กะทิิขอพล่าม
สวัสดีครับ มิตรรักแฟนหมาทุกท่าน ( ยกขาหน้าไหว้แบบหมา ๆ ) ในที่สุด ในที่สุดสิ่งศักดิ์สิทธิ์ จะเป็นศักดิ์สิทธิ์ แท่งทอง หรือศักดิ์สิทธิ์อัลลอยด์ก็ช่างเถอะ ในที่สุดผมก็ได้รับความเมตตาจากท่านทั้งหลายแล้วครับ ทำไมเหรอครับ ก็ .. ฮึุก คุณรินทร์กับคุณราชคืนดีกันได้แล้วคร๊าบบบ หมาปลื้มครับ หมาปลื้ม ใครว่างขอทิชชู่หน่อยครับ หมาจะซับน้ำตา งี๊ด~~
หมา 5.3: สงครามกลางบ้านตอนที่ 3
ในที่สุดก็จะสว่างแล้ว ฟ้าเกือบสางแล้วครับ ผมเริ่มเห็นแสงแดดที่ทอแสงมารำไรผ่านช่องว่างที่ปิดไม่มิดของผ้าม่านเข้ามาเป็นลำสวยเลยแหละ แต่ว่าคุณรินทร์ที่นอนหนุนผมอยู่นี่ดิยังไม่รู้สึกตัวตื่นเลยอ่ะ เฮ้อ แย่จัง จะเป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย เมื่อคืนก็เล่นนั่งตากน้ำค้างทั้งคืนเลย
"อืมมม" หือ ท่าทางจะตื่นแล้วล่ะครับ เย้ ๆ ๆ ดีใจจัง ขืนนอนนานกว่านี้ตะคริวได้กินผมทั้งตัวแน่เลยเนี่ย ใครไม่เคยเห็นหมาเป็นตะคริวก็จะได้เห็นกันคราวนี้แหละครับท่าน เหอ ๆ ๆ
"กะทิ นี่แกลากฉันเข้ามานอนในบ้านเหรอ" เอ นี่ผมคิดมากไปไหมเนี่ย ผมรู้สึกเหมือนว่าเสียงคุณรินทร์เปลี่ยนไปนะ มันแหบ ๆ ชอบกล แถมหน้าก็แดง ๆ ด้วย งี๊ดดดด คุณรินทร์คร๊าบบเป็นอะไรไปหรือเปล่า
"แค่ก ๆ ๆ"
เอ้า เอาแล้วมั้ยล่ะ ธ่อเอ้ย ผมไม่ใช่พระร่วง ณ เมืองขอมนะเฟ้ย ทำไมคิดอะไรได้ยังงั้นฟะ นี่ขนาดพูดไม่ได้เหมือนคนนะเนี่ยถ้าพูดได้จริง ๆ มันจะขนาดไหนก๊านนน คุณรินทร์นะคุณรินทร์ ไม่สบายจนได้ ทำไงล่ะเนี่ย คุณราชก็ไม่อยู่ด้วยอ่ะ
คุณรินทร์มองหน้าผมแล้วยิ้มเนือย ๆ ด้วยพิษไข้เริ่มออกฤทธิ์แล้วก็ค่อย ๆ พยุงตัวเองลุกด้วยท่าทางกระปลกกระเปลี้ยเต็มที เดินเกาะผนังไปจนถึงห้อง ไอ้ผมก็ต้องตามละครับคอยเดินใกล้ ๆ เอาตัวเบียดคุณรินทร์ไว้ให้เดินชิดผนังไว้ก่อน อย่างน้อยก็มีทีเกาะก่อนจะล้มล่ะ พอถึงห้องคุณรินทร์ก็ลากขาขึ้นไปนอนที่เตียงเลยครับ โฮ่ง ผมอยากบ้า ทำไงดี ท่าทางจะไข้ขึ้นสูงด้วย หน้าแดงเลยอ่ะ โธ่ คุณรินทร์ของ 'ทิ อย่าเป็นอะไรนะครับ
งี๊ด~~ ผมเข้าไปใกล้ ๆ คุณรินทร์ พยายามเลียหน้าให้รู้สึกตัว แต่มันก็ได้ผลไม่มาก ท่าทางกำลังจะไข้ขึ้นด้วยสิ ไอ้ผมจะช่วยอย่างอื่นรึก็ทำไม่ได้ โธ่เอ้ย ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยว๊า คุณราชคร๊าบบ รีบกลับมาซะทีเหอะ
อ๊ะ เสียงเคาะประตู หรือว่า หรือว่า อ๊าก...ขอบคุณสวรรค์คุณราช คุณราชแน่ ๆ ผมห้อแน่บไปที่ประตูเลยครับ ขอร้องล่ะ เป็นคุณราชทีเถอะครับ และ ประตูหน้าบ้านค่อย ๆ เปิดออก และ ... และ ... คุณราชจริงด้วย คุณราชคร๊าบ
"เฮ้ กะทิ เบา ๆ หน่อยสิ จะล้มแล้ว ให้ฉันเข้าไปก่อน เดี๋ยว ๆ ๆ"
คุณราชโวยใหญ่เลย แต่ผมไม่สนหรอก ทั้งตะกุย ทั้งงับ ทั้งลาก เพื่อให้คุณราชตามไปห้องคุณรินทร์ให้ได้ แต่คุณราชนี่ดิ ไม่เข้าใจเอาซะเลย โอ๊ยทำไงดี๊
"โอเค รู้แล้วว่าคิดถึง นี่ฉันรีบกลับมาแทบแย่เลยนะ ไม่แวะที่ไหนเลย แล้วรินทร์ล่ะ" ปลายเสียงยังดูซึม ๆ ครับ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาซึมนะครับท่าน ปัดธ่อ ไปดูคุณรินทร์ก่อนซี่ เร๊ว ๆ ๆ ๆ
"ราช ฉันว่าเจ้ากะทิมันท่าทางแปลก ๆ นะ"
อ๊ะ อีตาคุณนิวัติมาด้วยเหรอผมพึ่งสังเกตเห็น แต่ก็ดีแฮะดูเหมือนหมอนี่เข้าใจผมมากกว่าคุณราชเสียอีกนะเนี่ย ก็ดีหัดทำตัวเป็นประโยชน์ซะมั่งก่อเรื่องไว้เยอะละนี่ เฮอะ
"หือ เดี๋ยว มีอะไรหรือกะทิหรือว่ารินทร์ กะทิ รินทร์อยู่ไหน"
คุณราชหน้าซีดเลยครับทีนี้ เออ รู้ตัวแล้ว เห็นแบบนั้นผมก็เผ่นแน่บ โกยอ้าวไปที่ห้องคุณรินทร์เลยครับ และไม่ต้องบอกก็รู้ว่า อีกสองคนที่เหลือก็วิ่งหน้าตั้งตามผมมาเหมือนกัน แล้วพอเข้าห้องคุณรินทร์มาได้ คุณราชก็แทบจะเป็นลม ก็ที่นอนอยู่บนเตียงน่ะ มันคุณรินทร์นี่ครับ นอนแบ่บ หน้างี้แดงเถือก พอคุณราชเอามือแตะหน้าผากก็ทำท่าตกใจเลย
"คุณนิวัติทำไงดีครับ รินทร์ตัวร้อนมากเลย" คุณราชหันไปหาตานิวัติที่ตามเข้ามาติด ๆ แต่เขาไม่ตอบครับ เขาทำเลยครับท่าน เดินตรงมาเลยแล้วก็อุ้มคุณรินทร์ขึ้นแนบอกแล้วก็หันมาบอกคุณราช
"ราชไปเปิดประตู เอาผ้าห่มไปด้วยนะ ผมจะพารินทร์ไปโรงพยาบาล กะทิ แกอยู่บ้าน หมาห้ามเข้าโรงพยาบาล(ของคน)"
นั่นสั่งการเรียบร้อย แต่ผมเป็นห่วงคุณรินทร์อ่ะ ได้แต่ทำตาละห้อย มองคุณรินทร์ที่ถูกอีตาคุณนิวัติอุ้มไปโดยมีคุณราชวิ่งตามไปติด ๆ ไม่รู้ว่าคุณรินทร์ของผมจะเป็นไงมั่งนะเนี่ย จริงสิ ผมให้คุณนกพิราบที่ชอบบินมากินอาหารที่บ้านไปดูลาดเลาดีกว่าครับ คุณนกพิราบก็ใจดีครับช่วยไปดูให้ แล้วก็กลับมาเล่าให้ผมฟังตอนเย็น เขาบอกว่า
" นี่กะทิ คุณรินทร์ของนายอ่ะนะ ท่าทางจะหนักแหละ หมอเติมน้ำเกลือด้วย " คุณนกพิราบบอก
"หา น้ำเกลือเหรอ คืออะไรอ่ะ" อ้าว อย่ามาว่าผมโง่นะก็ผมไม่รู้จักนี่นา
"ไม่รู้เหมือนกันเห็นหมอเค้าว่างั้น ส่วนคุณราชก็นั่งเฝ้าไม่ห่างเลย แล้วก็นะ มีอีกคนที่หล่อ ๆ ล่ำ ๆ อ่ะ เฝ้าด้วยตลอดเลย" เอ๋ หล่อ ๆ ล่ำ ๆ อ่อ
"อีตาคุณนิวัติมั้ง เขาช่วยอุ้มคุณรินทร์ไปอ่ะช่วยพาไปโรงพยาบาลด้วย"
ผมบอกไปคุณนกพิราบก็พยักหน้าหงึกหงัก สรุปว่าคุณรินทร์ของผมเป็นไข้หวัดใหญ่ครับแถมปอดบวมด้วยอีกต่างหาก เลยต้องนอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์เลยล่ะครับ นี่ล่ะน๊า นั่งตากน้ำค้างทั้งคืนเลยนี่นา
+++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้น เกือบอาทิตย์ล่ะครับที่คุณรินทร์ต้องพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล คุณราชก็ดูแลไม่ห่าง แต่ว่าความขี้งอนของคุณรินทร์ไม่ได้ลดลงเลยครับไม่ยอมพูดกับคุณราชเลย
โธ่คุณรินทร์นะคุณรินทร์ ทีตอนนั้นล่ะร้องไห้หาพ่อเลยนะ โด่ และแล้ววันนี้คุณรินทร์ก็ออกจากโรงพยาบาลได้แล้วล่ะครับ ว้า ดีใจจังเลย ผมคิดถึงคุณรินทร์มากเลยล่ะครับ นั่นไง มาแล้ว ๆ ๆ
โฮ่ง...ผมเห่ามาแต่ในบ้านเลยครับ วิ่งไปรับคุณรินทร์ที่ลงจากรถของตานิวัติเงียบ ๆ แล้วก็หันไปขอบคุณอย่างเสียไม่ได้
"ขอบคุณ"
สั้น ๆ ห้วน ๆ แล้วก็เดินเข้าบ้านมาหาผม โดยไม่สนใจอีกสองคนข้างหลัง คุณราชเดินตามเข้ามาสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ก็จะให้ดีได้ไงครับคุณรินทร์ไม่ยอมพูดด้วยสักคำตั้งกะฟื้นที่โรงพยาบาลอ่ะ
"ไงกะทิ ฉันไม่อยู่ คิดถึงไหม" คุณรินทร์เข้ามากอดผมพร้อมกับขยี้หัวโต ๆ ของผมอย่างมันเขี้ยว เหมือนกับที่ผมกระโจนเข้าหา ดีใจจังเลย คุณรินทร์กลับมาแล้ว คิดถึงจังเลย
"ป่ะ เข้าบ้านกัน นี่แกทำบ้านเลอะไหมฮึ" คุณรินทร์ลากผมเข้าบ้าน แต่ผมยังขืนตัวอยู่แล้วก็ได้ยินเสียงแว่ว ๆ ของคุณราชกับตาคุณนิวัติ
"....... ไม่บอกเหรอ ราช ......."
"..... อย่าพึ่งเลยครับ ... รอให้แกหายดีก่อน ..."
เฮ้ย บอกไรอ่ะ ทำไมต้องรอให้คุณรินทร์หายดีด้วย แล้วนั่นตานิวัติตบไหล่คุณราชเบา ๆ คุณราชก็ยิ้มให้ด้วย มันยังไงกันเนี่ย แต่ยังไม่ทันได้ดูสถานการณ์ต่อเลยครับ คุณรินทร์ก็ลากผมเข้าบ้านไปแล้ว ฮ่วย นึกว่ากลับมาแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ที่ไหนได้ ห่วยไปกว่าเดิมเซ็งดิครับหมาเซ็ง
ผ่านไปอีก 3 วัน คุณรินทร์ก็หายเป็นปกติ พร้อมจะไปเรียนได้แล้ว แต่ว่าพอดีที่ช่วงห้าวันนี้เป็นวันหยุดต่อเนื่องคุณรินทร์เลยโชคดีได้พักต่ออีกหน่อย แล้วเช้าวันหนึ่งท่ามกลางบรรยากาศอึมครึมที่เป็นมาครึ่งค่อนเดือน คุณรินทร์ยังนั่งกินข้าวเช้าเงียบ ๆ เหมือนเดิมมีคุณราชจัดการให้จู่ ๆ คุณราชก็โพล่งขึ้นมา
"รินทร์ วันนี้เก็บเสื้อผ้าด้วยนะ เตรียมซัก 4-5 วัน แล้วก็เผื่อไว้ก็ดี" คุณราชพูดยิ้ม ๆ รินน้ำส้มใส่แก้ว
"....." เงียบครับ ไม่มีเสียงตอบจากสวรรค์ ไม่มีเลย ผมล่ะอยากลงไปนอนชักดิ้นชักงอ
"รินทร์ ที่พ่อไปหัวหินครั้งก่อน ก็เพราะพ่ออยากทำงานให้เสร็จจะได้ลาพักได้ เราจะได้ไปเที่ยวกันสองคนไง ไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว" คุณราชพยายามอธิบายแต่ก็ยังไม่มีเสียงตอบจากคุณรินทร์ คุณราชเลยเริ่มหน้าเสีย
"รินทร์ พ่อ...." คุณราชเริ่มพูดไม่ออกรอยยิ้มเมื่อครู่เริ่มหายไปจากหน้า เฮ้อ น่าสงสารจริง ๆ คุณรินทร์หันมามองคุณราชแต่สายตาเย็น ๆ ไงไม่รู้ อึ๋ย สยองครับ
" ถ้าทำเพื่อแก้ตัวเรื่องที่ผมไม่สบายน่ะ ไม่ต้องหรอกนะ ผมไม่ต้องการ"
คุณรินทร์บอกเสียงเย็น คุณราชก็อึ้งล่ะครับ แต่ไม่ทันได้พูดอะไรก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นก่อน อย่าถามผมนะว่าเสียงใคร
"ทำไมพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้นะรินทร์ รู้ไหมราชเขายอมทำงานหนักเพื่อให้เสร็จก่อนกำหนด จะได้ลาพักร้อนพาเธอไปเที่ยว อยากมีเวลาอยู่กับเธอแต่เธอกลับไม่ยอมเข้าใจอะไรเลย ทำไมเป็นเด็กไม่รู้จักโตแบบนี้"
เสียงตานิวัตินี่เองครับ เอาแล้วไง จะมีสงครามอีกไหมเนี่ยคุณรินทร์เงียบไม่พูดไม่จานานเลยครับ จนในที่สุดก็ออกปากมาจนได้
"ผมไม่ได้ต้องการให้พ่อทำงานหนักเพื่อผมนะ ไม่อยากให้พ่อต้องแลกวันหยุดมาด้วยการทำงานหนักแบบบ้าเลือดด้วย แค่เราอยู่ด้วยกันทุกวันก็ดีแล้ว ไม่จำเป็นต้องไปเที่ยวหรอกแค่วันหยุดธรรมดาแล้วพวกเราก็อยู่บ้านด้วยกันเหมือนเมื่อก่อนก็พอแล้วว"
คุณรินทร์พูดเสียงเครือ คุณราชเข้ามากอดคุณรินทร์แน่นเลยครับ ฮึก หมาซึ้งครับหมาซึ้ง ใครมีผ้าเช็ดหน้าบริจาคไหมครับ
" ผมแค่อยากอยู่กับพ่อกับกะทิ ไม่ต้องไปเที่ยวไหนก็ได้ ไม่ต้องทำเพื่อผมแบบนี้ก็ได้ พ่อรู้ไหมผมคิดถึงพ่อแค่ไหน" คุณรินทร์สะอึกสะอื้น คุณราชได้แต่นิ่งกอดคุณรินทร์ไว้แน่น หงิงงง
"พ่อขอโทษนะรินทร์ ต่อไปพ่อจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีก จะไม่ปิดบังอะไรรินทร์ ไปไหนก็จะพารินทร์ไปด้วยนะ"
คุณราชพูดเสียงเครือกอดคุณรินทร์ไว้ ฮืออออ ไชโยในที่สุดก็เข้าใจกันได้แล้วซะที ดีใจจัง ผมเงยหน้าขึ้นมองตานิวัติที่ดูสองคนพ่อลูกอยู่ห่าง ๆ สีหน้านิ่ง ๆ เรียบ ๆ ไร้แววยียวนแบบนี้ก็ดูดีแฮะ เขาก้มลงมามองผมด้วยแหละ
"เราไปข้างนอกกันดีกว่ากะทิ ให้สองคนพ่อลูกเขาคุยกัน"
เขาบอกยังงี้ครับแล้วก็พาผมออกมา ผมหันไปดูคุณรินทร์กับคุณราชอีกครั้งก่อนจะตามตาคุณนิวัติออกไป เอาเหอะ วันนี้จะเชื่อฟังวันหนึ่งละกัน หยวน ๆ
และหลังจากวันนั้น
เย้ว ๆ ทะเลครับ ทะเล ในที่สุดผมก็ได้มาทะเล หลังจากวันที่คุณรินทร์กับคุณราชปรับความเข้าใจกันได้ 2 คนก็ช่วยกันจัดของแพ็คกระเป๋ามาทะเลกันเลยครับ เรามาพักบ้านพักส่วนตัวที่ภูเก็ตครับ ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าของใครแต่มารู้เอาทีหลังครับว่าเป็นของอีตาคุณนิวัติ คุณรินทร์นะโวยใหญ่เลยจะกลับท่าเดียวทำเอาคุณราชต้องทั้งปลอบทั้งขอร้องเลยครับ ที่สำคัญอีตานิวัติก็ยังมาคอยยุ่มย่ามกับการพักผ่อนของครอบครัวพวกผมอีกทำเอาผมได้เห็นอาการวีนแตกของคุณรินทร์อีก แหม คิดถึงจังเลย นั่น เอาแล้วครับ ยกต่อไป
"นี่คุณนิวัติ เมื่อไหร่จะกลับเชียงใหม่ไปซะที ปล่อยให้พวกผมพ่อลูกได้อยู่ด้วยกันมั่งซี่" เสียงคุณรินทร์แหวใส่หน้าหล่อ ๆ
"เอาน่า ให้ฉันร่วมอีกคนจะเป็นไรไป คนเยอะน่ะสนุกออกนา" อีตาคุณนิวัติยังคงฟอร์มความกวนได้ดีราวกับทะเลรักษาความเค็มเหอะ ๆ ๆ ผมลองชิมมาแล้วครับเค็มจนน้ำปลายังอายเลย
"เอาน่า รินทร์ ให้คุณนิวัติอยู่ด้วยก็ไม่เป็นไรนี่นานะ" คุณราชพยายามสวมวิญญาณเทพีเสรีภาพไกล่เกลี่ยแต่ท่าทางรังสีเสรีภาพมันไม่แรงพอที่จะสลายความอาฆาตของคุณรินทร์ได้ แต่เอ๊ะ ... ดูเหมือนจะเจือจางได้แฮะ โอ ไม่น่าเชื่อ
"เฮอะ คนอะไรหน้าด้าน ฮึ่ ไปกะทิ ไปเล่นน้ำกันดีกว่า พ่อไปเล่นน้ำกัน" คุณรินทร์ลากมือคุณราชลุกขึ้นเดินออกมาพร้อมกับเรียกผมให้วิ่งตาม โดยมีอีตาคุณนิวัติตามมาห่าง ๆ แต่ก็ไม่วายมีเสียงแว๊ด ๆ ของคุณรินทร์มาเป็นระยะ
"นี่คุณนิวัติ ไม่มีที่ให้ไปที่อื่นมั่งรึไง ไปที่ชอบ ๆ ซะไป๊"
"ก็นี่ไงที่ฉันชอบ ที่ไหนมีพวกเธอฉันก็ชอบทั้งนั้นละ ฮะ ๆ ๆ ๆ"
" หนอย ไอ้ .... (สารพัดคำด่าล่ะครับ รอบนี้แต่มีเหรอที่อีตาคุณนิวัติจะสน เหอะๆ ) " คุณราชได้แต่ส่ายหน้าไปมาครับ ได้แต่ดูเจ้านายกับลูกชายทะเลาะกัน แล้วก็หันมาหาผม
"ป่ะ กะทิ ไปเล่นน้ำกัน ปล่อยให้เขาทะเลาะกันไปดีกว่าเนาะ"
คร๊าบบ เห็นด้วย ไปก่อนนะครับคุณรินทร์ ลับฝีปากกับตาเจ้านายโรคจิตไปก่อนนะครับ แล้วทั้งผมทั้งคุณราชวิ่งลงทะเลไปครับ คุณรินทร์โวยวายตามมาแล้วก็วิ่งตามแต่กลับโดนอีตาคุณนิวัตติรั้งเอวไว้แล้วก็อุ้มเหวี่ยงไปมาเป็นเด็กเลยครับ เสียงคุณรินทร์แหววแว๊ด ดิ้นจะให้ตาคุณนิวัติปล่อย ผมกับคุณราชที่ยืนดูอยู่ในทะเลได้แต่ปลง คุณราชส่ายหน้าไปมาแล้วก็หัวเราะที่ลูกชายโดนแกล้งทั้งเสียงโวยวายของคุณรินทร์เสียงหัวเราะของคุณราชกับอีตาคุณนิวัติและเสียงเห่าของผมดังประสานกันไปทั่ว สนุกดีจัง แต่ เอ มันจะเล่นกันถึงเนื้อถึงตัวไปมั้ยนั่น
อืมม เล่นกอดซะแน่นเลยอ่ะ มันยังไง ๆ อยู่นะหรือพวกคุณว่าไงครับเนี่ย โฮ่ง
เจอกันตอนหน้าครับ โฮ่ง ( โบกขาหน้าลาแบบหมา ๆ )
ป.ล.
โอ๊ะ ๆ ลืมครับ แบบว่าผมจะมาสำรวจเสียงหน่อยครับว่า หลังจากนี้ ผมจะเริ่มเล่านอกเรื่องแบบนอกรอบนะครับ แบบว่า ตอนนี้สถานการณ์บ้านคุณรินทร์กลับเข้าสู่ภาวะสงบละ ก็เลยจะเก็บตกบางเรื่องมาเล่าสักหน่อย แบบว่าๆ บังเอิญผมมันหมาประชาธิปไตย ก็เลยมาถามว่า
ใครอยากฟังหมาเล่าเรื่อง นอกเรื่องแบบนอกรอบบ้างค๊าบ ใครจะฟังยกมือขึ้นนนนนน อิอิ
ไปจริงๆละคร๊าบบบ โฮ่ง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
