจังเลยน้าาา :katai2-1: :katai2-1:
-
เรื่องนี้น่ารักมากกก
-
:pig4 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่ะ o13 :pig4:
-
นรีชั่งยุ :hao7: :hao7:
-
สนุกมากค่ะ
-
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ
สนุกมาก o13
-
สนุกคะ ชอบๆๆๆๆ ไม้น่ารักจัง :mew4: ยังไม่อยากให้จบ 555
-
ชอบๆ สนุกมากเลยครับ
-
อ่านจบแล้ว ชอบทั้งสองคู่เลย
-
:L2: :L2: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2:
-
บอกได้คำเดียวว่า ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :กอด1: :กอด1:
-
ขอโทษค้าา เว็บที่ให้เข้าไปจองทำไมเข้าไม่ได้ค้าาาา :katai1:
-
:mew1: :mew2: :mew3:
-
สนุกมากครับ น่ารักทั้งสองคู่เลย
ขอบคุณครับ
-
:mew1: :pig4:
-
สนุกมาก ชอบคุณหินอ๊าาา
-
o13 สนุก
-
คิดถึงเรื่องนี้ :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
ยี่ห้อนักเขียนการันตีคุณภาพได้จริงๆ :) :mew1:
-
อ่านรวดเดียวจนจบเลย สนุกมากๆเราชอบแนวๆนี้อยู่ด้วยเลยประทับใจมากกกกก
-
:กอด1: อบอุ่นมากเลยค่ะ ตัวเราเองยังเบื่อการทำงานที่ กทม เลย
พอได้อ่านแบบนี้แล้วรู้สึกอยากหนีไปพักสัก2คืน อยากไปพักไกลๆไม่ต้องคิดอะไร อิจฉาาาาา
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆ อบอุ่นแบบนี้นะคะ
-
:mew1:
เรื่องนี้น่ารักมาเลย คุณหินนี่ก็หื่นตั้งแต่วันแรกเลยเหมือนกัน แอบมาลักหลับน้องไม้ได้
ไม้นี่ก็ตั้ลล้ากกกกกกกกกกกก มีความละมุนละม่อม
เนื้อเรื่องดี เอ็นซีก็น้อย เด็กอ่านได้ ผู้ใหญ่อ่านดี ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ แล้วจะติดตามผลงานต่อไปค่ะ
ปล.อ่านจบหลายวันแล้วค่ะ แต่เพิ่งมีโอกาสให้เข้ามาคอมเม้น
-
ช่วงนี้กำลังหานิยายเก่าๆอ่าน เรื่องนี้เคยอ่านแล้วว่าจะกลับมาอ่านอีกรอบ
-
ดีมากเลยค่ะ สนุกมากกกก :กอด1:
-
:hao7:
-
:mew1: ขอขอบคุรนักเขียนคะสนุกมากๆๆ มีครบทุกรสชาตเลยยยยยยย :L2:
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบบบบบบ สนุก ชอบเรื่องนี้มากกกก
-
:L2: :pig4:
-
ชอบมาอ่ะ ถึงภูผาจะลุกแรงไปไหรแตกก็ชัดเจนมาก
รักเลย น่ารักกก
แต่คู่รองก็ดีมากๆๆๆๆๆ ทำไหมรักเรื่องนีจัง
-
:pig4:
-
เรื่องนี้น่ารักจัง ชอบมากเลย :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
แต่ชอบเฉพาะคู่หลักนะ เพราะคู่รองไม่ชอบภาคแบบมากๆๆๆๆๆๆๆ เลยหล่ะ :angry2: :angry2: :angry2:
น้องอิฐ น้องเมฆ น่ารักมากกกกกกก :-[ :-[ :-[
-
สนุกมากค่ะ ขอบคุณค่า
-
สนุกมาก ขอบคุณค่ะ
-
กว่าจะยอมรับใจตัวเอง กว่าจะรู้ว่ารัก ทีมนายเอกเราต้องให้ได้ห่างก่อนใช่ไหม
แต่ก็เข้าใจนะ ก็คนไม่เคยรักแบบชายชาย อะไรก็เชื่อยาก
ทีมพระเอกเรา ได้โล่มากค่ะ ชัดเจน ล้ำมาก จัดเต็มตลอด เดินหน้าทุกอณู
ลุ้นมากตอนหินโดนยิง ยังคิดว่ารอดแต่จะเป็นหนัก
ขอบคุณนะคะ แต่งเรื่องได้น่าติดตามมากเลยค่ะ
-
ขอบคุณค่ะ
เรื่องนี้อ่านแล้วให้ความรู้สึกดีมากๆๆๆๆๆ
ดราม่าน้อย ซึ่งชอบมาก
ขอบคุณคนเขียนและคนโพสมากจ้าา
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกกกกก
ทั้งคู่หลักและคู่รองเลย
เห็นพัฒนาการความสัมพันธ์
และความหื่นของคุณหิน อะไรกันคนอะไรรรร
ทำไมคิดไม่ซื่อ ลวนลามเขาขนาดนี้
แต่คุณหินดีเกินไปอ่ะ ชอบอ่ะ โกรธไม่ลง
ทั้งเรื่องคือคุณภาพจริงๆ เค้าชอบ :katai2-1:
อยากอ่านเรื่องราวไปเรื่อยๆจัง ทองแผ่นเดียวกันทั้งสองบ้าน :mew4:
-
:z10: :z10: :z10:
-
นิยายสนุกมากๆค่ะ เข้ามาอ่านหลายรอบเลย :man1: :man1: :man1: :man1:
-
จบแล้วอ่าาาาาา อยากอ่านนนต่อออ ขอบคุณทั้งคนแต่งและคนโพสเลยนะค๊าาาา จะติดตามต่อไปค่าาา
-
มาอ่านอีกรอบแล้ว
ชอบงานคุณสาเกมาก
ดราม่ากำลังดี ไม่เยอะไป
เนื้อเรืีองก็อบอุ่นอ่อนหวาน ^^
-
:z1: สนุกดีค่ะ
:haun4: พระเอกก็สุดหื่น
:L2: ขอบคุณนะคะ
-
เพิ่งอ่านจบ ช้าไปมาก คู่คุณหินกับน้องนัสน่ารักจริงๆ
คุณหินอ่อนโยน อบอุ่นมาก ดีต่อใจ :กอด1:
ขอบคุณมากค่าา :pig4:
-
ขอบคุณมากๆค่ะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เนื้อเรื่องดี background เรื่องดี characters ดี
ไม่ชอบนิดเดียว คือ นายเอกทั้งคู่หลัก คู่รอง ... พอรับปั๊ป ก็สาวขึ้นเรื่อยๆๆ ทั้งๆที่ตอนแรกๆ ก็แมนดีแท้ๆ
-
ที่ได้เงินมาน้อยเพราะโดนยักยอกจากคนงานใหม่ป่าวว
-
:pig4: :pig4:
-
สนุกมากเลยค่ะ
น่ารักดี คุณผูภานี่หื่นสุดอ่ะ แต่รักนัสมากๆ คู่ลองก็น่ารักดีค่ะ
ขอบคุณนิยายดีๆค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลย :mew1:
-
:hao3: ชอบในการรักแบบค่อยเป็นค่อยไปของทั้งคู่ มีเหตุผล ไม่ค่อยงี่เง่า
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: พี่หินน่ารัก ขุดหลุมดักน้อง
น้องไม้ก็เดินตกหลุมไปแบบ งง งง
-
:mew1:
-
ไม่ชอบก้องค่ะ ปัญหาตัวเองก็ยังไม่มีปัญญาจะแก้ยังมายุ่งปลุกปั่นสร้างปัญหาความหนักใจให้คนอื่นอีก เป็นคนเห็นแก่ตัวในคราบคนดีน่ะคนนี้ ตั้งแต่ครั้งก่อนจนถึงตอนที่อ่านมาถึงนี้ไม่โอเคกับก้องสุดๆ ตัวนัสเองก็เอนอ่อนตามแรงยุง่ายเกิน แต่ก็ไม่น่าแปลกใจที่คบเป็นเพื่อนกันได้ สิ่งที่ดีที่สุดในเรื่องนี้คือคุณหิน ต้องคุณหินอะค่ะ ดีงามมาก ขอกลับบ้านหนึ่งที่ค่ะ
-
ไม่ค่อยอินกับก้องอ่ะมีความรู้สึกว่านางยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับภาคเท่าไหร่ เหมือนภาควิ่งตามอยู่ฝ่ายเดียว ตอนที่กลับมาวันลอยกระทงแทนที่จะมาหาภาคก่อน กลับจะไปเที่ยวกับเพื่อนก่อนแล้วมาหาภาค มันได้เร๊อะ อยากเป็นคนสำคัญ แต่ก็ไม่เคยให้ความสำคัญคนอื่น ไม่น่าเห็นใจ
-
:hao3:
-
ชอบความสัมพันธ์ของคู่หลักมาก มันเป็นความรักที่ละมุน มั่นคง
-
ขอบคุณคร้าบ สนุก
-
คุณหินคือคุณภูผาที่จะขอซื้อสวนนัสแน่เลย แต่ดูแล้วคงไม่ต้องซื้อหรอก คิคิน่ารัก
-
เรื่องนี้มันละมุนละไมไปหมด โอ๊ยยยยยยสองแสบก็น่าฟัดดดดดดด
-
ชอบตัวละครทุกตัวเลย หินเท่สุด รักมั่นคงมากเป็นคนดีที่หายาก มีเหตุมีผล ชอบเนื้อเรื่องท่ไม่ดราม่ามาก อ่านแล้วไม่ต้องหยุดพักเพราะรู้สึกหน่วง
ปรบมือๆๆๆๆ
-
ขอบคุณค่ะ