70
#
“โทษนะ รอนานไหมอิฐ” เหอะๆ น้ำเสียงกูเมื่อกี้กับตอนนี้แม่งโคตรต่างกันลิบลับ กูเดินมาถึงก็เห็นอิฐนั่งหลบมุมเล่นกล้องอะไรของมันอยู่ก่อนแล้ว
“..........นาน” พูดน้ำเสียงปกติ ไม่มีร่องรอยความงอนหรือน้อยใจใดๆ
“โทษนะๆ ยุ่งๆ อยู่ แล้วนี่ไปทำไรมาทำไมแก้มแดงๆ มีใครมาทำอะไรรึเปล่า?" กูถามอย่างสงสัย
".....ผมนอนทับหน้าตัวเอง" มันตอบแล้วลุกขึ้นยืน กูมองจับผิด แต่อิฐยักคิ้วยิ้มมุมปากแถมเอื้อมมือมาจับมือกู
"ไปพี่ ของเยอะใช่ไหม”
"ไปทำอะไรมา?" กูยังไม่ยอมเดินตามแรงดึง
"ไม่ได้ทำอะไร ก็รอพี่อยู่เนี่ย เห็นว่าแทนกับพี่ส้มอยู่ด้วยเลยไม่อยากเข้าไป"
"สนอะไรพวกมัน พี่ไม่ได้เชิญ"
"ก็ไม่อยากมีเรื่องนี่ เหอะน่า.....อิฐไม่เป็นอะไรจริงๆ อย่าโมโหดิ่" มันเอาหัวมาไถแขนกู อ้อนเหมือนลูกแมวอีกแล้ว
"ถ้าใครมาทำอะไร รีบบอกพี่เลยนะ" กูยกมือขยี้ผมนิ่มเบาๆ
"อื้ม! ไป เก็บของกลับบ้านกัน เย็นมากแล้ว"
เออ อะไรต่อมิอะไร.... เห็นแล้วอยากจะทิ้งแมร่งซะตรงนั้น โดยเฉพาะตุ๊กตา กูบอกไม่ชอบตุ๊กตา แม่งก็ซื้อกันมาอยู่นั่น ที่ห้องกูไม่มีสักตัวหรอก เกะกะ มองแล้วน่ารักได้แค่ไม่กี่นาที ก็ไร้ประโยชน์สำหรับกู ใครเอามาให้บริจาคแมร่งหมดอ่ะ
อิฐเดินไปโดยไม่พูดอะไร มันเดินไปโกยๆ ดอกไม้กับตุ๊กตามาอุ้มไว้ด้วยมือสองข้าง ตอนนี้คนอื่นเพื่อนกู พวกน่ารำคาญทั้งหลายแหล่ หายไปไหนหมดแล้วไม่รู้
“ถือไหวป่าว แบ่งมานี่มา” กูเดินตามอิฐพลางถามไปด้วย
“......................” แต่ เฮ้ย มันเงียบว่ะ
“โกรธไรพี่ต้านรึเปล่า ไม่พูดกับพี่ล่ะอิฐ?”
“.........เปล่า ไม่รู้จะพูดอะไร” มาถึงรถ ก็เปิดกระโปรงท้าย โยนทุกสิ่งอย่างลงไปกองรวมกัน........ เห็นแล้วก็น่าดีใจอยู่หรอกมั้ง
“มา เดี๋ยวพี่ขับเอง” กูขอกุญแจรถอิฐ มันก็ยื่นให้แล้วอ้อมไปนั่งฝั่งตรงข้ามเงียบๆ อืม...... มันเงียบ
ที่จริงแล้ว อิฐมันก็เงียบโดยไร้เหตุผลบ่อยๆ คือถ้ามันไม่มีอารมณ์จะพูด มันก็ไม่พูด
หรือบางที มันอาจจะมีเรื่องไม่สบายใจ มันก็ไม่พูด
หรือ..... มันสบายใจ มันก็ไม่พูด มีแบบนี้เหมือนกัน
และในขณะที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดี บางทีมันก็มีเรื่องกลุ้มใจ แต่แสดงออกอีกแบบ....
คือกูก็เดาอาการอิฐไม่ค่อยถูก ไม่รู้มันเป็นไรของมัน
ก็ได้แต่วิตกจริตสงสัยในตัวตนที่กูพยายามจะเข้าใจอยู่แบบนี้
#
“คืนนี้พี่จะไปกินเลี้ยงกับเพื่อนนะ ไปป่ะ?” กูหันไปถามอิฐ ซึ่งตอนนี้มันกำลังก้มๆ เงยๆ ถ่ายรูปกูอยู่ในรถ.....
“ไม่” ตอบสั้น...
“ติดเจ้าพระยานะ ชอบน้ำไม่ใช่เหรอ เห็นสะพานพระรามแปดชัดด้วยนะ” ก็ไม่อยากทิ้งมันไว้คนเดียวนี่หว่า...
“ไม่อ่ะ” เออ ไม่ไปก็ไม่ไปวะ ขี้เกียจตื๊อ
"เป็นไร หึงพี่เหรอ?" เดาเอา ก็กิ๊กเก่ากูมาเพียบเลยวันนี้
"หวง" อิฐตอบสั้น
"ไม่หึงสักนิดเลยอ่ะ?"
"ถ้าพี่ต้านชอบเค้า ผมถึงจะหึง"
"ฮะๆ ไม่มีทาง ก็บอกแล้วไง ว่าพี่ชอบน้องอิฐคนเดียว"
"ชอบผมก็อย่าให้คนอื่นกอดดิ" อ้าว... เวรซะแล้วกรู
ตอนถ่ายรูปรวมแม่งใครต่อใครไม่รู้มาเบียดมากอด อัดทั้งสี่มุมกูก็ไม่รู้จะอยู่ในสภาพไหนนี่หว่า
"พี่ไม่ได้ให้" กูรีบแก้ตัว "..อิฐก็เห็นพี่โดนอัดจนแบน จะออกมาก็ไม่ได้ ทั้งมือทั้งไหล่ทั้งคอ มือใครต่อมือใคร มั่วไปหมด พี่ไม่ได้ตั้งใจให้ใครมากอดนะอิฐ"
"อ่านะ...พูดนิดเดียวแก้ตัวซะยาวเลย"
"ก็ไม่อยากพูดนิดเดียว แล้วเข้าใจผิดซะยาวนี่หว่า" อิฐพยักหน้า แบบเซ็ง... เหอะๆ กรูไม่ผิด
พอไปส่งอิฐที่บ้านกู มันก็เดินขนของท้ายรถเดินเข้าบ้านไปเลย มีเด็กมาช่วยอีกสองคนก็หมด
“เอาดอกไม้ไปใส่แจกันนะพี่ต้าน” อิฐบอก ตอนกูกำลังจะเข้าไปอาบน้ำ
“ตามใจ ของขวัญอยากแกะเล่นก็แกะเลยนะ” เห็นอิฐแล้วนึกถึงเด็กตอนดีใจได้แกะของขวัญ ประมาณนั้น... เหอะๆ
กูออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เจออิฐแล้ว สงสัยมันเอาดอกไม้ไปจัดข้างล่างมั้ง...
“อิฐล่ะ?” แต่งตัวเสร็จเดินลงมาหามันก็ไม่เจอ กูเลยถามเด็กในบ้านที่ผ่านมาคนนึง
“กลับไปแล้วค่ะ”
หา! อะไรวะ จะกลับก็ไม่ยอมบอกกูสักคำ...
จะว่าแปลกไหมที่เป็นแบบนี้ ไม่แปลกหรอก... แต่กูไม่เคยชินสักที
และบางทีกูอาจจะรู้สึกไปเองก็ได้ว่ามันดูแปลกไป
กูโทรไปหาอิฐ ถามว่าถึงไหนแล้ว แต่มันตอบว่าออกไปซื้อของที่ซุปเปอร์เดี๋ยวกลับ
เออ กูงง........ แม่งไปไหนก็ไม่บอกใคร เค้าเลยเข้าใจผิดว่ามันกลับบ้านไปแล้ว
นิสัยนี้แก้ยากจริงๆ อิฐก็ขอโทษกู บอกว่าลืมบอกก่อน ที่จริงกูก็ห่วงที่มันเป็นแบบนี้
แต่อีกใจก็อยากจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ ทำตามใจตัวเองบ้าง
เฮ้อ..... เอาไงกับมันดีวะเนี่ย
ทำตัวน่าเป็นห่วงอยู่เรื่อย
กูไปถึงร้านอาหารก็สองทุ่ม เพื่อนนั่งหน้าสลอนกันเพียบพร้อม.....
แต่....ที่ขัดตากูก็คือ ไอ้น้องแทน ทำไมมันมาเจ๋ออยู่ตรงนี้ได้วะ
“สวัสดีครับพี่ต้าน” มันยกมือไหว้กูแถมยิ้มแย้มแจ่มใสน่าเอาเท้ายัน กะแล้วว่าที่มันร้องไห้เสียใจจะเป็นจะตายเมื่อตอนเย็นคือละครน้ำเน่า
“ใครเชิญเมิงวะ?” กูถามเสียงหาเรื่อง ..เหมือนเดิม
“กูชวนเอง” ไอ้เชี้ยโอม มึงนี่นะ แกว่งเท้าหาเสี้ยนเสียแล้ว
“ก็เห็นน้องเค้าบอกว่าอยากขอโทษในเรื่องที่มึงเข้าใจผิดอยู่ กูเลยชวนมา” มึงชวนหรือมันขอตามมากันแน่วะ เออ ช่างแม่งเหอะ เรื่องนั้น
กูไม่ตอบอะไรอีก ไม่อยากพูดเรื่องมัน เสียน้ำลายเปล่า อยากทำเชี้ยไรก็เรื่องของมัน กูไม่สน
กูนั่งกินข้าว ปนฟังเพื่อนๆ พล่าม ไซโคที่กูไม่แดรกเหล้า เรื่องใหญ่มากไหมนี่สาด... กูไม่กินเหล้าแล้วมันหนักส่วนไหนของพวกมึง
ถ้ามันหนักมากนัก กูจะกลับ ที่จริงเข้าใจดีเลย ว่าทุกคนกิน แล้วกูเจ้างาน ไม่กิน มันดูแปลก
แต่กูสัญญากับอิฐไว้แล้ว สัญญาอันไหนที่จริงจัง กูก็จะทำตามนั้น....
ที่จริงเพื่อนมาเยอะก็แอบดีใจ แต่อีกใจ...ก็คิดถึงเมียกูอยู่เรื่อยๆ
กูนั่งฟังพวกมัน พล่าม บ้าบอคอแตก ทั้งเรื่องทะเลาะกับแฟน ขับรถฝ่าไฟแดงเจอใบสั่ง ท่อประปาหน้าบ้านแตก ได้ลวนลามเด็กน่ารัก เมียมีชู้ น้ำท่วมซอย เจ้านายด่า สารพัดพวกมันจะเอามาเล่า กูฟังบ้างไม่ฟังบ้าง...
จนมีอยู่ช่วงนึงไอ้น้องแทนเดินมาหยุดข้างเก้าอี้กู
“พี่ต้าน ขอคุยอะไรด้วยหน่อยได้ไหมครับ?” กูใช้หางตามองมัน... จะเอาไงกับกูอีกละมึง
“เรื่องเมื่อตอนเย็น ผมขอโทษนะครับ ผมมันไม่ดีเอง แต่ผมไม่ได้มีเจตนาจะไปแทรกกลางระหว่างใครจริงๆ นะครับ” ไอ้นิคที่นั่งอยู่ข้างๆ กูเริ่มสนใจหันมาฟัง กูไม่อยากให้ไอ้แทนพูดถึงอิฐ เดี๋ยวพวกเพื่อนๆ กูจะมาถามในสิ่งที่กูไม่อยากตอบอีก
“ช่างเหอะ ยังไงมึงก็น้องคณะกู” มันจะคิดได้จริงหรือไม่ กูไม่รู้ แต่ให้มันคิดนิดนึงว่ากูรุ่นพี่มัน เรื่องไหนไม่ควรเสือก อย่าเสือก
“.......ขอบคุณครับที่ยังเห็นผมเป็นน้องพี่อยู่” มารยาชิบหายเลยไอ้นี่
“เออ อย่าทำอะไรเหี้ยๆ อีกก็แล้วกัน” ก็ได้แต่หวังว่ามันจะเลิกยุ่งกับกูและอิฐอ่ะนะ...
“ครับ ถ้าพี่ต้านยังเห็นผมเป็นน้องอยู่ งั้นช่วยพูดกับผมดีๆ ไหมครับ แล้วก็คุยกันเหมือนที่พี่คุยกับน้องคนอื่น” กูหรี่ตามองมัน สัด! ได้คืบจะเอาศอก
“กูก็พูดแบบนี้กับทุกคน” ชักจะรำคาญแม่งแล้วนะนี่
“ไม่จริง ทีกับอิฐ พี่ไม่เห็นทำเย็นชาแบบนี้เลย”
ไอ้เชี้ย...... กูว่าแล้ว
“......นี่มึงแกล้งโง่ หรือว่ามึงควายจริงๆ วะ” กูเริ่มหันไปมองมันเต็มๆ ตัว ว่าจะไม่เสวนากับมันให้เสียปากแล้ว แต่แม่งก็ยังกวนไม่เลิก
“ครับ ผมรู้ครับ ว่าอิฐเป็นน้องคนพิเศษ แตะต้องไม่ได้!”
“เฮ้ยย คุยไรกันวะ ทำไมดูซีเรียสกันจัง” เสียงตะโกนถามข้ามมาอีกฝากของโต๊ะ
“คุยเรื่องแฟนพี่ต้านครับ” ไอ้แทนโพล่งขึ้น
ไอ้สัด ปากมึงสงสัยต้องเจอเลือดสักทีล่ะมั้งเนี่ย
กูลุกขึ้นคว้าคอเสื้อไอ้แทนกระชากขึ้นด้วยความโมโห
“บอกแล้วใช่ไหม! อย่าเสือกเรื่องของกู!” กูพูดยกกำปั้นจะฟาดหน้ามัน แต่โดนดึงมือไว้ชั่วเสี้ยวอึดใจทั้งกูและไอ้แทนก็เจอจับแยกออกจากกัน
“พี่ต้านโกรธอะไรครับ ผมแค่ชมว่าแฟนพี่น่ารัก แถมมีคนมาชอบเยอะอีกต่างหาก”
“ไอ้สัดนี่!”
“เหี้ย มีเรื่องอะไรกันอีกแล้ววะ แค่ตอนเย็นมึงยังอาละวาดไม่พออีกรึไง” ไอ้โอมด่ากูอีกแล้ว สงสัยเจอความแรดของไอ้แทนไปเต็มๆ เพราะตอนกูมาก็เห็นพวกมันคุยกันหนุงหนิงอยู่
“มึงไปให้พ้นหน้ากูเลย!!” กูไม่สนไอ้โอม แต่หันไปไล่ไอ้แทน
“จะให้ผมไปจริงเหรอ พี่ต้านไม่อยากรู้เหรอว่าตอนที่พี่อยู่ในหอประชุม อิฐแอบไปทำอะไรกับใคร” สัดนี่ ยังไม่หยุด
“นี่ไงครับ พี่ลองถามพี่ก้องดูสิ ว่าคนที่เค้าไปนัวเนียด้วยตอนบ่ายน่ะเป็นใคร” พูดจบไอ้ก้องลุกขึ้นมาบ้าง มันมองหน้ากูอึ้งๆ
กูก็มองมันแบบอึ้งๆ อยู่เหมือนกัน
“ไอ้ต้าน............. อิฐ......เป็นเด็กมึงเหรอวะ!?” ไอ้ก้องถามสีหน้าตกใจ ก็นะ... ไอ้เนี้ย เพื่อนรู้หมดแล้วว่ามันเป็นไบ แต่กูเนี่ยสิ...
“เฮ้ย อะไรวะ ไอ้ต้าน มึงเป็นเกย์เหรอ!?”
จากนั้น เสียงที่ตามมาก็คือ...
“หา...ไอ้ต้านเป็นเกย์..............!!!”
พอประสานเสียงจบ พวกไอ้ลิฟท์ก็ตะโกนแข่งกันมาเลย
“กูกะแล้วว่ามึงต้องเป็นเกย์”
“ตอนนั้นแม่งก็สงสัยอยู่ว่าทำไมมึงกับอิฐ ถึงดูห่วงกันแปลกๆ”
“ถ้าไอ้กล้าไม่หลอกพวกกูก็รู้ไปนานแล้วว่ามึงเป็นเกย์”
“มึงกลายเป็นเกย์ไปได้ยังไงวะเนี่ย”
“อะไรเข้าสิงมึงวะ”
“ไม่อยากเชื่อมึงชอบผู้ชาย แล้วผู้หญิงที่มึงคบอ่ะวะ เก็บไว้ซอกไหน”
“มึงคบผู้หญิงบังหน้าใช่ไหมนี่”
“เป็นเกย์มันสนุกตรงไหนวะ?”
“มึงเป็นเกย์หรือมึงคบเกย์วะไอ้ต้าน”
เหมือนตอนนี้กูกำลังถูกเพื่อนนับสิบรุมกินโต๊ะอยู่..... สารพัดคำถาม สารพันคำพูด
กูฟังแล้วมีแต่คำว่า เกย์ เกย์ เกย์ เต็มไปหมดจนกูอยากจะอ้วกคำว่าเกย์ออกมา
“นี่มึงไม่คิดจะพูดอะไรสักหน่อยรึไงวะ หรือว่ามึงเมาน้ำเปล่าไอ้ต้าน?”
“มึงจะให้กูพูดตอนไหนล่ะไอ้สัด!” เล่นเห่าหอนกันเสียงดังจนกูพูดแทรกไม่ได้เลย
โต๊ะอื่นแม่งก็เริ่มหันมามองพวกกูละ..... เป็นครั้งแรกเลยนะเนี่ย ที่กูรู้สึกรำคาญที่ตัวเองเป็นเกย์
“โอเคๆ กูเงียบละ... งั้นขอถามเน้นๆ เลยนะ มึงเป็นเกย์ใช่ไหม?” ตอนนี้ทุกคนเงียบตั้งใจฟังคำตอบกูมาก
“เออ!!!!” กูตะคอก
“ช้อคว่ะ” มีเสียงนึงลอยขึ้นมา
“ไม่อยากเชื่อว่ามึงจะเป็นจริงๆ”
เกิดความเงียบขึ้นอีกครู่นึง กูมองรอบๆ โต๊ะ บางคนมีสีหน้าอึ้ง บางคนก็ดูแหยงๆ กู
“อิฐแฟนมึงเหรอ?” คำถามนี้ไอ้ก้องเป็นคนถาม
“ใช่!” กูหันไปจ้องมัน สิ่งที่ต้องทำแมร่งลืมหมดเพราะความหึง
“มึงทำอะไรแฟนกู?” กูถามกลับ
ไอ้ก้องเงียบไปชั่วอึดใจ...
“แค่นั่งคุยกัน อืม....กูเห็นเค้าอยู่คนเดียวเลยไปนั่งเป็นเพื่อน .......เหอะๆ มึงอย่ามองกูอย่างนั้นดิวะ คนนี้จริงจังเหรอมึง” ไอ้ก้องยิ้มแห้งๆ ถาม
“จริงจังไหม กูก็กระทืบคนที่ลวนลามแฟนกูจนเกือบตายเข้าโรงบาลมาแล้ว”
หน้าไอ้ก้องซีดขาวขึ้นมาทันที
“พี่ก้องก็บอกพี่ต้านไปสิครับ ว่าอิฐเต็มใจให้พี่ทำอะไร?” ไอ้แทนสอดขึ้นมาอีก แม่งกูอยากจับคอมันเหวี่ยงลงเจ้าพระยาจริงๆ
“มึงยังกล้าเสนอหน้าอยู่อีกเหรอ กูบอกให้กลับไปไง ไป! หรือมึงจะแดรกตรีนกู!” กูย่างสามขุมเดินไปถีบเก้าอี้ใส่ตัวไอ้แทนเต็มๆ ให้มันได้ชิมออร์เดิร์ฟก่อนเมนคอร์ส
"ไอ้ต้าน มึง.....เดี๋ยวเจ้าของร้านเค้าก็มาไล่เราออกหรอก อายบ้างสิวะ" ไอ้โอมว่า ตอนไอ้แทนวิ่งเข้าหลบหลังมัน
“โอม มึงพาไอ้เชี้ยนี่ไปไกลๆ กูเลย ก่อนที่กูจะหมดความอดทน”
“ไม่ ผมไม่ไป พี่โอมครับ ดูสิ พี่ต้านจะต่อยผมอีกแล้ว”
ไอ้เวรนี่... มึง หน้าด้านจริงๆ
“เฮ้ย ใจเย็น อย่าเว้ยไอ้ต้าน โอมมึงพาน้องเค้ากลับไปเหอะ พวกกูไม่ไหวขึ้นมาน้องแทนเลือดกลบแน่นะเว้ย เร็วดิ!!” ไอ้เก่งหันไปตะคอกบอกไอ้โอม มันเลยกึ่งจูงกึ่งลากไอ้แทนออกไป จังหวะนั้นเด็กในร้านก็เข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ก็พอดีตัวปัญหามันไปแล้วเหตุการณ์เลยกลับมาปกติอีกครั้ง
กูทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้อย่างหงุดหงิด ไอ้เชี้ยแทน..... กูโกรธมันสัดๆ ถึงขนาดจินตนาการว่าได้กระชากคอเสื้อมันขึ้นมาแล้วอัดกำปั้นเข้าหน้ามันเป็นสิบทีจนฟันกระเด็นหลุดออกมา
“ห่าเอ๊ย! เสือกพาแม่งมาทำไมวะ!!”
“ใจร่มๆ หน่อยมึง มึงมีเรื่องอะไรกับน้องแทนวะถึงดูเกลียดกันซะขนาดนั้น” กูเล่าให้เพื่อนฟังแบบคร่าวๆ รวบรัด แต่สาดโคลนไอ้แทนแบบถึงเครื่องใน
“เหอๆ อย่างนี้เองเหรอวะ สงสัยต้องไปเตือนไอ้โอมละ ไอ้นี่เจอคนขี้อ้อนหน่อยเดียว ใจอ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟเลย”
กูนั่งสงบใจได้สักพัก เหลือบไปเห็นไอ้ก้องยังนั่งก้มหน้าดูเหมือนวิตกอะไรอยู่
อืม.... ที่จริงกูก็ยังไม่เคลียร์เรื่องที่มันเข้าไปจีบแฟนกู
แต่ประเด็นอยู่ที่ว่า กูจะปล่อยมันไป โดยแกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้
หรือกูจะเล่นงานมัน โดยสาวไส้มันออกมา
“มึงมีอะไรจะบอกกูไหมก้อง?” สรุป...ให้มันตัดสินชะตาชีวิตมันเองดีกว่าว่ะ
“เอ่อ... เรื่องอิฐน่ะเหรอ?” กูพยักหน้า
“ก็...ไม่มีอะไร คุยด้วยสนุกดี”
“........................” กูจ้องมันตาเขม็ง.... สัด ถ้าจะพูดแบบอ่อนซ้อมแบบนี้ มึงอย่าพูดเลยจะดีกว่า
“คือ...........” ไอ้ก้องกลืนน้ำลายไปอึกนึง
“กูหอมแก้มเค้า แต่...อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะเว้ย ก็น้องเค้าเต็มใจ ไม่ได้ว่าอะไร กูเลยหอม กูไม่ได้ไปบังคับฝืนใจอะไรเลยนะเว้ย”
“..........กูไม่เชื่อ........” สีหน้ากูบอกว่าไม่เชื่อ อิฐไม่ทำอย่างนั้นแน่
“ไม่เชื่อมึงถามไอ้นิคก็ได้ จริงป่ะ กูขอแล้ว น้องเค้าก็ให้นะ ใช่ป่ะนิค?”
“......เอ่อ...เออ ใช่” ไอ้นิคตอบ “กูไม่ได้จะบอกว่าแฟนมึงง่ายนะเว้ย แต่น้องเค้าไม่ถือสามากกว่า”
ไอ้ก้องพูดต่อ
“กูไม่รู้ว่าเป็นแฟนมึง กูถามแล้วน้องเค้าบอกไม่มีแฟนกูก็เลยเต็มที่ ไม่ใช่ความผิดกูนะเว้ย ก็กูไม่รู้จริงๆ”
“........มึงอย่ามาโกหก!”
“เฮ้ย กูไม่ได้โกหก กูจะไปโกหกมึงทำไมวะ พรุ่งนี้กูก็กลับออสแล้ว มึงอย่าซีเรียสมากเลยนะเว้ย กูว่าอิฐก็คงไม่คิดอะไรด้วย แค่เล่นๆ กัน มึงก็อย่าไปดุน้องเค้าล่ะ”
"แค่เล่นๆ เหรอ!?"
"ห่า กูก็ดูอยู่ มึงไม่เชื่อไงวะ" ไอ้นิคว่า
"เออ ไม่เชื่อก็ไปถามเด็กมึงเลย" ไอ้ก้องสมทบอีกตัว......
"เฮ้ย พอได้แล้วพวกมึง ไอ้ต้านจะรับปริญญามึงก็คุยเรื่องที่สร้างสรรค์กันหน่อยสิวะ มาๆๆ แดรกแอนด์ดื่ม ฉลองไอ้ต้านเรียนจบดีกว่าเว้ย เลิกๆๆ" ไอ้เชนมากันพวกกูออก แล้วลากมานั่งเก้าอี้ดีๆ
#
คืนนั้นกูไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน...
แต่เลือกจะนอนคอนโดที่อยู่ฝั่งธนฯ เพราะมันใกล้ดี กูโทรบอกอิฐ มันก็ไม่ได้ว่าอะไร.....
อืม.... กูจะไปไหน ทำอะไร กับใคร มันไม่เคยว่าอยู่แล้ว
เพิ่งรู้สึกว่ามีแฟน แต่โคตรเป็นอิสระ ก็ตอนอยู่กับอิฐเนี่ยล่ะวะ
ขนาดกิ๊กกู.... แม่งยังไม่ปล่อยกูขนาดมันเลย
เฮ้อ....... นี่กูเป็นอะไรอีกแล้ววะเนี่ย กูอยากให้มันโทรจิกอยากให้มันหวงกูแทบคลั่งเหมือนคนอื่นเหรอวะ ไม่ใช่หรอก
กูช้อค..... ใช่ ช้อคมากที่ไอ้ก้องบอกว่าอิฐเต็มใจให้มันหอมแก้ม
......กูไม่เชื่อ……..
ที่กูกำลังเครียดจนปวดมวนในท้องอยู่ตอนนี้ไม่ใช่คำพูดของไอ้ก้อง หรือใครต่อใคร
แต่กูสงสัย.... ว่าทำไมอิฐถึงไม่บอกอะไรกูเลยต่างหาก
ทำไม?
หรือว่าจะต้องให้กูไปถามมันเองอีก..... กูไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจมันเลยจริงๆ ว่ะ
แล้วที่ซวยบรรลัยยิ่งกว่านั้นก็คือ... เรื่องที่กูเป็นเกย์ แล้วก็เป็นแฟนกับอิฐ มันปิดเป็นความลับไม่ไหวแล้วอ่ะว่ะH
..........เมื่อคืนขอโทษทุกท่านที่รอด้วย มาต่อแล้ว... เหตุผลชี้แจงไปเมื่อเช้า ฮ่าๆๆ (เมา)
พอดีเรามีอีกเรื่อง... คิดว่าจะเอามาลง เป็นเรื่องเกี่ยวกับด้านมืดของคน (อีกแล้ว)
แต่คราวนี้นายเอกเป็นคนเล่า เรื่องจริงประมาณ 40% +/- เขียนไว้นานหลายปีแล้ว ยังไม่จบ ถ้าอยากอ่านก็รีเควสได้คับพี่น้อง จะเอามาลงให้ลองอ่านกันดู
แต่เรื่องมันมีความเชี้ยเยอะมากอยู่ ไม่ได้สวยงามซักเท่าไหร่ สรุปคือดาร์คอีกแล้ว ฮ่าๆๆ ยังไงก็ช่วยตอบกันด้วยนะคร้าบบ
หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด) (อ่าน 524436 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก