ตอนที่3
ผมลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงแสงแดดที่รอดผ่านผ้าม่านสีขาว ผมหันไปมองข้างๆ แต่ผมก็เจอแต่ความว่างเปล่า ผมพยายามที่จะลุกขึ้นจากเตียง เพื่อใส่เสื้อผ้าและออกไปจากที่นี่ แต่ผมก็ไม่อาจที่จะทำได้เพราะผมปวดสะโพกไปหมด ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมานั่ง พรางคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคื่นมันก็ทำให้น้ำตาผมไหลออกมา ทำไมเค้าต้องทำแบบนี้กับผม ผมไปทำอะไรไม่ดีให้เค้างั้นเหรอ ผมนอนคิดและร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนผมหลับไป เมื่อผมตื่นขึ้นมาเวลาก็ล่วงเลยมาจนเย็นมากแล้ว ผมรู้สึกค่อยยังชั่วแล้ว ผมจึงลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าแล้วเดินไปยังประตู ผมพยายามที่จะเปิดมันออกแต่มันก็เปิดออกไม่ได้
ผมรู้ว่าแม้จะพยายามแค่ไหนก็คงจะเปิดมันไม่ได้หรอก เพราะคนๆนั้นคงจะไม่ให้ผมออกไปจากที่นี่ได้ง่ายๆหรอก ผมเดินไปยังครัว แล้วบังเอิญเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่งติดอยู่ตรงหน้าตู้เย็น ----ชั้นซื้ออาหารเอาไว้ในตู้เย็น หิวก็เอาไปเวฟเองแล้วกัน จะกินหรือไม่กินมันก็แล้วแต่นาย และไม่ต้องคิดจะหนีให้เปรืองแรงหรอกน่ะ เพราะนายไม่มีวันทำได้หรอก ชั้นไม่ให้นายออกไปได้ง่ายๆหรอก--------
“เหอะ ยังไงซักวันฉันก็ต้องออกไปจากที่นี่ได้อยู่แล้ว นายคอยดูแล้วกัน” ผมหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ผมนอนแช่น้ำอยู่หลายชั่วโมง พลางคิดถึงริว ว่าตอนนี้จะเป็นยังไงบ้าง
ริวต้องเป็นห่วงผมแน่ๆเพราะผมไม่เคยหายไปไหนโดยไม่บอกริวก่อน เอ๊ะ โทรศัพท์ผมล่ะ ผมรีบลุกออกจากอ่าง ค้นดูในกางเกงแต่ไม่มี หรือว่ามันจะตกอยู่ข้างเตียง ผมคว้าเสื้อผ้าชุดเดิมมาใส่แล้ววิ่งออกมาจากห้องน้ำตรงไปยังเตียงผมหาอยู่นานแต่ก็ไม่เจอ
“หายไปไหนน่ะ เมื่อวานก็เอาใส่กระเป๋ามาแล้วนี้ เอ๊ะ ! กระเป๋า ใช่กระเป๋าแล้วตอนนี้อยู่ไหนล่ะ”ผมหาไปเรื่อยๆจนเสียงหนึ่งดังมาจากครัว ผมหันไปมองชายผมสีบลอนที่ยืนพิงขอบประตูครัว เค้ายืนถือแก้วน้ำ มองมาทางผม
“นายหาอะไรอยู่เหรอ” เค้าพูดแล้วยกน้ำขึ้นดื่มอย่างใจเย็นจนหมดแก้ว
“กระเป๋าชั้นหาย นายเห็นรึป่าว” ผมถามด้วยความสงสัย
“อ๋อ กระเป๋าขยะของนายอ่ะเหรอ ชั้นทิ้งไปแล้วล่ะ” เค้าตอบผมด้วยหน้าตาที่เรียบเฉย
“ห่ะ นายเอากระเป๋าชั้นไปทิ้งได้ไง นั้นมันของๆชั้นนายไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้น่ะ ถึงนายจะมองว่ามันเป็นขยะ แต่ชั้นก็หามาได้ด้วยตัวเอง ไม่ได้ไปขโมยใครมา ชั้นไม่ได้รวยเหมือนนายนิ อยากได้อะไรก็ได้ คนแบบนายจะไปเข้าใจอะไร” ผมจ้องหน้าเค้าด้วยความโกรธ
“ใช่ ชั้นไม่เข้าใจ ชั้นก็เป็นแบบที่นายพูดนั้นแหละ อยากได้อะไรชั้นก็ต้องได้ ในเมื่อตอนนี้ชั้นอยากได้นาย ชั้นก็ต้องได้เหมือนกัน” เมื่อเค้าพูดจบก็จูบผม ซุกไซร้ไปตามซอกคอ
“ โอ้ย!” ผมร้องออกมาเมื่อเค้ากัดผม น้ำตาผมเริ่มไหลออกมาอีกครั้ง ผมจะไม่ขัดขื่นเค้า ให้เค้าทำกับร่างกายของผมได้ตามใจ เมื่อเค้าได้ในสิ่งที่เค้าต้องการแล้ว เค้าก็คงจะยอมปล่อยผมไป เค้ากระชากเสื้อของผมออกใช้ลิ้นตวัดติ่งเล็กๆที่อยู่บนอกของผม ลงไปเรื่อยๆจนถึงสะดือ ลากวนรอบสะดือของผมไปมา แล้วลากลงมาเรื่อยๆ จนถึงท้องน้อย เค้าเริ่มปลดกระดุมกางเกงของผมออก รูดซิปลงอย่างรวดเร็ว โยนกางเกงของผมลงจากเตียง เค้าใช้มือจับส่วนนั้นของผมรูดขื้นลงแรงมากจนผมรู้สึกเจ็บ ผมกัดริมฝีปากตัวเองไว้ เค้าหยุดรูดแล้วใช้ลิ้นตวัดตรงปลายส่วนนั้นสักพักผมก็ปลดปล่อยออกมา จากนั้นเค้าก็จับขาผมแยกออก ใช้ลิ้นตวัดแทรกเข้าไปในช่องทางนั้นของผม ผมยอมรับน่ะว่าผมก็รู้สึกดีเวลาเค้าทำให้ผม อาจเพราะนี้เป็นครั้งแรกของผม หรืออาจเป็นเพราะผมรู้สึกดีกับเค้า ผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าเพราะอะไร
“โอ้ย…..เจ็บ”ผมร้องออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อเค้าแทรกกายเข้ามา เค้าขยับตัวช้าๆ แล้วเร่งจังหวะขึ้นทันทีให้เร็วขึ้นๆ เรื่อยๆ น้ำตาของผมเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว
“นายไม่ต้องทำมาสำออย ชั้นไม่สงสารนายหรอก หยุดร้องไห้ได้แล้ว เห็นแล้วชั้นรำคาญ”
เค้าพูดจบก็เร่งจังหวะให้เร็วขึ้นมากกว่าเดิม เค้าส่งเสียงในลำคออย่างถูกใจ แตกต่างจากผมที่รู้สึกเหมือนร่างกายจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เจ็บจนพูดไม่ออกเลยจริงๆ สักพักเค้าก็ปลดปล่อยเข้ามาในร่างกายของผม
“อ้า~~ของนายนี้ตอดรัดชั้นดีจริง”เค้าพูดพร้อมกับล้มตัวลงนอนข้างผม ผมพยุงตัวเองลุกขึ้นก้มหน้ามองลงไปที่ขา น้ำสีขาวขุ่นปนสีแดงสดของเลือดไหลลงมาตามขาของผม ผมมองไปยังเตียง ที่เมื่อกี้ผมนอนอยู่ เลือดสีแดงเปื่อนอยู่บนผ้าปูที่นอนเป็นรอยใหญ่ ผมหันไปมองเค้า เค้าทำหน้าตกใจเมื่อเห็นก่อนจะกลับมาเป็นสีหน้าปกติ ผมเดินเข้าห้องน้ำไป น้ำจากฝักบัวรดลงมาบนตัวของผม ผมรีบอาบน้ำถูสบู่ ล้างตัวเสร็จหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันท่อนล่างและเดินออกมาจากห้องน้ำ หยิบเสื้อผ้าชุดเดิมของผมมาใส่ แล้วเดินไปที่ประตู
“นายจะไปไหน” เสียงของเค้าดังขึ้น ผมหันกลับไปมองหน้าเค้า
“ก็กลับบ้านนะสิ ไปล่ะ”ประตูห้องเปิดออก ผมกำลังจะก้าวออกไป
เค้าวิ่งมากระชากแขนผมเข้าไปข้างในห้องแล้วล็อกประตู
“นายไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าชั้นไม่อนุญาติ” ผมสะบัดแขนออกจากมือเค้า แต่สะบัดยังไงก็ไม่หลุดสักที
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งชั้น อีกอย่างนายก็ได้ในสิ่งที่นายต้องการแล้วนี้”
“นายอยากรู้เหรอว่าชั้นมีสิทธิ์อะไร นี้ไงสิทธิ์ของชั้น นายเป็นของชั้น ชั้นย่อมมีสิทธิ์ในตัวนาย”เค้ากระชากแขนไปยังเตียง ชี้ไปยังรอยเลือดสีแดงสดบนเตียง
“อีกอย่างนายรู้ได้ยังไงว่าชั้นได้สิ่งที่อยากได้มาแล้ว”เค้าถามผมอีกครั้ง
“รู้สิ นายก็แค่อยากลองของแปลกบ้างก็เท่านั้น ไม่ใช่รึไง” ผมจะพูดต่อแต่เสียงของเค้า พูดขึ้นขัดจังหวะผม ด้วยสีหน้าที่โกรธมาก
“หยุดพูดได้แล้วเรียว ชั้นจะบอกอารายให้นายรู้น่ะ ตราบใดที่นายยังต่อปากต่อคำกับชั้นแบบนี้ นายก็ไม่มีวันได้กลับไปหาน้องนายหรอก ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ หาเองแล้วกันในตู้ชั้นจะใส่ตัวไหนก็หยิบไป เสร็จแล้วมากินข้าว ชั้นไปทำงานข้าวกลางวันก็ยังไม่ได้กิน นี้ก็เย็นแล้วนายยังมาสร้างเรื่องให้ปวดหัวอีก เร็วๆชั้นหิว” เค้าพูดเสร็จก็เดินหายเข้าไปในครัว ผมเองก็หิวแล้วเหมือนกันเมื่อวานก็ยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย แล้ววันนี้ก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลย เอาว่ะ กินก่อนอย่างอื่นค่อยคิดแล้วกัน แต่จะว่าไปมันใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุให้ไม่ได้กิน นายเองไม่ใช่รึไง ผมเดินไปยังตู้เสื้อผ้า หาชุดที่จะใส่นานพอสมควร เพราะเค้าไม่มีเสื้อตัวเล็กเลย ไอ้ผมมันก็เกิดมาตัวเล็กด้วยซิ -0- ตัวนี้แหละ ได้ซะที ผมหยิบเสื้อยืดสีขาวตัวหนึ่งออกมา กางเกงขายาวที่มีเชือกผูกเอวอีกตัวหนึ่งมาใส่ เอาชุดเดิมของผมไปวางไว้ในตะกล้าผ้า แล้วเดิมไปยังครัว เมื่อมาถึงผมเห็นเค้ากินก่อนแล้ว ผมนั่งลงมองอาหารของผม มันคืออาหารสำเร็จรูป ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมไม่ชอบเอามากๆไม่อร่อยแถมสารอาหารยังไม่ครบถ้วนกับที่ร่างกายต้องการอีก แต่ตอนนี้หิวมาก ผมเลยต้องกินไว้ก่อน (555+ก็นึกว่าจะไม่กิน/murasakikasa)
“นายกินแบบนี้ทุกวันเลยเหรอ ไม่เห็นมีประโยชน์เลย” ผมตักอาหารเข้าปาก แล้วถามเค้า
“นายอย่าพูดมากได้ไหม กินไปเถอะน่า”เค้าตอบผมแล้วก้มหน้ากินต่อ ผมกินไปได้สักพัก คิดอะไรบางอย่างออก ผมเลยถามเค้า
“นายชื่ออะไรเหรอ แล้วรู้จักชื่อชั้นได้ไง”
“ชิน รู้ก็แล้วกัน ไม่ต้องถาม”พูดเสร็จเค้าก็เดินออกไปจากครัว ทิ้งให้ผมนั่งกินแบบงงๆอยู่อย่างนั้น ไม่ถามก็ได้ว่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
