หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[fungfung]

ว่าแต่..  สองคนนี้คู่กันจริงๆเหรอพี่นาย

เสียดายอาวุธๆ  อยากให้ได้กับคนไม่ธรรมดากว่านี้จังน้า

แต่ถ้าต้องคู่กันจริงๆแล้ว  พี่นายใส่วิบากกรรมไปเยอะๆเลย  ชีวิตจะได้ไม่จืด 555

อยากให้คู่กับนายno problem อย่างนายนนท์อ่ะครับ แอบก่อม็อบ ฮ่าๆๆๆ
เพื่อนกินน้องเพื่อน..เอิ๊กๆๆ

^
^
เห็นด้วยที่สุดดดดดเลย

[katawoot]

ต่อ บทที่ 4 ให้จบครับ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะครับ


ทั้งที่เคยเดินทางไปไหนมาไหนเกือบทั่วโลกแต่กษิดิษฐ์ก็จะอารมณ์เสียทุกครั้งที่เที่ยวบินล่าช้าไม่เป็นไปตามตารางเวลา ขณะนี้เขาแกร่วอยู่ในสนามบินนาริตะเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงกว่าแล้วเพื่อรอเปลี่ยนเครื่อง
กษิดิษฐ์ลุกขึิ้นจากโซฟาที่สนามบินจัดให้ผู้โดยสารนั่งพักแล้ว 'เดินดูของ' ตามร้านค้าต่างๆ อีกรอบ หากเป็นการเดินทางขากลับสู่เมืองไทยเขาจะซื้อของให้หนำใจ แต่นี่เขากำลังเดินทางสู่นิวยอร์คและยังไปได้ไม่ถึงไหน
เมื่อถึงร้านขายจิวเวอรี่ กษิดิษฐ์หยุดยืนมองอยู่หน้าร้าน ความจริงเขาเห็นสร้อยคอหนึ่งเส้นที่ชอบ อยากจะซื้อใจจะขาดแต่ก็ต้องตัดใจรอเอาไว้ซื้อที่กรุงเทพฯ
ซื้อจากร้านของคุณแม่ของอาทิตย์!
เขาต้องการผูกมิตรกับอาทิตย์เอาไว้ อาทิตย์รู้จักกับอาวุธ และเขาต้องมีเพื่อนที่รูัจักกับอาวุธเพื่อประโยชน์ในการที่จะ 'เข้าถึง' อาวุธ
ตอนนี้เขาแทบจะไม่รู้จักอาวุธเลย เพื่อนของอาวุธที่เขารู้จักมีแต่อธิคมกับธงรบซึ่งก็ดูท่าว่าจะไม่ถูกกันเท่าไหร่เพราะเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้น
เรื่องราวงี่เง่าที่ไม่อยากจะเชื่อว่าอธิคมกับธงรบจะทำลงไปได้
...มอมเหล้าเขากับอาวุธแล้วจัดฉากให้นอนด้วยกันบนเตียงเพื่อให้อาทิตย์มาเห็นและเข้าใจผิดเหมือนในละครทีวีน้ำเน่า...
...ทำไม ทำไมอธิคมต้องการกำจัดเขาถึงขนาดนั้น เกลียดเขามากหรือยังไง ทำไมต้องทำแบบนี้...
...อธิคมรักอนุภาพขนาดนั้นเลยหรือ...
...แล้วเขาล่ะ รักอธิคมมาก แต่ทำไมไม่เหลียวแลเขาเลย...

“พี่คม" กษิดิษฐ์พึมพำ ขณะที่คิดถึงอธิคม เขามองเห็นภาพของนายตำรวจสะท้อนอยู่ในกระจก "พี่คม...”
กษิดิษฐ์หันขวับไปมองด้านหลังเมื่อตระหนักได้ว่าภาพที่เห็นนั้นคือความจริง ขณะที่ยืนมองเครื่องประดับในตู้กระจก มีชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งเดินผ่านซึ่งเขาแน่ใจว่าใช่อธิคม แต่เมื่อเห็นแผ่นหลังของชายหนุ่มคนนั้นที่เดินผ่านไปเขาก็รู้ว่าไม่ใช่อธิคม
กษิดิษฐ์เดินตาม อยากรู้ว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงหน้าตาเหมือนอธิคมนัก
ผู้ชายในชุดเสื้อสีครีมกางเกงสีดำผมทรงรากไทรเดินเร็วมากจนเขาเกือบตามไม่ทัน ยิ่งเช้าใกล้เขาก็ยิ่งแน่ใจว่าไม่ใช่อธิคม แต่ในใจก็นึกอยู่ว่าลักษณะการเดินนั้นค่อนข้างคล้ายกัน
ชายหนุ่มร่างสูงคนนั้นแวะเข้าไปในร้านกาแฟ วินาทีที่เห็นเสี้ยวหน้าของอีกฝ่าย กษิดิษฐ์แทบจะกลั้นหายใจเพราะมองอย่างไรก็คล้ายกับอธิคมมาก
...ถ้าไม่ใช่คนที่บังเอิญเกิดมาหน้าตาคล้ายกันมากก็อาจจะเป็น...เป็น...
...น้องชาย! จำได้ว่าอธิคมมีน้องชาย แต่เขาไม่เคยเห็นเสียที ความจริงเขาไม่เคยสนใจด้วยซ้ำเพราะมัวแต่หลงอธิคม...

คชานนท์นั่งลงบนเก้าอี้สตูลหน้าเคาท์เตอร์พร้อมสั่งเครื่องดื่มร้อนๆ ก่อนจะหันหน้าไปชายหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่งที่เดินเข้ามาใกล้ เขาค้อมศีรษะให้เล็กน้อยพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ เพราะรู้ว่าชายหนุ่มคนนั้นกำลังจะทักเขา แต่เขาก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน
“เรารู้จักกันหรือเปล่าครับ" คชานนท์ถาม
“เปล่าครับ"
“คุณต้องเป็นเพื่อนพี่คมแน่ๆ" คชานนท์ยิ้มกว้าง เอาได้ไม่ยากว่าอะไรเป็นอะไร "ผมคชานนท์ครับ น้องชายคนเดียวของสารวัตรอธิคม"
“กษิดิษฐ์ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก" กษิดิษฐ์นั่งลงข้างๆ คชานนท์แล้วยื่นมือไปจับมือทักทายกันเหมือนชาวตะวันตก
...กษิดิษฐ์ นี่หรือคือกษิดิษฐ์ที่เขาได้ยินชื่อบ่อยๆ คนที่ร้ายกว่าใครๆ ในบรรดาเด็กเก่าๆ ของพี่ชายเรา รูปร่างหน้าตาแบบนี้นี่เอง มิน่า...
“พี่คมนี่เป็นคนมีชื่อเสียงจริงๆ ยิ่งกว่าดารา ไปไหนก็มีแต่คนรู้จัก"
“คุณกับพี่คมหน้าตาเหมือนกันมาก" กษิดิษฐ์มองหน้าของคชานนท์อย่างพิจารณา
“แต่พี่คมบอกว่าเราสองคนไม่เหมือนกัน" คชานนท์แย้ง "พี่คมบอกว่าตัวเองหล่อกว่า"
“หล่อเหมือนกันครับ" กษิดิษฐ์หัวเราะ "เหมือนกันมาก แต่ว่า...”
“ผมไม่ล่ำบึ๊กเหมือนพี่คมครับ ผมเป็นนักธุรกิจ ไม่ใช่ตำรวจ ไม่ต้องใช้กำลังมาก เลยไม่จำเป็นต้องเล่มกล้ามให้ใหญ่" คชานนท์ยื่นนามบัตรให้อีกฝ่าย "ถ้าคุณกษิดิษฐ์ต้องการได้คนที่ช่วยดูแลเรื่องการเงิน อย่าลังเลนะครับ ผมกล้ารับประกันว่าบริการด้านการบริหารการเงินของผมนั้น มีแต่จะทำกำไรให้ลูกค้า"
“คุณเป็น CEO บริษัทนี้หรือครับ" กษิดิษฐ์เบิกตากว้าง "ไม่น่าเชื่อ"
“เป็นประธานบอร์ดเลยครับ บริษัทของผมเลยล่ะ ฐานะแน่นปึ๊ก วางใจได้ว่าผมไม่ปิดบริษัทหนีลูกค้าแน่นอน คุณกษิดิษฐ์ทำธุรกิจอะไรครับ"
“อิมพอร์ตเอ็กซ์ปอร์ต" กษิดิษฐ์ตอบ "ผมนำเข้ารถยนต์ ตอนนี้กำลังคิดจะเอาบริษัทเข้าตลาดหุ้น"
“อ๊ะ รอก่อนครับ อย่าเพิ่ง ตอนนี้จังหวะยังไม่ค่อยดี" คชานนท์ยกมือห้าม "ปรึกษากับผมก่อน มีช่องทางอีกหลายช่องทาง เรื่องจังหวะนี่สำคัญ"
“เรื่องธุรกิจคงต้องคุยกันอีกยาว" กษิดิษฐ์แกล้งถอนหายใจเบาๆ "แต่ถ้าเครื่องยังดีเลย์ต่อ เราก็อาจจะคุยเรื่องนี้กันจนจบได้"
“ผมเดินวนวนมาในสนามบินมาได้สองสามรอบแล้ว" คชานนท์ยิ้ม ไม่ได้แสดงท่าทางหงุดหงิดเลยเมื่อพูดถึงเรื่องตารางเวลาเที่ยวบินล่าช้า "ยังแต่ไม่ได้หลับซักงีบ นี่ผมดื่มกาแฟแก้วที่ห้าแล้วนะครับ พอถึงกรุงเทพฯ สงสัยคงไม่หลับไปอีกนาน"
“ผมสองรอบ" คราวนี้กษิดิษฐ์ถอนหายใจจริงๆ "คุณยังดี อีกไม่กี่ชั่วโมงก็ถึงบ้าน ผมนี่สิ เพิ่งมาถึงนาริตะ ยังเหลือเวลาอีกตั้งยี่สิบกว่าชั่วโมง เบื่อการบินไทยจริงๆ เลยที่เลิก direct flight ไปนิวยอร์ค"
“นิวยอร์ค...” คชานนท์พูดเบาๆ พยายามเก็บความรู้สึกแปลกใจเอาไว้ พลางยื่นกาแฟให้กษิดิษฐ์ซึ่งทำหน้างงๆ "ขอโทษนะครับ ผมสั่งให้คุณโดยไม่ถามว่าคุณอยากดื่มอะไร"
“คุณสั่งตอนไหน" กษิดิษฐ์เลิกคิ้ว รู้สึกแปลกใจ
“ตอนที่คุณเอาแต่พิจารณาหน้าตาของผมเทียบกับพี่คมไงครับ" คชานนท์ยิ้มกว้าง "ผมส่งโค้ดลับให้พนักงาน"
กษิดิษฐ์หัวเราะชอบใจแล้วยกกาแฟขึ้นดื่มพร้อมกับบอกว่ากาแฟอร่อย คชานนท์เดาใจเขาได้ถูก คชานนท์จึงตอบว่าเดาเอาตามบุคลิกลักษณะ
“อย่างคุณกษิดิษฐ์คงไม่ดื่มแบบผมแน่นอน" คชานนท์ยกแก้วกาแฟของตัวเองขึ้น "แบล๊คคอฟฟี่...ถ้วยที่ห้า หมดแก้วนี้ผมก็อาจจะตาแข็งได้ไปเป็นอาทิตย์"
“เหมาะสำหรับนักธุรกิจครับ" กษิดิษฐ์ยกกาแฟขึ้นดื่มแล้วหันไปมองรอบเหมือนมองดูคนที่เดินผ่านไปมา
“คุณกษิดิษฐ์ไปนิวยอร์คช่วงใกล้ๆ คริสต์มาส คงไม่ได้ไปทำงาน" คชานนท์ถาม อยากจะประเมินท่าทีของอีกฝ่าย
“ไปเยี่ยมเพื่อนครับ"
“ผมก็เพิ่งกลับมาจากนิวยอร์ครับ เสียดายไม่ได้เจอกันในนิวยอร์ค" คชานนท์ยังคงพูดยิ้มๆ "ไปเยี่ยมเพื่อนเหมือนกันครับ แต่เป็นเพื่อนรุ่นพี่ เขาย้ายไปทำงานที่อเมริกา แล้วก็ไปพักที่อพาร์ทเมนต์ผม"
“ครับ" กษิดิษฐ์พยักหน้ารับรู้ แทบจะกลั้นหายใจ
“เพื่อนพี่คม เป็นตำรวจเหมือนกันครับ ชื่ออาวุธ" คชานนท์ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มพร้อมกับลอบสังเกตแววตาของกษิดิษฐ์เมื่อตอนที่เขาบอกชื่ออาวุธ
เขาอยากจะรู้ว่า 'เพื่อน' ของกษิดิษฐ กับ 'เพื่อนรุ่นพี่' ของเขาจะเป็น 'คนเดียวกัน' หรือไม่

****4****

[boofuu]

จิ้ม :z13:พี่คฑาวุธ



เชียร์อาวุธ  ภานุวัฒน์เท่านั้น

[arjinn]

คุณคฑาฯ
แอบตื่นเต้นอ่ะ  

[Ak@tsuKII]

คิดถึงตะวันจัง

[meduza]

สั้นจังเลยพี่นายอิอิ
โห้คุณกษิดิษฐ์จะเอาจิงหรือค่ะเนี้ยยกสารวัตรอาวุธให้น้องโจ้เถอะ
น้องเขาขาดความอบอุ่นนนนนน
จะว่าไปน้องนนท์ไงยังว่างงงงงงอิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า

[Y2Y]

ตอนนี้ สั้น  และค้างคาใจ

เรื่องนี้อาจผลิกโผ ใครจะเดาใจคุณนายได้ ไม่แน่  คชานนท์ อาจจับพลัดจับผลู ปิ๊งปั้ง กับ กษิดิษฐ์  ก็เป็นได้

[fayala]

ไปได้ครึ่งทางก็เจอ "ตอ" ซะแล้วเนอะ กษิดิษฐ์

[katawoot]

คิดถึงตะวันจัง

ไปยุ่งอะไรกะตะวัน ป่านนี้คงไปลัลล้าอยู่ที่ไหนมั๊ง

[littlepretty]

หรือคชานนท์ จะคู่กับกษิดิษฐ์ คู่นี้น่าจะทันกันนะ ลุ้นๆๆ

[ณ ที่เดิม™]

วิ่งๆ กำลังอ่านคดีรักภาคเก่าจบ พอดีเห็นภาคใ่หม่เลยตามมาขอรับ :กอด1:

[กุหลาบเดียวดาย]

น้องชายคู่ขาเก่า โอวววม่ายนะคุณนาย สงสารคชานนท์
จะให้คู่อาวุธก็จะเพอร์เฟ็คไปไหน รอลุ้นคนแต่งต่อไป

[Laxxeez]

คชานนท์จะฉลาดไปถึงไหนเนี่ย

[Little Devil]

น้องนนท์ ช่วยด้วย
น้องโจ้รับมือไม่ไว้หรอก
+1

[amito]

พายุใหญ่กำลังจะเข้าน้องโจ้อีกแล้ว ท่าทางกษิดิษฐ์จะมุ่งมั่นกับอาวุธมาก หวังว่าคชานนท์คนเก่งจะหาทางช่วยผ่อนหนักให้เป็นเบาได้

[naiin]

เมื่องกษิดิษฐ์มาเจอฤษีเปลี่ยนสารกลางทาง อะไรจะเกิดขึ้น ตายแน่กษิดิษฐ์

[wan]

พ่อกามเทพ กำลังพิจารณา ตัวแปร ที่จะทำให้แผนคลุมถุงชนของเขาผิดคาด
เจอใครไม่เจอ โถ ๆ กษิดิษฐ์ อย่างงี้เมื่อไหร่จะสมหวังสักที
ส่วนคู่เอกตอนนี้ กำลังดำเนินไปอย่างช้า ๆ เหมือน พญาหอยทาก กำลังดำเนินไปยังพระราชวัง ฯ 
เป็นกำลังใจให้ พี่นาย อย่ามัวแต่ห่วงลูก จนลืมเหล่า FC นะครับ +1 ซะ

[katawoot]

ต่ออีกนิดครับ ให้จบบทที่ 4 (ตอนนี้เริ่มต้นแบบช้าๆ ได้พร้าเล่มงามครับ อีกหน่อยหอยทากก็จะใส่สเก็ตแล้วล่ะ เรื่องจะได้จบเร็วๆ 555)

“เพื่อนพี่คม เป็นตำรวจเหมือนกันครับ ชื่ออาวุธ" คชานนท์ยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มพร้อมกับลอบสังเกตแววตาของกษิดิษฐ์เมื่อตอนที่เขาบอกชื่ออาวุธ
เขาอยากจะรู้ว่า 'เพื่อน' ของกษิดิษฐ กับ 'เพื่อนรุ่นพี่' ของเขาจะเป็น 'คนเดียวกัน' หรือไม่
“คุณกษิดิษฐ์เคยสนิทกับพี่คม คงรู้จักพี่วุธดี ตอนเรียนนายร้อย พี่คม พี่ธง พี่วุธ เป็นเพื่อนสนิทกัน เรียกกันว่าเป็นสามทหารเสือเลยนะครับ สนิทกันมาก มาห่างกันตอนพี่วุธไปทำงานที่อเมริกาหลายปี พอพี่วุธกลับมาเมืองไทยเพราะเรื่องรักๆ แล้วไปทำงาน DSI ก็ยิ่งกันกว่าเดิม"
“เรื่องรักๆ...” กษิดิษฐ์ทวนคำ
“คุณกษิดิษฐ์คงคิดว่าพี่วุธไม่เคยมีแฟน เห็นเงียบๆ แบบนั้น" คชานนท์ยิ้ม "แต่ก็ไม่มากเท่าพี่ชายผมหรอกครับ พี่วุธมีแฟนคนเดียว และเป็นคนเดียวที่ฝังอยู่ในใจของเขาแบบลบไม่ออก"
“ขนาดนั้นเลยหรือครับ"
“แต่ตอนนี้คงพอลืมได้แล้วมั๊งครับ ไม่งั้นก็คงไม่มีปัญหากับพี่คมเรื่องรักๆ ใคร่ๆ กันหรอก" คชานนท์ยักไหล่ ทำท่าคิด "ผมว่าพี่วุธคงอยากกำลังเริ่มต้นใหม่ อยากมีรักอีกซักครั้ง หลังจากจมอยู่ในความผิดหวังมานานหลายปี"
“ท่าทางคุณคชานนท์จะรู้จักสารวัตรอาวุธมาก"
“สนิทเลยทีเดียวครับ พี่คมกับพี่ธงชอบบอกว่าผมน่าจะเป็นน้องชายพี่วุธมากกว่า"
กษิดิษฐ์ยิ้มเงียบๆ ในใจชักจะเห็นด้วยกับที่คชานนท์พูด นอกจากเรื่องหน้าตาแล้ว ไม่ว่าจะมองด้านใด คชานนท์ก็แตกต่างจากอธิคม และเหมือนกับอาวุธมากกว่า
...ดูลึก ฉลาด และซับซ้อนมากกว่า...
...เขาอ่านคชานนท์ไม่ค่อยออก พอๆ กับที่อ่านอาวุธไม่ค่อยออก...
กษิดิษฐ์ชวนคชานนท์พูดเรื่องธุรกิจทั้งที่อยากจะฟังเรื่องของอาวุธต่อ แต่เขายังไม่อยากจะเปิดเผยตัวเองมากนัก ความรู้สึกบางอย่างของเขาบอกว่ากำลังโดนคชานนท์ 'อ่าน'
...เพราะอะไร...
...เรื่องนี้เขาต้องรู้ให้ได้ แต่ตอนนี้ยังก่อน เรื่องสมรภูมิรักครั้งนี้ยังไม่จบง่ายๆ หรอก แต่หากคชานนท์จะกระโดดเข้ามาเล่นด้วยก็คงจะสนุก เพียงแต่ว่าจะอยู่ข้างไหนเท่านั้นเอง...
----- end of chapter 4 ----

[katawoot]

Awoot Chapter 5

อาวุธถอนหายใจเบาๆ เมื่อเดินออกมาจากห้องนอนและมองไปเห็นภานุวัฒน์ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่ระเบียง หิมะเม็ดเล็กๆ สีขาวโปรยปรายเป็นฉากหลังตัดกับสีหม่นๆ ของท้องฟ้ามหานครนิวยอร์ค แสงไฟระยิบระยับจากการตกแต่งประดับประดาในช่วงเทศกาลคริสต์มาสส่องแสงกระทบเกร็ดหิมะบางครั้งบางคราวทำให้เกิดประกายหลากสี
นายตำรวจเดินออกไปยังระเบียงกว้างนอกห้องนั่งเล่น ก้มลงมองภานุวัฒน์ชั่วครู่แล้วพูดขึ้นว่า
“ไม่หนาวหรือ”
“ผมชอบดูหิมะ ผมเพิ่งเคยเห็น” ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมามอง ใบหน้าขาวลอยเด่นเพราะสวมเสื้อโค้ทตัวใหญ่สีดำสนิทที่มีฮู้ดคลุมศรีษะและมีผ้าพันคอผืนใหญ่สีน้ำตาลเข้ม อาวุธรู้สึกว่าเหมือนกำลังก้มลงมองกองผ้าห่มและมีเฉพาะใบหน้าขาวๆ โผล่ออกมา หรือไม่ก็เหมือนเด็กทารกที่ถูกแม่จับสวมชุดการ์ตูนที่ปิดคลุมทั้งตัวแล้วให้โผล่ออกมาเฉพาะใบหน้าเล็กๆ กลมๆ
“เดี๋ยวจะเป็นหวัด”
“หิมะไม่ปลิวเข้ามาเลยครับ” ภานุวัฒน์ตอบแล้วหันไปมองหิมะต่อ ระเบียงห้องนั่งเล่นของอพาร์ทเมนท์กว้างมากจนอาวุธไม่อยากจะเชื่อว่าอพาร์ทเมนท์แห่งนี้ตั้งอยู่กลางมหานครนิวยอร์ค
“ตามใจ ผมจะนอนแล้ว อย่าลืมปิดประตูล่ะ ตอนนี้หิมะเพิ่งตก ดึกหน่อยจะลมแรงกว่านี้ เดี๋ยวจะปลิวเข้ามาในห้อง” อาวุธพูดเสร็จแล้วเดินกลับเข้าห้องแต่ก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงเศร้าๆ ของภานุวัฒน์
“พี่ครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยดูแลผม”
“อือ...” อาวุธพยักหน้า ทำเสียงในลำคอแล้วเดินต่อ ทิ้งให้ภานุวัฒน์นั่งมองตามจนตัวเองเดินเข้าห้องนอน
“ถ้าผู้กองธงรบดูแลผมก็คงดี” ภานุวัฒน์พึมพำเสียงเศร้าๆ อยู่คนเดียว
...เขาต้องการความอ่อนโยนของใครซักคนที่จะมาดูแลเขา อาวุธดูเป็นผู้ใหญ่และอ่อนโยนกว่าธงรบก็จริง แต่ก็ดูเย็นชาพอสมควร...
...ทำเหมือนเป็นสิ่งที่ต้องทำ ไม่ใช่ทำเพราะอยากทำ หรือทำเพราะรัก...
...รักงั้นหรือ อาวุธจะมาทำเพราะรักได้ยังไง เพิ่งรู้จักกันแค่ไม่กี่วัน...
...แล้วใครจะทำอะไรให้เราเพราะรัก ไม่มีใครรักเรา ธงรบก็ไม่รัก พ่อก็ไม่รัก แม่ก็ไม่เคยรักเรามาแต่ไหนแต่ไร ใครๆ ก็ไม่รักเรา...
ภานุวัฒน์ก้มหน้า มองมือของตัวเองที่สอดอยู่ในถุงมือขนาดใหญ่ของอาวุธ เขาเดินทางมานิวยอร์คอย่างฉุกละหุกและไม่ได้เตรียมตัวอะไรมากมาย มีเสื้อกันหนาวตัวเล็กๆ อยู่ไม่กี่ตัว ถุงมือหรือผ้าพันคอก็ไม่มี
เสื้อของอาวุธตัวใหญ่มาก และอุ่นจนเขาแทบไม่รู้สึกถึงความหนาวของนิวยอร์คที่หิมะกำลังโปรยปราย ความรู้สึกเดียวที่รู้สึกตอนนี้คือรู้สึกเย็นๆ ที่ใบหน้า
...ไม่ใช่สิ อีกความรู้สึกหนึ่งคือความรู้สึกเจ็บๆ ที่ขั้วหัวใจ...
...เจ็บที่ยังมีชีวิตอยู่...
...เขาไม่อยากจะเชื่อ คนที่ไปช่วยเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ตัวเองไม่เคยรู้จัก ขณะที่ทุรนทุรายอยู่บนรถเข็นในโรงพยาบาลเพราะพยายามฆ่าตัวตาย เขาจำได้ว่า มีมือใหญ่แข็งแรงจับมือของเขาและบีบแน่น ตอนแรกเขาแอบคิดว่าอาจจะเป็นธงรบที่มาดูเขา แต่กลับเป็นใครก็ไม่รู้...
...ผู้กองธงรบติดราชการ เขาฝากมาดู...
คำพูดสั้นๆ ของผู้ชายท่าทางใจดีคนนั้นทำให้เขารู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกนิด แม้จะเป็นความหวังที่เหมือนเปลวเทียนที่ตั้งอยู่กลางทุ่งหญ้ากว้างและมีลมพัดมาเพื่อทำให้เปลวไฟเล็กๆ ดับลงก็ตาม
“น้องต้องให้เวลากับมันบ้าง สารวัตรธงรบเขาคงยังไม่พร้อม น้องก็รู้ว่าพี่เขาเป็นคนยังไง อยู่ดีๆ จะให้เขาเปลี่ยนเลยทันทีไม่ได้หรอก” เขายังจำคำปลอบนุ่มนวลของผู้ชายคนนั้นได้ “ถอยกันคนละก้าว รอเวลาที่เหมาะๆ ที่สุดดีกว่า อย่าใจร้อนเกินไป ไม่งั้นเราก็จะไม่ได้สิ่งที่เราต้องการเลย แม้แต่เศษเสี้ยวของมัน”
พ่อของเขาโกรธมากที่เขาพยายามฆ่าตัวตาย พ่อโวยวายลั่นโรงพยาบาล คำพูดที่ทำให้เขาเจ็บปวดก็คือ “...ทำไมแกไม่ตายไปจริงๆ แกมีแต่สร้างปัญหา เมื่อไหร่จะไปให้พ้นๆ ซะที ไปอยู่กับแม่แกก็ได้ ไปไหนก็ได้...”
วินาทีนั้นเอง ทำให้เขาตระหนักได้ว่า เขาไม่อยากตาย
ยิ่งพ่ออยากให้เขาตาย เขาก็จะไม่ตาย
“ตายไปเราก็ไม่ได้สิ่งที่เราอยากได้สิ ถ้ายังหายใจอยู่ ซักวันเราก็อาจจจะได้สิ่งที่เราต้องการ ไม่ได้วันนี้ก็อาจเป็นวันพรุ่งนี้ ไม่ได้พรุ่งนี้ก็อาจจะเป็นวันหลัง เพียงแต่เราต้องรู้จักรอบ้าง” ผู้ชายคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยภานุวัฒน์พูดให้กำลังใจ
...รอพี่ธงรบ...

คชานนท์วางโทรศัพท์แล้วหันไปมองนอกหน้าต่างครู่หนึ่งแล้วรีบเดินออกจากห้อง เลขานุการคนที่สองของเขาวิ่งตามและบอกว่า “มหาวิทยาลัยโทรมาค่ะ”
“มหาวิทยาลัยไหน” คชานนท์ถาม
“นิวยอร์ค...”
“อ้อ” คชานนท์รีบพยักหน้าและพูดแทรกก่อนที่เลขานุการของเขาจะพูดจบ “บอกว่ายังไม่พร้อมเข้าหอพัก ต่อรองให้เขารออีกหน่อย ส่วนเรื่องคอร์สเรียนจะมีคนไปจัดการเอง”
“แต่เราเป็นคนดำเนินการทั้งหมดตั้งแต่ต้น ที่บอกว่าจะมีใครไปจัดการนี่ จะเป็นใครจะไปจัดการคะ คุณนนท์จะไปนิวยอร์คอีกหรือคะ” เลขานุการถาม
“เปล่า” คชานนท์ส่ายหน้าแล้วขมวดคิ้วเพื่อนึกอะไรบางอย่าง “อ้อ ไปจัดการเรื่องเงินด้วย”
“ค่าเทอมจ่ายไปแล้วค่ะ จะต้องให้ส่งบิลไปเก็บที่พ่อเขาไหมคะ”
“ไม่ใช่ ผมหมายถึงให้ย้ายเงินของบริษัทโปรแอ็คทีพไปเข้าที่สวิส ส่วนเรื่องหุ้นของ Pullman Trust  ให้ทุ่มซื้อให้หมดโควต้าเลย แล้วเงินปันผลประจำปีของพี่ชายผมให้โอนเข้าแบงค์ที่นิวยอร์ค เรื่องค่านายหน้าElleก็ให้จ่ายคุณแจ็คกี้ได้เลย” คชานนท์สั่งงานเสร็จแล้วเดินต่อ แต่ทันใดก็รีบหันกลับมาพูดกับเลขาอีกว่า “อ้อ ให้ 2 เปอร์เซ็นต์เท่านั้นนะ ที่เหลือเอาเข้าแบงค์ที่นิวยอร์คให้หมด”
“แต่ปกติคุณพงษ์เอาคอมมิสชั่นเข้าที่สวิสนะคะ” เลขาแย้ง
“คอมมิสชั่นอันนี้ส่วนตัว จำไม่ได้หรือ เงินส่วนตัวไปที่นิวยอร์ค เงินสีขาวไปสิงคโปร์ เงินสีเทาไปสวิส เงินสีดำเก็บเอาไว้ที่เมืองไทย”
“คุณนนท์ค่ะ เดียร์ไม่ได้ทำเรื่องเงินนะคะ” เลขาสาวทำเสียงราบเรียบ ใบหน้าเยือกเย็นเหมือนกำลังจะพยายามเตือนเจ้านาย “เดียร์เป็นเลขานัมเบอร์ทู คุณพงษ์เลขานัมเบอร์วัน เดียร์ทำเรื่องส่วนตัว คุณพงษ์เรื่องงาน”
“อ้อ” คชานนท์นึกได้ พนักหน้าเร็วๆ แล้วรีบเดินตรงไปยังลิฟท์ โดยยังมีเลขาสาวสวยเดินตาม
“แล้วคุณนนท์จะไปไหน อย่าลืมนะคะ ดินเนอร์กับซีอีโอของรีเจนท์เย็นนี้ แล้วไปปาร์ตี้ของเบนซ์ คืนนี้สองรายการเท่านั้นค่ะ แต่พรุ่งนี้ยาวเหยียด”
“เฮ้อ ตัดออกหน่อยได้ไหมคุณเดียร์ที่รัก เอาแค่สองรายการต่อคืนก็พอ ผมก็ต้องนอนเหมือนกันนะ” คชานนท์ถอนหายใจ “เมื่อไหร่ลิฟท์จะมาซักที เดี๋ยวก็ทำลิฟท์ส่วนตัวในห้องซะนี่ อ้อ อย่าลืมส่งดอกไม้ให้คุณพิมด้วยนะ”
“ส่งตั้งแต่เมื่อวานแล้วค่ะ” เลขาฯ หัวเราะเบาๆ “เลขาคุณพิมบอกว่าเธอโยนลงถังขยะทันที”
“ทำไม...” คชานนท์หันมาเลิกคิ้วใส่เลขานุการ
“คงผิดวันมั๊งคะ”
“ควรจะเป็นวันนี้ใช่หรือเปล่า” คชานนท์พึมพำกับตัวเอง ตามองอยู่ที่ตัวเลขเหนือลิฟท์
“เดียร์ไม่รู้ คุณไม่บอกนี่ว่าเป็นดอกไม้เรื่องอะไร เมื่อวานก็สั่งให้เดียร์รีบส่งไปทันทีภายในหนึ่งชั่วโมง แต่วันนี้คุณกลับมาเตือนว่าอย่าลืมส่ง คุณเบลอใหญ่แล้ว พักซักหน่อยสิคะ”
“พักได้ยังไง มันมีเรื่องสารพัดต้องทำ” คชานนท์ถอนหายใจเบาๆ เมื่อลิฟท์เปิด แต่ก่อนที่จะเดินเข้าไป ชายหนุ่มหันไปพูดเบาๆ กับเลขานุการว่่า “เรื่องงานไม่เท่าไหร่ แต่เรื่องพี่ชายกับเพื่อนพี่ชายนี่สิ...”
“ยังจะเรื่องของพ่อกับเรื่องของตัวเองอีกต่างหาก...” เลขานุการยิ้มบางๆ รอให้ลิฟท์ปิดแล้วจึงหันหลังกลับ เดินไปที่ห้องทำงานช้าๆ เพื่อตามหาพุฒิพงษ์ เลขานุการลำดับที่หนึ่งของคชานนท์ซึ่งทำหน้าที่เรื่องธุรกิจต่างๆ ของบริษัทเพื่อถ่ายทอดคำสั่งของเจ้านาย
...เจ้านายของเธอพยายามจัดการสารพัดเรื่อง เตือนแล้วก็ไม่เคยเชื่อ คอยดูนะ จะพลาดเข้าซักวัน...

[fungfung]

...เจ้านายของเธอพยายามจัดการสารพัดเรื่อง เตือนแล้วก็ไม่เคยเชื่อ คอยดูนะ จะพลาดเข้าซักวัน...
^
^
ติดใจกับประโยคนี้มากๆ บางครั้งก็กลัวแทนนนท์จริงๆ
เครียดแทนกลัวแทนไปหมด อยากให้นนท์เป็นคนที่มีความสุขที่สุดในเรื่องเลย

[oaw_eang]

อยากรู้จักนทีจังเลย

[everytime]

มัวแต่จัดการเรื่องของตัวเองง ระวังไว้นะ คชานนท์ หึหึ

[Siri_nan]

อยากอ่านตอน อาวุธ กับ นที มั่งจังจ่ะ 

[astral]

อยากรุ้ว่าคชานนท์จะพลาดท่าให้ใคร 

จะมีวันนั้นไหมอ่ะพี่นาย

ปล. คิดถึงอาตี๋ตะวันแดงกับพี่ชายทั้ง 2 มากกกกกกกกกกกกกกกกกก 

[naiin]

กำลังสนุก แต่ยังอยากอ่านให้จุใจ คิดถึงตี๋เล็กจัง

[morrian]

ตี๋เล็ก เป็นไงบ้างนะ 

[Ak@tsuKII]

นนท์ มัวแต่วุ่นเรื่องคนอื่นนะ  เด๋วได้เจอดีเองหรอก กรากกกก 

ส่วนอาวุธ คู่  นนท์ --"

อันนี้ก็ไม่ไหว เพราะเหมือนกันเกินไป และรู้จักซึ่งกันและกันเกินไป  ทันกันเกินไป

ปล ยังยืนยันเจตนารมณ์เดิม อาวุธเหมาะจะเป็นพ่อ เอ้ย พี่ชาย ให้ภาณุวัตรมากกว่า 

+1 ค่ะ 

เกาะ กระแส คิดถึงตี๋เล็กกะเสาธงด้วยคน 555

[Laxxeez]

เก่งแค่ไหนก็ต้องมีวันพลาดสักวันนะคับ ไม่ใช่จัดการเรื่องให้คนอื่นจบแบบ Happy Ending ได้ทั้งหมด แต่มาล้มเหลวเรื่องหัวใจของตัวเองนะคับ ลางมันมาหน่อย ๆ อ่ะคับ คชานนท์กับคนที่ชื่อพิมใช่มั๊ยคับ

[Little Devil]

สงสารน้องโจ้
การไม่เป็นที่ต้องการ
เป็นอะไรที่โหดร้าย
เห็นใจนายนนท์จริงๆ
+1

[Ak@tsuKII]

 

รออาวุธ


+1