3.
"เอาแต่ใจ vs ไม่ตามใจ"
"คนขี้โมโห vs คนขี้แกล้ง" ตอนที่จัดการกับความหิวไปเรียบร้อยแล้ว ต่างก็ต้องช่วยกันเก็บ ช่วยกันล้าง ชีต้าห์ล้าง.. หมอปุ่นเก็บ.. (ออกแนวเอาเปรียบยังไงก็ไม่รู้) น่าแปลกที่สงบศึก ไม่เถียง ไม่กวนประสาทกันได้พักใหญ่ จนในที่สุดหมอปุ่น ก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว...ตกน้ำทะเลมาสองรอบ ยังไม่ได้ล้างตัว
"เดี๋ยวพี่เต้ก็คงมา นั่งรออยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ ฉันจะไปอาบน้ำ" ชีต้าห์หูผึ่งทันทีที่ได้ยิน มั่วแต่กิน ก็เลยลืมไปว่าตัวเองก็เปียก พอนึกขึ้นได้ก็เริ่มคัน
"ผมอาบก่อน..!!" ไวกว่าความคิด ก็รีบวิ่งแซงหน้าเจ้าของบ้านไปหน้าตาเฉย ใครจะมาเร็วเกินชีต้าห์...(^_^)
"เฮ้ย!! นี่เจ้าของบ้านนะ" ใครเค้าสนเรื่องนั้นกันละครับท่าน ณ นาทีนี้ ทั้งคันทั้งเหนียวตัว
"แต่ผม..น้องเจ้าของรีสอร์ท" แลบลิ้นหลอกเจ้าของบ้านทีหนึ่ง ก่อนจะกระแทกประตูปิดดังปัง!! ได้ยินเสียงโวยวายอยู่ข้างนอก แต่คนข้างในกำลังลงมือถอดเสื้อผ้าตัวเองจนหมด แล้วก้าวเข้าไปยืนใต้ฝักบัว อืม....สบายดีแท้
"ฮึ่ม!! จำไว้เลย จำไว้" 555+ ใครจะไปจำ ไม่ใช่เรื่องซักหน่อย คนที่กำลังอาบน้ำล้างตัว กำลังร้องเพลง ผิวปากอย่างมีความสุข
กลิ่นแชมพู กับสบู่ของคุณหมอ ...หอมแหะ มีรสนิยมเหมือนกันนะ มัวอาบเพลิน พอเสร็จก็เอื้อมมือไปคว้าที่ราวอย่างเคยตัว (- -ll)
กรรม!! อาบน้ำเสร็จเพิ่งจะมาสำนึกได้ ว่าไม่ใช่บ้านตัวเอง ที่จะได้มีผ้าเช็ดตัวเตรียมไว้พร้อม จำได้ว่ามันอยู่ข้างนอกโน่น ตรงชั้นหน้าห้องน้ำ แล้วทีนี้จะเอาไง เสื้อผ้าที่ถอดกองไว้ก็มีแต่คราบเกลือ คงใส่ไม่ได้แน่ (T^T)
"หมอปุ่น~" ลองเรียกคนที่อยู่ข้างนอก เพราะอับจนหนทางแล้วนี่ เอาเสียงแบบตอนอ้อนพี่เต้ คงใช้ได้
~~~ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากบุคคลภายนอก~~~
"หมอปุ่น!!....ฮัดเช้ย~!!~~" เรียกดี ๆ ก็แล้ว แหกปากตะโกนเรียกก็แล้ว คนข้างนอกก็ไม่มีวี่แววจะขานรับ ตามเนื้อตัวยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ ชีต้าห์ทำได้แค่ยกแขนโอบตัวเองเอาไว้ แล้วค่อย ๆ แง้มประตูออกมา
"ไอ้เด็กแสบ!!"
"เหวออออ....อย่า...เดี๋ยวก่อน!!" พอแง้มประตูให้พอมองเห็น ก็เห็นว่าคนที่ตัวเองเรียก ยืนเอามือกอดอกอยู่ที่หน้าห้องนั่นแหละ ...ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากต่อว่า หรือขอความช่วยเหลือ หมอปุ่นก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วเหนือแสง (เวอร์ไปแระต้าห์)
"ไอ้เด็กตัวแสบ คิดจะมายึดพื้นที่กันเลยรึ!!" ไอ้หมอบ้า ไอ้บ้า!! เข้ามาทำซากอะไร โธ่โว้ย!! แล้วจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ต้องมาเปลือยต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ ทำได้แค่ลงไปนั่งขดตัวอยู่ที่มุมในสุดของห้องน้ำ ไม่มีผ้าติดตัวซักชิ้น
"ก็บอกว่าเดี๋ยว ๆ ฟังไม่รู้เรื่องรึไง" ทั้งที่ตัวเองอยู่ในสภาพน่าอายสุดชีวิต แต่ก็ยังมีแรงขู่ฟ่อ
"เออ...คือ..." ชีต้าห์มองมายังคนที่ยืนอ้ำอึ้ง .. จะมายืนนึกคำอะไรตรงนี้เล่า!!
"ออกไปก่อนเซ่!!"
"เออ....คือ เอาผ้าเช็ดตัวมาให้" ไอ้หนูชีต้าห์ยื่นมือมาคว้าผ้าเช็ดตัว ในมือหมอปุ่นอย่างเร็ว รีบคลุมตัวเองเอาไว้ทั้งที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม ก่อนตวัดสายตามองมาทางเจ้าของบ้าน
"แล้วจะยืนดูผมโป๊รึไง!!" (*__*) ความบริสุทธิ์ที่สั่งสมมาชั่วชีวิต หมดกัน!! เพราะไอ้คุณหมอบ้าแท้ๆ
-------------
หมอปุ่นออกมายืนสงบนิ่งอยู่ข้างนอก ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ หวังให้ภาพเปลือยเปล่าของไอ้เด็กแสบที่ยังคงติดตาหลุดออกมาได้บ้าง จะหัวเราะกลบเกลื่อนก็หัวเราะไม่ออก ...ผิวผู้ชายด้วยกัน มันขาว มันเนียนขนานนั้นเลยเหรอวะ
แกรก!! เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก พร้อมกับร่างของคนที่คิด(ถึง)เดินออกมา ใช้ผ้าเช็ดตัวพันไว้ที่สะโพก(ต่ำไปไหม!!) ใบหน้าขาวบูดบึ้งเหมือนไปโกรธใครมา ..(ก็ใครล่ะ)
"เอาเสื้อมายืมหน่อย" ดูพูดเข้า สาบานได้ว่า นั่นคือการขอร้อง ช่วยไม่ได้นะ จะปล่อยให้อยู่แบบนี้ ตัวเองนี่แหละที่จิตจะหลุดก่อน
"พูดใหม่ซิ! จะขอยืมของคนอื่น ต้องพูดยังไง!?" เอาอีกแล้ว หน้างอเข้าไป
"ขอยืมเสื้อหน่อย..." (- -) ไอ้เด็กนี่ มันจะกวนประสาทใช่ไหม
"พูดใหม่!! ไม่งั้นก็อยู่มันแบบนี้แหละ" ที่จริงตั้งใจจะเดินไปหยิบเสื้ออยู่แล้ว แต่เกิดอาการหมั่นไส้ขึ้นมากะทันหัน โทษทีเหอะ..ไม่ตามใจหรอกนะคุณหนู อย่ามาเอาแต่ใจแถวนี้
"โว้ย!! จะเอายังไง ก็บอกว่าขอยืมแล้วไง ต้องให้กราบเท้าเลยไหม!!?" เสียงตะโกนลั่นบ้าน แก้วหูแทบแตก ใบหน้าขาวเริ่มขึ้นสีจัด คงจะด้วยความโมโหนั่นแหละ เห็นยืนห่อตัวด้วย ...ใจร้ายไปไหมเรา
"ไม่ผ่าน!! เอาใหม่!!" ริมฝีปากตัวเองกัดเข้าไปแรงขนาดนั้น เดี๋ยวก็ได้เลือดออกกันพอดีหรอก
"ผม ขอ ยืม เสื้อ คุณ หมอ หน่อย ครับ!!" แม้จะเป็นเสียงที่เค้นออกมาจากปากด้วยความโมโห แต่หมอปุ่นก็ไม่ใจร้ายพอ ที่จะเห็นคนตรงหน้ายืนสั่นนานกว่านี้
"ดีมาก คราวหน้าขอน้ำเสียงดีกว่านี้ จะดีมาก" เสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นในตู้ ถูกโยนไปให้ ก่อนที่ตัวเองจะหยิบเอาผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ออกมา แล้วเดินเข้าห้องน้ำ ส่งยิ้มให้คนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ข้างนอก ได้ยินเสียงบ่นพึมพำอยู่ข้างนอก
"ไอ้หมอบ้า ไอ้หมอโรคจิต"
บ้านหลังนี้ที่จริงเป็นสมบัติของรีสอร์ท แต่ด้วยความที่รู้จักกันเป็นส่วนตัวกับเจ้าของ หมอปุ่นก็เลยวางมัดจำเช่าเป็นรายปีซะเลย เวลาอยากมา ก็มาได้ทุกเมื่อ ไม่ต้องโทรมาจองสำรองที่พักให้วุ่นวาย แถมได้รับสิทธิพิเศษ ในการนั่งเรือข้ามมายังเกาะ แบบฟรีตลอดการเดินทางอีกต่างหาก ที่จริงมีแถมแพคเกจอาหาร 3 มื้อด้วย แต่ก็ต้องขอปฏิเสธ แค่ให้เช่าในราคาถูกแสนถูกแบบผูกขาดก็พอแล้ว
พอเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็พบว่าบ้านเงียบ...ผิดปกติ ก็ถ้าอยู่คนเดียวจะชอบมาก แต่นี่มีไอ้เด็กแสบอยู่ด้วย ไม่รู้ว่าเดินหายอออกไปไหนรึป่าว ดูจากลักษณะ น่าจะเคยมาที่เกาะครั้งแรกด้วย
"ที่แท้ก็หมดฤทธิ์อยู่นี่เอง" หมอปุ่นส่ายหัวกับตัวเอง เหลือบมองคนที่นอนขดอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว มีผ้าเช็ดตัวผื่นเดิมคลุมขาเอาไว้ ....มันเปียกไม่ใช่รึ เดี๋ยวก็ไม่สบายกันพอดี
"ทำไม...มันคันไปหมดทั้งตัวแบบนี้อ่ะ" คุณหมอเหลือบมองคนที่คิดว่าหลับ แต่ตอนนี้กำลังกางกรงเล็บ เกาแขนเกาขาตัวเองให้มั่วไปหมด รอยเล็บแดงยาวไปตามมือที่ลากไปทั่ว ทนไม่ไหวจนต้องคว้าข้อมือนั้นเอาไว้
"อย่าเกา เดี๋ยวผิวก็อักเสบหรอก" คงจะแพ้น้ำทะเล เพราะถ้าลง แล้วขึ้นมาล้างตัวเลยก็คงไม่เป็นไร แต่นี่ กินก่อน เก็บล้างอีก พอตัวแห้งเกลือมันก็เลยกัดผิว
"อย่ายุ่งได้ไหมล่ะ ก็มันคัน ไม่เกาจะหายได้ไง" กรรม!! ใครช่างเอาความคิดนี้มาใส่หัวคุณหนูชีต้าห์ ดูซิ ทั้งตัวมีแต่รอยถลอก รอยแดงเต็มไปหมด
"อย่าเถียงหมอได้ไหมเรานะ" เคยเจอคนไข้เด็กดื้อมาก็มาก แต่เด็กโข่งตัวโตแบบนี้ แถมเอาแต่ใจ จับมัดมือซะดีไหม!!
"เป็นหมอก็รักษาได้ซิ เร็ว ๆ ยุบยิบไปทั้งตัวแล้ว" ยาแก้แพ้คงพอช่วยให้สงบได้ อย่างน้อยก็ซักพัก
"ห้าม!!เกาเด็ดขาด ไม่งั้นจะจับมัดมือมัดเท้าเลยคอยดู" ก่อนที่หมอปุ่นจะเดินผละจากคนป่วยเอาแต่ใจ ต้องหันมากำชับอีกรอบ ไม่อยากกลับมาแล้วเห็นรอยแดงเพิ่มบนผิวเนียนนั่นอีก
"นั่นอะไร!!?" พอเห็นขวดยาไอ้เสือก็ย่นจมูก เพราะยื่นหน้าเข้ามาดมกลิ่น นอกจากแสบกวนประสาท แล้วยังจะขี้สงสัยโน่นนี่อีก
"ถอดเสื้อออก"
"ถะ...ถอดทำไม บ้าป่าว!!" ไอ้เด็กแสบทำตาโต ถอยออกห่าง
"จะทายาไหม ถ้าหายแล้ว จะได้เอาไปเก็บ!!" พอจะลุกขึ้น ชายเสื้อของคุณหมอก็ถูกรั้งเอาไว้ หันกลับมาก็ตอนที่ชีต้าห์กำลังดึงเสื้อยืดออกจากหัวตัวเอง แล้ววางพาดไว้กับเก้าอี้เรียบร้อย ...เอาแล้วไงไอ้หมอปุ่น เป็นคนสั่งให้เค้าถอด แต่ตัวเองใจ ทำไมใจสั่น
“ทาให้หน่อย ยาเหม็น!!” ทาให้!! หมายถึงทายาที่ผิวเนียน ๆ นั่นอ่ะนะ เป็นหมอมาก็ซักพัก ผิวเด็กก็เจอมาเยอะ แต่..ไอ้ขาวๆ เนียนๆ แบบนี้ มันค่อนข้าง....ลำบากใจ
==============
ขอบคุณกำลังใจ
และคำแนะนำของทุกท่าน
ป้อล้อ...เรื่องนี้เกิดขึ้นได้ เพราะไ้ด้อานิสงส์ "หมอปุ่น" พี่ชายสุดที่รักของตัวป่วน
มาจาก "
เรื่องรัก...ไม่กล้าบอก" by::anajulia
รักหวานบาดใจ ที่ใคร ๆ ก็ต้องอิจฉา
(เตือนสำหรับเรื่องนี้...ถ้าปริมาณน้ำตาลคุณเกินพิกัดอยู่แล้ว ไปตรวจระดับน้ำตาลทุกครั้งที่อ่านจบ กร๊ากกกกกกก)
ขอบคุณพี่นุ่น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
