ตอนที่ 8ก๊อกๆๆๆๆ
“คุณเรียวตื่นรึยังครับ”
“..........................”
“ผมเข้าไปนะครับ”
“คุณเรียวครับ ผมเอาอาหารมาให้ครับ คุณเรียวครับ คุณเรียวๆ โห......ทำไมตัวร้อนแบบนี้เนี้ย คุณเรียวครับๆๆ”
-------ตู้ด---------------ตู้ด----------------
+++สวัสดีครับ ผมจิมพูดครับ+++
“คุณจิมครับ แย่แล้วครับ คุณเรียวตัวร้อนมากเลยครับ ผมเรียกก็ไม่รู้สึกตัว ทำไงดีครับ”
+++นายเช็ดตัวให้ไปก่อนนะ เดี๋ยวชั้นจะตามหมอเอง ส่วนชิน ชั้นจะเป็นคนบอกเค้าเอง+++
“ครับๆ”
**************************************************
“เป็นไงบ้างเจ”
“ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกพี่จิม แค่พักผ่อนไม่พักเพียงพอ คงต้องให้น้ำเกลือสักวันสองวัน”
“อืม แล้วนี่จะกลับบ้านเลยหรือว่าไปที่รพ.ล่ะ”
“กลับบ้านดีกว่า วันนี้ผมไม่มีเวรดึก”
“โอเค งั้นพี่ฝากบอกแม่ด้วยน่ะว่าวันนี้พี่ไม่กลับ”
“ตามไปดูทุกวันเลยน่ะ......555+ ไปละ เดี๋ยวบอกแม่ให้”
“เห้ย ชิน กูกลับก่อนน่ะ”
“อืม”
“แล้วก็อย่ารุนแรงกับเค้ามากน่ะเว้ย ยังไงซะ เรื่องนั้นมันก็ไม่ใช่ความผิดของเค้า”
“มันทำให้ไอ้โป้ตาย มึงยังบอกว่ามันไม่ผิดอีกเหรอ ยังไงกูก็จะเอาคืนที่มันทำกับไอ้โป้ไว้”
“แต่ว่า....”
“มึงหยุดพูดเถอะจิม กูไม่อยากฟัง ยังไงกูก็ไม่มีวันเปลี่ยนใจ”
*********************************************************
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่ผมต้องอยู่ในนี้ อยู่กับความเจ็บปวดที่ไม่มีวันหนีพ้น
ไม่ว่าวิธีไหน ก็ไม่สามารถพาผม ให้ออกจากที่ๆแสนทรมานแห่งนี้ได้เลย
ผมทนอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ความเจ็บช้ำทางกายที่เค้าหยิบยื้นให้ทุกคืน
ยิ่งไปกว่านั้นคือความเจ็บช้ำทางใจจากคำพูดที่เสียดแทงหัวใจของผม
มันคงเหลือวิธีสุดท้ายแล้วที่จะทำให้ผมออกไปจากที่นี่ได้
ความตายเท่านั้นสินะที่จะทำให้ผมหลุดพ้นได้
“พี่ขอโทษน่ะริว แต่พี่ไม่มีทางเลือกจริงๆชาติหน้าเราคงได้เกิดมาเป็นพี่น้องกันอีก
แล้วพี่สัญญา ว่าถึงตอนนั้น พี่จะดูแลนายให้ดีที่สุด พี่จะอยู่กับนายตลอดไป”
น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง มือขวาถือเศษแก้วกรีดลงบนข้อมือ
กรีดลึกลงไปจนเลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมา ผมรีบเอาเศษแก้วที่ทำแตกหลบไว้ใต้เก้าอี้
เดินไปที่เตียงแล้วล้มลงนอนบนเตียงห่มผ้าจนเกือบมิด เพื่อไม่ให้คนดูแลที่ถูกจ้างมารู้ว่าผมกำลังทำอะไร
ไม่งั้นการกระทำของผมคงไม่สำเร็จแน่ๆ ผมหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า รู้สึกได้ว่าแรงของตัวเองเริ่มน้อยลง
ลมหายใจของผมแผ่วลงเรื่อยๆ ผมคงใกล้จะหลุดพ้นแล้วสิน่ะ
“ลาก่อนชิน ลาก่อนความรักครั้งแรกและครั้งเดียวของชั้น”
ก๊อกๆๆๆ
“คุณเรียว ผมเข้าไปน่ะครับ”
“..................”
“เอ๋...........หลับแล้วเหรอ ข้าวเย็นยังไม่ได้ทานเลย เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยสิน่ะ ถึงได้ผอมขนาดนี้
:เฮ้อ:เห้อ....ไม่เข้าใจจริงๆทำไมคุณชินต้องขังคุณเรียวไว้ในนี้ด้วย น่าสงสารคุณเรียว”
“ขอโทษน่ะครับ ที่ผมไม่สามารถพาคุณออกไปจากที่นี่ได้”
ประตูห้องถูกปิดลง ความเงียบแผ่ปกคลุมไปทุกอนูของห้อง ที่มีเพียงเตียงสีขาวสะอาด
แต่จะมีใครรู้บ้าง ว่าใต้ผ้าห่มขาวสะอาด ตอนนี้กลับมีเลือดที่เจิ่งนองเปลี่ยนเตียงที่เคยเป็นสีขาวสะอาดให้กลับกลายเป็นสีแดง