15.
เช้าวันที่ดีที่สุด ก็คงเป็นวันที่มีคนรักมานอนอยู่เคียงข้าง แค่ได้มองใบหน้าที่กำลังพริ้มหลับ ก็มีความสุข ดูยังไงตอนนี้ไอ้เสือก็เหมือนแมวขี้อ้อน ที่กำลังซุกหาไออุ่น แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมา ก็จะกลายเป็นไอ้เสือตัวแสบอีก อดไม่ได้ที่จะก้มลงไปฝังจมูกลงบนเรือนผมนุ่ม จะดีแค่ไหนนะ ถ้าตื่นขึ้นมาทุกเช้าแล้วเจอคน ๆ นี้อยู่ในอ้อมแขน พอคนที่อยู่ในอ้อมแขนพลิกตัวเหมือนจะลืมตาตื่น หมอปุ่นก็หลับตาลงไปเหมือนเดิม
ชีต้าห์นอนกระพริบตาปริบ ๆ กำลังไล่เรียงเหตุการณ์เมื่อคืน ว่าทำไมตัวเองถึงได้มานอนอยู่ในอ้อมแขนของหมอปุ่นได้ พอคิดไปถึงเรื่องที่มันไม่สมควรจะคิดขึ้นมาได้ตอนนี้ ใบหน้าก็ร้อนวูบ เผลอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน แล้วก็ต้องเลิกทำ เพราะใครบางคนขอเอาไว้
เหลือบมองใบหน้าของคุณหมอที่ยังคงหลับสนิท ลมหายใจยังคงสม่ำเสมอ เผลอยิ้มออกมา โดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว ก่อนจะค่อย ๆ ยกแขนที่ยังเกาะเกี่ยวอยู่ที่เอวของตัวเองออก เพราะเมื่อคืนโดดลงมาจากเตียง ไม่ทันได้รั้งหมอนติดมือลงมา ก็เลยได้หมอนรุ่นพิเศษ เป็นแขนข้างหนึ่งของหมอปุ่น ไม่รู้ว่าตื่นขึ้นมาจะยกไหวไหม เล่นยึดเอาไว้ทั้งคืนแบบนั้น เผลอจ้องอยู่แบบนั้น จนหมอปุ่นลืมตาขึ้นมา
"เฮ่ย!!!"
โป๊ก!! ตามมาด้วยเสียงโอดครวญของชีต้าห์ ที่หัวดันไปกระแทกเข้ากับขอบเตียงข้างหลัง ด้วยความที่ลุกพรวดขึ้น เพราะตัวเองดันยื่นหน้าเข้าไปใกล้หมอปุ่นเกินเหตุ พอเค้าลืมตาขึ้นมา ก็เลยตกใจตาเหลือก หงายไปข้างหลังเต็มที่
"..เจ็บอ่ะ.."
"ไหนขอพี่หมอดูหน่อย" ชีต้าห์นั่งคลำหัวตัวเอง น้ำตาซึม หันหลังให้หมอปุ่นดูให้
"จะรีบลุกไปไหนล่ะ เป็นรอยช้ำนะ ทายาก็คงหาย" ไอ้เด็กแสบทำหน้ายุ่ง พอ ๆ กับผมเผ้าที่ชี้ไปคนละทิศละทาง หมอปุ่นเป่าเบา ๆ ให้ตรงที่รอยโดนกระแทก คนเจ็บที่กำลังก้มหน้าแอบยิ้มออกมากับตัวเอง แล้วสายตา...ก็เหลือบไปเห็น...ของบางอย่างที่แปะติดอยู่กับขอบเตียง
"ไอ้พี่หมอ!!ไหนบอกว่าเตียงคนไข้เก่าไง!!" ไม่ผิดแน่ ไอ้ที่แปะอยู่ตรงขอบเตียงนั่น เตียงของคนไข้ในโรงพยาบาล ต้องมีบาร์โค้ดบอกราคาติดเอาไว้ด้วยเรอะ!!! แบบนี้มัน.....โดนหลอกนี่หว่า!!
"ซวยล่ะ ลืมแกะออก!!" หมอปุ่นเหลือบมองตามนิ้วที่ชี้ไปตรงขอบเตียง เวรแล้วไง!! ลืมแกะป้ายราคาออก ได้แต่ยกมือเกาหัวตัวเองพร้อมกับยิ้มแหย ๆ ให้ เพราะจำนนด้วยหลักฐานที่ไม่น่าพลาด
"ไอ้พี่หมอโกหก!!" ชีต้าห์ตะโกนเสียงดังลั่น คว้าหมอนติดมือมาได้ ก็ฟาดเข้าที่หน้าคุณหมอสุดเนียนได้อย่างแม่นยำ ไม่ใช่โกรธอะไร อับอายที่ตัวเองเสียหน้า โดนแกล้งกลับ แถมยังยอมให้เค้ากอดทั้งคืนอีกต่างหาก
"ชีต้าห์เดี๋ยว..ฟังพี่ก่อน!" หมอปุ่นรวบข้อมือไอ้เสือโหดเอาไว้ได้ ก่อนจะคว้าเอว ช้อนให้ขึ้นมานั่งบนตัก แล้วกอดเอาไว้ ไอ้เด็กแสบยังดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขน
"ไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์!!" หลังจากที่พยายามดิ้นแล้วมันไม่หลุด ชีต้าห์ก็เลยหันกลับไปตะโกนใส่หูคุณหมอเจ้าเล่ห์ที่ตัวเองว่า
"ก็เสือมันร้ายอ่ะ ถ้าพี่ไม่หลอก จะยอมให้กอดแบบนี้ไหม...?" ใบหน้าของคนถูกกอดร้อนวูบ อ้อมแขนที่โอบอยู่รอบตัวยิ่งแน่นขึ้นไปอีก ยิ่งพอรู้เหตุผลด้วยแล้วก็ยิ่งทำหน้าไม่ถูก
"ก็..ก็พี่หมอ..มาหลอกผีทำไมเล่า คนยิ่งกลัว ๆ อยู่" ชีต้าห์เบือนหน้าไปอีกทาง เพื่อซ่อนอาการเขินจัดของตัวเองจนทำอะไรไม่ถูกอยู่บนตักของคุณหมอ
"พี่หมอก็กอดให้หายกลัวแล้วไง..." ไม่พูดเปล่าหมอปุ่นก้มล งฝังจมูกบนต้นคอขาวของคนตรงหน้าอย่างหมั่นเขี้ยว อ้อมแขนตัวเองกระชับแน่นขึ้นจนคนในอ้อมแขนร้องประท้วง
"ไม่ต้องเลย ใครเค้าขอรึไง" ชีต้าห์ไปส่งสายตาดุ ๆ ให้ ทั้งที่เมื่อคืนตัวเองโดดเข้าไปหาคุณหมอเองแท้ ๆ
"คนนี้ไง.." เจอคำถามนั้นเข้าไป หมอปุ่นก็เลยเอานิ้วจิ้มที่อกตัวเองซะอย่างนั้น แบบนี้เค้าเรียกว่าเนียนได้โล่จริง ๆ
ชีต้าห์เหล่มองคุณหมอด้วยหางตา กอด...ให้หาย'กลัว' งั้นเหรอ คิดมาได้นะ ไอ้พี่หมอบ้า เข้าข่าย เข้าข้างตัวเองแบบสุด ๆ แล้วไอ้ที่กำลังกอดอยู่นี่ล่ะ เพื่อ...?
"หิวแล้ว..ออกไปหาอะไรกินกัน" ชีต้าห์บอกพร้อมกับเสียงท้องของตัวเองที่ร้องประท้วงขึ้นมา อีกอย่างถ้าขืนอยู่แบบนี้นาน ๆ ได้เสียเปรียบไอ้พี่หมอเจ้าเล่ห์อีกแน่ แค่นี้ก็อายจะแย่..
"ออกไปตลาดกันไหม เช้า ๆ แบบนี้ของกินเยอะ..." พอได้ยินคำว่าของกิน ไอ้เด็กแสบก็หันมาทำตาเป็นประกาย พร้อมกับพยักหน้าหงึก ๆ
"ไป ๆ ขอล้างหน้าก่อนนะ" ชีต้าห์ลุกขึ้นวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้หมอปุ่นนั่งอมยิ้มกับตัวเอง ก่อนจะเดินหยิบผ้าเช็ดตัวของตัวเอง ออกไปเข้าห้องน้ำที่ห้องไอ้คุณเพื่อน
ชีต้าห์ลงมานั่งยิ้มแป้นอยู่ข้างล่างเรียบร้อย ชุดที่ใส่ยังเป็นกางเกงขาสั้นแบบผูกเอว กับเสื้อยืดตัวโคร่งของหมอปุ่น ใบหน้าขาวที่ไม่มีอะไรแต่งแต้ม ใสจนน่ามองแบบไม่มีเบื่อ พอนึกขึ้นมาได้ หมอปุ่นก็เดินกลับไปเอาเสื้อคลุมแบบมีหมวกติดมือลงมาให้ ก็...ไม่อยากให้คนอื่นมาเห็น
"พี่หมอเนสล่ะ.." ชีต้าห์ชะเง้อคอมองกลับเข้าไปในบ้าน คิดว่าจะไปด้วยกันหมด
"มันหลับอยู่ เช้า ๆ แบบนี้ ขืนไปปลุก ได้โดนไล่เตะออกมาแน่" ไม่ใช่แค่คำขู่ แต่เพราะอยู่ด้วยกันมานานก็เลยรู้ไส้รู้พุงกันดี แค่ตอนขากลับหิ้วของกินติดไม้ติดมือกลับมา ไอ้คุณเพื่อนมันก็ดีใจหูตั้งล่ะ
"สวมหมวกด้วยนะ" หันมากำชับอีกรอบ ก่อนจะขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับของรถคุณปู่ คว้ามือของคนซ้อนมาเกาะที่เอวของตัวเอง
"ผมไม่เคยเดินตลาด..."
"ทำไมล่ะ คุณพ่อไม่ให้ออกมารึไง" คนที่ซบหน้าอยู่กับแผ่นหลัง ส่ายหัวแทนคำตอบ เพราะคุณพ่อกับพี่เต้ มีแต่จะตามใจทุกเรื่อง
"ก็เวลากลับมาอยู่ที่นี่ ผมไม่ค่อยมีเพื่อน..." ตอนเด็ก ๆ ก็ยังได้ออกไปเที่ยวเล่นบ้าง แต่พอมาพักหลัง ๆ พี่เต้ต้องทำงาน พ่อก็ยุ่งด้วย ขนาดเวลาจะกินข้าวด้วยกันยังไม่ค่อยจะมี แล้วจะเอาเวลาที่ไหนออกไปข้างนอกด้วยกัน
หมอปุ่นปล่อยมือข้างหนึ่ง มาจับมือของคนซ้อนเอาไว้ แล้วออกแรงบีบเบา ๆ รู้สึกถึงใบหน้าที่ซบลงมาบนแผ่นหลัง ก่อนจะยกฝ่ามือเล็กมาจรดที่ริมฝีปากตัวเอง เจ้าของทำท่าจะดึงมือตัวเองกลับ แต่ก็ถูกยึดเอาไว้ เลยได้รางวัลเป็นกำปั้นทุบลงบนหลัง
"ทำอะไรไม่อายคนมองรึไง!!" ชีต้าห์กระซิบขู่ คราวนี้ไม่กล้าเงยหน้าออกมาจากแผ่นหลังที่ซบอยู่ กลัวว่าจะมีคนเห็น แต่กลับได้รับคำตอบมาเป็นเสียงหัวเราะต่ำในลำคอแทน ก็เลยซัดไปหลายที ถ้าไม่เกรงใจว่า กำลังขับรถอยู่นะ โดนชกแน่!!
"ไม่ได้ทำอะไรผิดซักหน่อย!!" จอดคุณปู่ไว้ตรงที่เค้ากันที่ไว้ให้จอดรถ หมอปุ่นก็หันมาตอบกลับได้หน้าตาเฉยที่สุด แถมยังคว้าเอามือไปกุมไว้อีก
"ผมเดินเองได้นา!!" ชีต้าห์พยายามสะบัดให้หลุด แต่หมอปุ่นก็ยิ่งออกแรงบีบแน่นกว่าเดิม พร้อมกับหันมาขยับหมวกเสื้อคลุมให้ปิดลงมาอีก..จะได้เห็นอะไรกับเค้าบ้างไหมเนี้ย
"ใครไม่รู้บอกไม่เคยมา ปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้หรอกคนนี้!!" หมอปุ่นเขย่ามือของเด็กแสบเหมือนจะบอกให้รู้ โดนค้อนใส่ไปที แต่ก็คุ้มกับการที่ได้จูงมือไอ้เด็กแสบไปด้วยกัน
เสียงเอะอะอื้ออึงของแม่ค้าพ่อค้า กับผู้คนที่ออกมาจับจ่ายซื้อของในตอนเช้าตรู่แบบนี้ สถานที่ธรรมดา ไม่ได้สวยงาม เหมือนสถานที่ท่องเที่ยวชื่อดังที่ไหน แต่คนสองคนที่กำลังเดินจูงมือกันไปตลอดทาง กลับอมยิ้มกับตัวเองได้ ไม่ใช่ของที่มาจากที่หรู ๆ แต่ก็ดูน่ากินไปหมด
"อันนี่น่ากิน.." ชีต้าห์ฉุดแขนให้อีกคนเดินตามมา กลิ่นหอมของซาลาเปาทับหลี ของขึ้นชื่อของจังหวัด ที่ใครมาต้องลองชิม
"กินแต่เช้าเนี่ยนะ" หมอปุ่นเหลือบมองไอ้เด็กแสบที่พยักหน้า ทำตาเป็นประกายอีก ใครเห็นก็จำต้องใจอ่อนทุกรายไป สุดท้ายก็เลยได้ซาลาเปาทุกรสมาถือไว้
ของกินทั้งของสด ของแห้ง รวมไปถึงขนมของชีต้าห์เต็มสองมือไปหมด ส่วนเจ้าตัวนะรึ เดินดูโน่นนี่ มีความสุขสำราญใจเสียเหลือเกิน นาน ๆ ทีถึงจะวิ่งกลับมา แล้วก็อ้อนให้ซื้อโน่นนี่ให้ ตอนแรกหมอปุ่นก็ตามใจซะทุกเรื่อง เดินมาได้ซักครึ่งชั่วโมง ไม่ไหว...
"หมอปุ่น วันนี้พาแฟนมาเดินตลาดหรือคะ.." แม่ค้าขายนมสดเจ้าประจำเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง ทำเอาไอ้คนที่ยืนเคี้ยวซาลาเปาตุ้ย ๆ ก้มหน้าลงมองพื้นที่เท้าตัวเอง
"เค้าขี้อาย อย่าแซวมากนะครับ เดี๋ยวจะไม่ยอมมาอีก.." ชีต้าห์เอื้อมมือไปกระตุกชายเสื้อของหมอปุ่น ที่ยังคุยเรื่องแฟนกับคุณแม่ค้าไม่เลิก
ขยันหาเรื่องให้ใจมันสั่นอยู่เรื่อย แล้วที่ไปบอกเค้าว่าเป็นแฟนกันทั้งที่เป็นผู้ชายทั้งคู่ ไม่กลัวจะถูกมองด้วยสายตาแปลก ๆ บ้างรึไง แล้ว...ใครไปตกลงเป็นแฟนด้วยไม่ทราบ อยากทราบความจริงข้อนี้จริง ๆ .. พอเงยหน้ามองก็พบว่าคนขายนมสด...แม่เจ้า!!! ช่างสมตัวจริง ๆ อะไรมันจะล้นอกล้นใจขนาดนั้น ก้มลงตักนมแต่ละที... กลืนน้ำลายไม่ลงคอเลยทีเดียว
"ผมจะกลับแล้ว.." ในเมื่อรั้งไม่ไป ชีต้าห์ก็เลยต้องชิงลงมือ เปิดหมวกที่คลุมหัวตัวเองออก แล้วหันไปบอกหมอปุ่น แทนที่จะอายพี่ท่านกลับส่งยิ้มมาให้ซะงั้น
"ดีเหมือนกัน ป่านนี้ไอ้หมอเนสคงกำลังโมโหหิว" หมอปุ่นหันมายิ้มให้ พร้อมกับยื่นมือมาหยิบเศษขนมที่ติดอยู่บนแก้มใสของคนตรงหน้า โดยไม่สนใจสายตาสอดรู้ของคนอื่นแม้แต่นิด ทำเอาคนที่เริ่มเรื่องต้องหยิบหมวกมาคลุมหัวตัวเองเหมือนเดิม
"พี่หมอช้าอ่ะ ขอให้โดนหมอเนสฟาดแข้งใส่" คำต่อว่าไม่จริงจังนัก หมอปุ่นก็เลยแกล้งเอามือโยกหัวไอ้เด็กแสบเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว ไม่สนใจบรรดาสายตาของพวกแม่ค้าแถวนั้นที่มองมา ส่วนคุณแม่ค้านมสด ช็อคไปเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่ได้ยินคำเรียกแทนตัวว่า 'ผม'
"เวอร์แล้วเรา ใครมันจะไปโหดขนาดนั้น.." หมอปุ่นหันไปยิ้มให้แม่ค้านมสด ก่อนจะก้าวเท้าตามคุณแฟนเอาแต่ใจที่เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว ทิ้งเครื่องหมายคำถามไว้บนหน้าใครหลายคน
ปิ๊น ปิ๊น เสียงปีบแตรรถไล่มาทางข้างหลัง ตอนแรกก็คิดว่าไปขวางทางใครเข้า แต่ข้างหลังก็เหมือนบีบแตรไล่ไม่ยอมหยุด จนต้องหยุดรถแล้วหันกลับไปมอง
"พี่เต้!!" ไม่ต้องรอให้บอก ชีต้าห์ก็กระโดดลงจากรถคุณปู่ วิ่งไปหาพี่ชายตัวเองทันที ยืนเกาะกระจกพูดอะไรกันสองสามคำ ก่อนที่จะกระโดดขึ้นไปนั่งฝั่งข้างคนขับเรียบร้อย
"น้องชายพี่มารบกวนรึเปล่า" หมอปุ่นส่ายหน้าแทนคำตอบ เก็บอาการเซ็งสุดชีวิตของตัวเองเอาไว้ ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉย เหลือบมองหน้าไอ้เด็กแสบก็กำลังคลี่ยิ้มกว้าง
"ไม่รบกวนอะไรหรอกครับ ที่จริงก่อนเข้าเวร ผมว่าจะแวะไปส่งที่บ้านให้" นายเต้เหลือบแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปยิ้มให้น้องชายตัวแสบ
"ขอบใจนะหมอปุ่น งั้นพี่ไปล่ะนะ" พูดจบคุณพี่เต้ก็ปิดกระจก แล้วออกรถไปต่อหน้าต่อตา ทิ้งให้หมอปุ่นกับรถคุณปู่จอดอยู่ที่เดิม สายตาเหลือบไปเห็นบรรดาถุงของกินแล้วก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ ...ใครจะไปรับผิดชอบส่วนของไอ้เด็กแสบที่ขยันขนซื้อมาทั้งหมดนี่ล่ะ
สุดท้ายกว่าจะควบคุณปู่กลับมาถึงบ้านพัก ก็ปาไปเกือบ 20 นาที พอได้ยินเสียงรถ ไอ้คุณเพื่อนมันก็วิ่งลงมารับ ด้วยสภาพที่เหมือนเพิ่งตื่น ไม่รู้ว่าใครกล้าปลุกมันขึ้นมาได้ในสภาพแบบนี้...??? ใครปลุกล่ะ ก็อยู่กันสองคน!!
"มาช้า..ผมหิวไส้จะขาดอยู่แล้วนะ!!" จะใครเสียอีกนอกจากไอ้เสือตัวแสบ ที่ยืนฉีกยิ้มอยู่บนบ้านแถมยังมีหน้ามายักคิ้วกวนประสาทให้อีก
พอเหลือบมองไปรอบ ๆ ถึงได้เห็นว่ารถพี่เต้จอดอยู่ที่ใต้ต้นไม้ข้างบ้านพัก ถึงได้รู้ว่า...โดนไอ้เด็กแสบมันแกล้งอีกตามเคย ไอ้เราก็หลงคิดมาตลอดทาง (แอบบ่น)ว่าไอ้เด็กแสบมันเห็นพี่ดีกว่าเรา ของกินตั้งมากมายจะเอาไปให้ใคร คิดว่าต้องแบกไปส่งให้จนถึงรีสอร์ทซะแล้ว
"ก็ใครบอกให้รีบมาก่อนเอง ช่วยไม่ได้" ทำเป็นแกล้งพูดไปงั้น ตอนเดินขึ้นไปบนบ้านพักก็แอบอมยิ้มที่เห็นไอ้เด็กแสบทำหน้าบูด ก่อนจะแสร้งหันไปยิ้มให้พี่เต้แทน
"แล้วเมื่อกี้ใคร ที่ทำหน้าบูด ตอนผมมากับพี่เต้.." ชีต้าห์ยังไม่เลิกเดินตามายั่วโมโหจนถึงในครัว ปล่อยให้สองคนข้างนอกคุยเรื่องคอมพิวเตอร์กับเกมส์อยู่ข้างนอก ...ก็ของกินผมติดมือหมอปุ่นมาหรอก ถึงได้เดินตามมา
หมอปุ่นแกล้งทำหน้าบึ้ง หันมามองไอ้เด็กแสบที่กำลังรื้อบรรดาถุงของกินบนโต๊ะ ไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้กำลังมีคนคิดจะเอาคืน หมอปุ่นเหลือบมองไปข้างนอกแวบหนึ่ง ก่อนจะยื่นหน้าเข้าใกล้ไอ้เสือที่กำลังเห็นแก่กิน ไม่ทันได้ระวังตัวว่าจะโดนจู่โจม ก็เลยโดนคุณหมอขโมยหอมแก้มไปหนึ่งที
"อุ๊บ!!" ปากที่กำลังจะเอ่ยประท้วง ก็โดนมือของหมอปุ่นเอื้อมมาปิดเอาไว้ เพราะขืนปล่อยให้โวยวายได้ความแตกกันทั้งบ้านแน่
"คนขี้แกล้ง ก็ต้องโดนเอาคืนแบบนี้แหละ คราวหน้าไม่พลาดทั้งสองข้างแน่!!" ปากก็ขู่แต่สายตากลับไม่ได้มองที่แก้ม แต่มันหยุดอยู่ตรงริมฝีปากบางนั่นต่างหาก
พลั่ก!! หมอปุ่นตัวงอเป็นกุ้ง เมื่อโดนหมัดเล็ก ๆ สอยเข้าเต็มท้อง ก่อนที่ตัวการจะวิ่งพรวดออกไปข้างนอก คนเจ็บทำได้แค่ส่งสายตาอาฆาตไปให้ ทำอะไรไม่ได้เพราะไอ้เสือ โดดเข้าไปเกาะหลังพี่ชายตัวเองเอาไว้เป็นโล่ แถมยังหันหลังกลับมาแลบลิ้นให้อีก แบบนี้คงต้องเอาคืนกันอีกหลายยก..ไอ้ตัวแสบ!!
======================
มาซะเย็นเชียว (จะบ่นกันอ่ะจิ ต้องรีบชิงบ่นตัวเองซะก่อน 555)
ขออภัยที่มาเสิร์ฟช้าไปหน่อย แหะ ๆ คือแบบมึน ๆ กว่าจะผ่านตากรรมกร (คนเขียนเอง ก็ลบแล้วลบอีก T^T)
ขอบคุณที่แวะมาอุดหนุดตอนสั้นขัดดอก(ของหมอเนส)กันอย่างเนืองแน่น 5555
อีกไม่ช้านาน จะปั่นมาให้ได้ติดตามกันอีกแน่นอน(นะ)
ตอนนี้แอบไปมึนปั่นตอนต่อไปก่อน หึหึ
ทุกคนแน่นๆๆๆๆ (ก่อนวิ่งจากไป 
) 
หัวข้อ: "รักร้าย...ไอ้ตัวแสบ"[ตอนพิเศษสั้น(ที่สุด!)3เมษา,55] (อ่าน 636534 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก