หัวข้อ: -- นั้นมันน้องกรู เพื่อนกรู --ทางเลือก และ มิตรภาพ 04/08/2557

[MM.Dog]

มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่


ชอบจังตอนที่โอมห์บอกว่าควรจะดีใจไหม  ในเมื่อเป็นเพื่อนมิกซ์ก็เอาแต่ใจ  แต่พอเป็นแฟนยิ่งเอาแต่ใจเป็นสองเท่า
นึกภาพออกเลยแฮะ

[┗◎┗◎]

งานนี้มิกซ์น่ารักแฮะ
ฮาาา "เป็นเพื่อนก็ว่าเอาแต่ใจ เป็นแฟนเอาแต่ใจขึ้น 2 เท่า" คิคิ

ช่วยน้องเอิทด่วนนนนน 

[To_Feel]

 

[enhumto]

ผมอับส่วนนี้ให้ แอบเจ็บใจไปหลายรอบเหมือนกัน พรุ่งนี้จะอับรึเปล่าไม่รู้นะครับ ขอไม่สัญญา เพราะรุ่นน้องสวดคืนสุดท้ายแล้ว ขอบคุณที่ทุกท่านติดตามอ่าน
ขอบคุณที่ไปดันด้นหา เดอะมิส มาดู แล้วได้มามีอารมณ์แบบเดียวกัน


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สายสัมพันธ์

“มิ๊กจะไปที่ไหน” ผมขอเป็นคนขี่เอง เพราะเวลาที่มันโมโหมันขับรถไม่ระวัง
“ไม่รู้ ที่ไหนก็ได้ที่มันเงียบๆ ไม่มีคนเมิงลองคิดสิว่ะ” มาลงที่กรูสะงั้น ผมเลยเลือกที่จะไปที่ประจำของพวกผม ระหว่างทางขี่ไป จำได้ว่าวันนั้น  ในตอนเช้า ฝนก็ทำท่าจะตก แต่ก็ไม่ตกเลยทั้งวันจนกระทั่งพวกผมลงดอยลงมาก็ไม่ตก แล้วจะมาตกทำอะไรตอนนี้ว่ะ บร๊ะเจ้า
“อยู่ไหน พวกเมิง บอกกรูมา” มันตะคอกใส่โทรสับ ไม่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร
“ไปที่เดิม เร็วๆ” มันเร่งผม ตอนนี้ลมก็แรง ทั้งฝุ่น ทั้งลม อะไรกันว่ะเนี่ย  แต่ผมก็ยังไม่ลืมที่จะบอกเพื่อนชี้ ไอ้ไนท์นั้นเอง แค่บอกเฉยๆ เพื่อมันจะว่างมาดูเหตุการณ์
 ผมขับเข้าไปยังบริเวณเดิม เสียงรุ่นน้องกำลังแหกปากด่าน้องๆปี 1 อย่างสนุกปาก แต่ สภาพที่เห็นคือ มีขวดสุราขาวเต็มไปหมด แล้วรุ่นน้องปี 1 นั้นหรือ จากการก่ะด้วยสายตา เห็นที จะมีไม่ครบ คงจะโดนแบ่งไปทำโทษแน่ๆ ขนาดที่ผมกำลังจอดรถ มีคนที่เร็วกว่าผม นั้นคือไอ้มิ๊ก มันกระโดดลงไปแล้วเริ่มวิ่งไปที่กลุ่มน้องปีสองที่ยืนกลุ่มเป็นกลุ่ม ผมค่อยๆตั้งขาตั้ง พร้อมกับตั้งสติด้วย เพราะว่าดึกแล้ว ดึกมากๆด้วย ถ้าเรื่องถึงหูใครก็ช่าง กรูตายแนๆเพราะกรูเป็นรุ่นพี่แล้วมาอยู่ที่ตรงนี้
“เอ๋อ..............พี่มิ๊กสวัสดีครับมาได้ไงครับเนี่ย.............” เสียงรุ่นน้องปีพูดกับมิ๊กด้วยเสียงเมาๆ มึนๆ ผมจำไม่ได้ครับว่าวันนั้นใครที่เป็นคนทักมันแต่เห็นว่ามันส่งแก้วที่ใส่อะไรสักอย่างให้ไอ้มิ๊กด้วย
มิ๊ก ปัดแก้วตกพื้น “กรูบอกพวกเมิงแล้วใช่ไหม ว่าถ้าจะรับน้อง พวกเมิงห้ามเมา” เวงเอ๋ยมีเรื่องแน่ๆ ผมเดินตามมาด้านหลัง ตอนนี้รุ่นน้องปี หนึ่งที่หมอบอยู่กับพื้น เริ่ม หันมามองพวกผม แล้วซุบซิบกัน ประหนึ่งมีความหวังที่จะได้กลับห้องกันแล้ว ผมมองหาไอ้เอิทในกลุ่มน้องพวกนั้น แต่ก็ไม่เจอ ยืนดูอยู่ได้เกือบ 5 นาที หูก็ได้ยินไอ้มิ๊กยืนต่อว่าน้อง
“พี่จะมาเสือกอะไรด้วย นี้มันน้องผม” เสียงสนทนาที่ดุดัน มันคงไม่ต้องเรียกพี่แล้วละมั้ง
“ก็จริง พวกมันน้องเมิง แล้วพวกเมิงไม่ใช่น้องกรูใช่ไหม” เบื้องหน้าไอ้มิ๊กมีรุ่นน้องอยุ่ไม่น้อยที่ทั้งเมา แล้วก็ไม่ชอบหน้ามันเป็นทุนเดิม ตอนนี้คนที่หวังว่าจะเพิ่งได้ก็คงเป็นรุ่นน้องผู้หญิง ที่มีแล้วละครับ
“แล้วยังไง ถึงยังไงเมิงก็ไม่มีสิทธิมายุ่งกับน้องกรู” น้องปีสองมันเมาแล้วไม่มีเหตุผล ดูเหมือนกำลังจะมีเรื่องจริงๆแล้วสินะ กรูจะห้ามดีไหมเนี่ย แต่ช่างมันเถอะ ปล่อยให้มันตีกันให้ตายเลยดีกว่า ผมก้มลงไปถามหาไอ้เอิทกับรุ่นน้องที่นอนอยู่บนพื้นหญ้า เลยได้ใจความว่ามันโดนเอาไปซ่อม ที่ดงบอน
“มิ๊ก กรูไปหาไอ้เอิทนะ” มันหันมาหาผมแล้วพยักหน้าให้
“เอ๋อ พวกเมิงจะทำอะไร ก็ดูไว้น่ะ ว่าน้องพวกเมิง มันนอนดูพวกเมิงอยู่” ผมหันไปบอกรุ่นน้องปีสองด้วย เพื่อคำพูดกรูจะทะลุเข้าไปในกระบาลมันบ้าง แล้วก็เดินจากมา

ผมเดินมาอย่างเงียบๆ ได้ยินเสียง ตะโกน ด่า สลับกับเสียงรุ่นน้องที่นับเลข ดังมาแต่ใกล้ ผมพยายาม เดินเข้าไปให้เงียบที่สุด เพราะอยากรู้ว่าพวกมันทำอะไรกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าไอ้ความเงียบของกรูจะทำให้กรูรู้ในสิ่งที่กรูไม่อยากรู้
            “เด็กรุ่นพี่เมิงใช่ไหมไอ้เอิท เมิงคิดรึไงว่าพี่เมิงจะคุ้มกระบาลเมิงได้” เสียงใครไม่รู้กำลังด่า คนชื่อเอิทอยู่ เอิทเดี๋ยวกับกรูรึเปล่าว่ะ
             “ไอ้พวกตุ้ด มันจะมาคุ้มกระบาลเมิงได้รึไงว่ะป่านนี้มันคงนอนสวนรูขี้กันอยู่ห้องนู้น” แล้วก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของไอ้คนที่พูดนั้นละครับ ตอนนี้กรูไม่รู้จะพูดอะไรกับพวกเมิงจริงๆ คิดในแง่ดีอย่างเดี๋ยวว่าพวกเมิงคงเมา ผมยังคงดูอยู่เงียบๆ ยังไม่พร้อมที่จะแสดงตัว
“ซีรีย์ นี้คือโทษฐานที่เมิงไม่เชื่อฟังพวกกรู แต่ไปสนิทสนมกับพวกรุ่นพี่ตุ้ดของเมิง”
“เอิท ไม่ต้อง ขึ้นมา” กรูไม่ไหวแล้ว จะด่ากรูก็ไม่ว่า แต่เอามาเป็นเรื่องลงโทษที่ไร้เหตุผลแบบนี้ ผมรับไม่ได้จริงๆ
“ไม่ได้น้องกรู มันต้องอยู่กับกรูอย่ามาเสือก อีตุ้ด”กรูโดนอีกแล้ว
“กรูว่าเมิงเมาแล้ว อยู่เฉยๆดีกว่า” ผมห้ามมันด้วยอาการเรียบๆ
“ผัวเมิงมาด้วยไหม พวกเมิงมาช่วยเมียน้อย เอ๊ะ รึว่าผัวเมิงว่ะ”    ผมปล่อยตัวไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ รู้อีกที มือก็เข้าไปที่หน้ามันไปเต็มๆ แล้วก็หวยออกแล้วละ ไอ้โอมห์เอ๋ย
“อันนี้ที่เมิงปากหมากับกรู ไม่ต้องมาเรียกกรูว่าพี่ เพราะจากวันนี้ไป พวกเมิงกับพวกกรูจะไม่ใช่พี่น้องกันอีกแล้ว” ผมชี้หน้าแล้วตะโกน ด่าพวกมัน
“ไอ้เอิท ลุก เมิงจะกลับไหม” ผมมองไปที่ไอ้เอิท มันยืนจมโครน อยู่ครึ่งขาเห็นจะได้ แล้วใครจะช่วยละว่ะเนี่ย มันคงลุกไม่ไหว แล้วในสถานการณ์แบบนี้ใครจะมามีน้ำใจช่วยกรูว่ะเนี่ย
“ลุกได้ไหม” มันส่ายหน้า รุ่นน้องที่เหลือ ผมก็ไม่หวังขอความช่วยเหลือมันอยู่แล้ว  กรุเองก็ได้ว่ะ ยอมเปื้อนจะได้กลับสักที ผมเดินลุยลงไปในกองโครนที่มีต้นบอนผสมอยู่จนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน ส่วนอาการนั้นหรือ เละๆ หนึ้บๆ ผมใส่รองเท้าเต๊ะมาด้วย ก้าวลงไปขาแรกก็ยุบไปจนหน้าแข้งหายไปครึ่งแล้ว คันว่ะ นี้ขนาดแค่ขาเดียวนะเนี่ย ขาอีกข้างก็ตามลงมา ต้องออกแรงมากมาย เพื่อที่จะก้าวต่อไป ยังที่ที่ เอิทมันอยู่
“เอิท ขยับไหวไหม”
“ขาแทบไม่รุ้สึกเลยพี่” มันทำท่าเหมือนจะร้องไห้ แบบว่าจะมาซึ่งอะไรตอนนี้
“มาพยายามเข้า จับมือพี่” ผมยื่นมือไปให้มันจับ แล้ว ก็พากันเดินออกมาจาก กองโครนอย่างลำบาก แต่แล้วไอ้เอิทก็ล้มลงนั่งที่ขอบตลิ่ง
“ไม่ไหวแล้วพี่โอมห์ ขาไม่มีแรงแล้ว” คือมันคงโดนทำโทษกันจนไม่ไหวจริงๆ แล้วจะให้กรูทำยังไงว่ะ ไอ้โอบก็ไม่อยู่ตรงนี้ ไอ้ที่เหลือก็ยินมอง เหมือนกรูสองคนเป็นตัวเหียอะไรสักอย่าง เอาว่ะ เอา แค่เดินไปที่รถเอง มันจะสักเท่าไร ผมเอาพลังบ้ามาจากไหนไม่รู้ แบกไอ้เอิทขึ้นหลัง ถ้าไม่ติดว่า เมิงตัวหนัก + ตัวใหญ่กว่ากรู สูงตั้ง 181 กรูคงต้องแบกควายขึ้นหลังสะละ นับ 1  2  3 ผมก็เอาไอ้เอิท ขึ้นหลังได้สำเร็จ พยายามเดินแบบช้าๆ ไปหา มิ๊ก
“ผมหนักไหมพี่โอมห์”
“อืมไม่เท่าไร” แต่จริงๆแล้วหนักฉิบหาย ไอ้มิ๊กกรูยังไม่เคยแบกมันขึ้นหลังเลย
“ขอบคุณนะพี่”
“ขอบคุณอะไรเมิงว่ะ”
“ขอบคุณที่มาไงครับ” คำคำนี้ทำให้ผมหายหนักไปเลย
“กินข้าวรึยังเอิท” ผมชวนคุยไปเรื่อย จะได้ลืมเรื่องน้ำหนักที่อยู่บนหลัง
“ยังเลยพี่ ตั้งแต่เย็น”
“แล้วไม่หิวรึไงวะ”
“หิว แต่ตอนนี้อยากนอนมากกว่า” แล้วผมก็มาหยุดกับภาพที่ปรากฏ อยู่เบื้องหน้า ไอ้มิ๊กกำลังโดนรุ่นน้องปีสอง ถวายมือ +เท้าใส่ ผมปล่อยไอ้เอิทลงจากหลังแล้ววิ่งเข้าไปหาไอ้มิ๊กทันที
“หยุด พวกเมิงหยุด ทำอะไรกันว่ะ” ผมตะโกนสุดเสียง พวกนั้นก็หยุดตามเสียงที่ผมบอก
“อะไรของพวกเมิงว่ะ เป็นอะไรไปหมด ทำหัยอะไรกันว่ะ” น้ำตาไม่รู้มาจากไหน อยุ่ดีๆก็ไหลออกมา ภาพของไอ้มิ๊กนอนกองอยู่ที่พิ้น
“แล้วพวกเมิง ก็นอนดูรุ่นพี่ตีกันแบบนี้รึไง จะไม่มีใครคิดจะห้ามเลยรึไงว่ะ” ผมหันไปว่าพวกน้องปีหนึ่งที่หลายคนก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่
“กรูขอแล้วกันนะ ต่อไปนี้กรูจะไม่มายุ่งกับพวกเมิงอีกแล้ว กรูแค่จะมาเอาน้องกรูกลับบ้าน” ผมขอพวกน้องปีสองที่ยืนอยู่ แต่ก็ไม่มีใครมามีท่าทีเปลี่ยนแปลง  สงสัยคงตายกันอยู่นี้ละว่ะกรู ผมสั่งเกตุว่าไอ้โอบน้องผมก็ยืนดูเหตุการณ์นี้อยู่ไกลๆ โดยที่ผมเองก็ไม่เข้าใจว่ามันเรื่องอะไรกัน แต่ที่รู้ๆต้องพาไอ้มิ๊กออกจากตรงนี้ให้ได้ ไหนจะไอ้เอิทอีก
“ให้กรูกราบพวกเมิงก็ได้ กรูขอพาเพื่อน พาน้องกรูกลับนะ” ผมพูดออกมาทั้งน้ำตา เป็นอะไรที่กรูไม่อายแล้ว กรูห่วงไอ้สองคนข้างๆกรูมากกว่า กรูพูดถึงขนาดนี้พวกเมิงยังไม่เปิดทางให้กรูเอาไอ้มิ๊กออกมาอีกรึไงว่ะ  ผมทำสิ่งที่ชาตินี้คิดว่าคงไม่ต้องทำกับใครอีกแล้วนอกจากผู้มีพระคุณทั้งหลาย สิ่งที่ทำก็ได้แต่ภาวนา ว่าที่กรูทำไป ก็เพราะเพื่อคนที่กรูรัก

    ใช่คราฟ ผมก้มกราบตีนพวกมันจริงๆ เสียงรุ่นน้องที่หมอบกันอยู่ร้องไห้ระงมกันมากกว่าเก่า น้ำตาผมเองก็ไหลไม่หยุด ไม่เข้าใจว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นเพราะอะไร แต่มันก็เกิดขึ้นแล้ว มีมือ ใครบ้างคนมาประคองให้ผมลุกขึ้น
 “ไปเถอะพี่ ผมขอโทษนะครับ” ไอ้โอบเดินเข้ามาประคองผมลุกขึ้น เดินเดินเข้าไปหามิ๊ก ตอนนี้มันไม่เหลือสภาพคนเก่งเลย ไอ้ปากเก่งที่ว่า ผมอยากให้มันลืมตาขึ้นมาพูดกับผมสักคำ แต่ก็อาการอะไรทั้งนั้น ส่วนเอิท โอบพามันมาที่รถแล้ว ผมคงไม่สามารถพาคนเจ็บสองคนออกจากที่นี้ได้ ผมพยายามเอามันทั้งสองขึ้นรถ แล้วไปจากที่ตรงนี้ แต่ก็ไม่สามารถทำได้ มันไม่สามารถพา 1 คนที่ไม่ได้สติ กับอีก 1 คนที่กึ่งหลับ กึ่งตื่นไปได้  ผมเอามิ๊กมาวางพิงไว้กับต้นไม้ พาไอ้เอิทมานั่งบนม้าหินอ่อน เสียงพวกน้องปีสองทะเลาะกัน ดังอยู่สลับกันเสียงร้องไห้ระงมของน้องปี 1 ผมไม่เข้าใจจริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมนั่งอยู่ข้างๆมิ๊ก ใจนี้มันหมดหวังจริงๆ อยากจะพาเมิงไปจากที่นี้ มือผมจับมือมันไว้แน่ สิ่งที่ผมยังแน่ใจว่ามันยังไม่ตายก็คือมันยังหายใจอยู่ ปากมันแตก มีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย แก้มบวม เสื้อผ้ามีแต่ฝุ่น ผมนั่งเม๋อไปนานเท่าไรไม่รู้ ไม่มีใครสนใจพวกเราสามคน ไม่แม้แต่จะเดินมาถามว่าเป็นอะไรกันบ้าง สักพักเสียงโทรสับก็ดัง
“ไนท์ ช่วยกรูด้วย............” นั้นเป็นคำแรกที่ผมพูดกับมันทั้งน้ำตา เพราะผมเองไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว
“เมิงอยู่ไหน” มันดูตื่นเต้นกับน้ำเสียงผมมาก
“ที่เดิม” แล้วมันก็วางหูไป ผมเองกับมานั่งลูบหัวไอ้มิ๊กอีกครั้ง มันนอนอยู่ที่ตักผมมันเหมือนเด็กจริงๆ ถึงจะปากแตก แต่ก็ยังดูน่ารักไม่น้อย น้ำตาผมอยู่ดีๆก็ไหล พอนึกถึงเรื่องที่มันถามว่า ดีใจไหมที่เมิงได้กรูเป็นแฟน เมื่อตอนหัวค่ำ ผมนั่งนึกอะไรไปเรื่อยจนตัวเองหลับไปรึเปล่าก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ไอ้ไนท์มาสะกิด
“โอมห์ๆ มิ๊กมันเป็นอะไรว่ะ” มันสะกิดผม ผมตื่นมา กระโจนกอดมัน ดีใจจริงๆที่ได้เจอเมิงวันนี้
“พาพวกกรูกลับห้องหน่อย เอาไอ้เอิทขึ้นรถด้วยมันนอนอยู่ที่ม้าหินอ่อน” ผมบอกมัน แล้วก็ประคอง มิ๊กไปที่รถไอ้ไนท์ เพราะผมต้องเอารถผมกลับไปด้วย

ผมเดินไปที่รถมอไซค์  ตอนนี้สถานที่เห็นนี้ไม่มีใครเหลืออยู่อีกแล้ว สิ่งที่พวกน้องทำกับผมมันเกินไปรึเปล่า ไม่รู้ว่าพวกเราเองทะเลาะรึว่าโกรธอะไรกันหนักหนา ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามิ๊กเองไปทำอะไรไว้บ้างตอนที่พาน้องขึ้นดอย แต่สิ่งที่ผมได้รับในวันนี้มันเกินไปจริงๆ ไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าเรื่องพวกนี้จะมาเกิดขึ้นกับตัวผมจริงๆ เพราะทุกครั้งที่ได้ยิน คณะอื่นเล่ากัน ผมก็ได้แต่เข้าใจว่ามันไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง แต่พอได้มาเจอกับตัวเองวันนี้แล้วผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ โทรสับเข้าอีกครั้ง คงไม่มีใครอีกแล้วน้องจาก เพื่อนผม

“มีอะไรว่ะไนท์ กรูกำลังจะถึงห้องแล้ว”
“โอมห์ กรูว่าพาไปโรงบาลดีกว่าว่ะ”

[nine-poo]

สุดท้ายแมร่งน้องก็เชี่ยว่ะ

ไม่มีคำพูดใดๆ

[┗◎┗◎]

โหยยยยย
เล่นกันหนักจริงๆ
ถึงว่ารับทีมีคนตายเกิดขึ้นบ่อยๆ 

[mecon]

เอิ่มไม่รู้จะพูดว่าไง ระบบทำให้คนเรารักกันก็จริง
แต่มันก้นั่นล่ะนะ ทุกคนยังเป็นวัยกลัดมันบ้าพลังและเลือดร้อน ยิ่งกินเหล้าเข้าไปก็ยิ่งบ้าอำนาจ
บ้าพลัง โอมห์กับมิกซ์วางแผนผิดไปหน่อยนะ อย่างน้อยๆถ้าจะไปทำอะไรกันแบบนี้
ก็น่าจะลากเอาเพื่อนไปด้วยไม่ใช่ไปกันแค่สองคนแบบนี้ แล้วผลของคนกลุ่มน้อยก็โดนหมารุมไง
เราก็คน พวกนั้นก็คน เคยเจอ เคอผ่านภาวะกดดันมาด้วยกันแล้วทั้งนั้ัน มันก็จะมาระเบิดไอ่วันที่มีน้ำเมา
ขาดสติมาด้วยนั่นล่ะ

บางครั้งคนเราก็ต้องยอมรับว่าใช้แค่คำพูดกับบารมีความเป็นพี่เป็นน้องมันไม่พอหรอก

[clubzaaateam]

ร้ายแรง 

[♠DekDoy♠]

เข้าใจน้องโอห์ม เพราะสมัยเรียนก้มีเหมือนกันรุ่นพี่กราบรุ่นน้อง

เพราะคำว่าระบบคำเดียว ตึงไปเกินไปมันก้ไม่ดี

ได้แต่อยากบอกว่ารุ่นพี่ควรทำให้รุ่นน้องทำตามเพราะเต็มใจเคารพ

ไม่ใช่เพราะคำสั่งหรือกฏ คนเรามาจากหลายที่ความอดทนไม่เหมือนกัน

หลายครั้งต้องทนเพราะเพื่อน สงสารเพื่อน

เเต่เมื่อถึงวันนึงเส้นความอดทนหมด มันก็แตกหัก ...

[โจ๊กกุ้ง]

 

[salemon]

แม่งรุ่นน้องน่าโดนแบนนะนั้น
ไม่ค่อยรู้เรื่องระบบ หรือสายก็เถอะ
ทำแบบนี้เกินไปนะเนี่ย

สงสารมิ๊ก เอิท กับโอมห์จัง

แค้นแทน

[Little Devil]

ปีสองยังขนาดนี้ 
คณะเดียวกัน ไม่รักกันเลย
เหลือเชื่อ
+1

[PandP]

เราคนนึงล่ะ ที่จะไม่ทนกับเรื่องไร้สาระอย่างงี้
ลองรุ่นพี่มาทำอย่างงี้ดิ เราเอาตายแน่ เหอๆ

[kitty]

 :monkeysad:สงสารทุกคนเลยยยยอะ   รุ่นน้องนี่ทำไปเพื่ออารัยอะ

[To_Feel]

  ปี 2

[gtower]

หวังว่ากลับไปมันจะเจอแบบ จัดหนักเลยป่ะ อยากได้ความสะใจกลับคืนจัง 

อยากแบบว่ายกมือกราบตีนขอชีวิตเลยแบบเนี้ยะ

  อินเกินไปไหมแว๊

แต่ก็เข้าใจหัวอกรุ่นพี่ก็ตรงนี้แหละ ผ่านมาแล้วแต่ไม่แรงขนาดนี้ -*-

[TaNWa]

แสดดดดดดดดดดดดด รับน้องห่วยแตก

[StillLoveThem]

...พึ่งได้เข้ามาอ่าน เขียนได้เป็นธรรมชาติดี  เรื่องนี้หลายอารมณ์มากๆ อ่านแล้วได้คติ หลายๆๆข้อ
...คนสองคนรู้จักกัน มาตั้งแต่ 3 ขวบและความสัมพันธ์ยังคงมีมาถึงปัจจุบัน เกิดมาเพื่อคู่กันแต้ๆๆ
...ชอบประโยคนี้จัง...กรูมีมิ๊กอยู่แล้วทั้งคน ทำไมกรูจะต้องเอาเวลาเกือบทั้งชีวิต มาแลกกับคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่กี่สัปดาห์แถบอยู่ด้วยกันไม่ถึง วันด้วย
...ส่วนตอนนี้..การกระทำของโอม ไม่ถือว่าเสียศักดิ์ศรีนะ ทำเพื่อคนที่เรารัก นั่นแหละดีที่สุด อ่านแล้วเศร้าว่ะ
...พระเอกตรู กินตรีนซะแล้ว ดีที่น้องๆมันไม่เอาขวดฟาดกะบาลเอา ดีแล้วที่โดนแค่สหบาทา
...คงโดนหนักต้องไปโรงพยาบาลเลยเหรอ ตามอ่านอยู่นะวุ้ย เป็นกำลังใจให้น้องโอม +1

[0nePiece]

อ่านตอนนี้แล้ว  พูดอะไรไม่ออกจริงๆๆ
 
เราก็คนหนึ่ง ที่เคยอยู่ในระบบแบบนี้

ระบบกฏ 3ข้อ ของรุ่นพี่

แต่เรา ไม่เคยเจอเหตุการณ์ ที่รุนแรงแบบนี้เลย

เง้อออออออออออ

[SpaTa]

โหย กราบเรยหรอ
โหดร้ายวะ - -*

  ค่ามัน !!

[4559]

ตีนดอยนี้แรงได้ใจว่ะ


รับน้อง


เด๋วต้องเตือนลูกศิษย์ก่อนละ

[To_Feel]

 

[aotkung]

แบบนี้สมควรไล่ออกจากสถาบันไปเลยไอ้รุ้นน้องไม่รักดี

[enhumto]

วันนี้มาสะดึกเลย ไม่มีคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น นอกจากคำว่าขอโทษครับ พี่ๆน้องๆ
เรื่องการรับน้อง ที่เกิดขึ้นกับพวกผม จริงๆมันก็ไม่ได้ร้ายแรงอะไรหรอกนะครับ ถ้าเทียบกับวิดวะเหมือนกันในคณะผม เพราะ โยธา อุตสาหการ พวกนี้ร้ายกว่าผมเยอะ แต่ก็คงไปสู้วิจิตรศิลป์ของมหาลัยฝั่งตรงข้ามกันไม่ได้ เพราะอันนั้นที่ได้ยินมาจากน้องชาย มันสุดทนจริงๆ ตอนนี้น้องผมถึงขนาดต้องนอนโรงบาลกันเลยทีเดียว ฝากรุ่นพี่ที่เป็นรุ่นพี่แล้ว ให้ทำอะไรเอาใจเขามาใส่ใจเราด้วยนะครับ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม ขอเดาว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจาก สุราเพียงอย่างเดียว รุ่นน้องมันอาจจะเลว + ปากหมา แต่นั้น ถ้าวันนั้นมันไม่เมา เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิด



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“มิ๊กกรูอึดอัด ไม่ต้องมากอดแน่น ขนาดนี้ก็ได้”
“กรูบอกให้ปล่อยไงว่ะ กรูร้อน” ผมลืมตาขึ้นพร้อมกับความเหนื่อยล้า ที่นี้ห้องนอนกรูนิว้า แล้วที่มาทับกรูตะกี้ละ ผ้าห่ม หมอนข้าง หมอนไอ้มิ๊กอะไรหนักหนาว่ะเนี่ย แล้วกรูกลับมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงว่ะ มึนหัวไปหมด เอามือมาลูบหน้าผากตัวเอง ร้อนมาก โทรสับสั่นอยู่ที่หัวเตียง ผมเอื้อมมือไปหยิบ เพื่อนผมคนเดิมอีกแล้ว
“โอมห์ เมิงให้กรูไปรับไหม”
“ใจคอเมิงจะไม่ถามกรูเลยรึไงว่ะว่ากรูตื่นรึยัง” ผมบ่น แล้วก็ + กับสันดานที่ขี้เกียจด้วย
“เมิงรับโทรสับกรู ก็แสดงว่าเมิงตื่นแล้วสิว่ะ เดี๋ยวกรูไปรับ”มันวางหูใส่ผม รู้สึกว่าเท้า ผมมันแข็งๆ สากๆยังไงไม่รู้ พอถีบผ้าห่มออก ก็ต้องตกใจกับสภาพตัวเอง ไม่ได้โป๊เหมือนคืนนั้น แต่ที่นอนกรูเต็มไปด้วย ขี้ดิน  เปื้อนเต็มที่นอนไปหมด ผมเริ่มจะโกรธไอ้คนที่พากรูมาส่งที่ห้องแล้วนะเนี่ย  ยังไม่ทันลุกออกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำเลย โทรสับก็ดังอีกครั้ง
“ไอ้ไนท์ กรูยังไม่ได้เข้าห้องน้ำเลย” กดรับแล้วด่าแม๋งเลย ไม่รู้จักเวลา
“แม่เองนะลูก” เวงกำ แม่ไอ้มิ๊กนิว้า
“ครับแม่ เดี๋ยววันนี้แม่กับพ่อจะขึ้นไปดูมิ๊กนะ ลูกโอมห์มีเรียนรึเปล่าจ๊ะ” ผมจำความได้ว่าเมื่อคืนผมกดโทรสับหาแม่มิ๊กตอนที่ไปถึงโรงพยาบาลแล้ว 
“มีครับแม่ แต่เดี๋ยวผมมารอรับก็ได้ครับ” เดาเอาว่าแม่มิ๊กคงจะเฉยๆกับเรื่องพวกนี้แล้ว เพราะมันมีเรื่องชกต่อยแบบนี้บ่อยมากๆ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน ผมวางหูแล้วจัดการกับตัวเอง ถึงแม้ว่าร่างกายจะรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ต้องหอบสังขารไปคุยกับเพื่อนๆเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ได้ ผมลงไปรอไอ้ไนท์ที่ล๊อบบี้ ไม่นานมันก็วนรถเข้ามารับ

“เป็นไงเมิง”
“เป็นKไรละ ไอ้สัดเอากรูมาส่ง จะล้างตีนให้กรูหน่อยก็ไม่ได้ ที่นอนเปื้อนหมด” ผมบ่นๆ ให้มันเพราะว่าเป็นเรื่องต้องมาทำความสะอาดอีก
“กรูไม่ทิ้งเมิงให้นอนที่โรงบาลก็บุญแล้ว” พอนึกถึงเรื่องมิ๊กขึ้นมา วันนี้ทันดุเหงาๆไปเลยเวลาที่ไม่มีคนมาค่อยกวน ระหว่างที่ไอ้ไนท์ขับรถเข้าไปที่แผนก สังเหตุว่าเห็นทั้งรุ่นน้องปี 1 และรุ่นน้องปี 2 ยืนอยู่กันเป็นกลุ่ม แต่ผมไม่ได้สนใจอะไรแล้ว ไนท์เอารถไปจอดแถวๆต้นไม้ต้นเดิม แล้วเราก็ลงรถ เดินไปหาเพื่อนๆ ระหว่างทางที่เดินไปก็ยังมีรุ่นน้องปีหนึ่ง หลายๆคนยกมือไหว้ทั้งผมแล้วก็ไอ้ไนท์ แต่ผมไม่มีอารมณ์มาเป็นคนดีของพวกมันอีกแล้ว

“ไอ้มิ๊กหายไปไหนว่ะโอมห์” เพื่อนผมคงแปลกใจที่ไม่เห็นผมกับมันมาด้วยกัน
“มันไม่มานอนอยู่โรงบาล ” ผมพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ
“คนเหล็กแบบมันอะนะ เป็นเหียอะไรว่ะ ” ยังไม่สิ้นความสงสัยนะพวกเมิง ถ้าคนสบายดีมันจะไปนอนโรงบาลไหมว่ะ
“เข้าห้องก่อนเดี๋ยว กรูเล่าให้ฟัง” พวกมันก็เชื่อ เดินทยอยกันเข้าห้อง ผมก็เริ่มต้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกมันฟัง จริงๆแล้วเช้าวันนั้นเล่าไปน้ำตาก็จะไหล เพราะผมเองก็ไม่เชื่อว่าตัวเองจะ ก้มไปกราบตีนพวกปี2จริงๆ แต่มันก็เกิดขึ้นไปแล้ว เพื่อนหลายคนจะวิ่งออกไปหาเรื่องปี 2 ทั้งที่ที่ได้ยินเรื่องนี้จากปากผม แต่ก็ดีที่อาจารย์เข้ามาพอดี วันนี้เป็นวันที่พวกเราทั้งห้องเรียนกันไม่รู้เรื่องเลย ทุกคนคงมีแต่ความแค้นในใจ พวกผมถูกรับน้องมา แม้จะหนักเท่าไรแต่เรื่องพวกนี้มันเกินกว่าที่พวกมันจะรับได้จริงๆ ใจผมก็ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเพื่อน ไม่ใช่ว่าอายที่เราได้ทำอะไรลงไป แต่ สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวผม มันได้บอกแล้ว ว่าเราสมควรที่จะตัวเองให้มากๆกับที่เรารักคนอื่น ความรัก ความไว้ใจนั้นมันย้อนกลับมาทำร้ายคนที่เรารักเสียเอง
“คุณกวีภพ เชิญที่ห้องพักครู” มีคนเปิดประตูเข้ามาในห้องที่ผมกำลังนั่งเรียนอยู่ ผมรู้ชะตากรรมแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง

โต๊ะกลม
ภายในห้องเรียนวิชาเครื่องกล ชั้นสอง ตอนเดินผ่านผมกับไนท์คิดว่ามาผิดห้องเพราะด้านใน มีทั้งอาจารย์ที่เป็นหัวหน้าแผนก อาจารย์ที่เป็นที่ปรึกษาของพวกผม แล้วก็พวกรุ่นน้อง และที่สำคัญ ชายหญิงแปลกหน้า รุ่นราวคราวเดียวกับพ่อกับแม่ผม อยู่กันเกือบเต็มห้อง ผมสองคนยืนรังเรอยู่สักพัก อาจารย์ก็เดินออกมาเรียกให้เข้าไปในห้อง
“นี้ครับ นักศึกษาปี 3” อาจารย์แนะนำผมกับหลายๆคนที่นั่งอยู่ในห้อง ผมได้แต่ยกมือไหว้ทุกคนที่อยู่ในห้อง
“มันเรื่องอะไรกันว่ะไนท์” ผมหันมากระซิบถามมัน ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันกลัวยิ่งกว่าผมอีก
“เธอนี้เอง ถ้าลูกฉันเป็นอะไรขึ้นมา เธอรับผิดชอบไหวไหม” ป้าคนหนึ่งลุกขึ้นชี้หน้าผม แล้วพูดจาอย่างเดือดดาล ซึ่งกรูไม่รุ้เรื่องเลยว่ามันคือเรื่องอะไร ได้แต่ยืนทำหน้า โง่ แล้วก็นั่งลง แบบคนไม่รู้เรื่อง
“ไหน เธอลองเล่ามาสิว่าเมื่อคืนไปทำอะไรกันมา” ไอ้ไนท์หันหน้ามามองหน้าผม แบบงง ไม่เข้าใจว่าเกี่ยวอะไรกันผมเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้ทุกคนในห้องฟัง แต่รอบนี้ไม่มีอาการเศร้าโศกเสียใจอะไรเลย พร้อมกับตลอดเวลาที่ผมเล่า ผมมองหน้าพวกปี 2 ตลอดเวลา
“พวกเธอเป็นรุ่นพี่นิ ยังไงพวกเธอก็ต้องรับผิดชอบ” เสียงชายหญิงแปลกหน้าดังออกมา ซึ่งผมก็ไม่ได้สนใจอะไรแล้วที่จะมาแก้ตัว ดีเหมือนกัน จะได้จบๆกันวันนี้เลย
“น้ายังจะให้ผมรับผิดชอบอะไรครับ ที่ผมเล่าไปน้าไม่เข้าใจกันรึไงครับ ว่าผมไปแค่พาน้อง ปี1 ที่ผมดูแลอยู่กลับห้อง ลูกหลานพวกน้ามันได้พูดแบบนี้รึเปล่าครับ มันได้บอกไหมครับว่ามันไปกินเหล้า แล้วก็ไปนอนดูพวกผม โดนรุมกระทืบ ไม่ได้บอกพวกน้ารึเปล่าครับว่า พอพวกมันเสร็จธุระ ก็ปล่อยไอ้คนที่ยืนพูดอยู่เนี่ย ให้นั่งเฝ้าเพื่อนมันคนเดียว กลางป่า มันได้บอกไหมครับ” เสียงโต้เถียงเริ่มดังขึ้นทั่วห้อง ผมเข้าใจว่ามุมมองของผู้ใหญ่เรื่องพวกนี้มันไร้สาระ ที่พวกเขามาก็แค่ต้องการคำตอบ ซึ่งผมก็ตอบไปหมดแล้วในที่นี้
“จริงรึเปล่า พวกเราทำรึเปล่า” อาจารย์ ตั้งคำถามขึ้นกับพวกน้องปี 2
“ไม่จริงครับ เหล้าที่ไหน พวกผมกลับกันตั้งแต่สองทุ่ม มีแต่รุ่นพี่ เนี่ยละครับ มากักผมไว้ไม่ยอมให้ผมกลับ” พวกมันช่วยกันโกหก แล้วทำทีให้ไปถามปี 1 ว่าจริงไหมที่พวกผมทำ ผมได้แต่ยิ้มตอบพวกมัน แต่กรูจะกลัวทำไมในเมื่อมันเป็นความจริง
“ถ้าเป็นแบบนั้นผมต้องทำทันบน พวกคุณทั้งชั้นปีนะ ปี3 ถือว่าคุณเป็นพี่ใหญ่”  เหตุการณ์กลับกลายเป็นพวกผมผิดแล้ว ส่วนพวกผู้ปกครอง ก็ยังโวยวายกันไม่เลิก
“ได้ไงครับ อาจารย์ เพื่อนผมมันไปแค่ช่วยน้องมัน แล้วเพื่อนมันก็โดนรุ่นน้องพวกนี้รุมกระทืบ”ไอ้ไนท์เริ่มจะโวยวายแล้ว
“แต่น้องเราไม่ได้บอกแบบนี้นิ” อาจารย์คงจะเชื่อน้องปี 1 มากกว่า เห็นท่าจะไม่ดีละ
“พวกน้าๆครับ เชิญแจ้งความกันได้ตามสบายเลยนะครับ ยังไงพวกผมก็จะไม่ยอมรับทันบนนี้เด็ดขาด ถ้าคนจะต้องรับผิดชอบก็คือพวกลูกหลานน้าๆทั้งนั้น” 
“กวีภพ..............” อาจารย์ตะคอกใส่ผม
“จริงนิครับ ถ้าเอาหลักฐานมาว่ากัน ตอน 2 ทุ่มผมกับเพื่อนยังอยู่ที่คอนโดกันอยู่เลย สำคัญคือคอนโดผมมีกล้องวงจรปิด แล้วตอนที่ผมไปเจอน้องผม ก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว” อาจารย์เงียบ พูดอะไร
“ถ้าผมเอา ภาพนั้นมาได้ เรื่องนี้พวกผมก็จะไม่เกี่ยวใช่ไหมครับ ” เอาสิว่ะ กรูมีหลักฐานมายืนยัน
“เอ๋อ โอมห์เมิงจะเอายังไงเรื่องที่รุ่นน้องมันกระทืบไอ้มิ๊ก” ไอ้ไนท์ถามต่อหน้าทุกคนที่อยู่ในห้อง
“ถ้ากรูเอาภาพวงจรปิดมาให้อาจารย์ดูแล้วพิสูจท์ว่ากรูไม่ผิด กรูจะแจ้งความให้เอาเรื่องกับทุกตีนที่มันทำกับเพื่อนกรู ส่วนพวกน้าๆ ก็เตรียมตัวจ่ายค่าหมอให้เพื่อนผมได้เลย” ตอนนี้น้องๆที่มันนั่งอยู่ก็เริ่มหน้าเสียแล้ว
“เอาไงพวกเมิงจะยอมรับไหมว่าทำอะไรไว้กับพวกกรูบ้างเมื่อคืน” ไอ้ไนท์หันไปถามพวกน้อง ตอนนี้ในห้อง ทุกคนเงียบแล้วรอฟังคำตอบกันหมด
“เมิงไม่ตอบ วันนี้แม่ไอ้มิ๊กจะมา ถ้าแม่มันแจ้งความ พวกเมิงเป็นเรื่องแน่ๆ” มันขู่รุ่นน้องต่อ
“ว่ายังไงพวกเรา มันจริงรึเปล่าที่พี่เขาพูด ถ้าไม่ยังงั้นผมจะทำทันบนมันทั้งสองปีนะ” ดีจริงๆช่วยกันขู่
“เอ๋อปี 1 ที่เรียนกับผม ผมจะตัดจิตพิสัยเป็น 0 หมดเลยนะครับ ” อาจารย์ที่เป็นที่ปรึกษาปีผม พูดขึ้นน้องปีหนึ่งเริ่มจะหันมาปรึกษากันกับเรื่องนี้แล้วเพราะอาจารย์อีกหลายท่านก็เห็นด้วยกับเรื่องนี้  ผู้ปกครองเริ่มกับมาโวยวายกันอีกครั้ง เพราะดูเหมือนจะไม่ยุติธรรมกับลูกหลานพวกเขา สายตาที่มอบให้พวกผม นั้นไม่ต้องพูดถึง เอาว่ะผมยอมให้คนอื่นเกลียดถ้า สิ่งนั้นคือสิ่งที่ทำให้ผม กับเพื่อนผมไม่เดือดร้อน

“ค่ะ พวกพี่ปีสอง พาพวกหนูไปรับน้อง แล้วก็ซ้อมพี่มิ๊กด้วยค่ะ” น้องปีหนึ่งที่มานั่งอยู่ในห้องลุกขึ้นยืน พูดทั้งน้ำตา ก็แค่นี้เรื่องพวกกรูก็จบแล้ว ผมยิ้มให้กับบรรดาผู้ปกครองที่นั่งกันอยู่ในห้อง แล้วก็ชวนไอ้ไนท์ออกจากห้องนี้
“ครูครับ ผมขอตัวไปหาเพื่อนผมที่นอนอยู่ในโรงบาลนะครับ” ไอ้ไนท์เป็นคนขออนุญาต ผมเดินเข้าไปหาน้องผู้หญิงคนนั้น
“หนูขอโทษค่ะพี่” น้องคนนั้นไหวผมแล้วก็ทิ้งตัวลงไปนั่งร้องไห้ ท่ามกลางสายตาของ ทุกคนในห้อง
“ไม่เป็นไร ยังไงพี่ก็ยังเป็นพี่เรา” ผมตบบ่าน้องแล้วก็เดินออกมาจากห้อง
      หน้าห้องมีเพื่อนๆของผมมายืนรออยู่ แทบทุกคนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในห้อง ครั้งนี้ผมไม่เรียกมันว่าชัยชนะหรอกนะครับ เพราะ มันไม่ใช่การแข่งขัน ถ้ามันเป็นชัยชนะ คนที่ชนะก็นอนอยู่ที่โรงบาล


“พวกกรูไปเยี่ยมไอ้มิ๊กด้วยนะ”
“อืมไว้เย็นๆก็ได้ พวกเมิงเรียนตอนบ่ายให้เสร็จก่อน”
“เมิงเป็นอะไรรึเปล่าว่ะโอมห์ ดูหน้าซีดๆ” จริงๆก็มึนๆหัวอยู่ แต่กรูต้องทำเรื่องอขงกรูให้เสร็จก่อน ยังป่วยไม่ได้ ปลุกใจตัวเอง เพราะว่าวันนี้ผมยังต้องทำอีกหลายๆเรื่องๆ ยังไง ยังไง กองทัพก็ต้องเดินด้วยท้อง  ผมเลือกที่จะกินข้าวที่โรงอาหารมากกว่าที่จะไปกินที่โรงพยาบาล จริงก็ไม่หิวหรอกนะครับ แต่ร่างกายมันคงต้องกินอะไรไปบ้าง

“ป้าครับเอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้ แห้งๆนะครับ” ผมมาคนเดียว ส่วนไอ้ไนท์นั้นหรือ ลอกการบ้านอยู่ที่แผนก วันนี้มันยังต้องพาผมไปหามิ๊กอีก ผมเลยไม่อยากจะรบกวนให้มามากินข้าวเป็นเพื่อน การที่ผมนั่งกินข้าวคนเดียวมันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร เพราะผมชอบทำอะไรคนเดียวอยู่แล้ว แต่สิ่งที่วนเวียนแล้วกวนใจตลอดเวลาก็คือเรื่องมิ๊ก ไหนจะไอ้เอิทอีก ตอนนี้ผมอยากจะบอกใครสักคนว่าตัวผมเองรู้สึกยังไง  หลายๆคนแอบหวังอยู่ใช่ไหมครับว่าไอ้โน้ตจะมาปลอบใจ แต่ไม่มีใครเลย  หลังจากินข้าวเสร็จผมก็เดินกลับแผนก แบบใจลอย จนเกือบจะพาตัวเองไปนอนอยู่กับไอ้มิ๊กสะแล้ว

“ เป็นอะไรรึเปล่าครับ ”  เสียงผู้ชายตะโกนถามออกมาจากในรถ  กรูไม่เป็นอะไรเลยนอกจากตกใจตอนที่เจอเมิงเนี่ยละ
“ขอโทษครับ” ผมพูดกับรถเก่งคันนั้น ก่อนจะเริ่มเดินออกมาให้พ้นทางรถ ตอนที่ผมเดินไปถึงแผนก ก็ยังมีเรื่องให้กรูตกใจอีกไม่น้อย
  เบื้องหน้าคือ เพื่อนๆผม แล้วไอ้เบื้องล่างที่นั่งอยู่กับพิ้น คือ ปีหนึ่ง ภาพที่เห็นคือ เพื่อนๆผมกำลังไล่เก็บป้ายชื่อ น้องๆทุกคน แล้วเอามาโยนใส่ปี๊บ เดินสะที่ไอ้โอมห์คนนี้ไปถึง

“เอ๋อคือพวกเมิงจะทำอะไรว่ะ” ผมถามเพื่อนๆที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่นอกแถว
“ก็มันโกรธแทนเมิงไง เลยจะมาตัดรุ่นไอ้พวกนี้” ความผิดพวกกรูอีก
“เห้ย ไม่ได้นะเมิง น้องมันไม่รู้อะไรด้วย” ผมห้ามพวกมัน ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าพวกมันจะทำอะไร
“ไม่ต้องมาห้ามกรู ไอ้พวกนี้ทำกับเมิงขนาดนี้เมิงยังจะไปขอร้องอะไรอีกว่ะ” มันตะคอกผมต่อหน้ารุ่นน้อง
“แต่ เรื่องนั้นมันปี 2...”
“พอเลยเมิงจะปี 1 รึปี 2 มันก็ปล่อยให้เมิงนั่งตากยุงอยู่กับเพื่อนเมิงแล้วก็ไอ้เอิท ขนาดเพื่อนมันมันยังไม่รักเลย กรูว่าเมิงเอาเวลามาขอร้องพวกกรูไปเฝ้าแฟนเมิงดีกว่า” ไอ้เหียบอกกรูดีๆก็ได้ ทำไมต้องมาแขวะกันด้วยว่ะ
“ไอ้ไนท์มาเอาไอ้โอมห์ไปทีว่ะ กรูรำคาญมันละ” กรูไม่อะไรก็ได้ว่ะ แต่ก่อนไปขอหน่อยเถอะ
“น้องครับ เรื่องเมื่อคืนพี่ไม่เคยโกรธพวกน้องเลยแม้แต่น้อย แต่พี่เจ็บว่ะ เจ็บที่พวกเราไม่มีความคิดเป็นของตัวเองกันบ้างเลย” แล้วก็ยอมตามไปกับเพื่อนไนท์แต่โดยดี
ปล. ปี๊บที่ว่านั้น ผมมารู้ที่หลังว่า มันเอาป้ายชื่อมาใส่ แล้วก็เผาทิ้งทั้งหมด  ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำไปเพื่ออะไร
“ไนท์ วันนี้พ่อกับแม่ไอ้มิ๊กจะมาว่ะ ส่งกรูกลับห้องก่อน กรูต้องไปจ้างแม่บ้านมาเก็บห้อง” ผมบอกมัน ก่อนที่มันจะพาผมตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล
“อืมๆ พ่อผัวแม่ผัวมาว่างั้นเถอะ เดี๋ยวบ้านไม่สะอาดเปิ้ลจะว่าเอาหน่อ”
“ปากดีได้อีกนะเมิง” ผมตอบกลับไปแบบยิ้มๆ เรียกได้ว่าเป็นยิ้มแรกของเช้านี้เลยเห็นจะได้

พอจัดการธุระเสร็จสรรพ ก็ตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาล พอถึงที่หมายผมก็รีบลงจากรถแล้วก็เดินตรงไปที่เตียงของมิ๊กเลย
“มิ๊กๆ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะมาหานะ” หน้าตามันปูดบวม เสื้อผ้าถูกเปลี่ยนให้ใส่ชุดของโรงบาลแทนแล้ว แต่ตอนนี้มันก็ยังไม่รู้สึกตัวอะไร พยาบาลบอกว่า ให้นอนดูอาการไปก่อน เดี๋ยวช่วงบ่าย หมอจะเอาไป X-ray  ผมเดินออกมาจากเตียงเพราะทนดูมันในสภาพนี้ไม่ได้จริงๆ มันไม่เคยมีวันไหนที่จะไม่หล่อรึว่าไม่น่ารักในสายตาผมเลย เพราะยังไงมันก็ยังเป็นคนเดียวที่อยู่ข้างผมเสมอ ตั้งแต่เด็กนับจนวันนี้  แต่ตอนนี้ผมกลับทำอะไรไม่ได้เลย แม้แต่จะยืนมองดูมัน หรือว่า นั่งใกล้ๆมันที่ข้างเตียง  ผมเดินไปที่เตียงของเอิทแทน ดีใจเล็กๆที่มันไม่เป็นอะไร ตอนนี้ที่ผมเข้าไปมันกำลังนั่งกินข้าวอยู่พอดี
“สวัสดีคนป่วย” ผมพยายามทำตัวเหมือนไม่เป็นอะไร แล้วทักทายแบบร่าเริง ตามนิสัยผม
“อ้าวพี่โอมห์ มาได้ไงเนี่ย”
“ก็กรูเป็นคนพาเมิงมาโรงบาลยังจะมาถามอีกว่ามาได้ไง หมอยังไงบ้าง”
“ก็ไม่ไงอะพี่ เห็นว่าต้องเจาะเอาเลือดที่คลั่งที่ขาออกประมาณนี้มั้ง”
“พี่ว่าตัดขาเลยดีกว่าไหม เอิท” ไอ้ไนท์เสียงแหลมมาแต่ไกล
“เอิท เมิงอย่าไปฟังมัน”
“แล้วพี่มิ๊กละครับ เมื่อคืนได้ไปด้วยไหม” สงสัยมันจะไม่รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“มาดิ อยู่อีกห้องหนึ่ง”ผมไม่โกหกนะ มันอยู่ข้างๆห้องจริงๆ
“โอมห์ กรูมีไรจะคุยด้วยว่ะ ”มันทำหน้าจริงจังใส่ผม
“มีไรก็บอกมาเลยดิว่ะ”
“เรื่องไอ้มิ๊ก” แล้วมันก็เดินออกไปนอกห้อง
“แม่กรู ไปคุยกับหมอใหญ่มาเรื่องไอ้มิ๊ก ”
“แล้วไงว่ะ”ผมทำท่าจะร้องไห้
“ก็ไม่แล้วไง มันแค่ช้ำในบางส่วน เขาพามันไปสแกนสมองมาแล้วไม่ได้เป็นอะไร วันนี้ก็คงจะฟื้น” แล้วมันก็ยิ้ม
“กวนตีนว่ะ กรูคิดว่าเหียอะไร” มันเอามือมาลูบหัวแล้ว
“โอ๋ เด็กน้อย เมิงยังร้องไห้ไม่พออีกไงว่ะ เดี๋ยวเมิงเฝ้ามันแล้วกันนะ กรูจะกลับไปจัดการลาครู แล้วก็จัดการรุ่นน้องก่อน”
“ไนท์ ”
“อะไรว่ะ ไปหาแฟนเมิงโน้น”
“อย่าหนักมากนะ ปีสองเอาแม๋งให้ตายไปเลย” ผมฉีกยิ้มแบบ ร้ายกาจ แล้วเดินไปหามิ๊กที่เตียง วันนี้พกสมบัติมันมาเพียบ เพราะคิดว่ามันต้องอยู่อีกหลายวันแน่ๆ ผมนั่งกด PSp ไปเรื่อยนั่งดูนาฬิกา 2 ชั่วโมงก็แล้ว 3 ชั่วโมงก็แล้ว ไม่ตื่นสักที ผมเองก็เพลียๆ กับเรื่องที่ผ่านๆมา มันยุ่งไปหมด เลยหลับไปข้างมือมันเมื่อไรไม่รู้ ก่อนที่จะมารู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่มีมือใครไม่รู้มาลูบหัวผม
“ตื่นแล้วรึไงว่ะ นิเมิงมาเฝ้ากรูรึว่า กรูมาเฝ้าเมิงเนี่ย” มันตื่นแล้วครับ ตื่นมาก็ปากหมาได้เลย แสดงว่ามันไม่ได้เป็นอะไร
“มิ๊ก ” ผมมองหน้ามันแล้วอยู่ดีๆน้ำตาก็ร่วงลงมาเลย
“อะไร เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม” ผมเอามือปาดน้ำตา ดึงเสื้อขึ้นมาช็ดน้ำมูก
“เป็นเด็กเลยแฟนกรู ไอ้เอิทเป็นไงบ้าง” ไม่เคยห่วงตัวเองเลย ถามหาคนอื่นก่อนเลยนะเมิง
”สบายดี แต่หมอต้องเจาะขา แล้วก็ถอดเล็บเท้ามั้ง”
“เอ๋อมิ๊ก ........พ่อกับแม่จะมาหา” ผมบอกเรื่องที่ควรจะบอกไปหมดแล้ว
“จริงดิ ห้องสะอาดไหมนะ ไม่งั้นกรูโดนด่าตายแน่เลย” เมิงห่วงห้อง ไม่ห่วงตัวเองเลย ผมยิ้มแล้วก็โกหกไปแบบเอาดีเข้าตัว
“โอมห์ ทำความสะอาดไว้แล้วตั้งแต่ก่อนออกมาแล้ว” จริงๆกรูจ้างแม่บ้าน
“น่ารักจริงๆเลยแฟนกรู” ผมยิ้มรับคำชม จริงๆแล้วก็สมควรได้รับอยู่แล้ว ไม่ต้องเอาเรื่องความสะอาดมาอ้างก็ได้



ปล. เรื่องการลงโทษขอเอามาลง รอบหน้านะครับ พรุ่งนี้เป็นวันเผา แล้ว คงมีแต่เรื่องยุ่งๆ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ
รอบนี้คนอ่านคงจะเกิน 6000 คนสักก่ะที

[mecon]

 
ลูกใครๆก็รักอ่ะนะ รับน้องแล้วล้มหมอนนอนเสื่อก็มาก ลาออกก็แยะ
อนาคตทั้งนั้น 

ขอให้เจ้ามิกซ์หายไวไว น้องเอิทด้วย

พวกปีสองลูกชายมากๆพวกเมิงกล้าทำแต่เสือกไม่กล้ายอมรับแหมใจจริงๆ
ศึกนี้ใหญ่หลวงนักดีนะหัวไว เรื่องแบบนี้ฟังความข้างเดียวก้ไม่ได้หรอกอาจารย์ขา
ถ้าเรื่องใหญ่โตอาจารย์ก็ไม่รอดคือกัน

+1 คะ 

[โจ๊กกุ้ง]

สมน้ำหน้าปีสองนะ ทำไรไม่คิด

[salemon]

สงสารมิ๊กจังเลย เกลียดไอพวกปีสองแทน
ผู้ปกครองก็มาโวยวายไม่สอบถามก่อน
น่าเตะจริงๆ  

[yomaster]

อ่านทันซะที

ปวดตา แต่สนุกมาก แฮะๆ

[kitty]

 :เฮ้อ:ไม่รู้จะพูดว่าอารัย   พี่โอมห์อึดโคตรรรรรสงสารอะ พี่โอมห์พี่มิ๊กสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[IZE]

ตอนนี้อ่านแล้วดู ยังไงไม่รู้แต่รู้อีกที่ร้องไห้ได้ไงเนี่ย


เหอๆๆๆ