หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[fOnfOn :D]

อิตาเสาธงนี้ก็ยัง บอกไม่ถูกว่าจะสงสารดีรึเปล่า


แต่อิตาคุณดนย์นี้ทำตัวหน้าหมั้นไส้คงเส้นคงวา แต่ก็ยังฮาไม่เปลี่ยน

[MIkz_hotaru]

กีสสสสสส นุ้งอาทิตย์มาแว้ว น่ารักจิงๆ
อยากอ่านตอนไปสวีท เลิฟๆ ฉองต่อฉอง ที่กระบี่จังเลย
หุหุ
เฮียสุริยะ น่ากลัวใช่ย่อย เฮียเสาธงเราหงอไปเลย 555


ปล พี่เล้ง จะมีบทมั้ย ถ้ามีจะได้เตรียมใจรอ ห้าๆๆ

[pollapat]

ตามมาเก็บ ยังสนุกเหมือนเดิมนะ แต่หนนี้ดูผ่่่อนคลายลงเยอะ ฮาดี  อ่ะ จัดไป

 

[zazoi]

ดีใจจัง ในที่สุดก็ได้อ่านเรื่องของอาทิตย์กับธงรบอีก แล้วจะรอฉากหวานๆที่กระบี่นะคะ อิอิ


ปล. เฮียเล้งจะเป็นยังไงเน้อ อยากเห็นธงรบหึงอีก 555

[kororo]

ตามมาเกาะติดสถานการณ์บ้างหลังจากเงียบหายไปนาน แล้วรีบมาต่อนะครับ อยากอ่านอีกอ่ะ

[prawy]

 :pig4:ใจจ้า

[Ak@tsuKII]

กรี๊ดดดดดดคู่โปรดมาแล้วววววว

ตลกธงรบ 555 อยากจะรู้ ๆๆๆๆๆๆๆๆ ถ้ารู้ว่าเค้าคนนั้นคืออาวุธจะเป็นไงหว่า 55
 
 
พี่สุริยะทิ้งระเบิดลูกโตไว้ให้   อุตส่าห์จะได้ไปสวีทหวานแหวว

ยังมีเรื่องมาให้หึงอีก ให้ต้องคิดมากอีก  กรั่ก  ๆๆ   ยิ่งมีระบบประมวลทางความคิดไม่ค่อยเหมือนคนอื่นอยู่ด้วย

ฮาตอนที่ธงรบไหว้พี่สุริยะ กร๊ากกกกกกกก แล้วพี่สุริยะบอกว่าอายุน้อยกว่าธงรบ 55555 ลุงธงรบนี่เอง อิอิ
(ตอนแรกก็คิดว่าพี่สุริยะอายุมากกว่าธงรบซะอีก)

ตอนนี้ตะวันมีบทกะเค้าด้วย  :man1:อิอิ  น่ารักกกกกกกกกกก(ลำเอียง)
อ่านเวลาธงรบคุยกะตะวันแล้วฮา ๆ ดี   ตะวันนี่น่ากลัวกะเค้าเหมือนกันนะเนี่ย
สวมบทผู้ช่วย(?)ธงรบ(น่าจะเรียกว่าผู้ช่วยกดดันมากกว่ามั้งง !!!555)+ผู้พิทักษ์น้องน้อยร่วมกะพี่สุริยะ คึคึ

+1 ชอบ

[morrian]

   ตามอ่าน คดีรัก พักร้อน อิอิ

[LalaBam]

กรี๊ดดดดดดด
มาแว้วววววววววว

อะไรมาว่ะ
กร๊ากกกกกกกกกก

[teenza]

สนุกทุกคู่

แต่หมั่นไส้ธีรดนย์คนรวย เว่อร์ได้โล่ห์

ส่าวคนเขียนรักที่สุด

[Meen_Emp]

...เฮ้อ ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก...


--+555  ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือสมนำหน้าดีนะสารวัต

[kythe]

เย กลับมาแล้ว มาคราวนี้ตัวเอกมาครบเซทเลยแฮะ  จะมี party แบบว่าทุกตัวละครมาเจอกันเปล่าครับ คงสนุกพิลึก เหอ เหอ 

[ida_iii]

อย่างกับบทนำเวลาจะขึ้นเรื่องใหม่เลยค่ะ ประเภทพูดให้อยากแล้วจากไป

เหมือนแต่งตามอารมณ์คุณนาย 55+

แต่ก็นะ  รอๆๆๆๆๆ  ชอบอาทิตย์มากอ่ะ รำคาญธงรบนิดหน่อย  ชอบวิธวินท์มากเเต่รำคาญธีรดนย์นิดหน่อยเหมือนกัน  เฮ้อ

[RAKDEK_KA]

ไม่ได้อ่านมาซะหลายตอน ฮา ทุกตอน ไม่ว่าจะเป็นคุณตฤน ผู้ไม่ยอมทำการบ้าน   ธีรดนย์ จอมเวอร์   และ ผู้กองธงรบ ผู้อาภัพ ญาติภรรเมียเป็นปรปักษ์     สนุกอ่ะ

ปล. คุณkatawoot รู้ได้ไงว่าง่วงนอนจัดๆ แล้วมันจะไม่คึก อ่ะ  เคยแล้วอะสิ  ที่ไม่คึกน่ะ

[oaw_eang]

[katawoot]

โทษทีนะครับ มาช้าไปหน่อย พอดีลูกชายกวน ยุ่งๆ มาหลายวันครับ เลยไม่ได้มีโอกาสใช้เน็ต

ร้ายนักรักซะเลย บทพิเศษวาเลนไทน์

โชคดีลงจากรถกระบะคันเก่าและกระแทกประตูปิดดังปังก่อนจะยกเท้าขึ้นกระแทกเพื่อให้ประตูรถปิดสนิท จากนั้นเดินตรงเข้าไปในร้านโชคดีค้าวัสดุก่อสร้างพลางมองไปรอบๆ เพื่อตรวจตราดูความเรียบร้อย ขณะนี้เป็นเวลาเกือบห้าโมงเย็น ซึ่งใกล้เวลาปิดร้าน โชคดีไปยังห้องทำงานแต่เมื่อมองเห็นโต๋กำลังนั่งตรวจนับสินค้าอยู่ที่พื้นจึงพูดขึ้นเสียงดุๆ ว่า
"โต๋ ทำไมไม่ดูเมีย มานั่งนับอะไรอยู่ตรงนี้ ให้เด็กมันนับสิ"
"แต่ว่า..." โต๋เงยหน้าขึ้น กำลังจะอธิบาย แต่ทว่าไม่ทันเจ้านาย"
"เผื่อเดือนมันเบ่งลูกหลุดออกมาตอนนี้จะว่ายังไง ไป ไปอยู่กับเมียโน่น นับของจุกจิกแบบนี้ให้เด็กมันทำ" โชคดีสั่ง
"ผมทำคลอดไม่เป็นนะครับคุณโชคดี" โต๋ตอบเบาๆ
"วะ ใครจะให้แกทำคลอด เวลาเมียปวดท้องจะคลอดลูกก็พาไปโรงพยาบาลสิวะ ที่บอกนี่หมายความว่าให้อยู่ใกล้ๆ เวลามีอะไรจะได้จัดการทัน" โชคดีพูดเสียงดังขึ้นแล้วหันซ้ายหันขวา "แล้วนี่ไอ้ต๋องยังไม่กลับมาหรือไง"
"ไม่ทราบครับ" โต๋ส่ายหน้าแล้วลุกขึ้น พลางเช็ดมือกับกางเกง
"อะไรวะ เป็นพ่อมันยังไง ลูกกลับบ้านหรือยังก็ไม่รู้ ถ้าเด็กมันไปเกเรที่ไหนจะทำยังไง"
"ต๋องไปกับนายช่างครับ" โต๋ทำท่าจะเดินหนีให้พ้นๆ หน้าเจ้านายที่ดุแสนดุ แต่ก็ไม่กล้าเพราะโชคดียังไม่พยักหน้าสั่งให้ไป
"อ้าว แล้วจะมายืนทำไมตรงนี้ จะไปก็ไปสิ ทำยึกยักอยู่ได้" โชคดีไล่
"ครับๆ" โต๋รีบหายตัวไปทันที
เมื่อระบายอารมณ์กับโต๋แล้วโชคดีก็เดินตรงไปเปิดประตูห้องทำงานแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองเข้าไปเห็นสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดมากขึ้น วันนี้เขาอารมณ์ขุ่นมัวมาตลอดบ่ายเพราะมีเรื่องขัดแย้งกับคู่แข่งทางการค้า นอกจากนั้นยังหิวจัดอีกด้วยเพราะทานอาหารกลางวันไปเพียงจานเดียว ระหว่างเดินทางกลับบ้านเขาแวะร้านอาหารโปรดแต่ร้านกลับปิดไปเสียก่อนเพราะขายดีจนอาหารหมดตั้งแต่ยังไม่ถึงเวลาบ่ายสามโมง และตอนนี้ พอเดินเข้ามาในห้องทำงานก็เห็นดอกกุหลาบสีแดงกองอยู่บนโต๊ะเต็มไปหมด โชคดีตะโกนเรียกชื่อ แวว เสมียนที่ช่วยงานบัญชีแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจึงเดินเข้าไปหยุดยืนที่หน้าโต๊ะแล้วเอามืดกวาดดอกไม้ไปกองอยู่ข้างโต๊ะ จากนั้นจึงเดินไปเก้าอี้แล้วหยิบออกไม้มาถือได้สองกำใหญ่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีคนมายืนอยู่หน้าประตู
"อ้าว กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่" โชคดีถามเด็กน้อยที่กลายเป็นเด็กหนุ่มในวันนี้ซึ่งยืนสงบเสงี่ยมอยู่ที่ประตูห้องทำงาน
"เมื่อกี้ครับ กลับมาได้สองนาทีแล้วครับ"
"ทำไมกลับเย็น ทำบัตรประชาชะอะไรนานขนาดนั้น" โชคดีถาม พลางเก็บดอกไม้ที่วางอยู่รอบๆ
"นายช่างพาแวะทานไอสครีมครับ"
"อะไร โตขนาดนี้แล้วยังจะกินไอสครีม" โชคดีขมวดคิ้ว "ไหน เอาบัตรประชาชนมาดูซิ"
โชคดียืนมองเด็กหนุ่มที่เพิ่งอายุสิบห้าปีในวันนี้ล้วงกระเป๋ากางเกงขายาวสีเนื้อแล้วหยิบกระเป๋าธนบัตรสีดำออกมาอย่างระมัดระวัง แต่ก็อดถามไม่ได้เมื่อเห็นว่า เด็กหนุ่มกำลังบรรจงหยิบกระเป๋าหนังสีดำออกมาจากถุงพลาสติก
"อะไรน่ะ ถึงขนาดต้องใส่ถุงพลาสติกหรือไง แล้วไปเอากระเป๋านั่นมาจากไหน"
"นายช่างซื้อให้ครับ"
"แล้วทำไมต้องใส่ถุง"
"นายช่างบอกว่าให้รักษาให้ดี ไม่ให้เปื้อน จะได้ใช้ไปนานๆ"
"ของใช้ประจำวันมันก็ต้องมีเปื้อนมีเก่าบ้างสิ" โชคดีทำเสียงดุแล้วยื่นมือไปเร่งให้ นายอภิรักษ์ หรืออดีต เด็กชายอภรักษ์ ส่งบัตรประชาชนใหม่เอี่ยมมาให้ดู "ไหน มาดูซิ เร็วๆ เข้า"
อภิรักษ์หรือต๋อง บรรจงหยิบบัตรประชาชนออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้โชคดีแล้วอมยิ้มอายๆ
"เหมือนนายช่างยังไงยังงั้น เป็นพ่อลูกกันก็ไม่ปาน" โชคดีบ่นพึมพำ ในใจนึกถึงชยุตม์ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นต้นแบบของเด็กชายต๋อง
"แล้วทำไมทำหน้ายังงี้" โชคดีถามขณะที่ก้มมองรูปภาพของเด็กหนุ่มอย่างพิจารณา
"นายช่างบอกว่าให้อมยิ้มครับ แต่ไม่ให้เห็นฟัน บัตรประชาชนเขาไม่ให้เห็นฟัน"
"แล้วนายช่างบอกอะไรอีก" โชคดีอดประชดไม่ได้ "นายช่างบอกให้ทำตาโตแบบในรูปนี่ด้วยหรือเปล่า"
"เปล่าครับ" ต๋องส่ายหน้า
"อะไรๆ ก็นายช่าง สอนกันมาดีจริงๆ นะ แต่งตัวก็เหมือนกัน จะเดินจะเหินก็เหมือนกัน" โชคดีบ่นเบาๆ
"นายช่างบอกว่า..."
"พอๆ ไม่ต้องแล้ว" โชคดียกมือขึ้นห้าม "นายช่างจะบอกอะไรก็เก็บเอาไว้ในใจ ไม่ต้องบอกให้ฟังทุกประโยคหรอก เข้าใจหรือเปล่า"
"ครับ" ต๋องพยักหน้ารับคำอย่างว่าง่าย
"อ้าว นี่ เก็บเอาไว้ดีๆ อย่าให้หายนะ ถ้าทำบัตรประชาชนหาย จะส่งกลับไปอยู่กับอุ๊ยที่บนดอยโน่น" โชคดียื่นบัตรประชาชนคืนให้ต๋อง ในใจรู้อยู่ว่าเด็กชายต๋อง หรือ นายอภิรักษ์ในวันนี้ไม่มีวันที่จะทำหายเพราะเป็นคนที่มีระเบียบ เก็บของเรียบร้อย แทบจะแยกออกเป็นหมวดหมู่ด้วยซ้ำไป จำได้ว่าครั้งแรกที่เข้าไปในห้องนอนของต๋องเขาต้องยืนตาค้างอยู่นานหลายอึดใจเพราะไม่คิดว่าเด็กน้อยคนนี้จะจัดจัดห้องของตัวเองได้เรียบร้อยเช่นนั้น
...
"นายช่างบอกว่าคนที่อยู่ในที่รกๆ ก็มักจะเป็นคนรกโลก" ต๋องบอกโชคดีขณะที่ยืนมองไปรอบๆ ห้องนอนของตัวเอง และวันนั้นเอง เขาก็เดินกระแทกเท้ากลับมาเอาเรื่องกับชยุตม์ โทษฐานที่ 'สอนดี' เกินไป และ 'พูดจากระทบกระเทียบ' เขาโดยผ่านทางเด็กชายต๋อง
"ใครไปว่าคุณ" ชยุตม์พูด
"คุณว่าผมรก" โชคดีขึ้นเสียง ยกมือขึ้นชี้ไปรอบๆ ร้านขณะที่ยืนเถียงกับชยุตม์ "ร้านค้าวัสดุก่อสร้างนะ จะให้มันมีระเบียบเนี๊ยบเหมือนห้องสมุดได้ยังไง"
"ผมไม่ได้ว่า คุณนี่หาเรื่องจริงๆ เลย ผมแค่ช่วยคุณให้สบายใจเรื่องต๋อง คุณให้ต๋องมีห้องนอนเป็นของตัวเอง ผมก็แค่สอนให้เด็กเป็นคนมีระเบียบเรียบร้อย ต๋องเป็นเด็กดี เชื่อฟังที่สอนทุกอย่าง คุณไม่ชอบหรือไง"
"เชื่อที่คุณสอนทุกอย่างล่ะไม่ว่า"
...
โชคดีเผลออมยิ้มเมื่อนึกถึงสิ่งที่เคยถกเถียงกับชยุตม์ แม้ต๋องจะเป็นลูกชายของโต๋ แต่ถ้าจะพูดจริงๆ เขาอยากจะเรียกว่าเป็นลูกของชยุตม์มากกว่าเพราะคนที่คอยดูแลสั่งสอนคือชยุตม์และต๋องก็แทบจะเรียกได้ว่าถอดแบบออกมาจากชยุตม์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องนิสัยใจคอ ความคิด คำพูด หรือแม้แต่การแต่งตัวและการเคลื่อนไหว เวลาเดิน วิ่ง หรือแม้แต่การนั่ง การหันหน้าไปมองคนที่อยู่รอบๆ แบบที่ไม่หันเฉพาะคอแต่หมุนตัวไปทั้งตัว ต๋องก็เลียนแบบมาจากชยุตม์ทั้งสิ้น
"จำไว้นะต๋อง เราโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ใช่เด็กชายต่อไปอีกแล้ว พออายุครบสิบห้าปีเต็ม เปลี่ยนคำนำหน้าเด็กชายเป็นนาย โลกของเราก็จะเปลี่ยนไป อะไรแบบเด็กๆ ที่เคยทำก็ต้องเปลี่ยนไป เราต้องมีความรับผิดชอบมากขึ้น" โชคดีสอนเด็กหนุ่ม พลางกวาดเอาดอกกุหลาบที่วางอยู่อยู่บนโต๊ะมาหอบเอาไว้แล้วทำท่าจะโยนทิ้ง ต๋องจึงรีบท้วงขึ้นมาทันที
"อย่าทิ้งนะครับ อันนั้นของนายช่าง"
"อะไรนะ" โชคดีเลิกคิ้ว "นี่ใครเอามาวางไว้"
"นายช่างบอกให้ผมเอามาวางไว้ครับ" ต๋องทำหน้าเจื่อนๆ เพราะตอนนี้มองเห็นแล้วว่าคนที่ได้รับดอกไม้ท่าทางไม่ค่อยชอบเท่าใดนัก
"วางแบบนี้หรือ" โชคดีหันไปรอบๆ "เกะกะไปหมดเลย"
"นายช่างบอกว่าให้วางให้เต็มโต๊ะ แต่ดอกไม้มันเยอะไปหน่อย ผมเลยวางบนเก้าอี้ด้วยครับ"
"เมื่อไหร่"
"ก่อนออกไปทำบัตรประชาชนครับ" ต๋องยิ้มแหยๆ "นายช่างบอกว่า..."
"ต๋อง" โชคดีทำเสียงเข้ม "ไม่ต้องอ้างอิงถึงคำพูดของนายช่างทุกคำหรอก เข้าใจหรือเปล่า แล้วนี้นายช่างอยู่ไหน"
"อยู่ที่โรงรถครับ นายช่างบอก..." ต๋องชะงักแล้วรีบเปลี่ยนคำพูด "นายช่างให้ผมเข้ามาดู"
"ดูอะไร"
"ดูว่า..." ต๋องอึกอัก
...มาดูลาดเลาล่ะสิ...
โชคดีตอบเองในใจแล้วให้ต๋องไปอาบน้ำแต่ตัวเพื่อฉลองวันเกิดที่จะจัดให้ เด็กหนุ่มรีบวิ่งหายไปทันที แต่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะทำความเคารพเขาอย่างเคยแบบที่ชยุตม์สอนมาอย่างดี
โชคดีมองตามร่างเล็กๆ นั้นอย่างเอ็นดู ต๋องกำลังเติบโตเป็นผู้ใหญ่ ซึ่งเขาแทบจะไม่ต้องห่วงเลยเพราะมีคนที่คอยดูแลเป็นอย่างดี รวมทั้งเรื่องอื่นๆ ด้วย จนบางครั้งเขาเคยเหน็บแนมชยุตม์ว่า ได้ทำการ 'ยึดอำนาจ' ไว้อย่างเบ็ดเสร็จ
ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของกิจการค้าวัสดุก่อสร้างมองไปรอบๆ ห้องทำงานอย่างเงียบๆ ในใจนึกถึงเรื่องราวในอดีตเมื่อครั้งแรกที่ได้รู้จักกับชยุตม์ เวลาผ่านมาหลายปี ชยุตม์ยังเป็นคนเดิม เขาก็ยังเป็นคนเดิม แต่สิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือความสัมพันธ์ที่นับวันจะแน่นสนิทมากขึ้น
โชคดีวางดอกไม้ลงบนโต๊ะ แล้วก้มลงหาแผ่นกระดาษซึ่งชยุตม์อาจจะเขียนและวางไว้ให้เขาอ่าน แต่หาเท่าไหร่ก็ไมเจอ ไม่นานก็ต้องสะดุ้งเมื่อแขนแข็งแรงและอบอุ่นสอดเข้ามาจากทางเบื้องหลังพร้อมคำพูดนุ่มนวลดังขึ้นที่ข้างหู
"สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ"
"ปล่อยก่อนสินายช่าง"
"ผมรักคุณ" ชยุตม์กระซิบ กระชับวงแขนให้แน่นมากขึ้นกว่าเดิม แผ่นอกกำยำแนบชิดกับแผ่นหลังกว้างของโชคดี
"แค่พาต๋องไปทำบัตรประชาชน ทำไมกลับมาซะเย็น ไปเถลไถลที่ไหนมา"
"ผมพาต๋องแวะทานไอสครีม" ชยุตม์ตอบ "แล้วก็แวะคุยเรื่องงาน"
"เรื่องงานอะไรเย็นขนาดนี้ วันนี้วันอะไรคุณไม่รู้หรือไง" โชคดีท้วง
"รู้สิครับ รับรองว่าฉลองให้หนำใจ" ชยุตม์หัวเราะเบาๆ ซุกจมูกโด่งคมคลอเคลียกับแก้มของคนรัก
"วันนี้วันเกิดต๋อง ตั้งใจจะจัดงานวันเกิดให้ คุณรีบไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยซะ จะได้ไปดูแลพวกเด็กๆ จัดของ"
"โชคดี ผมไม่ใช่เด็กนะ คุณจะได้ไล่ให้ผมไปอาบน้ำทาแป้งแต่งตัว แล้วเรื่องจัดงานวันเกิดก็สั่งเด็กไปแล้ว อีกหน่อยเขาก็คงจัดให้เรียบร้อยเองล่ะ แค่งานวันเกิด ไม่ได้มีอะไรมาก ทำกับข้าว ตั้งโต๊ะตั้งเก้าอี้ ติดไฟหน่อยก็เสร็จแล้ว" ชยุตม์อธิบายเนิบนาบ "ตอนนี้ เรามาสุขสันต์วันวาเลนไทน์กันก่อน"
"สุขสันต์อะไรตอนนี้" โชคดีแกะมือชยุตม์ "ผมจะทำงาน"
"วันนี้วาไลนไทน์นะจ๊ะ"
"เพราะยังงี้ถึงได้ใช้ให้ต๋องเอาดอกกุหลาบมาโยนใส่โต๊ะผม รกเลอะเทอะไปหมด"
"เด็กเขาตั้งใจทำ อย่าไปว่าต๋องเลยน่า"
"ใครจะไปกล้าว่าลูกคุณ"
"หาเรื่อง"
"หาเรื่องอะไร" โชคดีเสียงห้วน "นี่คุณรู้หรือเปล่า เจ้าต๋องอายุแค่สิบห้าปีเองนะ คุณทำให้เด็กมันเหมือนกำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัย มันโตกว่าอายุตั้งหลายปี"
"ต๋องเป็นเด็กมีความรับผิดชอบ ไม่ดีหรือไง คุณต้องขอบคุณผมสิ รู้ไหม ถ้าไม่รักคุณ ผมก็ไม่คอยดูแลต๋องหรอก ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงเด็ก ไม่งั้นคงไปตามไปลากคอโต๋ให้มารับผิดชอบลูกในท้องของเดือน เลยได้เจอผมไงครับ ต๋องเป็นพยานรักของเรา"
"นายช่าง พูดอะไรแบบนี้ ไม่กระดากปากหรือไง" โชคดีพูดเสียงห้วน ยังพยายามแข็งตัว แกะมือของชยุตม์ออก แต่อีกฝ่ายยิ่งรัดแน่นขึ้น
"หยุดดิ้นได้แล้วหมูปิ้ง ขอเวลาหวานกันหน่อยได้ไหม วาเลนไทน์ทั้งที" ชยุตม์ซุกไซร้ซอกคอโชคดี
"อย่ามาเรียกชื่อเล่นนะ ไม่งั้น..."
"ไม่งั้นจะทำไม คุณจะทำอะไรผม เลิกร้ายซักวันได้ไหม วันนี้วันแห่งความรัก เราต้องมารักกันสิถึงจะถูก"
"อ๋อ แสดงว่าวันอื่นไม่รัก" โชคดีเบ้ปาก
"รักสิ รักทุกวัน แต่วันนี้ขอผมพิเศษซักวันนะ คิดถึงใจจะขาด ขอให้ผมได้ชื่นใจแต่หัววันหน่อยเถอะ"
"ชยุตม์ จะบ้าหรือ นี่มันยังไม่มืดเลยนะ แล้วนี่ในห้องทำงาน" โชคดีทำตาโต โวยวายเสียงเบาๆ เหมือนกลัวใครจะได้ยิน
"ผมล๊อคห้องแล้ว" ชยุตม์กระซิบ
"ไม่เอา" โชคดีส่ายหน้า
"น่า นะ" ชยุตม์เริ่มระดมจูบใต้ใบหูของโชคดี บดเบียดเนื้อตัวเข้าหาอย่างหนักหน่วง "ผมรักคุณนะหมูปิ้ง รักมากที่สุด ในชีวิตนี้ไม่เคยรักใครขนาดนี้มาก่อน ไม่งั้นผมจะยอมทิ้งทุกอย่างที่กรุงเทพฯ มาอยู่ที่นี่กับคุณหรือ"
"คุณมาควบคุมกิจกาจล่ะสิ"
"ใครว่า คุณก็รู้ว่ากิจการนี่เป็นของคุณ"
"แต่คุณกุมอำนาจ ใครๆ ก็ฟังคุณทั้งนั้น" โชคดีเถียง
"คุณก็อย่าดุนักสิ เด็กๆ เขากลัวคุณ" ชยุตม์เม้มปากเข้ากับติ่งหูของโชคดี หายใจหอบกระเส่า ตอนนี้เขาเริ่มจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว
"เหม็นตัว ยังไม่ได้อาบน้ำมาทั้งวัน" โชคดีพูดเสียงเบา
"ผมไม่ถือ" ชยุตม์ตอบเสียงสั่นพร่าแล้วหมุนตัวโชคดี ก่อนจะก้มหน้าลงประทับริมฝีปากกับคนที่เขารัก "ผมรักคุณ อะไรผมก็ไม่สน"
"อย่า..."
"อย่าหยุดใช่ไหมครับที่รัก"
"ฮื่อ..."

ผ่านไปห้านาที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"นายช่างครับ..." เสียงแตกเนื้อหนุ่มของต๋องดังขึ้นหน้าประตูห้องทำงาน "นายช่างครับ...นายช่างครับ"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"นายช่างครับ เค้กมาส่งแล้วครับ นายช่างครับ...."




**นิสัยอย่างหนึ่งของเด็กชายต๋องคือ ถ้าเรียกใครแล้วคนนั้นไม่ขานว่า "ครับ อะไรครับ" ต๋องก็จะเรียกอยู่ยังงั้นล่ะ เพราะนายช่างชยุตม์สอนมาดีว่า หากใครเรียก ก็ต้องขานรับอย่างสุภาพ ใครที่ไม่ขานเวลาคนเรียก แสดงว่าไม่ใส่ใจกับคนอื่น ต๋องเป็นเด็กที่เชื่อฟัง ก็เลยจำและทำตามอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง**
คำถาม -- ให้ทายว่า ใครจะเป็น "ขานรับ" ไอ้หนูต๋อง ระหว่าง โชคดี กับ นายช่าง และหากขานรับ จะขานรับแบบไหน หรือไม่ขานรับเลย ถ้ามีคนตอบถูก จะมีเหตุการณ์ตอนต่อไปให้อ่านนะครับ ไม่งั้นก็จะเป็นคู่อื่น
อิ อิ อิ ร่วมซาหนุกกันหน่อย แบบว่าคนเขียนกำลังเซ็งๆ อ่ะนะ

[Phelyra]

คาดว่าช่วยกันคราง...เอ๊ย!...ขานรับพร้อมกันทั้งคู่ค่ะ

[arjinn]

กรี๊ดดดด ชอบคู่นี้

อร๊ายยยย ไม่รู้ดิ ใครก้อได้ช่วยขานรับแทนด้วย....
บอกไปด้วยนะ อย่าเพิ่งกวน...อิอิ

[สมุนไพร]

ช่วยกันขานแบบเซ็กซี่

ลูกชายพี่นายชื่ออะไรเอ่ยย

[cipher]

น่าจะเป็นโชคดีนะที่เป็นคนขานรับ

[mecon]

ขัดจังหวะจริงวู้ยลูก 
เสียงขานคงไม่มี มีแต่เสียงครางกระซิกๆ
เดะน้อยขี้เกียจรอก็คงตัดใจเดินออกไปเอง อิอิ

+1 เคอะ

[alterlyx]

อุ๊ย หมูปิ้ง ไม่เจอตั้งนาน ยังน่ารักเหมือนเดิมนะคะ 
เรื่องขานรับนี่ วินาทีนี้คงไม่สะดวก ... แบบว่าปากไม่ว่างนะเออ     +1

[pimkihae]

คราง เอ๊ย ขาน ดังๆพร้อมกันว่า "ไม่อยู่"
เด็กน้อยน่าจะเข้าใจสถานการณ์
แล้วรีบออกไปโดยเร็ว หึหึ (มั่วได้อีกอ่ะ  )
มาเฉลยให้ว่องเลยนะค่ะ รออยู่ค่า

+1ค่า

[lunarinthesky]

ขอเดาว่า โชคดี ขานรับ และขานรับแบบโชคดี 55+

[kiyomaro]

แร้วต่อจากนี้ล่ะ....


อยากรู้  อยากรู้

[lunarinthesky]

ขอกลัมาเม้นต์คู่ที่อยากอ่านที่สุด
คุณตฤณ กะ อัสนัย
(ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม่ต้องเรียกคุณตฤณแบบมีคุณอยู่ข้างหน้าด้วย)

แต่ยังไงก็ตาม คุณตฤณแม้จะเหน็ดเหนื่อยจากหน้าที่การงานแค่ไหน แต่การไม่ทำการบ้านเป็นบ่อเกิดความร้าวฉาน เมียไปมีกิ๊กแล้วจะSad
อัสนัยก็อย่าเพิ่งเปลี่ยนใจไปน้า คาดว่าคุณตฤณคงจะทบต้นทบดอกให้วันหยุด

[wan]

คู่นี้ก็ยังคง มีการต่อปากต่อคำ กันไม่เลิก แม้เวลาจะล่วงเลยมาถึง 15 ปี แล้วก็ตาม

มาร่วมเล่นทายปัญหากับพี่นาย คนตอบน่าจะเป็น นายช่าง เพราะสอนเอาไว้เองว่า

ถ้าถูกเรียกแล้ว ไม่ขาน เป็นคนไม่ใส่ใจ ฉนั้น นายช่างแน่ ยืนยัน 

+1 ให้พี่นาย ถ้าลูกกวน ก็รีบหาแม่ให้ลูกเสียสิ 

[minchy]

คำผิด

"คุณมาควบคุมกิจกาจล่ะสิ"


กิจการ  หรือป่าวคะ


แล้วก็ขอทายว่า โชคดีเป็นคนขานรับ    ว่า  อือ...อ้า

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[┠┨ ¡ Þ Þ ☻ ❣ ╰╰]

ขานว่า....อยากเจือก....กะลังมันส์และเสียวอยู่โว๊ยยย....555+......

อุ้ยส์....พูดอารายออกปัย....เขิล