หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[yeyong]

สงสารกร
คู่แข่งเป็นเด็ก เลยทำอะไรไม่ได้ 555

[myd3ar]

หลงน้องกอหญ้าอ่ะ เด็กอะไรน่าฟัดจริงๆ

เหมือนคุณพ่อคุณแม่พาลูกมาเที่ยวเลย

[vascular]

เรื่องเบาๆ น่ารัก อ่านได้เรื่อยๆเลย ขอบคุณครับ

[gumrai3]

ชิงกะเด็กน้อยๆฮ่าๆ เมื่อครอบครัวพาลูกมาเที่ยวเลย

[Na na]

บรรยากาศน่ารักและอบอุ่นดีจัง 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

อ่านถึงหน้า24แล้ว จะติดตามตอนต่อไปเรื่อยๆ

[Sweet cream]

น้องกอหญ้าน่ารักมาก ช่างพูดช่างคุยจริงเชียว 

[patee]

ยังไม่มาต่ออีกเหรอคะ

รออ่านอยู่นะ   

[yeyong]

คิดถึงตอนต่อไปแล้วน๊า

[Horizon]

มารอด้วยคน

[Angel_K]

ตอนที่ 57 ข้อตกลง


“กรเดี๋ยว”

“ฮืม” ผมฮึมฮัมรับขณะที่ยังง่วนอยู่กับการซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวที่กรุ่นกลิ่นหอมเย็นของคนที่เพิ่งอาบน้ำมาและเมื่อก้าวออกมาจากห้องน้ำยังไม่ทันจะถึงสามก้าวก็ถูกผมเข้าไปคว้าตัวมาไว้บนเตียง ไม่ปล่อยเวลาให้เขาได้เช็ดตัวให้แห้งดีเสียด้วยซ้ำจนน้ำที่เกาะพราวมาตามตัวซึมลงไปในผ้าปูที่นอน

“เดี๋ยวก่อน” เสียงกันต์ร้องประท้วง แต่มือข้างหนึ่งกลับยึดบ่าผมไว้แน่น ส่วนอีกข้างก็ยึดอยู่ที่คอเสื้อยืด

“กร” เมื่อกันต์เห็นว่าผมยังไม่มีทีท่าจะสนใจเสียงประท้วงของเขา เขาก็เปลี่ยนมาเรียกชื่อผมห้วนๆ แทน ก่อนจะเปลี่ยนมือจากที่ยึดไหล่ผมไว้เมื่อกี้มาเป็นดันไหล่ผมแทนเป็นการบอกให้หยุด สุดท้ายแล้วผมก็ต้องยอมหยุด

“เป็นอะไร มีอะไรหรือเปล่า ไม่อยากให้ทำหรอ” ผมถาม แล้วคว้ามือของคนที่เรียกให้ผมหยุดมาประทับจูบลงไปกลางฝ่ามือ ก่อนจะจับมือเข้าขึ้นมาแนบที่ใบหน้าผมโดยมีมือผมประกบซ้อนมือเขาอีกที

“วันนี้กันต์ขอได้ไหมกร” เขาพูดในขณะที่กำลังมองสบตากับผม 

“ขอ ขออะไร” ผมถามไม่เต็มเสียง แต่พอเห็นเขานิ่งไปและไม่พูดอะไรออกมาอีก ผมก็กลับไปทำสิ่งที่ค้างไว้ก่อนหน้า จนซอกคอขาวเริ่มมีสีแดงจางๆ ปรากฏให้เห็น ก่อนที่จะไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ ตามด้วยเสียงครางฮือเป็นการตอบรับในสิ่งที่ผมกำลังทำ เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไรอีก ผมก็เริ่มรุกไล้ไล่ต่ำลงไปอย่างช้าๆ

“กันต์ขอได้ไหมกร ให้กันต์ทำอย่างที่กรกำลังทำ ให้กันต์ได้ไหม” กันต์พูดขึ้นมาทั้งที่ตัวเขากำลังเปิดทางให้ผมสัมผัสร่างกายเขาได้มากขึ้น และแล้วก็เป็นผมเองที่เป็นฝ่ายหยุด มันจะมีสักกี่คนที่พอได้ยินอะไรแบบนี้แล้วไม่หยุด

“กันต์ขอได้ไหม” เขาพูดซ้ำในขณะที่ผมกลับขึ้นมามองสบตาอยู่กับเขา เหมือนกับว่าผมกำลังมองหาอะไรบางอย่าง อะไรสักอย่างที่ผมเองก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่ ผมกำลังมองหาอะไรแววตาที่แสนคุ้นเคยตรงหน้า

“พูดจริงหรือเปล่า” ผมถามกลับ ผมถามเพราะต้องการความมั่นใจ แค่เขายืนยันว่าต้องการแบบนั้นจริงๆ ผมก็จะให้ ไม่เคยมีอะไรที่ผมให้เขาไม่ได้ กับคนๆ นี้ผมให้เขาได้ทุกอย่าง อ้า!! ผมคิดว่าผมรู้แล้วว่าผมกำลังมองหาอะไร ผมแค่กำลังมองหาความมั่นใจ ผมแค่อยากมองเห็นด้วยตาตัวเองว่าเขาต้องการมันจริงๆ ดวงตาของคนๆ นี้ไม่เคยโกหกผมเลยสักครั้งเดียว

“จริง” เสียงที่เปล่งออกมาแสดงถึงความมุ่งมั่นอย่างเต็มเปี่ยม เช่นเดียวกับแววตาของเขาที่แสดงออกมาในทิศทางเดียวกันกับคำพูด

“ได้สิ” ผมบอกเขา เพียงแค่ผมรู้ว่าเขาคนนี้ของผมต้องการอะไร ผมก็สามารถให้เขาได้ทุกอย่าง ให้ได้ทุกอย่างโดยไม่มีข้อแม้ ไม่สิ ผมมีข้อแม้อยู่ขอหนึ่งต่างหาก ผมขอแค่ใจเขาเป็นสิ่งตอบแทนแค่นั้นเอง ผมขอแค่สิ่งนี้สิ่งเดียว ไม่มีอะไรที่ผมต้องการไปมากกว่านั้นแล้ว และผมก็แน่ใจว่าผมได้สิ่งนั้นมาแล้ว เพราะมั่นใจว่าได้มาแล้ว เลยไม่เคยคิดกลัวหากเขาจะเรียกร้องเอาอะไรจากผมบ้าง แต่แน่นอนว่าใจผมก็อยู่ที่เขาด้วยเหมือนกัน ผมยินดีและเต็มใจยกให้ทั้งตัวทั้งใจเลยกับคนๆ นี้ แต่ก็นะผมยังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยสักครั้ง แต่พอถึงเวลานี้มันก็ไม่จำเป็นต้องคิดอะไรมาก ขอมาก็ให้ไปเท่านั้นเอง ทั้งหมดนี้เพราะเป็นเขาไม่ใช่ใคร เพราะเป็นเขา เป็นคนที่ผมรัก

“ขอบคุณนะ” หลังจากได้ยินคำพูดนี้ ผมก็พยักหน้าเป็นการตอบรับ ก่อนขยับตัวลุกออกจากการทาบทับตัวเขา และเปลี่ยนมานั่งเก้ออยู่ข้างๆ เพราะไม่รู้จะทำอะไรต่อ เกิดอาการทำอะไรไม่ถูกขึ้นมาเสียดื้อๆ ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรต่อไปดี 

แต่นั่งนิ่งได้ไม่นานก็ถูกคนที่ยังคงนอนอยู่ข้างๆ ยื่นแขนขึ้นมารั้งต้นคอให้โน้มตัวลงไปหาเขา แล้วใช้แขนทั้งสองโอบรั้งต้นคอผมจนปลายจมูกของเราสองคนชนกัน ก่อนที่เขาจะยิ้มบางๆ ออกมา ผมเองเห็นรอยยิ้มนั้นเป็นภาพลางๆ เพราะระยะที่ชิดจนจมูกชนจมูก เขายิ้มทั้งริมฝีปากและแววตา

“กร ทำเถอะ”

“แล้ว”

“อย่าพูด ไม่ต้องพูดแล้ว”

หลังจากสิ้นประโยคนี้ ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก เหมือนเสียงที่เปล่งเป็นภาษาจะถูกทำให้หายไปทั้งของเขาและของผม เวลานี้ขอแค่เพียงภาษากายเท่านั้นพอ

จากปลายจมูกที่ชิดติด ใบหน้าที่อยู่ตรงกัน ค่อยๆ เคลื่อนไปคนละทาง เปลี่ยนเป็นริมฝีปากที่ประกบเข้าหากันเบาๆ แตะกันเพียงนิด แล้วผละออกเหมือนจะหยั่งเชิง ก่อนพุ่งเข้าหากันอีกครั้ง ณ เวลานี้อารมณ์ที่กักไว้ก่อนหน้าถูกปลดปล่อยให้ได้รับอิสรภาพ กำลังไหลพรั่งพรูออกมาในการแสดงออกทางกาย

ริมฝีปากแนบชิดบดเบียดจนไร้ช่องว่าง ไม่ใช่จูบที่ล้ำลึกเทียวกวาดควานหาความหวานจากภายใน การบดเบียดเคล้าคลึงฟ่อนเฟ้นแต่ภายนอกแบบนี้แม้ไม่หวานเท่า แต่กลับเร่าร้อนและวาบหวามกว่าเป็นไหนๆ ผมขบลงอย่างไม่แรงนักที่ริมฝีปากล่างที่ขึ้นสีแดงระเรื่อของเขา แล้วเปลี่ยนสลับกับดูดเม้มเบาๆ แค่นี้อารมณ์ก็พากันกระเจิดกระเจิง ไม่มีใครยอมผละออกมีแต่จะพุ่งเข้าใส่กันชนิดที่ว่าไม่มีใครยอมใคร


“อื้อ”

“อื้ม”


.
.
.     


>ปั้ง ปั้ง ๆ ๆ ๆ ๆ<

“พี่กันต์ เปิดหน่อย พี่กันต์ ๆ”

>ปั้ง ๆ ๆ ๆ<

“พี่กันต์ พี่ พี่กันต์ เปิดประตูให้รักหน่อย”

“อย่าไป” ผมผละริมฝีปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา พอพูดจบก็กลับเข้าไปจะสานต่อ แต่กันต์ทำท่าจะลุกไปให้ได้ อันที่จริงเขาทำท่าจะลุกไปตั้งแต่ได้ยินเสียงเคาะประตูครั้งแรกแล้ว แต่ผมไม่ยอมเขาเลยลุกไปไม่ได้

“ไปดูแป๊บเดียว เดี๋ยวกลับมา” กันต์พูด แล้วขยับตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนมองหาผ้าเช็ดตัว และก็เป็นผมที่เป็นฝ่ายลุกไปหยิบให้ เพราะเป็นคนดึงออกจากตัวเขาแล้วโยนพาดไว้กับพนักเก้าอี้ที่อยู่แถวหน้าห้องน้ำ

“กรไปดูเอง” ผมพูดแล้วลงจากเตียงเพื่อเดินไปหน้าประตู

“มีอะไร” ผมถามไอ้เด็กตัวกะเปี๊ยกที่หอบหมอนกับผ้าห่มพะรุงพะรังเต็มอ้อม แต่ยังสามารถเคาะประตูห้องผมได้อยู่ หรือเมื่อกี้มันจะใช้ขาเตะวะ อย่าให้รู้นะว่าทำแบบนั้นจะจับหักขาให้เป็นสองท่อน

“......” มันเงยหน้าขึ้นมามองผม แล้วไม่ตอบอะไร แต่พาตัวเองเบียดแทรกผ่านประตูพร้อมสมบัติที่มันหอบมาเข้ามายืนอยู่ในห้องนอนผมหน้าตาเฉย ก่อนปล่อยของที่มันหอบมาลงบนโซฟาที่อยู่ติดผนังห้องทางฝั่งซ้ายของเตียง

“มาทำไม ไปเลย” ผมเดินเข้าไปพูดกับมัน แต่มันไม่มีทีท่าจะสนใจผมสักนิด แม้แต่หน้าผมมันยังไม่ยอมหันมามอง ไอ้เด็กนี่มันกวนได้อีก

“เป็นอะไรหรือเปล่า มาเรียกพี่” เสียงคนที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยในชุดเสื้อยืดคอกลมแขนสั้นสีขาวและกางเกงขาสั้นสำหรับใส่นอนถามขึ้นมาทันทีที่เดินพ้นออกมาจากห้องแต่งตัวและเจอเข้ากับไอ้เด็กข้างบ้านที่มานั่งเจ๋ออยู่บนโซฟา

ใช่ครับ ไอ้เด็กตัวกะเปี๊ยกนี่มันเป็นเด็กข้างบ้าน ชื่อเล่นจริงๆ ของมันคือ รัก และมันเป็นเด็กข้างบ้าน แต่เป็นบ้านของกันต์เขาไม่ใช่บ้านหลังนี้ เพราะอย่างนั้นผมเลยเพิ่งจะได้เห็นหน้ามันเมื่อสามวันที่แล้ว ตอนที่มันคนข้าวของเข้ามาอยู่ร่วมบ้านกับผม และมีกำหนดอยู่ร่วมกันไปหนึ่งเดือนเต็ม แต่เท่าที่อยู่ร่วมกับมันมาจนเข้าวันที่สาม ผมคิดสภาพไม่ออกเลยว่าผมจะทนมีมันอยู่ด้วยไปจนครบเดือนได้ยังไง 

......................................................
.......................................

.........................




ย้อนไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วหลังจากกันต์วางโทรศัพท์สายที่สองหลังจากสายแรกเป็นแม่กันต์ที่โทรเข้ามา และต่อด้วยสายที่สองที่คุยกันอีกนานสองนาน กันต์ก็เดินเข้ามาบอกกับผมว่า

“กรอาทิตย์หน้าน้องกันต์จะมาอยู่ด้วยนะ จะมาเรียนพิเศษแล้วอยู่กับเราเดือนนึง” กันต์เข้ามาพูดกับผม แล้วโน้มตัวลงมากอดจากทางด้านหลังขณะที่ผมกำลังนั่งทำงานอยู่หน้าคอมฯ ผมเลยวางมือจากงานแล้วหมุนเก้าอี้ไปหาเขาที่อยู่ทางด้านหลัง ก่อนจะดึงตัวเขาลงมานั่งบนตัก แล้วสอดแขนเข้าไปกอดเอวเขาไว้และเอาคางตัวเองไปวางเกยอยู่บนไหล่ที่บางกว่าของตัวเอง

“น้องไหน” ผมถามเพราะตั้งแต่คบกันมา น้องของกันต์ก็เห็นจะมีแต่ไอ้ป่านมันคนเดียว เลยไม่รู้ว่าน้องที่กันต์พูดถึงคือคนไหน

“รักน่ะ กรยังไม่เคยเจอ เมื่อก่อนเขาอยู่บ้านข้างๆ บ้านกันต์ แต่ย้ายไปอยู่เชียงใหม่ได้สองสามปีแล้ว แล้วก็ย้ายไปอยู่ข้างๆ บ้านย่านั่นแหละ อาพงศ์พ่อของรักเขาไปทำรีสอร์ทอยู่ที่นั้น แล้วก็ย้ายครอบครัวไปอยู่ที่นั่นกันเลย ตอนที่ขึ้นไปหาย่าก็ว่าจะไปหาอยู่เหมือนกัน แต่ตอนนั้นเขาก็ไปเที่ยวกันทั้งบ้านเหมือนกัน ขึ้นไปสองครั้งเลยยังไม่มีโอกาสเจอกันสักที” กันต์เล่าให้ผมฟัง

“อยู่ม.ปลายหรอ มาเรียนพิเศษ”

“อื้ม อยู่ม.ห้า”

“ที่นู่นก็น่าจะมีที่เรียนนิ เมืองออกใหญ่” ผมถาม พอนึกถึงแล้วก็อยากจะขึ้นไปเที่ยวเหมือนกัน

“คงอยากกลับมาหาเพื่อนที่นี่ล่ะมั้ง เห็นอาชลบอกว่าจะเลือกมาเรียนต่อที่นี่ด้วย” กันต์พูดแล้วเอนหลังมาพิงอกผม

“แล้วจะมาเมื่อไหร่” ผมถาม

“เสาร์นี้ เพราะเริ่มเรียนจันทร์หน้า เดี๋ยวอาชลกับอาพงศ์ลงมาส่ง” กันต์บอก ส่วนผมเองก็เฉยๆ ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว

“ไม่ว่าอะไรนะ” กันต์ถามเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้พูดอะไรต่อ

“ไม่หรอก ดีซะอีกมีคนมาใช้ห้องบ้าง มีห้องนอนเหลืออีกตั้งสองห้อง กรว่าเราเปลี่ยนบรรยากาศวนไปนอนห้องละอาทิตย์ดีไหม” ผมพูดเล่นๆ ขึ้นมา

ตอนที่เราออกแบบบ้านหลังนี้ก็คิดกันอยู่นานเหมือนกันว่าควรจะมีห้องนอนสักกี่ห้อง มันแน่นอนล่ะว่าเราคงอยู่กันแค่สองคนอยู่แล้ว แต่ก็คิดเผื่อๆ เวลาใครมาที่บ้านจะได้มีที่นอน เพราะไม่ใช่ว่าเราออกมาอยู่กันสองคนแล้วจะรักษาความเป็นส่วนตัวขนาดไม่ยอมเปิดบ้านรับแขก สุดท้ายเลยสรุปกันออกมาที่สามห้องนอน แล้วก็ได้เปิดใช้ไปแล้วทั้งสองห้อง อย่างไอ้ป่านถ้าพี่กาวน์ไม่อยู่มันก็จะมานอนที่นี่เพราะมันติดนิสัยไม่ชอบอยู่คนเดียว แล้วเดือนก่อนที่ครอบครัวของป้าผมมาก็ได้เปิดใช้ไปสองห้อง และเสาร์นี้ก็จะได้เปิดบ้านรับแขกอีกแล้ว ผมว่าไปๆ มาๆ ตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้มีคนแวะเวียนมาหามากกว่าที่เราอยู่บ้านตัวเองเสียอีก

“พูดเรื่อยเปื่อย” กันต์ว่า

“เรื่อยเปื่อยตรงไหนกรเอาจริงนะเนี่ย เริ่มวันนี้เลยดีไหม เอาห้องไหนก่อนดี เปลี่ยนบรรยากาศกันไง” ผมพูด แล้วก็เริ่มซนโดยการสอดมือเข้าไปในเสื้อแล้วลูบผิวที่หน้าท้องเนียนของคนที่นั่งพิงอกผมอยู่

“ทำงานไปส่งพรุ่งนี้ไม่ใช่หรือไง เดี๋ยวไม่เสร็จคืนนี้ไม่ได้นอนกันพอดี ถ้างานเสร็จเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน” พูดจบก็ลุกหนีกันไปเสียดื้อๆ พูดได้สั้นๆ คำเดียวเลยตอนนี้ “อด” ท้ายที่สุดก็จบลงที่ผมหมุนเก้าอี้หันเข้าหาโต๊ะแล้วลงมือทำงานต่อ แต่ก็นะพูดลงท้ายกันแบบนั้น มันค่อยน่าชื่นใจหน่อย รีบทำงานให้เสร็จเร็วๆ ดีกว่า

..................................................
...................................

....................



"ว่าไงเรา" กันต์ถามอีก

“ให้รักนอนด้วยนะพี่กันต์” ไอ้เปี๊ยกมันเริ่ม แล้วขอโทษเถอะไม่ต้องทำหน้าแบ๊วใส่แฟนกูขนาดนั้นก็ได้ ให้พูดกันตามตรงครั้งแรกที่ผมเจอหน้ามัน ผมพูดได้เลยว่าไอ้เปี๊ยกนี่น่าตามันน่ารักมาก ผิวขาวจั๊วะ แก้มแดง ปากแดง แม่งน่ารักเกิน และกับตัวมันถึงผมจะเรียกว่าไอ้เปี๊ยกก็จริง แต่มันไม่ได้เตี้ยหรือตัวเล็กอะไรนักหรอก ยืนเทียบกับกันต์แล้วก็เตี้ยกว่าไม่กี่เซนต์คงสูงร้อยเจ็ดสิบต้นๆ ได้ แต่ตัวบางกว่า พอมาเทียบกับผมแล้วมันเลยดูตัวเล็กกว่าเยอะ ผมเลยเรียกมันไอ้เปี๊ยก ซึ่งตัวมันไม่ชอบนักหรอกที่ผมเรียกแบบนี้ ก็ใครมันจะชอบ แต่ใครจะสนใจ เอาแค่ว่าผมชอบพอ ผมชอบเวลามันแสดงอาการตอนผมเรียกมัน ไอ้เปี๊ยกยั่วขึ้นโคตรง่าย แกล้งมันแล้วมันดี หึหึ ก็เป็นอย่างเดียวแหละที่ผมชอบที่จะมีมันอยู่ด้วย มีเด็กให้แกล้งแก้เซ็งดี

“มีอะไรหรือเปล่า” กันต์ถาม แล้วลองเข้าอีหรอบนี้ ไม่ต้องให้เดาเลยว่าสุดท้ายแล้วแฟนผมจะทำยังไงกับไอ้เปี๊ยกนี่ 

“นอนไม่หลับอ่ะพี่กันต์ ให้รักนอนด้วยนะนะ” ไอ้เปี๊ยกมันเงยหน้าทำหน้าทำตาน่าสงสารขณะเงยหน้ามองแฟนผมที่ยืนอยู่หน้ามัน

“น้อยๆ หน่อยไอ้เปี๊ยก” ผมพูด แล้วเดินไปปิดไฟ ให้เหลือแต่ไฟจากโคมไฟหัวเตียง ยังไงกันต์ก็ต้องให้ไอ้เปี๊ยกมันนอนที่นี่อยู่แล้ว พูดมากก็เหนื่อยเปล่า แค่อดไปอีกวันไอ้กรไม่ตายหรอก ไว้สบโอกาสไอ้เปี๊ยกมันไม่อยู่เมื่อไหร่ค่อยว่ากัน แล้วมันเรื่องอะไรที่ผมต้องมาอดเพราะมันวะเนี่ย

“นอนโซฟาจะหลับสนิทหรือไง” กันต์ถามครับ แสนดีตลอดอ่ะคนนี้

“นอนได้ๆ” ไอ้เปี๊ยกพูดแล้วทำตาวิ้บวั้บ ไม่ต้องมาทำตัวน่ารักเลยไอ้เปี๊ยก ต่อหน้ากันต์มันทำตัวน่ารักแบบนี้ตลอด แต่อย่าให้อยู่กับผมสองคนเชียวไม่รู้มันแค้นเคืองผมมาแต่ชาติปางไหน อยู่มาสามวันเจอหน้ากันทีไรแง่งๆ ใส่ผมตลอด เท่านั้นยังไม่พอมันยังตามติดกันตลอดอีก ผมอยู่กับกันทีไรมันต้องโผล่มาแทรกได้ทุกที ได้ข่าวว่าแฟนกูนะนั่น แต่ก็อีกแหละ ไอ้เปี๊ยกมันไม่รู้ เอ๊ะ!! หรือมันจะรู้ ก็น่าจะรู้เพราะผมสองคนนอนด้วยกันแบบนี้นี่เนอะ เออวะ ลืมคิด แต่ช่างมันเหอะ แล้วสองคนนั้นก็คุยอะไรกันอีกไม่รู้ครับ เพราะผมเตรียมตัวจะนอนแล้ว ทำอะไรไม่ได้แล้วนิ

“หึหึ” เสียงคนที่ล้มตัวลงนอนข้างผม ชะโงกหน้าเข้ามาหัวเราะอยู่ข้างหูผม ผมเลยพลิกตัวกลับมานอนตะแคงหันหน้าไปหาเขา

“ฝันดี” เสียงกระซิบเบาๆ ดังออกมาจากริมฝีปากที่อยู่ใกล้กับริมฝีปากผม พอพูดจบคนพูดก็แตะริมฝีปากแนบเข้ามาเบาๆ แล้วถอนออก ก่อนขยับตัวออกไปนอนหนุนหมอนของตัวเอง เฮ้อ!! แค่นี้ก็ได้วะคืนนี้

.
.
.


“ขอบคุณครับ” เสียงไอ้เปี๊ยกพูดกับกันต์ตอนกันต์ส่งจานอาหารเช้าให้มัน เช้านี้มื้อเช้าของผมดูไฮโซเชียวตั้งแต่ไอ้เปี๊ยกมาอยู่มื้อเช้ากันต์จัดเต็มตลอด เพราะไอ้เปี๊ยกมันกินเก่งทำเอานึกถึงไอ้ป่านแม่งตัวก็แค่นั้นกินเก่งกันฉิบ เช้านี้ในจานมีเอ้กเบเนดิกส์ แฮม ขนมปังกระเทียม แล้วก็ผักต้มนิดหน่อย แถมมีนมกันอีกคนละแก้วใหญ่ แล้วอะไรวะทำไมจานไอ้เปี๊ยกมีไข่สองฟอง แฮมสี่แผ่น ของผมไข่ฟองเดียว แฮมสามชิ้น ลำเอียงนะแบบนี้

“เฮ้ย!!” จะเสียงใครถ้าไม่ใช่เสียงไอ้เปี๊ยก ผมไม่ได้ทำอะไรนะ ไม่ได้ทำจริงๆ

“นั้นมันแฮมของรักนะ เอาคืนมาเลย” มันโวยวายแล้วยื่นส้อมข้ามโต๊ะมาหมายจะจิ้มแฮมในจานผมคืน แต่อย่าหวังเพราะผมยกจานหลบทัน

“ช้าไปไอ้น้อง” ผมพูดแล้วยักคิ้วกวนๆ ใส่มัน

“พี่กันต์ ดูพี่กรดิ แย่งแฮมรักไปอ่ะ” มันฟ้องครับ ตอนแรกมันทำท่าจะเดินมาแย่งแฮมในจานผมไปให้ได้ แต่พอกันต์เดินกลับออกมาจากครัวมันหยุดครับ มันหยุดแล้วหันไปฟ้องกันต์แทน แล้วดูมันทำหน้าแบ๊วเรียกความสงสารจากแฟนกูได้อีกนะ เดี๋ยวดีดให้หน้าหงายสักทีดีไหม คิดว่าหน้าตาน่ารักแล้วใครจะทำอะไรไม่ลงหรือไง ไม่ใช่กูคนนึงละไอ้เปี๊ยกเอ้ย มันไม่ใช่แฟนผมนิเพราะฉะนั้นอย่าได้แคร์ แกล้งมันวันละนิดจิตแจ่มใส ถึงมันจะทำผมปวดหัวมากกว่าจิตแจ่มใสก็เถอะ

“อ่ะ เอานี่” กันต์พูดพร้อมกับใช้ส้อมตักแฮมในจานตัวเองส่งไปให้ไอ้เปี๊ยก อย่าคิดว่ามันไม่รับนะครับ มันรับ แล้วก็เป็นผมที่ต้องตักแฮมในจานคืนไปให้กันต์

“วันนี้รักกลับเย็นเลยนะพี่กันต์วันนี้เริ่มเรียนอีกวิชา” มันรายงาน

“เลิกกี่โมง” ตอนนี้ผู้ปกครองกำลังสอบถามเด็กในปกครองชั่วคราวครับ

“สี่โมงครึ่งครับ” มันตอบ ระหว่างนั้นก็กินมื้อเช้าไปอย่างเอร็ดอร่อย มีความสุขจริงนะ ดูอย่างนี้ก็เป็นเด็กธรรมดาไม่มีพิษมีภัยอยู่หรอก

“วันนี้กรไปแถวสยามใช่ไหม รับรักกลับมาด้วยได้ไหม” เอาแล้วไงงานเข้าผมซะงั้น

“ไม่เป็นไรพี่กันต์ รักกลับเองได้ ไม่อยากกวนพี่กร” ฟังมันพูด พูดดูดีเชียวนะ

“ไม่เป็นไรหรอกพี่เขาไปแถวนั้นอยู่แล้ว เลิกเรียนก็โทรหาพี่กรแล้วกัน” กันต์นัดแนะให้เสร็จสรรพ

“กรวันนี้จะเข้าไปเอากางเกงที่โดคุหรือเปล่า”

“อืม ว่าจะดูกระเป๋าด้วย” ผมตอบ ส่วนร้านที่ว่าเป็นร้านยีนส์ร้านโปรดของผมเอง ยีนส์ในตู้ผมน่าจะเกินครึ่งที่มาจากร้านนี้ 

“งั้นเลิกเรียนแล้วรักเดินไปหาพี่กรที่ร้านโดคุนะอยู่ซอยเก้า ถ้าหาไม่เจอก็โทรหาพี่กร” กันต์พูด ไอ้เปี๊ยกก็ว่าง่ายผงกหัวรับหงึกๆ อยู่กับกันต์ก็น่ารักแบบนี้แหละ คอยดูเวลามันอยู่กับผมแล้วกัน

…………………………………………….
………………………………….

……………………


“ร้านอยู่ไหนอ่ะ หาไม่เจอ อยู่ซอยเก้าแล้วเนี่ย” ไอ้เปี๊ยกพูดรัวมาทันทีที่ผมกดรับสายมัน

“เดินเข้ามาในซอยยัง” ผมถาม ระหว่างนั้นก็เดินออกไปที่หน้าร้าน แล้วมองซ้ายมองขวาดูว่ามันอยู่ไหน แล้วนั่นมันหนีใครมาหรือเปล่าวะ มีหันกลับไปมองด้านหลังท่าทางเลิกลั่ก พอมันหันมาเห็นผมแค่นั้นล่ะ มันก็วิ่งเข้ามาหาทันที

“เฮ้ย!! อะไรวะ” ผมโวยวายเมื่ออยู่ๆ มันก็วิ่งมาหลบอยู่ข้างหลังผมและทำท่ายังกับจะมุดหลบใครอย่างนั้นแหละ

“ร้านนี้หรอ เข้าร้านดิ เร็ว” ไอ้เปี๊ยกพูดพร้อมออกแรงดันหลังผมไปด้วย แต่ยังไม่ทันเปิดประตูก้าวเข้าร้าน หางตาผมก็เห็นเหมือนคนกำลังเร่งสาวเท้าก้าวเข้ามาจากทางเดียวกับที่ไอ้เปี๊ยกมันเพิ่งวิ่งมาเมื่อกี้

“รู้จักหรือเปล่า” ผมหันไปถามไอ้เปี๊ยกที่เปลี่ยนมายืนอยู่ทางขวามือผม ก่อนหันไปมองไปที่คนที่คิดว่าตามไอ้เปี๊ยกนี่มา ซึ่งคนนั้นพอเห็นผมเขาก็หยุด นับระยะจากหน้าร้านนี้คนนั้นก็อยู่ห่างไปประมาณห้าร้านได้ ใส่ชุดนักศึกษามาดูคร่าวๆ น่าจะอ่อนกว่าผมไม่มาก อาจจะแค่ปีสองปี

“.......” ไอ้เปี๊ยกมันไม่พูดตอบ แต่พยักหน้าแทน แล้วเอามือมาฉุดที่ต้นแขนผมจะดึงเข้าร้านลูกเดียว

“รู้จักแล้ววิ่งหนีมาทำไม” ผมถามไอ้เปี๊ยกแต่ตายังมองที่คนนั้นอยู่ กับคนนั้นเองเขาก็มองมาที่ผมเหมือนกัน แล้วก็มองเลยไปที่ไอ้เปี๊ยกที่เอาแต่หลบ

“ไม่อยากคุย พี่กรกลับบ้านเหอะ กลับบ้าน” ไอ้เปี๊ยกมันพูดรบเร้า ดูท่ามันอยากจะกลับบ้านจริงๆ ไม่งั้นมันคงไม่ลงทุนพูดกับผมแบบนี้แน่ๆ กับคนนั้นตอนนี้ก้าวเข้ามาหาไอ้เปี๊ยกมันเรื่อยๆ แล้วครับ ยิ่งเห็นหน้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ยิ่งเห็นว่ามันก็หน้าตาดีใช่เล่น

“พี่ กร” เสียงไอ้เปี๊ยกมันเรียกครับ แล้วทำไมเสียงมันสั่นเหมือนคนจะร้องไห้อย่างนั้นวะ มือที่เกาะแขนผมอยู่มันก็บีบซะแน่น จนผมต้องแกะมือมันออก แล้วดึงมือมันมาจับไว้แทน จับมือมันได้ถึงรู้ว่ามือมันเย็นเฉียบ

“รัก” เสียงคนที่เดินเข้ามาเรียกชื่อไอ้เปี๊ยก

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมถามแทนไอ้เปี๊ยก ไม่รู้จะทำยังไง เลยต้องถามเสียเอง กลัวไอ้เปี๊ยกมันจะร้องไห้ออกมาซะก่อนจะพูดอะไร

“พอดีผมนึกว่าเป็นคนรู้จักเลยเดินตามมา แต่ผมคงจำคนผิด ขอโทษครับ” คนที่เดินเข้ามาพูด ก่อนจะก้มหัวให้เล็กน้อยเมื่อพูดจบก่อนจะหันหลังแล้วเดินกลับไป ตอนนี้ไอ้เปี๊ยกเอาแต่ก้มหน้าก้มตาอย่างเดียว แต่ผมก็เห็นนะว่ามันแอบเหลือบมองเขาอยู่เหมือนกัน

“เขาไปแล้ว ไปกลับบ้าน” ผมพูดแล้วปล่อยมือจากไอ้เปี๊ยกแล้วเปลี่ยนมาวางแขนพาดไหล่มันแทน ก่อนจะเปิดประตูชะโงกหน้าเข้าไปในร้านเพื่อบอกรุ่นพี่ผมในร้านว่าจะกลับแล้ว และรับถุงกระดาษใส่ยีนส์ที่เจ้าของร้านถือมาส่งให้

“ไปๆ เดี๋ยวพี่ต้องแวะซื้อกับข้าวอีก กว่าจะซื้อของเสร็จ ถ้ากลับบ้านช้าก็ทำกับข้าวเสร็จช้า หิวข้าวไม่รู้นะ” ผมพูด ระหว่างเดินไปที่รถ ไอ้เปี๊ยกมันก็เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้

.
.
.


“พี่กร อย่าบอกพี่กันต์นะ” ไอ้เปี๊ยกมันก็พูดขึ้นมาเป็นประโยคแรกหลังจากขึ้นมาบนรถได้เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

“อืม” ผมรับคำ

“แต่...” ผมพูดแล้วหยุด อย่าหาว่าผมหาช่องทางหาประโยชน์ให้ตัวเองนะ ขอนิดนึงเหอะ

“ทำไมต้องมีแต่อ่ะ” มันทำคิ้วขมวดแล้วหันมามองหน้าผม

“มันต้องมีข้อตกลง” ผมพูด คราวนี้มันทำคิ้วขมวดบวกกลับหลิ่วตามองผมอย่างคนกำลังประเมินสถานการณ์ ผมไม่มีข้อแม้อะไรมากนักหรอกน่า

“ว่ามา” มันพูด แล้วยกแขนขึ้นกอดอก

“ข้อแรกกลับไปนอนห้องตัวเอง” ผมพูด เห็นไหมเรื่องง่ายจะตาย

“ก็ได้” มันเหลือบหางตามามองผม ก่อนตอบตกลง แล้วทำปากขมุบขมิบเหมือนจะบ่นอะไร แต่ไม่มีเสียงออกมา

“มีอะไรอีก” มันถามต่อ

“เลิกกวนซะที พี่ไปทำอะไรให้โกรธมาแต่ชาติไหนวะ” ผมพูด แล้วหันไปมองหน้ามันที่นั่งพิงพนักกอดอก และทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

“เป็นแฟนพี่กันต์หรอ” ไอ้เปี๊ยกมันถามออกมา

“แล้วคิดว่าไง” ผมย้อนถามมัน

“ดูไม่ออกก็ง้าวขนาด” มันพูด เออนะไปอยู่เชียงใหม่แค่สองสามปีมีติดคำเมืองมากับเขาด้วย

“เออ ไม่ง้าวก็ดี แล้วทีนี่เลิกขัดได้ยัง” ผมพูด ก่อนเลี้ยวรถเข้าซุปเปอร์ฯ

“ก็คิดอยู่ว่าเมื่อไหร่จะกล้าพูดออกมาซะที แต่แกล้งพี่นี่ก็มันดีนะ ยั่วขึ้นดี ทำหน้ายังกับจะกินเลือดกินเนื้อรักทุกทีเวลาเข้าไปขัด” มันพูด อ้าว!! ไอ้เปี๊ยก ตกลงผมกับมันใครแกล้งใครกันแน่วะ นี่ผมเสียรู้มันหรอเนี่ย เวร!!

“แต่คืนนี้ขอไปนอนด้วยอีกคืนดิ ได้ป่ะ” มันพูด แล้วหันมายักคิ้วกวนๆ ให้

“ไม่ให้เว้ย ไปๆ ลง” ผมพูด แล้วไล่มันลงจากรถ จะได้รีบเข้าไปซื้อของกันสักที

“ฮ่าๆๆ” มันหัวเราะผมครับ ไอ้เปี๊ยกเอ้ย เมื่อชั่วโมงที่แล้วยังทำท่าจะร้องอยู่เลย มาตอนนี้หัวเราะลั่นซะแล้ว เอากับมันสิ

----------------------------------------------------------




ขออภัยที่หายไปนานนะคะ แต่พากันต์กับกรมาส่งแล้วน้า แอบมีตัวแถมมาอีกหนึ่ง
อยากอ่านแบบหวานๆ ตอนหน้าจะเอามาส่งให้นะ (ให้น้องรักกลับห้องไปก่อน อิอิ) 

[rellachulla]

เง้อ ตัวแถมขัดจังหวัดมว๊ากกก
ทุบโต๊ะ
กร๊ากกกก

[paradoxxx]

คนที่วิ่งตามรักเป็นใครอะ? อยากรู้ๆๆ

[yeyong]

ไม่ว่าจะมีแขกที่เป็นเด็ก หรือแขกวัยรุ่นมาพักที่บ้าน
ต่างก็แกล้งกรทั้งนั้น น่าสงสาร
ว่าแต่แอบในแป้วเล็กน้อยตอนกันต์จะรุกบ้าง
ทำไงได้ก็เค้ารักกันนี่เนอะ
อยากรู้เหมือนกันถ้ากันต์รุกจริงจะเป็นยังไง 

[vascular]

มาต่อแล้ว รออ่านตั้งนานนนน รอ ป่าน ด้วยอีกคู่

[lovevva]

โดนขัดจังหวะซะงั้น

จะรอตอนต่อไปนะคะ

[afternoon]

เด็กรักต้องมีซั่มทริงอะไรกับชายนิรนามคนนั้นแน่เลยย

แอบตกใจตอนที่กันย์ขอกร โล่งไปที

มาต่อไวไวนะคะะะ

[Anonymus]

กร...ทีหลังไม่ต้องช่วย ปล่อยให้ไอ้ตัวเปี๊ยกมันโดนกดซะให้เข็ด จะได้เลิกมาเป็นมารผจญซะที จริ!

[Kfc_Pizza]

 

[yayee2]

ดีใจจ้ะที่คนเขียนพากรกับกันต์มาส่งแล้ว
หึ หึ หึ ขำกรจัง ต้องได้ทำศึกแย่งชิงกันต์กับเด็กๆ
กำลังคิดหนักใจแทนกรอยู่เชียว ว่าจะทำยังไงกับเด็กรักนี่ดี
ก็พอดีมีเหตุการณ์มาช่วยแล้ว
น้องรักกับนักศึกษาคนนั้นต้องมีซัมติงกันแน่นอน
งั้นก็คงมีตอนของน้องรักมาแจมด้วยใช่ปะคะ

[gumrai3]

- - รักขัดจังหวะทำไมเนี่ย เดี๋ยวเถอะๆ

[mumu2pm]

  อยากอ่านเรื่องของรักด้วยอ่ะ

[andaseen]

 

[nunamicky]

นายรักเนี่ยแสบจริงๆ แกล้งกรได้ลง
อย่างนี้ต้องเอาคืนซะแล้ว
หนุ่มนักศึกษาเนี่ยแหละช่วยได้

[Chocorun]

จิ "อด" ทั้งกร ทั้งคนอ่านเลยอ่ะ
กรก็นะ ชนะ(ใจ)ผู้ใหญ่ได้ แต่ดันแพ้เด็กตลอด

รออ่านตอนต่อไปนะ 

[knightofbabylon]

ต่อมอยากรู้อยากเห็นระหว่างน้องรักกับนักศึกษาชายคนนั้นมันทำงานตุ้บๆ เลยค่ะ 

แต่ น้องรักนี่ ตอนมาเคาะประตูมันทั้งเอ็นดู ขอบใจ และขัดใจในเวลาเดียวกันเลยวุ้ย
มาขัดจังหวะสวีทคนรักกันเค้าทำม้ายยยยยยยยย แต่ขัดไปก็ดีแล้วล่ะ เพราะ กรเกือบเสร็จกันต์แล้ว 
ไม่คิดว่ากันต์จะขอนะนั่น จริงๆ นะ อยากให้กันต์ได้รุกกรแต่ก็ไม่อยากด้วยในเวลาเดียวกัน เลยแอบขอบคุณพร้อมขัดใจน้องรัก
งงกับตัวเองจริงจัง ฮ่าๆๆๆๆๆ

ชอบตอนที่น้องบอกว่า แกล้งกรก็ดี เพราะกรยั่วขึ้น โอ้ววว คนอ่านสนับสนุนมากกกกกกก ให้ตาย มันเลิศมาก

กรน่ารักอ้ะ น่ารักจริงๆ นะ กันต์ขออะไรให้หมดทุกอย่างเลย 



 

[ChiOln]

ง่ะ น้องรักขัดจังหวะตอนกำลังได้เสีย 5555

[boylove_yj]

 

คิดถึงงงงงงง ไม่ได้อ่านตั้งนาน แต่ก็ติดตามอยู่ตลอดนะคะ

[Horizon]

อยากอ่านอีก
หายนานมากกก
+1

[dahlia]

น้องรัก น่าสนใจเหมือนกันนะเนี่ย