เรื่องนี้ไม่ได้มานั่งเล่าชีวิตตัวเองวันต่อวันประมาณว่าวันนี้ผมทำอะไร กินอะไร แบบนี้ไม่ใช่นะครับ
ผมเขียนจากสมุดบันทึกเรื่องของผม ก็แสดงว่าเรื่องทุกอย่างมันเกิดขึ้นไปแล้ว
ตอนนี้มันกำลังจะยุ่งๆแล้ว อย่าเพิ่งไปตัดสินใจนะครับว่าใครเลว
บ้างทีคนที่ผมอยู่ด้วยตอนนี้อาจจะไม่ใช่มิ๊กก็ได้ ถ้ามีเวลาย้อนกลับไปอ่านหัวเรื่องตอนแรกก็คงจะดีไม่น้อย
อีกไม่นานแล้วละครับ ในตอนนี้คงจะงงๆ กันหน่อย เพราะตอนที่เขียนใสสมุดผมก็ัสับสนไม่น้อยไปกว่าที่เอามาเขียนให้ทุกท่านนี้ละคราฟ
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เช้าวันรุ่งขึ้น ผมลืมตาขึ้นมา ยังแอบคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นมันคือความฝัน แต่คงเป็นไปไม่ได้ เพราะเอิทน้องอยู่ข้างกายผม แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นเป็นเรื่องจริงทุกประการ
“พี่โอมห์ ตื่นแล้วหรอครับ” มันลุกขึ้นมามองหน้าผม
“ไปอาบน้ำก่อนนะ เอิท” ผมลุกขึ้นไปอาบน้ำทันที จากก่อนหน้านี้ ผมกับเอิทมองหน้ากันแทบไม่ติดอยู่แล้ว ยิ่งมีเรื่องแบบนี้อยู่ด้วย เรื่องทุกอย่างมันดูยิ่งแย่ไปใหญ่ ผมอาบน้ำ วันนี้ใช้เวลานานมากๆ คิดอะไรไม่ออกเลยสำหรับทางออกของปัญหานี้
“พี่โอมห์ พี่มิ๊กโทรมา..........” มันตระโกน พร้อมกับเดินมาที่หน้าห้องน้ำ
“เอาวางไว้ที่หน้าห้องน้ำนั้นละ เดี๋ยวพี่ออกไปเอา” เอิทวางไว้ตามที่ผมสั่ง แล้วเดินเข้าไปเก็บที่นอนมั้ง ผมก็เอามารับโทรสับไอ้มิ๊ก
“ทำไมอาบน้ำแต่เช้า มีพิรุทว่ะ”
“พิรุทอะไร ก็อยากอาบน้ำตอนเช้า มันแปลกตรงไหนเนี่ย”
“จะออกไปหาใคร แต่เช้า” ไอ้นี้นิมันยังไงกันว่ะเนี่ย
“เมื่อคืนปิดเครื่องทำไม ” ทีกรูละเมิง
“แบตหมด..”
“แบตหมดอะไร ถ้าแบตหมดอยู่บ้านทำไมไม่ชาตร์ เมิงปิดเครื่องไปหาใครมากันแน่” ผมใส่ไม่ยั้งเลย
“อะไรเนี่ย แล้วโอมห์จะมาบ้านวันไหน อย่าลืมเรื่องไปทะเลนะ” เสียงหวานขึ้นมาเลยนะเมิง
“ไม่รู้ เดี๋ยวกลับแล้วก็เห็นเองละ มีอะไรอีกป่าว อาบน้ำอยู่”
“ก็ได้ งั้นแค่นี้นะ อย่าแอบทำร้ายตัวเองนะจ๊ะที่รัก” มันกดวางสายไป
ผมอาบน้ำแล้วก็แต่งตัวเสร็จออกมาจากห้องน้ำเลย ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไร แต่ที่รู้ๆไม่อยากอยู่ห้องกับไอ้เอิทสองต่อสอง ผมเครียดมากๆ จะมองมุมไหนก็หาทางออกสำหรับเรื่องนี้ไม่ได้เลยจริงๆ ขอออกไปอยู่คนเดียวสักพักดูท่าจะดีกว่า ผมเดินไปเก็บกระเป๋าเอาหนังสือ กระดาษ ปากกา ไดอารี่ หยิบพวกมันทั้งหมดออกมาจากห้อง ไปนั่งฆ่าเวลาที่ห้องสมุดมหาลัยดีกว่า
“เอิท พี่ไปมหาลัยนะ เงินวางที่โต๊ะนะ” ผมวางเงินแล้วก็ออกไปจากห้องไม่ได้รอว่ามันจะตอบอะไร ตอนนี้เราไม่ได้คิดอะไรเผื่อไว้เลยถ้ามิ๊กได้รู้ ผมเดินออกจากห้องอย่างไร้จุดหมาย มีกระเป๋า 1 ใบที่ใส่แต่อะไรไม่รู้มาเต็มกระเป๋า อะไรว่ะห้องของกรูแท้ๆแต่กรูยังไม่มีสิทธิที่จะอยู่เลย สมองไม่สั่งการให้ทำอะไรใดๆทั้งสิ้น พาตัวเองมาถึงรถมอเตอร์ไซค์ นิ้วมือบรรจงกดสตาทเครื่อง ออกรถไปยังเบื้องหน้า แต่ไม่รู้จะไปที่ไหน ตอนนี้สมองมันว่างเปล่าไปหมด ผมขี่รถผ่านมหาลัย ตรงไปยังทางสวนสัตว์ แต่ก็ไม่ได้แวะอยู่ดีๆความคิดก็โผ่ลเข้ามาในหัว ผมตรงดิ่งที่ครูบาศรีวิชัย ไม่ได้จะไปขอพรให้เรื่องเลวๆที่มันเกิดขึ้นหายไปหรอกนะครับ เพราะเรื่องแบบนี้พระคงไม่ช่วย
“พวงมาลัยไหมน้อง” เสียงป้าที่ตั้งบูท เหมือนมีงานออกร้านอะไรสั่งอย่างตะโกนแข่งกันแย่งลูกค้า ผมไม่ได้สนใจแต่อยากจะเอามาพิมพ์ ผมเดินตรงไปที่น้ำตกห้วยแก้ว น้ำตกนี้โด่งดังมากมายในเรื่อง ..... เพราะเคยมีคลิป ไม่ดิ ออกมาเป็นแผ่น VCD เลยครับมาขายอยู่ช่วงหนึ่ง ตอนนั้นผมยังเรียนอยู่เทคนิคอยู่เลย เชื่อไหมครับว่าเคยมีหลายคนที่เลยที่เคยบอกผมว่า ที่เลือกมาเรียนที่เชียงใหม่เป็นเพราะ อยากเรียนมหาลัยที่มีน้ำตกอยู่ด้านหลัง ใช่เลยครับ ก็น้ำจากน้ำตกห้วยแก้วมันไหลต่อไปที่อ่างแก้วนิว้า
ผมชอบมาที่นี้เวลาที่เลิกเรียนเร็ว แล้วไม่อยากกลับห้อง ชอบมาเดินทางที่คนอื่นเขาไม่นิยมเดินกัน ปีนหิน ขึ้นไปตรงที่ที่สวยที่สุดของน้ำตกนี้ แล้วไปหยุดดู เชียงใหม่ในอีกมุมมองหนึ่ง เสียงน้ำตกถึงมันจะดังจนน่ารำคาญ (สำหรับผมนะครับใครที่ว่ามันเสียงน้ำฟังแล้วสบายใจมันไม่จริงเลย) ผมค่อยๆนั่งเอาเท้าแช่น้ำ วันนี้ไม่มีพวกคนบนที่ราบสงมานั่งกินเหล้าให้เสียงดังรำคาญ มีแค่ผม กับน้ำตก ป่าเขา แล้วก็วิวเมืองเชียงใหม่ ผมอยากจะบอกเรื่องนี้ให้มิ๊กรู้ใจจะขาด แต่ก็กลัว กลัวว่ามันจะเกลียดไอ้เอิทไปเลย เพราะยังไง เอิทผมก็ยังคิดว่ามันเป็นน้องเสมอในสายตาผม ผมปล่อยใจให้ลอยไปกับเสียงน้ำตกจนนานเท่าไรไม่รู้ โทรสับก็ดังขึ้น
“พี่โอมห์อยู่ที่ไหนครับ” คงไม่ต้องบอกแล้วนะครับว่าใคร
“แถวๆห้องเนี่ยละมีอะไรรึเปล่า”
“ป่าวครับพี่ ผมอยากคุยด้วย เสียงอะไรอะพี่โครตดังเลย”
“น้ำตก กรูอยู่น้ำตกมีอะไรก็พูดมาดิ “
“เรื่องเมื่อคืนนะพี่ ผมชอบพี่จริงๆนะครับ ถึงผมไม่รวย ไม่มีเงินแบบพี่มิ๊ก แต่ผมสัญญานะพี่ว่าผมจะไม่ให้พี่ลำบากเลย” เป็นประโยคที่ผมไม่คิดจริงๆว่าจะได้ยินออกมาจากปากของมัน
“ แล้วถ้ากรูบอกว่ากรูชอบเมิงไม่ได้ละเอิท “
“ ทำไมละครับพี่ “ ถามเหมือนเด็กน้อยจริงๆ
“ถ้าพี่ชอบเรา แล้วไอ้มิ๊กละ ถึงยังไงพี่ก็มองเราเป็นได้แค่น้องชายคนหนึ่ง พี่เสียใจนะเอิทกับเรื่องเมื่อคืน พี่ทำไปเพราะอารมณ์มันพาไปไม่ใช่ว่าพี่รู้สึกอะไรกับเราเลย “
“แต่ผมชอบพี่ตั้งแต่ที่มาอยู่ที่นี้แล้วนะครับ”นี้เริ่มเป็นประโยคที่ผมไม่ชอบเอาสะเลย ผมเข้าใจว่ามันคงหมายถึงตั้งแต่มาอยู่ที่นี้
“แล้วยังไง ถึงพี่ไม่มีไอ้มิ๊ก พี่ก็ชอบเราไม่ได้อยู่ดี ความรู้สึกมันให้ได้แค่นี้จริงๆนะเอิท ไปหาคนที่เขาชอบเราได้เถอะ เรื่องนี้พี่ไม่บอกไอ้มิ๊กหรอก”มันหาทางออกไม่ได้จริงสำหรับปัญหานี้
“แล้วผมจะทำยังไงละครับพี่ ต้องนั่งมองพี่มีความสุขกับพี่มิ๊ก มันเจ็บนะครับ”
“แล้วเอิทจะให้พี่ทำยังไง พี่บอกแล้วว่าเราเป็นได้แค่น้อง พี่ให้เราได้แค่นี้จริงๆ” มันเงียบไป ไม่พูดอะไรต่อเลย
“เอิท เอิทยังอยู่ไหม” ผมถามเพราะว่าแปลกใจที่มันเงียบไป
“ครับพี่ ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมจะพยายาม”
“พยายามอะไร เอิท” เพราะมันพูดประโยคที่ทำให้ผมสงสัย
“ก็พยายาม ก็คือพยายามไงครับพี่ ” เรื่องของมันเถอะว่าถือว่ามันเข้าใจแล้วละกัน
“รีบๆกลับห้องนะพี่” มันวางสายไป ทำไมน้ำเสียงมันถึงเปลี่ยนไปจากตอนแรกแล้วนะ รึว่าเรื่องนี้มันจะจบแล้วจริงๆ
อากาศเริ่มจะร้อนแล้ว แดดออกนิครับถึงแม้ว่าจะหน้าฝน แต่ก็รู้ๆกันอยู่ว่าโลกมันร้อน จริงๆโลกนี้มันมีอะไรแปลกๆต้องหลายอย่าง ไม่งั้นลุงๆป้าๆคงไม่มานั่งอ่านเรื่องของผมใช่ไหมครับ
มื้อกลางวันของผมนี้ผมฝากท้องไว้ที่โรงอาหารมหาลัย ยังดื้อดึงที่จะไม่กลับห้องอยู่ดี ถึงไอ้เอิทจะบอกว่าไม่มีอะไรแล้วก็เถอะ ส่วนไอ้มิ๊กก็เล่นไม่โทรมาเลย คงยุ่งๆกับเรื่องที่บ้านมันอย่างแน่นอน มันจะรู้ไหมเนี่ยว่ามันเหงา ไอ้ไนท์ก็อีกคนพอเวลาแบบนี้ไม่เคยจะได้เห็นหน้า แม้แต่โทรสับก็ยังไม่เคยยิงมาหา อีกตั้ง 2 วันกว่าจะได้กำหนดกลับบ้านที่พิษณุโลก ตักข้าวเข้าปากคำน้ำคำ กินข้าวเสร็จผมเอาตัวเองไปทิ้งไว้ร้านเกม ใกล้ๆกับมหาลัย นั่งเล่นไปเรื่อยจนดูเวลาอีกที่ 5 โมงเย็นเข้าไปแล้ว มารู้ตัวก็ตอนที่ไอ้มิ๊กมันโทรมาถามนั้นละครับ
“กินข้าวรึยัง”
“หายหัวไปไหนมาทั้งวันไม่โทรหา กรูไม่กล้าโทรกลัวแม่เมิงจะสงสัย” จริงๆแล้วผมจำได้นะครับว่าโกรธ ถึงพูดแบนั้น
“ก็ไม่หายไปไหนนิ ก็คิดถึงอยู่ไม่รู้สึกรึไง” ยังจะมากวนตีนอีก
“รู้สึกบ้ารู้สึกบ้ออะไรละ ”
“โกรธอะไรมิ๊กอ่ะ”
“ยังมีหน้ามาถามอีก เมิงหายหัวไปไหนมาทั้งวัน เพิ่งจะมาโทรหา ตอน 5 โมงเย็นเนี่ย”
“ก็ป่าว ที่บ้านยุ่งๆคนโน้นมาคนนี้มา ก็ว่าจะโทรแต่ก็ไม่ได้โทร”
“แล้วไง”
“ก็ไม่แล้วไง โทรมาแล้วเนี่ย จะอะไรหนักหนาว่ะโอมห์ ที่เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้ว่ะ”
“แบบไหน กรูเป็นแบบไหนไม่ทราบ” ผมเยอะไปไหมเนี่ย
“ก็ไม่ยังไง อะขอโทษ” ก็แค่นั้นเมิงพูดมาก็จบแล้ว
“แล้วอยู่ที่ไหน แม่ไม่อยู่รึไง ถึงโทรมาหาได้” คือที่ต้องเป็นแบบนี้เพราะว่าแม่มิ๊กจะชอบถามว่าใครโทรมา โทรหาใคร ไม่คุยกับใครบ่อยๆ ผมก็กลัวว่าถ้าแม่รู้ว่าเป็นผมแล้วท่านจะสงสัยเอาว่าเพื่อนอยู่ด้วยกันแท้ๆทำไมต้องโทรหากันบ่อย
“อยู่ โอมห์ แม่ถามหาลูกสะใภ้” บอกกรูทำไมว่ะเนี่ย
“แล้วยังไง มิ๊กบอกแม่ว่าไงละ”
“ก็บอกว่าเดี๋ยวอีกสองวันก็จะลงมาหา”
“หมายความว่าไงอะมิ๊ก” นั้นดิ ความหมายของมันคืออะไร ผมคิดในใจ
“ก็ไม่ยังไง เมิงนี้โง่จริงๆเลย ไปกินข้าวก่อนนะ ผู้ใหญ่เต็มบ้านเลย แล้วก่อนนอนเดี๋ยวโทรหา”
“อืม ถ้าโทรมาไม่ติดก็แสดงว่านอนแล้วนะมิ๊ก”
“ไม่รุ้ ถ้าโทรไม่ติดแสดงว่าเมิงอยู่กับคนอื่น” มันวางสายไปทันทีที่จบประโยค บ้าอำนาจได้อีกนะเมิง ตอนที่คุยกับเมิงมันทำให้ผมลืมเรื่องทุกอย่างไปได้จริงๆ ใจก็คิดนะครับว่าแล้วทำไมกรูไม่ลงไปหามิ๊กเลยละว่ะ จะได้อยู่เที่ยวที่บ้านกับเพื่อสักวันสองวันก่อนจะไปทะเล
ว่าแล้วก็ไม่รอช้า จ่ายเงิน กลับห้อง เปิดประตูเข้าไปก็เห็นไอ้เอิทกำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ ดูมันจะปรกติแล้ว ไม่ได้มีอาการอะไร ผมเดินเข้าห้องมันก็ถามว่ากินข้าวรึยัง ยิ้มให้ปรกติ แต่มันไม่เหมือนเดิมสำหรับผม ผมเดินเข้าห้องเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าแค่สองชุด เพราะว่าที่เหลือไอ้มิ๊กมันขนกลับไปหมดแล้ว
“เอิท อยู่คนเดียวได้ไหม” ผมตะโกนถามมันขนาดที่ยัดของใช้ที่จำเป็นใส่กระเป๋า
“พี่โอมห์จะไปไหนละครับ”
“อ้าวมิ๊กไม่ได้บอกรึไง ว่าพวกพี่จะไปทะเลกัน”
“ป่าวนิครับ ทำไมพี่โอมห์จะให้เอิทไปส่งรึเปล่า”
“แล้วเราอยู่คนเดียวได้รึเปล่าละ” กรูยังจะมีหน้าไปห่วงมันอีก
“สบายพี่ ไปเถอะ อย่าลืมของฝากเอิทละกันคราฟ” มันปรกติแล้วจริงๆด้วย สำหรับผมเพราะไม่มีอาการที่จะบ่นน้อยใจที่ผมจะไปเลย ก็ดีเหมือนกัน ระหว่างที่ผมไม่อยู่เพื่อมันจะคิดอะไรได้บ้าง ผมส่งเงินให้เอิทติดตัวไว้ 2000 แล้วก็บัตร ATM ของมิ๊กอีก 1 ใบเพื่อว่ามันต้องใช้
“พี่ให้เก็บไว้ แล้วดูแลตัวเองด้วยละ สำคัญ อย่าพาใครเข้ามาในห้องเข้าใจไหม” เอิทดูจะเข้าใจคำพูดที่ผมบอก เล่นเอาผมเกือบลืมไปเลยกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ก็นะใครจะไปลืมง่ายๆเรื่องพวกนี้
ผมซื้อตั๋วรถกลับบ้านทันทีที่มีเที่ยวรถ พอขึ้นรถได้ก็เอาหูฟังยัดในตำแหน่งของมันเลย ผมไม่ชอบดูหนังบนรถทัวร์ มันเสียงดัง แสบตา ไร้สาระ สำคัญพากท์ไทย ผมไม่ชอบ ไม่ได้ดัดจริตนะครับ แต่ผมไม่ชอบมาตั้งแต่เป็นเด็กแล้ว จนตัวเองหลับ หลับ หลับ หลับ แล้วก็หลับ ดีสะที่ไม่มีคนนั่งข้างๆ
“ สถานีลำปางนะค่ะ ” เสียงพนังงานรถตะโกนบอกพูดโดยสาร ความคิด หนึ่งก็แว๊บเข้ามาแทนที่ในหัวผมพอดี
ที่นี้ลำปางนิว้า ผมรีบหยิบโทรสับขึ้นมาหาไอ้ข้อความที่มันส่งมากวนตีนผมบ่อยๆ เอาว่ะถ้าเมิงรับโทรสับกรู ก่อนที่รถจะออกกรูก็จะอยู่กับเมิงในคืนวันเกิดเมิงเนี่ยละ
ลำปาง หนาวมาก
หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557 (อ่าน 334513 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก