หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด)

[qq_oo]

สนุกมากกกกกกกกกกกกกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลย

มาต่อเร็วๆน้า

[P★RiTŸ]

แวะเค้ามา :z10:ให้พลาง
รอไรเตอร์มาอัพตอนต่อไป 

[ordkrub]

อ่านช่วงนี้แล้วดีจังครับ เห็นความรักที่ทั้งคู่มีให้กันแล้วซึ้งใจ แต่มันจะมีพายุใหญ่เข้ามาไหมครับ

[foyer]

85
#


ถอดเฝือกแล้วโว้ย... หายพิการสักทีกู
ที่จริงกูเบี้ยวงาน อ้างขาเจ็บไปสองอาทิตย์ แม่งโดนไอ้กล้าด่าชิบหาย กูเสนอหน้ามาออฟฟิสมันก็เล่นกูซะ....... หูระบม

“สัดต้าน กูรู้มึงอู้งานไปอยู่กับเมีย มึงรู้ไหม งานมึงอ่ะ กูต้องทำแทนเกือบหมด พรีเซนต์ 3D กราฟฟิค แมท-สตรัคเจ้อ ดีเทลเซคชั่น ห่า พ่อมึง กูทำคอสเอสติเมทอยู่ดีๆ ทำไมกูต้องมาทำงานเหวๆ ของมึงด้วยวะ” เชี้ยเอ๊ย ปากมันพูด ตา กับมือก็ทำงานไม่หยุด... ไอ้กล้ามันกลายเป็นมนุษย์เครื่องจักรไปแล้ว

“สัด! กู Non-sense แมท คอมโพเน้นเลือกเหี้ยชิบหาย เจอคุณภาคเทศน์ไปสิบแผ่นดีวีดี ไม่พอ กูยังเจอพี่ธันด่าเรื่องสตรัคเจ้ออีกมึง ห่าเอ๊ย... กูดีไซน์คานผิด ผิดแล้วไง ผิดแล้วก็ให้วิดวะแก้ดิวะ ทำไมกูต้องมาแก้เองด้วยยย” ไอ้กล้าบ่นเป็นชุด
พี่ธันให้คนอื่นไปคุมรีสอร์ทที่ภูเก็ตแทนแล้ว เพราะเค้าได้โปรเจคโรงแรมห้าดาวตัวใหม่ในกรุงเทพฯ... ก็เลยมาประจำที่นี่อย่างที่เห็น
กูยังอยู่ระดับ medium rare พี่ธัน well done ของที่นี่ไปแล้ว พวกกูก็ต้องทนเป็นลูกน้องเค้าต่อไปอ่ะว่ะ

“งานมึงเหรี้ยมากไอ้ต้าน... หายไปสองอาทิตย์เท่ากับมึงบั่นทอนสุขภาพกูไปสิบปี ทั้งกายทั้งจิต กูเกือบไหลตายคาออฟฟิสเพราะงานมึงเลยสัสสส”

“เฮ้ย ไอ้เหี้ย หุบตรูดได้แล้วมึง รำคาญ แม่งแหกปากอยู่ได้ พ่อมึงเป็นนกแก้วเหรอ” กูคว้าหนังสือโครงสร้างฟาดไปที่ศีรษะไอ้กล้าด้วยความรัก
“ไม่รู้ก็หัดเปิดตำราสิวะ ไอ้ควาย”
“คว- กูทำงานแทนมึงนะเว้ย เล่นพ่อเลยเหรอสัส”

RRRR-

“เออๆ มึงประเสริฐมาก... ขอกูรับโทรศัพท์ก่อน” อิฐโทรมา

“ว่าไงคร้าบ ที่รัก” น้ำเสียงกูเปลี่ยนจากหลังตรีนเป็นหน้ามือ ไอ้กล้าเขวี้ยงหนังสือกลับโชคดีหลบทันโดนแค่ไหล่
“พี่ต้าน นิวดรอปไปแล้ว.....”
“อ้าว... แม่งหนีซะงั้น กากว่ะ...”
“น้องเค้าโน้ตใส่ล็อคเกอร์อิฐ บอกว่าขอโทษ”
“กูไม่ยกโทษให้”

“หึ ป่าวอ่ะ ขอโทษอิฐ แต่ไม่ขอโทษพี่ต้าน.... น้องเค้าบอกว่าไงๆ พี่ต้านก็สมควรเจอตรีน”
“อ่าว......” สัดนี่ มันน่าฆ่ามั้ยเนี่ย
“แต่นิวรู้สึกผิดจริงๆ ที่ทำเกินไป... แล้วก็เขียนบอกว่าจะยกโทษให้พี่ต้าน เรื่องที่พี่เคยทำมาทั้งหมด”
มันมีสิทธิ์อะไรมายกโทษให้กู สัด กูไม่ผิด
“น้องเค้าบอกว่าผู้หญิงไม่ใช่สินค้า ไม่ใช่ที่ระบายอารมณ์ ที่พี่จะไปทำอะไรอย่างนั้นได้อ่ะ” กูถอนหายใจแรงๆ เออ คิดไงก็เรื่องของมัน ช่างหัวไอ้นิว กูไม่แคร์ และกูไม่จำเป็นต้องดิ้นรนไปแก้ตัวอะไรกับมัน ว่ากูดีหรือกูเหี้ยยังไง

“อิฐไม่อยากให้นิวเข้าใจผิด พี่ต้านไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย”
“กูเป็น.....”
“.....................”
“เมื่อก่อน เออ ช่างหัวอดีตเถอะ ตอนนี้มึงเห็นกูฟันหญิงป่ะล่ะ กูเลิกแล้ว มึงก็รู้” เมื่อก่อนกูเชี้ยว่ะ ยอมรับ แต่ตอนนี้กูมีอิฐ และจะมีคนเดียวด้วย
“ไอ้นิวจะเข้าใจยังไงก็ช่างหัวมัน กูไม่สน กูสนแค่มึงเข้าใจว่ากูเป็นอย่างที่คนอื่นมันพ่นน้ำลายพูดเหี้ยๆ ออกมารึเปล่าก็แค่นั้น”

“ไม่เชื่ออยู่แล้ว.... แค่โทรมาบอกอ่ะ”
“ระวังตัวด้วยรู้มั้ย ไปไหนก็อยู่กับเพื่อนตลอดนะ” กูกลัวพวกห่านั่นหรือหมาแมวตัวอื่นมายุ่งกับคนของกูอีก
“อ่า มีเรื่องนี้อีกด้วยล่ะพี่ ผมกับชิคโดนแซวว่าเป็นแฟนกันไปแล้ว” กูเลิกคิ้วนิดนึง... ชิคมันดีกับอิฐ เพื่อนที่ดีอ่ะนะ แต่กูก็.....กลัวอยู่ดี
“ชิคมันว่าไงบ้างล่ะ?”
“ก็............ไม่ว่าไง”
“ไม่ปฏิเสธ?”
“ป่าวๆ ปฏิเสธดิ่ มันไม่ใช่เกย์ แล้วมันก็จีบจิ๊บอยู่” งั้นก็แล้วไป



“สัสสส ทำงานนน” เสียงไอ้กล้าสองร้อยเดซิเบลมาจากโต๊ะข้างๆ
“อ่าๆ ขอโทษครับ แค่นี้ก่อนนะ ขอโทษที่โทรมาตอนทำงานอ่ะ” จะเกรงใจทำไมวะ...
“โทรมาเหอะ คิดถึงมึงจะตาย”
“อ้อกกกก อ้วกกก” ตอนแรกนึกว่าเสียงไอ้กล้า แต่นี่มาแบบเซอร์ราวน์เลย..... แสดงว่าหมั่นไส้กูหมดทั้งแผนก เหอะๆ อิจฉากูก็พูดมาเห๊อะ ไม่ว่า

“คิดถึงพี่ต้านรึเปล่าครับที่รัก?” กูเพิ่มความน่าหมั่นไส้ให้คนรอบข้างอย่างต่อเนื่อง
เอาให้แม่งอยากตายแล้วเกิดใหม่หมดทั้งแผนกเลยสาด.... ฮ่าๆ กูเลว
“คิดถึงดิ่” เมียกูจริงใจป่ะละ... หึหึ
“พี่ต้านก็คิดถึงที่รักครับ.... เดี๋ยวกลับไปขอกอดนานๆ เอาให้กลิ่นติดตัวกันเลยนะ”น้องอิฐห๊อมหอม...

“โห่ๆๆ พอได้แล้วมึ๊งงง กูอิจฉา” เพื่อนโต๊ะอื่นตะโกนมา
“หมั่นไส้น่าจับมันเหวี่ยงลงหน้าต่างจริงๆ” นี่มันชั้น 45 นะครับ
“เอออ ไม่มีแฟนมั่งให้มันรู้ไป สัดนะมึงอ่ะ” นาย ก ข ค.... พร้อมใจกันอวยพรให้กู ขอบคุณครับ

“กินยาลืมเขย่าขวดป่าวพี่ต้าน พูดซะเลี่ยน ของที่กินไปตอนกลางวันมันจ่ออยู่คอหอยอิฐละเนี่ย” กำลังจะต่อมุข... 

RRRRR
เอ่า โทรศัพท์โต๊ะกูดังขัดจังหวะ แม่งใครวะ คนเค้าจะรักกัน เสือกโทรมาทำพระแสงเลเซอร์อะไรตอนนี้

“รับสายสิไอ้เชี้ยยย”
“ห่า รำคาญเว้ยยย รับสักที”

RRRRR

“ก้างโผล่มาแล้ว พี่ต้านทำงานก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกัน”
“ครับ บาย”
“hang on! เลท มี คิส ยู เฟิร์สท... มาย สวีตตี้” 

ผั่วะ!!!!! ผั่วะ!!!!! ผั่วะ!!!!!

“โอ๊ย!” เพื่อนร่วมงานที่รักประเคนฝ่ามือใส่หัวกูคนละที เน้นๆ ย้ำว่าเน้นๆ
เจ็บว้อยยย
“เป็นไรอ่ะพี่ต้าน?”
“อูย.... ไม่มีไร เจอหมาตะกุยหัว เฮ้ยๆๆ แค่นี้ก่อนนะ บาย”
ต้องรีบวางก่อนเจอซุปเปอร์แแฮนด์ช็อต....

RRRRR
“ลีลามากนักนะมึง” หนึ่งในฝ่ามืออรหันต์ ไอ้กล้าเพื่อนรักด่ากู
กูรีบคว้าโทรศัพท์รับ 

“ฮัลโหล อาทิตย์ครับ”
“ทำบ้าอะไรอยู่ ทำไมถึงเพิ่งรับสาย” เฮ่ย พ่อกูนี่หว่า...
“มาหาฉันที่ห้องทำงานภายในห้านาที”
พูดจบก็วางสายเลย เยี่ยมสุดๆ

#

กูรีบขึ้นลิฟท์ไปหาพ่อที่ห้องทำงานชั้นบน ว่าแล้วก็ให้นึกถึงเรื่องที่พ่อทำกับเมียกูขึ้นมา..... ไม่เข้าใจ ทำไมเค้าถึงไม่ยอมพูดกับกูตรงๆ แต่ต้องเอาเรื่องไปลงที่อิฐแทน... เรียกไปหาก็ดีแล้ว กูกำลังลืมอยู่พอดี

พอกูถึงหน้าห้องทำงาน เลขาเชิญเข้าไปเสร็จ กูนั่งลงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานพ่อทันที
“ฉันยังไม่ให้แกนั่ง” พ่อพูดเสียงเข้ม... เหอะ กลัวจะตายยย
“แต่ผมเมื่อย... พ่อมีอะไร?” พ่อส่ายหัวกับความเชี้ยของกู แต่ไม่ได้ด่า

“รีสอร์ทใหม่ที่ภูเก็ต ฉันจะให้แกไปคุม” กูหรี่ตาเล็กน้อย ในขณะที่พ่อทำเป็นง่วนกับแลปท้อป
“ตอนนี้คุณวัฒนะก็คุมอยู่ ผมเห็นรีพอร์ต เค้าก็ทำงานคืบหน้าดีตามเป้า”
“แกไม่อยากรับผิดชอบงานใหญ่เหรอ?” กูเนี่ยความสุกระดับ medium rare ถ้าจะรับผิดชอบงานหนักขนาดนั้นก็ต้องมีความรู้พอจะให้คนเชื่อถือได้ ทั้งผู้รับเหมา วิศวกร ไหนจะพวกบัญชี การตลาด อะไรนั่นอีก...

บอกตามตรงว่ากูไม่ได้รู้ลึกถึงขั้นต้องไปคุมโปรเจคทั้งหมดได้ มันยังเร็วเกินไป
“พ่อ ผมเพิ่งจบนะ pm* ยังไม่กระดิกจะให้ไปทำได้ยังไง?” วิชานี้กูโง่มาก (* project management)
“สักวันแกก็ต้องทำอยู่ดี”
“ถ้าพลาดล่ะ พ่อไว้ใจผมขนาดไหน?” เงินแม่งเป็นสิบๆ ล้าน... ไม่ดีก็เหี้ยไปเลย
“แกดูธันเป็นตัวอย่าง ฉันให้งานเค้าแบบนี้ และเค้าก็ทำได้... คนที่อยู่ภายใต้แรงกดดันโดยใช้สติปัญญาของตัวเองเอาตัวรอดน่ะ มีถมเถไป... ถ้าแกไม่เชื่อมั่นในตัวเอง แล้วใครเค้าจะไปเชื่อในตัวแก”
“.......................” ทำไมต้องเอากูไปเปรียบกับพี่ธันด้วย 

ความจริง ที่พ่อกูทำธุรกิจได้ดีขนาดนี้ เพราะเค้ามีต้นแบบโดยใช้แนวความคิดของ Daniel Burnham*
จริงๆ มันแล้วแต่หนทางของแต่ล่ะคนว่ะ แต่ Burnham มีคำขวัญที่ว่า 'อย่าคิดทำงานเล็ก เพราะมันไม่มีพลังพอที่จะปลุกเร้าอารมณ์ของผู้คน'
ในทางสถาปัตยกรรมน่ะ... มันคือความจริง


“ทำให้คนอื่นยอมรับให้ได้ มีปัญหาอะไรก็ปรึกษาธัน เค้ารู้ว่าต้องทำยังไงให้โปรเจคมันไปรอด” พี่ธันไม่ได้อยู่ภูเก็ตแล้วนี่หว่า ทำโรงแรมอยู่ที่นี่ แล้วกูจะปรึกษาไงวะถ้ามีปัญหาขึ้นมาจริงๆ
“แต่ว่า.....พ่อ”
“จะฝึกลูกนกให้บิน มันก็ต้องถีบลงจากรังแบบนี้....” พ่อจ้องตากูเขม็ง มันทำให้กูรู้สึกว่าอีโก้ของตัวเองลดลงแทบจะเหลือศูนย์




“........................”

กูนิ่งคิดตามถึงเหตุผล

......ทำไม?...... พ่อต้องให้กูไปในเวลานี้ด้วย เอาเรื่องงานมาอ้าง... นึกว่ากูไม่รู้อะไรเลยรึไง

#

สมองมันดูจะเบลอๆ กับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สิ่งหนึ่งก็ค่อยๆ ชัดเจนขึ้นในใจ เสียแต่ว่ากูยังอธิบายไม่ได้ว่ามันคือเหี้ยอะไรกันแน่ว่ะ

“ที่พ่อส่งผมไป.... ไม่ใช่แค่อยากฝึกให้ทำงานใช่ไหม?”

คำตอบคือ.....อิฐ? จะให้ผมไปอยู่ให้ไกลจากอิฐใช่ไหม?

“...............ใช่” พ่อทำเสียงหน่ายๆ
“แกคงรู้แล้วสินะ.....หึ... สุดท้าย.....เด็กคนนั้นก็ไม่เข้าใจอะไรจริงๆ......"

ไม่เข้าใจ....


ไม่เข้าใจเหรอ? คนที่ไม่เข้าใจน่ะ มันพ่อต่างหาก

ปึ้ง!!!





“นี่มันชีวิตผมกับอิฐ! อะไรดีไม่ดีผมเลือกเองได้” กูตบโต๊ะดังลั่น ทำให้พ่อจ้องตากูอย่างไม่ลดละ

“ใช่....ทั้งหมดมันเป็นชีวิตของแก แต่แกก็จำเป็นต้องยืนอยู่บนโลกนี้ ฉันไม่สนใจว่าทำไมแกถึงจะเป็นจะตายกับเด็กคนนั้นนักหนา.... เด็กมันก็คือเด็ก... ลองย้อนกลับไปดูตัวเองตอนแกอายุเท่าอิฐสิ แกเป็นยังไง.... พร้อมจะเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลาใช่ไหม?”
“คนเรามันไม่เหมือนกันนะพ่อ” กูพูดเสียงรอดไรฟัน.... รู้สึกโมโหที่พ่อกูยังทำหน้าเรียบเฉยอยู่ได้ ทั้งที่เป็นคนกำลังจะทำให้ความสัมพันธ์ของกูกับอิฐสั่นคลอน

“ใช่ ไม่เหมือนกัน.... แกคงคิดว่าอิฐรักแกมาก จะมีแกคนเดียวไปตลอดชีวิตใช่ไหม?”

“อิฐมีผมคนเดียวแน่นอน และจะเป็นอย่างงั้นไปจนกว่าผมจะตาย”

“...ถ้างั้นแกก็ปล่อยให้อิฐไปเจอสิ่งดีๆ สิ ให้เค้าไปเรียนเมืองนอก เรียนให้สูงๆ สักปีสองปีคงไม่เป็นไร หึ รักกันจะเป็นจะตายไม่ใช่เหรอ เวลาแค่นี้แกคงรอได้ใช่ไหมต้าน?”
“มันไม่จำเป็น” ทำไมเราต้องห่างกันด้วยวะ
“ก็แค่พิสูจน์ว่าเวลา ระยะทาง มันจะทำให้คนที่แกรักนักหนาเปลี่ยนไปไหม.... ถ้าเชื่อใจกันขนาดนั้นก็ไม่เห็นต้องกลัว”
“........ผมไม่ได้กลัว!!” กูพูดเหมือนตะโกน... ทั้งที่บอกตัวเองว่าอย่าไหลไปตามเกมส์ แต่กูก็แทบทนไม่ได้กับสิ่งที่พ่อพูดอยู่ดี
“อย่าโกหกตัวเองสิไอ้ต้าน.... แกลูกฉัน ทำไมฉันจะไม่รู้ ถ้าแกไม่กลัว แกจะคลั่งเป็นไอ้บ้าอยู่อย่างตอนนี้เหรอ..... ตลอดเวลาฉันดูแกอยู่ แต่ละเรื่องที่เข้ามา ฉันรู้ว่าสาเหตุมันก็เรื่องเดิมๆ” กูพูดอะไรไม่ออกได้แต่นิ่งฟังที่พ่อพูดแต่ละคำออกมา ตอนที่อิฐคุยกับพ่อกู ความรู้สึกคงไม่ต่างกัน แต่อาจจะหนักกว่าตรงที่กูคุ้นเคยและรู้จักพ่อกูมากกว่า

“เรื่องอะไรแกคงรู้นะ..... อิฐ..ไม่ได้มีแกแค่คนเดียว อย่างที่แกคิด....”


พูดอะไร.......?

หมายความว่าไง?

ไม่จริง.......


ไม่จริงโว้ยยย

“ทะเลาะกันทีไรก็เรื่องนี้ไม่ใช่เหรอ เด็กนั่นมีคนอื่น แล้วแกก็ไปแย่งกลับมาอยู่ในกรงของตัวเอง.... ที่แกตามติดจนถึงขั้นย้ายบ้านไปอยู่ด้วยขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะแกกลัวว่ากรงของตัวเองมันจะไม่แน่นหนาพอเหรอ?”

“...........................”
“แกไม่ไว้ใจอิฐ เลยต้องไปเฝ้าอยู่ตลอดเวลาใช่ไหม?” ไม่..... ทำไมใจกูต้องกระตุกไปกับคำพูดของพ่อด้วยวะ

“ไม่ใช่!” กูไว้ใจอิฐ
ถึงจะประสาทเสียแค่ไหน แต่กูต้องไปคล้อยตามคำพูดของพ่อ
 
“ผมแค่อยากอยู่กับคนที่ผมรัก! พ่อไม่รู้อะไรก็อย่าพูดเลยดีกว่า แม่อิฐไปทำงานต่างจังหวัด ผมไปอยู่ดูแลแฟนมันผิดตรงไหน”
“ใช่ ไม่ผิดเลย......” พ่อยังทำสีหน้าเรียบเรื่อย แต่แววตาก็เริ่มจะดุดันไม่แพ้กูตอนนี้เหมือนกัน

“ตราบใดที่อิฐยังอยู่ในสายตา แกก็ยังวางใจอยู่ได้ แต่ถ้าคลาดสายตา แกก็เหมือนไอ้โง่คนหนึ่ง” ถ้าคนตรงหน้ากู ไม่ใช่พ่อกู สาบานได้เลยว่ากูจะไม่นั่งนิ่งแบบนี้แน่

“อิฐเคยมีคนรักมาก่อนใช่ไหม?” กูอึ้งไปกับคำถามนี้ อิฐไม่เคยมีคนรัก.......
“ถ้าจำไม่ผิด.....คงชื่อ แชมป์? แกรู้จักใช่ไหมล่ะ ตอนนี้เค้ายังคบกันอยู่”
“เหอะ พ่อพูดอะไร สองคนนี้เลิกกันตั้งนานแล้ว และอิฐก็ไม่ได้รักไอ้แชมป์ด้วย”
“เหรอ...แกแน่ใจนะ?”
“แน่ยิ่งกว่าแน่” พูดจบพ่อหัวเราะเสียงขึ้นจมูกเหมือนขำปนเวทนาคำตอบกูนักหนา

“ถ้าอย่างนั้นที่ฉันรู้มา....สองคนนั้นก็แค่กอดจูบกันเล่นๆ งั้นสิ?”



H
เจอศึกหนักละ ต้านแพ้ทางพ่อ....
เอิ๊กส์ มันคือจุดเปลี่ยน 

(* Daniel Burnham [1846-1912] - สถาปนิกชาวอเมริกัน เป็นบิดาของการวางผังเมืองสมัยใหม่)

ปล. ศัพท์เทคนิคที่กล้าพูด ปล่อยๆ มันไป... บางคำก็ไม่รู้จะแปลไทยยังไงนะพี่น้อง

[Little Devil]

ดราม่าอีกเรื่องแล้ว
คู่นี้จะไปรอดมั๊ยเนี่ย

[anajulia]

โอย อยากจะกรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ จะแพ้ทางพ่อให้ต้องห่างกันงั้นเหรอ?
แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T___T

แต่เวลาและระยะทาง มันเป็นตัวพิสูจน์รักแท้ที่เป็นรูปธรรมจริงๆนะคะ หงิงๆ

[sukie_moo]

เข้มแข็งไว้ต้าน
เชื่อใจอิฐไว้มากๆ

[P★RiTŸ]

อะไรกันนักหนาว่ะเนี้ย
มีแต่ปัญหาตลอด เข้ามาไม่ได้หยุดหย่อน เครียดว่ะ

เราว่าเรื่องเเชมป์ไม่น่าจะจริงหรอก เพราะมันค่อยข้างเป็นเรื่องร้ายแรงนะในความคิดเรา
แรงมากๆด้วย ถ้าจริง มันเหมือนกับต้านโดนหักหลังจากคนตัวเองรักสุดๆ ให้หมดได้ทุกอย่าง
และก็จากคนที่ตัวเองไว้ใจด้วย เป็นเรา เรารับไม่ได้ว่ะ (เป็นต้านนี่เหนื่อยเนอะ)

แล้วอะไรคือจุดเปลี่ยนอ่ะไรเตอร์
ไม่เอาแบบร้ายแรงนะ ขอร้อง

[sky-cafe]

แต่ตอนนี้เราเห็นด้วยกับคุณพ่อนะคะ เพราะถ้ารักกันจริง เรื่องแค่นี้มันจิ๊บๆ(หรออออ) สิ่งที่พี่ต้านทำหลายอย่างก็เหมือนไม่เชื่อใจน้องอิฐ ซึ่งเป็นเราก็เชื่อยากเหมือนกันนะ เพราะคนเคยมีประวัติอะ =.,= ต่อให้รักให้ตายยังไง มันก็จะมีส่วนเล็กๆในหัวใจที่ยังมีความเคลือบแคลง(เขียนงี้ป่าว?)ใจบ้างอยู่ดี ส่วนเรื่องน้องอิฐกับพี่แชมป์นี้เราว่าไม่น่าใช่ ถ้าใช่เราโป้งอิฐจริงนะเอออ

[kitty]

 :เฮ้อ:สงสารพี่ต้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


พี่ต้านสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[kslave]

  มีปัญหามาให้แก้ตลอด
แล้วแบบนี้น้องอิฐจะว่ายังไง ขออย่าให้เป็นเหมือนที่พ่อพี่ต้านบอกเลย  

แล้วจุดเปลี่ยนที่ว่ามันคืออาร๊ายยย 

ต้านสู้ๆ

[heavenly**yaoi]

มาต่อทีนี่ มาฆ่ากันให้ตายดีกว่าไรท์เตอร์ ไม่อยากให้คู่นี้แยกจาก กว่าพายุจะสงบมีเลือดตกยางออก
คราวนี้มารุ่นพ่อ เหอๆ พี่ต้าน ยืนหยัดเข้าไว้ น้องอิฐทนุถนอมให้มาก ต้องมองเห็นได้
ต้องสัมผัสได้สิ

[4life]

เห็นเเก่หน้าตัวเอง
เเต่ไม่เห็นเเก่ความรู้สึกของลูก
คิดว่าตัวเองเป็นพ่อที่ดีเเล้วเหรอฟะ

เเอบสงสัยไอ้คุณพ่อต้องเป็นคนจัดฉาก อิฐ + แชมป์ เเน่ๆ เลย

[SungJimun]

เอาแล้วไง งาน come again  =w=
ไม่ได้รักกันดีๆซะทีนะ คู่นี้ ฮืออออ สงสารรรร

[Milk]

 :serius2:ไม่อยากกินมาม่า

[roseen]

 

[nunamicky]

เป็นกำลังใจให้ต้านกับน้องอิฐค่ะ
เชื่อมั่นในกันและกัน
หนักแน่นไว้นะพี่ต้าน
เฮ้อ...เห็นเค้าลางว่าทั้งคู่ต้องห่างกันอีกแล้วอ่ะ
ไม่อยากเลย...ฮือ ฮือ
 

[BossZa]

  พ่อออกโรงแล้วพี่ต้านจะไหวป่ะเนี่ย
 
   :L2:เป็นกำลังใจให้พี่ต้านกะน้องอิฐ  สู้ๆๆ

[Akamei]

ตอนนี้มันตึง............
ไม่รู้ว่าที่พ่อพูดนั้นเรื่องจริงโกหก อดีตหรือปัจจุบัน
เครียดแทนพี่ต้านและน้องอิฐ

[EunJin]

อ้าวววววววซวยแล้วไงต้าน............ สรุปว่า??
พ่อใส่ความน้องอิฐมัน หรือว่า อิฐมันทำแบบไม่คิดไร?
กับแชมป์อีกเนี่ย???  ตอนนี้เค้าเห็นด้วยกับคุณพ่อนะ
ถ้ารักกันจริง... ระยะทาง กับ เวลา มันคงไม่มีผลกระทบ
มากหรอกมั้ง?? เข็มแข็งนะต้าน สู้ๆๆๆๆ
+1 ให้เป็นกำลังใจค่ะ

[SJ]

ที่พ่อพูดก้อมีเหตุผลนะ ถ้าก้าวผ่านความเชื่อใจให้กันไม่ได้ ก้อต้องทะเลาะกันอย่างนี้ตลอด
เพราะต้าน ถ้ามองดีๆ ก้อเหมือนยังไม่ไว้ใจอิฐจริงๆ นั่นแหละ
แต่พ่อ ฮาร์ดคอร์มากอ่ะ หักดิบกันสุดๆ

[uknowvry]

555...อ่านมาทั้งตอนเครียชิบหายเหอะ...มาฮาตอนอ่านเม้นต์คนต่งเนี่ยแหละ 5555
ศัพท์เทคนิคของกล้าพอจะกล้อมแกล้มเข้าใจได้อ่ะนะ 555

[ordkrub]

เห็นด้วยกับพ่อต้านเรื่องตัวต้าน แต่เรื่องอิฐไม่คิดว่าเป็นอย่างนั้น ประเด็นคือตัวต้านเองรักน้องแบบไว้วางใจในตัวน้องได้แค่ไหนมากกว่า

[yayu]

อุปสรรคมีไว้ให้ฝ่าฟัน แต่ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก
พ่อพูดมาแบบนี้คนอ่านเครียดไปด้วยเลย 

คงจะมีเหตุการณ์อะไรมาให้พิสูจน์ใจกันอีก
เอาใจช่วยพี่ต้านกับน้องอิฐนะ 

[Inlover]

ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
...
.... แอบกลัวอะ T^T
เครียด...

[SoYiLovE]

ต้านมีเรื่องให้เครียดต่อแล้วอ่ะดิ

หนักแน่นใว้ๆนะต้าน

+1 จ้า

[DexTunG]

 

[kitty]

 :monkeysad:สงสารพี่ต้านมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[sakuracity]

โอ้ยยย สนุกมากอะไรเตอร์ เอาไปเลยเซงเป็ดอะวอดปีนี้ 

ตายแล้วๆๆๆ น้องอิฐไปกอดจูบลูบคลำกับพี่แชมป์มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยยยย คุณพ่ออย่ามาใส่ร้ายนะ   


ชอบน้องอิฐจริงๆ เสน่ห์แพรวพราวว อิอิ 

[foyer]

86
#

กูเดินกลับมาถึงโต๊ะทำงานด้วยอารมณ์วูบประหลาด..... มันเกิดขึ้นได้ยังไงวะ ทั้งที่กูเตือนตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ประสาทเสียไปก่อน แต่กูก็เสือกหลงทางไปกับคำพูดเฉือดเฉือน ตอกย้ำตัวตนที่กูมองไม่เห็น แต่พ่อมองเห็น......

ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว กูก็จะไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมให้พ่อมาดูถูก และตัดสินความรักของกูได้อีก



“เฮ้ย ทำเชี้ยไรวะต้าน งานไม่เสร็จมึงจะอู้ไปไหน?” ไอ้กล้าถามตอนกูเก็บของออกจากโต๊ะ ทำไมยิ่งคิด แม่งก็ยิ่งปวดใจวะ...
กูเตรียมรับเรื่องบ้าๆ นี้ไว้แล้ว แต่หัวใจเหี้ย แม่ง...จะกระตุกทำไม
อาการแบบนี้มันคงเรียกว่าเสียใจกับความโง่ไม่เอาไหนของตัวเองมั้ง

“เชี้ยต้าน กูรองานของมึงอยู่ ส่งวันนี้ก่อนบ่ายสามนะเว้ยเฮ้ย มึงจะไปไหน”


“กูลาออกแล้ว สัส!!” เสียงกูทำให้ห้องทำงานที่กำลังจอแจเงียบลงทันใด

“หะ....เฮ้ย ล้อเล่นป่าววะ นี่มันออฟฟิสพ่อมึงนะเว้ย จะลาออกไปไหน... งานแม่งท่วมหัว มึงอย่ามาหาเรื่องอู้ไม่ทำดีกว่า....” ไอ้กล้ายังไม่เชื่อ ตอนนี้คนทั้งแผนกละสายตาจากงานมามองหน้ากูแบบอึ้งๆ แล้ว

“ก็เพราะนี่มันออฟฟิสพ่อกูไง กูถึงอยู่ไม่ได้ ...โธ่เว้ย!!” คิดถึงตอนที่พ่อกูบอกว่า ที่กูเข้ามาทำงานที่นี่ได้ ไม่ใช่เพราะกูเก่งจริง แต่มันเป็นเพราะกูเส้นใหญ่มากกว่า

‘ถ้าแกไม่ใช่ลูกฉัน...ให้ตายยังไง แกก็ไม่มีวันได้ทำงานที่นี่’


แม่งโว้ย พอกันที!
จะเป็นยังไงก็ช่างแม่งแล้วกัน ไม่ได้ทำงานที่นี่กูก็ไม่ตาย จะบอกว่าใช้เส้นยัดกูเข้าทำงานหรือยังไงก็เรื่องของพ่อ ถ้าคิดว่ากูไม่มีความสามารถ ไม่มีศักยภาพพอที่จะอยู่ กูก็ไม่หน้าด้านอยู่หรอกเว้ย

“ต้าน เดี๋ยว ใจเย็นดิวะ มึงเข้าไปคุยไรกับลุงธี อยู่ๆ ก็จะลาออก มึงเพี้ยนไปป่าววะเนี่ย” ไอ้กล้าเดินมาดักหน้ากูไว้ ตอนกูเก็บของเสร็จและกำลังจะเดินออกไป
ห่า กูไม่ได้เพี้ยน
“กูยังไม่มีอารมณ์จะบอกมึงตอนนี้ว่ะ” กูสบตาสื่อความหมายที่พูดกับไอ้กล้าไปตรงๆ มันดูเหมือนจะเข้าใจง่ายๆ เลยพยักหน้าปล่อยให้กูเดินออกไป

ขณะที่ลงลิฟท์ กูก็ได้แต่คิดว่า.... ทำไมกูมันซวยอย่างงี้วะ กูพยายามเข้าใจพ่อนะเว้ย แต่ทำไมพ่อไม่เห็นจะพยายามเข้าใจกูเลยวะ......
 
#

“พ่อหมายความว่าไง?”

“แกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? สองคนนั้นเค้ายังแอบคบกันอยู่ ไม่อย่างนั้นเค้าจะทำแบบนั้นกันได้ยังไง..... จริงไหม?”
“......................” กูจ้องตาพ่อกลับไป จริงไม่จริง กูรู้แล้ว...
“หึ โดนเด็กมันสวมเขายังไม่รู้ตัวอีก ที่จริงฉันก็ไม่อยากบอกแกหรอก เรื่องแบบนี้มันควรจะรู้ด้วยตัวเองมากกว่า เพราะฉันเคยบอกอะไรแกก็ไม่เคยคิดจะฟัง ดีแต่ดันทุรัง ดื้อด้าน แล้วเป็นไง.... เห็นทุกทีก็มีแต่เรื่องวุ่นวายได้ตลอด จริงๆ ที่แกรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้ ไม่ใช่เพราะฉันคอยคุ้มกะลาหัวให้แกอยู่เหรอ”
เวลากูมีเรื่องพ่อจะคอยหนุนหลังให้กูเสมอ กูเลยไม่ค่อยกลัวที่จะทำอะไร กูรู้ตัวดีว่าที่กูเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ ก็เพราะพ่อ

แต่......อิฐ ก็ทำให้กูเปลี่ยนไปได้จากเมื่อก่อน ทุกเรื่องที่เคยเกิดขึ้น มันสอนให้กูรู้ว่าความเชื่อใจมันเป็นยังไง.....

แล้วพ่อกู.....จะพยายามทำลายจุดอ่อนของกูเพื่อให้เค้าได้สิ่งที่ต้องการ
พ่อก็คงเหมือนกับกู.........แต่นั่นมันก็แค่อดีตว่ะ

“พ่อคุยกับอิฐไม่เหมือนที่คุยกับผมตอนนี้...” มันก็เหมือนกับที่กูเห็นกับระเบิดวางเรียงอยู่ข้างหน้า แล้วจะทำยังไงให้รอดตายออกมานั่นแหล่ะ
“ทำไมไม่พูดว่าอยากให้ผมแต่งงาน แล้วอยากให้อิฐไปให้ห่างๆ กับผมล่ะ....พอห่างกันพ่อก็จะหาผู้หญิงดีๆ มาให้ผมแต่งงาน รอให้ธรรมชาติกับความใกล้ชิดทำให้ผมลืมอิฐไปได้เอง ส่วนอิฐก็คงโดนขังลืมอยู่ที่ไหนสักแห่ง... มันไม่ใช่แค่สองปีหรอก แต่พ่ออยากให้อิฐอยู่ที่เมืองนอกแบบถาวรมากกว่า"
พ่อขมวดคิ้วออกมาเป็นครั้งแรก

"ผมไม่รู้ว่ามันมีอะไรมากกว่านี้มั้ย แต่เท่าที่คุยกับอิฐ ผมคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้.."



“สรุปว่า แกไม่เชื่อฉัน?”
“.........ไม่ใช่ครับ ผมเชื่อความจริงมากกว่า”
“ตามใจ.... งั้นก็ลองไปถามอิฐดู ว่าเค้าไม่ได้ทำอย่างนั้นกับแชมป์จริงๆ”
“............................” เหอะ เวรล่ะ อย่าเพิ่งแกว่งสิวะกู พ่อแค่พูดให้กูเพิ่มความไม่ไว้ใจในตัวอิฐ กูรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“ฉันจะเตือนแกอย่างนะต้าน... แกน่ะ ชอบติดนิสัยวาดฝันว่าคนที่แกรัก ต้องเป็นเหมือนคนที่แกคิด ยึดติดกับทฤษฎีบ้าๆ กับเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางว่าเค้าเป็นอย่างนั้น.. ทั้งที่จริงแล้วแกมองไม่ออกหรอกว่าเค้าเป็นคนยังไง แต่แกหลอกตัวเองว่ารู้หมดทุกอย่างเพราะความหยิ่งยโสบ้าๆ บอๆ... ฉันบอกไว้เลยแกแค่กำลังหลงอิฐเพราะเค้าให้บางอย่างที่แกต้องการได้ แต่เมื่อไหร่ที่เค้าให้แกไม่ได้..... เมื่อนั้นสิ่งที่แกเรียกว่าความรัก มันก็คงจบ”




“............พ่อเอาอะไรมาตัดสินไม่ทราบ”

สิ้นคำพ่อส่ายหัวเหมือนจะหน่ายกับกูเต็มทน
“ความหวังดีของพ่อ...ผมรู้ แต่กับอิฐมันไม่ใช่ความหลง ไม่ใช่! ผมรักน้องเค้ามาก ถ้าพ่อยังพยายามทำแบบนี้อยู่อีก ผมบอกเลยว่ามันไร้ประโยชน์สิ้นดี”

ไม่อยากเชื่อว่าการมาคุยเรื่องแบบนี้กับพ่อตัวเองมันจะเปลืองพลังงานและเหนื่อยเหี้ยๆ ได้ขนาดนี้
 
“โอเค ตามใจแก” พ่อสรุปขึ้นมาดื้อๆ
“ฉันบอกอะไรแกก็ไม่เชื่ออยู่แล้ว พูดไปเสียเวลา...”
“.....................” เหอะ...แล้วมาฝังระเบิดใส่หัวกันทำไม!
“แต่สำนึกด้วยนะว่าที่ยังคบกันมาได้จนป่านนี้ เพราะแกมีทุกอย่างพร้อม หน้าตา ฐานะ หน้าที่การงาน แต่ถ้าไม่มี....... อิฐยังอยากจะคบแกอยู่อีกไหม ฉันอยากจะรู้” ดูถูกกันเข้าไป.....

“อิฐไม่ได้คบเพราะเงินผม!” โธ่เว้ย กูเริ่มจะเดือดขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแม้ว่าปัญหาที่ผ่านมาจะมีเรื่องเงินมาเกี่ยวข้องก็เถอะ แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

“ถ้าแกเชื่ออย่างนั้น........” พ่อเปรยขึ้นมาอีก ตาสีดำวาววับกับแสงไฟในห้อง ทำให้กูรู้สึกเกร็งเส้นประสาทบนหัวขึ้นมาทันที

ชิบหาย..... ลางสังหรณ์เป็นจริงแน่เลยกู
“เงิน.....และสิ่งที่ฉันเคยให้แกไปมันคงไม่มีความหมายอีกแล้วสินะ...” พ่อเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่
“ลองดูซิ ว่าแกกับอิฐจะไปได้สักกี่น้ำ ถ้าชีวิตแกไม่เหลือความมั่นคงอะไรสักอย่าง... ต้าน... แกจะทนได้ไหม ถ้าชีวิตสุขสบายของแกต้องพังเพราะเลือกไปรักกับเด็กผู้ชาย ที่ไม่มีหลักประกันแน่นอนเลยว่าจะรักแกไปจนตาย... อย่างที่แกหวังเอาไว้จริงๆ”




#

กูเดินโซซัดโซเซไปตามฟุตบาท.... กลิ่นควันของท่อไอเสียรถยนต์ บวกความร้อนของดวงอาทิตย์ทำให้กูแทบบ้า

ไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ กูคืนพ่อไปหมดแล้ว
....เครดิตการ์ดทุกใบ กุญแจรถทุกคัน กุญแจคอนโดทุกที่ แม้แต่งานกูก็ลาออก ไม่ดิ โดนเชิญให้ออกต่างหาก
อยากได้คืนนักก็เอาไป!...เอาไปเลย คนอย่างกู ทำไมเรื่องง่อยๆ แค่นี้จะทนไม่ได้

ไม่มีของพวกนี้กูก็ไม่ตาย 
ไม่มีรถส่วนตัว นั่งรถเมล์ก็ได้
ตกงาน กูก็หางานใหม่ได้
เครดิตการ์ดไม่มี กูใช้เงินสดก็ได้วะ

ชีวิตที่แล้วมา... มันคือความสุขที่กูหวงแหน
แต่กูไม่กลัวอนาคต จะลำบากยังไงก็ช่าง จะสาดโคลน ใส่ความ ยุยง ตีจุดอ่อนกูยังไงกูก็ไม่หวั่นไหวเว้ย...



หิวชิบหาย...... เอาไงต่อดีวะเนี่ย
ท้องอิ่มก่อน ค่อยคิดวะ

#

ขณะกำลังโซ้ยบะหมี่ข้างทาง....โทรศัพท์ดัง เหอะๆ สงสัยต้องยกเลิก 3G ว่ะ เปลือง

“นี่อยู่ไหน ทำไมไม่รับผิดชอบงานของนายต่อ” อะไรวะพี่ธัน ยังไม่ทันพูดอะไรก็ด่ากูซะแล้ว วันนี้กูเจอด่ามาเยอะเกินรับไหวแล้วนะเว้ย
“งานในส่วนของนายต้องเสร็จก่อนบ่ายสามแล้วนี่หายไปไหน มันยังเหลืออีกเยอะนะต้าน”
“ผมลาออกแล้ว ......กับพ่อ โดยตรง พี่มีไรข้องใจอีกไหม แดกบะหมี่อยู่” อย่าขัดจังหวะการกิน ไม่งั้นกูจะโมโหยิ่งกว่านี้

“อย่ามากวนตรีนไร้สาระ” พี่ธันว่า
“ไม่เชื่อไปถามพ่อผมดู แค่นี้นะครับ” กูหิว
“ไอ้ต้าน!! งานนายไม่ทำ แล้วจะให้ใครทำวะ”
“พี่เก่งไม่ใช่เหรอ ทำเองดิ” กูตัดสายไป แล้วกินบะหมี่ต่อจนหมดชาม....
ถึงมาดกูจะไม่รับกับสิ่งแวดล้อมในตอนนี้ แต่ต่อไป กูจะกลมกลืน เหอะๆๆ


เย็นนี้ต้องไปรับอิฐ... กูเปิดดูกระเป๋าตังค์ตัวเอง.... แม่งเหี้ยจริง ปกติใช้การ์ดรูดตลอด กูไม่ค่อยพกเงินสดว่ะ... กระเป๋าตังค์กูมีของอยู่ไม่กี่อย่าง การ์ดสองใบ บัตรประชาชน ใบขับขี่ เงินสดอีกนิดหน่อย 
แม่ง...เจอแบงค์แดงสองใบ เพราะเมื่อเช้ากูให้เงินอิฐไปจ่ายค่าสโมสรนศ. เกือบหมดกระเป๋า
ทอนค่าบะหมี่.....เหลือ 175฿ จริงๆ กูมี ATM ส่วนตัวอีกใบนึง มันเป็นบัญชีที่เปิดไว้ตอนเด็กๆ แล้วแม่ให้หยอดกระปุก รอออมสินเต็มก็เอาเงินไปฝากแบงค์ .....แต่ขอโทษครับ นั่นมันสิบปีที่แล้ว กูคงมีเงินมากมายตายหร่าล่ะนะ
แต่แม่งซวยกูไม่เคยพกมันเลยน่ะสิวะ

กูจำใจนั่งรถเมล์
นั่งอย่างอื่นไม่ได้แล้วสาด เดี๋ยวเงินไม่พอ...
ที่จริงโทรบอกอิฐกลับเองก็ได้ แต่กูไม่มีเหี้ยไรทำแล้วว่ะ ไม่มีธุระ ว่างโล่ง โดยเฉพาะกระเป๋า อีกอย่าง.... ไม่อยากให้อิฐคิดว่ากูไม่มีรถใช้แล้วจะไม่ทำหน้าที่เหมือนเดิม เออ ทำนองนั้น...

ระหว่างทาง มันคือความแปลกใหม่อย่างหนึ่ง กูจำความไม่ได้แล้วว่านั่งรถเมล์ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ มันนานมาก แม่งกว่าจะถึงมหาลัยอิฐ กูเสียเวลาเกือบสองชั่วโมง เสียเหงื่อไปอีกสามแกลลอน สัดเอ๊ย.....เมล์นรกชัดๆ

RRRR
“อิฐ พี่ต้านมารับแล้ว อยู่ไหนครับ?” กูโทรหาที่รักกู เมื่อไปถึง
“อิฐรอพี่ต้านที่เดิมอ่ะ หน้าลานจอดรถ” รถ!! ได้ยินคำนี้แล้วเศร้าเชรด

กูเดินไปหาอิฐ แต่แล้ว..... กูก็เจอมันนั่งอยู่กับไอ้แชมป์
อืม...ไม่แปลกเลยที่พวกมันจะอยู่ด้วยกัน เรื่องปกติ ชินตาแล้วเว้ย..... แต่ทำไมคำพูดของพ่อกู มันทำให้สมองกูรวนอีกแล้ววะ แม่งความรู้สึกเหมือน system จะพัง ไฟเข้ามาในกระแสเลือดมากเกินไปจนวงจรใกล้ระเบิด เหอะๆ

“อ้าว พี่ต้านมาจากตรงไหนครับเนี่ย ไม่เห็นรถเลย” ไอ้แชมป์ไหว้กูแล้วทักเรื่องรถอีกแล้ว....
“ทำไมหัวกระเซิงจังอ่ะพี่ต้าน ไปเตะบอลมาเหรอ?” เอาเข้าไป
“งั้นเดี๋ยวอิฐไปซื้อน้ำมาให้นะ” แล้วมันก็วิ่งไปซะงั้นอีก เฮ้ออ

กูนั่งลงม้าหินตรงข้ามไอ้แชมป์
ทำไมรู้สึกไม่อยากเห็นหน้ามันเลยวะ...  หงุดหงิด
“เป็นไรป่าวพี่ ทำไมหน้าตาดูอิดโรย เตะบอลหนักเหรอครับ?”
“มึงเป็นอะไรกับบอลมากป่าวเนี่ย ไม่ได้เตะบอลโว้ย แต่อยากเตะคน” ปากไวไปหน่อยว่ะ... ไอ้แชมป์สะอึกไปนิด

“มึงมาทำเหี้ยอะไรนักหนา งานการไม่มีทำ แฟนเฟินไม่มีให้ดูแลรึไง?”
“ผมก็แวะมาคุยกับอิฐเฉยๆ” ดูเหมือนไอ้แชมป์ไม่รู้จะตอบกูยังไง
“ผมยังไม่มีแฟนครับ งานก็เรื่อยๆ ไม่รีบ เรียนบริหารอ่ะ งานสบายโคตร”

กูเบื่อที่จะคุยจุกจิกกับมันแล้วว่ะ

ถึงจะไม่ค่อยสบอารมณ์ แต่กูก็ไม่อยากเอาคำพูดของพ่อมาเป็นตัวตัดสินไอ้แชมป์หรือตัดสินอิฐ

ก่อนหน้านี้กูคุยกับอิฐเรื่องที่มันไปคุยกับพ่อกูแบบละเอียดยิบแล้ว... เวลาพูดพ่อกูจะชอบจี้จุดอ่อนของแต่ละคน ให้คล้อยตามไปกับสิ่งที่เค้าต้องการให้เป็น
......กูก็เพิ่งโดนยิงเป้าไปเมื่อกี้เหมือนกัน
เพราะกูเคยคิดอย่างที่พ่อบอกจริงๆ เวลามีคนล่วงรู้ความลับของกูเนี่ย มันทำให้กูเสียศูนย์สัสๆ เลยว่ะ

แต่อย่าลืม... กูตั้งศูนย์ถ่วงใหม่หมดแล้ว... เพราะฉะนั้นคำพูดของพ่อเลยกลายเป็นพลังให้กูอยากเอาชนะความคิดของเค้าให้ได้
มันก็แค่นั้นล่ะว่ะ

#

“น้ำมาแล้ว..... มะนาวปั่น” อิฐยิ้มแก้มบุ๋มมาเลย..... กูเหลือบดูไอ้แชมป์เห็นมันกำลังมองอิฐแล้วยิ้มนิดๆ
“เหนื่อย.. ป้อนหน่อยดิ” กูเบนสายตากลับมาที่อิฐ
“อ่ะ” มันจับหลอดให้กูดูดน้ำ เปรี้ยวดี หายเหนื่อยเลย... ป่าวหรอก เห็นหน้าเมียกูแล้วหายเหนื่อยมากกว่า

ฟอดดด กูยื่นหน้าไปหอมแก้มอิฐแบบไม่แคร์สายตาหมาแมวตัวไหน
“รางวัลที่ไปซื้อน้ำมาให้” กูยิ้มแบบไม่สะทกท้าน อิฐยังนิ่งเหมือนรับกูได้แล้ว แต่ไอ้แชมป์หรี่ตามองแบบเศร้านิดๆ
“กลับเลยไหม?” อิฐถาม
“อือ”
“ผมจะกลับแล้วเหมือนกันพี่ต้าน” ไอ้แชมป์ว่า
“อืม" ไปเลยมึง
"ไปนะอิฐ.... ไว้เจอกันนะ” มันหันไปยิ้มบอกแฟนกู
“ครับ”
“หวัดดีครับพี่ต้าน” ไอ้แชมป์ไหว้กูก่อนเดินจากไป...

กูนั่งดูดน้ำต่อ แต่ในใจคิดสารพัด
“อิฐ...”
“ครับ”
“ที่มึงเคยบอกกูว่า เหมือนเดิมกับไอ้แชมป์... มันคือแบบไหนวะ?” กูจำได้มันเคยตกลงอะไรกันแบบนี้ แต่ตอนนั้นไม่ได้สนใจอยากรู้ว่ามันจะยังไง เพราะอิฐเลือกกู ไอ้แชมป์ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรทั้งนั้น

“.......ก็.......อยู่ข้างๆ เป็นเพื่อน เวลาที่พี่เค้าไม่มีใคร”
“รวมถึงแบบนี้ด้วยรึเปล่า?” พูดจบกูคว้าคอมันมาจูบปากทันที
“อึก อื้ออ” กูกดท้ายทอยอิฐไว้ไม่ให้ปากหลุดออกจากกัน ลิ้นกูสอดเข้าไปในปากดูดลิ้นที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาหนีอย่างไม่ลดละ
“แฮ่ก...เป็นอะไร?” ประโยคแรกหลังจากกูปล่อยอิฐให้เป็นอิสระ
“กูหึงมึง” 
“หึงอะไรอ่ะ อิฐกับพี่แชมป์เหรอ.....?” อิฐถามตาโต

พอเห็นหน้าเหวอๆ ของมันแล้ว กูหลุดยิ้มขำออกมาหน่อยนึง
“ล้อเล่นว่ะ กูอยากจูบมึงเฉยๆ” วันนี้กูเหนื่อย อยากเติมพลัง... หึหึ ตกใจกันล่ะสิ
“พ่อกูบอกว่ามึงแอบคบกับไอ้แชมป์ บอกว่าพวกมึงแอบจูบกัน... เหอะ ก็แค่เรื่องเก่าๆ”
อิฐคอตกเหลือบมองกูนิดนึง แต่กูนิ่ง กูจะไม่ทำให้มันขวัญกระเจิงเพราะความใจร้อนของกูอีกแล้ว

จะบอกอะไรให้ตอนนี้เลยนะเว้ย... กูรู้เรื่องที่พวกมันเคยจูบกันแล้วจากไอ้แชมป์ มันมาสารภาพผิดกับกูว่าห้ามตัวเองไม่ได้ มันผิดเองที่ไปบังคับอิฐ
สาเหตุคือตอนที่กูเคยไปคุยกับไอ้แชมป์ แล้วแก้ความเข้าใจผิดให้อิฐ มันเลย...... อยากกลับไปที่เดิมที่มันเคยอยู่... แต่พอมาถึงวันนี้ ก็ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลง แสดงว่า....ไอ้แชมป์แดกแห้วไปเต็มๆ เหอะ เพราะกูไปทำให้มันมีความหวังเองว่ะ... กูพลาดเอง ไม่งั้นไอ้แชมป์ไม่กล้าหรอก
แล้วมันก็เสียใจมากด้วยที่ทำแบบนี้.... มึงนะมึง โอกาสกูให้แค่ครั้งเดียวเท่านั้นล่ะว่ะ เคลียร์ป่ะวะ
 
แต่เรื่องอะไรกูจะบอกพ่อว่ารู้แล้วล่ะ... ไม่ใช่ไอ้แชมป์ พ่อก็เอาคนอื่นมาอ้างให้กูเขวอีก... เค้าอาจจะไปขุดคุ้ยเรื่องเก่าๆ ของอิฐแล้วเอามาเล่นงานกูอีก
ให้มันเป็นแบบนี้แหล่ะ กูจะได้รู้ว่าเค้าตั้งใจจะจัดการกับชีวิตกูยังไง

“อิฐ.... กูไปคุยกับพ่อเรื่องของ ‘เรา’ มาแล้วนะ” กูเคลียร์เรื่องไอ้แชมป์ และตอนนี้กูต้องเคลียร์ให้อิฐเข้าใจเรื่องความสัมพันธ์ของพ่อกู กับ ตัวกู
“หา.....ละ...แล้ว ลุงธีว่าไงอ่ะ?” อิฐมันหน้าเหวอ ซีดเป็นเอสี่ไปเลย
“บอกว่ามึงคบกูเพราะเงิน....” กูยักไหล่ ก้มมองพื้นคอนกรีตแบบเซ็งๆ
“ไม่เหลืออะไรแล้วนะตอนนี้ งาน เงิน รถ ที่อยู่..... โดนเอาคืนไปหมด”

“..........................”

“นี่กูนั่งรถเมล์มารับมึง”
“........................” กูเงยหน้าเห็นอิฐมันอึ้งๆ อยู่
“กูเป็นแบบนี้แล้วมึงจะว่าไง?”



H
กรอบซะแล้ว
เนี่ยล่ะจุดเปลี่ยนที่ว่า คนมันไม่เคยลำบากลำบนแล้วมันจะอยู่ได้ไหมน้อ...