-12-
ยิ่งตกดึกน้ำค้างยิ่งลงแรงทำให้อิงธารต้องออกมาตามให้ภูมินทร์เข้าไปในตัวบ้านซึ่งตลอดเวลาเด็กหนุ่มได้แต่ชะเง้อคอรอให้คนที่ออกไปเที่ยวเตร่ข้างนอกมารับแต่เวลาก็ล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่มาเกือบจะสองชั่วโมงแล้วก็ยังไม่มีวี่แววการกลับมา
“คืนนี้ค้างที่นี่ก็ได้นะมินทร์ เดี๋ยวธารจะจัดห้องให้”
“ไม่เป็นไรหรอกธาร มินทร์รอได้”
แต่จนแล้วจนรอดคนที่บอกว่ารอได้ก็ผล็อยหลับไปบนโซฟาเหลือก็แต่อิงธารกับตะวันที่นั่งอยู่ไม่ยอมห่างไปไหน
เปลวไฟสีส้มอมแดงในเตาผิงเริ่มใกล้มอดทำให้ตะวันจำต้องลุกขึ้นเพื่อจะหาฟืนมาเติมแต่อิงธารก็รั้งไว้เสียก่อน
“พี่ตะวันอยู่เถอะฮะ เดี๋ยวธารไปเอาฟืนมาเอง”
“แต่ว่าข้างนอกมันน้ำค้างลงแรงนะ แล้วฟืนก็ยังอยู่ด้านนอกอีก”
“เรื่องแค่นี้เองกังวลไม่เข้าเรื่อง ธารโตแล้วนะฮะไม่ใช่เด็กที่พี่จะต้องห่วงอีกแล้ว”
ตะวันอมยิ้มก่อนจะลูบผมเด็กหนุ่มอย่างเอ็นดู
“ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ธารก็ยังเป็นเด็กน้อยสำหรับพี่อยู่เสมอ ไม่ให้พี่ห่วงธารแล้วจะให้พี่ไปห่วงใครล่ะครับ”
“ก็…คนสำคัญของพี่ไงครับ”
“คนสำคัญของพี่เหรอ ก็คนที่ยืนอยู่…”
แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยอะไรต่อเสียงเครื่องยนต์ก็มาดับลงที่หน้าบ้านทำให้ภูมินทร์ที่นอนอยู่รีบลุกพรวดจากโซฟาเพื่อออกไปหาแต่แล้วก็เห็นผู้เป็นอาประคองหญิงสาวของไร่อิงดาวที่มีอาการมึนเมาเดินผ่านหน้าไปเฉยๆ ก่อนจะให้เธอนั่งลงที่โซฟา
“ผมส่งฟ้าแค่นี้นะครับคุณศิลา”
“ขอบคุณนะคุณวัตร หวังว่าเราคงจะได้ไปเที่ยวด้วยกันอีก ฝากบอกคุณวีด้วยนะครับว่าผมจะแวะไปหาอีก
“ครับ…ขอตัวกลับก่อนนะครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยบอกตามารยาท
“กลับกันเถอะเรา”
เรวัตรหันมาหาเด็กหนุ่มก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปหาหวังจะฉุดให้อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนแต่เด็กหนุ่มกลับปัดมือทิ้งก่อนจะมองด้วยแววตาตัดพ้อ ไม่รอช้าชายหนุ่มก็หมดความอดทนจับร่างของภูมินทร์ขึ้นพาดบ่าทันที
“ต้องขอบคุณตะวันและน้องธารนะครับที่ช่วยดูแลมินทร์ให้ในระหว่างที่ผมไม่อยู่ แล้วก็ต้องขอโทษด้วยที่รบกวนครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเป็นทางการก่อนจะอุ้มพาเด็กหนุ่มออกจากตัวบ้านและขึ้นรถ โดยให้นั่งด้านหน้าข้างคนขับก่อนจะดึงสายเข็มขัดนิรภัยมารัดให้และพยายามจะสบตาคนที่เอาแต่เมินหน้าหนี เรวัตรจึงอดไม่ได้ที่จะขโมยหอมแก้มอีกฝ่ายเสียฟอดใหญ่
เด็กหนุ่มหันมาถลึงตามองแต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านเพราะดันส่งยิ้มกว้างให้แทนก่อนจะปิดประตูและเดินอ้อมมายังฝั่งคนขับ
ภูมินทร์มองไปยังเบาะด้านหลังจะเอ่ยถามแต่เมื่อเห็นอาวีของเขานอนหลับหนุนตักของอาดลซึ่งเจ้าตัวก็เอนหลังหลับไปเหมือนกันจึงไม่อยากจะรบกวนจึงปล่อยให้ทั้งสองคนเข้าสู่นิทรารมย์แสนหวานเมื่อเห็นดังนั้นก็เกิดอาการง่วงงุนจนต้องหลับตาลงในที่สุด
เรวัตรแอบเหลือบมองใบหน้าอ่อนเยาว์ยามหลับก่อนจะใช้ปลายนิ้วที่จรดริมฝีปากของตัวเองแนบลงบนผิวแก้มนุ่มมือ
เมื่อจอดรถที่หน้าบ้านเรวัตรก็เอื้อมมือไปปลุกนภดล เมื่อเขย่าตัวเบาๆแล้วยังไม่ยอมตื่นมือใหญ่จึงฟาดเต็มแรงที่หัวของเพื่อน เมื่อนภดลรู้สึกตัวก็ทำปากขมุบขมิบทั้งด่าทั้งสาปแช่ง
“แกอุ้มวีไปส่งที่ห้องเลย”
เสียงทุ้มเอ่ยอย่างแผ่วเบาเพราะเกรงว่าจะรบกวนอีกสองคนที่ยังหลับลึกอยู่
“เออ…ไม่บอกข้าก็รู้”
นภดลจำต้องขยับตัวก่อนจะค่อยๆโอบร่างของปฐวีไว้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นอุ้มแต่ด้วยความโคลงเคลงของภูมิประเทศทำให้คนถูกอุ้มดิ้นจนหลุดจากอ้อมแขนและรีบวิ่งเข้าไปในตัวบ้านเพื่อหาห้องน้ำเนื่องจากเกิดอาการคลื่นไส้
“ดื่มไม่รู้จักประมาณตัวเลย ให้ตายสิ”
ชายหนุ่มหุ่นนายแบบส่ายหัวช้าๆก่อนจะรีบเดินตามเข้าไป
เมื่อตามอีกฝ่ายไปยังห้องน้ำก็เห็นร่างโปร่งทรุดนั่งอยู่จึงเปิดน้ำใส่แก้วและส่งให้
“ยังเวียนหัวอยู่หรือเปล่า คลื่นไส้ไหม”
นภดลเอ่ยถามแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมตอบอะไรแถมยังไม่ยอมสบตาอีก
“เป็นไร…”
ปฐวีไม่ตอบแต่ลุกขึ้นยืนและล้างหน้า ด้วยความที่ยังมึนๆอยู่ทำให้ต้องท้าวแขนไว้กับอ่างล้างหน้า อีกฝ่ายสังเกตเห็นท่าทางแปลกจึงเข้ามาประคองแต่ปฐวีผลักอกให้ออกไปห่างๆ
“ทำไม…อยากโดนอีกเหรอไง”
ปฐวีหน้าชาก่อนจะกำมือแน่นหมายจะน็อคอีกฝ่ายด้วยหมัดเดียวแต่นภดลก็รับไว้ได้ทันและดึงอีกฝ่ายเข้ามาในอ้อมแขนแทน
“ปล่อย…ฉันไม่ใช่ของเล่นของนาย”
นภดลหัวเราะในลำคอและคลี่ยิ้มบางๆ
“สร่างเมาแล้วค่อยคุยกันเถอะ อาบน้ำไป…เดี๋ยวรอ”
ปฐวีได้แต่สงสัยในการกระทำของอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจมากเพราะบางทีเขาอาจจะเมาจนเผลอคิดจินตนาการทุกอย่างขึ้นมาแต่เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็ยังเห็นอีกฝ่ายยืนปักหลักรออยู่
“ดูทำหน้าเข้า จะสงสัยอะไรกันนักกันหนา เร็ว…เดี๋ยวจะส่งเข้านอน”
นภดลเอ่ยก่อนจะจูงมืออีกฝ่ายไปยังห้องนอนราวกับปฐวีเป็นเด็กตัวเล็กๆ เมื่อถึงหน้าห้องทั้งคู่ก็ยืนเผชิญหน้ากันก่อนนภดลจะเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับโน้มใบหน้าเข้าไปหาและหอมแก้มปฐวีฟอดใหญ่
“ฝันดีๆๆ…”
ชายหนุ่มร่างโปร่งเดินเข้ามาในห้องนอนโดยที่ตนรู้สึกว่าเหมือนลอยเข้ามาด้วยซ้ำ มือเรียวกอบกุมที่ซีกแก้มที่โดนช่วงชิงความหอมและคิดว่าตัวเองคงจะอาการหนักมากจริงๆ แอลกอฮอลล์นี่ทำให้คนเพ้อเจ้อได้ถึงเพียงนี้เชียว
แต่เมื่อทิ้งตังลงบนที่นอนความง่วงก็เข้าโจมตีจนหลับไปในที่สุด
เรวัตรเปิดประตูรถด้านคนนั่งก่อนจะสอดอ้อมแขนเข้าไปโอบเด็กหนุ่มไว้แนบอก ภูมินทร์ก็ซุกซบตามความเคยชินแต่กลับต้องย่นจมูกและค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นและดันแผ่นอกกว้างให้ออกห่าง
“ปล่อยมินทร์ลง เหม็นน้ำหอม”
เด็กหนุ่มเอ่ยและเรวัตรก็ยอมปล่อยอีกฝ่ายออกจากอ้อมแขนแต่โดยดีทั้งๆที่จะไม่อยากก็ตาม
“เพิ่งรู้ว่าคุณอิงฟ้าอะไรนั่นใช้น้ำหอมกลิ่นฉุนขนาดนี้”
“อาแทบไม่ได้แตะตัวเธอเลยนะ”
“หลักฐานชัดเจนขนาดนี้ เป็นไงบ้างล่ะครับในผับคงแนบชิดกันน่าดู”
“โธ่…มินทร์ก็”
เรวัตรเศร้าเมื่อเห็นเด็กหนุ่มทำท่ารังเกียจจนห่างไปขนาดนั้นเพราะไม่มีสักครั้งที่ภูมินทร์จะหนีห่างเขา
แต่จากนั้นเพียงไม่กี่วินาทีเด็กหนุ่มก็เบิกตากว้างก่อนจะเดินเข้าไปและพลิกปกเสื้อเชิ้ตสีสะอาดดูก่อนจะแค่นยิ้ม
“แถมฝากรอยไว้ให้ดูต่างหน้าอีก ใช้ได้เลยนะครับเนี่ย”
ฟังดูก็รู้ว่าเด็กหนุ่มเอ่ยประชดประชันแต่เขาจะไปแก้ตัวอะไรได้ในเมื่อหลักฐานมันมัดจนดิ้นไม่หลุดขนาดนี้ ไอ้รอยลิปสติกเนี่ยมันได้มาตอนไหนเขายังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
“ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะครับ มินทร์ทนไม่ได้ที่อาจะมากอดมินทร์ มาแตะต้องมินทร์ทั้งๆที่กลิ่นและรอยของคนอื่นยังอยู่บนตัวอา”
ภูมินทร์เอ่ยก่อนจะเดินหนีเข้าบ้านไปโดยทิ้งให้อีกฝ่ายทอดถอนใจ ยังไม่ทันจะได้ขอมาเป็นคนพิเศษยังขนาดนี้ ถ้ามาเป็นคนคนรักแล้วเขาคงได้กลายเป็นแมวเชื่องๆอ้อนแต่เจ้าของแน่ๆ เพราะดูเหมือนเจ้าของจะฉายแววดุจนเสือยังต้องยอมถอดเล็บ
เรวัตรยืนอยู่ตรงนั้นพักหนึ่งก่อนจะรีบเดินเข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไฟในห้องของเด็กหนุ่มดับลงแล้วและนั่นก็ทำให้เขาเลือกที่จะค่อยๆเปิดประตูเบาๆและเปิดผ้าผืนบางที่กางกั้นและเข้าไปนั่งลงบนเตียงนุ่นจนยุบตามน้ำหนักตัว
ฝ่ามือใหญ่บรรจงลูบไล้ไปตามเรือนผมสีน้ำตาลเข้มและโน้มใบหน้าลงต่ำจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากเป็นการอวยพรให้เด็กตัวน้อยของเขาหลับฝันดี แต่ขณะที่กำลังจะลุกมือเรียวกลับคว้าชายเสื้อดึงรั้งไว้
“อาบน้ำจนตัวหอมแล้ว มินทร์อนุญาตให้นอนที่นี่ก็ได้”
เด็กหนุ่มเอ่ยด้วยเสียงงัวเงียมือเรียวก็ไม่ยอมปล่อยไปจนแล้วจนรอดผู้เป็นอาก็ทิ้งตัวลงนอนข้างๆและเป็นท่อนแขนเรียวที่โอบกอดเขาไว้ ใบหน้าอ่อนเยาว์ซุกซบเข้ากับแผ่นอกก่อนจะผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ
ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้กับเพดานในความมืดก่อนจะเป็นฝ่ายที่โอบอีกฝ่ายไว้และลูบสัมผัสเรือนร่างบอบบางราวกับอีกฝ่ายเป็นตุ๊กตาตัวนุ่มนิ่มจนในที่สุดความง่วงก็ทำให้เขาเข้าสู่นิทรารมย์ตามไปอีกคน
ค่ำคืนนี้คงจะเป็นค่ำคืนที่จิตใจของเขาสงบสุขมากที่สุดก็เป็นได้
2BCon…
(มาอัพแล้วคับ :mc4:สาเหตุที่อัพเร็วคือพรุ่งนี้จะไม่อยู่น่ะคับ พรุ่งนี้ไนท์ต้องแพ็คกระเป๋ากลับมหาวิทยาลัยแล้ว เศร้าที่สุด - -“ :sad11:เอาเป็นว่าติดตามอ่านกันต่อไปนะคับ ขอบคุณที่ติดตามและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้นะคับ
ปล ถ้ามีอะไรอยากคุยส่งมาทาง PM ได้นะคับ ^^
ฟังเพลงความหมายดีๆคับ I love The way you love me)
ตอบเม้นต์คับ
Églantier✿ - - > มาอัพแล้วนะคับ ตอนนี้คุณวีกำลังสับสนกับท่าทีของคุณดล ฮ่าๆๆ
heefever - - > เอ๋? เชียร์คุณศิลาอย่างนี้อาดลเสียใจนะคับ ฮ่าๆๆ ปล ถ้าเกิดเปลี่ยนคู่ขึ้นมาผมจะโดนเหยียบไหมเนี่ย
samsoon@doll - - > มีคนรำคาญอิงฟ้ากันล้นหลามคับ เดี๋ยวสักวันเธอคงจะออกไปจากชีวิตคับ หุหุ รออ่านถึงวั้นนั้นนะคับ
King_Arthur - - > พาน้องมินทร์มาแล้วนะคับ หวังว่าจะชอบตอนนี้นะ ส่วนเรื่องอาวีกะอาดลเนี่ยก็คิดว่าใกล้จะเข้าใจกันแล้วล่ะคับ
rellachulla - - > ขอบคุณคับ ดีใจมากคับที่ชอบนิยายเรื่องนี้ ดีใจกับอาวีด้วยมีแฟนคลับแล้ว ^^
yayee2 - - > ขอบคุณนะคับพี่แก้ว คอมเม้นต์ของคุณพี่ทำให้ผมอยากแต่งต่อไปเรื่อยๆ ส่วนเรื่องมอบหัวใจกันเนี่ยอดใจรออีกนิดนะคับ
padigree - - > ขอบคุณคับสำหรับเชียร์อัพแรกของอาดลหลังจากที่ถูกกระหน่ำมาโดยตลอด ฮ่าๆๆ
BʊẑẐỹ@TἀӛṀ® - -> ปมวุ่นวายคือความสุขของไรท์เตอร์คับ ฮ่าๆๆ ช่วยรอจนวันที่ปมทุกปมคลายนะคับ
win200 - - > เอิ่ม...สงสัยงานนี้ผมต้องให้ปฐวีเล่นตัวอีกสักนิดแล้ว แต่อย่าลืมนะคับอาดลความอดทนต่ำ
กรองเทียน™ - -> คับ อย่าลืมมาอ่านเรื่อยๆนะคับ เวลาอัพของผมไม่ค่อยแน่นอน ^^
roseen - - > ก็ต่างคนต่างเล่นตัวนี่คับ ปากหนักกันหมดเลยมีเรื่องมากมาย
RakorN - - > ผมว่าเป็นคำแช่งที่น่ากลัวที่สุดคับ ฮ่าๆๆ ปล เรื่องนี้มีแต่คนอยากไล่อิงฟ้าไปไกลๆ
BeeRY - - > ขอบคุณนะคับ ผมเองก็อยากหนีไปไร่เหมือนกันโดยเฉพาะช่วงธันวาเป็นช่วงที่สวยมากคับ
berlyn - - > สงสัยว่าผมจะต้องเรียกอิงฟ้ากลับเข้าสต็อคซะแล้ว
mutoo - - > ขอบคุณนะคับ ไม่เป็นไรคับอ่านบ้างเม้นต์บ้างผมก็ขอบคุณมากแล้ว อย่าลืมตามอ่านไปเรื่อยๆนะคับ
tuek - - > ยินดีต้อนรับนะคับ แล้วก็ขอบคุณมากๆที่เข้ามาอ่านคับ
Nus@nT@R@ - - > อาดลจะเริ่มรู้สึกตัวมากขึ้นเรื่อยๆแล้วล่ะคับ รอตามอ่านด้วยนะคับ
DE SaiKuNee - - > ขอบคุณนะคับสำหรับคอมเม้นต์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
