หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[iforgive]

ไดยะ  ใช่มั๊ยที่โทร.มา

เซจิเหมือนคนเถื่อนที่ไม่มีหัวใจ  ไม่เคยรักใคร  ไม่เคยมีใครรัก
ไม่รู้จักว่าความรักคืออะไร  แบบนั้นเลยจริง ๆ
เฮ้อออ  สงสารนาโอะจัง

[panari]

หวังว่าคนที่โทรมาจะเป็นไดยะนะคะ นาโอะจะได้หนีออกมาจากเซย์จิได้สักที T^T

[cipher]

หวังว่าคนที่โทรมาหาฮาจิเมะคือไดยะ
ไดยะน่าจะเป็นคนที่ช่วยทำให้เรื่องทุกอย่างดีขึ้น
ใช่มะคนแต่ง 

[zatamare]

555 คนแต่งกวน

เฮ้อ เซย์จิ เป็นพวกไม่ยอมรับหัวใจตัวเองสินะ คอยแต่จะหาเหตุผลมาหักล้างการกระทำของตน ว่าเกิดจากความแค้น ไม่ใช่ความต้องการจากใจ

[pattybluet]

นาโอะน่วมอีกแล้ว เซย์จิก้อหัดถนอมๆหน่อยจิ ปัดโธ่!!
ไปนั่งสำนึกผิดคนเดียวเลยป่ะ
ตอนท้ายๆนี่ จะเปิดตัวฮีโร่คนสำคัญรึป่าวคะ ขอเดาว่าเป็นไดยะด้วยคน หุหุ

เป็นกำลังใจให้นะคะ
ปล.จริงๆเค้าอยากเห็นฉากสวีทของเซย์จิกับนาโอะนะ อยากรู้ว่าเซย์จิมันจะได้ขนาดไหน 555+

[Laxxeez]

ถ้าเงินทองมากมายที่นายมี มันสร้างความสุขให้นายได้จริง ๆ นายจะมาไขว่คว้าหาอะไรจากคนอื่นอีกทำไม เพราะไม่มีใครเคยรักนาย และนายก็ไม่เคยรักใคร อยู่คนเดียวต่อไปเหมือนเดิมคงไม่แตกต่างจากที่เคย ในเมื่อนายไม่เคยรักใครแม้แต่ตัวเอง...เซย์จิ

[Phelyra]

ใครก็ได้เป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยฉุดรั้งนาโอะกับเทะซึจังให้หลุดพ้นจากวังวนที่ดำมืดนี้ซะที ใครก็ได้...แค่สักคน มาช่วยทีเถอะค่ะ

[different]

สนุกจริง ๆ นะเออ
เรื่องนี้น่ะ
เปิดอ่านเราก็ต้องอ่านทีละน้อย ๆ  ทำโน่นนี่นั่นไปด้วย ค่อยๆอ่าน
เดี๋ยวจบตอนเร็ว 555

เซย์จิเป็นบุคคลผู้มีความฉลาดทางอารมณ์ติดลบ ไม่สามารถอยู่ร่วมสังคมกับผู้อื่นได้อย่างมีความสุข
ยังจะมีหน้ามาถาม ...ทำผิดตรงไหน ? = ='
ค้าา ไม่ผิดเ้ล้ยยย นาโอะนั่นแหละผิดเนอะ

[viky_mama]

เข้มข้นมากเลยค่ะ ตอนนี้พ่อพระเอกเราหลงรักนาโอะไปแล้ว 100% แต่นาโอะจะทำใจรักเซย์จินี่คงยากน่าดู

ว่าแต่หนูน้องชายนี่จริงๆ แล้วคือโซ่ทองคล้องใจของทั้งสองคนน่ะสิ!!

[jasmin]

เซย์จิ communication skill อ่ะมีไหมห๊า
พูดทีตบทีแบบนี้ไม่ไหวนะ ไม่ปลื้มเลยอ่ะ

[vvivy]

  นู๋นาโอะไม่น่าลุย..กลับมาทรมานอีกแล้ว

เซย์จิพยายามคิดให้มากกว่านี้หน่อยก่อนจะสายไปๆๆ

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ค่อนข้างเชื่อ
เหมือนหลายรีข้างบนว่า...
ไดยะ นั่นแหละ
ที่เป็นเพื่อนกับฮาจิเมะ
ส่วนเซย์จินั้น เชื่อได้ว่าความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นโดยที่ไม่มีใครมองเห็นนั้น
มันเริ่มเกาะกินจิตใจเซย์จิทีละนิดๆ แล้ว
แต่ยังไงก็ดี... นาโอะ จะยอมรับเซย์จิได้หรือ??
นั่นก็ยังงต้องดูต่อไป
หรือว่าจะเอาแบบ Hades กับ Persephone เลยดีเอ่ย??
 

[mousou]

Miracle 12


    ..จะต้องทำยังไงดี..

    เซย์จิถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาระหว่างทางกลับบ้าน วันนี้ต้องรีบกลับมาหาทางทำให้นาโอะกินข้าวอีกเช่นเคย แต่จนกลับถึงบ้านก็ยังคิดไม่ตก หากปล่อยไว้อย่างนี้นาโอะคงได้ล้มป่วยเข้าสักวัน ซึ่งเขายอมไม่ได้อย่างเด็ดขาด ชายหนุ่มรู้อยู่แก่ใจดีถึงวิธีแก้ปัญหานี้ เพียงพาเทะซึโอะมาทุกอย่างจะเรียบร้อย นาโอะที่ท้อแท้สิ้นหวังเสียจนยอมสิ้นแล้วทุกอย่างแลดูน่าสงสาร แต่หากใจอ่อนแล้วปล่อยให้หลบหนีออกไปได้อีกล่ะจะทำยังไง

    " เทะซึโอะ.."
    ขาเรียวยาวชะงักหยุดอยู่กับที่เพราะเสียงคุ้นหูพร่ำเรียกชื่อคนสำคัญปานจะขาดใจ แม้ไม่เปิดประตูเข้าไปเซย์ิจิก็รู้ถึงสภาพผู้ที่อยู่ด้านใน สองวันที่ผ่านมานาโอะเอาแต่นอนอยู่บนเตียง ร่างกายซูบผอมลงมาก เมื่อไหร่ที่ตื่นมักถามถึงแต่น้องชายตัวน้อย ทั้งที่ยังไม่ได้บอกสักคำว่าเทะซึโอะเป็นอะไรไปแล้ว ไยต้องกลัดกลุ้มและทรมานตัวเองถึงเพียงนี้ด้วย

    ..ยอมให้เจอกันไม่ได้ แต่ก็ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ใช่เช่นกัน..

    เจ้าของบ้านตัดสินใจหนีปัญหาตรงหน้า เดินเลี่ยงไปยังชั้นสามซึ่งเป็นที่อยู่ของเทะซึโอะในตอนนี้ แผนนั่งรถคนละคันหลอกให้นาโอะเข้าใจผิดคิดว่าเด็กชายถูกพาไปที่อื่นสำเร็จลงด้วยดี ทว่าผลที่ออกมากลับไม่เป็นดังที่ต้องการ นาโอะต้องทำดีด้วยเหมือนเดิมสิ ไม่ใช่เอาแต่ทำร้ายตัวเองแบบนี้ ทุกคราที่เห็นแววตาหม่นหมองมองมา เซย์จิรู้สึกราวกับตนเองถูกทำร้ายไปด้วยอย่างไรอย่างนั้น

    เมื่อไหร่นายจะเลิกทำสายตาแบบนั้นสักที ?
    วินาทีที่เซย์ิจิหันหลังมุ่งตรงไปยังบันไดขึ้นชั้นสาม ผู้บุกรุกจากภายนอกก็บุกมาถึงหน้าต่างห้องนาโอะเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

    " นาโอะ "
    เจ้าของนามหันไปตามเสียงเรียก เพื่อเจอกับผู้ที่ไม่มีทางมายืนอยู่ตรงระเบียงห้องได้ นาโอะค่อย ๆ พยุงกายลุกขึ้นขณะมองเจ้าของเรือนผมสีสว่างเดินตรงมาหาพร้อมกระเป๋าสะพายใบใหญ่

    " ทำไมฮิโรกิถึงมาอยู่ที่นี่ได้ " นาโอะถามผู้ที่นั่งลงข้างเตียงแล้วเริ่มมองสำรวจเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาสีดำลุกโชนด้วยเพลิงแห่งความโกรธมากกว่าเดิมเมื่อเห็นร่างผ่ายผอม รอยช้ำบนใบหน้ากับลำคอ และโซ่ล่ามข้อเท้าข้างหนึ่งเอาไว้

    " มันโหดร้ายกับนาโอะถึงขนาดนี้เลยเหรอ " เขาไม่สนใจคำถามของนาโอะ ด้วยความโกรธที่สุมในอก
    " เซย์จิซังบอกว่าเพราะผมหนีออกไปเลยต้องทำแบบนี้น่ะ " ลูกแก้วสีอำพันก้มลงมองฝ่ามือทั้งสองข้าง ทุกการกระทำทุกคำพูดของเซย์จิทำให้ยอมรับทุกอย่างได้แล้ว เพียงแค่ขอให้ได้เจอเทะซึโอะเท่านั้นก็พอ

    " นาโอะหนีออกไปกันเถอะ ไม่ต้องทนเจอเรื่องพวกนี้แล้ว " ไม่ต้องฟังต่อจนจบประโยคนาโอะก็ปฏิเสธเสียงแข็งทันที
    " แต่เทะซึจังยังอยู่กับเซย์จิซัง....."

    " เลิกพูดเรื่องนั้นได้แล้ว! ต้องให้ตัวเองทรมานจนตายไปก่อนเหรอไง "
    ฮิโรกิตวาดเสียงดังลั่น เขาหยิบอุปกรณ์ตัดโซ่ซึ่งเตรียมมาด้วยตามที่ผู้ให้ความช่วยเหลือแนะนำ นาโอะตื่นตกใจรีบจับมือฮิโรกิไว้ัทันที ถ้าเซย์จิมาเจอเข้าแล้วเข้าใจผิดว่าคิดหนีอีก คราวนี้ชีวิตของทั้งเขาและเทะซึโอะคงไม่้เหลือ

    " ไม่ได้นะฮิโรกิ "
    " ฉันรักนาโอะนะ หนีไปแล้วฉันจะดูแลนายเอง "

    คำบอกรักจากบุคคลที่คิดด้วยเพียงแค่เพื่อนทำให้เรี่ยวแรงขัดขืนหายไปจนหมด นาโอะไม่ต้องการให้เพื่อนข้างห้องมารักแบบคู่ชีวิต เขาต้องการแค่เพื่อนที่รู้ใจที่สุด นาโอะผู้ใจดีมัวแต่คิดว่าจะปฏิเสธออกไปยังไงไม่ให้อีกฝ่ายเสียใจ ทั้งที่ไม่ใช่เวลามาคิดเรื่องเล็กน้อยเหล่านี้เลย ระหว่างที่ผู้ถูกสารภาพรักอย่างไม่คาดฝันมัวแต่นั่งอึ้ง โลหะที่ล่ามไว้กับเตียงก็หลุดออก เจ้าของลำแขนเรียวถูกฉุดให้ลุกขึ้นยืนโดยไม่ยินยอม

    " ปล่อยสิฮิโรกิ!! "
    ผู้สิ้นไร้เรี่ยวแรงด้วยไม่ได้รับอาหารอย่างเพียงพอ ซ้ำยังไม่แข็งแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วมีหรือจะสู้แรงได้

    ..โลหะขาดออกจากกันเหมือนดั่งหลักฐานยืนยันความผิดว่ากำลังจะหนีไปเป็นครั้งที่สาม..

-------------------------------

    เซย์จิแวะห้องนอนเพื่อหยิบรถยนต์บังคับที่บังเอิญไปเจอเข้าแล้วซื้อกลับมาด้วย แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้ว่าจะซื้อมาทำไม ก่อนขึ้นไปบนชั้นสาม เสียงตะโกนแหลมหูที่ได้ยินทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป ทำให้รู้สึกไม่ชอบมาพากลขึ้นมา หญิงสาวพี่เลี้ยงนั่งหันหลังให้อยู่จึงไม่รู้ว่าเจ้านายได้เดินเข้ามาข้างในแล้ว ที่อยู่ข้างหน้าเธอคงเป็นเทะซึโอะ

    " มัวแต่ยืนนิ่งอย่างนี้จะใส่เสื้อได้ยังไงล่ะ ยกแขนขึ้นมาสิ ฉันไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งเล่นแต่งตัวกับแกอยู่ทั้งวันหรอกนะ "

    เธอตะคอกใส่เด็กชายที่ยืนสะอึกสะอื้นอยู่ ตั้งแต่กลับมาห้องนี้อีกครั้งพี่เลี้ยงปฏิบัติกับเขาแย่ยิ่งกว่าที่ผ่านมาเสียอีก คงเพราะเงินเดือนที่ถูกตัดลงเกือบครึ่งจากการปฏิบัติหน้าที่บกพร่อง ถึงได้มาระบายทุกอย่างลงกับเทะซึโอะ การอาบน้ำเมื่อกี้ไม่อาจเรียกว่าเป็นการทำความสะอาดร่างกายได้ด้วยซ้ำ หญิงสาวถูสบู่ให้ด้วยความรุนแรงจนผิวขาว ๆ แดงเรื่อ จากนั้นจึงสาดน้ำใส่ไม่สนใจเสียงที่บอกว่าแสบตา หรือเจ็บเลยสักนิด

    " มัวแต่ร้องไห้อยู่ได้ น่ารำคาญที่สุด ไปใส่เอาเองแล้วกัน " ฝ่ามือเล็กโยนชุดนอนเนื้อนุ่มใส่เด็กชาย
    " ถ้าลำบากมากนักก็กลับไปอยู่บ้านเลยแล้วกัน "
    น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นด้านหลัง ใบหน้าเคลือบเครื่องสำอางถอดสีทันที ไม่ต้องหันไปมองเธอก็รู้ว่าใครยืนอยู่ หญิงสาวรีบเปลี่ยนท่าทีหันไปเอาอกเอาใจเทะซึโอะเร็วประหนึ่งจิ้งจกเปลี่ยนสี หากแต่สายไปเสียแล้ว

    " หนูน้อย ยกแขนขึ้นสิเดี๋ยวพี่ใส่เสื้อให้นะ "
    " ฮึก.."

    หยดน้ำตาที่รินไหลทำให้เซย์จิเลิกสะกดกลั้นความโกรธ มือกร้านจับไหล่พี่เลี้ยงแล้วเหวี่ยงไปด้านข้าง ส่งผลให้ร่างอรชรกระแทกกำแพงจนเกิดเสียงดัง ก่อนหยิบเสื้อผ้าตรงเข้าไปหาเด็กชายหมายจะใส่ให้ ทว่าปฏิกิริยาตอบกลับมาคือแววตาหวาดกลัว และอาการสะอื้นหนักกว่าเดิม

    " ฉันไล่เธอออก " เซย์จิหันไปไล่ต้นเหตุของอาการเกรี้ยวกราด เพื่อจะสงบสติอารมณ์ลงให้ได้ ถ้ายังเห็นพี่เลี้ยงสองหน้าคนนั้นอยู่ในห้องเขาไม่ั่มั่นใจว่าจะเผลอไปทำร้ายร่างกายเข้าให้อีกหรือเปล่า แล้วเทะซึโอะที่เห็นภาพเหล่านั้นคงกลัวพี่ชายตัวโตคนนี้ยิ่งกว่าเดิม

    นาโอะเอาแต่ซึมเศร้าจนบรรยากาศทั่วทั้งบ้านพลอยอับเฉาไปด้วย เซย์จิจึงไม่ต้องการถูกเด็กชายแสดงท่าทางหวาดกลัวใส่ด้วยอีกคน ไดยะเคยเล่าอวดหลานชายตัวน้อยให้ฟัง แล้วยังบอกอีกว่าเวลาหลานโกรธขึ้นมาเขาจะยอมอ่อนข้อเข้าไปพูดด้วยดี ๆ ถ้าให้ได้ผลกว่านั้นก็หาของเล่นมาล่อ เพียงเท่านี้ก็ได้คืนดีกันแล้ว ถ้าจะยืมวิธีเพื่อนสนิทมาใช้บ้างคงไม่เสียหายอะไร

    ..เด็กก็คือเด็ก อย่างไรเสียก็คิดแค้นอะไรกับใครเขาไม่เป็น
    ผ้าที่ยังขาวสะอาดหาได้เปรอะเปื้อนสกปรกเหมือนผ้าหลากสีที่อยู่มานานปีไม่

    " อย่าเข้ามาใกล้ผมนะ " เด็กน้อยถอยหลังติดประตูห้องน้ำ
    " พี่ไม่ทำอะไรเราหรอก แค่จะใส่เสื้อผ้าให้เท่านั้น "  น้ำเสียงนุ่มนวลฟังดูอบอุ่นแม้แต่ผู้พูดยังอดแปลกใจไม่ได้ ท่าทางอ่อนโยนราวกับเป็นคนละคนกับผู้ที่เคยตีตนเองอย่างสาหัสทำให้เทะซึโอะยอมให้ใส่อย่างว่าง่าย กระทั่งเสียงสะอื้นก็หยุดลงด้วย
    " ขอบคุณครับ " รอยยิ้มกว้างวาดบนใบหน้าที่ละม้ายคล้ายนาโอะ ในอกของเซย์จิเอ่อล้นไปด้วยความอุ่นซ่านทันที

    เจ้าของชุดนอนสีเหลืองอ่อนเดินเตาะแตะไปนั่งบนเตียง ด้วยยังไม่วางใจในพี่ชายแปลกหน้าคนนี้มากนัก เทะซึโอะเป็นเด็กร่าเริงคุยง่ายก็จริง แต่เพราะคำสั่งสอนของนาโอะเด็กชายจึงไม่ค่อยคุยกับผู้ที่เพิ่งรู้จัก ความเงียบงันทำให้เซย์จิทำตัวไม่ถูก จนเมื่อหันไปเจอถุงของเล่นซึ่งถูกวางทิ้งไว้ตั้งแต่เห็นเด็กน้อยถูกรังแกนั่นแหละ

    ..เด็กนี่ชื่อเทะซึโอะใช่มั้ยนะ..

    ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อนี้เซย์จิมักหงุดหงิดจนไม่คิดแม้แต่จะจำให้เสียอารมณ์ มาถึงตอนนี้จึงต้องใช้สมาธิอย่างมากในการทบทวนความทรงจำ ภาพที่ปรากฏขึ้นหลังนึกชื่อออก คือแววตารวดร้าวของผู้ที่โหยหาอยากเจอน้องชายมากที่สุด กับเสียงฝ่ามือกระทบใบหน้า
 
    " เทะซึโอะ "

    ..การเรียกชื่อเป็นดั่งก้าวแรกในการสานสัมพันธ์..

    " ครับ " เด็กชายหันมองพี่ชายตัวโตที่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่กลางห้อง ดวงตาสีน้ำตาลพราวระยับด้วยความตื่นเต้นกับของเล่นแปลกใหม่ที่อยู่ในมือหนา

    " พี่ซื้อมาให้ อยากได้มั้ย "
    " ซื้อให้เทะซึจังเหรอครับ เทะซึจังเล่นได้เหรอ "
    ความไว้วางใจที่เพิ่มมากขึ้นเทะซึโอะจึงเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกตัวเอง ที่ว่ากันว่าเด็กลืมง่ายเห็นจะจริง เพราะเด็กน้อยมายืนอยู่หน้าเซย์จิ ลืมว่าชายผู้นี้เคยปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล ทำร้ายตนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องเสียสนิท

    เทะซึโอะไม่คุยกับคนแปลกหน้า แต่ถ้าเป็นพี่ชายท่าทางใจดีเอาของเล่นมาให้ก็เป็นอีกเรื่องนึง
    หากนาโอะรู้เข้าคงไม่พ้นโดนโกรธเป็นแน่

    " แน่นอนอยู่แล้ว พี่ซื้อมาให้เรานี่ " เซย์จิย่อตัวลงนั่งยอง ๆ ไม่ให้เทะซึโอะรู้สึกอึดอัดหรือกลัวที่ต้องเงยหน้าคุยกับผู้ที่ตัวสูงกว่านาโอะมากนัก จากนั้นจึงยัดถุงของเล่นใส่มือขาว

    " ว้าว~! ขอบคุณครับ " เทะซึโอะโผเข้ากอดผู้ให้คล้ายจะออดอ้อน ทุกครั้งที่คนในร้านสไมล์ซื้ออะไรให้เด็กชายจะเข้าไปกอดขอบคุณเสมอจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่สำหรับเซย์จิผู้ที่ไม่เคยได้กอดใครมาก่อนนอกจากตอนทำกิจกรรมบนเตียงแล้วถือเป็นสิ่งที่พิเศษ

    " แกะสิ "
    ไม่ต้องให้บอกมือเล็กก็จัดการชำแหละพลาสติกที่หุ้มของเล่นออกเป็นชิ้น ๆ แล้ว เรียวปากบางยิ้มกว้างเมื่อของเล่นชิ้นใหม่ออกมาอวดโฉมให้เห็นเต็มตา มันเป็นรถบังคับขนาดใหญ่ราคาแพงที่อยากได้มาตลอด แต่ด้วยรู้ว่าพี่ชายซึ่งเป็นเพียงผู้ช่วยพ่อครัวไม่ีมีทางหาซื้อมาให้ได้ จึงได้แต่นิ่งเงียบไม่ร้องขอให้ลำบากใจ

    " ถูกใจรึเปล่าล่ะ " เซย์จิอดยิ้มไปด้วยไม่ได้
    " ครับ!! " เจ้าของแววตาเป็นประกายตอบอย่างไม่ลังเล ก่อนจะนึกอะไรขึ้นมาได้แล้วหันไปถามเซย์จิ
    " ว่าแต่พี่ชายชื่ออะไรเหรอครับ เทะซึจังจะได้เรียกถูก "
    " เซย์จิ พี่ชื่อเซย์จิน่ะ "

    นี่เป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มรู้สึกยินดียิ่งนักที่จะบอกชื่อของตนออกไป

    เทะซึโอะเป็นคนสำคัญที่สุดของนาโอะ ทั้งยังน่าเอ็นดูช่างเอาใจถึงเพียงนี้ เพราะอย่างนี้นี่เองร่างเพรียวถึงได้ทำทุกวิถีทางไม่ให้เด็กน้อยคนนี้ต้องเผชิญหน้ากับความโหดร้ายซึ่งจะทำลายความสดใสนี้ไปจนสิ้น เซย์ิจิคิดกับตัวเอง บางทีเขาอาจทำเกินไปที่เอาสิ่งมีค่ายิ่งของใครคนหนึ่งมาข่มขู่ได้หน้าตาเฉย

    เซย์ิจิเพิ่งตระหนักในวินาทีนี้เอง หากวันที่จับตัวเทะซึโอะมาเป็นครั้งแรก เขาถูกความละโมบและเคืองแค้นเข้าครอบงำส่งตัวเด็กชายไปองค์กรลับ ตัวเขาในตอนนี้คงต้องเสียใจไปจนวันตาย

TBC
ขอตัดตรงนี้ล่ะนะคะ ตอนหน้ากระชากอารมณ์เกินไปจนทำใจเขียนต่อกันไม่ได้ค่ะ TTwTT
hpsky => (แอ๊ฟ! ร้องเพราะถูกจิ้ม แฮ่~) สงสารนาโอะตลอดเลยนะคะเนี่ย
dahlia => อ่านตอนนี้ยังอยากบีบคอพระเอกอยู่อีกมั้ยค้าา
iforgive => ตอนนี้อาจจะรู้จักความรักขึ้นมาบ้างแล้วก็ได้นะคะ
panari => ถึงคนที่โทรมาจะใช่ไดยะจริงก็ไม่แน่ว่าจะหนีออกมาได้หรอกนะค้าาา
CipheR => คะ..คำถามสปอยชัดๆเลยค่ะ (ทรุด)
zatamare => เป็นพวกบื้อไม่ยอมคิดหาเหตุผลที่แท้จริงสักทีน่ะค่ะ ใช้ไม่ได้เลย
pattybluet => แอร๊ยๆ เซย์จิจะไ้ด้สักขนาดไหนดีล่ะค้าา อ่านเม้นนี้เล่นเอาเขินไปเลยนะคะเนี่ย ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ!
Laxxeez => เพราะไม่ยอมรับตัวเองสักทีด้วยแหละค่ะ
Phelyra => ส่งมาแ้ล้วค่ะ แต่จะทำให้ดีขึ้นหรือแย่ลงก็ไม่รู้นะคะเนี่ย = =''
different => ฮ่าๆ ใช่ค่ะเซย์จิไม่ผิด เป็นพระเอกทำอะไรก็ไม่ผิด(ซะที่ไหนล่ะ!!) คนแต่งบางทีก็แ่ต่งไปด้วยทำโน่นทำนี่ไปด้วยเหมือนกันค่าา
viky_mama => แม่นแล้วค่า เทะซึโอะคือโซ่ทองคล้องใจน่ะเองค่ะ
jasmin => ของแบบนี้ต้องค่อยๆสร้างไปล่ะค่ะ - -''
vvivy => คงต้องเอาโอเมก้าใ้ห้กินหน่อยแล้วมั้งคะเนี่ยจะได้ึคิดได้สักที XD
F[ i ]sH[ O ] =>เอ่อ..Hades กับ Persephoneคืออะไรเหรอคะ orz นาโอะอาจจะไม่แน่แต่เทะซึโอะยอมรับไปเกือบทั้งหมดแล้วล่ะค่ะ~

[zatamare]

โบก ฮิโรกิซะหนึ่งทีได้ม๊าย เซย์จิยิ่งเอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่  อืม แต่บางทีก็อาจจะทำให้เซย์จิพอรู้ใจตัวเองได้บ้างอะนะ แต่ก็คง โง่เรื่องนี้อีกนั่นแหละ

ส่วนฮิโรกิจ๋า พรากคนที่ตัวเองรัก จากคนที่เค้ารัก ดังดวงใจ มันดีแล้วหรือ ถึงจะทำเพราะรัก ก็เธอนะ แต่คงรักไม่พอที่จะคิดถึงหัวใจของอีกฝ่าย ว่าจะรวดร้าเพียงใดกับการพากจาก แล้วหลงลืมอะไรไปหรือป่ว ว่าเด็กไม่ได้ผิดอะไร เพียงแต่ผู้ใหญ่ตังหาก ที่ใช้เด็กเป็นเครื่องมือ จะแค้นเคือง ก็ให้มันมีสติสักนิดเถอะ(ตอนใครมันจะคิดได้ฟะ)

[hpsky]

ตอนต่อไปนาโอะต้องน่าสงสารอีกแน่ๆเลย
ที่จริงก็น่าสงสารทุกตอนนั้นแหละ ไรเตอร์ใจร้ายหนิเขียนให้นาโอะเจ็บตัวตลอดเลย
ฮิโรกิจะมาทำให้นาโอะเจ็บตัวอีกแล้วววว
แต่ตอนนี้แอบมีน่ารักนะพ่อลูกกอดกัน กอดกัน
เทะซึจังน่ารัก

[iforgive]

ฮิโรกิเอ๊ยยยย  ความรักของแกนี่ช่างเห็นแก่ตัวนัก
รู้ทั้งรู้ว่าถ้านาโอะหนีไป  จะเกิดอะไรขึ้นกับเทะซึจังก็ยังจะทำอีก
เขาแม่ลูกกันนะเฟ๊ยยย
ไม่อยากอ่านตอนต่อไปเล๊ยยยยย  กลัวจะทำใจไม่ได้

[Laxxeez]

เห็นป่าวไอ้เซย์จิ เทะซึจังออกจะน่ารัก
ฮิโรกิ นายกำลังทำเรื่องให้มันยุ่งยากมากขึ้นไปอีกนะ แล้วก็ไม่ต้องมาโทษเทะซึจังด้วยว่าเป็นต้นเหตุให้นาโอะต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เทะซึจังเค้าบริสุทธิ์ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย จะโกรธจะไม่พอใจอะไรไปลงที่พวกผู้ใหญ่เลว ๆ นู้น อย่ามามั่ว

[dahlia]

เฮ้ยงานนี้ นาโอะ ไม่เกี่ยวนะแก เซย์จิ อย่ามาลงกะนาโอะ   

ปล. ยังอยากบีบคออยู่ แต่เบาลงนิดหน่อย ต้องรอดูตอนหน้าก่อนดีกว่าค่ะ 

[jasmin]

ฮิโรกิ นิสัย!!!!!! เห็นแก่ตัวที่สุดอ่ะ
เรื่องของครอบครัวเดียวกัน เดี๋ยวเค้าก็เคลียร์กันได้
ขอซะทีเหอะ ยุ่งดีนัก
ปล. เซย์จิก็มีมุมน่ารักๆกะเค้าด้วย

[viky_mama]

เรื่องเริ่มจะเข้มข้นทุกทีแล้วอ่ะ ถ้าเซย์จริงกลับมาแล้วเห็นว่านาโอะหายไปนี่ไม่อยากจะคิด สยอง

ปล ใส่วันที่ผิดอ่ะจ้า ผิด คศ ไปปีนึงนะ ตอนนี้ปี 10 ไม่ใช่ 09 น้า (ตอนแรกเราก็งง นึกว่าเรื่องนี้โดนดองซะอีก)

[cipher]

ตอนนี้เซย์จิเริ่มจะน่ารักขึ้นมาหน่อย
แต่ถ้ารู้ว่านาโอะหายไป
และคิดว่าหนีไปอีก
เทะซึจังจะเป็นอะไรมั้นน้า

[BeeRY]

นาโอะอย่าหนีเลย พี่เซย์จิเค้ากำลังจะเปลี่ยนไปนิดนึง
วันนี้เจอเด็กน่ารักมากเลย คิดถึงเทะซึจัง คงน่ารักเหมือนกัน
ถึงตอนนี้จะตามอ่านทุกวันเหมือนเดิมไม่ไ้ด้ แต่จะติดตามตอนต่อไปน้าาา
+1 ขอบคุณค่าาา

[Zepher]

เทะซึจังออกจะน่ารัก
ใจที่แข็งกระด้างของเซย์จิจะไม่อ่อนลงได้ไง
หวังว่าเทะซึจังจะเป็นตัวประสานใจของ
ทั้งเซย์จิและนาโอะน๊า

[Phelyra]

  ตอนนี้มีทั้งเรื่องดีเรื่องร้ายปน ๆ กัน จะความรู้สึกไหนดีนะเรา

[pattybluet]

  ฮิโรกิทำเสียเรื่อง ครอบครัวเค้าจะสมานฉันท์กัน ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยยยย...
รีบๆเอานาโอะมาคืนเดี๋ยวนี้นะ ก่อนที่เทะซึจะเดือดร้อน ฮ่วย !!!
งอนไดยะ... อุตส่าห์มอบตำแหน่งฮีโร่คนสำคัญให้แ้ล้วไม่ยอมทำหน้าที่ (ไรท์เตอร์ตัดเงินค่าตัวเลย  )

เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ ^ ^

[JJHJJH]

เรื่องกำลังจะไปด้วยดีแล้วเชียว ฮิโรกิแกมาทำม๊ายยยยยยยยย

[different]

ฮิโรกิรู้จักสำนวน love me , love my dog ม่ะ ?
ถ้าพานาโอะหนีไปได้จริง คนที่เดือดร้นคือเทะซึโอะ ที่ไม่ใช่หมา
แต่เป็นลูก..
เอานาโอะไปดูแลแล้วคิดว่าเค้าจะมีความสุขหรอ สิ่งสำคัญที่สุดของนาโอะคือเทะซึโอะต่างหากล่ะ
คิดถึงใจคนอื่นบ้างซิ ~

[Tifa]

รอบที่เเล้วโดนล่ามโซ่ รอบนี้โดนน้ำตาเทียนเเน่ๆ นาโอะ จ๋า คริๆ

[vvivy]

ฮิโรกิ๊!!!!!!!! ใช่เวลาม๊ายยยยยที่มาเอาตอนนี้..เรื่องกำลังจะไปได้ดีแล้ว

[mousou]

Miracle 13


    " อยากจะตายวันนี้ใช่มั้ย "
    ลำกล้องปืนจ่อหน้าผากฮิโรกิซึ่งในตอนนี้ใบหน้าบวมช้ำสาหัส ดวงตาสีรัตติกาลก้มลงมองผู้ที่ทรุดนั่งอยู่เบื้องหน้า หลังปลิดชีวิตยามสะเพร่าที่ปล่อยให้นาโอะหลุดรอดไปได้เมื่อห้าปีก่อน เซย์จิก็ไม่เคยลงมือสังหารผู้ใดอีก แต่ตอนนี้เขากำลังโมโหจนแทบจะทำบาปมหันต์ได้อีกครั้งแล้ว

    เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาหลังปล่อยเทะซึโอะที่กำลังเห่อของเล่นใหม่ไว้เพียงลำพังโดยกำชับว่าให้รีบเข้านอน เซย์จิก็รีบกลับลงมายังชั้นสอง ด้วยอารมณ์ที่เบิกบานขึ้นกว่าปกติเซย์จิตั้งใจจะลองทำดีกับนาโอะดูบ้าง ทว่าภาพที่เห็นยามเปิดประตูห้องไปเจอกลับทำลายความตั้งใจนั้นไปเสียสิ้น ชายที่คุ้นหน้าว่าเป็นพนักงานร้านขายเค้กกำลังฉุดกระชากเจ้าของห้องไปยังระเบียง ซึ่งมีบันไดลิงวางพาดอยู่เพื่อใช้เป็นทางหนี

    เซย์จิไม่อาจตระหนักได้แล้วว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าสัมปชัญญะ เขาปราดเข้าไปดึงตัวนาโอะออกมาโยนลงบนเตียง ก่อนระดมชกผู้ที่ไม่ทันตั้งตัวไม่ยั้งมือจนลงไปกองกับพื้น แล้วหยิบปืนพกขึ้นมาขู่อาฆาตด้วยอารมณ์ี่คุ้มคลั่งยากจะระงับ

    ..ไอ้หัวขโมย!..

    " เซย์จิซังอย่ายิงนะครับ " นาโอะถลาลงจากเตียงมาประคองฮิโรกิเอาไว้
    คำขอร้องให้หยุดยิงจากนาโอะเป็นสิ่งที่ห้ามเซย์จิเอาไว้ได้ ทว่าความรู้สึกอื่นกลับแล่นเข้ามาแทนที่อารมณ์อยากสังหารฮิโรกิแทน
    " หลีกไป ไว้จัดการไอ้หมอนี่เสร็จฉันจะมาคิดบัญชีกับนายทีหลัง " มือกร้านผลักนาโอะออกไปอีกทาง แล้วกระชากคอเสื้อผู้ถูกทำร้ายขึ้นมา
    " ..นาโอะรีบหนี..ไปสิ "
    " ยังมีแรงพูดอยู่อีกเหรอ "
    ด้ามปืนกระแทกศีรษะรุนแรง ก่อนจะลากฮิโรกิไปให้ยามจัดการต่อ เซย์ิจิต้องการทำโทษเจ้าหนูน้อยมากกว่าเสียเวลาละเลงเลือดหัวขโมยรายนี้ ดวงตาสีรัตติกาลมองโซ่ที่ถูกตัดออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยสลับกับใบหน้าซีดเผือดของนาโอะ

   " ผะ..ผมไม่ได้คิดจะหนีนะครับ ผมพยายามห้ามแล้ว เซย์จิซังเชื่อผมเถอะครับ " นาโอะละล่ำละลักกล่าวออกไป
    " ไม่ต้องแก้ตัวไปหรอก ยังไงหลักฐานก็เห็นคาตากันอยู่แล้ว "

    เซย์ิจิรู้ว่าคำแก้ตัวนั้นเป็นจริงทุกประการ ท่าทางขัดขืนดิ้นรนสุดชีวิตยามถูกชายหนุ่มเรือนผมสีสว่างยื้อยุดไปยังระเบียงเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดี ทว่าอาการหงุดหงิดยิ่งกว่าครั้งไหน เมื่อนึกไปถึงภาพนาโอะเข้ามาช่วยฮิโรกิเอาไว้ไม่ให้ถูกยิง ทำให้เซย์จิเลือกพูดสิ่งที่ตรงข้ามกับความคิดออกไป

    ..นาโอะปกป้องคนอื่นนอกเหนือจากเทะซึโอะ..

    พลันคิดไปถึงความสัมพันธ์ของนาโอะและฮิโรกิ เซย์จิก็โกรธจนเลือดขึ้นหน้า เขาจะลงโทษเจ้าหนูน้อยที่บังอาจยอมให้ผู้อื่นนอกจากเขามาเป็นเจ้าของได้ ความภาคภูมิใจที่ตนเป็นผู้ได้ครอบครองเรือนร่างสวยงามแต่เพียงผู้เดียวมาตลอดทั้งเมื่อก่อนและตอนนี้เริ่มสั่นคลอน

    " คงต้องลงโทษกันหน่อยแล้วล่ะ " เซย์ิจิรู้ดีว่าเขากำลังพาลไปทั่ว แต่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว

    ฝ่ามือหนากดร่างเพรียวลงบนเตียง ผ้าเนื้อบางถูกฉีกออกกลายเป็นเศษผ้าในพริบตา นาโอะพยายามต่อต้านสุดกำลังแต่เนื่องจากหมดสิ้นเรี่ยวแรงไปกับการขัดขืนฮิโรกิแล้ว ไม่นานข้อมือทั้งสองข้างจึงถูกเข็มขัดของผู้ที่เพิ่งถอดเสื้อผ้าออกหมดมัดเอาไว้ได้ แววตาสีน้ำตาลเจือความตื่นตระหนก นาโอะรู้ได้จากดวงตาอันเปี่ยมไปด้วยราคะของเซย์จิว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ อาจเป็นการร่วมรักอย่างรุนแรงที่สุดก็เป็นได้

    " เซย์จิซังผมไม่ได้คิดหนีจริง ๆ นะครับ อย่าทำอะไรผมเลย..."
    ชายหนุ่มฉีกเสื้อนาโอะออกมามัดปากเจ้าของเสื้อไว้

    ..เลิกพูดว่าไม่ได้คิดหนีแล้วบอกมาสักทีว่านายกับไอ้หมอนั่นเกี่ยวข้องกันยังไง..

    " อื้ออ! "
    ฟันคมขบกลีบปากแดงก่อนไล่ลงไปทิ้งรอยฟันไว้ทั่วร่างราวกับจะฉีกทึ้งเนื้อออกมากลืนกินเข้าไป เรียวขาเพรียวถูกรั้งขึ้นเตรียมรองรับการรุกราน ก่อนความแข็งขึงจะฝืนกดแทรกเข้าไป นิ้วเรียวกำแน่นเข้าหากันด้วยความเจ็บปวดที่แล่นริ้วขึ้นมา ช่องทางที่เดิมทีไม่ได้มีไว้เพื่อใช้ร่วมเพศ ทั้งยังไม่ได้รับการเตรียมพร้อมให้ผ่อนคลายลง และไม่มีการเล้าโลมให้เกิดอารมณ์ร่วมจึงเริ่มฉีกขาด ทว่าโลหิตที่รินไหนออกมากลับช่วยให้เซย์จิเคลื่อนไหวได้สะดวกยิ่งขึ้น ดั่งเยื่อพรหมจรรย์ฉีกขาด แต่แท้จริงแล้วมันคือสัญลักษณ์ของความทุกข์ทรมาน

    เมื่อปลดปล่อยออกไปครั้งแรก ครั้งถัดไปก็เริ่มต้นขึ้นโดยไม่ได้ถอนกายออกให้ผู้ถูกรุกรานได้พัก ฝ่ามือใหญ่บีบเฟ้นไปทั่วร่างขาวสะอาดตามแรงอารมณ์ที่เพิ่มขึ้นเกิดรอยช้ำมากมายไม่แพ้รอยฟันจำนวนมาก ข้อมือเรียวขูดสายเข็มขัดจากการพยายามดิ้นให้หลุดจนเกิดรอยถลอกแดงอย่างน่ากลัว

    ทว่าในยามที่ความเข้าใจผิดและความหึงหวงเป็นใหญ่เหนือเหตุผลทั้งปวง ความต้องการจึงยิ่งเพิ่มมากขึ้นด้วย ผู้ที่กำลังหน้ามืดตามัวไม่ใยดีต่อหยาดน้ำตาที่พรั่งพรูออกมา ใบหน้าซีดขาว หรืออาการดิ้นรนที่เริ่มน้อยลงเรื่อย ๆ ร่างกายที่อ่อนแอมาหลายวันกำลังจะทานทนไม่ไหว เมื่อเซย์จิปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สามนาโอะก็หมดสติไปแล้ว

    " อย่าคิดว่าวิธีเดิมจะใช้ได้ผลนะ "
    เพียงคิดว่านาโอะและฮิโรกิจะร่วมรักกันแบบไหน จะบอกรักกันหวานหูสักเพียงใดก็แทบทนไม่ไหว เขาจะยืนยันสิทธิในตัวร่างนี้จนกว่าจะแน่ใจ เซย์จิหยิบแก้วน้ำข้างหัวเตียงมาเทรดใบหน้าซีดขาวพอให้รู้สึกตัว ก่อนจะเริ่มดันกายเข้าไปในช่องทางบวมช้ำอีกครั้ง

    ..ผมไม่ได้คิดหนีแล้ว ได้โปรดหยุดสักทีเถอะครับ ผม...กลัวคุณจะแย่อยู่แล้ว..

    ท่ามกลางสติอันพร่าเลือนนาโอะอ้อนวอนอยู่ในใจ รอยฉีกขาดถูกรุกรานให้อักเสบกว่าเดิมแต่ก็ไร้หนทางเอาตัวรอด ทุกครั้งที่สิ้นสติไปเซย์จิจะหาทางปลุกให้ตื่นขึ้นมารองรับอารมณ์ต่อเสมอ ผู้ถูกปรักปรำได้แต่อดทนต่อความเจ็บทั่วร่าง จวบจบกระทั่งรุ่งอรุณมาเยือนอารมณ์ใคร่อันป่าเถื่อนจึงจบสิ้นลง

    เรือนร่างงดงามมาในตอนนี้แทบดูไม่ได้ เลือดที่ยังไหลซึมออกมาและคราบขาวขุ่นเปรอะเปื้อนเต็มผ้าปูที่นอน ดวงตาสีน้ำตาลดูเลื่อนลอยเจ้าของร่างคงใกล้ถึงขีดสุดเต็มทน จังหวะการหายใจแผ่วเบาราวกับจะหมดลงได้ทุกเมื่อ รอยช้ำและรอยจูบกระจายไปทั่วตลอดร่างดูคล้ายการตีตราแสดงความเป็นเจ้าของซึ่งเซย์จิพอใจกับมันมาก ที่จริงเขาเองก็ใช่ว่ามีความสุขกับท่าทางดิ้นรนสุดแรงของนาโอะเท่าใดนัก แต่เพราะนี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่จะสลักตราประทับลงไปได้จึงเลือกที่จะทำ

    ..เซย์จิขืนใจนาโอะอย่างโหดร้ายที่สุดเท่าที่เคยกระทำมา..

    แต่ทำไมเขาต้องหวงนาโอะมากขนาดนี้ด้วย ?

    " ยังไม่หยุดไหลอีก "
    เจ้าของบ้านพูดเสียงเครียดหลังมีสติกลับเป็นปกติอีกครั้ง ขณะมองช่องทางที่ใช้รองรับอารมณ์ตลอดทั้งคืน เลือดยังไหลออกมาจากรอยแผลฉีกขาด แต่ชายหนุ่มก็ให้เหตุผลกับการกระทำทั้งหมดว่าเป็นเพราะนาโอะผิดที่ไปคบกับพนักงานร้านเค้กนั่นต่างหาก จำเป็นต้องลงโทษ

    ..แต่ความคิดไม่อาจสื่อถึงกันได้ หากไม่ผ่านถ้อยคำและการแสดงออกที่ชัดเจน..

    ฝ่ามือหนาหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรหาแพทย์ที่รู้จักกันให้รีบมาดูอาการ ทว่าเมื่อหมอและพยาบาลมาถึงกลับถูกปฏิเสธจากผู้ป่วย มือเรียวที่ดูอ่อนแรงพยายามปัดเครื่องมือทางการแพทย์ให้พ้นตัว ปากก็อ้อนวอนคล้ายคนเพ้อไข้

   " ขอร้องล่ะครับ ผมกลัวแล้ว "
    ดวงตาสีดำมองภาพนาโอะพยายามตะเกียกตะกายพาตัวเองให้พ้นมือที่ถืออุปกรณ์รักษาอย่างไม่คิดชีวิต ยิ่งกว่าตอนถูกขืนใจเมื่อคืนก็ให้สงสัยยิ่งนัก เซย์จิเดินเข้าไปหาบุรุษและพยาบาลชุดขาวซึ่งยืนล้อมรอบเตียงอยู่ ก่อนกระชากถามเสียงห้วน

    " ทำไมอะไรกับหมอนี่ "
    " คนป่วยพอเห็นพวกเราก็เอาแต่พูดแบบนี้ตลอดเลย "

    ระหว่างนั้นพยาบาลคนหนึ่งเอื้อมมือไปหมายจะจับนาโอะกดไว้กับเตียง ทว่าร่างเพรียวกลับกรีดร้องเสียงดังด้วยสายตาเหม่อลอย เซย์จิเห็นแล้วก็ให้สำนึกผิดขึ้นมาจับใจ เขาลืมนึกไปสนิทว่านาโอะที่ขาดอาหารมาหลายวันนั้นอ่อนแอเพียงใด แต่ก็ยังดึงดันจะำทำรุนแรงกับนาโอะอย่างไร้ความเมตตา

    " อย่าฉีดยาผมอีกเลยครับ ผมเจ็บ ฮึกก "
    ชายหนุ่มเพิ่งประจักษ์ได้จากประโยคสุดท้าย ว่าสิ่งที่นาโอะกลัวอยู่ไม่ใช่ภาพความทรงจำเมื่อคืนที่ถูกกระทำอย่างรุนแรง ไม่ใช่กลัวแพทย์คนใดจะทำร้ายเข้า แต่เพราะชุดเสื้อกราวนด์สีขาวซึ่งเหมือนกับนักวิทยาศาสตร์ที่เคยใช้นาโอะเป็นหนูทดลองต่างหาก อาการไข้กับสิ่งเชื่อมโยงถึงองค์กรลับคงทำให้ความทรงจำในอดีตซึ่งฝังแน่นอยู่ในจิตใจกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง

    ..นายมีท่าทีทุรนทุรายอย่างนี้ตลอดสามปีเลยเหรอ ?..

    เซย์จิไม่เคยไปดูการทดลองใดเลยสักครั้ง เมื่อมาเห็นท่าทางร้องขอชีวิตจากนาโอะในอกก็อดรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาไม่ได้

    ในขณะที่ทั้งแพทย์และทั้งเซย์จิไม่รู้จะทำอย่างไรกับอาการต่อต้านนี้ดี ผู้ที่ไม่คิดว่าจะมาในเวลาเช้าตรู่เช่นนี้ก็กระชากประตูเปิดด้วยความรีบร้อน ไดยะมีสีหน้าเคร่งเครียดไม่สมกับนิสัยช่างพูดที่เคยเห็นมาตลอด ในมือถือกระเป๋าใบใหญ่มาด้วย

    " ถอยไป! " ชายหนุ่มตวาดใส่หมอที่ยืนหน้าถอดสีขวางทางอยู่ เขาวางกระเป๋าลงข้างเตียงแล้วประคองผู้ป่วยซึ่งพอเห็นไดยะก็สงบลงยอมให้จับตัวโดยไม่ขัดขืน

    " ไดยะซัง..ช่วยผมด้วย "


TBC
ตอนละนิดละหน่อยนะคะ แต่งฉากเรทตอนนี้ยากมากเราไม่ชอบแต่งฉากขืนใจเลยค่ะ orz
zatamare => บิงโกเลยค่ะ เซย์ิจิใกล้จะรู้ใจตัวเองแล้ว
hpsky => อีกหน่อยก็ไม่เจ็บตัวแล้วค่ะ *ก้มหน้าสำนึกผิด*
iforgive => อ่านแล้วโหดร้ายอย่างที่คิดมั้ยคะ TTwTT
Laxxeez => ปล่อยให้ผู้ใหญ่ชกกันแบบตอนนี้เลยแล้วกันค่ะ ฮี่ๆ
dahlia => ตอนนี้ยิ่งทำให้อยากเอามีดกระซวกเซย์จิหรือเปล่าคะเนี่ย
jasmin => ฮาา ท่ากระโดดทำมุมสวยมากค่ะ! XD
viky_mama => อ๊าา ขอบคุณที่เตือนค่าา เข้าปีมาตั้งเกือบ6เดือนเรายังโชว์ขายหน้าใส่ปีผิดอยู่ได้ตั้งหลายตอน..
CipheR => เทะซึจังไม่เป็นอะไรหรอกค่าา
BeeRY => ดีใจจังเลยค่ะที่เห็นอะไรแล้วคิดถึงนิยายของเรา ^^ ขอบคุณสำหรับการติดตามด้วยค่า
Zepher => วางใจเทะซึจังได้เลยค่ะ!
Phelyra => งั้นเปลี่ยนเป็นอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกยังไงดีมั้ยคะ~
pattybluet => มิกล้าตัดเงินเืดือนไดยะเค้า เพราะตอนนี้เค้ามีบทแล้วค่ะ! XD ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าา
JJHJJH => มาทำให้เซย์จิโมโหหึงค่ะ~
different => เอาไปไม่ได้แ้ล้วล่ะค่าา นาโอะยังอยู่รอดปลอดภัย(??)ดีอยู่ค่ะ
Tifa => ที่จริงอยากให้นาโอะโดนแบบนี้ใช่มั้ยคะ! ฮาา
vvivy => เวลานี้แหละค่ะกำลังดี =3=
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่าา