นึกว่าmeeza31จาไม่มาทวงซะแย้วว เค้ารอตะเองมาทวงอยู่นะเนี่ย
/////////////////////////////////////////////////////////////
ตอนที่ 20 “นุ่มนวล..ก้เป็นหนิ...ทำไมไม่ชอบทำ” ผมพูดเบาๆ กับอกไอคิมมันหลังจาก ได้ปลดปล่อยอะไรต่อมิอะไรออกไปจนหมด... ผมก้อเพลียสิครับ...ตาปรือๆจะหลับแหละ...แต่ขอแซวไอคิมมันหน่อย...
“ทำได้...แต่ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่...หึหึ...ไม่ถึงใจ...และเราก็รู้ว่านายไม่ชอบ...”ไอคิมมันพูดเสียงหอบๆกลั่วหัวเราะอะครับ...
อายสิครับไอโม..เลยขยับปากไปกัดนมไอคิมมันแรงๆทีนึง..เห็นมันสะดุ้งเฮือกแล้วรู้สึกสะใจครับ...จนได้ยินเสียงมันซี๊ดปากเบาๆนู้นแหละครับผมจึงปล่อย...และค่อยๆผลอยหลับไป...
ตื่นอีกทีก็บ่าย แก่ๆ อะครับ...ผมเดินหัวยุ่งลงมาด้านล่าง..คิดว่าคงไม่เจอไอคิมมันแล้วนะ...ก็เห็นมันบอกว่าพรุ่งนี้มีเรียนอะครับ ก็นึกว่ามันกลับมหาลัยไปแล้วซะอีกที่ไหนได้ครับ..ผมยังเห็นมันนั่งเล่นเกม กับไอมดอยู่เลยอะ...นั่งเถียงกันกับไอมดเสียงดังลั่นบ้านเลยครับ...และเสียงไอมดนั้นแหละครับดังสุด..แปดหลอดมากมายเลยครับมัน...พอไอคิมมันเห็นผม มันก็ยิ้มโชว์ฟัน 32 ซี่ให้ผมเห็นเลยทีเดียว ผมก็นึกอย่างหมั่นไส้หล่ะครับ...มึงจะอารมณ์ดีเกินไปแหละไอคิม..ชิ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว..ยังทำท่ายังกะจะตายอยู่เลย...
“นี้...นายไม่คิดจะกลับไปเรียนเลยใช่ไหมเนี๊ยะ...”ผมยืนเอามือกอดอกมองหน้าไอคิมมันอย่างหมั่นไส้อะครับ...
“ไป..เดี๋ยวค่อยไปก็ได้..มหาลัยมันไม่หนีไปไหนหรอก...” โทษทีครับปากมันพูดตามันก็มองที่หน้าจอทีวี..มือก็กดจอยย์ยิกๆ..
“เออ...ตามใจ..ตัวนายหนิไม่ใช่ตัวเราซะหน่อย...” พูดด้วยความหมั่นไส้ครับ..ผมก็ยืนรอครับว่ามันจะพูดอะไรกับผมรึเปล่า..แต่เปล่าเลยมันไม่หันมามองผมด้วยซ้ำ...
เจ็บใจครับ...โดนเกมส์แย่งความสำคัญ...หน่อยแน่...เมินกูเหรอมึง..ผมจึงเดินไปยืนบังหน้าจอทีวีพวกมันอะครับ...
“เฮ้ย..หลบดิวะ..ทำไรอะ..ออกไป...โหยเค้าตายเลยอะพี่คิม...เซ็ง” ไอมดมันโวยวายขึ้นเสียงดังเลยครับ...มันทำหน้ายังกะจะฆ่าผมอะ...
“หึ..เด็กขี้อิจฉา” ไอคิมมันพูดกลั่วหัวเราะ..แล้วเอาตีนเขี่ยผม ออกจากหน้าจอทีวีอะครับ...ผมหล่ะเซ็ง
“ไม่ได้อิจฉาโว้ย...แม่ม..ไอมด..ตายแล้วใช่ไหมมึงอะ...เอามานี้..กูเล่นเอง..มาเลยคิม มา..ใครมันจะแน่กว่ากัน...” ผมแย่งจอยย์มาจากมือไอมดมันแล้วเอาตีนยันมันโครมนึง จนมันกระเด็นตกจากเก้าอี้ผ้าใบ..ไปนั่งแปะลงบนพื้นกระเบื้อง..เย็นๆ
“โหย..ไรวะ..ยันเค้าด้วยอะ...เค้าไม่ใช่พวกซาดิสส์อย่างพี่นะ...จะได้ชอบความรุนแรง” มันพูดหน้าบึ้งมากมายครับ กระฟัดกระเฟียด คงอยากจะเล่นต่อครับ...แต่น้ำหน้าอย่างมันจะทำไรผมได้..ผมเป็นพี่มันนะ...5555555555
“หุบปากไปเลยไอมด...รู้ดีนะมึง..กูเป็นพวกซาดิสส์ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ...” ปากพูดตาผมก้อจ้องที่จอ...ที่ตอนนี้เกมส์ กำลังใกล้จะสตาร์ทแล้วครับ(ผมจำไม่ได้ว่าเกมส์อะไร..รู้สึกว่าเกมส์นี้ผมพึ่งซื้อมาให้ไอมดมันจาก บางกอกอะครับ..เกมส์ฆ่ากันอะแหละเกมส์ไรมะรุ)
“นั้นสิมด...รู้ได้ไงว่าพี่โมเป็นพวกซาดิสส์..หึหึ” ไอคิมมันพูดกลั่วหัวเราะ แล้วหันหน้าไปถามไอมดมันอย่างอารมณ์ดีอะครับ...
“โห..ก็...ตอนก่อนที่พี่โมจะไปอยู่ กรุงเทพฯอะพี่..พี่โมไม่สบายอะ...เค้าก็เลยมาเช็ดตัวให้ใช่ปะ...ตามเนื้อตัวนะ...แดงเป็นจ้ำๆเลยพี่..555 สงสัยโดนแฟนกัดมาอะ..คึคึ..ทำอะไรกันรุนแรงจริงๆ..คึคึ..แต่ท่าทางพี่โมจะชอบ..ไม่เห็นว่าไรซักคำปล่อย..ให้เค้าทำซะช้ำไปทั้งตัว..แถมตัวเองถึงกับไม่สบายเลยอะพี่55555555555” มันพูดเสร็จก็วิ่งปรู๊ด...ออกไปจากห้องเลยอะครับ
“ไอมด...ไอน้องชั่ว...” ผมพูดเสร็จก็วางจอยย์กะจะวิ่งตามไปกระทืบมันซักที โทษฐาน จุดใต้ตำตอ..
“นี้ๆ..พอแล้วน่า..หึหึ...”ไอตัวการที่ทำให้ผมกลายเป็นพวกซาดิสส์ในสายตาไอมด..มันดึงแขนผมไว้...แล้วยัดจอยย์ลงในมือผมเหมือนเดิมอะครับ...
ส่วนมันนะเหรอครับก็อารมณ์ดีโคตรๆสิครับ..หัวเราะเอิ้กๆ ชอบอกชอบใจ ทำหน้าล้อเลียนผมด้วยอะ...ผมเลยเอาเท้าอันเรียวงามของผม..ถีบแรงๆไปที่สีข้างมันที...แต่มันไม่เห็นสะดุ้งสะเทือนอะไรเลยครับ..ผมหล่ะเซ็ง.
ผมเห็นมันมองซ้ายมองขวา ทำตาร๊อกแหรก...เอิ่มอันตรายครับ ไม่น่าไว้ใจอย่างแรง....และก็เป็นอย่างที่คิดครับ...
“อุ๊ก..” ไอคิมมันคว้าคอผมเข้าไปจูบปาก...อะครับ...ไอโมหล่ะกลัวจริงๆ กลัวว่าคนที่บ้านผมจะมาเห็นเข้าอะ...ไม่เคลิ้มไปกับมันหรอกครับ...ผมเลยยกเท้าขึ้นแล้วถีบมันไปที..เบาๆครับ...
“หึหึ...” ไอคิมมันหัวเราะหึหึ..แล้วทำหน้าหวานเลี่ยนให้ผมอะครับ...
“ก่อนกลับ..ขออีกซักทีนะโม...” มันพูดเบาๆ..แล้วตะปบมือลงกับเป้าผมอะครับ...ผมยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่...
“ทำไรบ้าๆ..ประเจิดประเจ้อ...ไอลามก” ทั้งโมโห ทั้งอายครับไอโม...ไอคิมมันจะสะดุ้งสะเทือนก็หาไม่...มันหันหน้ามายักคิ้วให้ผมอีกหนึ่งที...
เออ..แฮะ ไอนี้บทมันจะกระล้อนก็กระล้อนซะเหลือทนจริงๆ..แบบนี้ดีกว่า..ที่มันชอบทำเป็นไหนๆ...ผมมองมันที่ตอนนี้ทำตัวเหมือนเด็กๆเลยครับ...ท่าทางจับจอยย์ยิ้มหน้าบานไม่ยอมหุบ..มันทำให้ผมมีความสุขมากมายเลยทีเดียว..
.คนไหนคือไอคิมตัวจริงกันแน่..ไอคิมจอมกระล้อนหรือว่าไอคิมจอมโหด...คนไหนคือตัวจริงของมัน..แบบไหนที่เป้นนิสัยจริงๆของมัน...นี้กูไม่ได้รู้จักไอคิมมันเลยซักนิดหรือวะเนี๊ยะ...กูรู้อะไรเกี่ยวกับมันมั้ง นอกจากที่รู้ว่ามันเรียน วิศวะที่ มข..นอกจากนั้นแล้วรู้อะไรอีกไหม...อยู่ๆ ก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมาซะงั้นครับ...
ไอคิมมันหันมายิ้มให้ผม แล้วมันก็พยักหน้าให้ผมประมาณว่าเล่นดิ..เริ่มแล้วนะ...ผมยิ้มให้มันนิดๆ แล้วก็เริ่มเข้าโหมดโหดกับมันครับ...ผมเล่นสู้มันไม่ได้หรอกครับ...ผมไม่ถนัดเล่นเกมส์อะไรพวกนี้อะ...แพ้มันตลอดเลย..และมันก็โดนผมยันเป็นพักๆ...มันชนะผมทีไร มันก็เยาะเย้ยผมซะทุกที และมันก็โดนผมเอาจอยย์ฟาดหัวมันซะทุกทีเหมือนกัน..แรงซะด้วยนะครับ...แต่มันไม่ยักโกรธผมแหะ..มันยังยิ้มหน้าบานทำหน้าล้อเลียนผมอยู่นั้น...ก็เลยโดนผมถีบเข้าให้เหมือนกัน...ยิ่งมันเยาะเย้ยผมก็ยิ่งโกรธครับ..(ผมมันพวกยั่วขึ้นซะด้วย) เล่นไปเล่นมา..แซวไปแซวมา กลายเป็นว่าผมโกรธมันจริงๆซะงั้นครับ..ฮ่าๆๆๆๆ(ขำตัวเอง) ผมเลยเขวี้ยงจอยย์ทิ้ง...ไอมด..ซึ่งตอนนี้มันกลับมาแล้วมันถือขนมนมเนยมานั่งเยาะเย้ยผม...อยู่กับไอคิมนั้นแหละครับ..เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุย..มันถลาไปคว้าจอยย์ไว้แทบไม่ทัน..
“ไม่ ล่ง ไม่เล่น มันแหละ แม่ม..เยาะเย้ยกูอยู่ได้.. เก่งนักเหรอมึงหน่ะ..”
ผมพูดห้วนๆ แล้วลุกขึ้น
เอามือที่เต็มไปด้วยแผลถลอกนั้นแหละครับ ไปบีบ คอไอคิมมันอย่างโมโห...ผมได้ยินเสียงมันดังอ๊อกๆ..อยู่ในลำคออะครับ...ท่าทางคงเจ็บ..แต่ไม่ยักจะปัดป้อง หรือดึงมือผมออก...ผมเลยหมั่นไส้ครับ..ปล่อยมือออกจากคอมัน..เอามะเหงกลงกบาลมันที..
แล้วหันหลังเดินไปที่หน้าบ้าน...นอนแปะลงบนแปลยวนที่แม่ผมผูกไว้ ระหว่างต้นมะยมกับต้นคูณ หน่ะครับ ผมยังได้ยินเสียงมันกับไอมด หัวเราะเอิ้กอ้ากตามหลังผมมาอยู่อะครับ แม่ม...เว้ย โมโห..ไอพวกบ้า..โมโห โมโห..ฮึ่ม พยายามนับ 1-10 ครับ แล้วก็หลับตาลง....ยั่วกูจริงแม่ม...รู้ทั้งรู้นะครับว่าพวกมันแกล้งให้ผมโกรธ แต่มันก็อดโมโหไม่ได้อะ...TOT
ผมนอนเล่นอยู่ที่แปลยวนคิดนั้นคิดนี้ไปเรื่อยเปื่อย..จนตะวันจะตกดินนู้นแหละครับ อากาศเริ่มเย็นจัด..ไอโมเลยต้องวิ่งแจ้นเข้าบ้านคิคิ..ความจริงคือ แม่มาตามไปเช็ดตัวหน่ะ...และคนที่ทำหน้าที่เช็ดตัวให้ผมก็คือไอมดเช่นเคยครับ...ตอนแรกไอคิมมันจะเช็ดให้เอง แต่ผมมองมันอย่างเคืองๆ มันหัวเราะหึหึ...แล้วเดินหนีไปช่วยแม่ผมทำกับข้าวอะครับ...
พอผมเช็ดตัวเสร็จ..ก้เห็นไอคิมมันเดินหน้าบานเข้ามาในห้องผมอะครับ..มันเดินมาจุ๊บผมเบาๆที่หน้าผาก..ผมก็ผลักมันออกสุดฤทธิ์หน้างอมากมาย งอนครับ...ตอนนี้ไอมดมันออกไปแล้วครับ..
“งอนเหรอ..แหย่เล่นหน่อยเดียวเอง..”มันพูดยิ้มๆ แล้วเอามือขยี้ที่หัวผมอะครับ..ผมก็ยกมือขึ้นปัดออกอีกเหมือนกัน..
ไอคิมมันยักไหล่จึกนึง แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินออกจากห้องผมไปอะครับ...ไอโมก็ได้แต่มองตามอย่างงอนๆ...ง้ออีกนิดก็ไม่ได้แม่ม..รมณ์เสีย..
“คิม..ได้ยินว่าจะกลับวันนี้เหรอ” พ่อผมครับ อยู่ๆก็พูดขึ้นมาตอนที่พวกผมกำลัง กินข้าวกันอยู่อะครับ...
“ครับ พ่อ..เด๋ว กินข้าวเสร็จก็จะกลับเลยอะครับ..พรุ่งนี้ผมมีเรียนอะครับ” ไอคิมมันตอบพ่อผมไปนิ่งๆอะครับ..เป้นไอคิมคนเดิมแล้วครับ จอมกระล้อนหายไปแล้ว...ผมก็มองมันอย่างหมั่นไส้หล่ะครับ ไอจิ้งจก เปลี่ยนสีไวจริงมึง
“มันมืดแล้วนะลูก...พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ได้มั้ง...เรียนเช้ารึเปล่าหล่ะ ..ถ้าไม่เช้ามาก...พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับดีกว่านะแม่ว่า...มันหนาวนะลูก..” แม่ผมพูดขึ้นมาบ้างอะครับ...ไอคิมมันหันหน้ามามองผมนิดนึง..แววตาเจ้าเล่ห์มากมายเลยครับ...แววตามันกำลังบอกผมว่า..เราไม่เกี่ยวนะพ่อแม่นายพูดเอง..เซ็ง
“ ไม่เช้าเท่าไหร่หรอกครับ...งั้น..พรุ่งนี้ผมค่อยกลับก็ได้ครับ...แล้วถ้าผมจะมา..ที่นี้บ่อยๆจะได้ไหมครับ ...ผมชอบที่นี้จัง...” มันพูดเสียงหล่อเชียวครับ...ทำหน้าจริงใจมากมายเลยอะ.....หูยมันนะมัน..เชื่อมันเลย...ผมคิดว่ามันต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆเลยครับ...
“หึหึ...คนกรุงเทพฯ ก็เป็นแบบนี้แหละ...มาอยู่บ้านนอกคอกนา ก้อเลยติดใจ เอาสิ...จะมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ..คิดว่าที่นี้เป็นบ้านของตัวเองก็แล้วกัน..อีกอย่างจะได้มาคุยเป้นเพื่อนพ่อด้วย...พ่อคุยกับไอมดไอโม มันไม่รู้เรื่องหรอก...มันไม่รู้เรื่องพระหน่ะ....”พ่อผมพูดแล้วยื่นมือมาตบบ่าไอคิมมันแปะๆอะครับ...ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้กับทุกคน...ไอนี้แม่ม..ประจบสอพลอโคตรๆเลยอะ...ผมหล่ะเชื่อมันเลย
และคืนนั้น..ไอคิมมันก็จัดการฟัดผมจนหนำใจหล่ะครับ....มันยังอ่อนโยนกับผมเหมือนเดิม...และผมก็หลับไปอย่างเป็นสุขกับอกอุ่นๆของไอคิมมัน...อุ่นดีนะครับ คิคิ...ที่เค้าว่าหนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาวนี้...ใช่จริงๆครับ คิคิ..มันไม่ใช่อุ่นเฉพาะกาย แต่มันอุ่นใจด้วยหน่ะครับ..อุ่นใจที่มีคนที่เรารักมากมายนอนอยู่เคียงข้างเรา...
ผมตื่นเช้ามา ก็ไม่เจอไอคิมมัน แล้วครับ คาดว่ามันคงกลับไปเรียนแล้ว...ใจหายเหมือนกันนะ เหงาๆ ยังไงบอกไม่ถูก...ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินลงไปด้านล่างอะครับ...เข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา..ตอนกินข้าวเช้าแม่ผมบอกว่า ไอคิมมันออกไปตั้งกะเช้าแล้วอะครับ...เห็นบอกว่า อีก วัน 2 วันจะมาใหม่..แม่ผมว่างั้นอะครับ....
“มันจะมาทำไมอีกอะแม่....เฮ้อ...มันติดอกติดใจอะไรบ้านเรานักหนา...” ทำหน้ายุ่งๆ แบบรำคาญๆอะครับ...แต่ในใจนี้..ตีปีกพับๆเลยครับ...เหอๆ..
“อ้าว...ไปว่าเพื่อนแบบนั้นได้ไงอะ เจ้าโม...พ่อว่า..เพื่อนเราคนนี้ใช้ได้เลยนะ...คบๆ ไว้หน่ะดีแล้ว...เพื่อนดีๆหน่ะหายากนะ” พ่อผมพูดพลางตักแกงซดโฮกลงคออะครับ....เฮ้อ..ถ้าพ่อรู้ว่ามันกับผมไม่ใช่แค่เพื่อนกันธรรมดา พ่อจะรู้สึกยังไงบ้างน้า...นึกสภาพไม่ออกจริงๆ...ชักศึกเข้าบ้านเองนะพ่ออะ..คึคึ
และวันนี้ทั้งวันผมก็อยู่บ้านอย่างเซ็งๆครับ..ไอคิมก็กลับไปเรียนแล้ว ไอมดโรงเรียนมันก็เปิดแล้วเหมือนกัน..ผมเลยอยู่บ้านคนเดียวอะครับ...แม่ผมไปช่วยงานเพื่อนบ้านนั้นแหละครับ พรุ่งนี้เค้าจะเป็นงานแล้วอะ...
อยู่คนเดียวครับ เลยมีเวลาคิดนั้นคิดนี้เรื่อยเปื่อย กะว่าจะอ่านหนังสือก็ไม่ได้อ่านเท่าที่ควรหรอกครับ มัวแต่คิดถึง ไอบ้าคิมมันอะครับ...พอรู้สึกตัวก็กำลังคิดเรื่องลามกอยู่ซะแล้ว หงือ...เลยต้องรีบปัดไอคิมมันออกจากหัวสมองอย่างด่วนๆ..แล้วพยายามมีสมาธิกับตัวหนังสือที่กำลังอ่านอยู่..จะสอบแล้วนะมึงไอโม จะมามัวคิดฟุ้งซ่านไม่ได้นะเว้ย...และผมก็จมดิ่งอยู่กับตัวหนังสือเบื้องหน้า...
และกว่าที่ผมจะกลับ บางกอก ไอคิม กับไอนัท ก็มาเยี่ยมผมหลายครั้งครับ...มาแต่ละครั้งพวกมันก็จะมาค้างกับผมคืนนึงก่อนครับแอะ..แต่แปลกนะครับ พวกมันไม่เคยมาตรงกันเลยซักวัน..เหอๆ..จะบังเอิญหรือตั้งใจก็ไม่รู้อะ...
และหลังจากที่ผมมาอยู่บ้านเกือบ 3 สัปดาห์ แผลผมก็หายแล้วครับ ตกสะเก็ดแล้วเรียบร้อย..ผมก็ได้ยามาจากคุณหมอนั้นแหละครับมาทาให้มันไม่เป็นแผลเป็นมากนักหน่ะครับ...และวันนี้ผมก้ต้องกลับบางกอกแล้วครับ พรุ่งนี้มีสอบอะ...และคนที่ขับรถกลับบางกอก กับผม คือ ไอนัท ครับ...ความจริงไอคิมมันก็บอกผมอะนะครับว่าเด๋วมันขับให้เอง..เหอๆ..แต่ปรากฏว่า 2-3 วันก่อนที่ผมจะกลับ ไอคิมมันไม่ว่างเลยครับ...คนที่ขับรถให้ผมจึงเป็นไอนัท...
มันก็นั่งรถเมล์มาหาผมที่บ้านอะครับ...และหลังจากนั้นรถเก๋งคันงามของผม(ที่คนอื่นซื้อให้) ก็ค่อยๆคลานออกจากหน้าบ้านผม..รู้สึกใจหายนะครับ..ที่ต้องจากบ้านไปอีกแล้วอะ...เคยเป็นกันไหมครับ..เวลาจะกลับบ้านหน่ะไม่ค่อยอยากจะกลับหรอก..พอเวลาจะจากบ้านก็ไม่อยากจากเหมือนกัน..
ในระหว่างทางจากขอนแก่น ถึง บางกอก..ผมก็นอนหลับมาตลอดทางเลยครับ...โดยมีไอนัทที่ขับรถช้าโคตรๆ..ให้ผมนอนอย่างสบายอกสบายใจอะครับ...กว่าจะถึง บางกอก..ก็ใช้เวลากว่า 6 ชม...หวานเย็นโคตรๆ ถ้าผมขับเองนะ.. 4 ชม.นี้ก็คือว่าช้าแล้วนะสำหรับถนนหนทางที่คล่องปรี๊ดๆอย่างนี้อะ...เฮ้อ...แต่ผมก็ถึงบางกอกอย่างปลอดภัยอะครับ...
“ตาหวาน...ปิดเทอมไปเที่ยวกันนะครับ” ไอนัทมันถามผมเบาๆตอนที่พวกผม นั่งกินข้าวกันอยู่ในบ้านอะครับ...ไอเป้ยก็อยู่ด้วยครับ...
“เป้ยไปด้วย...” น้านยังไม่รู้เลยว่าเค้าจะไปไหนกัน..รีบขอตามไปซะงั้น...มันพูดเสร็จก็ยิ้มตาเป้นประกายอะครับ...ผมก้ได้แต่ส่ายหน้าไปมาอะครับ
“ไปเที่ยวไหนอะพี่...” ผมถามมันเบาๆ พลางเคี้ยวข้าวตุ้ยๆอะครับ
“ชะอำ..เรายังไม่ได้ไปกันเลยนะครับ...” มันมองหน้าผมเศร้าๆอีกแล้วอะ..ไอโมก็ได้แต่สะอึก..พูดไม่ออกไปเลยทีเดียวใบ้รับประทานครับ
“อืม..ก็ดีนะ..ร้อนๆ ได้ไปเล่นน้ำทะเล..เป็นอันตกลง..ตามนั้น..ใช่ไหมโม..” เจ้าเป้ยมันพูดเสร็จก็มองหน้าผมอย่างมีความหวังอะครับ...ท่าทางมันนี่อยากสุดฤทธิ์เลยครับ
“อืม...ใกล้ๆวันค่อยว่ากันอีกทีดี กว่าพี่...วางแผนไว้นานๆไม่ดีหรอก..หึ เดี๋ยวแผนล่ม...”ผมพูดแล้วยิ้มอย่างขื่นๆอะครับ..
“หึ..ไม่เกี่ยวหรอกครับ..จะช้าหรือเร็ว...แผนก้ล่มได้เหมือนกันนั้นหล่ะ” มันพูดแล้วก้มหน้างุดๆ ตักข้าวเข้าปากอะครับ..ผมก็พูดไม่ออกอีกแล้วครับ เหมือนมีก้อนอะไรแข็งๆมาจุกอยู่ที่คอหอย
“พูดไรกัน..ไม่เห็นรู้เรื่องเลย...อืม..คิดไว้ตั้งแต่เนิ่นๆก็ดีนะโม...จะได้เตรียมตัวไง..เราจะได้จัดเวลาได้ลงตัวด้วยอะ...เนอะ” เจ้าเป้ยมันพูดยิ้มๆโดยมันไม่ได้สังเกตุเห็นสีหน้าของผมกับไอนัทเลยครับเฮ้อ....
และคืนนั้นไอนัทมันก็นอนกับผมนั้นแหละครับ..มันเอาที่นอนปิคนิคมานอนข้างเตียงผมอะครับ..กว่าจะหลับลงได้ก้อคุยกันซะเพลินเหมือนกันครับ...
พอตอนเช้าพวกผมก็แยกย้ายกันไปอีกครั้ง...ผมขับรถไปสอบที่รามฯ 2 บางนา..ไอเป้ยไปเรียน ไอนัทนั่งรถทัวร์กลับขอนแก่น...ตอนนี้ในสมองผมไม่มีอะไรหรอกครับนอกจากเรื่องสอบ...ผมมีสอบ ตั้ง 8 ตัว..วันนี้สอบวันแรกด้วย..จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้....ผมมีสอบตอนบ่ายโมงครับ ก่อนไปที่รามฯ 2 ผมจึงแวะที่ ราม 1 ก่อน เข้าไปไหว้ พ่อขุนซะก่อนไม่ได้บนบานกับเค้าหรอกครับ แค่ไหว้เอาฤกษ์ เอาชัย
พวงมาลัยดอกดาวเรือง สีเหลือง พวงใหญ่ ที่ถืออยู่ในมือ...พร้อมธูปที่จุดและผมก้อยกมือพนมขึ้นกับอก...
‘พ่อขุนครับ...ลูกขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ...วันนี้เป็นวันสอบวันแรก ขอให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีนะครับ..พ่อไม่ต้องช่วยผมก็ได้..ผมจะทำให้เต็มกำลังผมซะก่อน...จากนั้นถ้าไม่ได้จริงๆ ผมถึงจะมาขอให้พ่อช่วยผมนะครับ...’
..นี้คือคำอธิฐานของผม...อาจจะดูแปลกๆ ไปซักหน่อย แต่ไม่อยากบนบานกับพ่อขุนหน่ะครับ...กลัวไม่มีเวลามาแก้บนหน่ะ..ฮ่าๆๆๆๆๆๆ...ไม่ได้เป็นคนดิบดีอะไรหรอกครับ. คิคิ..กลัวท่านเหนื่อยด้วยแหละ ที่ต้องไปช่วยลูกๆของท่านเป็นแสนๆคนหน่ะเหอๆ...
พอผมไหว้พ่อขุนเสร็จ ก็ค่อยๆขับรถไปสอบที่ รามฯ 2 หล่ะครับ...จราจรคับคั่งดีจริงๆครับ..ถนนเส้นนี้หนิ...ตอนนั้นผมยังไม่รู้จักทางลัดอะครับ..เลยขับรถตรงแหน๋ว ตามตูดรถเมล์ สาย 207 ไปหน่ะครับเหอๆ....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
