สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านที่รักและเคารพทุกท่าน ก่อนอื่นต้องขอโทษนะคะที่หายไปนาน จนหลายคนสงสัยว่าคนเขียนไปไหน?ตายไปแล้วใช่มั๊ย?หุหุ -ก็ช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้คนเขียนมีปัญหาชีวิตนิดหน่อยหน่ะค่ะ ก็จิตตกไปพักใหญ่เลยและก็บางเรื่องก็ทำให้หมดกำลังใจในการเขียนนิยายไปเหมือนกัน - วันนี้กลับมาแล้วค่ะ กลับมาเพราะกำลังใจของคุณผู้อ่านทุกท่านจริง ๆ นะคะ คนเขียนขอโทษที่เกเรทำให้คุณผู้อ่านเสียใจ แต่คนเขียนสัญญานะคะว่าจะลุกขึ้นใหม่เพื่อคุณผู้อ่านทุกท่านที่รักและรอคอยตัวละคอนของคนเขียนนะคะ ขอบคุณมากค่ะ
---------
----
ผมออกมาข้างนอกบ้านแล้วเพื่อจะไปเซเว่น ระหว่างทางผมก็ขอโทรศัพท์หาไอ้แจ้เรื่องรถและบอกมันว่าผมนอนบ้านน้านี เสร็จแล้วผมก็โทรหาน้องอั่งให้รู้ว่าผมถึงหัวหินแล้ว
“น้องอั่งไม่ต้องกังวลนะ พรุ่งนี้พี่จะพาคุณอู๋ไปส่งถึงบ้าน”
“ฮะ ขอบคุณฮะ” น้องอั่งเว้นวรรค “เอ่อ พี่ วันนี้เรื่องบ้านของพี่อู๋ก็ยังไม่ได้ข้อสรุปเลย”
“อ่าวเหรอ”
“แต่ ผมว่ามันก็ยังดีกว่าปล่อยให้ไอ้เคนมันได้ใจฝ่ายเดียวนะ และอีกอย่าง ถ้าจะฟ้องกัน เราก็มีหลักฐานบางส่วนที่พอจะช่วยพี่อู๋ได้”
“อะไรอ่ะ พวกใบสั่งซื้อสั่งจ้างใช่มั๊ย”
“ใช่พี่ เพราะทั้งหมดเป็นชื่อพี่อู๋ และหลักฐานการโอนเงินอีก”
“อืม ...พอมีทางจริง ๆ ด้วยหล่ะ..แล้วมีอะไรให้พี่ช่วยมั๊ย”
“โธ่พี่ ไม่มีแล้ว แค่นี้ผมก็เกรงใจพี่จะแย่แล้วล่ะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก คิดมากน่า”
“งั้นแค่นี้ก่อนนะฮะ ฝากดูพี่อู๋ด้วยละกันนะครับ”
“อืม ๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“ครับ ๆ หวัดดีครับ”
ผมกดวางสายและถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมาพัวพันกับเรื่องวุ่น ๆ ของลูกค้า แถมเป็นลูกค้าที่ผมแอบชอบซะด้วย ผมหวังว่าคุณอู๋คงไม่โชคร้ายไปกว่านี้อีกแล้วนะครับ
“คุณอู๋ครับ แปรงสีฟันได้แล้วครับ”
“ขอบคุณครับคุณโจ้” คุณอู๋ยิ้มขอบคุณ ดูท่าคุณอู๋เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จนะนี่ อืม อาบน้ำนานเหมือนกันนะครับ...
“เอ่อ ผมขอตัวอาบน้ำก่อนนะครับ”
“ครับ”
ผมรีบเข้าห้องน้ำและยืนมองไปรอบ ๆ นี่คนที่ผมชอบอยู่กับผมสองต่อสองจริง ๆ เหรอเนี่ย โอ้ววว ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ยครับพี่น้อง เอาล่ะ ผมจะอาบน้ำให้สะอาดที่สุด สำหรับการนอนในห้องเดียวกับคุณอู๋ในคืนนี้ เอาล่ะท่องไว้ อย่าตื่นเต้น อย่าตื่นเต้น......
เมื่อผมออกไปก็เห็นคุณอู๋นั่งเช็ดผมอยู่ เขาหันมายิ้มให้ผม เอ่อ เอาไงต่อดีวะเนี่ย....
“เอ่อ ผมขอนอนก่อนนะครับ” ผมบอกคุณอู๋เขาอย่างนั้นแล้วเดินจ้ำไปอีกด้านของเตียง ไม่รู้ล่ะ ขอนอนก่อนดีกว่า คร่อก....
ผมหลับตาลงแต่ก็รับรู้ว่าคุณอู๋ไปเข้าห้องน้ำและลงนอนข้าง ๆ ผม โอ๊ย ทำไงดีครับเนี่ย หัวใจผมเต้นดังมากเลย ผมว่าคุณอู๋ก็คงได้ยินนะ.... เอาวะ นอนหันหลังให้อย่างนี้ไปก่อนละกัน ..เอาล่ะ หลับตาไอ้โจ้ หลับตา ๆๆ
เฮ้อ...ผมไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงดี โอยยย...ตอนนี้ใจมันเต้นแทบทพลุออกมาจากอกแล้วครับ....อืมเหมือนคุณอู๋จะพลิกตัวนะเนี่ย แต่ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้อยู่บนที่นอนแล้วแน่ ๆ..อ่าว แล้วคุณอู๋ไปไหนหล่ะ
ผมปรับสายตามองไปรอบห้องก็มองเห็นคุณอู๋ยืนอยู่หน้ากระจก อืม เขาจะทำอะไรของเขาล่ะนั่น คุณอู๋ค่อย ๆ เอามือสางผมสวยของตัวเองขึ้นมาดู เอ๊ะ นั่นคุณอู๋ร้องไห้ด้วยนี่นา ...ตามที่ผมเคยดูในเอ็มวีต่าง ๆ เวลานางเอกอกหักนี่ก็มักจะตัดผมตัวเอง เฮ้ยยยย ตัดผม!!!! กรรไกร ๆๆๆๆๆ กรไกรอยู่ไหนวะครับ!!! มันคงไม่อยู่หน้ากระจกหรอกมั๊ง
แล้ว..นั่นอะไรอยู่ในมือคุณอู๋วะ กล้วยทอดแล้วมั๊ยล่ะ!!!! กรรไกร!! นี่คุณอู๋จะตัผมตัวเอง!! ไม่ได้นะ ผมไม่ยอมให้คุณอู๋ทำร้ายตัวเองแบบนี้ไม่ได้
“คุณอู๋ครับ..อย่าครับ” ผมรีบชิงกรรไกรออกห่างคุณอู๋และกอดเขาไว้ ผมสัมผัสได้ว่าคุณอู๋ร้องไห้จนตัวสั่น ผมกอดเขาไว้แน่นและรีบโยนกรรไกรให้พ้นมือคุณอู๋ทันที
“อย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ”
คุณอู๋ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “ฮือออๆๆๆๆ คุณโจ้...ฮือๆๆๆ”
โถ ๆๆๆ คุณอู๋คงจะเสียใจมากสินะครับ ผมก็พูดอะไรไม่ออกนอกจากกอดคุณอู๋เอาไว้ ผมว่าบางทีภาษากายมันก็ช่วยปลอบใจคนเรามากกว่าคำพูดอีกนะครับ แล้วเวลายิ่งเสียใจมาก ๆ อย่างนี้ คำพูดใด ๆ ก็คงไม่สำคัญเท่ากับการปลอบใจจากการสัมผัสหรอกครับ (โอ้ยย คิดได้เนาะกรู)
ผมค่อย ๆ ลูบผมนุ่มลื่นที่มีกลิ่นหอม ๆ นั้น แล้วสางเบา ๆ จนสุดมือ ผมคุณอู๋ที่ยาวสลวยคงจะไว้มานานแล้วละดูและเป็นอย่างดี อืมม เป็นเคยได้ยินน้องแอนเล่าว่าคุณอู๋รักเส้นผมมาก นี่เขาเสียใจมากขนาดจะทำร้ายตัวเองเลยเหรอเนี่ย...
“คุณอู๋ครับ...”
คุณอู๋ที่อาการดีขึ้นนิดหน่อยเงยมองหน้าผม ตาแดง ๆ ที่มีแววหม่นเศร้ามองผมอย่างตั้งใจฟัง
“ผมได้ยินมาว่า คุณอู๋รักเส้นผมมาก....ผมรู้ครับว่าคุณอู๋เสียใจ..แต่คุณอู๋อย่าทำร้ายตัวเอง อย่างประชดใครแบบนี้เลยนะครับ”
คุณอู๋ได้ยินอย่างนั้นก็เริ่มสะอื้นอีกครั้ง
“นะครับ”
เมื่อฟังคำพูดของผมแล้วคุณอู๋ก็กลับมาปล่อยโฮที่อกอย่างเดิม เอ่อ...นี่ผมไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยใช่มั๊ย..
สักพักอาการของคุณอู๋ก็สงบลง ผมก็ค่อย ๆ คลายอ้อมกอดออกจากคนสวย (ว้า...เสียดายจริง ๆ)
“เอ่อ..คุณอู๋ครับ”...(อ่าวที่นี้ล่ะพูดไม่ออกเลยตู)
“ผมโอเคแล้ว..ขอบคุณมากนะครับคุณโจ้”
“ครับ เอ่อ ผม ....ผมเป็นห่วงคุณหน่ะครับ”
คุณอู๋ยิ้มออกทันทีเมื่อได้ยินคำนั้น “ขอบคุณครับ”
“เอ่อ..ครับ คุณอู๋ครับ...”
เหมือนคุณอู๋จะรู้ว่าผมจะพูดอะไร “ไม่ต้องห่วงหรอกครับคุณโจ้ ผมสัญญาว่าผมจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ เหมือนเมื่อกี๊อีกแล้ว”
ผมมองหน้าคุณอู๋ “หือ???”
“ก็ อย่าเป็นห่วงผมมากเลยนะครับ ผมรับรองว่าจะดูแลตัวเอง ไม่ทำให้คุณโจ้..เอ่อ ผิดหวังอีก”
“คะ...ครับ”
“เอ่อ ผมว่าเรานอนกันดีกว่านะครับ นี่ก็ดึกมากแล้ว”
“ครับ” ผมหยักหน้างึกงักรับคำ คุณอู๋อ้อมไปนอนที่ฝั่งตรงข้ามผมเองก็นอนเหมือนกัน แต่ก็ขอนอนหันหลังให้นะครับ แบบว่า ยังไงก็ยังไม่หายตื่นเต้นนนน
นอนไปสักพักผมก็ได้ยินเสียงคุณอู๋พลิกตัว อืม ผมก็เมื่อย ๆ เหมือนกัน เลยพลิกตัวบ้างดีกว่า แต่พอผมลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าหน้าของผมอยู่ห่างกับหน้าของคุณอู๋แค่ปลายจมูก เอื๊อกกก!!!.....
ผมเพี่งมีโอกาสมองหน้าคุณอู๋ใกล้ ๆ แบบนิ่ง ๆ อย่างนี้เป็นครั้งแรก ผมเคยได้ยินมาว่าถ้าอยากรู้ว่าผู้หญิงคนไหนสวยจริงให้ไปดูตอนหลับกับตอนเพิ่งตื่นตอน แต่เอ..คุณอู๋ไม่ใช่ผู้หญิงนี่นา แต่ผมว่าหลักการนี้ใช้ได้ดีกับคุณอู๋เลยหล่ะ เพราะว่าเมื่อผมมองใกล้ ๆ แล้วก็ยิ่งพบว่าคุณอู๋เป็นคนที่สวยหวานทุกกระเบียดนิ้วจริง ๆ ผิวหน้าของคุณอู๋ขาวใสอมชมพูน่าหอมที่สุดดด ขนตายาวจมูกโด่งได้รูปและริมฝีปากสวย ๆ แล้วยังมีผมสลวยที่เป็นกรอบให้หน้าดูเด่นขึ้นอีก โอ๊ย ตาย ๆๆๆ ผมจะตายคาเตียงมั๊ยเนี่ย ถ้าเพื่อนฝูงผมรู้เข้ามันคงล้อยันชาติหน้าแน่ ๆ เอื๊อกกก...
อย่างไรก็แล้วแต่ ผมจะพยายามจดจำภาพที่สวยงามนี้เอาไว้ และจะจำไปจนวันตาย เพราะผมก็ไม่รู้ว่าจะมีอีกไหม โอกาสที่ผมจะได้มานอนดูคุณอู๋หลับลงตรงหน้าผมอย่างนี้... ฝันที่เป็นจริงของผม ก็คงเป็นจริงได้เท่านี้มั๊งครับ ไม่อยากหลับตาลงเลย เฮ้ออออ....
ผมรู้สึกตัวอีกทีก็มีแสงไฟจากห้องน้ำแยงตา ..ตายห่านนนน วันนี้กรูต้องกลับกรุงเทพแต่เช้านี่น่า ผมลุกพรวดเหมือนมีใครถีบออกจากเตียง แล้วคุณอู๋ คุณอู๋ล่ะ....
“อ่าว คุณโจ้...” คุณอู๋ยิ้มหวานให้ผมรับอรุณ “ตื่นแล้วเหรอครับ”
“คะ..ครับ” ผมรับคำ และมองคุณอู๋ที่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว โธ่นึกว่าจะได้เห็นคุณอู๋นุ่งผ้าเช็ดตัวออกจากห้องน้ำซะอีก ว้า....
“เอ่อ...มองอะไรเหรอครับ” คุณอู๋คงเห็นผมมองสำรวจอยู่มั๊งก็เลยถาม
“อ่อ เปล่าครับ ว่าแต่..คุณอู๋แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม ก็เสร็จแล้วครับ...”
“ครับ อืม ถ้างั้นผมขออาบน้ำก่อนนะครับ”
คุณอู๋ยิ้มให้ ผมเลยรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำและวิ่งผ่านน้ำอย่างเร็วไว ถ้าช้ากว่านี้ ผมได้ถึงที่ทำงานสายแน่!!!
เมื่อผมออกจากห้องน้ำก็พบว่าคุณอู๋ไม่อยู่ที่ห้องแล้ว สงสัยจะไปรอที่รถแล้วหล่ะมั๊ง ผมก็แต่งตัวและสปีดไปข้างล่างทันที แต่ก็พบว่าคุณอู๋นั้นกำลังนั่งคุยกับน้านี้ที่โซฟาในร้าน
“อ่าว โจ้ มาพอดี” น้านีทักทายผม “วันหลังมาอยู่กับน้ายาว ๆ เลยนะ มาว๊อบ ๆ แว๊บ ๆ อย่างนี้คนแก่เหงาตายเลย”
“ได้เลยค๊าบบบ” ผมเข้าไปกอดน้าตัวเอง
“พาคุณอู๋มาอีกนะ”
ผมมองหน้าคุณอู๋ คุณอู๋ยิ้มให้เบา ๆ แต่ก็เดาไม่ออกหรอกครับว่าเขาคิดอะไรอยู่
“จะพยายามนะครับ...”
“อื้มมมม” น้านีพยักหน้าให้ “ป่ะ รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันทำงาน นี่ตีสี่เอง ยังทัน”
“หะ...ตีสีj” ไอ้บ้าโจ้เอ๊ยยย ตื่นเต้นลามกจนลนลานเลยมั๊ยเนี่ย
“ครับ น้านี ผมไปก่อนนะครับ” ผมยกมือไหว้แล้วเข้าไปกอดแกอีกที “ดูแลตัวเองดี ๆ นะครับน้า”
“จ้ะ”
คุณอู๋บอกกับน้านี“ไปก่อนนะครับคุณน้า ขอบคุณมากนะครับ”
“ค่ะ วันหลังมาเยี่ยมน้านะคะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
ผมกับคุณอู๋เดินออกมาที่รถคุณอู๋บอกกับผมว่า
“ผมขอขับกลับนะครับ คุณโจ้เหนื่อยมาเยอะแล้ว”
“เอ่อ...”
“นะครับ เมื่อคืนผมเห็นคุณโจ้หลับไม่ค่อยสนิท ก็นอนในรถนะครับจะได้ไปทำงานไหว”
ได้ยินอย่างนั้นก็ปฎิเสธไม่ออกแล้วล่ะ “ครับ ขอบคุณครับ”
“อย่าเลยครับ ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย ว่าแต่ให้ผมไปส่งที่ไหนครับ”
“ลงที่บ้านคุณอู๋เลยครับ เดี๋ยวผมนั่งรถต่อไปเอง”
“ได้ยังไงครับ ให้ผมไปส่งที่ทำงานเถอะ นะครับ”
“ได้ครับ”
เมื่อผมนั่งในรถก็หลับเป็นตายเลยครับคราวนี้ ตื่นอีกทีก็ตอนเข้าถนนเพชรเกษมล่ะครับ ก่อนจะลงคุณอู๋ก็บอกกับผมว่า
“คุณโจ้ครับ ผมดีใจนะครับที่คุณโจ้เป็นห่วงผม”
“ครับ” ตาย ๆๆ ผมก็เขินสิครับงานนี้
“น้านีท่านน่ารักดีนะครับ วันหลังเราไปเยี่ยมท่านกันอีกได้มั๊ย”
“ได้สิครับ” เอ๊ะ! คุณอู๋พูดว่าไงนะ “เรา” งั้นเหรอ อ๊ากกกกซซซซซๆๆๆๆ
“งั้น วันนี้ก็ กู๊ดจ๊อบนะครับ”
“ครับ”
“บะบาย”
“บายครับ” ผมรับคำและลงจากรถ โอ๊ยยยยๆๆๆๆ อยากจะกรีดร้องให้ก้องตึกนี้ ให้ตายเหอะ นี่ผมไม่ได้ฝันไปให้มั๊ยเนี่ยยยย
วันนั้นทั้งวันเป็นอะไรที่ผมมีความสุขมากกก มากจนเพื่อนร่วมงานแอบสงสัยว่าผมบ้าหรือเปล่า แต่ก็ช่างพวกมันเถอะครับ ผมไม่เคยได้ไม่เคยโดนกับเค้านี่นา ขอออกนอกหน้าหน่อยก็แล้วกัน แต่นี่เย็นแล้ว ผมอยากไปหาคุณอู๋อีกจังเลย คงไม่เป็นไรใช่มั๊ย เหอๆๆๆๆ
เลิกงานปุ๊บ ผมนั่งรถไฟฟ้าและต่อใต้ดืนไปด้วยหัวใจพองโต เมื่อผมไปถึงหน้าร้านก็พบว่ามีคนมากมายอยู่ทั้งข้างนอกข้างใน นี่มันอะไรกัน!!! อย่าบอกนะครับว่าเขาแจกทองฟรี เจอคนตื่นทองซะแล้วมั๊ยล่ะ แต่เอ นี่มันเวลาร้านปิดแล้วนี่นา และคนที่มาแต่ละคนนี่ก็ไม่ได้บ่งบอกว่ามีใครจนเลย และที่มากันนี่ก็เป็นผู้ชายทั้งนั้น..เอ...ชักยังไง ๆๆ แล้วนะ
“อ่าวพี่โจ้” น้องอั่งเรียกผมจากอีกมุมของร้าน
“น้องอั่ง มีไรกัน แล้วเขามาทำอะไรกันเหรอเนี่ย” ผมถามงง ๆ เพราะโรคโง่กำเริบแล้ว
“เดี๋ยวพี่ก็รู้เอง” น้องอั่งยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะละจากผมไป เขามาทำไรกันวะครับ ไม่ได้ ๆ ถามตำรวจที่เฝ้าร้านดีกว่า
“เอ่อ พี่ดาบครับ เค้า...มีไรกันเหรอครับ”
“อ่าว นี่ไม่ได้มาเหมือนพวกนี้เหรอเนี่ย” พี่ดาบตอบผมงงๆ
“มา มาทำไรพี่ ผมไม่รู้ เกิดไรขึ้นอ่า...”
“ก็ พวกนี้ไง พอเขารู้ว่าคุณอู๋ ลูกเถ้าแก่เลิกกับแฟน ก็แห่กันมาอย่างที่เห็นนี่หล่ะ”
“แห่กันมา...แห่มาทำไมอ่า”
“ก็แห่มาดูว่าจริงมั๊ยไงล่ะ นี่ไม่เป็นเหรอ ดอกไม้เต็มร้านเลยตั้งแต่บ่ายแล้วเนี่ย”
ผมมองไปรอบ ๆ เออ....ก็จริงของพี่ดาบเค้าว่ะ โห....แย่แล้วกรู คู่แข่งมาเป็นกองพันอย่างนี้ กรูจะรอดมั๊ยเนี๊ยยยยยย
“แล้วนี่คุณอู๋ไปไหนล่ะครับ”
“อยู่ข้างบนหน่ะ เถ้าแก่กับเจ๊ให้อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวเค้าจัดการกันเอง
“อ่ออ....”
ทันใดนั้นก็มีตำรวจอีกคนเข้ามา พี่ดาบหันไปทำความเคารพทันที
“สวัสดีครับผู้หมวด” พี่ดาบตะเบ๊ผู้หมวดหนุ่มตรงหน้า
“เป็นไงเรียบร้อยดีมั๊ยดาบ”
“สถานการณ์ปกติครับ”
“อืม ดีแล้ว ผมก็มาดูหน่ะ เพื่อจะเกิดจลาจล เห็นเมื่อกี๊ดาบรายงานว่าออกยังออกเวรไม่ได้ ฟังดูวุ่นวายพอสมควรผมก็เลยมาดู” เขามองไปในร้านเป็นนัย ๆ ผมเลยแอบสำรวจตำรวจคนนี้ เขาหน้าตาดีหุ่นล่ำสันผิวเข้มแบบชายไทยแท้ ๆ อย่าบอกนะว่าเขาก็จะมาต่อแถวจีบคุณอู๋เหมือนกันนน
“เอ่อ แล้วคุณมากับเขาหรือเปล่าเนี่ย” ผู้หมวดเก็กเสียงถามผม
“ป่ะ...เปล่าครับ ผมเป็นเพื่อนกับน้องอั่ง มา..มาหาน้องอั่งเฉย ๆๆ”
“เหรอ...” ผู้หมวดมองหน้าผมตรง ๆ เอ ผมว่าผมคุ้น ๆ หน้าตำรวจคนนี้นะเหมือนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน จำไม่ได้ แต่คุ้นอ่ะ คุ้นมาก ๆๆ ด้วย
ผู้หมวดมองหน้าผมเหมือนกัน เหมือนเขาจะคลับคล้ายคลับคลาในตัวผม แค่พอผมมองดูที่ป้ายชื่อก็ถึงบางอ้อทันที
“สุเมธ.....” นี่มัน “เมธ” ผมหลุดออกมาเบา ๆ ผู้หมวดทำหน้าเหวอเมื่อได้ยินดังนั้น
“โจ้...นี่โจ้ใช่มั๊ย” เขาพยายามเก็บอาการตื่นเต้น ตกใจ
“เอ่อ ใช่ๆๆ ผมโจ้เอง ผู้หมวด..” เอาแล้วสิงานนี้ผมเจอเพื่อนเก่าของผมกับอีกบเข้าแล้ว
“ใช่ เราเมธเอง” เขาเก็กเสียงเข้ม
“อ่าว ผู้หมวดรู้จักกันเหรอครับ” พี่ดาบถาม
“ใช่ ๆ เพื่อนเก่าหน่ะดาบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะได้เจอกัน”
“อ่อ ๆ ครับ ๆ” พี่ดาบรับคำยิ้ม ๆ
“ถ้าไม่มีไรแล้วผมขอตัวก่อนนะ เอ้อ โจ้ เราขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“อืม ๆ” ผมรับคำและตามหลังเมธไป
“แล้วนี่เอารถมาหรือเปล่าล่ะ” เมธเก็กเสียงเข้มใส่ผม
“เปล่า ๆ”
“เหรอ..”ผู้หมวดดูผิดหวังเล็ก ๆ “ผมเอารถสายตรวจมาหน่ะ แต่ผมอยากคุยกับคุณจริง ๆ นะ”
“ทำไม ..มีอะไรเหรอ”ผมมองหน้าเพื่อนมีอาการเหมือนคนอยากเข้าห้องน้ำ “เป็นไรหรือเปล่าผู้หมวด”
“เปล่า ๆ ไม่มีอะไรหรอก” แต่ผมพอเข้าใจแล้วว่ามีอะไร
“งั้น ออกเวรเมื่อไหร่ล่ะ”
“ก็ใกล้แล้วหล่ะ”
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวผมไปรอที่สยาม แล้วไปบ้านผมพร้อมกัน โอเคนะ”
“ได้ ๆ” หมวดเมธรับคำด้วยสีหน้ามีความหวังมากขึ้น คุณผู้อ่านอยากรู้แล้วใช่มั๊ยครับว่าทำไมหมวดเมธถึงได้ทำตัว ลับ ๆ ล่อ ๆ อย่างนี้
ผมและหมวดเมธขึ้นรถไฟฟ้าจากสยามต่อรถเมลล์ไปบ้านผม ผมสังเกตุสีหน้าของเพื่อนคนนี้ที่ตอนนี้เหมือนลูกโป่งที่ใกล้จะแตกเต็มที่ พอถึงบ้านเมธก็ไม่รอช้าที่จะจ้ำอ้าวไปบนห้องผม ทันใดเมื่อผมปิดประตู เสียงกรี๊ดจากเพื่อนผมก็ระเบิดขึ้นทันที
“แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย โจ้ ...ชั้นดีใจจังเลยอ่าที่เจอแก๊.....”
นังเมธโผเข้ามากอดรัดผมจนแน่น
“เบา ๆๆๆๆ เมธ อ๊อก!!”
“โหยย ชั้นคิดถึงแกจังเลยอ่า”
“เออ เหมือนกัน” ผมพยายามละจากตัวมัน “แล้วนี่เป็นไง บ้าง ไม้ได้เจอกันตั้งแต่แกรับกระบี่สั้นเลยนะ”
“ใช่สิ” นังเมธดูเศร้าลง “เออ เป็นไงมั่งเมธ งานสนุกมั๊ย อยู่สน.แถวไหนล่ะ”
“สนุกบ้าอะไรล่ะ ชั้นอยากจะลาออกวันละสามรอบ”นั่น แหวกรูอีกอีนี่
“เออ ๆๆ แล้วอีกกบศรีเป็นไงมั่ง อยู่ไหนยังไง”
“มันก็สบายดี ทำงานที่เดียวกับเราแหล่ะ แต่ตอนนี้มันไปคุมงานที่หัวหิน”
“เหรอ ๆๆๆๆ ว้าย ๆๆๆๆ เริ่ดอ่า สวย....” หมดกันภาพพจน์มาดแมนเมื่อกี๊ เฮ้อออ เพื่อนกู อ้อ ลืมแนะนำ เอ่อ นี่คือเมธ เพื่อนพวกผมเองครับ คือไงดี พวกผมรู้จักกันตอนอยู่ม.ปลาย แล้วเมธ ก็เป็นนรต. คือตอนนั้นอีกบรับจ๊อบไปถ่ายแบบให้กับนิตยสารวัยรุ่นเล่มนึง (อย่างที่เคยบอกว่าอีกบมันหน้าตาดีอ่าครับ) ซึ่งเวลาไปถ่ายมันก็ลากผมไปนั่งรอมันทุกที ก็ทำให้พวกผมสนิทกัน แต่อีเมธมันบอกนะครับว่าไม่มีใครรู้ว่ามันเป็นตุ๊ดนอกจากพวกผมสองคน อู๊ยย ดีใจจังเลยครับที่ได้เจอกับมันอีกครั้ง
โปรดติดตามตอนต่อไปจ้ะ
หัวข้อ: (จบจริง ๆ นะ)บทส่งท้ายมาแล้ว- - [Beep] - - แอบมองนายหน้าหวาน(Update:01/12/2011) (อ่าน 147000 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก