จริงๆอ่ะตั้งใจจะลงวันละ2ตอน แต่ทำโน่นทำนี่เลยลืมลงอีกตอน แหะแหะ
************************************************************
ตอนนี้ไม่มีอะไรครับ...แค่อยากเล่าให้ฟัง หึหึ...
ตอนพิเศษ...ลูกชายตัวน้อยของพ่อ (ความไม่เข้าใจของคนสองวัย) ตั้งแต่แรกที่ผมเกิด..แม่เล่าให้ผมฟังว่าพอแม่คลอดผมออกมาแม่ก็เป็นลม ส่วนผมไม่หายใจเค้าเรียกว่าตายรึเปล่าไม่รู้นะสำหรับเด็กพึ่งคลอดอะ..พวกผู้เฒ่าผู้แก่ทำไรกันบ้างไอโมก็ไม่รู้นะ อันนี้แม่เล่าให้ฟัง จนผมฟื้นคืนอะ..พ่อผมร้องไห้โฮแบบเสียผู้เสียคนเลยครับ กลัวว่าเมียจะตาย กลัวว่าลูกจะไม่ฟื้น..พอผมเริ่มหายใจพ่อผมก็เลยโล่งอกถึงขนาดเข่าอ่อนไปเลยอะ อันนี้ยายบอก...ผมเกิดมาตัวเล็กมาก พ่อก็เลยเป็นห่วงว่าผมจะไม่โต พ่อก็เลยหานั้นหานี้มาบำรุงผม ..อันนี้ก็ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีนะ..พ่อให้ผมกินยาวิตามินมาตั้งแต่เด็กจนโตอะ..หึหึ ..เป็นเด็กคนเดียวในหมู่บ้านหล่ะมั้ง(ตอนนั้นนะ)ที่พอหย่านมแม่..พ่อผมก็ซื้อพวกนมสดไรพวกเนี๊ยะมาให้ผมกินทุกวันผมจะได้แข็งแรงพ่อว่างั้นแฮะ…จะได้ตัวโตๆ
เวลาพ่อกับแม่ไปทำนาพ่อก็จะพาผมไปด้วย ให้ผมขี่คอพ่อ แล้วพ่อก็แบกผมแบบนั้นแหละไปนาทุกวัน โดยมีแม่คอยหาบของกินต่างๆ ตามหลังไปห่างๆ ...อีกอย่างนึงผมเป็นโรคน้ำเหลืองไม่ดีมาตั้งแต่เด็กแล้ว มดกัดนิดๆ หน่อยๆ ผมก็เป็นผื่นขึ้นเต็ม แล้วก็จะเป็นน้ำหนอง...เวลาเป็นแผลก็จะหายช้า บางทีต้องไปฉีดยาถึงจะหาย..พ่อกับแม่ก็เลยค่อนข้างที่จะดูแลผมดีมากผิดปกติ..
อันนี้ผมก็ไม่รู้นะว่าคนอื่นเป็นเหมือนผมอะปล่าว ผมโตจนแม่คลอดเจ้ามดออกมา ผมยังกินข้าวเองไม่เป็นเลยครับ เพราะตั้งเล็กจนโต พ่อผมจะคอยป้อนข้าวผมตลอด.. ผมเริ่มกินข้าวเองเป็นตอนผมเข้าเรียน ประถมอะ...ขนาดนั้นพ่อผมยังมานั่งเฝ้าผมตอนผมเรียนหนังสืออยู่เลยนะ...
ก่อนนอนพ่อจะต้องเล่านิทานให้ผมฟังก่อน ซักเรื่อง 2 เรื่อง พอผมหลับแล้วพ่อก็จะห่มผ้าให้จุ๊บแก้มผม แล้วพ่อจึงจะนอนได้...ชีวิตผมเป็นแบบนี้มาเรื่อยๆ มีพ่อ มีแม่คอยดูแลอย่างใกล้ชิด...เพื่อนผมในวัยเดียวกันได้ไปเลี้ยงวัวเลี้ยงควาย ได้ไปเล่นน้ำตามห้วยหนองคลอง บึง อย่าหวังว่าไอโม กับไอมดจะได้ไป ไม่มีทางเลย...ผมเลยค่อนข้างออกแนวคุณหนูหน่อย....
จริงๆ แล้วผมอะอยากไปเลี้ยงวัว เลี้ยงควายมากเลยนะ วัวควายตัวเองก็มีเคยขอพ่อให้ผมไปเลี้ยงเอง แต่พ่อก็ไม่ให้ไป พ่อบอกว่าแดด มันร้อนเดี๋ยวผมจะไม่สบาย...ผมเคยขัดพ่ออะ แอบตามเพื่อนไปเลี้ยงวัวเค้าอะแหละ ไปแอบเล่นน้ำกับเพื่อนด้วย ปรากฏว่า จมน้ำเกือบตายครับ..แถมโดนแม่ตีก้นลายเลย...วันต่อมาเป็นไข้นอนซมไปเรียนไม่ได้ไป อาทิตย์นึงเต็มๆ แฮะ...อ๋อ เห็นผมเป็นอย่างนี้อย่าคาดหวังว่ากระผมเป็นเด็กน้อยตัวผอมๆ ซีดๆ ดูขี้โรคๆ นะขอรับคิดใหม่ได้เลยครับ..แฮะ
จนเมื่อผมต้องเข้าเรียน ม.ต้น..เพื่อนผมทุกคนได้สอบเข้าเรียนใน ร.ร.ประจำอำเภอกัน พ่อผมไม่อยากให้ไปเพราะมันไกล..พ่อเป็นห่วง ...กลัวว่าลูกชายสุดที่รักจะตื่นไม่ทันรถรับส่งไปโรงเรียน...กลัวไม่ได้กินข้าวเช้าเดี๋ยวโรคกระเพาะกำเริบอีก..(กระผมเป็นโรคกระเพาะมาตั้งแต่ 8-9 ขวบแล้วครับ)...แต่ในที่สุดพ่อก็ทนลูกอ้อนของผมไม่ไหว และแล้วพ่อผมก็ยอมให้ผมไปเรียนในตัวอำเภอ ซึ่งไกลจากบ้านผมประมาณ 20 กิโลได้...
ไปเรียนช่วงแรกๆ พ่อขับรถไปส่งครับ..พอไปถึงโรงเรียนมีการหอมแก้มสั่งลาด้วยนะเออ คิคิ...สงสัยตอนนั้นตาพงษ์ดูละครเยอะไปคิคิ...กระผมก็เต็มใจอะเนาะ ก็ตอนนั้นไอโมยังเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาอยู่ครับเป็นคนว่าง่ายสอนง่าย...ว่าไงก็ว่าตามกัน...เรียน ม.ต้น เนี๊ยะ ไปแรกๆ ไอโมไม่ได้อยู่ ห้องคิงครับ หรือห้อง 1 นั้นแหละ ทั้งๆ ที่เพื่อนทั้ง 7 คนมันได้อยู่ ห้องคิงหมด แต่ผมไม่อะ..เค้าจัดห้องตามคะแนนที่สอบเข้าครับ ไอโมได้อยู่ ห้อง 2 อายมากมายเลยครับ...เข้าใจหัวอก เด็ก อายุ 12 คนนึงไหมครับ เพื่อนที่เรียนด้วยกันมาทุกคน ได้อยู่ห้องคิง หมด แต่ตัวกู เพียงผู้เดียวได้อยู่ ห้อง 2 มันทั้งอายทั้งแค้น...เจ็บใจก็เจ็บใจ..ไอพวกห้อง 1 นี้แม่ม โคตรเก๊ก..คิดว่าข้าแน่ไงครับ..แบบมองพวกผมห้องอื่นแบบคนละชั้นกับพวกเค้า อะ..เออ..คิดดูดิ(แต่เพื่อนทั้ง 7 ของผมไม่เป็นนะครับ) ไอโมแค้นมากครับเพื่อนๆ ผมไม่คุยกับเพื่อนผมเลยนะตอนนั้นอะ...ผมก้ออยู่กับเพื่อน ห้อง 2 ของผมนั้นแหละ ตั้งใจเรียนโคตรๆ ครับ เป็นพวกชอบเอาชนะไง...ด้วยห้อง 2 ไม่ใช่ห้องที่อาจารย์คาดหวังอะไรมากอะ..(ชั้น ม.1 ตอนนั้น มีอยู่ 6 ห้องครับ เรียงจากเก่งไปหาแย่เลยครับ) พวกผมเลยเรียนกันสบายๆไม่ซีเรียสมีกิจกรรมนั้นนี้ตลอด ....
ต่อมาคุณสมพงษ์(พ่อผมเอง)เห็นว่าผมต้องกลับเย็นบ่อยๆ ..ผมเล่นกีฬาด้วยแหละครับ ทั้งเล่นบาส และก็ตอนเย็นก่อนกลับบ้านก็จะไปเตะบอลกับพวกเพื่อนๆ ด้วย ..ก็เลยกลับบ้าน เย็น ทุกวัน.. พ่อก็เลย ซื้อแมงกะไซต์ให้ผมขับไปเรียนคันนึง หึหึ...แต่กำชับว่าห้ามกลับบ้านเกิน 1 ทุ่มเด็ดขาด ...มันจะเป็นไปได้เหรอ...
จากลูกชายตัวน้อยคอยยิ้มแป้นแล้นตามพ่อไปทุกหนทุกแห่ง ไอโมเริ่มมีเพื่อน เริ่มติดเพื่อน...เสาร์อาทิตย์ก็ยังไปโรงเรียน..ไปอ่านหนังสือกับเพื่อนบ้างไปเตะบอลแซวสาวกับเพื่อนบ้าง..จนผมได้ห่างจากอกพ่อแม่ออกไปทุกที...จากที่กลับบ้านไม่เกินทุ่ม เริ่มเลท เป็น 2 ทุ่ม บ้าง 3ทุ่มบ้าง..(เด็ก ม.1 อะ)
พอจบเทอม 1 ความพยายามของผมก็สัมฤทธิ์ผลอย่างไม่น่าเชื่อเหนือความคาดหมายทั้งของตัวผมเอง และของครูบาร์อาจารย์...เด็กห้อง 2 ทั้งหมด 4 คน สอบติด 1 ใน 4 ของชั้นปีครับ...เบียดห้อง 1 ไปอยู่ที่ 5-6 ไปตามลำดับ..ซึ่งทำให้พวกห้องหนึ่งแค้นมาก...และเด็ก ห้อง 2 สี่คนที่ว่านั้นก็มี ผม ไอวิทย์ ไอโด่ง ไอโก้ ตอนที่อยู่ ห้อง 2 พวกผมทั้ง 4 คนไม่ได้อยู่กลุ่มเดียวกันนะ แต่ก็เป็นเพื่อนห้องเดียวกันอะ...พอเทอม 2 พวกผมได้ย้ายมาอยู่ห้อง 1 กลายเป็นตัวประหลาดสำหรับพวกเพื่อนๆ ในห้องไป..เหมือนกับว่าพวกผมทำให้เพื่อนของพวกเค้าอีก 4 คนต้องกระเด็นตกไปอยู่ ห้อง อื่น..ทำให้เพื่อนพวกเค้าเสียหน้า..ทำให้ห้องพวกเค้าเสียหน้าด้วยแหละที่ห้อง 2 ที่พวกเค้าคิดว่าสู้พวกเค้าไม่ได้ ดันได้คะแนนดีกว่าพวกเค้าทั้ง ห้องซะ อีก...
พวกผม เด็กห้อง 2 เก่า ทั้ง 4 คนเลยจับกลุ่มกันแค่นี้อะครับ...โดยมีเพื่อนๆ ทั้ง 7 ของผมคอยให้กำลังใจอยู่เรื่อย..ผมคิดว่าผ่านไปซักเทอม 2 เทอมทุกอย่างคงดีขึ้นผมก้ได้แต่หวัง
ในขณะเดียวกันความสัมพันธ์ของผมกับพ่อก็เริ่มแย่ลงเรื่อยๆ จากปกติที่ผมมักจะไปกับพ่อเวลาพ่อ ไป ดูหมอลำ ไปงานวัดอะไรแบบนี้เรามักจะไปกันทั้งครอบครัว มีผม พ่อ แม่ และน้อง...แต่พอวันนี้ผมกลับไม่ต้องการไปกับพวกเค้า ผมไปกับเพื่อนผม พอมีงานวัดที่ไหน ไอโมอาบน้ำแต่งตัว ขอตังค์แม่ แล้วขับรถไปเลย...เป็นแบบนี้บ่อยๆ จนความห่างเหินมันเริ่มมากขึ้น พ่อที่คอยถามผมเวลากลับจากโรงเรียนว่าที่โรงเรียนเป็นไงบ้างเจอไรบ้างเพื่อนเป็นไงเข้ากับเพื่อนได้ยัง...วันนี้โมกินข้าวรึเปล่าลูก..กลายเป็นว่าผมไม่อยู่ให้พ่อถามไปซะแล้ว กลับบ้าน 2-3 ทุ่มผมก็อาบน้ำทำการบ้านพ่อจะเข้ามาที่ห้องผม ก็แค่มาดูไม่อยากกวน...จากคำว่าไม่อยากกวนเวลาไอโมมันอ่านหนังสือกลายเป็นว่าผมกับพ่อไม่คุยกันเรื่องที่โรงเรียนอีก........พ่อไม่ถามผมอีกเลยซึ่งผมก็ไม่เดือดร้อนอะไร..พ่อไม่ถามผมก็ไม่ตอบ..หลายๆอย่างเริ่มเปลียน...
แต่มีอย่างนึงที่แม่ผมขอไว้คือ อย่าล๊อกประตูห้องเวลานอน...ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าทำไม ผมมารู้ก็เมื่อวันนึงผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเห็นพ่อกำลังเข้ามานั่งในมุ้งผม แล้วดึงผ้าห่มที่มันหลุดลงไปอยู่ที่ปลายเท้าขึ้นมาห่มให้ผม...ผมจึงได้เข้าใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพ่อต้องตื่นกลางดึกทุกคืนเพื่อมาดูว่าผมนอนดิ้นจนผ้าห่มหลุดรึเปล่า...มันทำให้ผมอึ้งนะ...แต่ก็แค่นั้น...ผมก็ยังคงเป็นผมอยู่ดี...
จนความสัมพันธ์มันมาเลวร้ายจริงๆ ก็ตอนที่ผมอยู่ ม.2....ผมเริ่มเข้ากับเพื่อนที่ห้องได้แล้ว...และผมเริ่มมีแฟน...เป้นพี่ ม.4 อีกโรงเรียนนึง..ไปเจอกันตอนที่ผมไปแข่งวิชาการหน่ะโดนรุ่นพี่ล่อลวงอีกแล้วครับ...จากแค่คุยกัน แซวกันเล่นและคบกันเป็นแฟน ด้วยความอยากลอง ของผม ผมก็ได้มีอะไรกับพี่เค้าไปซะแล้วแฮะ...และเป็นที่รู้กันทั้ง ห้องว่าไอโมมีแฟนแล้วเป็นเด็ก อีก ร.ร.นึง ตอนนั้นผมยังไม่เจ้าชู้นะ มีแฟนผมก็บอกว่ามีแล้ว ผมคบกับพี่เค้าแค่คนเดียว ใน ร.ร. ผมก็มีคนมาชอบผมนะ...แต่ผมก็ไม่สนใจอะ..และหนึ่งในนั้นคือ..พี่หญิง....
และวันนึงเป็นวันเสาร์ครับ...ผมอยู่บ้านวันนั้นอะผมขี้เกียจออกจากบ้าน..เบื่อเลยนอนดูทีวี อ่านหนังสือการ์ตูน อยู่ที่บ้านนั้นแหละ...เจ้ามดไปไหนไม่รู้พ่อไปดูวัวครับ...แม่ไปไหนจำไม่ได้...ไอโมอยู่บ้านคนเดียว...ปรากฏว่าวันนั้นพี่ กุ๊กไก่ (แฟนผมอะครับ) มาหาผมที่บ้านมากับเพื่อนเค้าอะ...ตอนแรกเพื่อนเค้าก็อยู่ด้วยอะครับคุยกันไปคุย กันมาไอโมเริ่มอยากครับ...เลยส่งสัญญาณให้พี่กุ๊ก...และบอกกับเพื่อนพี่เค้าว่าจะกลับก่อนก็ได้เดี๋ยวผมไปส่งพี่กุ๊กเอง ไม่ต้องห่วง...พอเพื่อนพี่เค้ากลับไป ไอโมก็ดึงพี่เค้าขึ้นชั้นบนทันทีทันใดเลยครับ และก็เรียบร้อย...
ผมก็ขลุกอยู่กับพี่เค้าจนจะเย็นอะครับ...ผมก็จะไปส่งพี่เค้าที่บ้านแหละ...ก่อนไปส่งผมก็ขอไปอาบน้ำก่อนอะครับ..พี่เค้าเลยบอกว่างั้นเค้าไปรอข้างล่างแล้วกันเดี๋ยวคนที่บ้านผมกลับมาก่อนจะแย่..ผมก็โอเคอะ..หยิบผ้าเช็ดตัวมาพันเอว แล้วเดินโอบไหล่พี่เค้าออกมาจากห้องอะครับ...ปรากฏว่าตอนที่เดินลงบันไดมาอะ พ่อผมเดินสวนขึ้นมาพอดี..ไอโมตกใจ มากครับปกติพ่อจะต้อนวัวเข้าคอก ก็ประมาณ 5 โมงเย็นนู้นแหนะ แต่นี้ไมมาเร็ว จัง...พ่อมองผมกับพี่กุ๊กไก่ อย่างอึ้งๆ พี่กุ๊กหวัดดีพ่อผมแล้วไปแอบอยู่ข้างหลังผมอะ...ผมก็ไม่พูดอะไรอะครับ จับมือพี่เค้าลงบันไดแล้วบอกให้พี่เค้าไปรอผมที่รถผมใส่เสื้อผ้าแป๊บ...ผมไม่อาบน้ำแล้วครับ..พอใส่เสื้อผ้าเสร็จก็ขับรถไปส่งพี่เค้าเลยครับ...ผมก็ใจหายเหมือนกันนะ...พี่กุ๊กไก่นี้ร้องไห้เลย...คงกลัวมากอะ...ไอโมก็ไม่รู้จะทำไงอะครับ...พอผมส่งพี่เค้าเสร็จผมก็บอกพี่เค้าว่าเดี๋ยวคืนนี้โทรหาไม่ต้องกลัว...ผมสงสารพี่เค้านะ...ตอนนั้นผมคิดว่าผมรักพี่เค้าด้วยซ้ำ...คึคึ ..(คิดว่าพี่เค้าเป็นเมียตัวเองด้วยแหละ)
พอกลับบ้านไอโมก็เตรียมตัวโดนด่าหล่ะครับ...แต่เปล่าเลยพ่อเงียบ พ่อไม่พูดอะไรออกมาเลย(คงช๊อค คิคิ)...มีแต่แม่แหละที่มองผมแล้วยิ้ม ให้ผมอย่างให้กำลังใจ...
จากวันนั้นพี่กุ๊กไก่ ก็ไม่ไปหาผมที่บ้านอีกเลย...คงกลัวจัด...แต่ผมก็มีอะไรกับพี่เค้าอยู่เรื่อยๆ มิได้ขาดครับ ฮี่ๆ...ก็เถียงนาน้อยคอยรักผมไงครับคิคิ(กระท่อมปลายนาอะแหละ).เป็นวิมานสำหรับผมไปซะงั้น..ที่นั้นมีทุกอย่างพร้อมครับไอโมขนไปไว้หน่ะ เอาไว้นอนเล่นอ่านหนังสือหน่ะครับ...ลมเย็นๆสบายจะตายคิคิ..
และแล้วลางแห่งปัญหาก็มาถึง ..พี่หญิงผู้หญิงที่ชอบผมอะครับ.เค้าได้ตามตื้อผมทุกวันอะ พูดนั้นพูดนี้..ซื้อขนมซื้อน้ำมาให้ผม..ผมก็รำคาญนะแต่ทนเอาอะ..จะว่าไรมากไม่ได้ยังไงเค้าก็เป็นผู้หญิง..แล้ววันนึงความอดทนผมก็สิ้นสุดลง...คือวันนั้นผมพึ่งทะเลาะกับพี่กุ๊ก มา..ผมก็เลยหงุดหงิดมากมายเลยเชียวหล่ะ...
หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จไอโมเลยมานั่งเล่นให้ข้าวมันเรียงเม็ดอยู่ที่ข้างสนามบาสอะครับ กะว่าให้ข้าวมันเรียงตัวอย่างสวยงามลงกระเพาะซะก่อนค่อยลุกไปเล่นบาสกับเพื่อนๆอะ...
“น้องโมจ้ะ ได้ยินว่าทะเลาะกับแฟนมาเหรอ...”ผมก็มองหน้าพี่หญิงอย่างเซ็งๆอะครับ..เบื่อหง่ะยุ่งไรกะกูนักหนาวะ..
“พี่รู้ได้ไงอะ...รู้ไปหมดเลยนะพี่ หึ”รำคาญครับเลยพูดไปงั้นแหละ..แล้วผมก็ลุกขึ้นจะไปเล่นบาสกะเพื่อนอะครับ...แต่ว่า...
“ก็พี่ชอบน้องโมไง.. ชอบมาตั้งนานแล้วด้วย น้องโมก็รู้อะ..”พี่เค้าคว้าชายเสื้อนักเรียนผมไปจับไว้...แล้วพูดออกมาเสียงสั่นๆเหมือนจะร้องไห้อะ...
ตอนนั้นบอกตามตรงว่า รำคาญมากจนไม่มีคำว่าสงสารอยู่ในหัวสมองเลยครับ เซ็งมากมาย ไม่ต้องบอกกู..กูก็รู้..แม่ม...ผมขยับมือขึ้นไปจับมือพี่เค้าที่จับชายเสื้อผมอยู่.มาจับไว้แน่น มองหน้าพี่เค้าเขม็งแล้วพูดเสียงดังๆ ฟังชัดๆ ว่า
“แต่ผมไม่ได้ชอบพี่...เลิกตามผมซะทีรำคาญเว้ย...” แล้วไอโมก้อปล่อยมือพี่เค้าแล้วเดินหันหลังกลับเข้าไปในตึกเรียนอะครับ
ไม่ล่งไม่เล่นมันแล้วเว้ยบาสรมณ์เสียชิบหายเลยแม่ม...เซ็งชิบ...แต่ผมหารู้ไม่ว่าผมได้สร้างความอับอายไว้ให้กับผู้หญิงคนนึงเข้าซะแล้ว...จากความรักความชอบพอ..มันทำให้พี่เค้าแค้นผมซะแล้วอะ
พอผมเข้ามาในห้องเรียนเพื่อระงับอารมณ์โมโหของตัวเองซะหน่อย..เพื่อนๆผมพวกไอวิทย์อะแหละครับ...มันก็เดินตามผมเข้ามาในห้อง...
“ไอโม..มึงรู้ปะ พี่เค้าร้องไห้โฮเลยนะมึง” นี้คือคำพูดของไอวิทย์ครับ...ผมก็คิดแหละแล้วมึงไปเจือกอะไรกะเค้าด้วยวะ...
“แล้วไง” สั้นๆ อย่างไม่สบอารมณ์ครับ...กูต้องไปกราบตีนขอโทษด้วยมะ..
“เอ้ามึงนี้...มึงแหกตาดูนะ..ที่หนามบาสอะ...มีคนอยู่เยอะขนาดไหน มึงตะคอกพี่เค้าซะดังขนาดนั้นอะ..ป่านนี้เค้ารู้กันไปทั้งโรงเรียนแล้ว...ไอห่ะ...แบบนี้พี่เค้าก็ต้องเป็นขี้ปากคนทั้งโรงเรียนสิวะ...มึงหนิ” ช่วยไม่ได้เว้ย...ยุ่งกะกูดีนัก...ไอโมไม่สำนึกครับว่าตัวเองได้ทำไรลงไป คิดแค่ว่าก็กูไม่ชอบนี้หว่า ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ
“อ้าว มึง...แม่ม มันก็รู้อะ ว่ากูมีแฟนแล้ว ยังเสือกมายุ่งกับกูอยู่ได้..กูรำคาญนี้หว่า..มึงอะหยุดพูดไปเลยไอวิทย์..” ผมยกมือขึ้นชี้หน้าไอวิทย์...อย่างมีโมโหอะครับ ไอวิทย์มันมองหน้าผมแล้วส่ายหน้า แล้วมันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะมันอะครับ...เซ็งจริงๆกู...
แล้วไอโก้ กับไอโด่งมันก็มาตบบ่าผมแปะๆให้กำลังใจผมแล้วพวกมันก็เดินไปนั่งที่โต๊ะมันเหมือนกันครับ..พออ๊อดเข้าเรียนดังขึ้น เพื่อนๆ ในห้องผมก็สวนสนามกันเข้ามาในห้องเรียนแหละครับ พอใครเดินเข้ามาก็เดินมาตบบ่าผมแปะๆ คาดว่าน่าจะรู้กันแล้วว่าผมไปทำอะไรไว้..แอบสะใจเล็กๆครับ(เลวตั้งแต่เด็กครับ)
และเย็นนั้นพอเลิกเรียนผมก็ไปเรียนพิเศษกับอาจารย์แหละครับ(อาจารย์โรงเรียนเก่าผมสอนพิเศษไม่คิดตังค์นะขอรับคิคิ) เลิกเรียนก็ประมาณ 5 โมเย็น ปกติหลังเลิกเรียนกระผมกับเพื่อนๆ จะไปเตะบอลกันก่อนครับแล้วค่อยกลับบ้าน แต่วันนี้ไอโมอารมณ์ไม่ดีครับเลยขี้เกียจ...กลับบ้านนอนตีพุง อ่านการ์ตูนดีกว่าเซ็งมากมาย..
ผมขับรถจนมาถึงทางโค้งจะเข้าหมู่บ้านผมแล้วครับพอดีตรงนั้นมีศาลาพักรอรถอยู่อะครับ...พอถึงผมก้อชะลอรถจะเข้าหมู่บ้านแหละครับผมเห็นแล้วครับว่าตรงศาลานั้นมีรถแมงกะไซต์คันนึงจอดอยู่และมีผู้หญิง 2 คน อยู่ตรงนั้น คนนึงนั่งอยู่ในศาลาอีก คนนึงอยู่บนรถแมงกะไซต์..พอเห็นผมชะลอรถ คนที่นั่งอยู่บนแมงกะไซต์ก็ถลาเข้ามาขวางทางรถผมอะครับ แม่ม อยากจะขับรถชนให้ดับไปเลยครับเซ็งมากมาย...
แต่ความจริงก็คือความจริง จะชนก็ไม่ได้เลยต้องจอดรถแล้วมองหน้าพี่เค้านิ่งๆอย่างรอคอยว่าต้องการอะไรอีก...จะให้ขอโทษอะไม่นะเว้ย..ไม่รู้สึกผิดเลยซักนิด...
“ขอคุยด้วยเดี๋ยวนะน้องโม” พูดจบเจ้าหล่อนก็ดึง กุญแจรถแมงกะไซต์ผมไปถือไว้อะครับ...ผมต้องนับหนึ่งถึงร้อยอยู่เป็นนานเลยแหละครับ กลัวต่อยปากผู้หญิงเข้าให้นี้สิ...
“ครับว่ามา..ฟังอยู่” มองหน้าพี่เค้าอย่างเซ็งๆ ครับ..ทำให้รู้ไปเลยว่าเลิกยุ่งกะกูซะที...
“ไปคุยกันในศาลาดีไหมอะ...” เอ้าเรื่องมากจริง พี่หญิงมองผมแล้วบุ้ยหน้าไปในศาลาอะครับ...
ไอโมเลยต้องจำใจเข็นรถไปจอดให้พ้นๆ ถนนหน่อยแล้วเดินตามพี่เค้าไปในศาลาอะครับ แล้วเพื่อนพี่เค้าก็มองหน้าผมหน่อยนึง แล้วเดินออกไปนอกศาลาอะครับ...แหม๋..เป็นใจกันจริงๆเลยนะแม่ม กูหล่ะเซ็ง...
พอเข้าไปในศาลาเรียบร้อยไอโมก็เอามือล้วงกระเป๋ากุงเกงนักเรียนแล้วมองหน้าพี่เค้าอย่างเซ็งๆ อะครับ...มองประมาณว่ามีไรก็พูดๆ มากูจะได้กลับบ้านซะที...ไอโมเนี๊ยะเวลาไม่ชอบก็คือไม่ชอบนะครับจะแสดงออกทันทีเลย(ตอนนั้นนะ)
“เฮ้ย..พี่..หญิง” ตกใจครับ..ตัวแข็งทื่อเลยครับ ก็พี่หญิงเค้าเดินเข้ามากอดผมไว้แน่นเลยนี้ซิครับ ร้องไห้ด้วยอะ..อ้าว..ทำไรไม่ถูกเลยครับผม.. ถึงจะดูเหมือนผมจะซ่าส์ซักแค่ไหนแต่ผมก็เป็นแค่เด็ก อายุ 13 เองนะครับ...
พอดีมีรถขับผ่านมา พี่หญิงจึงรีบปล่อยผมอะครับ..ผมก็มองหน้าพี่เค้าอย่างงงๆ อะ..
“แค่นี้ใช่มะ...ผมกลับนะ เอากุญแจรถผมมา” ผมพูดกับพี่เค้าเสียงห้วนๆอะครับ...ตอนนี้พอเห็นน้ำตาพี่เค้าก็ใจอ่อนแล้วครับ...
“เอ้า เอาไป” แล้วพี่เค้าก็ยื่นกุญแจรถให้ผมทั้งน้ำตาอะครับ...ผมก็ยื่นมือไปรับแหละ ..
‘เพลี๊ยะ’
อ้าปากค้าง พูดไม่ออกครับ หน้าหันเลยทีเดียว..ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกครับ...แต่สงสัยว่า ตบผมทะมายยยยยยยยยยยยยย....แล้วพี่เค้าก็ยัดกุญแจรถใส่ในมือผม เค้ายิ้มอย่างสะใจเลยหล่ะ แล้วเดินออกไปหาเพื่อนเค้าที่รออยู่ข้างนอกแล้วสตาร์ทรถขับจากผมไป ทิ้งไว้แค่รอยฝ่ามือแดงๆ ที่หน้าของกระผมนั้นเอง...โอ้เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่พึ่งเคยโดนตบก็ครั้งนี้แหละวะ...จะภูมิใจดีไหมนี้กู...
ขณะขับรถกลับบ้านก็รู้สึกงงมากมาย และเริ่มไม่พอใจแหละครับ ไม่เข้าใจว่ามาตบกูไมวะ...กูทำไรผิดเนี๊ยะ หรือว่าผิดที่กูไม่รักตอบ..หรือผิดที่กูไม่คบด้วย หรือที่กูปฏิเสธ แม่ม เอ้ย เจ็บใจชิบหาย....ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงนะฮึ่ม..ก็ได้แต่กัดฟันกร๊อดๆแหละครับ
พอกลับถึงบ้านไอโมก็หน้าหงิกมากมายไม่คุยไม่ทักใครเลยแหละ .แล้วเดินเข้าห้อง หยิบ ผ้าเช็ดตัวเดินลงกะไดไปอาบน้ำแหละครับ..อาบน้ำเสร็จ แม่ก็มาเรียกไปกินข้าวพอดีอะครับ...ก็นั่งกินข้าวไปไอโมก็เงียบด้วยความเซ็ง..กินข้าวอิ่มไอโมก็ขึ้นห้องหล่ะครับ จะนอนแหละเซ็งมากมายเลยวันนี้...พ่อกับแม่ ผมก็มองตามผมด้วยความแปลกใจอะครับ..แปลกใจที่ผมกลับบ้านเร็ว แล้วยังทำหน้าหงิกอีกต่างหาก...แต่คนที่ไม่สนโลกเลยคือเจ้ามดนั้นแหละ(ก็น้องยังเด็กนี้หว่าจะเอาไรกับมันมากมายวะ)
หนังสือก็ไม่อ่านการบ้านก็ไม่ทำครับ พอหัวถึงหมอนไอโมก็หลับแหละครับ(หลับง่ายมาแต่ไหนแต่ไรแล้วครับ)..
“โม ตื่น ลูก...โม” เสียงปลุกและแรงเขย่า ทำให้ผมต้องลืมตาขึ้นอย่างงัวเงียอะครับ...ผมมองหน้าแม่ผมอย่างงงๆ ....
“ไปล้างหน้า ล้างตาแล้วไปคุยกันหน่อย” แม่ผมพูดแล้วยื่นผ้าเช็ดตัวมาให้ผมอะครับ...
แล้วแม่ก็เดินออกจากห้องผมไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล ผมก็งง อะครับ..แต่ก็ลุกขึ้นแต่โดยดี เดินลงไปข้างล่างเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา แล้วเดินไปหาแม่อะครับ
ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้ผมงง มากมายเลยที่เดียว มีคนแปลกหน้า 2-3 คนนั่งอยู่บนเสื่อที่แม่ผมเอามาปูให้แขกนั่ง..และที่ทำให้ผมแปลกใจมากก็คือ ร่างเล็กๆที่หน้าเต็มไปด้วยน้ำตา ของพี่หญิง...ผมก็ยิ่งงงหนักสิครับ...
“นั่งลงโม...” พ่อผมพูดกับผมเสียงห้วนๆ แต่ไม่มองหน้าผมอะครับ...
ไอโมหันไปมองหน้าพ่อ หน้าแม่ แล้วจึงค่อยๆ หย่อนก้นลงนั่งขัดสมาธิบนเสื่อ ข้างๆ แม่ผมอะครับ..
“นี้ พ่อแม่ ของ น้องหญิงเค้า...และนี้ก็ ลุงสุข ผู้ใหญ่บ้าน บ้าน...(ชื่อหมู่บ้านครับ)เค้าบอกว่า โมไปกอดลูกสาวเค้าเหรอ”
คำพูดของพ่อทำให้ผมตกใจมากเลยครับ..
ผมรู้ว่าอะไรเป็นอะไรไง คือผมไม่ได้กอด แต่คนที่กอดหน่ะพี่เค้าต่างหากไม่ใช่ผม แถมผมยังโดนตบหน้าด้วยอะ...ผมก็มองหน้าพี่หญิงเขม็งแหละครับ .พี่เค้าก็หลบตาผมแหละแล้วก้มหน้าก้มตาใหญ่เลยอะ..เคืองมากมายผมรู้แล้วหล่ะครับว่าชะตากรรมของผมตอนนี้จะเป็นยังไง...ถึงขนาดมีผู้ใหญ่บ้านมาเกี่ยวไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้วแหละครับ...และที่สำคัญไม่ใช่ผู้ใหญ่บ้านบ้านเค้าคนเดียวด้วยครับ ผู้ใหญ่บ้านหมู่บ้านผมก็นั่งอยู่ด้วย...ชะตาขาดแล้วครับไอโม ถึงผมจะไม่ได้กอดพี่เค้าจริงๆ แต่ว่าตามธรรมเนียมแล้วผู้ชายก็ยังผิดอยู่ดีที่ ไปแตะต้องเนื้อตัวฝ่ายหญิง...เฮ้อ..
“เปล่า ครับ...ผมไม่ได้กอด” หลังจากผมหายตกใจแล้ว ผมก็ตอบออกไปหน้านิ่งๆ อะครับ...
“หึ ไม่ได้กอดเหรอ..แล้วที่ไปกอดลูกสาวฉันกลมดิก อยู่ที่ศาลานั้นหล่ะ มันใครถ้าไม่ใช่เราหน่ะ หา.คนเค้าขับรถผ่านไปมาเค้าเห็นกันหมด ...ขายขี้หน้าจริงๆ...ลูกสาวฉันทั้งคนนะฉันเลี้ยงมาอย่างดี...แล้วดูซิอยู่ๆมาทำแบบนี้กับลูกฉันได้ยังไง…เป็นขี้ปากชาวบ้านเค้าก็คราวนี้หล่ะ หึ” แม่พี่หญิงพูด ห้วนๆ ด้วยแรงอารมณ์แหละครับ ไอโมหล่ะเซ็ง...
“ป้า ก็ลองถามลูกสาวป้าดูซิครับ ว่าผมได้กอดเค้ารึเปล่า” ย้อนทันควันครับ ด้วยความหมั่นไส้...(ไม่ดีนะครับเป็นเด็กเป็นเล็กไปย้อนผู้ใหญ่เนี๊ยะ)
“โม..” ไอโมเลยต้องหุบปาก ครับ..เมื่อโดนพ่อตวาดเอา...เซ็งมากมาย..
“ถามสิ ก้ตัวมันเองก็ยอมรับ ว่ามันหน่ะโดนเรากอด..” ไอโมก็ได้แต่อึ้งอะครับ เล่นงี้กันเลยเหรอ..
“แต่ผมไม่ได้กอด..ผมจะกอดเค้าได้ไง ก็ผมเกลียดเค้าจะตาย” โมโหมากมายเลยครับ..ปากหมาครับไอโม
“โม พูดอะไรหน่ะ” ไอโมโดนพ่อตวาดอีกแล้วครับ..แล้วพี่หญิงก็ร้องไห้โฮแหละครับ...
แม่พี่หญิงเองก็แทบจะลุกขึ้นมากระทืบผมแหละครับ...ไอโมก็ได้แต่นั่งจ้องเขม็งแหละ ก้ผมไม่ได้ทำนี้นา...
“โม ทำก็รับมาซะ ว่าทำ..พ่อไม่ว่าอะไรโมหรอก” พ่อผมพูดขึ้นมาเสียงเฉยชามากเลยครับ...ผมค่อยๆ หันไปมองพ่อ
“เค้าไม่ได้ทำนะ พ่อ เค้าไม่ได้กอด...เค้าไม่ผิด พ่อจะให้เค้ายอมรับได้ไง” ไอโมพูดไปน้ำตาก็จะหยดแหละครับ..เสียใจด้วยแหละที่พ่อไม่เชื่อ..ส่วนแม่ผมก็ยื่นมือมาจับมือผมไว้แน่นแหละครับ...
“เอาหล่ะ พอแล้วนะ..จะกอดรึไม่ได้กอดไม่รู้ที่แน่ๆ .น้องหญิงเค้าเป็นผู้หญิงยังไงเค้าก็เสียหาย ป่านนี้คนที่เค้าเห็นว่าเรา สอง คนยืนกอดกันหน่ะ เค้าคงไปพูด นินทาให้คนเค้าได้ยินไปทั่วแล้ว....ยังไงซะฝ่ายตาพงษ์ก็ต้องรับผิดชอบแหละนะ”พอผู้ใหญ่บ้านฝ่ายนู้นพูดขึ้นไอโมก็ได้แต่เงียบแหละครับปลง...ยังไงซะดูท่าว่ายังไงก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ไม่ได้ทำจริงๆนั้นหล่ะ...
“แล้วจะให้รับผิดชอบยังไงหล่ะ” พ่อผมพูดขึ้นนิ่งๆ อะครับ ดูไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรเลย...
“ก็ต้องเสียผี กันแหละนะ ตาพงษ์..หรือไม่ก้ให้ลูกชายตาพงษ์กับน้องหญิงเค้าหมั้นกันไว้ก่อน เรียนจบค่อยแต่งงานกัน ตาพงษ์จะว่าไง”ไอโมอึ้งครับ หันหน้าควับไปมองหน้าพ่อผมทันที พ่อไม่ได้หันหน้ามามองผมเลยซักนิด...ผมก็ทำท่าจะพูดอะไรออกไปแหละครับ แต่ว่า แม่ได้บีบมือผมเป็นเชิงเตือนอะครับไอโมเลยนั่งก้มหน้านิ่งเจ็บใจมากมายเลยหล่ะ...
“ไอเรื่องหมั้นหมายหน่ะ...คงไม่ได้หรอก...เจ้าโมมันยังเด็ก...เอาเป็นว่า..จะให้เสียผีเท่าไหร่หล่ะ” พ่อผมยังนิ่งครับ แต่ไอโมไม่นิ่งแล้วครับอยากร้องไห้อะ...ลองมาเป็นเด็กอายุ แค่ 13 ที่ต้องมานั่งฟังเรื่องพวกนี้ดูสิครับว่ามันจะรู้สึกยังไง...
“อืม...ว่าไงหล่ะ แม่น้อม...จะให้เสียเท่าไหร่ก็ว่ามา..”
การเสียผีของที่บ้านผมเนี๊ยะมันเหมือนกับเป็นสัญลักษ์ว่าผิดจริงจึงต้องยอมเสียอะครับ มันไม่ใช่การเห็นแก่เงินหรอกครับ..(บางคนนะ).เป็นการเรียกศักดิ์ศรีของฝ่ายหญิงคืนด้วยแหละ…ซึ่งมันก็คือเป็นการบอกนัยๆว่ากระผมได้ไปกอดลูกสาวเค้าจริงๆ นั้นแหละครับ เป็นอะไรที่ไอโมรับไม่ได้จริงๆ ผมไม่ได้ทำอะ ....
“5,000...” ไอโมก็ได้แต่อึ้งอีกแล้วครับ เงินห้าพันหน่ะไม่ใช่น้อยๆ นะ ในสมัยเมื่อ 10 กว่าปีที่แล้วอะครับ...
“ได้..เป็นอันจบนะ” พ่อผมพูดง่ายๆ แล้วพยักหน้าให้แม่ผมอะครับ ...แม่ผมเดินขึ้นไปบนชั้น 2 แล้วพักนึงแม่ก็เดินลงมาพร้อมกับกระเป๋าใส่เงินของแม่อะครับ...
แม่นับๆ เงินแล้วยื่นให้ผู้ใหญ่บ้านฝ่ายผมอะครับ แล้วผู้ใหญ่บ้านฝ่ายผม ก็ยื่นเงินให้กับ..พ่อแม่พี่หญิงเค้า...ไอโมก็ได้แต่นั่งเจ็บแค้นอยู่ในใจแหละครับ...พอตกลงกันได้ฝ่ายนั้นเค้าก็ลาพ่อแม่ และผู้ใหญ่บ้านฝ่ายผมอะครับ แล้วพวกเค้าก็เดินออกจากบ้านผมไป ผมมองตามร่างเล็กๆ ของพี่หญิงด้วยแววตาเจ็บแค้นอยู่ในใจพี่หญิงไม่หันมามองผมแม้แต่นิดเดียว....
“เอาหล่ะ โม...พวกเค้าไปกันหมดแล้ว โมบอกพ่อมาตรงๆ ซิว่าโมทำรึเปล่า” พ่อหันมาพูดกับผมหลังจากที่ ผู้ใหญ่บ้านลากลับบ้านไปอะครับ..
“เค้าปล่าวนะพ่อ...เค้าไม่ได้กอดนะ พี่หญิงต่างหากหล่ะเป็นคนกอดเค้าอะ” ผมก็มองพ่อด้วยแววตาอ้อนวอนอะครับ...อยากให้พ่อเชื่อว่าผมไม่ได้ทำจริงๆ..
“โมพ่อสอนโมให้เป็นคนแบบนี้เหรอลูก...ฝ่ายนั้นเค้าเป็นผู้หญิงนะ โมยังจะ..ผลักความผิดไปให้เค้าอีกเหรอลูก..หา” พ่อผมมองผมด้วยแววตาผิดหวังในตัวผมอย่างเต็มเปี่ยมเลยครับ...
ผมมองหน้าพ่ออย่างอึ้งๆ และผิดหวังไม่แพ้กัน...ไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากปากผมอีกเลย...ผมได้แต่มองหน้าพ่อด้วยความเจ็บใจเป็นที่สุด...
“โม วันนั้นหน่ะ พ่อรู้นะว่าโมทำอะไรกับ เด็กผู้หญิงคนนั้น” อยู่ๆพ่อก็พูดขึ้นมาอะครับ...มันทำให้ผมเข้าใจว่าทำไมพ่อถึงไม่เชื่อผม..พ่อได้ตัดสินผมไปแล้วจากสิ่งที่พ่อรับรู้ในวันนั้น...มันทำให้ผมพูดไม่ออกไม่อยากอธิบายอะไรอีกแล้ว...
“ก็แล้วแต่พ่อ แล้วกัน...ใช่ เค้าพาผู้หญิงมานอนที่บ้านจริงๆ นั้นแหละ...เค้าทำจริงเค้ารับ...แต่นี้เค้าไม่ได้ทำเค้าไม่มีวันรับหรอก” ผมพูดกับพ่อเสียงเบาหวิว มันเจ็บมันเสียใจที่พ่อไม่เชื่อผม...พ่อได้ตัดสินผมจากสิ่งที่พ่อเห็นเพียงแค่ครั้งเดียวพ่อไม่เชื่อใจผม...
“ถ้าโมไม่ได้ทำผู้หญิงเค้าจะพูดได้ยังไงว่าโมเป็นคนไปกอดเค้าหน่ะ หา เค้าเป็นผู้หญิงนะ...โมบอกพ่อมาตามตรงเถอะอย่าโกหกพ่อ” พ่อพูดกับผมด้วยแววตาผิดหวังเช่นเดิม ...
“เค้าไม่รู้...เค้าเป้นลูกพ่อนะ...ทำไมพ่อถึงไม่เชื่อเค้าหล่ะ” ไอโมน้ำตาร่วงเผาะเลยแหละครับ...
“ก็โม ทำให้พ่อไม่เชื่อโมเองนะ..” พ่อจ้องผมเขม็งเลยครับ...ไอโมงงมากมายว่าไปทำอะไรให้พ่อไม่เชื่อได้ขนาดนั้น...ผมมองหน้าพ่อด้วยความผิดหวัง...ผมลุกขึ้นยืนด้วยน้ำตานองหน้า...ในเมื่อไม่เชื่อกันก็จะไม่ขอพูดอีกแล้ว...
“พ่อไม่เชื่อเค้าก็ตามใจ...แต่คนอย่างเค้าหน่ะ ถ้าผิดเค้าก็ยอมรับว่าเค้าผิด แต่ถ้าไม่ก็คือไม่..” แล้วผมก็หันหลังให้พ่อเดินขึ้นไปบนห้อง ล๊อคประตูแล้วล้มตัวลงนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่กับเตียงนอน...
ซักพักผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตู และเสียงเรียกของแม่ แต่ไอโมไม่อยากคุยกับใคร แม่ก็คงเหมือนพ่อ คงไม่เชื่อผมหรอก...งั้นก็อย่าคุยกันอีกเลยนับตั้งแต่วันนี้ไป....
นับตั้งแต่วันนั้นไอโมก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมก็ได้เป็นลูกที่เลวไปแล้ว ผมไม่คุยกับพ่อ..ไม่มองหน้าพ่อเลยซักนิดเดียว..ไอโมก็ไปเรียนตามปกติ ที่โรงเรียนรู้ข่าวเร็วดีจริงๆ เพื่อนก็เข้ามาถามผมว่าเกิดอะไรขึ้น เห็นว่าผมไปกอดไปปล้ำพี่หญิง จนต้องเสียผีเหรอ...เป็นคำถามทีงี่เง่ามาก...ผมก็ได้แต่เงียบแหละครับ ไม่พูดอะไรออกมา และก็ถามไปว่า
“คนอย่างกู...หมดน้ำยาถึงขนาดต้องไปปล้ำผู้หญิงเลยเหรอวะ” แค่นี้ครับที่ผมพูด.
.และเพื่อนๆ ผมก็ได้แต่หัวเราะ และก็ไม่มีใครถามหรือว่าสงสัยอะไรในตัวผมอีก...เพื่อนๆ ห้องผมเข้าใจ...และทุกคนในโรงเรียนเลยด้วยที่เข้าใจว่าผมไม่มีวันทำแบบนั้นวันที่ผมปฏิเสธพี่เค้าไปนั้นทุกคนก็รับรู้กันหมด...กลายเป็นว่าพี่หญิงเป็นคนที่โดนหนักซะงั้น..มีแต่คนว่ากระทบกระเทียบพี่เค้า...จนพี่เค้าไม่ยอมมาโรงเรียนอะ..อายหนัก แต่ผมก็รู้สึกว่ามันสาสมนะ..สะใจด้วยแหละ...ก็เค้าเป็นต้นเหตุให้ผมกับพ่อผิดใจกันนี้นา(ตอนนั้นคิดแบบนี้จริงๆ..เล๊วเลว)
และทุกอย่างก็เป็นไปด้วยดีครับ กลับสู่สภาวะปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือผมกับพ่อแทบจะไม่มองหน้ากันเลย...มันเป้นความผิดหวังในตัวซึ่งกันและกันของผมกับพ่อ...
เหตุการณ์นี้ผ่านไปได้ซักอาทิตย์นึงมั้งครับ...วันนั้นผมมาโรงเรียนแต่เช้า..เป็นเวรกวาดห้องหน่ะครับเลยมาแต่เช้าหน่อย..มาตั้งแต่ภารโรงยังไม่เปิดห้องเรียนเลยทีเดียว แต่กระผมก็ได้ไปเอากุญแจจากภารโรงมาเปิดประตูห้องเรียนผมแหละครับ...พอผมเปิดห้องได้แป๊บเดียวไอวิทย์ก็มาอะครับ ผมกับมันเลยช่วยกันกวาดห้อง ถูห้องเรียนแหละ.เป็นเวรกัน 5 คนครับ อีก 3คนนั่งรถรับส่งเลยยังมาไม่ถึง..เลยให้รับผิดชอบหน้าที่อื่นแทน...
“เออ.ไอโมเอาถังมากูไปเปลี่ยนน้ำเอง” ไอวิทย์มันพูดกับผมหอบๆ อะครับ แล้วมันก็เดินเอ้อ ระเหยไป ที่ก๊อกน้ำชั้นล่างอะครับ ห้องเรียนพวกผมอยู่ชั้น 3 ครับ..
พอไอวิทย์ไปผมก็หันไปคว้าแปรงลบกระดานแล้วไปเคาะเอาฝุ่นช๊อกออก ที่หน้าต่างอะครับ..
“เฮ้ย ไอสั- โม” หือ ใครวะ แม่มเรียกกูซะเพราะเชียว ผมนึกอย่างขำๆ แล้วหันหน้ากลับไปอะครับ ผมคิดว่าเพื่อนผมล้อเล่นอะ...
“โอ้ย...” เจ็บมากมายก่ายกองเลยครับ ผมยกมือขึ้นลูบหัว ตรงที่โดนของแข็งอะไรซักอย่าง ฟาดลงมาอะครับ...หน้ามืดเลยอะ..แม่ม ไอชั่ว...แล้วผมก็เห็นเลือดสดๆ ไหลออกมาจากหัวผม..ผมเงยหน้าขึ้นมองไอคนที่มันฟาดผมอะครับ...ไอบอย..ไอบอย มึง.
“โอ้ย..ซี๊ด” แล้วไอบอยมันก็เข้ามาเตะ เข้าที่ท้องผมอีกทีอะครับ..เจ็บแม่ม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
