Part 15
“คุณนรี!” แม่บ้านสูงวัยมองหญิงสาวผู้เคยเป็นอดีตภรรยาของเจ้านายตนมองเข้าไปในห้องนอนด้วยอาการตกตะลึงและชิงชังในที่สุด ก่อนจะหันมองมาทางตนเหมือนจะถามว่า นี่มันอะไรกัน ผู้ชายสองคนนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียง
ป้าหยดแปลความหมายในสายตาของนรีได้ไม่ยาก
“อะไรกันป้าหยด!”
เสียงแหลมๆดังขึ้นหลังจากที่ป้าหยดรีบเข้าไปดึงประตูปิดได้ก่อนเสียงแหลมแสบหูจะเล็ดลอดเข้าไปในห้อง แต่บางส่วนก็ยังเล็ดลอดเข้าไปกระทบโสตประสาทหูของร่างสูงจนต้องตื่นขึ้นมา
วนัสยังคงหลับสนิทอยู่ในอ้อมแขน ภูผาทอดมองริมฝีปากที่ยังเห่อบวมเล็กน้อยเป็นหลักฐานย้ำถึงเหตุการณ์เมื่อคืน พลางยกยิ้มอย่างรักใคร่ แต่เสียงเอ็ดอึงภายนอกห้องนอนทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ร่างสูงค่อยๆขยับกายลุกจากเตียง แล้วคว้ากางเกงขึ้นมาสวม พลางลูบหน้าลูบตาเดินไปเปิดประตู คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอีกครั้ง ก่อนจะค่อยๆปิดประตูตามหลัง
ร่างของคนที่ไม่อยากเห็นมากที่สุดในเช้าวันปกติสุขอยู่ตรงหน้า ทำให้ดวงตาที่เมื่อครู่ยังอ่อนเชื่อมแข็งกร้าวขึ้นมาทันที
“มาทำไม” ภูผาถามเสียงแผ่วเบาแต่กระด้างในที ยิ่งทำให้อดีตภรรยาเนื้อเต้น
ที่หญิงสาวมาวันนี้เพราะเงินที่ภูผาให้ไปคราวก่อนเหลือน้อยเต็มที และก็อยากมาสอดส่องดูลู่ทางในการกลับมาสู่ตำแหน่งนายหญิงของไร่ภูผาอีกครั้งด้วย ด้วยอดีตสามีพรั่งพร้อมด้วยรูปสมบัติและทรัพย์สมบัติ คงไม่แปลกที่จะมีหญิงสาวเข้ามาพัวพันพ่อหม้ายเนื้อหอมคนนี้แน่ แต่ที่ผ่านมายังไม่เห็นวี่แววว่าภูผาจะสนใจใครเลย จึงนิ่งนอนใจมาตลอด และแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า อดีตสามียังคงอาลัยอาวรณ์ตนอยู่ เพียงแต่ใจแข็งไม่ยอมลดทิฐิลงก็เท่านั้น แล้วทำไม.................
ที่เห็นเมื่อครู่นี้มันไม่ใช่ผู้หญิง แต่มันเป็นผู้ชาย! แถมเป็นผู้ชายที่เคยเห็นหน้ามาก่อน ก็ไอ้เด็กทำงานในไร่นี่เอง ทุเรศ ทุเรศที่สุด ถ้าเป็นเด็กสาวที่ไหนจะไม่ตกใจเท่านี้เลย ถึงว่าไม่เคยได้ข่าวเรื่องผู้หญิงเลย ที่แท้แอบกินถั่วดำในบ้านนี่เอง
ไอ้เด็กบ้านั่นก็ทุเรศ!
ป้าหยดมองดูนรียืนปากคอสั่น ไม่ใช่ด้วยความหึงหวง แต่เพราะทางเดินสู่ตำแหน่งนายหญิงไร่ภูผา มีตัวยุ่ง เข้ามาเกะกะขวางทาง
“ฉันน่าจะถามคุณมากกว่า นี่มันอะไรกัน อธิบายมาสิคะ” เสียงห้วนตวัดใส่ภูผา ด้วยไม่คิดจะปิดบังอารมณ์ทำให้ภูผาชักสีหน้ารำคาญทันที
“ไม่เกี่ยวกับเธอ นี่มันเรื่องของฉัน” คำตอบไม่แยแสของภูผา ยิ่งทำให้อดีตภรรยาสาวเนื้อเต้นกับความไม่สะทกสะท้านของอีกฝ่าย แค่ทุกวันนี้ภูผาก็ไม่เปิดโอกาสให้ตนเองเข้าใกล้แม้แต่นิด แล้วถ้าภูผายังมีใจชอบผู้ชาย แล้วตัวเองจะเข้าไปแทรกตรงไหนได้อีก ไม่ได้ ไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด จะต้องหาทางอะไรก็ได้ให้ภูผาหวั่นไหว หวั่นเกรง และเลิกกับไอ้เด็กบ้านั่น
“แต่คุณเป็นผู้ปกครองของลูกนะคะ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ มันไม่สมควรเลย”
“เขาก็เข้ากันได้ดี” ภูผาตอบเสียงแข็งด้วยไม่อยากจะเสวนากับผู้หญิงคนนี้อีก
“เพราะเขายังไม่รู้เรื่องนะสิคะ ถ้ารู้ลูกคงรังเกลียด” เสียงหญิงสาวพูดสวนขึ้นมาทันที ทำให้ภูผาเริ่มกังวลถึงคนที่ยังหลับอยู่ในห้อง เขาไม่ต้องการให้วนัสตื่นมารับรู้เรื่องแสลงหูจากปากอดีตภรรยาใจคดคนนี้ จึงฉุดร่างเพรียวบางของหญิงสาวลากออกไปนอกบ้าน
“กลับไปซะ!” ร่างสูงลากหญิงสาวไปยังรถที่เจ้าตัวขับมา แล้วกระชากประตูให้เปิดออกโดยแรง พลางยัดร่างบางเข้าไปนั่งในรถอย่างกระแทกกระทั้น
“ภูผา!” เสียงหญิงสาวตวาดโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง
“ไปซะก่อนที่ฉันจะหมดความอดทนกับเธอ”
“ไม่! ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ฉันจะไม่ปล่อยให้ลูกอยู่กับพ่อที่เป็นเกย์ ฉันจะเอาลูกกลับถ้าคุณไม่เลิกพฤติกรรมผิดปกติทุเรศๆนี่ซะ”
“ฉันบอกแล้วว่าอย่ามายุ่งเรื่องของฉัน นรี!” เสียงหนักๆมาพร้อมสายตาแข็งกร้าวจนนรีขนลุกขึ้นมาเฉยๆ และสำนึกได้ถึงคำว่า น่ากลัว ในใจ
“ฉันจะเอาลูกกลับไปกับฉัน!” ถึงจะสั่นแต่ความถือดีก็ทำให้หญิงสาวท้าทายอีกฝ่ายออกไป “คุณไม่สมควรและเหมาะจะดูแลลูกอีกแล้ว”
“แล้วผู้หญิงที่มันมีชู้ มันเหมาะแล้วหรือไง! แถมยังไม่มีปัญญาจะเลี้ยงตัวเองได้อีก มันสมควรจะดูแลลูกรึไงห๊า!?” ภูผาตะคอกใส่นรีอย่างหมดความอดทน จนเกิดความเงียบเข้าครอบงำพวกเขาทั้งสอง
“ฉะ........................”
“นรี!” เสียงทรงพลังหยุดคำพูดของหญิงสาวได้ชะงัก
“ถึงฉันจะต้องเลิกกับเขา ฉันก็ไม่คิดจะกลับไปลงเหวกับเธอแน่นอน” คำพูดเชือดเฉือนกับใบหน้าถมึงทึงของภูผา ทำให้นรีถึงกับร้อนสลับหนาวไปทั้งตัว
อากัปกิริยาของร่างสูงตอนนี้เหมือนกับตอนนั้นไม่มีผิด ตอนที่บังคับให้เธอเซ็นใบหย่า ภาพเหตุการณ์วันนั้นผุดขึ้นมาในสมองอีกครั้ง ใจที่คิดว่าสามารถกำชัยชนะไว้ในมือได้หดเหลือนิดเดียว
“และจำไว้ด้วยว่า ฉันจะไม่ให้อะไรเธออีกแล้ว พอกันทีนรี” ร่างสูงเน้นหนักทุกคำให้หญิงสาวจำใส่สมองไว้
ใบหน้าสวยงามเบิกตากว้างอย่างแค้นเคือง ขบริมฝีปากแน่น และนิ่งฟังอดีตสามีที่ยังส่งเสียงเย็นเฉียบขาดต่อเนื่อง
“แล้วถ้าจะมาขู่กันเรื่องลูก ไปคุยกันที่ศาลโน้น ฉันจะไม่คุยอะไรกับเธออีก” ภูผาย้ำเสียงเหี้ยมเมื่อหญิงสาวตกอยู่ในภาวะตกตะลึง
“จะกลับเองหรือจะให้ฉันเรียกคนงานมาเชิญเธอออกไป” ภูผาเอ่ยไล่
ไม่ต้องให้ภูผาพูดซ้ำ นรีก็รีบสตาร์ทรถเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งออกไปทันที แต่ใจนั้นยังอาฆาตพยาบาทไม่จางหายง่ายๆเพียงคำขู่แค่นี้แน่ หญิงสาวย้ำกับตัวเอง
ภูผามองรถยนต์ที่แล่นจากไปเขม่ง ราวกับจะให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายไปแล้วจริงๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านเมื่อรถไปพ้นสายตา
“ขอโทษนะคะนาย ป้าเข้าบ้านมาเมื่อเช้าแล้วไม่ได้ล๊อกประตูหน้าบ้าน” ป้าหยดที่ยืนรอเจ้านายเดินกลับเข้ามาในบ้านเอ่ยเสียงเรียบ ถึงจะไม่ชอบใจนักกับการคบหาของเจ้านายหนุ่ม แต่ก็ไม่อยากให้มีเรื่องมีราวจนเจ้านายต้องทุกข์ใจ เพราะฉะนั้น จึงถือว่าตัวเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยเหมือนกัน
“ช่างเถอะป้า จะมีเรื่องไม่มีเรื่องมันอยู่ที่คนมั้ง” ภูผามองป้าหยดนิ่งก่อนจะถอนหายใจยาว
“ผมก็ต้องขอบคุณป้าด้วยนะ สำหรับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ผมขอร้องอย่าบอกวนัสเรื่องเช้านี้นะครับ”
“คะ ป้าเข้าใจ” ป้าหยดมองใบหน้าอิดโรยติดวิตกกังวลจนอดเห็นใจไม่ได้
“จะให้ป้ายกสำรับกี่โมงก็บอกป้านะคะ” หญิงสูงวัยยิ้มให้เจ้านายอย่างปลอบใจก่อนจะเดินกลับไปทำหน้าที่ตนเองต่อ ทิ้งให้ภูผายืนนิ่งอยู่ที่เดิมชั่วครู่ ก่อนจะเดินตรงไปผลักประตูห้องนอน เข้าไปสวมกอดร่างที่ยังนอนหลับสนิทบนเตียงอย่างรักใคร่หวงแหนอีกครั้ง
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“ปล่อยนะ ไอ้บ้า ปล่อย!” เสียงก้องภพตะโกนต่อว่าภาคภูมิที่กำลังลากเขาขึ้นห้องพักสุดหรูที่เคยเป็นสถานที่ย่ำยีเขามาก่อน
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า แค่อยากนั่งคุยกันสบายๆก็เท่านั้น อย่าดื้อสิ สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรจริงๆ” ภาคภูมิหันมาพยักพเยิดหน้าให้ก้องภพเชื่อใจ
“คราวก่อนนายก็พูดยังงี้! ปล่อยนะ” ก้องภพมองคนกะล่อนพูดจาชักชวนอย่างหมันไส้ อยากจะเข้าไปต่อยไอ้ปากบางๆนั้นซักที แต่ตอนนี้แค่หาทางหลุดไปจากการยึดจับของอีกฝ่ายก็แย่แล้ว
“ก็คราวก่อนนายดื้อนี่”
“อย่ามาหาเรื่องกันนะ!” ก้องภพตวาดสวนกลับทันที
“ก้อง ถ้าคราวนี้นายดื้ออีก อย่าหาว่าฉันไม่บอกนะ” ภาคภูมิหันมายิ้มเย็นกับคนที่ถูกเขาลากถูลู่ถูกังมา ก็ดื้อซะขนาดนี้ถ้าไม่กำราบกันบ้างก็เอาแต่อาละวาด ไม่ฟังอะไรเลย นี่ถ้าพูดดีๆหวานๆกับเขาสักคำ ขี้คร้านเขาจะยอมตามใจทุกอย่าง อยากได้อะไร เอาอะไร จะหามาทูนหัวให้ทุกอย่างเลย อย่าว่าแต่เรื่องแค่นี้เลย
เมื่อภาคภูมิใช้ไม้แข็ง ก้องภพจึงค่อยสงบลง มองแผ่นหลังกว้างเดินนำหน้าตาปริบๆ วันนี้เขานัดกับภาคภูมิที่ร้านอาหารในห้างใหญ่ ตามสัญญาที่ถูกบังคับเอาต่อหน้าวนัส หลังจากผลัดผ่อนมาหลายครั้งจนถูกยื่นคำขาด ถึงได้ถูกลากถูมาที่คอนโดเจ้านี่
ก้องภพเข้ามานั่งแปะที่ชุดรับแขกตัวใหญ่ พลางหันหน้ามองออกไปนอกระเบียงกว้าง ท้องฟ้าโปร่งสีครามทำให้เขาถอนหายใจยาว ทำไม.....ทำไมต้องมาบังคับกันอยู่เรื่อย ทำไมต้องมาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆให้เขาต้องคอยเหลียวหา ทำไมต้องมาตามง้องอนทั้งๆที่เขาไม่ต้องการ ทำไมต้องคอยโทรตามจิกกันทุกวันจนเขากลัวว่าจะชินกับเรื่องพวกนี้ ..............และที่สำคัญ
แล้วทำไมเขาต้องยอมตามมาด้วยเล่า?.......................................
ภาคภูมิยกน้ำอัดลมเย็นเฉียบมาให้ร่างผอมบางราวกับจะเอาใจ แล้วนั่งลงข้างๆ
“ก้อง” ภาคภูมิส่งเสียงเรียกสติก้องภพกลับคืน แต่ก้องภพก็ไม่ได้หันมามองแต่อย่างใด “เป็นอะไรหรือ ไม่พอใจอะไร ฉันไม่ทำอะไรจริงๆ แค่อยากจะอยู่คุยกับนายนานๆเท่านั้นเอง อย่ากังวลไปเลย” ภาคภูมิเอื้อมมือไปลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนจะชวนคุยต่อเมื่อคนตัวผอมยังเงียบกริบ
“ก้อง ไหนๆก็ไม่ได้ทำงานที่ไหน สนใจมาทำงานกับฉันมั้ย” ภาคภูมิเอ่ยชวน ด้วยอยากจะมีโอกาสได้รู้จักเด็กหนุ่มมากกว่าที่เป็นอยู่ ไม่ต้องมาลากถูกันอย่างทุกวันนี้ อีกอย่างบริษัทโลจิสติกส์ของเขา ก็ใหญ่โตพอจะรับคนเพิ่มได้อย่างสบายๆ ขอแค่อีกฝ่ายตกลงเท่านั้น ตำแหน่งประธานก็จะยกให้เลยเอ๊า
“ฉันทำงานที่ร้านอาหารกับแม่ ไม่เห็นรึไง” ก้องภพตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำ ทำให้ภาคภูมิยกยิ้มเอือมระอา
“ไม่เอาน่าก้อง พูดกันดีๆ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ ฉันไม่บังคับ”
คำว่าไม่บังคับของภาคภูมิมันพุ่งจี๊ดขึ้นสมองก้องภพทันที
“ไม่บังคับ! แล้วที่ผ่านมานั้นมันอะไรห๊า!” ก้องภพตวาดเสียงดังทำเอาภาคภูมิหน้าเสีย ก่อนจะเอื้อมมือมากุมมือเล็กไว้
“ขอโทษ”
“นายมันพาล! คนอื่นทำนายเสียใจแล้วนายมาลงที่ฉัน” ก้องภพพูดไปก็น้ำตารื่นเรื่อไป “นายไม่ได้รักฉันจริงๆหรอก นายมันก็แค่อยากรับผิดชอบ” ร่างเล็กกระฟัดกระเฟียดสะบัดมือจากการเกาะกุม เขารู้สึกเจ็บใจ เจ็บใจไปซะทุกอย่างนั่นละ
“นายมันบ้า! บอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่พูดหญิงไม่ต้องมารับผิดชอบ ฉันท้องไม่ได้ ยังไม่เข้าใจอีกรึไง” ก้องภพโก่งคอต่อว่า อะไรที่มันค้างคาอยู่ในอก ก้องภพก็พรั่งพรูมันออกมาจนหมด ไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเก็บกดความทุกข์อยู่คนเดียว เจ้านี่มันก็ต้องทุกข์จุกอกตายไปด้วยกันนั้นละ
“ก้อง พูดไม่เพราะเลย พูดดีๆสิ อย่าเพิ่งใช้อารมณ์ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีก” ภาคภูมิปรามเสียงเรียบกับคำพูดแข็งกร้าวของอีกฝ่าย เขารู้ว่าอีกฝ่ายเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่หาย แต่ถ้าใช้อารมณ์ก็คุยกันไม่รู้เรื่องซักที
ก้องภพฮึดฮัดกับการปรามของภาคภูมิ แต่ก็ทนนั่งนิ่งฟังต่อไป หึ.....อย่าใช้อารมณ์ ไอ้คำนั้นนายเอาไว้บอกตัวเองเถอะ ไม่งั้นมันจะยุ่งวุ่นวายอย่างทุกวันนี้มั้ยห๊า!
“ฟังนะก้อง ฉันรู้ว่าถึงขอโทษ มันก็ไม่ทำให้อะไรเหมือนเดิม และที่ก้องพูดว่าฉันทำไปเพราะรับผิดชอบ นั่นมันก็จริง ถึงทุกอย่างมันจะไม่ได้เริ่มต้นอย่างสวยงาม แต่ทุกอย่างนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกอยากจะอยู่กับก้อง รักก้อง และฉันอยากให้ก้องให้โอกาสฉัน ให้ฉันพิสูจน์ตัวเอง ให้ก้องเห็น” ภาคภูมิมองก้องภพจ้องหน้าตนเขม่งราวกับเห็นผีทันทีที่พูดจบ
“ไอ้การที่นายมาคอยบังคับโน้นนี่ฉันตลอดเวลา นี่เขาเรียกว่าขอโอกาสเรอะ!พูดมาได้ไม่อายปากเลยนะ” ร่างผอมได้ทีเสียดสีชายหนุ่มทันที และเจ้าตัวก็ยิ้มฝืดเฝื่อน
“ก็บอกแล้วว่า นายนะดื้อ ไม่ค่อยยอมฟังกันดีๆฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงนอกจากจะต้องบังคับ แต่ฉันรักก้องจริงๆนะ อยากให้ฟังกันบ้าง”
ก้องภพเหล่ตามองร่างสูงด้วยหัวใจสั่นไหวกับคำบอกรักตรงๆของอีกฝ่าย จะให้เชื่อหรือ...................... พลางหันหลังให้อีกฝ่าย ซ่อนใบหน้าร้อนผ่าวเอาไว้ และความเจ็บช้ำที่ผ่านมา มันใช่จะอภัยกันได้ง่ายๆ ก้องภพสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะพูดต่อรอง
“ถ้านายรักฉัน งั้นให้เวลาฉันอยู่คนเดียวหน่อยได้มั้ย อย่ามาเร่งรัดอะไรฉันตอนนี้” ก้องภพเอ่ยขอเสียงเรียบทำให้ภาคภูมิใจอ่อน
“ก้องต้องการเวลานานแค่ไหน” ภาคภูมิถามเสียงแห้งพลางสวมกอดด้านหลังร่างบางไว้
“ไม่รู้” ก้องภพสั่นศีรษะ เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะนานเท่าไร เขารู้แต่ว่าเขาอยากมีเวลาคิดตรึกตรองอะไรบ้าง การถูกเร่งรัดทุกวันมันทำให้เขาสับสนและหวาดกลัวเกินกว่าจะตอบอะไรออกไปได้แน่ชัด เขาจึงหันหลังวิ่งหนีความรู้สึกของอีกฝ่ายและตัวเอง
พอร่างบางตอบว่าไม่รู้ทำให้ภาคภูมิใจเสีย กระชับอ้อมแขนตนแน่นขึ้นและไม่คิดจะใจกว้างกับอีกฝ่ายต่อไป
“ก้อง ถ้าทำอย่างนั้นเราจะเข้าใจกันได้ยังไงละ การห่างกันไม่ได้แก้ปัญหาอะไรได้ซักหน่อย ถ้าก้องเปิดใจ อภัยให้ฉัน เราก็จะไปกันได้ อย่าไปไหนเลยนะ” ภาคภูมิก้มจูบศีรษะอีกฝ่ายหนักๆและพยายามพูดโน้มน้าวให้ร่างบางเปลี่ยนความคิด เพราะเขาเองก็ไม่ต้องการจะปล่อยให้คนที่ยังโลเล ไม่ตกลงปลงใจกับเขาเสียทีไปไกลสายตา ด้วยกลัวอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไป และลืมเขาไปในที่สุด
“นายมันพวกบงการ! ถ้าฉันไม่ทำตามที่นายบอก นายก็จะบังคับฉันอีกใช่มั้ย ฉันบอกไว้เลยนะว่า ฉันไม่ลืมสิ่งที่นายทำกับฉัน และจะไม่ให้อภัยง่ายๆเพียงแค่นายมาทำดีกับฉันด้วย!” ก้องภพฉุนกึกที่ภาคภูมิไม่ยอมเข้าใจ และพยายามเอี้ยวตัวหนีออกจากอ้อมแขนอีกฝ่าย
“ไม่ใช่ยังงั้นก้อง ฉันให้เวลาก้องนะ แต่ไม่ใช่การห่างหายเงียบไป จนไม่สามารถพูดคุยกันได้ แบบนั้นจะยิ่งทำให้เราไม่เข้าใจกันนะ” ภาคภูมิพยายามรวบตัวคนหัวดื้อเข้ามากอดแน่นๆ
“แต่ฉันอยากอยู่เงียบๆ” ก้องภพพูดเสียงแข็งไม่ยอมรับฟังความเห็นของภาคภูมิ เชื่อก็เชื่องดิ
“ดื้อ!” ภาคภูมิบริภาษ
“นายก็ไม่ต่างกับฉันหรอก หัวแข็ง! ไม่ยอมฟังฉันบ้างเลย” ร่างบางเหล่มองคนข้างหลัง พลางพยายามแกะมืออีกฝ่ายออก “ฉันจะกลับแล้ว ปล่อย”
“อะไร พึ่งมาถึง อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิ”
“ก็ฉันไม่อยากอยู่แล้วนี่! นายบอกว่ารักฉัน ก็ต้องตามใจฉันสิ” ก้องภพยกความรักของภาคภูมิขึ้นมาตั้งแง่
“รักนะรักอยู่ แต่ตามใจกันแบบนี้เดี๋ยวเสียเด็กแย่ ไม่เอาน่ะ อยู่กินข้าวกันก่อน แล้วจะไปส่งนะ” ภาคภูมิพูดประเหลาะเหมือนหลอกเด็กทำให้ก้องภพโมโหขึ้นมาอีก
“สรุป นายไม่คิดจะฟังฉันเลยใช่มั้ย ปล่อยนะ ฉันจะกลับบ้าน วันนี้นายก็บังคับฉันออกมา นายมันดีแต่บังคับ” ก้องภพเริ่มดิ้นรนหนักขึ้นจนภาคภูมิต้องเพิ่มแรงกอดรัด
“ก้อง ถ้าดื้อแบบนี้ ฉันไม่ปล่อยแล้วนะ” ภาคภูมิไม่พูดเปล่า กลับโถมตัวทับร่างผอมบางนอนราบไปกับโซฟาตัวยาว
“ไอ้คนโกหก!”
“ก็ดื้อนี่”
“ปล่อยนะ!” ก้องภพทุบตุบตับบนแผ่นหลังกว้าง ที่ไม่ยอมเปิดโอกาสให้เขาตั้งตัว เข้ามาฉกฉวยริมฝีปากที่กำลังร้องประท้วง
“พูดกันดีๆไม่เคยเกินชั่วโมง ทำไมถึงชอบยั่วโมโหนักนะ” ภาคภูมิกดข้อมือเล็กไว้แน่นพลางหอบหายใจหนักๆ
“ไอ้บ้า! นายมันเห็นแก่ตัว” ก้องภพที่มีโอกาสหายใจ จ้องอีกฝ่ายราวกับจะกินเลือดกินเนื้อจนภาคภูมิอ่อนใจ
วันนี้คงไม่ได้พูดคุยกันดีๆอย่างที่ตั้งใจไว้อีกแล้ว และการจะทำให้คนปากดีหัวดื้อเงียบได้ ก็ต้องงัดมาตรการเดิมมาใช้นั้นละ ถึงจะได้ผล
ทั้งที่ตั้งใจจะชวนขึ้นมาคุยเฉยๆ จนได้นะ……. ภาคภูมิคิดไปพลางกดร่างผอมบางที่เริ่มโมโหหน้าตาแดงก่ำไปด้วย
“ไอ้บ้า!” ก้องภพร้องเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายล้วงมือเข้าไปในกางเกง
จำไว้เลย ฉันจะไม่เชื่ออะไรนายอีกแล้ว บอกว่าไม่ทำ ไม่ทำ แล้วเอามือสอดเข้าไปทำไมกันห๊า! คอยดูเถอะ ฉันจะไปให้ไกลๆ ให้นายตามมาตอแยฉันไม่ได้อีกเลย คอยดู!
ความคิดหมายมาดสะดุดลง เมื่อถูกมือใหญ่คลึงเคล้นกลางลำตัว ปลุกอารมณ์ปรารถนาให้พุ่งสูง แล้วค่อยๆปล่อยให้อีกฝ่ายสัมผัสหนักๆไปทั่วร่างกายอย่างไม่อาจห้ามปรามอะไรได้........ แม้แต่ใจตัวเอง
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“หน้าระรื่นมาเชียวนะ” เสียงวนัสทักทายคนงานหนุ่มสูงผอมผิวคล้ำคุ้นตาอย่างอารมณ์ดี ก็รอยหรือเจ้ารอยเตอร์แห่งไร่ภูผาที่พอแต่งงานก็ลาออกไปช่วงทางบ้านเมียทำงาน แต่ก็จะแวะเอาโน้นเอานี่มาฝากเขาเป็นประจำ วันนี้ก็เอากล้วยฉาบเผือกฉาบมาฝากถุงเบ้อเริ้ม
“คนมันมีความสุขก็งี้ละคุณ” เจ้ารอยเดินเข้ามาในสำนักงาน วางถุงขนมแปะบนโต๊ะรับแขกแล้วทรุดนั่งบนโซฟาสบายอารมณ์
“ได้เมียสมใจว่างั้นเถอะ” ร่างโปร่งบางพูดประชดเดินเข้ามาหา แต่เจ้ารอยกลับยิ้มรับเสียเต็มทีจนวนัสอดหมันไส้ไม่ได้
“คุณไม่หาเมียบ้างละครับ เดี๋ยวไอ้รอยคนนี้จะเป็นพ่อสื่อให้ คุณบอกมาเลยว่าหมายตาลูกสาวบ้านไหนไว้”
พอตัวเองประสบความสำเร็จ ก็ทำตัวขี้โอ่ขึ้นมาทันใด ทั้งๆที่ตัวคนพูดฉอดๆเกือบจะได้ไปนอนกินข้าวแดงในคุกอยู่แล้ว โธ่! ไอ้โม้ วนัสนึกขำ
แต่ว่าไอ้เชื้อพ่อสื่อแม่ชักนี่มันติดต่อกันได้ด้วยเรอะ ไปอยู่บ้านเมียไม่ทันไร โดนแม่ยายล้างสมองทำตัวเป็นบริษัทจัดหาคู่ไปซะแล้ว
“ว่าแต่ไปเอากล้วยฉาบพวกนี้มาจากไหนละ หอบมาเยอะแยะ”
“ยายติ๋มแกทำขายนั้นละครับ ผมเลยแบ่งเอามาให้คุณ”
“เฮ้ย! ของขายเอามาทำไม เดี๋ยวยายติ๋มบ่นแย่”
“มันใช่ซะที่ไหนละครับ พอรู้ว่าจะเอามาฝากคุณ ยายติ๋มนั่นละที่ขนหยิบใส่ถุงมามากกว่าเดิมอีก”
“.......................” เออ...........ยังมีแก่ใจนึกถึงแฮะ “ฝากขอบใจยายติ๋มด้วยละกันนะ”
“ครับ แล้วคุณภูผาไม่อยู่ที่ไร่เหรอครับ” เจ้ารอยเหลียวหาอดีตเจ้านาย
“อืม อยู่โรงงานโน้นละ เย็นๆก็กลับ อยู่กินข้าวด้วยกันสิ”
“ไม่ละครับ ผมกลับก่อนจะถูกแตะดีกว่า”
หลังจากเจ้ารอยจอมทะเล้นกลับไป ร่างโปร่งบางยังคงนั่งอยู่ที่เดิม คิดถึงเจ้าของร่างสูงใหญ่ที่ถูกพูดพาดพิงถึงเมื่อครู่อย่างกังวลไม่น้อย เพราะช่วงนี้มีเรื่องให้เจ้านายเขาปวดหัวอยู่เนืองๆ ก่อนจะลุกไปจัดการกับเอกสารบนโต๊ะ ที่ตอนนี้เขาได้รับมอบหมายให้ทำแทนเจ้านายแทบทุกอย่าง แม้กระทั้งเซ็นเช็คจ่ายเงินเดือนคนงาน ค่ายาค่าปุ๋ย จิปาถะ โดยเจ้าตัวจะเข้ามาดูบัญชีบ้างเป็นบางครั้งเท่านั้น รึคิดว่ายังไงก็เจอกันที่บ้านทุกเย็นถึงได้ไว้ใจเขานัก วันหลังจะยักยอกให้หมดตัวเชียว
\\\\\\\\\\\\\\\\\\
“เรื่องโรงงานเป็นยังไงบ้างครับ”
วนัสเอ่ยถามขึ้นหลังอาหารเย็น เรื่องที่เขาเพิ่งจะรู้เมื่อกลับมาจากเชียงใหม่ ระหว่างที่เขาไม่อยู่ โรงงานผลไม้กระป๋องของภูผาถูกชาวบ้านร้องเรียนว่าปล่อยน้ำเสียรบกวนความเป็นอยู่ของชาวบ้านในละแวกนั้น ร้อนถึงเจ้าหน้าที่ต้องส่งหนังสือขอเข้าตรวจสอบระบบการจัดการน้ำเสียของโรงงาน ซึ่งประเด็นนี้เคยเกิดขึ้นเมื่อครั้งบิดาของภูผาเริ่มตั้งโรงงานขึ้นมาใหม่ๆแล้วถูกชาวบ้านที่อาศัยใกล้เคียงร้องเรียนเช่นเดียวกันนี้ แต่ครั้งนี้มันมีบางอย่างผิดปกติไป
ตามที่ภูผาเล่าคราวๆให้ฟัง เมื่อครั้งแรกที่ถูกร้องเรียนเรื่องน้ำเสีย เป็นสมัยที่โรงงานเพิ่มกำลังการผลิต แต่ไม่ได้ขยายระบบการจัดการน้ำเสียของโรงงานตามไปด้วย จึงเกิดเรื่องขึ้น แต่คราวนั้นก็รอบชอมกันมาจนภูผาเข้ามาบริหารงานแทนบิดาที่เสียชีวิต จึงทุ่มเงินไม่รู้กี่สิบล้านเพื่อจัดการระบบกำจัดน้ำเสียใหม่ทั้งหมด พร้อมทั้งกว้านซื้อที่ดินรอบโรงงานเพื่อขยายบ่อพักน้ำ เป็นหนี้เป็นสินกันอยู่พักใหญ่เชียวละ เพราะระบบบำบัดน้ำเสียที่วางกันใหม่นี้รองรับกำลังการผลิตสูงสุดของโรงงาน และเมื่อปีที่แล้วโรงงานก็ได้ผ่านการรับรองมาตรฐาน ISO เพราะฉะนั้นเป็นไปไม่ได้ที่โรงงานจะแอบปล่อยน้ำเสียอย่างที่ชาวบ้านร้องเรียน ก็เขาจะทำไปทำไมละ ในเมื่อลงทุนกับเรื่องนี้ไปตั้งมากมายขนาดนั้นแล้ว ไม่ใช้งานก็บ้าแล้ว
“ก็ให้เจ้าหน้าที่เขาเข้ามาตรวจตามหนังสือที่แจ้งมานั้นละ ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก” ภูผาหยอดเสียงให้คนตัวเล็กคลายกังวล
“ไม่มีได้ยังไงครับ ถ้ามีอะไรผิดแม้แต่นิดเดียว ถูกสั่งปิดโรงงานเชียวนะครับ” วนัสมองสีหน้าอิดโรยหันมายิ้มให้กับตัวเองอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก
“มันจะมีอะไรให้ผิดละนัส ในเมื่อเราทำได้มาตรฐาน ไม่สิ เกินมาตรฐานที่ทางกระทรวงอุตสาหกรรมกำหนดด้วยซ้ำ”
“ก็ถึงมันจะถูก แต่ถ้าทางนั้นตั้งแง่ขึ้นมาก็ลำบากแน่ๆนะครับ” วนัสทำสีหน้ายุ่งใส่ภูผา
“นั่นสิ” ภูผาพูดสำทับความคิดของร่างโปร่ง
“เจ้าหน้าที่หรือครับ” วนัสถามเมื่อเห็นภูผาทำท่าครุ่นคิด
“ไม่ใช่...........เจ้าหน้าที่เขาก็ทำไปตามหน้าที่ เมื่อมีชาวบ้านไปร้องเรียน เขาก็มาตรวจตามปกติ แต่ชาวบ้านนี่สิแปลก” ภูผามองใบหน้านวลเป็นกังวลแล้วให้รู้สึกสุขใจ สุขใจที่มีคนๆนี้เป็นเพื่อนคู่คิด เป็นเพื่อนคู่ใจ จนอดไม่ได้ที่จะคว้าเอวบางเข้ามาใกล้
“นี่ เด็กยังไม่เข้านอน!”
“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” ร่างสูงพูดไปก็ฉวยจูบขมับร่างบางไป
วนัสขึงตามองเจ้านายหนุ่มยิ้มกริ่ม แล้วพยายามพูดกลับเข้าเรื่องเดิม
“ชาวบ้านแปลกตรงไหนหรือครับ”
“ก็ตรงที่เป็นชาวบ้าน แต่ไม่ใช่ชาวบ้านที่อาศัยอยู่รอบโรงงานนะสิ หึๆ อยู่ต่างอำเภอแท้ๆแต่ดันบอกว่าเหม็นน้ำเน่า”
“หือ?” วนัสเลิกคิ้วแปลกใจ
“ไม่หือละ ให้คนไปสืบมาแล้ว เรื่องนี้มันไม่มีอะไรหรอก แค่พวกอยากจะก่อกวนเท่านั้นละ”
“ใครอยากก่อกวนกันครับ” วนัสพลักร่างสูงที่พยายามเข้ามาคลอเคลียออกห่าง
“ก็คนที่เขาเสียผลประโยชน์ละมั้ง” ภูผาตอบเหมือนเป็นเรื่องง่ายๆทำให้ร่างบางขมวดคิ้วยุ่ง
“ก็ใครละครับ!” วนัสหัวเสียกับคำอ้อมค้อมของอีกฝ่าย
แต่ภูผากลับไม่สนใจท่าทีหงุดหงิดของอีกฝ่าย ร่างสูงโถมตัวกดร่างบางหงายหลังล้มลงบนโซฟาตัวยาว แล้วฉกฉวยริมฝีปากอิ่มนิ่มพลางยักคิ้วเจ้าเล่ห์ใส่ดวงตาดำสนิทที่เริ่มจะมีกองไฟกองน้อยๆในนั้น แล้วจึงลอบระบายลมหายใจ
“ฉันก็ยังไม่รู้ เรื่องแบบนี้ใครเขาจะออกมาป่าวประกาศ ประจานตัวเองกันละหือ?”
“หึ!” วนัสเม้นปากแน่น ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก แล้วผลักอกแข็งๆออกให้ห่าง “จะกลับบ้านแล้วครับ”
“ไม่ค้างละ” ร่างสูงฉวยคว้าร่างเล็กไว้ก่อนจะลุกหนีไป
วนัสเหล่มองคนยิ้มเล็กยิ้มใหญ่อย่างหมันไล้
“ค้างมาสองคืนติดแล้วครับ วันนี้ผมจะกลับบ้าน ถ้าห้ามก็ไม่ต้องมาพูดกันเลยครับ”
ภูผามองคนรักแสดงอาการขึงขังบึ้งตึง แล้วต้องยอมตัดใจด้วยไม่อยากขัดใจอีกฝ่ายไปมากกว่านี้ ร่างสูงผละออก พลางฉุดร่างบางขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปส่งถึงรถ ยังไม่ทันได้เอ่ยลา ก็ถูกวนัสพูดดักคอ
“แล้วก็ห้ามมาหาตอนดึกๆด้วย!” สิ้นเสียงกำชับหนักแน่นพร้อมชายตามองอย่างรู้ทัน วนัสก็ขับรถออกไป ทิ้งให้ภูผายืนลูบต้นคอตัวเองอย่างเก้อๆ
“ว่าจะไปซะหน่อย”
\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\
กลับมาถึงบ้านวนัสก็ต้องเตรียมกวาดบ้าน ถูบ้าน ซักผ้าเป็นการใหญ่ เพราะอย่างน้อยก็ยังให้ความรู้สึกว่าบ้านนี้ยังมีคนอาศัยอยู่ และกว่าจะเสร็จก็เกือบค่อนคืนถึงได้หลับได้นอน แต่ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทรา ความคิดก็กระหวัดไปถึงร่างสูงอย่างฉุนๆ
ถ้าได้ยินเสียงรถยนต์มาจอดหน้าบ้านจะไม่เปิดประตูจริงๆด้วย
\\\\\\\\\\\\\\\\\\
กลิ่นดอกมะลิที่ปลูกไว้หน้าระเบียบบ้านอยู่หลายต้น ส่งกลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ จนชายหนุ่มที่กำลังลากสายยางรดน้ำต้นไม้ต้องสูดกลิ่นหอมชื่นใจเข้าไปในปอด วนัสตื่นแต่เช้าเพื่อสำรวจตรวจตราผลหมากรากไม้รอบๆบ้าน หลายวันมานี้แทบไม่ได้กลับมาค้างบ้านและถึงกลับก็ดึกเต็มที จนไม่มีเวลาดูแลไม้ดอกไม้ประดับรอบบ้าน วันนี้เลยถือโอกาสตื่นเช้าลงมารดน้ำแต่งกิ่งเสียที จวบจนใกล้เวลาไปทำงาน วนัสจึงลากสายยางเก็บที่ แต่ก่อนจะกลับขึ้นบ้านเสียงรถยนต์ไม่คุ้นหูเลี้ยวเข้ามาทำให้เขาชะงักมองแขกผู้มาใหม่
รถไม่คุ้นตาเลย ใคร?
ร่างผอมเพรียวของหญิงสาวก้าวลงจากรถยนต์กลางเก่ากลางใหม่มองเขม่งมายังตน ทำให้วนัสขมวดคิ้วถอยหลังกับมายืนคอยหญิงสาวที่เดินฉับๆตรงดิ่งมา
คุณนรี!
TBC
ตอนนี้กับตอนที่เเล้วจบด้วย ชื่อ ของ คุณนรี ตลอดๆๆๆ อะ เจ๊
มาไมอีกเนี่ย
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ค่ะ good night
หัวข้อ: WITH ALL MY HEART!!! BY SAKE นิยายเปิดให้จองเเล้วค่ะ รายละเอียดหน้า 1 (อ่าน 619185 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก