หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[fungfung]

^
^
ขอร้องตามด้วยคน 
ถ้าจะวุ้นน่าดูนะเนี้ยมีกษิดิษฐ์มาอีกคน
แต่มีนนท์อยู่คงไม่น่าห่วงหลอกมั้งนนท์ซะอย่าง
แต่นนท์นี้สุดยอดจริงๆ ชอบมากเลยอะทำได้ทุกอย่าง
ที่เห็นตอนนี้คือทำให้เราได้เห็นว่าอาวุธก็น่าจะเหมาะภานุวัตรละนะ

[railay]

 

[IIMisssoMII]

อีรุงตุงนังสุดๆ

[Tifa]

น้องนนท์คนเก่ง ระวังตัวไว้ให้ดี

เรื่องของคนอื่นจัดการได้ง่าย เเต่เรื่องตัวเองนี่ล่ะ เรื่องยากเลย

[meduza]

ไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยย
อาวุธเค้าจองไว้ให้น้องโจ้คนเดียวเท่าน้านนนนนนนนนนนน
กษิดิษฐ์ไปหาเหยื่อใหม่นะค่ะคู่นี้เค้าเหมาะกันที่ซู้ดดดดดดดดดดด
เชียร์น้องโจ้กับพี่อาวุธค๊าบบบบบบบบบ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น๊าค่า

[pimkihae]

เฮ้ยยย กษิดิษฐ์จะมาแย่งอาวุธไปจากน้องโจ้ไม่ได้น๊า
อาวุธต้องเป็นของน้องโจ้เท่านั้นนน หึหึ
คชานนท์วางแผนได้เยี่ยมจริงๆเลยน้อง
แต่เริ่มจะมีมารมาขัดแล้วอ่ะ
นนท์คอยอยู่ช่วย  ด้วยนะจ๊ะ
+1ให้ไรเตอร์ค่ะ ที่จับคู่ให้อาวุธกับน้องโจ้ค่ะ

[Laxxeez]

ภาคนี้ เพื่อพี่อาวุธโดยแท้

[amito]

เราก้อว่าไอ้อีตาแจ๊คกี้ที่น้องโจ้โทรติดต่อไม่ไ้ด้มันหายไปไหน ที่แท้เป็นใบสั่งจากคชานนท์คนเก่งนี่เอง แล้วกษิดิษฐ์ที่กำลังตามเอางานมาเข้าอาวุธนี่ใครจะเคลียร์หล่ะ ก้อพ่อกามเทพกลับเมืองไทยไปซะแล้ว

[┗◎┗◎]

แย่แล้ว กษิดิษฐ์ แรงเหลือล้น 

[Little Devil]

นายนนท์ มาจัดการกษิดิษฐ์ก่อน
งานจะเข้าน้องโจ้มั๊ยเนี่ย
ไม่เอานะ คุณนาย 
+1

[wan]

  อาวุธ กำลังถูกคลุมถุงชน  น้องโจ กำลังเคว้งคว้าง กษิดิษฐ์ กำลังตามหารัก
พ่อกามเทพ วางแผนซะดิบดี ตัวแปรกำลังมาโดยไม่คาดคิด หรือว่ามาเป็นตัวเร่งเร้าก็ได้
ความวุ่นวายกำลังจะเกิดที่นิวยอร์ค โดยมีพี่นายเป็นผู้กำกับอยู่หลังฉาก +1 ให้เป็นกำลังใจครับ

[boofuu]

สนุกจริงเรื่องนี้ ภาค 3 นี่ก็คงลุ้นตัวโก่งสุดๆ 

[morrian]

เชียร์อาวุธกับภาณุวัฒน์ ดีกว่า 

[everytime]

ทำไมมีแต่คนเชียร์โจ้อ่ะ คนขรึมๆๆอย่างอาวุธน่าจะเจอกับคนแรงๆชีวิตจะได้มีสีสัน 

[oaw_eang]

อาวุธกะภานุวัฒน์หรอ

ใจร้ายไปหน่อยไหม?

[fungfung]

ก็อยากให้เป็นโจ้หลอก แต่ดูถ้าโจ้จะมาวินสุดไง 

[emmybblood]

หลายสิ่งเนาะ   

[InKMoNsTeR]

ผมสละตัวเองคู่กษิดิษฐ์ให้มั้ยครับ คนอื่นๆจะได้สงบสุชซ๊าที แงๆๆ

[Ak@tsuKII]

 

อาวุธคู่ภาณุวัตร???  

เฮ้ออออออออ  จืดชืดไปไหมอะ เสียดายอาวุธ


เพราะถ้าลงเอยกันคงเป็นอะไรที่ไม่มีสีสัน น่าตื่นเต้นเลย (นอกจากหาคู่ให้อาวุธ

ได้?)
ภาณุวัตรที่หัวอ่อน กะอาวุธที่ต้องเรียกว่า เพอร์เฟคต์แมน ทำอะไรสมบูรณ์แบบ สุด

ท้ายไม่หลงรักก็ไม่รู้จะว่าไง(ถึงตอนนี้จะยังรักธงรบก็เหอะ))

อีกทั้งยังเคยเป็นอดีตของเพื่อนอีก --"

คนที่มีปมในเรื่องอดีตแบบอาวุธ เราว่าถ้าจะมีคู่จริง ๆ คนนั้นควรเป็นอะไรที่มาแง้ม

ประตู หรือให้ความแปลกใหม่กะอาวุธได้ จนสามารถที่จะมีรักครั้งใหม่ได้ แบบทำให้

อาวุธหลุดมาด จากอาวุธที่ทุกคนหรือใครรู้จัก หรือทำให้อาวุธจัดการทำคนนั้นได้ยาก ๆ

ถ้าจะเป็นเด็กหนุ่มหัวอ่อนเรียบร้อย เศร้าสร้อย แบบภาณุวัตร

แต่เป็นหนุ่มที่แรง ดื้อดึง ซุกซุน แก่นเซี้ยว เ้จ้าเล่ห์ ฯลฯ  ที่อาวุธต้องปราบให้ได้ จะดูน่า

หนุกและตื่นเต้นดีกว่า  จะแนวเกลียดกันตอนแรกหรือไม่ถูกกันหรือ จะแนวตบจูบ

หรือพ่อแง่แม่งอนหรืออะไรก็ตามแต่

จะดูน่าสนใจมากกว่า แบบที่ทำให้อาวุธจัดการได้ยาก ๆ หรือจัดการไม่ได้ต้องใช้ตัวช่วย

ไรเทือกนั้น ให้ความหวั่นไหวกับอาวุธได้(ในมุมมองคนอ่านของเรา(*คนเดียว*)

ค่ะ)

[Mimimimi]

อ่า  เสียดายอาวุธด้วยคนอ่ะ พี่นาย   

ดูจืดๆไงก้อไม่รู้  หรือว่าดีแล้วนะ

[fayala]

อาวุธตายแน่.. ไม่มีเมือกเคลือบตัวเพิ่มความไหลลื่นแบบธงรบกับอธิคมซะด้วยสิ เฮ้ออ..

[MIkz_hotaru]

โถ่ สารวัตร มาดหลุดซะแล้ว
น้องนนท์แผนสูงมาก นับถือๆ
ใครก็สู้น้องนนท์ไม่ได้ 

[fungfung]

นนท์สุดยอดที่สุดในเรื่องแล้ว 

[va_yu]

อาวุธกับภานุวันฒ์ อืม.....ไม่เลวๆๆๆนั่งเชียร์คู่นี้ดีกว่า

[katawoot]

Awoot Chapter 4

อาวุธมองไปยังภานุวัฒน์ซึ่งยังคงนั่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่เที่ยงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ชายหนุ่มกำลังพยายามโทรศัพท์ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เขาเดาว่าภานุวัฒน์คงพยายามโทรศัพท์ตลอดบ่ายขณะที่รอเขาประชุม แต่ก็คงติดต่อคนที่รู้จักกันในชื่อ 'คุณแจ็คกี้' ยังไม่ได้
คุณแจ๊คกี้เป็นคนจัดการทุกอย่าง!
...จัดการภาษาอะไรถึงได้มั่วขนาดนี้...
...หรือว่าภานุวัฒน์จะโดนหลอก...
ขณะนี้เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็น หิมะเริ่มตกลงมาหนักกว่าเมื่อเช้า แต่โชคดีที่ไม่มีลมแรง เขาไม่อยากขับรถกลับนิวยอร์คท่ามกลางพายุหิมะ
ภานุวัฒน์ชอบหิมะเพราะไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อมาถึงวอชิงตันดีซีและเห็นหิมะขาวโพลน ชายหนุ่มทำท่าเหมือนอยากจะออกไปวิ่งตะกุยตะกายหิมะและขว้างเล่นเหมือนเด็กๆ
...แต่อย่ามาขว้างเล่นใส่เขาก็แล้วกัน...
...เด็ก ภานุวัฒน์ยังเป็นเด็ก...
...เด็กจริงๆ และคงอายุอ่อนกว่าเขาเกินหนึ่งรอบ ซึ่งก็หมายความว่าอ่อนกว่าธงรบเกินหนึ่งรอบเหมือนกัน...
...อ่อนจนอาจจะเป็นลูกชายเขาได้ด้วยซ้ำ...
...บาปกรรมจริงๆ เลย...

เมื่ออาวุธเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างๆ ภานุวัฒน์ที่กำลังก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์อยู่ก็รีบเงยหน้าขึ้นมา อาวุธยิ้มมุมปากให้เล็กน้อยแล้วเบือนหน้าหันไปมองรอบๆ เพราะไม่ต้องการเห็นดวงตาเรียวเล็กคู่นั้นซึ่งกำลังแดงระเรื่อ
...เขาไม่ชอบเห็นคนร้องไห้ ไม่ชอบเห็นน้ำตาใคร...
...เพราะเขากลัวใจอ่อน...
...เขาบอกตัวเองว่าไม่อยากยุ่งเรื่องของภานุวัฒน์ ที่ช่วยอยู่ตอนนี้ก็เพราะเห็นแก่มนุษยธรรม...
“ติดต่อไม่ได้เลยครับ ผมพยายามตั้งหลายครั้ง" เสียงภานุวัฒน์ดังขึ้นเบาๆ
“ช่างเถอะ พอก่อน แล้วค่อยโทรอีกก็ได้" อาวุธพูดเสียงเรียบแล้วออกเดิน
“ผมรบกวนพี่มามากแล้ว"
“บอกแล้วไงว่าไม่ให้พูดเรื่องนี้" อาวุธพูดโดยไม่หันกลับไปมอง
“ผมขอโทษ"
“ภานุวัฒน์" อาวุธหยุดเดิน "ไม่ต้องขอโทษผมอีก แล้วมาเดินข้างๆ ผมนี่ อย่าเดินตามหลัง"
“ครับๆ" ภานุวัฒน์พยักหน้าแล้วรีบวิ่งเหยาะๆ ตามมาเพราะอาวุธทำเสียงดุ
“อย่าร้องไห้นะ ผมไม่ชอบ เป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้" อาวุธมองตาภานุวัฒน์ซึ่งพยักหน้าอย่างว่าง่ายแต่ก็รีบก้มหน้าหลบตาแล้วยืนนิ่งซึ่งอาวุธเดาว่าคงรอให้เขาเป็นก้าวเท้าออกเดินก่อนตัวเองถึงจะเดินตาม
“มื้อนี้อยากทานอาหารไทยหรือเปล่า" อาวุธถาม น้ำเสียงอ่อนลงกว่าเดิม
“ยังไงก็ได้ครับ" ภานุวัฒน์ตอบเบาๆ พยายามก้าวเท้าให้ยาวและเร็วเพื่อจะให้ทันอาวุธ "แต่ว่าทานแฮมเบอร์เกอร์ก็ได้ครับ จะได้สะดวก"
“ไม่เบื่อหรือ เห็นทานแฮมเบอร์เกอร์มาหลายวันแล้ว"
ภานุวัฒน์ส่ายหน้าแล้วพูดว่า "อีกหน่อยก็ต้องทานแทบทุกวัน ฝึกเอาไว้ครับ จะได้ชิน"
“ทานอาหารไทยก็แล้วกัน" อาวุธสรุป "แล้วค่อยไปโรงแรม"
“ได้นอนโรงแรมเดียวกันไหมครับ" ภานุวัฒน์เงยหน้าขึ้นมาถาม
“ทำไม กลัวผมเอาไปทิ้งไว้ที่โรงแรมเล็กๆ เก่าๆ เหมือนที่นิวยอร์คหรือไง" อาวุธเลิกคิ้ว
“เปล่าครับ" ภานุวัฒน์ส่ายหน้า "ผมไม่อยากให้พี่ลำบาก"
“ภานุวัฒน์" อาวุธทำเสียงเข้ม
“ครับๆ ผมจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้วครับ" ภานุวัฒน์รีบพูดเพราะกลัวถูกดุอีก "ผมขอโทษ"
อาวุธเม้มปาก แล้วถอนหายใจเบาๆ เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายก็คงจะลืมตัวพูดแบบนี้อีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
...ผมไม่อยากให้พี่ลำบาก ผมไม่อยากรบกวนพี่ ผมขอโทษ...
...ตอนนี้เขาลำบากหรือเปล่าล่ะ...
...จะว่าไป มันก็ไม่ลำบากอะไรนักหนา แต่เขาชินกับการอยู่คนเดียว และที่สำคัญ เขาไม่อยากจะยุ่งกับเด็กของธงรบ ถึงจะเป็นคนที่ธงรบทิ้งแล้วก็เถอะ...

ท่าทางภานุวัฒน์คงหิวจัด หรือไม่ก็คิดถึงเมืองไทยและอาหารไทย ชายหนุ่มทานข้าวจานที่สามกำลังจะหมด อาวุธนั่งมองอยู่เงียบๆ พลางหันไปมองนอกร้านสลับไปมา ในใจคิดอยู่ตลอดเวลาว่าจะทำยังไงดีกับภานุวัฒน์
ความจริงเขาก็มีคนไทยที่รู้จักในนิวยอร์คอยู่บ้าง หากจะฝากให้ช่วยดูแลภานุวัฒน์ก็คงจะได้ แต่เขารู้สึกเกรงใจ ไม่อยากให้คนเหล่านั้นต้องลำบาก
...ฮึ ไม่อยากให้พี่ลำบาก เขาอยากจะหัวเราะนัก ภานุวัฒน์ไม่อยากให้เขาลำบาก แต่ท่าทางภานุวัฒน์นั้นไม่น่าจะช่วยเหลือตัวเองได้ สงสัยจริงๆ ว่าหากไม่เจอเขาที่สนามบินภานุวัฒน์จะทำยังไง...
...ต่างจากคนที่เขารู้จักอีกคน รายนั้นไม่เคยต้องการความช่วยเหลือจากใคร...
...ทรนง กล้า และ เก่งมาก มั่นใจในตัวเอง และชอบข่มคนอื่น...
...นที...
...สายน้ำของเขา...
...ร้านอาหารแห่งนี้เป็นร้านที่นทีกับเขาเกือบเดินเข้ามานั่งรับประทาน หากไม่เกิดเรื่องขึ้นมาเสียก่อน เขานึกว่าเรื่องร้ายๆ จะจบลงไปแล้ว เมื่อเดินทางออกจากแอฟริกาใต้ แทนที่จะตรงกับประเทศไทย นทีข้อร้องแกมบังคับให้กลับมาที่นิวยอร์คเพราะต้องมาเอาของสำคัญ หลังจากแยกกับทัตสึย่าเพื่อนที่ทำงานเป็นล่ามของสหประชาชาติด้วยกัน เขากับนทีต้องเดินทางมาวอชิงตันดีซีเพื่อพบกับใครบางคนซึ่งนทีบอกว่าเป็นคนที่จะ 'ไขปริศนา' ได้...
...
“ไหนคุณบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว" เขาจำได้ว่าตะคอกนทีด้วยความโกรธเมื่อยืนอยู่หน้าเคาท์เตอร์สนามบินในโจฮันเนสเบิร์กและนทีบอกเขาว่าจำเป็นต้องเปลี่ยนจุดหมายปลายทางของการเดินทาง
“เรื่องที่แอฟริกาเรียบร้อย แต่เรื่องที่นิวยอร์คยังไม่เรียบร้อย" นทียักไหล่เช่นเคย ซึ่งเป็นภาพที่อาวุธเห็นจนชินตา
“ภารกิจของผมคือมาพาคุณกลับประเทศไทย"
“จากนิวยอร์คกลับประเทศไทย"
“ซึ่งผมไม่ควรจะมาตามคุณถึงประเทศเลโซโทเลย ผมไม่ควรจะพาคุณตะลอนๆ ไปตามทะเลทราย ตามป่า ข้ามน้ำ ขับรถหนีพวกนั้น...”
“อย่าลืมรถเมล์เก่าๆ ที่เรานั่งเบียดกับคนอ้วนๆ เต็มรถ" นทีหัวเราะ แต่อาวุธรู้ว่าอีกฝ่ายจงใจกระทบกระเทียบ
“คุณยังปิดบังอะไรผมอีก"
“ไม่มี"
“สำหรับตอนนี้ ยังไม่มี หรือมีแค่นี้ แต่ต่อไป ก็ไม่แน่" อาวุธหรี่ตา
“คุณตำรวจ มันไม่เป็นไรกลับไปที่นิวยอร์คก็ คุณต้องพาผมกลับประเทศไทยจากนิวยอร์คอยู่แล้ว มันไม่แตกต่างเลย คุณพ่อคุณบอกคุณให้เอาผมจากนิวยอร์คกลับประเทศไทย เราไปนิวยอร์ค เรากลับประเทศไทยจากนิวยอร์ค ไม่ใช่เรื่องใหญ่"
“ก็ควรจะเป็นยังงั้น วันที่ผมไปถึงนิวยอร์คและตรงไปรับคุณที่อพาร์ทเมนต์ ผมควรจะเจอคุณรออยู่ที่นั่น ผมไม่ควรจะดั้นด้นไปตามหาคุณในโลโซโท" อาวุธเสียงเข้ม
“เลิกพูดเรื่องเก่าเถอะน่า เรากำลังเดินไปสู่อนาคต" นทีจ้องหน้าร้อยตำรวจเอกอาวุธแล้วพูดเสียงหนักแน่น "ผมกำลังจะกลับไปนิวยอร์ค์ ไม่ว่าคุณจะชอบมันหรือไม่ ผมไม่แคร์"
ในที่สุดอาวุธก็ต้องยอมให้นทีเดินทางมานิวยอร์ค ชายหนุ่มบอกว่าต้องไปเก็บของที่ห้องทำงาน แต่เมื่อออกจากตึกสหประชาชาติก็พบกับเพื่อนที่เป็นล่ามด้วยกันซึ่งเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่นชื่อทัตสึย่า ทั้งสองคุยกันอยู่นาน ในตอนนั้นเอง อาวุธถึงได้รู้ว่า นอกจากภาษาอังกฤษและภาษา...แล้ว นทียังพูดภาษาญี่ปุ่นได้คล่อง
...ไม่คล่องแต่ภาษาไทยนี่ล่ะ หรือว่าจงใจไม่พูดไม่คล่อง อันนี้เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่เมื่อเห็นแววตาของนทีหลังจากจบการสนทนากับทัตสึย่าแล้วเขาก็รู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่...
“เราต้องไปดีซี ผมต้องพบใครบางคนที่นั่น" นทีบอก
“นที ผมพาคุณมาจากแอฟริกาแล้วแทนที่จะตรงกลับกรุงเทพฯ ผมยอมให้แค่ที่นิวยอร์คเท่านั้น ผมจะไม่ประนีประนอมกับคุณอีกแล้ว"
...เขายืนกรานและยืนโต้เถียงกับนทีอยู่หน้าตึกสหประชาติอยู่นานหลายนาที จนในที่สุดนทีก็ยอม แต่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็รู้สึกได้ว่ามีคนสะกดรอยตาม นทีพาเขาหนี การผจญภัยในเมืองใหญ่อย่างนิวยอร์คซิตี้ก็เร่ิมต้นขึ้น คราวนี้ค่อนข้างแตกต่างจากที่เกิดขึ้นกลางทวีปแอฟริกา แต่สิ่งที่ไม่ต่างกันเลยคือความจริงที่ว่ามีคนไล่ล่านทีอยู่...
...นทีกุมความลับบางอย่างซึ่งไม่ยอมบอกเขา...
“คุณต้องซื่อสัตย์กับผมนะ นที ถ้าคุณยังปิดบังอะไรผมแบบนี้ ผมจะปกป้องคุณได้ยังไง" อาวุธจำประโยคนี้ได้ เขาบอกกับนทีด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนที่จะได้เหตุผลว่าทำไมนทีต้องเดินทางไปกรุงวอชิงตันดีซีเพื่อพบกับวุฒิสมาชิกคนหนึ่ง ซึ่งในที่สุดเขาก็ต้องยอมให้นทีไป
...เมื่อเสร็จธุระที่วอชิงตันดีซี นทีสัญญากับเขาว่าจะเดินทางกลับประเทศไทย แต่ระหว่างที่กำลังจะเดินเข้ามาในร้านอาหารเพื่อรับประทานอาหารเย็น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น นทีรับสายและนิ่งอึ้ง ใบหน้าซีดเผือดแล้วรีบเดินทางกลับนิวยอร์คเพราะทัตสึย่าถูกฆ่าตาย...
...ในที่สุดเขาก็พานทีเดินทางกลับถึงประเทศไทยและกระชากหน้ากากคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องร้ายๆ ออกมาได้ แต่เขาก็โล่งอกอยู่ได้ไม่กี่อาทิตย์ ก่อนที่จะตระหนักได้ว่าตัวเองทำงานพลาด...
...เมื่อรู้ก็สายไปเสียแล้ว เพื่อนสามคนของนทีเสียชีวิตไป คนแรกในนิวยอร์ค คนที่สองในเลโซโท และคนที่สามในนิวยอร์คเช่นกัน นทีเอาตัวรอดมาได้หลายครั้งหลายคราด้วยความช่วยเหลือของเขา...
...แต่คราวนี้นทีไม่รอด...
...ทั้งๆ ที่อยู่ใกล้เขาเพียงไม่กี่ก้าว...
...เขาปกป้องคนที่เขารักไม่ได้...
...
อาวุธตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงภานุวัฒน์เรียก เขาจมอยู่ในเรื่องราวของอดีตจนไม่ได้สังเกตว่าภานุวัฒน์จัดการกับอาหารทุกอย่างบนโต๊ะจนหมด
“พี่ไม่ค่อยทานเลย ไม่อร่อยหรือครับ" ภานุวัฒน์ถาม
“อร่อย แต่ผมไม่ค่อยทานเยอะ"
“พี่ตัวโตเบ้อเริ่ม แต่ทานน้อยมาก" ภานุวัฒน์ออกความเห็น "แต่ทำไมถึงได้ตัวโต ผมทานเยอะ แต่ตัวก็ยังเท่าเดิม"
“จะเอาอะไรอีกหรือเปล่า" อาวุธไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
“ไม่แล้วครับ ตอนนี้อิ่มจนท้องจะแตก" ภานุวัฒน์ยิ้มกว้าง ทำให้อาวุธรู้สึกแปลกใจเพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นรอยยิ้มสดใสของอีกฝ่าย
“แล้วมาบอกว่าจะทานแฮมเบอร์เกอร์"
“ผมขอโทษครับ ผมคิดผิดไป" ภานุวัฒน์ยิ้มแหยๆ แต่ทันใดก็นึกได้ว่าอาวุธไม่ชอบให้เขาพูดคำว่าขอโทษจึงรีบทำหน้ารู้สึกผิดแล้วเกืือบเผลอพูดคำว่าขอโทษออกมาอีก
...ขอโทษที่พูดคำว่าขอโทษ...
...พอมองตาของพี่อาวุธแล้วเขาก็รู้สึกหวั่นๆ กลัวโดนดุ...
...กลัวว่าอาวุธจะโกรธและไม่ช่วยเหลือหรือดูแลเขา...

[InKMoNsTeR]

 


อ่านคร่าวๆ...เพราะว่า ยังไม่กล้าอ่านเต็มๆครับ กลัวค้างงงงง


แหะๆ


แต่ผมรู้สึกว่า...ตั้มจะแพ้คนในเครื่องแบบนะ =P

น้องครับ ตำรวจ "เจ้าชู้"ทุกคนครับ เชื่อพี่ ฮ่าๆๆๆ

[minchy]

^
^
^
^

พลาดอ่านไปเต็มๆ แล้วอ่ะ  ค้างจริงๆด้วย

[Mimimimi]

ว่าแต่..  สองคนนี้คู่กันจริงๆเหรอพี่นาย

เสียดายอาวุธๆ  อยากให้ได้กับคนไม่ธรรมดากว่านี้จังน้า

แต่ถ้าต้องคู่กันจริงๆแล้ว  พี่นายใส่วิบากกรรมไปเยอะๆเลย  ชีวิตจะได้ไม่จืด 555

[Laxxeez]

เด็กดี ๆ (ที่เกือบต้องเสียคน ต้องเจอเหตุการณ์ร้าย ๆ เพราะคนเฮงซวย มักมากไม่รู้จักพอ ) กับผู้ใหญ่ที่ดีแสนดี อบอุ่น มีความรับผิดชอบ คู่กันได้ดีออกคับ อาจจะเรียบง่าย แต่ก็มีความสุขแน่นอน เชียร์สารวัตรอาวุธกับภานุวัฒน์คับ Yeah!

[InKMoNsTeR]

ว่าแต่..  สองคนนี้คู่กันจริงๆเหรอพี่นาย

เสียดายอาวุธๆ  อยากให้ได้กับคนไม่ธรรมดากว่านี้จังน้า

แต่ถ้าต้องคู่กันจริงๆแล้ว  พี่นายใส่วิบากกรรมไปเยอะๆเลย  ชีวิตจะได้ไม่จืด 555

อยากให้คู่กับนายno problem อย่างนายนนท์อ่ะครับ แอบก่อม็อบ ฮ่าๆๆๆ
เพื่อนกินน้องเพื่อน..เอิ๊กๆๆ