หัวข้อ: [____________มองไม่เห็น สัมผัสไม่ได้] # ตอนพิเศษโคตรๆ...คลิปหลุด 290954 (คุณไม่ได้ตาฝาด)

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

น้องอิฐโดนใจคำไหนของเฮียต้านเนี่ยะไอ้น้องเอ้ย พี่จำได้ว่ามันด่าอย่างเดียวนะนั่น

น้องอิฐอ่ะรักต้าน มีต้านคนเดียวไม่ได้เหรอ นะนะนะนะนะ สงสารต้านมันอ่ะ

โดนเฉพาะแชมส์เนี่ยะ แค่เห็นชื่อก็จี๊ดแล้วน้องเอ้ย

[โมโม่ที่รัก]

เริ่มเข้าใจอะไรขึ้นมานิดนึงล่ะ
 

[foyer]

ตอนพิเศษ (โคตรๆ)
ความว่า... เมื่อน้องอิฐเข้าวิน


ตอนนี้ผมอิฐเริ่มยาวแล้ว หลังจากมันทำกูเซ็ง ตอนไปตัดสกินเฮดมา
กูทำงานไม่ค่อยได้เจออิฐ ...คิดถึงมันสราด เลิกงานเลยขับรถไปหาที่บ้านซักหน่อย คิดในใจว่ากูซื้อขนมไปฝากมันเยอะเหมือนประชดแบบนี้มันคงจะด่ากรูแน่
แต่กรูชอบเวลาเห็นหน้าตอนตกใจของมัน น่ารัก...ดีกว่าตอนทำท่ากวนตรีนตั้งเยอะ แค่นึกถึงก็มีความสุขแล้วว่ะ

ขับเข้าซอยบ้านอิฐมาได้สักพัก กรูเห็นมอไซต์มีผู้หญิงซ้อนท้ายด้านหลังขับขวางถนนหน้ากรูอยู่
เชี้ยนี่ รถเล็กเสือกขับขวางเลน

กูตามตรูดมันอยู่พักนึงถึงเร่งแซงขึ้นไป
เจอเสื้อส้มๆ ที่บ่งบอกว่าเค้าคือวินมอเตอร์ไซต์ คนขับหันหน้ามามองรถกรู แล้ว....

มันก็ทำหน้าตะลึงตอบกลับมา

“อิฐ!!!” ไม่อยากจะเชื่อ...

เวรกรรม ทำเชี้ยอะไรของมันวะเนี่ย กูขับปาดหน้ารถมันแล้วจอด เปิดประตูเดินไปหาทันที

“ทำบ้าอะไรเนี่ย!?” ไม่มีเหี้ยไรทำแล้วเหรอ ถึงมาเข้าวินมอไซต์ กรูเลี้ยงมึงไม่ดีเหรอ ชอบหาเรื่องปวดหัวให้กรูอยู่เรื่อย
“ผมต่างหากครับที่ต้องถามคุณ ขับรถแบบนี้มันอันตรายนะครับ ผมต้องรีบไปส่งผู้โดยสาร” มันตอบกวนตรีนกูที่สุด
“กลับบ้านไปอิฐ อย่าทำให้โมโหนะ ส่วนคุณ เดี๋ยวผมไปส่งเอง” ประโยคหลังกูหันไปบอกผู้หญิงที่ซ้อนท้ายมัน เค้าทำท่างงๆ และยังไม่ยอมลงจากรถ

“ลงมาสิครับ หรือว่าจะเดินกลับเอง” กูเร่ง ผู้หญิงคนนั้นเลยลงจากรถ ทำท่าทางอึดอัด
“พี่....ให้ผมไปส่งผู้โดยสารก่อนเถอะ เดี๋ยวเลิกงานจะตามไป”
“ไม่ต้องทำแล้ว! คิดอะไรอยู่ถึงมาทำงานแบบนี้ เป็นบ้าไปแล้วเหรอ ถ้าว่างมากนักทำไมไม่ไปหาพี่!?” กรูทำงานกลับดึกทุกวัน พอจะมาหาก็เกรงใจเพราะดึกแล้ว บางทีกรูบอกอิฐให้แวะไปที่ออฟฟิสตอนเลิกเรียน หรือตอนว่างๆ บ้าง มันก็ไม่ค่อยโผล่หัวมาสักเท่าไหร่ ที่แท้ก็มาทำงานเป็นวินนี่เอง... บ้าสุดๆ เลยเว้ย

“ใจเย็นๆ พี่... เอ่อ ผมไปส่งผู้โดยสารคนนี้เสร็จแล้วจะรีบกลับบ้านเลย โอเคป่าว ถ้าทิ้งเค้าไว้มันดูเหมือนไม่รับผิดชอบนะ”
“ก็พี่จะไปส่งให้นี่ไง ....อิฐไปลาออกจากวินซะ! ...เดี๋ยวนี้เลย”
อิฐหันไปทางผู้หญิงคนนั้น... “เอ่อ... ถ้างั้นเดี๋ยวเดินกลับเองก็ได้ค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปส่ง” กรูเดินไปเปิดประตูรถให้
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ เดินกลับเองดีกว่า พี่เคลียร์กับน้องเค้าก่อนก็ได้ ไปนะคะ” แล้วเค้าก็รีบเดินหนีไปเลย เหอะ ขับ Z4 มายังหรูไม่พอเหรอวะ ถึงไม่ยอมนั่ง

กูปิดประตูรถคืน... ไม่ไปก็ไม่ไปดิ ใครจะอยากบังคับ

คราวนี้เหลือกูกับไอ้ตัวแสบแล้ว...

“ว่าไง มีไรจะแก้ตัวอีกมั้ย?” กรูบอกให้อิฐตั้งใจเรียนอย่างเดียว งานไม่ต้องทำ กรูเลี้ยงได้ แต่มันไม่เคยเชื่อเลย
“ผมแค่ทำงาน พี่โกรธไรนักหนาเนี่ย” ก้มหน้าหลบกรูอีก
“พี่เลี้ยงอิฐไม่ได้เหรอ ทำไมต้องทำเรื่องให้ปวดหัวด้วย”
“ก็ผมอยากหาเงินเองบ้างอ่ะ”
“มันใช่เวลามั้ย.... มีหน้าที่เรียนก็เรียนไป เงินถ้าอยากได้มาเอากับพี่”
“ผมไม่อยากได้เงินพี่ ผมอยากหาเอง พี่เข้าใจมั้ย” ไม่เข้าใจโว้ย... อยากจะตอบอย่างนี้อยู่เหมือนกัน แต่ตอนนี้กรูคิดว่าตัวเองชักไม่ค่อยมีเหตุผลแล้ว

“ไปลาออก แล้วรีบกลับบ้าน พี่จะรอ” กรูบอกมันแค่นั้นแล้วเดินกลับไปขึ้นรถ ขับไปที่บ้านอิฐ
พอไปถึงก็เจอแม่มันกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่

“สวัสดีครับ” กรูยกมือไหว้ น้าภัทรหันมายิ้มให้บางๆ “อิฐยังไม่กลับเลยจ้ะ”
“ครับ ผมช่วยไหม?” จะเดินไปจับสายยางแต่แม่อิฐห้ามไว้ก่อน “รดเสร็จแล้วจ้ะ ต้านกินอะไรมารึยัง น้าทำกับข้าวไว้แล้ว มากินด้วยกันสิ”
“ครับ” กรูเดินกลับไปที่รถแล้วยกถุงขนมมาเต็มสองมือ น้าภัทรตกใจ
“ต้าน ถืออะไรมาเยอะแยะจังเลย มา... น้าช่วย”
“ไม่เป็นไรครับ ไม่หนัก ผมซื้อขนมมาฝาก เห็นว่าร้านนี้ทำอร่อยดีเลยอยากให้ลองชิมดูน่ะครับ”
“ตายแล้ว... ทีหลังไม่ต้องลำบากซื้อมาเยอะขนาดนี้ก็ได้ น้าเกรงใจ”
“อย่าเกรงใจเลยครับ เพราะผมเต็มใจ เดี๋ยวผมเดินเอาไปเก็บไว้ให้ในครัวนะครับ”

เอาขนมไปกองรวมกันบนเค้าเตอร์เสร็จ กูก็เดินไปนั่งรออิฐที่หน้าบ้าน.. สักพักมันก็ขับมอไซต์กลับมา
“เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?” กรูถามทันทีที่เดินมาถึง
“คร้าบ” อิฐก้มหน้าตอบ ไม่กล้ามองสบตากรู
“ไปทำเนี่ย... น้าภัทรรู้เรื่องรึเปล่า” ขอเดาว่าไม่
“ป่าวคร้าบ” ให้มันได้อย่างงี้...
“อิฐ”
“ครับ... ผมผิดไปแล้ว ทีหลังผมจะล้างผลาญเงินพี่ต้านคนเดียว ตอบแบบนี้พอใจมั้ยอ่ะ?”
“อย่ามากวนโมโห” อิฐหุบปากเงียบ แถมทำคอตก
“หลายทีแล้วนะ พูดไม่เคยฟัง”
“ผมอยากหาเงินเอง”
“จะเอาไปทำอะไร”
“ซื้อของ”
“ซื้ออะไร”
“ก็ของ...”
“...................” กูคว้าข้อมือมันมากำไว้ แสดงออกว่าโกรธจริงๆ แล้วนะคราวนี้
“อยากได้อะไรทำไมไม่บอก!”
“.........ก็....ถ้าเป็นเงินพี่ต้าน ผมว่ามันไม่มีความหมาย”
“มึงจะเอาความหมายอะไรจากเงินกูวะ เงินก็คือเงิน เปิดพจนานุกรมเล่มไหนก็แปลได้ความหมายเหมือนกัน” โมโหจัดเผลอพูดหยาบใส่มัน 
“ก็ผมจะซื้อของให้พี่ แล้วถ้าใช้เงินพี่ ซื้อของให้พี่ มันก็ไม่มีความหมายอะไรน่ะสิ พี่เข้าใจป่าวเนี่ย”

อารมณ์กูเริ่มอ่อนลง ตอนมันอธิบาย “ซื้อของให้พี่? ซื้ออะไร?”

“วันศุกร์นี้วันเกิดพี่ต้านป่ะ นั่นแหล่ะ ของขวัญวันเกิด”
“.....................” กรูลืมวันเกิดตัวเองไปแล้ว
“ทีนี้หายโกรธยัง?” อิฐเอานิ้วมาเขี่ยแก้มกูอ้อนๆ “อิฐแค่อยากซื้อของขวัญให้พี่ต้านอ่ะ ไม่ได้เหรอครับ” คราวนี้มันจับมือกู กูเลยประสานมือมันตอบ
“แล้วทำไมไม่บอก พี่ลืมวันเกิดตัวเองไปแล้วนะเนี่ย” กูนี่ก็บ้า ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลย... ที่จริงไม่เคยสนใจมานานแล้ว มีแต่คนอื่นช่วยเตือนกูประจำ
“โห ทำงานหนักจนลืมวันเกิดตัวเอง พักบ้างนะพี่” กูก้มหัวลงซบไหล่มัน
“พี่เหนื่อย อิฐไม่ไปหาพี่เลย” มันยกมือลูบหลังกูเบาๆ
“.........อิฐขอโทษ กะว่าเก็บตังค์ซื้อของให้เสร็จ ก็คงจะได้มีเวลาไปหาพี่บ่อยขึ้นแล้ว”
“พี่คิดถึงอิฐมากรู้ไหม?”
“ครับ ผมก็คิดถึงพี่ต้านนะ”
“งั้นคืนนี้นอนกับพี่นะ”
“ครับ”
“ไม่ได้นอนเฉยๆ นะ” กูยกหัวขึ้นมาจ้องตาใสๆ ของอิฐ
“ของขวัญน่ะพี่ไม่อยากได้ แต่พี่อยากได้......” กูชี้นิ้วไปที่หัวใจมัน
“ตัวกับหัวใจเนี่ย ให้ได้ไหม?”
อิฐจ้องกูกลับแล้วจับมือกรูที่จิ้มตัวมันอยู่
“พี่ได้ไปหมดแล้ว...”
“งั้นจูบพี่หน่อยสิ”
“นี่มันหน้าบ้าน เดี๋ยวใครเห็น”
“ถ้าในห้องล่ะ”
“....มากกว่าที่ขอยังได้เลย”


H
หวานกันมั่ง อิฐมันอยากทำงานเป็นวินมอไซต์มานานแล้ว ถือว่าได้โอกาสพอดี  เหอๆ จะมีใครเข้าใจเค้ามั้ยน้อ?
เดี๋ยวตอนหน้ากลับสู่ภาวะปกติ 

[BlackClover]

อ่านเรื่องนี้แล้วจะว่ายังไงดีล่ะ

การที่ไม่ยึดติดอดีตมันก็ดีนะ แสดงว่ายังมีคนให้โอกาสคนอื่น
แต่มันก็ขึ้นอยู่กับว่า อดีตมันยังวนเวียนมาถึงปัจจุบันอยู่หรือเปล่า กรณีของเรื่องนี้...ถ้าเกิดขึ้นจริงในชีวิตคน ช่วงแรกต้านอาจจะรักและดูแลอิฐ แต่นั้นแค่ระยะแรกเริ่ม...ถ้าอิฐยังไม่เคลียร์หรือ วนเวียนอยู่กันอดีต  ...อดีตที่ต้านไม่อยากใส่ใจ นั้นล่ะจะมาทำร้ายอิฐเอง เพราะวันๆกลัวดอกพิกุลร่วงไม่เคยบอกอะไรเลย สักวันที่จะเสียเขาไปถึงจะรู้สึุก คนประเภทอิฐนี้  ในชีวิตจริงถ้าเสียแล้วเสียเลย ไม่มีทางย้อนกลับมานะ  แต่นี้นิยาย ...ยังไงพระเอกก็ต้องคู่กับนายเอก...

ไม่มีใครใจกว้าง หรือแคบได้ตลอดหรือทุกเรื่อง ยิ่งรักมากยิ่งห่วงมาก หลงมาก แล้วยิ่งรู้ว่าอดีตคนรักผ่านอะไรมาบ้าง ซ้ำปัจจุบันยังข้องแวะอยู่  ความรักนั้นก็จะเป็นตัวทำร้ายคนสองคนได้เหมือนกัน  ยิ่งเป็นพวกอารมณ์ร้อน ยิ่งไปกันใหญ่

ความอดทนคนมีขีดจำกัดนะ...แต่ถ้าในชีวิตใจ คนอย่างอิฐ คงไม่มีใครรักมากมายจนยอมทำให้ทุกอย่างหรอก อย่างมากก็แค่.....

เรื่องราวนี้ เป็นดั่งนิยายจริงๆ  หายากในโลกความจริง...ไม่ได้บอกว่าไม่มีแต่มันหายาก จะมีสักกี่คนที่เป็นแบบต้าน...

ไม่รู้ว่าอิฐหรือต้านจะติสแค่ไหน...แต่คนที่เขียนเม้นอยู่นี้ก็ติสเหมือนกัน  ไม่แน่ว่าอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ

[jasmin]

เริ่มเข้าใจอะไรๆบ้างล่ะ
อ่านในมุมมองของคนๆเดียวก็เลยงงๆกับความรู้สึกของอีกคน
แต่ก็ดีนะ ตัวละครดูมีเสน่ห์ดี ลึกลับอ่ะชอบ
ตอนพิเศษหวาน น่ารักมากเลย

[som]

กลับถึงบ้านก็เปิดอ่านก่อน  ที่จริงอ่านที่โรงเรียนแหละ  แต่ตอนพิเศษอ่านที่บ้าน
อิฐก็ยังคงคอนเซปเดิมคือสีเทาๆ  แต่พี่ไรเตอร์ก็พยายามจังเลยที่จะอธิบายความนึกคิดของแต่ละคน(นอกกรอบ)สงสัยถ้าเกิดว่าอิฐเปิดเผยตัวออกมาทั้งหมดก็หมดสนุกก็เลยให้คลุมเครือใว้ก่อน
แต่ความคิดของผมนะ  ว่าถ้าหากอิฐเปิดเผยตัวจริงให้พี่ต้านมั่งคนอ่านจะไม่อึดอัดอย่างนี้นะคับ  อิอิ

[4life]

ตอนพิเศษน่ารักมากอ่า

ชอบพระเอกเรื่องนี้อ่ะ จริงใจเเละจริงจังดี

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

มากกว่าจูบก็ให้ได้ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย

น้องอิฐแกน่ารักแท้

หวานอ่ะ อย่างงี้ค่อยหายปวดตับหน่อยนิดนึงเนอะไรเตอร์

+1  ให้เช่นเดิมนะไรเตอร์

ว่าแต่วันนี้จะต่ออีกไหมเอ่ย

ตอนพิเศษนี้คือน้องอิฐมันเครียส์กับทุกคนหมดแล้วใช่ไหมอ่ะ

[foyer]

น้องอิฐเคลียร์หมดแล้วจ่ะ ไม่มีตกหล่น 
เดี๋ยวมาต่อให้นะ
รอแป้บ

[Killua]

มาแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะไรเตอร์ ให้มันหายเครียดสักตอน แล้วค่อยเข้าสู่ภาวะปกติ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

รอนะจ๊ะไรเตอร์จ๋า

[Annetemis]

ดีใจจัง อิฐมีความสุขซะที ได้อยู่บ้านของตัวเอง อยู่กับแม่ แถมมีพี่ต้านคอยรักและห่วงใย
ว่าแต่ Writer ค่ะ...พี่ต้านขจัดพวกป้าตัวแสบกับครอบครัวจอมดูดเลือดให้พ้นไปจากชีวิตของอิฐกับแม่ได้ยังไงค่ะ เค้าอยากรู้

[foyer]

^
จิ้มหน่อย อิอิ
พี่ต้านจัดการแน่นอน พันเปอร์

[som]

มาได้แล้วนะครับรออยู่  อิอิ

[P★RiTŸ]

o9ไม่เอาอ่ะ ไม่เอา
เค้าไม่อยากได้แบบเดิม
เค้าอยากได้แบบนี้มากกว่า

[foyer]

23
.

“แล้วเคยมีอะไรกับมันรึเปล่าล่ะ?”

“ไม่เคย”


กูตกใจเผลอเหยียบเบรก ดีนะที่เข้ามาในซอยแล้วรถโล่ง....

“จริงเหรอ!?” แทบตะโกน กูกดปิดเพลงเลยทีนี้
“อืม... ไมอ่ะ ไม่เชื่อไง?”
“ไม่อยากจะเชื่อ” ก็ดูไอ้แชมป์มันหวงมาก แถมรักมาตั้งนาน ไม่น่ารอดว่ะ...
“เชื่อเถอะ”
“มีอะไรทำให้เชื่อได้บ้างล่ะ?”

“ศรัทธา”

“.........” เจอคำนี้ไปมึนเลยกรู
"เฉพาะเรื่องพี่เอ็กซ์ ผมก็ไม่ได้มีอะไรกับใครมาตั้งแต่นานแล้ว ผมไม่อยากทำ..." อิฐมันหลับตาแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ
"......ผมไม่อยากทำจริงๆ" น้ำเสียงที่พูดดูเก็บกดมากจนกูสงสาร
"ผมไม่เคยมีอะไรกับพี่แชมป์ พี่เชื่อผมมั้ย?"

"...เชื่อ" ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยกรู

"ผมยอมมีไรกับพี่ต้นเพราะเงินแค่คนเดียวจริงๆ"  
"อืม กูรู้.... ไว้กลับห้องเราก่อนค่อยเล่านะ" กูว่าอิฐคงต้องการเวลาเตรียมใจอีกนิด  


ตอนแรกว่าจะพามันไปส่งหอไอ้โบ๊ท แต่ไม่ดีกว่า... พาไปคอนโดกูดีที่สุด
มาถึงก็เปิดใจ ถอดเสื้อผ้าคุยกันก่อน
แล้วค่อยคุยเรื่องไอ้แชมป์ ไอ้ต้น คนอื่นๆ... เรื่องที่บ้านมัน
ไม่ได้เค้นนะ แค่ต้องต่อบอลเพื่อให้มันเลี้ยงลูกเตะเข้าโกลก็แค่นั้น


ตอนนี้กูกำลังนอนกอดอิฐบนเตียง... จริงๆ กูรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว
มันทำกูช้อคว่ะ

ใจมันเย็นวาบ เหมือนโดนเฉือน
ฟังแล้วรู้สึกเจ็บจนอยากร้องไห้ ได้แต่กอดอิฐไว้ให้แน่นที่สุด อยากให้มันเชื่อใจกู ว่ากูจะอยู่กับมันไม่ว่ายังไง

เรื่องมันยิ่งกว่าที่กูคิด... และกูไม่มั่นใจว่าจะช่วยได้แค่ไหน



กูไม่มั่นใจจริงๆ ว่ะ

แต่กูคิดว่ากูทำได้ ...เพื่อมัน



“พี่ต้าน” เสียงเรียกดังแผ่วๆ อยู่แถวอกกู
“หืม” กูเอาคางเกยบนหัวอิฐ แล้วลูบแขนเบาๆ
“เล่าแล้ว ผิดหวังไหม”
“ไม่”
“...ผมกลัว” กูก็กลัวเสียมึงไป... แค่ประโยคนี้ มันก็ตอบคำถามหลายๆ อย่างให้กูได้แล้ว ที่ผ่านมาอิฐมันต้องทำอะไรตั้งมากมายด้วยความหวาดกลัวอยู่คนเดียว มันไม่ยอมบอกใคร เพราะมันไม่อยากให้คนอื่นเจ็บปวด โดยเฉพาะแม่ของมัน... โดยเฉพาะคนที่มันรัก...

“กูช่วย”

“.....ขอบคุณครับ”


#

เช้ามากูไปส่งอิฐที่หอไอ้โบ๊ท... ก็เพราะช่วงนี้มันจะเอ็นท์ทรานซ์กันแล้ว กูมีหน้าที่แค่รับส่งไปสอบ ซึ่งก็ไม่ทุกครั้งหรอก บางทีมันก็ไปกันเองกับเพื่อน นอกจากไอ้โบ๊ท ก็มีเกรียนอีกหลายตัว ที่เป็นรุ่นน้องไอ้แชมป์
ไอ้พวกนี้จะคอยดูแลอิฐที่โรงเรียนให้ไอ้แชมป์ กูเข้าใจละ... หวงกันจริงนะมรึง


RRR-
ตอนกำลังจะกลับบ้าน เสียงโทรศัพท์ที่ห้องดังขึ้นซะก่อน
“ฮัลโหล”
“ไอ้เชี้ยต้านนนน” เสียงไอ้ด้า
“อืม มีอะไร”
“มึงหายหัวไปไหนมาวะ มือถือก็โทรไม่ติด” อ่อ กูเปลี่ยนเบอร์หนีกิ๊กเก่าไงสราด
“เออ กูยุ่งๆ ว่ะ มึงมีอะไร” อยากเก็บตัวไว้ให้เมียกรูคนเดียว
“เชี้ย อุตส่าห์โทรมา นึกว่าตายไปแล้ว มึงไม่คิดจะติดต่อเพื่อนฝูงมั่งไง”
“เออออ เลิกบ่นเหอะ กรูรำคาญ”
“กูอยู่กับพวกไอ้ขิง มึงจะมาป่ะ ไปเที่ยวหาไรกินกัน”
“ไม่ว่างว่ะ”
“ห่า... ไม่ว่างตลอด ไปเที่ยวกับกิ๊กเหรอมึง”
“กิ๊กเหี้ยอะไร ..เดี๋ยวกูกลับบ้าน ทำธุระนิดหน่อย”
“เออๆ เสร็จงานมึงมาละกัน ห้างxxx นี่น้องอิฐก็อยู่ด้วย”


หา!

อิฐไปอยู่ที่นั่นได้ไงวะ

“ทำไมถึงไปด้วยกันวะ?” เชี้ยไรอีกเนี่ย... ทำไมยังไปเจอไอ้ขิงอีก
“บังเอิญเจอว่ะ โคตรบังเอิญ... ตอนกำลังขับรถไป(ห้าง)xxx กูเห็นน้องเค้าเดินอยู่ริมถนน เลยพามาด้วยกัน ไอ้ขิงหน้าบานเลยมรึง น้องอิฐล่าสุดน่ารักกว่าเดิมอีก ไม่มามรึงจะเสียใจ” เวร... นั่นเมียกรู

“อืม ถ้างั้นเสร็จธุระแล้วเดี๋ยวกูตามไป”


ลืมบอกเพื่อนเรื่องนี้สนิทเลยว่ะ หรือที่จริงกูไม่คิดจะบอกวะ... สงสัยต้องไปเคลียร์กับไอ้ขิง
จะมีเสียเพื่อนมั้ยเนี่ย... กำ


#

ที่ว่าจะกลับบ้าน ไม่กลับแล้วคับ ขับไปห้างxxx เลยทันที
ไปถึงที่นัดกูเจอเพื่อนอยู่กันครบ และเจอน้องอิฐนั่งอยู่ข้างไอ้ขิงด้วย


“มาแล้วเหรอมึง ตามตัวยากฉิบ มึงจะทำตัวลึกลับไปไหนวะ” ไอ้วินบ่นทันทีที่เห็นกู ก็นะ... กูไม่ได้เจอพวกมันตั้งแต่ลงมาจากค่ายแล้ว

“ติดต่อไม่ได้เลยนะเมิง เปลี่ยนเบอร์ก็บอกเพื่อนบ้าง สาวๆ ถามหามึงกันจนกูหูชา กูแม่งก็ไม่รู้ว่ามึงหายหัวไปไหนอีก ตกลงมึงไปทำอะไรมาวะ” ไอ้กล้าบ่นต่อแล้วถามกู

“จะพูดอีกครั้งเดียว กูมีธุระของกู และเลิกบ่นกันได้แล้วสาด” พูดจบกูนั่งลงข้างไอ้นัท ซึ่งตรงข้ามกับไอ้ขิงพอดี
กูมองอิฐ มันก็ขมวดคิ้ว พยายามจะบอกอะไรกูสักอย่าง
เอาเถอะ กูรู้แล้วว่าบังเอิญ

“ติวเด็กเป็นไงมั่งวะ?” ไอ้ขิงถามกู พวกมันรู้ว่ากูลงมาช่วยทำงานแทนพี่รหัส
“ก็ดีว่ะ กรูชอบ...เด็กมันน่ารัก.. ไม่ดื้อ สอนง่าย” หันไปมอง อิฐยังขมวดคิ้วมองกูอยู่  
“กินเด็กเหรอมึง” ไอ้ด้าแซว
“ยิ่งกว่ากินอีกมึง” พูดจบกูก็ยิ้มให้อิฐ มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

“ขิง มึงพาน้องเค้ามาได้ไงวะ?” กูถาม เตรียมใจไว้แล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น แต่ยังไง ก็ต้องบอกว่ะ สุดจะเซ็งเลยสราด
“พอดีเจอตอนขับมาที่นี่แหล่ะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วกูเลยพามาเลี้ยงข้าว” พูดจบหันไปยิ้มหวานให้แฟนกูอีก

“เอ่อ ไปห้องน้ำแป้บนะครับ” อิฐ จะชิ่งอีกแล้ว... ก็ดี ไม่เป็นไร ปล่อยไป

“พี่ไปเป็นเพื่อน” ไอ้ขิงรีบลุกขึ้น แล้วจับมือ......จับมือที่รักกูดึงไปจากโต๊ะ
กูมองตาแข็ง อิฐเลยรีบบิดมือออก

“ไปเองได้ครับ”
“เออ น้องเค้าโตแล้ว ห่างกันบ้างเหอะมึง จะหวานกันไปไหน” ที่ไอ้ด้าพูดก็รู้ว่าแซว แต่ทำกูเดือด


“ขิง! กูมีเรื่องจะบอกว่ะ”  



H
อาจจะงงกัน ไอ้ต้านมันเล่าเรื่องย้อนหลังไปๆ มาๆ
เรื่องที่อิฐเล่าให้ต้านฟังเดี๋ยวมาเฉลยให้ ค้างไว้ก่อนนะ ตอนนี้เอาเรื่องนี้ก่อน เพื่อความตื่นเต้น... ปล่อย blank ให้ปวดตับกันต่ออีกนิด (จะโดนถีบมั้ยเนี่ย)
อ่อ แล้วก็เคลียร์เรื่องแชมป์แล้วเน้อ สองคนนี้เค้าค่อนข้างจะผูกพันกันอยู่ แต่ได้แค่พี่น้องล่ะ

เหอๆ ตัวจริงของอิฐ....? อืม เค้าก็เป็นแบบนี้ล่ะนะ แต่เรื่องของอิฐนี่สิ ยังไม่เปิดเผยออกอากาศ... แต่ตอนนี้ต้านรู้หมดแล้วเน้อ
ความอดทนของต้าน มันมีปนกับความสุขแบบพิลึกๆ เหมือนนักสืบน่ะ จนกว่าจะรู้ความจริง ต้านก็ยังเดินหน้าต่อไป

ความคลุมเครือ คือสิ่งที่พี่ต้านมันกระหายที่จะเอาชนะอย่างมาก เหมือนคนที่มองงานศิลปะแบบ Impressionism
คือสิ่งที่ตาเห็นจะบิดเบือนจากความเป็นจริง แต่เชื่อในหลักฐานความรู้สึกของตัวเอง.... ต้านมีวิธีที่ทำให้อิฐยอมพูดเรื่องตัวเองออกมาโดยที่เค้าก็ไม่ได้รู้ตัว
คือมันมี power ในตัวเองอยู่แล้ว
แต่อิฐมีเสน่ห์ตรงที่ไม่มีใครเข้าถึงใจเค้าได้


อะไรหลายๆ อย่างในตัวพี่ต้านและน้องอิฐมันขัดแย้งกัน... เพราะสิ่งที่คิดมันมีมากเกินกว่าสิ่งที่ทำ
abstract ทีเดียวงานนี้ พูดภาษาคนไม่ได้เลยทีเดียว
ราวกับว่าไม่มีใครสามารถล่วงรู้ความคิดของใครได้ทั้งหมด และต้านเข้าใจสัจธรรมข้อนี้เป็นอย่างยิ่ง



ps. ทุก rep ของคุณทำเรายิ้มได้นะ  

[4life]

จะบอกเรื่องว่าเป็นอะไรกับอิฐ ใช่ป่ะ

[som]

 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

โอ้ยยยยยยยยยวันนี้ขอ :beat:ไรเตอร์หน่อยเห๊อะ

เค้าอยากรู้เรื่องน้องอิฐจนปวดตับไปหมดแล้วอ่ะไรเตอร์แกล้งคนอ่านอ่ะ

เรื่องน้องอิฐแม่งเยอะน่าดู :เฮ้อ:สงสารไปหมดทุกคนอ่ะ โดยเฉพาะคนอ่านอ่ะ

[Killua]

เหอๆ ตอนแรกก็สงสารไรเตอร์นะโดนรีดเดอร์ว่ายับเลย
แต่...ตอนนี้เริ่มสงสารตัวเองแระ ชั้นบ้าไปแล้ว

[โมโม่ที่รัก]

ลุ้นนะเนี่ยยยยย
อยากรู้ๆๆๆ
+1 ให้เน้อ
 

[P★RiTŸ]

ไรเตอร์อ่ะ
ติดเรื่องอิฐมาหลายตอนแล้วน้าาาา ชิส์ชิส์

ต้านบอกขิงเรื่องอิฐไปเลยก็ดี
ขิงจะได้ไม่ต้องคอยหวังลมๆแล้งๆ
ก็สงสารนะ แต่ทำไงได้....
+1ให้ไรเตอร์ แม้จะทำให้เค้าค้างก็เถอะ เชอะ

[ordkrub]

เหอๆ ตอนแรกก็สงสารไรเตอร์นะโดนรีดเดอร์ว่ายับเลย
แต่...ตอนนี้เริ่มสงสารตัวเองแระ ชั้นบ้าไปแล้ว

+1 ให้ครับ
ตรงกับอารมณ์ผมสุดๆ แต่ก็ยังกระวนกระวายอยากรู้เรื่องต่อครับ
มาไวๆนะครับ
ขอบคุณ

[JAYZK*]

ได้เวลาบอกมันซักทีเหอะๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ขิงอ่ะ

เเอบสงสารเล็กๆๆๆ

[mutoo]

จะบอกว่าไงดีล่ะ
อยากบอกว่าขอบคุณไรเตอร์มากๆเลยที่แต่งเรื่องนี้ให้อ่านอ่ะ็
ชอบจ๊ะ..สนุกดี
ชีวิตคนเรามันก็มีทั้งดีทั้งรันทดอ่ะเนอะ
เชียร์ต้านต่อไป ถึงแม้ชักหมั่นไส้น้องอิฐ
 

[uknowvry]

โอ๊ยยย...มัยลึกล้ำเกินจะกล่าว

[foyer]

24
.

“ขิง! กูมีเรื่องจะบอกว่ะ” 

“ไปเป็นเพื่อนก็ดีพี่ขิง” อิฐพูดขัดขึ้น กูไม่เข้าใจว่าจะมาขวางไม่ให้กูพูดทำไม ไม่อยากให้มันรู้ว่าคบกูรึไง
“เอ่อ...จ้ะ" มันหันไปตอบอิฐ
" ........เดี๋ยวกูมาไอ้ต้าน”

โธ่เว้ย!


#


“หา.... ทำไมวะ เหรอๆ เออๆๆ ได้ๆๆ เออๆๆ โชคดีมึง” วางสายเสร็จไอ้กล้าก็บอกกับทุกคนในโต๊ะว่าไอ้ขิงกลับไปกับน้องอิฐแล้ว....
“มึงเป็นไรไอ้ต้าน ทำหน้ายังกับจะไปฆ่าคน” ไอ้กล้าถาม
“กูจะฆ่ามึงไงคนแรก” ไม่อยากให้กูบอกเพื่อนเพราะกลัวกูทะเลาะกับพวกมันหรือเปล่า ถ้าคิดในแง่ดี กูก็เข้าใจ แต่กูก็ไม่ชอบให้ใครแตะต้องมันเหมือนกัน

“กูมีไรจะบอกพวกเมิงว่ะ....... น้องอิฐ ตอนนี้เป็นแฟนกู”

“หา!!!” ตะโกนลั่นร้านเลยพวกเมิง...

“ล้อเล่นรึเปล่า มันไม่ตลกนะมึง” ไอ้ด้าฝืนยิ้มออกมา หน้าตามันบ่งบอกว่าเชื่อที่กูพูดไปแล้วแปดสิบเปอร์เซ็นต์
“ใช่ มึงพูดอะไรรู้ตัวป่าว มึงก็รู้ว่าไอ้ขิงชอบน้องอิฐ แล้วนี่อะไร มึงตีท้ายครัวเพื่อน.......” ไอ้วินพูด
“กูรู้ตัวว่าทำอะไร แล้วก็ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น” กูตอบจริงจัง
“กูตีท้ายเพื่อน เออ จะว่างั้นก็ได้ แต่กูรักอิฐ อิฐก็รักกู กูไม่มีอะไรจะแก้ตัว แต่บอกไว้ก่อนว่าถึงพวกมึงจะโกรธกู กูก็ทำได้แค่ยอมรับ มันไม่ผิดไม่ใช่เหรอวะ ก็พวกกูแค่รักกัน”

“เออ ไม่ผิดหรอก ถ้าไม่ใช่น้องอิฐ ไอ้ต้าน....มึงก็รู้ไอ้ขิงมันรักน้องอิฐมาก ถึงตอนนี้มันก็ยังรักอยู่” ไอ้กล้าพูด
“กูจะพยายามเข้าใจมึงว่ะ แล้วทำไมที่ผ่านมามึงไม่บอกพวกกูวะ” มันทำเสียงเครียด
“มึงคบกันมานานยัง” ไอ้นัทที่นั่งเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้น

“คบกันจริงๆ หลังลงค่าย”

“เหตุผลที่มึงหายหัวไปใช่มั้ยนี่ ถึงว่าเมื่อกี้มึงกับน้องอิฐถึงมองหน้ากันแปลกๆ” ไอ้นัท
“อืม พูดตรงๆ กูชอบอิฐตั้งแต่เลิกกับไอ้ขิงไม่นานว่ะ แต่มีเรื่องกันนิดหน่อย เลยเพิ่งคบ” ไม่รู้จะอธิบายยังไง เพราะอิฐไม่เคยเป็นไรกับไอ้ขิง แต่แบบนี้แหล่ะง่ายสุดแล้ว
“หายนะชัดๆ” ไอ้วินบ่น
“เนียนเลยนะมึงเมื่อกี้ แล้วนี่เมื่อไหร่มึงจะบอกไอ้ขิงวะ แต่มันแม่งกลับไปกับน้องอิฐแล้ว” ไอ้ด้าถาม
“กูก็ว่าจะบอกมันเมื่อกี้ แต่อิฐคงไม่อยากให้กูพูด”

“กูก็ไม่อยากให้มึงบอก...เดี๋ยวแม่งก็มีเรื่องกันอีก” ไอ้วินส่ายหัว “แล้วนี่น้องกลับไปกับไอ้ขิงมึงไม่ว่าอะไรเหรอ?”
“ไม่หรอก” กูเชื่อใจเด็กกู
“เหี้ยเอ๊ย เสือกไปรักคนเดียวกันอีก แต่ก็ว่ามึงไม่ได้ ก็น้องอิฐไม่ได้รักไอ้ขิงแต่รักมึงนี่หว่า แม่งโคตรน่าอิจฉาเลยว่ะ”
ไอ้ด้าพูดพลางเขย่าไหล่กู ห่านี่
“มึงก็รีบๆ เคลียร์กับมันละกัน ลำพังกู ก็ไม่ว่าอะไรมึงหรอก แต่ไอ้ขิง... กูไม่ชัวร์ว่าจะเข้าใจมึงรึเปล่า” ไอ้กล้าถอนหายใจ ทุกคนดูจะเครียดกันหมด

“ขอบใจว่ะ” กูตอบแล้วขอถอนหายใจด้วยคน.... ไอ้ขิงแมร่งคล้ายกูตอนแรกๆ แหล่ะ

จบแต่ไม่ยอมจาก



#

กูกลับบ้าน ตลอดทางก็คิดมาตลอดว่าจะทำยังไง ก็รู้ว่าไอ้ขิงรักอิฐ
แล้วไง... กูไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนเสียสละ ไม่ได้เป็นเทวดามาโปรดใคร จริงๆ กูลืมไปด้วยซ้ำว่ายังไม่ได้เคลียร์เรื่องนี้กับไอ้ขิง
ก็อิฐมันมีคู่กรณีน้อยซะเมื่อไหร่ แค่ไอ้ตี๋ ไอ้แชมป์กูก็ปวดหัวจะตายห่าอยู่แล้ว


พอถึงบ้าน กูเจอเนตร พี่สาวกูนั่งคุยอยู่กับเพื่อนชื่อพี่เก๋
พี่คนนี้เคยตื๊อกูอยู่พักนึง กูเลยคบด้วยแต่สองอาทิตย์ก็เบื่อ เลยขอเลิก กูไม่ชอบคนที่คบกูเพราะอยากควงไปอวดคนอื่นเหมือนกูเป็นสินค้าขายดี พี่เก๋เป็นหนึ่งในนั้น
เนตรด่ากูเช็ดเลย แทนที่จะเข้าข้างน้องชายตัวเอง แล้วนี่หลังจากหายไปนาน มาบ้านกูอีกทำไมวะ

“น้องต้าน หวัดดีจ้ะ” พี่เก๋ทักกู ยิ้มซะหวานหยดเลย
“ครับ” 

กูจะเดินขึ้นห้อง ไปหาสมุดบัญชี อีกอย่างโทรบอกแม่ไว้ก่อนมาแล้วว่าจะคุยเรื่องเงินกัน แต่เนตรเสือกหางานมาให้กูอีกแล้ว
“จะไปไหน มาคุยกับเก๋หน่อยสิต้าน เดี๋ยวฉันจะไปโทรศัพท์ข้างนอกหน่อย”
“ไม่ว่าง เพื่อนเนตร เนตรก็คุยดิ”
“ต้าน เก๋มีเรื่องจะคุยกับแก อย่าท่ามากได้ไหม นึกว่าหล่อนักเหรอ หน้าตาก็งั้นๆ นิสัยยิ่งสุดทน ที่เพื่อนฉันลดตัวไปคบกับแกน่ะ ก็ดีแค่ไหนแล้วรู้ตัวซะบ้าง” ห่ะ... กูไม่หล่อ แล้วใครหล่อวะ บอกหน่อย กูนิสัยสุดทน แล้วมาคบกับกูทำไมวะ

พูดจบเนตรก็เดินหลบไปอีกทาง เหลือกูกับพี่เก๋สองคน... เฮ้อ จะเอาไงกับกูอีกเนี่ย

“ว่าไงครับ” กูยืนถามอยู่ที่เดิม
พี่เก๋เดินมาหา แล้วแม่งก็กอดกูดื้อๆ เลยว่ะ กูตกใจดิ

“พี่เก๋” กูจะดึงแขนออก แต่เจ้แกเล่นกอดแน่นเหมือนปลิง
“พี่ขอโทษน้องต้าน ที่ผ่านมาพี่ทำอะไรไม่ดี พี่จะปรับปรุงตัวนะ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม ไม่มีใครดีกับพี่เท่าน้องต้านเลย พี่ชอบน้องต้านมากนะ”
“อะไรพี่ มันผ่านมาตั้งนานแล้ว ปล่อยเถอะครับ” โอ้ย แกะไม่ออก

“พี่ชอบน้องต้านจริงๆ นะ จะให้พี่ทำยังไงก็ได้ พี่ไม่เคยชอบใครเท่าน้องต้านเลย หลังจากเลิกกันพี่พยายามจะลืมแล้ว แต่พี่ก็ลืมไม่ได้ พี่พยายามจะโทรหาน้องต้านแต่ก็ติดต่อไม่ได้ พี่รักน้องต้านมากนะ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมได้ไหม” พี่เก๋เปลี่ยนจากกอดเอวมาเป็นเอาแขนคล้องคอ หน้าอกอวบๆ ของพี่แกดันอยู่แถวแผงอกกู

“ปล่อยครับ ผมไม่ได้ชอบพี่ ผมมีแฟนแล้ว เรียนจบผมจะแต่งงานกับเค้าด้วย”

พี่เก๋อึ้งไปแป้บนึง กูถือโอกาสแกะมือพี่เขาออก แล้วก็ถอยห่างออกมา

“นั่นสินะ นี่ก็ผ่านมาตั้งนาน หล่อๆ อย่างน้องต้านคงต้องมีแฟนใหม่อยู่แล้ว” พี่เก๋ฝืนยิ้มเศร้า น้ำตาที่เอ่อคลออยู่ค่อยๆ ไหลออกมา
“ขอโทษนะครับ ถ้าพี่เข้าใจแล้ว ผมไปล่ะ เดี๋ยวตามเนตรมาให้” ใครจะว่ากูใจร้ายก็ช่าง บีบน้ำตากูก็ไม่แคร์หรอก เจอมาเยอะแล้วแบบนี้
"อ่อ พี่เก๋ครับ ไว้ผมแต่งงานเมื่อไหร่จะส่งบัตรเชิญไปให้นะครับ" ปิดฝาโลงแมร่งซะเลย

กูตะโกนเรียกพี่สาวกูเสร็จก็เดินขึ้นบ้านเลย
พอเจอแม่ ก็คุยเรื่องเงินที่กูจะถอนมาได้นิดหน่อยเนตรก็ตามขึ้นมาอาละวาดกูอีกแล้ว มันบ้าป่าววะ

“แกทำอะไรเพื่อนฉัน เก๋บอกว่าแกลวนลามเขาแล้วหนีขึ้นมาดื้อๆ เลย ทุเรศ”
“อะไรกันลูก ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันสิ” แม่ปรามมัน แต่มันบ้าไปแล้ว อะไรก็หยุดไม่อยู่
“ใครลวนลามใครกันแน่ แม่คร้าบ... ต้านโดนใส่ร้าย” กูกอดแม่อ้อนๆ
“ชั่วร้ายที่สุด! แม่คะ มันลวนลามเพื่อนหนู แม่ต้องจัดการมันนะ”
“เฮ้ย ต้านไม่ได้ทำ ไปไกลๆ เลย รำคาญ!”
“ไอ้เถื่อน แกเป็นลูกผู้ชายรึเปล่า กล้าทำก็ต้องกล้ารับสิ รู้ไหมเก๋ร้องไห้ใหญ่เลย”

“พอๆ เนตร แม่ปวดหัวไปหมดแล้ว ต้าน...ลูกไปทำอะไรเพื่อนเนตรเขาจริงรึเปล่าครับ?”
“ไม่ได้ทำครับ เพื่อนมันอ่ะ มากอดต้าน มาขอให้ต้านเป็นแฟนด้วย ผู้หญิงอะไรวะ... ถึงว่าอ่ะ คบกันได้”
“ไอ้ต้าน!”
“พอแล้วเนตร จะตะโกนทำไมเสียงดัง เราเป็นผู้หญิงนะลูก ทำตัวให้ดีๆ หน่อย” ฮ่าๆ สมน้ำหน้า ชอบใส่ร้ายกูดีนัก
ไปเชื่อเพื่อนแรดๆ ของมัน แต่กลับมาด่ากูซะเลวเลย

“ไม่ได้ทำอะไรเขาจริงๆนะ ต้าน” แม่ถามย้ำอีกครั้ง
“โห จริงดิครับ ตอนนี้ต้านก็มีแฟนอยู่แล้วด้วย น่ารักกว่าเพื่อนเนตรสักสามล้านเท่าได้มั้ง ต้านไม่สนคนอื่นหรอก”

เนตรมันทำอะไรกูไม่ได้ เลยเดินกระแทกเท้าออกไปจากห้อง เหอะ... มันประสาทรึเปล่าวะ
กูหันหน้ามาที่เด็จแม่อีกครั้ง

“อย่าก่อเรื่องให้มันเยอะนัก” อ้าว... ไมกรูโดน
“ต้านไม่ได้ทำอะไรพี่เค้าจริงๆ นะแม่”
“เชื่อจ้ะ ว่าไม่ได้ทำ แต่ให้เป็นบทเรียนไว้ว่าอย่าเอาแต่ใจตัวเองนัก ต้านจะคบใครแม่ไม่ว่า แต่อย่ารักแบบฉาบฉวย ไม่งั้นก็จะเจอเรื่องแบบนี้อยู่ร่ำไป เข้าใจมั้ยลูก” 
“ครับ” กรรมที่เปลี่ยนผู้หญิงบ่อย

รักแบบฉาบฉวยเรอะ.... น่าคิด ตอนนี้กูกำลังเป็นอย่างนั้นอยู่รึเปล่า... ? อืม.............ตั้งแต่เข้าใจอะไรทุกอย่าง
กูคิดว่าไม่ละ ลืมมันไปได้เลย

แล้วก็คุยกันเรื่องถอนเงินห้าล้านไปเอาโฉนดบ้านอิฐคืนนั่นแหล่ะต่อ
กูบอกความจริงแม่ไปหมด ว่าทำไปเพราะอะไร
ขี้เกียจสร้างเรื่องมาขอเงินว่ะ แต่กูก็บอกแม่ว่าไม่ได้ขอเฉยๆ จะทำงานหามาใช้คืนแน่ๆ

จริงๆ เรื่องเงินที่บ้านกูไม่ได้ซีเรียสมากหรอก แต่เค้าแค่อยากรู้เหตุผล ....ที่แท้จริง

แม่ดูจะตกใจมากอยู่ ที่กูยอมเสียเงินเป็นล้านไปช่วยบ้านแฟน
และยิ่งช้อคที่กูบอกว่าแฟนเป็นเด็กผู้ชาย...

“ต้าน! ทำอย่างนี้มันเอาแต่ใจตัวเองเกินไปรึเปล่า” แม่หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อตรงขมับ แววตาตอนนี้ดูก็รู้ว่าไม่พอใจในสิ่งที่กูทำ ทั้งที่ปกติแม่ตามใจกรูจะตาย...
“ต้านอยากช่วยอิฐจริงๆ น้องเขาน่าสงสารมากนะแม่”
“สงสารแล้วเราจำเป็นต้องไปวุ่นวายเรื่องในครอบครัวเขาขนาดนี้เลยเหรอ คิดดูดีๆ เด็กคนนั้นกำลังหลอกลูกอยู่รึเปล่า?”
“คิดดีแล้วครับ เรื่องบ้านอ่ะ เราไปจัดการ ไปโอนเงิน ได้โฉนดมา... หลอกไม่หลอกก็ดูที่หลักฐาน”
“แล้วโฉนดจะเป็นชื่อใคร?”

“ชื่อแม่อิฐไงครับ”

“บ้าสิ อย่างน้อยก็น่าจะเป็นชื่อต้านนะลูก แม่ไม่ได้ว่า ถ้าจะช่วยน้องเขา แต่นี่เงินตั้งเป็นล้าน... แม่กลัวว่าลูกจะถูกหลอก ถ้าหากวันหนึ่งลูกเกิดเลิกกับเด็กคนนั้นขึ้นมา ต้านจะทำยังไง ก็ให้เงินเขาไปฟรีๆ ห้าล้านเหรอ”
“ต้านไม่เลิกกับอิฐหรอกแม่”
“เอาอะไรมายืนยัน ต้านเป็นผู้ชายนะลูก น้องเขาก็ผู้ชาย ถึงตอนนี้ไม่คิด แต่ต่อไปข้างหน้า... เราไม่อยากจะมีครอบครัวเหรอ?”
“ต้านรักอิฐจริงๆ แม่ รักมาก ต้านไม่ยอมเลิกกับอิฐเด็ดขาด ครอบครัวต้าน ถ้าไม่ใช่อิฐ ต้านก็ไม่เอา ถ้าแม่ไม่ให้ถอนเงิน ต้านจะเอารถที่มีอยู่ไปขาย สามคันก็ได้แล้วห้าล้าน”

แม่ทำท่าจะเป็นลม กูเลยรีบวิ่งไปหายาดมมาให้ แม่พักหายใจลึกๆ อยู่พักหนึ่ง ก่อนจะมองหน้ากูอย่างพิจารณา


“ตามใจ แต่ถ้าเกิดเรื่องขึ้นมาล่ะก็... อย่ามาโวยวายคร่ำครวญให้แม่ได้ยินนะ” สำเร็จแล้ว
“ขอบคุณครับเด็จแม่!”
“แต่มีข้อแม้....ต้านต้องพาเด็กคนนั้นมาให้แม่รู้จักด้วยนะ”
“ครับผม” แม่ไม่บอก กรูก็ว่าจะพามาอยู่แล้ว

เล่าข้ามบ้างไรบ้าง เพราะมึน
รายละเอียดปลีกย่อยกรูไม่เขียนละกัน



H
โทดทีต่อช้า เพิ่งกลับจากเลี้ยงสายอ่ะ
คืนนี้เชียร์บอลกันเถอะทุกคน! 

เรื่องมันตกหล่นเพราะไอ้ต้านเนี่ยแหล่ะ... ฮ่าๆ
ตอนหน้าได้รู้กันแล้ว ถึงความสัมพันธ์อันซับซ้อนของน้องอิฐ
คงจะหายปวดตับกันละ

[JAYZK*]

เกิดอาการรำคาญพี่สาวต้านว่ะ 

[jasmin]

เพื่อนพี่สาวเธอ แรงได้อีกอ่ะ
ดีจังตอนหน้าจะได้รู้เรื่องของอิฐแล้ว
ตกลงว่าที่เรื่องมันโดนไปโดนมาเนี่ยเพราะต้านใช่ไหม
งั้นเปลี่ยนพระเอก  ล้อเล่นๆๆ

[wisa]