หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22

[4life]

เฮ้ยยย ไอ้พุยอมๆ ไปเถอะน่าาา
เลือกมากเดี๋ยวกินคานนะเว้ย

[sky-cafe]

อื้มสมกันดีนะ คู่นี้ ฮ่าๆๆๆ พุก็แบบดูไม่จริงจัง ลื่นเป็นปลาไหล ต้องมาเจออารมณ์รักแรงหึงแรงแบบเคนนี้ซิถึงจะเหมาะกัน

[foyer]

/
 
หลุดจากคอนโดเคนมาได้ละครับ ผมทำตัวว่าง่ายสุดๆ ทั้งที่ในใจอ่ะนะ... โคตรอยากจะกระโดดถีบมันให้กลิ้ง
คอนโดเคนกับ มหาลัยผมนี่ไกลกันพอสมควรครับ เคนมันถามว่าหอผมอยู่ไหน เพราะมันจะพาไปเอาอุปกรณ์การเรียน กับงานก่อน

ผมไม่อยากให้มันรู้จักหอผมเลยครับ แต่ก็ไม่อยากวุ่นวายตอนนี้ง่ะ สุดจะเบื่อแล้ว ก็เลยบอกๆ ไป
พอถึงหอ เคนก็ตามขึ้นมาอีก ผมก็... ช่างมันแหล่ะ ขี้เกียจบอกขี้เกียจคุยกับมัน อยากทำอะไรก็ทำ เพราะชีวิตผมคงไม่มีอะไรจะแย่ไปกว่าสามวันที่ผ่านมานี้อีกแล้ว

“เมทไปไหนล่ะ?” เคนถาม เพราะผมยังไม่ได้บอกมันว่าย้ายมาอยู่คนเดียวแล้ว
“......เอ่อ” กำลังจะโกหก แต่สัญญากับมันไว้ว่าจะไม่โกหก โอ้ย แต่ก็ช่างดิ ไม่เห็นต้องคิดไรมากเลย 
“ห้องโล่งไปป่ะ รองเท้าก็มีไม่กี่คู่ ....อยู่คนเดียวป่าวเนี่ย?” เคนเริ่มจะ...อารมณ์ขึ้นอีกและ
“อ่อ...อืม เพิ่งย้าย เพราะเมทเราเค้าจะให้น้องมาอยู่ด้วย เราไม่อยากอึดอัดเลยย้ายออกมา”
“อยู่คนเดียว?” มันเลิกคิ้วถาม... แสรด อย่ามามองกูแบบนี้นะ

“อืม” ผมพยักหน้า
“มาอยู่ด้วยได้ป่ะ?” ว่าแล้ว....ไอ้เชี้ย  
“เหอะๆ” หัวเราะกลบเกลื่อนไปก่อน ชิ ให้ตายกูก็ไม่อยู่กับมึง รอชาติหน้าละกันแสรด
“ย้ายแล้วทำไมไม่บอก จะได้มาช่วยขนของ” เคนเปลี่ยนเรื่องละโล่งอก
“ก็...ของมีไม่เยอะ เก็บแป้บเดียวก็หมดแล้วอ่ะ”
“อืม... งั้นเดี๋ยวว่างๆ มาหานะ” อ๊ากกก หนีดีกว่ากรู
“อืม” ผมฝืนยิ้มไปงั้นๆ

/

จากนั้น เคนก็ไปส่งที่คณะ..... เฮ้อ ได้เวลาลาขาดจากมันสักที... ต่อไปอย่าหวังว่ากูจะมาเจอมึงอีก NO MORE KEN!   
“ไปก่อนนะ” ผมคืนหมวกกันน้อคให้เคน... มันรับไปห้อยไว้กับกระจกข้าง แล้วคว้ามือผมมาจับไว้
เฮ้อ... อีกแล้วนะมึง

“ทำตัวดีๆ นะ เข้าใจมั้ย?” เคนบอกหน้าเครียด
“ดีขนาดไหนล่ะ?” อดกวนตรีนมันไม่ได้จริงๆ ง่ะ เบื่อ รำคาญ จะอะไรนักหนาก็ไม่รู้ รุ่นน้องรุ่นพี่ที่เดินผ่านมาก็เห็นกันหมดละ....... จบกันสิผม
คนอื่นรู้ไม่เป็นไรหรอก แต่ไม่อยากให้พี่นัทรู้อ่ะ  

“ไม่รู้จริงๆ เหรอ..ว่า เมียที่ดีอ่ะ ต้องทำตัวยังไง?” ไอ้......สาด ย้ำอยู่ได้ว่าเมีย เสียครั้งแรกไปไม่ได้หมายความว่ากรูจะต้องเป็นเมียมึงนะเว้ยย  
“อืม รู้”
“ก็ดี” เคนบีบมือผมแน่นขึ้น ผมมองหน้ามัน กรูเจ็บนะเว้ย
“ไหนลองบอกหน่อยสิ ว่าต้องทำยังไงบ้าง?” ผมหายใจแรงขึ้นเพราะความโมโห... จะดึงมือกลับก็เจอมันกระชากเข้ามาใกล้อีก
ฮึ่มมม ผมไม่อยากทำพิรุธมาก เลยต้องยอมๆ มันไปแบบเสียมิได้

“ก็.....ตั้งใจเรียนมั้ง” ผมตอบกวนทิ้งท้าย...
“...........................” เคนตาเขียวเลยทีนี้
“ล้อเล่นๆ ก็อยู่ๆ ไป ไม่มองใครคนอื่น นอกจากแฟนนน” เหอะ กรูจะมีแฟนใหม่วันนี้แหล่ะ สราด
“ใครแฟนพุ?” นาย ก นาย ข นางสาว ค นางสาว ง

“เคน” คนนี้จะเลิกวันนี้แหล่ะ
“......แล้วไงอีก?” ยังไม่พออีกเหรอเชี้ยย กรูคิดไม่ออกแล้ว กรูมีแต่ด้านมืดของมึง มึงจะเอาไง
“ไม่รู้แล้ว... อะไรล่ะ?” รำคาญ

“เราโทรมาต้องรับ ห้ามปิดเครื่อง”
“อืม” กรูจะปิด และไม่รับ แล้วมึงจะทำไม
“แล้วก็เลิกกับไอ้พี่นั่นซะ” ผมจ้องตามันเขม็ง....  
“เราบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนเค้าไงเคน... ไม่เชื่อรึไง?”
“แล้วพุทำตัวให้เราเชื่อนักรึไงล่ะ!” มันตะคอกผมเสียงต่ำ เวรจริงๆ มาทะเลาะกันตรงนี้ก็จบชีวิตสิผม
อยากไปให้พ้นหน้ามันเต็มแก่แล้ว เคนว่าไงก็ตามนั้นละกัน

“โอเค เราผิดเอง แต่เราไม่ได้เป็นแฟนเค้าจริงๆ... แค่สนิทกันเฉยๆ เพราะเค้าเป็นพี่รหัสเพื่อนสนิทเรา” พอใจยังไอ้สาส
“แล้วทำไมคนอื่นถึงบอกว่าไอ้พี่นั่นเป็นแฟนพุ?” อนาคตอันใกล้นี้ล่ะมึง แต่ตอนนี้ยัง...
“เราพูดไปเคนก็ไม่เชื่ออยู่ดี งั้นจะคิดไงก็ตามใจละกัน” ผมแกล้งทำหน้าเศร้าปนเซ็งใส่มัน  
“แล้วตกลงเป็นอะไรกับมันล่ะ อย่าบอกนะว่ากิ๊ก” อ้าว.......มึงไม่ให้กูบอก งั้นกรูจะพูดความจริงได้ไงฟะ  
“...............................”
“เลิกให้หมด ไม่งั้นเจอดีแน่พุ” เหอะ ขู่ได้ขู่ไป.... กรูไม่เลิกโว้ยยย  

“ได้เวลาเรียนแล้ว... เราไปก่อนนะ” หาทางชิ่งคับ
“บอกมาก่อนว่าจะเลิกกับมัน.... พุอย่าทำนิสัยแบบนี้ดิ เราเจ็บรู้มั้ย ไหนสัญญาว่าจะทำตัวดีๆ ไง” น้ำเสียงกับสีหน้ามันเริ่มจะอ้อนวอนปนอ่อนใจกับผม...
แต่ผมอ่ะร้ายกับคนที่ร้ายกับผมนะครับ ความรักมันไม่ช่วยอะไร ถ้าหากคนนั้นเค้าไม่ทำให้ผมรู้สึกว่าเค้ารักผมจริงๆ ที่จริงผมก็ไว้ใจเคนในระดับนึง... ยอมให้มันได้ในระดับนึง.... แต่ที่มันทำกับผมอ่ะ มันเกินลิมิตที่ผมตั้งไว้เยอะมาก..... ผมไม่คิดว่าตัวเองจะให้อภัยกับสิ่งที่เคนทำได้

เพราะฉะนั้น...... ทุกสิ่งทุกอย่างต่อไปนี้.... สำหรับเคน จะไม่ใช่ความจริงใจจากผมอีก



“ได้ เราจะทำตามที่เคนบอกทุกอย่าง”


/

ผมเดินเลี่ยงไม่ไปที่โต๊ะประจำ ก็ไปแล้วต้องเจอแอน แต้ว...ถามเรื่องเคนแน่ๆ ผมรู้ว่าพวกมันเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อกี้นี้
ผมเดินไปที่ห้องสมุด เลือกมุมที่เงียบที่สุดแล้วนั่งจ๋องอยู่กับชั้นหนังสือแต่เพียงผู้เดียว

เหงาจัง..... อยากจะมีใครสักคน ที่มาช่วยโยนไอ้เคนออกไปไกลๆ จากชีวิตผม
เหมือนที่พี่บอลกับพี่ออตโต้ช่วยผมโยนไอ้คิวออกไป.....

คิว?..... ต้องเป็นมันแน่ๆ เลยที่บอกเคน
ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาพี่บอล แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าไม่มีประโยชน์
เรื่องมันผ่านมาแล้ว ผมต้องแก้ปัญหาเองบ้าง

แต่ผม.......ไม่รู้สิ มันรู้สึกเหงา และโดดเดี่ยว เหมือนกับไม่มีใครอยู่ข้างๆ ไม่มีใครช่วยผมได้
จะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ยก็ไม่รู้ ไอ้เคนบ้าได้ขนาดนี้แล้วผมจะทำยังไง ถ้ามันไม่ไว้ใจผม..... แล้วมันจะปล่อยผมเหมือนที่ผ่านมาอีกรึเปล่าก็ไม่รู้

ผมคิดอะไรไม่ออกแล้วอ่ะคับ.........


“น้ำพุ” ผมเงยหน้าขึ้นมอง..... อ่า ไอ้เต้...      
“มานั่งทำไรคนเดียวตรงนี้? จะได้เวลาเรียนแล้ว”
“เอ่อ.....เดี๋ยวไป” ผมฝืนยิ้มให้มัน ไอ้เต้คิ้วขมวด
“เป็นไรป่าวอ่ะ ทำไมหน้าซีดๆ” มันนั่งลงหน้าผม แล้วเอามือจับหน้าผาก...
“อุ่นๆ นะ กินยากันไว้ก่อนมั้ย ชั้น xx มียาฟรี”  
“ไม่เป็นไร เราไม่ได้เป็นไร....ฮึก” ผมยกมือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น หง่ะ บ้าเอ๊ย จะมาร้องไห้อะไรเอาตอนนี้ ทำไมตอนอยู่คนเดียวไม่ร้อง

ผมรีบหันหน้าหนีไอ้เต้ พยายามกลืนน้ำตากลับไป แต่มันก็ดันไหลออกมาแบบหยุดไม่อยู่ซะงั้น.....
“เฮ้ย เป็นไรอ่ะ ร้องไห้ทำไม?” ไอ้เต้คลานมาดูหน้าผม แต่ผมก้มหลบ
“น้ำพุ ไปทำอะไรมา...ใครทำอะไร บอกเรา เดี๋ยวเราไปจัดการมันให้”
“ฮืออ” ผมก้มหน้าร้องไห้เบาๆ ไอ้เต้นิ่งไปสักพักมันก็เอื้อมมือมากอดหัวผมไปซบกับอก
“ไม่เอา อย่าร้องดิน้ำพุ....เราปลอบใครไม่เป็นนะ” ผมก็ไม่อยากร้องหรอก แต่มันเป็นความอัดอั้นในใจตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาสามวันนี้อ่ะ ห้ามไงก็ห้ามไม่ได้ เหมือนไอ้เต้มาสะกิดต่อมอ่อนแอผมเข้าพอดี ก็เลยเขื่อนแตกซะงั้นอ่ะคับผม

“เหี้ยเอ๊ย ใครมันกล้าทำเพื่อนกูร้องไห้วะ” ไอ้เต้ลูบหัวลูบหลังผมไป ก็ก่นด่าไปด้วย
 
ผมร้องไห้อยู่นาน จนเสื้อไอ้เต้เปียกน้ำตาผมเป็นดวง...... อ่า ลืมไปเลยว่ามันไม่ชอบให้เสื้อผ้ามีตำหนิ ผมจะดันหัวตัวเองออกมา แต่ไอ้เต้กอดไว้อยู่          
“ใครทำอะไร บอกเราได้มั้ย?” มันจับผมเงยหน้าขึ้นแล้วถาม
“...........................” ผมมองตามัน รู้สึกอายที่ต้องมาร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นอ่ะ คือ........ ผมไม่อยากบอกใครหรอกเรื่องเคน มันอัปยศเกินทำใจง่ะ  

“ไม่บอกก็ไม่เป็นไร... ดูดิ เดี๋ยวก็ตาบวมหรอก” มันเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาให้ผมสองข้าง
“มีไรก็บอกได้นะน้ำพุ ถึงอาจจะช่วยอะไรไม่ได้มากก็เถอะ” เต้พูดสไตล์แข็งๆ แบบมัน

“...ขอบใจนะ” ไม่รู้จะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ แต่ก็ซึ้งใจเต้ง่ะ
“แล้วจะไปเรียนมั้ย?” เต้ถาม
“ไป....”
 
ผมแวะเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าก่อน ส่องกระจกและสภาพดูไม่ได้เลยกรู

/

พอเดินเข้าห้องเรียน ก็เจอสายตาคนเกือบทั้งห้องมองอย่างสงสัย... หง่ะ ก็พอรู้แหล่ะ ว่าสงสัยอะไรกัน
ถ้าแต้วกับแอนรู้ เพื่อนทั้งห้องก็รู้...... เฮ้อ
ผมแยกกับไอ้เต้ไปนั่งที่ตัวเอง
“ไปไหนกันมาจ๊ะ เลทไปครึ่งชั่วโมงแล้ว” อาจารย์ดุคับ
“.......................” ไม่มีใครตอบ เหอๆ เนียนตั้งใจเรียนต่อไป

ผมเหล่มองไอ้โม มันเงียบครับ ไม่ถามอะไรเลย
ก็ดีเหมือนกัน แต่ผมว่ามันต้องเคืองอะไรผมสักอย่างอ่ะ ไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไร มันรู้สึกได้เองอ่ะคับ....

เฮ้อ....ปัญหาเยอะจริงๆ
ผมเลยคุยกับไอ้สตางค์แทน มันก็ถามผมไปเรื่อยเปื่อยแหล่ะว่าไปไหนมา ทำไมตาแดงๆ ผมก็ตอบไปแบบถนอมคำพูด

เลิกเรียน... ผมก็เก็บของ ไอ้โมมันแปลกๆ ง่ะ คุยแต่ไม่ค่อยสบตาผม เหมือนมันมีอะไรแต่ไม่บอก

“น้ำพุ หายไปไหนมาเหรอตั้งหลายวัน โทรไปก็ปิดเครื่อง” แอนเดินมาถามเป็นชุด  
“อ่อ....ก็.......ไม่สบายนิดหน่อย” ผมเห็น sms เค้าอยู่ แต่ไม่ได้ตอบ
“ไม่สบายเป็นอะไรอ่ะ แล้วหายดีรึยัง?”
“อืม ก็โอเคแล้ว”
“อืมๆ นี่เราซีร็อกซ์ชีทไว้ให้” แอนยื่นชีทปึกใหญ่มาให้ผม ผมรับมาดูด้วยความช้อค.... ไม่มาเรียนแป้บเดียว ชีทเยอะขนาดนี้เลยเหรอฟระ
“เออแล้วก็เมื่อวันก่อน วิชา xxx เค้าให้ทำ xxx ส่ง” ชริปหาย...
“แต่เราทำแทนให้แล้ว” ผมมองแอนด้วยความซึ้ง
“อ่า...ขอบใจนะ”

เกิดอะไรขึ้นหว่า..... ที่จริง หน้าที่นี้มันน่าจะเป็นของเพื่อนสนิทผม คือ....ไอ้โมไม่ใช่เหรอ?
แต่แอนผมก็สนิทด้วยในระดับนึง... ก็คง..... เหอๆๆ อย่าบอกนะ ว่างานเข้าอีกแล้ว...  

“น้ำพุ..........” แต้วเดินมาสมทบอีกคน แต่ไอ้โม เดินออกไปแล้ว.... อ้าวเห้ย ไม่รอกันเลย
“เมื่อเช้าแฟนมาส่งเหรอ?” กำ
“เห็นน้ะ.... มีจับมงจับมือกันด้วย..... สวีทเชียววว”

“..............................” ผมถอนหายใจอย่างสุดเซ็ง ตอนพวกเอ็งแอบดูกัน ไม่ได้มองเหรอว่าหน้าผมกับเคนเป็นไง แทบจะฆ่ากันตายอยู่แล้ว  

“ที่หายหน้าไปหลายวันเนี่ยยย แอบไปกุ๊กกิ๊กๆ อะไรกับแฟนรึเปล่า.....??? อิอิ” ไอ้แต้วส่องอีกและ.... แต่คราวนี้ส่องไงก็เห็นแหล่ะ เพราะมีรอยจริงๆ ง่ะ ไม่รู้จะปิดยังไงด้วย มันอยู่ต่ำกว่าคางนิดเดียว

“โห....แรงงง คราวนี้มีจริงด้วยเว้ยเฮ้ย....อุ้ย ตื่นเต้น อย่าให้พี่นัทเห็นเชียวนะ เดี๋ยวพี่นัทหึง” เหอะ บ้าชะมัด... อย่างพี่นัทไม่หึงผมหรอก ผมรู้เค้ารู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์ แล้วก็แสดงออกเท่าที่ทำได้....พี่นัทเค้าเป็นแบบนี้อ่ะคับ แต่ไงๆ ผมก็ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าผมไปมีอะไรกับคนอื่นแล้ว ไม่อยากให้เค้าผิดหวังหง่ะ

“เอาพลาสเตอร์ปิดไว้ก่อนมั้ย เดี๋ยวกิ๊กรู้ เรตติ้งตกนะ” แต้วมันก็เล่นได้ตลอด...
“ช่างมันเหอะ ใครจะว่าไงก็ช่างแม่งแล้ว” ผมพาลครับ... โวยวาย หยิบกระเป๋าเดินออกนอกห้อง.... แต่ก็......แม่งเจอไอ้โก้อีก... เวรกรรมจริงๆ

“ไปกินข้าวที่ xxx กันป่ะ ไปรถไอ้รัช” ไอ้โก้ชวน
“ไม่อ่ะ”
“กินเสร็จว่าจะไปซ้อมดนตรีเล่นที่ทริปด้วย ไปดูป่ะ?..... ไอ้เต้ก็ไป” แน่ดิ มันร้องนำ...
“......................” หง่ะ แอบน่าสนใจนิดนึง คือผมชอบฟังชอบดูอะไรแบบนี้อยู่แล้วอ่ะคับ มันผ่อนคลายดี  
“ไปดิๆๆๆ ไปเหอะ” ไอ้โก้รบเร้า หน้าเกร็งนิดๆ
“ไปก็ได้” (แก้เซ็ง)..... ทีนี้มันยิ้มหน้าบาน เดินนำไปกดลิฟท์เลยครับ

เหอะ อย่างน้อยเพื่อนผมก็ดีกว่าเคนล่ะวะ

/

ไอ้โก้พาเดินไปหาเพื่อนๆ วงมัน... ก็มีกันอยู่สี่คนคับ มีกีต้าร์สอง เบสหนึ่ง ร้องนำหนึ่ง ไม่มีมือกลอง... เวลาออกงานก็จะยืมตัวรุ่นพี่ รุ่นน้องหรือเพื่อนจากวงขี้ยามาตีให้  

“อ้าว... น้ำพุก็ไปเหรอ?” เต้ถามแบบแปลกใจ เพราะผมมันคนนอกอ่ะนะ ไม่เกี่ยว
“อืม... ไปด้วยได้ป่ะ?” อยู่แบบนี้มันเบื่อนี่ ตอนบ่ายก็ไม่มีเรียนแล้วด้วย
“ไปได้ดิ จะได้ไปช่วยฟัง” เต้ยิ้มนิดๆ แต่ว่า.....ผมน่าจะไปบอกไอ้โมก่อน เพราะปกติกลับบ้านด้วยกันอ่ะคับ หอไปทางเดียวกัน เดี๋ยวมันจะรอ
ก็เลยขอวิ่งไปโรงอาหารแป้บนึง... ไอ้โมนั่งกินข้าวอยู่กับแอน แต้ว สตางค์.... หง่ะ มีพี่นัทกับเพื่อนๆ พี่เค้า นั่งอยู่แถวนั้นด้วย

“พี่ไมค์หวัดดี” พี่รหัสผมคับ....ปีสอง เห็นผมเดินมาจะไม่ทักก็ยังไงอยู่
“เฮ้ย ว่าไง กินข้าวยัง?”
“ยังครับ” พี่ไมค์ทำท่าจะชวนคุย แต่ผม...รีบบบ
“ไว้คุยกันนะพี่”
“รีบไปไหนว้า... เฮ้ย ไปทริปป่ะเนี่ย?” แหะๆ ปีที่แล้วผมไม่ได้ไปไง
“ไปครับ เดี๋ยวผมไปหาเพื่อนก่อนนะ”
“อืมๆ” ผมไหว้กราดดด รวมพี่นัทไปด้วย พี่เค้าก็มองๆๆ เหมือนอยากจะคุย แหะๆๆ ติดไว้ก่อนแล้วกัน เพื่อนรออยู่

“โม เดี๋ยวเราไปดูวงไอ้เต้ซ้อมนะ” เดินไปถึงจนได้...
“เหรอ...อืม” มันตอบแบบหน้าตายมากก เสร็จแล้วก็กินข้าวต่อ เมิน ไม่สนใจ....... เง้ออออ งงเด่ะครับ เกาหัวเลย เป็นไรของมันเป่านี่
ผมเดินจากโต๊ะนั้นมาแบบมึนๆ เจอพี่นัทซื้อน้ำอยู่ทางที่ผมจะผ่านพอดีอีก...... เฮ้อ สงสัยไม่ใช่ความพอดีหรอกคับจังหวะนี้อ่ะ

“ไปไหนเหรอ?” พี่นัทถาม ผมดูออกนะว่าใครคิดไง ก็สังเกตจากแววตาเอา.... ประมาณว่าจะมองแบบตาเยิ้มๆ หน่อย มองแบบตาไม่กระพริบ อะไรทำนองนั้นอ่ะ
ตอนนี้ผมเห็นในตาพี่นัท เคน ไอ้โก้ แล้วก็.....แอนด้วย
(ไอ้เต้ไม่ใช่อาการแบบนี้อ่ะ....เลยไม่รู้ ตามันจะแข็งๆ ตลอด)

คือ....ผมไม่รู้นะว่าแอนกระโดดเข้ามาร่วมวงได้ยังไง ทั้งๆ ที่เค้าก็รู้อ่ะ ว่าผมเป็นยังไง ว่าผมนิสัยแบบไหน.....(ในระดับนึง)
แอนชอบไอ้โม.... แต่ไอ้โมไม่เล่นด้วย เลยเบนเข็มมาชอบผม??.....
รึเปล่า? ไม่แน่ใจ ณ ตอนนั้น... แต่ถ้าผมดูไม่ผิด ก็ใช่นั่นแหล่ะ
ไม่งั้นจะคอยเก็บงาน ทำงานให้ผมทำไม

เหอๆๆ โปรดอย่าถามเลยว่าผมอยู่ได้ไง... ผมก็อยู่ในแบบของผมแหล่ะ จริงๆ มันก็ไม่ได้วุ่นวายอะไรมากหรอก ถ้าไม่มีเคนอ่ะนะ
 



H
เหอๆ เวลาเดินๆ อยู่น้ำพุมันจะชอบ มีคนมาดักคุยด้วยแบบนี้แหล่ะคับ เจอใครมันคุยหมด พี่คนนั้น น้องคนนี้ ไหนจะเพื่อนอีก....
อาจจะเพราะอัธยาศัยดีด้วยมั้ง คนเลยชอบเยอะ แต่มันต้องอยากคุยด้วยนะ ถ้าไม่อยากแล้วเจอใครที่คิดว่าจะชวนคุย มันก็จะหาทางหนี ฮ่าๆๆ  
แต่ที่เห็นก็หนีเป็นส่วนใหญ่ เพราะมันขี้เกียจ... สรุป งั้นจะเรียกอัธศัยดีก็ไม่ได้แล้วสิ หุหุ  

[yoyo]

อะโห  คิดว่าเคนจะหลุดจริงๆเหรอ ไม่เชื่อ 
โมเป็นไรอะ  หึงแอนรึเปล่าน๊า

[Tun_Bow]

เหนื่อยใจแทนน้ำพุ โมเป็นไรอีกอ่ะ

[nunamicky]

พุกลับห้องไปเจอเคนยืนรออยู่ชัวร์
คอยแก้ตัวดีๆ ล่ะ
หึ หึ

[BeeRY]

เกิดเป็นน้ำพุนี่ก็ลำบากจริงๆ แต่จะหนีเคนพ้นแน่เหรอ
งงกับแอนนะนี่ ตอนไหน อะไร ยังไง แล้วไหนจะโมที่แปลกๆอีก
เห้นมั้ยบอกแล้วว่าเป็นน้ำพุนี่ลำบาก

[ordkrub]

เรื่องโมไว้ก่อน หาทางสลัดไอ้เคนให้เร็วที่สุดดีกว่า

[roseen]

 

[kenshinkenchu]

พี่นัทก็น่าสงสารนะ  เป็นคนดีจริงๆเลย
เคนก็น่าสงสาร  โอ๊ย.. เรื่องนี้มีแต่คนน่าสงสาร 

[โจ๊กกุ้ง]

พุต้องน่ารักมากแน่ๆไม่งั้นคนไม่รักไม่หลงเยอะขนาดนี้ อิอิ

[yayu]

พุว่าเคนต่อหน้าไม่ได้ แต่ในใจเถียงเคนกลับทุ๊กกก ประโยคเลย 

เรื่องโมคงไม่ใช่แบบว่า แอบชอบน้ำพุอีกคนนะ 
เดาว่างานนี้เคนตามแน่เลย ท่าทางช่วงนี้พุอาจโดนคุมประพฤติ
คนอัธยาศัยดีก็งี้อ่ะนะ ใครๆก็อยากคุย อยากเข้าหา ฮอตจริงอะไรจริงน้ำพุ 

[Akad3ar]

ตกลงโมเป็นไรอ่ะ ไม่เข้าใจ

ส่วนน้ำพุ ทำใจเถอะลูก เคนอ่ะ หนีไม่พ้นหรอก

[Akad3ar]

รึโมจะชอบเต้ เอ๊ะ ยังไง

[The_outsider]

เอ๊ะ โมเคืองไรพุอ่ะ

[foyer]

/       
   
ผมนั่งกินข้าวกับพวกไอ้โก้ มันก็คุยๆ เรื่องเพลงที่จะเล่นกันอ่ะตอนแรก ไปๆ มาๆ ไอ้รัชถามผม
“เฮ้ย น้ำพุ มึงไปโดนใครดูดคอมาวะ?” 
หง่ะ.....เปลี่ยนเรื่องกระทันหันผมก็อึ้งเด่ะคับ

“เอออ สาวที่ไหนทำเหรอ เห็นนิ่งๆ ซุ่มนะมึง” มือกีต้าร์อีกคนถาม (ไม่รู้จะให้มันชื่อไร)
“........................” ผม ไอ้โก้ ไอ้เต้ นั่งเงียบ

คือว่านะ... บางคนที่ไม่สนใจจริงๆ ก็จะไม่รู้ว่าผมเป็นเกย์อ่ะนะ   


“ไอ้..ควายยย.....” ไอ้รัชตบหัวมือกีต้าร์ที่ถามผมไปที “สาวบ้าอะไรล่ะ น้ำพุมันชอบหนุ่มเว้ยย มึงเนี่ย ไม่รู้เหี้ยอะไรกับเค้าเล๊ยย ตกข่าวว่ะ ไปอยู่ดอยไหนมา!!”
“เฮ่ย!!!” มันสะดุ้ง หน้าเหวอเลยคับ 
“เฮ้ย จริงเด่ะ จริงเด่ะน้ำพุ? มึงชอบผู้ชายเหรอวะ?” มันหันมาถามผม

หง่ะ และกรูจะตอบว่าไงดี?

“น้ำพุมันเป็นเกย์.. มึงไม่เห็นรึไงพี่นัทจีบมันอยู่ วู้...ไม่ได้เรื่องเลยมึง” อ่ะนะ ดูท่าว่าเพื่อนวงไอ้โก้ยังไม่รู้ว่ามันก็ชอบผมแฮะ
“หา.... พี่นัทเนี่ยนะ? ทำไมดูไม่เห็นเหมือนเกย์เลยวะ” ไอ้มือกีต้าร์หัวเราะแหะๆ
“กูไม่รู้ มึงถามน้ำพุดิ”

ทุกคนหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว.... เงอะ คือว่า... ถึงผมจะเป็น... แต่ผมก็ไม่ชอบที่จะเอาไปบอกใครนะ มันไม่เหมือนตอนได้ท้อปวิชาเลขนะครับ ที่ภูมิใจอยากนำเสนอคนอื่นเค้าไปทั่วอ่ะ


RRRRR   

มือถือดังขึ้นพอดี..... ชิ เคนโทรมา
ผมมองหน้าเพื่อนร่วมโต๊ะนิดนึง
“เดี๋ยวมานะ” เสร็จแล้วก็ลุกไปโทรนอกโรงอาหาร...

เฮ้อ..... ถึงจะไม่อยากคุย แต่ก็ต้องดูท่าทีไปก่อน ต้องทำให้มันไว้ใจก่อน ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะตามรังควาญไม่เลิก เคนรู้ว่าผมเรียนที่ไหน รู้ว่าหอผมอยู่ไหน
ยากครับ ที่จะสลัดมันให้หลุดภายในวันเดียว

“ฮัลโหล” ผมรับสาย
“ทำอะไรอยู่?” เคนถามเสียงนิ่ง
“กินข้าว”
“กับใคร?”
“เพื่อน”
“ไม่ใช่กับไอ้รุ่นพี่นั่นนะ” ไอ้.... เฮ้อออ
“ไม่ใช่”
“เลิกกับมันแล้วใช่ไหม?” ไม่ได้เป็นไรกัน จะเลิกได้ไง

“อืม... เลิกแล้ว” มันไม่เชื่อผม ก็ตัดปัญหาไปแบบนี้แหล่ะ
“แน่นะ?”
“แน่!”
“มันว่าไงบ้าง?”
“ก็ไม่ว่าไง”
“ไม่พูดอะไรเลยเหรอ?” ปั้นเรื่องไปละกันจะได้จบๆ
“ก็พูดนิดหน่อย ถามว่า 'ทำไม?'”
“แล้วตอบไปว่าไง”
“ก็บอกว่ามีผัวแล้ว” พอใจไหมไอ้สาส

“ก็ดี....วันนี้เลิกเรียนแล้วใช่ป่ะ?”
“อืม”
“ไปไหนต่อ?”
“.......................” ถามไรนักหนาวะเนี่ยยย รำคาญนะเว้ย   
   
“พุ” มันเรียกซ้ำ
“ก็เดี๋ยวกลับหอและ”
“อืม... เราเรียนเลิกสี่โมง เดี๋ยวตอนเย็นไปหาที่หอนะ”

เฮ้ยยย ไอ้เชี้ย จะมาทำไม ใครเชิญ

“เดี๋ยวไปทำกับข้าวให้กิน เราเห็นในห้องมีเวฟ กับกระทะเล็กๆ อยู่ ใช้ได้ใช่ป่ะ?” เง้ออ มันเอาของกินมาล่อครับ ตั้งแต่คบกันมาผมยังไม่เคยกินอาหารฝีมือมันเลยนะเนี่ย เคนมันทำกับข้าวเป็นง่ะ แต่ผมทำรายไม่เป็นเลยย
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวหาซื้อเอาก็ได้” ไม่ได้เกรงใจมันนะ แต่เผื่อไปกินกับคนอื่นต่างหาก
“อยากทำให้กินอ่ะ เราทำอร่อยนะ” ไอ้บ้า ชมตัวเองก็เป็น
“ไม่เป็นไรจริงๆ เคน ไว้วันหลังเหอะ”

“ทำไมล่ะ?” น้ำเสียงเริ่มจับผิด
“ก็......เกรงใจ” ตอแหลครับ สัญญงสัญญา กับมันถือว่าไม่มีความหมาย ผมไม่จำเป็นต้องทำดีกับคนที่ทำร้ายผมนี่
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก เราเต็มใจทำให้ พุทำกับข้าวกินเองไม่เป็นไม่ใช่เหรอ เอางี้ อยากกินไร เดี๋ยวเราซื้อของไปทำ” เอาใจกรูสุดๆ เลยยย แต่ขอโทษ ไม่มีประโยชน์ว่ะ

“อยากกินลาซานย่า มีทกราแตง สปาเก็ตตี้คาโบนาร่า อืม....เท่านี้ก่อนละกัน” มีปัญญาทำก็มา ไม่มีกลับบ้านไป
“โห.... ทำไม่เป็น เอาง่ายๆ ที่เราพอทำได้หน่อยดิ” ไร้ความสามารถ 
“ก็อยากกินอ่ะ”
“อยากกินเหรอ เดี๋ยวพาไปกินที่ร้านเอาป่ะ?”
“ไม่เอาอ่ะ ถ้าเคนไม่ทำให้ ก็ไม่อยากกิน”
“เราทำไม่เป็น... ทำได้แต่อาหารไทย เดี๋ยววันนี้เอาง่ายๆ ก่อนนะ ไอ้ที่อยากกินเดี๋ยวไปหัดทำก่อน”

“งั้นเคนไปหัดมาก่อน แล้ววันหลังค่อยมา”
“ถ้าวันหลังพุไม่อยากกินไอ้พวกนี้แล้วเราจะทำไงล่ะ”
“ก็เก็บไว้ก่อนไง ....วันนี้เราอยากพักอ่ะ ไว้วันหลังค่อยมานะ”
“แต่เราอยากเจอพุ...” พูดยังกับไม่เคยเจอกัน... กรูเบื่อหน้ามึง ไม่อยากเจอเว้ย
“วันนี้ก็เจอกันแล้ว.... เห็นบ่อยๆ เดี๋ยวก็เบื่อ”

“ไม่เบื่อหรอก มีแต่พุอ่ะ จะเบื่อเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้” มันพูดแบบน้อยใจ.... เหอะ ช่างมึงดิ อยากบอกมันจริงๆ ว่าผมเบื่อมันมานานแล้ว 
“แค่นี้ก่อนนะเคน เพื่อนจะไปและ ไว้คุยกันวันหลังนะ” เนียนตัดบทคับ
“เดี๋ยวดิ... ตกลงไม่ให้ไปจริงอ่ะ”
“ไว้ก่อนนะ เดี๋ยวเคนหัดทำได้เมื่อไหร่ค่อยโทรมาบอกเรา”
“โห... งี้ชาติไหนจะได้ไปเนี่ย...”
“เคนทำได้อยู่แล้ว” โคตรสะตอเลยผม

“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวตอนเย็นเราโทรหาอีกที”
“อืม”
“รักนะ”
“อืม”
“รักเรามั้ย?”
“.......................” ผมเงยหน้ามองฟ้า


....มึงบังคับกูเองนะ

“รัก”
 

/

ผมกลับมาที่โต๊ะด้วยความเซ็ง... พอก้นแตะเก้าอี้ปุ๊บ ไอ้โก้ก็ถาม
“ใครโทรมาวะ?”
“.......พ่อกู” จบมั้ย

บรรยากาศในโต๊ะเปลี่ยนไปเล็กน้อยครับ... ดูพวกมันเงียบๆ กัน แต่ช่างเหอะ... เงียบก็ดี
จนกระทั่งไปถึงห้องซ้อม มีน้องปีหนึ่งคนนึงมารออยู่ก่อนแล้ว น้องเค้ามาช่วยตีกลองให้อ่ะ

ก็โอเคยกโขยงกันเข้าไปในห้องแคบๆ ห้องนึง แค่วางเครื่องดนตรีก็แน่นละคับ แต่เช่าถูกอ่ะ เด็กม.ผมก็มาเล่นที่นี่กันเยอะ

ผมหาทำเลนั่งหย่อนก้นดูพวกมัน... ก็หนุกดี ผมชอบดูง่ะ เสียงไอ้เต้ดีมากๆ เลยให้มันถือ mp3 ผมร้องไปด้วย แหะๆ จะอัดเก็บไว้เป็นที่ระลึก
พอพวกมันเหนื่อยซ้อมพักกัน ผมเห็นเค้าเล่นกีต้าร์กันเท่ดีอ่ะ อยากเล่นเป็นบ้าง เลยให้ไอ้รัชช่วยสอนให้ เพราะมันกีต้าร์เทพ มีใบรับประกันความเทพด้วย ที่เค้าต้องไปสอบที่ศูนย์ยามาฮ่ากันอ่ะ ถ้าผ่านก็ได้ใบประกาศ แล้วก็สามารถเป็นอาจารย์สอนดนตรีได้ด้วย

“ให้กูสอนอ่ะ เก็บตังค์นะเว้ย” ไอ้รัชบอก
“โห ไอ้งก กับเพื่อนยังจะเอา” ผมว่า
“ก็อาชีพกู กูสอนกีต้าร์ด้วย มึงจะมาเรียนป่าวล่ะ เนี่ยไอ้โก้ก็เรียนกะกูอยู่ กับเพื่อนกูคิดไม่แพงหรอกก ลดให้เกือบครึ่งอ่ะ” ผมหันมองหน้าไอ้โก้... มึงเล่นเป็นแล้วจะไปเรียนทำซากอะไรวะ งง
“กูไม่เก่งโน้ต เลยให้ไอ้รัชช่วยสอนโน้ตให้” โก้อธิบาย พวกฝึกอ่านโน้ตอะไรพวกนี้อ่ะคับ
“ชิ เก็บตังค์ไม่เอาอ่ะ ให้ xxx (มือกีต้าร์อีกคน) สอนให้ก็ได้”

“ห๊ะ กูเนี่ยนะ” มันทำท่าไม่อยากสอนครับ ผมเซ็งเลย มันรังเกียจที่กรูเป็นเกย์ป่าววะ...? 
“กูๆๆ กูสอนให้ ไม่คิดตังค์” ไอ้โก้เสนอตัว แต่ผมไม่อยากเรียนกับมันง่ะ
“ไม่เป็นไร ไม่อยากเล่นแล้ว”
ไอ้โก้รีบเดินมานั่งข้างผม

“ทำไมอ่ะ กูสอนให้ได้นะเว้ย บ้านกูมีกีต้าร์อยู่”
“อืม ขอบใจ”
“จะเรียนเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน” หน้ามันเซ็งไปนิดนึง
“อืม”
“ตอนเย็นไปกินข้าวกันป่ะ?”
“ที่?”
“xxx พวกไอ้รัชก็ไป” รีบอ้างเพื่อนเชียวนะเมิง
“อืม”
“อืม นี่คือไป-ไม่ไปวะ?”
“ไป” ไอ้โก้ยิ้มออกนิดนึง... ถ้าไม่ใช่ไปกับมึงสองคน กูไปหมดแหล่ะ (ผมระวังตัวอ่ะ)

/

ซ้อมเสร็จไอ้เต้ต้องรอแม่มารับเหมือนเดิม ผมเลยไปรอเป็นเพื่อนมันก่อน
คนอื่นก็ไปเดินเตร่ ดูดบุหรี่กัน

“จริงๆ ไม่ต้องรอเป็นเพื่อนก็ได้ หึหึ เราอยู่คนเดียวได้” ไอ้เต้ขำนิดๆ
“ทีเต้ยังอยู่เป็นเพื่อนเราได้เลย” ผมหมายถึงตอนที่ผมร้องไห้แล้วมันก็ปลอบผมอ่ะ
“อันนั้นมันเป็นเรื่องที่สมควรทำอยู่แล้ว ตกลงจะไม่บอกจริงอ่ะ ว่าร้องไห้ทำไม?” หง่ะ..

“ขอไม่บอกละกัน”
“เรื่องไอ้เคนใช่ป่ะ?”
ฉึก! 
     
“ได้ยินไอ้แต้วมันเม้าท์อยู่ เลยรู้ว่าเมื่อเช้ามันมาส่งน้ำพุ”
“คนเห็นเยอะป่ะ”
“ไม่รู้ดิ ไม่ได้สนใจ” ไอ้เต้แบะปาก
“ตกลงทะเลาะอะไรกัน มันทำอะไรพุป่ะ?” หน้าไอ้เต้เริ่มจะซีเรียสขึ้นมา
“รู้สึกไปกับมันทีไร มีรอยดูดกลับมาทุกที ตกลงน้ำพุกับมันเป็นอะไรกันแน่ เพื่อน? แฟนเก่า? หรือแฟนใหม่?”

แฟนใหม่อะไรของมันวะเนี่ย.....
“ที่ถามไม่ได้อยากรู้เรื่องส่วนตัวอะไรหรอก แต่เป็นห่วง เห็นร้องไห้นี่” ไม่รู้จะบอกยังไงจริงๆ ครับ คงเพราะนิสัยผมที่ไม่ชอบเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังด้วยมั้ง

จังหวะน้ัั้นมือถือไอ้เต้สั่นพอดี
“แม่เราโทรมาแล้ว” ไอ้เต้บอกก่อนรับสาย มันคุยกับแม่มันแป้บนึงก็วาง
“แม่มาแล้วว่ะ ถ้าไงมีไรก็โทรมาละกัน ถ้าโทรมือถือไม่ติด เบอร์บ้านก็ได้” ไอ้เต้ลุกขึ้นยืน คือมันเป็นคนไม่ค่อยรับมือถือเหมือนผมอ่ะคับ เห็นบางคนบ่นเหมือนกันว่าต้องเมล์ไปหามันถึงจะตอบ
“ไปนะ” เต้โบกมือนิดๆ
“อืม บาย”
 

H
อย่าเพิ่งปักใจเชียร์ใครคนใดคนนึงกันจริงจังนะ เดี๋ยวจาผิดหวัง 
ที่จริงน้ำพุก็หน้าตางั้นๆ  แต่ก็มีคนชมมันเยอะเหมือนกัน (น่ารักตรงไหน )
ใครชมมัน มันไม่รู้สึกไรแล้ว ตายด้าน     

[ณ ที่เดิม™]

แอบจิ้ม
เริ่มสับสนจะเชียร์ใครดีขอรับ
เพราะงงกับนิสัยน้ำพุ เอาแน่เอานอนไม่ได้
รอตอนต่อไปโลดดีกว่าขอรับ

[หัวเเม่มือ]

^

^^

จิ้มๆ

พุเสน่ห์แรงเอิกๆ

ตอนนีมิได้เชียร์ใครเชียร์พุอย่างเดียว

[Nichdia]

ณ จุดนี้ แอบสงสารน้ำพุ เบาเบา

เคนโหดร้ายเกินไป
แต่พุก็มีเพื่อนที่ดีเยอะนะ
แต่ไม่รู้มีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงอ่ะป่าว

[nunamicky]

ชีวิตพุเมื่อจะเจอคนที่หยุดพุได้ซักทีนะ
รอ...ต่อไป
 

[yoyo]

เชียร์เต้ เต้ เต้น่ารักจัง
อยากรู้ตัวจริงของพุเว้ยยยย

[โจ๊กกุ้ง]

ไม่เชียร์ใครซักคนละ เชียร์ให้หลุดพ้นจากไอ้เคนอย่างเดียว มันจะฆ่าพุมั้ยนั่น น่ากลัวว่ะ

[BeeRY]

อะนะ ก็รอดูกันต่อไป แต่ช่วงนี้สงสารเคนอีกแล้ว
ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกสงสาร เหมือนจะโดนน้ำพุเขี่ยทิ้งอีกรอบเร็วๆนี้มั้งก็เลยสงสาร

[ordkrub]

The show must go on!!!!

[yayu]

เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย ไม่รู้จะเชียร์ใครดี เริ่มสับสน ฮ่าๆ
 งั้นเชียร์น้ำพุละกัน 

[The_outsider]

ตอนนี้เต้แลดูนิสัยดี อบอุ่นมากมาย
แต่เค้ายังแอบคาใจเรื่องโมอ่ะ
เดี๋ยวจะเฉลยใช่มั้ย...


 

[4life]

ไม่เชียร์ใครล่ะ รอดูไปเรื่อยๆ

[meduza]

เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกก
อ่านแล้วลุ้นโค่ดๆอ่านแบบหยุดไม่ได้เลย
เฮ้อสงสารพุสงสารเคนเหมือนดันทุรังคบก็พอจะเข้าใจพุนะว่าเป็นคนขี้เบื่อ
แล้วก็มีอาการคล้ายๆกันบ้างแต่ถ้าเรารักเข้าแล้วอ่ะเรื่องไรที่เราไม่ชอบบางที่ก็ต้องเป็นเราเองที่ต้องปรับแบบมองข้ามนิสัยนี้ไปเพราะนิสัยเราบางอย่างเค้าก็คงไม่ชอบเหมือนเราเฮ้อพูดยากความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคนอิอิพล่ามยาวได้อีกขออภัยเด้อมันอินอ่ะ
ก็ขอให้พุเจอคนที่หยุดพุได้ไวๆเพราะถ้าเราหาไปมากๆมันอาจจะเลยไปแล้วก็ได้เน้อ
ชอบเรื่องนี้มากๆเลยมาต่ออีกไวๆนะค่าไรท์เตอร์
+1เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ค่า

[TENSHINEKO]

พุ อย่าร้ายเลยนะ  เคนมันก็เป็นคนดี (ระดับดับหนึ่ง)  ถ้าปล่อยไว้นานมันจะทิ่มแทงใจ เจ็บไปอย่างนี้ตลอด ยังไงก็เป็นของกันและกันแล้ว ก็ดีกันนะ  คริคริ

[sin]

อ่านเฉยๆเริ่มไม่อยากเดาแล้ว
นิสัยน้ำพุช่างเอาแน่นอนไม่ได้

ขนาดเคนได้ไปแล้ว ยังไม่ชัวร์เลย ฮ่าๆๆๆๆ