With all my heart : คืนวันจันทร์กระจ่าง
“จะไม่ไปลอยกระทงกับแม่จริงๆเหรอภาค” มารดาภาคภูมิเอ่ยชวนขณะจะออกจากบ้านไปลอยกระทงกับบรรดาลูกๆคนอื่น
“ผมนัดเพื่อนไว้นะครับแม่ แม่ไปกันเถอะ เดี๋ยวผมก็จะออกไปแล้วเหมือนกัน” ภาคภูมิส่งเสียงตอบขณะสายตายังจับจ้องมองดูโทรทัศน์จอกว้างตรงหน้า
ถึงบอกว่าจะไปกับเพื่อน แต่ภาคภูมิก็ไม่ได้กระตือรือร้นเท่าที่ควร เพราะใจเขานึกกระหวัดไปถึงคนที่อยู่ต่างแดน ถึงโทรหาส่งmailถึงกันเป็นประจำ แต่ก็ยังคิดถึงคนตัวเล็กนั่นอยู่ดี เขาช่างเป็นคนโลภมาดีแท้ อยากจะได้อีกฝ่ายมาอยู่ข้างกายตลอดเวลา ทั้งๆที่รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายต้องเรียนหนังสือ
แต่ภาพบรรดาคู่รักที่กำลังลอยกระทงออกอากาศผ่านสถานีโทรทัศน์ ก็ทำให้คนเจ้าสำอางอดคิดไม่ได้ ภาคภูมิมองดูโทรทัศน์ที่ค่อยๆเคลื่อนที่จับภาพงานสีสันแห่งสายน้ำ มหกรรมลอยกระทง บริเวณสะพานกรุงธน ที่มีผู้คนผ่านไปผ่านมาคับคั่ง แต่…
ภาพชายหนุ่มร่างเล็กที่ผ่านเข้ามาในจอโทรทัศน์ ทำให้ภาคภูมิแทบจะกระโดดเอาหน้าไปติดจอ
“ใช่เหรอ…” ภาพชายหนุ่มที่หน้าตาเหมือนก้องภพยังกับแกะ เดินผ่านกล้องโทรทัศน์ไปพร้อมกับชายหนุ่มต่างชาติ 2 คน ทำให้ภาคภูมิไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น คุยกันวันก่อนก็ไม่เห็นบอกว่าจะกลับมานี่นา…
แม้เห็นเพียงในเวลาชั่วครู่ แต่ภาคภูมิก็รีบตะเกียกตะกายออกจากบ้าน พร้อมทั้งกดโทรศัพท์โทรเข้าบ้านก้องภพทันที และเพิ่งรู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มลงมาตรงหน้ายังไงยังงั้น
ก้องภพกลับมาเยี่ยมบ้านตั้งแต่เมื่อวาน…แล้วทำไมไม่โทรบอกเขาเลยซักคำ…มันอะไรกันเหรอ…ไม่อยากให้เขารู้รึไง…หรือ…
ภาพชายหนุ่มต่างชาติ 2 คน ผ่านแวบเข้ามาในสมอง
หรือก้องภพมีคนอื่นแล้ว…
เหมือนมีกองไฟมาสุมอก แต่ก็อยากรู้ อยากเห็นกับตา อยากฟังจากปาก…อยากเห็นหน้า…เป็นที่สุด
ภาคภูมิขับรถมาจอดแถวสะพานกรุงธน แล้วเดินเข้าไปค้นหาก้องภพ แม้จะรู้ว่ามันยากเพียงไรกับการตามหาคนเพียงคนเดียว ในจำนวนคนเป็นหมื่นเป็นแสน เขาคงต้องขอพึ่งโชคลาภวาสนาแล้วละตอนนี้
ไม่เจอ…ภาคภูมิเหลียวหน้าหา น่าสงสารที่มีโทรศัพท์แต่ก็ติดต่อกันไม่ได้ ด้วยอีกฝ่ายไม่ได้พกโทรศัพท์ไปด้วย
ร่างสูงขาวเฝ้าเดินตามหาคนที่อยู่ในความคิดคำนึงท่ามกลางผู้คนมากหน้าหลายตา แต่ทุกคนก็เป็นคนอื่น
หลายๆคนมองเขาอย่างสงสัยในท่าทีที่รีบร้อนผิดกับบรรยากาศงานเทศกาล ที่มีแต่ผู้คนจูงมือกันมาลอยกระทง แต่เขากลับมาตามหาอะไรบางอย่าง บางอย่างที่ต้องหาให้เจอ
หาจนเหนื่อย หาจนในคอแห้งผาก ก็ยังไม่พบ เขาอยากจะมีไม้เท้ากายสิทธิ์ในมือตอนนี้จริงๆ จะได้เสกให้คนที่ตามหามาปรากฏอยู่ตรงหน้า ภาคภูมิเดินเข้าไปทิ้งตัวพิงกำแพงใต้เงามืดของต้นไม้ใหญ่หนาทึบ
ใบหน้าขาวก้มลงมองพื้นสีมืดๆอย่างละเหี่ยใจ ในหัวรู้สึกหมุนเคว้งคว้าง ในใจรู้สึกกลวงโบ๋…เขาเป็นบ้าเป็นหลังได้ขนาดนี้เชียวหรือ…
“คุณภาค”
เสียงๆหนึ่งทำให้ภาคภูมิเงยหน้าขึ้นมองอย่างตื่นตัวทันที
ภาพชายหนุ่มร่างสูงผอมค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ และส่งเสียงเรียกเขาอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
“คุณภาค?”
“ก้อง” เสียงภาคภูมิเหมือนคนละเมอครางเครือออกมา ร่างเล็กคุ้นตาค่อยๆแจ่มชัดขึ้นตรงหน้า ทำให้ภาคภูมิใจเต้นรัว
วันนี้มนต์วิเศษมีจริงแล้ว…
“คุณเดินเร็วมากเลย ผมวิ่งตามแทบแย่ เห็นหลังไหวๆ 2-3 ครั้ง ก็คาดกันทุกที” ก้องภพเดินเข้าไปยืนตรงหน้าร่างสูง
“ตามฉันมาหรือ” ภาคภูมิถามเมื่อได้ยินเสียงเหนื่อยหอบพอดูของร่างเล็ก
“ใครบอก…คุณตามผมมาต่างหาก”
ภาคภูมิรู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ได้รู้สึกแปลกใจ หรือตกใจที่เจอเขาแม้แต่น้อย กลับมีท่าทีสบายๆด้วยซ้ำ
นั้นสินะ คนรอคอยมันต้องรู้สึกทรมานกว่าคนไม่ต้องคอยอยู่แล้ว
“ใช่…ฉันตามเธอมา” ภาคภูมิพูดอย่างรู้สึกท้อแท้ในใจ กลับมาก็ไม่บอกกันซักคำ
“อืม…แม่บอกแล้วละ พอดีโทรกลับไปบ้าน แม่บอกว่าคุณโทรมา ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าคุณอาจมาอยู่แถวนี้ก็เป็นได้” ก้องภพบอกอีกฝ่ายอย่างฉะฉาน ทั้งๆที่เห็นแววไหววูบของอีกฝ่าย
“ลำบากใจหรือ”
“อืม”
“ถ้างั้นก็อย่าวิ่งตามมาสิ” ภาคภูมิหันหน้าหนีทั้งๆที่ที่เขายืนอยู่มันก็มืดจนแทบจะมองไม่เห็นหน้ากันอยู่แล้ว
“ไม่ได้หรอก”
“ทำไม”
ร่างเล็กไม่ตอบในทันที แต่โน้มตัวเข้ามาใกล้แล้วเขย่งตัวขึ้นกระซิบข้างหูอีกฝ่ายเบาๆ
“คิดถึงนี่”
ก้องภพถูกภาคภูมิรวบเข้าไปกอดในทันทีทันใด จนแทบจะแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน
“ให้ตายสิ เธอนี่! …จะเอายังไงกันแน่ห๊ะ”
ก้องภพกอดตอบร่างสูงแน่น ก่อนจะค่อยๆคลายวงแขนออก มองใบหน้าขาวคมคายในความมืดสลัว
“คุณไม่ต้องตามหาผมก็ได้ ถ้าคุณยังคอยผมอยู่ ผมจะกลับมาหาคุณแน่นอน” คำพูดที่สะท้านเข้าไปในอกภาคภูมิ ทำให้โพรงจมูกร่างสูงตีบตัน
“อืมๆ” ภาคภูมิครางรับในลำคอ แล้วหลับตาลง คว้าอีกฝ่ายเข้ามากกกอดอีกครั้ง ให้รู้สึกถึงการมีตัวตนของร่างเล็กตรงหน้า
ความรู้สึกกังวล คลางแคลงใจ และความคิดปรักปรำอีกฝ่ายที่เกิดขึ้นจากส่วนมืดในใจร่างสูง ได้ถูกคำพูดอีกฝ่ายชะล้างไปสิ้น เพราะก้องภพไม่เคยพูดโกหก ก้องภพซื่อสัตย์กับตัวเองและคนรอบข้างเสมอมา
แต่เขาสิ ยังอดที่จะระแวงไม่ได้ น่ารังเกียจความคิดนี้ของเขาจริงๆ ภาคภูมิซุกหน้ากลับซอกคอหอมกรุ่น
“คุณภาค…” ก้องภพร้องเตือนถึงสถานที่อันไม่เหมาะไม่ควร “ผมจะพาไปแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน พวกเขาขอตามมาเที่ยวเมืองไทยด้วย”
“ลำบากใจไม่ใช่หรือ” ภาคภูมิทวนสิ่งที่ก้องภพพูด
“อ๋อ…ไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอกน่า…ที่ไม่บอกก็แค่กะจะให้ประหลาดใจเท่านั้นเอง แล้วก็ตั้งใจว่าจะพาเพื่อนเที่ยวซักสองสามวันให้เต็มอิ่มก่อน แล้วจะไปหานาย ก็พอดีนายมาหานี่ละ” ผมจะได้มีเวลาให้คุณมากๆไง ก้องภพนึกต่อในใจแต่ไม่กล้าพูดออกมา
“บอกกันก่อนก็ได้นี่”
“บอกนายก็จะพะว้าพะวง แล้วฉันก็จะพะว้าพะวงเหมือนกัน” ก็คุณน่ะขี้ใจน้อยจะตายไป ถ้ารู้ว่าไปให้ความสำคัญกับคนอื่นมากๆ คุณนั้นละที่จะรู้สึกไม่ดี ก้องภพย่นจมูกใส่ร่างสูง
ภาคภูมิมองใบหน้านวลแล้วค่อยๆเข้าใจถึงสิ่งที่อีกฝ่ายพยายามจะสื่อ
วันนี้เขารู้สึกว่า…
เขามีเพื่อนร่วมทางในชีวิตแล้ว…
“ก้อง … รักนะ” ร่างสูงก้มหน้าลงมาแนบกลีบปากได้รูปสีสด แล้วค่อยๆผละออก ก่อนจะพากันไปหาเพื่อนชาวต่างชาติของคนรักที่รออยู่
และสิ่งที่เห็นตรงหน้าคือ เพื่อชาวต่างชาติ ชาย2หญิง2 ของก้องภพ ทำเอาภาคภูมิอยากจะเขกหัวตัวเองขึ้นมาทันที มันมาเป็นคู่นี่หว่า
เขามันบ้าจริงๆ…..
ก้องภพมองภาคภูมิยิ้มขันอย่างนึกประหลาดใจ “ขำอะไร”
“ขำตัวเอง”
“เรื่องอะไร”
“ก็หึงนายจนหน้ามืดตามัวนะสิ”
“บ้า” ก้องภพยิ้มอย่างเขินๆ
ภาคภูมิเงยหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงกระจ่างท้องฟ้า แล้วจึงหันหน้ามองคนรัก
“ลอยกระทงด้วยกันนะ”
“อืม”
-จบตอน-
ภาคก้อง มาเเบบสั้นๆเเต่กินใจ อิอิ
มีอีกสองตอนนะคะ
วันนี้วันพ่อ ขอให้คุณพ่อของทุกท่านมีเเต่ความสุข
ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ
หนูรักพ่อค่ะ
เที่ยวกันให้สนุกนะคะวันนี้
thx ja!
หัวข้อ: WITH ALL MY HEART!!! BY SAKE นิยายเปิดให้จองเเล้วค่ะ รายละเอียดหน้า 1 (อ่าน 619949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก