กะทิขอพล่าม
สวัสดีคร๊าบ มิตรรักแฟนหมาทุกท่าน ( ยกขาหน้าไหว้แบบหมา ๆ ) เป็นไงบ้างครับทุกท่าน เมื่อวานไม่ได้มาทำหน้าที่เล่าเรื่อง มีใครคิดถึงผมบ้างป่าวเนี่ย อิอิ พอดีว่าผมไปทำหน้าที่เจรจากับอาเจ๊ PPK มาครับ ส่วนเรื่องอะไรนั้น เดี๋ยวผมจะบอกดีกว่า ว่าแต่ว่า อยากรู้กันแล้วใช่ไหมครับว่า คุณราชของผมคุยอะไรกับอีตาคุณนิวัติ ป่ะ เราไปดูกันดีกว่าครับ
ACT 7 : HAPPY BIRTHDAY
แฮ่ .... แง่ง ... กังขาครับ กังขา ไม่ ไม่ยอม มันคาใจครับ เรื่องอะไรเหรอ ก็เรื่องนั้นไง เรื่องนั้นน่ะ จำไม่ได้อีก ปั๊ดธ่อ ความจำสั้นกันจริ๊ง เนี่ย ๆ ๆ ๆ เรื่องนี้ไง เนี่ย
"วันเสาร์หน้า ตอนเย็น คุณนิวัติว่างไหมครับ"
"..........................."
"อืมมมม..."
3 ประโยคครับ 3 ประโยคของการสนทนาสั้น ๆ ของคนสองคนเท่านั้นที่ทำให้ผมบ้าได้เป็นอาทิตย์ อะไร ทำไม ยังไง มันอะไรกัน ที่ไหนและเมื่อไหร่ทำไมคุณราชต้องทำท่ายิ้มแย้มอย่างมีความสุขตอนที่ถาม แล้วทำไมอีตาคุณนิวัตินั่นจะต้องทำท่าอมยิ้มตอนรับคำด้วย แล้วไอ้ประโยคการสนทนาที่สองที่คั่นกลางที่ผมไม่ได้ยินเพราะเสียงเจี๊ยวจ๊าวของบรรดาเด็กนรก เอ้ย .. เด็กน้อยทั้งหลายที่แสนจะน่ารัก (กัดฟันกรอด) ที่ดังจนทำให้ประสาทสัมผัสที่ผมว่าดีเลิศแล้วเสียไปกระทันหันจนฟังไม่รู้เรื่องว่าคุณราชกับอีตาคุณนิวัตินัดแนะอะไรกัน จนแล้วจนรอดก็ยังไม่รู้สักทีว่าเขาคุยอะไรกัน แถมตั้งแต่วันนั้นทั้งคุณราชและคุณรินทร์ก็พากันยุ่งไปหมด คุณราชเองก็ทำงานหนักออกบ้านเช้ากลับเย็นค่ำทุกวัน คุณรินทร์เองก็เรียนแบบไม่ลืมหูลืมตา เพราะว่าจะสอบแล้ว ปล่อยให้ผมนั่งกลุ้มนอนกลุ้มอยู่ตัวเดียว เชอะ แต่ว่านะครับทุก ๆ อย่างในบ้านก็ผ่านไปเหมือนจะปกตินะครับ แต่ไอ้ที่ผมว่าปกติเนี่ยมันอาจจะไม่ปกติสำหรับท่านอื่น ๆ ก็ได้นะครับ ก็แค่ว่า
ตอนเช้า:
"รินทร์ ฉันมารับ"
"มาอีกแล้วนะคุณนิวัติ เมื่อไหร่จะเลิกมายุ่งวุ่นวายกับพ่อผมซะทีฮะ น่าเบื่อจริง ๆ อยากไปทำงานเช้าก็ไปเองสิ ไม่ต้องมาลากพ่อผมไปด้วย ยุ่งจริง ........"
"รินทร์ อย่าเสียมารยาทสิลูก พ่อกินข้าวเสร็จแล้ว รินทร์ก็ไปกินสิ เดี๋ยวก็ไปสายหรอก ไปครับคุณนิวัติ รินทร์เวลาปิดบ้านก็ตรวจดูหน้าต่างประตูก่อนนะลูก"
"พ่ออ่ะ อีกแล้วนะ เดี๋ยวดิ พ่อ ..... โว้ยย ......"
แหะ ๆ ๆ ๆ นี่ครับ ตอนเช้าแบบปกติ ปกติมากกกก ^^;; ในสายตาผมนะ
ตอนเย็น:
"พ่อกลับมาแล้ว โอ้โห กับข้าววันนี้น่ากินจัง"
"พ่อ อย่าเอามือจิ้มดิ ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวข้าวก็สุกแล้ว"
"อืมมม ชักหิวแล้วสิ วันนี้ฉันฝากท้องที่นี่ได้มั้ยเนี่ย"
"นี่ ไม่ต้องเลยนะ หิวก็กลับไปกินข้าวบ้านตัวเองสิ"
"ไม่เอาน่ารินทร์ คุณนิวัติอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันนะครับ มีตั้งเยอะ"
"พ่อ ....... (เสียงโวยวาย)"
"แหม ราชชวนทั้งทีจะปฏิเสธก็กระไรอยู่ งั้นไม่ขัดศรัทธาล่ะนะ"
".......... -- " -- ......"
ตอนดึก :
"นี่คุณนิวัติ นี่มัน 3 ทุ่มจะปาไป 4 ทุ่มแล้วนะ กลับบ้านซะทีเซ่ คนเขาจะหลับจะนอน รู้จักมั้ยเวลาพักผ่อนน่ะ ฮ๊าาาา ..."
"รินทร์ ...."
"อยากนอนก็นอนสิ ฉันจะคุยกับราชต่อ"
"นี่ ... คุณนี่มันยังไงนะ กลับไปได้แล้ว พ่อผมแล้วก็ผมต้องพักผ่อน เราไม่ต้องการรับแขกอีกแล้ว ไป๊ ..."
"รินทร์ อย่าทำแบบนี้สิ …"
"ไม่เป็นไรหรอกราช ผมชินแล้วล่ะ จะว่าไปคุณก็ได้เวลาพักแล้วนะ พรุ่งนี้เรายังมีเวลาคุยกันทั้งวัน"
"แก๊ ................."
"รินทร์ อย่าน๊าาาาา .... เพล้ง ..."
ฮ่า ๆ ๆ เป็นไงครับเรื่องปกติของบ้านผม ก็เป็นซะแบบนี้แหละวันไหนไม่มีเสียงโวยวายของคุณรินทร์วันนั้นผมว่าท่าทางฝนจะตกห่าใหญ่เลยล่ะครับ แต่ก็มีอยู่เรื่องหนึ่งนะครับที่ผมคิดยังไงก็ยังงงไม่หาย ก็เรื่องข้าวเย็นนี่แหละครับ คุณ ๆ ก็รู้ใช่ม้าว่าคุณรินทร์ของผมไม่ชอบหน้าอีตาคุณนิวัติอย่างมากและอย่างแรง แต่ว่าทุก ๆ เย็นกับข้าวที่คุณรินทร์ทำจะต้องมีปริมาณสำหรับ 3 คนทุกทีเลย แถมอะไรที่อีตาคุณนิวัติกินได้หรือไม่ได้คุณรินทร์ก็จะรู้หมด แล้วก็เตรียมไว้แบบไม่ตกหล่นเลยล่ะครับ แถมมีนะบางวัน อีตาคุณนิวัติบอกว่าอยากกินนั่นกินนี่ ไม่เกิน 3 วันครับ บนโต๊ะอาหารเย็นก็จะมีเจ้ากับข้าวหน้าตาอย่างที่ว่ามาวางให้อีตาคุณนิวัติได้กินอ่ะครับ ผมล่ะเง็ง แต่ช่างเหอะ เรื่องนั้นน่ะ เพราะว่าตอนนี้ผมมีเรื่องที่ต้องคิดมากกว่านั้นอีก ก็เรื่องไอ้บทสนทนาที่หายไประหว่างคุณราชกับอีตาคุณนิวัตินี่แหล่ะครับ เฮ้อ มันคาใจอย่างแรงครับ หมาเซ็ง เซ็ง เซ็ง เซ๊งงงง.........
"อ้าว กะทิ เป็นอะไรเหรอ มานอนกลิ้งเกลือกแต่เช้าเลยนะ มานี่เลย วันนี้มีงานต้องทำเยอะเลยนะ"
คุณราชเดินมาทักผมพร้อมกับลากผมไปหลังบ้าน ท่าทางคุณราชวันนี้อารมณ์ดีสุด ๆ เลยล่ะครับ ฮึ่ม ๆ ๆ มันต้องเกี่ยวกับเรื่องที่ผมสงสัยแน่ ๆ เลย ก็วันนี้มันวันเสาร์แล้วนี่นา คุณราชกับอีตานิวัตินัดแนะอะไรกัน จะได้รู้ก็วันนี้แหละครับ แง่งงง แต่เอ๊ะ นี่อะไรอะ คุณราชจะทำอะไรครับเนี่ย
"กะทิ เอานี่ไปวางตรงนู้นนะ"
คุณราชยื่นผ้าและอีกหลาย ๆ อย่างให้ผมคาบไปวางไว้อีกด้านหนึ่งของห้องเก็บของ ดูเหมือนว่าคุณราชกำลังพยายามทำความสะอาดตรงลานบ้านด้านหลังครับ จากนั้นก็ลากโต๊ะและเก้าอี้ในห้องครัวที่ไว้กินข้าวมาวางข้างนอก พร้อมกับเช็ด ๆ ๆ ไอ้กระผมก็ได้แต่นั่งงงอยู่ ไม่รู้จะทำอะไรสิน่าคุณราชเนี่ย เอ หรือว่าอยากเปลี่ยนบรรยากาศมาทานอาหารนอกบ้านล่ะเนี่ย
คุณราชตั้งหน้าตั้งตาทำงานไปครับ พอจัดสถานที่เสร็จก็กลับเข้าไปในครัวโดยมีผมตามไปด้วย ตามอย่างเดียวล่ะครับ โหห นี่จะจัดงานอะไรกันเหรอเนี่ย ในครัวมีแต่ของสดทั้งนั้นเลยครับ ดูเหมือนคุณราชจะทำอาหารมื้อใหญ่เลยแหล่ะครับ คุณราชยิ้มแย้มแจ่มใส จับนั่นมาหั่น จับนู่นมาปอก ท่าทางลัลล๊าน่าดู แหง่ะ นี่มันอะไรเนี่ย ผมเริ่มสงสัยมากขึ้น แล้วนี่คุณรินทร์ไปไหนเนี่ย ผมไปตามหาดีกว่าเผื่อว่าคุณรินทร์จะช่วยให้คำตอบผมได้
โฮ่งงง คุณรินทร์คร๊าบบ อยู่ในห้องม๊ายยยย เปิดตูให้ 'ทิ หน่อยเซ่ คุณรินทร์ ...... ผมพยายามจะเรียกคุณรินทร์ แต่ว่าก็ไม่มีเสียงตอบ เอ คุณรินทร์ไปไหนน๊า พอผมดันประตูห้องเข้าไป ก็พบว่าทั้งห้องว่างเปล่า ง่าาาาาา คุณรินทร์ไปไหนอ่ะ คุณรินทร์ค๊าบบบบบบ ท่าทางว่าผมจะส่งเสียงดังมากไปหน่อยมั้งครับ คุณราชที่อยู่ในห้องครัวเลยได้ยิน ก็เลยตะโกนขึ้นมาบอกผม
"กะทิ รินทร์ไม่ได้อยู่ในห้องหรอก เห็นว่าไปทำกิจกรรมที่มหา'ลัยน่ะ เย็น ๆ ถึงจะกลับ ลงมาข้างล่างเถอะ"
อ้าว ไหงงั้นล่ะ ทุกทีไปไหนต้องบอกผมก่อนนี่นา คุณรินทร์อ่ะ งอนแล้วนะ สุดท้าย ผมก็เลยต้องไปนอนแกร่วดูคุณราชทำอาหารไปครับ เฮ้อ ง่วงอ่ะ อากาศก็กำลังดี ผมไปนอนอาบแดดที่สวนดีกว่า เดี๋ยวค่อยกลับมาใหม่ ฮ้าวววว
แสงแดดอ่อน ๆ ยามสายทำให้ผมตาปรือง่วงนอนมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่ก่อนที่ผมจะม่อยกะรอกไปเฝ้าพระอินทร์หูผมก็แว่วเสียงโทรศัพท์แล้วก็เสียงคุณราชที่วิ่งตุ๊บตั๊บไปรับ
"ครับ คุณนิวัติเหรอครับ จะมาเย็นเหรอครับ ได้ครับ งั้นฝากด้วยนะครับ ครับ" แหง่ะ อะไร งานนี้อีตาคุณนิวัติมีเอี่ยวด้วยเหรอเนี่ย แง่งงง นี่มันอารายก๊านนน
ผมแอบชำเลืองมองคุณราชที่เดินกลับเข้าครัว หน้าที่บานอยู่แล้วตั้งกะเมื่อกี้ก็บานขึ้นอีกเป็นสองเท่าบานเป็นจานดาวเทียมแล้วมั้ง ดีนะ ที่คุณราชของผมหน้าตาน่ารักไม่งั้นคงดูไม่จืดแหง ยิ้มเข้าไป นะ ยิ้มเข้าไป เฮ้อ เจ้านายผมแต่ละคน ผมล่ะเซ็งครับ อย่ากระนั้นเลย ในเมื่อไม่มีอะไรให้ทำ หรืออีกนัยหนึ่งคือทำอะไรไม่ได้ หมาอย่างผมก็คงได้แต่ปล่อยตามเวรตามกรรมล่ะครับจนสุดท้ายผมก็เลยต้องไสหัวตัวเองกลับไปนอนซุกที่มุมห้องล่ะครับ ทำไงได้ รอให้คุณรินทร์กลับมาก่อนดีกว่า เฮ้อ ฮ้าววววว ง่วงงงง ของงีบหน่อยแล้วกันนะครับ Zzzzzzzzz
"กลับมาแล้วคร๊าบบบ พ่อคร๊าบบบ" เสียงใส ๆ ของคุณรินทร์ดังเข้ามาตั้งกะตัวยังไม่โผล่เลยครับ ทำเอาผมสะดุ้งตื่นเลยอ่ะ งืมมมม
"ว่าไงกะทิ ขี้เกียจจริงนะแก มานอนกลางวันอยู่นี่เอง เอ้าลุกได้แล้ว เดี๋ยวได้เป็นหมูหรอก ยิ่งอ้วน ๆ อยู่ด้วย"
นั่นมาถึงก็เล่นงานผมเลยอ่ะ ชิ คุณรินทร์นะคุณรินทร์ เห็นหมาอย่างผมเป็นหมูได้ไง แต่ว่าผมก็ต้องรีบบิดขี้เกียจแล้วตามคุณรินทร์เข้าบ้านล่ะครับท่าน หัวหน้าผมมาแล้วนี่
"ทำอะไรกินมั่งครับพ่อ" คุณรินทร์เข้าไปกอดคุณราชแน่นเลยครับมีหอมแก้มด้วย อ๊าาออน่ารัก แล้วคุณรินทร์ก็ชะโงกหน้าไปดูบรรดากับข้าวที่คุณราชเตรียมไว้ตั้งกะบ่าย
"ของโปรดของรินทร์ทั้งนั้นแหละ กลับเร็วกว่าที่คิดอีกนะ ไปอาบน้ำก่อนไป เดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"
คุณราชบอกให้คุณรินทร์ไปอาบน้ำอาบท่าครับ แหม ไม่ได้เห็นภาพน่ารักแบบนี้มาตั้งนานแล้วครับ ฮ้า แน่ะดู ๆ พ่อลูกเขาหยอกกัน คุณรินทร์หอมแก้มคุณราชก่อนที่จะวิ่งกลับห้องตัวเอง ทำเอาคุณราชยิ้มไม่หุบเลยครับ โอ้ วันนี้เป็นวันครอบครัวสุขสันต์หรืออย่างไร พระเจ้าครับ ขอบคุณมากนะครับที่ให้ผมเกิดมามีเจ้านายน่ารักแบบนี้ อ๊ายยยย มีความสุขจริง จริ๊ง
เพียงไม่นานคุณรินทร์ก็กลับมาพร้อมกับชุดใหม่แล้วก็เปลี่ยนมาไล่คุณราชไปอาบน้ำมั่งส่วนตัวเองก็ลำเลียงกับข้าวออกไปตั้งโต๊ะข้างนอกครับ อ่า ตกลงนี่มีงานอะไรเหรอครับ บอกผมหน่อยได้ป่ะ และท่าทางว่าคุณรินทร์แกคงเห็นอาการเอ๋อรับประทานของผมที่นั่งจ๋องอยู่ล่ะครับ แกก็เดินมากอดผมแน่นเลย
"ไงกะทิ งงล่ะสิ เอ้า มานี่ดีกว่า ฉันมีอาหารพิเศษให้แกด้วยน๊าา" โอ้ ของผมก็มีด้วยเหรอ คุณรินทร์ใจดีจังเลยยย
"เอ้านี่ อาหารหมาอย่างดีที่แกชอบ วันนี้ให้เป็นสองเท่าเลยน้า" ว๊ากกกก โอ้ เนื้อสันในน้ำเกรวี่ของเพดดีกรี กรี๊ดดดด วันนี้ทำไมกะทิโชคดีแบบนี้ อ๊าย.. หม่ำ ๆ ๆ อ่ะ คุณรินทร์มาจับผมทำไมล่ะ ปล่อยดิ๊ ๆ ๆ
"ใจเย็น ๆ ซี่ พ่อยังไม่ออกมาเลย ต้องกินพร้อมกันสิ กะทิล่ะก็ฮะ ๆ ๆ ๆ" คุณรินทร์บอกพร้อมกับหัวเราะ มือก็พยายามดึงรั้งปลอกคอผมไว้มั่นเลยครับ
"กะทิ หิวมากหรือไง" คุณราชออกมาแล้วครับ ปล่อยผมดิ ปล่อย ๆ ๆ แง๊ ๆ ๆ เนื้อ ๆ ๆ แต่สวรรค์ก็ยังปรานีผมที่คุณราชออกมาพอดี ก็หัวเราะร่าเลยครับที่เห็นคุณรินทร์กับผมเล่นชักเขย่อกันอยู่
"รอเดี๋ยวนะกะทิ อ๊ะ คุณนิวัติมาแล้ว"
สิ้นเสียงคุณราชเท่านั้นแหละครับ คุณรินทร์ก็ปล่อยมือจากปลอกคอผมกระทันหันทำเอาผมหน้าทิ่มพื้นหวิดจะทิ่มลงในชามอาหารผมนิดเดียวเอง โห เกือบไม่ได้กิน แต่เอ๊ะ เมื่อกี้คุณราชว่าไงนะ นิวัติ คงไม่ใช่ไอ้หมอนั่นนะ ไม่นะ วิมานลอยฟ้าของผม ไม่นะ ไม่ ... แต่
"สวัสดี มาช้าไปหรือเปล่าเนี่ย" ฮืออออ มันมาแล้วครับ มันมาแล้ว ไอ้มารร้ายประจำบ้านผม ฮือออ จะมาทำม๊ายยยย จะมาทำมายยยย จะมาช้า มาสายหรือไม่มาเลยก็ไม่อยากสนใจว้อยย
ผมเหลือบไปมองคุณรินทร์ที่ตอนนี้หุบยิ้มไปแล้วครับ หน้าที่บานเท่ากระด้งหดเหลือแค่ฝ่ามือเองมั้ง อีตาคุณนิวัติเดินเข้ามาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ ยื่นให้คุณรินทร์ เอ่อ ให้คุณรินทร์จริง ๆ นะครับ ไม่ใช่คุณราช นี่ผมดูผิดรึเปล่าเนี่ย
"สุขสันต์วันเกิดนะรินทร์ เป็นผู้ใหญ่ซะทีล่ะ พ่อจะได้ไม่กลุ้มใจมากนัก" อ่ะ เหอ วันเกิด โอ้ วันนี้วันเกิดคุณรินทร์เหรอเนี่ย ผมพึ่งรู้นะเนี่ย
"ใครเชิญคุณมาไม่ทราบ นี่เป็นงานเลี้ยงในครอบครัว คนนอกไม่เกี่ยว" นั่นคุณรินทร์ นอกจากจะไม่ขอบคุณยังมาไล่เค้าอีก แต่ ก็สมควรไล่นะผมว่า เดี๋ยวจะได้มีสงครามอีก ผมล่ะสยอง
"พ่อเชิญคุณนิวัติเองแหละลูก ก็ฉลองแค่เราก็แค่ 2 คน มีคุณนิวัติมาอีกคนจะได้สนุกไงลูกนะ มาเถอะครับ อาหารจะเย็นหมดแล้ว"
คุณราชรีบออกมาห้ามศึกทันควันครับ มือซ้ายลากข้อมือลูกชาย มือขวาคว้าแขนเจ้านายลากไปนั่งประจำที่ก่อนจะกุลีกุจอตักอาหารให้ โดยมีคุณรินทร์นั่งฮึดฮัดอยู่
"พ่ออ่ะ" มีงอแงครับ งานนี้
"น่า นะ" ครับ คุณราชขุดลูกอ้อนทุกกระบวนท่าเลย สุดท้ายคุณรินทร์ก็ต้องยอมแพ้ ยอมนั่งกินข้าวกันสามคนจนได้ส่วนผมก็ขอสวาปามเอ้ยรับประทานเนื้อสันราดน้ำเกรวี่ของผมก่อนล่ะ หม่ำ ๆ ๆ
พอทานอาหารเสร็จ ก็ได้เวลาเป่าเค้กครับ อีตาคุณนิวัติแกเดินกลับไปที่รถพร้อมกับกล่อง 2 กล่อง กล่องที่ 1 เป็นเค้กก้อนโตสวยมาก ท่าทางคุณรินทร์จะชอบครับ จ้องตาเป็นมันเลย แต่ก็ยังพยายามรักษาฟอร์มเหมือนไม่สนใจ แต่ก็มีชำเลืองมองเป็นระยะแต่ก็อยู่ในสายตาอีตาคุณนิวัติตลอดครับ เพราะผมแอบเห็นนะพี่แกอมยิ้มนิด ๆ เวลาที่เห็นคุณรินทร์ทำฟอร์มเมียงมองกล่องเค้กอ่ะ ส่วนกล่องที่สองเป็นของขวัญที่อีตาคุณนิวัติเอามาให้คุณรินทร์ ซึ่งเจ้าตัวก็อิดออดล่ะครับกว่าจะรับได้คุณราชก็ต้องเปลืองน้ำลายกล่อมไปหลายถังเลยล่ะ
"ขอบคุณ" สั้น ๆ ห้วน ๆ ได้ใจความครับ อีตาคุณนิวัติก็ยิ้มร่าเลยครับ เหมือนประสบความสำเร็จที่ได้แกล้งคุณรินทร์งั้นล่ะ ไม่รู้เอาอะไรมาให้สิน่า ส่วนคุณราชก็มีครับเป็นสร้อยคอทองคำสวยเชียวล่ะ
"ขอบคุณมากครับพ่อ" คุณรินทร์ยิ้มแป้นเลยครับ กอดคุณราชแน่นเลย แหมรักกันจริ๊ง ผมได้แต่นั่งปลื้มล่ะครับ ฮ้าาาา และแล้ววันเกิดของคุณรินทร์ก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีครับ แล้วประมาณห้าทุ่มกว่า ๆ คุณรินทร์ก็ประสบความสำเร็จในการขับไล่อีตาคุณนิวัติกลับบ้านจนได้ แต่ก็ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวด้วยการเดินไปส่งพ่อเจ้าประคุณถึงรถที่จอดอยู่หน้าบ้านก็ไม่ได้เต็มใจอะไรหรอกครับ คุณราชแกบังคับน่ะ
"รินทร์ไปส่งคุณนิวัติหน่อยสิลูก ตัวเองเป็นเจ้าภาพนะ" นั่นคุณราชแกสรุปเองเสร็จล่ะครับ คุณรินทร์ก็เลยต้องเดินไปส่งพร้อมกับเสียงบ่นอุบอิบ
"ก็ไม่ได้เต็มใจเป็นซะหน่อย" ถึงจะบ่นเบา ๆ แต่ผมว่าอีตาคุณนิวัติแกได้ยินนะครับ ผมเห็นแกยิ้มด้วยแหละ แว่บ ๆ อ่ะ
"เอ้า ถึงรถแล้วนะ กลับได้แล้ว" คุณรินทร์บอกหน้าบูดหน้าบึ้งครับ ตั้งท่าจะหันหลังกลับ
"เดี๋ยวรินทร์" จะเรียกทำมายว๊าาา
"......" คุณรินทร์หันมาครับ ไม่พูดอะไร แต่ทำตารำคาญอย่างแรง
"ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว" อยู่ ๆ ก็มาถาม เออ แปลกแฮะ
"19 แค่นี้ใช่มะ หวัดดี" คุณรินทร์ตอบแบบมะนาวหน้าแล้งตามเคยล่ะครับ แล้วก็สะบัดหน้าจากไป ไอ้ผมก็งง ได้แต่มองหน้าหล่อ ๆ ที่ยิ้มบาง ๆ เหมือนมีความนัย
"19 เหรอ งั้นก็อีกปีเดียวสิ หึ ๆ ๆ ๆ" เอ่อ ... คุณพระคุณเจ้าช่วยด้วยเหอะ ทำไมเหมือนผมจะเห็นอีตาเจ้านายโรคจิตสุดหล่อนี่มีเขามีหางงอกออกมาล่ะครับเนี่ย ง่าาาา
"กะทิ เข้าบ้าน จะไปด้วยรึไง" เสียงคุณรินทร์เรียกผมไว ๆ ทำให้ผมต้องรีบห้อสี่เท้ากลับไปทันที แต่ว่า ทำไมอีตาคุณนิวัติพูดแบบนี้อ่ะครับ ไม่เข้าใจ ว้า ทำไมพวกคนนี่เค้าชอบทำอะไรให้หมาอย่างผมงงอยู่เรื่อยเลยล่ะครับเนี่ย เฮ้อ อีกปีเหรอ แล้วจะทำไมอ่ะเนี่ย
"กะทิ.....!!!!!" แว๊กกก เสียงดังเร่งมาอีกแล้ว ผมโกยแน่บเลยครับเรื่องอื่นเอาไว้ก่อนละกัน คร๊าบบบบ ไปแล้วครั๊บ ไปแล้ววววววววว
ป.ล. แถมท้ายครับ
หลังจากที่เก็บของเรียบร้อยแล้ว คุณรินทร์กับคุณราชก็แยกย้ายกันเข้าห้อง คุณรินทร์เข้าห้องพร้อมกับกล่องของขวัญที่อีตาคุณนิวัติให้มา กล่องเบ้อเริ่มเลยครับอยากรู้จังหมอนั่นให้อะไร คุณรินทร์เองก็ท่าทางอยากรู้เหมือนกันครับ เห็นจับ ๆ วาง ๆ อยู่ตั้งหลายทีแล้ว คุณรินทร์คร๊าบบ แกะเลย ๆ ๆ ๆ ๆ ผมพยายามเอาหัวไปดุนมือคุณรินทร์ คุณรินทร์ทำท่าชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งครับ
"จะเปิดดีไหม 'ทิ" คุณรินทร์หันมาถามผมที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ
"ดี ๆ ครับ เปิดเลย ๆ ๆ ๆ" ผมทำท่าพยักหน้า ยกขาหน้าขึ้นเหมือนจะสนับสนุน
"เอ้า เปิดก็เปิด"
ว่าแล้วคุณรินทร์ก็ตั้งหน้าตั้งตาเปิดเลยครับ และเมื่อกล่องถูกเปิดขึ้น ก็เห็นของข้างใน คุณรินทร์ค่อย ๆ ดึงออกมาครับ ท่าทางจะชอบนะเนี่ย รู้ไหมครับของข้างในคืออะไร มันคือชุดสูทครั้บ สูทสีขาว โอ้ เท่ห์อย่างแรงครับขนาดก็พอดีตัวด้วยนะเนี่ย คุณรินทร์ลองเอามาทาบกับตัวเองด้วย โอ้ น่ารักครับ น่ารักมาก อยากเห็นคุณรินทร์ใส่ชุดนี้จัง ว้าว ๆ ๆ ๆ ๆ
"เชอะ ดันรู้อีกนะว่าชอบสูทแบบนี้ ขอบใจละกัน"
คุณรินทร์อุบอิบ ๆ ในลำคอ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับกระจก ความจริงเรื่องมันน่าจะจบแบบแฮบปี้เอนดิ้งใช่มั้ยครับ แต่ไม่ หึ ๆ ๆ คุณคิดเหรอครับว่าอีตานิวัติจะทำอะไรที่ดีกับเค้าเป็น ไม่ครับ หมอนี่ก็ยังคงยียวนกวนประสาทอยู่เหมือนเดิม เพราะในกล่องนอกจากจะมีชุดสูทสุดเท่ห์แล้วยังมีอีกอย่างครับในกล่องเล็ก และพอคุณรินทร์เปิดดูแค่นั้นแหละ รอยยิ้มเมื่อกี้ก็เลือนหายไปกลายเป็นเสียงกรีดร้องเอ้ย เสียงก่นด่าประหนึ่งว่าจะให้ลอยไปหาตัวต้นเหตุครับ
"ไอ้นายนิวัติ ไอ้บ้า ไอ้คนเฮงซวย ไอ้ทะลึ่ง ไอ้โรคจิต ไอ้ .... โว้ยยยยยยย"
ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ จนได้ครับ จนได้ รู้มั้ยครับ อะไรอยู่ในกล่อง แท่น แทน แท๊นนนนนนน มันคือ มันคือ มันคื๊ออออออออออออออออออ ....
กกน. ครับ
ปราการด่านสุดท้ายของท่านชาย ขนาดเดียวกับที่คุณรินทร์ใช้เลยนะครับ ยี่ห้อเดียวกันด้วย ที่สำคัญสีขาวครับ เข้ากับชุดเลยครับ คุณรินทร์ตัวสั่นเทิ้มด้วยความโมโหจัด หน้าแดงก่ำเลย โถ คุณรินทร์ ไม่รู้ว่าโกรธหรือว่าอายนะครับเนี่ย
แต่ว่าอีตาคุณนิวัติรู้ได้ไงเนี่ยว่าคุณรินทร์ใช้ยี่ห้ออะไร ขนาดเท่าไหร่ อืมมม เป็นงง อืมมมม ,,- -,,
เจอกันตอนหน้าคร๊าบ โฮ่ง ( โบกขาหน้าลาแบบหมาๆ )
อ.ล. ( โอ๊ะลืม )
เกือบไป แบบว่าๆ ผมพึ่งไปเจรจากับเจ๊ PPK มาครับว่า ทำไมเจ๊แกไม่บอกชาวบ้านว่า ทำไม คุณรินทร์ของผมกับคุณนิวัติแกถึงได้กัด เอ๊ย ทะเลาะกันได้ขนาดนี้ จริงๆมันมีเหตุนะครับ แต่เจ๊แกว่า มันยาวถ้าจะเล่า ผมก็เลยจะถามว่า เล่า หรือ ไม่เล่าดีครับ แบบว่า หมาขอเสียงโหวต อิอิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
