หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด)

[nunam]

สู้ๆ นะอย่ายอมแพ้ เอาใจช่วยมากมาย รักต้านและอิฐ จ้ะ 

[Milk]

 :z2:เข้ามาดัน

[warin]

 

[sakuracity]

อยากเห็นน้องอิฐระบำเปลื้องผ้าอย่างงี้ >>>>   

คริๆๆ 

ยั่วเข้าไปเยอะๆน้องอิฐ พี่ชอบบบ อิอิ

[m_pop91]

แวะมารอพี่ต้านกับน้องอิฐครับ

[Milk]

 :-[วันนี้พี่ต้านจะมาไหมน้อ

[kslave]

 
คิดถึงต้านกับอิฐ
คิดถึงคนแต่งด้วย
มาเถอะน้าาา

 

[foyer]

ขอโทษค่ะ เ้ข้ามาแจ้งว่า.....

........คนแต่งมัวแต่ไปเมา
ยังไม่ได้่เขียนเรื่องต่อเลยยยย

นาย บ. มันแย่มั่กมากก 

แต่เรื่องน้ำพุยังมีี่สตอคอยู่นะ 

[yayu]

 +

ดีใจเก้อ นึกว่าพี่ต้านจะมา 555+

รอกันต่อไป  

[gayraygirl]

ตามอ่านทันแล้วคร่า 2 วันเลย
ขอบอกว่าชอบมากๆเลยถึงจะทำให้นอยส์บ่อยๆก็เหอะ
ต้านนายเท่ห์มากมั่นคง เด็ดขาด เป็นที่สุด ชอบมากผู้ชายแบบนี้
น้องอิฐ ก้อน่ารัก เริ่มจะเรียนรู้ และปรับตัวมากขึ้น
เชียร์ให้ฟันฝ่าอุปสรรคให้ได้นะคะ
คนแต่ง  สุดยอดเลย เป็นกำลังใจให้คร่า

ปล.ขอหวานๆ มากกว่า ดาร์คได้มั้ยอ่ะ อิอิ

[sakuracity]

hang over ป่าวเนี่ยไรเตอร์ !!! 

มาต่อได้แล้วววววว   

 

[P★RiTŸ]

ไรเตอร์

[Flirter_kung]

มารอต่ออยู่นะครับ สนุกมาก เรื่องดีมากมายครับผม

[A_ay]

"เหตุผลส้นตรีน ...แมร่งไม่มีความหมายเท่ากับสิ่งที่เรารู้สึกอยู่นี้เลย"

ประโยคนี้เด็ดจิต

ต้านแอบมีสาระนะนี่
*กระโดหลบตีนแฟนคลับ
5555+

[EunJin]

ถึงว่าาา หายไปหลายวันเลย
คิดถึงต้านกับอิฐจังค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

[foyer]

90
#
 
พาชมเมืองอะไรของมันวะ CO เพียบ

"อิฐ กูเหม็นท่อไอเสียว่ะ" ขึ้นรถเมล์มาได้ครึ่งชั่วโมงละ แต่จอดนิ่งไปซะ 20 นาที เชี่ยมาก ถนนมีไว้เพื่อให้รถจอด... 
"ฝึกๆ ดมไว้พี่ จะได้ชิน" มันยังสบายได้อีก
"เอาผ้าเช็ดหน้ากูไปปิดจมูก" กูยื่นผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อให้มัน
"ไม่เอ้า... พี่ต้านเหม็นก็ปิดเองดิ" มันไม่รับความหวังดีจากกูอีก

"ผัวให้ของอ่ะ ห้ามปฏิเสธ" กูยันหัวมันไปที
อิฐอ้าปากหวอเหล่ตามามองนิดๆ
"เบาๆ หน่อยดิ" มันพูดแทบจะเป็นเสียงกระซิบ
"พูดเบาแล้วจะได้ยินไง เสียงรอบตัวแม่งโคตรดัง" 
"ไม่ใช่...เฮ้อ" กูรู้แหล่ะ มันอายที่กูพูดอะไร

"อิฐ กูอยากรู้มึงเขินจริงหรือมึงทำนิ่งกลบเกลื่อนกูวะ" กูถามมันพลางยกแขนไปคล้องที่คอ
"มาถามอะไรตอนนี้..." มันเอนตัวไปข้างหน้า แขนกูตกเลยสราด
"ไม่ถามตอนนี้ จะให้ถามตอนไหน ตอนนี้กูว่างอ่ะ"
"ก็...รถเมล์ (คนเยอะ)" มันใช้สายตาชี้ไปยังคนที่ยืนรอบๆ สามร้อยหกสิบองศา
อ่อ... ลืมบอกว่ายืนโหนราวคุยกันอยู่ ไม่ได้นั่ง

"อืม..." กูยอมยืนสงบปากสงบคำสักครู่ แต่ความร้อน ความชื้น มลภาวะ ทำให้กูเริ่มอยู่ไม่สุข บนรถเมล์นี่มันนรกชัดๆ ถ้ารถเมล์ธรรมดาได้นั่ง

รถวิ่งให้ลมพอประทะเข้ามาบ้างกูก็พอทน แต่นี่....
แมร่งสุดจะทนจริงๆ

"อิฐ ลงเหอะว่ะ กูจะตายแล้ว"
"ยังไม่ถึงครึ่งทางเลยพี่"
"เออ นั่นแหล่ะ ลงเดินดีกว่า ขืนยืนอยู่แบบนี้แมร่งเสียสุขภาพจิต" ทนไม่ไหวแล้วโว้ย เครียด

กูจูงอิฐมาหน้าประตู กดกริ่งขอลงกลางถนน
"เฮ้อ แมร่งเอ๊ย กูเกือบบ้า" ร้อนเชี้ยย
"ไหวป่าว กลับแท็กซี่ก็ได้นะ" กูหันไปเจอตาแป๋วๆ ของมันแล้วเกิดเซ็งตัวเองชริป
"ไหว เอางี้ละกัน เจออะไรน่าสนใจก็แวะจนกว่าจะถึงสวนลุมดีป่ะ? เราจะได้ไม่รู้สึกว่าเดินไกลมาก"
"ไงก็ได้อ่ะ น่าเสียดายไม่ได้เอากล้องมาเนอะพี่ต้าน จะได้ถ่าย movement ตอนกลางคืนของถนนสายนี้ อิฐอยากทำอะไรที่เป็นเรื่องราวเก็บไว้ว่าเราเคยไปไหนกันมาบ้างอ่ะ เผื่อคิดถึงก็จะได้เปิดดูได้" รู้สึกมันจะชอบจริงๆ พวกบันทึกความทรงจำอะไรเนี่ย

"เอามือถือกูไปก่อนไหมล่ะ?" ไอโฟนกู... แสรด จนตายห่า เสือกใช้ไอโฟน

"มา...ขอยืมก่อนแป้บ" อิฐมันใช้มือถือรุ่นธรรมดาไม่มีกล้อง (แม่มันซื้อให้) ประมาณว่าเขวี้ยงหัวหมาแตก แต่เครื่องยังสภาพนิ้งเหมือนเดิม

"พี่ต้านกินผลไม้ป่ะ?" อิฐมันชี้ไปที่รถเข็นผลไม้ที่จอดรอเหยื่ออยู่ข้างหน้า

เอ่อ..... กูเคยบอกแล้วใช้ไหมว่าไม่แดรกของมั่วซั่ว

พอเดินมาถึงจุดหมาย กูมองเข้าไปในตู้กระจก อืม... มีอะไรที่พอจะแดรกได้บ้างวะ
"โห้ มีชมพู่ด้วย" จะตื่นเต้นทำไม ก็แค่ชมพู่
"ขอชมพู่กับฝรั่ง นิ่มๆๆ ครับลุง" มันสั่งไปและ
"พี่ต้านกินไร?" กูยืนพิจารณาผลไม้กับหน้าคนขาย
อืม... .....เพิ่งหลุดออกมาจากบางขวางแน่ๆ
".........................."
".........................."

"ฮ่าๆๆๆๆ" อยู่ๆ อิฐก็ระเบิดหัวเราะออกมา... กูหันไปมองหน้ามันแบบงงๆ
"ขำหา...อะไร?"
"ตลกพี่ต้าน ไม่ได้ทำข้อสอบนะพี่ คิดนานจัง"
"ก็ขอเวลาดูก่อนไม่ได้รึไง" กูว่า
"เลือกไปเรื่อยๆ ก็ได้ครับ ไม่ต้องรีบ ผลไม้ลุงสดทุกอย่าง" ลุงออกความเห็นขึ้นมาทั้งที่กูไม่ได้ถาม กูเหี้ยมั้ยนี่....

"...ไม่กินละ ไปเหอะ" ไม่เห็นจะน่าแดรกตรงไหน ผลไม้นอนเปื่อยในน้ำแข็งแบบนี้

"กินมั้ย ชมพู่หว๊านหวาน" เดินออกมาได้สักระยะ อิฐก็เอาถุงผลไม้มายื่นให้กู
"ไม่อ่ะ"
"ผัวอุตส่าห์ให้ของอ่ะ ห้ามปฏิเสธ! เข้าใจมั้ย?" มันล้อเลียนคำพูดกูซะน่า..ตบกะโหลกร้าว

"ใครผัวใคร พูดให้มันดีๆ"
"อ่า...พี่ต้านผัวน้องอิฐคร้าบบ ชิ ไม่กินก็อย่าดุดิ"
"เอามา" กูคว้าถุงพลาสติกแล้วเอาไม้จิ้มทั้งฝรั่งทั้งชมพู่มากิน
เหอะ...
ต้องเลิกหัวสูงซักทีว่ะกู ผลไม้มันก็เกิดมาจากต้นเหมือนกันทั้งนั้นล่ะวะ
 
"เป็นไงคับคุณ อร่อยไหม?"
"งั้นๆ พอทน” ก็รสชาติผลไม้อ่ะ แต่ไม่ได้แย่อย่างที่คิด

RRRR

"พี่กล้าโทรมา" อิฐยื่นโทรศัพท์คืนกู
ไอ้เชี่ยนี่ ชอบโทรมาขัดจังหวะ

"เออ มีไรมึง?" กูรับสาย
"สัด นึกว่าตายห่าไปแล้ว"
"เป็นเชี้ยไรวะ อยู่ดี ๆ มาแช่งกู"
"มึงเป็นไง ประสาทแดรกไปยัง กูรู้เรื่องมึงแล้วนะ โคตรบ้าว่ะ"
"ช่างแมร่งเหอะ กูได้งานใหม่แล้ว"
"...มึงได้งานใหม่ แต่มึงปล่อยงานเก่าให้คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่นี่ทำต่อ สาดดด"
"แล้วมึงจะเอายังไงกับกูวะ!" ทำอะไรก็ไม่ดีสักอย่าง
"ไม่เอาไงหรอกว่ะ มึงหางานได้ก็ดีแล้ว และนี่มึงกินอยู่ยังไงวะ มีเงินเลี้ยงเด็กพอเหรอ?" เชี้ยยย แทงใจดำกู

"ไม่มีว่ะ เอาเงินในแบงค์มาใช้แก้ขัดอยู่เนี่ย"
"ห่า จอกสัด" ไอ้เวนน
"จากคุณชายกลายเป็นยาจกแล้วสิมึง ไม่มีรถแล้วมึงจะไปทำงานยังไงวะเนี่ย"
"transit สิห่า"
"กร๊ากก มึงนั่งรถเมล์เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ลำบากน่าดูเลยดิ ยืมรถกูใช้ก่อนมั้ย?"
"ไม่โว้ย ไม่มีรถใช้กูก็ไม่ตายหรอกสัส"
"หยิ่งนะมึง... เออ กูโทรมาถามแค่นี้แหล่ะ มีไรให้ช่วยก็โทรมาละกัน" คนดีผิดกับหน้าตานะมึงเนี่ย
"อืม ใจ"

"เออ เชอรี่ฝากบอกกูมาว่าคิดถึงมึงว่ะ"
"เชอรี่ไหนวะ?"
"สัด แอ๊บโง่ จำไม่ได้อีก คนที่ชอบเอาขนมมาให้มึงไง ออฟฟิสข้างๆ อ่ะ วันนี้เค้าไม่เห็นมึงมาทำงานก็เลยสงสัย กูเลยบอกว่า 'พี่ต้านย้ายออกไป

อยู่ใกล้ๆ เมียมันแล้วค่ะเชอรี่' คิๆๆๆ" มันหัวเราะกระแดะมาก
"เออ ดีแล้ว อยากทำอะไรมึงทำเลย แต่อย่าให้มากระทบกูละกัน"
"ไม่แน่นอน กูชอบเชอรี่ว่ะ แรงดี"
"มึงก็ kill เลยดิ ห่า!"
"ดูท่าแม่งจะ kill ยากว่ะ เค้าระวังตัว ที่สำคัญกูเล็งคนอื่นไว้แล้ว"
"ใครวะ?"
"ชื่อจริงขึ้นต้น ร.เรือ ชื่อเล่น อ.อ่าง ฮ่าๆๆๆๆ แค่นี้นะเพื่อน"

"...................." ไอ้กล้าวางสาย ไปแล้ว.....


สัส ชื่อเมียกูเหอะ!!

“พี่กล้าโทรมาทำไมอ่ะ?” อิฐถามตอนกูส่งโทรศัพท์คืนให้มัน
“โทรมากวนตรีนกูอ่ะดิ”
พอรู้ว่ากูอ่อนตรงไหนแม่งก็ชอบตีกันตรงนั้นซะจริงๆ อย่าให้กูรู้จุดอ่อนมึงบ้างแล้วกัน เชี่ย!

#

ในที่สุดก็เดินมาถึงจนได้ ไม่ไกลอย่างที่คิดว่ะ...
สวนลุมไนท์ .......จะว่าไปก็ไม่ได้มาที่นี่นานแล้วเหมือนกัน...

“เมื่อยป่ะพี่?”
“โคตรๆ” ก็เดินเยอะนี่หว่า
“ไปนวดเท้ามั้ยล่ะ”
“เกินไป”
“ที่บอกว่าจะพาชมเมืองอ่ะ ที่นั่น” อิฐมันชี้ไปที่...big wheel
เหอะๆ เรียก ชิงช้าสวรรค์แล้วแม่งนึกถึงรายการร้องเพลงลูกทุ่งว่ะ   
“เด็กรึไงมึง ขึ้นชิงช้า...”
“ผู้ใหญ่ก็ขึ้นได้คับ... จะไปมั้ยเนี่ย?” กูแกล้งยักไหล่เซ็งๆ เหมือนไม่อยากตอบรับกับคำชวน
“ไปมีความสุขกัน ไม่อยากไปเหรอ?” ประโยคชวนให้ใจหวิว สราดดด พูดไม่พอเอาหัวไถแขนกูอ้อน ๆ อีกแล้ว.....
“อิฐ อย่าทำแบบนี้สิวะ ถ้ากูไม่ทนขึ้นมาแล้วมึงจะยุ่ง” ยุ่งแน่ๆ แค่นี้กูก็คลั่งมึงแทบบ้าอยู่แล้ว... โว้ยยยยย
“อ้าว ไม่ชอบเหรอ?” ถามหน้ากวนได้อีก
“ชอบคร้าบ แต่อย่าเพิ่งทำตอนนี้ดิ พี่ต้านสนองคืนไม่ได้” public สราด คนเป็นหนอนเลย
“ไว้ทำตอนเราอยู่กันสองคนนะ” จะเอาคืนให้ถึงสวรรค์เลยมึง
“ฮะๆๆ ไม่ทำ ถึงตอนนั้นมันไม่มีอารมณ์แล้วอ่ะ” ไอ้...................ที่รัก เออ ยอมไปก่อนก็ได้วะ

จากนั้นอิฐก็เดินไปซื้อบัตรแล้วมาต่อแถว...
“พี่ต้านเคยขึ้นชิงช้าสวรรค์มั้ย?” มันถามตาใสเหมือนลูกแมวเลย
“เคยครับ”
“ที่นี่ป่ะ?”
“ป่าว...ที่ดิสนีย์แลนด์” ไม่ได้จะขี้โม้แต่มันคือเรื่องจริง...
“โห...ตอนไหนอ่ะ?”
“เคยไปตอนเด็กๆ โตเกียว กับที่ LA ....ที่ไทยกำลังจะเคยขึ้นวันนี้”
“งั้นอิฐก็พาพี่ต้านขึ้นที่นี่เป็นคนแรกเลยดิ?” ท่าทางมันดูดีใจว่ะ
“อืม”
“พี่ต้านเนี่ย โคตรเวอร์ไปหมดทุกอย่างเลยเนอะ” มันหัวเราะขำๆ
“คนหน้าตาดีให้ทำอะไรเวอร์แค่ไหนก็ไม่ผิด” ยกตัวอย่างกูเป็นต้น เหอะๆ


รอคิวไม่นานก็ได้ขึ้น
กูนั่งฝั่งนึง อิฐนั่งอีกฝั่งนึง... สักพักชิงช้าก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นทางดิ่ง
“พี่ต้าน...เรื่องหนี้อ่ะ คือ...เดี๋ยวอิฐจะเอาเงินที่เก็บไว้โอนเข้าบัญชีพี่เลยนะ”
“หนี้อะไร?” กูลืม   
“ก็ที่ผมยืมพี่มาห้าล้านไง” อะไรวะ บรรยากาศก็ออกจากโรแมนติค เสือกชวนคุยเรื่องซีเรียสซะงั้น
“พี่ต้องใช้เงินคืนพ่อแม่ไม่ใช่เหรอ... จากนี้ไปพี่ก็เอาเงินผมใช้หนี้ แล้วเงินเดือนพี่ก็ค่อยใช้จ่ายส่วนตัวดีไหมอ่ะ?”
ดีไหม....... ไม่รู้ คงดีมั้ง เพราะเงินเดือนกูน้อยกว่าเดิมเยอะ แถมภาระหนี้สินก็ยังมีติดตัวอยู่ แม่งลืมคิดไปเลยว่ะ

“เอาตามนี้ละกัน พี่จะได้มีเวลาฮีลตัวเองบ้าง” อิฐสรุปความ
“กูเว่ลสูงแล้ว ไม่ต้องฮีล” มันรู้สึกแย่ยังไงไม่รู้ว่ะ ถ้าอิฐต้องเป็นฝ่ายทำอะไรให้กู เพราะความสุขของกูก็คือการทำอะไรเพื่อมัน   
 
“กูอยากเป็นที่พึ่งให้มึง ถึงตอนนี้มันจะทำอย่างนั้นไม่ได้เหมือนที่ใจกูอยากให้เป็นแล้วก็เหอะ แต่มึงก็ไม่จำเป็นต้อง....”
“พี่ต้าน!” อยู่ๆ มันก็ตะโกนขึ้นมา
“ส่งมือมาหน่อยดิ”
“อะไร?”
“มือไง เร็ว อยากจับ” อะไรของมันวะ กูยื่นมือขวาให้มัน  อิฐเอื้อมมือมันมากระชับกับกูทันที

“พี่บอกเองว่าผมไม่จำเป็นต้องเพอร์เฟค สำหรับผม พี่ก็ไม่จำเป็นต้องเพอร์เฟคเหมือนกัน”
อิฐมันบีบมือกูแรงขึ้น สายตาตอนนี้ก็ดูไม่มีแววกวนตรีนให้เห็นเลยสักนิด
“....ถ้าพี่ไม่พัก พี่ก็จะเหนื่อยนะ”
“.........................”
“แล้วผมคงไม่ดีใจหรอก ถ้าเห็นพี่พยายามอยู่คนเดียว แล้วผมไม่ทำอะไรเลย”
 
........ที่อิฐพูดก็ถูก อีโก้ของกู... ไม่จำเป็นต้องเอามาใช้กับคนที่รัก
กูคิดว่าตัวเองเข้มแข็งตลอดเวลา แต่ความจริงมันไม่ใช่

กูเหนื่อย...... กูเครียด ที่อยู่ๆ ต้องกลายเป็นแบบนี้ ต้องเจอพ่อดูถูก เจอหมาแมวตามแก้แค้น
ต้องเป็นบ้ากับความคิดของตัวเอง เรื่องอิฐ

กูต้องอดทนอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งที่ผ่านมา กูไม่เคยจะต้องทน ไม่เคยต้องมาลำบากแบบนี้


"พี่ต้าน ตอนนี้้เราขึ้นมาสูงสุดแล้วนะ" กูหันไปมองด้านนอก... ตึกอาคารที่เคยสูงใหญ่ตอนนี้กลับมองเล็กลงกว่าที่เคย
"เดี๋ยวสักพักเราก็ต้องลงไปข้างล่าง" อิฐว่า..
"ชีวิตมันขึ้นๆ ลงๆ เหมือนชิงช้าสวรรค์เลยว่ามั้ยพี่.... พี่ต้านชอบตอนที่อยู่บนสุดตอนนี้ หรือตอนที่อยู่ข้างล่างมากกว่าอ่ะ?"

กูมองในตาอิฐ... เหมือนมันตั้งใจจะถามอย่างอื่นมากกว่าเลยว่ะ

"ข้างบนดิ... มันสวยดี"   
"..........." 

"แต่ชีวิตกูอยู่ข้างล่าง"
"..........."
"กับมึง... ที่จริงกูจะชอบตรงไหนมันไม่สำคัญ ถ้ามีมึงอยู่... มันก็พอแล้วว่ะ"

พูดจบอิฐขยับมาข้างหน้า มันเอื้อมมือมาดันท้ายทอยกูให้หน้าซบลงบนไหล่เล็กๆ ของมัน

"ขอบคุณนะครับที่รักผม" กูได้ยินเสียงมันพูดแผ่วๆ อยู่ข้างหู 
กูกอดอิฐตอบ พร้อมกับกดหน้าผากลงอย่างอ่อนแรง 

"อิฐ....กูเหนื่อย....." เหนื่อยมาตลอด



".......ผมจะดูแลพี่เอง"

แมร่ง....... ข้างบนนี้ลมเย็นชิบหายเลย แต่ตอนนี้โคตรอบอุ่นใจสุดๆ เลยว่ะ
ถึงจะลำบากลำบน แต่กูคงจะผ่านมันไปได้สักวัน ใช่มั้ยวะอิฐ?


H
มาแล้ววว หายไปนานเป็นชาติ   

[P★RiTŸ]

ใช่เดี๋ยวมันก็ต้องผ่านไป 
อุปสรรคตอนนี้ มันจะทำให้ความรัก
ของต้านกับอิฐแข็งแรงและมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ
แล้วพอถึงเวลา ทุกอย่างมันต้องดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่แน่ๆ

[NASS.NET]

ซึ้งอ่ะ...อิฐพูดดีมากเลยอ่ะ
พี่ต้านน่าจะพอปล่อยวางได้บ้างแล้วแหละเนาะ^^

[anajulia]

ซึ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

น้องอิฐ พี่ต้าน

ไม่จำเป็นต้องเพอร์เฟคท์จริงๆ ^_________________^

[SOBANG✖]

สุโก่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


ตอนนี้มันเป็นอะไรที่อบอุ่นใจมากๆ อ่านแล้วอยากร้องไห้ ประโยคเด็ดก็มีหลายประโยค ชอบมากๆเลยคะ


แต่ที่โดนใจจริงๆนี่คือ " ที่จริงกูจะชอบตรงไหนมันไม่สำคัญ ถ้ามีมึงอยู่... มันก็พอแล้วว่ะ " ถึงแม้เราจะสบายกว่านี้ รวยกว่านี้


แต่ถ้าเราอยู่อย่างทรมานหัวใจ มันจะมีประโยชน์อะไร เ้ห้อออออออออออออออออออออ เรื่องนี้สอนตลอด รักมากมายย อิอิ 

[sakuracity]

อ๊ายยยย โรแม้นนนนนน.....ติกสุดๆไปเลยอะ

น่าจะมี nc บนชิงช้าสวรรค์นะ ฮะๆๆๆๆๆๆ

ล้อเล่นนนนน

[4life]

เฮ้ออออ... สุขเเบบเศร้าๆ
ไอ่คุณพ่อก็ทำเกินไป๊

[QUE1]

อ่อนแอบ้างก็ได้ต้าน มันไม่ผิดหรอก
จะเป็นผู้ให้ฝ่ายเดียวมันก็ไม่สามารถทำได้ไปตลอด
ตัดสินใจแล้วก็สู้กันต่อไปนะ พี่ต้านน้องอิฐ

[yayu]

ซึ้งมากมาย ประทับใจน้องอิฐจัง
อิฐกับพี่ต้าน ยังไงก็เป็นคนที่สำคัญที่สุดของกันและกันเสมอ 
พี่ต้านเหนื่อยก็หยุดพักบ้าง กำลังใจหาได้จากคนข้างๆนะ   

 

[m_pop91]

พี่ต้านอดทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวมันต้องผ่านไปได้

[Little Devil]

มาให้กำลังใจ

[EunJin]

รู้สึก คำพูดอิฐต้านวันนี้ มันบาดใจจริงๆๆ
+1 ให้เลย ^^

[kslave]

ซึ้งมากกก แอบน้ำตาซึมด้วย(จริงๆนะ)


"ข้างบนดิ... มันสวยดี"   
"..........."

"แต่ชีวิตกูอยู่ข้างล่าง"
"..........."
"กับมึง... ที่จริงกูจะชอบตรงไหนมันไม่สำคัญ ถ้ามีมึงอยู่... มันก็พอแล้วว่ะ"

ประทับใจมากๆ

[odakiri]

อืมพี่ต้านน้องอิฐ
ต้องผ่านมันไปได้นะค่ะ
เด๋วก้อเจอสิ่งดีๆๆเเล้ว
เเค่สองคนคอยอยู่เคียงข้างกันไม่ทิ้งกันไปไหนนี่เเหละ
ใช่เลย

[andaseen]

สู้ๆนะพี่ต้านน้องอิฐ ชอบน้องอิฐตอนนี้จัง