หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[♠DekDoy♠]

ถ้าตัดรุ่นต้องตัดปี 2 เพราะปี 1 มันโดนบังคับมา แต่ก็นะไม่ช่วยเพื่อนมันเองเลยซึ่งความเป็นจริง

ควรต้องรักเพื่อนมากกว่าพี่-น้อง เพราะเหล้าแท้ๆทำผิดแต่ไม่กล้ารับผิด ยังโกหกอีกมีน้องแบบนี้ไม่มีดีกว่า --"

[Little Devil]

ถ้าตัดรุ่นต้องตัดปี 2 เพราะปี 1 มันโดนบังคับมา แต่ก็นะไม่ช่วยเพื่อนมันเองเลยซึ่งความเป็นจริง

ควรต้องรักเพื่อนมากกว่าพี่-น้อง เพราะเหล้าแท้ๆทำผิดแต่ไม่กล้ารับผิด ยังโกหกอีกมีน้องแบบนี้ไม่มีดีกว่า --"

^
ใช่เลย ใจทำด้วยอะไร
ควรโดนทั้งสองปี
แต่คนละประเด็น
+1 เป็นกำลังใจ

[To_Feel]

ต้องดูเป็นคน ๆ ไป
น้องเราดี ๆ ก็คงมี
ใช่ไหม?????

[PandP]

ตัดรุ่นไปเลย
ถ้ามีแล้วมันไม่ดี ก็อย่ามีมันเลย

[yomaster]

เอ่อ  ตกลง ใครเป็นคนขืนใจ ท่านทั้งสองครับ ?

ยังไม่รู้เลยกระผม

[ordkrub]

อ่านแล้ว....หดหู่ครับ คณะเดียวกันยังไม่รักกันแถมปีหนึ่งที่อุตส่าห์ไปช่วยยังเป็นแบบนี้ มันพูดไม่ออกจริงๆครับ

[mma419109]

        น่าเศร้านะ สิ่งดีๆของการรับน้องต้องมัวหมองไปเสียดายจริงๆ

         เสียใจด้วยเรื่องรุ่นน้องเขาหมดเวรหมดกรรมแล้วล่ะ

[MCMLXXIX]

เวน รุ่นน้องเพื่อนผมเองนี่หว่า ผมจบอิเล็กมา เพื่อนผมเป็นรุ่นพี่คณะเดียวกับเจ้าของเรื่อง

[enhumto]

แอบดีใจที่ เพื่อนร่วมสถาบันเดียวกันเยอะจริงๆ ได้โปรดอย่าตามหาว่าพวกผมเป็นใครนะครับ  อยากให้อ่านเป็นเรื่องสนุกมากกว่า ผมไม่สามารถเขียนเรื่องนี้ให้ตรงตามต้องการของใครหลายๆคนได้ เพราะอย่างที่บอกเรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้วไม่ใช่เรื่องที่แต่งขึ้น อีกอย่างก็ไม่ใช่นิยายด้วย สิ่งที่เพิ่มมาก็คงเป็นประโยคคำพูดที่ทำให้เนื้อหามันกระชับมากขึ้นอีกอย่างหลายคนในเหตุการณ์นี้มีตัวตน และก็ยังคงอยู่ในสถาศึกษาแห่งนี้ หลายเรื่องที่เป็นความลับของรุ่นแล้วไม่ได้เอามาบอกใคร แต่ก็มาอยู่ในทีตรงนี้   ขอบคุณครับผมที่ให้ความร่วมมือ ปล.ไฟฟ้า ตอนนี้ มีแค่ 07 หมายความว่ามีแค่ 7 ปี  ที่ผมเขียนไปว่ามีถึง 10 รุ่นแล้วนั้น ผมโกหก ขออภัยมานะที่นี้ด้วย สำหรับคนที่รู้จักคณะผม ไปเดากันเอาเองแล้วกันนะครับว่าพวกผมอยู่รุ่นไหน แต่ทุกวันนี้ก็ยังไปเรียนนักศึกกันอยู่ ที่ผมบอกก็เพราะไม่อยาก ให้ใครมาว่าผมโกหก แล้วจะมาว่าผมแต่งเรื่องนี้ขึ้น ถ้าใครรับได้กับเรื่องนี้ก็ขอบคุณนะครับ แต่ถ้ารับไม่ได้ ผมต้องขออภัยกับเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วทำให้ทุกท่านเสียเวลามาอ่านเรื่องของผม
ขอบคุณครับ โอมห์


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ลูกโอมห์อยู่ที่ไหน แม่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วนะลูก” แม่มิ๊กมาถึงแล้ว ผมหันหน้าไปบอกมัน ก่ะว่าจะส่งโทรสับให้มันคุย
“ก็คุยไปสิ ป่วยอยู่นะ” เอาว่ะป่วยก็ป่วย
“อยู่กับมิ๊กที่โรงบาลนี้ละครับ เดี๋ยวผมลงไปรับนะครับ” ผมวางสายแล้วก็รีบลงไปรับ พ่อกับแม่มิ๊กขึ้นมาบนตึก
แต่พอไปถึง กับไม่ใช่แบบที่ผมคิด นั้นมันพ่อมิ๊ก แม่มิ๊ก แล้วก็พ่อผม แม่ผม ใช่แล้ว ใช่แม่ผมจริงๆด้วย
“ไปทำอะไรมาอีกละไอ้ตัวดี” แม่ผมเอามือมาตบหัวเบา
“ป่าวทำสักหน่อย แล้วแม่กลับมาเมื่อไรเนี่ย” ยังไม่ทันได้คุยอะไรมาก พ่อมิ๊กก็ถามหามิ๊กแล้ว
“มิ๊กเป็นไงบ้างละลูก”
“ก็ดีแล้วครับ พูดได้แล้ว ขึ้นไปดูมิ๊กกันเลยดีไหมครับ” ผมเดินนำทุกคนขึ้นตึกไปหามิ๊ก ระหว่างเดินขึ้นไป แม่ผมก็คุย ไปเรื่อยถามเรื่องเรียน เรื่องห้องว่าดูแลมันบ้างรึเปล่า แต่เรื่องที่เกิดขึ้นผมรอให้ไอ้เอิทมาเล่าให้พ่อกับแม่ฟังดีกว่าเพราะว่า ผมจะได้แนะนำมันให้พ่อแม่รู้จักด้วย

“โห่ ไรอะยกกันมาทั้งซอยเลยดีไหม ยังไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” ดูมันทักพ่อแม่มัน
“ไอ้นี้นิ รู้ยังงี้ไม่มาสะก็ดี”
“เป็นอะไรมากรึเปล่าลูกมิ๊ก” แล้วแม่มันก็เอามือไปจับตรงที่มันบวมๆช้ำๆ
“แม่ เจ็บ เบาๆดิ ” ผมพูดเสียงดังออกมา” ผมเลยพาพ่อแม่ผมเดินออกไปหาไอ้เอิทดีกว่า ปล่อยให้ครอบครัวเขาได้อยู่ด้วยกัน

“แม่นึกยังไง ขึ้นเชียงใหม่มากับพ่อแม่มิ๊กมันละ” ผมสงสัยจริงๆเลยเพราะคนที่เจ็บคือไอ้มิ๊กมันนิว้า
“ก็คิดถึงลูก มาหาไม่ได้รึไง”ผมกับแม่ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยมากนักเพราะว่าแม่ผมทำธุรกิจเกี่ยวกับความงาม อยู่ที่ต่างประเทศ จบแค่ ป.4 แต่แม่เป็นคนที่พยายาม ตอนนี้พูดภาษาต่างประเทศเก่งกว่าผมอีกครับ  แล้วก็เดินมาถึงเตียงเอิทพอดี
“เอิทนิพ่อกับแม่พี่” ไอ้เอิทไหว้อย่าง งง
“เมิงจะงงอะไร เขามาพร้อมกับพ่อกับแม่ไอ้มิ๊ก เดี๋ยวเราต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นพ่อกับแม่ไอ้มิ๊กฟังด้วยนะ” ผมพูดเชิงขู่ พ่อกับแม่ผมก็มองดูไอ้เอิทอย่างงง ว่าพากรูมาไอ้เด็กคนนี้ทำไม เพราะผมเองยังไม่เคยเล่าเรื่องเอิทให้พ่อกับแม่ฟังเลย
“พ่อกับแม่กินอะไรมารึยัง” ต้องถามเป็นมารยาทสักหน่อย
“ออกมาแต่เช้าเลย เดี๋ยวรอไปพร้อมกับพ่อแม่ไอ้เจ้ามิ๊กละกัน” แม่ผมกับแม่มิ๊กก็สนิทกันนะครับ สนิทกันตั้งแต่ทั้งคู่ยังเป็นสาวๆแล้วด้วยมั้ง เห็นแม่เล่าให้ฟังแบบนั้น
“โอมห์อยู่ไหนลูก ” แม่มิ๊กโทรหาผมอีกแล้ว
“อยู่อีกห้องครับผม แม่จะไปหรอครับ”
“อ่อ ว่าจะพาพ่อกับแม่เราไปกินข้าว” สงสัยต้องทำตัวเป็นลูกที่ดีสะแล้วกรู
“เดี๋ยวผมเดินไปหาครับ รอที่เตียงมิ๊กละครับ” ผมปล่อยพ่อกับแม่ให้ยืนคุยกับไอ้เจ้าเอิท แล้วเดินออกมารับแม่มิ๊ก

“มิ๊ก เดี๋ยวยืมตัวแม่แก ไปหาไอ้เอิทหน่อยนะ”
“ใช่เอิทที่เรา เล่าให้แม่ฟังรึเปล่ามิ๊ก” แม่มันดูสนใจกับชื่อนี้ขึ้นมาทันที แสดงว่าคงต้องรู้อะไรมาแล้วคราวๆแน่ๆเลย ผมพาแม่มิ๊กเดินมาหาเจ้าเอิท โดยที่ปล่อยให้สองพ่อลูก นั่งคุยกันอยู่ที่เตียง
ใครจะไปคิดครับ คนที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ได้ยินมาแต่เรื่องราวซึ่งผ่านออกมาจากปากลูกชาย จะดูจริงจังแล้วก็อินได้ขนาดนี้ แม่มิ๊กดูเอ็นดูไอ้เจ้าเอิทเป็นอย่างมาก เหมือนแกเองจะถูกชะตากับเจ้าเอิทไม่น้อย ทั้งคู่ยืนคุยกันได้อยู่เกือบๆ10 นาทีเห็นจะได้ พ่อมิ๊กสงสัยจะหิวข้าวแล้วก็เลยมาตามทุกคนให้ไปหาอะไรกิน ซึ่งใครจะไปเชื่อครับว่าแม่มิ๊กขออนุญาติพยาบาลพาไอ้เจ้าเอิทไปกินข้าวกับพวกเราด้วย ก็มันไม่ได้เป็นอะไรมากนิครับ แค่เจ็บขา นั่งรถเข็นทุกอย่างก็ปรกติแล้ว แต่มันเป็นคนที่เข้มแข็ง + แข็งแรง เป็นชายชาตรีจริงๆเมิง พ่อกับแม่ผมลงไปรอที่รถแล้ว ผมขอตามไปทีหลังเพราะอยากคุยกับมิ๊กก่อน  เอาว่ะแค่ 5 นาทีก็ขอให้ได้คุย

“มิ๊ก ไปกินข้าวด้วยกันไหม”
“ไม่เอาอายคนอื่นเขา ดูหน้ากรูดิ” มันก็น่าอายจริงๆ
“เมิงเป็นHERO จะมาอายทำไม”
“เอาPSPมา ขากลับเอาซูซิมาฝากด้วยนะ” มันแบมือขอเกมส์ แล้วก็สั่งรายการอาหารพร้อม
“ใครจะไปกินซูชิมิทราบ”
“เมิงก็บอกพ่อกรูดิว่ากรูอยากกินซูชิ เดี๋ยวเขาก็ซื้อให้กรูเองละ” ป่วยแล้วยังจะเรื่องมากอีกนะ
“เอาอะไรอีกป่ะ สั่งมาเลยทีเดียว” มันทำท่าคิดอยู่สักพัก แต่ก็ไม่พูดอะไร หันไปสนใจเกมส์ แทน
“ไปแล้วนะ เดี๋ยวพาพ่อกับแม่ไปกินข้าวแล้วจะกลับมาหา” ผมบอกลามัน แล้วก็รีบลงไปที่รถทุกคนคงจะรออยู่แล้ว แต่หารถไม่เจอ กดโทรสับหาแม๋งเลย
“ป๋า รถคันไหนอ่ะ หาไม่เจอ” ผมเดาว่าคงเป็นรถบ้านมิ๊กแน่ๆ แต่หาแล้วหาไม่เจอ
ปรี๊ด . . . . . . . .  . . เสียงรถ สีขาว คันโต บีบแตรใส่ผม
“ไอ้โอมห์ เร็วๆ รถติด” เสียงพ่อผมตะโกนออกมาจากใน รถ
“อ้าว ไอ้เอิทไม่มาด้วยอ๋อครับ” ผมถามคนในรถ
“หมอว่าบอกว่าจะเจาะขา วันนี้ตอนบ่ายนะลูก เลยออกมาไม่ได้” แม่มิ๊กเป็นคนที่พูดจาน่ารักมากๆ
“อืม พ่อมิ๊กครับ ไอ้มิ๊กฝากซื้อชูซินะครับ ” ผมต้องบอกไว้ก่อน กลัวว่าจะลืม อีกอย่างมันแพง เดี๋ยวจะได้จ่ายเอง เราทั้งสองครอบครัวตรงดิ่งไปยังห้างใหญ่ใกล้สนามบิน วันนี้มีความสุขจริงๆได้มากินข้าวกับพ่อกับแม่ ถึงจะมากันทั้งสองครอบครัวก็เถอะ ยังไงก็เหมือนครอบครัวเดียวกันอยู่แล้ว อิอิอิ เสียอย่างเดียวที่ไอ้มิ๊กไม่มา พอถึงห้าง พ่อมิ๊กก็เดินแยกไปที่สั่งของกินให้ลูกชายเขาก่อนเลย สั่งให้ที่เหลือไปรอที่ MK (MK เนี่ยเป็นร้านอาหารสิ้นคิด เลยครับ พอไม่รู้ว่าจะกินอะไรก็ต้องไปกิน MK ตลอดเลย เป็นกันทั้งสองบ้าน ไม่ใช่แค่บ้านมิ๊กบ้านเดียว)  ระหว่างที่พวกเรากินข้าวกัน ก็มีบทสนทนาของผู้ใหญ่ ไม่เข้าใจเลยว่าคุยกันมาในรถยังไม่พออีกรึไง
“แม่ ของฝากโอมห์อะ” ผมนึกขึ้นได้ว่าแม่เพิ่งกลับมาจากเมืองนอก แม่ทำหน้าเหมือนจะลืมเอามา แต่ก็ลวงไปหยิบ ถุงอะไรบ้างอย่างในกระเป๋าถืออกมา
“อะนี้ ทวงเลยนะเรา” คนที่เหลือในโต๊ะก็หัวเราะกันใหญ่ ผมรีบเอาออกมาดู ดีใจที่ได้ของฝากจากเมืองนอก หวังว่ามันจะไม่ใช่ช๊อกกาแลดนะ มันมีสองอันนิว้า
“แม่ ทำไหมมีตั้ง สอง กล่องละ” มันคือกล่องนาฬิกา ครับผม
“เปิดดูสิ เราก็เลือกเอาว่าจะเอาเรือนไหน เพราะแม่ไม่รู้ว่าเราสองคนชอบแบบไหน อีกเรือนก็ให้มิ๊กมัน” แม่กรูนิใจดีจริงๆ พอดีว่าผมไม่มีน้องเหมือนกันครับ แบบที่บอกละ ผมกับมิ๊กสนิทกันมากๆ แต่นาฬิกาเนี่ยสวยมากๆ เห็นแล้วชอบทั้งสองเรือนเลย แอบคิดเลวนิดๆว่าจะเก็บไว้ทั้งสองเรือน แต่เอาอีกแล้วผู้ใหญ่ จะต้องมามุขนี้กันตลอด
“โอ้ย เธอ เกรงใจ ไม่ต้องหรอก ดูสินะ คงจะแพงมากเลยสิ โอมห์เก็บไว้ใส่นะลูกไม่ต้องให้มิ๊กมันหรอก” แม่มิ๊กปามผม ไม่ทันไรเลย สองบ้านนี้ นิยังไงกันเนี่ย แม่ผมก็ออกตัวว่าตั้งใจจะซื้อมาให้แล้ว รับๆไปเถอะ เสียน้ำใจหมด ประมาณนี้ แล้วอยู่ดีๆพ่อมิ๊กก็พูดขึ้นมา จำได้ว่าเป็น อะไรที่สุดยอดที่สุดที่ผมเคยได้รับมาจากผู้ใหญ่เลยครับ
“อะนี้เจ้าโอมห์ พ่อซื้อมาฝากเรากับมิ๊กเหมือนกัน” พ่อมิ๊กหยิบ กล่องอะไรบ้างอย่างออกมาจากกระเป๋าของแม่มิ๊ก ผมเริ่มจะคิดแล้วสิครับว่าตัวเองกลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดเลยสำหรับวันนี้ ผมรีบรับมา แล้วก็เปิดถุงดู
“พอดี พ่อเขาเพิ่งไปทำงานที่เมกามา พอกลับมาก็เลยซื้อมาฝาก จริงๆก็เอามาฝากแม่เหมือนกันแต่ใช้ไม่เป็น”มันคือ ไอโฟนครับ ท่าน ผมยิ่งมือไม้สั่น กินอะไรไม่ลงเลยทีนี้ แม่ผมก็เริ่มทำตัวเป็นคนเกรงใจแทนแม่ไอ้มิ๊กบ้างแล้ว
“โอ้ย คุณค่ะ มันจะดีหรือค่ะคุณ”
“ทีคุณยังซื้อนาฬิกามาฝากลูกชายฉันได้เลย ไม่เป็นไรค่ะ นานๆทีจะมาเจอลูกๆ” พูดได้ดีจริงๆยังกับครอบครัวเดียวกันเลย
“ชอบไหมละโอมห์ เอาให้ไอ้เจ้ามิ๊กมันด้วยนะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ขอไปนอนพักที่ห้องเราก่อนนะ” ผมพยักหน้าไม่พูดอะไร แกะกล่องไอโฟน แต่มันเปิดเครื่องไม่ได้นิว้า
“มือสั่นเลยนะเรา” พ่อผมแซว มันก็ต้องธรรมดาอยู่แล้ว ได้ของราคาเป็นหมื่นๆ อีกอย่าง ผมอยากมีตั้งนานแล้ว แต่คิดว่ามันไม่จำเป็น เลยไม่ได้สนใจ แต่วันนี้ได้ครอบครองแล้ว พ่อมิ๊กยื่นเงินให้ผม อีก1 พัน สงสัยจะรู้ว่าเครื่องต้องเอาไปทำอะไรก่อน ผมเลยขอตัวเดินออกมาจากร้าน เพราะตอนนี้ผมสนใจมือถือมากกว่า ผมเอามือถือไปให้ที่ร้านปลดล๊อกเครื่อง เราก็พาตัวเองเอานาฬิกาที่ได้มาจากแม่ไปตัดสาย เราใช้เวลาอยู่ห้างกันเกือบๆสามชั่วโมง ก็ได้เวลาพาพ่อกับแม่กลับมาห้อง คิดอยู่เหมือนกันว่าห้องจะรีบร้อยรึป่าว แต่ก็มราคาค่าจ้าง 100 บาทจริงๆ มีแต่คำชม ว่าลูกชายทั้งสอง เป็นคนที่รักสะอาด พ่อกับแม่ผมนอนข้างนอก ตรงที่นอนของไอ้เจ้าเอิท ส่วนพ่อกับแม่มิ๊กเข้าไปนอนในห้องนอนผม  วันนี้มีความสุขจริงๆเลย คำว่าครอบครัวเนี่ยมันมีความหมายแบบนี้นิเอง

พอจัดการทุกอย่างเรียบร้อยผม เก็บของแล้วไปหามิ๊กที่โรงบาล ปล่อยให้ พวกพ่อแม่ นอนพักไปก่อน เพราะดึกๆจะพาท่านไปกินข้าว อีกอย่างจะไปดูไอ้เจ้าเอิทมันด้วย ผมถึงโรงบาล ก็เกือบ 5 โมงเย็นแล้ว เห็นมิ๊กมันนั่งตาเขียวอยู่บนเตียง ทำท่าเหมือนจะโมโหที่ผมมาช้า

“ไหนซูชิ ”
“เอามาแล้ว......” ผมยกซูชิให้มันดูแต่จริงๆจะอวดนาฬิกา
“แกะ ป้อนด้วย หิว...........” อ้าวไม่สนใจนาฬิกากรูเลย
“แล้วไม่ได้กินข้าวโรงบาลรึไง” ผมสงสัย ที่บ่ว่าหิวเนี่ย
“ไม่อร่อย รสชาติโครตห่วย” มันพูดเสียงดังจนผมต้องเอามือไปปิดปากมัน
“กรูรู้แล้วไม่ต้องพูดดัง อ้าปาก เดี๋ยวป้อน” ผมแกล้งเอาวาซาบิใส่ในซูชิของมันสะเยอะ ทันทีที่ป้อนให้มันกิน
ถุย“เมิงจะฆ่ากรูแทนน้องเมิงใช่ไหมเนี่ยไอ้โอมห์” คนทั้งชั้นหันมามองที่เตียงผม ผมก็อดหัวเราะมันไม่ได้ ฉุนหน้าแดงเลย
“กรูขอโทษ ดีๆละ อ้าปากนะครับ คนดี” ผมนั่งป้อนข้าวมันอยู่ได้สักพัก ไอ้ไนท์ก็โทรเข้ามาหา ได้เวลาอวดของใหม่พอดี
“ว่าไงว่ะ ไนท์”ไอ้มิ๊กจ้องที่มือถือตาไม่กระพริบเลย
“เมิงจะมามหาลัยไหม” เสียงเหมือนคนร้องไห้ระงมกันเลย
“เมิงมีอะไรป่าวว่ะ แล้วเสียงเหียไรว่ะยังก่ะเมิงอยู่งานศพ”
“ศพใครละว่ะ เมิงจะมาป่าว”
“ไปไม่ได้ เดี๋ยวกรูต้องพาพ่อกับแม่ไปกินข้าวอีก เมิงมีไรป่าวว่ะ”
“อ๋อ ไว้ก่อนเล่าให้เมิงฟัง พาพ่อกับแม่ผัวเมิงไปแด๊กข้าวเสร็จแล้วโทรมาหากรูแล้วกัน” มันวางหูไป แต่คนที่ยังไม่วางสายตา คือไอ้มิ๊ก ยังจ้องมือถืออยู่ ไม่ละสายตาไปไหนเลย
“ดูหน่อยดิ ” ผมทำท่าจะไม่ให้มันแล้วเก็บใส่กระเป๋า
“เอามานี้ ขอดูหน่อย” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้น ผมยอม แล้วก็ยื่นให้มันดู
“เห้ย นี้มันไอโฟนของจริงนิว้า ไปเอามาจากไหนเนี่ย” มันตาโต
“อยากได้ป่ะ” ผมถามมัน มันทำท่าเฉยๆ
“ดีงั้นเครื่องนี้กรูเอาไปให้ไอ้เอิทใช้ก็ได้” มันรีบกระโจนตัวมาหยิบอีกเครื่องจากมือผมไปเลย
“พ่อเมิงซื้อมาฝาก มีนี้ด้วยนะ นาฬิกา” ผมยื่นกล่องไปนาฬิกาอีกเรือนไปให้มัน
“โห่ เรือนนี้ เป็นหมื่นเลยนะเมิง” มันดูแป๊บเดียวก็รู้ราคาเลย อะไรว่ะกรูยังไม่รู้เลยอะเนี่ย ผมปล่อยให้มันนั่งเล่นของเล่นใหม่ของมัน เดินไปดูไอ้เอิทดีกว่า



“เอิทๆ เป็นยังไงบ้าง” ผมไม่ได้ตั้งใจจะปลุกน้องมันนะครับ แต่อยากจะรู้ว่าเป็นยังไง
“อ้าว พี่โอมห์”
“เป็นยังไงบ้าง ขาเรานะ”
“ก็ไม่เป็นยังไงอะพี่ เหมือนเดิม หมอว่าพรุ่งนี้ก็ให้กลับแล้ว”
“จริงดิ ไอ้มิ๊กก็ดูจะไม่เป็นอะไรแล้วเหมือนกัน” ผมยิ้มด้วยความโล่งอก
“เอ๋อพี่ หยิบโทรสับผมให้หน่อยสิครับ ใครก็ไม่รู้โทรมาเพียบเลย” ผมหาอยู่สักพักก็เจอ ที่มันหยิบเองไม่ได้เพราะว่า โทรสับมันอยู่ในกองเสื้อผ้านี้เอง มีคนโทรมาเยอะจริงๆ ขนาดที่ผม กำลังดูเบอร์คนที่โทรเข้ามาอยู่ ก็มีเบอร์คุ้นๆโทรเข้ามา ไอ้เอิทไม่ได้เมม ไว้แต่ผมเชื่อว่ามันคุ้นตาผมมากๆ เลยถือวิสาสะกดรับ
“คิงมีไรไอ้เอิท ” เสียงไอ้โอบนิว้า
“ฮ่าถามว่าคิงมีไร ทำให้พวกฮ่าเดือดร้อน” มันตะโกนใส่มือถือไม่หยั้ง
“กรูบอกเมิงแล้วไม่ใช่ไงว่ะ ว่าอย่ามายุ่งกับไอ้เอิทอีก ” ผมพูดไปด้วยเสียงเรียบๆ
“ใครบ่ะ ฮ่าขออู๋กับมันหน่อยเราะ”
“กรูเอง โอมห์ กรูบอกเมิงแล้วไม่ใช่รึไงว่ะไอ้โอบ ว่าไม่ให้พวกเมิงยุ่งกับน้องกรุอีก” ผมเริ่มจะโมโหแล้ว ไอ้เอิท นั่งมองหน้าผม แบบไม่ละสายตา
“อะไรเมิง ไอ้เอิทไปทำอะไรให้พวกเมิงว่ะ กรูเห็นเมื่อคืน เพื่อนเมิงเองไม่ใช่ไงที่ท้าทายให้พวกกรูไปลากคอมันกลับมา แล้วตอนนี้พวกเมิงยังจะเอายังไงกับกรูอีก” ผมตะโกนเสียงดังลั่นทั้งชั้นไปเลย ตอนนี้คิดว่าตัวเองคงหลุดไปแล้ว  ผมเดินออกมาจากเตียงไอ้เอิท มายืนคุยที่บันไดหนีไฟแทน
“พี่โอมห์ ”
“ไม่ต้องมาเรียกกรูว่าพี่ เมิงมีอะไรกับมันอีก”
“พวกพี่อยู่ไหนกันครับ” มันถามด้วยน้ำเสียงคนละคีย์กับเมื่อสังครู่นี้เลยครับ
“โรงบาล ถามทำไม”
“ก็พวกเพื่อนพี่กับรุ่นปู่อะดิ ” ผมได้ยินเสียงเหมือนพวกเพื่อนผมกำลังตะโกนอะไรสักอย่าง รุ่นปู่คือปี4 นะครับ
“มันทำไม เพื่อนพี่มันจะทำอะไร..........”
“ผมต้องวางแล้วพี่ แค่นี้ก่อนนะครับ”
“เห้ย พวกเมิงอยู่ที่ไหนกันว่ะ ” ไม่ทันได้ถามอะไร สายก็หลุดไป ตอนนี้ หัวผมงุนงงไปหมดแล้วครับ เลยตัดสินใจกดเบอร์ไอ้เอิทเนี่ยละ โทรไปถามไอ้ไนท์ให้มันรู้เรื่องไปเลย  รอสายอยู่สักพักมันก็รับโทรสับ
“ไนท์ เมิงมีไหนว่ะเสียงดังฉิบหาย ”
“ฮ่าจะตีพวกปี 2 อยู่น้ำตกหลังค่ายลูกเสือ แค่นี้นะ” มันวางหูไป ผมรู้แล้วว่าอยู่ที่ไหน แต่กรูจะไปดีไหมเนี่ย ผมดูนาฬิกา ตอนนี้ข้างนอกก็กำลังจะมืดแล้ว ไม่สนใจเดินเข้าไปคุยกับไอ้เอิทดีกว่า
“เอิทเมื่อคืนมันเรื่องอะไรว่ะ” เรื่องพวกนี้ผมยังไม่รู้จากปากมันเลย ว่าเพราะอะไร พวกนั้นถึงเรียกไปรับน้องดึกๆดื่นๆ
“ก็ตอนแรก พี่โอบเรียกผมไป เหมือนจะไปกินข้าวด้วยอะไรแบบนี้ แล้วพอผมไปถึงก็เห็นเพื่อนๆเตะบอลกินอยู่ที่สนาม ผมก็เลยคิดว่าจะไปเล่นด้วย แต่พอ เริ่มมืด เพื่อนพี่โอบที่ตามมาทีหลังก็หิ้ว เหล้าเข้ามา ตอนนั้นละครับมันเลยมีปัญหา”
“ปัญหาอะไรว่ะ”
“ก็เพื่อนพี่ เขาเริ่มจะพูดว่าผมมาอยู่กับพวกพี่มิ๊กพี่โอมห์ แล้วไม่ค่อยเชื่อฟังพวกเขา เห็นว่าพวกพี่ให้ท้าย อะไรประมาณนี้ละครับ แล้วก็ทำโทษผม พอนานๆเข้า ก็เริ่มโทรตามรุ่นน้องมาเรื่อยๆ มันก็สั่งให้พวกผม กลิ้งๆหมอบๆคลานๆ พวกมันก็นั่งกินเหล้าหัวเราะกันสนุกสนาน มีอยู่ตอนหนึ่งที่มันให้พวกผม อมเหล้าไว้ในปาก แล้วก็บ้วนใส่ปากคนต่อๆไป จนครบ”
“กรูก็เคยโดน” ผมพูดแบบยิ้มๆ
“แล้วมันก็มืดแล้วไงพี่ เพื่อนผมบ้างคน จะไม่ทำ จะเลิกแล้วขอกลับ ไม่ก็ไม่ยอมเอาเพื่อนผมไปซ้อมต่อหน้าต่อตา แล้วมันก็รุ่นว่า เรื่องรุ่นนี้มีความหมายกับมันมาก จนสุดท้ายก็วนกลับมาที่เรื่องผม  ”
“เรื่องอะไรว่ะ”
“มันก็พูดทำนองว่า พี่โอบมีน้องเป็นตุ้ด ไปประกวดดาวเทียม แล้วพวกนั้นก็จะจับผมแก้ผ้า ดูว่าเป็นตุ้ดรึเปล่า คนอื่นเสือกชอบใจ แล้วจะทำจริงๆ พี่โอบเลยมาห้าม แล้วพวกเพื่อนพี่โอบก็กั้นพี่โอบออกไป พวกที่เหลือก็พาผม กับเพื่อนอีก 2 – 3 คนที่มันไม่ได้มารับน้อง ไปที่ดงบอน ตอนที่พวกนั้นสั่งให้ผมเอาของมีค่าไปเก็บ ผมก็เลยแอบโทรหาพี่มิ๊ก แล้วก็เป็นอย่างที่พวกพี่เห็นละครับ” เอิทมาเล่าไป น้ำตาก็ไหลไป
“ไอ้เอิท มันจะร้องไห้ทำไม ทำยังก่ะไปเสียตัวให้พวกปีสองมา มันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ผมเอามือไปลูบหัวมัน
“ก็ผมทำให้พวกพี่ต้องเดือดร้อน ผมเป็นญาติก็ไม่ใช่ น้องแท้ๆก็ไม่ใช่ นี้ครั้งที่สองแล้วนิครับ”
“ใครบอกเมิง พวกกูให้เมิงมาอยู่กับกรูเนี่ย ก็ถือว่ากรูยอมรับแล้วว่าเมิงเป็นน้องชายพวกกรู หยุดร้องไห้ได้แล้ว”
“ครับพี่” มันเอามือปาดน้ำตา
“ลุกไหวไหม เดี๋ยวไปหาไอ้มิ๊กกัน ” แผลที่ขา ดูจะไม่ใหญ่โตอะไร มีรอยเย็บแค่ 2 เข็ม เห็นมันบอก  ผมพามันนั่งรถเข็นไปหาไอ้มิ๊ก

“โห่ พี่มิ๊ก ไปโดนอะไรมาครับ” ไอ้เอิทถามแบบตกใจ
“ตีน เพราะเมิงนั้นละ ” มันทำหน้าเหมือนจะโกรธใส่ไอ้เอิท
“แต่กรูหายแล้ว ไม่เป็นไร สองสามวัน เดี๋ยวหน้าหล่อๆก็กลับมาเหมือนเดิม” มันเอามือลูบหน้า ทำท่าเหมือนตัวเองจะหล่อใส่ไอ้เอิท
“ พี่มิ๊ก โทรสับใหม่อ่อครับ ” มันเห็นไอ้มิ๊กยังนั่งเล่นไม่เลิก
“อืม พ่อพี่ซื้อมาฝาก ไอ้โอมห์ก็ได้นะ” แล้วผมก็ยื่นโทรสับของผมให้ไอ้เอิทดู มันนั่งกดเล่นสักพักก็กดคืนผม
“พี่โอมห์อาจารย์อะไรก็ไม่รู้โทรมา” อะไรกันอีกว่ะเนี่ย อาจารยืโทรมาหาทำไมฟ่ะ ผมมองดูนาฬิกานี้ก็เกือบ จะ 1 ทุ่มแล้ว คงเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ
“สวัสดีครับ ครู”
“คุณกวีภพ คุณอยู่ที่ไหน” ผมจำได้ว่าน้ำเสียงครูตอนนั้นดูดุมากๆ
“อยู่โรงบาลกับเพื่อนแล้วก็น้องครับ มีอะไรรึเปล่าครับ”
“งั้นเธอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเย็นไหม” ครูถามเสียงแข็งใส่ผมอีกครั้ง
“ผมอยู่โรงบาลทั้งวันเลยครับวันนี้ มีอะรึเปล่าครับ”
“งั้นก็ดีละ ผมจะถามคุณแค่นี้ละ เพื่อนเรา กับน้องเราชื่ออะไรนะ” ผมบอกชื่อ มิ๊กกับไอ้เอิทไปให้อาจารย์ แล้วอาจารย์ก็วางหูไป ผมเองยังงง ว่ามันมีเรื่องอะไรกันว่ะ
“มีไรว่ะไอ้โอมห์” มิ๊กอ้าปากถามก่อนที่ไอ้เอิทจะถาม
“ไม่รู้ว่ะ ครูโทรมาถาม เรื่องอะไรเมื่อเย็นก็ไม่รู้สงสัยมีเรื่องแน่ๆเลย” สองคนดูสีหน้าตื่นๆ
“เมิงเข้าไปมหาลัยดีกว่าไหม” ไอ้มิ๊กเสนอความคิดเห็น
“แล้วพ่อกับแม่ใครจะพาไปกินข้าวละ” ผมยังห่วงหน้าที่ตัวเองอยู่
“ขานั้นเขาโตแล้ว หาข้าวกินแค่นี้คงไม่เกินความสามารถมั้ง เมิงไปมหาลัยก่อนดีกว่า” ผมตกลงกับขอเสนอของไอ้มิ๊ก ทิ้งไอ้เอิท ให้อยู่กับไอ้มิ๊ก เพราะถ้ามันจะกลับเตียงก็คงใช้พยาบาล มาเข็นไปก็ได้ ระหว่างทางที่ไปมหาลัย พยายามกดเบอร์หาไอ้ไนท์แล้วก้เพื่อนคนอื่นตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีคนรับสาย แถมยังกดเบอร์ผมทิ้งอีก ผมเร่งมอไซค์เต็มทีเพื่อที่จะไปที่มหาลัยให้เร็วที่สุด


ตอนนี้มีกันอยู่ครบทุกชั้นปี นั่งกันเป็นวงกลม ล้อมรอบโอ่งใบไม่ใหญ่มากนัก อยุ่ตรงบริเวณต้นไม้ที่เกิดเรื่องเมื่อวันก่อน ฟ้าก็มืดแล้วนะครับ คุณเพื่อนเมิงลืมไปแล้วรึไงว่าเมื่อเช้าวันก่อนมีอะไรเกิดขึ้นที่นี้  พอจอดรถเสร็จผมก็เดินตรงเข้าไปยังบริเวณที่ทุกคนนั่งกันอยู่ ระหว่างทางเดินเข้าไปพร้อมกับอาจารย์ที่โทรหาผมเมื่อสักครู่พอดี

“อืม ดีละที่มา เพื่อนกับน้องเรา อาการดีขึ้นรึยัง”อาจารย์ยังดูเครียดอยู่ไม่น้อย ผมก็ตอบไปตามความจริง แล้วก็เดินเข้าไปหาเพื่อนๆพร้อมกับอาจารย์


น้ำสาบาน
ขอทิ้งหัวเรื่องไว้แบบนี้นะครับ ผมต้องไปหาอะไรกินก่อแล้ว เดี๋ยวจะโดนท่านชายฆ่าหันศพเอา

[PEENAT1972]

ก็ไม่เป็นเป็นไรเลยนี่คะ คุณขา

เพราะอีป้าแก่ๆ ก็แค่มาอ่านเอามันส์ เอาสนุก สนองนีดตัวเองนิดนึง

ถ้าคนอ่านชอบก็อ่านต่อไป คนไม่ชอบก้ไม่ต้องอ่านก้ได้ค่ะ

ที่อ่านเพราะสนุก และเห็นความพยายามของคนทที่ใช้มันสมอง

กลั่นกรองเรื่องราวต่างๆ ออกมาให้รู้ ให้ได้ใจความตามเรื่องราวต่างๆ

ไม่ลองไม่รู้ ทรมารจะตายไป กว่าจะเอามาให้ใครได้อ่านซักตอน 

[MCMLXXIX]

หนุกดีครับ มาเขียนลงเรื่อยๆ นะครับ ตอนผมเรียนไม่ยักรู้ว่าบรรยากาศตอนกลางคืนมันน่ากลัวขนาดนี้ ฟังเรื่องเด็กวิ่งปิดเบรคเกอร์ก็สยองดี แต่ตอนผมเรียนก็อาศัยตึกเรียนนอนค้างคืนประจำ เพราะแอร์ฟรี มีเน็ตใช้ (เมื่อก่อนเน็ตแพงมาก) แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก มันก็เลยดูไม่น่ากลัวมั้ง แค้นสุดๆ ก็ตอนโดนอาจารย์ปล่อยยางรถมากกว่า

เดี๋ยวว่างๆ ได้เข้าไปเชียงใหม่อีก แวะไปดูบรรยากาศเก่าๆ หน่อยดีกว่า อ่านๆ เรื่องนี้แล้วก็คิดถึงทั้งอาจารย์ ทั้งเพื่อนเก่า

ปล. จบช้าเป็นเรื่องธรรมดา

[Y2Y]

  แบบว่าร่างกายขาดความหวาน
ขอหวานๆมาคั่นสักตอนสองตอนบ้างนะค่ะ

[mecon]

เรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องตีกันไม่จบกันง่ายๆแหะ
ถึงแม้ัเจ้าเอิทจะเป็นผู้ชายแต่โดนใครที่ไหนไม่รู้จะจับแก้ผ้า จะไม่ให้ขวัญเสียได้ยังไง
คนมันเลี้ยงดูมาไม่เหมือนกันอันนี้เราว่าเบา แต่คนอื่นว่ามันหนักหนา มันไม่แปลกหรอกคนมันไม่
เหมือนกันหนิ หน้าบางไม่เหมือนัก แต่ความเป็นคนเท่ากันมะใช่เหรอ
แต่จะทำอะไรก็ควรมีขอบเขต ตัดรุ่นแล้วยังไง ลงโทษคนที่กระทืบเจ้ามิกซ์อ่ะดูจะมีอะไรบ้าง
ทั้งคนที่อยู่ในเหตการ ทั้งคนที่รุมกระทืบพี่ตัวเองมันน่าจับไปดัดสันดานจริงๆ

ปล.นิยายทุกเรื่องในเล้าไม่ใช่แต่เฉพาะเรื่องนี้หรอกคะ ไม่ว่าจะจริงหรือปรุงแต่ง ทั้งคนอ่านและคนแต่งก็ควรมีวิจารญาณไม่ต่างกันหรอกนะคะ อ่านเอาสนุกเอามันส์ก็คงพอ  อีกอย่างกฏเล้ามันก็มีอยู่ตัวออกแดงแจ๋ ชิวๆ

[4559]

ขอให้มิ๊กหายไวๆนะครับ

[kitty]

 :เฮ้อ:ขอไห้เรื่องจบลงด้วยดีน้าาาาาาาาาา    

[SpaTa]

อย่างงี้มันต้อง กรีดเลือดด้วย

 

[♠DekDoy♠]

ต้องดูเป็นคน ๆ ไป
น้องเราดี ๆ ก็คงมี
ใช่ไหม?????

ทำแบบนั้นยิ่งไม่ได้ค่ะ เพราะเราเคยทำแล้วมันยิ่งแตกแยกเพราะเค้าเป็นรุ่นเดียวกัน ถ้ารับรุ่นแค่ไม่กี่คนรุ่นน้องจะมีปัญหากันเองจะทะเลาะกันในรุ่น
ซึ่งมันไม่ดีเลย ถ้าจะตัดต้องตัดทั้งรุ่นอย่างน้อยมันอยู่กับพี่กับน้องไม่ได้แต่พวกมันอยู่ด้วยกันได้ อย่างที่บอกค่ะพี่น้องสำคัญแต่ไม่สำคัญเท่าเพื่อน
เราไม่โกรธที่มันไม่เคารพเราแต่เราไม่ชอบใจที่พวกมันไม่รักกันเอง ถึงแม้น้องบางคนจะดี หรือแม้กระทั่งน้องรหัสเราสองคนดีคนไม่ดีคน เเต่เราก้ต้องตัดน้องออกซึ่งอธิบายน้องก็เข้าใจไม่ได้โกรธกัน แลทุกวันนี้ก็ยังคุยกับน้องอยู่

เรื่องน้องเขียนดีแล้ว ยิ่งเขียนยิ่งดีขึ้นนะสนุกขึ้นเรื่อยๆน่าติดตาม
ส่วนเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องแม้ว่าตอนนี้มันอาจเป็นปัญหาใหญ่ แต่ถ้าผ่านมันมาได้เมื่อกลับไปมองอีกครั้ง จะมองเห็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋วจริงๆ

ขอให้น้องมิ๊กหายไวๆกลับมาหล่อเหมือนเดิม 555 แล้วเรื่องบุคคลปริศนานั้น อยากรู้อ่ะว่าใครเอิร์ทคงไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกมั้งงงงง

+1 เป็นกำลังใจค่ะ

[IZE]

แวะมาให้กำลังใจ สู้ๆๆก็แล้วกัน

[BlackClover]

อย่าคิดมากเรื่องเติมแต่ง เนื้อหาเลยค่ะ
อ่านเอามันส์อ่ะ ได้สัมผัสชีวิตของการรับน้องที่เขาว่าโหดหนักหนาผ่านเรื่องนี้ก็ดีไปอีกแบบ
เพราะคณะเรา มันไม่โหดเท่าไหร่ ถึงแม้มหาลัยจะเป็นระบบ aggie sotus แต่มันก็อ่อนลงเรื่อยๆเพราะ มีเด็กฆ่าตัวตาย(ในรุ่นเรา จนต้องยกเลิกการรับน้อง) เหอๆๆ... แต่คณะอื่นๆ อย่างพวกวิศวะเขาก็ยังเข้มงวดอยู่มากล่ะ ถึงแม้่จะอ่อนลงบ้างก็เถอะ

เรื่องนี้ทำให้เข้าใจว่า... นี้สินะการรับน้องหฤโหดที่เขาพูดกัน แล้วยังมีการสอดแทรกความสัมพันธ์แบบเพื่อนเข้ามาด้วย มันได้อรรถรสของวัยเรียน มหาลัยดีออก

ใครใคร่อ่านก็อ่าน ใคร่ไม่ใคร่อ่านก็เรื่องของเขา เพราะการเขียนออกมาแต่ละตัวอักษรมันยากมาก
การเขียนให้ตัวเองเข้าใจว่ายากแล้ว แต่เขียนให้คนอื่นเข้าใจยิ่งยากกว่าอีก

สู้ๆ ค่ะ

ปล. สงสัยว่า มิกซ์กับโอม เขาเรียกว่าอะไร เหมือนอยู่ด้วยกันทั้งชีวิตจริงๆอ่ะ 

[salemon]

ตกลงว่าจะจบอย่างไงอ่าเนี่ย

แต่แอบหมั่นไส้รุ่นน้องจริงๆ

[yomaster]

กำ

ขอกลับบ้านก่อน

คืนพรุ่งนี้ จะมาอ่านต่อครับ

เนื่องจาก พรุ่งนี้ มีภารกิจ ไปสัมภาษณ์ ภาค ค. กรมชลฯ ครับ

แล้ว ๆ จะกลับมาอ่านเด้อ

[StillLoveThem]

...คุณพ่อคุณแม่ทั้งสองครอบครัวน่ารักเนอะ
...ปัญหารุ่นพี่รุ่นน้องมันมีอยู่แล้วแหละ  เรื่องปกติ
...มีปัญหาก็ค่อยๆๆแก้กันไป แก้กันมานานแค่ไหนแล้ว ปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่..ก็คนมันต่างจิตต่างใจ 
...ไอ้คุณไนท์ มันทำอะไรรุ่นน้องอีก ปัญหาไม่จบซักทีนะ แก้แค้นกันไปก็แก้แค้นกันมา
...เป็นกำลังใจให้คนเล่าวุ้ย กับข้าววันนี้คงจะหวานอีกละซิ เพราะกินกับหวานใจ

[โจ๊กกุ้ง]

รออ่านต่อ

[┗◎┗◎]

ยิ่งอ่านยิ่งมันส์

พ่อแมแ่ทั้งสองฝ่ายน่ารักจริงๆ
อยากรู้ตอนต่อละอ่ะ "น้ำสาบาน"

[numay]

สู้ๆค่ะ
ไม่ต้องคิดไรมากหรอกค่ะ
การมีปัญาหากันในตอนเรียนมันเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ
เราไม่สามารถทำอะไรให้ถูกใจคนได้ทุกคนค่ะ
แค่เราไม่ทำให้คนอื่นเดือนร้อนแค่นั้นก็พอแล้วค่ะ
ปัญหามันมีไว้ให้แก้ค่ะ
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

 

[4559]

เขียนได้ลื่นไหลดี


อ่านแล้วเห็นภาพตามเลยอ่า

[To_Feel]

ต้องดูเป็นคน ๆ ไป
น้องเราดี ๆ ก็คงมี
ใช่ไหม?????

ทำแบบนั้นยิ่งไม่ได้ค่ะ เพราะเราเคยทำแล้วมันยิ่งแตกแยกเพราะเค้าเป็นรุ่นเดียวกัน ถ้ารับรุ่นแค่ไม่กี่คนรุ่นน้องจะมีปัญหากันเองจะทะเลาะกันในรุ่น
ซึ่งมันไม่ดีเลย ถ้าจะตัดต้องตัดทั้งรุ่นอย่างน้อยมันอยู่กับพี่กับน้องไม่ได้แต่พวกมันอยู่ด้วยกันได้ อย่างที่บอกค่ะพี่น้องสำคัญแต่ไม่สำคัญเท่าเพื่อน
เราไม่โกรธที่มันไม่เคารพเราแต่เราไม่ชอบใจที่พวกมันไม่รักกันเอง ถึงแม้น้องบางคนจะดี หรือแม้กระทั่งน้องรหัสเราสองคนดีคนไม่ดีคน เเต่เราก้ต้องตัดน้องออกซึ่งอธิบายน้องก็เข้าใจไม่ได้โกรธกัน แลทุกวันนี้ก็ยังคุยกับน้องอยู่

เรื่องน้องเขียนดีแล้ว ยิ่งเขียนยิ่งดีขึ้นนะสนุกขึ้นเรื่อยๆน่าติดตาม
ส่วนเรื่องรุ่นพี่รุ่นน้องแม้ว่าตอนนี้มันอาจเป็นปัญหาใหญ่ แต่ถ้าผ่านมันมาได้เมื่อกลับไปมองอีกครั้ง จะมองเห็นแค่เรื่องขี้ปะติ๋วจริงๆ

ขอให้น้องมิ๊กหายไวๆกลับมาหล่อเหมือนเดิม 555 แล้วเรื่องบุคคลปริศนานั้น อยากรู้อ่ะว่าใครเอิร์ทคงไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกมั้งงงงง

+1 เป็นกำลังใจค่ะ

ผมเห็นด้วยกับ คุณ iamnan เรื่อง รับรุ่นน้อง ครับ
แต่ประเด็นของผมไม่ได้อยู่ที่ เรื่อง รับรุ่นน้อง
ผมไม่ได้สนใจว่า เราจะมีรุ่นน้องกี่รุ่น รุ่นน้องมันจะเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ถึงรุ่นที่ 100 ไหม
แต่ผมสนใจว่า ผมจะมีน้องที่มันเคารพผมอย่างเต็มใจ และผมก็พร้อมที่จะช่วยเหลือมันอย่างเต็มใจเช่นกันกี่คน
มันจะมีเพิ่มขึ้นไปเรื่อย ๆ ถึง 100 คน มากกว่าไหม
ผมอยากมีน้อง ผมไม่ได้อยากมีรุ่น

พ่อ แม่น่ารักมาก แถมสนิทกันมากด้วย
เพราะฉะนั้น มิกซ์ ไม่น่ามีปัญหาเรื่อง สู่ขอโอมห์อยู่แล้ว
 

สู้ สู้ ครับไรเตอร์
 

[uknowvry]

เข้ามาอ่านก็ติดหนึบๆๆๆ

[Little Devil]

ก็ไม่เป็นเป็นไรเลยนี่คะ คุณขา

เพราะอีป้าแก่ๆ ก็แค่มาอ่านเอามันส์ เอาสนุก สนองนีดตัวเองนิดนึง

ถ้าคนอ่านชอบก็อ่านต่อไป คนไม่ชอบก้ไม่ต้องอ่านก้ได้ค่ะ

ที่อ่านเพราะสนุก และเห็นความพยายามของคนทที่ใช้มันสมอง

กลั่นกรองเรื่องราวต่างๆ ออกมาให้รู้ ให้ได้ใจความตามเรื่องราวต่างๆ

ไม่ลองไม่รู้ ทรมานจะตายไป กว่าจะเอามาให้ใครได้อ่านซักตอน 

ู^
เห็นด้วยครับ
+1 เป็นกำลังใจนะ writer

[gtower]

  เจ๋ง อ่านเพลินดี รออ่านต่อนะคร้าบ