หัวข้อ: ]* love is a drug! *[RIP my Bro______________UP! Aug 22

[kenshinkenchu]

น่ารักอ่ะ
แบบว่าเคนรู้ว่าที่ตัวเองเคยทำรุนแรงกับพุเป็นสิ่งไม่ดีแล้วตอนนี้ก็ปรับปรุงนี่
น่าเสียดายเคนสุดๆ เลย  หาคนที่รักเราขนาดนี้ได้นี่ดีจัง  อิจชี่ๆ

[Akad3ar]

เคนน่ารัก 555+ ตอนนี้อ่ะนะ

[nunamicky]

เคนเนี่ยก็ยังเป็นผู้ต้องสงสัยที่จะเป็นพระเอกของน้ำพุอยู่ใช่มั๊ยคะ
เพราะดูจากพฤติกรรมแล้วก็โออยู่ค่ะ
แม้ว่าน้ำพุจะลดสถานะจากแฟนเป็นแค่เพื่อน
แต่เป็นเพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อในความคิดของเคนซินะ
 

[yoyo]

อ๊าา เคนน่ารักจัง
กลับไปเชียร์เคนได้มั้ยเนี่ย

[Na_RimKLonG]

อยาหกให้เคนเป็นพระเอกตัวจริง

อ่ะ

ทำไงดี

[yayu]

ตอนนี้เคนน่ารักดีนะ มีออดอ้อนด้วย

อยากทำคะแนนกับน้ำพุอะสิ 

[┗◎┗◎]

ชอบเืรื่องนี้มากกกกกกกกกกกกกกกก

เหมือนอ่านไดอารี่ดี

นายเอกอึนๆดีนะ ชอบคาแรกเตอร์แบบนี้

อิอิ 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

น่ารักจริงคู่นี้ แต่ความอดทนของใครหลายคนก็มีจำกัดนะ อิอิ

[roseen]

 

[sukie_moo]

รวดเดียวเลย....
น้ำพุนี่เป็นคนน่ากลัวเนาะ   เป็นตัวทำลายจิตใจตัวอื่นแบบตาใสๆ
ก็ทำตัวแบบนี้ คนเค้าก็คิดว่ามีใจให้อ่ะดิ 

เลยต้องมีคนเจ็บหลายคนเลย

[foyer]

/

ผมพาเคนเดินเล่นในมหาลัย จนมาถึงอาคารหลังนึงที่มีสระน้ำอยู่ข้างหน้า ตรงนี้ก็เป็นอีกที่ที่บรรยากาศดี ผมเลยพาเคนไปนั่ง
“ในนี้มีปลาป่ะ?” เคนถามตอนหย่อนขานั่งลงพื้นคอนกรีตข้างสระ
“มีมั้ง” น่าจะ
“เดี๋ยววันหลังเอาขนมปังมาให้ปลากินกันดีไหม?” แหะๆๆ จะมีวันนั้นมั้ยว้า
“ก็ดี”

นั่งกันจนเกือบได้เวลาที่พี่เคนจะเลิกเรียน ผมเลยชวนมันกลับ แต่ว่ามันก็ยังไม่กลับง่ายๆ
มันเดินไปข้างตึก ผมก็นึกว่าเคนจะไปดูอะไร เพราะมันมืดแล้ว มีแต่แสงไฟจากโคมถนนส่องพอให้มีแสงสว่าง

“ดูอะไรเหรอเคน?” บางทีผมก็ซื่อบื้อง่ะ เดินตามมันไป รู้ตัวอีกทีก็ถูกเคนกระชากแขนพาเข้าข้างฝาซะงั้น
ง่ะ.......ผมใจเต้นตุบๆ รู้เลยว่ามันจะทำอะไร ซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดนั่นแหล่ะ

เคนจูบผม เอามือมาดันหน้าผากให้เงยหน้าขึ้นรับปากมันถนัดๆ ด้วย ผมเงอะงะ ตกใจ ตัวแข็งทื่อ ไม่ได้เจอสัมผัสแบบนี้มานาน ไม่รู้จะทำตัวยังไง เลยได้แต่ยืนนิ่งให้มันดูดปากอยู่อย่างนั้น

“เราคิดถึงน้ำพุนะ” เคนพูดเอาหน้าผากมาชนกับผม มันหายใจแรง ผมก็หายใจแรง เคนหน้าแดงมาก ผมก็หน้าร้อนมากเหมือนกัน
“เราขอเป็นเพื่อนคนพิเศษได้ไหม? เพื่อนที่ทำแบบนี้กับพุได้คนเดียวอ่ะ ได้ไหม?” มันอ้อนซะ ผมแทบละลาย
“ม...ไม่ดีมั้งเคน” ผมใจสั่นแต่ยังพอมีสติอยู่ จะดันแขนที่มันคล่อมผมอยู่ออกไป แต่ไอ้เคนยังก้มหน้ามาลงมาถามใกล้ๆ อีก
“พุไม่เหลือใจให้เราแล้วเหรอ นะ... ขอแค่นี้ เราไม่ต้องเป็นแฟนกันก็ได้ ถ้าพุลำบากใจที่จะคบกับเราแบบนั้นก็ไม่เป็นไร”
“แต่ว่า.....อะ...อื่อ” มันจูบปิดปากผมอีกแล้ว ลิ้นผมกับลิ้นมันสัมผัสกัน ผมไม่ปฏิเสธเพราะผมก็คิดถึงมันมากเหมือนกันง่ะ...

ผมยอมรับว่าไม่ได้รักเคน แต่ผมก็ชอบเคน ต้องการเคน.... ไม่เคยลืม อยากให้มันอยู่ใกล้ๆ ไม่ไปไหน
ผมให้ที่มันขอ มันอยากจะทำอะไรผมก็ได้ ตามใจ...

/

ผมกลับมานอนก่ายหน้าผาก.... คิดถึงรอยจูบของเคน ไม่ได้คิดถึงเพราะรู้สึกวาบหวามอย่างเดียว แต่ผมเครียดด้วย เฮ้อ.....เพื่อนบ้าบออะไร จะมาทำกันแบบนี้ แต่จะคิดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ ก็มันเป็นความต้องการของทั้งสองฝ่ายนี่หว่า...

“นั่งคิดอะไรอยู่?” ไอ้เต้เดินมาทักโดยการขยี้หัวผม ชอบกันจริงจริ๊งเล่นหัวคนอื่นเนี่ย
“คิดงาน” ผมอยู่โต๊ะเดิม นั่งทำงานอยู่กับไอ้โม เต้มันไม่ค่อยแคร์เรื่องเรียน ไม่จวนตัว ไฟลนตรูดมันก็ไม่ทำ ไอ้เต้เลยส่งงานเลทบ่อย แต่งานมันดีมาก เนี้ยบมาก ผมชอบงานมันนะ

“วันก่อนไปกินส้มตำกันอร่อยป่ะ?” ไอ้เต้หันไปถามโม
“ก็ดี ถูกดี กินกันโคตรเยอะแต่เสียคนละไม่ถึงร้อย”
“เหรอวะ?”
“วันหลังมึงไปกินด้วยกันดิ” ไอ้โมชวน
“เออ เดี๋ยวกูไป พวกมึงจะไปกินกันอีกเมื่อไหร่ก็อย่าลืมชวนกูละกัน” หวังว่ามันจะปลีกตัวไปได้อ่ะนะ

“น้ำพุ อะไรติดอยู่ตรงหัวตา” ไอ้เต้จ้องผมแล้วถาม
“อะไรอ่ะ ขี้ตาเหรอ?” ผมเอาข้อนิ้วขยี้ออกทันที
“ไม่ใช่ มา เดี๋ยวดูให้” ไอ้เต้ปัดมือผมออก แล้วจับหน้าผมเงยขึ้น หน้าแม่งโคตรใกล้ เพราะมันกำลังส่องดูว่าคืออะไรง่ะ
“ไม่รู้อะไรดำๆ ว่ะ” มันว่างั้น ก้มลงหายใจเป่ารดหน้าผมซะร้อนเลย
“เดี๋ยวเราเขี่ยออกให้” มันเอานิ้วมาสะกิดๆ ตรงขอบตาผม มันพยายามอยู่พักนึง
“ไม่ออกว่ะ” ไอ้เต้แปลงร่างเป็นคอนเดนเซอร์ละ เป่าลมร้อนออกมาใส่หน้าผมตลอด
“มันคืออะไรอ่ะเต้?”
“ไม่รู้ มีกระจกป่าวล่ะ” ใครจะพกวะ

“ช่างมันเถอะ” ผมสรุป แล้วถอยหน้าออกจากมือมัน
“ไม่ได้... ไม่ออกแล้วมันคาใจว่ะ มา ยื่นหน้ามานี่” ไอ้เต้ไม่ยอมหยุด พอดีแต้วกับแอนเดินมาที่โต๊ะ ไอ้เต้เลยเจอแซว

“อ่ะแน่ๆๆ ทำอะไรกันจ๊ะ?” เสียงแต้วทำให้ไอ้เต้รีบผละออกมา
“แกจะทำอะไรน้ำพุ ไอ้เต้ แต๊ะอั๋งมันเหรอมึง?” แต้วทำไอ้เต้หน้าแดงเลย
“เฮ้ย ไม่ใช่โว้ย กูแค่จะเอาเศษอะไรไม่รู้ในตาน้ำพุออกให้” ไอ้เต้โวยวาย ผมมองอาการร้อนตัวของมันแล้วรู้สึกปลง

“ไหน...อะไรเข้าตาเหรอน้ำพุ?” แต้วเดินมาส่องผมบ้าง
“ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่....”
“มึงดูดีๆ นั่นไงดำๆ อ่ะ”
“ไหนนน” แต้วพยายามจะเชื่อคำพูดไอ้เต้ แต่ท่าจะยาก
“กูเห็นก็มีแต่ขนตา”
“........อ่าวเหรอ? ก็เห็นมันจิ้มเข้าไปในตานี่หว่า” เชี่ยเต้ สะกิดขนตากูซะงั้น
“กูว่าคนที่มีอะไรเข้าตา คือมึงมากกว่าไอ้เต้” แต้วหันไปแซวมันต่อ
“อะไรๆ มึงไอ้แต้ว พูดให้สวยๆ นะเว้ย”
“ก็ความรักไง ทะลุเข้าตามึงอย่างจัง ฮิๆๆๆ” แต้วระเบิดหัวเราะ ไอ้เต้สะอึกหน้าชา

“เหี้ย ไม่ใช่โว้ย”
“ไม่ต้องเขินหรอก เค้ารู้กันหมดแล้ว” ไอ้เต้คิ้วขมวด เบนหางตามามองผมนิดๆ
“มึงพูดอะไรไอ้แต้ว อยากตายเหรอ?”
“อะไร๊ ไม่ได้พูดอะไรเลย กูไม่รู้เรื่อง”
“มึง... อย่าให้กูรู้นะ ว่ามึงพูดอะไรแมวๆ ออกมา” เต้มันลนอย่างเห็นได้ชัด
“กูเตือนมึงนะเว้ยเต้ ถ้ามึงช้าอ่ะ หมาคาบไปแดกแน่นอน”
“เรื่องของกู” มันเดินชนไหล่ไอ้แต้วแล้วรีบหนีไปเลย....

แต้วมองตามหลังแล้วหัวเราะคิก
“พวกไม่ยอมรับความจริง” มันพูดออกมาลอยๆ
ผมส่ายหัวกับความขี้แกล้งของไอ้แต้ว... ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าผมมีเอี่ยว
แต่บางทีแกล้งทำเป็นไม่รู้อาจจะดีกว่า

/

ตอนที่ไอ้เต้ไปโม้กับรุ่นพี่ พี่นัทก็เข้ามาหาพอดี เป็นงี้บ่อยอ่ะคับ แต่ถ้าเค้าสองคนอยู่ด้วยกันไอ้เต้จะชวนพี่นัทคุยจนเค้าไม่ได้คุยกับผม แต่ก็ดีอ่ะ ผมขี้เกียจพูด ชอบฟังมากกว่า

“ใกล้ส่งไฟนอลยังน้องพุ?” เรื่องงานนี่ไม่ต้องให้บอก พี่นัทถามเอง... โชคดีโคตรเลยผม อยู่ดีๆ ก็มีตัวช่วย
“ก็เกือบละพี่ อีกเดือนนึง” ไม่นานนะ เวลาผ่านไปเร็ว
“พี่ส่งวันที่ xx น้องพุส่งหลังพี่สองวันใช่ไหม?” หง่ะ ขนาดกรูยังจำไม่ได้เลย แต่พี่นัทจำได้
“อ่อ มั้งครับ เอ้ย โม เราส่งไฟนอลวันที่ xx ใช่ป่ะวะ?” ผมหันไปถามเพื่อนให้แน่ใจ
“อืม” มันพยักหน้าตอบ
“จะค้างที่คณะมั้ยอ่ะ เผื่อมีอะไรให้ช่วย” พี่นัท......T T ใจดีโคตร
“ก็ดูก่อนคับ พี่นัทจะค้างเหรอ?” คณะผมมีห้องให้นอนสำหรับทำงานรวมเป็นกลุ่มๆ ได้อ่ะคับ
“ค้าง กะอยู่ยาวช่วยปีหนึ่งเลย” เค้าพูดกลางๆ ว่าช่วยปีหนึ่ง... แหะๆๆ แต่ก็ไม่เห็นจะช่วยใครนอกจากผมกับน้องรหัสเค้า จริงๆ น้องรหัสพี่นัทชื่อเอ้ เป็นสาวหมวยแสนน่ารัก... แต่อยู่คนละเจอร์กัน (ไอ้โมเป็นน้องในสาย พี่รหัสมันจริงๆ เป็นโอตาคุ ตัวเล็ก เหมือนเด็ก น่ารักโคตรๆ อิอิ)

จริงๆ ผมกับเอ้เคยกิ๊กกันอยู่แป้บนึง แบบไม่มีใครรู้ แต่แอนเคยได้ยินเอ้พูดกับพี่นัทว่า ‘ถ้าจะเล่นๆ ก็อย่ามายุ่งกับเพื่อนหนู’ แอนเลยมาเล่าให้ผมฟัง... แต่พอดีเอ้มีแฟนอยู่แล้วอ่ะ ตอนแรกผมไม่รู้ เลยกินแห้วเป็นได้แค่กิ๊ก ตอนนี้ก็ไม่ได้อะไรกันแล้ว เค้าก็อยู่กับแฟน ผมก็อยู่ส่วนผม แหะๆๆ ดีจังที่เนียนไม่โดนเพื่อนจับได้

สายไอ้โมมีคนน่ารักเยอะคับ ผมแอบชอบพี่สายมันคนนึงด้วย สวยมาก ผมปลื้ม
เวลาไอ้โมไปช่วยงานพี่มัน มันก็จะชวนผมไปด้วย เพราะมันรู้ผมชอบพี่คนนี้ แต่ผมไม่กล้าง่ะ เขิน... ขอแอบมองห่างๆ พอละ

/

มีอยู่วันนึง เลิกเรียนเร็ว ก็เบื่อๆ ไม่มีอะไรทำ เพื่อนก็กลับบ้านกันไปหมด เหลือผมกับไอ้เต้ เพราะมันต้องรอแม่มารับ อยู่คณะมันเซ็ง ไอ้เต้เลยชวนผมไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกลาง

ระหว่างซื้อของกันอยู่ มีเพื่อนเก่าคนนึงตอน ม.ต้นเดินมาสะกิดผม

“อ้าวไปป์”
“น้ำพุเรียนอยู่นี่เหมือนกันเหรอ?” มันยิ้มแย้มทักทาย   
“อืม ไปป์เรียนคณะไรอ่ะ”
“xxx น้ำพุล่ะ”
“xxx”
“อยู่ xxx เหรอ! แล้วนี่มากับใคร?” คณะผมชื่อดังเรื่องแย่ๆ คับ มันเลยตื่นเต้นนิดหน่อย เวลาไปเรียนรวมกับคณะอื่นอ่ะ ทำตัวเกรียนจนอาจารย์ยังเอือม เหอะๆ

“มากับเพื่อน” ผมพยักเพยิดหน้าไปที่ไอ้เต้ มันกำลังมองๆ ของกินอยู่ 
“คนไทยรึเปล่าอ่ะ?” ไปป์เอาไหล่มาสะกิด ตอนนั้นหน้าหนาวไอ้เต้ใส่เสื้อคล้ายสูทมาอ่ะ มันเป็นคนมีมาด + รสนิยมดีนิดนึง หน้าตาก็ไม่ไทยเท่าไหร่
“ฮ่าๆๆ คนไทยดิ” ผมขำ
“เหรอ....เอ่อ หวัดดีคับ” ไอ้เต้หันมามองพอดี ไปป์เลยทัก

“....................” เต้ผงกหัว ยิ้มให้นิดนึง แต่ไม่พูด
“งั้นเราไปก่อนนะ ไว้เจอกัน” ไอ้ไปป์หลบฉาก
“อืม บาย”
“บาย” ไปป์เดินจากไปกับเพื่อนมัน ผมยังขำที่มันทักไอ้เต้เมื่อกี้ไม่หาย

“เพื่อนเหรอ?” เต้ถาม
“อืม เพื่อน รร. เก่า” หึหึ
“ขำอะไร?” สงสัยมันเห็นผมกลั้นหัวเราะอยู่
“ก็เมื่อกี้เพื่อนมันถามว่า เต้เป็นคนไทยรึเปล่า...” ไอ้เต้หลุดขำออกมาเหมือนกัน
“ฮะๆ เออ กรูไม่ใช่คนไทย กรูเป็นขะแมร”
“ฮะๆๆๆ” หน้ามึงไม่ให้เล๊ยย

ไอ้เต้หน้ามันอินเตอร์เนชั่นแนว สาวเลยมองเยอะ... (กรูดับอีกแล้ว)
ซื้อของกินเสร็จหาโต๊ะนั่งได้แล้วก็คุยกันเรื่อยเปื่อย ไอ้เต้พูดแบบไม่พักเลย มันไม่เหนื่อยมั่งรึไงเนี่ย
 
จะบอกว่าคนที่ภายนอกดูหยิ่งๆ ขรึมๆ เงียบๆ เช่นไอ้เต้ หรือเคนอ่ะ ถ้าได้สนิทด้วยแล้วมันจะพูดโคตรมากเล๊ย...


H
 
ตัวเลือกเยอะจริง -*-

[monoo]

อ้าว ไฟเก่า คุ

 

[yayu]

ในบรรดาตัวเลือก สงสัยตอนนี้เคนมาแรงสุด
แต่สุดท้ายจะใช่เคนรึเปล่านี่อีกเรื่อง 

 

[Tun_Bow]

น้ำพุเสน่ห์แร๊ง~

ไม่อยากเชียร์เต้แหะ

[kenshinkenchu]

สงสารน้องเคนจัง  สงสัยจะรักมาก   

[Na_RimKLonG]

เชียร์ใครดีเนี่ยยย

โอยยยย

[Flirter_kung]

มาตามอีกเรื่อง อิอิ

[nunamicky]

อยากรู้ว่าใครเป็นพระเอก
ก็คงต้องรออ่านตอนต่อไป(เรื่อยๆ)สินะ
คุณไรท์เตอร์ขา
เจ้อยากรู้แล้วววววววววววววววววววววว
 

[yoyo]

อ่านตอนนี้แล้วก็รู้สึกขึ้นมาว่า..
ดีนะที่พุขี้อายกับคนที่ตรงสเปคจริงๆ
ไม่งั้นคงจะมีเคน1 เคน2 เคย3 ตามมาเรื่อยๆ
ขี้เบื่อนะเราอะ

[The_outsider]

อ่านแล้วหลงรักน้ำพุอ่ะ
รีบๆมาต่อนะคับ จะรอติดตาม
 

[roseen]

 

[Flirter_kung]

ok มาต่ออีกนะครับ สนุกดีอยากรู้พุจะได้กับใคร อิอิ

[foyer]

/

พักหลังๆ ตอนเลิกเรียนผมจะออกไปหาอะไรกินที่โรงอาหารกับไอ้เต้ประจำ เรื่องไร้สาระพูดเป็นวันมันก็ไม่เหนื่อย แต่เรื่องเรียน อย่าไปชวนมันคุย เดี๋ยวไอ้เต้เครียด

“เปิดไม่ออกว่ะเต้” กำลังจะเปิดขวดน้ำดื่ม แต่เปิดไม่ออก มือผมลื่นง่ะ
“เอามา” เต้คว้าขวดไปจะเปิดให้
“อ้าว เชี่ย ไมแน่นจังวะ” มันบ่น แล้วเอาเสื้อมาห่อฝาขวดหมุน
“สัดเอ๊ย” มันเปิดแรงไปหน่อย น้ำหกใส่เสื้อใส่กางเกงเลย

“เรามีผ้าเช็ดหน้า” ผมจะช่วยซับน้ำให้ หาเรื่องให้มันเปียกอ่ะ กลัวถูกดุ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเช็ดเอง” หน้าไอ้เต้ บูดไปนิดนึง
“ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร จะขอโทษทำไม เราทำหกเอง” มันเช็ดเสร็จก็ยื่นผ้าคืนให้
“เดี๋ยวก็แห้ง” เต้ว่างั้น

ผมเสียบหลอดในขวดดื่มน้ำ หางตาเหล่มองไอ้เต้นิดนึง คือไอ้นี่มันค่อนข้างเนี้ยบ ต้องแต่งตัวดูดีตลอด เวลามีอะไรหกใส่ของใช้มัน มันจะซีเรียส นั่งเช็ดนั่งถูจนกว่าจะกลับสู่สภาพเดิมง่ะ

“เออ วันเสาร์ไปไหนป่ะ?” ไอ้เต้ถาม
“ไมเหรอ?” ผมต้องรู้ก่อนว่ามันถามทำไม
“ไปงานโรงเรียนเรามั้ย?” ผมจำไม่ได้มันเรียกว่างานอะไรอ่ะ แต่จะมีการแสดง ตั้งบูธขายของ เล่นเกมส์อะไรอย่างเงี้ยะ ไอ้เต้บรรยายสรรพคุณงานโรงเรียนมันโน้มน้าวใจผมอีกหลายนาที
“ใครไปบ้างอ่ะ?” ผมถาม
“ก็.....ปอย กับเรา สองคน” ปอยเพื่อนสนิทไอ้เต้ตอน ม.ปลาย เป็นเหมือนเหรัญญิกของรุ่น เรื่องเรียนกับกิจกรรมเนี่ย เทพมาก มีไรถามปอยได้หมด
“เราเข้าได้เหรอ?” โรงเรียนมัน security หนาสุดๆ
“ได้ดิ งานแบบนี้เค้าให้คนนอกเข้าได้”
“ไปก็ได้ กี่โมงล่ะ” ไอ้เต้นัดแนะเวลาผมก็โอเค

/

ตอนเย็นกลับห้อง ผมก็ดูทีวีเล่นคอมไปเรื่อยเปื่อย พี่แมนก็นั่งอ่านหนังสือ... จะว่าไปแล้วผมกับเค้าก็อยู่ติดห้องกันทั้งสองคนแหล่ะ วันหยุดไม่ค่อยออกไปไหน แต่พี่แมนเค้าจะไปโบสถ์วันอาทิตย์  เพราะเค้านับถือคริสต์อะคับ ก็มีช่วงนี้ล่ะที่ผมจะได้อยู่คนเดียวบ้าง แหะๆๆ

คืนวันศุกร์ เคนโทรมาหา ผมก็ออกไปคุยโทรศัพท์นอกห้อง เพราะพี่แมนอ่านหนังสืออยู่

“ทำไรอยู่เหรอ?” ผมรู้สึกว่าเสียงไอ้เคนมันดูตื่นเต้นนะพักหลังๆ
“ดูทีวีอ่ะ”
“เหมือนกันเลย เราดูช่อง บลาๆๆๆ” มันพล่ามไปหลายนาทีเรื่องรายการโทรทัศน์ที่ดูอยู่
ผมนั่งฟังแบบเซ็งๆ
“อาทิตย์นี้งานเยอะมาก ต้องทำ บลาๆๆ” แล้วก็บรรยายต่อว่าวันๆ ทำอะไร - -“
“แต่วันนี้เพิ่งส่งงานไป ว่างแล้ว พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันป่ะ?”

“หือ?” วิญญาณผมเพิ่งกลับเข้าร่างคับ แหะๆๆ
“อยากไปไหนป่าว พาไป” 
“ห่ะ เอ่อ... ไม่รู้สิ” เบลอครับ กรูอยากไปไหนฟระ คิดไม่ออก
“ไปดูหนังกันป่ะ เดี๋ยวเราไปรับ” หา..........!
“เอ้ย เดี๋ยวดิ จะไปวันไหน พรุ่งนี้เราไม่ว่าง” ต้องไปงานโรงเรียนไอ้เต้ไงคับ
“อ้าวเหรอ ไปไหนอ่ะ?”
“งานโรงเรียนเพื่อนอ่ะ มันนัดไว้ก่อนตั้งนานแล้ว”
“เหรอ” ไอ้เคนนิ่งไปสักแป้บ

“เพื่อนคนไหน เรารู้จักป่ะ?” เคนชอบถามอย่างเงี้ย แล้วพอถึงเวลามันก็ไม่เห็นทำท่าอยากจะรู้จักเพื่อนผมซักเท่าไหร่เลย 
“เพื่อนที่คณะ เคนไม่รู้จักมั้ง”
“คนไหนล่ะ เราเคยเห็นหน้าป่ะ?” ตกลงมึงจะรู้ให้ได้ใช่ไหม
“ก็..... เพื่อนในกลุ่มอ่ะ ชื่อเต้ คนที่มันกอดคอเรา ...วันนั้นตอนที่เคนมาหา”
“......เหรอ” เสียงมันเริ่มจะนิ่งๆ ผมนึกออกเลยว่ามันกำลังทำหน้ายังไงอยู่...

“เพื่อนเรียนอยู่ที่ไหนล่ะ?” เคนถามต่อ
“xxx” ผมก็บอกไป
“.....โรงเรียนลูกคุณหนู” เหมือนเคนจะพูดประชด ไอ้เต้มันลูกคุณหนูจริงๆ นะไม่เถียง
“ไปกี่โมง?”
“ก็...เที่ยงๆ”
“แล้วจะเลิกกี่โมง?” หง่ะ....แม่กรูยังไม่ถามขนาดนี้เลยนะเนี่ย...
“ไม่รู้อ่ะ คงเย็นๆ มั้ง ไม่แน่ใจ”
“งั้นเดี๋ยวเราไปรับที่นั่นล่ะกัน ”

หา!!!

“เลิกเย็นก็พอดีเลย เราจะได้ไปกินข้าวกันต่อ.....” มึงเล่นสรุปแบบนี้โดยไม่ถามความสมัครใจกูเนี่ยนะ
“.........................” พูดไม่ออก บอกไม่ถูกสิคับผม
“ซักสี่โมงคงโอเคนะ เดี๋ยวถึงแล้วเราจะโทรไป”
“.........................” ผมค้างอยู่ อ้าปากเหมือนจะปฏิเสธแต่ก็โดนมันชิงลงมือก่อน
“อ่อ... เปิดมือถือด้วย รู้สึกว่าโทรไปแล้วไม่ค่อยติดเลย ...ปิดเครื่องบ่อยมาก เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?” จะว่าไงดีล่ะเนี่ย... ที่จริงมีคนด่าผมบ่อยๆ เรื่องโทรหาแล้วไม่ติด บางทีส่งข้อความผ่านเอ็มมา ผมยังจะได้รับเร็วกว่า แหะๆๆ
“...แบตหมดมั้ง..... เราไม่ค่อยได้ชาร์จอ่ะ” ผมไหลไปเรื่อย
“พรุ่งนี้อย่าลืมก็แล้วกัน” เคยพูดเสียงเย็นๆ
หง่ะ.... จะอะไรกับกูนักหนาเนี่ยย

“ไปวันหลังดีกว่าไหมเคน คือเรายังไม่รู้เลยว่างานมันจะเลิกเมื่อไหร่” ผมหาทางเลี่ยงคับ ไม่อยากเหนื่อยอ่ะ คาดว่าเดินทั้งวันแล้วให้ไปต่อกับเคนอีก ผมคงตาย
“จะอยู่จนงานเลิกเลยเหรอ.... แล้วไปกับเรามันจะเป็นอะไร ยังไงพุก็ต้องกินข้าว” เออ ถูก กูต้องกินข้าว แต่ไม่จำเป็นต้องกินกับเมิงนี่หว่า
“ก็เพื่อนมันนัดไว้ก่อนแล้ว.........” มึงเข้าใจมั้ยยย
“เจอกันทุกวันยังไม่พออีกเหรอ พุให้เวลาเราหน่อยไม่ได้รึไง” เง้อ.........อออ กูผิดงั้นสิ
“พุคิดดูนะ กับเพื่อนพุอ่ะ เจอกันทุกวันอยู่แล้ว แต่กับเราเจอกันบ่อยซะที่ไหน นานๆ มีเวลาว่างตรงกันสักทีแล้วพุจะไม่มาหาเราหน่อยเหรอ.....” เคนพูดแบบน้อยใจง่ะ ผมก็รู้สึกผิดดิ
 
“อ่าๆ ไปก็ได้” เฮ้อออ
“ไปก็ได้เหรอ?” ยังไม่พอใจกรูอีก แสรด...
“ไปๆ ไม่มีคำว่า ‘ก็ได้’ เดี๋ยวสี่โมงเราออกมารอหน้าประตูโรงเรียนละกัน” มึงนะมึง.... -*-

/

วันเสาร์ 12.17 นาฬิกา
ผมมาเจอไอ้เต้ตรงที่นัดกันไว้ มันเป็นคนตรงเวลามากกกอ่ะคับ แต่ผมเป็นคนโคตรเลท เจอเต้ดุเลย

“ทำอะไรอยู่ นัดเที่ยงนะ” ไอ้เต้หน้าโหดได้อีก
“ขอโทษ.....” หงอยเลยกรู
“ทีหลังจะนัดก่อนเวลาจริงซักชั่วโมงดีไหม? เรามารอตั้งแต่สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว” โห.... มึงมาเร็วเกินไปป่าววะ
“ขอโทษคร้าบ.......” ผมบีบไหล่มันประจบ แหะๆๆ ไม่มีข้อแก้ตัวดีๆ เพราะผมตื่นสายและยืดยาดเอง
“ไม่ต้องเลย...” มันเอาไหล่หลบ แต่ยิ้มแล้ว “ไปกัน” ไอ้เต้ชวนเข้างาน
“อ้าว แล้วปอยล่ะ?” หญิงสาวหนึ่งเดียวที่นัดไว้
“ไม่รู้ดิ อยู่ในงานแล้วมั้ง” หือออ
“อ้าว แล้วไม่ได้นัดปอยไว้ตรงนี้เหรอ” งง ไหนว่าชวนมาด้วยกัน
“ปอยไปกับเพื่อนเค้าแล้ว ช่างเถอะ เราเดินด้วยกันแค่นี้ก็ได้” เต้มันว่างั้น พูดเหมือนปอยผิดที่ทิ้งพวกเราไป แต่จริงๆ มันไม่ได้นัดปอยไว้ต่างหาก...

แสรด....-*- รู้สึกเหมือนโดนหลอก

เพราะตอนเดินอยู่ผมเจอปอยครับ เค้าคุยถามไอ้เต้ว่ามายังไง มาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมมากับผม.... ทำนองเนี้ย เหมือนไม่ได้คุยกันเรื่องนี้มาก่อน...... ฮึ่มมม นะ!!! ไอ้เต้มึงหลอกกู แล้วเสรือกทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

“เป็นอะไร ไม่สนุกเหรอ?” ตอนนี้พักกินข้าวกันอยู่ครับ ร้อนก็ร้อน.... แถมเพื่อนยังหลอกให้มาอีก งง จะมาหลอกกันทำไม
“ป่าว ร้อนเฉยๆ อ่ะ” เฮ้อ... ช่างเถอะเรื่องนั้น เต้มันไม่มีเพื่อนมาเดินมั้ง
“เอาน้ำอะไร เราไปซื้อให้” จริงๆ มันก็เทคแคร์ผมดีอยู่ พาไปเล่นเกมส์ดูนั่นดูนี่
“น้ำเปล่าละกัน” ไม่รู้จะกินอะไร

ไอ้เต้เดินไปซื้อน้ำ ผมก็นั่งกินข้าวของผม มันรู้สึกหงอยๆ อ่ะ ไม่รู้จักใคร แต่ไอ้เต้เดินไปไหนก็เจอคนรู้จัก พวกรุ่นน้อง เพื่อน หรือรุ่นพี่ อะไรอย่างเงี้ย เค้าก็คุยกันหนุกหนาน...
ผมก็มีหน้าที่ยืนรอมันคุยอยู่ห่างๆ เพราะไม่อยากเข้าไปสาระแนมาก

“น้องๆๆ” ได้ยินเสียงเรียก เหอะ ไม่ใช่กรูมั้ง กินต่อ
“น้องๆ น้องน้ำพุ!” ชื่อกรู แสรด... ผมเลยหันไป เจอคนหน้าคุ้นๆ
“จำพี่ได้ไหม?” อ่อ... คนที่เก็บกระเป๋าตังค์ผมได้ ผมเป็นคนจำหน้าได้ แต่จำชื่อไม่ค่อยได้อ่ะคับ
“ครับ จำได้” แต่ต้องตอบแบบรักษาหน้าตัวเองไว้ก่อน

“เด็กเก่าที่นี่เหรอ ทำไมไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน” พี่เค้าย้ายมวลมานั่งโต๊ะเดียวกับผมละ...
“ป่าวครับ เพื่อนชวนมาเฉยๆ” ไอ้เต้ไปซื้อน้ำถึงไหนฟระ
“อ่าวเหรอ ใครล่ะ เผื่อพี่รู้จัก พี่ศิษย์เก่าที่นี่รุ่น xx อ่ะ” โห้.......งั้นก็แก่กว่าผมเยอะดิ เพราะไอ้เต้รุ่นเด็กกว่าตั้งสี่ห้าปี
“ผมเป็นเพื่อนเต้ xxx อ่ะ”
“อืม......เคยได้ยินอยู่ แต่จำหน้าไม่ได้ แล้วนี่เพื่อนไปไหนแล้ว ทำไมนั่งอยู่คนเดียว?”
“มันไปซื้อน้ำครับ” ผมพยายามนึกชื่อพี่เค้าอยู่ ตอนนั้นจำไม่ได้ แถมนึกไงก็นึกไม่ออก งั้นเรียกแค่พี่ไปก่อนละกัน

พี่เค้าชวนผมคุยเรื่อยเปื่อย ถามว่าเรียนที่ไหน ปีอะไร คณะอะไรทำนองนี้.... พอดีพี่เค้าเรียนจบคณะที่เกี่ยวข้องกับคณะผมพอดีเลยง่ะ ประมาณว่าอยู่สายงานเดียวกัน แต่เค้าจะเน้นฟิสิกส์ คำนวณอะไรแบบนั้น...

“ถ้าเรียน mechanic ไม่เข้าใจก็ถามพี่ได้นะ” มีผู้หวังดีโผล่ขึ้นมาอีกแล้ว
“ขอบคุณครับ” พี่เค้ายิ้มแบบเลิกคิ้วนิดๆ กับคำตอบผม คือผมขอบคุณแต่ไม่ทำอะไรมากกว่านั้นง่ะ เหอะๆ

และตอนนั้นเอง พอดีมีเพื่อนตะโกนถามพี่เค้า ว่า ‘เชี่ยนัท!! จะไปยังวะ?’.... ผมเลยรู้ว่าเค้าชื่ออะไร ^ ^"


“แลกเบอร์กันมั้ย? พี่ต้องไปแล้ว” แหะๆ ไม่อยากให้เลยอ่ะ ไม่ชอบให้ใครโทรหา
“มือถือผมหายอ่ะคับ เมล์แทนได้ไหมพี่?” ตอแหลเพื่อความสงบสุขของตัวเองคับ
“เหรอ งั้นเมล์ก็ได้ เล่น M ป่าวล่ะ?”
“อ่า เล่นคับ” พี่เค้าก็ควักมือถือออกมาเมมอีแมวผม...

“สัด ทำไรอยู่วะ ไอ้นัท!!!” โดนตามอีกและ
“งั้นไปก่อนนะ ไว้เจอกัน” เฮ้อ......ไปละ ผมก็ต้องนั่งรอไอ้เต้คนเดียวต่อ.... มันซื้อน้ำนานมากกกไปแล้วนะ      


H
โผล่มาจนได้ คนเก็บกระเป๋าตังค์ เหอๆ ดันชื่อนัทเหมือนกันอีก - -"

[Tun_Bow]

ลุ้นๆ พี่นัทจะเป็นพระเอกป่าว??

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

หุหุ วุ่นจริงๆ

[nunamicky]

ตอนแรกก็ทายว่าพี่เก็บกระเป๋าตังค์พุได้เป็นพระเอก
แต่ก็คิดว่าคงไม่ถูก เพราะออกมาแค่ฉากเดียวแล้วก็หายไปเลย
แต่ในที่สุด
เค้าก็กลับมา
จะใช่มั๊ยน้า...พระเอกของน้ำพุ

[yayu]

 น้ำพุฮอตจริง  แล้วแบบนี้น้ำพุจะเลือกใคร ???
ตัวเลือกมากมาย ใครจะเป็นตัวจริง
อยากรู้ๆ ต้องลุ้นกันต่อไป  

 

[foyer]

/

ไอ้เต้ปล่อยผมนั่งเหงาอีกซักพัก มันก็เดินมาที่โต๊ะพร้อมน้ำหนึ่งขวดที่ละลายไปแล้วเรียบร้อย

"ขอโทษที เมื่อกี้เราเจอเพื่อนสนิทเลยคุยกันยาวเลย ไม่เจอมันนานมากละตั้งแต่มัน บลาๆๆ...." ไอ้เต้พล่ามถึงการเปลี่ยนแปลงของเพื่อนมันไปอีกพักใหญ่

เต้ เคน พี่นัท... ผมว่า...แมร่งโคตรเหมือนกันเลย ตรงที่ชอบพูดไปเรื่อย เพ้อเจ้ออ่ะ ไม่ดูว่าคนฟังเค้าอยากฟังหรือเปล่า... พี่นัทดีกว่าหน่อยนึง ตรงที่พูดวิชาการเยอะกว่าเรื่องไร้สาระ

จะบอกว่าอันที่จริง สามคนนี้อายุน้อยกว่าผมนะคับ พี่นัทเค้าเรียนก่อนเกณฑ์ไปสองปี
ไอ้เต้เกิดหลังผมสองเดือน ส่วนเคนก็น้องผมเกือบปีเหมือนกัน -*- สรุปว่ากระผม น้ำพุ...แก่สุดในสามคนนี้คับ


"น้ำละลายหมดเลย แหะๆ ให้เราไปซื้อให้ใหม่ป่าวอ่ะ?" ไอ้เต้มันถามตอนผมจะเปิดขวดกิน
"ไม่เป็นไร" เบื่ออออ ขี้เกียจฟังมันพูดมากแล้ว
"เคืองที่รอเค้านานเหรอตัวเอง.. อย่าโกรธเค้านะ เค้าขอโทษ" ไอ้เต้พูดซะน่าขนหัวลุก แถมเอาขาหน้ามาเขี่ยๆ แขนผมเหมือนแมวอีก... -*-
"ไม่ได้โกรธ แล้วนี่จะไปไหนต่อเหรอ?"

จากนั้นมันก็พาไปนั่นไปนี่...เดินว่อนทั่วโรงเรียนเลย
ถ้าถามว่าสนุกมั้ย?

....หึ ไม่หนุกครับ ก็งั้นๆ ยังงงอยู่เลยว่าทำไมไอ้เต้ถึงอยากให้มานักหนา

จนกระทั่งบ่ายสาม เคนโทรหาผม บอกว่าจะออกจากบ้านแล้ว
มาเร็วแสดดด แต่ช่างเหอะ ไงๆ ก็ต้องเจออยู่ดี

"เต้ เดี๋ยวสี่โมงเรากลับนะ" ตอนนี้ก็เกือบละครับ เคนมันโทรมาบอกว่าใกล้ถึงแล้ว...
"ไมกลับเร็วจัง" เร็วตรงไหน...
"เดี๋ยวแม่เรามารับห้าโมงอ่ะ ไว้กลับพร้อมกันมั้ย จะได้ให้แม่เราแวะไปส่งที่หอ" ไอ้เต้ว่า
"ไม่เป็นไร เรากลับเองก็ได้ พอดีนัดเพื่อนไว้ด้วย.." เกรงใจแม่มัน
"อ้าว นัดเพื่อนต่อเหรอ ...ใคร? พวกไอ้โมป่ะ?" จะตอบว่าไงดี...แหะๆๆ ตอบแบบป้องกันตัวเองไว้ก่อนดีกว่าคับผม
"ไม่ใช่พวกนั้นหรอก เพื่อนเก่าอ่ะ"
"อืม...นัดไว้ตรงไหนล่ะ เดี๋ยวเดินไปส่ง..." ง่ะ...กรูไม่ช่ายเด็กอนุบาลนะเฟร้ย 
"เดินไปเองก็ได้เต้ ข้างหน้าประตูนี้เอง" 
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเดินไปส่ง เราไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว" เออออ ดีเนอะ

/

ผมก็ให้ไอ้เต้เดินมาด้วย เพราะไม่ได้คิดไรมาก มาถึงรออยู่แป้บเดียว ก็เห็นเคนเดินตัวสูงมากละ number one higher เจรงๆ
"หวัดดี" เคนมันทักผม... แล้วมองไอ้เต้ด้วยหางตานิดนึง
"ดี นี่เต้เพื่อนเรา แล้วนี่ก็เคน..." ผมแนะนำมันสองคนให้รู้จักกัน ก็....ตามมารยาทง่ะ

"อ่อ เคน ที่เมื่อกี้น้ำพุบอกว่าเป็นแค่เพื่อนใช่ไหม หวัดดีคับ" ไอ้เต้แม่งก๊วนนนน กวนเจรงนะเมิง เคนเริ่มหน้าตึงและ
"..........." ไม่มีสัญญาณจากเคน แต่สายตามันเนี่ย จ้องไอ้เต้แบบหาเรื่องมากๆ
"เอ่อ...งั้นเราไปก่อนนะเต้" ไม่น่าปล่อยเลยตามเลยให้ไอ้เต้มาด้วยเลยกรู
"อืม..กลับบ้านดีๆ นะ เราเป็นห่วง" เมื่อไหร่เมิงจะเลิกโยนระเบิดใส่กรูเนี่ยหาา
ไอ้เต้บอกลาโดนการขยี้หัวแล้วยิ้มให้ผม ก่อนเดินกลับเข้าโรงเรียนไป เง้ออ

ผมหันมองหน้าเคน... หง่ะ มันนิ่งสราดด เลยคับ ไม่กล้าคุยด้วยเลยผม น่ากลัวอ่ะ

"เอ่อ...จะไปไหนต่ออ่ะเคน?" เคนมันถอนหายใจแรงทีนึงแล้วก็ตอบผมแบบห้วนๆ
"อยากไปไหนล่ะ?" กำ กรูถามมึงนะ มึงต้องตอบบบบ ไม่ใช่กู
"ก็เคนชวนเรามา เคนอยากไปไหนล่ะ?" ถ้ามึงคิดไม่ออกกรูจะกลับ

"เราบอกแล้วพุจะไปเหรอ?" เจอคำถามนี้เริ่มระแวงคับ
"ไปไหนล่ะ"
"บอกมาก่อนดิ ว่าจะไปหรือเปล่า?" แสด ก็กูยังไม่รู้ที่หมายเลย จะกล้าไปได้ยังไง

"เคนก็บอกดิ" เมิงอย่ามางี่เง่าใส่กรูนะ กรูรำคาญ ความอดทนต่ำด้วย 
"กินข้าว ดูหนัง" ในที่สุดมันก็ยอมบอกก่อน ก็แค่เนี้ยยย มันยากตรงไหน

"อืม ไปดิ ที่ไหนล่ะ?"
"พุอยากไปที่ไหนล่ะ?" เมิงงงง เมื่อไหร่จะเลิกถามกรูสักที ผมเริ่มหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดแล้วคับ
"xxx แล้วกัน" ผมบอก เพราะขี้เกียจคุยด้วยแล้ว

ตลอดทางผมต้องปรับอารมณ์อย่างมากมาย เพราะความงี่เง่าของเคน ผมโมโหโคตรๆ แต่ต้องทำนิ่งไว้ ไม่อยากให้เกิดเรื่องยุ่งยากไปมากกว่านี้

พอถึงห้าง ก็ไปยืนเลือกหนังกันไว้ก่อน แล้วค่อยไปหาอะไรกิน
แม่งเซ็งงงงมากกก ไม่มีหนังที่อยากดูเลย

"พุจะดูเรื่องอะไร?"
"ตามใจเคน" เบื่อ
"งั้นดูหนังผีนะ" แสรด รู้ว่ากูกลัวผียังจะแกล้ง คนยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่
"หื้ออ ไม่เอา" ไอ้บ้า
"ก็ไหนบอกว่าตามใจ"
"ก็เรากลัว เลือกอย่างอื่นที่ไม่ใช่ผีเด่ะ"
"ไม่ต้องกลัวหรอก ก็แค่หนัง ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย"
"เราไม่ดู อยากดูก็ดูคนเดียว" ไม่อยากเสียเงินฟรี โดยที่ตัวเองต้องปิดตาไปกว่าค่อนเรื่อง ชิ
"เฮ้ยย โกรธเหรอ ไม่ดูก็ได้ครับ พุเลือกดิ เราตามใจพุ" เฮ้อออ สุดท้ายกูก็ต้องเลือกเหมือนเดิม

ซื้อตั๋วเสร็จ กินข้าวก็ยังเป็นแบบเดิมคับ เคนก็ถามผมว่าจะไปร้านไหน......
อืม... มึงคิดให้กูบ้างก็ได้นะ

คือผมก็ไม่เข้าใจอยู่อย่างนึงนะคับ พอมาห้างหรือที่ไหนก็ตามแต่ ถ้ามากับคนที่สนิทมากๆ อ่ะ มันจะชอบถามผมแบบนี้แหล่ะ ไม่ใช่เฉพาะกับเคนคนเดียว คือต้องให้ผมตัดสินใจเลือกตลอด ไม่รู้ทำไม คิดเองไม่เป็น หรืออยากตามใจผม...? -*-
จะว่าดีก็ดี... แต่บางทีผมขี้เกียจเลือกง่ะ อยากอยู่เฉยๆ ก็มาบังคับให้ทำกันอยู่นั่นแหล่ะ
ผมรำคาญอ่ะ

/

"พุไปงานโรงเรียนนั้นกับใครบ้าง?" ระหว่างรับประทานอาหาร เคนก็เปิดประเด็นชวนผมปวดหัวอีกแล้ว
"กับเพื่อน"
"เพื่อนน่ะ ใคร ...มากับไอ้นั่นสองคนใช่ไหม?" เงอะ
"ป่าว กับเพื่อนผู้หญิงอีกคน" ตอนแรกเข้าใจว่าอย่างนั้น...แหะๆ ไม่บอกหรอกว่าแพคคู่กับไอ้เต้ทั้งวัน ผมขี้เกียจตอบคำถามเยอะ
"สนิทกับมันเหรอ...มาคราวก่อนก็เห็นทีนึงละ" ครั้งแรกเลย ไอ้เต้มันกอดคอผมอยู่แล้วเคนเดินมาเห็น แต่เรื่องแค่นี้มันธรรมดามากกก
"ก็สนิท เพื่อนในกลุ่มเราอ่ะ"
"สนิทมากเกินไปรึเปล่า" ผมเริ่มขมวดคิ้วมองมันละคับ.. อยากให้กรูตอบว่าสนิทแนบเนื้อกันเลยถึงจะพอใจมึงใช่มั้ยยย

"..........." ผมไม่ตอบ
"อย่าให้เราเห็นอีกนะ... ถ้าเพื่อนผู้ชายปกติ เค้าไม่มาพูดเป็นห่วงกันแบบนี้หรอก"
"..........." บ้ารึเปล่ามึง -*-

เซ็งๆๆ ทำไมต้องมาจับผิดกันด้วย ผมให้เคนเป็นเพื่อนสนิท (แบบแปลกๆ) แต่ว่าไม่ได้ให้เป็นเจ้าชีวิตนะ 

/

กินเสร็จ ดูหนัง จำไม่ได้เรื่องอะไร แต่เป็นหนังไซไฟ
เคนเดินนำเข้าไปที่นั่ง....หง่ะ บนสุด แถมริมสุดอีกต่างหาก เลือกที่นั่งยังไงของมันเนี่ย...ที่ว่างดีๆ มีเยอะแยะ ผมเริ่มกังวลใจนิดๆ มันจะมาเล่นเลิฟซีนอะไรกับผมอีกป่าวฟระ ชักจะระแวงง่ะ...เพราะที่นั่งผมมันห่างไกลจากผู้คนเหลือเกิน แถมทั้งโรงคนยังน้อยแบบไม่น่าเชื่ออีกต่างหาก


ผมพยายามไม่คิดมาก แต่เริ่มเรื่องไม่ทันไร เคนมันก็เขยิบมานั่งใกล้ผม ทั้งที่มันก็ใกล้อยู่แล้วอ่ะนะ
ผมไม่อยากวุ่นวายตอนดูหนังเลยบอกให้มันเลื่อนไปหน่อย จะเอาที่วางแขนลง

แต่.... เคนมันไม่ยอมอ่ะดิคับ

"นั่งดีๆ ได้มั้ยเคน?" ผมพลิกมือตัวเองออกจากมือของมันที่อยู่ๆ ก็เอามาวางแปะทับผมไว้
"โห..ทำไมหวงตัวจัง ขอจับมือหน่อยนะ หนาวอ่ะ" มันก้มหน้าลงมาพูดใกล้ๆ หูผม แล้วก็คว้ามือไปจับอีกที
"มือพุนิ่มอ่ะ นิ่มมากเลย เคยทำงานอะไรกับเค้าบ้างไหมเนี่ย?"

มีคนพูดประโยคนี้กับผมมาเป็นร้อยแล้วคับ กิ๊กผม.. ผมจำไม่ได้ว่าใคร ตอนม.ปลายอ่ะ มันชอบเดินจับมือผมมาก...
ผมก็บอกมันว่า 'ชอบมากขนาดนั้น เดี๋ยวตัดมือให้เก็บไว้เลยดีไหม?' นึกว่ามันจะตอบว่า ไม่เอา หรืออะไรทำนองนั้น ดันตอบว่า 'ดี ตัดมาเลย' ง่ะ....

ผมอยู่บ้านไม่ค่อยทำอะไรอ่ะ เป็นลูกที่เลวมาก นั่งๆ นอนๆ ทำงานบ้านน้อย เรื่องง่ายๆ ที่ควรรู้ผมก็ไม่รู้ ของในบ้านหาเองไม่ค่อยเจอ ต้องถามแม่ตลอด... แหะๆ พอย้ายมาอยู่หอ แม่เลยห่วงว่าผมจะอยู่คนเดียวได้ไหม เพราะผมทำอะไรเองไม่เป็นเลย...


"เคน มันจั๊กจี้" แสรด จับมือเฉยๆ ก็อึดอัดพอละ ยังจะเอานิ้วมาเกาอุ้งมืออีก
"น้ำพุน่ารักมากเลย รู้ตัวมั้ย?" เง้อ... อยู่ๆ อะไรเนี่ย มึงอย่ามาเลี่ยน
"ไม่รู้อ่ะ" เมื่อไหร่กรูจะได้ดูหนัง...
"แล้วอยากรู้ไหม ว่าตัวเองน่ารักขนาดไหน..."

"........." ง่ะ ผมหันไปมองหน้าเคน เจอสายตาขย่มขวัญจ้องเข้าให้เต็มๆ
"อย่า! เคน เราจะดูหนัง" กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ 
"ชู่ว เบาๆ พุอยากให้คนอื่นเห็นเหรอ?" เคนเริ่มจะรุกผมละ แถมกดแขนข้างนึงของผมไว้แน่นเลย
"อือ ไม่เอาเคน" ผมเอนตัวหลบ แต่มันก็ตามติดมาอีก... หง่ะ หลังผมติดที่วางแขนอีกข้างนึงแล้ว ส่วนเคนก็เอาอีกมือมาคร่อมตัวผมไว้...

หมดทางหนี....

ในที่สุดปากผมกับปากมันก็ประกบกันจนได้... เคนมันไวมาก เหมือนมันจะรีบๆ ไงไม่รู้ 
ผมอ่ะทั้งกลัว ทั้งตกใจ มันบดปากผมแบบไม่ให้หายใจเลย มันนัวเนียทั้งลิ้นทั้งปากผมอยู่พักใหญ่ จนผมรู้สึกหมดสิ้นเรี่ยวแรงจะขัดขืน...
 
"รักเรามั้ย พุ รักเรามั้ย?" เคนถามเสียงเบาหวิว ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงตอบว่า 'รัก' ไปแล้ว แถมคำว่า 'มาก' ต่อท้ายให้ด้วย ....แต่เสียดาย... ตอนนี้มันไม่ใช่อ่ะ...
"อือ..เดี๋ยว" ผมเจอมันไซร้คอละคับ จะตายจริงๆ ไม่เอาอ่ะ ทำไมต้องเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย
"อะ... เคน เดี๋ยวเคน ฟังเรา ก..ก่อน อ๊ะ" ฮือ.. เจ็บคอ ผมได้ยินเสียงดูดอยู่ข้างหูด้วย เป็นรอยแน่ๆ เลยกรู
"อา..ครับ ว่าไง เราฟังอยู่" เคนมันเริ่มพูดเสียงกระเส่ากับผมละ ผมเห็นตามันแวววาวในความมืด ไม่ไหวอ่ะ ถ้าเกินกว่านี้มันเอาผมแน่ๆ 

"เอ่อ...พอก่อนนะ คือ..ระ...เรา....กลัว"
"กลัวอะไรครับ หืมม เราไม่ได้ถามคำถามนี้สักหน่อย" เคนถามแล้วเอาจมูกกับปากมาไล้แก้มผม แย่ยิ่งกว่าเดิมอีกคับ คราวนี้มันอ้อมมือมากอดผมและดันเข้าหาตัวจนอกผมไปชนกับอกมัน ผมได้ยินเสียงหัวใจตัวเองเต้นดังมาก สงสัยอยู่ว่ามันเกิดจากความกลัวหรือเพราะอย่างอื่นด้วย

แต่ที่แน่ๆ ผมไม่ชอบเลยที่มันทำแบบนี้

"ไม่ต้องกลัวนะ..." เคนมันยังเอาหน้ามันมาฟัดกับหน้าผมไม่หยุด อ๊ากก กูโมโหแล้วนะ
"ป..ปล่อยเคน เราไม่อยากทำแบบนี้นะเว้ย!" ผมจ้องตามัน รู้สึกทุกส่วนในร่างกายมันจะขยับเขยื้อนไม่ได้เลย นอกจากปาก ผมตัวแข็งทื่ออยู่ในอ้อมแขนมันเพราะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้แล้ว


"..........." ผมจ้องตาเคนแบบโกรธๆ โกรธมาก แทบอยากจะต่อยมันเลยตอนนั้น
เคนจ้องผมกลับ มันไม่พูดอะไร เงียบ... นิ่ง ลมหายใจหนักๆ ของมันเริ่มผ่อนลง จนเกือบเป็นปกติ

"ขอโทษ" มันถอนหายใจแรงทีนึง ก่อนปล่อยผมเป็นอิสระ
เคนเขยิบไปนั่งที่เดิมของมันดีๆ "...ขอโทษนะ เรา....ห้ามตัวเองไม่ได้ พุอย่าโกรธเรานะ" ผมเห็นหน้าเคนแล้วสงสารง่ะ ท่าทางเหมือนจะรู้สึกผิดมาก
แต่ผมก็สงสารตัวเองเหมือนกัน โดนจู่โจมแบบไม่เต็มใจอีกแล้ว

"........." ผมไม่รู้จะตอบว่ายังไง เพราะผมโกรธง่ะ

"เรากลับนะ ไม่ต้องตามมาด้วย" รู้สึกแย่โคตร ถ้าขืนอยู่ต่อ ผมกลัวว่าจะพูดอะไรแรงๆ ออกไป

"........." เคนอึ้งพอผมพูดอย่างงั้น ผมลุกขึ้นจากที่นั่งจะเดินออกไป แต่เคนก็มือไว จับแขนผมไม่ให้ออกง่ายๆ

"พุ เราขอโทษ" เสียงมันเริ่มดังขึ้น ผมเลยสะบัดแขนอย่างแรง จนมือเคนหลุดแล้วก็รีบจ้ำออกจากโรงหนังเลยคับ

/

ยังพ้นจากเขตประตูมาได้ไม่เท่าไหร่เลย เคนตามมากระชากแขนผมอีก... อะไรนักหนาวะ ไม่ได้เล่นละครช่องสามอยู่นะเว้ย
"เราขอโทษ พุ อย่าโกรธเลยนะ เราไม่ได้ตั้งใจ" ไม่ได้ตั้งใจแล้วเรียกว่าอะไรวะ... อ่อ เจตนา..
"พอเหอะเคน เดี๋ยวค่อยคุยกันวันหลัง" บอกว่าอย่าตาม แม่งพูดไม่รู้เรื่อง
"พุบอกมาก่อนสิ ว่าไม่ได้โกรธเรา เราขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจทำให้พุรู้สึกไม่ดีเลย" อ่อ มันรู้แม้กระทั่งว่าทำให้ผมรู้สึกไม่ดีด้วย...
"ปล่อยได้มั้ย เราจะกลับ" ไม่อยากพูดโกหกว่าไม่โกรธ เพราะตอนผมอารมณ์เสีย ผมจะไม่ตอแหล 
"เราไปส่ง ..ให้เราไปส่งนะ" ทำยังไงเคนก็ไม่ปล่อย ผมเลยจำใจต้องลากมันออกจากโรงหนังทั้งอย่างงั้น

มึงนะมึง...-*- 

ทำให้กรูโกรธไม่พอ ยังจะทำให้รำคาญอีก


ผมเดินกัดฟัน ทนมันมาตลอดทาง... ก็มันเซ้าซี้ขอโทษอยู่นั่นแหล่ะ คนเค้าไม่ยกโทษให้ ก็น่าจะเลิกพูดได้แล้ว
"หยุดพูดได้ป่ะเคน" รำคาญ...! คำหลังยั้งปากทัน ผมไม่เคยพูดอะไรแรงๆ ใส่เคนเลยอ่ะ กลัวมันรับไม่ได้ เพราะแค่ประโยคนี้มันก็ตะลึงซะเต็มที่ละ
"เรากลับเองได้ แยกกันตรงนี้เลยละกัน" 
"ไม่ให้กลับ!" ตะคอกใส่กรูทำไมเนี่ย มึงเป็นคนผิดนะ
ผมจ้องตามันแบบโกรธๆ แต่ตามันก็โต้มาดุพอกัน หรืออาจจะดุกว่าง่ะ...

"ยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าเรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง!"
"ไม่คุยโว้ย!!" ผมฟิวส์ขาดละคับ เดินหนีเลย แต่เคนมันก็ไม่ยอม มันจับคอเสื้อผมกระชากจนตัวปลิวกลับมายืนอยู่ที่เดิม

อ๊ากกก ผมโกรธมันแทบอยากกระโดดถีบยอดหน้า แต่พอเห็นสายตาของใครหลายคนมองมา ก็เริ่มรู้สึกตัวว่าไม่ควรมายืนทะเลาะกันกลางที่สาธารณะแบบนี้ บ้าเอ๊ยยยย ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายยอมมันตลอดด้วยวะ

"จะเอายังไง?" ผมถามมันแบบหาเรื่องโคตรๆ ผมไม่เคยทำตัวแบบนี้กับเคนเลย มันถึงอึ้งไปแบบนั้นอีกแล้ว
"เราจะไปส่งที่หอ"

ไม่ให้ไปโว้ยยย กรูต้องมีที่ส่วนตัวอยู่บ้างดิวะ ไม่อยากให้คนอื่นมาวุ่นวาย เพราะแค่นี้ก็เหนื่อยพอแรงแล้ว
 
"ทำไมพูดไม่รู้เรื่องอ่ะเคน..." ผมเริ่มอ่อนใจกับมัน
"ถ้ายังเป็นแบบนี้อยู่ เราว่า... อย่าเจอกันอีกเลยดีกว่า"

"............"


"............" เคนหน้าซีดเป็นกระดาษ


ผม..... ไม่ได้พูดอะไรผิดไปใช่ไหม?


H
พุเอ้ยย 

[kenshinkenchu]

โธ่........ พุเอ๋ย ด้วยคน

ยังไม่ได้เฉลยเรื่องพี่เมทเลย  หรือพี่เมทจะชอบพุอีกคนเนี่ยะ

[หัวเเม่มือ]

หนื่อยใจพุจริงๆๆ