หัวข้อ: ผมไม่ใช่เด็กขายน้ำโว้ย!!! By Sorrow

[athens]

รักกันจริงนะครับ

รอมาต่อครับ

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 2 คนที่เปลี่ยนไป
"ไอ้สิงห์ๆๆ"
สิงห์เดินมาเปิดประตูหน้าตายังงัวเงีย "อะรายวะกริช?"
"ดูนี่ๆ เท่ป่าว?" ผมชี้ให้มันดูบนอกเสื้อของผม เหนือชื่อย่อโรงเรียนมีเข็มกลัดสีทองเป็นประกาย
"เออ โรงเรียนกรูไม่มีเข็มบ้างยืดเชียวนะมรึง"
เข็มสัญลักษณ์สีทอง บ่งบอกว่าตั้งแต่วันนี้ผมขึ้นม.4 เป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว ตราแสนเท่ที่ใฝ่ฝันมาตลอดสามปี
"ไหนๆ ขอกรูดูอีกทีละกันไอ้ขี้เห่อ" สิงห์กอดผมไว้ เอาหน้ายื่นเข้ามาซะชิดอกผม การจู่โจมเกินคาดของมันทำให้ใจผมเต้นแรง
"เอ่อ....มรึงรีบอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า เดี๋ยวกรูไปซักผ้าก่อน"
ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นแม่ผมบอกว่าหอโรงเรียนก็ยังไม่ใช่ที่ๆปลอดภัย พ่อกับลุงแดงจึงลงขันกันซื้อบ้านหลังนี้ให้ผมกับสิงห์อยู่
คราวนี้เข้ามาใกล้โรงเรียนผมมากขึ้นแต่เจ้าสิงห์ต้องนั่งรถเมล์ไปโรงเรียนบ้าง
ถึงจะน่าตกใจแต่พวกผมแสดงให้เห็นว่าเราอยู่ได้และไม่เสียการเรียนโดยไม่ต้องมีแม่บ้าน ผมกับสิงห์แบ่งงานบ้านกันทำและช่วยกันติวหนังสือมาตลอด
พ่อแม่จึงเบาใจ จากที่มาเยี่ยมทุกสุดสัปดาห์ก็ค่อยๆ ทิ้งช่วงนานขึ้นตามวัยของพวกเราจนไว้ใจมากสองเดือนมาทีนึง (ได้เวลาหมาป่าออกจากหนังแกะ)
จากวันนั้นจนถึงวันนี้พวกเราขึ้นม.4 แล้ว สองปีที่ผมกับสิงห์เป็นคู่หูอยู่ในบ้านกันแค่สองคน
"เข็มก็เท่คนก็เท่นะเนี่ย"
"เดี๋ยวนี้ยอมรับแล้วเหรอว่ากรูเท่" ผมเสยผมรองทรงที่แสนภูมิใจ
"ห่านี่ ชมนิดเดียวเหลิงเชียว เสยไปมันก็อยู่ที่เก่าล่ะว้า"
"อยากได้เข็มเท่ๆ ก็ย้ายมาอยู่โรงเรียนกรูสิ"
"ไม่ล่ะไม่เสียศักดิ์ศรีโว้ย ฮะฮะ! อีกอย่างนะกรูจะขอเปิ้ลเป็นแฟนตั้งแต่วันเปิดเทอมเลย ท่าจะมงคลดีนะมรึงว่ามั๊ย?"
"..........."
"เป็นไรวะไอ้กริช?"
"เปล่า"
"อิจฉาล่ะสิ ก็รีบๆ หาแฟนสิวะ เออ! รถเมล์กรูมาละ ไปล่ะนะเจอกันตอนเย็น" มันกระโดดผลุงเกาะราวโคตรหวาดเสียวแต่ยังหันหน้ามาหัวเราะชอบใจ
ไม่ได้สงสารใจผมเลย ผมได้แต่มองตามหลังเพื่อนรักที่รถเมล์พาลิ่วไป
.......ความรู้สึกที่เจ็บแปลบในอกนี่มันอะไรกัน.......
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
"เป็นอะไรกริชนั่งซึมเชียว?" เจ้าเอ็มเข้ามาทัก
เอ็มเป็นเพื่อนไม่กี่คนที่ผมรู้จักตั้งแต่ม.ต้น นอกนั้นดูแปลกหน้า อาจเป็นเพราะผมเอาแต่เรียนเพื่อเรียกความมั่นใจจากพ่อแม่ให้มากที่สุด
อาจารย์ประจำชั้นเข้ามาแจกแจงเรื่องตารางเรียน เมื่อขึ้นม.ปลาย อะไรๆ ก็แตกต่างจากสมัยม.ต้น มีวิชาเรียนบางวิชาที่ยาวถึงสองคาบแต่เห็นเครื่องไม้เครื่องมือในห้องวิทยาศาสตร์ก็คิดว่าคงไม่น่าเบื่อแน่ ถ้าเล่าให้สิงห์ฟังมันคงตื่นเต้นน่าดู แล้วโรงเรียนมันจะเป็นยังไงนะ
........ก็มีเปิ้ลไง......
แน่นหน้าอกอีกแล้ว กริชไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาจะได้ไม่เข้าใจว่าความรู้สึกนี้คืออะไร แต่มันอาจเป็นความหวงเพื่อน
เพื่อนตัวกระเปี๊ยกที่ไม่ว่าเมื่อไหร่นานแค่ไหนกริชก็ยังเห็นสิงห์ตัวเท่าเดิม
ในทุกความทรงจำของมันมีสิงห์เคียงข้างเสมอ ความรู้สึกเล็กๆ ที่อบอุ่นนี้ไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่
มันเพิ่มขึ้นทีละน้อยไม่เคยเปลี่ยนแต่ยิ่งผสมปนเปกับเรื่องราวมากมายที่เข้ามาในชีวิตให้พอกพูนขึ้นแต่ยังพูดความหมายเดิม
.....กรูแค่หวงเพื่อนเท่านั้น...อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายปีก็ต้องรู้สึกแบบนี้แหละ.....
ตอนเย็นกลับถึงบ้านก็ได้ยินเสียงไอ้สิงห์ทำกับข้าวแล้ว ผมจึงกวาดบ้านแทน ส่วนการถูบ้านเก็บไว้ทำครั้งเดียวตอนวันเสาร์
ผ้าแห้งอยู่ในตะกร้าแล้วตามที่ตกลงกันคือใครกลับมาก่อนก็เก็บผ้าแล้วตกลงกันอีกทีว่าใครจะรีด เป็นชีวิตที่ไม่สบายไม่เหมือนเด็กนร.คนอื่นๆ ที่มีทุกอย่างพร้อมสรรพ แต่เราสองคนไม่เคยบ่น ออกจะภูมิใจว่าเรามีบ้านของตัวเองถึงจะเป็นเงินพ่อกับลุงแดงก็เถอะ
"กรูได้ใช้ห้องวิทยาศาสตร์แล้วนะ ของเยอะแยะเลย"
"เหรอ เคยเห็นของในตู้ที่โรงเรียนมรึงแล้ว น่าลองดีเนอะ"
สิงห์ตอบพลางหันไปผัดถั่วฝักยาว มันชอบทำอาหารถ้วยเล็กๆ พอกินสองคนแล้วแช่ส่วนที่เหลือในตู้เย็นไว้กินวันต่อไป
......ไม่พูดเรื่องเปิ้ลล่ะ......หรือจะเก็บไว้คนเดียว......
"แล้วตกลงเรื่องความรักวันเปิดเทอมของมรึงล่ะ?" ผมจงใจเลี่ยงชื่อ
"กรูล้อเล่น วันเปิดเทอมมีเรื่องเยอะแยะ ขืนกรูไปสารภาพรักเขาอาจเมินง่ายๆ" ใจผมเต้นด้วยความดีใจ
"แต่พรุ่งนี้จะลองเข้าไปคุย"
"......อืม แล้วกับข้าวเสร็จยัง? กรูหิว"
มื้อเย็นที่เย็นชาสมชื่อจบอย่างรวดเร็ว สิงห์ล้างจานกับเครื่องครัว
ส่วนผมกวาดบ้านต่อให้เสร็จแล้วขึ้นห้องนอนไปผลัดผ้านุ่งผ้าเช็ดตัวเตรียมอาบน้ำ.....ไม่อยากเห็นหน้ามัน....
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
ผมเดินไปเปิดประตู สิงห์ยืนทำหน้าเศร้า เศร้าทำไม
"กรูมาขอโทษ....เรื่องเข็ม"
"ขอบใจ เรื่องนิดเดียว" ....ที่กรูหงุดหงิดน่ะเรื่องอื่น...
ผมเดินผ่านมัน อยากรีบอาบน้ำ อยากล้างใจสกปรกนี้แล้วค่อยคุยกับมัน กลัวความขุ่นมัวจะทำให้พูดสิ่งไม่ดี แต่สิงห์กอดหลังผมไว้
"กรูอยากบอกว่ามรึงเท่จริงๆ ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเลย แต่กรูอิจฉาเลยพูดไม่ดี"
".....ขอบใจนะ"
"เมื่อเช้า มรึงอยากให้กรูเห็นเป็นคนแรกใช่มั้ย?"
"............."
"เหมือนวันที่มรึงไปโรงเรียนวันแรกก็เหมือนกัน มัสเซอร์บอกกรู"
"ใช่......" อะไรๆ สิงห์ก็เป็นคนแรกเสมอสำหรับผม
"แต่ตอนนี้เลิกเห่อละ ตอนเตะบอลกรูยังเสียวเข็มจะตำอก กรูไม่ได้รักโรงเรียนมากขนาดรักปักใจว่ะ ฮะฮะ"
"เน่าๆ! หัวใจมรึงอยู่ข้างซ้าย เข็มน่ะอยู่ข้างขวา หรือใจมรึงอยู่ข้างขวาเหมือนนันทนา บุญหลง?"
มันคงกลัวมุขแป๊กเลยเล่นท่าประกอบเอาฝ่ามือนาบที่อกซ้ายของผม
"เว้ยยย! มรึงเล่นไร!!" สิงห์ขำที่แกล้งผมสำเร็จ ผมรีบเข้าห้องน้ำตักน้ำราดตัว......ทำไมมรึงชอบเล่นถึงเนื้อถึงตัวอยู่เรื่อย
.....ไม่ได้สงสารใจกรูบ้างเลย......
.....สิงห์อย่าทำแบบนี้.....มรึงกำลังทำให้ความรู้สึกของกรูเปลี่ยนไป......
มันไม่ได้เปลี่ยนแต่เพิ่มขึ้นต่างหาก นานแค่ไหนความหมายมันก็ยังเหมือนเดิม.....ไม่ๆ กรูหวงเพื่อน สักวันกรูจะรู้สึกแบบนั้น
อาบน้ำเสร็จเสื้อของผมก็ห้อยอยู่หน้าห้องเรียบร้อย ผ้าเรียบกริบ ผมเก็บเข้าตู้แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าหยิบตำราเรียนเดินไปห้องมัน
"ขอบใจนะ"
"อืม......เออ! เลขมรึงเรียนเรื่องนี้แล้วใช่มั๊ย?" สิงห์หันตำราเรียนให้ผมดู ก็ต้องเรียนดิทั้งประเทศใช้หลักสูตรเดียวกัน
"รู้เรื่องมะ?.....ครูกรูเอาแต่โม้ สอนกรูหน่อยสิ"
บรรยากาศกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง ผมไม่รู้จะเป็นได้อีกนานเท่าไหร่แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญในเมื่อมีคนๆ นี้อยู่ข้างๆ
……………………….

[gobgab]

.........คนคงไม่เปลี่ยนหรอก....

.........แต่ความรู้สึกคนวิที่กำลังจะเปลี่ยน....

[CMX]

ชอบครับ นำ้ตาไหลเลย ขอบคุณคุณPoohที่เอาให้อ่านกันครับ

CMX

[suregirl]

เพื่อนรัก : รักเพื่อน   

[THIP]

ความรู้สึกเปลี่ยน .... 

[kei_kakura]

    เย้มาต่อแล้ว...


   เพื่อนสนิท........

[Poes]

รออ่านต่อนะจ๊ะ 

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 3 มอเตอร์ไซค์
"ไอ้กริชๆๆๆ!!!"
"ห่า กรูกำลังหั่นผักมรึงเรียกซะตกใจ มีอะไรวะ?"
เย็นนี้เป็นเวรผมทำกับข้าว ตั้งใจว่าจะทำยำวุ้นเส้นแต่เกือบได้กินยำเลือดนิ้วตัวเองซะละ
"2,500 เองว่ะ!! 2,500 เอง!" ไอ้สิงห์หน้าตาตื่นวิ่งเข้าประตูบ้าน เหงื่อโทรมชุดนร.มาเลย
"อะไร 2,500?"
ผมยังไม่เข้าใจสิงห์จะพูดอะไรแต่ท่าทางต้องเรื่องดีแน่ๆ เพราะหน้ามันซ่อนอารมณ์ดีใจไม่เป็น และรอยยิ้มนั้นก็ทำให้ผมเผลอยิ้มตามได้ทุกครั้ง
"มอ...แฮ่กๆ มอ...เตอร์...มอเตอร์ไซค์! วันนี้กรูเจอมอไซค์ ขาย 2,500 เองนะมรึง!!"
"บ้าเดะ มอไซค์อะไรถูกขนาดนั้น? ของมือสองมือสามเจ้าของตายคาสนามรึเปล่าวะ?"
"มือหนึ่งเลย! จอดในร้าน มันแปลบสะท้อนหน้ากรูเลยล่ะ"
ผมนั่งยองๆ ฟังมันพูด ไอ้สิงห์คงวิ่งมาเร็วจริงๆ มันนั่งหน้าประตูบ้านเหงื่อแตกพลั่กๆ
"เงินดาวน์รึเปล่า ใครจะขายถูกขนาดนั้น?"
"ไม่เลย นี่ราคาเขียนตัวเบ้งๆวางไว้บนเบาะ เขาวาดรูปดาวประกบไว้สองข้างด้วย เด่นโคตรๆ"
".........นั่นแหละเงินดาวน์"
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
สิงห์มันยังเฮิร์ตไม่เลิก ตอนแรกก็ขำมันแต่ตอนนี้ไม่ขำละ
แม้แต่ยำวุ้นเส้นของโปรดมันที่กรูอุตส่าห์ทำมันก็ไม่แตะ เอาแต่นั่งดูดาวบนระเบียงชั้นสอง
"อยากได้มากเหรอสิงห์?"
ผมยื่นเบียร์ขวดนึงให้มัน อีกขวดของผมแล้วนั่งบริจาคเลือดให้ยุงเป็นเพื่อนมัน จริงๆก็ไม่เห็นดาวหรอกเพราะแสงสีในกรุงเทพกลบจนหมด
ไม่เหมือนที่บ้านสวนของเรา ที่พอเหมือนบ้างก็ร้านของชำใกล้บ้านที่ยอมขายเหล้าขายเบียร์ให้เด็กอายุต่ำกว่า 18
สิงห์ยังนิ่งเงียบแต่ผมรู้ว่ามันเศร้า
"....มากเลยว่ะกริช กรูนึกว่าจะซื้อได้...." หนังสือมอเตอร์ไซค์เล่มนึงวางอยู่ข้างตัวมัน ปกใหม่เอี่ยม
"ถ้าได้มา กรูจะขับพามรึงเที่ยวให้รอบกรุงเทพฯ เลย"
"นั่งรถเมล์ก็เที่ยวได้รอบเหมือนกัน"
"ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันหรอก"
ผมเข้าใจความหมายที่มันพูดและดีใจที่สิงห์คิดถึงผมเป็นคนแรก
"เอ๊.......กรูจะหุ้นด้วยดีมั๊ยน้อ?"
"กริช มรึงเอาจริงอะ?"
"แล้วเงินมรึงคนเดียวจะไหวเรอะ? คันนึง 2-3หมื่น กรูก็อยากพามรึงเที่ยวเหมือนกันนะ"
"เดือนนึงมรึงเก็บเงินได้เท่าไหร่วะ? กรูเก็บได้ 200 เอง"
".......พอๆ กัน"
.....มอเตอร์ไซค์ในฝันถูกเข็นกลับร้านในอากาศไปแล้ว.....
"ถ้าช่วยกันเก็บตัง ซักวันต้องได้แน่!"
"เออ! ถึงวันนั้นใครได้มากกว่าก็ได้ขี่คนแรกนะว้อย"
ความเงียบยังดำเนินต่อไปในขณะที่ใจของเด็กหนุ่มม.4 ทั้งสองโลดลิ่วไปกับมอเตอร์ไซค์ในฝัน
ความฝันแบบเด็กๆ ที่รู้ว่าความเป็นจริงมันยากเย็นกว่านั้นมาก
....บางสิ่งที่เหมือนจะอยู่ใกล้ให้เห็นตรงหน้าทุกวัน แต่ไม่มีวันจะคว้าไว้ได้.....
…………………………

[athens]

รอมาต่อนะครับ

[gobgab]

....บางสิ่งที่เหมือนจะอยู่ใกล้ให้เห็นตรงหน้าทุกวัน แต่ไม่มีวันจะคว้าไว้ได้.....

............ ...........

[THIP]

ความฝันแบบเด็กๆ ที่รู้ว่าความเป็นจริงมันยากเย็นกว่านั้นมาก
แต่ถ้าลงมือทำ สิ่งที่คิดว่ายากเย็น อาจจะไม่สาหัสอย่างที่คิด 

[dokebi]

   สู้ๆๆๆๆ  ความฝันต้องเป็นจริงสักวัน 

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 4 วันแรกของปีสุดท้าย
แสงตะวันรำไรส่องผ่านเมฆ ผมยืนมองตัวเองใส่ชุดนักเรียนอยู่หน้ากระจกตู้ ตอนนี้ผมสูงแทบจะถึงขอบกระจกแล้ว
เข็มกลัดสีทองเหนือตราโรงเรียนยังเป็นประกายสดใสแม้ผ่านการใช้งานมาสองปี ....บัดนี้ขึ้นปีที่สามแล้ว
วันนี้เมื่อสองปีก่อนผมแต่งตัวอย่างร้อนรนเพื่อหวังจะอวดเข็มนี้ให้สิงห์ได้เห็นเป็นคนแรก แต่วันนี้ความรู้สึกช่างต่างไปอย่างสิ้นเชิง
ผมกดปิดนาฬิกาปลุกก่อนมันจะได้ทำงาน "ยังพอมีเวลาเหลือ" ......ไม่สิ..เวลาเราใกล้จะหมดแล้ว
สมุดบัญชีธนาคารถูกเปิดออก.....5,382.80 บาท......เก็บมาตลอดสองปีได้แค่นี้ พ่อแม่เองก็ต้องกระเบียดกระเสียนส่งเสียพวกเราให้ได้เรียนที่นี่
ถึงไม่อยากนึกก็ยังจำได้ดี หน้าที่แสดงความผิดหวังของสิงห์ เมื่อรู้ว่าต้องมีคนค้ำประกันอายุ 20 ขึ้นไปจึงจะดาวน์มอเตอร์ไซค์ได้
เด็กหนุ่มทั้งสองสูญเสียความฝันไปในพริบตา ในตอนนั้นเองที่พวกเขาได้ตระหนักว่าในเมืองฟ้าอมรที่กว้างใหญ่....เขามีกันแค่สองคนเท่านั้น
โลกของเขามีแค่นั้นจริงๆ
สิงห์ยืดอกพูดสั้นๆ "งั้นเก็บเงินรอไปเรื่อยๆ อายุยี่สิบค่อยมาใหม่"
....อายุ 20 มันหมายความว่ายังไงมรึงน่าจะรู้นะสิงห์.....มหาลัย...ถึงตอนนั้นเราสองคนจะ.....
ถ้าเป็นไปได้ผมจะอยู่ข้างมันตลอดไป..... ไม่....สิงห์ก็มีชีวิตของมัน

"สิงห์! ตื่นยัง?!!"
สักพักมันก็งัวเงียมาเปิดประตูห้อง "เพิ่งตีห้า มรึงจะเรียกหาน้าภพเหรอ?"
"แสรด! ล้อชื่อพ่อเลยเรอะ!"
มันเห็นผมชูกำปั้นก็รีบวิ่งกระโดดกลับขึ้นเตียง "น้ำลงโว้ย! มรึงห้ามเข้ามานะ!"
"เวรล่ะมรึง! ขึ้นม.6 วันนี้แล้วยังเล่นจระเข้น้ำขึ้นน้ำลง เดี๋ยวกรูบอกลุงแดงซะนี่"
"ไม่กลัวว้อยยยยย กรูโดนตีแต่มรึงอะร้องไห้เป็นเผาเต่า" มันพูดออกมาจากใต้ผ้าห่ม
"......น้ำขึ้น" ผมนั่งลงบนเตียง ก้อนผ้าห่มขยับที่ให้อีกนิดหน่อย
"สิงห์"
".........."
".....ม.6 แล้วนะ"
"มีเวลาอีกตั้ง 1 ปี"
ผมไม่รู้ว่าประโยคที่มันพูดทำให้ผมดีใจหรือเศร้าใจ สิงห์รู้หมดว่าผมคิดอะไรแค่เอ่ยปากคำแรก
"ลุงแดงอยากให้มรึงเอ็นท์ติดที่......." ใช่ ที่ที่ไกลจากความฝันของพ่อแม่ผม
"แสรด! ก็ไม่แน่ว่ามรึงจะเอ็นท์ติดจุฬาที่ลุงภพตั้งใจหรอกว้า.....กรูเองก็อาจไม่ติดที่นู้นเหมือนกัน บางทีเราสองคนอาจได้เรียนในกรุงเทพฯ ทั้งคู่ก็ได้"
ผมไม่มีคำตอบ พวกเรามีแค่การถูกคาดหวังขีดเส้นอนาคต
ที่พ่อแม่ส่งเสียให้เข้าเมืองกรุงก็เพื่อตั้งหน้าตั้งตาเรียนมาตลอดจนถึงบัดนี้ ....เพื่อสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังที่พ่อแม่ใฝ่ฝัน....เพื่ออนาคตของลูกเอง
มันคงง่ายกว่านี้.....หากแต่สถานที่แห่งความหวังทั้งสองนั้นอยู่ไกลกันลิบโลก
เด็กหนุ่มทั้งสองต่างรู้ความสามารถจากการบากบั่นศึกษาของอีกฝ่ายดี และรู้ว่านั่นจะเป็นวันจากลา
ถึงไม่ติดที่ๆ ตั้งใจก็ยังยากจะได้แหล่งศึกษาภูมิลำเนาเดียวกัน
"เราอาจเอ็นท์ติดจังหวัดเดียวกันก็ได้" เสียงมันสะอื้น มันจะร้องไห้หรือเปล่าผมไม่รู้ รู้แต่น้ำตามันมาอยู่ที่ผมอีกแล้ว
"ทำไม...มรึงชอบคิดว่าเราจะแยกกันไปไกลๆวะ!!" คนในผ้าห่มก็ไม่อยากจากเพื่อนมัน
"17 ปีแล้วนะสิงห์......มรึงรีบๆ เบื่อหน้ากรูได้แล้ว"
"......มรึงอยากโดนต่อยรึไง พูดแบบนั้นอีกทีกรูต่อยมรึงแน่" มันสะกิดผมแรงๆ คาดว่าด้วยตีนมัน

ความสนิทที่มีให้กันมาตลอด 17 ปี ....ตั้งแต่เด็กๆ ที่เริ่มจำความได้ ...ช่วงเวลา 5 ปีที่อยู่ด้วยกันมาตลอดในกรุงเทพฯ....ตายแทนกันก็เคยมาแล้ว....
ตลอดชีวิตแทบไม่มีเวลาไหนที่ใครจะไกลห่าง....มันเหนียวแน่นยิ่งกว่าเพื่อน ยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น....แต่เมื่อหมดปีนี้ผมกับสิงห์...เราจะแยกจากกัน
อาจแยกแค่ 4-5 ปีแต่ทั้งคู่รู้สึกเหมือนจะขาดใจ
"ไอ้กริช....."
"อะไร น้ำยังไม่ลงโว้ย"
"มรึงรีบหาแฟนเถอะ เอาเจ้าหนูมรึงไปใช้งานซะบ้าง"
"โห พูดยังกะมรึงเชี่ยวนักล่ะ บอกเปิ้ลๆ ไม่เห็นจีบติดเลย" ก้อนผ้าห่มงอกตีนมาถีบ แต่แกว่งเท้าไปเหอะผมรู้ทันลุกหนีเรียบร้อยแล้ว
"ไอ้กริช....."
"อะไรอีก? จะสายแล้วมรึงรีบอาบน้ำแต่งตัวซะ"
"กรูโคตรรักมรึงเลยว่ะ"
ประโยคเดียวกันที่สิงห์เคยพูดกับผมในโรงพยาบาลตอนม.1 ตอนนั้นผมสามารถพูดตอบมันได้ทันที แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
"กริช มรึงรีบหาแฟนซะ ตอนกรูไกลจะได้ไม่ต้องห่วงว่าใครจะดูแลมรึง...พอถึงตอนนั้นสัญญาที่กรูให้กับน้าภพกรูคงทำต่อไม่ได้แล้ว"
ผมทิ้งความเงียบไว้แทนคำตอบ ได้แต่หวังว่าสิงห์จะเข้าใจ
แค่คิดว่าอาจต้องแยกกันในไม่ช้า อกผมก็บีบรัดจนแทบทนไม่ไหว
แล้วนี่ผมยังรักมันมากกว่าเพื่อน ....รักไอ้สิงห์มากกว่าคำว่ารักจะอธิบายได้หมด....
อยู่ใกล้กันแค่นี้....ทำไมมรึงไม่เข้าใจวะ...
ผมเองก็ไม่อยากให้มันเข้าใจ ไม่อยากทำลายมิตรภาพตลอด 17 ปี
ผมขอเป็นเพื่อนที่มันรักที่สุดไปจนถึงวันที่เราจะแยกจากกัน ....ผมขอเจ็บคนเดียว
………………………………..

[THIP]

เพื่อนรัก ฉันเป็นแค่เพื่อนรัก   

[Poes]

เศร้า 

[gobgab]

...........เพื่อนเท่านั้น....แค่เพื่อนเท่านั้น.........

...........เท่านี้แหละ....ที่เราทำได้.........แม้จะต้องเจ็บฝ่ายเดียวก็ตาม....

[krappom]

 
เดี๋ยวนี้อ่านเรื่องไหนก็เศร้า
นี่เนื้อเรื่องมันเศร้าหรือคนอ่านเศร้าเองกันแน่เนี่ย
 

[dokebi]

        "เพื่อน"   รัก  /  รัก "เพื่อน"

 

[athens]

ซึ้งง่ะ


รอมาต่อครับ

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 5 ประตู
นับวันเปิดเทอมมาได้เกือบเดือนแล้ว เราก็ซึมกระทือทั้งคู่ ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร ทุกเรื่องมันโยงไปสู่จุดเดียว....การเอนท์ฯ
โลกของผมกับสิงห์คงมีแค่นี้จริงๆ.....แล้วก็วันที่ต้องแยกทาง
"เฮ้ย! อาบน้ำนานจริงวะ! ชักว่าวอยู่รึไงไอ้กริช!?"
"เออ อยากเร็วก็เข้ามาช่วยกรูดิ"
พักหลังเราคุยกันผ่านประตูห้องน้ำบ่อยขึ้นเพราะไม่ต้องเห็นหน้าซึมเศร้าของอีกฝ่าย และผมก็ไม่สามารถเดินหนีมันไปส่วนอื่นของบ้านได้
"กริช กรูว่าเราเลิกซึมซะทีเถอะ เหลือเวลาอีก 1 ปีนะมองโลกในแง่ดีไว้"
"คิดว่ากรูเป็นส้วมซึมเพราะอยากเท่รึไง"
ผมก็อยากให้มันเลิกเศร้า แต่ผมไม่รู้จะทำยังไง....ลำพังความรู้สึกในใจผมก็.....
"กริช"
"อะไรเหรอสิงห์?" พอมันเบาเสียงลงผมก็เบาบ้าง ความรู้สึกดีๆ กลับมาอีกครั้ง
".........."
"เป็นอะไรรึเปล่าสิงห์?"
"กรู...อยากพูดอะไรสักอย่าง พูดแล้วมรึงจะโกรธกรูก็ได้นะ" เสียงมันราบเรียบแต่วิธีการพูดแปลกพิกล ผมรีบเช็ดตัวอยากออกไปดูมัน
"เป็นอะไรวะ? เรื่องที่มรึงไม่อยากพูดก็อย่าพูดเลย"
"กรู...สารภาพรักกับ....พลอยแล้ว"
.....ความเย็นวาบอาบตั้งแต่หัวไปถึงเท้าผม.....
.....ใจผมบีบอัดอย่างแรง....ฝันไปแน่ๆ....ผมคงฝันไป....สิงห์ช่วยทำเสียงขำๆให้กรูรู้ทีว่าล้อเล่น กรูขอร้อง.....
"ขอโทษนะที่กรูไม่ได้บอกมรึง"
.........อย่าทำเสียงจริงจังแบบนั้นสิงห์..........
แบบนี้ใช่มั๊ยทางออกของความเป็นเพื่อนของเรา ผู้ชายสองคนเกาะกันแจมาเป็นสิบปี ที่เคยพูดกันวันนั้นมรึงทำจริงแล้ว เป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว
มีความรักที่ถูกต้องแล้ว กรูต้องไม่รั้งมรึงไว้ หนึ่งปีสุดท้ายนี้มรึงจะมีความสุขและอาจจะสุขอย่างนั้นไปตลอดชีวิต ...ไม่ใช่....คำที่ผมอยากพูดไม่ใช่คำนี้...
"สิงห์ กูดีใจด้วยนะ"
"กริช...กรู..."
"กรูขออาบน้ำอีกแปบ มรึงหยิบตำราเรียนกรูไปห้องมรึงที"
เสียงเขาเดินห่างประตูห้องน้ำไปแล้ว .....เดินจากไปแล้ว.....ผมไม่รู้ว่ายืนทื่อในห้องน้ำนานแค่ไหน....กว่าจะเอ่ยคำที่อยู่ในใจให้ดังแค่ในลำคอ
"...กริช...รัก...สิงห์...ได้ยินมั๊ย....." การพูดเป็นเรื่องยากที่สุด....สิงห์เดินจากไปแล้ว....

ผมแต่งตัวในห้องนอนอย่างเชื่องช้า คิดว่ากลั้นน้ำตาไว้ได้หมดหรือยัง ร่างหยุดสั่นเทาหรือยัง
ผมอยากอยู่คนเดียวที่สุดในวินาทีนี้ กลัวน้ำตาจะคลอเบ้าให้สิงห์รู้ แต่เมื่อเพื่อนรักเล่าสิ่งสำคัญในชีวิตให้ผมฟัง ผมก็ควรไปดีใจกับสิงห์ด้วย....อย่าร้องไห้....
เมื่อก่อนมันชอบมาคุยเรื่องจีบสาวที่โรงเรียนอย่างโน้นอย่างนี้ แต่ก็แค่คุย ไม่เคยมีแฟนสักคนจนผมคิดว่าสิงห์จะอยู่กับผมแบบนี้ได้ตลอดไป
...แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
ที่ผมเลือกติวห้องมันเพราะอยากเตือนตัวผมเองว่าสิงห์ยอมสละสิ่งหนึ่งไปแล้ว ตามผนังห้องมันมีรูปนักบาสติดทั่ว
เพราะเป็นกีฬาที่มันชอบเล่นที่สุด แต่มันไม่ยอมลงทีมบาสโรงเรียนเพราะอยากทุ่มเทเรียนให้สมใจพ่อแม่...ทั้งที่อยากแข่งใจจะขาด
ทุกครั้งที่มันเห็นแป้นบาสที่โรงเรียนผม สิงห์ยังต้องขอชู๊ตสักลูกสองลูก
แล้วยังมอเตอร์ไซค์ที่มันไม่มีวันได้ในตอนนี้......ตอนที่อยู่กับผม.....สิงห์ไม่เคยได้สิ่งที่มันฝัน
มันช้ำใจพอแล้ว ตอนนี้มันเดินออกไปเลือกสิ่งที่ดีให้ชีวิต ได้แฟนสาวที่ดี มีชีวิตปกติสุขนับจากนี้และตลอดไป
หัวใจผมเต้นแรงบอกว่าผมหลอกตัวเองแต่ทำไงได้ ผมหมดทางแล้ว โลกของผมหายไปด้วยคำไม่กี่คำ
ผมบิดลูกบิดประตู.....ต้องไม่หวั่นไหว ออกไปแสดงความยินดีกับมันสิ สิงห์กำลังจะได้ดี มันกำลังจะมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ
นอกประตูนั่น...ภาพสิงห์วิ่งหนีเข้าห้องน้ำตอนเล่นไล่จับ ตอนช่วยกันทำอาหารครั้งแรก นั่งดูดาวด้วยกันที่ระเบียง ทุกๆ แห่งมีแต่ภาพของมัน
ผมทรุดลงร้องไห้ พยายามกลั้นเสียงเอาไว้แต่น้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด
ไหลไปเถอะขอแค่อย่าสะอื้นให้สิงห์ได้ยินก็พอแล้ว อย่าทำลายชีวิตมันมากไปกว่านี้เลย
**************************************************************************
"กริช เป็นอะไรเหรอ? เมื่อคืนไม่เห็นมาติว"
"โทษที ไม่สบายนิดหน่อยน่ะ แต่ตอนนี้หายดีแล้ว"
เราสองคนนั่งสวมรองเท้าเตรียมตัวออกจากบ้าน เสื้อนักเรียนสีขาวที่แผ่ไปตามไหล่ของมัน...ก่อนหน้านี้ผมสามารถวางแขนโอบคอมันได้อย่างสบายใจ
แล้วสิงห์จะหัวเราะพูดมุขอะไรสักอย่าง อะไรผมก็ขำได้ทั้งนั้น แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
แล้วตอนนี้ผมเป็นอะไรล่ะ?....เพื่อนสนิท...แล้วต้องทำตัวยังไง? ตลอดมาความรู้สึกสองอย่างมันผสมปนเปแต่ไม่เคยต้องนั่งแยกแยะอย่างนี้
ผมผุดลุกจะเดินออกประตูบ้านแต่สิงห์คว้าข้อมือผมไว้ สัมผัสนั้นเกือบลบความขุ่นมัวทั้งหมดไปได้
"ฝนตกพรำๆ แล้วไม่เห็นเหรอ? ใจลอยไปไหนวะ?" มันพูดพลางหยิบร่มพับคันนึงให้ผม อีกคันของมัน
"ก็คงลอยไปที่เดียวกับใจมรึงมั้ง?" ผมยื่นร่มในมือให้สิงห์ มันรับด้วยหน้างงๆ
"ไหนว่าเชี่ยวไง เทคแคร์ผู้หญิงไม่เป็นเลยนะมรึง ฮะฮะ"
ผมเอากระเป๋าแทนร่มวิ่งนำมันออกไปก่อน ใช่...ฤดูฝนแล้ว ฤดูคนอกหัก
ถ้าตัดความคิดวุ่นวายในเรื่องของคนรักเจ้าสิงห์ออกไป สิงห์มันก็ยังเป็นคนเดิม มรึงบอกตัวเองแล้วไงว่าจะเป็นเพื่อนรักที่สุดของมันจนถึงวันที่แยกจากกัน
.....ขอเก็บความเจ็บไว้เอง....ตอนนี้มรึงได้สมใจแล้วไง สิงห์ก็ได้แฟนสมใจเหมือนกัน ทุกอย่างลงตัว....ยกเว้นฝนเม็ดใหญ่บนแก้มที่ไหลไม่หยุด
เป็นเวลานับเดือนนับจากวันนั้นที่การสนทนาของเราสองคนกระท่อนกระแท่นขึ้นทุกที ไม่รู้เป็นเพราะผมที่สับสนทำใจไม่ได้หรือสิงห์ที่เปลี่ยนไป
บางครั้งมันก็เคร่งเครียดไม่ร่าเริงเหมือนเก่า แต่กิจวัตรประจำวันยังคงดำเนินไป อย่างน้อยผมก็ดีใจที่มันกลับบ้านทุกวันแม้จะเย็นค่ำบ้าง
"เออ สิงห์" ผมเริ่มพูดหลังติววิชาเลขล่วงหน้าได้สองเรื่อง
"หืม"
"คือ...พรุ่งนี้วันศุกร์...มรึงจะกลับมากี่โมง?"
"ไม่รู้สิ ....อาจ....มีธุระ"
"ธุระอะไรเหรอ?"
"..............."
ผมทนไม่ไหวแล้ว แม้แต่คุยมันยังไม่อยากคุยกับเพื่อนคนนี้ ผมเก็บตำราเดินกลับห้องมันยังไม่พูดด้วยซักคำ
ลุงแดงครับ.... เมื่อใจมันมีคนอื่นดูแลอย่างดีหน้าที่ของผมก็คงจบลงแล้ว
....โลกของผมจบลงง่ายๆ แค่นี้เอง.....
แค่มีคนอื่นจับจองหัวใจของมันไว้ ทุกสิ่งทุกอย่างของผมก็พังทลายหมด เพราะใจของสิงห์คือโลกของผม
………………………..

[gobgab]

......... .......รักเพื่อนอีกแล้ว...

[Poes]

เศร้า 

[THIP]

ทุกสิ่งทุกอย่างของผมก็พังทลายหมด เพราะใจของสิงห์คือโลกของผม 
    

[krappom]

 

[Junrai_Hyper™]

ตอนที่ 6
สายฝนยังสาดกระหน่ำมาตั้งแต่ช่วงเย็น จนสามทุ่มก็ยังไม่หยุด ....สามทุ่มแล้วไปอยู่ไหนวะไอ้บ้า ไม่รู้รึไงว่ากรูเป็นห่วง........
นี่เป็นครั้งแรกที่มันกลับดึกขนาดนี้ ผมนั่งมองยำวุ้นเส้นที่เย็นอืดไปแล้ว....สิงห์ลืมวันนี้แล้ว....ทั้งที่เมื่อเช้าย้ำอีกไปทีนึงแต่สิงห์คงจำไม่ได้เลยมั้ง....
เขามีสิ่งสำคัญกว่าผมแล้ว เมื่อเขามีพลอยผมก็เป็นส่วนเกินที่น่ารำคาญสินะ
จบลงอย่างง่ายดายจริงๆ เรื่องราวในชีวิตตลอด 17 ปีของผม จบลงก่อนที่จะทันขึ้นปีที่ 18
ไม่รู้ผมผลอยหลับไปตอนไหน ตื่นมาเกือบเที่ยงคืน....ก็ยังไม่มีวี่แววของคนที่ผมเฝ้ารอ
"กริช" เสียงเรียกเบาๆ ดังที่หน้าประตู เมื่อหันไปเห็น...สิงห์ยืนอยู่ตรงนั้น
มันยืนอยู่หน้าประตูเปียกมะล่อกมะแล่ก ว่าแต่ทำไมมันใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์วะ? แล้วชุดนร.ที่แต่งไปตอนเช้าล่ะ...
ผมเปิดประตูแต่มันยังยืนนิ่งไม่ยอมเข้าจนผมต้องดึงมันเข้ามา
"เป็นไรวะสิงห์? เปียกฝนแล้วดันมายืนหน้าบ้าน กรูนึกว่าผี"
ไร้คำตอบใดๆ ทั้งสิ้น สิงห์ยืนตัวเปียกไม่ยอมเดินไปไหน เดือดร้อนผมต้องถอดเสื้อเปียกๆให้มัน
เจ้าสิงห์ก้มหัวเล็กน้อยยอมให้ผมเอาผ้าเช็ดหัวมันจนแห้งแต่โดยดี
"....กรูทำกุญแจหาย" เสียงมันเนือยๆ เป็นไข้แล้วรึเปล่าวะ?
"ก็เรียกกรูสิวะ เห็นอยู่ว่ากรูหลับตรงโต๊ะกินข้าว"
"กรูเรียกมรึงแล้ว แต่มรึงไม่ได้ยิน"
"ก็เรียกดังๆ เด๊ เกรงใจอะไรเล่า"
.....
.....
"กรูเรียกมรึงมาตลอด 5 ปี"
....สิงห์ มรึงว่าอะไรนะ.....
สิงห์......อย่าพูดเชียวนะ......
"กรูเรียกมรึงมาตลอด 5 ปีแต่มรึงแกล้งไม่ได้ยิน .......แบบเดียวกับที่มรึงเรียกกรูแล้วกรูแกล้งเฉย"
"มรึงเพ้อพิษไข้แล้ว อาบน้ำแล้วไปนอนเถอะ"
....สิงห์ อย่าพูดอีกเลยผมขอร้อง สิงห์กำลังพูดสิ่งที่ผมกลัวมาตลอด.....สิ่งที่ผมไม่อยากได้ยินจากปากมัน......สิ่งที่ผมฝันมาตลอด....
"สุขสันต์วันเกิดนะกริช"
เสียงนาฬิกาลูกตุ้มดังเหง่งหง่างเบาๆ หลังจากสิงห์ยื่นกล่องกระดาษใบเล็กที่เปียกโชกไม่แพ้ตัวมันให้ผม
"แต่เค้กข้างในคงเละหมดแล้ว เหมือนที่กรูทำให้มรึงไม่มีความสุขจริงๆ ซักครั้ง"
.......
.......
"ทำไมเราสองคนต้องทรมานกันแบบนี้...."
"พอแล้ว มรึงอย่าพูดอีก" ผมเอามือป้องปากมันแต่สิงห์กุมข้อมือไว้ ผมจ้องตาคู่ใสของมัน
ตาของสิงห์ตอนนี้มีแต่ความเศร้าที่มากมายเกินคนๆ หนึ่งจะทนเก็บไว้ได้ แต่สิงห์ก็เก็บมานานหลายปี.....อย่าพูดอีกเลยกรูขอร้อง.....
"กรูมันโง่....คิดว่าจะช่วยกริชได้.....อยากช่วยมรึงในเวลาที่กรูยังอยู่กับมรึง.....ก่อนที่กรูต้องจากไปไกล"
"ทำให้มรึงเจ็บ....ทำร้ายตัวกรูเอง..." สิงห์บีบไหล่ผมแน่นจนเจ็บ แต่ผมรู้มันบีบเพราะทนความอัดอั้นในอกไม่ไหวแล้ว
"....ทำถึงขนาดนี้มรึงก็ยังไม่เปลี่ยนไป ความรู้สึกทุกอย่างที่มี"
"ทำลาย 5 ปีที่มรึงน่าจะมีความสุขได้....ทำลายมิตรภาพตลอด 17 ปีของเรา"
คำพูดของสิงห์ทำให้น้ำตาของผมไหลไม่หยุด ถ้าผมร้องไห้แปลว่าสิงห์มันคงกำลังเจ็บและตอนนี้มันก็เจ็บจริงๆ
"สิ....สิบแปดปีแล้วสิงห์" สิ้นคำผมก็กอดมันไว้ สิงห์ยอมอยู่ในอ้อมกอดผมแต่โดยดี ตัวมันสั่นเสียงสะอื้น
"18 ปีแล้วที่เรามีนายในทุกเสี้ยววินาที"
ผมมันโง่ ....เคยคิดว่าใจส่วนนึงของผมที่ให้สิงห์คือเพื่อนสนิท...อีกส่วนคือความรัก คิดแบบนั้นมาแต่ไหนแต่ไร
ความจริงมันเป็นเนื้อเดียวกันที่แยกไม่ได้ ผมมันโง่มาตลอด ไม่เคยรู้เลยว่าทำไมเราสองคนถึงรู้ใจกันมากขนาดนี้
เพราะใจของสิงห์ก็เป็นแบบเดียวกับใจผม มันเต้นเสียงเดียวกันมาตลอด
"เราไม่อยากให้กริชเป็นแบบเรา....มันทรมาน.....ชีวิตที่หลบๆซ่อนๆ ไม่อยากให้กริชเจ็บปวดแบบเรา....เราถึงแกล้งเฉยกับกริช"
"คิดโง่ๆ ว่าวิธีนี้จะช่วยกริชได้" สิงห์ซบหน้าลง หยดน้ำตาอุ่นๆ ตกลงบนบ่าของผม
"คิดว่าถ้ามีแฟนแล้วเราจะกลับเป็นอย่างคนทั่วไป...."
"แต่ใจมันโดนพรากจากคนที่มันอยากอยู่ด้วย ทำให้กริชยิ่งเจ็บปวดเข้าไปอีก"
"พยายามบีบคั้นผลักไสกริช แต่ก็ห้ามใจตัวเองไม่ได้ เราอยากสัมผัส อยากอยู่ใกล้กริช อยากอยู่กับกริชตลอดไป"
ผมไล่นิ้วไปบนหน้าของสิงห์เบาๆ เช็ดน้ำตาให้เขา สิงห์หลับตาเหมือนอยากให้ผมรับรู้ความรู้สึกและทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
คนอยู่ตรงหน้าแท้ๆ แต่ผมไม่เคยคิดว่าสิงห์จะคิดแบบเดียวกับผม ผมมันโง่จริงๆ โง่มานานเหลือเกิน
"เรารักกริชนะ"
"เราก็รักสิงห์เหมือนกัน"
"ถ้าเราพูดเร็วกว่านี้ กริชคงไม่ต้องเจ็บมาตลอด 5 ปี"
"พอได้แล้วสิงห์ เลิกเก็บความทุกข์ไว้คนเดียวได้แล้ว" ผมกอดเขาแน่นหากจะแบ่งความเศร้าโศกมาได้
"สิงห์...นายไม่ต้องพูดอีกแล้ว นายเอาวันเวลาทั้งหมดกลับมาแล้วให้เราแล้วรู้มั๊ย"
ผมเห็นแล้ว รอยยิ้มของสิงห์ เห็นชัดทั้งที่น้ำตาคลอเบ้า ภาพที่เคยหยอกล้อกัน เคยเจ็บด้วยกัน เคยดูดาวด้วยกัน ฝันร่วมกัน
ทุกวินาทีผมมีสิงห์อยู่เคียงข้างทั้งยามสุขยามทุกข์ ความทรงจำทั้งหมดบัดนี้สมบูรณ์แล้ว
นานเท่าไหร่แล้วที่ใจสองดวงส่งเสียงเดียวกัน ได้สนิทชิดใกล้แต่ต่างเก็บงำความเจ็บปวด หวังแค่ว่าการทรมานตนจะช่วยให้อีกฝ่ายได้เป็นปกติสุข
ใจที่รักจนยอมทำลายตัวเอง ในคืนนี้เด็กหนุ่มสองคนได้รู้ว่าความหมายที่เฝ้ารออยู่ใกล้แค่เอื้อมมานานหลายปี
ทั้งสองมอบไออุ่นกันแนบสนิทชิดใกล้กว่าการสัมผัสครั้งไหนๆ อยากเข้าไปอยู่ในกายของกันและกัน
มิใช่เรื่องความใคร่เพศเสน่หา แต่ปรารถนาจะมอบหัวใจให้อีกฝ่ายได้รับรู้ว่า.....
.....จากนี้ไปเขาจะเป็นโลกทั้งใบให้อีกฝ่ายไปตลอดกาล......
...........
...........
..........
..........
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในความมืด ในอ้อมกอดของสิงห์ ร่างกายทั้งสองแนบสนิทราวกับมิต้องการจะแยกจากกันอีกแล้ว
ใบหน้าของสิงห์ แม้ในความมืดมิดแค่ไหนผมก็ยังมองเห็น ผมสีดำที่อ่อนนุ่ม คิ้วและเปลือกตาที่คุ้นเคย แก้มและริมฝีปากทั้งหมดที่ผมได้สัมผัส
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปีก็ตาม
"โกรธเรามั๊ย..."
"จะโกรธถ้ายังแกล้งหลับต่อ" ดวงตาคู่ใสยังปิดอยู่ แต่รอยยิ้มที่คุ้นเคยเผยมาทักทาย
"นานมากเลยนะ"
ใช่...นานมากที่หัวใจสองดวงเต้นเป็นเสียงเดียวกัน แต่เจ้านายมันพยายามหลอกตัวเองมาตลอด
สิงห์จ้องผม สายตาคู่นั้นบ่งบอกความหมายว่ารู้สึกผิด
"เราไม่เคยโกรธสิงห์ ไม่ว่าครั้งไหนๆ"
"ไม่โกรธเลย.....ทุกวันตั้งแต่จำความได้.....ผ่านเรื่องราวต่างๆ มาด้วยกัน...ไม่มีวันไหนเลย...ที่สิงห์จะให้ความสุขกับเราน้อยลงไป"
"ทุกวัน ทุกวินาทีที่อยู่ด้วยกันมาเรามีความสุขที่สุดแล้ว"
สิงห์พลิกตัวขึ้นทาบทับ เขาเริ่มสะอื้นจนตัวโยน ร้องไห้มากมายปริ่มใจจะขาด
"กริช......เรา....." หยดน้ำตาของสิงห์ร่วงบนหน้าอกผม
"สิงห์เป็นอะไร?!"
ผมรับรู้ได้ เขากำลังทรมานกับบางสิ่งที่เก็บไว้
เรื่องที่ใหญ่โตร้ายแรงเกินกว่าคนๆ หนึ่งจะเอ่ยปากเล่าออกมาได้
"เรามันโง่...เรามันบ้าที่สุด!!"
"ส...สิงห์ เล่าให้เราฟังเถอะ สิงห์เป็นอะไร!"
แขนผมโอบกอดเขาไว้แน่น อย่างน้อยแบ่งปันให้ผมเถอะไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรทั้งนั้น
สิงห์พยายามเอาฝ่ามือปิดตาแต่น้ำตาเขายังไหลมาไม่ขาดสาย
"เ...ร..า....ฮือๆ.....เรา..มัน..บ้าที่สุด..... "
"ก...กริช....กริ...กริช....เรา..เ....เรา......"
".....พลอยท้องกับเรา......"
แล้วสิงห์ก็ร้องไห้อย่างบ้าคลั่งที่สุดในชีวิต
…………………………..

[THIP]

กว่าจะยอมบอก ก็สายเสียแล้ววววววววว   

[krappom]

 

สายเสียแล้ว(เหรอ?)

[taebin7]

กำ  ทำไมเป็นแบบนี้ อ่ะ

[Poes]

ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ 

ถ้าเรื่องนี้ไม่เกิดขึ้น กริชกันต้นก็คงไม่ได้เจอกัน