หัวข้อ: [เรื่องเล่า]" - - คิมคิม - โมโม กระทู้เฉพาะกิจ2...

[THIP]

เหอ เหอ ตาคิมโกรธแล้ว  โมโมจะโดนอะไรบ้างเนี่ย   

[meeza31]

ลงซัก3ตอนไม่ได้หรอน้อยเหลือเกิน ชอบเรื่องนี้ที่สุดเลยสนุกดี

[pongsj]

สงสัยโมโดนย่างสดแน่ๆ 

[abcd]

ตอนที่ 12



ปล่อยให้ผมว้าเหว่เอกาอยู่ได้ไม่นานครับ แม่ผมก็เดินออกมาพร้อมสำรับกับข้าว...แม่ถือสำรับออกมาวางไว้บนแคร่ที่ผมนอนอยู่

“หนุ่มๆ ไปยกสำรับกับข้าวในครัวมาปะ จะได้กินข้าวกัน” แม่ผมวางสำรับที่แม่ถือมาลงบนแคร่ที่ผมนอนอยู่แล้วหันไปบอกเจ้าพวกลิงที่มันนั่งแดกเหล้ากันอย่างเพลิดเพลินอะครับ...

จากนั้นไอแทนกับไอคิมก็เดินเข้าบ้านไปอะครับ คงไปยกสำรับกับข้าวหน่ะ..ที่พวกมันกินๆเหล้ากันเนี๊ยะไม่ได้กะให้เมาหรอกครับ กินไปเรื่อยๆเพลินๆ คุยกันซะมากกว่า พวกมันตั้งใจอยู่เป็นเพื่อนผมอะครับ...

“นันท์ไม่ขึ้นแคร่อีกเหรอลูก...อีกซักหน่อยไม่ดีเหรอ” แม่ผมหันไปถามไอนันท์มันเบาๆอะครับ..

จากนั้นแม่ก็จัดการป้อนข้าวผมอะครับไอโมก็อ้าปากงับอย่างหิวโหยอะครับแฮะ...ยังไม่มีไรตกถึงท้องเลยอะตั้งกะเช้าแหละ...

“ไม่ดีกว่าครับป้า...พอแหละ ผมไม่ได้เจ็บหนักเหมือนไอโมมันอะครับ แค่นี้คงพอแล้วหล่ะ...” ไอนันท์มันพูดหน้าตาหวาดกลัวมากมายคิคิ คงไม่อยากมานอนตากควันแล้วอะครับ..หึหึ

แม่ผมก็เอาแต่ยิ้ม..แล้วจัดการป้อนข้าวผมต่อแหละครับ (จำไม่ได้ครับว่าวันนั้นกินข้าวกะอะไรคิคิ) ตอนนั้นที่แม่ต้องป้อนเพราะว่าผมเริ่มกำมือไม่ได้แล้วครับ มือมันตึงมากมายอะครับ...แผลเริ่มแห้งอะมันเลยตึง แต่ขอบอก คิคิ น้ำเหลืองไหลย้อยเลยครับฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ.......

พักเดียวไอแทนกับไอคิม ก็เดินออกมาจากในครัวพร้อมกับสำรับกับข้าวมากมาย และมีพ่อผมกับไอมดเดินออกมาด้วยครับ...แล้วทุกคนก็เริ่มกินข้าวกันมีแต่แม่ผมที่ไม่ได้กินเพราะมัวแต่ป้อนข้าวผมอยู่อะ...

“แม่...แม่ไม่หิวเหรอ...” ผมถามแม่เบาๆอย่างเป็นห่วงอะครับ...กลัวว่าแม่จะหิวอะ..สงสารครับ

“หึ..ห่วงแม่เหมือนกันเหรอเรา..ไอตัวแสบ หือ...”แม่เอามือขยี้หัวผมเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยวอะครับ...

“แม่กินแล้ว...หึหึ...ก็แม่รู้ว่าแม่ต้องป้อนข้าวเราหนิ แม่ก็กินก่อนค่อยออกมาสิ หึหึ” จ๊าบ มากมายเลยครับแม่ผม..เฮ้อ..ไอโมก็เลยทำหน้างอใส่แม่ไปนิดนึงครับ..เลยได้มะเหงกลูกเล็กๆประเคนลงมาที่หัว...

พอผมกินข้าวอิ่ม แม่ก็เอาน้ำส้ม(น้ำนางเอก)มาให้ผมกินอะครับ พร้อมกับยาอีก 4-5 เม็ด แป่วววววววววว
“โม ย่างจนถึง 4 ทุ่มก็คงจะพอหล่ะนะ” พ่อผมพูดขึ้นเสียงดัง ขณะกินข้าวอยู่อะครับ...

“ครับ...แล้วนี้มันกี่ทุ่มแล้วอะพ่อ” ไม่รู้คืนรู้วันเวลาจริงๆครับไอโมหึหึ

“ 3 ทุ่ม หึ ทนอีก ซัก ชั่วโมงนะ” พ่อผมพูดยิ้มๆ อะครับ...

ไอโมก็แอบผิดหวังเล็กๆครับ อีกตั้ง 1 ชม แหนะ เฮ้อ นี้กูต้องทนกับควันไฟอีกตั้ง ชม.เลยเหรอ แล้วกระผมจึงกระถดตัวลงไปนอนบนแคร่เหมือนเดิมเฮ้อ..

และในที่สุด1 ชม.ที่แสนทรมานของผมก็ได้จบลง พอถึง 4 ทุ่มปับไอโมที่ถามเวลาเพื่อนๆอยู่ตลอดเวลาก็จัดการร้องเรียกให้เพื่อนๆมาจัดการดับไฟที่อยู่ใต้แคร่ในบัดดล หึหึ พวกมันก็อย่างว่องเลยครับ รีบแถกันเข้ามาเอาน้ำสาดๆ กองไฟที่กำลังลุกโชนและในที่สุดไฟก้มอด คิคิ..ตอนนี้ไอโมเริ่มหนาวครับ ไฟดับแล้วนี้ครับ..ความหนาวเย็นก็มาเยือนไอโมสิครับ..กระผมไม่ใส่เสื้ออะใส่แต่กุงเกงบอลบางๆเปียกๆตัวเดียว อากาศก็หนาวโคตรๆ

“โอ๊ะ” ร้องได้แค่นั้นครับ เมื่อผมรู้สึกว่าผมตัวลอยขึ้นจากแคร่ ไอคิมมันอุ้มผมอีกแล้วอะครับ แล้วมันก็เดินพาผมเข้าไปในบ้าน..โดยมีแม่ผมเดินตามหลังเข้ามา

“ห้องเจ้าโมมันอยู่ ชั้น บนหน่ะลูก....ไม่ต้องอุ้มก็ได้มั้งแม่ว่า ให้เจ้าโมมันเดินเอง คงไม่เป้นไรแล้วหล่ะ อันตรายหน่ะ อุ้มกันขึ้นบันได เจ้าโมก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆซะด้วย” แม่ผมพูดกับไอคิมมันยืดยาวเหมือนบ่นมากกว่าครับ..

และไอคิมมันก็ปล่อยผมลงที่บันไดอะครับแล้วมันก็ค่อยๆพยุงผมขึ้นบันไดไปผมแทบจะไม่ได้ออกแรงเดินเลยครับ ถึงมันจะไม่ได้อุ้มผมแต่ก็เหมือนกับอุ้มอะแหละ...กว่าจะพ้นบันไดขึ้นมาจนถึงชั้น 2 ก็เล่นเอาไอโมเหงือแตกเหมือนกันครับ เจ็บหน่ะไม่ใช่อะไร...

พอพ้นบันไดขั้นสุดท้ายขึ้นมาไอคิมมันก็จัดการอุ้มผมขึ้นมาแนบอก แล้วเดินตรงดิ่งไปยังประตูห้องที่แม่ผมเปิดรอไว้ก่อนแล้วอะครับ..แม่จัดการเปิดไฟ เปิดหน้าต่างไว้ให้ผมแล้วเรียบร้อย พอเดินมาถึงเตียงไอคิมมันก็จัดการค่อยๆวางผมลงบนเตียงอะครับ..ไอโมก็ได้แต่เบ้หน้าด้วยความเจ็บ แผลตึงดีจริงๆครับ..

“อะโม เปลี่ยนกางเกงหน่อยนะลูก” แม่ผมยื่นกางเกงวอร์มตัวหนามาให้ผมอะครับ
กางเกงตัวนี้ผมเอาไว้ใส่นอนตอนหน้าหนาวครับคิคิมันอุ่นดีอะ..ไอโมยังไม่ได้ยื่นมือไปรับเลยครับไอคิมมันคว้า กางเกงจากแม่ผมไปซะก่อนอะสิ..หงือไรของมันอะ..

“ เดี๋ยวเจ้ามดมันจะเอาน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้นะลูกอย่าพึ่งใส่กางเกงหล่ะ ไม่ต้องใส่เสื้อนะ เดี๋ยวมันจะติดแผล...” แม่พูดเสร็จก็เดินหันหลังออกประตูห้องผมไปเลยอะครับ..

และความเงียบก็มาเยือนห้องผมทันทีทันใดเลยครับ ไอคิมมันจ้องหน้าผมนิ่งๆอะครับหน้าตานี้โหดมากมายเลยอะ..หน้ามันยังกะจะกินหัวผมงั้นแหละ..ไอโมก็ได้แต่กลืนน้ำลายเอื้อกๆแหละครับ...ทำไรได้มากกว่านี้อะ...

“หนาวอะสิมึง..แหม๋..ห้องหวานจ๋อยเลยเว้ย คึคึ ไม่ได้มานอนห้องมึงไม่เท่าไหร่นี้...รสนิยมมึงมันหวานเลี่ยนขนาดนี้เลยเหรอวะเนี๊ยะ” ไอแทนมันพูดเสียงดังมาก่อนตัวเลยครับ บรรยากาศตึงเครียดเมื่อกี้นี้หายจ้อยเลยครับเฮ้อ

“อู้..มีตุ๊กตาเต็มตู้เลยเหรอวะ..อะไรเนี๊ยะ” แล้วมันก็เดินสำรวจไปทั่วห้องผมอะครับ..ความจริงมันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้เข้ามาที่ห้องผมนานอะไรหรอกนะครับ...มันแค่แหลหน่ะ...

“นึ้มึง จะแหล อีกนานไหมเนี๊ยะ หา..”ผมชักจะทนไม่ได้ครับ...เลยพูดกับมันอย่างระอา...

“อะไอนี้...นี่คิม นายรู้ไรปะ..ไอห่ะโมเนี๊ยะ แม่ม มันเป็นพวกปฏิเสธใครไม่เป็น..55555 ใครให้ไรมันนะมันรับหมด...ของหวานแหววถึงได้เต็มบ้านแบบนี้ไง ไอที่วางๆโชว์อยู่ที่ ชั้นล่างหน่ะ ของบรรดาแฟนๆมันทั้งนั้นแหละ คิคิ...นี้มันอะ ตอน ม.ต้น มันคบกับผู้หญิง ทีเดียว 4 คนหว่ะ โรงเดียวกัน 3 อีก 1 ก็พี่กุ๊กคนนั้นไง ต่างโรงเรียน คิคิ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ แม่มทำได้ไงรถไฟไม่ชนกันกูหล่ะยอมแพ้มึงจริงๆไอโม...คราวเนี๊ยะ ท่าทาง ถ่านไฟก่อนจะคุวะ....มะ”

“นี้มึงหุบปากซะบ้างก็ไม่มีใครว่ามึงเป็นใบ้หรอกนะ..เป็นไรมึงเนี๊ยะ”ก่อนที่มันจะพูดอะไรที่มากกว่านี้กระผมจึงต้องทำการเบรคมันอย่างด่วนครับ...

“เอ๋า ไอนี้ กูก็พูดให้ไอคิมมัน ฟัง...ก็มันพึ่งรู้จักมึงไง ไม่ถึงปี กูก็อยากให้มันรู้เรื่อง ชั่วๆของมึงบ้างฮ่าๆๆ...เนอะคิม มึงว่าไงวะ” ไอแทนมันท่าจะเมาครับ...ผมว่า.........มันเลยทำการจ้อเผาผมซะไม่เหลือดีเลย..แถมยังจ้อถูกคนซะด้วยนี้สิ..แหม๋มึง ฆ่ากูทางอ้อมนี้หว่าไอเพื่อนชั่ว

“อืม ก็ดีกู ก็อยากรู้เรื่องของไอโมมันเหมือนกันหว่ะ ว่าเมื่อก่อนอะมันชั่วขนาดไหน หึ..กับตอนนี้ตอนไหนแย่กว่ากัน” ไอคิมมันพูดเหี้ยมๆอะครับ...ปากมันพูดกับไอแทน แต่ตามันอะมองผมเขม็งเลยครับ ไอโมก็จ้องไม่ยอมหลบสิครับ กลัวหน่ะกลัว แต่ทิฐิมันมีมากกว่า..

“อา ไม่มีปัญหาเลยเดี๋ยวกู จะเล่าวีรกรรมของมันให้มึงฟังให้หมดเลย...มันนะ”

“หลีกๆ ผมจะเช็ดตัวให้พี่ผม...พวกพี่หลบก่อนครับ..”เสียงดังมาก่อนตัวอีกคนแล้วครับน้องผม ในมือมันถือกะละมังใส่น้ำที่ตอนนี้มีควันลอยละล่องออกมา

“เออ...เช็ดพี่มึงดีๆหล่ะไอมด...อย่าไปโดนแผลมันเข้าหล่ะ เดี๋ยวมันจะเน่า..”ไอแทนมันพูดกับไอมดเสียงดังเหมือนเดิม แล้วมันก็มาดึงแขนไอคิมที่นั่งอยู่ที่ปลายเตียงผมให้ลุกขึ้นแล้วมันก็เดินกอดคอไอคิมออกจากประตูห้องผมไป...

พอไอสองตัวนั้นออกจากห้องไป ไอมดมันก็จัดการดึงกุงเกงผมออก แล้วมันก็จัดการเช็ดตัวให้ผมอะครับ...

“หนาวปะ...แม่บอกว่าให้พี่อะห่มผ้าไม่ต้องใส่เสื้อ แฮะ..เอ้า ยกก้นหน่อยเดะ”

แล้วไอมดมันก็ช่วยใส่กุงเกงวอร์มให้ผมเรียบร้อยอะครับ และก่อนที่มันจะออกจากห้องผมไปมันก็จัดการห่มผ้านวมให้ผมด้วยครับ...ก่อนมันออกจากห้องผมไปมันก็จัดการปิดไฟให้ด้วยครับ พอประตูห้องปิดลงไอโมก็ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นไปนั่งหย่อนขาลงบนเตียงแล้วเอาคางเกยขอบหน้าต่างไว้

“เฮ้ย...พวกมึง...จะไปไหนกันวะ...”พอผมชะโงกหน้าออกไปที่หน้าต่างก็เห็นไอพวกเพื่อนๆผมมันจัดการเก็บของเรียบร้อยและกำลังเดินออกจากหน้าบ้านผมไปอะครับ..
โดยผมได้ยินเสียงรถยนต์คันนึงกระหึ่มอยู่หน้าบ้านผมอะครับ...วันนี้เดือนหงายพอสมควรครับผมเลยมองเห็นหน้าพวกมันอย่างชัดเจนแถมไฟหน้าบ้านผมก็สว่างโร่..แล้วยังไฟที่ถนนอีก ...แต่ผมมองไม่เห็นอะว่ารถที่ถนนหน่ะรถใครต้นมะยมบังหง่ะครับ

“อ้าว...นอนได้แล้วมึง...หึหึ..พวกกู ก็ไปเที่ยวปีใหม่สิวะ..กะจะไปแด๊นในเมืองหน่อยวะ555555อิจฉาอะดี้...แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอก...ไอนันท์ก็อดหว่ะ แม่มันพึ่งมาเอาตัวไปเมื่อกี้เอง” คนที่พูดหน่ะไอพี่หนิงครับ...เป็นลูกคู่กันดีแท้กะไอแสบ...

ผมก็ใจหายเล็กๆครับ มองจนทั่วแล้วไม่เห็นไอคิม ก็เลยคิดว่าเจ้าพวกนี้มันคงจะไปรถไอคิมกัน..มันคงจะกลับวันนี้หล่ะมั้ง...

“อือ...ขอให้สนุกแล้วกันเผื่อกูด้วย กูนอนหล่ะ ...” ผมยิ้มให้พวกมันหน่อยแล้วกระถดตัวออกจากขอบหน้าต่างแล้วค่อยๆล้มตัวลงนอนบนเตียงเหมือนเดิมอย่างลำบากอะครับ ร้องซี๊ดดด ๆ เป็นพักๆ ก็เจ็บแผลนี้หว่า จิส์...

พอล้มตัวลงนอนก็เริ่มคิดครับว่าทำไมปีใหม่ทั้งทีกูต้องมานอนเจ็บแบบนี้ด้วยหว่า ไม่ได้ไปเที่ยวกับคนอื่นเค้าเลยฮือ...ไอโมก็น้ำตาร่วงสะอื้นฮักๆอะครับ..แม่มไอชั่วคิมก้อเจือกกลับบ้านซะงั้นเลยอะ..ฮือ..ปีใหม่ปีนี้กูอยากอยู่กะมันนี้หว่า....แม่มเอ้ย..ฮือ..ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้า ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจครับ...เหมือนโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวเลยอะ...

“ร้องไห้ไมอะ” พร้อมกับเสียงห้วนๆที่ดังขึ้นไฟในห้องผมก็สว่างวาบไอโมก็ดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างด่วนๆอะครับ อายด้วยแหละ...แม่มตอนมันเปิดประตูเข้ามาไมกูไม่ได้ยินเสียงวะ

ไอชั่วคิมกูนึกว่ามึงไปกับไอเจ้าพวกนั้นซะอีกหลอกให้กูร้องไห้ซะตั้งนานเสียน้ำตาไปตั้งหลายปี๊บ ตอนนี้ก็ไม่ได้หายโกรธมันหรอกนะครับ แต่พอคิดว่าต้องเลิกกับมันจริงๆก็รู้สึกทนไม่ได้อะครับ ถามว่ายังโกรธมันอยู่ไหมโกรธสิ คิดว่าจะยกโทษให้มันไหม ก็ไม่รู้นะ แต่รู้สึกเจ็บใจโคตรๆเลยอะ...และไอโมก็ทิฐิจัดครับ...คิดว่ายังไงก็จะไม่ยอมคุยกับมันแน่นอน…ถึงจะดีใจก็เถอะที่มันยังไม่กลับ (เอ๊ะยังไงของมัน )...ลืมไปเลยครับว่าตัวเองทำอะไรไว้เหอๆ

[abcd]

ตอนที่ 13


ผมมุดหน้าอยู่ใต้ผ้าห่มซักพัก ก็ได้ยินเสียงไอคิมมันทำอะไรก๊อก แก๊กๆ แป๊บเดียวก็ได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆ ผมจึงค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม ไม่เจอไอคิมมันอยู่ในห้องแล้วครับ..ผมมองไปรอบๆห้องเห็นเสื้อผ้ามันกองอยู่ในตะกร้าผ้าใส่แล้วของผม...อ๋อ คงอาบน้ำ...หือ...หนาวขนาดนี้อาบได้ไงวะ...แหงะ บรื้อ แค่คิดขนหัวก็ลุกแล้วครับ..

อ๋อย....ผมเริ่มรู้สึกนอนไม่สบายอะครับ ง่วงโคตรๆ เลยพยายามพลิกตัวนอนตะแคงเจ็บเว้ย แม่ม พลิกตัวแต่ละทีนี่น้ำตาแทบร่วง เจ็บแผลที่ท้องมากมายเลยครับ มือทั้งสองข้างก็ตึงและเจ็บมากมายก่ายกองเหมือนกัน
ผมพลิกตัวนอนตะแคงได้ซักพัก ก็ได้ยินเสียงรถยนต์ดังฮึมๆ คล้ายๆกับจะดังมาจากที่จอดรถบ้านผมอะครับ เอ๊ะ ใครจะไปไหน..คิดได้ดังนั้นกระผมก็ค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วชะโงกหน้าออกไปดูที่หน้าต่าง..แม่ผมอะครับกับไอมดเดินด๊อกแด๊ก ด๊อกแด๊ก อยู่ที่ลานหน้าบ้านผมอะครับ..โดยมีรถปิคอัพพ่อผมค่อยๆคลานออกจากที่จอดรถ... จะไปไหนกานอะ

“แม่...จะไปไหนอะ....” ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนครับ...ไปไหนไมไม่บอกกันบ้างหว่า...ดูเด๊ะ ไปกันหมดบ้านเลยมั้งนั้นหน่ะ

“อ้าว..เจ้าโม ถามได้ พวกแม่ ก็จะไปเที่ยวงานปีใหม่กันหน่ะ สิ หึหึ...ทำไมยังไม่นอนอีก..นอนได้แล้วลูก..แม่ก็นึกว่าหลับแล้ว” แม่ผมพูดยิ้มๆ อะครับหงึ..ไอโมตาเหลือกเลยแหละครับ ทำไมถึงทำกับลูกชายสุดที่รัก..ที่กำลังป่วยอยู่แบบนี้กันอะ ไม่เข้าใจเลย...ทิ้งกันเฉยเลยอะ ใจร้าย ใจร้ายที่สุด ฮึ่ม

“อะไรอะ...เค้าไปด้วยดิ..ไปด้วย...”ไอโมก็เตรียมตัวกระโจนลงจากเตียงหล่ะครับ...กลัวโดนทิ้งให้อยู่คนเดียวอะ...

“บ้าเหรอ...ไปได้ไง...กลับไปนอนเดี๋ยวนี้นะ...ช่วยไม่ได้...ทำตัวเอง... เองนะ...แม่ไปหล่ะ ทำตัวดีๆหล่ะ” แม่เท้าสะเอวว่าผมปาวๆ อยู่ข้างล่างอะครับ

แล้วแม่ก็ฉวยมือเจ้ามดเดินขึ้นรถพ่อไปอะครับ ก่อนขึ้นรถไปเจ้ามดมันยังตบก้นแปะๆ และยิ้มเยาะเย้ยผมด้วยอะ ฮือ...อารายกานอะ....ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ...โดนทิ้งเฉยเลยอะ..ฮือ

ผมก็มองตามตูดรถพ่อไปด้วยตาละห้อยหล่ะครับ...เศร้าหนักเซ็งจัดหมดแรงเลยครับ...โดนทิ้งให้อยู่เฝ้าบ้านคนเดียวในวันปีใหม่ วันที่ทุกคนเค้าเที่ยวเฮฮาหนุกหนานแต่ตัวกูต้องมานอนเจ็บอยู่กะเตียงคนเดียว...ฮือ..จะมีใครเป็นเหมือนกูไหมนี้...

คิดแล้วเศร้า ไอโมก็เลยเอาคางวางไว้บนขอบหน้าต่าง เอาผ้านวมคลุมตั้งกะหัวจดตีน.หงือ...หนาว ก็หนาว..เจ็บก็เจ็บ..แม่มโดนทิ้งให้เฝ้าบ้านคนเดียวอีกเหงาชิบหาย ฮือ....ทุกคนใจร้าย ใจร้ายที่สุด...ไหนบอกว่ารักไอโมนักหนา..ไหงทิ้งให้อยู่คนเดียววะ..ฮือ น้ำตาปริ่มๆเหมือนจะหยดครับ...แต่ เอ๊ะ..เดี๋ยวก่อน.กูไม่ได้อยู่คนเดียวนี้หว่า...ตาย ต่าย ต้าย ต๊าย ต๋าย...ไอคิม ก็ยังอยู่นี้หว่า...ซวย ซวยแล้วกู...ไม่มีคนอยู่บ้านอยู่กับมัน 2 ต่อ2 ทำไงดีวะ กู..ฮือ..แย่แล้ว ไอโมแย่แล้ว...จะโดนไรบ้างวะเนี๊ยะ...

คิดได้ดังนั้นความกลัวก็เข้าครอบงำไอโมในบัดดลครับ เคยได้ยินคำว่ากลัวจนขี้หดตดหายไหมครับ นั้นแหละครับไอโมกำลังเป็นครับ..กระผมจึงตัดสินใจค่อยๆนอนแผ่ลงบนเตียงพยายามนอนให้กลางเตียงพอดีแล้วแผ่แขนแผ่ขาออกดึงผ้านวมมาคลุมตั้งกะหัวจดตีนเหมือนเดิม..และก็แกล้งตาย เอ้ย มะช่าย แกล้งหลับครับ...

ที่ต้องนอนกลางเตียงพอดีเพราะเตียงผมเป็นเตียงคู่ครับเตียงใหญ่อะ..แฮะ..ผมนอนดิ้นมาตั้งกะเด็กครับ ที่บ้านเลยซื้อเตียงใหญ่ๆให้จะได้ไม่ต้องนอนตกเตียงคิคิ อายจัง นอนตรงกลางจะได้ไม่มีที่ว่างให้ไอคิมมันมานอนกับผมอะครับ แฮะ..และแกล้งหลับก็เพื่อไม่ให้มันทำอะไรผมอะครับคิดว่ามันคงไม่ทำอะไรคนหลับและแถมยังเจ็บอีกด้วย หึหึ แผนเยี่ยมครับ

ไอโมก็นอนหลับตานิ่งๆพยายามทำใจให้สบายจะได้นอนหลับอะครับ..ปกติกระผมเป็นคนหลับง่ายนะแต่คราวนี้ทำยังไงก็ไม่หลับครับ..คงเพราะตอนนี้ผมเริ่มปวดตามตัว...แผลก็เริ่มเจ็บมากมายก่ายกองแล้วก็ได้...เลยทำให้ไม่ใคร่ที่จะสบายตัวเท่าไหร่นัก...เลยนอนไม่หลับ...

เสียงเปิดปิดประตูเบาๆพร้อมเสียงฝีเท้าหนักๆที่ก้าวเข้ามาในห้องทำให้ไอโมตื่นเต้นมากมายเลยครับ..ใจเต้นตึกๆ ตึกๆเลยอ้า...กลัวด้วยแหละแฮะ...เดี๋ยวเดียวครับผมก็รู้สึกว่าที่นอนด้านขวาของผมมันยุบยวบลงอะครับ

“เฮ้ย..อะ”และไอโมก็ตกใจสิครับ
ไอคิมอะ มันดึงผ้านวมที่ผมคลุมหน้าอยู่อะครับพรึดเดียวกระเด็นออกจากตัวผมเลยครับ...ไอโมก็หนาวสิ..จ้องตากับไอคิมมันเขม็งไม่ยอมหลบเลยครับ ตอนนี้ผมทั้งหนาวทั้งกลัว ทั้งเจ็บแผล..ปากสั่นกึกๆเลยครับ(คาดว่าน่าจะเกิดจากความกลัว 80 %คิคิ) ไอคิมมันจ้องตากะผมตามันดุมากมายเลยอะ..

“ว่าไงครับ คุณเมียสุดที่รัก...คิดถึงผัวไหมครับ หือ..คงไม่ซินะ.หึ”..ไอคิมมันพูดพลางจ้องตากับผมตาวาวเลยครับ

“อา..ซี๊ดด ฮ่ะ” ยังไม่ทันได้ปริปากอะไรออกมาเลยครับ...ไอโมก็ต้องอ้าปากพงาบๆ ครางออกมาด้วยความเจ็บ

น้ำตาไหลพรากออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมมองสบตากับไอคิมมันทั้งน้ำตานองหน้า..เจ็บโคตรๆ..แต่จะให้ปริปากขอร้องให้มันหยุดคงไม่มีวัน..ผมรีบรูดซิบปากตัวเองอย่างด่วนกัดปากไว้แน่น

พอไอคิมมันเห็นท่าทางของผมมันทำหน้าโหดขึ้นมาอีกเท่าตัวเลยครับ กดมือลงกับแผลที่ท้องผมหนักยิ่งกว่าเดิมอีก. ผมสะดุ้งเฮือก..ตาเหลือกด้วยความเจ็บ.ผมขยับมือที่เต็มไปด้วยรอยถลอกของผมไปจับมือไอคิมมันและพยายามดึงมือมันออกจากท้องผม....ผมพยายามทั้งแกะทั้งแงะมือมันให้หลุดแต่มันก็ไม่หลุดมันกลับกดแผลผมแรงยิ่งกว่าเดิม..

“ฮือ...ฮึก...”ไอโมก็ได้แต่สะอื้นฮักๆ น้ำตาไหลไม่หยุด...เจ็บ อะ กูเจ็บปล่อยกู...

ผมทำอย่างนั้นอยู่นานพอควรยิ่งผมดึงมันก็ยิ่งกดแรงยิ่งกว่าเดิม ผมจึงยอมแพ้(อันที่จริงหมดแรง)ปล่อยมือจากมือมัน..แล้วนอนกัดปากตัวเองเพื่อระงับอาการเจ็บที่ท้อง

“เจ็บเหรอ..หึ..เจ็บก็ร้องออกมาสิ เราอยากฟัง...”ไอคิมมันกระซิบที่ข้างหูผมเสียงเหี้ยมมากมายเลยครับ..
ผมได้กลิ่นสบู่จางๆจากตัวมัน และลมหายใจของมันผะผ่าวอยู่แถวใบหน้าผม..ใจเต้นตึกตักขึ้นมาอีกแล้วครับ...มันผ่อนมือที่กดท้องผมแล้วครับตอนนี้...ไอโมจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมองหน้ามัน..กลัวมากมายเลยอะ..ไม่เคยกลัวใครหรืออะไรขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตนี้..

ผมใจหายวาบเลยครับเมื่อลืมตามองหน้ามันชัดๆตามันที่ปกติก็ดุอยู่แล้วตอนนี้ยิ่งดุโคตรๆยิ่งกว่าเดิมอีก..

“ฮือ..อาฮะ” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อไอคิมมันกดแผลผมอีกครั้ง ก่อนที่จะส่งเสียงออกมาผมรีบหุบปากตัวเองไว้ทันที

“อ๋อ..ไม่อยากพูดกับเราหรอ ...ดี.ดีเลยโม..เราก็ไม่อยากจะคุยกับนายซักเท่าไหร่หรอก หึ” ไอคิมพูดจบก็ปล่อยมือที่กดอยู่ที่แผลผมทันทีเหมือนกันครับ ..
ผมค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยครับแต่ยังรู้สึกปวดตุบๆที่แผลอยู่เลยอะ..

“อะ..”

ยังไม่ทันที่ผมจะหายใจได้ทั่วท้องเลยครับ ไอคิมมันก็ดึงกางเกงวอร์มที่ผมใส่อยู่พรึดเดียวหลุดจากสะโพกไปกองที่ปลายเท้าเลยครับ ฮือ..ไอบ้ามึงจะทำไรกูอีกเนี๊ยะไอโรคจิต ฮือ...กูเจ็บเข่านะ..ฮือ..เจ็บอะ เจ็บๆๆๆๆ...(ที่เข่าด้านขวาผมเป็นแผลถลอกอยู่อะครับ)

“....ฮา..ซี๊ด” เจ็บมากมายก่ายกองอีกแล้วครับไอโม

ไอคิมมันเอามือจับน้องน้อยผมไว้แน่นแล้วบีบแรงๆอะครับ เจ็บจนอยากตายเลยครับ ยัง ครับ ยังไม่พอ มันเอามือที่จับน้องน้อยผมนั้นแหละ..กดลงกับแผลที่ท้องผม..ไอโมก็ได้แต่นอนน้ำตาไหลพรากหมดแรงหมดสภาพ เจ็บโคตรๆของความเจ็บ ดับเบิ้ลของความเจ็บทั้งหลายทั้งมวล...

ผมกลั้นใจค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วพยายามออกแรงที่มีเท่ามดของผม(ณ ตอนนั้น)ผลักมันออกจากตัวผม..ไอคิมมันจะสะเทือนก็หาไม่...มันออกแรงผลักหน่อยเดียวผมก็หงายหลังตึงกลับไปนอนแอ่งแม้ง..อยู่กับที่นอนเหมือนเดิม...

ไอคิมมันลุกขึ้นแทรกตัวลงตรงกลางหว่างขาผม ส่วนมือมันก็ยังจับน้องน้อยผมและกดแผลผมอยู่เหมือนเดิม..มันจ้องตากับผมเขม็ง ทั้งเจ็บทั้งอายเลยครับไอโม..ผมจึงหันหน้าหนีมัน..แต่ผมก็ต้องหันกลับมาจ้องตากับมันเหมือนเดิมเมื่อมันเอามือของมันอีกข้างที่ว่างอยู่มากดหัวผมไว้กับหมอนแน่นเลยครับผมขยับหัวไปไหนไม่ได้เลย..ฮือ.

“อา..เจ็บ..ฮือ..เราเจ็บ..คิม” ผมพูดเสียงสั่นๆกระท่อนกระแท่น เมื่อไอคิมมันบีบน้องน้อยผมแรงยิ่งกว่าเดิมและกดแผลผมหนักยิ่งกว่าเก่า

“เก่งไม่ใช่เหรอ...หึ..เก่งให้มันตลอดสิ....”ไอคิมมันพูดห้วนๆแล้วตะคอกใส่หน้าผมอะครับ

“ทำไม ..โม ทำไม..ทำไมนายถึงทำแบบนี้หา...ทำไมกัน” ไอคิมมันตวาดผมเสียงดังแล้วก้มหน้าลงกัดนมผมอย่างแรงเลยครับ.. ผมก็ได้แต่สะดุ้งสะบัดหน้าไปมาด้วยความเจ็บ..

“เรา...ขอโทษ..ฮือ....เราขอโทษนะ...เราขอโทษ...”ผมสะอื้นฮักๆขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับพร่ำพูดขอโทษไอคิมมันซ้ำๆซากๆ

“ขอโทษเหรอ.หึ.นายเป็นเมียเรานะ..เราไม่สนใจว่าเมื่อก่อนนายจะเป็นเมียใคร..แต่ตอนนี้นายเป็นของเรา..” ไอคิมมันหยุดพูด ผมสบตากับมันผ่านน้ำตาที่กลบตาผมอยู่ขณะนี้..

“นายเป็นเมียเรา..แต่นายยังมีหน้าไปนอนกกกับผัวเก่าอยู่ได้ทั้งวันอะ...นายเห็นเราเป็นตัวอะไรหน่ะโม เห็นเป็นควายเหรอ..นะ**”

“ฮือ..เรากับพี่นัทไม่ได้มีอะไรกันนะ..พี่นัทไม่ใช่ผัวเรา..ฮือ” ก่อนที่ไอคิมมันจะพูดเพ้อเจ้ออะไรมากไปกว่านี้..ผมจึงตะโกนแทรกมันออกมาก่อน..ผมคิดว่าผมตะโกนเสียงดังแต่เสียงที่ผมตะโกนออกมากลับเป็นแค่เสียงเบาๆแผ่วๆกระท่อนกระแท่นเท่านั้นเอง...

“ไม่มีอะไรกันเหรอ..ไม่มีอะไรกันแล้วทำไมถึงไปอยู่กับมันทั้งวัน..นายไปทำอะไรกับมันมาหะ..แล้วทำไมถึงไม่บอกเราซักคำว่าจะไปหามัน..เราบอกนายแล้วใช่ไหมว่าอย่าพึ่งไปไหน...ให้รอเราก่อนทำไมนายไม่ฟังเราบ้างฮะโม ทำไมกัน...นายแคร์เราบ้างไหม..นายเคยคิดบ้างไหมที่นายทำแบบนี้เราจะรู้สึกยังไง..” ไอคิมมันพูดห้วนๆแต่ผมฟังแล้วรู้สึกเจ็บแปล๊บๆเข้ามาที่ใจ...นี่ผมทำให้คนที่ผมรักและรักผมต้องเสียใจ ช้ำใจเพราะผมอีกแล้วเหรอเนี๊ยะ...

ผมสบตากับไอคิมมันนิ่ง แววตามันถึงจะดุ..แต่ผมก็ยังเห็นร่องรอยความเจ็บปวดอยู่ในนั้น ผมจึงค่อยๆยกมือขึ้นเพื่อลูบแก้มมัน..แต่ว่าไอคิมมันก็สบัดหน้าหนีจากมือผม..ผมใจหายวาบเลยครับ..

“ฮือ..เราขอโทษนะที่ไม่บอกนายว่าเราไปไหน..ฮึก..แต่ว่าเราแค่ไม่อยากให้นายไม่สบายใจอะ..ฮึก..เราไม่มีอะไรกับพี่นัทจริงๆ..เราแค่ไปกินข้าวกับพี่นัทเฉยๆอะ..ฮึก..จริงๆนะ.คิม..” ผมพูดกับมันน้ำเสียงอ้อนวอนมากมาย...เอามือไปจับมือมันที่กดหัวผมอยู่..

“แล้วทำไมนายถึงต่อยเรา...รักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอ..” ตามันลดแววดุลงแล้วครับ แต่น้ำเสียงยังเหมือนเดิม..แค่นี้ไอโมก้ใจชื่นขึ้นมาหน่อยนึงแล้วหล่ะครับ..

“ที่เราต่อยนายอะ..เพราะนายว่าเราร่านต่างหากเล่า...นายว่าเราแบบนั้นทำไมอะ..ฮือ..ไอบ้า..หนิ..” คิดขึ้นมาแล้วมันโมโหจี๊ดๆครับ..หน้างอมากมายเลยทีเดียวถึงขนาดกลัวๆมันอยู่นะครับยังปากดี...

“ก็รึไม่จริง....”ไอคิมมันมองหน้าผมอย่างเหี้ยมเลยครับคราวนี้...ไอโมก็โมโหขึ้นมาแล้วเหมือนกันครับ...ไม่สำนึกใช่ไหมที่ว่ากูหน่ะ ไอชั่ว

“ทำไม..มองแบบนี้จะเถียงว่าไม่จริงเหรอ.ฮะ..ได้..เราจะเชื่อว่านายกับไอนัทไม่มีอะไรกัน...แต่...”แล้วมันก็หยุดพูดครับ...ผมก็เริ่มใจคอไม่ดีครับ มันจะแต่เรื่องอะไรอีกหล่ะ...(ลืมไปเลยครับว่าตัวเองไปทำอะไรไว้)

“นายหน่ะไปนอนกับยัยพี่อะไรนั้นมาอะ...จะว่ายังไงฮะ นายแตงโม...เราไม่มีวันอภัยให้นายง่ายๆหรอกนะ..เผลอไม่ได้เลยใช่ไหมหะ..” ไอโมได้แต่อ้าปากค้างพูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลยครับ

“แล้วนายจะได้เห็นนายแตงโม..ว่าการนอกใจเราหน่ะ จะเจอกับอะไร...เราจะทำให้นายเข็ดไปจนตายเลย” หา..ไอโมตาเหลือกเลยครับน้ำตาแห้งหายไปหมดเลยครับยังงงๆว่ามันจะทำอะไรผม...

“อะ..ไม่ ไม่ ไม่เอา ปล่อยเรา คิม มะ ไม่เอานะ” ผมตกใจแทบช๊อคเลยครับ ผมไม่คิดว่าไอคิมมันจะทำผมได้ ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าผมกำลังเจ็บแผลอยู่

“อึก ฮือ....อุ๊บ” ผมพยายามส่งเสียงร้องแต่ไอคิมมันเอามือที่กดอยู่ที่หัวผมเมื่อกี้มาปิดปากผมไว้แน่น
แล้วมันก็เอาขามันดันต้นขาผมให้อ้าออกกว้างๆ ผมได้แต่ตาเหลือกทำอะไรไม่ได้เลย ผมพยายามผลักมันออกด้วยมืออันถลอกปอกเปิก ของผม แต่ก็ได้แค่นั้น ไอคิมมันไม่ได้สะดุ้งสะเทือนเลยซักนิด...

และผมก็ต้องสะดุ้งเฮือกผมพยายามดิ้นสุดกำลังเพื่อให้หลุดจากไอคิมมัน ยิ่งผมดิ้นผมก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งเจ็บผมก็ยิ่งหมดแรง น้ำตาไหลพรากๆ

เจ็บ..เจ็บ เหมือนช่วงล่างถูกฉีกออกจากกัน...ทั้งเจ็บทั้งแสบ ทั้งจุก..น้ำตาไหลออกจากตาไม่ขาดสาย นี้ผมโดนผู้ชายคนนี้ คนที่ผมรักที่สุดข่มขืนอีกแล้วเหรอนี้..ทำไมกัน..ทำไมนายถึงทำกับเราแบบนี้..ที่นายบอกว่ารักเรามันไม่จริงเลยใช่ไหม

“อือ..อา” ผมร้องอู้อี้ไม่เป็นภาษา...เจ็บจนจะตายอยู่แล้ว..ผมพยายามอ้อนวอนไอคิมมันผ่านแววตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของผม...แต่ไอคิมมันก็หาสนใจผมไม่ มันเริ่มกระแทกช่วงล่างผมแรงขึ้น แรงขึ้นทุกที..ทุกครั้งที่มันกระแทกเข้ามาผมก็สะดุ้งเฮือกๆทุกครั้ง...ผมเจ็บ....มันกระแทกผมทีไรผมจะเจ็บสะเทือนแผลผมไปทั้งตัว..

หลังจากที่มันเห็นว่าผมไม่มีแรงร้องแล้วมันจึงปล่อยมือออกจากปากผม มันเอามือทั้งสองข้างจับสะโพกผมไว้แน่น แล้วกระแทกผมอย่างเอาเป็นเอาตาย ตามันก็จ้องกับตาอันอ่อนแรงของผมเขม็ง..มันไม่คิดเลยซักนิดว่าผมจะเจ็บซักแค่ไหน มันไม่อ่อนโยนกับผมเลย..มันต้องการทำร้ายผมชัดๆ
 
“ระเรายอมแล้ว...เราจะไม่ทำอีกแล้ว..ฮือ..คิม...ระ เราขอโทษ...เรา ขะเข็ดแล้ว เราจะไม่ทำอีกแล้ว..ฮือ ..ปล่อยเราเถอะ หยะ อย่าทำเราเลยนะ ระ เราเจ็บ..ฮือ”ผมพูดอ้อนวอนไอคิมมันด้วยเสียงสั่นเครือ..

“อา..แค่นี้..ยังไม่พอหรอกโม...ยังหรอก...”ไอคิมมันพูดกับผมเสียงหอบๆ แล้วกระแทกผมต่อไปอีกเรื่อยๆ...เจ็บ เจ็บ จัง...ใครก็ได้ช่วยผมด้วย...ผมเจ็บ..แม่ฮือ..ช่วยเค้าด้วย...ฮือ...

ผมนอนหมดสภาพให้ไอคิมมันกระแทกน้ำตาไหลพรากๆ ไม่มีเสียงสะอื้นไม่มีเสียงร้องไห้ มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ผมผิดขนาดนั้นเลยเหรอ..ผิดจนต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ..คนรักกันเค้าทำแบบนี้เหรอ...ทำไมนายถึงทำกับเราแบบนี้..สติผมเลือนๆ ผมเจ็บจนร่างกายผมมันจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว...และก่อนที่สติผมจะดับวูบ..ผมก็รู้สึกว่าไอคิมมันได้ฟุบลงกับอกผม..ผมได้ยินเสียงไอคิมมันเรียกผมแว่วๆเข้ามาในหู..รู้สึกถึงริมฝีปากนุ่มๆที่แตะแต้มไปตามใบหน้าผมและผมก้อไม่รู้สึกตัวอีกเลย..

[Poes]

 

[sun]

        แล่ะแล้ว นายโมจอมแสบ ก้อโดนนายคิมลงโต้ด อิอิ


    เร็วเนอะ ถึงตอนที่ 13 แย้ว  คิมโหดได้จาย เอิ้กๆ   

[pongsj]

ซาดิสม์มากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ได้ใจ อิอิ

[meeza31]

น่ากลัว 

[THIP]

โหดเจง ๆ  สงสารโมโม 
จะลงโทษยังไงก็น่าจะให้หายเจ็บก่อนนา 

[suregirl]

คิม >>>>ซาดิส<<<<<< สมคำร่ำลือจริง ๆ 

[meeza31]

มาลงตอนใหม่ได้แล้ว 

[abcd]

เพื่อmeeza31ที่ร้ากกกก จาลงให้3ตอนเยย 

////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ตอนที่ 14


“โม..โม..” ผมรู้สึกเบลอๆเหมือนได้ยินเสียงใครบางคนที่คุ้นเคยดังอยู่ข้างหู... ผมขยับตัวเบาๆ..รู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งร่าง..
“อืม..ฮือ.” ผมครางออกมาเบาๆด้วยความเจ็บ..และผมก็ได้รับอ้อมกอดอันอบอุ่นจากใครบางคนเป็นการตอบแทน .

“เจ็บมากไหม..ขอโทษนะ..Happy new year นะครับโม...ขอให้ผมได้นอนกอดโมแบบนี้ทุกๆปีนะครับ..และขอให้โมกับผม..อยู่ด้วยกันแบบนี้ตลอดไป.. ผมรักโมนะ.....”เสียงหวานๆที่ดังอยู่ข้างหู และริมฝีปากนุ่มๆที่คลอเคลียอยู่กับต้นคอผม..
ทำให้ผมรู้สึกเป็นสุขมากมาย...ถึงไม่ลืมตาขึ้นหรือสติที่เลือนๆจะยังไม่สมบูรณ์แต่ผมก็รู้ว่าเจ้าของเสียงหวานๆนี้เป็นใคร..นี้ผมฝันไปรึเปล่านะ..ถึงจะเป็นแค่ความฝันก็คงจะเป็นฝันดีสินะ.....
 
“ผม..ก็..รัก..คิม นะครับ” ผมขยับริมฝีปากพูดกับคนในฝันของผม..แล้วผมก็หลับไปอีกครั้งอย่างสุขใจ...พร้อมกับอ้อมกอดอันอบอุ่นที่กอดรัดผมไว้อย่างทะนุถนอม..ขอให้ผมกับคิมอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดนะครับ...
**************************
เช้านี้ผมรู้สึกตัวตื่นด้วยอาการไม่ค่อยจะดีนัก..ผมปวดเมื่อยไปหมดทั้งตัว ปวดหัวตุบๆ ตัวร้อนจัด..เวียนหัวมากมายก่ายกอง อะ เจ็บก้นด้วย สรุปก็คือผมไม่สบายมากนั้นเอง ฮือ..

“เป็นไงบ้าง...”เสียงนุ่มๆ และสัมผัสเบาๆที่ลูบอยู่ที่สะโพกผม ทำให้ผมค่อยๆลืมตาขึ้นไปมอง
พอผมเห็นหน้าไอคิมมันเท่านั้นแหละ...ความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่มันทำกับผมเมื่อคืนได้ผุดขึ้นมาในหัวผมทันที...ขอบตาร้อนผ่าวๆ...เจ็บ เจ็บเข้าไปสุดขั้วหัวใจเลยทีเดียว...ผมค่อยๆหลับตาลงน้ำตาไหลพรากออกมาอีกแล้ว อ่อนแอ ขี้แย จังเลยกู..อดทนหน่อยสิวะ...

ผมจึงค่อยๆพลิกตัวจากนอนตะแคงหันหน้าซุกอยุ่กับอกไอคิมมัน มานอนหงาย แต่ผมก็เจ็บก้นเหลือเกิน จึงคิดว่าจะนอนคว่ำดีกว่า เลยค่อยๆพลิกตัวไปนอนคว่ำ โอ้ย ก็นอนไม่ได้อีก เจ็บแผลที่ท้อง...เจ็บใจมากมายจนต้องสะอื้นออกมาเบาๆ..แล้วกลับมานอนตะแคงหันหลังให้ไอคิมมัน...

“หึ หึ...เป็นอะไรไปหน่ะ..ไม่อยากเห็นหน้าเราเหรอ...อยากไล่เราไปให้ไกลๆ ใช่ม้า หือ ว่าไง” ไอคิมมันพูดน้ำเสียงสดใสมากมายเลยครับ มือมันก็ลูบป่อยๆอยู่ที่ก้นผมอะ.. ..เอามือสากๆของมึงออกไป(ความจริงแล้วมือเค้านิ่มครับ เซ็ง)ฮือ..ไอชั่ว มีความสุขจริงนะมึง แต่กูนี้สิ...ฮือ..เหมือนตกนรกเลย..ไปไกลๆตีนกูเลยมึง..ไอโมก็ได้แต่กัดเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่คนเดียวอะครับ...ทำอะไรมันไม่ได้...

“เมียจ๋า...ไม่อยากเห็นหน้าผัวจริงๆเหรอจ้ะ” มันพูดแล้วเอาหน้ามาคลอเคลียซุกไซร้อยู่กับต้นคอผมอะครับ...ฮือ..ผัวเมียบ้าบอไรของมึงเนี๊ยะ มาจ๊ะ มาจ๋า กะกูทำมายกูขนลุก..ไอชั่ว มันถูกหวยไงเนี๊ยะ ถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้..ฮึย..โมโห..

“อย่ามายุ่ง กับเรา..ออกไป..เราไม่ใช่เมียนาย” พูดเบาๆเสียงห้วนๆครับแล้วหลับตาแน่น.

.ตอนนี้โกรธมันมากมาย เลยครับ..ที่มันทำกับผมเมื่อคืนมันยากเกินอภัยจริงๆดูดิ ไม่ขอโทษผมซักคำ แล้วยังมาทำเลี่ยนๆกับผมแบบนี้อีก ไม่ให้อภัยเด็ดขาด ไอชั่ว.

“อ้าว..ไม่ใช่เมียเรางั้นเป็นผัวเรางั้นสิ..ใช่เร้อ...นายโดนเรา...เอา...ไม่ใช่เหรอ..หึหึ...นายก็ต้องเป็นเมียเราสิ..จะเป็นผัวเราได้ไง..จริงไหมจ้ะเมียจ๋า” มันพูดเสร็จก็เอาลิ้นเลียๆที่แก้มด้านข้างผมและเอามือบีบๆที่สะโพกผมด้วยอะ ฮึม
ไอชั่ว มึงจะกวนโอ้ย กูไปถึงไหนเนี๊ยะ ฮือ...มึงเป็นบ้าอะไรของมึง..กินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่าวะแม่ม..ฮือ..ไอโมรู้สึกโมโหมากมายกับไออาการกวนโอ้ย แต่เช้าของมันอะครับ..ลืมอาการเจ็บป่วยของตัวเองไปถนัดเลยทีเดียว...โมโหมากมายแต่ทำไรไม่ได้..ผมจึงค่อยๆยกมือขึ้นหันหลังมือไปหามัน และ...โชว์นิ้วกลางเป็นสัญลักษณ์ทางเพศให้มัน..แล้วยกค้างไว้งั้นแหละครับ..แอบสะใจเล็กๆ..ไม่เปลืองแรงพูดดี..ขี้เกียจเถียงกะมัน..

“อ๋อ..อยากได้ ..ค-ย..ก็ไม่บอก ..หึ.”ไอคิมมันดึงข้อมือผมไปหามันแล้วกัดเบาๆที่นิ้วกลางผมนั้นแหละครับ..แล้วมันก็เอาน้องน้อยของมันมาเบียดๆกะก้นผมอะ..ผมก็ตกใจสิครับ ยังเจ็บๆอยู่เลยอะฮือ...ผมก้กระเถิบหนีตายอย่างด่วนๆหล่ะครับ...

“อย่ามาบ้านะ..ออกไป..เราเจ็บ...”พูดเสียงอ่อยๆให้มันเมื่อตัวเองจนมุมอะครับ ผมกระเถิบหนีมันจนจะตกเตียงอยู่แล้วอะครับ มันก็เอาน้องน้อยมันเบียดๆผมตามมาเรื่อยๆอะครับ..ไอลามก..

“รู้แล้วน่า..เมื่อคืนเจอศึกหนักหนิ..หึหึ..เดี๋ยวเรามา.. นายไม่สบายมากรู้ไหม....ความจริงเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ...นายจะได้ไม่ต้องออกไปไหน...หวังว่าคราวนี้จะเลิกซ่าส์ซะทีนะ..”แรกๆก็พูดดีอยู่หรอกครับ หลังๆเริ่มเสียงห้วนๆดุๆอีกแล้วอะครับ..แม่ม กูหล่ะตามอารมณ์มึงไม่ได้ทันจริงๆไอชั่วหนิ...

แล้วไอคิมมันก็ลุกออกจากเตียงจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงมันเปิดตู้เสื้อผ้าดังก๊อก แก๊กๆ

“เดี๋ยวมานะ..” มันดึงผ้าห่มออกจากตัวผมแล้วกดปากลงกะสะโพกผมอะครับ แล้วมันก็ดึงกลับมาห่มให้ผมเหมือนเดิม
จากนั้นเสียงฝีเท้าหนักๆของมันก็เดินห่างจากเตียงผมไปเรื่อยๆ อยากร้องเรียกมันไว้ไม่ให้ไปไหน แต่ปากหนัก เลยได้แต่เงียบ พอเสียงเปิดปิดประตูเบาๆดังขึ้นทำให้ผมรู้ว่าการนอนป่วยอยู่คนเดียวนี้มันช่างอ้างว้างเหลือเกิน

ไอโมก็ได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆแหละครับ พอไอคิมไม่อยู่ผมก็พึ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองไม่สบายมากมายเลยทีเดียวเวียนหัว จังอยากอ๊อก..โอ้ยเจ็บแผล ฮือ เจ็บก้น จังอะ..ไอชั่ว หนิ..เพราะมึงคนเดียวเลย..
พักเดียวครับผมก็ได้ยินเสียงเปิด ประตูห้อง และเสียงฝีเท้าเบาๆที่เดินตรงมาที่เตียงผม...ทำให้ผมรู้ว่าคนที่ขึ้นมานี้ไม่ใช่ไอคิม...

“เป็นไงบ้างลูก...เห็นคิมว่าไม่สบายมากเหรอลูก..หือ..” แม่ผมค่อยๆดึงตัวผมให้นอนหงายอะครับ...ผมซี๊ดปากเบาๆด้วยความเจ็บที่ก้น..อย่างมากมาย..

“โอ๊ะ แม่..เบาๆ เค้าเจ็บ..” ผมพูดกับแม่เสียงเบาๆแผ่วๆ เหมือนคนใกล้ตาย ออเซาะโคตรๆเลยผม..

“เจ็บแผลมากเหรอลูก...ไหนแม่ดูซิ..”แล้วแม่ก็ค่อยๆเลิกผ้านวมขึ้น แล้วมองดูแผลที่ท้องผมอะครับ....

“หือ..ดูซิ..แผลปริด้วยนะนี้..เลือดซึมเลย..นอนยังไงเนี๊ยะเจ้าโม ฮึ..แล้วนี้..ใส่กางเกงไม่ได้เหรอลูก..อายเพื่อนไหมนั้นหน่ะ..เพื่อนมานอนด้วยหนะ...เฮ้อ..ลูกฉัน” แม่ผมบ่นเบาๆ แล้วดึงมานวมมาคลุมจนถึงคอผมเหมือนเดิมอะครับ...

ไอโมก็ได้แต่ทำหน้าจ๋อยๆ ป่วยๆ เหมือนคนใกล้ตายให้แม่เห็นอะครับ...

“ทำไมต้องอายด้วยอะแม่...มันก็มีเหมือนกันนะ”พูดไปหน้าก็ร้อนผ่าวๆครับ ความจริงอะอายครับ...ผมก็อยากใส่ แต่ไอคนที่มันนอนกับผมหน่ะมันถอดออกเองจะให้ผมทำไรได้..

“จ้า..เจ้าตัวแสบ..ไหนดูซิ.อือ..ตัวร้อนจี๋เลยนะลูก..” แม่ผมเอามืออังๆที่หน้าผากผมแล้วพูดพรึมพรำออกมาอะครับ..ไอโมได้ทีครับ

“แม่...เค้าเวียนหัว อยากอ้วกอะ...เค้าเจ็บแผลมากเลยอะแม่..ฮือ..เค้าเจ็บอะแม่...”พูดกับแม่เสียงสั่นๆ แล้วน้ำตาก็หยดแหมะครับ..ตอนแรกแค่อยากอ้อนครับ แต่น้ำตาเจ้ากรรมมันดันไหลออกมาจริงๆ เฮ้อ..อายตัวเองจังแฮะ..

“จ้า...เดี๋ยวเช็ดตัว..กินข้าวกินยาเสร็จ..นอนพักซักหน่อยนะลูกนะ..ถ้าเย็นนี้ไม่ดีขึ้น ค่อยไปหาหมอนะลูก...” แม่ผมยิ้มให้ผมบางๆ แล้วเอามือเช็ดน้ำตาให้ผมอะครับ

ไอโมก็ได้แต่นอนสะอื้นเบาๆ แล้วพยักหน้าหงึกๆหล่ะครับ ความจริงก็ไม่อยากไปหาหมอซักเท่าไหร่หรอก กลัวโดนหมอฉีดยาอะ ม่ายชอบอย่างแรง..กลัวหมอถามด้วยแหละว่าทำไมถึงเจ็บก้น ...TOT

เสียงฝีเท้าหนักๆ ที่เดินตรงมาที่ห้องผมทำให้ผมต้องหันกลับไปมองประตูที่เปิดอ้าอยู่อะครับ...และผมก็สบตากับไอคิมพอดี.มันยิ้มให้ผมนิดๆ ในมือมันมีกะละมังใบเล็ก และมีผ้าขนนู๋ผืนเล็กพาดบ่ามาด้วย..ที่ตามหลังไอคิมมาก็คือไอมด มันเดินถือชามใบใหญ่มาด้วยชามนึง..มันหน้าบึ้งมากมายเลยทีเดียว..และพ่อผมก็เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้าย..ในมือพ่อมีเหยือกน้ำแดงของโปรดของผมอยู่ด้วย..พร้อมหน้ากันดีจริงๆเลยครับ..

“ไงเรา...ไม่สบายหนักเลยเหรอ..ตรอมใจรึเปล่าเนี๊ยะ ที่ไม่ได้ไปเที่ยวปีใหม่หน่ะหา” พ่อผมแซวผมหน้านิ่งๆ แล้วเอามือลูบๆที่หัวผมอะครับ..

ไอโมก็หน้าบึ้งมากมายเลยแหละ..น้อยใจด้วยแหละครับที่เมื่อคืนทุกคนปล่อยให้ผมอยู่บ้านกับไอโรคจิตตามลำพัง ผมถึงได้ตกอยู่ในสภาพนี้...น่วมไปหมดทั้งตัว แถมเมื่อคืนมันยังฟัดผมจนสลบไปเลยอะ คิดแล้วแค้นสุดๆ ครับ...กัดฟันกร๊อดๆเลยทีเดียว....

“เอ้า เลยงอนไปเลย..เฮ้อ..ตกลงเรามีลูกสาว หรือลูกชายเนี๊ยะแม่มึง..” พ่อผมยังพูดอย่างอารมณ์ดีอะครับ....พ่ออะลูกสาวอะไรจะหล่อปานนี้พ่อก็พูดไปเรื่อยชิ โกรธจริงๆแล้วนะ..

“พ่อก็..เลิกแซวเจ้าโมมันซะทีเถอะ..เห้อ..ใครบอกว่าเจ้าโมมันเป็นลูกสาวกัน..เนี๊ยะหน่ะ น้องไอมดมันต่างหาก..ออเซาะเก่งยิ่งกว่าเจ้ามดซะอีก ..จริงไหมมด” แม่ผมก็เอากะเค้าด้วยครับ..

“จริงแม่...เค้าเห็นด้วย...ทำไม แม่ไม่ให้เค้าเกิดก่อนพี่โมอะ...เค้าว่า..เค้าอะน่าจะเป็นพี่ พี่โมนะ...” ไอมดไอน้องชั่ว..ผมก็ได้แต่ทำหน้างออยู่คนเดียวอะครับ...

“เออ...เค้า มันเด็กไม่ดี..แบบนี้ใช่มะ..เมื่อคืนถึงทิ้งเค้าแล้วหนีไปเที่ยวกันหมดอะ...ฮือ...” นั้นครับ ไอโมน้ำตาร่วงเผาะออกมาอีกจนได้...น้อยใจอะ..

“อ้าว...เฮ้อ..ร้องไห้ซะแล้ว..เจ้าโมน้า เจ้าโม..ทำไมถึงได้ขี้แย ขนาดนี้เนี๊ยะ...ก็ใครใช้ให้เราไปทำเรื่องให้ตัวเองเจ็บตัวหล่ะ...และอีกอย่างโมก็มีคิมอยู่เป็นเพื่อนแล้วไม่ใช่เหรอลูก..หือ...โมไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อย...โตแล้วนะลูก..อย่าเอาแต่ใจให้มากนักสิ...” แม่ผมบ่นยืดยาว แล้วเอามือลูบหัวผมเบาๆอะครับ..ไอโมก็ได้แต่เงียบยังงอนอยู่ครับ...น้ำตายังไหลอยู่อะ..

“เอ๋า..เอาหล่ะ...แม่จะไปใส่บาตรที่กลางหมู่บ้านอะนะ...เจ้ามดมาเช็ดตัวให้พี่เค้าหน่อยนะ แม่ไปหล่ะ” แม่ยิ้มนิดๆแล้วเดินออกจากห้องไปอะครับ...

“พ่อจะไปดูวัว หน่อยนะ...ไปหล่ะลูก...” แล้วพ่อก็เดินตามออกไปอีกคน...
ในห้องตอนนี้ก็เหลือแต่ ผมไอคิม และไอมด ที่ตอนนี้มันทำหน้างอมากมายเลยทีเดียว ไอน้องบ้าหนิ...ขี้เกียจนักแล้วมึงยังจะมาเช็ดตัวให้กูอีกทำไมเนี๊ยะ.
.
“มด เดี๋ยว พี่เช็ดตัว พี่โมเองนะ...มดไปหาเพื่อนเถอะปะ...เพื่อนมาไม่ใช่เหรอ” ไอคิมมันพูดกับไอมดเบาๆแล้วลูบหัวน้องผมด้วยอะครับ..
.อะไอนี้ มันหวังเคลม น้องกูอะปล่าววะ กะเลี้ยงต้อยอะปล่าวเนี๊ยะ ไม่ได้ ไม่ได้...เดี๋ยวน้องกูเสียเด็กกันพอดี ไอบ้าหนิ ไว้ใจไม่ได้เลย...

“มดไปได้แล้วไป...”ผมพูดกับไอมดมันห้วนๆอะครับ...ไอมดมันหน้าบานเลยที่เดียว...
มันเดินมาแบมือตรงหน้าผม...ผมก้มองที่มือมันนิดๆ มันยักคิ้วให้ผมหน่อยๆ...

“ปีใหม่อะ..แม่ให้ตังค์เค้านิดเดียวเอง..ขอตังค์หน่อยดิ..” แล้วมันก็ยิ้มแป้นครับ
“กระเป๋าตังค์ อยู่ในลิ้นชัก...ไปเอามานี้” ผมพูดกับมันเบาๆอะครับ เริ่มเหนื่อยแล้วก็เริ่มเวียนหัวอีกแล้วอะครับ..

ไอมดมันเดินยิ้มแป้นไปที่ลิ้นชักโต๊ะเครื่องแป้งอะครับ ผมเหลือบสายตาออกจากไอมดไปมองไอคิม... มันยืนกอดอกมองผมยิ้มๆอยู่ก่อนแล้วอะครับ...อะไอนี้ไมวันนี้มันอารมณ์ดีนักวะ..เมื่อคืนมันแทบจะฆ่าผมให้ตายคามือมันแท้ๆ...แล้วไมตื่นเช้ามาถึงได้อารมณ์ดีขนาดนี้เนี๊ยะ..อ๋อ...มันคงจะพอใจมากสินะที่ทำให้ผมอ่วมไปหมดทั้งตัวแบบนี้ได้อะ...ไอชั่ว ไอโรคจิต...ไอโมเริ่มปวดหัวขึ้นมาอีกแล้วครับ อยากอ๊อกจังเลยกู....โอ้ย ผะอืดผะอมสุดๆ..

“เอ้า....”เสียงแปร่งๆ ที่แสดงให้เห็นว่ากำลังเสียงแตก ทำให้ผมต้องหันหน้ากลับไปมองที่ไอมดมัน....
ผมยื่นมือไปคว้ากระเป๋าตังค์ในมือไอมด มา แล้ว...คว้าแบงค์ 500 ให้ไอมดมันไปแบงค์นึง..มันยิ้มหน้าบานตาโตเลยทีเดียว..แล้วยกมือไหว้ผมก่อนจะหยิบเงินไปยัดใส่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของมัน...

“มด..ปะ ไป หยิบ กระโถนให้พี่หน่อย...พะ พี่จะอ้วก” ผมวางกระเป๋าตังค์ลงข้างตัวแล้วพูดกับไอมดมันเสียงกระท่อนกระแท่น..ตอนนี้ไอเจ้าอ้วก มันวิ่งมาจ่ออยู่ที่คอหอยผมแล้วครับ...
ไอมดรีบวิ่งตึงๆออกจากห้องไป..ไอคิมเดินตรงมาทรุดตัวลงนั่งบนเตียง แล้วค่อยๆพยุงตัวผมลุกขึ้นนั่ง..

“โอ๊ะ..”ผมสะดุ้งเฮือก เมื่อก้นผมสัมผัสกับที่นอนเต็มๆ..ไอคิมมันตกใจนิดๆ แล้วดึงหมอนนุ่มๆมาให้ผมนั่ง...

พอผมนั่งเสร็จก็พอดีกับที่เจ้ามดมันเดินเอากระโถนมาให้ผมอะครับ...มันถือกระโถนไว้ในมือแล้วยื่นมาตรงหน้าผม..ไอโมก็เริ่มอ้วกออกมาทันที ทันใดเลยแหละครับ ผมอ้วกอยู่นานโดยมีไอคิมมันคอยลูบหลังลูบไหล่ให้ผม...ความจริงแล้วก็ไม่มีอะไรออกหรอกครับ มีแต่อะไรก็ไม่รู้ ผมขมปากไปหมด ผมตั้งหน้าตั้งตาอ้วกอยู่นานจนหมดแรง....แขนขาอ่อนไปหมด..ผมหมดแรงจนต้องเอาหลังผิงหน้าอกไอคิมมันไว้...

ผมไม่รู้ว่าไอคิมกับไอมดมันพูดอะไรกันเพราะตอนนี้ผมรู้สึกหูอื้อตาลายยังไงบอกไม่ถูก..ได้ยินแต่เสียงวิ้งๆอยู่ในหู...ซักพัก ผ้าขนนู๋หอมๆอุ่นๆ ก็ได้ลูบไล้ไปตามใบหน้าผม..ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมามองเห็นไอมด มันกำลังตั้งหน้าตั้งตาเอาผ้าขนนู๋เช็ดไปตามไบหน้าผม..ผมพยายามยิ้มให้มันนิดๆอย่างขอบคุณ ไอมดมันหน้าซีดมากมายเลยครับ...

“พี่ไม่เป้นไรแล้วหล่ะ...มดไปหาเพื่อนเถอะปะ...”หลังจากที่ผมนั่งพิงอกไอคิมมัน จนค่อยยังชั่ว ผมก้อพูดกับไอมดมันด้วยเสียงสั่นๆอะครับ...

“พี่ไม่เป็นไรแน่นะ...ให้เค้าอยู่เป็นเพื่อนดีกว่านะพี่...เค้าไม่ไปหาเพื่อนแล้วหล่ะ...”ไอมดมันพูดขึ้นเบาๆแล้วจ้องหน้าผมนิ่งอะครับ...มันเอามือบีบที่แก้มผมทีนึงอะครับ..

“พี่หน้าซีดจังอะ...”..ไอมดมันพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงกังวลมากมายอะครับ ไอโมก้อตื้นตันมากมายเหมือนกัน...ขอบใจมากนะมดที่เป็นห่วงพี่...

“มดไปหาเพื่อนเถอะปะ..ไม่เป็นไรหรอก...พี่อยู่ทั้งคนนะ...ถ้าเป็นอะไรมาก..พี่..จะพาไปหาหมอเอง..ไม่ต้องห่วง” ไอคิมมันพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจังมากมายเลยอะครับ....

ไอมดมันพยักหน้านิดๆ...แล้วยื่นผ้าขนนู๋ให้ไอคิม แล้วตัวมันก็เดินออกจากประตูไป...ก่อนไปมันก็ปิดประตูห้องให้ผมด้วยครับ...
พอไอมดออกไปแล้ว......ผมก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก..แล้วหลับตาลงโดยที่ตัวผมยังคงนั่งพิงอกไอคิมมันอยู่อะครับ...รู้สึกอบอุ่นมากมายเลยแหละ....แต่ว่า เพราะใครกันหล่ะ ผมถึงได้เป็นแบบนี้...ผมกลั้นใจค่อยๆ ขยับตัวออกจากอกไอคิมมัน แล้ว ยกมือขึ้นแล้วตบที่หน้าไอคิม มันอย่างแรง..เท่าที่กำลังของผมตอนนั้นจะอำนวย.........แล้วน้ำตาผมมันก็ไหลออกมา..

ไอคิมมันไม่พูดอะไรเลย..มันจับหน้าผมให้มองสบตากับมันนิ่งๆ ผมมองหน้ามันผ่านน้ำตาที่ไหลพรากๆ...ไอคิมมันมองผมด้วยแววตาแสดงความขอโทษและสำนึกผิดอย่างมากมาย...ผมจะเชื่อมันดีไหม ผมจะอภัยให้มันดีไหม...ในขณะที่ผมกำลังสับสนอยู่นั้น...ไอคิมมันก็ก้มลงมาจูบปากผมอย่างอ่อนโยนมากมายเลยแหละครับ... แขนทั้ง 2 ข้างของมันก็โอบกอดผมไว้อย่างทะนุถนอม.

.ตอนแรกผมกะจะขัดขืนมัน แต่พอมันจูบผมเข้าจริงๆ ผมก็ต้องถอนหายใจด้วยความเจ็บใจตัวเองเล็กๆ ที่โกรธมันไม่เคยได้นานเลย...ไม่ว่ามันจะทำอะไรกับผม..ร้ายแรงแค่ไหนผมก็อภัยให้มันได้เสมอ...นี้รึเปล่าน้า ที่เค้าว่าความรักทำให้คนตาบอด...ขนาดคนชั่วๆอย่างไอคิม ผมยังคิดว่ามันช่างน่ารักเสียเหลือเกิน ..ทำไมกันน่า...ทั้งๆที่เมื่อคืนมันทำกับผมซะขนาดนั้น ทำไมผมถึงไม่โกรธมัน ทำไมกัน...นี้กูรักมันมากขนาดนั้นเลยเหรอวะเนี๊ยะ...เฮ้อ กุหนอกู..ตกหลุมรักไอคนชั่วร้ายมันซะแล้ว..คงจะถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วหล่ะกุ...

ขณะที่ผมเพลิดเพลินกับจูบของไอคิมมันอยู่นั้น...ไอคิมมันก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากผม...มันมองผมตาหวานเยิ้มเลยทีเดียว มันเอามือไล้เบาๆที่แก้มผม...

“ขนาดป่วยๆ...นายยังน่าฟัดเลยอะโม...”หง่ะ...ไอลามกนี่ ไอคิมมันพูดแล้วเอามือบีบที่ก้นผมเบาๆทีนึงอะครับ...ไอโมก็ได้แต่อ้าปากหวอแหละครับ...

ไอคิมมันหัวเราะหึหึ ในลำคอ แล้วมัน ก็ยื่นมือไปที่กะลังที่ ตอนนี้ไอมดมันเอามาวางไว้บนเตียงแล้วอะครับ...จากนั้นไอคิมมันก็ค่อยๆเช็ดตัวให้ผมอะครับ...มันค่อยๆเช็ดไปตามใบหน้า..ลำคอ หน้าอก ลงไปจนถึงปลายเท้าของผม...ไม่เว้นแม้แต่..ก้นหวานๆของผม. (ไม่ต้องรู้หรอกครับว่ามันเช็ดให้ผมยังไงแฮะ)....อ๋อ..ผมไม่รู้ว่ามันเอาอะไรมาทาที่ก้นให้ผมอะครับ มันเป็นหลอดๆอะ..ตอนที่มันทาให้ผม...ผมโคตรอายเลยอะครับ...เย็นๆที่ก้นด้วยอ้า..อายจัง..ผมอะอายแทบแย่ แต่มันอะโคตรหน้าด้านเลย...ชิ...มันเอาแป้งหอมมาทาไปตามเนื้อตัวให้ผมด้วยอะครับ....ตัวเหม็นๆของไอโมค่อยหอมขึ้นมาหน่อยมันหยิบกางเกงบอลมาให้ผมใส่ด้วยครับ...

พอเสร็จจากการเช็ดตัว...มันก็เริ่มป้อนโจ๊กให้ผมแหละครับ...ผมก็กินได้ไม่เยอะหรอกครับ ขมปากอะ..เหลือตั้งเยอะแหนะ ไอคิมมันก็จัดการจนเกลี้ยงชามอะครับ...พอผมกินยาเสร็จ ไอคิมก็ให้ผมนอนลงกับเตียงเหมือนเดิม...แล้วมันก็เดินไปหยิบกล่องยาที่หมอให้มาอะครับ แล้วก็เริ่มทำให้ความสะอาดแผล และทายาให้ผมอะครับ...ไอโมก็ร้องจ๊ากเป็นพักๆ...น้ำตาร่วงเผาะๆ แสบมากเข้าก้งับเอาแขนไอคิมมันนั้นแหละบรรเทาความ เจ็บ... มันก็ไม่ว่าอะไรผมนะครับ...

พอทำแผลเสร็จผมก็ง่วงอะครับ..ยาที่กินไปคงออกฤทธิ์แล้ว...ผมต้องนอนตะแคงอะครับนอนหงายไม่ได้เจ็บก้น นอนคว่ำไม่ได้เจ็บแผลที่ท้อง..หง่ะ..ซวยจริงๆ...

“นอนซะนะ...เดี๋ยวเราเอาของไปเก็บก่อน..”พอผมล้มตัวลงนอนดีแล้ว ไอคิมมันดึงผ้าห่มมาคลุมให้ผมเรียบร้อยแล้วมันก็ลุกขึ้น เตรียมชิ่งอะครับ...
มือไวกว่าสมองครับ..ผมเอานิ้วก้อยที่ไร้ซึ่งรอยแผลเพียงนิ้วเดียวของผม เกี่ยวหูกางเกงไอคิมมันไว้อะครับ...
ไอคิมมันหันหน้ามามองผมยิ้มๆอะครับ มันเอามือลูบหัวผมด้วยอะ...

“มีอะไร..อยากได้อะไรเหรอ...”มันพูดกับผมเสียงอ่อนโยนมากมายเลยครับ...

ผมปล่อยมือจากหูกางเกงของมัน..แล้วยกมือขึ้นไปโอบรอบคอมันไว้...

“อย่าทิ้งเราไป...อยู่กับเรานะ....” ผมมองหน้ามันตาละห้อยอะครับ อ้อนมากมายเลยแหละ..

ไอคิมมันทำหน้าอึ้ง นิดๆ แล้วดึงมือผมออกจากคอมัน แล้วมันก็จุ๊บเบาๆ ที่ฝ่ามือผมด้วยอะครับ..แล้วขยับขึ้นมานอนบนเตียงกับผม..มันค่อยๆดึงหัวผมขึ้นจากหมอนแล้วเอาแขนมันไปวางไว้ให้ผมหนุน... ผมค่อยๆขยับตัวเข้าไปหามันยกแขนโอบรอบคอมันไว้ แล้วซบหน้าลงกับอกอุ่นๆของมัน..

ไอคิมมันกอดผมไว้แน่น...ผมค่อยๆหลับตาลง ผมได้ยินเสียงหัวใจไอคิมมันเต้นตึก ตักๆ อยู่กับหูผม.เพราะดีเหมือนกันนะครับ...ไม่เคยรู้เลยแฮะว่าหัวใจคนเราจะเต้นแรงขนาดนี้...หรือว่าไอคิมมันตื่นเต้นกันน้า...ผมนึกอย่างครึ่มอกครึ้มใจ ผมนอนฟังเสียงหัวใจไอคิม จนหลับไปในที่สุด...

[abcd]

ตอนที่ 15


วันนั้นผมตื่น ขึ้นมา 2-3 ครั้งได้มั้ง แม่ผมปลุกให้ลุกมากินข้าวหน่ะครับ จะได้กินยา...โดยทุกครั้งที่ผมตื่นผมจะเห็นไอคิมป่วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆตัวผมตลอดเวลา..ทำให้ผมรู้สึกดีเหมือนกันนะครับ....ถึงแม้จะเคืองๆมันอยู่ก็ตามแต่เถอะ...อย่างน้อยมันก้อไม่หนีหายไปไหน...

โดยครั้งล่าสุดที่ผมตื่นแม่บอกผมว่า..พี่กุ๊ก มาเยี่ยมผมเมื่อตอนบ่าย..ชื่อพี่กุ๊กทำให้ผมสะดุ้งเฮือก เลยอะครับ เพื่อนๆ เหอๆ..กลัวอะครับ กลายเป็นว่าพี่กุ๊กเป็นของต้องห้ามสำหรับผมไปซะแล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองไอคิมมันอะครับ กลัวจริงๆนะ...ไม่ได้พูดเล่นๆ..ก็โดนซะขนาดนั้นนี่ครับ

วันที่ 1 ผ่าน ไป วันที่ 2 ไอโมก็ค่อยยังชั่วขึ้นมานิดนึงครับ แค่นิดเดียวนะครับ วันที่ 3 นี้สิครับเหมือนวันรวมญาติ เลยอะครับ แฮะ..วันนี้ผมค่อยยังชั่วขึ้นมากครับ เดินเหินได้แล้วด้วย....แผลก็เริ่มตกสะเก็ดแล้วครับ...แต่ก็ยังเจ็บอยู่มากครับ

หลังจากที่ผมกินข้าวเที่ยงเรียบร้อยแล้ว ผมก็มานอนผึ่งลมอยู่ที่แคร่ใต้ต้นมะยมหน้าบ้านอะครับ..มีไอคิมมันนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆผม..โดยผมนอนตะแคงหันหน้าไปหามันอะครับ..นอนคว่ำยังไม่ได้ครับ เดี๋ยวทับแผล นอนหงายก็ไม่ได้เหมือนกัน เจ็บก้น ฮ่าๆ...อานะ ผมก้อแอบลอบมองหน้าไอคิมมันเป้นระยะๆอะครับ...

ผมก้อคิดไปหล่ะครับ ว่าไอคิมมันรักผมขนาดไหนน้า.มันรักผมถึงขนาดที่จะยอมปล่อยผมไปถ้าผมเอ่ยปากขออย่างที่ไอนัท มันยอมรึเปล่า..ผมเริ่มกลัวแล้วครับ..ผมเริ่มรู้สึกว่าความอิสระของผมมันได้หายไปแล้ว..ทำไมผมจะไปไหนมาไหนผมต้องคอยบอกมันด้วย...มันเริ่มยัดเยียดอุดมคติของมันให้ผมรึเปล่า..มันรักผมในแบบที่ผมเป็นแน่เหรอ...

ผมรู้สึกว่าไอคิมกำลังพยายามที่จะเปลี่ยนผม..ความจริงผมก็ไม่ใช่คนเจ้าชู้ขนาดนั้นหรอกนะครับ...เมื่อถึงเวลาหยุดผมก็หยุดได้..เหมือนกับตอนแรกที่ผมรู้สึกตัวว่ารักไอคิมมันผมก็ไม่ยุ่งกับใครไม่มองใครอีกเลยในใจผมมันคอยย้ำเตือนผมตลอดเวลาว่า ผมมีไอคิมมันอยู่แล้ว...เมื่อหัวใจมันบอกอย่างนั้นร่างกายมันก็ปฏิเสธคนอื่นเหมือนกัน..

.แต่เมื่อผมเจอความไม่เชื่อใจของไอคิมมัน...เลยทำให้อาการเก่าๆของผมมันกำเริบ คือ...เมื่อไม่ไว้ใจกัน ก็ไม่รู้จะซื่อสัตย์ไปทำบ้าอะไร...นี้แหละคือตัวผม...คนที่เคยทำอะไรโดยอิสระมาตลอดตั้งแต่เกิดมา..พ่อแม่ไม่เคยขัด ตอนแรกๆก้รู้สึกแปลกๆดีนะครับ ที่มีคนคอยขัดใจ แต่หลังๆเริ่มเบื่อและเริ่มหน่ายครับ...ไอโมไม่ใช่คนดีหรอกครับ...ออกจะชั่วร้ายด้วยซ้ำ..สำหรับคนที่เป็นแฟนนะ...ผมไม่เหมาะจะเป็นแฟนใครหรอกครับ ผมเป็นคนเบื่อง่าย...หน่ายเร็ว...ผมจึงกลัวที่จะจริงจังกับใคร..เพราะผมรู้จักนิสัยตัวเองดี.ผมกลัวว่าเมื่อถึงเวลาที่ต้องเลิกลา แม้แต่หน้าก็ไม่สามารถที่จะมองกันได้อีก...ผมจึงเลือกที่จะรักไอนัทในแบบนั้นแบบที่ผมจะไม่มีวันสูญเสียหรือเลิกลากับมันให้เจ็บปวด...

“มองทำไม...หรือว่า...อยาก” ไอคิมมันพูดเบาๆ สีหน้ากรุ่มกริ่มมากมายอะครับ..

“อือ...บ้า..ไอลามก” ผมก็สะดุ้งเล็กน้อยขณะที่ผมกำลังคิดไรเพลินๆเสียงไอคิมมันก็ปลุกให้ผมกลับมาสู่โลกแห่งความจริง...และก็เกิดอาการเคืองๆ กับคำพูดสองแง่สามง่ามของมันอะครับ...

“ถึงเราจะบ้า จะลามก หรือจะเป็นพวกซาดิสส์..แต่เราก็ยอมรับนะว่าเราเป็น...หึหึ...ไม่เหมือนคนบางคน..ปากแข็งอยู่นั้นไม่ยอมรับซะที....”ไอคิมมันพูดนิ่งๆ แต่สีหน้ามันอะกำลังมีความสุขมากมายเลยแหละครับ...เอ๋าไอนี้

“นี้...เป็นบ้าไรเนี๊ยะ..ทำหน้าแบบนี้หยดหยองนะเว้ย...บ้าเปล่าเนี๊ยะ” เห็นหน้าแบบนี้ของมันทีไรแล้วรู้สึกแปลกๆอะครับ...สีหน้าแบบเหมือนรู้อะไรบางอย่างแต่ไม่ยอมพูดแต่ชอบทำให้เราสงสัยอะครับ เซ็งเนาะ

ไอคิมมันไม่พูดครับ มันทำหน้ากรุ่มกริ่มแล้วยักไหล่ ให้ผมแล้วตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือของมันไปอะครับ...ไอโมก็ได้แต่เซ็งมันอะครับ..เลยเอามะเหงกลงหัวมันไปที แล้วรีบพลิกตัวมานอนตะแคงหันหลังให้มัน...

“ฝากไว้ก่อนเถอะ นายแตงโม...หายเมื่อไหร่หล่ะก็ หึหึ..นายเสร็จเราแน่..” มันยื่นหน้ามาใกล้ๆหูผมแล้วกระซิบเบาๆอย่างคาดโทษอะครับ...
ไอโมก็ขนลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้อะครับ...หน้าซีดเลยทีเดียว...เรื่องที่มันทำผมคืนนั้นมันยังฝังแน่นอยู่ในหัวผมอะครับ นึกถึงทีไรก็ทำให้ผม...รู้สึกกลัวขึ้นมาทุกที...แต่ที่ทำได้ในตอนนี้ก็คือเงียบครับ...

“เป็นอะไรไปอีกหล่ะ...เงียบจัง..หลับเหรอ” ไอคิมมันพูดขึ้นมาอะครับ มันคงเห็นว่าผมเงียบนาน...และมันก็ได้ความเงียบจากผมเป็นการตอบแทนเช่นเคย
 
บรื้นนน...

เสียงรถยนต์กระหึ่มมาตามถนน และเสียงรถคันนั้นก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านผมนี้เอง...ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นมามองโดยทันทีเหมือนกัน (ผมนอนหันหน้า เข้าหาถนนอะครับ)...และพอผมเห็นคนที่ก้าวขาลงมาจากรถด้านข้างคนขับ ก็ทำให้ผมต้องยิ้มออกมาอะครับ...

“เป็นไงบ้างยะ...พ่อนักซิ่ง” เสียงแจ๋นๆ ที่ดังขึ้นก่อนที่ตัวมันจะเดินมาถึงผมซะอีก ทำให้ผมต้องค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นนั่งอะครับ...

“อือ..ก็อย่างที่เห็นอะ...ไปไงมาไง ถึงได้มาด้วยกันได้อะ” ผมถามไอเป้ยมันยิ้มๆ แล้วยกแขนขึ้นกอดเอวไอนัทมันอะครับ ที่ตอนนี้มันยืนอยู่ข้างแคร่ที่ผมนั่งอยู่อะครับ ไอนัทมันยิ้มๆแล้วเอามือลูบๆที่หัวผมอะครับ

“อะแฮ่ม.แฮ่ม..” เสียงกระแอมกระไอ ที่ดังอยู่ใกล้ๆ ทำให้ผมนึกได้ว่า ไอคิมก็อยู่ด้วยนี้หว่า..เหอๆ..แต่ก็ไม่ได้สนใจมันซักเท่าไหร่หรอกครับ..

“อะไรยะ..คิม...เกิบ ติดคอรึไง..” น้าน เจอไปอีก 1 ดอกเลยครับ ไอคิม ...เจ้าเป้ยมันลอยหน้าลอยตาพูดอะครับ...
มันกับไอคิมไม่ค่อยถูกกันครับ..แต่กับไอนัทนี้ เข้ากันได้เป็นปี่เป็นขลุ่ยครับ...เหอๆ

“ที่พูดนั้นปากเหรอ...หา” ไอคิมมันทำหน้าโหดๆ แล้วมองไอเป้ยมันเขม็งอะครับ...จากที่นอนคว่ำหน้าอยู่เมื่อกี้นี้ ตอนนี้ไอคิมมันลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ โดยเอาแขนทั้ง 2 ข้างค้ำตัวมันไว้แล้วเอนตัวไปข้างหลังอะครับ..หน้าตากวนตีนมากมายเลยทีเดียว
แต่คนอย่างไอเป้ยหน่ะ...ไม่มีทางกลัวอยู่แล้วหล่ะครับ และมันก็รู้ว่าไอคิม ไม่มีวันทำอะไรมันหรอก มันก็ปากหมาของมันไปงั้นเอง...ไอคิมหน่ะมันไม่ทำร้ายใครหรอกครับ นอกจากผม TOT

“นี้..นาย 2 คน เลิกกอดกันซะทีเถอะ...”เอ๋า ไอนี้หนิ..ก็คนเค้ารักกัน จะกอดกันไม่ได้ไงวะ...ชิ...ไอคิมมันจ้องหน้าผมเขม็งอะครับ..

“ปีนเกลียว...พี่นัทเค้าเป็น พี่นายนะยะ...ชิ ไม่มีมารยาท” เอ่อ...น้าน เจอไปอีก 1 ดอกแล้วครับ ที่รักผม...ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าอยู่กับพุงไอนัทมันอะครับ
ผมเงยหน้าขึ้นไปมองไอนัทมัน ทั้งๆที่ยังกอดเอวมันอยู่นั้นแหละครับ...ไอนัทมันยิ้มให้ผมหน้าบานเลยทีเดียวเชียวครับ....

“เห็นมะ...ถ้าไปเที่ยวกับพี่..ก็ไม่ต้องมานอนเจ็บแบบนี้แล้วหล่ะ...” ไอนัทมันพูดแล้วเอามือขยี่ที่หัวผมอะครับ...สีหน้ามันเป็นห่วงผมมากมายเลยแหละครับ...

“อือ..ไม่ต้องเลย…เจ็บอะ..”ได้ทีอ้อนครับ...หน้างอขึ้นมาในบัดดลเลยทีเดียว...

“ไม่ต้องเลย..เจ็บอะ เจ็บๆๆๆ” เสียงแหลมๆ ที่ผ่านการดัดจริต มาแล้วเรียบร้อยของไอคิม ทำให้ผมรู้สึกขำ จนต้องหัวเราะก๊ากออกมาอะครับ....

“ไม่ขำ..ไม่ตลก...” มันทำหน้าฉุนผมมากมายเลยทีเดียวครับ....ยังกะเด็กๆ หึหึ...

ไอนัทมันก็ไม่พูดอะไรครับ..เอาแต่มองหน้าผมแล้วยิ้มอะครับ

“ครับ..รุ้แล้วครับ.เจ็บตรงไหนบ้างเนี๊ยะ..มีแผลที่ไหนบ้างครับ...”ไอนัทมันถามผมหลังจากที่มันนั่งลงบนแคร่ข้างๆผมอะครับ...
ผมก็ยื่นมือให้มันดูแผลที่มือผมอะครับ...ไอนัทมันมองมือผมอย่างอึ้งๆ แล้วยกมือขึ้นลูบเบาๆที่มือผมอะครับ ทำหน้าเป็นห่วงผมมากมายเลยทีเดียว

“ฮึย โม น่ากลัวอะ...ทำไมมันถึงได้ถลอกขนาดนั้นอะ..แล้วมันจะเป็นแผลเป็นไหมอะ” เจ้าเป้ยก็อีกคนครับมันขยับมายืนตรงหน้าผมแล้วมองดูที่มือผม....ทำหน้าหวาดเสียวด้วยอะครับ

“อืม..พอดีเราเอามือ..มาบังหน้าอะ...เลยเป้นแบบนี้แหละ..เหอๆ ถ้าไม่เอามือบังหน้านะ...ไม่อยากจะคิดว่าจะเป้นไง..หมดหล่อกันพอดี” ไอโมก็พูดยิ้มๆ ให้ไอนัทที่ตอนนี้หน้าเครียดมากมาย ให้คลายความเป็นห่วงผมอะครับ

“อ๋อ..มีแผลที่ท้องด้วยนะ..” แล้วไอโมก็ดึงเสื้อยืดตัวหลวมที่ใส่ อยู่ขึ้นแล้วโชว์แผลให้พวกมันเห็นอะครับ...

ไอเป้ยทำหน้าตกใจ ไอนัท ก็ด้วย..ส่วนไอคิมทำหน้าโหด มากมายเลยครับ.. แล้วผมก็เปิดให้มันดูแผลที่หัวไหล่ ทั้ง 2 ข้าง และก็ให้พวกมันดูแผลที่เข่าผมด้วยอะครับ...

“โอ้ย...อยากจะเป็นลม...อะไรมันจะขนาดนี้เนี๊ยะ..ตอนแรกที่เป้ยถามอา...(ชื่อแม่ผมครับ) นะอาบอกว่าไม่ได้นอนโรงบาล เป้ยก็นึกว่าไม่เป้นไรมากซะอีก..แต่อะไรอะ..เยินไปทั้งตัว.. ดีนะ..ที่ไม่เป้นไรมาก..ไม่...ไม่...เหมือนไอโป้ง...” ตอนแรกมันก็ทำเสียงตื่นเต้นหวาดเสียวอะครับ แล้วมันก็ทำเสียงแผ่วๆ. น้ำตาคลอตาเลยทีเดียว...ผมก็ไม่รู้จะทำไงได้แต่ยิ้มปลอบใจมันอะครับ คงคิดถึงน้องหน่ะ...

“น่า..คราวหน้าเราจะระวังนะ...”ผมพูดกับเจ้าเป้ยมันยิ้มๆอย่างปลอบใจอะครับ...

“พี่ไม่น่าไปเที่ยวเลยนะครับ...น่าจะอยู่กับตาหวาน..ตาหวานจะได้ไม่ต้องขับรถเอง..จะได้ไม่ต้องเจ็บ..แบบนี้...”ไอนัทมันทำเสียงเศร้ามากมายเลยทีเดียวครับ..ผมก็พูดไม่ออกเลยแหละ...บรรยากาศครึกครื้นเมื่อกี้นี้หายไปหมดเลยครับ..

“หึ...พี่อยู่ด้วยอะ..ไอโมมันยิ่งจะเจ็บหนัก...” ไอคิมมันพูดเสียงโหดมากมายแล้วลุกขึ้นเดินหันหลังกลับเข้าบ้านไปอะครับ...
ผมได้แต่มองตามหลังไอคิมมันไปอย่างกังวลในใจลึกๆ ถ้าไอคิมมันจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เจอไอนัท..แล้วเมื่อไหร่มันจะดีกันซะที...ผมอยากให้มันกับไอนัทกลับมาคบกันเป็นพี่เป็นน้องเป็นเพื่อนเหมือนเดิม...ไม่อยากให้ความเป็นเพื่อนของพวกมันต้องมาจบลงเพราะผมจริงๆ...

“ช่างมันเถอะ..อย่าไปสนใจมันเลย...นะ..”ไอนัทมันพูดเบาๆยิ้มๆแล้ว ลูบหัวผมไปมาอะครับ...

“อืม..เป็นไรอะเป้ย” ผมถามเจ้าเป้ยมันเบาๆแล้วเอามือลูบๆที่แก้มมันอะครับ..เจ้าเป้ยมันทรุดตัวลงนั่งข้างหลังผม แล้วสอดแขนเข้ามากอดเอวผมไว้อะครับ โดยที่มันพยายามที่จะไม่ให้มือมันโดนแผลผมอะครับ...

“เปล่า...ขอกอดหน่อยดิ...ว่าแต่ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ.อาพงษ์ กะอา..(ชื่อแม่ผม) ไปไหนอะ..ไอมดด้วย” เจ้าเป้ยมันพูดอู้อี้ อยู่กับซอกคอผมอะครับ...

“แม่..ไปช่วยงานที่วัดอะ..พ่อด้วย..เจ้ามดไปไหนกับเพื่อนไม่รู้อะ...” ผมพูดแล้วยิ้มให้ไอนัทที่ตอนนี้..มันจับมือผมพลิกไปพลิกมาอยู่อะครับ...

ด้วยความสังหรณ์ใจ หรืออะไรก็ไม่รู้ครับเหมือนมีคนมองอะ ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นไปมองที่หน้าต่างห้องผมอะครับ..ผมเห็นไอคิมมันยืนเอามือเกาะขอบหน้าต่างด้านบนไว้อะครับ แล้วมองตรงมาที่ผม มันทำหน้าเศร้ามากมายเลยทีเดียว..ทำไมมันต้องทำหน้าแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้อะ ..ผมสบตากะมันอยู่ซักพักก้อ...หันหน้ากลับมามองที่ไอนัทมันซึ่งตอนนี้มันก็กำลังมองตรงไปที่ไอคิมเหมือนกันครับ...แล้วไอนัทมันก็หันหน้ากลับมามองที่ผม แล้วยิ้มอะครับ...ถึงจะมีแววเจ็บปวดอยู่ในนั้นแต่ผมว่ามันไม่มากเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ..เป็นนิมิตรหมายอันดีรึเปล่าน้า...ผมก็ได้แต่คิดอยู่คนเดียวอะครับ...

“ว่าแต่ว่า..ไมพี่นัท กับเป้ย ถึงมาด้วยกันได้อะครับ”ผมถามขึ้นเบาๆเมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันชักจะอึมครึมมากไปแล้วอะครับ...

“ก้พี่นัทอะดิ...โทรหาเป้ยอะ...เมื่อคืน..ดึกก็ดึก ไม่เกรงใจชาวบ้านชาวช่องเค้าซะบ้างเลย คนไร” เอ๋า..ไอนัทเจอไปอีก 1 ดอกครั บเหอๆ..

ไอนัทมันทำหน้าเหวอๆ แล้วมันก็หัวเราะหึหึ ออกมาอะครับ...บรรยากาศค่อยดีขึ้นมาหน่อยผมก็มองไอนัทมันยิ้มๆอะครับ

“อ้าว...ก้อถ้าไม่อยากคุย ก็บอกพี่สิครับ..น้องเป้ย..พี่จะได้ไม่คุย” ไอนัทมันพูดกลั่วหัวเราะอะครับ

“นี้ไม่ต้องเลยพี่นัท...เป้ยบอกพี่แล้วหนิว่าเป้ยจะนอนแล้ว....พี่ก็ยัง กวนอะ ถามเซ้าซี้อยู่นั้นว่าไม..ทอสับ ตาหวาน ถึงโทรไม่ติด ทำไมถึงไม่เปิดมือถือ..ตาหวานเป็นไรรึเปล่าครับ...เฮอะ” เจ้าเป้ยมันปล่อยเอวผมแล้วหันหน้าไปเล่นงานไอนัทมันอะครับ...ไอนัทก็ได้แต่ยิ้มแหย๋ สิครับ ไอโมก็เลยอดขำไม่ได้ ..เหอๆ..เป็นไงเล่าเจอเจ้าเป้ยมันหน่อยเป็นไร..

“อ้าว...ก็คนมันเป็นห่วงนี้ครับ...ขอโทษครับ” มันพูดเสียงอ่อยๆ กับเจ้าเป้ยอะครับ

“ไม่ต้องมาขอโทษเลย...นี้ โม รู้ปะ กว่าที่เป้ยจะได้นอนนะ...พี่นัทอะ..ถามนั้นถามนี้เซ้าซี้อยู่ตั้งนาน...พอเป้ยบอกว่า โมรถล้มนะ...บอกจะมาหา โมตั้งกะเมื่อคืน ตอน 5 ทุ่ม แหละ..ฮึ่ย..เกรงใจอะ เป็นไหม ...ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีอะ หัดมีซะบ้างนะพี่อะ...จะได้เป็นผู้ดีกับเค้าบ้าง...” เจ้าเป้ยพูดเสร็จก็ลุกขึ้นเดินหันหลังเข้าไปในบ้านผมไปอีกคนครับ...เหอๆ..คงงอนที่โดนไอนัทมันกวน..

ไอนัท ก็เหวอแดก สิครับ...ฮ่าๆๆๆๆ...มันคงจะทั้งขำ ทั้งอึ้ง..ทั้งสำนึกผิดอะครับ...ผมกับมันหันหน้ามาสบตากันแล้วหัวเราะออกมาอย่างดังเลยอะครับ....

หลังจากที่เจ้าเป้ยมันเข้าไปในบ้านแป๊บเดียวมัน ก็ออกมาพร้อมกับ...น้ำแป๊บซี่ลิตร ขวดนึง เบียร์อีก 1 ..กระติกน้ำแข็งและก็แก้ว 4ใบ อะครับ...โดยมีไอคิม เดินหน้าบึ้ง ถือของเดินตามเจ้าเป้ยมันต้อยๆออกมาอะครับ...

“นายนี้นะคิม...ให้ช่วยถือของแค่นี้...ทำเป็นหน้าบึ้ง...หึ”เจ้าเป้ยมันพูดแว้ดๆใส่ไอคิมมันอะครับ...

“โอ้ย นี้หยุดพูด..ซัก 5 นาที จะตายรึไง เธออะ..รำคาญเว้ย” ไอคิมมันก็พูดบ่นกระปอดกะแป๊ดอะครับ หึหึ...ผมหล่ะอยากจะหัวเราะให้ฟันหลุด...ถึงจะบ่นนั้นบ่นนี้ สุดท้าย ก็ยอมช่วยเค้าถือมานั้นแหละว้า...

“นายรำคาญ...ก็อุดหูไว้สิยะ...ไม่ต้องฟัง..คนอื่นไม่เห็นใครเค้าบ่นเลย...จริงไหมพี่นัท..” แล้วมันก็หันมาจ้องหน้าไอนัทมันเขม็งอะครับ...

“ครับ...พูดไปเถอะครับ...หึหึ..ถ้าไม่เหนื่อย...” ไอนัทก็ขำๆ อะครับ เลยหัวเราะออกมา

ไอคิมมันทำหน้าเซ็งๆแล้วมันกับไอนัทก็มองหน้ากันอะครับ ทำหน้าโหดทั้ง 2 นเลยทีเดียว อานะ ไอโมก็ได้แต่อึ้งอะครับ...กลืนน้ำลายเอือกๆ เลยทีเดียว...แต่ก่อนที่จะเกิดไรขึ้น..เจ้าเป้ย มันก็ยื่นขวดเบียร์ให้ไอคิมมันเปิดอะครับ ไอคิมมันก็จัดการ..เปิดขวดเบียร์อะครับ เอาฟันกัดด้วยอะ ผมหล่ะกลัวฟันมันหลุดจริงๆ(ผมเคยลองทำครับ ฟันแทบร่วงหมดปากหึหึ) โดยมีไอเป้ยที่ทำหน้าที่ เด็กดริ้ง หยิบน้ำแข็งใส่แก้วทั้ง 4 ใบ แล้วเปิดขวดน้ำเป๊ปซี่ เทใส่แก้ว 2 ใบ ใบนึงมันยื่นให้ผมอีกใบ มัน ยกขึ้นซดโฮก.
.พอไอคิมมันเปิดขวดเบียร์เสร็จ ไอเป้ยก็ยื่นมือไปรับแล้วจัดการเทเบียร์ใส่แก้วอีก 2 ใบ ใบนึงให้ไอคิมใบ นึงให้ไอนัท...และจากนั้นพวกผมก็คุยนั้นคุยนี้กันไปเรื่อยเปื่อย..โดยมีไอคิมกับไอเป้ย เถียงกันเป็นระยะ ๆ ผมกับไอนัทก็นั่งขำกันไปแหละครับ..แต่ในระหว่างที่คุยกันอยู่นั้น ไอคิมกับไอนัท ไม่แม้แต่จะมองหน้ากัน...แถมไม่พูดกันเลยด้วย..ผมก็ได้แต่รู้สึกหงดุหงิดในหัวใจยังไงบอกไม่ถูกครับ...

[abcd]

ตอนที่ 16


พวกผมนั่งคุยกันจนเกือบเย็นมั้งครับ...แม่ผมกลับมาแหละ..ส่วนเจ้ามดมาแล้วและไปแล้ว คึคึ...

บรื้นนนนนนนนนนนน

เสียงรถยนต์ที่มาจอดที่หน้าบ้านผมอีกคัน ทำให้พวกผมทุกคนต้องหันหน้าออกไปมองอะครับว่าใครมา...ไอโมใจหายวาบครับ...พี่กุ๊กสุดสวยของผมนั้นเองครับ...

“อ้าว..พี่กุ๊ก หวัดดีค่ะ...” ไอเป้ยพอมันเห็นพี่กุ๊ก มันก็ยกมือหวัดดีอะครับ มันกับพี่กุ๊กเคยเรียนมัธยมเดียวกันอะครับ..

“อะ..หวัดดีจ้ะน้องเป้ย..แหม๋...จำแทบไม่ได้แหนะ เปลี่ยนไปเยอะเลยนะเนี๊ยะ” พี่กุ๊กรับไหว้ ไอเป้ยมันยิ้มๆ..แล้วแซวกลับอะครับ จากนั้นพี่กุ๊ก ก็หันมายิ้มให้ไอนัท ไอคิม และสุดท้ายคือผม...วันนี้พี่กุ๊กมาคนเดียวครับ...

“เอ่อ...พี่กุ๊ก ครับ นี้ คิม..แล้วนี้ก็พี่นัท..เพื่อนผมเองครับ.” ผมแนะนำพี่กุ๊ก ให้รู้จักกับไอนัทและไอคิมอะครับ วันนั้นที่พี่กุ๊กมาผมไม่ได้แนะนำให้รู้จักกะไอคิมอะครับ...

“หวัดดีค่ะ/หวัดดีครับ” พูดเกือบพร้อมกันทั้ง 3 คนเลยครับ ..

ไอโมก็ได้แต่ยิ้มแหย๋ๆ อย่างไม่รู้จะทำยังไงดีอะครับ....เฮ้อ...คนอื่นหน่ะไม่เท่าไหร่หรอกครับ ทั้งพี่กุ๊ก และไอนัท 2 คนนี้ ยังไม่รุ้เรื่องอะไรมากนัก แต่ไอคิมนี้สิครับ..โอ้ย ...หน้ามันบึ้งมากมายเลยแหละครับ...ผมหล่ะใจแป้ว..ผมหันหน้าไปส่งสัญญาณ sos ให้เจ้าเป้ยมันอย่างด่วนครับประมาณว่าช่วยกูด้วย..แค่ไอนัทกับไอคิม ยังไม่มีปัญญาทำไรเลย แล้วนี้ยังจะเพิ่มมาอีก 1 เง้อ อยากหนีไปให้พ้นๆ..

“น้องโม..เป็นไงบ้างค่ะ..ค่อยยังชั่วรึยังอะ...วันก่อนพี่ก็มาเยี่ยมนะ..คุณน้าบอกว่า น้องโมหลับหน่ะ ไม่สบายหนัก..พี่ก็เลยขอตัวกลับหน่ะค่ะ..” พี่กุ๊กพูดยิ้มๆแล้วนั่งลงข้างๆ ผมอะครับ โดยที่เจ้าเป้ยมันลุกให้พี่กุ๊กมานั่งใกล้ๆผมอะครับ...
ไม่ได้ช่วยอะไรเลยฮะมัน..แถมยังยิ้มเยาะเย้ยผมอีกแหนะ...

“ครับ...ก็ดีขึ้นแล้วอะครับ...แม่บอกผมเหมือนกันอะครับว่าพี่มาเยี่ยม..แล้วนี้พี่ขับรถมาคนเดียวเหรอครับ..อันตรายนะครับ..เย็นแล้วด้วยอะ...” ที่พูดนี้เพราะเป็นห่วงจริงๆ ครับ หมู่บ้านผมกับหมู่บ้านพี่กุ๊กอยู่ไกลกันพอดูครับ ประมาณ..10 กว่า โลได้มั้งครับ...(น่าจะใช่นะ)

“จ้า..นี้เป็นห่วง หรือว่าอยากให้กลับเร็วๆอะจ้ะ..”พี่กุ๊กพูดขึ้นยิ้มๆอะครับ...

“แหม๋ พี่ก็พูดไป...หึหึ..เป็นห่วงจริงๆคร้าบบบบ” ผมก็ได้แต่หัวเราะแฮะๆอะครับ..เบื่อที่สุดคนรู้ทัน...ความจริงคืออยากให้กลับเร็วๆอะแหละเหอๆ

“...อย่าไปสนใจมันเลยค่ะ พี่กุ๊ก..เดี๋ยวนี้ไอโมมันไม่เหมือนเดิมแล้วค่ะ..คิคิ..” เจ้าเป้ยพูดเสร็จมันก็หัวเราะคิกคัก ยิ้มเยาะเย้ยผมเช่นเคยครับ

“หือ..ไม่เหมือนเดิมยังไงค่ะ..พี่ก็เห็นว่ายังเหมือนเดิมนี้...ว่าไงค่ะ” พี่กุ๊กนี้ก็เป็นไปกับเค้าด้วยครับ ...ยิ้มหน้าบานแล้วหันไปจ้อกับไอเป้ยมันอะครับ...ผมหล่ะเซ็ง

“อันนี้..พี่ต้องถามมันเองค่ะ..เอ ว่าแต่ว่าพี่รู้ได้ไงอะค่ะ..ว่ามันเหมือนเดิม..คิคิ..” น้านมันนะมันไม่ได้ช่วยอะไรผมเร้ยยยยยย...

“อะไรกันครับ...เหมือนเดิม ไม่เหมือนเดิมอะไรเหรอครับ....”ไอนัทมันพูดยิ้มๆแล้วร่วมวงกับสาวๆเม้าท์ผมอะครับ...แล้วพวกเค้าก็คุยอะไรกันก็ไม่รู้ครับ
...โดยมันก็คือการเผาผม ในระยะเผาขนนั้นเอง..โดยมีไอคิมนั่งหูผึ่งอยู่ใกล้ๆ มันไม่ร่วมวงกับเค้าครับ มันแค่นั่งฟังเฉยๆหน้าบึ้งเป็นพักๆ..และจ้องหน้าผมตาวาวเป็นระยะๆ แค่นั้นนเอง...เฮ้อ..

“อ้าว ตายจริง คุยซะเพลินเลย...มืดแล้วเหรอเนี๊ยะ...งั้นพี่กลับแล้วนะค่ะ...”พี่กุ๊กยิ้มหน้าบานแล้วลุกขึ้นยืนเตรียมกลับอะครับ..
“ครับ/ค่ะ” ผมกับเจ้าเป้ยพูดขึ้นพร้อมกัน..

“อืม..งั้นเดี๋ยวพี่ไปลาพ่อกับแม่โมก่อนนะจ้ะ” แล้วพี่กุ๊ก ก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปในบ้านผมซึ่งตอนนี้พ่อกับแม่อยู่ข้างในอะครับ
 
“เป็นไงหล่ะ...ฮ่าๆ..นั้นหล่ะแฟนเก่า...ไอโมมันแหละ คิคิ” เจ้าเป้ยมันพูดแล้วหัวเราะชอบอกชอบใจอะครับ...กระผมก็ได้แต่ยิ้มแหย๋เช่นเคยอะครับ

“อืม...ก็สวยดีนะครับ. นิสัยดีใช้ได้..หึ หรือว่าไงครับตาหวาน” ไอนัทมันพูดนิ่งๆแล้วจ้องหน้าผมเขม็งอะครับ...

ผมก็หันหน้าไปสบตากับไอนัทมันเหมือนกันครับ..จ้องตากะมันไม่ยอมหลบเลยแหละ แถมผมยังยิ้มแล้วยักคิ้วให้มันด้วยหล่ะ คิคิ...

“แต่พี่ว่า...ในบรรดาสาวๆของ ตาหวานเนี๊ยะ..สู้ยุ้ยไม่ได้ซักคนนะ..ตอนนี้ไปอยู่ไหนซะหล่ะครับ..” ไอนัทมันจ้องตากะผมตามันวาวทีเดียวครับ...ตาหาเรื่องชัดๆ..ทำไมต้องมองแบบนี้ด้วยวะ..เอ๊ะ หรือว่ามันกำลังหึง..เฮ้อ...ไอโมกลุ้ม..
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบมันเลยครับ...พี่กุ๊ก ก็เดินออกมาจากบ้านผมซะก่อน...

“ไปแล้วนะจ้ะทุกคน...” พอพี่กุ๊กเดินออกมาแล้วมาพวกผมอีกรอบ ผมก็ค่อยๆลุกลงจากแคร่ แล้วเดินไปส่งพี่กุ๊กที่รถอะครับ...

“แล้วเจอกันนะน้องโม...อย่าลืมโทรหาพี่หล่ะ...”พี่กุ๊กพูดยิ้มๆแล้วยื่นมือมาจับมือผมอะครับ...

ผมยิ้มให้พี่กุ๊กหน่อย แล้วเปิดประตูรถให้พี่เค้าอะครับ..จากนั้นพี่กุ๊กก็ขึ้นประจำที่.....แล้วรถพี่กุ๊ก ก็ค่อยๆ คลานออกจากหน้าบ้านผมออกไปอย่างช้าๆ...ผมก็ถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอกอะครับ...ยังคิดไม่ตกว่าจะยังติดต่อกับพี่กุ๊กอีกไหม...ถ้าจะไม่นี้ก็รู้สึกสงสารนะ..แต่ถ้ายังติดต่อกันต่อไปคนที่จะแย่ก็คือตัวพี่กุ๊กอีกเช่นกัน....ก็ในเมื่อตอนนี้ผมไม่เหมือนเดิมแล้วอย่างที่เจ้าเป้ยมันว่า...เฮ้อ..ช่างแม่ม..เรื่องของอนาคต อย่าคิดให้ปวดหัวเลยกู...

“อาลัยอาวรณ์ กันจริงนะ...” แรงรัดที่คอและเสียงห้วนๆที่ดังอยู่กับหู ทำให้ผมรู้สึกเซ็งๆ เบื่อๆยังไงบอกไม่ถูกครับ...หึงบ้าหึงบออะไรของมึงนักหนาเนี๊ยะ กูเบื่อ

ผมก็หันหน้าไปหามันแล้วจ้องตากะไอคิมมันอะครับ...แววตามันกำลังหาเรื่องผมอยู่อะครับ ..เฮ้อ นี้มึงจะเอาอะไรกับกูนักหนาเนี๊ยะ...ผมก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาถอนหายใจเฮือก แล้วดึงแขนมันออกจากคอ...ผมเดินกลับไปที่แคร่ แล้วคุยนั้นคุยนี้กับเจ้าเป้ยและไอนัทมันอะครับ...

ผมรู้ว่าตอนนี้ไอคิมมันกำลังยืนมองผมอยู่ ผมแอบชำเลืองไปมองมันหน่ะครับ...มันทำหน้าเศร้าๆ แล้วเดินผ่านพวกผมเข้าไปในบ้านอะครับ...แล้วมันก็ไม่ออกมาอีกเลย ผมไอเป้ยกับไอนัทก็คุยกันซักพัก แม่ก็มาตามให้ไปกินข้าว..อะครับ...

โดยแม่บอกผมว่า ไอคิมมันเข้ามาช่วยแม่ผมทำกับข้าวอะครับ ....พวกผมก็ได้แต่มองมันอย่างแปลกใจแต่มันก็หาสนใจใครไม่..มันคุยกับพ่อแม่ผมเฉยเลยอะ ...คุยเรื่องพระกับพ่อผมด้วยครับ มันบอกว่าพ่อมันก็ชอบและก็สะสมพวกพระเครื่องไรพวกเนี๊ยะ ตัวมันก็เลยพอมีความรู้อยู่บ้าง...มันกับพ่อผมเลยคุยกันค่อนข้างถูกคอ...พ่อผมนานๆทีเจอคนคุยกันรู้เรื่องแบบนี้แกเลยเพลินครับ...แถมยังบอกไอคิมว่าให้มันมา คุยกับพ่อบ้างถึงไอโมมันจะไม่อยู่ก็เถอะ ดูสิครับพ่อผม...ไอคิมเลยกลายเป็นขวัญใจพ่อกับแม่ผมไปโดยปริยาย...พ่อผมบอกว่าไอคิมมาอยู่ที่บ้านตั้ง 2-3 วันแหละยังไม่ได้คุยกันจริงๆจังๆแบบนี้เลย...ยิ่งแม่ผมนี้รู้สึกจะเอ๊นดูไอคิมมันเป็นพิเศษ ครับ...

พอกินข้าวเสร็จ พ่อก็จองตัวไอคิมอะครับ คุยจ้อกัน อยู่ 2 คนนั้นแหละครับ...แม่ก็ดูละครครับ คืนนี้เจ้าเป้ยกับไอนัทนอนนี่ครับ...ไอนัท ไอคิม และไอมด นอนที่ห้องผมครับ..เจ้าเป้ยก็ไปนอนที่ห้องไอมดมัน...พอเจ้ามดมันเช็ดตัวให้ผมเสร็จมันก็ลงไปดูละครกับแม่อะครับ....ส่วนไอนัทมันก็เข้ามาคุยนั้นคุยนี้กับผมอะครับ...มันกับผมไม่ได้นอนคุยกันแบบนี้นานแล้วครับ..โดยแม่ผมได้เอาที่นอนมาปูไว้ให้ไอนัทกับไอคิมมันนอนแล้วอะครับ..เหอๆ คืนนี้มัน 2 คนต้องนอนข้างเตียงผมด้วยกันครับ

คุยกันอยู่นานพอดูครับ ไอมดมันก็ขึ้นมานอนบนเตียงข้างๆ ผมอะครับ แต่ไอคิมมันก็ไม่ขึ้นมาซะทีอะครับผมคิดว่ามันคงงอนผม..ส่วนผมก็คุยกับไอนัทมันจนเพลินอะครับ..แล้วผมก็หลับไปในที่สุด

ผมคาดว่าคงดึกพอควรอะครับ...ผมรู้สึกตัวตื่นเพราะรู้สึกปวดฉี่อะครับ...ผมเลยก้าวขาลงจากเตียงกะจะไปเข้าห้องน้ำอะ.และผมก็เห็นว่าที่นอนที่ปูให้ไอคิมกับไอนัทนอนนั้นมันว่างเปล่าอะครับ ผมไม่เห็นพวกมันนอนอยู่เลยอะ...ผมก็ไม่คิดอะไรมากหรอกครับ

...แล้วผมก็ก้าวเดินออกจากห้องนอนลงไปข้างล่างเพื่อไปเข้าห้องน้ำอะครับ....พอผมฉี่เสร็จก็เดินขึ้นข้างบนไปและก็ยังไม่เห็นพวกมันอยู่ดีแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรอยู่ดี คิคิ..คาดว่าพวกมันคงอยู่ที่ไหนซักแห่งในบ้านผมนี้แหละ .แฮะ หนาวหน่ะครับ และก้อง่วงมากๆด้วย สมองในส่วนนึกคิดก็เลยไม่ทำงาน พอผมล้มตัวนอน ด้วยความเงียบสงัดของยามค่ำคืนทำให้ผมได้ยินแว่วๆเหมือนเสียงคนคุยกันอะครับ...

ผมก็นอนฟังไปซักพัก เริ่มรู้สึกว่าเสียงที่ได้ยินแว่วๆเมื่อกี้ เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ครับ..ผมก็เริ่มเอ๊ะใจ ...ผมจึงลุกขึ้นนั่ง ข้ามตัวไอมดมันแหวกผ้าม่านออกแล้วชะโงกหน้าออกไปดูที่หน้าต่าง..ผมคาดว่าเสียงที่ได้ยินมันน่าจะดังมาจากหน้าบ้านผมอะครับ และก็เป็นไปอย่างที่คิด...

ตอนนี้ดึกมากแล้วมีแต่แสงไฟจากถนนที่คอยให้แสงสว่างรำไรเท่านั้นเอง..ไฟที่หน้าบ้านผมก็ปิดไปแล้วด้วย...และผมก็เห็นเงาร่างสูงใหญ่ของคน 2 คนอยู่ในความมืด...คนนึงยืนกอดอกหันหลังให้ผม..ส่วนอีกคนเอามือชี้หน้าคนที่หันหลังให้ผมพร้อมกับด่าว่าอะไรซักอย่างที่ผมฟังไม่ถนัด..ท่าทางกราดเกรี้ยวน่าดู.. และคนที่ชี้หน้าอยู่นั้นบังเอิญหันหน้ามาทางผมพอดี และคนที่หันหน้ามาทางผม..ก็..คือ......
*****************************

[meeza31]

ทำใมชอบให้เก็บไปคิดอีกแล้วอ่า  ลุ้นๆ

[THIP]

ลุ้น ๆ สงสัยเกิดศึกชิงนาย     

[suregirl]

ลุ้นด้วยคน   

ปล. รีบมาต่อน้า

[รอย]

ดีครับพี่แน๋ว 


พี่รอยแอบมาเยี่ยมบ้านพี่แน๋วกะโมอ่ะ



ตอนขากลับเนี่ย


เลือดกำเดาไหลเกือบหมดตัว 5555

[taebin7]

คือใคร




ขอบคุณที่มาต่อนะงับ

[aporapor]

 

เงียบหายไปเลยนะคับ

มาต่อซะทีจิ

[meeza31]

ใช่มาต่อไปแล้ว 

[นางมารร้าย]

คุณแน๋ว มาทำให้อยาก (รู้) แล้วจากไป

มาต่อเถอะนะ พรีสสสสสสสสสสสสสส   

[โมโม]

มาต่อ ซะที มาต่อเถอ o7ะ เค้าอยากให้ต่ออะ

อย่าหายไปแบบนี้ :m11:จิ เค้าใจไม่ดี น้า

[sun]

มาต่อ ซะที มาต่อเถอ o7ะ เค้าอยากให้ต่ออะ

อย่าหายไปแบบนี้ :m11:จิ เค้าใจไม่ดี น้า

^
^
อันนี้..เขาเรียกว่า....มาปั่นกระทู้คับ อิอิ     

เนียนมาก นะจ๊ะ พ่อคุ๊นนนนนนนนนนนนน.....         

มาลงเอง เลย ดีมะจ๊ะ....พี่หนอน  ฮ่าๆๆ   

[THIP]

มาต่อ ซะที มาต่อเถอ o7ะ เค้าอยากให้ต่ออะ

อย่าหายไปแบบนี้ :m11:จิ เค้าใจไม่ดี น้า

^
^
อันนี้..เขาเรียกว่า....มาปั่นกระทู้คับ อิอิ     

เนียนมาก นะจ๊ะ พ่อคุ๊นนนนนนนนนนนนน.....         

มาลงเอง เลย ดีมะจ๊ะ....พี่หนอน  ฮ่าๆๆ   

เห็นด้วย  โมโม ลงเองเลย     
      

[abcd]

ตอนที่ 17


ไอนัท...มันกำลังด่าว่าอะไรไอคิมซักอย่าง ผมพยายามเงี่ยหูฟัง แต่ก็ฟังไม่ถนัด...และผมก็เห็นว่า ไอคิมมันเปลี่ยนจากเอามือกอดอก มาคว้าที่คอเสื้อไอนัท ...ผมตกใจมากครับ พวกมันทำบ้าอะไรกันวะเนี๊ยะ...ทำไงดีวะกู..ผมหันรีหันขวาง ไปเห็นหนังสืออะไรซักอย่างที่วางอยู่บนหัวเตียง ผมคว้าเอามาถือไว้ในมือ แล้วขวางออกไปสุดแรง..(มารู้ทีหลังว่ามันคือหนังสือการ์ตูนนั้นเอง)
หนังสือการ์ตูนลอยหวือไปตกลงใกล้ๆ กับตรงที่ ที่พวกมันกำลังยืนกันอยู่ เสียงดังปุ ถ้าเป็นเวลาปกติ คงไม่ดังมากนัก แต่เนื่องจากเป็นเวลากลางคืนดึกสงัดทำให้เสียงหนังสือการ์ตูนเล่มเล็กๆ ตกลงบนพื้นดินกลายเป็นเสียงที่ดังพอควร ทำให้ 2 คนนั้นต้องหยุดการกระทำทุกอย่างที่พวกมันทำแล้วหันหน้ามามองผมที่หน้าต่างพร้อมๆกัน และไอคิมก็เอามือลงจากคอเสื้อไอนัท ทันที ผมไม่รู้ว่าพวกมันทำสีหน้ายังไงเพราะมันมืดและค่อนข้างไกลนิดนึง...

“ทำไรกันอยู่ตรงนั้น...ขึ้นมานอนได้แล้ว...อย่าให้ต้องลงไปตามนะ..” ผมพูดขึ้นไม่ดังเท่าไหร่นัก แต่พวกมันคงจะได้ยินอะนะ...
พูดเสร็จผมก็มุดหัวกลับเข้าไปในห้องเหมือนเดิม แล้วล้มตัวนอนลงบนเตียง..รอให้พวกมันกลับขึ้นมานอน หนาวเว้ย บรื้อๆ...ไอพวกบ้าทะเลาะไรกันอีกวะ แม่ม...

ผมรอพวกมันไม่นานครับแป๊บเดียว พวกมันก็เดินตามกันขึ้นมาบนห้อง..ถึงผมจะไม่ได้เปิดไฟ แต่เพราะผมชินความมืดแล้วและห้องก็ไม่ได้มืดอะไรขนาดนั้นผมจึงมองเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาก่อนคือ ไอนัท ตามมาด้วยไอคิม...และพวกมันก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอนที่แม่ผมปูไว้ให้เบาๆ ...แม่ผมปูที่นอนติดกันอะครับ แฮะ แต่พวกมันนอน ห่างกันเป็นวาเลย...เฮ้อ...

ตอนนั้นไม่รู้คิดอะไรอยู่นะ..อาจจะเพราะผมรู้สึกไม่สบายใจที่พวกมันทะเลาะกันก็ได้..ผมอยากถามนะ แต่ผมคิดว่าไม่ดีกว่า รอให้พวกมันคนใดคนนึงบอกผมเองจะดีกว่า ขืนพูดอะไรไปตอนนี้ไม่ต้องหลับต้องนอนกันหล่ะ และอาจจะมีมวยเกิดขึ้นอีกก็ได้...ผมลุกขึ้นนั่งบนเตียงหยิบหมอนขึ้นมาถือไว้หอบผ้าห่มมาไว้ในมือ แล้วเดินลงไปนอนแปะ ลงตรงกลางระหว่างพวกมัน แล้วหลับตาลง..รู้สึกดียังไงชอบกลนะ หึหึ...

ขอซะหน่อยใครจะว่าเห็นแก่ตัวหรือ วันทอง 2 ใจยังไงก็ยอมหล่ะวะ..ผมนอนตะแคงหันหลังให้ไอคิม แล้วดึงมือมัน..ให้มันขยับเข้ามาใกล้ๆผมแล้วจับมือมันให้กอดที่เอวผม ลมหายใจและริมฝีปากอุ่นๆของไอคิมคลอเคลียอยู่ที่ต้นคอด้านหลังผม จากนั้นผมก็ยื่นมือไปหาไอนัทมันแล้วคว้ามือมันมาจับไว้แน่นไอนัทมันค่อยๆขยับเข้ามาหาผมแล้วมันก็ดึงมือผมไปพาดไว้กับพุงมัน(มันนอนหงายหน่ะ)...รู้สึกดีจังครับ..ผมไม่รู้ว่าวันแบบนี้จะมีอีกเมื่อไหร่..ขอฉวยโอกาสหน่อยนะครับ ทั้ง 2 คนคิคิ

ถึงผมจะทำแบบนี้แต่มันทั้ง 2 คนไม่มีใครโวยวายอะไรขึ้นมาเลย.ผู้ชายที่ผมรักทั้ง 2 คน ถึงจะรักคนละแบบแต่ก็สำคัญกับผมพอๆกัน...ผมไม่อยากให้มัน 2 คนทะเลาะกันแบบนี้เลย...

ผมได้ยินเสียงไอนัทกับไอคิมมันถอนหายใจเกือบพร้อมๆ กัน ..ผมหล่ะกลั้นหัวเราะแทบแย่ คาดว่าพวกมันคงอยากจะโวยวายเหมือนกันอะแหละ...แต่ด้วยเหตุอะไรก็ตามพวกมันเลยเลือกที่จะเงียบและปล่อยให้ผมทำอะไรตามใจตัวเองไป ผมนอนยิ้มอยู่คนเดียวอย่างสุขใจ...เมื่อไหร่พวกมึง 2 คนจะคืนดีกันซะทีนะ..กูรักพวกมึงนะ...แล้วผมก็เคลิ้มหลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า...
****************************************

เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการเหมือนโดนผีอำ...ขยับตัวไม่ได้เลยอ้า...ตกใจเล็กน้อยถึงปานกลางครับ...ค่อยๆลืมตาขึ้น..แล้วกลอกตาไปมองรอบๆ...แล้วก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก..ที่แท้ก็ไอผี 2 ตัว นี่เองที่อำกู แม่ม..ตกใจหมดเลยกู..สภาพของพวกผมตอนนี้คือ ผมนอนหงายแอ้งแม้งอยู่กับที่นอน... ด้านขวาผมมีไอนัทซบอยู่กับซอกคอ... มือมันพาดอยู่กับพุงผมอะครับ
ส่วนไอคิมตอนนี้มันนอนซบอยู่กับหน้าอกด้านซ้ายของผม ส่วนมือมันนี้ ฮึ่ม...เชื่อมันเลย..มือมันเลื้อยเข้าไปจับน้องน้อยผมตั้งกะเมื่อไหร่ไม่รู้ครับ...อันนี้ไม่เห็นครับแต่รู้สึก และน้องน้อยผมมันก็มีปฏิกิริยาตอบโต้มือไอคิมมันซะด้วย....และผมก็คาดว่าไอคิมมันตื่นแล้วครับเพราะมันเริ่มขยับมือมันแล้วอ้า...อือ..รู้สึกดีนะ..แต่ว่า..

“ทำบ้าไรแต่เช้าเนี๊ยะ...”ผมรีบดึงมือมันออกจากน้องน้อยผม แล้วทะลึ่ง ลุกพรวดขึ้นนั่ง..

เลยพลอยทำให้ไอนัทที่ซบอยู่กับซอกคอผมต้องตื่นตามไปด้วย มันตกใจทำหน้างงๆ นิดนึง..ผมมองหน้ามันแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้อะครับ..มัน ทำหน้าเซ่อๆเป๋อๆ เมื่อก่อนเห็นบ่อยๆตอนนอนด้วยกัน นึกว่าจะไม่ได้เห็นอีกซะแล้ว..

เลยเผลอตัวครับไอโม.แฮะ...ล้มตัวลงนอนเหมือนเดิมแล้วซบหน้าลงกะหน้าอกไอนัทมัน แล้วมันก็ไวครับ คว้าหมับเข้าคอผมแล้วกอดไว้แน่น..เหมือนได้กลับไปยังที่ที่คุ้นเคยครับ...โดยลืมใครบางคนไปซะสนิท(ชั่วจริงๆเลยกู..ก็สมควรอะนะที่ไอคิมมันจะระแวงไม่รู้จบ)

“เฮ้ย...นี่นายทำบ้าไรเนี๊ยะโม...”พร้อมกับเสียงตวาดที่ดังขึ้น ตัวผมก็ลอยหวือออกจากอกไอนัทมัน..

“เฮ้ย...จะ… อุ๊บ” พอไอคิมมันดึงผมออกจากอกไอนัท แล้ว มันก็กดผมลงกับที่นอนแล้วจูบปากผมทันทีเลยครับ...

ตกใจมากมายเลยครับไอโม....ไม่คิดว่ามันจะทำกับผมแบบนี้ต่อหน้าไอนัท...ทั้งโกรธ ทั้งอาย ทั้งรู้สึกผิดกับไอนัทมัน...กลัวไอนัทมันเสียใจอ้า..ฮือ...ผมก็ตั้งท่าเตรียมผลักไอคิมมันออกจากตัวผมอะครับ แต่ว่า

“อุ๊ก...” ผมยังไม่ทันได้ทำไรเลยอะ...หน้าไอคิมก็ผงะออกจากตัวผม พร้อมกับกำปั้นลุนๆของไอนัทที่สอยเข้าที่ปลายคางไอคิมมันอย่างจัง...

และไอคิมพอมันโดนสอยเข้าที่ปลายคางมันก็หน้าสบัดนิดนึงครับ แล้วมันก็เอาเท้าถีบไอนัทมันจนหงายหลังไปกระแทกกับเตียงอย่างแรงเลยครับและไอคิมก็กำหมัดปล่อยตามไปทันทีอะ...ตาค้างเลยครับผมอะ

“พอ..พอแล้ว..พอ...อย่าทำแบบนี้ได้ไหม....” ผมถลาเข้าไปกอดไอคิมมันไว้แน่น..ก่อนที่มันจะต่อยไอนัทเข้าให้อีกอะฮือ

“ปล่อย....ปล่อยเรา..แม่ม..” ไอคิมมันทำท่าฮึดฮัด...พร้อมกับดึงผมออกจากตัวมันอะครับ...เจ็บแผลชมัดเลยกู...แต่ถ้าไม่กอดไว้ให้แน่นๆ เด๋วมันก็ต่อยไอนัทนะสิ ไม่ได้หรอก..เจ็บขนาดไหนก็ทนอีกนิดแล้วกันกู...อยากทำเรื่องเองทำไม..

“มี ไรกันอะพี่...อือ...โวยวายแต่เช้าเลยอะ..” เสียงถามเบาๆพร้อมกับเสียงสลำสะลือของไอมด ทำให้พวกผมทุกคนรู้ตัวว่า...พวกผมไม่ได้อยู่กันแค่ 3 คนแต่มีน้องผมอยู่ด้วย...ไม่รู้ว่าไอมดมันตื่นนานรึยัง แย่แล้วกู...

“เอ่อ...ปะ เปล่า...ตื่นนานยังอะ..อูย..” ถามเสียงสั่นๆ ...และรีบปล่อยตัวไอคิมมันทันทีอะครับ..เจ็บแผลตุ๊บๆเลยอะ...ฮือ..ไม่น่าเลยกู...

“อือ...นานยังไม่รู้อะ....” มันพูดเสร็จก็ลุกขึ้น เดินเกาพุงแล้วเดินไปที่ประตูห้องผมอะครับ...โดยมีผมลุ้นตัวโก่ง ว่ามันจะพูดอะไร...

“แต่เค้าเห็นนะ...” แล้วมันก็หันหน้ามามองพวกผมตอนที่กำลังจะเปิดประตูห้องออกไปอะครับ..ผมไอนัทไอคิมมองหน้ากันไปมารู้สึกกังวลเล็กๆครับ

“เค้าเห็นอะว่า...พี่คิมกำลังนอนอยู่..แล้วพี่นัทก็ต่อยพี่คิม...แล้วพี่คิมก็ถีบพี่นัท..แล้วพี่โมก็เข้าขวางไว้..แค่นั้นแหละ...อ๋อ..เค้าไม่บอกใครหรอกว่าพวกพี่ทะเลาะกัน..หึหึ..แต่ว่า...เด๋วขอค่าปิดปากด้วยนะ..ฮ่าๆๆๆๆๆ”เอ่อ..ไอน้องเวร...แล้วมันก็เดินหัวเราะเอิ้กๆ เปิดประตูแล้วเดินออกไปจากห้องเลยอะครับ...

ผมก็ได้แต่มองตามมันไปตาปริบๆหละครับ...ไอมดนี่..มันคิดอะไรเป็นเงินเป็นทองดีจริงๆให้ตาย...ผมถอนใจเฮือกอย่างรู้สึกโล่งอกอะครับ..ดีนะที่มันไม่เห็นว่า ไอคิมมันจูบผมไม่งั้นหล่ะ...โอ้ยไม่อยากจะคิด..พอโล่งอกก็รู้สึกเจ็บแผลสิครับ..

“อูย..เจ็บอะ..” ผมจึงดึงเสื้อขึ้นแล้วมองดูแผลที่ท้องผมอะครับ...เวรแหละ..เลือดไหลซึมเลยอะ...

“อ้าว..เลือดออกด้วยอะตาหวาน.แย่จริง” ไอนัทมันพูดขึ้นเบาๆ แล้วเอื้อมมือมาจับมือผมที่ตอนนี้จับเสื้อตัวเองไว้อะครับ แล้วมันก็ก้มลงดูที่แผลผมอะ

“โอ๊ะ...” ผมก็ตกใจเล็กน้อยครับ ไม่ตกใจอะไรมากมายนัก เพราะเริ่มชินกับอารมณ์หุนหันของไอคิมมันบ้างแล้ว.
ไอคิมมันปัดมือไอนัทออกจากมือผมแล้วมันก็ช้อนอุ้มผมขึ้นไปกอดไว้....ลุกขึ้นเดินแล้ววางผมไว้บนเตียงอะครับ...ผมก็ได้แต่ถอนใจเฮือก..ด้วยไม่รู้จะทำอะไรที่ดีไปกว่านี้อีกแล้ว...

“ตื่นกันแล้วเหรอ...อ้าว...แล้วโมเป็นไรอีกอะ” เจ้าเป้ยครับ มันพูดขึ้นมาเสียงดังก่อนที่ตัวมันจะเดินผ่านประตูที่เปิดกว้างเข้ามาซะอีกครับ...

“สงสัย..แผลฉีกอะ..เลือดไหลด้วย..” คนที่ตอบคือไอนัทครับ..ผมก็ได้แต่มองสบตาไอคิมมัน ที่ตอนนี้..มันกำลังจะกินหัวผมอยู่แล้วอะครับ...

“เอ้า เหรอ...นอนดิ้นเหรอ...”เจ้าเป้ยมันพูดขึ้นเสียงไม่ได้ลดลงเลย ยังแปดหลอดเหมือนเดิม แล้วมันก็เดินขึ้นมานั่งพับเพียบเรียบร้อยบนเตียงผมอะครับ.จากนั้นก็ทำการถลกเสื้อผมขึ้นดูแผลผมอะครับ

“อืม...ไม่เท่าไหร่นะ...คิม..หยิบสำลีให้หน่อยดิ...” มันหันไปพูดกับไอคิมเบาๆ แล้วมันก็หันมาสนใจที่แผลผมเหมือนเดิมอะครับ..

ไอคิมมันถอนหายใจเฮือก แล้วเดินไปหยิบกล่องยาทำแผล แล้วมันก็เดินกลับมานั่งลงบนเตียง

“เอามานี้..เป้ยทำเอง...”เจ้าเป้ยมันคว้า กล่องยาทำแผลมาไว้ในมือ..แล้วทำหน้าดุใส่ไอคิมมันอะครับ...

ผมก็นึกว่าไอคิมมันจะต่อปากต่อคำกับไอเป้ยซะอีก ที่ไหนได้..มันมองไอเป้ยเขม็งเลยครับน่ากลัวอะ..ไอเป้ยหน้าเสียเลยครับ..จากนั้นไอคิมมันก็ลุกขึ้นยืน..แล้วก้าวขาเดินออกจากห้องไปอะครับ...ตอนที่มันเดินผ่านไอนัทนั้น มันจ้องตากันเขม็งเลยครับ..แล้วไอคิมมันก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ...ผมมองตามหลังมันไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกอะครับ...เจ็บแปล๊บๆที่ใจยังไงไม่รู้
.ผมเปลี่ยนสายตามามองที่ไอนัท..ไอนัทมันมองผมอยู่แล้ว..มันยังยิ้มให้ผมเหมือนเดิม แววตามันกำลังบอกผมว่ามันยังรักผมเหมือนเดิม..เป็นยิ้มที่อบอุ่นนะ แล้วมันก็ค่อยๆเดินเข้ามาหาผม..มันทรุดตัวลงนั่งข้างเตียง แล้วยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ..

“ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้นนะครับ ตาหวาน...” ไอนัทมันพูดขึ้นเบาๆ มันยังยิ้มให้ผมเหมือนเดิม...มันทำให้ผมรู้สึกแย่ครับ...ผมทำกับมันขนาดนี้มันยังยิ้มให้ผมอีกเหรอ..หน้าร้อนผ่าวๆครับ...

“เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอโม..ร้องไห้ทำไมอะ” ไอเป้ยมือมันทายาให้ผม ปากมันก็พูดถามผมเบาๆ อะครับ... อ้าวตายห่ะ น้ำตาร่วงอีกแล้วกู...

“พี่บอกแล้วไงครับ...ว่าไม่ต้องกังวลอะไร..เรื่องทุกอย่างเดี๋ยวพี่จัดการเองนะ..ตาหวานไม่ต้องคิดมากนะครับ..ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้นแหละ...” ไอนัทมันพูดเสียงนิ่มๆอะครับ..รู้สึกอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูก...

“เป้ย..ไม่รู้หรอกนะว่ามีเรื่องอะไรกันอีก...แต่โมไม่เห็นต้องกังวลอะไรเลยอะ...เป็นโมแบบเดิมอะแหละดีแล้ว..ใครจะว่ายังไง จะคิดยังไงช่างหัวมันปะไร..มันรับไม่ได้ก็ไม่ต้องรับแค่นั้นเองจบ...” เจ้าเป้ยมันพูดห้วนๆ แล้วยิ้มให้ผมอะครับ...มันยักคิ้วให้ผมจึ๋งนึงด้วย...ผมเลยต้องยิ้มให้มันบ้างอะครับ...

“แล้วนี้พี่นัท..จะกลับวันนี้ปล่าวเนี๊ยะ..ถ้าไม่กลับก็บอกนะจะโทรไปบอกพ่อมารับ...จะกลับกรุงเทพฯวันนี้” มันหันไปพูดกับไอนัทเสียงไม่ยินดียินร้ายอะครับ.ก็พอดีกับที่มันทำแผลให้ผมเสร็จอะครับ...มันปิดกล่องยาเบาๆ แล้วยื่นกล่องยาให้ไอนัท พยักหน้าให้มันเอาไปเก็บอะครับ เหอๆ...

“เฮ้อ...ครับๆ..พี่ไปรับเป้ยมาพี่ก็ต้องไปส่งสิครับ...แล้วจะกลับตอนไหนหล่ะครับ” ไอนัทมันมองเป้ยอย่างระอา ยื่นมือไปรับกล่องยาจากมือไอเป้ยมันแล้วลุกขึ้นเดินเอากล่องยาไปเก็บอะครับ

“นี้ไม่เต็มใจก็ไม่ต้องก็ได้นะ..เป้ยไม่ว่าหรอก...” ไอเป้ยมันพูดเบาๆ..เสียงน้อยใจมากมายเลยหล่ะครับ.
.แล้วมันก็ล้มตัวลงนอนข้างๆผมเอามือมากอดแขนผมไว้แน่นเลยครับ..เหมือนเด็กเลยอะ หึหึ ผมคาดว่ามันกำลังงอนไอนัทอยู่ครับ หุหุ..เอาแล้วไอเป้ยผม...

“พี่ถามว่าจะกลับตอนไหน..พี่จะไปส่ง...”ไอนัทมันทำเสียงเข้มขึ้นนิดนึงครับ...มันคงเริ่มหงุดหงิดแล้วหล่ะ..

“ไม่ต้อง...ไปเองได้...”ไอเป้ยมันทะลึ่งลุกพรวดขึ้นแล้วเดินออกจากห้องตามไอคิมมันไปอีกคนอะครับ...ผมก็ได้แต่มองตามหลังมันไปอย่างงงๆ ..

...ผมผละสายตาจากมองเจ้าเป้ยมันแล้วมองสบตากับไอนัทอะครับ..ไอนัทมันก็ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอะครับ.ไอนัทมันยิ้มให้ผมอย่างขำๆ.แล้วสายตามันก็เปลี่ยนครับ...มันมองผมแบบเดิมอีกแล้ว..มันบอกรักผมทางสายตาอีกแล้ว..ผมก็ได้แต่อึ้งสะอึกในใจยังไงบอกไม่ถูก

จากนั้นไอนัทมันก็เดินออกไปมองซ้ายมองขวาที่ประตูห้องผม แล้วมันก็เดินกลับเข้ามาหาผมที่เตียง...แล้วมันก็ก้มลงจูบปากผมอะครับ...มันจูบผมเหมือนกับว่ามันคิดถึงมากมายยังไงยังงั้นเลยอะครับ...ความรู้สึกผิดต่อไอคิม ทำให้ผมรีบผลักไอนัทออกจากผมทันทีเหมือนกัน ..ไอนัทมันทำหน้าผิดหวังเล็กๆ..แต่มันยังยิ้มอยู่อะครับ ถึงจะเป็นยิ้มเศร้าๆก็เถอะ..

“ไอคิม..มันทำร้ายตาหวานใช่ไหมครับ...ไม่ต้องโกหกพี่นะ...พี่ดูออก” ไอนัทมันมองผมอย่างคาดคั้นอะครับ แล้วมันก็เอามือลูบๆที่หัวผมอะครับ...ซึ้งใจนะ..

“เปล่าหรอก...มันไม่ได้ทำไรผมซะหน่อยอะ..พี่คิดมากไปเองปล่าว..”ผมยิ้มให้มันเหมือนกันแล้วดึงมือมันมาแนบไว้ที่แก้มผม...ขอบคุณครับพี่นัท ที่เป็นห่วงผม..ผมไม่เป็นไรหรอก...พี่ไม่ต้องห่วงนะครับ...

“ครับ..พี่จะเชื่อตาหวานนะ...ถ้ามันทำอะไรตาหวาน บอกพี่ได้ทุกเมื่อนะครับ......”ไอนัทมันพูดน้ำเสียงเป็นห่วงผมมากมายเลยครับ...

ผมพยักหน้าให้มันยิ้มๆ ก็พอดีกับที่ไอคิมมันเดินเข้ามาในห้องอะครับ ผมรีบปล่อยมือไอนัทมันทันที่เหมือนกัน...ผมยิ้มให้ไอคิมมันนิดนึง แต่แล้วผมก็ต้องจ๋อยแดก เมื่อไอคิมมันไม่ยิ้มตอบผมเลย มันทำหน้านิ่งๆไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น...

“แม่นาย..ให้เรามาตามไปกินข้าว...เร็วๆด้วยนะ..อย่ามัวมืดอาด ทุกคนรออยู่..” มันพูดพลางเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้เสื้อผ้ามาโยนให้ผมผืนนึง มันถืออยู่ผืนนึง แล้วมันก็เดินออกจากห้องไปอะครับ...น้ำตาผมมันปริ่มๆจะไหลอะครับ..

ผมไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้เลยให้ตาย...มันทำแบบนี้ผมเดาไม่ออกว่ามันรู้สึกยังไง ผมทำตัวไม่ถูกอะ...ให้มันโกรธ ให้มันด่าผม ผมยังจะรู้สึกดีซะกว่า..มือนุ่มๆใหญ่ๆ ที่แนบลงมาที่แก้มผมอีกครั้งทำให้ผมต้องหันหน้าไปมองเจ้าของมือนั้น...ไอนัทมันยิ้มให้ผมอย่างให้กำลังใจอะครับ..
แล้วมันก็ค่อยๆพยุงผมให้ลุกขึ้นนั่ง...ผมผวาเข้าหามันกอดมันไว้แน่น

“ขอบคุณครับ พี่นัท...”ผมขอบคุณมันเบาๆ แล้วปล่อยมันผมกับมันจ้องตากันอยู่อย่างนั้นนานพอดูครับ..ขอบคุณที่ให้กำลังใจผมมาตลอดนะครับ...

จากนั้นผมกับมันก็เดินออกจากห้องแล้วลงไปชั้นล่างอะครับ ผมกับมันเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันด้วยกันในห้องน้ำ แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนเดียวกันนั้นแหละเช็ดหน้า...แล้วจากนั้นก็เดินออกไปหาทุกคนที่กำลังรอกินข้าวอยู่อะครับ..พอพวกผมเดินไปถึงทุกคนก็พร้อมอยู่แล้วครับ..ไอคิมหน้านิ่งมากมายไม่บ่งบอกอารมณ์ เจ้าเป้ยหน้างอ อย่างงอนๆ..เจ้ามดหน้าบานทำหน้าเจ้าเล่ห์ด้วยอะ...แม่ผมยังอารมณ์ดีอยู่ครับ พ่อผมนี้ก็จ้อกับไอคิมมันอยู่เหมือนเดิม...ผมกับไอนัทมองสบตากันแล้วถอนหายใจเฮือกออกมาพร้อมๆกัน...กลุ้มเว้ย..

[abcd]

ตอนที่ 18


หลังกินข้าวเช้าเสร็จ ไอนัทกับเจ้าเป้ยก็ขอตัวกลับหล่ะครับ โดยไอนัทมันบอกกับผมว่าเด๋วมันจะมาเยี่ยมใหม่...ถ้าผมยังไม่กลับ กทม..มันก็จะมาเยี่ยมที่บ้านถ้ากลับ กทม.มันก็จะไปหาผม..ผมก็โอเคอะครับยังไงก็ได้อยู่แล้ว...ก่อนกลับเจ้าเป้ยมันก็เกิดอาการกระเง้ากระงอดนิดนึงครับ ประมาณว่างอนไม่หาย เหอๆ..พอโดนแม่ผมด่าหน่อยเดียว...จ๋อยรับประทานรีบขึ้นรถไอนัทแทบไม่ทันฮะ..

พอทุกคนกลับหมด...ผมที่รู้สึกเหมือนจะไม่สบายอีกรอบก็ขอตัวขึ้นห้องนอนหล่ะครับ โดยไอคิมมันขอตามพ่อผมไปดูวัวหน่ะฮะ..ดูมันจิครับโคตรประจบสอพลอเลยอะ...

ผมมารู้สึกตัวตื่นรู้สึกว่าจะเป็นตอนเที่ยงแล้วมั้งครับ...ผมค่อยยังชั่วขึ้นมานิดนึงเลยลงไปล้างหน้าซักหน่อย พ่อกับไอคิมก็กลับบ้านมาพอกินข้าวเที่ยงกันพอดีอะครับ กินข้าวเสร็จแม่ก็ขอตัวไปช่วยงานคนในหมู่บ้านผมอะครับ รู้สึกว่าเค้าจะทำบุญอุทิศส่วนกุศลหาพ่อแม่เค้าหรืออะไรซักอย่างนี้หล่ะ..อีก 2 วันข้างหน้าแม่เลยไปช่วยเค้าเตรียมงาน พ่อก็ไปดูวัว ดูไร่ ดูสวนของเค้าเหมือนเคย...เจ้ามดก็หายหัวอีกเช่นเคยครับ ผมรู้สึกว่าน้องผมชีวิตมันจะยุ่งๆยังไงบอกไม่ถูก ...อ๋อ ลืมบอกไปมันทำการแบล๊คเมล์เอาเงินจากไอนัทและไอคิมไปแล้วเรียบร้อยฮะ มันคงเป็นเศรษฐีไปอีกหลายวัน เฮอะๆๆๆ....

สำหรับผมก็เข้าห้องนอนอีกเช่นเคย...คราวนี้ไม่ง่วงแล้วครับนอนอ่านหนังสือหน่ะเฮอะ...ไอคิมไปไหนไม่รู้ฮะตอนนั้น..ผมนอนอ่านหนังสือไปพักเดียวครับ พวกเพื่อนๆผมก็มาหาก็พวกไอแทนนั้นแหละครับพวกผมก็คุยนั้นคุยนี้กันหล่ะครับ ความจริงพวกมันก็มาหาผมทุกวันแหละครับ เพียงแต่ผมขี้เกียจพูดถึงเท่านั้นเองเหอๆ...

วันนี้พวกมันจะกลับไปเรียนกันแล้วครับ พวกมันก็ถามผมอะแหละว่าผมจะกลับ บางกอก ตอนไหน..ผมก็บอกว่าให้แผลหายก่อนแล้วกันค่อยกลับ เรียน รามฯนี่ครับ ไม่มีปัญหาเรื่องเข้าเรียนเหมือนพวกมัน ... แต่ที่เป็นปัญหาของผมตอนนี้คือ รามฯจะสอบแล้ว ผมก็เลยกะว่าจะกลับไปตอนสอบพอดี...แผลผมก็คงหายทันหล่ะนะ...พวกมันอยู่กับผมได้ไม่นานฮะ ก็กลับกันแหละเห็นบอกว่าจะไปขึ้นรถทัวร์กันเลยผมก็ไม่ได้เดินลงไปส่งพวกมันหรอกครับ...

พอพวกมันกลับกันได้แป๊บเดียวไอคิมก็ขึ้นมาครับ...หน้านิ่งมากมายเลยครับมันสีหน้ามันเหมือนกับไม่พอใจอะไรผมอยู่งั้นแหละ ผมพยายามยิ้มให้มันนะ...แต่มันก็ไม่ยิ้มตอบผมอะ แถมยังทำหน้ายักษ์ใส่ผมอีก ผมเลยรำคาญฮะ..ก็เลยเลิกง้อหันมาอ่านหนังสือต่อเหมือนเดิม..และผมก็เข้าสู่สมาธิครับ เฮอะๆ...

ผมอ่านหนังสือไปหน่อยเดียวครับกำลังมีสมาธิเลยอะ..อยู่ๆหนังสือผมก็โดนกระชากออกไปจากมือ...ไอโมฉุนมากมายเลยครับ ผมได้แต่นับหนึ่ง ถึง สิบ...และก้อเงยหน้ามองไอคนที่มันแย่งหนังสือผมไปอย่างเบื่อหน่าย...

“มีอะไรจะคุยกับเรามะ...ถ้าไม่มี เอาหนังสือเรามา...เราใกล้สอบแล้ว” ผมพูดขึ้นมาเสียงเบาๆอย่างพยายามระงับอารมณ์โมโหของตัวเองอะครับ

“หึ..มีสิ..มีเยอะซะด้วย...” มันพูดขึ้นห้วนๆเป็นตวาดอะครับ ยืนเอามือเท้าสะเอวแล้วจ้องหน้าผมเขม็ง...ใจแป้วนิดนึงฮะ..แต่ทำใจดีสู้เสือ..ฮะผม

“มีอะไรก็ว่ามา...ฟังอยู่...”ผมพูดขึ้นเสียงห้วนๆไม่แพ้กัน..น้ำเสียงติดรำคาญนิดๆด้วย..

“นายทำไมถึงทำแบบนี้...”มันกระชากเสียงถามผมเช่นเคยหน้าบี้งมากมาย

“ทำอะไร...เราทำอะไรอีกอะ.ฮะ...” ยังงงๆอยู่ครับ ยังนึกไม่ออกว่า อันตัวกูนี้ได้ทำอันใดให้สุดที่รัก หมองใจอีกแล้วหนอ

“นายกับ ไอนัทไง..ทำไมนายถึงทำแบบนั้น ทั้งๆที่มีเรานั่งหัวโด่อยู่ตรงนั้นแท้ๆ อะ...นายยังจะไปกอดจูบลูบคลำกับมันอีกเหรอ...ไหนบอกไม่มีอะไรกันไหง...แล้วยังจะผู้หญิงคนนั้นอีกหล่ะ...มันอะไรกันอะโม..ฮะ...ไหนนายบอกเราแล้วไงว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วอะ..” ไอคิมมันพูดพลางจ้องหน้าผมเขม็งเลยครับ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ อย่างปลงๆ..กูไปจูบกับไอนัทมันตอนไหน...เฮ้อ

“คิม...เราเห็นทีต้องคุยกันให้เข้าใจซักทีแล้วนะ...เราปล่อยให้มันยืดเยื้อมานานเกินไปแล้วหล่ะ” ผมพูดขึ้นมานิ่งๆ ผมตัดสินใจแล้วว่ายังไงวันนี้ผมก็ต้องคุยกับไอคิมให้มันรู้เรื่องซะที...ไม่งั้นมันก็จะเป็นแบบนี้อยู่ร่ำไป...แล้วคนที่จะเจ็บปวดก็คือตัวมันเองไม่ใช่ผม

“คะ คุย อะไร..นะ นายอย่าบอกนะ ว่านาย จะเลิกกับเราอะ...ไม่มีวันหรอกนะโม..ไม่มีวัน...” ไอคิมมันทำหน้าเจ็บปวดสุดใจเลยครับผมก็ได้แต่อึ้ง..

“เรา..กับ..นาย...ไม่เคยคบกันแล้วจะเลิกกันได้ยังไง”ก้อมันจริงนี้ครับ ไอคิมมันไม่เคยขอคบกับผมซักที..มันเจอหน้าผม มันก็ตั้งท่าฟัดผมอย่างเดียวเลยอะ...

ไอคิมมันอึ้งครับ..พูดไม่ออก อ้าปากค้างมองผมอย่างคาดไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนี้ออกมา..หน้ามันซีดเผือดเลยครับ น่าสงสารอะ ...อยากเดินเข้าไปหามันแล้วกอดมันไว้แน่นๆ...แต่ที่ทำได้ตอนนี้คือ เฉย...
และหลังจากนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นมาระหว่างผมกับมัน ผมซึ่งตอนนี้ครึ่งนั่งครึ่งนอนพิงหัวเตียงอยู่ ในขณะที่มันยืนทำหน้าซีดปากสั่น อยู่กลางห้อง ห่างจากผมไม่มากนัก....ผมกับมันจ้องตากันนิ่ง ผมที่มีแต่ความนิ่งเงียบ ส่วนตัวไอคิมแววตามันเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาครับ มันคงสับสนน่าดู...

“หมายความว่า...ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เราบ้าไปเองคนเดียว..งะงั้นเหรอ...” ไอคิมมันพูดเสียงเบาหวิวเลยครับ...ผมหล่ะใจจะขาดรอนๆ...

“เอ่อ..ก็..คือ...ยังไงดีหล่ะ” ไอโมพูดไม่ออกครับ ไม่รู้จะอธิบายให้มันเข้าใจยังไงดี...

“เรามีค่า..กับนายแค่ไหนอะ..โม...นายเคยเห็นเราสำคัญบ้างไหม...”มันหยุดพูดแล้วมองหน้าผม แววตามันเจ็บปวดมากมายเลยครับ...แววตาแบบนี้ผมเคยเห็น...เคยเห็นจาก..ไอนัท...

“เราเคยคิด...ว่า..ถึงตอนนี้นายจะไม่รักเรา..แต่ซักวันเราจะทำให้นายรักเราให้ได้...เรารู้ตัวดี.. ว่าเราดีไม่เท่าพี่นัทหรอก...เรารู้ว่าเราไม่มีอะไรที่จะสู้พี่นัทได้เลย..” ไอคิมมันพูดตาแดงๆอะครับใจผมมันหวิวๆยังไงบอกไม่ถูก..

“ให้เราทำเหมือนพี่นัท...เฝ้าดูแลนายอยู่แบบนั้นหน่ะ เราทำไม่ได้....เราไม่รู้ว่าถ้าเราทำแบบนั้น..เมื่อไหร่นายถึงจะหันมามองเราซะที.....เราเลยต้องแย่งนายมา แย่งนายมาจากพี่นัท..นายจะต้องเป็นของเรา...ถึงใจนายจะไม่ได้อยู่กับเรา...แค่ตัวนายอยู่กับเรา ...เราก็พอใจแล้ว...แค่ได้กอดนาย..เราก็มีความสุขแล้ว...เราพยายามยึดนายไว้แล้ว...เราพยายามทุกทางแล้ว...แต่สุดท้าย...ก็เหมือนเดิม..นายมองข้ามเราไปอยู่ดี....”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา..เรามีแต่นายคนเดียว..รักนายคนเดียว ..คิดถึง
แต่นายจนแทบบ้า..แต่นายไม่เคยเลยซักครั้งที่จะ...เห็นหัวเรา”มาถึงตอนนี้ไอโมน้ำตาร่วงเผาะเลยครับ..เจ็บจี๊ดๆ คันยิกๆในใจยังไงบอกไม่ถูก...

“เราเคยคิด...ว่าเราจะไม่มีวันปล่อยนาย...เรารักนาย...นายเป็นเมียเรา...เราจะไม่ยอมยกนายให้พี่นัท หรือว่าใครเป็นอันขาด...แต่ตอนเนี๊ยะ...เราพอแล้วหล่ะโม...เราไม่ไหวแล้วจริงๆ...เราไม่อยากดันทุรังอีกแล้ว..” และผมก้ได้เห็นน้ำตา...ของคนอย่างไอคิม มัน...ทำให้ผมเจ็บมากมายเลยนะ...

“.เราขอโทษ..ที่ทำให้นายเจ็บตัวหลายครั้ง...เราไม่อยากทำหรอก...เราไม่อยากทำให้นายเจ็บเลยซักนิดเดียว...ที่เราทำ..เพื่อให้นายจำเราให้แม่น...ถึงไม่ใช่ในทางที่ดี..แค่ในทางชั่วๆ...ก็ไม่เป็นไร แค่ให้นายจำเราได้...ให้นายคิดถึงเราบ้างก็ยังดี...ลาก่อนนะโม...” พูดจบมันก็เดินไปหยิบๆ ของของมันมาถือๆไว้ในมือ แล้วเดินไปจับลูกบิดประตู..ไอโมพูดไม่ออกครับ...ผมไม่ได้อยากให้มันเป้นแบบนี้ซักหน่อย...ไม่เอานะ..ผมไม่ยอมนะ...

“พูดบ้าอะไรของนาย...พูดเพ้อเจ้อ อยู่คนเดียว...แล้วก็ไปงั้นเหรอ...”ไอคิมมันไม่หยุดครับมันเปิดประตูออกไปแล้วอ้า..ทำไงดีหล่ะกู

“ถ้า..นาย..ออกไปจากห้องตอนนี้...นายจะไม่ได้เห็นหน้าเราอีกเลยนะ...ไหนบอกว่ารักเราไง...ทำได้เหรอ ถ้าไม่เห็นหน้าเราอะ..ที่บอกว่ารักเราอะ แค่นี้ใช่ไหม....” เดิมพันครั้งสุดท้ายครับ...ถ้ามันจะไปจริงๆ ก็คงห้ามอะไรมันไม่ได้แล้ว....

ไอคิมมันหยุดครับ..ผมคาดว่ามันกำลังคิด และตัดสินใจ...ผมนั่งลุ้นระทึกอยู่ที่เตียงนั้นแหละครับ..ใจหวิวๆมากมายเลยทีเดียว...ในหัวตอนนี้มีอะไรอยู่ 108 เลยครับ...นึกไม่ออกว่าถ้าไม่มีมันแล้วผมจะทำยังไง....นึกสภาพตัวเองไม่ออกจริงๆ มันนี้ก็นะ...มาทำให้รัก แล้วจะจากไปง่ายๆซะงั้น..ไอชั่ว..แม่ม...

และนาทีระทึกของผมก็จบลง เมื่อไอคิมมันดึงประตูปิดไว้เหมือนเดิม แล้วมันก็หันมาเผชิญหน้ากับผม แล้วมันก็รูดตัวลงกับประตูห้องผมชันเข่าไว้ข้างนึง

“นะ..นาย จะเอายังไงกับเรากันแน่...เราทำตัวไม่ถูกนะ..นายจะให้เราเป็นบ้าตายรึไง...เลิกปั่นหัวเราซะทีเถอะ เราขอร้อง...ฮึก” แล้วมันก็ยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเอง..ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับประตูห้องผมนั้นหล่ะครับ...คงจะใจเสียไม่น้อยเลยทีเดียว

“คิม..รักเราไหม...”ผมถามมันเบาๆ และยังครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่กับเตียง..หมือนเดิมครับ ไม่ใช่ว่าอยากนั่งอยู่แบบนี้หรอกนะครับ...แต่ขาแข้งมันอ่อนจนลุกไม่ขึ้นต่างหาก..แม่มตกใจหมดเลยกู..นึกว่ามันจะทิ้งกูไปแล้วซะอีก...ใจหายหมด..

ไอคิมมันเอามือลง จากหน้ามัน แล้วจ้องตาผมเขม็ง...มันคงกำลังบอกอะนะว่ารักซิวะอะไรทำนองนั้น..ดูมันทำหน้าเคืองๆผมยังไงบอกไม่ถูก...แอบยิ้มในใจด้วยแหละผมอะ..แฮะ...ในที่สุดก็กำหลาบมันได้ซะอยู่หมัด หึหึ..(เลวจริงๆ)

“งั้น..เอ่อ....มาให้กอดหน่อยสิ...”...พูดแล้วก็อายอะ...ไม่กล้าสบตามันเลยแหละ...กล้ามองแค่หน้าอกมันแค่นั้นแหละครับเขิลมากมายอะ...

ไม่ต้องรอนานครับ..ไอคิมมันเดินเข้ามาหาผมช้าๆ ทรุดตัวลงนั่งบนเตียง แล้วโถมตัวเข้ามากอดและซุกหน้าลงกับหน้าอกผมอะครับ …ผมค่อยๆยกมือขึ้นลูบผมมันเบาๆ...กูรักมึงจะตายอยู่แล้วทำไมมึงถึงคิดว่ากูไม่รักมึงนะ...ไม่เข้าใจจริงๆ ต้องให้กูทำยังไง มึงถึงจะเชื่อว่ากูรักมึงอะ...บอกกูหน่อยได้ไหม...แต่จะให้กูบอกรักมึงด้วยคำพูดอะกูไม่พูดหรอกนะ..กูพูดไม่ออกอะ..กูอายนะ.ไอบ้า..

[abcd]

ตอนที่ 19


“เจ็บ มากปะ..ที่โดนพี่นัท ต่อยเอาอะ..ไหนเงยหน้ามาดูหน่อยซิ” ผมพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดีอะครับ..

“หึ เป็นห่วง..หรือ..จะสมน้ำหน้าเราหล่ะ...” ไอคิมมันพูดเสียงสะบัดอยู่กับอกผมอะครับ..คงกำลังงอนได้ที่ คึคึ

“สมน้ำหน้าสิ...เราจะเป็นห่วงนายทำไม..ไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย.” ผมก็แกล้งยั่วมันยิ้มๆ มือก็ตบปุ ลงเบาๆที่หัวไอคิมมันอะครับ...

“ไม่ได้เป็นอะไรกันงั้นเหรอ...แล้วที่เราเอานายอยู่ทุกวันเนี๊ยะ...เรียกว่าอะไรหล่ะฮะ..ฮึโอ้ย กูนี้ท่าจะบ้า แม่ม” ไอคิมมันพูดห้วนๆ แล้วผละออกจากอ้อมแขนผมไปนอนปุลงข้างๆผมอะครับ...

“หึ ถ้าเป็นไอนัท..นายคงรีบวิ่งเข้าไปโอ๋สินะ...หึ..อ๋อ..ลืมไป..ปล่อยให้อยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 ตั้งนาน...คงเอาอกเอาใจกันไปเรียบร้อยแล้ว...ไง มันเป็นไงบ้างหล่ะ..กินตีนเราไปอะ..” มันเอาแขนก่ายหน้าผากหลับตาแล้วพูดเพ้อเจ้อออกมาอะครับ.
.ผมไม่โกรธมันนะ แค่หนักใจ...ที่มันหึงไอนัทไม่จบไม่สิ้นซะที...หรืออีกนัยนึง คงเป็นเพราะการกระทำของผมด้วยแหละ..คงต้องอธิบายกันให้ชัดๆซะทีหล่ะนะ...

“คิม...นายกำลังคาดหวัง กับเรามากเกินไปรึเปล่า”ผมตัดสินใจถามไอคิมมันไปเบาๆอะครับ..ผมหันหน้าไปมองไอคิมมันและมันก็ลืมตาขึ้นมองผมพอดีเช่นกัน

“หมายความว่าไง...” ไอคิมมันถามผมอย่างสงสัยเต็มทน
 
“..นายคิดว่านายรู้จักเราดีแค่ไหน...” ผมถามมันไปอีกคำถาม เพื่อให้มันลองคิดดูว่า..จริงๆแล้วมันรู้จักผมจริงๆเหรอ...

“นายหึง เรา กับพี่นัท..และพี่กุ๊กไก่ ใช่ไหม...” พูดเสร็จผมก็จ้องหน้ามันเขม็ง

“ก็ใช่สิ...มันแน่อยู่แล้วอะ..เป็นใครก็ต้องหึง....” ไอคิมมันพูดเสียงห้วนๆ ท่าทางคงจะเคืองผมน่าดู มันคงคิดว่าผมถามอะไรบ้าๆ

“เราก้อเป็นของเราแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว...มากกว่านี้ซะด้วยซ้ำ...นี่แค่จิ๊บๆ...”ผมพูดแล้วยิ้มให้มันนิดๆ...

“อะไรของนายอะ...พูดอะไร...” ไอคิมมันชักเคืองผมหนักครับ..มือมันคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนผมแล้วบีบ แรงๆอะครับ..ไหนบอกไม่อยากทำให้กูเจ็บไงวะ แม่ม...หงือ

“เรากำลังจะบอกนายว่า...อย่าคาดหวังอะไรกับเราให้มันมากนักเลย...เราไม่ใช่อย่างที่นายคิดหรอก...หึหึ...อันที่จริงเราก็ไม่รู้หรอกนะ ว่านายคิดว่าเราเป็นคนยังไง...เราไม่ชอบแบกรับ ความคาดหวังจากใคร...มันอึดอัด...” ผมพูดหน้านิ่งๆ..จ้องตากับมันไม่ยอมหลบ..

“แต่เราว่านะ...นายคงพอจะรู้นิสัยเราพอควรแล้วหล่ะ..นายจึงพยายามที่จะเปลี่ยน และก็ครอบงำเราอยู่นี้ไง ใช่ไหม...นายกำลังจะเปลี่ยนเราให้เป็นอย่างที่นายอยากให้เป็น...ซึ่งไม่ดีเลยนะคิม...นายอย่าพยายามเลย...เป็นไปไม่ได้หรอก...ไม่มีใครเปลี่ยนเราได้หรอก....”ไอคิมมันมองผมแปลกๆครับ..แล้วมันก้อปล่อยแขนผม..มันหลับตาและก็กัดฟันแน่นเลยอะ...

“นายบอกว่ารักเรา...นายรักอะไรในตัวเรากันแน่..เซ็กเหรอ..หน้าตา..หรือว่านิสัย...นายถามตัวเองบ้างไหม...ว่านายรักเราเพราะอะไร...ถ้านายรักเราจริงๆ...นายก็ต้องรับเราได้ทุกอย่างสิ....และก็หัดเชื่อใจเราซะบ้าง..อือ...ถึงเราจะดูค่อนข้างเชื่อไม่ค่อยได้ก็เถอะ...”ผมหยุดพูด แล้วก้มลงจูบปากไอคิมมันทีนึง..ไอคิมลืมตาขึ้นมามองผมหน่อยนึง

“นายกำลังจะบอกให้เรา..ยอมให้นายไปมีคนอื่นได้อย่างนั้นเหรอโม..นายอยากจะไปมีอะไรกับคนอื่นอีกใช่ไหม...นี้คือสิ่งที่นายต้องการจะบอกเราใช่ไหม...นายจะไม่หยุดอยู่แค่เรางั้นเหรอ..” มันถามผมเบาๆ แววตามันกำลังบอกผมว่ามัน..เสียใจ...

“เปล่า...นายจะเชื่อเรารึเปล่าไม่รู้นะ..นับตั้งแต่ที่เรามีอะไรกันกับนาย...เราก็ไม่เคยยุ่งกับใครอีกเลย....เพราะเราคิดอยู่ตลอดว่าเรามีนายแล้ว...เราเป็นของนาย..เราอยากที่จะซื่อสัตย์กับนาย..หึ.เราพึ่งมีอะไรกับคนอื่นนอกจากนายก็เมื่อวันก่อนนี้หล่ะ...เพราะอะไรรู้ไหม....” ไอคิมมันมองหน้าผมอย่างรอคอยคำตอบ

“เพราะ....เราคิดว่า....จะซื่อสัตย์กับนายไปทำไม...ในเมื่อนายไม่เชื่อใจเราอยู่ดี...ทำแล้วมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาเลยซักนิด...ยังไงซะ...นายก็ไม่มีวันเชื่อเรา....”พูดถึงตอนนี้แล้วรู้สึกน้อยใจนิดๆครับ ไอโม...ไอคิมมันเอามือลูบแก้มผมเบาๆ...

“ความสัมพันธ์ของเรา...ไม่ใช่แบบปกติ นะคิม...เรากับนายเป็นผู้ชาย...แค่นี้..มันก็ขมขื่นมากพอแล้วนะ....อย่าให้ความไม่เชื่อใจ..ความระแวงมาทำให้นายเป็นทุกข์สิ...ไม่งั้นคนที่จะแย่ก็คือตัวนายเองนะ.....”ผมพูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดในใจลึกๆ...

ความจริงแล้วผมอยากจะบอกใครต่อใคร...คนทุกคนที่เข้าใกล้ไอคิม หรือทุกคนที่อยู่รอบๆตัวผม...ว่าไอคิมมันเป็นของผม...อย่าได้เข้ามาแหย๋มเป็นอันขาด...แต่ผมทำไม่ได้...ผมอยากจะบอกมันว่าผมรักมันขนาดไหน..แต่ผมก็ไม่มีความกล้าพอ...ด้วยภายในใจลึกๆของผมมันบอกกับผมตลอดเวลาว่า...มันไม่ถูกต้อง...มันเป็นไปไม่ได้...ผมจึงต้องหยุดทุกครั้ง...ที่กำลังจะเผลอบอกรักมันออกไป...

“ไม่ปกติของนายคืออะไร..อะโม..การที่เราเป็นผู้ชาย..แล้วไปรักผู้ชายด้วยกัน...มันผิดขนาดนั้นเลยเหรอ...นายถึงได้บอกว่ามันไม่ปกติอะ...เราไม่สนหรอก...ว่ามันจะปกติหรือผิดปกติ..เรารู้แค่ว่าเรารักนาย..รักคนที่เป็นเพศเดียวกับเรานี้แหละ...และเราก็อยากได้นายมาเป็นเมีย...เราหวังว่าซักวันนายกับเราจะแต่งงานกัน..อยู่ด้วยกันไปตลอดจนกว่าจะตายจากกัน...เราจริงจังนะ...ไม่ใช่เล่นๆ...”

“นายบอกว่า..อยากให้เราเชื่อใจนายใช่ไหม....ได้...เราจะพยายามเชื่อใจ และก็จะพยายามเข้าใจนายด้วย...ไอเรื่องที่จะไม่ให้เราคาดหวังในตัวนายหน่ะ..เราคงทำไม่ได้หรอก...ถึงจะอึดอัด ก็ทนเพื่อเราซักครั้งก็แล้วกัน...เรามาพบกันครึ่งทางนะโม...เรากับนาย...ต่อแต่นี้...เราจะถอยออกมาก้าวนึงแล้วกัน...พอใจไหม” ไอคิมมันพูดยืดยาว...แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกสบายใจมากมายเลยนะ..

มันพูดจริงรึเปล่า..ที่บอกว่าจริงจังกับผม...อยากแต่งงาน อยากอยู่ด้วยกันไปตลอดจนกว่าจะตายจากกัน...ถึงแม้ว่าผมกับมันจะแต่งงานกันไม่ได้...แต่ผมก็รู้สึกดีใจนะ...ที่มันพูดออกมาแบบนี้....

“อือ...ขอบใจนะ...” ผมพูดกับมันเบาๆ ยิ้มหวานให้มันหน่อย...แล้วก้มลงจูบปากมันอีกครั้ง...

“มีอยู่อย่างนะโม...ที่เรายังข้องใจอยู่....” ไอคิมมันมองหน้าผมแบบ..ที่เรียกว่าทำให้ผมเสียวไส้อะครับเหอๆ..เย็นวาบๆที่สันหลังอะ...

“นายกับพี่นัท...เป็นยังไงกันแน่...บอกเราให้หายข้องใจหน่อย..บอกเราตามจริงนะ ถ้านายอยากให้เราเชื่อใจนาย นายต้องพูดออกมาตามความเป็นจริง” มันพูดแล้วผลักผมให้นอนหงายแล้วตัวมันก็ขึ้นมาคร่อมตัวผมไว้อะครับ...เอ่อ..รู้สึกมันแปลกๆนะท่านี้อะ...

“เอ่อ..เรากับพี่นัทอะ..มันมากกว่าคำว่ารักนะคิม...มันมากกว่านั้นอะ..ไม่ใช่แค่รู้จักกันนะ..ตลอด 4 ปีที่ผ่านมาอะ..เรากับพี่นัทแทบจะเรียกว่าไม่เคยห่างกันเลยด้วยซ้ำ” ผมพูดพลางสบตากับไอคิมมันนิ่งๆอะครับ
 
“แล้วไง...” มันมองผมจริงจังมากมายเลยครับ...มันคงอยากเคลียร์ไอที่มันคาๆใจมันอยู่มั้ง...

“..นายไม่ต้องหึงหรือว่าระแวงเรากับพี่นัทหรอกนะ...” ผมหยุดพูดแล้วเอื้อมมือไปโอบรอบคอไอคิมมันไว้อะครับ..ก็แค่อยากให้มันรับรู้แค่นั้นว่าผมรู้สึกยังไง...ผมไม่ได้ตอแหลมันนะ..

“เราไม่ได้รัก..พี่นัทแบบนั้นมาตั้งแต่แรกแล้ว...เข้าใจไหม...ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน..จะมีนายหรือไม่มี...เรากับพี่นัท..ก็เป็นได้แค่นี้...เรา 2 คนตัดกันไม่ขาดและก็..เป็นมากกว่านี้ก็ไม่ได้ด้วย...”ผมรู้สึกขอบตาผมมันร้อนผ่าวๆอะครับ รู้สึกสะเทือนใจยังไงบอกไม่ถูก ผมมักจะเป็นทุกครั้งที่พูดถึงความสัมพันธ์อันคลุมเครือของผมกับไอนัท

“แต่นายเคยบอกว่ารัก ไอนัท ไม่ใช่เหรอ...ตอนนั้นอะ...ตอนอยู่ที่บ้านน้ากิตหน่ะ...เราได้ยินกับหูเราเลยนะ...นายพูดเองไม่ใช่เหรอ..” ไอคิมมันถามผมอย่างกระตือรือร้นเลยครับ...ตาเป็นประกายเลยทีเดียว...

“ใช่...เรารักพี่นัท...แต่ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ...เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบบไหน...มันไม่ใช่แบบแฟนแบบคนรัก.....เราก็ไม่รู้หรอก...รู้แต่ว่า...มันคนละแบบกับนายแค่นั้นเอง....”ผมพยายามหาเหตุหาผลมาพูดกับไอคิมมันเพื่อให้มันเข้าใจ....แต่ดูเหมือนว่า...ผมยังจนด้วยคำพูดเช่นเคย...ผมยังหานิยามความรักของผมกับไอนัทไม่ได้อยู่ดี...

“อะไรนะ..คนละแบบกับเรางั้นเหรอ...งั้นนายก็รักเราสิโม ใช่ไหม...นายรักเราใช่ไหม....” ไอคิมมันพูดท่าทางดีใจมากมายเลยครับ

“.เอ่อ...เราก็ไม่ได้เกลียดนายหนิ…”อู้ โล่งอกหาทางออกให้ตัวเองจนได้สิกู..แม่มเหงื่อแตกซิกเลย..เกือบไปแล้ว...

“เออ...พูดอะไรของนายหน่ะ..หึหึ....” มันยิ้มหน้าบานไม่ยอมหุบเลยครับ...ผมก็ได้แต่อายครับ พูดไม่ออก บอกไม่ถูกเลยทีเดียว...อะไรของมันนักหนา อย่ามองกูหวานเลี่ยนแบบนี้ได้มะ...เขิล
“ไม่รู้หล่ะ...เราขอเข้าข้างตัวเอง...ว่านายรักเราก็แล้วกันนะ..หึหึ...Ok นะ โมนะ...หึหึ” ไอคิมมันหัวเราะหึหึ ดูเจ้าเล่ห์ไงชอบกลครับ...

มันพูดจบก็ก้มลงจูบปากผมทันทีเลยครับ..ไอโมก็ได้แต่ครางอู้อี้อยู่ในลำคอ...ลิ้นนุ่มๆลื่นๆของมันเข้ามาพัวพันกับลิ้นของผม...ให้ความรู้สึกดี และอบอุ่นมากมายเลยครับ ...มันทำให้ผมรู้ว่ามันรักผมจริงๆ ไม่ได้โกหกนะ..ผมจึงตอบรับความรักของมันด้วยการจูบตอบมันไปเช่นกัน...จูบหวานๆ ที่แสนอบอุ่นเริ่มเปลียนไปตามอารมณ์ของผมและไอคิมมัน..

สติเริ่มลางเลือนเมื่อไอคิมมัน ค่อยๆจูบพรมผมไอทั่วทั้งใบหน้า ใบหู และวกกลับมาจูบเร้าร้อนที่ริมฝีปากอีกครั้ง..ลิ้นชื้นๆ ได้ซอกซอนเข้าไปทั่วโพรงปากผม..จูบเนิ่นนานจนผมเริ่มหายใจไม่ออก ...ไอคิมมันจึงถอนริมฝีปากออกจากปากผม เราสบตากันนิ่ง ตาไอคิมมันหวานเยิ้มทีเดียวครับ..

“อือ...วันนี้ค่อยยังชั่วแล้วใช่ไหม...ระ เรา ขอนะโมนะ...เราไม่ไหวแล้วอะ” ไอคิมมันเอ่ยขอชิดริมฝีปากผม เสียงแตกพร่าเลยครับ...คงอยากจัด..
มันพูดไปปากมันก็เลมเลียไปทั่วริมฝีปาก ปลายคางและเลยมาถึงซอกคอผม...อ๋า ไอโมหยิว ครับ ใจจะขาด...

“มะ ไม่เอา...เดี๋ยวนาย ทะทำ เราเจ็บอะ...เรากลัว” สติที่เริ่มลางเลือนเมื่อกี้เริ่มกลับมาครับ...และผมก็รู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ เมื่อนึกถึงว่าไอคิมมันจะทำอะไรผม...

“อืม...เรา...สัญญา นะ..คราวนี้..เราจะทำเบาๆ ไม่ทำให้นายเจ็บ...โม..นะ..ขอนะครับ..นะ” ไอคิมมันพูดอ้อนวอนผม มันทำหน้าน่าสงสารมากเลยครับ...ปากมันพูดตามันจ้อง แต่น้องมันกำลังถูไถอยู่กับน้องผมอะครับ..หง่ะ...แย่แล้วกู..

“ผะ แผล..ระ เรา ยังไม่หายอะ...ระ เรา ยังเจ็บ แผล อยู่ นะ นะ..” ผมพูดเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อไอคิมมัน เริ่มซุกไซร้ ริมฝีปาก และจมูก ลงไปตาม.ซอกคอ..เรื่อยมาจนถึงหน้าอกผมมัน จูบ กัด ดูด ดุน ที่นมผม ทั้งๆที่มีเสื้อยืดที่ผมใส่กั้นไว้อะครับ...ไอโมหยิวครับ...ฮือ..แย่แล้วผม

“เรา..จะไม่ทำให้นายเจ็บ แผล เลย...นะโม น้า นะโม...เราขอนะ นะเราทนไม่ไหวแล้วนะ..” คราวนี้มันไม่รอให้ผมพูดมากครับ มันงับปากมันลงกับปากผมอีกครั้ง..

.พอมันถอนริมฝีปากออก เสื้อยืดผมก็ถูกรูดออกจากหัวผมทันทีเหมือนกัน... จากนั้นมันก็ก้มตัวลง..ค่อยๆดึงกุงเกงวอร์มที่ผมใส่อยู่ ออกจากสะโพกผม มันคงกลัวว่าจะสะเทือนแผลผมอะครับ...แต่ผมก็ไม่หายกลัวอยู่ดีแหละ...นึกถึงวันก่อนที่มันทำผม แล้วทำให้ผมตัวสั่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ กลัวอะ....

“ไม่ต้องกลัวนะ...ใจเย็นๆ นะโม...เราสัญญานะ..คราวนี้เราจะทำเบาๆ ไม่ทำให้นายเจ็บเด็ดขาด...” เสียงหวานๆนุ่มหูที่พร่ำสัญญากับผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นมานิดนึงครับ

เสียงหวานๆที่พูดอยู่ข้างหู พร้อมกับเนื้อตัวเปลือยเปล่าของมันที่แนบมากับตัวผม...ทำให้ผมจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้วครับ...จากตอนแรกที่ขัดขืนมันมาถึงตอนนี้..ผมได้แต่นอนนิ่งๆ ปล่อยตัวและใจไปกับไอคิมมัน..ไอคิมมันเริ่ม ดูดเม้ม ไปตามเนื้อตัวผมอีกครั้ง...คราวนี้พอไม่มีเสื้อผ้าคอยขวางกั้นไอคิมมันก็ทำให้ผมหยิวใจแทบขาดเลยทีเดียวครับ...

ลิ้นนิ่มๆลื่นๆที่เลมเลียไปตามบ่าไหล่ แขน...และหยุดดูดดุนที่หน้าอกแฟบๆของผม...ทำให้ผมต้องปล่อยเสียงครางออกมาอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่...ปากมันทำหน้าที่แทะเลมไปทั่วเนื้อตัวผม มือมันก็เริ่มสำรวจไปทั่วสะโพก ลามไปถึงก้นหวานๆ ของผม มันบีบ คลึงเค้นไปทั่ว..และมันก็วกกลับเข้ามาที่ด้านหน้าของผม แล้วจับน้องน้อยของผมรูดขึ้น รูดลงเบาๆ...เสียวจี๊ดขึ้นสมองเลยครับ...ผมเกร็งตัวขึ้นมาทันที่เลยทีเดียว

“อู้ย...ซี๊ด...อา...คิม..จะเจ็บ แผล...” ทั้งหยิว ทั้งเจ็บแผล ครับ จะบอกให้ไอคิมมันหยุด..ก็ดูท่าจะไม่ได้แล้ว...เพราะตอนนี้อารมณ์ของผมมันหยุดไมได้เสียแล้ว...ถึงผมอยากจะหยุดแต่ผมก็คาดว่าไอคิมมันคงไม่ยอมซะแล้วหล่ะตอนนี้...

“อืม...อือ.....” เสียงครางแผ่วๆที่ดังเข้ามาในหู ทำให้ผมรู้สึกดีมากมายเลยทีเดียวครับ...ไอคิมมันลากลิ้นมาที่หน้าท้องของผมที่ตอนนี้มีแผล เหวอะหว่ะอยู่ตรงนั้น...

“อือ..อะ” ไอคิมมันเอาปากจุ๊บเบาๆที่แผลผม..ลมหายใจร้อนๆเป่ารดลงที่แผลทำให้ผมรู้สึกหยิวๆยังไงชอบกล...

“อ้า..คิม...อา...อือ...ฮือ.....” ผมสะดุ้งเฮือก...เสียวมากมายเมื่อไอคิมมันเริ่มใช้ปากกับน้องน้อยผม...

มันดูดดุนจนผมเจียนๆจะไปอยู่แล้วครับ...และแล้วมันก็หยุด...ผมปรือตามองหน้ามันอย่างงงๆ...ไม่เข้าใจว่ามันหยุดทำไม....และผมก็เห็นว่าไอคิมมันเอาอะไรทาที่น้องน้อยมันไม่รู้ครับ...และมันก็จับขาผมอ้าออกกว้างๆ โดยมันพยายามทำให้เบาที่สุด เพื่อไม่ให้สะเทือนมาถึงแผลผม...ผมรู้สึกตื้นตันมากมายเหมือนกันนะครับ...

และมันก็เอา..ครีมหรืออะไรซักอย่างทาที่ก้นผม...เย็นวาบสะดุ้งเฮือก เลยครับ ผมก็ไม่รู้นะว่าครีมมันเย็นหรือว่าเพราะอากาศมันเย็นกันแน่..และหลังจากนั้นก็เป็นไปอย่างที่ไอคิมมันบอกผมครับ...มันอ่อนโยนกับผมมากมาย...ผมเจ็บนิดๆตอนที่มันพยายามดันเข้ามาในตัวผม...แต่ก้อไม่ได้เจ็บอะไรมากมายเลย...และน้ำตาผมมันก็ไหลพรากออกมา

“..อือ..เป็น..อะไร..เจ็บเหรอ..เจ็บมากเหรอ..ระ เรา ขอโทษ...เราเอาออกนะ” ไอคิมมันพูดน้ำเสียงร้อนรนเป็นห่วงเป็นใยผมมากมายเลยครับ...
ผมส่ายหน้าไปมา แล้วรีบเอาขาเกี่ยวเอวไอคิมมันไว้แน่น...ไม่ยอมให้มันออกจากตัวผม...แขนผมก็โอบกอดรอบคอมันไว้แนบแน่นเหมือนกัน..

“แล้วร้องไห้ทำไม..หือ...รู้สึกดีใช่ไหม...ตอบเราให้ชื่นใจหน่อยสิครับ..ที่รัก...” โอ้ยหวาน ครับ..หวานจนไอโมจะจุกอกตายอยู่แล้ว...
เสียงหวานๆที่ดังกังวานอยู่กับหู พร้อมด้วยจมูกและปากที่เริ่มพรมจูบไปทั่ว..ใบหูลามเลียไปทั่วใบหน้าผมอีกครั้ง...ไอโมแทบจะสำลักความสุขตายเชียวแหละครับ...พร้อมกันนั้นไอคิมมันก็โยกสะโพกของมันเบาๆเป็นจังหวะ..เพื่อไม่ให้สะเทือนมาถึงแผลผม...มันทำแบบนั้นไปซักพัก..ผมก็กับมันก็ได้ไปเดินชมสวนด้วยกัน 2 คน..จนได้..

เป็นการมีเซ็กที่ผมรู้สึกมีความสุขมากมายเลยครับ...ต่างกับทุกครั้งที่มันเคยทำกับผม..ครั้งนี้ถึงจะไม่ร้อนแรงเหมือนทุกครั้ง..แต่ก็นุ่มนวลอ่อนหวานเต็มไปด้วยความห่วงใยเอาใจใส่มากมาย...มันยิ่งทำให้ผมรักไอคิมมันมากขึ้นกว่าเดิมซะอีก
เซ็กครั้งนี้ไอคิมมันทำให้ผมรู้ว่า...เวลามันน่ารักมันก็น่ารักซะจนผมหลง...บทมันจะโหดก็โหดซะจนผมนึกขยาดไม่อยากเข้าใกล้...เวลามันร้อนแรงเซ็กซี่ ก็ทำเอาผมใจละลายตายไปเลยทีเดียว...เฮ้อ..มึงจะทำให้กูรักมึงไปถึงไหนนะไอคิม...ไอบ้า...

[โมโม]

มาต่อ ซะที มาต่อเถอ o7ะ เค้าอยากให้ต่ออะ

อย่าหายไปแบบนี้ :m11:จิ เค้าใจไม่ดี น้า

^
^
อันนี้..เขาเรียกว่า....มาปั่นกระทู้คับ อิอิ     

เนียนมาก นะจ๊ะ พ่อคุ๊นนนนนนนนนนนนน.....         

มาลงเอง เลย ดีมะจ๊ะ....พี่หนอน  ฮ่าๆๆ   

เห็นด้วย  โมโม ลงเองเลย     
      

ชิ ชิ ชิ เค้าไม่ลงหรอก 

เค้าไม่มีเวลา เค้า ไม่ว่าง กาซิก กาซิก

ซินคร้าบ ถ้าเรียกแบบนี้อี o12ก โกรธธธธธธธธธธธธธธธะ