ตอนที่ 49 วันนี้คาบแรกเป็นชั่วโมงพละ เราเรียนกันปกติ ไม่มีปัญหาอะไรเลย ฉันเล่นบาสได้พอใช้แล้ว เพราะได้คนสอนดี ตอนเรียนมีปัญหานิดหน่อยก็ตรงที่
“โอ้ย เจ็บนะ ใครขว้างบาสมาโดนฉันเนี่ย” ลูกบาสไม่รู้กระเด็นมาจากทางไหน พุ่งตรงเข้ามากระแทกหลังฉัน แรงมากทีเดียว
“เห็นรึปล่าวต้อม ว่ามันมาจากไหนอ้ะ” ฉันพยายามกัดฟันถามนังต้อม ตอนนั้นยังเจ็บอยู่ พวกอาร์ทก็วิ่งเข้าดู
“ใครเป็นคนขว้างบาสใส่จืดฮะ” ตาอาร์ทตะโกนถามทุกคนในสนาม แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครยอมรับสักคน
“ช่างมันเถอะอาร์ท ฉันไม่เป็นไรแล้ว ซ้อมต่อเถอะ” ฉันไม่อยากให้มีเรื่อง ก็เลยบอกปัดไป
“เค้าอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้ ไป ๆ ซ้อมต่อไป”
“เอางั้นเหรอจืด เด๋วไปนั่งพักตรงนั้นก่อนนะ” นังต้อมพยุงฉันไปนั่งตรงม้านั่ง ข้างสนาม
“ขอบใจนะที่มาส่ง แกก็ไปซ้อมต่อเถอะ” มันพยักหน้า แล้วก็เดินไปซ้อมต่อ
ส่วนครูพละ ก็ไม่อยู่ ทิ้งไว้ให้ซ้อมกันเอง แล้วแกก็ไปไหนไม่รู้ ไม่รับผิดชอบเอาซะเลย ระหว่างที่นั่งพักอยู่นั้น พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นแม่ตัวแสบ มันยืนยิ้มเยาะอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เอ๋ หรือว่า จะเป็นมันนะ ต้องใช่แน่ ๆ (แต่เราไม่มีหลักฐานเอาผิดมันน่ะสิ)
หลังเลิกวิชาพละแล้ว ก็เข้าเรียนวิชาเลขกันต่อ วันนี้มีส่งการบ้านด้วย พอไปถึงห้องเรียน ฉันก็ต้องตกใจจนหน้าซีดทีเดียวค่ะ
“เป็นอะไรน่ะจืด หน้าตาไม่ดีเลย” นังต้อมถาม คงจะเห็นอาการของฉัน
“เอ่อ ต้อม ฉันว่า ฉันหยิบสมุดเลขมาด้วยนะ เมื่อคืนนี้ แต่...”
“แต่อะไร อย่าบอกนะว่า” มันคิดถูกแล้วล่ะ
“มันหายไปอ้ะ ฉันเอามาจริง ๆ นะ มันหายไปไหนก็ไม่รู้ เมื่อเช้ายังเปิดกระเป๋าดูอยู่เลยอ่ะ” ฉันเริ่มใจคอไม่ดี แน่ล่ะการบ้านวันนี้สำคัญมาก เพราะจะเป็นการส่งเอาคะแนนเก็บด้วย
“แก ฉันจะทำยังไงดี ฉันตายแน่เลย”
“เฮ้ย ทำใจดี ๆ ไว้ก่อน หาอีกทีนะ เผื่ออาจจะยังอยู่ก็ได้” มันก็พยายามปลอบใจฉัน
“อืม” ฉันลองหาอีกที ภาวนาให้หาเจอ แต่ก็ เหมือนเดิม
“ไม่เจออ้ะ นี่มันอะไรกันเนี่ย” ฉันนึกอะไรไม่ออกแล้ว เลยนั่งฟุบกับโต๊ะตัวเอง
“ค่อยๆคิดนะ ว่าลืมไว้ที่บ้านรึปล่าวจืด” นังต้อมพูดไปก็ไม่เข้าใจหรอก มันหายไปแล้ว ต้องมีคนแกล้งฉันแน่ ๆ
“เอ๋ คนแกล้งฉัน ต้องใช่แน่ มันต้องแกล้งเอาสมุดของฉันไปแน่เลยอ้ะต้อม”
“ใครจะมาแกล้งแกกัน เฮ้ย อย่าบอกนะว่า พวกนั้น” มันเริ่มนึกขึ้นมาได้เหมือนกัน
“ฉันจะไปถามมัน แกรออยู่นี่แหละ” ฉันยัวะจัด เมื่อเช้าก็ทีนึงแล้ว คราวนี้ถ้ามันทำอีกล่ะก็
ฉันเดินเข้าไปหายัยพวกนั้น มันนั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เชิดหน้าลอยตาอยู่
“พวกเธอเอาสมุดเลขฉันไปใช่มั้ย” ฉันถามมันออกไป แต่มันก็ยังทำหน้าเหมือนเดิม
“อะไร ใครเอาของแกไปยะ ฉันไม่จับมันให้เสนียดติดมือหรอก”
“ขอให้มันจริง เพราะถ้าฉันรู้ว่าพวกแกเอาไป ฉันจัดการพวกแกแน่” ฉันเดินกลับไปโต๊ะตัวเอง เจ็บใจที่ไม่มีหลักฐาน
“มันไม่ยอมรับหรอก นังพวกนั้นน่ะ” นังต้อมสำทับอีกครั้ง หลังจากฟังฉันนั่งเล่าเรื่องแล้ว
“ช่างมัน ฉันจะไม่ยอมแพ้กับเรื่องแค่นี้หรอก โดนตัดคะแนนก็ช่างหัวมันสิ คอยดูเถอะ นังพวกนั้น ฉันต้องเอาคืนแน่” ตอนนั้นฉันแค้นมันมาก โทสะมันครอบงำเสียแล้ว
“เอาเถอะ แกก็บอกครูไปแล้วกันว่า สมุดมันหล่นหายระหว่างทาง ครูอาจจะให้ทำมาส่งใหม่ก็ได้”
“แหม แกก็พูดไป หายสองรอบเนี่ยนะ ครูคงจะคิดว่าฉันเป็นพวกรักษาของไม่เป็นแหง ๆ”
“เอาเถอะ ๆ ครูมาแล้ว เด๋วค่อยว่ากัน” คุณครูเดินเข้ามาพอดี พอสอนเสร็จแล้วแกก็ให้ส่งการบ้าน แน่นอน ไม่มีของฉัน แกก็ต้องสงสัยเป็นธรรมดา
“หายอีกแล้วเหรอ เธอนี่น้า รักษาให้มันดีๆหน่อย ทำมาส่งครูใหม่แล้วกัน แต่คะแนนอาจจะลดลงนะ” ฉันดีใจจนแก้มปริ ไหว้ขอบคุณคุณครู แล้วก็เดินกลับมานั่งที่ตัวเอง
ตอนเดินกลับ ฉันเดินอ้อมไปทางพวกนั้น มันนั่งแสยะยิ้มให้ แต่ฉันก็ไม่หวั่น ยิ้มเยาะให้มันด้วยเช่นกัน เพราะอย่างน้อย ก็ยังได้คะแนนบ้าง ดีกว่าไม่ได้เลย
ส่วนพวกนายอาร์ทก็มองหน้างงๆ คงจะสงสัยล่ะสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น แหงล่ะ แฟนคลับแก มันทำร้ายฉันขนาดนี้ ไม่รู้ก็ โง่ เต็มทีแล้ว
“เห็นมั้ยล่ะแก ว่าครูเค้าต้องเข้าใจแก โชคดีไป” นังต้อมแสดงความยินดีกับฉัน
“ก็ใช่นะ แต่การบ้านทั้งเล่ม ฉันคงมือหงิกแหง ๆ” ก็มันเยอะมากนี่นา
“เอาน่า สู้ตายแก เด๋วฉันไปนั่งทำเป็นเพื่อน พอจะจำได้บ้าง” อืม นังต้อมมันก็เป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนนึงนะ ยิ่งคบกับมันไปก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น
“ขอบใจแกนะ” ฉันยิ้มให้มัน “พักเที่ยงแล้วไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“ได้สิ วินไปด้วยกันนะ” มันหันไปชวนวินด้วย ซึ่งนั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ
“ตกลง เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงเองนะครับ” แหม วิน มาแนวสุภาพบุรุษอีกแล้วนะ อิอิ
“ขอบคุณนะคะวิน” ฉันก็เลยสุภาพสตรีตอบกลับไปบ้าง หุหุ
“งั้นผมก็ต้องขออนุญาตตามไปด้วยสิครับ” มันมาอีกแล้วค่ะท่าน
“เอ๋ ใครชวนไม่ทราบจ้ะ” ฉันหันไปแหวมัน
“ก็ไม่มีใครชวนน่ะสิ เลยต้องมาขอไปด้วย”
“ไปสิ หลายคนสนุกดี แล้วเพื่อนนายล่ะ ไม่ไปกับพวกนั้นเหรอ” มันก็ส่ายหน้า
“ไม่อ้ะ พวกนั้นมันนัดสาวๆไว้แล้ว ฉันสิยังไม่มีสาวที่ไหนมาให้กินข้าวด้วยเลย”
“พอ ๆ พูดอะไร ไปกันได้แล้ว หิวจะแย่” ฉันรำคาญมัน ก็เลยลุกขึ้น แล้วเดินนำออกไปก่อน แต่ แว่บนึงก็นึกขึ้นมาได้ ต้องแก้เผ็ดนังพวกนั้นซะหน่อย พอพวกวินไปแล้ว ฉันก็เริ่มแผนเลย
“ :impress:อาร์ทจ๋า จืดอยากกินข้าวผัดอเมริกัน อาร์ทเลี้ยงเค้าทีนะ นะจ้ะ” ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนมัน แล้วก็พูดเสียงดังนิดหน่อย พอให้พวกนั้นได้ยิน แน่ล่ะ ถ้ามันไม่ได้ยิน คงไม่มองกันตาลุกวาวขนาดนั้นหรอก
“เฮ้ย เล่นอะไรน่ะจืด ว่าแต่อยากกินจริงรึปล่าว เดี๋ยวเลี้ยงเอง” มันพูดแบบนี้ก็เข้าทางฉันสิคะ
“ :-[จริง ๆ นะ ชอบอาร์ทที่สุดเลยอ่ะ” เหอ ๆ กลั้นใจพูดนะนั่น
“บ้า พูดอะไรของแก เขินนะเว้ย” ดูมันทำท่า ฉันพูดเล่นย่ะ แค่ยั่วนังพวกนั้นเท่านั้นแหละ
“ไปกันเถอะ จืดหิวแล้ว” แล้วฉันก็ลากมันออกไปนอกห้อง แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปทิ้งหางตาไว้ทางพวกชะนีนั่น ตอนนั้นมันคงจะกรี๊ด แล้วก็กรี๊ดดดดละสิท่า
โชคดีที่คนในห้องออกไปหมดแล้วเหลือแต่นังพวกนั้น ฉันก็เลยทำอะไรแบบนี้ได้ พอเดินออกมาได้นิดเดียว ฉันก็เอามือออกจากแขนมันทันที
***************************************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
