2.
หลังจากที่ลงไปเล่นน้ำก่อนเวลาอันควรแล้ว พอขึ้นเรือ โดนลมทะเลเย็น ๆ ตัวที่เปียกไปด้วยน้ำทะเลก็แห้งซิครับท่าน ตามเนื้อตามตัวก็มีแต่คราบเกลือเกาะ เหนียวตัวก็ด้วย คันอีกต่างหาก ต้องรอให้ไปถึงเกาะถึงจะมีน้ำเปล่าล่างตัว ...แล้วไอ้ตัวต้นเหตุ มันกำลังนอนสบายอยู่ตรงหัวเรือ แถมยังใส่หูฟังผิวปากอย่างอารมณ์ดี .....เจ็บใจ!!
สะบัด ๆ
"เฮ่ย!! อะไรเล่า!!" คนที่กำลังนอนเอนหลังอย่างสบายอารมณ์ ลุกพรวดขึ้นมา เพราะมีไอ้บ้าคนหนึ่งมายืนสะบัดเสื้อข้างหน้า
"อ้าว..โทษที ไม่ทันมอง" หมอปุ่นหันกลับมามองหน้าซื่อๆ กล้ามเนื้อเป็นมัดของคนที่เล่นกีฬาเป็นประจำ สาวน้อยใหญ่ต่างก็เหล่มองมาอย่างสนใจ
"บ้ารึป่าว!! ตาบอดรึไง คนนอนอยู่มาสะบัดเสื้ออะไรตรงนี้วะ" โห..ไอ้เด็กปากดี พูดกับผู้ใหญ่แบบนี้ มันน่าไหม!!
"ก็ตรงนี้มันลมแรงดี ทำไม!?" แม้ว่าแววตาจะถูกซ่อนด้วยแว่นกันแดดสีดำอันโต แต่ก็มองออกได้ไม่ยาก ว่าอีกฝ่ายกำลังเคือง....แล้วก็มากซะด้วย
"เป็นหมอซะเปล่า นิสัยไม่ดี!!" เพราะได้ยินจากปากพี่ชาย ว่าคนตรงหน้าเป็นหมอ แต่ดูยังไงก็ช่างขัดกับภาพลักษณ์ภายนอกเสียจริง ทั้งนิสัย แล้วก็รูปร่างหน้าตากวนประสาทแบบนี้
"เราก็เป็นเด็กซะเปล่า ก้าวร้าว!!"
"ผมไม่ใช่เด็ก!!" ก็ไอ้อาการเถียงกลับหน้าแดงแบบนี้แหละ ที่เค้าเรียกว่าเด็ก
"อะไรกันสองคน รู้จักกันแล้วเหรอ หมอปุ่น, ชีต้าห์" การวิวาทเล็ก ๆ ที่จะเกิดขึ้น โดนกรรมการอย่างนายเต้เข้ามาห้ามไว้เสียก่อน ปกติก็เห็นว่าหมอปุ่นดูสุขุม ไม่ค่อยพูดแท้ ๆ แล้วทำไมถึงได้มายืนเถียงกับไอ้เสือได้
"พี่เต้ ผมจะกลับ" กรรม!! เอาแล้วไง ให้มันได้อย่างงี้ซิไอ้น้องรัก นี่มันกลางทะเลนะ มีลูกเรืออีกกว่าสิบชีวิต
"ชีต้าห์นี่มันกลางทะเลนะ อีกครึ่งชั่วโมงก็จะถึงบ้านพักที่เกาะแล้ว"
"เด็ก!!" (-*-ll) ว้อยยยย ก็เพราะมันมีคนแบบนี้แหละ ถึงไม่อยากไปมันแล้ว ถ้ารู้ว่าปล่อยให้ขึ้นมาแล้วจะกวนประสาทได้ขนาดนี้ ทิ้งไว้ซะก็ดีหรอก
"คุณเต้คะ ลูกชายฉันเมาเรือ มียาไหมค่ะ" ลูกเรือหญิงวัยกลางคน วิ่งเข้ามาแทรกกลางด้วยใบหน้าตื่นตระหนก เห็นเด็กผู้ชายวัยไม่น่าจะเกิน 10 ขวบ กำลังกอดราวเหล็กของเรืออาเจียนตัวโก่ง
"เดี๋ยวผมดูให้ครับ..." จากคนที่กวนประสาทสุดขั้วเมื่อกี้ กลับเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปถึงตัวเด็ก ส่วนไอ้คนที่ไม่เคยเห็น กำลังทำหน้าพะอืดพะอมเหมือนคนกำลังจะแหวะ
"ช่วยหยิบกระเป๋าให้ผมหน่อย" เจ้าของเรือรีบวิ่งไปคว้าเป้ประจำตัวของคุณหมอมาให้ ยังดีที่ยาอยู่ในกล่องพลาสติกปิด ก็เลยไม่เปียกตอนที่โดนใครบางคนยันจนหงายลงน้ำ
ยาเม็ดเล็กถูกยัดเข้าปาก เพราะเด็กมีอาการอาเจียนและมึนงง จนแทบไม่มีสติ ก่อนที่ทุกอยากจะสิ้นสุดลง เพราะเด็กหลับไปด้วยฤทธิ์ยา นายเต้และหมอปุ่นหันมาสบตากัน และถอนหายใจอย่างโล่งอก
"อ้าว!! ต้าห์!!"พอหันกลับไปมองน้องชาย ก็พบว่าล้มฟุบลงไปกับเก้าอี้เรียบร้อยแล้ว หมอคนเดียวที่อยู่บนเรือ ก็เลยต้องรับงานเพิ่มอย่างช่วยไม่ได้
--------------
"อื้อ..แม่..ร้อน..." เพ้อ หรือว่าละเมอเพราะหลับ แค่ร้อนทนไปเหอะ แต่ตอนนี้คุณหมอปุ่น กำลังไม่เข้าใจตัวเอง ว่าทำไมจะต้องรับอาสาแบกได้ตัวยุ่งที่เป็นลมไม่ได้สติลงมา เพราะคุณเต้ไปช่วยเด็กขนของลงจากเรือ งานประจำที่เจ้าของรีสอร์ทไม่เคยพลาด ทั้งที่ไม่ทำก็ได้
"ทำไมต้องซวยขนาดนี้ด้วยวะ!!" หมอปุ่นทำได้แค่บ่นพึมพำกับตัวเอง บนหลังยังมีภาระที่ไม่ใช่กระเป๋า แต่เป็นคนตัวเป็น ๆ
"พี่เต้ หิว..." แผ่นหลังกว้างเปลือยเปล่าที่อยู่ตรงหน้า ...คิดว่าเป็นพี่ชาย (- -ll) แต่พี่เต้ไม่ได้ถอดเสื้อนี่หว่า หรือว่าจะถอดตอนที่เราหลับไป เฮ้ยยยยยยยยย...........!!!! (เสียงร้องที่ดังก้องอยู่ในหัว)
"ตื่นแล้วเหรอ เดินไหวไหม..." เพราะความเคยชินของคนเป็นหมอ พอเห็นว่าคนไข้ของตัวเองมีสติ ถึงได้ถามออกไปแบบนั้น ...ลืมไปว่าตัวเองจะเอาคืน
"ปล่อยผมลง ปล่อยๆ" จะอยู่ทำไมล่ะครับท่าน ทำไมถึงมาอยู่บนหลังไอ้คุณหมอกวนประสาทได้ พี่เต้...กลับไปจะฟ้องพ่อว่าไม่ดูแลน้อง คอยดูนะ
"อ้าวๆ อยู่เฉยๆ เป็นไหมนั่น เดี๋ยวก็ได้ลงไปนอนเล่นในน้ำหรอก" ตื่นขึ้นมาก็มีแรงเลยนะ ค่าแบกลงมาจากเรือจนถึงบ้านพัก คิดราคาพิเศษซะเลยดีไหม
"ปล่อย!!" เออ!! อยากลงนักใช่ไหม จะได้ให้ลงสมใจ ไม่ได้อยากแบกนักหรอกผู้ชายด้วยกันนะ
"เฮ่ย...เดี๋ยว!!" ช้าไป...อีกแล้ว เมื่อหมอปุ่นปล่อยแขนที่รองไอ้เด็กแสบไว้ข้างหลัง ลืมไปว่ายังมีแขนที่คล้องอยู่บนคอตัวเอง พอชีต้าห์กอดหมับที่คอ ....ก็หงายดิ
ตูม!!
"แค่กๆ แหวะ เค็ม" ไอ้เด็กแสบที่แบกมาบนหลังโดนไปเต็มๆ แม้ว่าน้ำจะตื้นแค่เข่า แต่ลงไปนอนทั้งตัวแบบนี้ แบบไม่ทันได้ตั้งตัว จะเหลือเรอะ กินน้ำเข้าไปหลายอึกซิท่า
"ก็น้ำทะเล อยากกินเข้าไปเอง" ทั้งที่กำลังไอหน้าแดง แต่ก็ตวัดสายตามองคนที่เป็นต้นเหตุ แล้วยังมีหน้ามาพูด นิสัย!!
"แล้วมันเพราะใครกันล่ะ" โมโห หงุดหงิด แล้วก็โกรธ มากกว่าครั้งไหนในชีวิต ยิ่งเห็นว่าอีกฝ่ายยักคิ้วให้ แถมด้วยรอยยิ้มที่มุมปาก ...อยากชกซักหมัด
"ช่วยไม่ได้ ไม่อยู่นิ่งๆเอง ฉันเลยเปียกไปด้วย" ที่จริงก็ไม่ได้เดือดร้อนอย่างที่พูด เพราะตัวเองก็เปียกมาแล้วรอบหนึ่ง หมอปุ่นพูดพร้อมกับลุกขึ้น ไม่สนใจเสือชีตาห์ที่ยังนั่งมองมาด้วยสายตาเคียดแค้น ...ไม่สน 555+
ให้ตายเหอะ เกิดมายังไม่เคยเจอใครที่สามารถทำให้อารมณ์เสีย แล้วก็หงุดหงิดได้ขนาดนี้มาก่อน คนที่เค้าเป็นหมอ กวนประสาทกันแบบนี้เรอะ แล้ว..มาอยู่ที่นี่ได้ไง พอมองไปรอบ ๆ เจอแต่คนที่ไม่คุ้น ชีต้าห์ถึงได้ลุกขึ้นวิ่งตามหลังคนที่ทำให้ตัวเองอารมณ์เสีย
"พี่เต้ไปไหน!!" ทั้งที่ไม่ได้อยากจะพูดด้วย แต่ก็จำต้องกัดฟันถามหาพี่ชาย หมอปุ่นหันหลังกลับมามอง ใบหน้าขาว ๆ ที่ขึ้นสีจัด คงจะเป็นเพราะร้อน แล้วก็ยังคงโกรธ แต่ไอ้เด็กติดพี่ก็ต้องฝืนใจถามสินะ
"พี่เต้ พานักท่องเที่ยวไปที่พัก" เผลอเม้มริมฝีปากตัวเองเข้าหากันจนได้ เวลาโดนขัดใจทีไร ...ไม่ได้รู้ว่ากิริยานั้นถูกอีกคนมองอยู่
ทั้งที่ไม่เคยคิดจะสนใจผู้ชายด้วยกัน ทั้งที่เมื่อก่อนโดนไอ้เพี้ยนกิม กับไอ้บ้าใหญ่คอยตามจีบ ยังรู้สึกหงุดหงิด แต่ตอนนี้หมอปุ่นกำลังยืนมองคนตรงหน้าอย่างสับสน ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจสาวเท้าเข้าไปในบ้านพักของตัวเอง
"แล้ว...คุณจะไปไหน" ขาจำต้องหยุดก้าวอีกรอบ แอบถอนหายใจเฮือก..
"จะไปอาบน้ำ เหนียวตัว แล้วก็อยากนอนพักซักงีบ" พักซักหน่อย เผื่อไอ้ความรู้สึกหนักอกนี่มันอาจจะหายได้ แต่พอหันกลับไปมองหน้าคนถาม ที่คิดว่าจะทิ้งไอ้เด็กแสบเอาไว้ ก็เป็นอันต้องใจอ่อน...จนได้
"ผม..." จ๊อกกกกกก....(-///-) กรรม!! ไอ้กระเพาะบ้า ทำไมต้องมาร้องประจานกันตรงนี้ด้วยเล่า!!
"ถ้าจะไปด้วยกันก็ตามมา..." ใบหน้าบูดบึ้ง ที่เคยเห็นตั้งแต่ตอนแรกเจอ กลับเป็นร้อยยิ้มกว้างอย่างจริงใจ ...คุณเคยเห็นไหม..ใครสักคนที่แค่ยิ้ม ก็เหมือนโลกจะสว่างขึ้น
"หิวอ่ะ พี่บ้านพักจะมีอะไรกินไหม สั่งรูมเซอร์วิสได้ป่าว" รูมเซอร์วิสบนเกาะอ่ะนะ คงมีหรอกคุณหนู!!
"มีแต่มาม่า ปลากระป๋อง แล้วก็ไข่ จะกินไหม" หมอปุ่นหยิบของที่มีอยู่ในบ้านมาวางรวมกันบนโต๊ะ คุณหนูชีต้าห์หยิบซองมาม่าขึ้นมาดู ..คาดว่าคงจะไม่เคยเห็นซินะ
"อันนี้ผมชอบ..." แป่ว!!
"เหรอ...งั้นรอน้ำเดือดซักครู่" ซีต้าห์พยักหน้าหงึกๆ ฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี นาทีนี้อะไรมาก็กินได้หมด
มาพักบนเกาะ เป็นน้องเจ้าของรีสอร์ท กินมาม่าใส่ไข่ แล้วก็ปลากระป๋อง หรูสุดๆ
=====================
ยังกัดกันเหมือนเดิน หึหึ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตาม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
