89
#
“อิฐ รอนานป่ะ?” กูไปถึงก็เห็นที่รักกูนั่งหน้าเมื่อย รออยู่ม้านั่งริมต้นไม้แล้ว
“นาน......ทำไมมาช้าอ่ะ?” อิฐมันไม่ได้พูดแบบงอนนะ แต่มันพูดตรง
“รถติด” จะมาตรงที่นัดกันไว้มันต้องนั่งรถต่อมาอีก วิลล่ามันไพรเวทก็อย่างงี้ล่ะว่ะ
“กินไหม?” มันยื่นแก้วน้ำให้ที่ถืออยู่ให้กู
“ชาเย็น อาโกเข็นรถผ่านมาเมื่อกี้ อร่อยดีนะ”
“ไม่เอา” อากงอาโกที่ไหน กูไม่แดกมั่วซั่ว
“อุตส่าห์ยังไม่กินเยอะ เหลือไว้ให้พี่ต้านเลยนะเนี่ย” กูนั่งลงข้างอิฐแล้วคว้าแก้วที่ยังติดอยู่ในมือมันมากิน ....เนื่องจาก..... กูควรสำนึกได้แล้วว่าควรเลิกแดกสตาร์บั๊คตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
“โอ้ะ เชี่ย หวานสัด” เกือบคายทิ้งแล้วไหมล่ะกู
“ฮ่าๆๆ” อิฐมันหัวเราะชอบใจ สราดด มันชอบกินอะไรหวานๆ แต่กูไม่... ยิ่งกาแฟรถเข็นปีนึงกูกินแค่ครั้งเดียวเองมั้ง... ส่วนผสมมันไม่ค่อยได้มาตรฐานว่ะ กินแล้วเสียอารมณ์
“ล้อเล่นนะ นี่ต่างหากของพี่ต้าน” มันยื่นขวดน้ำเปล่าที่ซุกไว้ในกระเป๋าให้กู
ตอนนั้นแว้บคิดไปว่า ทำไมชีวิตกูมัน transparency ได้ขนาดนี้ ไม่มีตังค์แล้วมันรู้สึกตัวเบา โปร่งๆ โหวงเหวง จะทำเชี้ยอะไรก็ต้องคิดแล้วคิดอีก เมื่อกี้แม่งก็ลืมคิดว่านั่งบีทีเอสมันแพง ...ก็เสรือกนั่งมาซะงั้น
แม้แต่ตอนแดกข้าวมันไก่พิเศษสี่สิบบาท กูไม่เคยคิดว่ามันแพง แต่ก็มาคิดเอาวันนี้
สตาร์บั๊คตั้งอยู่ข้างๆ กูไม่เคยคิดว่าจะไม่กล้าเข้า แต่ก็เสือกไม่กล้าเอาวันนี้
ทั้งหมดทั้งสิ้น.... เพราะกูจนครับ
ชีวิตคนจนมันลำบากอย่างนี้นี่เอง...
หึหึ
เออออ !! สักวันกูจะรวยให้ดู
“สรุปนัดมาทำอะไร?” กูถามพลางเปิดขวดน้ำดื่ม ตอนนี้กูคงเหมาะกับน้ำเปล่าที่สุดละ... แซดดดว่ะ ปวดใจจริงๆ
“เดี๋ยวจะพาไปกินของอร่อย ฉลองที่ได้งานใหม่อ่ะ” กำ นึกว่าอะไร
“ถ้าจะฉลองนะอิฐ” กูยกแขนคล้องไหล่แล้วดันตัวมันมาชิดกับอก
“มึงระบำเปลื้องผ้าให้กูดูดีกว่าว่ะ เอาแบบเอ็กซ์ให้สุดๆ ไปเลยนะ เวลามึงยั่วแมร่งโคตรจะเร้าใจเลย... กูชอบอย่างนั้นมากกว่า” พูดจบแถมยิ้มหื่นๆ ให้มันไปทีนึง
อิฐเลิกคิ้วทำหน้าเหรอ แล้วยิ้มๆ มุมปากเหมือนจะล้อเลียนกู
แม่ง... ถ้าไม่ติดว่าอยู่ใกล้ถนนนะมึงเอ๊ย จะจับปล้ำซะเดี๋ยวนี้
“ทำไม่เป็นอ่ะแบบนั้น” อิฐมันทำท่าคิด แถมยกมือมาวางตรงหน้าขากู..... เหอๆ
“พี่ต้านชอบมีอารมณ์เพราะเห็นหน้าอิฐเหรอ? แล้วถ้าหน้าอิฐไม่เป็นแบบนี้พี่จะชอบไหมอ่ะ?”
ถามแบบนี้ตอบง่ายโคตรเลยว่ะ
“ถ้าไม่หน้าแบบนี้กูก็ไม่ชอบหรอก”
หน้าตาสำคัญนะเว้ยสำหรับกู กูคงไม่เลือกคนที่นอนข้างๆ แล้วต้องขวัญผวาทุกๆ สองวินาทีหรอกว่ะ
อย่างน้อยก็ต้องเห็นหน้าแล้วรู้สึกอยากมองซ้ำบ้าง... เหมือนอิฐ
“แต่ถ้าไม่นิสัยอย่างนี้กูก็ไม่ชอบเหมือนกัน” นิสัยก็สำคัญพอกัน กูชอบคนมีลูกเล่น ลึกลับ น่าค้นหา อยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อ แรดนิดๆ ขี้ยั่วเยอะๆ และที่สำคัญต้องกวนตรีนแบบอิฐเนี่ยแหล่ะ
“มันก็รวมๆ เหมือนการจัดองค์ประกอบให้สมดุล ...เกทไหม ไอ้เด็กติ๊ส?”
“...โคตรจะเกท” อิฐพยักหน้าเข้าใจ แถมมือซนเลื้อยสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จนเกือบจะถึงจุดยุทธศาตร์ของกู
มึงนะมึง.... แกล้งกูคืนใช่ไหม?
“อยากเล่นหนังสดเหรออิฐ?” อย่าคิดว่าไม่กล้านะเว้ย
“ไม่อยาก” เนี่ยล่ะที่ชอบ ไม่อยากแต่แม่งก็ยังยั่ว
“จะพากูไปแดรกข้าวหรือจะให้กูแดรกมึง?” กูใช้มืออีกข้างสอดเข้าหลังกกหู คลึงใบหูมันเพราะนี่เป็นจุดเสียวของอิฐ หึหึ
“ข้าวดิคร้าบบบ อ๊อยยย” อิฐมันขนลุกรีบปล่อยมือกูเลย
“ไปเหอะ” มันยืนขึ้นแล้วดึงมือกูตาม หึ... เอาตัวรอดได้ไม่ตลอดไปหรอก เราอยู่บ้านเดียวกันนี่
#
ร้านที่อิฐพาไป...เป็นร้านข้าวต้มกุ๊ยที่ตั้งอยู่ริมถนน แต่ว่าลึกเข้าไปในซอยอีก ปกติกูไม่ค่อยได้สัมผัสบรรยากาศแบบนี้เท่าไหร่ กูเคยขับรถผ่านแต่ไม่เคยคิดอยากกิน ก็สภาพมันน่าอนาถเกินไป... เห็นแล้วไม่มั่นใจในสแตนดาร์ด เหอะๆๆ กระแดะจริงๆ เลยกู
“เมนูครับน้อง” อิฐมันดีดนิ้วเรียกเด็ก เด็กประถมว่ะ.... ตัวแค่นี้ก็ช่วยพ่อแม่ทำงานได้แล้ว และตอนนั้นกูทำเชี้ยอะไรได้บ้างวะ
ไอ้เด็กน้อยเอาเมนูเปื่อยๆ ที่ผ่านการรุมโทรมมานับครั้งไม่ถ้วนให้กูและอิฐ
กูรับมาดูรายการอาหารด้วยอาการจำใจ แล้วอึ้งทึ่งในความถูกของราคายิ่งนัก
เชี้ยยย อะไรมันจะถูกได้ขนาดนี้ กับข้าวบางอย่างราคาไม่ถึงสามสิบบาท
กูนั่งดูราคาอย่างเดียว จนอิฐมันสั่งไปเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“โคตรถูกเลยว่ะอิฐ เป็นไปได้ไงวะเนี่ย” กูคืนเมนูให้เด็กน้อยที่มองกูด้วยสายตาสงสัย
“ถูกแล้วก็อร่อยด้วย” อิฐชมใหญ่
“ขายงี้แล้วได้กำไรเหรอไอ้ตัวเล็ก” กูหันไปถามเด็กเสิร์ฟไซส์หมากระเป๋า ไม่เคยกินร้านอาหารที่ต้องสั่งกับข้าวด้วยแล้วราคาถูกขนาดนี้มาก่อน
“ไม่รู้ครับ” เด็กเสิร์ฟตอบกวนตรีนกูแล้ววิ่งหนีไป สรัดด
“ไม่รู้ได้ไงวะ เรื่องแค่นี้” กูบ่นเล่นๆ
“เด็กนะพี่ เค้าไม่ได้สนใจเรื่องเงินทองหรอก รู้แค่วันๆ มีหน้าที่ช่วยพ่อแม่ทำงานก็หรูแล้ว” อืม... ถ้าเป็นกูตอนเด็กขนาดนี้ คงรู้แค่ว่าอยากจะได้อยากจะซื้อของอะไรมาเล่นดีล่ะมั้ง
อาหารทยอยมาเสิร์ฟ กูลองกินดู...... แมร่ง.. อร่อยจริงว่ะ ทุกอย่างเลย
“ไอ้ตัวเล็ก ไปเรียกพ่อมาหน่อยดิ” เด็กเสิร์ฟทำหน้างง
“....จะทำอะไรอ่ะพี่ต้าน?” อิฐมันถามแบบตกใจ
“จะชมพ่อเค้า ทำอาหารดับเทพเลยว่ะ ถ้าฝีมือขนาดนี้กูไล่แม่ครัวคนเก่าออกแล้วจ้างพ่อไอ้ตัวเล็กแทนดีกว่า”
“บ้าและพี่... ถ้าจะทำอย่างนั้น พี่ก็ต้องย้ายกลับไปอยู่บ้านดิ”
“เออออ รู้ ถึงกูจะออกจากบ้านมาแล้ว แต่ก็อยากให้ครอบครัวได้กินอะไรดีๆ แบบนี้บ้างไง”
“ก็ให้ครอบครัวพี่มากินที่นี่ดิ่ ใครเค้าจะไปบ้านพี่เล่า”
“พ่อแม่กูเค้าไม่มาร้านแบบนี้หรอก”
“รู้ได้ไง?”
“ก็กูไม่เคยเห็น ไม่เคยได้ยิน” ตั้งแต่เล็กจนโตเลย พาเข้าร้านหรูตลอด
“แล้วจะให้เชฟใช้วัตถุดิบสุ่มสี่สุ่มห้าก็ไม่ได้ มันต้องคัด ต้องเลือกให้ดีๆ” อย่างเวอร์ แต่คนไปจ่ายตลาดบ้านกูเค้ามีเทคนิคเลือกของมาทำอาหารดีๆ ตลอด
“โห.... งั้นที่อิฐเห็นในตู้เย็นบ้านพี่ก็ขุมสมบัติเลยดิ” ขุมสมบัติของกิน เหอะๆ
“ถึงว่าอ่ะ ตอนทำอาหารเลยรู้สึกแปลกๆ ชอบกล”
“แปลกไงวะ?”
“ก็ของดูสดมากทุกอย่างเลย เหมือนปลาก็เพิ่งไปตก ผักเพิ่งไปเด็ดมา อะไรอย่างนั้น”
“เรื่องมันเศร้าที่กูพามึงไปถล่มครัวบ้านกูไม่ได้แล้ว”
“ฮะๆๆไม่เป็นไรหรอก ครัวบ้านผมก็มี ถึงวัตถุดิบจะไม่เกรดเอ แต่ความตั้งใจเอบวกนะพี่”
“หึหึ ถึงว่าอ่ะ อร่อยสราดเลยที่มึงทำ”
“อร่อยสู้ที่นี่ได้ป่าว?”
“ไม่ได้ว่ะ” ฮะๆๆๆ หน้าจ๋อยไปเลยเมียกรู
“แต่ถ้าเทียบกับตัวมึง ที่นี่กระจอกไปเลยว่ะ”
“เปรียบกับของกินซะงั้น”
“ก็มึงแม่งน่ากินที่สุดแล้ว กินทุกวันก็ไม่เบื่อเลย” มึงน่ารักได้ใจกูโคตร
“ใจเย็นพี่ public space อย่าพูดทะลึ่งมาก” อิฐมันตักกับข้าวถมใส่จานให้กู
“ช่วยกินอย่างสงบก็ดีนะพี่ต้าน” เขินรับประทานล่ะสิ
“ก็ได้... งั้นยามศึกเราค่อยรบกันต่อ.......บนเตียง ...เอาให้ดุเดือดเลือดพล่านไปเลยนะอิฐ” กูยังไม่เลิกแหย่มัน ทีนี้เลยเจออิฐส่ายหัวทำหน้าเอือมใส่เลย
#
กินเสร็จจ่ายค่าเสียหายไป ไม่ถึง 300฿ เป็นไปได้.... พวกกูแดรกไปห้าหกอย่างเลยนะ เดี๋ยววันหลังมากินอีกดีกว่า ถูกดี
“มื้อนี้อิฐเลี้ยงเองพี่ หยุดๆๆ เลย กรุณาอย่าแตะต้องกระเป๋าตังค์” อิฐรีบยกมือห้ามกู แล้วรีบส่งแบงค์แดงให้เด็กเสิร์ฟ
“เดี๋ยววันนี้ขอกระผม... ทำหน้าที่เสี่ยของพี่ต้านบ้างนะ อยู่เฉยๆ รอให้ผมเลี้ยง โอเค๊?” มันทำมือท่าโอเคประกอบแอ๊คติ้ง หึหึ
“เออ โอเค” กูฮา
“แล้วเสี่ยจะพาหนูไปไหนต่อเหรออ?” ได้ตังค์ทอนกูก็เอาไหล่ไปกระแซะถาม
“ช้อปปิ้งมั้ยจ๊ะ เบบี๋?” อิฐเอายกมือบีบจมูกกูเล่น
“เสี่ยประเป๋าหนักจังเลยยย” ไปเอาเงินมาจากไหนวะ
“แน่น๊อน... เพิ่งได้เงินค่าตัวมาสามพัน” ได้ยินแบบนี้หมดอารมณ์เล่นต่อเลยกู
“ค่าตัวเหี้ยอะไรครับ?”
“อ่า ไม่ใช่ๆ อิฐหมายถึงค่าแรง พูดผิดๆ วันนี้ไปช่วยอาจารย์ฉลุลายมา” มันรีบแก้ตัวใหญ่
“อาทิตย์อย่าทำหน้าอย่างงี้ดิ่ เค้ากลัว”
“กูทำหน้าแบบไหน?”
“โหดดด”
“มันเป็นเอง กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ...ฟังอยู่ เล่าต่อดิ” อิฐสอดนิ้วเข้ามาประสานกับมือกูแล้วเราก็เดินเท้ากันต่อ
“ฉลุไม้ให้เป็น......อะไรหว่า เรียกไม่ถูก มันเป็นส่วนประกอบหนึ่งของหลังคา ทำเป็นลายไทยอ่ะ” ปั้นลมมั้ง
“โดนเสี้ยนไม้บาดมือบ้างไหมเนี่ย?” กูเคยเห็นพวกช่างเค้าทำ งานไม้ๆ แบบนี้เสี้ยนเยอะ ห้ามประมาท
“โห... ไม่เห็นเป็นไรเลย เฉาะไม้สนุกดีออก” แสดงว่าโดน
“ถ้าจะทำก็ได้ ไม่ว่า แต่ระวังด้วย กูไม่อยากให้มึงเจ็บ”
“ครับ ก็ระวังอยู่” คอตกเลยเมียกู
“ไม่เอา อย่าหงอย ไม่ได้ว่าอะไรเลย....” กูกระชับมือมันแน่นขึ้น
“ก็ไม่อยากให้เป็นห่วง...” อิฐว่า
“ไม่อยากให้เป็นห่วง แล้วอยากให้เป็นอะไร?”
“เป็นแฟนน”
หึหึ เรื่องแมร่งไม่เกี่ยวกันเลย... แต่ก็ทำให้บรรยากาศดีขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อว่ะ
จริงๆ กูแม่งเป็นคนแสดงออกทางสีหน้าเร็วกว่าความคิด ใช้อารมณ์เร็วกว่าความคิด
นิสัยกูเป็นอย่างนี้มาตั้งแต่เกิด
แต่ถ้ากูมีเวลาได้คิด กูก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่เข้าใจว่าความจริงหรือเรื่องราวมันเป็นยังไง ตอนนี้กูกำลังเรียนรู้ แล้วก็ลดนิสัยเสียของตัวเอง เพื่อที่กูจะได้อยู่กับอิฐอย่างมีความสุข
ชีวิตกู ชีวิตของเรา มาตรฐานไม่จำเป็นต้องเหมือนคนอื่น กูไม่ได้แคร์ว่าเราสองคนต้องรักกันเหมือนที่คนอื่นตั้งบรรทัดฐานไว้
ไม่มีใครเข้าใจหรือรู้ใจ คนที่รักได้ทุกอย่าง
ไม่ว่าจะรักมากแทบตายแค่ไหน แม่งก็ยังไม่สามารถกระโดดเข้าไปนั่งในความคิดของคนที่รักทั้งหมดได้อยู่ดี
‘ความคิด’ น่ะ แม่งมีล้านแปด เหมือนที่อิฐมันเคยบอกกูว่า มันคิดอะไรอยู่เยอะแยะ แล้วไม่สามารถพูดออกมาได้หมด
กูเข้าใจและเชื่อว่าไม่มีมนุษย์คนไหนสามารถแสดงออกได้เท่ากับที่ความคิดมันแล่นอยู่ในหัวได้ตลอด
เหมือนกับที่เศษเสี้ยวหนึ่งในความคิดกูแสดงออกมา มันอาจจะเพราะความเคยชิน
จิตใต้สำนึกหรืออะไรก็ช่าง มันสั่งการออกมาอย่างเหนือการควบคุม
บางทีใจจริงกูอาจจะไม่ได้เลือกให้เป็นแบบนั้น แต่กูห้ามไอ้มวลสารที่ไร้ตัวตนนี้ให้มันหยุดนิ่งไม่ได้
กูไม่ได้บรรลุหลักธรรมอะไรทั้งนั้นว่ะ
ไม่ได้ใช้เหตุผล.... แต่ใช้ความรู้สึก
ความรัก..............คือ สิ่งที่มองไม่เห็น
ความคิด...............คือ สิ่งที่สัมผัสไม่ได้
แต่เมื่อสองสิ่งนี้รวมกัน..... มันคือรูปแบบชีวิตที่แตกต่างของแต่ล่ะคนว่ะ
บางเรื่องบางอย่าง... อธิบายให้ตายยังไงก็ไม่มีคนเข้าใจ ว่าทำไมเรายังอยู่ด้วยกัน
กูรู้ว่าอิฐรักกู และอิฐรู้ว่ากูรักมัน ………….รักในแบบของเรา............
เหตุผลส้นตรีน ...แมร่งไม่มีความหมายเท่ากับสิ่งที่เรารู้สึกอยู่นี้เลย
ความหมายคำว่า ‘รัก’ ของพวกคุณเป็นแบบไหน?
ได้โปรดอย่าเอามาใช้กับกู ถ้าหากว่าพวกคุณเข้าใจในสิ่งที่กูสื่อสารข้างต้นจริงๆ
#
เดินมาถึงถนนใหญ่พอดี อิฐมันพาไปที่ป้ายรถเมล์ แมร่งเอ๊ย..... ต้องนั่งเมล์นรกอีกแล้วหรือนี่กรู
“ไปสวนลุมกันนะ” อิฐเงยหน้าบอก
“ไปทำไม มีแต่ตัวเหี้ย...” แม่งวิ่งกันพรึบพรั่บ ยังกะเป็นสนามเด็กเล่น
“โห่.....ก้าวร้าว” มันล้อเลียนกู
“เอ๊า พูดจริง.... เหี้ยโคตรเยอะ”
“สวนลุมไนท์พี่”
“ไปเพื่อ?”
“จะพาชมเมือง”H
เฉลยชื่อเรื่องแว้ว...
ความเข้าใจของสองคนนี้.... มันยากที่จะหยั่งนะบางที
"แสดงออกได้ไม่เท่ากับความคิด"
อืม..... ที่สองคนนี้เลือกกันและกัน มันไม่ใช่การมานั่งบอกว่า ฉันรักเธอเพราะเป็นอย่างนั้น อย่างนี้...... อธิบายกายภาพหรือความรู้สึกอะไรตื้นๆ ทำนองนั้น พวก artist ก็มักไม่ใช้เหตุผลอยู่แล้วล่ะ เพราะเค้าคิดว่าเหตุผลจะเป็นตัวการที่ทำให้ความรู้สึกบิดเบือนไปจากสิ่งที่ออกมาจากภายในที่แท้จริง เค้าก็เลยพอใจที่จะเก็บความรัก ความรู้สึกที่มีไว้แล้วรับแบบนั้นมาเต็มๆ มากกว่า
อืม.... เหมือนตอนนึงที่ต้านเคยยกประโยคของท่านอิบนุ อาราบี(นักปรัชญา) ขึ้นมาที่ว่า
"รักคือการมองเห็นสิ่งที่ไม่สามารถมองเห็นได้ และปรารถนาที่จะเก็บสิ่งที่มองไม่เห็นนั้นไว้กลางใจเสมอ"
ถ้าพวกเดียวกัน (หมายถึงยึดหลักการทางความคิดที่คล้ายกัน) ก็มักจะจับประเด็นที่เป็นจุดร่วมของกันและกันได้ โดยที่เราอาจจะไม่เข้าใจนะจ๊ะ
ขอบคุณค่ะ (มาแทนนาย บ. สักระยะ)
หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด) (อ่าน 487484 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก