71
#
“เป็นเหี้ยไรไอ้ต้าน กูรอมึงแก้ดีเทลนานแล้วนะเว้ย เมื่อไหร่จะเสร็จสักทีวะสัส คนยิ่งรีบๆ อยู่” ไอ้กล้าบ่น ตอนมันเห็นกูนั่งเหม่อ
“...................” สติกูกลับมานั่งคลิกเม้าส์ต่อ นี่มันเครื่องจักรกลชัดๆ ห่างไกลจากความเป็นคนเข้าทุกวันแล้วกู
“มีเรื่องอะไรอีกล่ะ กูเห็นมึงเงียบมาสองวันละ เมียไม่ให้เอาไง?”
กูถอนหายใจ แล้วลองปรึกษาไอ้กล้าดู
“....กล้า มีผู้ชายคนอื่นมาหอมแก้มอิฐแล้วมันไม่ยอมบอกกูว่ะ” กูเล่าทั้งที่ตาและมือยังทำงานอยู่
"ห่า! แล้วใครจะบอกวะ เป็นมึงๆ บอกเหรอ?" ไอ้กล้าเองก็พูดไปทำงานไปเหมือนกัน
"อิฐก็รู้ว่ากูต้องไปเจอไอ้นั่น เออ เพื่อนกูเองไอ้ก้องน่ะ มันหอมแก้มอิฐ แถมบอกว่าอิฐเต็มใจให้มันทำอีกต่างหาก"
“เหอะๆ จริงเหรอวะ... น้องอิฐจะกล้านอกใจมึงเหรอ ไม่จริงม้าง... มึงดีกับน้องเค้าจะตายห่า”
“กูไม่รู้” เชื่อใจมันก็เชื่ออยู่....... แต่ไม่รู้ดิวะ กูไม่เข้าใจ ถ้าจะถาม ก็เข้าทำนองเดิมอีก คือกูรู้เรื่องทีหลัง แต่มันเสียความรู้สึกไปแล้ว
“คิดมากน่ามึง.... น้องอิฐคงไม่อยากให้มึงเครียดมั้งเลยไม่บอก ไอ้ก้องแม่งอาจจะขโมยหอมแก้มน้องเค้าก็ได้” กูก็คิดอย่างนั้น แต่ตอนนี้สับสน ไม่รู้จะเชื่อใครดี
“งั้นทำไมมันไม่ยอมบอกกูวะ”
“คงเหตุผลเดียวกับที่มึงไม่บอกน้องเค้าเรื่องไอ้แทนล่ะมั้ง เหอะๆ”
“.......................”
เหตุผลที่กูไม่พูดเรื่องไอ้แทน? คืออะไรวะ
กูลองคิด.... เพราะเรื่องมันบัดซบเหี้ยๆ ไง กูเลยไม่อยากเอ่ยถึง ไร้สาระ ไม่มีค่าแก่การจดจำ หรือแม้แต่จะนึกถึงแล้วเอามาพูดให้เสียอารมณ์
.........อืม...........
กูคิดแบบนี้ แล้วอิฐจะคิดเหมือนกูไหม?
พรุ่งนี้กูรับปริญญาจริงแล้ว... พ่อแม่และญาติๆ กูเลยจะไปร่วมงานด้วยนิดหน่อยพอเป็นพิธี...
ตอนเช้ามีไอ้เนตรกับแม่กูไป อ่อ ไอ้แชมป์แวะมาด้วย... ส่วนตอนเย็นพ่อกู พี่ธัน พ่อแม่พี่ธันจะไป
เหอะ นึกถึงหน้าไอ้พี่ธันแล้วยังเคืองมันไม่หาย....
“อิฐ พรุ่งนี้พี่เข้าหอประชุมแล้ว กลับมารอที่บ้านก่อนนะ ตอนเย็นค่อยไปใหม่” ไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวแล้ว... แม่งมีปัญหา มีเรื่องทุกที
“ทำไมอ่ะ อิฐรอที่คณะพี่ต้านก็ได้” มันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กำลังนั่งเช็ดผมอยู่ปลายเตียงแล้วหันมาพูดกับกูที่นั่งพิงหัวเตียงจ้องมันอยู่
“รอคนเดียว เดี๋ยวแม่งก็มีเรื่องอีกอ่ะ ยังไม่เข็ดหรือไง?”
“........................” อิฐหันหลังกลับ
“ขอโทษ”
“......อะไร?” กูงง
“เรื่องใครต่อใคร...”
“อะไร!?” ยิ่งพูดยิ่งงง
“บางเรื่องถ้าพูดแล้วยิ่งทำให้พี่กังวล มันก็ไม่น่าพูด”
“........................”
“อิฐคิดอย่างนี้”
“แล้วอิฐล่ะ กังวลรึเปล่า?”
“ผมไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ลืม”
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าเก็บไว้คนเดียว ทำไมบอกแล้วไม่เลิกทำสักที ยิ่งไม่พูดกันรู้ไหมมันจะยิ่งทำให้พี่กังวลมากกว่าเดิม พี่รู้เรื่องเชี้ยอะไรมากมายจากปากคนอื่น แต่อิฐเงียบ... อิฐไม่พูด ไม่บอก แล้วอิฐจะปล่อยให้พี่เข้าใจผิดๆ อยู่แบบเนี้ยน่ะเหรอ?”
“ไม่พูดแล้วเรื่องมันจบง่ายกว่า”
“ง่ายกว่า แต่ทำให้พี่ไม่มั่นใจในตัวเราน่ะเหรอ มันไม่ดีเลยนะอิฐ”
คราวนี้มันหันมามองกูแบบเต็มตัวแล้ว....
“ที่พี่ไม่มั่นใจเพราะ?”
“................” กูไม่รู้ ตอบไม่ได้ มันเป็นเรื่องของความรู้สึก
“วันนั้นแทนมาตบผมคืน แถมพี่ก้องเพื่อนพี่ยังจะลวนลามผมอีก ให้ผมเข้าไปอยู่ในวงล้อมพวกนั้นอ่ะผมไม่เอาด้วยหรอก ผมถอยมาแล้วเรื่องมันก็จบง่ายขึ้น พี่ไม่ต้องทะเลาะกับเพื่อน แล้วก็ไม่ต้องไปต่อยไอ้แทนคืนให้ผม......”
“.......................”
“ผมไม่รู้เค้าพูดถึงผมว่ายังไง พี่ต้านสงสัยก็ถามผม แต่ถ้าพี่ต้านเชื่อเค้า ผมไม่มีอะไรจะพูด”
“พี่ไม่เคยเชื่อพวกแม่งเลย...พี่แค่สับสนว่าทำไมอิฐถึงไม่ยอมบอกก็แค่นั้น”
“อิฐรู้พี่ต้านชอบใจร้อนอ่ะ วันนั้นขนาดยังไม่ได้ไปฟ้องเรื่องแทน แค่พี่เห็นหน้าแทนก็อาละวาดซะวงแตก.... พี่ต้านจะรับปริญญาแล้วนะ อิฐไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่กว่านั้น ....อีกอย่างอิฐก็ไม่ได้โดนตบฟรี แทนก็เจอตรีนอิฐเหมือนกัน" เออ แฟนกูก็ใช่ย่อยเหมือนกันว่ะ
"ถึงจะต้องเก็บอะไรไว้บ้างมันก็ไม่เป็นไร เรื่องไม่ดี อิฐจำได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวก็ลืม”
"ก็พี่ไม่อยากให้อิฐเจอเรื่องไม่ดี" กูลุกไปคว้าตัวอิฐมากอดไว้แนบอก ที่ผ่านมากูสร้างปัญหาให้มันเองเหรอวะเนี่ย....
"เจอบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก สนุกดี"
"บ้ารึเปล่าวะ" คิดอะไรแปลกๆ แต่หน้ามันหมายความอย่างที่พูดจริงๆ ว่ะ แล้วจะให้กูทำไง
เฮ้อ... ทั้งหมดเพราะความสั่นคลอนในใจของกูเองจริงเหรอวะ
กูห่วง แล้วก็หวงมันมาก.... จนบางทีกูก็กลัวว่ามันจะเป็นอะไรไป ถ้ากูไม่อยู่ข้างๆ ตลอดเวลา
เป็นไปได้กูอยากเก็บมันเอาไว้ที่บ้าน ไม่ให้ใครเห็น ไม่ให้ใครแตะต้องซะด้วยซ้ำ
กูคงเป็นบ้าไปแล้วมั้ง
เพราะกูมันทำตัวเหี้ยเอง อิฐเลยไม่ไว้ใจที่จะบอกในสิ่งที่กูอยากรู้ ถ้ากูทำตัวดีๆ เป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ใช่อารมณ์ ไม่ใช้กำลังตัดสินปัญหา
มันก็คงจะไว้ใจแล้วก็สามารถพูดทุกเรื่องได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร....
#
เช้านี้กูตื่นมาสภาพดีกว่าวันซ้อม เพราะนอนเต็มอิ่ม...
เนตรกับแม่กู แต่งหรูเลยว่ะ ออฟชั่นน่ากลัวโดนคนริษยามาก... แถมยังมีดอกไม้ช่อมหึมามาให้กูถือเป็นพรอพอีก
วันนี้กูทำหน้าที่ขับรถเอง เดี๋ยวแม่กับเนตรจะด่าเอาว่าใช้แฟนขับ
พอมาถึง ก็สเตปเดิมคือเป็นหุ่นขี้ผึ้งให้คนเค้ามาถ่ายรูป อ่อ แล้วก็มีรุ่นน้องมาบูมให้ด้วย เสียงดังดีจริงๆ
“ยิ้มหน่อยสิต้าน อย่าทำหน้าบึ้ง” แม่กรูดุ
“โธ่ แม่ครับ ต้านร้อน เมื่อยหน้าด้วย ยิ้มจนขากรรไกรแทบค้างแล้ว” ขอโอดครวญหน่อยเหอะ ร้อนมากตอนนี้...
“นั่นแหล่ะ ทำหน้าตาให้มันดีๆ หน่อย น้องอิฐเค้าจะได้ถ่ายรูปออกมาหล่อๆ ไง” อ่าๆ เดี๋ยวนี้เอาอิฐมาอ้างนะแม่
อิฐฉีกยิ้มเป็นทำนองให้กูยิ้มตาม .....เหอะ ก็ได้วะ ที่ยิ้มเพราะเห็นเมิงยิ้มหรอก น่ารักว่ะ อยากกอด.... แต่วันนี้คนเต็มพื้นที่เลย แม่ก็อยู่
เลยต้องให้ไอ้เนตรลวนลามแฟนกูแทนซะงั้น.... กูไม่ได้ขอเมิงเห๊อะ
กว่าจะได้เข้าหอประชุม อิฐมันก็เดินตามถ่ายรูปให้อยู่ตลอด ส่วนแม่กับไอ้เนตรต้องรีบกลับไปทำงานแล้ว ไอ้แชมป์ก็กลับไปเรียนแล้วเหมือนกัน
“น้องอิฐคร้าบ... พี่ร้อนมาซับเหงื่อให้พี่หน่อย” ไอ้ด้า ตะโกนมาจากสามแถวหน้า.... มันรีบวิ่งมาถ่ายรูปกับกูและไอ้วิน แถมพูดอ้อนเมียกรูได้หน้าตื๊บสัด กูตบหัวมันไปที
“เยสเป็ด ตบหัวกูหลายทีแล้วนะเมิง! น้องอิฐช่วยพี่ด้วยครับ” เชี้ยด้าตบหัวกูคืนแล้ววิ่งกลับไปที่แถวตัวเอง.... มึงนี่นะ กวนตรีนกูจริงๆ
“อ๊ะ ขอโทษครับ” อิฐถอยหลังไปชนเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จากนั้นก็เจอสายตาเอียงอายแอ๊บแบ๋วเข้าให้.....เหอะ ถึงจะเป็นเด็กผู้หญิง! กูก็ไม่ยกเว้นให้นะเว้ย
“มาถ่ายรูปให้ใครเหรอคะ?” ถามแบบนี้ล่ะไม่เหลือ....
“แฟนครับ” อิฐตอบยิ้มๆ ได้ยินแล้วกูชื่นใจว่ะ....ฮ่าๆๆ
แฟนหนุ่ม โคตรหล่อด้วยนะ ต่อดิๆๆๆ
อิฐชี้นิ้วทำนองว่าขอเดินไปก่อน มันจะรีบหลบผู้หญิงคนนั้นไม่คุยต่อ กูพยักหน้าแอบเซ็งแทน
ระหว่างทางพวกกูต้องตั้งแถวเดินเข้าหอประชุมอย่างเป็นระเบียบ...
แต่คนที่กูไม่นึกอยากเจอเสือกกะโหลกมาตะโกนเรียกเสียงดังไปตลอดทางซะอย่างงั้น... จะใครซะอีกวะ ก็พวกผู้หญิงเก่าๆ ที่เคยคบด้วยนั่นแหล่ะ
จนถึงป่านนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่าเลิกกันตั้งนานเป็นชาติแล้วแต่ทำไมยังทำเหมือนรู้จักสนิทสนมกับกูได้ปานนี้
"ป๊อปไม่เลิกนะเมิง" ไอ้วินแซวอีกแล้ว "ขนาดมึงฟันแล้วทิ้ง เค้ายังอยากจะเอามึงต่อ.... คิดไงวะผู้หญิงพวกนั้น" มันส่ายหัว
"เหอะ...ก็กูหล่อไง"
"ถุย อยากรู้จริงว่าไอ้คนหลงตัวเองอย่างมึง ทำไมไปตกม้าตายกับเด็กผู้ชายซะได้" เออ ก็ว่างั้น ไม่มีคำตอบว่ะ...
"แล้วนี่น้องอิฐหึงมึงป่าววะ กิ๊กมึงยกขบวนกันมาซะขนาดนี้" พูดเวอร์ไปป่าววะ มีไม่กี่คนเองเห๊อะ
"ไม่ว่ะ น้องเค้าเชื่อใจกู" กูตอบยักคิ้วให้มัน
"สราด... งี้ถ้ามึงโกหก น้องอิฐก็โดนมึงหลอกได้ง่ายๆ เลยสิวะ"
"เราไม่โกหกกันเว้ย" กูตอบแบบโคตรมั่นใจ เท่าที่คบกันมาไม่เห็นมันจะตอแหลกูสักที มีแต่พูดไม่หมด หรือไม่พูด ก็แค่นั้น..... เหอะๆ ทำไมฟังดูแอบแย่วะ
"อืม ก็ดีนี่หว่า นี่ถ้าน้องอิฐเป็นผู้หญิงมึงจะแต่งงานด้วยเลยป่ะ?" เหอๆ... ไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลยว่ะ
"ถ้าอิฐเป็นผู้หญิงกูคงไม่ชอบ" ทำไมน่ะเหรอวะ...
"มึงก็รู้ว่า element ที่สร้างคนๆ นึงขึ้นมา มันไม่ใช่มีแค่อย่างสองอย่าง"
"อืม มึงจะสื่ออะไรวะ?" ไอ้วินทำหน้างงหน่อยๆ
"สื่อว่าอิฐพอดีสำหรับกูแล้วไง"
"อ้วกกกก แหวะ แมร่ง เลี่ยน" ไอ้วินเบ้หน้า
"อิจฉากูก็บอกมาเหอะ ฮ่าๆๆ"
"แล้วมึงจะทำไงกับบรรดากิ๊กเก่าเมิงวะ?" ขายทอดตลาดมั้ง...ห่า
"มึงก็รู้ก่อนคบ กูตกลงไว้ว่าถ้าต่างคนต่างเบื่อ ไม่พอใจกัน ก็เลิกได้ทันที ไม่มีข้อผูกมัดใดๆ เพราะงั้นจะมาโวยวายด่ากูไม่ได้ ก็พวกนั้นแม่งยอมรับข้อเสนอเองนี่หว่า" บางคนยอมรับ แต่ไม่ยอมทำตามข้อตกลงก็มี แต่ช่างเหอะ ไม่จำเป็นต้องใส่ใจ ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าในสายตาคนพวกนั้นกูเป็นแค่สินค้ามีแบรนด์
จากนั้นกูก็ต้องเดินเข้าหอประชุมและทำตัวสงบเสงี่ยมสักที กูแยกกับอิฐตรงสุดทางที่เจ้าหน้าที่กั้นไว้ มันโบกมือแล้วก็ส่งจูบให้กู แบบกวนตรีน ไม่ใช่แบบน่ารักหวานแหววแต่อย่างใด.... ไอ้นี่ ความสามารถในการทำตัวขัดกับหน้าตานี่เก่งจริงๆ
พอกูเข้าไปในนั่งข้างในได้แล้ว บรรยากาศดูขลังมากวันนี้... ถึงจะนั่งหลับ แต่ก็หลับอย่างมีจริต ไม่ใช่เรี่ยราดเหมือนวันซ้อม ฮ่าๆๆ
ทุกอย่างผ่านไปเรียบร้อยดี จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง ถึงกูจะร้องเพลงมหาลัยไม่ค่อยได้ก็เหอะ
กูออกจากหอประชุมพร้อมกับไอ้วินเช่นเคย.... ระหว่างทางเจอคนไม่รู้จักขอถ่ายรูปด้วยว่ะ เหอะ ชื่อดังตั้งแต่เมื่อไหร่วะกรูเนี่ย?
อ่อ หรือเค้าจะเห็นว่ากูเคยลงแมกกาซีนบัดซบนั้นวะ
เชิญ....วันนี้กูจะทำตัวดี ไม่เหวี่ยง ไม่หยิ่ง ประหนึ่งเซเลบสตาร์ผู้มีอัธยาศัยดี........ ถุย
“อารมณ์ดีเชี้ยไรวะ?” ไอ้วินถามแบบแซวๆ อีกแล้ว
“ได้กระดาษแผ่นนึงมามั้ง สัดเรียนแทบตาย ทำไมไม่ให้ทองแท่งวะ” ถ้าให้อ่ะดีใจตายเลย สลักชื่อพร้อม แปะติดข้างฝาบ้านเท่เชรี้ย
“ฮะๆ เค้าคงจะให้มึงหรอก บ้านรวยตายห่ายังอยากจะได้ทองอีกนะเมิง” บ้านกูดิรวย แต่กูจน กูติดหนี้พ่อแม่อยู่สี่ล้านเก้าแสนหนึ่งหมื่น มึงจะเอาไง
“วันนี้ญาติมึงมาเยอะป่ะ?” กูถามไอ้วิน
“ก็นิดหน่อย เค้าไม่ค่อยว่างหรอกงานยุ่ง”
“เออ พ่อแม่กูก็เหมือนกัน”
มาถึงคณะ คนแรกที่กูเจอ........... พี่ธัน
เหอะ ช่างเป็นบุคคลที่ทำตัวน่าหมั่นไส้ได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ ส่วนเรื่องที่แล้วๆ มา เนตรมันเล่าให้กูฟังว่าวันที่มันไปฮ่องกงพี่ธันเป็นคนไปส่ง เค้าเลยรู้เรื่องที่อิฐป่วย พี่ธันมันก็บอกเนตรว่ารู้แล้วพวกกูเป็นไรกัน มันก็รู้จักอิฐ เดี๋ยวไปดูแทนให้... เรื่องมันก็เป็นแบบนี้
“ยินดีด้วยนะที่เรียบจบ จะได้มาช่วยพี่ทำงานแบบเต็มตัวสักที” พี่ธันยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้กู
“ขอบคุณครับ” กูรับของ พลางคิด......ช่วยงานก็เต็มตัวทุกทีนะ ไม่เคยไปแบบครึ่งตัว
“ลุงกับป้าผมอ่ะ?” ก็พ่อแม่พี่ธันนั่นแหล่ะ
“ติดงานที่จีน เพิ่งบินไปเมื่อเช้าเอง พ่อแม่พี่ฝากขอโทษมาด้วย แล้วนี่ของขวัญเรียนจบ” พี่ธันยื่นกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆ มาให้ ขอเดาว่าข้างในต้องเป็นอะไรที่มันแพงกว่าดอกไม้ที่ถืออยู่มากแหงๆ
สักพักพี่ธันก็พากูเดินไปหาพ่อกู ซึ่งตอนนี้นั่งอยู่กับอิฐ คุยไรไม่รู้หน้าตาเครียดๆ
“ดีใจด้วยนะต้าน แกทำดีแล้ว” พ่อเดินมากอดแล้วตบบ่ากูเบาๆ
“นี่สำหรับแกที่ตั้งใจเรียนจนจบ เกรดทีสิสก็น่าพอใจสำหรับฉันมาก ถ้าหากปีแรกๆ แกไม่เล่นจนเละเทะก็คงได้เกียรตินิยมไปแล้ว แต่ก็ช่างเหอะ....แค่นี้พ่อก็ภูมิใจมากพอแล้วล่ะ” พ่อยื่นกุญแจสีเงินแวววาวมาให้ อย่าเดาให้เมื่อยเลย......
กูรู้และ.... อะไร
กูไหว้ขอบคุณพ่อ แล้วกอดท่านแน่นๆ อีกทีนึง ก็ไปถ่ายรูปด้วยกัน ทั้งกู พ่อและพี่ธัน
พ่อกูว่างชั่วโมงเดียวก็ต้องกลับไปทำงานต่อ เหลือพี่ธันไว้เป็นหมาขวางสะพาน เหอะ
พี่ธันพากูเดินไปดูของที่พ่อกูซื้อให้
เป็น BM Z4 คันที่กูเคยบ่นๆ ว่าอยากได้.... แต่ก็แค่อยากไปเรื่อย ตอนนี้รถกูก็มีจนล้น ไม่มีที่จะเก็บแล้ว
“ฮืออ สวยโคตร” อิฐวิ่งเข้าไปเอามือลูบแบบปลาบปลื้ม เหอะๆ อย่างฮา
“ทำไมไม่ดำฟระ” กูแอบบ่น รถกูสีดำทุกคัน มีคันนี้อ่ะขาว...
“ไม่ชอบสีขาวเหรอต้าน?” พี่ธันหันมาถาม
“อืม” กูชอบสีดำมากกว่า
“แต่สีนี้น้องอิฐเลือกนะ หึหึ” พี่ธันหัวเราะแบบเย้ยๆ สาด......พูดไม่ออกเลยกู
“พ่อนายพาน้องอิฐไปโชว์รูมด้วย แล้วก็ถามความเห็นว่าจะซื้อรถให้ต้านสีอะไรดี น้องอิฐเลือกขาว นายไม่ชอบแบบนี้น้องอิฐก็เสียใจแย่เลยสิ” เหอะ เลือกตามใจตัวเองนี่หว่าแฟนกู มันเดาไม่ออกรึไงว่ากูชอบสีดำ... เออ ช่างเหอะ คันนี้ก็โอ
“สวยเนอะพี่ต้าน น่าอิจฉาเจงๆ ......รูปหล่อ พ่อรวย...”
“ค-ยใหญ่” กูพูดต่อ จบคำปั๊บเจอพี่ธันตบป๊าบเข้าหัวจนหน้าทิ่ม...แสรด กูเจ็บ ไม่มียั้งมือเลย
“พูดจาให้มันเข้าท่าหน่อย” พี่ธันดุกรู
“ช่ายๆ พี่ธัน พี่ต้านชอบพูดทะลึ่ง หยาบคาย” อิฐซ้ำเติมกูอีก
“เอ๊า ไมพูดกับผัวแบบนี้ล่ะ?”
ป๊าบ!!! เน้นๆ อีกที
“เอ้ย เจ็บนะเว้ย”
“บอกให้พูดดีๆ วันมงคลดันพูดจาอัปมงคล” มันอัปมงคลตรงไหนวะ ค-ย ผัว เนี้ย ออกจะดูศักดิ์สิทธิ์สำหรับเมีย
“ฮ่าๆๆ สม” กูชี้หน้าคาดโทษอิฐ มีแบ๊คแล้วปากดีนะที่รักH
ลงเรื่องใหม่แล้วนะพี่น้อง
link นี้คับๆ
clickฟีลต่างกับเรื่องนี้มากแสรด...
ช่วงนี้ผมงานเข้าคับ ต้องเตรียมสอบกับทำงาน(เร่ง) เพราะฉะนั้น อาจหายหัวไปบ้างในบางเวลา
เลยมาบอกล่วงหน้าไว้ก่อนคับ ขอบคุณคับ
หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด) (อ่าน 524450 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก