ห้าโมงเย็นนี้ผมไปโรงพยาบาลด้วยใจระทึก ผมไม่อยากเดาว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณอู๋บ้าง และแฟนหล่อของเขาจะยังอยู่ที่โรงพยาบาลอีกหรือเปล่า โอ๊ยๆๆๆ ตื่นเต้นๆๆๆ โทรหาน้องอั่งดีกว่า
“ฮัลโหลน้องอั่ง”
“ครับพี่โจ้”
“เอ่อ ทางนู้นเป็นไงมั่ง”
“ก็ดีครับ ทุกอย่างปกติ” น้องอั่งกรอกเสียงมาเรียบ ๆ เอ มันชักยังไงๆ แล้วนะ
“เออ ตอนนี้พี่ใกล้ถึงแล้ว เจอกันละกัน”
“ครับ ๆ”
อะไรเนี่ย อย่าบอกนะว่าคุณอู๋คืนดีกับแฟนของเขาแล้ว
ผมไปที่ห้องพักของคุณอู๋ทันทีอย่างตื่นเต้น เมื่อไปถึงก็พบว่าสามคนพี่น้องอยู่กันพร้อมหน้า น้องอั่งกับน้องแอนก็มีสีหน้าสดใสกว่าปกติ เอ๊ะ หรือว่า....
“สวัสดีครับคุณอู๋”
“ครับ คุณโจ้ ขอบคุณนะครับที่มาเยี่ยมผม” คุณอู๋ดูมีความสุขเหมือนดอกไม้ที่ได้น้ำรด เอ๊ะ ยังไงกันล่ะเนี่ย งงไปหมดแล้ว
“เอ่อ นี่.....วันนี้คุณอู๋เป็นไงมั่งครับ”
“ก็ดีขี้นแล้วครับ” เขาตอบมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มันหมายความว่าไงวะครับ
“แล้วนี่หมอให้กลับบ้านได้วันไหนครับ”
“ก็ อยากกลับพรุ่งนี้เลยนะครับ เพราะว่าป๊ากับม้าจะกลับมาในอีกสองวัน ไม่อยากให้ท่านเป็นห่วงหน่ะครับ”
“โห เพิ่งคิดได้นะเจ้”
“อั่ง...” คุณอู๋ดุน้อง
“ทำไม ผมพูดอะไรผิด”
“ก็ ไม่ผิดหรอก แต่เลิกเรียกพี่ว่าเจ้ได้มั๊ยอ่ะ พี่ไม่ใช่ผู้หญิงนะ”
“ไม่ใช่ก็ใกล้เคียงล่ะน่า”
“อั่ง...” คุณอู๋งอนน้องชายตัวเองเล็ก ๆ
“ก็พี่อู๋ทำตัวอ่อนแอยังกับผู้หญิงอย่างเนี๊ยะอ่ะ ผมถามจริงนึกยังไงยอมเลิกกับเคนได้”
หะ อะไรนะ คุณอู๋เลิกกับเคนแล้วเหรอ ยังไงๆๆ น้องอั่ง
“ก็ ทำไมล่ะ คนอย่างพี่จะทำอะไรเด็ดขาดกับเค้าบ้างไม่ได้เหรอ ไม่ดีใจเหรออั่ง”
“ก็ดีใจสิ ดีใจมากด้วย ที่พี่อู๋คิดได้ซะที แต่มันก็แค่แปลกใจนิดหน่อยหน่ะ”
“อย่าแปลกใจเลย..” คุณอู๋ตอบพร้อมยิ้มบาง ๆ
“เอ่อ ขอโทษนะครับ แล้วนี่ คุณเคน ไปไหนแล้วล่ะครับ”
“กลับไปแล้วพี่ แต่ผมว่าเขายังไม่กลับเมืองนอกเลยหรอก คงอยู่แถวนี้ ๆ ก่อน....ว่าแต่พี่อู๋อ่ะ ไม่ใช่ว่าเค้ามาง้อแล้วดีกันอีกนะ”
“คราวนี้คงไม่แล้วหล่ะ” คุณอู๋ตอบเบา ๆ น้ำเสียงแฝงด้วยความเด็ดขาด
ผมเดินออกมาข้างนอกกับน้องอั่ง น้องอั่งก็อดพูดกับผมไม่ได้ในเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
“พี่โจ้ พี่โจ้ว่าพี่อู๋จะคืนดีกับเคนมั๊ย”
“หือ...พี่จะไปรู้เหรอน้องอั่ง พี่ก็ตอบอะไรไม่ได้เหมือนกันเพราะพี่ก็ไม่ได้รู้จักคุณอู๋ดีพอ”
“ผมกลัวว่าพี่อู๋จะกลับไปคืนดีกับเคนหน่ะสิ รายนั้นอ่ะ ง้อพี่อู๋เก่งมาก มันเป็นคนหรือปลิงก็ไม่รู้ ตื๊อโคตร ๆ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“พี่ไม่เห็นเหรอ แค่แอนบอกว่าพี่อู๋เข้าโรงบาลเมื่อสองวันก่อน วันนี้มันมาง้อถึงโรงบาลเลยเนี่ย ผมก็เลยไม่รู้ว่าพี่อู๋จะพูดจริงหรือเปล่าที่จะเลิกกับมัน”
“แล้ว เค้ารัก ๆ เลิก ๆ กันบ่อยมั๊ยอ่ะ”
“ไม่นะ พี่อู๋ไม่เคยพูดว่าจะเลิกเลยสักครั้ง ผมถึงได้ไม่แน่ใจไงพี่”
“อืม....”
“จริงเหรอคะ คุณอู๋เลิกกับแฟนแล้วเหรอคะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
อีกบกรี๊ดอย่างถูกใจหลังจากที่ผมโทรรายงานมันในวันนี้
“โอ๊ยย อีโจ้ โอกาสของมึงมาแล้วค้า อย่ารอช้าค่ะ จีบเลย ๆๆ”
“อืม....”
“อืมเอิมอะไรอีกค่ะ อีดรอก อย่าช้านะคะ อย่าให้ใครมาคว้าไปได้อีกนะคะ”
“เออ กูจะพยายามนะ”
“ค่ะ อีดรอกก เพื่อนคอยเป็นแนวหลังให้เสมอ คิคิ”
“ขอบใจมึงมากนะ กบ”
“เออ ๆๆ งั้นเอางี้ วันเสาร์มึงว่างป่ะล่ะ”
“ว่าง ๆ มีไรเหรอวะ”
“มึงเคยบอกว่ามึงไม่มั่นหน้าตัวเอง เดี๋ยวเจ๊จัดให้ค่ะ”
“อะไรวะ มึงจะพากูไปยกเครื่องเหรอ”
“โหย ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ถ้ามึงอยากทำให้คุณอู๋แสนสวยเค้าปลื้มมึงบ้าง มึงก็น่าจะแต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูดีกว่านี้หน่อยเป็นไงคะ”
“จะดีเหรอวะ..”
“อู๊ย ดีสิคะอีโจ้ แหม อีโจ้คะ จะจีบคนสวยทั้งที หนังหน้าอย่างนี้คงไม่ไหวมั๊งคะ”
“เหรอ กูดูแย่มากเลยเหรอ”
“มันก็ไม่แย่หรอกค่ะ แต่มันก็ยังไม่เริ่ด แหม มึงคิดดูสิ จะจีบคุณกิมอู๋คนสวยนะคะ ไม่ได้จีบป้าแม่บ้านที่บริษัท มึงก็ต้องทุ่มทุนนึดส์นึง”
“อืม ๆ”
“เอางี้ ๆ วันเสาร์เจอกันเจเจนะคะ เดี๋ยวกบบิวตี้จัดให้...”
“เออ ๆ ขอบใจมึงมากนะกบ”
“ค่ะ ยินดีซำเหมอ อิอิอิ”
และวันที่คุณอู๋จะออกจากโรงพยาบาลก็มาถึง ผมก็ขอเสนอหน้าไปรับเขาด้วย(ทั้ง ๆ ความจริงน้องชายน้องสาวของเขาก็ยังอยู่ครบ) แต่ก็เอาเถอะครับ หัดหน้าด้านตามเพื่อนขอร้องบ้างก็ดี อิอิ แต่สิ่งที่ไม่ขาดฝันว่าจะเกิดขึ้นก็มาถึงเมื่อผมและครอบครัวคุณอู๋กำลังจะขึ้นรถกลับบ้านหลังจากทำธุระเสร็จแล้ว ก็มีคนเรียกคุณอู๋จากข้างหลัง
“อู๋.....”
ทุกคนหันไปตามเสียงก็พบว่า...
“เคน...” คุณอู๋หลุดปากอุทานออกมา
“อู๋ ผมว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันนะ” เขามองพวกผมเหมือนจะไล่ให้ออกไป
“มีอะไรก็คุยกันตรงนี้เลยดีกว่า”
“แต่มันเป็นเรื่องของเรานะ”
“มันไม่มีหรอกคำว่าเรื่องของเราหน่ะ...อย่าลืมสิ เคนไม่ได้เป็นอะไรกับอู๋แล้ว”
“อู๋!!” เขาปราดเข้ามาจับแขนคุณอู๋
“โอ๊ย!! ปล่อยนะ”
คุณอู๋ประคองแขนตัวเองด้วยท่าทางที่บอกว่าเจ็บมาก น้องอั่งเห็นอย่างนั้นเลยไม่รอ
“เฮ้ยยย ทำไรวะ!!”
“บอกแล้วไงว่าอย่ามายุ่ง” คุณเคนผลักอกน้องอั่ง น้องอั่งทำท่าจะไม่ยอมเหมือนกัน น้องแอนรีบคว้าตัวน้องอั่งไว้
“พี่อั่ง ไม่เอาน่า...”
“แอนไม่เห็นเหรอว่าเค้ามาหาเรื่องเราก่อน”
ผมเห็นท่าอย่างนั้นเลยรีบกลับไปที่รถตัวเอง เห็นท่าว่าต้องใช้ไอ้นี่แล้วหล่ะ คุณอู๋ถึงจะปลอดภัย
“น้องอั่ง ปล่อยให้เขาอยู่ตรงนี้กันก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา”
“พี่โจ้จะไปไหนล่ะ”
“เดี๋ยวก็รู้” ผมไม่รอช้ารีบไปหยิบของบางอย่างในรถ ผมเชื่อว่าถ้าไอ้คุณเคนเจอไอ้นี่เข้าไปคงกลับแน่
ผมเปิดท้ายรถและหยิบของที่ว่าเหน็บในกางเกง ไอ้คุณเคนกำลังคุยกับคุณอู๋อย่างดุเดือด
“ไม่ อู๋ต้องไปกับเคน”
“ปล่อยนะเคน พอซะทีเถอะ ผมเจ็บนะ”
“ทำไม แค่นี้เจ็บแล้วเหรอ”
“ปล่อยนะ เลิกยุ่งกับผมซะที ได้ยินมั๊ย..” คุณอู๋เริ่มพูดทั้งน้ำตา
“ปล่อยเถอะครับ” ผมเข้าไปแกะมือของคุณเคนออกไปจากแขนคุณอู๋
“เฮ้ยยย แกเป็นใครวะ ยุ่งไรด้วย”
“ผมเป็นใครก็ช่างเถอะครับ แต่คุณไม่ได้ยินเหรอว่าคุณอู๋เค้าไม่อยากไปกับคุณ”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแกด้วย” เขามองหน้าผมเอาเรื่อง อืม คนหล่อ ๆ เวลาทำหน้าโหดนี่หน้ากลัวนะครับ
“พอเถอะครับ คุณอู๋ร้องไห้เพราะคุณมาเยอะแล้ว”
“หึหึ ไอ้นี่...” เขาทำท่าจะหมดความอดทน “ชอบยุ่งนักใช่มั๊ย ได้..”
เขาเงื้อมือจะต่อยผม แต่ผมควักของที่เอามาจากท้ายรถ
“ปะ....ปืนน” น้องแอนอุทานออกมาและพาทุกคนถอยจากผม ส่วนคุณเคนได้แต่ชะงัก
“คนอย่างคุณพูดไม่รู้เรื่องเองนะครับ ถ้าคุณอยากใช้กำลังนัก ผมก็ไม่ปฎิเสธ”
เขาเห็นอย่างนั้นก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
“ฝากไว้ก่อนเหอะ..”
“ขอโทษนะครับ ผมไม่ใช่ธนาคาร...” ผมพยายามเก็กหน้าโหดสู้ และเล็งปืนขู่ ทำอะไรไม่ได้นอกจากเดินจากไปอย่างขัดใจ
“โหย พี่โจ้ พกปืนด้วยเหรอเนี่ย ไม่ยักกะรู้แฮะ”
“ใช่ ๆ พี่โจ้โหดอ่ะ พกปืนด้วย”
“แฮ่ะ ๆๆ มันก็ไม่ใช่หรอกครับ คือ มันเป็นปืนเด็กเล่นของหลานพี่เองหน่ะ”
“อ้าวเหรอคะ 55555+” น้อง ๆ สองคนหัวเราะกันสนุกสนาน คุณอู๋เองก็ยิ้มน้อย ๆ เหมือนกัน
“ยังไงก็ขอบคุณคุณโจ้มากเลยนะครับ ที่ช่วยผมไว้” คุณอู๋ขอบคุณผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่อยากเห็นคุณรู้สึกแย่หน่ะ”
คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผมอย่างขอบคุณ เฮ้ออ ผมค่อยใจชื้นขึ้นหน่อย
“ขอบคุณพี่โจ้นะคะ วันนี้พี่โจ้เป็นฮีโร่ของพี่อู๋เลยนะเนี่ย”
“ใช่พี่ ขอบคุณพี่นะฮะ” น้องอั่งเหมือนจะคิดอะไรออก “เออ ทำไมผมไม่บอกว่าพี่เป็นแฟนใหม่พี่อู๋ก็ไม่รู้เนอะ”
หูย น้องอั่งอย่าพูดกับพี่อย่างนี้สิครับ พี่เขินน
“อั่ง ไม่เอานะ คุณโจ้เค้าอยู่ของเค้าดี ๆ อย่าลากให้เค้ามาเดือดร้อนกับพี่เลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ อะไรที่ทำให้คุณอู๋มีความสุข ผมยินดี”
คุณอู๋พยักหน้ารับคำ “ขอบคุณครับ ขอบคุณมากเลยนะครับ”
“ครับ...” ผมตอบรับและหันไปมองน้องอั่งกับน้องแอนที่มองผมอย่างช่วยลุ้น นี่แสดงว่าน้อง ๆ ทั้งสองเขาเห็นด้วยใช่มั๊ยที่จะให้ผมเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพวกเขา
หัวข้อ: (จบจริง ๆ นะ)บทส่งท้ายมาแล้ว- - [Beep] - - แอบมองนายหน้าหวาน(Update:01/12/2011) (อ่าน 146583 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก